[Event]Karczma Hanabi

[Kitashi]

Kiedy Minoru nagle zerwał się na to by pójść do sklepu, podczas gdy zaczęli kierować się na górę, Kitashi na chwilę się zdziwił, ale po chwili do niego doszło że jednak nie było to tak dziwne ze Minoru chciał uzupełnić zapasy o najpotrzebniejsze rzeczy które mogą być przydatne w boju, a po które nie będzie kiedy się cofnąć w ferworze walki, wiec chłopak jedynie kiwnął głową i mruknął.
-Jak możesz to weź i dla mnie kilka najpotrzebniejszych rzeczy. Potem Ci zwrócę.
Jak by nie było chłopak może nie miał odłożonej fortuny, ale coś tam miał poodkładane od mieszkańców mijanych wiosek, którym pomagał we wszelakie sposoby. Gdy Misae przeszła do tematu tego co miało się tu rozegrać chłopak lekko kiwnął głową.
-Szczerze mówiąc nie przybyłem do Wietrznych równin w tym celu. Byłem tu w celu przedostania się do Karmazynowych szczytów. Wracałem do domu, ale gdy usłyszałem o tym co ma się dziać zdecydowałem że nie mogę stać bezczynnie. I tak jestem zły na siebie że nie spróbowałem choćby zadziałać czegokolwiek w konflikcie między wami a Hyuga i nie mogłem po prostu bezmyślnie lecieć do domu jak gdyby nigdy nic kiedy usłyszałem o tym co się dzieje. To co jest za murem nie będzie miało wpływu tylko na okolice Wietrznych równin, jeśli nie zostanie to powstrzymane to będzie miało wpływ na cały świat, w związku z tym ruszyłem by pomóc tak jak mogę,
Mruknął nieco posmutniałym tonem. Dalej był zły na siebie ze nie trenował tak jak powinien przez te wszystkie lata. Może wtedy byłby większym wkładem w szalę tej bitwy, ale i tak chciał chociaż spróbować coś zdziałać. Gdy dwójka weszła do pokoju chłopak zajął jedno z krzeseł, uprzednio ściągając narzucone na niego haori, które to powiesił na oparciu krzesła i podciągając rękawy kimona, odsłaniając przy tym jedną z blizn, których nabawił się przez te 9 lat. Ta blizna widocznie była śladem po jakimś ostrzu i przecinała przedramię chłopaka na skos, widać było że rana zadana była gdy ten wystawił ręce przed siebie w formie obrony. Na słowa odnośnie wypadku starszego z braci Rakurai do sklepu chłopak zleksza wzruszył ramionami.
-W sumie jest to zrozumiałe, raczej w wirze walki nie będzie czasu by uzupełnić najpotrzebniejsze rzeczy więc chce to załatwić nim rozpęta się tu piekło.[/color]
Odparł, by następnie skupić swój wzrok na tej samej futrzastej kulce która wcześniej szła z animi na schodach, a obecnie wygodnie zajęła miejsce na kolanach Misae. Po usłyszeniu historii małego futrzaka chłopak kiwnął głową.
-Rozumiem. Trzeba przyznać że jest uroczy.
Rzucił, uśmeichając się półgębkiem. Jak by nie było jak na razie kulka futra o długich uszach i puchatym ogonie wyglądała na przeuroczą, milutką maskotkę. Tak czy inaczej, gdy Yamanaka zamilkła brodacz wiedział że to jego kolej by się troche wygadać. Chłopak głębiej odetchnął i odparł już poważniejszym tonem.
-Na razie nie będę się nad tym wszystkim rozwodzić, bo Minoru też powinien to usłyszeć, a nie chcę się we wszystkim powtarzać. Tak czy inaczej póki na niego czekamy zasługujesz na choćby ogólny zarys historii odnośnie tego co się ze mną działo.
Mruknął, przy czym jego wzrok powędrował w kąt, unikając wzroku Miase. Zdawał sobie sprawę jak wiele bólu spowodował jego brak kontaktu jak i jak wiele wewnętrznych pytań o to czy w ogóle jeszcze żyje musiało zadręczać umysły jego przyjaciół. Chłopak ponownie wziął głębszy oddech i zaczął mówić spokojnym głosem, w którym dało się usłyszeć skruchę.
-Ech, zaczynając od początku. Te lata temu, gdy wróciliśmy na kontynent i rozdzieliliśmy się by udać się do swoich osad w końcu do mnie doszło psychicznie to wszystko co wydarzyło się w Hanamurze.
Powiedział dalej unikając wzroku Misae, samemu wzrok swoich brązowych oczu mając wbity w podłogę pokoju.
-Będąc jeszcze w waszym towarzystwie coś było w moim wnętrzu co blokowało tą falę emocji ale gdy zostałem sam to wszystko mnie zalało. Wiedziałem ze musze się z tym uporać bo inaczej zamknę się kompletnie w sobie. Wróciłem na Hanamurę gdzie spędziłem kilka miesięcy by ułożyć sobie wszystko w głowie. Z czasem oswoiłem się na nowo z miejscem po tych wszystkich wydarzeniach, ale dalej nie mogłem się przełamac by wrócić do domu. Coś mnie ..., jakgdyby blokowało.
Na tym momencie chłopak na chwilę się zaciął. Faktem było że sporą blokadą dla niego w tamtym czasie były uczucia do Yamanaki, a konkretniej absolutny brak jakiejkolwiek odpowiedzi czy wskazówki ze strony Misae czy mogłoby się to kiedykolwiek udać czy nie.
-Więc zadecydowałem by ruszyć w podróż by uspokoić swoją psychikę i wyciszyć się. Podróżowałem z miasta do miasta, z wioski do wioski. Pomagałem mieszkańcom w najróżniejszych zadaniach za ciepły posiłek czy garstkę Ryo. Mimo to lata mijały i dalej nie byłem w stanie przełamać się i ruszyć do domu. Dopiero około rok temu w końcu zebrałem w sobie odwagę i siłę by ruszyć do Daishi, lecz wtedy jak mówiłem wcześniej na granicy wietrznych równin usłyszałem o tym co się dzieje i nie mogłem po prostu podwinąć pod siebie ogona i wrócić do rodziny jak gdyby nigdy nic.
Odparł , w końcu zerkając kątem oka na Yamanakę.
-I tak też wylądowałem tutaj. Miałem właśnie szukać jakiejś lokacji w której mógłbym się zgłosić do pomocy gdy mój głód przemówił za mnie. Byłem już kilka dni w drodze i tak tez wylądowałem w tej karczmie.
Chłopak w końcu odchrząknął i dodał.
-TO jest wszystko w dużym skrócie. Gdy wróci Minoru opowiem to wszystko dokładniej.
Powiedział, po czym ponownie uciekł wzrokiem w kąt pokoju. Myślał ze może po tych latach jego uczucia w końcu się uspokoiły i ze będzie mógł powrócić spokojnie do domu, ale obecnie siedząc w jednym pokoju z Misae, czuł jak jego serce wręcz się gotuje, a policzki robią się gorące. Mimo tych wszystkich lat jego uczucia nie zanikły, a dalej tliły się w jego sercu, by obecnie ponownie widząc Misae, po tylu latach, ponownie rozpalić się pełnym żarem. Chłopak próbował ukryć to co mu siedziało na sercu i zająć myśli poprzez bezmyślne kręcenie kciukami wokół siebie, by w końcu odkaszlnąć , wziąć głębszy wdech i w końcu spojrzeć na białowłosą.
-Tak czy inaczej, póki czekami na Minoru, powiedz, co u Ciebie działo się przez te lata.
Rzucił, przenosząc jednocześnie jedną z rąk, które jeszcze chwilę temu miał zaciśniętą z drugą, na jego udo, a drugą na kark, gdzie uspokajającym odruchem podrapał się po włosach.

