[Event] - Grupa Medyczna

[Ryuujin Kodai]

Decyzja dowódcy odnośnie sprawcy niedawnego zamieszania była dość radykalna. Choć jakby się nad tym zastanowić wszystkie jego dotychczasowe decyzję takie właśnie były i co raz mocniej zastanawiało mnie czy właśnie w taki sposób chce dowodzić. Dostał pod rozkazy grupę ludzi których nic nie łączyło. Nawet sam powód przybycia w to miejsce był indywidualne dla większości oddziału jednak niestety póki co średnio to działało.
Wziąłem głębszy wdech i powoli wypuściłem powietrze z płuc. Doskonale zdawałem sobie sprawę jakie może mieć to konsekwencje dla całej grupy, a tym samym dla mnie. Z tego powodu postanowiłem nie kwestionować rozkazów mając cień nadziei, że pozostali zrobią to samo. Choćby z tego samego powodu co ja. Dobro własne.
Gdy dotarliśmy do grupy medycznej ostrożnie zszedłem na ziemię przez chwilę obserwując poczynania moich towarzyszy którzy zaczęli ciągnąć bardzo ciekawy przypadek w naszej drużynie pierścienia. Gościa który uaktywnił dziwną technikę i został zpacyfikowany przez uchihe. Przez chwilę bardzo uważnie przyjrzałem się jego osobie bo miałem dziwne wrażenie, że trzeba będzie na niego uważać.
Niestety nie miałem całego dnia na podziwianie jego urody, rozejrzałem się za jakimś namiotem i ostrożnym krokiem ruszyłem do środka.
- Ryuujin z grupy szturmowej. Potrzebuje małej pomocy medycznej. - wyjaśniłem zdejmując z siebie zbroje odsłaniając liczne rozcięcia na karku ramionach po przelatujących niebezpiecznie blisko strzałach. Pojedyncza rana pewnie nie dokuczała by mi tak mocno ale ich mnogość zdecydowanie utrudniały mi funkcjonowanie na polu bitwy.
- Dziękuję. - odparłem na koniec jeśli mój przypadek został uleczony ubierając ponownie ubrania i zbroje, a następnie skierowałem się na zewnątrz aby dołączyć do reszty oddziału.
- Nie najlepiej zaczęliśmy znajomość. Pozwólcie, że zacznę raz jeszcze. Ryuujin, pochodze z karmazynowych szczytów ze szczepu Jūgo. Specjalizuje się w walce kontaktowej. Z reguły używam mieczy jednak służąmi one bardziej do zmylenia wroga ponieważ moją domeną jest walka na pięści. Ponadto potrafię w pewnym stopniu używać zdolności rodowej zwiększając nieco swoją siłę.
Ci z was ktorzy kojarząnasze zdolności mogą być spokojni, potrafię się kontrolować. - wyjaśniłem wszystkim zebranym nieco niechętnie lecz uznałem, że lepiej tak niż gdybym miał przez zatajanie zginąć z rąk byle chłopa z widłami - Niestety nie znam specjalnie technik chakrowych przez co moją obrona bazuje na unikach. Jeśli dowódca nie ma nic przeciwko zaprezentuje czego możecie się spodziewać po mnie.
Jeśli uchiha się zgodzić to najszybciej jak potrafię okrążam naszą grupę oczywiście uważając by nikogo nie potrącić.

SKRÓT:

Przemyślenia odnośnie dowódcy.
Zapamiętywanie Takasia kojarzonego jako cykająca bomba.
Udanie się do namiotu na leczenie.
Przedstawienie swojej osoby oraz umiejętności.
Za zgodą dowódcy prezentacja szybkości.

  Ukryty tekst

[Takashi]

Transport do korpusu medycznego dłużył się Takashiemu niemiłosiernie. Nie wiedział, czy działo się to za sprawą odniesionych przez niego obrażeń, wycieńczenia wywołanego wybuchem Rokubiego, stresem związanym z całą sytuacją, czy też przez wszystkie z wymienionych czynników. Jego stan nie był najlepszy. Cała szturmowa oberwała dystansowymi zdolnościami wroga, każdy czymś dostał, kończąc z większą lub mniejszą raną, a mimo tego stan Nary był najgorszy. Chakra sześcioogoniastego zrobiła swoje.

  Ukryty tekst

Z dwudziestoczterolatkiem byłoby pewnie nieciekawie gdyby nie fakt, że miał przy sobie kilku gości, którzy byli skłonni do pomocy. Ayumu i Osamu pomogli mu w trakcie ucieczki z miejsca negocjacji, a także ułatwili mu lot do ich następnego miejsca podróży, tj. do wschodniej części Kōtei, gdzie rozstawione były namioty oddziału medycznego. Wszyscy szturmowi potrzebowali pomocy, bez niej nie byliby w stanie kontynuować swoich działań na najwyższych obrotach, a część z nich zostałaby zapewne wykluczona z działań, tak w stu procentach. Tym, który opuścił zespół, był na pewno Kuroi. On też wyraził się chęć wsparcia młodego jinchūrikiego, jednakże oddalił się, by zająć się rannym, zatrutym Kazukim. Plot twist całej sytuacji był taki, że Takeru strącił Sabaku ze środka lokomocji, posyłając go w zupełnie inne miejsce. Pozostanie na froncie, ale nie w jego oddziale. Niesubordynacja została ukarana i choć Nara uważał tę metodę za nieco brutalną, to nie zamierzał podważać zdania i autorytetu kogoś, kto został oddelegowany do kierowania tak szczególnym ugrupowaniem.
Gdy bohaterowie znajdowali się już coraz bliżej celu podróży, Takashi zaczął czuć się jeszcze gorzej, niż wcześniej. Wszystko, co widział, rozmywało się przed jego oczami, a utrata coraz większej ilości krwi miała na niego negatywny wpływ. Przez natłok przytłaczających wydarzeń nawet nie przyszło mu do głowy, by zatamować krwawienie, nie zażył też pigułki ze skrzepniętą krwią, chociaż w każdym momencie mógł to zrobić. Potencjalnie. Nie zrobił, bo najzwyczajniej w świecie nie miał siły i był wycieńczony. Jego prawa noga była nie tylko poparzona, ale też mocno zraniona za sprawą pocisku, którym oberwał. Spodnie w miejscu zranienia były spalone, a ich strzępki wtopiły się w ranę. Ani widok czegoś takiego, ani nawet zapach nie należały do najprzyjemniejszych. Z rany cały czas wydobywała się krew, w niektórych miejscach sączyło się również osocze. Całość obejmowała dolną część uda i górną część łydki, na szczęście żadna kość nie ucierpiała, ale nadal - ból był ogromny i sprawiał dyskomfort. Skrajne wyczerpanie chłopaka spowodowało, że odczuwał nieco mniejsze cierpienie, co pozwalało mu tak długo utrzymać świadomość. Niestety, wraz z lądowaniem tracił ją. Pacnął Ayumu w którąś z rąk, którymi dryblas go obejmował, po czym osunął się na jego drugim ramieniu, zamykając oczy.
Po wyleczeniu Po niedługim czasie obudził się w znacznie lepszym samopoczuciu. Nadal nie był w pełni sił, ale zapewne podadzą mu jeszcze jakieś środki, które zregenerują jego siły w stu procentach. Widział mroczki przed oczami, ale mogło to być spowodowane utratą dużej ilości krwi, natomiast rana na jego prawej nodze była w pełni zagojona. Medycy odwalili kawał dobrej roboty. Takashi poczekał na resztę diagnozy, na dokończenie procesu leczenia, po czym wysłuchał zaleceń członków grupy medycznej i podniósł się na równe nogi. Dwójka jego towarzyszy znajdowała się już obok niego - Ayumu i Osamu. Ten pierwszy zaproponował udanie się na stronę i załatwienie potrzeby.
- Jasne, chodźmy. - odpowiedział mu, przeciągając się i rozciągając przez chwilę.
Oddalili się nieco od reszty shinobich i rozstawili w trzech różnych kierunkach. Nara stał na środku, osunął delikatnie spodnie i odlewał się, cały czas patrząc przed siebie. Gdy usłyszał dźwięk cieczy opadającej na ziemię, nieco się zawstydził, na jego polikach pojawiły się drobne rumieńce. Wystarczyłaby chwila, dosłownie jeden moment, by odwrócić głowę i zobaczyć sprzęty kolegów. NIE. Zamknął oczy, kończąc tę jakże przyjemną czynność, po czym schował swojego naganiacza i odwrócił się szybko, unikając podglądania towarzyszy.
- Nie kupiliśmy zbyt dużo czasu, prowadząc negocjacje. Zastanawiam się, jakie będzie nasze kolejne zadanie. Może teraz uda się coś osiągnąć. - mówił nieco rozczarowany poprzednimi wydarzeniami, wracając z nimi do reszty oddziału.
W końcu Takeru poprosił o zdradzenie swoich umiejętności. Może chciał obmyślić jakąś formację, może nadeszła pora na jakiś plan. Takaś nie zamierzał mówić wszystkiego, nie mógł zdradzać informacji o ogoniastej bestii. Nie musiał zresztą tego robić, Uchiha doskonale zdawał sobie sprawę z jego mocy.
- Takashi Nara. Walczę głównie na średnim dystansie za pomocą mojego cienia i wysokopoziomowych technik Suitonu. W zwarciu też sobie poradzę, ale jednak preferuję walkę na odległość. - rzucił za pozostałymi.
Przy okazji dowiedział się czegoś o swoich. Ayumu władał kwasem i dobrze radził sobie w zwarciu, z kolei Osamu władał Dotonem i też walczył na odległość. Dobrze wiedzieć. Ta wiedza umożliwiała nie tylko opracowanie taktyki, ale również podjęcie kluczowych decyzji w starciu z wrogiem. Nawet tych spontanicznych decyzji.

tldr

Tracę przytomność przed lądowaniem. Zostaję uleczony, idę na stronę z Osamu i Ayumu, bromance moment. Dzielę się z resztą grupy swoimi zdolnościami, ale ukrywam fakt posiadania demca.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Misae spokojnie zareagowała na mój połowiczny sukces, a następnie. zapytała krótko, czy już wzywać wsparcie. Uśmiechnąłem się tylko w odpowiedzi na jej uśmiech, a następnie odsunąłem się i spojrzałem na Tetsuro, wysłuchując tego co miał do powiedzenia, zdziwiła mnie informacja o tych niewerbalnych porozumieniach, później protezy, jest wiele rzeczy, których jeszcze nie wiem.
-Muszę zacząć zwiedzać świat, jeśli przeżyjemy w jednym kawałku na pewno tę karczmę odwiedzę! Jeśli w dwóch to również, będę szukać wszak protezy.
Mrugnąłem do niego przyjacielsko, wiedziałem, że to mogły być ostatnie beztroskie chwile, więc trzeba było być miłym, rozluźniać atmosferę oraz dać odpocząć naszemu układowi autonomicznemu. Żart To miał być żart, nie jestem zupełnie początkującym medykiem i ta chwila zdecydowanie mnie zaskoczyła. Kiedy powiedziałem to zdanie pół żartem, pół serio nie spodziewałem się, że dowiem się czegoś takiego. Byłem w szoku, ale jednocześnie ciekaw i zaciekawiony. Głównodowodząca grupą medyczną wyjawiła nam, że przeszczepy są możliwe. To było niesamowite i nie mogłem uwierzyć w to, co słyszę. Moje emocje były w nieładzie. Z jednej strony czułem umiarkowany szok, bo jak to możliwe? Przeszczepy kończyn lub innych rzeczy od innych dawców? To brzmiało jak zbyt dobrze, by było prawdziwe. Ale z drugiej strony, ta wiadomość wywołała we mnie ogromne zaciekawienie. Byłem zafascynowany możliwościami, jakie to dawało w leczeniu różnych urazów, chorób i... ulepszaniu zwykłych organizmów. Nie potrafiłem oderwać myśli od tego tematu. Mój umysł był pełen pytań i refleksji. Jak to działa? Czy można przeszczepiać każdą część ciała? Jakie są ograniczenia? Wiedziałem, że to coś, co chciałbym zgłębić i zrozumieć. Była to dla mnie szansa na dalszy rozwój w dziedzinie medycyny. Pomyślałem o tym, jak wielkie znaczenie ma ta technologia dla medycyny i dla pacjentów. Może pomóc ludziom, którzy do tej pory byli bez szansy na poprawę swojego stanu zdrowia. To było coś niesamowitego, coś, co mogło odmienić życie wielu osób. Pytanie, jednak kłębiło mi się w głowie... jak daleko można zajść z tymi modyfikacjami... Rozważania jednak przerwała Meduki i trzeba było się przygotować. Spojrzałem, czy na łóżkach jest wszystko co potrzebne oraz czy konieczne rzeczy do pierwszej posługi są pod ręką.


Smród spalonego ciała uniósł się po szpitalu. Wkroczyła lub została wniesiona pierwsza transza rannych. *Cholera* przeszło mi przez myśl, że chłopaki dostali solidny wpierdol. Rzuciłem szybko oczami po przydzielonych do nas pacjentach. Przypalony nie był dla mnie to pewne, ten w konwulsjach raczej też nie. Postanowiłem ogarnąć tego nieprzytomnego.
-Połóżcie tego nieprzytomnego tutaj na łóżku.
W międzyczasie Takeru z pogruchotaną nogą postanowił się wypowiedzieć w nieprzyjemnym tonie i manierze, zagryzłem lekko zęby i rzuciłem mu krótkie, spokojne spojrzenie i z uśmiechem na ustach powiedziałem:
-Bez zbędnej agresji i arogancji. Jest tu spokojnie i tak ma zostać, napij się wody i czekaj na swoją kolej. Shi, czy podałbyś menzurkę z wodą naszemu pacjentowi? Potrzebuję, abyś przyniósł też z magazynku stojak do kroplówek, woreczek z roztworem glukozy i elektrolitów oraz zestaw do wkłucia żylnego i pobrania krwi, dziękuję...
Poprawiłem rękawiczki i rzuciłem okiem po sali, a następnie szybko się odezwałem:
-Bohei, jak ogarniesz swojego pacjenta, będę potrzebować Twojej asysty. Takeru, ile mamy czasu do rozpoczęcia walk?
Nie chciałem bawić się w prztyczki słowne, ale jasno chciałem dać znać, że jakby nawet przyszedł tu szef wszystkich szefów we własnej osobie - Masahiro. Podszedłem do nieprzytomnego chłopaka.
Rana wyglądała poważnie, ale nie tragicznie. Przyjrzałem się jej dokładnie, aby zobaczyć, czy jeszcze krwawi, czy zaczęła się sama zasklepiać, aby ocenić ile czasu minęło i czy zemdlał od utraty krwi czy już wcześniej był w takim stanie świadomości. Spojrzałem na tego, który go tutaj przytaszczył:
-Długo jest nieprzytomny? Mocno krwawił? Oberwał gdzieś jeszcze?
Pytania wydawały się banalne, ale nie wszystkie urazy musiały być widoczne od razu mógł dostać w głowę i mieć krwotok w czaszce. Położyłem delikatnie dwa palce na jego szyi i sprawdziłem puls, następnie nachyliłem się nad nim i nastawiłem policzek, aby poczuć czy oddycha. I czy jest to miarowe. Nic nie sugerowało problemów neurologicznych. Obejrzałem jego ciuchy, czy gdzieś jeszcze nie widać krwawień. Podciągnąłem mu koszulkę, aby zobaczyć, czy na klatce piersiowej i brzuchu nie ma nic podejrzanego, jak napuchnięty, brzuch, czy jakieś krwawienia podskórne. Tkanki klatki i brzuszne wydawały się w normie, już miałem go przekładać do pozycji bocznej ustalonej, gdy moją uwagę zwrócił dziwny znak na brzuchu. Coś jak tatuaż albo cholera wie co, położyłem rękę na tym, aby zobaczyć, czy nie jest to coś co powstało podczas walki, czy nie ma tam stanu zapalnego i tym podobnych, a następnie obejrzałem jego plecy. Jeśli nie widziałem nic niepokojącego to wracam do krwawiącej nogi. Rozcinam nogawkę spodni, odklejam od skrzepów ich materiał, jeśli to możliwe zdejmuję też buty i podwijam resztę nogawki. Noga była ewidentnie poharatana, ale po wstępnym badaniu kość była w całości. Przyłożyłem rękę i rozpocząłem proces leczenia za pomocą techniki Chiyute no Jutsu. Trzeba było go poskładać do kupy i sprawić, aby odzyskał przytomność, podczas leczenia sprawdzałem czy nie gorączkował lub nie miał dreszczy. Jak krwawienie się uspokoiło na chwilę przerywam leczenie i podłączam kroplówkę. Stracił wiele krwi, więc na pewno będzie trzeba go trochę sztucznie podpompować. Pobieram też krew do analizy, miał styczność z dzikimi, kto wie co mógł na sobie przynieść... Następnie wracam do leczenia, jeśli rana całkowicie się zagoi, obwiązuje ją bandażem. Jeszcze raz dokonuje oględzin, czy stan się nie pogarsza, a następnie proszę Boheia albo kogoś innego, wolnego, aby przypilnował pacjenta, a ja ruszam w stronę Takeru, w drodze zmieniając rękawiczki oraz fartuch i proszę jednego z pomocników o odniesienie ich do czyszczenia, a następnie o pomoc w ubraniu się na nowo.