[Minoru]

Wrócił do karczmy najszybciej jak potrafił. Pomimo tego i tak zajęło mu to o wiele więcej czasu niż zakładał. Niestety lawirowanie między uliczkami, które nie zawsze były przejezdne, utrudniało sprawę. Co prawda, mógłby wrócić tą droga, którą tutaj dotarł, ale był święcie przekonany, że może sobie ją skrócić, ścinając, jedną lub dwie uliczki. Jak się jednak okazało, już przy drugim zakręcie musiał zmienić odrobinę swoją trasę i tak klucząc po ogromnym mieście, zbliżał się do swego celu. Ostatecznie, okazało się, że powrót zajął mu dłużej niż samo dotarcie do sklepu, ale w końcu odnalazł karczmę.
Wchodząc do środka, udał się wpierw do baru, by zapytać go o swych przyjaciół. Niestety, osoba stojąca za szynkwasem nie potrafiła powiedzieć mu, w którym pokoju się umiejscowili, ponieważ nie był pewien o kim mówi Rakurai. Mocno to oburzyło syna Kenshiro, który uważał że Misae i Kitashi wyróżniają się wystarczająco pośród innych, by można było ich zapamiętać. Zwłaszcza Misae. Cóż więc mógł począć? Udał się do części budynku, gdzie znajdowały się pokoje i zaczął sprawdzać pokoje, jeden po drugim. Na całe jego szczęście, większość pokoi była pustych i drzwi do nich były zamknięte. Oczywiście nim trafił do pokoju wynajętego przez Misae, minęło parę dłuższych chwil, podczas których zaglądał obcym ludziom do pokoi, przepraszając każdego z osobna za wścibskość i w odpowiedzi obrywając całą litanią wyzwisk. Całkiem zasłużonych zresztą, no bo jak tak, bez pukania ładować się do czyjegoś pokoju.
W końcu jednak dotarł. Nie pukał nawet, tylko nacisnął klamkę, zastanawiając się, czy w końcu się udało, gdy nagle go olśniło. Mógł przecież wykorzystać swój szósty zmysł, by znaleźć Misae. Kitashiego też by pewnie rozpoznał, nawet po tylu latach rozłąki. Wszedł do pomieszczenia, przyrzekając sobie, że nikomu się nie przyzna. Na całe jego szczęście, w końcu jego wybór był słuszny i mógł dostrzec dwoje swoich przyjaciół siedzących w niewielkim pokoju, w którym mieli spędzić noc. Minoru rozejrzał się po pomieszczeniu, dostrzegając niewielkie wygody oraz ciszę jaka zapadła między obojgiem i ich zafrasowane miny, a zwłaszcza u Kitashiego.
- Ale stypa… ktoś umarł?- Starał się rozweselić atmosferę, zastanawiając się, dlaczego jeszcze nie otworzyli butelki. Bo w to, że mieli zamiar go wysłuchać, jakoś nie mógł uwierzyć. Podszedł do środka pomieszczenia, gdzie wyrzucił wszystko co dane było mu kupić w sklepie.
- Więc tak. Zostałem prawie całkowicie bez pieniędzy, ale sklepikarz nie zdziera z ludzi i ma jeszcze spory asortyment u siebie. Kitashi, chciałbym byś wziął to dla siebie. Ochronę daje to mierną, ale ma sporo kieszonek, gdzie można schować pełno małego bajzlu i będziesz miał łatwy dostęp podczas bitwy.- Podał mu kamizelkę shinobi, mając nadzieję, że rozmiar i kolor będą mu odpowiadały. Samemu zgarnął sobie jedną pigułkę żywnościową i dwie bombki chili.
- Chcę byś wziął jeszcze te granaty dymne. Jeśli zrobi się ciężko, możesz użyć ich do ucieczki. Nie kupowałem żadnych świetlnych pułapek, ponieważ będziemy walczyć w grupie, w totalnym chaosie i blisko siebie. Zbyt duże ryzyko że trafisz tym przyjaciół. Reszta jest do podziału między nami. Więc bierzcie co chcecie. Tylko pamiętajcie, że gdy będziecie używać notek, to też macie szansę ranienia swoich.- Podał Kitashiemu dwa granaty dymne i wcielił się w rolę trenera upominającego swoich podopiecznych by używali mózgu i nie byli powodem jakiegoś clusterfuck.

  Ukryty tekst

[Kubomi]

- Niespecjalnie urodziwe. – komentarz sam się wyrwał z ust białowłosej, gdy w końcu ujrzała na własne oczy te osławione Kōtei. Miasto po małej katastrofie, więc czego mogła oczekiwać? Do tego szykujące się do oblężenia. Uchiha to mieli szczęście do katastrof narodowych, aż dziwne, że dożyli do dzisiaj. Zdeterminowanie tutejszej ludności i potrzeba rąk do pracy pozwoliła Czarnej Tygrysicy wkręcić się w pomoc ot tak, bratnie Ryuzaku pozdrawia i takie tam… Teraz wykonać swoje zadanie i spróbować nie zginąć po drodze. Brzmi prościej niż będzie w rzeczywistości.
Gdy tylko pokonała uliczka miasta duchów, jak powoli zaczęła nazywać w głowie, znalazła w końcu jedyną karczmę, która jakkolwiek działała! Poprawiła swój czarny jak smoła płaszcz, zasłaniając większość swojego pancerza, zanim weszła do środka, rozglądając się na lewo i prawo i kierując swoje kroki w kierunku lady. Chciała chwilę się zrelaksować, coś zjeść, może napić się czegoś procentowego i trochę posiedzieć – w teorii dobre miejsce, by też przez przypadek coś usłyszeć i dowiedzieć się czegoś ciekawego, prawda?

[Misae]

Blizna na jego ręce jej nie umknęła. Poczułą ucisk w żołądku. Musiało go spotkać wiele ciężkich chwil. Nawet nie wiedziała ile razy musiał walczyć o życie. Przez ten czas mogło się tak wiele wydarzyć...
-Nie bądź dla siebie zbyt surowy... może to i lepiej, że nie dołączyłeś do wojny. Chociaż twój klan nie musiał się z tym mierzyć, a na pewno twoje uczestnictwo nie zostałoby pominięte - spojrzała na niego i uśmiechnęła się lekko chcąc mu poprawić odrobinę nastrój, sprawić aby poczuł się lepiej w tych trudnych chwilach, gdy mierzył się ze wspomnieniami -Rozumiem... ja też nie mogłam siedzieć na miejscu. Nie mogłabym czekać co przyniesie jutro i pozwolić aby ludzie umierali przez moje zawahanie... i ponownie wciągnęłam w swoje szaleństwo Minoru - zaczęła przekładać nerwowo w dłoniach kosmyk włosów z zawstydzenia. Tak, sprowadziła na przyjaciela zdecydowanie więcej zamieszania niż planowała, ale cieszyła się ze był z nią teraz.
Ciężko jej się słuchało jak bardzo wydarzenia w Hanamurze odbiły się na nim. Było jej przykro. Może gdyby wtedy zachowała się inaczej, gdyby umiała wyrażać co czuje albo co myśli chłopak nie byłby skrzywdzony, może gdyby nie poszli do tego onsenu nic by się nie wydarzyło. Było tak wiele pytań, a to jak widziała jak unika jej wzroku sprawiało, że łamało jej się serce. Był jej przyjacielem, przez tyle długich lat. Dalej zajmował niesamowicie ważne miejsce w jej serceu. Może gdyby umiała mówić o tak ważnych sprawach wiele złych rzeczy by się nie wydarzyło.
-Bardzo mi przykro, że musiałeś się mierzyć z tym wszystkim sam przez te lata- w jej głosie słychać było rzeczywisty żal i współczucie. Nigdy nie chciała by poczuł się źle. Czy to przez nią samotnie spędził tą dekadę? Poczuła ogromne ukłucie w sercu. Gdy oddał jej pałeczkę postanowiła nieco zmienić tor rozmowy, może uda się odciągnąć jego myśli.
-Rozumiem... to co wydarzyło się w Hanamurze na zawsze zostanie z nami. To pierwsze zetknięcie z dorosłością, pierwsza śmierć...- zawiesiła na chwilę głos, gdy obrazy z onsenu do niej wróciły, jednak... jednak zamiast ją przerażać, przyjęła je. Przyjęła je ze spokojem, czując ogromną ulgę -... wiele lat zajęło mi godzenie się z tym obrazem. Godzenie się ze śmiercią. To nieprawda, że czas leczy rany. Leczą je ludzie i rozmowy. To dzięki nim ratuje się życie, to dzięki nim ratujemy serce i duszę. Zmienia potwory przeszłości w wiernych i oddanych towarzyszy...- tu ucięła bo zdała sobie sprawe, że powinna powiedzieć o tym, że ich koszmar z onsenu troche ewoluował w jej oczach. Odetchnęła głęboko. Ale to jak dojdzie do tego momentu, bez sensu było zaczynać historię od środka.
-Dużo wydarzyło się w moim życiu przez te lata. Zaczęłam podróżować, przebywając jak najkrócej w domu. Pozwoliło mi to nie tylko odkryć siebie na nowo, ale poznać wielu ludzi, którzy zmienili moje życie. W czasie turnieju w Yinzin poznała bardzo ciekawych jegomości... pierwszy raz wtedy poznałam członków organizacji zwanej Klepsydra. Przez dwa lata mieszkałam jeszcze na Yinzin, ale klimat jaki tam panował nie pasował Tomoe, który woli gorętsze klimaty, ale to właśnie tam spotkałam Ichirou. Mężczyznę z Onsenu. - spojrzała poważnie, w sposób jednoznaczny na Kitashi'ego. Tak chodziło o TEN ONSEN -Jak w kiepskiej opowiastce dla kobiet utknęliśmy w czasie zamieci w małym domku i by zająć czas zajęliśmy go rozmową. Tam udało nam się wyjaśnić wiele rzeczy i sprawić, że wydarzenia z onsenu przestały wracać w moich koszmarach. Łapiąc się drobnych zadań wróciłam do domu, zwiedziłam po drodze jeszcze Yusetsu. W domu odwiedził mnie Kyoushi, szalony, wielbiący chaos i alkohol mężczyzna, który najpierw działa, potem działa, a gdzieś na końcu myśli. Poznaliśmy się jeszcze w czasie trwania turnieju w Yinzin i to związało nasz los na stałe sprawiając, że nasze ścieżki co rusz się ze sobą splatały. Zobaczył we mnie potencjał i zabrał mnie do Shigashi, za jego poleceniem zostałam dołączona do Klepsydry gdzie przewodzi Ichirou, a członkami są jeszcze Kuroi, nieżyjący już zwycięzca turnieju w Hanamurze Seinaru oraz dwójka, której nie dane mi było jeszcze spotkać. - starała się sobie przypomnieć czy o kimś nie zapomniała, ale kiedy upewniła się, że nie kontynuowała -To specyficzni, ale dobrzy ludzie. Osoby, które zmieniają i bronią ten świat. Kitashi-kun. Stałam z nimi ramię w ramię podczas wydarzeń w czasie Turnieju Pokoju. Widziałam jak pokonują Antykreatora... sama stanęłam z nim twarzą w twarz, a legendy o nim nie były przesadzone. Był prawdziwym potworem, był zdawać się mogłoby niezniszczalny... tylko cud pozwolił go pokonać - na jej twarzy widać było przejęcie emocjami, które jeszcze świeżo kipiały w jej sercu.
-Między wydarzeniami na turnieju pokoju, a dołączeniem do Klepsydry brałam jeszcze udział wraz z Minoru w wydarzeniach na Murze kilka lat temu. Los teraz płata nam figla i ponownie kazał tu wrócić... poza tym sporo podróżowałam, pracowałam w szpitalach w Kotei, przez długie miesiące również w Shigashi gdzie osiedliłam się na jakiś czas... - nie chciała zrzucać na niego wszystkiego na raz. Wspominanie o planowanym, zapewne zawieszonym przez oddanie odznaki weselu byłoby okrutne, a ucieczka z domu mogłaby wywołać falę troski. Teraz mieli cieszyć się ze spotkania a nie smucić ze względu na złe decyzje kunoichi.
-Te wszystkie wydarzenia pozwoliły mi zrozumieć jedno. Chcę podróżować. Chcę być tak i pomagać tym, którzy sami nie są w stanie sobie pomóc. Wierzę, że jeszcze niejedna wielka rzecz przede mną. Chcę być tam, gdzie są ludzie, którzy potrzebują pomocy. Czy tu, czy w Shigashi, czy gdziekolwiek... - opowiedziała głosem pełnej pasji nastolatki, zupełnie jakby ta dekada nie minęła. Jakby była wtedy, przed wyjazdem do Hanamury, pełna wiary w świat, pełna wiary w ludzi, gotowa na to co ją czeka.
Wtedy wparował zaginiony zakupoholik.
-Nikt, alkohol się grzeje - odparła mu żartobliwie wskazując znacząco na butelkę i kieliszki licząc, że teraz wramach zadość uczynienia poleje alkohol i zniesie toast. Z podziwem spojrzała na jego zakupy.
-Dziękuję, pomyślałeś o wszystkim - obdarzyła go uśmiechem pełnym wdzięczności - Jeżeli potrzebujecie czegokolwiek dajcie znać. Mam dużo sprzętu który może się przydać - zaoferowala.

[Kitashi]