Uchiha nie był w najlepszym nastroju, to było pewne. Nie wyglądało to tak, jakby wykonali swoje zadanie, a bardziej jakby spieprzali przed jatką. Spojrzałem na niego pogodnym wzrokiem, a następnie powiedziałem:
-Oberwałeś gdzieś jeszcze? Jakieś ugryzienia? Ukłucia? Kręci Ci się w głowie?
Nie zdziwię się jak coś odwarknie, ale olewałem to, nie miał tutaj żadnej mocy sprawczej, musiał wykazać się cierpliwością. Położyłem jego nogę na ramie łóżka, prosto, i zacząłem palpację. Mięśnie były w opłakanym stanie, w dodatku poparzona skóra. Na szczęście kość nie wyglądała na złamaną, a być może pękniętą w kilku miejscach - to znacznie ułatwiało robotę. Skupiłem chakrę i rozejrzałem się po pomieszczeniu, spojrzałem też na mojego pierwszego pacjenta, czy coś tam się nie dzieje oraz po reszcie. *Fajną ekipę żeście zmontowali na te negocjacje* - pomyślałem, rozpocząłem leczenie za pomocą Chiyute no Jutsu i spojrzałem na Takeru i cicho powiedziałem, nie chciałem przeszkadzać innym w komunikacji, a ewentualne informacje przekażę Misae nie ma co wszystkich straszyć:
Oberwałeś tym samym co on? A jak nie to czym? Co tam się w ogóle odjebało? - wskazałem ruchem głowy na nieprzytomnego i dałem mu czas odpowiedzieć - Niezła zbieranina, temu strzała nie przeszkadza, chociaż powinien leżeć jak tamten, tamten za to na brzuchu jakiś wymalowany, ten oparzony też powinien słodko spać... - miałem czas, odbudowanie mięśni swoje musiało trwać. Musiałem dowiedzieć się jak najwięcej. A od kogo jak nie od niego, on tam był, widział co się dzieje. - Jest coś na co bardziej mamy się przygotować? Na razie strzały i oparzenia, widziałeś coś jeszcze? Coś co było groźne, a tutaj możemy nie mieć o tym pojęcia? Mogą mieć zupełnie inne umiejętności jak my... - zatroskałem się.
Wiedziałem, że na wojnie oprócz siły liczyła się także wiedza, musiałem wiedzieć jak najwięcej.
Wiedza to potęga. Tylko zdobywając informacje mogliśmy wyrównać nasze szanse w bitwie z nimi. Przerwałem na chwile leczenie i tak jak nieprzytomnemu podłączyłem Takeru kroplówkę z glukozą i elektrolitami:
-To zmniejszy zmęczenie i przyspieszy regenerację. Ktoś z nich cię dotknął? Tamten wygląda jakby był chory albo otruty. - powiedziałem i skinąłem głową w stronę fioletowego Ucichy. - Pobiorę Ci krew, jeśli coś tam znajdziemy przygotujemy antidotum. Jak będziesz czuł, że bez wyraźnego powodu słabniesz. Wracaj tu natychmiast. - powiedziałem i pobrałem mu krew, a następnie wróciłem do leczenia. Reszta leczenia raczej przebiegała w ciszy, chyba, że Takeru postanowi mu coś powiedzieć to oczywiście podejmuje temat. Nie zwracam uwagi na jego zaczepki i zgryźliwości, staram się w spokojny sposób zawsze przekierowywać rozmowę na pozyskiwanie informacji. Jak szturmowa wróciła w tak opłakanym stanie. To Ci którzy zaraz wezmą udział w bitwie raczej nie będą wymagali od nas skalpela a kunaia... Po zakończonym leczeniu zwracam się do niego:
- Gotowe, noga jest w pełni sprawna, ale ma swoje ograniczenia. Mogłeś mieć pęknięte kości, więc nie jest tak samo wytrzymała jak druga. Jeśli będziesz mógł to paruj drugą stroną - zdjąłem rękawiczkę i podałem mu rękę - Powodzenia... proszę o zmianę prześcieradła na tym łóżku. Shi, byłbym wdzięczny jakbyś się tym zajął
Po zakończonym leczeniu oczyściłem rękawiczki. Nie zmieniałem fartucha, gdyż nie było kontaktu z krwią i praktycznie z ciałem pacjenta. A następnie nabrałem w menzurkę przegotowanej wody i wypiłem. Nieprzytomny chłopak powinien się wybudzić, więc spojrzałem na niego i powiedziałem:
- Jestem Shigemi, jak się czujesz? Poskładałem Ci nogę, ale uważaj skóra i mięśnie są ciągle wrażliwe. Pamiętasz co się stało? Musisz pić dużo wody, po utracie krwi to bardzo ważne.
Powiedziałem i podałem mu wodę obserwowałem jego zachowanie, czy nie chwieje się na nogach, czy nie ma błędnego wzroku i innych dziwnych objawów, które mogłyby sugerować poważniejsze problemy niezwiązane z nogą. Ten tatuaż, ciekawe skąd pochodzi, strasznie dziwnie to wyglądało, ale raczej wolałem nie robić scen, więc tylko dodałem:
-Twój brzuch, wszystko z nim w porządku?
Dałem mu czas na spojrzenie i czekałem na reakcję, chciałem się upewnić, że nie zyskał tego podczas walki.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Podsumowanie:

1. Reakcja na słowa Tetsuro i Misae
2. Ogarnięcie jeszcze raz stanowisk
3. Leczenie Takashiego
4. Leczenie Takeru
5. Napicie się wody
6. Rozmowa z Takashim

STAN CHAKRY: 106% - 2x 12 = 82%

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
1x torba na pośladkach

  Ukryty tekst

[Bohei Imoto]

  Ukryty tekst

- pomyślał Bohei, wychodząc z sektora wypoczynkowego.

Młody Iryonin zdecydowanie miał szczęście, gdyż gdyby załatwianie potrzeb zajęło by mu trochę więcej czasu, mogło by go ominąć wiele ważnych informacji. Zjawiając się w sektorze przyjęć, natknął się akurat na prawiącą o tajemnej sztuce transplantologii Yamanakę. Bardzo polubił Misae mimo, iż dopiero się poznali to jego serce podpowiadało mu, że jest osobą dobrą i uczciwą a przez to godną jego zaufania. Zdecydowanie była doświadczona i mądra, przez co patrzył na nią jak na swojego mentora i idola. Dlatego, też gdy tylko otworzyła usta, analogicznie chłopiec otworzył notes i starannie notował każde jej słowo. Wiedza, którą przekazała Misae, była skarbem dla świeżo upieczonego medyka a on miał to szczęście, że mógł ją poznać.

Nagle luźna i przyjazna atmosfera została przerwana przez dowódcę grupy medycznej. Meduki Yamanaka apelując donośne o spokój, postawiła wszystkich do pionu. Jedno było pewne, bitwa miała się odbyć a medycy będą mogli się wykazać , gdyż za chwilę mieli do nich trafić pierwsi pacjenci. Grupa szturmowa, czyli pionierzy którzy jako pierwsi starli się z dzikimi, w oczach Bohei'ego już byli bohaterami a on miał być jednym z tych, którzy mając im pomóc. Teraz był już opanowany i gotowy, zupełnie asymetrycznie jak przed wejściem do twierdzy, czuł się pewnie mając przy sobie tylu uzdolnionych Iryoninów.

Chwilę później tak też się stało jak zapewniała Meduki, w szpitalu pojawili się pierwsi pacjenci, przetransportowani dziwnymi wielkimi ptakami przed wejściem do izby. Twory wyglądały jak ożywione rysunki, które wyciągnięte z kartki papieru ożyły i się urzeczywistniły. Czegoś takiego młody iryonin nigdy widział, co wzbudziło w nim nie lada zachwyt i zdziwienie. Pacjentów było dużo, chłopak nie starał się nawet ich liczyć, gdyż w jego spectrum zainteresowania byli pacjenci, którzy mieli być przydzieleni jego drużynie. Takie był wytyczne Meduki i kurczowo trzymał się tej myśli. Pierwszym z nich był nieprzytomny mężczyzna, który na pierwszy rzut oka wyglądał na ciężko rannego. Dlatego też zapewne trafił na łóżko odpowiedniego medyka, czyli Misae. Bohei nigdy czegoś takiego nie widział, na ciele mężczyzny co jakiś czas pojawiały się poruszające błyskawice, jakby w jego ciele dochodziło do jakiś mikro-wyładowań elektrycznych. Stan w którym się znajdował, bez dwóch zdań przewyższał umiejętności jak i samo wyobrażenie nastolatka o jego obrażeniach. Za chwilę pojawiali się następni. Następny wjechał wijący się z bólu mężczyzna o lekko fioletowym zabarwieniu skóry, potem roztrzęsiona kobieta której twarz wskazywała na przeżycie jakieś silnej traumy, kolejnym zaś wściekły mężczyzna z rozgruchotaną kończyną dolną. Ranni pojawiali się jeden za drugim, manifestując przeróżne rany i obrażenia a ich ilość w takim tempie nie wydawała się mieć końca. Bohei tracił rachubę, próbując zliczyć przybywających rannych, zaczynał zdawać sobie powoli sprawę z tego czym jest wojna, której nigdy nie doświadczył. Stał zdezorientowany a wszystkie plany i scenariusze, które miał przygotowane rozwiały się niczym liście na wietrze, nie tak sobie to wyobrażał i nie był w stanie tak na prawdę niczego zaplanować. Widok sponiewieranych w szpitalu shinobich, wzbudzał w chłopcu strach i respekt przed nieznanym wrogiem, gdyż Ci tutaj wydawali się silni i doświadczeni, więc jacy musieli być Ci po drugiej stronie barykady. Zadając sobie pytania stał bezruchu, jak sparaliżowany obserwując panujący w izbie ból i chaos.

  Ukryty tekst

- pomyślał, przecierając pot z czoła za pomocą lnianej chusteczki.

Nagle jego bezruch został przerwany przez młodego mężczyznę, który zwrócił się do Bohei'ego z prośbą o wyjęcie strzały. Medyk otrząsnął się z letargu, po czym ciężko przełykając ślinę, wydmuchał z siebie zalegające powietrze w płucach.

- Gulp. Fuuuuuh.

Ubrany ceremonialnie w czerwone szaty mężczyzna ,miał być jego pierwszym w życiu pacjentem. Choć sam poszkodowany nie wydawał się za bardzo zaniepokojony wbitą w jego nadbrzusze strzałą, to Bohei czuł silną presję przed swoim pierwszym zabiegiem.

- Już. Już. Proszę się położyć. - powiedział nerwowo, wskazując łóżko wzrokiem. - Nie mogę jej tak po prostu wyciągnąć, gdybym tak zrobił grot rozszarpał by Panu struktury wewnętrzne, a tego byśmy nie chcieli. Jak się Pan położy to obejrzę ranę i wyciągnę strzałę. Postara się Pan odsłonić tors, pomogę przeciąć ubranie jeżeli będzie problem. - wyjaśnił, chwytając za stalowe nożyce.

Gdy mężczyzna się rozebrał i położył, chłopiec zabrał się za oględziny rany, oceniając głębokość oraz rodzaj rany. Nie było żadną tajemnicą dla każdego medyka, nawet dla początkującego jak Bohei, że rany penetrujące mogą być groźne dla większych organów, zaś same w sobie przeważnie są cięte przez co łatwiejsze do zaopatrzenia niż szarpane czy miażdżeniowe. Strzała znajdowała się w prawym nadbrzuszu, pod lekkim kątem stąd też chłopiec rozważał uszkodzenie wątroby, woreczka żółciowego lub żołądka. Ważny był też wywiad pacjenta, zaś patrząc na mężczyznę ten wydawał się całkowicie niewzruszony swoimi obrażeniami, pragnął aby wyjęto mu czym prędzej uwierającą strzałę i chciał wrócić do swojej roboty. Bohei naciągając skórzane cienkie rękawice na swe dłonie i zawołał w kierunku przydzielonych do pomocy cywilów.

- Słuchajcie, potrzebuje jednej osoby do pomocy. Poproszę o misę z wodą, metrową jałową gazę, zestaw do szycia oraz stojak na kroplówkę i 500 ml soli fizjologicznej. - poprosił, przyglądając się wbitej strzale.

Mając w pobliżu cały potrzebny asortyment, młody iryonin chwycił za skalpel swoją sprawniejszą prawą dłonią i zliżył się powoli do rannego. Jego ręka zaczęła się trząść a serce bić szybciej, jednakże biorąc głęboki wdech i powoli wypuszczając powietrze, opanował tachykardie i uspokoił swoją dłoń. Musiał być pewny i opanowany, gdyż tutaj nie było miejsc na pomyłkę, w końcu był do tego przygotowywany.

  Ukryty tekst

- pomyślał.

Chłopiec powoli kierując narzędziem naciął delikatnie z obu stron ranę, aby otworzyć sobie do niej odpowiedni dostęp, gdy tylko zaczęła sączyć się krew, przemył dokładnie brzegi rany suchą i czystą gazą. Teraz widział dokładnie, gdzie powędrowała nieszczęsna strzała, aby dowiedzieć się że niestety jej celem okazała się wątroba. Na szczęście dla poszkodowanego, jej grot wbił się jedynie na 2cm w prawy segment jakże ważnego organu. Młody medyk wiedział, że krwawienia z wątroby są niebezpiecznie i groźne dla organizmu, chociażby z powodu dużego ukrwienia tej ludzkiej oczyszczalni ścieków. Wystarczyło tylko wyjąc strzałę, tak aby nie uszkodzić żadnych innych struktur oraz pocerować pacjenta. Bohei polał letnią wodą wnętrze rany, aby oczyścić ją ze skrzepów oraz zalegającej krwi, po pierwsze aby ją dokładnie oczyścić, zaś po drugie po to aby lepiej widzieć co dzieje się w środku.

- Dobra, teraz będziemy wyciągać. Będzie bolało, ale możemy podać coś przeciwbólowego? - zapytał, trzymając w dłoni strzałę.

Jeżeli pacjent zażyczył sobie podanie środków przeciwbólowych, to chłopiec podał mu podskórnie 5mg morfiny, które powinny załatwić sprawę. Bohei sprawnym szybkim ruchem, wyciągnął zalegającą strzałę po czym wyrzucił ją na stojący obok stolik zabiegowy, aby bez zastanowienia wziąć się za szycie rany. Priorytetem była rana wątroby, dlatego też od niej zaczął. Wydawało się, że pierwsze lody zostały przez niego przełamane, jego ręka chodziło zaskakująco sprawnie i płynnie, pętelka za pętelką szybko scalając w całość przecięty fragment wątroby. Był spokojny i opanowany, jak jeszcze ani razu od kiedy jest w Kotei. Następnym etapem było zszycie uszkodzonej otrzewnej, upewniwszy się za pomocą gazy że nie znajduje się w niej zbędna krew, zaczął nawijać igłą tworząc kolejny zwarty wzór ze szwów. Pozostała mu już najmniej niebezpieczna część zabiegu, jednakże najdłuższa gdyż rana na powłoce skórnej, którą musiał otworzyć była większa niż te wewnątrz. Skórę szył już powoli, bez strachu że może się coś złego wydarzyć w końcu krwawienie ustąpiło, była to okazja aby porozmawiać ze swoim podopiecznym.

- Już kończymy. Zostało zaszyć skórę, założę jeszcze Panu igłę i przetoczymy kroplówkę, stracił Pan trochę krwi. - tłumaczył, patrząc na szytą przez niego ranę. Swoją drogą, nazywam się Bohei. Imoto Bohei. - przedstawił się w grymasie, podczas nawiązywania pętelki. Widzę, że nieźle się wam oberwało, musiało być gorąco. Pozwolę sobie zapytać. Co tam się dokładnie stało, jacy są Ci dzicy? Jakie mają zdolności, jak wyglądają? - spytał, odrywając chwilowo wzrok od rany aby spojrzeć na szytego mężczyznę.

Gdy już rana została zaszyta, chłopiec zrobił tak jak zaplanował podając kroplówkę oraz przykładając do rany gazę, zabezpieczył ją obwiązując bandażem wokół brzucha, tworząc opatrunek uciskowy.

- Dobra, to by było na tyle. Rana może dokuczać i boleć, w końcu oberwał Pan strzałą. Dla pewności może Pan zapytać, któregoś ze starszych medyków, aby ocenili czy nie potrzeba dla Pana bezpieczeństwa użyć na niej chakry. W każdym razie z mojej strony to wszystko. - wytłumaczył z uśmiechem wymalowanym na twarzy.

Bohei nie ukrywał zadowolenia, był to jego pierwszy zabieg na żywym człowieku, do tego udany. Czuł dumę i zadowolenie, chciałby się również pochwalić tym własnemu ojcu, którego kątem oka próbował wyszukać. Nie było jednak teraz na to czasu, gdyż medycy mieli jeszcze dużo roboty do wykonania, w tym także była praca dla młodego iryonina. Wszyscy byli zajęci swoimi pacjentami, jednakże jedna z nich wydawała się być bez opieki. Roztrzęsiona kunoichi, która siedziała na łóżku Hayakawy nie wyglądała na ranną, natomiast wymagała pomocy psychiatrycznej. Cała się trzęsła i patrzyła kurczowo w ziemie, jakby nie była świadoma swojego otoczenia ani czasu. Młody medyk miał być wsparciem dla innych, jednakże póki nikt nie potrzebował jego rąk do pomocy, postanowił zająć się dziewczyną. Nim do niej podszedł, sięgnął do stalowego naczynia przypominającego kubek i nalał trochę wody ze swojej manierki. Obserwując ją dokładnie, zbliżył się spokojnym, lecz normalnym krokiem po czym powoli wyciągnął do niej dłoń z naczyniem.

- Proszę, napij się. Na pewno jesteś spragniona. Pewnie dobrze o tym wiesz, że największym wrogiem na wojnie, jest odwodnienie. Nazywam się Imoto Bohei, jestem tutejszym Iryoninem. A ty jak się nazywasz? - zagadał uprzejmie.

W zależności od zachowania dziewczyny, chłopiec starał się zachowywać tak, aby jej nie denerwować ani nieświadomie napastować. Jeżeli mu tylko na to pozwoliła, to zamierzał usiąść obok niej i wesprzeć dotykiem, kładąc spokojnie swą dłoń na jej ramieniu. Jednakże, gdyby jej reakcja była nerwowa i próbowała się zdystansować, dawał jej do tego przestrzeń, również się odsuwając i wspierając słowem. Bohei miał w zanadrzu również plan, aby podać wystraszonej kunoichi syrop na bazie hydroxyzyny, co by skutecznie ją uspokoiło i wyciszyło, jednakże wszystko zależało od niej samej.

W szpitalu dalej panowało zamieszanie, każdy miał ręce pełne roboty, dlatego też nastolatek szybko i zgodnie z planem działania został poproszony o pomoc przez Shigemiego. Rówieśnik młodego medyka miał nie lada wyzwanie przed sobą, był znacznie bardziej uzdolniony niż Bohei, ale musiał zając się dwoma znacznie bardziej wymagającymi pacjentami. Jednym z nich był o długich włosach spiętych w kucyk, nieprzytomny shinobi, którego właśnie kończył opatrywać.

- Pewnie. Będę miał na niego oko, możesz na mnie liczyć. - odpowiedział z aprobatą Shigemiemu.

Bohei odwróciwszy się z powrotem do dziewczyny, postanowił zaproponować jej, aby mu potowarzyszyła. Po pierwsze nie chciał jej zostawiać samej, zaś po drugie miał nadzieję że fakt, iż przyda się komuś jej pomoc, postawi ją na nogi.

- Może pójdziemy razem i pomożemy mojemu przyjacielowi. Przydałby się również Twoja pomoc, we dwójkę będzie nam łatwiej obserwować rannych? - zaproponował spokojnym głosem dziewczynie.

Niezależnie od tego czy dziewczyna się zgodziła czy nie, chłopiec nie miał innego wyjścia. Głównym zadaniem Bohei'ego było wsparcie medyczne swoich kompanów, zaś zważywszy na brak zagrożenia życia u załamanej kunoichi, priorytetem był nieprzytomny pacjent.

1. Bohei słucha i notuje, przekazu Misae o przeszczepach.
2. Iryonin z przerażeniem obserwuje wchodzących pacjentów.
3. Nastolatek zajmuje się rannym z wbitą strzałą.
4. Młody medyk próbuje uspokoić Yamanakę.
5. Chłopiec wraz lub bez przestraszonej kunoichi, obserwuje/pilnuje nieprzytomnego Takashiego.

STATYSTYKI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
• Granatowy płaszcz z kapturem
• Rękawice z blaszką
• Duża torba na pośladkach
• Torba na lewym biodrze
• Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
• Kabura na lewym udzie
• Kabura na prawym udzie

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Atmosfera w Grupie Pierwszej była wręcz rodzinna, wszyscy uśmiechali się do siebie i cieszyli się ze swojej obecności. Mimo tego, że wszyscy wiedzieli, że zaraz zacznie się piekło, a może właśnie z tego powodu wszyscy tak korzystali z tych ostatnich chwil spokoju. Musieli odetchnąć, po raz ostatni napić się wody nie w biegu i po prostu pokorzystać z tego, że bitwa się jeszcze nie rozpoczęła. Kiedy zaczną znosić pierwszych rannych, to ostatnich wniosą dopiero kilka godzin po bitwie. Więc musieli być gotowi do długiej pracy.

Informacje o zdolności klanowej Misae zielonowłosy przyjął do wiadomości. Nie chciał wypytywać więcej, wiedział, że tak nie wypada, jeżeli będzie coś ważne, to Misae pewnie sama się podzieli. W końcu była to swego rodzaju tajemnica rodziny, którą zamierzał uszanować.

- Zapraszam, choć mam nadzieję, że Proteza nie będzie Ci potrzebna. Jednak co własna ręka, to własna ręka. - odpowiedział na żarcik Shigemiemu, uśmiechając się do niego. Może i brzmiało to fajnie, może nawet było, ale jednak nie było to integralny element człowieka, było to coś nowego, obcego, co trzeba było jakoś przytwierdzić do Ciała. Nie mogło to być przyjemne.

- Jak to mawiał mój Kuzyn, miejcie go przodkowie w swojej opiece, każde Dango jest idealne. Szczególnie Zielone Dango! - uśmiechnął się, odpływając wspomnieniami do dawnych czasów, kiedy to wraz z Suzu bawili się na pustyni. Ich wesoła gromadka, gdzie Yurika jeszce była za młoda na wspólne wypady na wielbłądach. Ale to były cudowne, beztroskie czasy...

Nagle Shigemi zadał dziwne pytanie, na które Misae postanowiła odpowiedzieć wykładem. Kiedy tylko Tetsuro usłyszał szczegóły, sięgnął po swój notes i zaczął notować. To było coś niewiarygodnego. Czyżby w ten sposób były łączone i montowane protezy? Łączone za pomocą chakry z żywą tkanką? Początkowo nie mógł w to uwierzyć, jednakże, kiedy jego umysł to ogarnął, otworzyły się przed nim drzwi pełne możliwości. Przecież w ten sposób mógłby pomóc dziadkowi wstać z wózka. A może... Czyżby staruszek wiedział o tym i daltego nakazał chłopakowi uczyć się medycyny? Tylko.. dlaczego więc sam nie posiadał protez? Dlaczego odmówił ich, kiedy mu je zaproponowano? Był silnym wojownikiem, musiał wiedzieć... A więc, dlaczego??

- Misae, miałbym do Ciebie wiele pytań o te nowe, medyczne możliwości, jednakże, może to po tym jak bitwa się skończy. - uśmiechnął się do niej. Musiał przemyśleć o co dokładnie chciał zapytać. Ważnym było, że i tak raczej nie będzie im dane przeprowadzić tego tutaj, nie te warunki. Zapewne jest to coś, co wymagało sporo sprzętu i specjalnie przygotowanej do tego sali. Zielonowłosy musiał to wszystko przetrawić, więc usiadł sobie na jednym ze swoich łóżek i zabrał się za szkicowanie nowego projektu. Był tak zajęty, że nie nawet nie zauważył, kiedy podeszłą do niego Misae. Trochę go wystraszyła, więc podskoczył na swoim krześle, chowając notes w ramionach.

- Ach, to ty. Przepraszam, zamyśliłem się i Cię nie zauważyłem. To o czym wspomniałaś przed chwilą, brzmi cudowne, wręcz irracjonalnie, zastanawia mnie, dlaczego nie jest to tak powszechne. Musi być w tych przeszczepach coś, co nas ogranicza, co nie? - zapytał bardziej siebie, niż ją. Ciągle kręciło się to w jego głowie, co chwilę dochodził do nowych wniosków i starał się zadawać samemu sobie kolejne pytania. Gdyby tylko było to możliwe, to wszyscy pewnie widzieliby jak neurony w jego głowie pracują na pełnych obrotach.

- Kiedy mam chwilę, staram się szkicować nowe projekty. Szkicowanie pozwala mi poukładać myśli, zebrać pomysły i takie tam. Wiem, dziwne, no ale wtedy mogę w pełni skupić się na czymś i wymyślić rozwiązanie. - odruchowo chciał poprawić swoją grzywkę, jednakże zapomniał, że przecież ma już związane włosy. Dlatego też zrobił dziwny ruch ręką przed twarzą, a następnie podał Misae notes, na którym widniał już prawie dokończony szkic marionetki.

Szkic

- To póki co szkic z zewnątrz, jeszcze dobieram w głowie mechanizmy, które bym chciał w niej umieścić. No ale wiem, że w arsenale potrzebuję jakiejś lekkiej i szybkiej kukiełki. Trochę za namową Kuroi'a zainspirowałem się zwierzętami. Trochę wygląda jak Szakal, a może trochę jak Pies. Ciężko powiedzieć. W każdym razie, pewnie dokończę projekt wracając do domu i wtedy wykonam parę sztuk, żeby mogły polować w stadzie. - Testuro pokazał dosyć dokładnie rysunek towarzyszce, a następnie przewrócił kartki, gdzie były pojedyncze szkice przekrojowe, mające pokazać zawierające się w środku mechanizmy. Wiadomo, nie był to jeszcze pełnoprawny projekt wykonany na specjalnym papierze, jednakże powoli nabierało to kształtów.

Zapewne rozmawiałby z Misae dalej, jednakże wtedy Meduki wspomniała o nadchodzących rannych. Szybko wstał z łóżka, skinął do Misae pożegnalnie, a następnie udał się do łóżek, które były mu przypisane. Jeszcze raz sprawdził, czy wszystko jest gotowe do działania, a następnie spojrzał na dziewczynę, która mu pomagała przy różnych różnościach.

- Midori, gotowa na pierwszych pacjentów? - jego mina była pełna chęci do działania. Tetsu był perfekcjonistą, nie przyjmował do wiadomości, że mu się nie uda. Wszyscy pacjenci, którzy do niego trafią, wyjdą stąd w całości i będą mogli wrócić na front, gdzie byli potrzebni. Starał się on nie myśleć o tym, że to właśnie wracała ich najbardziej elitarna jednostka. To nie był dobry znak, jednakże nie mogli się teraz dołować. Kiedy dostrzegł pierwszych rannych, zauważył tam kilka znajomych twarzy. Zdziwiła go trochę obecność Osamu, nie znali się długo, zakładał, że jest silny, jak wielu obywateli Unii, jednakże nie spodziewał się, że aż tak bardzo, aby trafić do grupy szturmowej. Drugiego z Unijczyków nie trzeba było mu przedstawiać, Kaguya Taisho był dowódcą ich wyprawy, dodatkowo był znaną personą w całym Ningyo-shi. Skoro on był ranny, to musiało się wydarzyć tam coś bardzo złego. Szczęście chciało, że to właśnie ta dwójka została skierowana w na jego łóżka, a nie tyle szczęście, co wybór liderki tego zespołu medycznego.

- Osamu, Taisho, zapraszam tutaj. - wskazał im obojgu łóżka dwa łóżka tuż obok swojego stanowiska pracy. kiedy przechodzili, spojrzał szybko na obie rany. Ta, którą miał wojownik Kaguya była poważniejsza głębokie oparzenie, nie wyglądało to dobrze. Będzie ona wymagała więcej działania, za to rana Osamu była dosyć prosta.

- Midori, weź nożyczki o obetnij materiał dookoła oparzonej rany, a następnie weź kompres, zanurz go w zimnej wodzie i delikatnie przyłóż do rany. Musimy ją schłodzić, nim będziemy mogli się nią zająć. - wydał polecenie swojej pomocniczce, a następnie podszedł do Osamu, obejrzeć jego ranę.

- No widzę, że nieźle wam się oberwało. - powiedział do swojego znajomego, przy okazji próbując dostać się do rany. Niestety, strzała wbiła się pomiędzy płatami pancerza, co bardzo utrudniało dostęp. Trzeba było coś z tym zrobić, jednakże najlepiej tak, żeby nie uszkodzić pancerza koledze. Tetsuro sięgnął ręką w stronę stołu, chwytając duże nożyce za pomocą nici chakry, a następnie je do siebie przyciągnął, niczym malutką marionetkę.

- Będę musiał delikatnie odgiąć jeden segment zbroi, aby dostać się do strzały. Potem zdejmę z Ciebie zbroję i zaleczę twoją ranę, tak abyś był gotowy do dalszej walki. - opisał pacjentowi co będzie robił, następnie wsunął nożyce pod pancerz i delikatnie podważył, drugą ręką trzymając wbitą strzałę. Dzięki temu mógł wyczuć moment, w którym pocisk poluzował się, uwalniając się z między płyt.

- Na trzy wyciągnę strzałę. Gotowy? Raz.. Dwa... - i szarpnął na dwa, wyrywając pocisk z jego pleców. Musiał go zaskoczyć gdyż czytał, że często jak pacjenci spodziewają się takiego ruchu, to spinają się, przez co ciężej wyciągnąć wbity obiekt. Kiedy tylko wydobył strzałę, rzucił ją gdzieś na bok na miejsce, gdzie będą odpadki, do jakiegoś wiklinowego kosza czy glinianej misy, następnie zabrał się za zdejmowanie z pacjenta zbroi.

- Normalnie powinniśmy oszczędzać chakrę, ale po znajomości zrobię wyjątek. - uśmiechnął się do Osamu, kiedy tylko zdjął z niego zbroję, a następnie z jego dłoni buchnęła zielona chakra, która zaczęła otaczać ranę towarzysza, powoli regenerując tkanki, tamując krwotoki i zasklepiając ranę. Trwało to kilkadziesiąt sekund, jednakże po tym procesie mógł się on poczuć jak nowo narodzony, no i nic nie bolało.

- Niestety, pozostanie blizna. Powodzenia dalej, tym razem to wy im dajcie w kość. - powiedział do towarzysza, jeszcze przemywając jego plecy mokrym ręcznikiem, aby usunąć z niego ślady zaschniętej krwi, a następnie poklepał go ręką po ramieniu. Zrobił wszystko co mógł, więc Osamu mógł wdziewać zbroję i ruszać na zbiórkę swojej grupy. Wtedy też Tetsu podszedł to Taisho, jego rana wyglądała zdecydowanie gorzej.

Zielonowłosy stanął za swoim pacjentem i zaczął przyglądać mu się, nie było dobrze, zwęglona skóra, sporo odsłoniętego, żywego mięsa i oparzenie. Trzeba będzie tutaj zadziałać wieloetapowo. Tetsuro spojrzał w stronę Bohei'a licząc, że ten będzie mógł mu pomóc, jednakże miał on swoje zadanie, tak więc przeniósł wzrok na Midori, będzie potrzebował jej pomocy.

- Taisho-sama, będziemy musieli usunąć martwą tkankę, zanim będziemy mogli w pełni cię zregenerować. Midori, przynieś proszę znieczulenie. - Skinął do dziewczyny, która od razu zerwała się do biegu w stronę składzika, jednakże nim zrobiła dwa kroki, dotychczas milczący pacjent powiedział dwa słowa. "Nie trzeba"- tyle wydobyło się z jego ust, co Tetsu skwitował jedynie skinieniem głowy. Skoro taka była jego wola, to trzeba było się zabrać za robotę.

- W takim razie, Midori, trzymaj schłodzony opatrunek na oparzeniu i co chwilę go zanurzaj w wodzie, aby go schłodzić. Ja się zajmę martwą tkanką. - znowu wyciągnął dłoń w stronę swojego stołu, na którym leżał skalpel, przyciągając go do siebie. Mimo tego, że pierwszy raz pracował w szpitalu, robił to bardzo naturalnie, gdyż często wykorzystywał tę umiejętności w swoim warsztacie. W sumie, jak na to teraz patrzył, taki pacjent niewiele różnił się od kukiełki. Nawet narzędzia byłī podobne. Kiedy tylko Tetsuro chwycił skalpel, przysunął sobie krzesło, aby usiąść za plecami rannego i zacząć powoli, ale bardzo skrupulatnie usuwać zwęgloną, martwą skórę i mięśnie.