Chłopak dalej był zgorzkniały na siebie samego. Jak dużo więcej byłby w stanie zdziałać gdyby wrócił wtedy do domu. Jak bardzo by się rozwinął do teraz, ile byłby w stanie zrobić gdyby schował wtedy swoje zranione serce głębiej w sobie i ruszył do domu razem z resztą. Niestety tego co było już się nie naprawi. jedyne co pozostało to cieszyć się z tego ze jego przyjaciele dalej żyją i że udało im się w końcu spotkać po latach. Na słowa o tym ze dziewczyna wciągnęła w to wszystko Misae, Koseki lekko uśmiechnął się półgębkiem, by następnie odeprzeć.
-Bądźmy szczerzy ze sobą Misae, może go zachęciłaś rzeczywiście, ale jeśli Minoru dalej jest tym samym Minoru którego pamiętam, to on i tak ruszyłby za Toba nie ważne co. Z resztą gdybym się nie oddalił na tyle lat tylko został z wami to zrobiłbym to samo.
Mruknął z lekkim uśmiechem na ustach. Taka była prawda, ze zawsze tam gdzie szła Misae, za nią podążał łańcuszek złożony z Kitashiego, Minoru i Sokiro. Na myśl o młodszym z braci Rakurai chłopak w końcu skupił się na tym ze chłopaka nie ma wśród nich.
-Tak w ogóle, co z Sokiro? Widzę ze nie ma go tu z wami, został z rodziną czy też się gdzieś szwenda po świecie, czy może też jest w Sogen ale po prostu w innej części Kotei?
Spytał z leksza zatroskany. Jak by nie było z dwójki braci, to z młodszym Kitashi zawsze dogadywał się najlepiej. Oczywiście chłopak cenił każde z nich tak samo, ale trzeba przyznać że dziwne było że młodszego nie było z nimi. Podczas niezwykle skróconej opowieści o tym co się działo chłopak uporczywie szukał zajęcia dla swojego wzroku, który to a to był utkwiony w kacie pokoju, a to w jakiejś drobnej niedoskonałości na ścianie, wszystko byleby nie musieć patrzeć w dwukolorowe tęczówki, bo chłopak doskonale wiedział, że podczas opowiadania o tym co trzymało go na odległość, gdyby je zobaczył to zwyczajnie by pękł. Gdy większość tej uogulnionej historii miał za sobą w końcu odetchnął i nabrał odwagi by spojrzeć choć kątem oka na Yamanakę. Na jej słowa chłopak ponownie wziął głębszy wdech, przy którym, co na szczęście było niezauważalne, jego oddech lekko zadrżał od blokowanych emocji.
-Powiedzmy że było tam aż za dużo tego spotkania z dorosłością.
Mruknął cicho, przy czym jego ręka ponownie ruszyła na jego kark, na którym zaczął odruchowym ruchem mierzwić swoje włosy. w uspokajającym odruchu. Chłopak obserwował Misae kątem oka, z lekko zmarszczonymi, od skupienia i zdziwienia mówioną przez Misae historią, brwiami. Starał się tego nie okazywać, lecz wewnętrznie, mimo że Misae najwidoczniej wybaczyła, a nawet doskonale się obecnie dogadywała z tym osobnikiem, Kitashi dalej nie był w stanie mu wybaczyć bezsensownego mordu, jak i tego co jego czyny zrobiły z Yamanaką. Mięśnei plecow chłopaka instynktywnie się napięły, a w wyobraźni chłopaka ponownie przemknęły wspomnienia z tamtej feralnej nocy w onsenie i Ryokanie "Królik Inaby". Chłopak odruchowo pokręcił głową, chcąc jak gdyby wytrzepać ze swojej głowy te myśli, by następnie odpowiedzieć. wręcz wyprutym z emocji, neutralnym głosem.
-Rozumiem, tak czy inaczej cieszę się że po tym wszystkim wszystko jest w porządku.
Mruknął, mając na myśli oczywiście to ze z Misae jest wszystko w porządku i ze ustąpiły jej koszmary po tej feralnej nocy. Czuł jak gula narasta mu w gardle, lecz przełknął ją, próbując nie dawać po sobie oznak tego że coś mu tu nie pasuje. Na szczęście jego wybawieniem od zdradzenia się był Minoru, który wrócił z zakupów. Lekko prychnął śmiechem na żart Misae odnośnie alkoholu. Gdy chłopak usłyszał o tym że Rakurai wydał kupę swoich zarobionych pieniędzy na zapasy dla nich i ogarnął też kilka rzeczy specjalnie dla Kosekiego, ten szeroko się uśmiechnął i zwrócił się w stronę czarnowłosego.
-Dziękuję Ci bardzo.
Powiedział odbierając kamizelkę i granaty od mężczyzny.
-Ale nie mogę pozwolić byś wydawał kupę swoich ciężko zarobionych pieniędzy. Może nie mam bogactw, ale pozwól że chociaż częściowo się odpłacę
Powiedział sięgając pod połę kimona, gdzie miał zawieszoną na szyi sakiewkę z jego oszczędnościami.
- - Co do potrzebnych rzeczy to sporo mam przy sobie też, wiec jak czegoś potrzebujecie to też mogę co nieco zaoferować.
Po tych słowach Kitashi jednak stwierdził że skoro to maja załatwione to czas by choć chwilę się zrelaksować, klasnął w dłonie by następnie powiedzieć.
-No dobra, Minoru, polewaj. Z kieliszkiem w ręku mogę opowiedzieć na pytania jakie możecie jeszcze do mnie mieć i ogólnie będę mógł też szerzej opowiedzieć o tym co się działo, bo chwilowo skrótowo opowiedziałem co nieco już Misae, ale musze to wszystko opowiedzieć dokładniej.
Chłopak mimo że wcześniej w jego myślach alkohol miał być bardziej w celach uczczenia ich ponownego spotkania, po rozmowie z Misae chłopak wiedział że będzie on też potrzebny by choć trochę się znieczulić na tonę emocjonalnego bólu.

[Minoru]

Odczekał dłuższą chwilę czekając by zakupione przedmioty rozeszły się pomiędzy pozostałych przyjaciół. Jednak z jakiegoś powodu, ci wcale nie zabierali się do tego by brać owoce jego zakupów, a zamiast tego zaczęli twierdzić, że oni też mogą podzielić się swoim sprzętem. Westchnął więc ciężko i przewrócił oczyma, na ich zachowanie. Co prawda butelka wyglądała na zalakowaną, ale może mieli gdzieś drugą, otwartą i przez to zachowali się tak jak zachowali. Sięgnął więc po swoje rzeczy i rozdzielił je między obojga.
- Nie myślcie sobie, że pozwolę wam by moje zakupy poszły na marne. Macie używać ich mądrze i spotkać się ze mną, gdy już obronimy to cholerne miasto i cały świat. - To co zostało, zabrał dla siebie, choć miał poczucie, że większość z tych rzeczy na nic mu się nie przyda. Oczywiście na propozycję przyjaciół, że i ci mogą podzielić się swoim sprzętem, odmówił. Miał wszystko czego chciał, a większa ilość tylko zrobiłaby mu problem. Zamiast tego udał się do stolika, na której stała butelka i podniósł ją przyglądając się jej.
- Piłaś to kiedyś? - Zapytał Misae, samemu nie mając pojęcia co znajduje się w środku butelki. Odlakował naczynie i rozstawił trzy czarki przed sobą, nalewając gęstszą od wody ciecz do środka i podając po jednym z naczynek, każdemu ze swych przyjaciół, by pozostawić ostatnie dla siebie. Ostrożnie odstawił butelkę na stół, tak by nie wydarzyła się żadna tragedia i odwrócił się do obojga twarzą.
- Za przewrotność losu. Gdy w naszych życiach zagościła pustka, wszyscy odnaleźliśmy siebie nawzajem w krainie, na którą uwzięli się wszyscy bogowie. - Wzniósł pierwszy toast, nieco przekombinowany, lecz uderzający w sentymentalną nutę. Nabrał powietrza i wypuszczając je z płuc wychylił czarkę, prawie natychmiast, nie bawiąc się w jakieś tam sączenie. Niemalże od razu poczuł rozchodzące się ciepło wpierw po jego gardle, które przeniosło się następnie wzdłuż przełyku aż do żołądka.
- Na tym mógłbym niejedną technikę katonu wykonać. - Zażartował, komplementując jednocześnie ślepy traf Misae. Zrobił pół obrót, w kierunku stolika, by złapać butelkę i uzupełnić braki u każdego, kto się zgodził na uzupełnienie. No więc, to by było na tyle, w kwestii oszczędzania się przed bitwą. Zresztą, ojejku. Jaka była szansa, że bitwa miałaby się rozpocząć dziś, lub jutro? Żadna ot co, mogli balować. W granicach rozsądku oczywiście. No chyba, że później zmienią jednak zdanie. Ale jak Sosońskie przysłowie mówi „Co to jest nic? Flaszka na trzech”, tak więc nie mieli się czym martwić.
- No dobrze Kitashi. Opowiadaj, co tam w szerokim świecie słychać, gdzieś się włóczył, komuś mordę obił, jaką pannicę żeś zbałamucił, że musiałeś zniknąć na tyle lat? - Usiadł gdzieś na podłodze, tak by móc oprzeć plecy o jakąś belkę, czy też ścianę i wbił swoje spojrzenie w Kosekiego. Kitashi wyglądał na odrobinę przygnębionego. Ale to dobrze! Wyrzuty sumienia nigdy jeszcze nikogo nie zabiły, a na pewno pomyśli drugi raz nim wywinie im taki sam numer.

  Ukryty tekst

[Misae]

Jego słowa jakoby oboje i tak by za nią ruszyli ku przygodzie przyjęła z uśmiechem pełnym wdzięczności. Niestety nie była w stanie wyjaśnić mu zbyt wiele na temat młodszego brata Minoru.
-Nie wiem dużo, tu na pewno będzie bardziej pomocny Minoru, ale z tego co wspominał Sokiro porzucił życie ninja i się ustatkował - wyjaśniła pogodnie. Był cały i zdrowy a to bylo najważniejsze. Jeżeli nie chciał ryzykować życia, a spokojnie dbać o bliskich to tylko z korzyścią dla niego i ona nie zamierzała tego komentować. Sama nie widziała się w takiej roli, ale jeżeli jej przyjaciel był szczęśliwy zamierzała go wspierać całym sercem.
-Dobrze, że wróciłeś - dodała na koniec, nim jeszcze Minoru otworzył drzwi i wparował do pokoju. Mówiła szczerze co słychac było po tonie jej głosu oraz jeżeli na nią spojrzał to po uśmiechu i wyrazie twarzy. Bardzo się cieszyła, że udało im się spotkać ponownie. Tak wiele czasu minęło, ale to tym bardziej czyniło tą chwilę wyjątkową. Wreszcie dotarł Rakurai i zaczął rozporządzać zakupami. Przyjęła swoje zamówienie. Wiedziała, że może uratować to komuś życie, co do tego nie miała wątpliwości.
-Oczywiście, że się spotkamy. Tym razem bez nagłych powrotów, ucieczek i nieplanowanych zabiegów - zażartowała zaciągając zawstydzona kosmyk włosów za ucho. Dobrze wiedziała, że Minoru nie był fanem tamtych wydarzeń. Liczyła, że z biegiem czasu będzie umiał się z tego śmiać… kiedyś. Na pytanie o zawartość butelki wzruszyła ramionami.
-Nigdy, złapałam pierwszą lepszą butelkę, która stała na blacie - odparła szczerze, nie chciała dodawać najważniejszej myśli, którą teraz podzieliłby się z nimi naczelny zachlejmorda tego świata - nieważne co, byle gięło. Jeszcze by stracili o niej jakieś dobre zdanie i dopiero by było… chociaż czy oni mieli o niej jeszcze jakieś dobre zdanie? Przecież powiedziała, że dołączyła do Klepsydry. Dobrze, że Kitashi nie wie, że uciekła z domu, a Minoru, że odesłała swoją odznakę klanową, bo już byłąby uznana za kompletnie niepoczytalną
-Za spotkania i powroty! - dołożyla jeszcze swoją cegiełkę do toastu, który zapoczątkował Minoru i sama również na raz opróżniła naczynie. Minęła chwila zawahania i już po niej poczuła gorąc, który rozgrzał jej wnętrze.
-Prawdziwa ognista woda - odparła przez lekko zaciśnięte gardło. Najlepsze w tym alkoholu było to, że mimo iż procentów miał co niemiara to przy tym był naprawdę smaczny! Nie wykręcał, nie cofał się do ust. Był po prostu pyszny. Smaczny i mocny, najgorsze połączenie, które mogło zapowiadać kaca kolejnego dnia. Ale Misae się przejmowała? Otóż nie i z zainteresowaniem wyciągnęła pusty kieliszek aby Minoru go uzupełnił i już mogła zwrócić kolorowe oczy na Kitashi’ego oczekując kontynuacji opowieści.

[Kitashi]

Gdy Minoru zobaczył ze nikt nie próbuje dobierać sobie rzeczy z jego zakupów i sam zaczął wciskać Kitashiemu i Misae rzeczy, Koseki lekko się zaśmiał. Gdy chłopak wręczył mu jego przedział brodacz kiwnął głową i powiedział.
--Dziękuję Ci. I bez obaw, spotkamy się. Nie mam zamiaru rozdzielać się po tak długim czasie, gdy w końcu was znalazłem. Jeszcze wiele czeka przed nami.
Rzucił z delikatnym uśmiechem. Faktem było, ze mimo iż Koseki przez te wszystkie lata radził sobie z samotnością poprzez gubienie się w swoich własnych myślach nie zmieniał faktu że brakowało mu tego wszystkiego, co widocznie udowadniało mu te przypadkowe, ale jakże potrzebne im wszystkim spotkanie. Przyjął czarkę od Minoru i również dodał co nieco do toastu od siebie.
--I za powodzenie na polu bitwy.
Powiedział unosząc czarkę w teatralnym wręcz geście, by po tym tak samo jak pozostali opróżnić jej zawartość w jednym hauście. Smak alkoholu był przyjemny ale i nie brakowało mu intensywności procentów, albowiem chłopak poczuł jak ciepło rozchodzi się od jego ust, przez przełyk, aż do żołądka.
--Musze się zgodzić, ognia temu trunkowi nie brakuje.
Odparł robiąc wydech, przy którym dalej odczuwał to intensywne ciepło i wręcz ostrość w przełyku. Gdy Minoru chwycił za butelkę brodacz szybko wystawił czarkę przed siebie by jemu również ją uzupełnić. Tuż po tym wzrok obojga spoczął na nim i chłopak wiedział że teraz już nie uniknie konieczności opowiedzenia całej historii. Dalej oczywiście planował uniknięcie kilku kluczowych wątków, jak choćby główny powód tego ze oddalił się od reszty na początku, który to siedział obecnie tuż obok niego i miał, a raczej miała wbite dwukolorowe tęczówki w chłopaka. Koseki wziął głębszy oddech, przełknął ślinę i zaczął mówić.
--Okej, od początku. Gdy opuściliśmy Hanamurę i wróciliśmy na kontynent, by tuż po tym rozejść się i ruszyć do naszych wiosek, gdy rozdzieliliśmy się, zaczęło do mnie dochodzić wszystko to co stało się w Hanamurze. Gdy byliśmy razem byłem w stanie trzymać te myśli na odległość, ale gdy zostałem sam to wszystko wróciło do mnie ze zdwojoną siłą. Wiedziałem że nie mogę po prostu w takim stanie wrócić do domu. Musiałem zawalczyć ze swoimi demonami. Wróciłem więc na Hanamurę gdzie spędziłem kilka miesięcy. Z czasem oswoiłem się na nowo z tym miejscem po tych wszystkich wydarzeniach, ale dalej nie byłem w stanie wrócić do domu. Coś mnie blokowało przed zwróceniem swoich kroków w tym kierunku. Wiedząc że na razie nie jestem w stanie wrócić do domu, jak i nie chciałem już zostawać dłużej w Hanamurze zdecydowałem się na trzecią opcję. Wróciłem na kontynent i zacząłem podróżować z regionu do regionu, z miasta do miasta. W drodze szukałem jakichś prostych prac za które dostawałem troche Ryo lub ciepłe posiłki. Zostawałem trochę w jednym miejscu by następnie ruszyć do kolejnego. Trzeba przyznać że przez te lata zwiedziłem spory kawałek świata i byłem choć raz w każdym regionie który znamy na kontynencie. Muszę przyznać że jestem trochę zły na siebie ze podczas podróży nie polerowałem bardziej moich umiejętności shinobi, bardziej starałem się zachować kondycje fizyczną niż skupiałem się na technikach. Tak naprawdę całe moje życie przez te lata opierało się na podróży. Starełem się unikać konfliktów, ale jak widać nie zawsze to się udawało.
W krótkiej przerwie od opowiadania chłopak wskazał na bliznę przecinająca jego przedramię.
--Ale mimo wszystko ogólnie żyłem dość spokojnie. Oczywiście samotność dawała się we znaki, ale nauczyłem się uciekać od niej w swoje myśli. Często potrafiłem podczas długich marszów rozmyślać nad toną spraw, lub wymyślać jakieś opowiadanie w głowie. Rok temu wróciłem do hanamury na pewien czas by zobaczyć jak maja się tam sprawy. Właśnie tam usłyszałem o zapieczętowaniu antykreatora. Dołączyłem wtedy do świętowania a na następny dzień zdecydowałem ze najwyższy czas by ruszyć w końcu do domu. Zostałem jeszcze trochę w hanamurze by trochę potrenować i wrócić do formy w zakresie bycia shinobi, a następnie ruszyłem na kontynent. Nie planowałem iść do Sogen. Po prostu przechodziłem przez granicę Wietrznych równin w drodze do domu gdy usłyszałem o tym co się dzieje na murach. Wiedziałem że nie mogę znowu stać z boku, i tak plułem sobie w brodę że nie dołączyłem do walk kiedy była wojna miedzy Yamanaka a Hyga. Dodatkowo zagrożenie zza muru jest czymś większym, czymś co może zaszkodzić całemu światu. Tak też ruszyłem do Sogen. Planowałem od razu ruszyć do siedzimy władzy by się zgłosić do pomocy, ale mój żołądek przemówił inaczej i zmusił mnie by zatrzymać się na trochę w karczmie i zjeść coś ciepłego. I tak oto dotarliśmy do obecnego momentu.
Po tych wszystkich słowach chłopak przełknął ślinę i po głębszym oddechu dodał.
--Pewnie zastanawiacie się czemu nie dawałem znaku życia przez te wszystkie lata. Mówiąc szczerze z dwóch powodów, po pierwsze, nie chciałem was martwić tym że krzątam się sam po świecie, po drugie coś czułem ze jakbyście się o tym dowiedzieli to próbowalibyście mnie odnaleźć i albo do mnie dołączyć, albo próbowalibyście ściągnąć mnie do domu, a pierwszej opcji nie chciałem, by nie narażać was na niebezpieczeństwo, a co do drugiej to dalej miałem tą wewnętrzną blokadę. Po trzecie, po prostu ze strachu, ze obarczalibyście się winą, słysząc ze po naszym rozstaniu miałem tak ciężki okres w zakresie mojej psychiki. Dlatego na początku nie dawałem słowa życia nikomu poza moimi rodzicami, a potem nawet gdy chciałem coś napisać, to czułem że pisanie po takim kawale czasu byłoby dziwne, jak gdybym nagle obudził się że dalej mam swoich przyjaciół, którzy za mną tęsknią i nie wiedzą czy w ogóle jeszcze żyję.
Ostatnie zdanie powiedział jakby ciszej, by w końcu wziąć kolejny głębszy wdech i w końcu wyprostować się i rzucić.
--To co, druga kolejka?
Powiedział z lekkim uśmiechem, czekając aż ktoś rzuci kolejny toast, ponieważ on sam nie miał pomysłu co powiedzieć.
--Tak w ogóle, ja się nagadałem, o tym co się dzieje u Misae już usłyszałem a co Ty robiłeś przez te lata Minoru?
Powiedział początkując kolejny temat konwersacji.