TL DR :

1. Luźne Rozmowy
2. Wykład Misae
3. Rozmowa z Misae o szkicu
4. Wejście rannych i zaproszenie do siebie Kuweciarzy
5. Leczenie Osamu
6. oględziny Taisho i usuwanie martwej tkanki

  Ukryty tekst

Staty

  Ukryty tekst

Itemki

• Złota Odznaka Ninja Ayatsuri noszona na szyi na łańcuszku
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen" przywiązany na lewym ramieniu
• Kabura na broń na lewym udzie [30/30]
    Ukryty tekst
• Kabura na broń na Prawym udzie [30/30] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Lewej strony [80 / 80] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Prawej strony [25.5 / 80] :
    Ukryty tekst

[Misae]

Kiedy podszedł do niej Bohei przepraszając za przeszkadzanie, ta pokręciła przecząco głową. Wcale tak nie myślala. Ucieszyła się wręcz, że on również postanowił nieco zintegrować się z grupą i porozmawiać.
-Nic się nie stało. To co miało miejsce tego dnia na arenie w Kotei miał wpływ na cały znany nam świat, więc rozumiem ciekawość - uśmiechnęła się łagodnie, spokojnie -W czasie walk, pod postacią jednego z uczestników ujawnił się Antykreator, po ciężkim ranieniu jednego z uczestników, Uchiha Masahiro doszło do walki. Jego ludzie oraz ludzie z Cesarstwa zaatakowali na terenie całego miasta. Doszło do ciężkiego starcia między nim a Shirei-kanami, które zostało okupione licznymi ofiarami. Walka była brutalna, na nieosiągalnym dla większości poziomie. Ostatecznie Asahi Ichirou oraz Shiroyasha Kyoushi potężną ofensywą przycisnęli go do ściany by dzieła dokończył Mujin, obecny tutaj medyk, który zapieczętował ciało Antykreatora. Jeźdzcy Hana również musieli ustąpić, niestety bardzo wielu ludzi zginęło, a zniszczenia jakie odniosło Kotei nie zostały jeszcze po dziś dzień naprawione. - opowiadała starając się zachować jak najwięcej spokoju. Mimo, że to nie był pierwszy raz kiedy opowiadała o wydarzeniach na turnieju. Może i wielokrotnie wracała myślami do tej chwili... nie, nie potrafiła jeszcze opowiadać o tym ze spokojem. Rzeczy, które widziała, które przeżyła i które zrobiła... na zawsze zostaną w jej wspomnieniach, jeszcze w tym momencie były zbyt żywe. Miała złe przeczucie, że niestety mogą zostać one przyćmione przez to co nadciągało. Bardzo chciała się mylić, niestety intuicja rzadko kiedy ją zawodziła...
Dlatego też to był ostatni moment aby porozmawiać. Skorzystać z chwili. Nabrać energii... a nawet zrobić wykład. Co zabawne zarówno Bohei jak i Tetsuro wyjęli notatniki zapisując informacje, które im przekazała. Cieszyła się, ze podchodzą do tego na poważnie. To co mówiła było szczere i choć nie wiedziała czy któryś z nich będzie kiedyś posiadał umiejętności wystarczające aby przeprowadzić tak ciężki zabieg, to w nich wierzyła. Wiedzą należało się dzielić, a nie skrywać ją egoistycznie dla siebie. Egoistyczne podejście wstrzymywało postęp, a to było bardzo złe.
-Postaram się odpowiedzieć na nie wszystkie, ale to jak czas będzie bardziej przychylny - odparła na zapowiedź kolejnych pytań co do przeszczepu. Rozumiała ich ciekawość, zamierzała powiedzieć tyle ile potrafiła.
Gdy rozeszli się trochę Misae postanowiła zagadnąć Tetsuro, który zdawał się być tak mocno zajęty swoimi myślami, że aż podskoczył wystraszony co ta przyjęła z drobnym śmiechem.
-Przepraszam, nie chciałam cię wystraszyć, a co do przeszczepu... Sama kiedyś się nad tym zastanawiałam, ale odpowiedzi jest kilka. Sam wybierz, która z nich jest głównym powodem. Po pierwsze medyków, którzy są w stanie przeprowadzić taki zabieg sama poznałam przez te wszystkie lata jedynie jednego poza mną. To marginalna liczebność, która nie sprzyja popularyzowaniu. Po drugie… - odetchnęła ciężej i usiadła na miejscu obok Tetsuro. Ściszyła głos-Jak myślisz, czy na rękę klanów jest to, że ktoś potrafi przekazać twoje ograniczenia krwi innej osobie? Powiedzmy oczy klanu Uchiha. Przeszczepem jesteś w stanie obdarować osobę spoza klanu ich mocą. Jak sądzisz, czy taka kolej rzeczy byłaby im na rękę? - patrzyła na niego poważnie. Niestety domyślala się, że może to być jeden z głównych powodów dla których ani wiedza nie była popularna, ani chwalenie się wykonywaniem tego typu zabiegów... a z drugiej strony przeszczep ręki Masahiro widziało sporo medyków i nikt się nie zająknął, że nie powinni. Ale to temat na potem. Teraz podziwiała projekty. Przyjęła jego notes i z podziwem obejrzała szkic kukiełki. Był niesamowicie realistyczny!
-Ma uszy! - stwierdziła z mieszaniną podziwu i rozbawienia. Naprawdę, kukiełka wyglądała jakby miała klapnięte psie uszy -Bardzo słodka, ale po tym co widziałam do tej pory co potrafią członkowie twojego klanu jestem pewna, że równie śmiercionośna. Chętnie zobaczyłabym całą watahę w boju - miala przyjemnośc niejednokrotnie widzieć pokaz siły Ayatsurii i wiedziała, że te pocieszne wyglądające uszate pieski na pewno potrafiły zrobić niesamowite zamieszanie. Niestety rozmowę przerwała Meduki. Najgorszy scenariusz zaczął się sprawdzać. Niestety nie będą się nudzić. Misae wstała i wyprostowała się.
-Szykujcie się wszyscy na stanowiska. Pamiętajcie. Komunikacja. Szybkie działanie. Brak brawury. - poleciła zwięźle kończąc szykowanie siebie i stanowiska, bo już po chwili pojawili się pierwsi ranni. Misae bez chwili zwłoki obserwowala ich stan. Jej mina stała się poważniejsza, była skupiona, w trybie pracy. Analizowała przypadki, wiedziała, że musi je wstępnie przydzielić, by każdy mógł już ruszyć do pracy. Nie było czasu na ociąganie. Od tego jak szybko postawią grupę szturmową na nogi zależało jak szybko wrócą na pole bitwy. Nie byli to losowi żołnierze. Polecenie było jasne. Postawić na nogi tych, którzy szybko wrócą. Cięższe przypadki w drugiej kolejności. Dało jej to ogląd. Wiedziała co robić.
-Bohei, sprawdź stan mężczyzny ze strzałą w brzuchu. Wygląda na wyjątkowo stabilnego. Oceń jego stan i w razie jakikolwiek komplikacji wołaj mnie. Keion dla ciebie podobny przypadek, oceń stan, wylecz i koniecznie udaj się asystować Mujinowi przy tym mężczyźnie. Wygląda na ciężki przypadek, możliwa trucizna i może potrzebować asysty - najpierw Keionowi wskazała Ayumu, a potem zmieniającego na bardzo niezdrowe kolory Uchihę. Podejrzewała poważną ingerencję jakiś szkodliwych substancji. Cholera Tetsuro musiał wypaplać trucizny, naprawdę tego im brakowało?
-Shigemi, pod twoje skrzydła nieprzytomny oraz mężczyzna z uszkodzoną nogą - nie robiła przerwy przy rozkładaniu przypadków, nie było czasu. Takashi i Takeru dostali swoich aniołów stróży -Tetsuro strzała w plecach i poparzenie - wskazała spojrzeniem na Osamu oraz Taisho -Ja biorę najciężej rannego i liczne rany cięte. Ruszajcie. - nie przydzielała nikogo do roztrzęsionej Yamanaki. Nie było czasu na to. Niestety. Mieli rannych i to oni byli priorytetem. Z boku mogło zabrzmieć to dosyć oschle, ale opisywanie ich na podstawie ran było najłatwiejsze i pozwalało zachować szybkość poleceń. Nie wchodziła w szczegóły jak opis wyglądu, wiek. To muszą ustalić wszyscy w swoich przypadkach osobiście. A teraz kiedy ona podzieliła zadania mogła przejść do dzialania.
Oceniła wzrokiem negocjatora. Znała tą technikę. Znała wzór, który tworzyła.
-Aka, usuń ubranie i zacznij oczyszczać ranę. Podaj znieczulenie i usuń zwęglone tkanki. - poleciła starszej kobiecie w czerwonym czepku i samej podeszła do młodego mężczyzny, który przedstawił się jako Ryuujin. Miłe z jego strony, że jako jedyny postanowił zachować się w taki sposób i poprosić o pomoc. Nawet jeżeli to był obowiązek ludzi z sektora medycznego aby leczyć to doceniała jak ktoś umiał się zachować. Misae podeszła do niego. Długie włosy spięte w kitek spływały wzdłuż pleców.
-Dzień dobry, Ryuujin-san. Czy poza ranami, które widzę masz jeszcze jakieś obrażenia? - zapytała oceniając jego stan, jednocześnie od razy przesłała do jego ciała wiązkę leczniczej chakry aby jak najszybciej zacząć leczyć większe rany - Za chwilę powinieneś poczuć ulgę - poinformowała go i faktycznie, powinien czuć jak rany zasklepiają się, nawet bez dotykania przez kobietę.
W tym samym czasie spod łóżka, na którym leżał Ryuujin coś wyłoniło głowę i zaczęło intensywnie węszyć.
Śmierdzi jak w knajpie… i znowu jestem głodny - odezwał się głos, który tylko Ryuujin mógł usłyszeć, a jego właścicielem był zrzędzący fenek, który wyłonił się częściowo obserwując leczonego. Widać było, że zachodził w głowę czemu śmierdzi innym zwierzakiem, a nie było go w pobliżu.
W tym samym czasie lecząc Misae zamierzała ocenić stan Ryuujin'a. Jeżeli nie zgłosił dodatkowych obrażeń leczenie powinno przebiec sprawnie i szybko powinien być gotów do dalszej walki. Sprawdzała czy nie ma dodatkowych obrażeń lub objawów świadczących o wewnętrznych urazach, bądź urazach głowy. Sprawdzała reakcje źrenic, podstawowe odruchy. Musiała być pewna, że wyśle go w dobrym stanie do walki. Jeżeli by go wypuściła z krwotokiem wewnętrznym bądź wstrząsem mózgu bardzo szybko straciłby życie. Wiedziała, że muszą działać szybko, jak również odpowiedzialnie i profesjonalnie. Szczęśliwie nic nie wskazywało by poza kilkoma cięciami dolegało mu coś więcej.
-Obrażenia są tylko powierzchowne. Uzupełnij płyny, odetchnij chwilę i zerknij czy wszystko dobrze się zagoiło. Za chwilę będziesz mógł wracać do pozostałych - poinformowała prosząc wolnego w tym momencie z duetu do spraw wszelakich o przyniesienie wody dla Ryuujin'a. Przyda mu się nawodnienie i moment na zebranie myśli. Spotkało ich coś niesamowicie ciężkiego. Jeżeli same negocjacje, które w założeniu są pokojowe doprowadziły do takiej agresji, Misae bardzo pesymistycznie widziała dzisiejszą noc. Nie mniej swoje przemyślenia wolała zostawić dla siebie. Nie było na nie teraz miejsca, a negatywne morale to ostatnie czego teraz wszyscy potrzebowali.
Jeżeli uporała się już z Ryuujinem zamierzała przejść do rażonego techniką Gazo. Chciała sprawdzić na ile pielęgniarka przygotowała mężczyznę do leczenia. Zamierzała ocenić jego stan, sprawdzić jak poważne były obrażenia - to że rzuciła na nie wcześniej okiem przelotem nie świadczyło o niczym. Musiała sprawdzić jak głęboka była rana. Czy serce bije równym rytmem czy nie doszło do jego porażenia. Dodatkowo musiała mieć niestety ale odsłonięte rany - nawet jeżeli elektryczność skutecznie zatamowała krwawienie przypalając rany, to aby przeprowadzić regenerację tkanek będzie potrzebować dostępu do tych żywych.
-Aka, przejdę do leczenia, proszę abyś w tym samym czasie oczyszczała dalej zwęglone tkanki. jeżeli będziemy robić to symultanicznie powinnyśmy szybko poprawić jego stan - przekazała instrukcje kobiecie, po czym zamierzała złożyć dwie pieczęcie. Zielona chakra powinna opatulić jej dłonie, które po chwili znalazły się przy ciele mężczyzny rozpoczynając proces regeneracji. Nawet jeżeli sama kazała oszczędzać chakrę stan Gazo był zbyt ciężki aby pozostawić wszystko szyciu. Dla niego to była kwestia życia i śmierci...
-Jest pan w dobrych rękach - powiedziała do mężczyzny uśmiechając się do niego delikatnie. Jego wiara w wyzdrowienie była równie ważna co jej umiejętności. Wola walki potrafiła zmienić bardzo wiele. Niesamowicie wręcz wiele...

1. Rozmowa z Keionem
2. Rozmowa z Tetsuro
3. Leczenie Ryuujina
4. Rozpoczęcie leczenia negocjatora

  Ukryty tekst

Karta:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Torba na lewym i prawym biodrze, plecak, rękawiczki ze stalowymi ochraniaczami na dłoniach, na lewym ramieniu opaska „Zjednoczonych sił Sogen”

  Ukryty tekst

[Keion]

Przewodząca grupie medycznej rozdzieliła wszystkich medyków wedle własnego uznania dzieląc ich na grupki i przypisując im stanowiska. Nasza grupa miała to szczęście że byliśmy pierwsi, więc gdy Yamanaka jeszcze lokowała innych medyków my już ogarnialiśmy swoje stanowiska i właściwie nim ta skończyła swoją pracę byliśmy gotowi do działania. Jednakże póki co nie było komu udzielać pomocy, więc wszyscy rozmawiali, odpoczywali i ogólnie wykorzystywali ostatnie wolne chwilę według własnego uznania. Ja chciałem swą wiedzę pogłębić nie tylko w zakresie medycyny, dlatego też szukałem odpowiedniego momentu żeby podejść do dowodzącej naszą grupą i zamienić z nią parę słów na temat Hana. Na moje pytanie uzyskałem dość wylewną odpowiedź i w zupełności zaspokajającą moją ciekawość. - Czyli ominęło mnie znacznie więcej niż się spodziewałem. - Krótko skomentowałem odpowiedź Misae, a po chwili po pytaniu Shigiemiego dziewczyna zrobiła mały wykład o przeszczepach. Wiedziałem że póki co brakuje mi umiejętności by tą wiedzę jakoś wykorzystać, ale cieszyłem się bo wiedziałem że o ile tutaj nie zginę to kiedyś moje umiejętności będą na odpowiednim poziomie i być może będę mógł zrobić dobry użytek z zdobytej dzisiaj wiedzy. Niestety nasza rozmowa nie potrwała długo bo przerwała ją Meduki obwieszczając wszystkim żebyśmy byli gotowi bo niedługo pojawią się pierwsi ranni, którymi trzeba było się zająć. W pewnym sensie odetchnąłem z ulgą na wieści bo oznaczały one koniec nerwowego oczekiwania na dalszy bieg wydarzeń. Yamanaka wzięła że sobą parę osób i wyszła w celu odebrania i przetransportowania rannych jak tylko dotrą na miejsce.

Pierwszy ranny został wniesiony na noszach i choć nie byłem weteranem w kwestii pierwszego rozpoznania, widząc z daleko jego rany od razu wiedziałem że to nie moja liga i nawet nie mam się co do tego zbliżać. Drugi pacjent również został wniesiony, ale na jego ciele na pierwszy rzut oka nie było widać żadnych poważnych obrażeń. Na noszach został zaniesiony wprost do Mujina, który wcześniej się podał jako chętny do zajmowania się truciznami. Kolejne osoby już nie były wnoszone tylko wprowadzane choć ich rany nie wyglądały za dobrze. W śród nich znalazł się mężczyzna z poważnymi oparzeniami i zwęgloną skórą. Gdzieś niedaleko za nim wszedł do sali młody mężczyzna z strzałą wystającą z brzucha, ale o dziwo wyglądał jakby jego rana była zwykłym skaleczeniem i zaczepił Boheia żeby ten się nim zajął. Następny wszedł mężczyzna wyraźnie bardzo wściekły i od razu zaczął warczeć na Shigiemiego żeby się zajął jego pogruchotaną nogą, dając mi tym samym znać ze to również nie pacjent dla mnie. W kolejnej grupie było sporo osób z obrażeniami, które jak znalazł wpasowywały się do moich umiejętności medycznych.

Chwilę po wejściu ostatniej grupki Misae rzuciła rozkaz bym zajął się jednym z nich i czym prędzej leciał asystować Mujinowi. - Robi się. - Odpowiedziałem żwawo i podszedłem do wielkiego gościa z poparzona twarzą. W kolanie mężczyzny utkwiła strzała i choć wbiła się w kość nie uszkodziła zbyt mocno stawu bo ten jeszcze jakoś mógł chodzić. Rzuciłem szybko okiem czy nic nie wskazywało na zaaplikowanie jakiejś trucizny, ale pod tym względem wydawało się wszystko w porządku. - Zaraz usunę Ci to strzałę także może trochę zaboleć i będę potrzebował paru minut żeby Cię wyleczyć. - Ostrzegłem mężczyznę i spojrzałem na niego czy jest gotów po czym gwałtowanie pociągnąłem za strzałę jednym ruchem wyciągając ją z rany. Odłożyłem przedmiot na bok tak żeby nikomu nie przeszkadzał. po czym zbliżyłem nieco dłonie do rany i zacząłem przesyłać swoją chakrę. - Co się tam stało? Na czym miało polegać wasze zadanie? - Zapytałem wiedząc że trochę to może potrwać przez wgląd że rana sięgała kości, no i oczywiście byłem też ciekaw co się stało.