[Ario]

Kotei się zbroiło, to było pewne. Ario odkąd tylko wszedł do miasta, został przywitany przez organizowane przez wszystkich ostatnie miejsce obrony. Tak przynajmniej chłopak to odbierał. Napewno nie można było mówić o żadnych żartach czy niepowadze, ponieważ chłopak widział nastroje jakie panowały przy organizacji tego wszystkiego. List od Hoshi był niepokojący pod wieloma względami, a jeszcze bardziej niepokojący był stan zdrowia marionetkarza. Ostatnia walka w lasach Senju wykończyła go niesamowicie, a on sam nie zdążył się odbudować. Kiedyś taka walka byłaby dla niego formalnością, jednakże teraz sytuacja się zmieniła.

Ario od ostatniego czasu zdecydowanie pobladł. Jego opalona skóra traciła na kolorze, a on sam wydawał się ciut chudszy niż ostatnio. Najłatwiej można było to rozpoznać po Salamandrze spoczywającej na jego barku, która teraz wyglądała jak pół Ario. To co się jeszcze zmieniło to dziwny rąb na jego czole. Wyglądał jak Indyjska Księżniczka na własnym weselu, jednak nikt pewnie takiej metafory nigdy by nie użył.

Pacynkarz szukał znajomych twarzy, jednakże nikogo nie widział. Dopiero pod samą karczmą rozpoznał znajomą figurę. To była ona. Podszedł więc w kierunku Hoshi i spojrzał na nią.
- Otrzymałem Twój list. Przyszedłem, ale... - zaczął mówić, jednakże nagle urwał w pół zdaniu. Uznał, że nie będzie zajmować towarzyszki swoimi problemami. - Jak sytuacja? Znamy rozmiary obu armii? Przygotowania idą w dobrym kierunku, ale czy to wystarczy? Widziałaś jak wygląda front? - zasypał pytaniami od samego początku. Wiedział, że nie mieli zbyt dużo czasu to przeszedł do konkretów. Poprawił swój płaszcz z znakiem kropli na plecach.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Po zakupach, Hoshi szukała miejsca do zatrzymania się. Trafiła do jednej z karczm, gdzie jeszcze ewentualnie można było znaleźć miejsce. Nie zdołała jednak nawet wejść do środka i się rozejrzeć, kiedy została zauważona przez Ario. Kiedy ją zawołał i kobieta usłyszała jego głos, niemal do niego podbiegła. Po czym obdarzyła go krótkim uściskiem. Uścisk był bardzo powściągliwy, ale ze strony Hoshi to było bardzo dużo. Kobieta zawsze była bardzo opanowana.

- Ario-kun, cieszę się, że jesteś.

Przypatrzyła się młodzieńcowi i serce ją ukuło - wyglądał źle, bardzo źle. Ostatnio był chory, ale teraz… żałowała, że wysłała list i zmusił go do przybycia. Niby to było to, co Kropla miała robić. Ale mieli się troszczyć o siebie nawzajem też.

Postanowiła znaleźć Ario odpowiedniego lekarza, kiedy to wszystko się skończy. Bez względu na cenę.

- Witają cię tutaj, jak bohatera? Zrobiłeś w końcu dużo dla ich przywódcy, powinni przyjmować cię z honorami - powiedziała Hoshi, w przeciwieństwie do niego trochę próbując z nim pokonwersować przyjaźnie. - Co do frontu, nie - nie byłam tam. Sama dopiero co tutaj przybyłam i tyle tego, że się zapisałam i przydzielono mnie do ewakuacji, o co prosiłam. Wolałabym uniknąć robienia krzywdy innym ludziom, nawet jeżeli atakują. Bardzo mi nie pasuje to, że Tamaki-chan zginęła za wpuszczenie tych ludzi tutaj, a my teraz mamy się przed nimi bronić. Ty i Kisuke-kun też braliście udział w tamtym wydarzeniu. Oczywiście, nie neguje potrzeby tego, że trzeba chronić ludzi przed śmiercią, ale chętnie bym sobie porozmawiała z liderami obu stron i przemówiła im do rozsądku.

[Ario]

Dwójka bohaterów się przywitała, a następnie wywiązała się dyskusja. Hoshi wypaliła z grubej rury na temat bohaterstwa Ario, na co on chwilę się zasępił. Co prawda Ario nie wiedział co się teraz dzieje ze Masahiro, ale będzie musiał go odwiedzić w związku z przeprowadzoną operacją. Obiecał mu to, a jak zwykle trochę plany się rozciągnęły.
- Raczej nikt mnie nie rozpoznał, przynajmniej do teraz. - odparł beznamiętnie chłopak. - Chociaż może jakbym poruszał się na wężu, to by było inaczej. Teraz jednak wolę nie ryzykować, bo nie wiemy jak wygląda sytuacja. Co prawda Kotei wygląda nie tak źle, ale nie widziałem jeszcze frontu. - dodał.