Gdy tylko uporałem się z raną olbrzma pobiegłem do Mujina żeby mu asystować w jego pracy. - Przewodzącą naszej grupie wysłała mnie bym Ci asystował. - Powiedziałem podchodząc do medyka i zacząłem się z bliska przyglądać mężczyźnie i co mu jest. Objawy wyraźnie wskazywały na zatrucie spowodowane zranieniem i to najprawdopodobniej jakąś bardzo niebezpieczną substancją. Pacjent miał gorączkę, problemy z oddychaniem i spazmy. Przygotowałem kompres chłodzący i położyłem na jego czole, oraz starałem się go przytrzymać by nie spadł z łóżka i nie zrobił sobie większej krzywdy, a gdyby spazmy się nasilały to nawet staram się go unieruchomić i przywiązać do łóżka. -Jak jeszcze mogę Ci pomóc? - Zapytałem co jaki czas sprawdzając temperaturę rannego i w razie potrzeby zmieniając kompres na nowy.

TL DR:
1. Rozmowa z Misae
2. Przyglądam się wchodzącym ranny.
3. Wyciągam strzałę z nogi Ayumu i leczę jego nogę.
4. Lecę asystować Mujinowi.

Chakra

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Karta

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=103690#p103690
Opaska na czole, Kabur na prawym udzie, Torba na lewym pośladku, Torba na prawym pośladku (wyprawka eventowa)

  Ukryty tekst

[Papyrus]

---

Grupa Medyczna

---

- Zamknij się w końcu - warknął Takeru do Ayumu, kiedy jego ptak wzniósł się trochę wyżej po wyrzuceniu Kuroia. Jego twarz była wykrzywiona w bólu i wściekłości, a jedną dłonią zasłaniał swoje oko. Otrząsnął się jednak po chwili i kiedy wylądowali przed Twierdzą i szpitalem polowym, miał swoją minę wściekłego sukinsyna ponownie. Wszystkich jak najszybciej zagonił do środka, a on sam złapał Yamanaka Meduki i zaczął z nią cicho rozmawiać.

Cała grupa szturmowa, w większości bardzo niezadowolona, wpakowała się do szpitala, gdzie dość szybko zajęto się wszystkimi bardzo profesjonalnie. Zostali rozdzieleni po łóżkach i tam mieli zostać leczeni przez medycznych specjalistów. Wielu zgodziło się, że ważnym było zajęcie się nieprzytomnym Takashim, ale dzicy zaatakowali ostro i każdy z nich potrzebował uwagi.

Ayumu, Osamu i Ryuujin, kiedy zostali usadzeni, mogli zobaczyć, jak wygląda współpraca, bycie liderem i porządne zarządzanie, a także jak wygląda posłuszne wykonywanie rozkazów, bez szemrania pod nosem i wkurwiania się na cały świat. Łatwo było przewidzieć, że tutaj, nawet jeżeli coś by nie wyszło - nikt by się tutaj nie pokłócił, nikt by nikogo nie obwiniał. Ruszyliby dalej i zajęli się dalszymi zadaniami.

Nieprzytomny Takashim zajął się Shigemi, ciemnowłosy młodzieniec z klanu Uchiha. Na początku próbował ustawić Takeru, który tylko mruknął do młodzieńca "Zamknij się i do roboty", ale brzmiał jakby był taki jakiś nieprzekonany. Wyglądał na trochę zmęczonego i złapał za kotarę oddzielającą łóżka i pociągnął ją, żeby się schować na chwile przed innymi. Na pytanie Shigemiego na temat tego, ile czasu było do bitwy, jednak odpowiedział.

- Pewnie z godzina. Pospieszcie się.

Shiro, którzy wcześniej z Kuro pomagali przy przynoszeniu rannych, którzy nie mogli chodzić, teraz był przy Shigemim. Dostarczył wszystko, o co proszono, podał wodę Takeru, przygotował kroplówkę, roztwór cukrowy, który nadawał się do wstrzykiwań, zestaw do wkłucia oraz pobierania krwi. Strzykawka szybko wylądowała u Shigemiego, kroplówka również.

Sam Shigemi zaczął się przyglądać Takashiemu. Odpowiedziano na pytanie - Takashi był nieprzytomny kilkanaście minut, wydawał się być w szoku. Tyle że… jego rany, kiedy pierwszy raz na niego Shigemi spojrzał wydawały się krwawić o wiele mocniej. Chyba mu się przewidziało. Takashi nie był aż tak ranny. Puls jego był dobry, oddychał miarowo, brzuch był miękki, odpowiadał. Nie było stanu zapalnego. Na ubraniu ilość krwi wyglądała dość poważnie, skrzep był spory, spodnie do wyrzucenia. Rana na nodze… ech, dużo hałasu o nic. Nie było ślady trucizny, nie było śladu oparzenia. Wszystko wydawało się bardzo w porządku.

Shigemi wcale nie musiał używać dużo chakry, żeby zaleczyć ranę na nodze. Niby stracił wiele krwi, ale wydawał się, że nie stracił. Co było z tym gościem? Na wszelki wypadek Shigemi podłączył mu kroplówkę z roztworem cukru i elektrolitów - nie zaszkodzi. Krew została pobrana do odpowiedniej fiolki, odłożona na bok i poprosił, żeby ktoś go obserwował, czy mu się nie pogarsza.

Nie pogarszało się. Polepszało się bardzo szybko. Ale Shigemi już był przy Takeru i zajmował się dowódcą grupy.

Takashi się przebudził. W dalszym ciągu czuł w sobie głęboką panikę i niezadowolenie ze strony swojego pasażera. Słyszał mruczenie w głowie, że to był najgłupszy pomysł na świecie i że Takashi zobaczy, jak on mu spierdoli. Nie będzie wiedział kiedy.

Blondyn o czerwonych oczach nie wyglądał na zadowolonego. Zaciskał mocno szczękę, a jego zmęczony i zły wyraz twarzy zmienił się bardzo szybko na wściekły i zły, ale nie było on skierowany na samego Shigemiego. Po prostu było źle.

- Nigdzie więcej. Chakra oplotła mi nogę i przycisnęła. Udało mi się uwolnić, ale poparzyło mnie. Nie był to ogień, nie zniszczyło mi spodni nawet - wyjaśnił Takeru. - I czuję nudności - dodał, ale wypił więcej wody. - Pewnie przez nadużycie sharingana. Podrzuć coś na wymioty i przeciwbólowego, a to załatw jak najszybciej. Nie mamy czasu, żeby się do Susanoo modlić.

Shigemi zajmował się nim, używał techniki leczącej, a mięśnie pod jego dłońmi zaczęły się faktycznie odbudowywać, a kość spajać. Medyczne techniki były dość męczące i wymagały skupienia, ale Shigemi całkiem ładnie wykorzystywał to, że sporo czasu musiał spędzić z Takeru i zadawał wszystkie właściwe pytania.

- Do naszej grupy byli wybrani najlepsi, polecani shinobi i kunoichi. Żaden się nie zająknie. Nie przewidziano, że niektórzy to takie indywidualności, żeby nie powiedzieć, że indywidua. Przygotujcie się na oparzenia, zmiażdżenia i truciznę. Więcej czegoś takiego, jak mam tutaj. To była cholernie dziwna chakra… no i to, co zawsze. Kazuki-san został pogryziony przez ich stworzenia, ja nie.

Kolejna próbka została pobrana, kroplówka podłączona, a Takeru, po chwili na niej - zaczął wyglądać lepiej i chyba lepiej się czuć. Przyjął słowa Shigemiego, zrozumiał, że musiał pilnować swojej uszkodzonej nogi, żeby ta nie była za bardzo narażona na obrażenia. Zasłonił się znowu, kiedy Shigemi odstąpił od niego w stronę Takashiego. Użył tego czasu, żeby całkowicie dojść do siebie.

Bohei właśnie przeżywał swoją pierwszą poważną akcję. Początkowo był w szoku widząc tylu rannych ludzi w sposób, który był dla niego zupełnie nowy. Jednak dość szybko się pozbierał. Wiedział, że ma wsparcie w ludziach, którzy byli dookoła i teraz po prostu musiał robić to, co do niego należało.

Zaczął od mężczyzny w czerwonych szatach z brzuchem przebitym strzałą. Co więcej Bohei wydawał się bardziej poruszony całą sprawę niż jego pacjent.

- Spokojnie, młody człowieku. Położę się, jeżeli tak ci wygodniej, ale po prostu się zaprzyj i to wyciągnij. Nic mi nie będzie.

Młody jednak zdecydował się, że zachowa się bardzo profesjonalnie i całkowicie obejrzy oraz udzieli pierwszej pomocy mężczyźnie, który, kiedy tylko usłyszał o misie z wodą, gazie z metra, zestawu do szycia i kroplówkę, usiadł i pokazał młodzieńcowi wisior, który miał na szyi. Był on w kształcie trójkąta wpisanego w okrąg.

- Posłuchaj mnie, młody człowieku. Jeżeli będziesz widział kogokolwiek noszącego ten znak, nie przejmuj się nim. Żadne obrażenia mu nie straszne. Ba, nawet będzie zadowolony z obrażeń. Tylko głęboko wbita strzała będzie mu przeszkadzać. Jakby była płycej, sam bym ją wyciągnął - stwierdził puszczając swój wisior. - Teraz po prostu działasz i będzie dobrze.

Ponownie się położył, a Bohei do końca nie mógł być pewien, czy mężczyzna mówił mu prawdę, ale z całą pewnością poruszał się, jakby nic sobie ze strzały nie robił. W każdym razie, leczenie szło dalej. Młodzieniec naciął ranę, żeby było widać, co było w środku i chyba trochę pobladł, bo kapłan (mężczyzna chyba był kapłanem, w każdym razie wyglądał na kapłana) przewrócił oczyma, mówiąc, że wcale nie potrzebuje morfiny.

Jęknął przeciągle, krzyknął, potem się roześmiał, kiedy Boheu wyciągnął z niego strzałę. Zrobił to w taki sposób, że potrafiłby zawstydzić nawet najbardziej nieporuszoną osobę, a co dopiero szesnastoletni chłopak. Pewnie sam by spąsowiał, gdyby nie to, że krew chlusnęła, a on musiał zatamować krwawienie i zaszyć ranę. To też uratowało go od bardzo… szczególnego widoku. Walczył z szyciem wątroby, tamowaniem krwawienia i kiedy już udało mu się je opanować, z szyciem wszystkich innych tkanek. Kapłan przy tym oddychał głęboko, jakby próbując się uspokoić. Przez chwilę chichotał nawet.

Z całą pewnością było to przeżycie dla młodego medycka.

- Kroplówkę już sobie darujmy - stwierdził i usiadł, jakby zupełnie nie przejmował się tym, że miał strzałą przeszytą wątrobę! - Miło cię poznać, Bohei-kun. Rintaro, Arcykapłan Świątyni Jashina. I pytanie, co się stało. Nasi zjebali. Miał być rekonesans udający negocjacje, była chujnia z grzybnią. Dzicy jak dzicy… zwykli ludzie. Widziałem dzikszych kupców w Ryuzaku. Wyglądają… jak ludzie. Czasem z łuską, czasem w masce, czasem coś im wystaje skąd nie trzeba. Ale nie ma co się martwić. Wszystkich w swojej mądrości Jashin pozwoli zabić. Dzięki, młodzieńcze - rzucił, po prostu sobie wstał, poklepał Boheia po głowie i ruszył w stronę wyjścia z sekcji szpitalnej.

To może być pierwszy zabieg, ale z całą pewnością był on bardzo dziwny.

Po zajęciu się sobą - czyszczeniu się z krwi tego dziwnego mężczyzny, zajął się Yamanaką, której nie przydzieliła nikomu Misae. Chwilowo miał jednak czas, żeby popracować nad uspokojeniem się.

Dziewczyna drżącymi dłońmi przyjęła kubek z wodą i upiła z niego trochę. Patrzyła na Boheia swoimi dużymi, szeroko otwartymi oczami, blada. Niemal rozlała wodę, którą trzymała.

- J-jestem Yamanaka Inoko - powiedziała blond dziewczyna o fioletowych oczach. - To… to było straszne, co tam było. Myślałam… myślałam, że ta nienawistna chakra mnie pochłonie. Albo, poczułam niesamowity strach… - westchnęła kobieta. Po określeniu, jak bardzo była przerażona, musiał jej podać hydroksyzynę. Teraz już musiała posiedzieć sama i poczekać, aż środek zacznie działać. Po chwili wyraźnie się uspokoiła, ale na pytanie, czy pójdzie z Boheiem obserwować Takashiego - odmówiła. - Nie. Nie. Zostanę tutaj. Potrzebuję… potrzebuję chwili.

I została, żeby się pozbierać po odpowiedniej opiece medycznej.

Midori lekko uśmiechnęła się do Tetsuro, kiedy ten zapytał, czy jest gotowa. Odpowiedziała prosto.

- Absolutnie nie.

Potem pojawili się pacjenci.

Tetsuro trafili się koledzy z Pustynii, obaj z Klanu Kaguya oraz z domowej prowincji młodzieńca. Widać było, że Taisho wyglądał bardzo spokojnie, jakby jego rany nie poruszały go. Dlatego na szybko zajął się ranami Osamu, żeby potem móc przejść do bardziej poszkodowanego, ale bardziej stabilnego Taisho.

Dał kilka poleceń Midori, żeby zająć się Taisho, a sam przeszedł do Osamu. Ten koniecznie chciał sobie pooglądać, jak się zajmują Takashim, ale przed nosem została mu zasłonięta kotara przez mężczyznę w białym czepku.

Osamu był załatwiony raczej szybko. Zdjęcie zbroi, wyrwanie strzały, a następnie używanie techniki leczniczej, żeby ranę zasklepić. Bolało cholernie mocno, to całe wyrywanie strzały. Tkanki zostały poszarpane, grot podrapał mięsień i narobił sporo szkód. Była szansa, że Osamu poczuł się, jakby Tetsuro specjalnie chciał mu zrobić na złość i dać jak najwięcej bólu zanim zaleczył te rany. Owszem, plecy były jak nowe nawet jeżeli została blizna.

Przy zajęciu się Taisho, Tetsuro zawołał Boheia, który musiał porzucić obserwowanie dochodzącego do Takashiego (który odzyskał przytomność i może był trochę niezadowolony, ale na pewno wydawał się energiczny). Bohei, był jednak zajęty, ale Midori była obok. Przygotowała zimne okłady - odpowiednie do schłodzenia skóry po używaniu Katonu. Do tego byli bardzo przygotowani - w końcu wszystko przygotowywali Uchiha, a u nich najbardziej typowe obrażenie, nie licząc pocięcia się narzędziami do Seido.

Jakkolwiek Taisho był wyjątkowo cool i niemal nie reagował na ból - siedząc spokojnie i czekając na to, aż Tetsuro zacznie i skończy swoje zadanie, jednak w pierwszym momencie, kiedy skalpel dotknął martwej, zwęglonej skóry, mężczyzna skrzywił się z bólu i zacisnął dłonie. Ciężko było to zauważyć, ale z jego palców wyszły kosteczki i wbijały się w dłoń, krwawiąc.

- Jestem odporny. Wyciągam w końcu kości z ciała. Jeżeli się pospieszysz, będę mógł dołączyć do grupy.

Tetsuro zdawał sobie sprawę, że absolutnie nie będzie mógł dołączyć. Z dwie godziny spędzi na samym oskórowywaniu go z martwej skóry, a potem ostrożnie będzie trzeba nałożyć środek na oparzenia i opatrunek. Na pewno przydałoby się trochę leczenia chakrą, ale i tak było to dość skomplikowane ze względu na całkowicie odsłonięte nerwy i straciłby na to naprawdę dużo chakry.

W każdym razie miał zajęcie na jakiś czas - szczęśliwie po chwili dołączył do niego Ao, który również użył swojego skalpela, żeby pomóc usuwać martwą tkankę.

Keion dostał pod swoją opiekę kolejnego osobnika ze strzałą. Jemu trafił się naburmuszony Ayumu, niezadowolony ze wszystkiego, co się do tej pory działo. Do tego strzała tkwiła w jego kolanie i należało je amputować. Trudno, mężczyzna musiał stracić swoją nogę.

No dobrze, Ayumu pewnie mógłby stracić, gdyby zajmował się nim jakiś medyk może z Cesarstwa. Szczęśliwie, trafił na Keiona, który podszedł profesjonalnie do niego i usunął mu strzałę z kolana. On też nie podszedł do tego tak uważnie jak Bohei, bardziej jak Tetsuro załatwił to szybko i bezpardonowo - rozszerzając samą ranę grotem, ale następnie po prostu zajął się nią za pomocą chakry, spokojnie zaleczając ją. Ayumu jak najbardziej czuł porządny ból. Nawet większy, niż przy wbiciu się strzały. Ale po chwili był sprawny.

Następnie Keion dołączył do Mujina, który został zawołany przez Misae do Uchiha Kazukiego. Hazama z Ryuzaku spojrzał na fakt, że to Mujin się zajął zatrutym mężczyzną, z pogardą, ale miał swojego pacjenta. Mujin nie zwracał na to uwagi. Był zajęty.

- Wysoka gorączka, problemy z oddychaniem, niewydolność organów wewnętrznych. Podano mu pigułkę żywnościową, co go trochę wzmocniło, ale mogło wejść w interakcję. Nie będziemy na razie podawać niczego innego, dopóki nie znajdziemy miejsca podania trucizny. Zdejmij mu ubranie, ja przygotuję się do wyciągnięcia trucizny z jego ciała. Przygotuj też fiolki na próbki. Dobrze, że nikt nie próbował wyciągnąć trucizny z jego ciała wcześniej. Wydaje się ona bardzo skomplikowana niż typowa. Wydaje się, że jest to cała mieszanka.

Keion musiał rozebrać Kazukiego, żeby znaleźć wejście rany. Tak. Było to ugryzienie na nodze - a raczej ugryzienia. Skóra wokół wkłuć wyglądała, jakby się już rozkładała i nieprzyjemnie stamtąd pachniało.

- Kurwa… to wygląda na wzmocnioną truciznę węża. A raczej kilku rodzaju węży - działa na układ oddechowy, na układ nerwowy oraz rozkłada ciało. Kontynuuj co robisz, jak wyciągnę truciznę, będziemy musieli wyciąć martwą tkankę i pozbierać próbki. Pilnuj jego oddechu. Przydałby się jeszcze ktoś, kto potrafi wyciągać truciznę. Keion-san, obserwuj moją technikę, może uda ci się ją podchwycić.

Mujin zaczął pracować z techniką, która za pomocą wody wyciągała z ciała truciznę. Keion miał przy tym pełne ręce roboty, monitorując rannego, zajmując się jego gorączką, zbieraniem próbek i obserwowania Mujina.

To był bardzo ciężki przypadek.

- Moja… żona… - powiedział Kazuki w gorączce.

Misae, podobnie jak Tetsuro, miała pacjenta o wysokim zagrożeniu życia oraz takiego, którego dało się podleczyć bardzo szybko. Zaczęła od tego, który był mniej ranny, ale odesłała Akę do rozpoczęcia zajmowania się negocjatorem. Dlatego spokojnie mogła zająć się Ryuujinem, bez obawy, że negocjator zemrze lub będzie siedział, w cierpieniu, niezaopiekowany.

Szczęśliwie Ryuujin był niemal w porządku, z lekkimi ranami, które Misae wyleczyła niemal pasywnie, ot stojąc obok niego i nawet go nie dotykając. Oczywiście - kiedy badała jego stan dotykała go - musiała sprawdzić, czy nie ma krwawienia, czy nie ma zaburzeń neurologicznych. Jeżeli chodziło o zaburzenie neurologiczne - nie było odchyleń od normy. Wszystko wydawało się w porządku. Można było porzucić go z kilkoma radami i zająć się tym, co było naprawdę poważne.

Ryuujin dostał wody od mężczyzny z czarnym czepkiem i poklepał on jego po ramieniu.

- Dziękujemy za twoje poświęcenie.

A Aka właśnie zawołała.

- Misae, serce stanęło!

Kiedy Misae dopadła Yaseichiego, stan był bardzo zły. To samo widziała u Masahiro, ale Masahiro - dostał wtedy tą samą techniką. Był jednak młodszy, wytrzymalszy i nie przeszyło mu to ciała. No dobrze, przeszyło, ale tylko przy ręce. Nie zrobiło dziury na wylot. No i Masahiro był wytrzymalszy - Misae pamiętała, jak kiedy zapytano go, jak się ma, kiedy zaciągano go do szpitala odpowiedział "to tylko powierzchowna rana".

Yaseichi nie miał tyle szczęścia. Był starszy, nie był tak wytrzymały, a rana przeszła na wylot. Teraz nie oddychał, nie był przytomny, jego serce nie biło. Misae musiała przejść do próby odzyskania jego funkcji życiowych jednocześnie próbując zaleczyć ranę.

- Co mam robić? - zapytała Aka, czekając na instrukcje.

Zespół:

Aka
Ao
Midori
Shiro
Kuro

Yokage Mujin
Imoto Ukatoro
Masaru
Ayumi
Kenji
Nieznana Dziewczyna
Yamanaka Meduki
Hazama Shinzou

Gracze Szturmowej proszeni są o odpisywanie u siebie. Możecie nadal odpowiadać kolegom z medycznej. Klik (pojawi się za jakiś czas)

Czas na odpis Graczy: 12:01 31.07.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 12:01 01.08.2023

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Leczenie nieprzytomnego chłopaka szło na prawdę dobrze. Zaskoczenie, zdziwienie i dezorientacja oplatały mnie jak gęsty mgłą. Patrząc na ranę na nodze nieprzytomnego chłopaka, poczułem, że coś nie jest w porządku. Moje serce zbijało szybsze tępo, próbując zrozumieć to niesamowite zjawisko. Ulgę przyniósł mi widok, jak rana wydawała się goić sama, ale jednocześnie czułem się niepewnie, nie wiedząc, co to oznaczało. Mało to jednak dziwaków dzisiaj widziałem w ciągu pięciu minut? Wyglądało jakby chłopak bardzo powoli wracał do świadomości, a ja widziałem na jego twarzy wyraz uspokojenia, jednak nie mogłem zdusić uczucia jakie kłębiło się we mnie. Nie wiedziałem, co powiedzieć ani jak wyjaśnić to, co się stało. Była to jakby jakaś tajemnica chakry, której nie rozumiałem. Moje emocje były jak burza, w której walczyły ze sobą zaskoczenie i ulga. Byłem zdezorientowany, ale jednocześnie cieszyłem się, że mogłem pomóc chłopakowi. Czułem się nieswojo, ale równocześnie odczuwałem cichą radość, że moja chakra lecznicza miała jakiś pozytywny wpływ. Jednak te uczucia były tylko jednym z wielu pytań, które narodziły się we mnie. Zaciekawienie powoli zaczęło się mieszkać w moim sercu. Moje emocje były jak labirynt, w którym wędrowałem, szukając odpowiedzi. Byłem niepewny, ale równocześnie głodny wiedzy o tym, co się właśnie stało. Ta sytuacja wybudziła we mnie nową pasję, nowe pragnienie, by zgłębiać tajniki chakry i medycyny ninja. Być może to był znak, że muszę kontynuować moją podróż poznawania tajemnic tej sztuki. Wiedziałem, że muszę być gotowy na wszystko, czego przyszłość mi dostarczy. Moje emocje krążyły wokół tego zaskakującego wydarzenia. Byłem gotowy na każdą możliwość, ale jednocześnie pełen niepewności. Zdziwienie i pasja towarzyszyły mi, jakby ta sytuacja miała za zadanie otworzyć mi drzwi do nieznanych wcześniej ścieżek i wyzwań. Sytuacja z Takeru także została opanowana i wraz z nieprzytomnym, a właściwie to już przytomnym chłopakiem opuścili szpital. Schowałem obie fiolki z pobraną krwią do sakwy na pośladku, tak aby się nie potłukły, ale i tak aby za bardzo nikt tego nie widział. Wziąłem kolejny łyk wody i uspokoiłem oddech. Emocje zeszły, trzeba było odetchnąć i przygotować się na nowe wyzwania.
-Shi, przygotujesz stanowiska na następnych? Odetchnę trochę. Dziękuję Ci za pomoc.
Odczuwałem ulgę, pierwszych dwóch i obu żywych. Wytężona uwaga i ciężka praca ustępowały miejsca krótkiej chwili spokoju. Moje ciało i umysł zaczęły się powoli uspokajać, a cała otaczająca mnie rzeczywistość zniknęła na moment.
Czułem, jak napięcie i zmęczenie powoli opuszczają moje ramiona. Oddech stawał się spokojniejszy, a serce biło łagodniej. Wszelkie obawy i niepokoje zniknęły na chwilę, dając mi oddech i czas na odprężenie. Mój umysł zaczął wędrować, przenosząc mnie w inne miejsca, gdzie mogłem na chwilę zapomnieć o codzienności. Była to jak mała ucieczka od rzeczywistości, która pozwoliła mi złapać oddech i zyskać nową perspektywę na to, co mnie czekało. Czułem delikatne ciepło, które otaczało mnie w tej spokojnej chwili. Wszystkie obowiązki i odpowiedzialności zdawały się na chwilę zniknąć, pozostawiając mnie z uczuciem wewnętrznego spokoju. To była chwila, w której mogłem poczuć, że jestem w dobrym miejscu, że robię coś ważnego i potrzebnego. Byłem usatysfakcjonowany, że mogę pomóc innym, że moja praca ma sens i znaczenie. W tej krótkiej chwili odpoczynku czułem się jednocześnie spokojny i pełen zapału. Była to jak chwila zatopienia się w ciszy, która pozwalała mi na naładowanie baterii i zyskanie nowej motywacji. Wiedziałem, że to tylko krótka przerwa, ale była na tyle odświeżająca, że pozwalała mi zyskać nową perspektywę na to, co mnie czekało. Było coś magicznego w tym momencie, gdy mogłem na chwilę oderwać się od rzeczywistości i zatopić w spokoju.

Jednak nie wszędzie było tak kolorowo, fioletowym najprawdopodobniej ugryzione przez coś jadowitego z tego co mówił Takeru. Został jeszcze drugi, ten którym zajmowała się Misae, najprawdopodobniej właśnie przechodził na drugą stronę mostu, jedna z dziewczyn krzyknęła, że zatrzymało się serce. Jako, że byłem wolny podbiegłem do niego i szybko spojrzałem na Misae i powiedziałem:
-Przedsercowe?!
Nie miał czasu, brak oddechu, brak bicia serca. Szybko uniósł rękę czekając na jej reakcję, jeśli nie zaoponuje uderzam go z odpowiednią siłą pięścią w klatkę piersiową w przedsercowe okolice mostka, to była technika, która na prawdę potrafiła zdziałać cuda, a dodatkowo wypychała na obieg świeżą utlenowaną krew, dawało to kilkanaście sekund. Dzięki czemu mogłem spojrzeć na jego ciało. Rozległe oparzenia po przebiegu nerwów. Najprawdopodobniej oberwał z jakiegoś potężnego Raitonu, pierwsze co. Trzeba było sprawdzić, czy jego głowa jeszcze funkcjonuje, jeśli miałem dostęp do jego twarzy, to otwieram mu oczy i sprawdzam pozycję gałek ocznych, czy mają chociażby jakikolwiek minimalny ruch, czy źrenice jakkolwiek zareagowały. Zamknąłem i otworzyłem jeszcze raz mu obie powieki, aby się upewnić, że mimo braku akcji serca i bezdechu tliło się w nim jeszcze życie.

Jeśli jednak tego życia nie było. Trzeba było pozostać realistą i twardym żołnierzem. Cuda wszak zawsze mogły się zdarzyć, ale próbowanie ich wywoływania w pierwszej godzinie bitwy. W dodatku spodziewając się zaraz powodzi kalek i pół trupów, nie mogliśmy pozwolić sobie na brawurę. A trzeba było dać mu odejść w ciszy i z należytym szacunkiem. Przy braku świadomości, powolne opadanie ilości tlenu we krwi, nie powodowało według badań cierpienia. Po prostu jakby nachodziła ciemność, przynajmniej tak nas uczono w Iryo-szkole. Oczywiście, jeśli Misae nie zakomenderuje czegoś.

**Oczywiście powyższe dwa akapity dzieją się tylko wtedy, gdy leczenie Takeru zakończyło się szybciej niż zatrzymanie akcji serca. Jeśli miałem możliwość dołączenia do akcji, jednak nie od razu, to zachowuje się tak jak wskaże Misae, jeśli było za późno to ogarniam swoje dwa łóżka samodzielnie.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Podsumowanie:

1. Reakcja na powrót do zdrowia nieprzytomnego chłopaka
2. Ogarnięcie stanowisk
3. Chwila odpoczynku
4. Pomoc Misae *tylko jeśli zgrywa to się z czasem, jeśli nie, to ogarniam swoje stanowiska.

STAN CHAKRY: 106% - 2x 12 = 82%

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
1x torba na pośladkach

  Ukryty tekst

[Keion]

Udzielanie pomocy Ayumu nie trwało długo i można by powiedzieć że było tylko formalnością. Nie przejąłem się specjalnie tym że usuwając strzałę z rany zadam chłopakowi ból w końcu byliśmy na wojnie i nie było tu czasu na rozczulanie się nad sobą, a tak czy siak strzałę trzeba było wyciągnąć. Dlatego też zrobiłem to szybko i bez zbędnych ceregieli wyciągnąłem strzałę. Przy wyciąganiu strzały rana nieco się powiększyła i zaczęło się dodatkowe krwawienie, ale natychmiast podjąłem się leczenia. Po paru minutach po ranie nie było śladu, a ubytek krwi był na tyle niewielki że nie powinien w żaden negatywny sposób wpłynąć na zdrowie i motorykę chłopaka. Wyraźnie wszystko wydawało się być w porządku i nie potrzeba było robić nic więcej, więc zakończyłem swoje działania i udałem się z pomocą do Mujina.

Medyk z Ryuzaku podszedł do sprawy bardzo fachowo i jak tylko się zjawiłem obok podzielił się ze mną wszelkimi informacjami, które zdołał do tej pory uzyskać. Śmiało można powiedzieć że wstępne oględziny miał już za sobą i najwyraźniej też miał plan działa w celu ratowania życia pacjenta. Szybko też wydał mi polecenie co mam robić co dla mnie było bardzo pomocne, gdyż pierwszy raz miałem styczność z trucizną, a ta najwyraźniej była bardzo toksyczna. Stosując się do poleceń zacząłem rozbierać pacjenta, ale tym razem robiłem to w miarę ostrożnie i z uwagą by przypadkiem nie pogorszyć jego i tak już ciężkiego stanu. Podczas tego działania szybko dostrzegłem źródło problemu jakim były ugryzienia na nodze. Choć samo ugryzienie nie wyglądało najgorzej to efekt trucizny sprawiał że całość wyglądała tragicznie. Skóra wyglądała jakby się rozkładała i dodatkowo z rany wydobywał się bardzo nieprzyjemny zapach. W tym momencie cieszyłem się że Mujin był doświadczonym medykiem bo ja z moim doświadczeniem i wiedzą pewnie nie byłbym w stanie pomoc temu nieszczęśnikowi.

- Dziesięć fiolek wystarczy? - Zapytałem pospiesznie udając się do składziku po fiolki i jeśli tylko Mujin nie zaoponował to przyniosłem ich dokładnie dziesięć. Jak tylko wróciłem zorganizowałem misę z zimną wodą z której bym mógł na bieżąco korzystać żeby zmieniać kompres chłodzący na czole rannego. Tymczasem Mujin zaczął już za wyciągać z rany truciznę używając do tego wody.
- Shigemi mówił że potrafi zajmować się truciznami. - Spojrzałem w kierunku czarnowłosego, ale ten wydawała się równie równie zajęty i nie wyglądał by miał czas nam pomóc. - Jeszcze nigdy nie wyciągałem trucizny, ale będę próbował. - Powiedziałem przyglądając się procesowi i zarazem spoglądając czy pacjent nadal oddycha, gdyby przestał od razu daję znać o tym Mujinowi i zaczynam wykonywać masaż serca lub stosuje się do poleceń Mujina. W między czasie próbuję powtórzyć zaprezentowaną technikę, udaje mi się nawet utworzyć wodną bańkę, ale ta wydaje się być niestabilna i przy zbliżeniu jej do rany pęka opłukując ranę.
- Nie da rady, nie nauczę się tego w tak krótkim czasie, a w ten sposób mogę tylko bardziej mu zaszkodzić. - Mówię maksymalnie po dwóch nieudanych próbach i ponownie zmieniam kompres na czole rannego. Jestem trochę bezradny w tej sytuacji, na nie wiele mogę się przydać, ale staram się zachować zimną krew i staram się wspierać na wszelkie możliwe sposoby.

Ranny w gorączce coś majaczy mówiąc o żonie, przez co zaczynam się zastanawiać co z nią. Skoro nie ma jej tutaj to pewnie znaczy że jest gdzieś daleko, albo była na miejscu z grupą szturmową, ale jej się nie udało.
- Wszystko będzie dobrze, dasz radę, wytrzymaj jeszcze trochę. - Odpowiadam rannemu łudząc się że pomimo iż jest nieprzytomny jakimś cudem dotrą do niego słowa i że się nie podda. W przeciwnym razie jeśli nie uda mu się pomóc, ktoś będzie musiał przekazać Jego żonie złe wieści, jeśli tylko ta żyje, ale oczywiście miałem nadzieję że uda się tego uniknąć.

TL DR:
1. Rozebranie pacjenta i zlokalizowanie rann.
2. Przygotowanie fiolek na próbki i nałożenie świeżego kompresu.
3. Podjęcie próby naśladowania techniki Mujina.