Na komentarze o Tamaki Ario się trochę naburmuszył, przynajmniej tak można było to odczuć.
- Tamaki zginęła przez człowieka, który należy do kultu Jashina. W swoim czasie go odnajdę i wyrównam rachunki. - powiedział.
Widział wszystko, co pokazał mu młody Azuma i miał świadomość jak wyglądała taka sytuacja. Odczuł to niemalże na własnej skórze.

- Dostałaś przydział już? Ja jeszcze nie wiem co będę robić, ale zdecydowanie chcę obejrzeć przód frontu. - wyjaśnił. - Byłaś wojskową z tego co pamiętam. Co uważasz o obecnej sytuacji? Masz jakieś uwagi co do organizacji? - nagle ni z tego ni z owego Ario przerzucił ciężar rozmowy na Hoshi. Rzadkością było pytanie od Ario na temat tego co ktoś uważa, stąd było to podwójne zaskoczenie.
- Jak chcesz możemy przejść się do Masahiro i zobaczyć jak wygląda sytuacja. Muszę mu sprawdzić rękę, czy się zagoiła.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 394

---

Hoshi zrozumiała, że Ario obwinia konkretną osobę, nie sytuację, o śmierć Tamaki, co wydawało się jej dość… problematyczne. Nie osobista zemsta miała być ich celem i ich drogą. Ale zaadresuje to później, nie był to czas na rozmowy na ten temat.

Zastanowiła się za to nad pytaniem, które zadał. No, najpierw mu wyjaśniła co i jak.

- Przy rekrutacji dostajesz przydział. Musisz iść do jednego ze stanowisk rekrutacyjnych i się zapisać. A w wojsku byłam lata temu, ale… - rozejrzała się i przywiodła do swoich myśli wszystko, co do tej pory widziała. - Cóż, wszystko wydaje się bardzo dobrze zorganizowane, są podziały i przydziały, plan, o którym się mówi jest dość dobry. Wojska mają się bronić przy wschodnim murze. Postawili twierdzę, gdzie jest szpital i magazyny, a także, jak się zdaje, dowództwo. Obrona będzie w polu, żeby wróg nie wchodził do miasta. Co mnie niepokoi to fakt, że ewakuacja rozpocznie się przy bitwie. A nie trwa od dłuższego czasu. Uchiha są pewni siebie. Myślą, że ochronią miasto. Ale nie wiemy jeszcze z kim się mierzymy. Jeżeli pojawią się jakiekolwiek bestie… cóż, nigdy nie byłam dowódcą.

Trochę zaskoczyło ją to, że Ario ot tak zaproponował pójście do lidera klanu i porozmawianie z nim. Hoshi wydawała się to niesamowita sytuacja.

- Masz rację, chodźmy. Może uda mi się namówić go, żeby ewakuację rozpocząć natychmiast.

[Tanaka Misaki]

-Wybaczcie spóźnienie, ale niby nadal jestem na chorobowym! - Hoshi oraz Ario mogli usłyszeć znajomy głos, który dobiegał z okolic wejścia do karczmy. Należał on bowiem do Misaki, członkini Kropli, której wreszcie udało się dotrzeć na miejsce. Od czasu pobytu w szpitalu nie miała okazji do większego wysiłku fizycznego, więc pierwsza część pieszej drogi do Kotei zajęła jej dłużej, niż sama się tego spodziewała. Wyćwiczone ciało przypomniało sobie po pewnym czasie o dawnej sprawności i okazało się być skore do współpracy. Dodatkowo, Hoshi niezbyt wspomniała, gdzie konkretnie mieli się spotkać... a przynajmniej Tanaka o żadnej takiej notce nie pamiętała. Musiała więc sama odnaleźć towarzyszy, wypytując o nich napotkanych przechodniów. Wszyscy tutaj trwali w oczekiwaniu na zbliżający się konflikt, uwijając się by wykonać swoje zadanie przed owym wydarzeniem. Wiele osób było poddenerwowanych i zestresowanych, czemu Misaki się nie dziwiła.
A więc tak wygląda preludium do wojny? - zapytała samą siebie, obserwując swoje otoczenie po drodze do karczmy. Nie miała styczności z działaniami zbrojnymi, ograniczając się jedynie do zwykłych misji, jakie wykonywały kunoichi i shinobi. Pomyśleć, że jej pierwszy konflikt będzie wymagał od niej walki ramię w ramię z Uchiha... znowu. Jak tak dalej pójdzie to będą jej coś winni! Tak czy siak, ognistowłosa, odziana w płaszcz świadczący o przynależności do Kropli, podeszła do dwójki znajomych twarzy.
-Ario-san, Hoshi-san, ohayo - przywitała się z nimi, uśmiechając się przy tym delikatnie. Odczuwała dość dziwne podekscytowanie na myśl o zbliżającej się walce. Była świadoma ogromu bólu i cierpienia jakie przyniesie ona prowincji (a przynajmniej próbowała sobie to wyobrazić), a mimo to.... wciąż chciała walczyć. Podchodziła do tego z niemal dziecinną ciekawością, podobnie jak do pierwszej misji C, a wcześniej do ogólnego bycia kunoichi.

[Minoru]

Kitashi rozpoczął swoją opowieść, o tym co tak bardzo nurtowało Minoru. Opowiadał o tym, co spowodowało w nim by podjąć decyzję o opuszczeniu domu. Hanamura, ich pierwsza wspólna wyprawa, która wywarła na Kitashim i Misae tak potężne wrażenie, że oboje musieli zwalczyć swoje demony, a każdy na swój własny sposób. Minoru mógł mieć poczucie, że ominęło go wiele w tej kwestii, ponieważ dla niego wyprawa do ledwo powstającego cesarstwa, była odrobinę nudna. Chociaż, poznał byłego cesarza, a niewielu może powiedzieć to samo.
- Prawie dziesięć lat w podróży. Musisz być nieźle zaznajomiony z topografią kontynentu, w takim razie. - Zauważył, rozmyślając nad tym, jak wiele udało mu się obejrzeć, gdy sam wędrował przez centrum kontynentu przez prawie trzy lata. Powodowało to, że poniekąd rozumiał dlaczego Kitashi zrobił, to co zrobił. Każde z nich miał swoje demony które musiał pokonać. Pytaniem pozostawało jednak to, czy Kitashiemu udało się to osiągnąć.
- Czy czujesz się na siłach by walczyć? - Zapytał swego przyjaciela, nie kryjąc swej niepewności. Z tego co mówił, to może i stał się silniejszy, lecz nie zrobił aż tak zatrważającego progresu. Misae chociaż chciała iść do szpitala, ale Kitashi raczej nigdy nie był medykiem. W końcu jednak, długa historia Kosekiego dobiegła końca. Minoru milczał jeszcze przez dłuższą chwilę, błądząc w swych myślach, rozważając nad tym co właśnie usłyszał. Z tego stanu wyrwał go sam Kitashi, proponując drugą kolejkę. Minoru uśmiechnął się do niego na tą propozycję, unosząc kielich do góry i w geście toastu i bez słowa przechylił kolejną zawartość czarki. Gdy skończył, to on znalazł się na świeczniku, gdyż ich ledwo co odnaleziony druh postanowił zapytać się jego, co też on sam robił przez te wszystkie lata.
- Ja? - Nagle poczuł ogarniające go, z niezrozumiałego powodu, zażenowanie. Jego dłoń powędrowała automatycznie na tył jego głowy i zaczęła poruszać się to w górę, to w dół, drapiąc go po włosach.
- Większość czasu przesiedziałem w Saimin i Soso pracując nad małymi zadaniami, pomagając ludziom i od czasu do czasu dostając łomot od jakichś opryszków. To ostatnie zwłaszcza pomogło mi stać się tym kim jestem teraz. No… to i jeszcze ojciec, który na moją własną prośbę przeprowadził na mnie swoje specjalne treningi. - Zaśmiał się pod nosem, na wspomnienie tych wszystkich dni gdy Kenshiro Rakurai dwoił się i troił by złamać swego syna i odbudować go na nowo.
- Głównie dzięki niemu mogłem dostrzec jak bardzo głupim młodzieńcem byłem i jak bardzo niegotowym na otaczający nas świat. - Wstał ze swego miejsca, powoli kierując się ponownie do stolika, gdzie stała butelka z alkoholem.
- Od czasu do czasu spotykałem Misae, jak choćby podczas przygód na murze, gdzie gdyby nie ona i jej super moce, nie byłoby mnie tutaj z wami. - Na wspomnienie o tamtych wydarzeniach, aż poczuł mrowienie z blizny, którą zadał tamten szermierz. Nalał sobie kolejną porcję alkoholu i odwrócił do pozostałych z pytającym wzrokiem, kto chciał jeszcze jedną kolejkę.
- I muszę powiedzieć jeszcze, że jeżeli uważam, że ja się potwornie zmieniłem, to nasza przyjaciółka jest zupełnie kimś innym, niż gdy widziałeś ją po raz ostatni. Myślę, że zaskoczy cię nie jeden raz, tak jak i mnie zaskakiwała. Lecz nie będę wyprzedzał faktów. - Miał poczucie, że nie powinien mówić aż tyle i w ten sposób. Nie miał nic złego na myśli… chyba. To prawda, że nie pochwalał jej współpracy z klepsydrą. To prawda, że uważał ją za lekkomyślną osobę, pchającą się bez żadnego pomysłu w każde największe bagno jakie zdoła odnaleźć. Lecz wciąż pozostawała jego przyjaciółką. Do tego piekielnie zdolną przyjaciółką. Wtedy też rozdzwoniły się dzwony. Wpierw jeden, a po chwili dołączył do niego drugi, trzeci, czwarty i kolejne. Niechybny znak nadchodzącej grozy.
- Kurwa. - Zaklął szpetnie pod nosem, czując jak narasta w nim strach. Zatopił swój wzrok w pełnym naczyniu, zastanawiając się czy opróżnić je czy nie. Chciał dodać sobie w ten sposób odwagi, choć wiedział, że tak naprawdę byłby to bardzo nierozsądny ruch z jego strony. Odstawił więc naczynie na stolik i spojrzał w kierunku Misae i Kitashiego.
- Na nas chyba już czas. - Zauważył z filozoficznym tonem, który miał ukryć to, że się boi. Wszystkie jego dotychczasowe przygody miały się nijak do tego co miało zaraz nastąpić. Nawet atak na mur, nie był aż tak gigantyczną sprawą. Wtedy mierzyli się z czymś co znali. Teraz, kto wie co przybyło z tamtej strony.
- No to, do zobaczenia gdy już obronimy to cholerne miasto. - Nie chciał przedłużać pożegnania, ani nie żegnać się zbyt ckliwie. Dlatego też poprawił swój ekwipunek, przymocowany do pasa i wyszedł z pokoju, kierując się w kierunku murów.

[Z/T]

[Misae]

Misae z uwagą przysłuchiwała się słowom Kitashi’ego. Miała już wczesniej wstęp tego co się działo, więc teraz jedynie skupiła się na szczegółach, które sprawiły, że historia stała się pełniejsza, detale pozwoliły lepiej zrozumieć wszystko co się działo. Przez cały czas słuchała, i zdawało jej się, że w gardle robi jej się coraz bardziej sucho. Że coraz mocniej się zaciska. Dopiero gdy skończył obdarzyła go pełnym ciepła i zrozumienia uśmiechem. Najpiękniejszym jaki potrafiła w tym momencie przywołać.
-Kitashi, jeżeli potrzebowałeś czasu aby się ze wszystkim uporać, nikt z nas nie będzie cię oceniał. Jestem ostatnią osobą, która może potępiać za potrzebę czasu i przestrzeni by pogodzić się ze swoimi demonami. Rozumiem to nawet lepiej niż myślisz - w jej głosie słychać było szczerość i zrozumienie -Najważniejsze, że jesteś cały i zdrowy, a także, że zajmujemy miejsce w twoim sercu, tak jak ty niezmiennie jestes w naszych - musiała to powiedziec, a on musiał to usłyszeć. Były to słowa, które zbyt rzadko padały na głos, nawet jeżeli ludzie odczuwali, że są dla kogoś ważni, to musieli to czasem usłyszeć. Nie doceniało się tego, póki nie pojawiała się pustka w sercu.
Potem prym w opowieści wiódł Minoru. Jemu przysłuchiwała się dużo spokojniej, miziając za uszami fenka, który drzemał niezmiennie na koloanach Misae. Korzystał z chwili spokoju, kiedy mogł zregenerować siły po długiej podróży. Najadł się, teraz mógł spać i cieszyc się chwilą. Wtedy też w swojej opowieści poruszony został temat Muru. Misae uśmiechnęła się lekko łobuzersko, nie chciała rozczulać się nad Minoru, nie wiedziała czy by tego chciał przy Kitashim. Zamiast tego pogroziła mu palcem.
-Ani mi się ważycie pojawić w szpitalu, tyczy się to jednego i drugiego - skończyła wypowiedź grożąc Kitashi’emu. Oczywiście gdyby faktycznie pojawili się w szpitalu i wymagali pomocy rzuciłaby wszystko by ich ratować. Oni mieli priorytet nad wszystkimi innymi. Nawet przed nią samą. W końcu poruszył temat zmian w zachowaniu. Misae zalała się szkarłatnym rumieńcem. Nie spodziewała się tego całkowicie. Aż tak o niej myślał.
-I teraz nie wiem czy chwalisz mnie, czy po prostu ostrzegasz Kitashi’ego - rzuciła zawstydzona obracając w dłoni kieliszek, który został uzupełniony alkoholem. Już miała wziąć kolejny łyk, gdy do jej uszu dotarł hałas. Alarm. Zadrżała. Nie spodziewała się go tak szybko. Zbyt szybko. Nawet nie skończyli rozmawiać o nalewce już nawet nie wspominając. Wstała i odłożyła fenka na ziemię. Sięgnęła po plecak, zarzuciła na ramiona płaszcz. Odstawiła pełną czarkę na stoliku. Wskazała Tomoe aby wszedł do plecaka.
-Gdy wszystko się skończy zbiorę nas w jedno miejsce. Będziecie wiedzieli od razu, że instrukcje są ode mnie - powiedziała do obu. Minoru wiedział co miała na myśli, a Kitashi’emu nie chciała teraz wyjaśniać, nie było za bardzo na to przecież czasu. Zabrała swoje rzeczy, skinęła im głowami bojąc się, że zaraz się rozczuli i szybko wyszła.
Schodząc na dół i pokonując parter dostrzegła charakterystyczną, pomarańczową czuprynę.
-Ario-san! - zawołała tylko by zwrócić jego uwagę, uniosła rękę ku górze. Ucieszyła się na jego widok. Silny wojownik i niesamowity medyk. Jego obecność tutaj napawała jej serce sporą nadzieją, że może wcale nie będzie tak źle. Widziała, że jest z dwiema kobietami, w jednej rozpoznała Misaki, którą poznała na turnieju. Nie chciała przerywać im w rozmowie i się dołączać. Nie było na to teraz czasu. Przywitała się krótkim skinieniem głowy i spojrzeniem - silnym, a zarazem z nadzieją i pogodą. Jeżeli los lubił płatać figle spotkają się niedługo na jakimś zabiegu…Teraz jednak opuściła budynek biegnąc przez coraz pełniejsze od ludzi ulice.

ZT