Chakra

  Ukryty tekst

Karta

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=103690#p103690
Opaska na czole, Kabur na prawym udzie, Torba na lewym pośladku, Torba na prawym pośladku (wyprawka eventowa)

  Ukryty tekst

[Misae]

Ryuujin okazał się być naprawdę wyjątkowo kulturalną i sympatyczną osobą, co wywołało uśmiech na twarzy kunoichi. Nie uważała ich za winnych czegokolwiek, sama też nie miała pojęcia co dokładnie się stało. Trudno jej było oceniać, jedyne co mogła zrobić to zadbać o to aby mogli jak najszybciej wrócić do pełnej sprawności
-Nie masz za co przepraszać, jesteśmy tutaj po to, aby być dla was wsparciem - powiedziała kończąc go oglądać. Kiedy była pewna, że jest cały i zdrowy, mógł chwilę odpocząć i wrócić do swoich towarzyszy. Od tego tutaj byli, aby pomagać i sprawiać, aby obecni tutaj mogli ponownie stanąć na nogi.
Inni natomiast byli po to, aby żulić jedzenie. Kiedy Tomoe tylko zobaczył przekąskę i usłyszał głos w jego stronę, jego ogromne oczy zrobiły się jeszcze ze dwa razy większe. Był zwierzakiem, nie przejął się gdy ktośznowu go zrozumiał - tak jak Souei. Jego umysł umiał się skupić na jednym
-Widzisz panie dobrodzieju - od razu się ożywił i podszedł po przekąskę -Bo to nie pan, a jakiś zwierz jeszcze tutaj pachnie - bardzo szybko wyjaśnił swoje niezadowolenie i zaczął zajadać się jedzonkiem patrząc czy przypadkiem Misae go nie widzi. Bez sensu pobiegła bo ktoś ją wołał. No cóż. Misae zero, Tomoe jeden. Tak się wygrywa.
Sprawy przybrały kiepskiego obrotu. Wiadomość o zatrzymaniu akcji serca była dramatyczna, ale dalej, była to kolejność, którą musieli wybrać. Najpierw wyleczyć tych, którzy mieli szanse wrócić na front. Tamten mężczyzna miał niewielkie szanse - czy do powrotu do walki czy na życie. Okrutne, ale prawdziwe. Nie oznaczało to, że Misae zamierzała go zostawić samemu sobie, co to to nie. Od razu do niego doskoczyła.
-Przygotuj leki, musimy natychmiast pobudzić jego serce do podjęcia pracy! - wydała szybkie polecenie pielęgniarce. Sama przeszła natychmiast do dwojakiego działania. Stałym strumieniem, starała się przesyłać chakrę by zaleczyć uszkodzone tkanki już nie przejmując się jak wielkie będą blizny. Musiała jak najszybciej scalić wszystkie włókna mięśniowe, naczynia krwionośne. Był ogrom pracy... ale...
...ale musiała przywrócić jego funkcje życiowe. Jeżeli serce mu nie ruszy nie było sensu leczyć jego ciała. Dlatego musiała ruszyć z akcją resuscytacji. Wykonywała rytmiczne, odpowiednio głębokie uciski klatki piersiowej, dokładnie trzydzieści, by po nich zatkać nos negocjatora i wtłoczyć do jego ciała powietrze z swoich płuc. Oczywiście w momencie kiedy Aka będzie miała przygotowany lek, mający pobudzić serce negocjatora Misae przerwie na chwilę jedynie akcję resuscytacji cały czas tłocząc w jego ciało leczniczą energię. Od razu potem wróci do swojej czynności. Zamierzała co dwa pełne cykle sprawdzać czy serce mężczyzny nie podjęło pracy. Jeżeli nie, szybko przyknęła do Aki
-Jeszcze jedna dawka! - i cały czas zamierzała powtarzać w koło macieju czynności - leczyć, dać przestrzeć aby Aka podała specyfik, uciskać i wtłaczać powietrze do płuc mężczyzny dwoma wdechami. Jak długo? Na ten moment nie było innych pacjentów więc jeszcze mogła sobie na to pozwolić.

Leczenie negocjatora

  Ukryty tekst

Karta:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Torba na lewym i prawym biodrze, plecak, rękawiczki ze stalowymi ochraniaczami na dłoniach, na lewym ramieniu opaska „Zjednoczonych sił Sogen”

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Dobrze było zobaczyć znajomą twarz, nawet jeśli nie było to w tak przyjaznych warunkach. No ale przecież on tutaj po to był, aby w takich sytuacjach mu pomagać. Taisho był zaopiekowany, przynajmniej na ten moment, w którym będzie mógł pomóc Osamu.

- Yurika pomaga w ewakuacji miasta. Tam przekierowano wszystkie grupy wsparcia. - odpowiedział krótko towarzyszowi, kiedy próbował poluzować jego zbroję. Kolejna informacja, o tym co zaszło, spowodowała, że na chwilę przystanął. Jak to Kuroi mógłby zrobić coś takiego? Przecież dziad zawsze myślał racjonalnie, nie zrobiłby nic takiego wiedząc, jak wielkie niebezpieczeństwo sprowadziłoby to na pozostałych. Musiało tam stać się coś niedobrego, coś bardzo złego, co przycisnęło go do takiej akcji, albo też dostrzegł jakąś okazję. Niestety, teraz nie będzie w stanie tego zobaczyć. Będzie musiał później dowiedzieć się u źródła, o co tak właściwie chodziło. Być może... Jakby zapytał Misae w wolnej chwili, ona mówiła, że ma zdolność do komunikacji na odległość, może mogłaby skontaktować się z Kuroi'em. Ale to na pewno nie teraz, teraz byli pacjenci do ratowania.

- Brzmi jak wiele interesujących i niebezpiecznych umiejętności. Ale nie ma się czym przejmować, po naszej stronie jest większy wachlarz klanowych zdolności. - postarał się pocieszyć kolegę, choć wiedział, że sytuacja nie jest łatwa. Mierzyli się z nieznanym sobie zagrożeniem, widzieli trzy grupy wiadomości, czy to były wszystkie? Czy może jednak dzicy mieli coś jeszcze przygotowanego w zanadrzu. Nie ważne co to było, jeśli cokolwiek, ale Tetsu wierzył, że zjednoczone siły pochodzące z całego kontynentu dadzą radę. Musieli, inaczej świat zmieni się nie do poznania. Kiedy tylko Osamu był gotowy, Zielonowłosy życzył mu powodzenia, a następnie przeniósł się do swojego drugiego pacjenta, który wymagał więcej opieki.

Sytuacja nie była najlepsza Taisho miał poważną ranę i mimo tego, że zgrywał twardziela, to Zielonowłosy widział, że przy każdym ruchu cierpi. Usuwanie martwej tkanki jedynie pokazało jak zawiła i głęboka jest jego rana. Potrzebne im będzie coś poważniejszego.

- Midori, przynieś proszę leki na obkurczenie żył, musimy ograniczyć krwawienie ze świeżych tkanek. Weź też coś do silnego znieczulenia, mamy odsłonięte nerwy, więc musimy znieczulić pacjenta. Jedno przypadkowe szarpnięcie spowodowane reakcją organizmu i skalpel może pójść zbyt głęboko. - Zielonowłosy wydał polecenie swojej pomocniczce, a następnie rozejrzał się po sali. Liczył na to, że Bohei skończył już ogarniać swoich pacjentów. Na szczęście dostrzegł, że oboje członkowie grupy szturmowej już wychodzą ze szpitala, kierując się na swoją zbiórkę, co oznaczało, że młody pomocnik jest dostępny.

- Bohei! Tutaj! - krzyknął do niego, chcąc ściągnąć jego uwagę na siebie, przywołując go. Kiedy chłopak podszedł, Tetsuro wręczył mu skalpel. Samemu wyciągając ten, którym wcześniej cisnął w stronę lekarza z Ryuzaku. Oczywiście od razu zabrał się za zdezynfekowanie go. Jeszcze by się Taisho-sama zaraził chamstwem Ryuzaku.

- Mamy rozległe poparzenie. Nie mogę zregenerować w całości rany, póki jest tutaj martwa tkanka. Plan jest prosty, będziemy usuwać ją po kawałku, ja w tym czasie postaram się leczniczą chakrą regenerować już oczyszczone kawałki, tak aby krwotok nie postępował. Wysłałem Midori po leki, znieczulające i obkurczające, będą potrzebne, żeby ograniczyć reakcję organizmu. Przygotuj się, ruszamy, kiedy tylko wróci.. Tetsuro wyjaśnił cały plan, który przygotował w swojej głowie, a następnie spojrzał w strone Midori, która powinna już wracać. Kiedy przyszła, wymienił spojrzenia ze swoim pomocnikiem, a następnie odebrał środek znieczulający, który podał rannemu. Chciał aby nie czuł on bólu, który potencjalnie może spowodować spięcie mięśni i ruch, szczególnie, że działali blisko nerwów.

- Dobrze, to działamy. Ja postaram się jedną ręką usuwać tkanki, a drugą będę regenerował te, które są odsłonięte, więc to głównie twoim zadaniem Bohei, będzie sprawne oczyszczenie rany. Midori, polewaj świeżą ranę środkiem obkurczającym. Staraj się też co jakiś czas nawilżać i schładzać martwą tkankę z tej strony, z której nie operujemy. Musimy ograniczyć dalsze straty w organizmie. - Wszyscy znali plan, więc mogli przejść do działania. Tetsuro chwycił mocniej skalpel, a następnie jego dłoń rozbłysnęła zieloną chakrą. Co prawda widział, że powinni się oszczędzać, na przyszłych pacjentów, jednakże wiedział też jak wiele Taisho jest w stanie zdziałać na polu bitwy. Grupa szturmowa go potrzebuje, więc jego zadaniem jest jak najszybsze przywrócenie go do stanu, w którym będzie mógł walczyć. Musieli pokazać na co stać Unię!

- Taisho-sama, postawimy Cię niedługo na nogi i będziesz mógł wrócić na pole bitwy. Bez wojowników Unii, nie wiem czy sobie poradzą. - Zielonowłosy chciał zająć swojego pacjenta rozmową, przy okazji zagadując go i żartując. Miał nadzieję, że to pozwoli mu na spokojniejsze spędzenie czasu tutaj. Szpital powinien być ich bezpieczną ostoją, miejscem, gdzie mogą się zarówno wewnętrznie jak i zewnętrznie przygotować do powrotu na pole bitwy. Tetsuro wiedział, że Taisho nie jest słabeuszem, w końcu jest jednym z najlepszych wojowników klanu Kaguya, ma ciało i nerwy ze stali, mimo wszystko, nawet stal potrafi pęknąć od przeciążeń. Jako inżynier Ayatsuri, wiedział to bardzo dobrze. Dlatego też potrzebny jest czasami czas, gdy można rozładować napięcie i odpocząć.

TL DR :

1. Koniec rozmowy z Osamu
2. Wysłanie Midori po leki
3. Wezwanie Boheia
4. Wyjaśnienie planu
5. Rozpoczęcie operacji

  Ukryty tekst

Staty

  Ukryty tekst

Itemki

• Złota Odznaka Ninja Ayatsuri noszona na szyi na łańcuszku
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen" przywiązany na lewym ramieniu
• Kabura na broń na lewym udzie [30/30]
    Ukryty tekst
• Kabura na broń na Prawym udzie [30/30] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Lewej strony [80 / 80] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Prawej strony [25.5 / 80] :
    Ukryty tekst

[Bohei Imoto]

Szpital polowy działał jak dobrze naoliwiona maszyna, co prawda wszyscy mieli ręce pełne roboty, ale z wielkim zaangażowaniem oraz troską, wspierając się wzajemnie udzielali pomocy poszkodowanym jak tylko potrafili.
Bohei zakończył sukcesem swój pierwszy poważny zabieg a prawdę mówiąc operację. Zaszycie trafionej strzałą wątroby nie było wcale łatwe, bez użycia zaawansowanych technik Iryojutsu. Jednak medyk udowodnił sobie samemu, że mimo za pomocą standardowych rozwiązań, również można uratować komuś życie. Tutaj jednak zrodziło się w nim jedno z intrygujących go pytań? Jak to możliwe, że mężczyzna ze strzałą w organie był w tak dobrym stanie klinicznym. Dopiero gdy sługa Jashina przestawił się oraz pokazał symbol reprezentującego swój kult, nastolatek był w stanie skojarzyć fakty. Ceremonialny ubiór oraz niecodzienne co do sytuacji zachowanie mężczyzny wiele tłumaczyło. Bohei wiele słyszał o tajemniczym kulcie zamieszkującym Ryuzaku no Taki, chociażby o ich stylu walki polegającym na kaleczeniu siebie samemu oraz przeciwnika, jak i o teoriach jakoby byli nieśmiertelni. Wszystko wskazywało na to, że w każdej plotce zawsze jest ziarno prawdy. Koniec końców gdy ranny wyznawca został opatrzony, zrobiwszy tak ja obiecał niemalże bez większego przejęcia wyczochrał Bohei'ego po głowie, po czym spokojnie się oddalił jakby nic się nie wydarzyło.

- Nie ma za... co... Proszę Pana. U-uważa Pan na siebie. - odpowiedział kapłanowi ze zdziwieniem.

  Ukryty tekst

- pomyślał medyk spoglądając na oddalającego się pacjenta i notując coś szybko w swoim notesie.

Całe szczęście dla młodego Iryonina jego druga pacjentka, była zdecydowanie w lepszej kondycji zdrowotnej od kapłana, jednakże zdecydowanie gorszej od niego kondycji psychicznej. Była roztrzęsiona, jednakże dzięki podejściu chłopca oraz odpowiedniej dawce leków uspokajających udało się mu ją uspokoić. W gruncie rzeczy na tym zakończyła się jego pomoc. Była idealnym przykładem tego, że czasami rozmowa i odrobina dobroci i zaangażowania wobec drugiej osoby, również może być niezbędnym lekarstwem. Niestety Bohei nie mógł dłużej zostać z Yamanaką, gdyż po chwili został zawołany do pomocy przez młodego Shigemiego. Chłopiec nawet chciał zabrać do pomocy swoją pacjentkę, jednakże ta wolała odpocząć. Należał się jej odpoczynek po tym co widziała, a medyk nie zamierzał jej do niczego zmuszać.

- Inoko-san, najważniejsze że jesteś już bezpieczna, tutaj nic Ci nie grozi. Te leki, które dostałaś... Może Ci się po nich zachcieć spać. Proszę Cię o nic się nie martw, tutaj już nic Ci nie grozi. - uspokajał Yamanakę. - Niestety, nie mogę z Tobą dłużej zostać, muszę pomóc przyjaciołom. Skoro nie chcesz iść ze mną, to zostań tutaj i odpocznij. - rzucił uprzejmie, kierując się do nieprzytomnego Takashiego.

Nieprzytomny Nara wyglądał lepiej, niż w momencie w którym widział go Bohei u wrót szpitala. Wszystko wskazywało na to, że doskonała praca Shigemiego miała przynieść owocne efekty.

- Wygląda zdecydowanie lepiej. Dobra robota Shigemi. Będę miał na niego oko. - pochwalił Shigemiego, zanim ten odszedł.

Takashi zaczynał się wybudzać, co zwiastowało polepszenie jego stanu zdrowia oraz możliwość wykorzystania Bohei'ego do innych zadań co szybko uczynił Tetsuro. Mając pod opieką pacjenta z licznymi oparzeniami ciała, liczył na pomoc nastolatka.

- Pędzę! - odparł, na wołanie kolegi.

Tetsuro wręczył skalpel Bohei'emu, tłumacząc jego następne zadanie. Chłopiec miał zając się usuwaniem tkanki martwiczej na ranach, podczas gdy starszy Iryonin zaleczaniem zdrowiej oparzonej skóry. Wszystko wskazywało na to że wszystkich czekała długa noc.

1. Rozmowa Boheiego z kapłanem.
2. Iryonin rozmawia z Yamanaką.
3. Nastolatek czuwa nad Takashim.
4. Chłopiec pomaga Tetsuro opatrzeć rany pacjenta.

STATYSTYKI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
• Granatowy płaszcz z kapturem
• Rękawice z blaszką
• Duża torba na pośladkach
• Torba na lewym biodrze
• Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
• Kabura na lewym udzie
• Kabura na prawym udzie

  Ukryty tekst

[Papyrus]

---

Grupa Medyczna

---

Tetsuro, niestety, przekonał się, jak paskudne są obrażenia zadawane przez potężny katon. Trafiła mu się druga z dwóch podstawowych - ciężkich i trudnych ran, które były zadawane ninja - obrażenia od katonu oraz obrażenia od rationu. Leczyło się je trudno i zostawiały blizny na ciele, jeżeli były robione przez silniejsze techniki. Teraz Tetsu miał szybkie szkolenie z tego, jak się nimi zajmować.

Bohei, po skończonej robocie z dziwnym arcykapłanem, Yamanaką oraz po pilnowaniu Takashiego, żeby temu nic się nie stało w czasie jego bycia nieprzytomnym, dopadł do Tetsuro i po chwili dostał informację, co ma robić oraz skalpel do tego.

Midori wyglądała, jakby było jej trochę niedobrze. Nic dziwnego, zapach był… okropny. Przyprawiający o mdłości. A dziewczyna była jeszcze młoda i niedoświadczona, przez co nie była jeszcze przyzwyczajona do takich widoków i zapachów. Ale może dobrze, że w tej chwili miała na to szansę, bo za godzinę czy dwie miało być jeszcze gorzej. Przygotowała leki, o które prosił Tetsuro i na głos podała nazwy i dawkę, żeby ten potwierdził. Tetsuro sam nie był do końca doświadczony - ale dziewczyna podała właściwe ilości i leki, przez co zostały one zaaplikowane wojownikowi Kaguya.

- Nerwy są odsłonięte, doceniam wasze starania o brak bólu, ale dopóki nie będzie na tym skóry, będę czuł ból - wyjaśnił Taisho. - Pewnie jednak w innych miejscach trochę będzie lżejszy, więc dziękuję. Zdam się na was.

Było widać, że pod spodem jego zachowania było coś, ale nie kontynuował, tylko cierpliwie czekał, aż Tetsuro i Bohei zrobią swoje.

Więc ruszyli do pracy. Tetsuro zajmował się oskórowywaniem mężczyzny, Bohei oczyszczał ranę tak, jak mu pokazał Tetsuro, po czym pustynniak zajmował się zaleczaniem ran na ciele. Było to żmudne, powolne zajęcie, które zajmowało mnóstwo czasu, ale razem z Midori i jej polewaniem rany, powoli, powoli posuwali się dalej, a coraz więcej tkanki zostawało zregenerowanej. Musieli się spieszyć, ze wzglądu na potencjalną infekcję, ale w tym momencie nie mieli za bardzo jak się uchronić przed wszystkim.

Działali.

- Weź więcej. Ile uniesiesz. Nie wiem, ile testów będziemy musieli wykonać, żeby dojść do czegoś. To bardzo złożona trucizna, najlepiej zachowajmy wszystko - rzucił Mujin, a Keion przyniósł wszystko, co mógł. Wcześniej rozebrał mężczyznę, znalazł ranę i ocenił ją. Było paskudna.

Zajmował się stanem pacjenta - tym, żeby ten czuł jak największy komfort w czasie wyciągania trucizny. Mujin, z bańką z wody na dłoni, delikatnie poruszał nią przy wlocie - przy ranie, wyciągając i rozdzielając truciznę od wody, żeby uzupełnić fiolki. Zostawił to, oczywiście, komuś innemu, on musiał się skupić na wyciągnięciu trucizny.

- Jeżeli ci nie wychodzi, to faktycznie, nie rób tego. Uzupełniaj fiolki, tylko nie zanieczyść próbek. Potrzebujemy tego dużo.

Mimo, ze Keion czuł, że nie robi dużo, jednak bardzo pomagał Mujinowi, po prostu będąc obok i wykonując jego polecenia. Zebrał próbki, które Mujin wyciągnął z Kazukiego, pilnował, żeby pacjent miał jak największy komfort oraz uczył się. Może jeszcze nie kontrolował chakry idealnie, ale przynajmniej miał podstawę na przyszłość. Powiedzmy sobie szczerze - teraz nie było najlepszego momentu na prawdziwą, dokładną naukę, tylko na to, co przychodziło naturalnie.

Pacjent powoli się stabilizował. Skóra nadal miała lekko fioletowy odcień, rana na nodze śmierdziała niesamowicie i skóra wydawała się rozłożona i zainfekowana, ale gorączka opadła, oddech się ustabilizował i wydawało się, że objawy ze strony neurologicznej zelżały. Dzięki temu, można było odetchnąć z ulgą, na chwilę.

Kazuki oddychał płytko, lekko otwierając oczy i patrząc na Keiona, który zapewniał go, że wszystko będzie dobrze.

- Jest… dołączyła do ewakuacji miasta - wyjaśnił mężczyzna. - Po latach… w spoczynku… Nie… nie przekazujcie jej, że umarłem… dopóki ona i miasto nie będą bezpieczne. Jest silna, na pewno i tak by sobie poradziła. Ale nie chcę… nie chcę, żeby się martwiła.

W międzyczasie, Mujin obejrzał próbki.

- Możesz to zostać i zadbać o komfort pacjenta, ale możesz też iść ze mną spróbować przygotować antidotum, a poprosimy kogoś innego, żeby się nim zajął.

Misae nie tylko musiała dużo scalić, ale też sporo tak naprawdę odtworzyć, żeby ostatecznie wszystko było dobrze. To była jednak bardzo poważna rana, zupełnie skauteryzowana. Tkanki bardzo niechętnie się zrastały i zostawała brzydka tkanka bliznowata na skórze. Zastały się jednak. Brzydko, ale się zrastały. Wyjątkowo powoli.

Aka krzątała się, przygotowując to, o prosiła Misae. Bardzo szybko założyła negocjatorowi kroplówkę.

- To duży mężczyzna... waży napewno około stu kilogramów, a może i wiecej - oceniła i podałana głos nazwy leków oraz dawkę,vżeby Misze ją potwierdziła. Povtym podała lek.

W miedzyczasie, Misae walczyła o bicie serca i oddech mężczyzny .Przyciskała w odpowiednim miejscu jego klatke piersiową, dawałamu pocałunek życia.

Dwa wdechy, trzydzieści naciśnięć. Dwa cykle. Przerwa. Dawka leków. Kolejne dwa cykle. Przerwa.

Serce nadal stało. Ale żył. A przynajmniej był podtrzymywany przy życiu. Rana się powoli, bardzo powoli zasklepiała.

Kolejna dawka leków.

-Misae... - powiedziała powoli Aka, patrząc na niemal desperackie próby kobiety.

Dwa wdechy. Trzydzieści uciśnięć. Dwa wdechy. Trzydzieści uciśnięć .Dwa wdechy. Sprawdzenie oddechu. Dawka leków? Czas zgonu?

Misae wyczuła w końcu bardzo słaby oddech mężczyzny. Jego serce biło bardzo słabo. Żył. Jeszcze żył. Rana niestety, nie była jeszcze w pełni zaleczona.

Shiro wykonał polecenie Shigemiego i posprzątał i przygotował stanowiska na następnych pacjentów. Pomógł również w przygotowaniu innych - w końcu od tego był. Uśmiechnął się lekko i pogratulował młodemu Uchiha sukcesu związanego z jego leczeniem.

- Uchiha rzadko są medykami - przyznał. - Raczej walczą. Więc… ja doceniam inną drogę niż tak, która jest zwykle. Pójście pod prąd zawsze jest trudniejsze.

Po skończeniu ze swoimi pacjentami, Shigemi zauważył, że jest jeszcze trójka u nich, która wymaga uwagi. Przy dwóch było już dwóch medyków, przy jednym - negocjatorze, tylko Misae walczyła o jego życie - z Aką. Zdecydował się podejść i pomóc. Dotarł do niej, kiedy ogłosiła, że on żyje, że oddycha.

Shigemi dzięki temu mógł coś pomóc Misae - sprawdził gałki oczne - odruch był prawidłowy, żył. Ale było jeszcze bardzo ciężko. Czekała ich jeszcze długa walka o życie mężczyzny - rana zasklepiała się blisko i w tym stanie było bardzo łatwo o skrzepy - w końcu nie została poprawnie oczyszczona. Nie można było winić nikogo, byłaby poprawnie zaadresowana, gdyby nie potrzeba pośpiechu.

Wydawało się, że Misae i - teraz - Shigemi walczą po prostu to, żeby mężczyzna przeżył. Może wtedy byłaby szansa na operację w prawdziwym szpitalu, po wszystkim.

Na razie była szansa.

Taiyō z początku miał zamiar zostać tam gdzie zostawił go Ryuujin. W końcu nie chciał żeby ten gamoń się zgubił bo wtedy kto inny jak nie właśnie on będzie musiał go szukać? No właśnie. Dlatego zwinął się w kłębek i schował między jakimiś dziwnymi kwadratowymi drzewami bez liści postanawiając się zdrzemnąć. Zapach przyjaciela jednak zaczął się oddalać. Wokół panował dość spory ruch. Wiele nieznanych zapachów i dźwięków. Nie minęło wiele czasu jak Taiyō nieco zestresowany zerwał się na równe łapki.

- Ehhhh... I gdzie on poszedł znowu? Mam tylko nadzieję, że nic mu nie jest. Biedaczek. Powinienem z iść z nim żeby go chronić. Ehhh, jestem głodny. - zaczął popiskiwać zbierając się na równe łapki i wyglądając zza skrzyń które stanowiły jego kryjówkę - Chyba nic się nie stanie jak pójdę sobie coś zjeść. Nawet się nie zorientuje jak tu wrócę. O! I może jakąś samiczke mu tu przyprowadzę. Tak, to jest plan. Stwierdził po czym z gracją wyskoczył i przemknął między nogami jakiś krzątających się ludzi depcząc i węsząc po okolicy. I właśnie w taki sposób Taiyō zwęszył zapach Ryuujina. Nie zastanawiając wiele ruszył za zapachem aż dotarł do jakiegoś namiotu. Niestety nie było tam wielkoluda. Za to był inny człowiek i... jakiś zwierz. Ewidentnie w powietrzu unosił się zapach jakiegoś stworzenia które nie było człowiekiem. Uniósł wyżej białe uszka i zaczął się rozglądać próbując zlokalizować źródło zapachu. Wtedy go zobaczył. Coś co wyglądało trochę jak on ale nie do końca. Ale kto wie może po przejściach.

- Hej kolego, nie widziałeś tu takiego dużego człowieka. Ryuujina? Zgubił mi się człowiek.



Głos przemówił do wszystkich w głowach. Przedstawił się jako Sugiyama, a tylko Shigemi tak naprawdę zdawał sobie sprawę z tego, kim on jest - gościem od administracji i odpowiadającym za ochronę Kotei. Gość, którego każdy się bał, bo nie dość, że był znany z temperamentu, to jeszcze był święcie oburzony, jeżeli papiery nie były dobrze wypełnione. Tutaj był jednak głównodowodzącym obroną Kotei i występował jako były Protektor Muru. Tak go znali również inni.

Informacje, jakie zebrała grupa szturmowa zostały przekazane. Rozpoczęcie bitwy zostało ogłoszone.

To jednak nie był największy problem w szpitalu. Niebo rozbłysnęło nad nimi, huknęło, zerwał się wiatr, który wlatywał do Twierdzy przez dach. Nie był aż tak uciążliwy, ściany jednak całkiem dobrze chroniły.

Ściany jednak nie mogły chronić przed obfitymi kroplami deszczu, które powoli zaczęły spadać i przybierać na sile. Na pewno były zagrożeniem dla całego szpitala i jego pacjentów.

Zespół:

Aka
Ao
Midori
Shiro
Kuro

Uchiha Kazuki
Kaguya Taisho
Yokage Mujin
Imoto Ukatoro
Masaru
Ayumi
Kenji
Nieznana Dziewczyna
Yamanaka Meduki
Hazama Shinzou

Ogólnie mija godzinka, więc możecie zregenerować chakrę o 10%.

Czas na odpis Graczy : 00:01 03.08.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 04.08.2023

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Pacjenci rozeszli się ku swoim obowiązkom, a Shiro uprzątnął po nich moje miejsce pracy. Słysząc jego słowa uśmiechnąłem się:
- Wiesz, przyłożyć też potrafię, ale to nudne... - nabrałem powietrza - Doprowadzić kogoś na skraj śmierci to nie żadna sztuka, ale już go z tej krawędzi zabrać to inny temat. Z resztą niedługo się o tym przekonamy, Tetsuro zapowiedział mi pomiędzy wierszami niezłą masakrę.
Przegładziłem włosy, które na pewno się srogo rozczapirzyły podczas wykonywania moich obowiązków. Chwila oddechu nie trwała długo. Ukłoniłem się Shiro i rozejrzałem się po szpitalu. W mojej grupie walka dalej trwała i pozostało jeszcze sporo do roboty. Zauważyłem, że tylko przy jednym łóżku jest jeden medyk. Tłumu chciałem unikać, nie było nic gorszego jak ktoś kto niczego nowego nie wnosił, a jednocześnie przeszkadzał. Misae walczyła z całych sił prowadząc resuscytację negocjatora, który został ciężko ranny techniką raitonu. Nie mogłem oderwać wzroku od tego dramatycznego widoku. Moje serce waliło jak oszalałe, a dłonie drżały z niepokoju. Chciałem pomóc, czułem nieodpartą potrzebę włączenia się do akcji i ratowania tego życia. Obawy towarzyszyły mi, gdyż sytuacja wydawała się beznadziejna. Zraniony ninja leżał bezwładnie, a jego ciało niereagowało na resuscytację w w przewidywalny sposób. Obserwując, jak głównodowodząca nie ustaje w wysiłkach, czułem, że muszę zatrzymać swoje wewnętrzne lęki i skupić się na wspieraniu jej w tych trudnych chwilach. Chciałem pomóc, ale jednocześnie czułem bezsilność. Byłem medykiem, ale ta sytuacja przerosła mnie swoją brutalnością. To było jak walka z potężnym wrogiem, a my byliśmy tylko malutkimi pionkami na polu bitwy. Moja chęć pomocy była ogromna, ale zarazem zdawałem sobie sprawę, że nie mam pełnej kontroli nad tym, co się dzieje. Podszedłem do niej i sprawdziłem, czy mózg negocjatora działa - działał. Więc ciągle mieliśmy szansę go uratować. Patrząc jak ciężko pracuje położyłem ręce na jego ranie i zacząłem proces leczenia za pomocą Chiyute no Jutsu istniały techniki, które na pewno pomogłyby bardziej, ale cóż, nie znałem ich, więc nie mogłem ich zastosować. Westchnąłem cicho i skupiłem się. Rana była głęboka, a naczynia krwionośne, które ją okalały były przypalone lub zespolone. Mięśniówka arterii również nie odpowiadała, więc był to kolejny kamyczek do ogródka, który utrudniał zadanie. Westchnąłem cicho po raz kolejny. Mieliśmy sporo szczęścia, że mieliśmy jeszcze trochę czasu. Mogliśmy spróbować go uratować. Proces był żmudny i długi. Jednak negocjator wydawał się powoli stabilizować, pytanie tylko jak długo pozostanie to faktem. Czy w momencie zaprzestania resuscytacji Misae i mojego przesyłu chakry leczniczej, jego serce znowu się nie zatrzyma? Cholera, a może powinniśmy pozwolić mu umrzeć? - przeszła mi przez głowę myśl i spojrzałem na Misae, zaraz zacznie się bitwa, jeśli jego stan się nie zacznie gwałtownie poprawiać, nie będziemy mogli zapewnić mu odpowiedniej opieki za kilkadziesiąt minut, a zajmuje łóżko.
-Misae, on musi zacząć się szybko poprawiać, też to słyszałaś prawda? Zaraz takich będziemy mieć cały szpital... Kurwa mać! Chłopie walcz! -
przelewając dalej chakrę powiedziałem to przez zaciśnięte zęby. Chciałem cholernie mocno mu pomóc, utopijnie myślałem i wewnętrznie miałem nadzieję, że nie pozwolimy nikomu tutaj umrzeć, ale zapowiadało się iż on będzie pierwszy. Zaraz będziemy musieli przeprowadzać selekcję i to na podstawie kilku spojrzeń, czy z kogoś coś możemy jeszcze wykrzesać. Zaraz zaczną się dramaty rodzinne i wojskowe. Na pewno dowództwo będzie miało inne priorytety niż wskaże nasza selekcja i będą zgrzyty, cholernie dużo zgrzytów. Westchnąłem cicho teraz zacznie się prawdziwa wojna. Sprawdziłem po raz kolejny, czy pacjent zaczyna lepiej reagować na leczenie, to był jego na prawdę ostatni moment, aby się ogarnąć. Życzyłem mu tego z całego serca, ale również coraz ciężej było mi wierzyć w to, że będzie z nim lepiej. Rana była zbyt poważna, przynajmniej tak mi się wydawało.

Deszcz, a właściwie ulewa, która zaczęła powoli przetaczać się nad szpitalem polowym, przywitałem z mieszanką ulgi i obaw. Opadające krople deszczu sprawiały, że cała okolica stawała się odrobinę przyjemniejsza i odświeżająca. Deszcz był jak oczyszczenie po dniach pełnych wysiłku i napięcia. Jednakże, w miarę jak deszcz stawał się coraz bardziej intensywny, zaczęły pojawiać się obawy, czy nie zacznie zagrażać pacjentom. Szpital polowy był już wystawiony na działanie warunków atmosferycznych, ale ulewa mogła zaostrzyć sytuację i utrudnić naszą pracę. Obserwując, jak krople deszczu przybierały na sile, zastanawiałem się, czy nasze prowizoryczne zadaszenia i improwizowane zabezpieczenia wystarczą, aby chronić pacjentów przed deszczem i wilgocią. Byliśmy już na granicy naszych możliwości, a ulewa mogła tylko pogorszyć sytuację. Czułem, że musimy działać szybko, aby zapewnić jak największe bezpieczeństwo naszym pacjentom. Obawy i niepewność wrastały wraz z intensyfikacją ulewy. Zastanawiałem się, czy będziemy w stanie zapewnić wystarczające warunki, aby umożliwić skuteczną opiekę nad chorymi i rannymi.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Podsumowanie:

1. Reakcja na dobrze wykonaną robotę i small talk z Shiro
2. Przemyślenia o walce Misae
3. Pomoc Misae i zastanawianie się nad eutanazją dla negocjatora
4. Reakcja na deszcz

STAN CHAKRY: 82% - 12 = 70%

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
1x torba na pośladkach

  Ukryty tekst