Dzielnica rzemieślnicza

[Mijikuma]

Miejmy więc nadzieje, że w naszej grupie defensywnej nie znajduję się tylko ja i Ai, żeby się nie okazało, że nie jesteśmy dobrze dobrani do starć bliskiego kontaktu. Oczywiście mogę strzelić z łuku i do bliskiego celu, ale tracę wtedy przewagę zasięgu i jestem narażony na potencjalne obrażenia wynikające z ataków przeciwnika. Moim największym obecnie mankamentem jest fakt, że nie posiadam żadnych technik defensywnych, które pozwoliłyby mi uchronić się przed atakiem. Jedyną moją szansą jest jego uniknięcie, jednakże ciężko ocenić jak silni będą przeciwnicy w trakcie wojny. Intuicyjnie chciałoby się powiedzieć, że skoro mamy walczyć z osobami zza muru, czyli raczej niecywilizowanymi postaciami, to ich techniki nie mogą być zbyt wysublimowane, jednak… zaistnieć może też scenariusz, w którym to „dzicy” nie robią niczego innego w życiu oprócz walk i treningów i jest to ich jedyna filozofia życia. Nie ma co ich dyskredytować od wieści zburzenia muru, czyli fakcie, o którym nigdy bym nie pomyślał – nie sądziłem, że jest możliwe by ktokolwiek był w stanie zniszczyć coś tak masywnego i ogromnego.
- Oczywiście. – Rugam się w myślach za zadanie tak nietaktownego pytania, odnoszącego się do jego własnych, sekretnych technik. Ja zapewne odpowiedziałbym tak samo, gdyby ktoś zapytał mnie o działanie Sharingana. Warto jednak wiedzieć, że podróżując po Samotnych Wydmach takich jak on może być więcej i przydatne jest wiedzieć mniej więcej czego się można spodziewać po takich jegomościach. Z samymi Wydmami zaś mam bardzo mało do czynienia – nigdy tam nie byłem i póki co nie planuję takiej wycieczki. Ale każda wiedza jest istotna, prawda?
Wracam zaś do samego tematu konstrukcji i mechanizmu, którym dziś mamy się zajmować.
- Cóż, z pewnością jest to dość bardziej skomplikowane niż mój łuk. – Stwierdzam, uśmiechając się lekko. Nie da się też ukryć, że z pewnością to monstrum jest dziesięciokrotnie silniejsze niż moje narzędzie zbrodni, o ile nie bardziej.
Tłumaczenia Goketsu są zrozumiałe, tym bardziej, że mniej więcej jakiś wkład własny w wiedzę odnośnie tego typu broni posiadam. Patrzę kątem okiem na Ai, czy ona też rozumie co mówi czerwonowłosy, żeby w razie potrzeby spróbować daną kwestię jeszcze spróbować wytłumaczyć po swojemu, ale wydaję mi się, że wszystko jest dla niej jasne. Mimo że samo szkolenie trwa dość długo, to jest potrzebne i ani razu nie czuję znużenia – mówimy bądź co bądź o tej sile, którą wybrałem jako swoją własną.
- Dziękuję. – Przyjmuję z ochotą szklankę wody i upijam powoli jeden łyk. – I jak, ubijamy potwora? – Zagaduję do Ai, uśmiechając się serdecznie, wiedząc, że szansa na to, byśmy to my byli zapamiętani jako pogromcy demona jest stosunkowo niska, ale zawsze warto wierzyć w swoje marzenia.

[BeeBee-Hachi]

"Miotacze"
Zlecenie D - Mijikuma & Ai
Wiosna 394 roku
kolejka: 6 / 7

Pogoda : Słonecznie, delikatne chmury, wieje wiatr

To był męczący dzień. Nie dość, że psychicznie byli zmęczeni, bo trzeba było zapamiętywać wszystko co powiedział marionetkarz, to jeszcze wymagał on praktycznych ćwiczeń i prób obsługi oraz naprawy broni. Przez co po całym dniu czuli, że ich mięśnie są obolałe. No ale za to jaka satysfakcja! Przecież nauczyli się wiele i jak dobrze pójdzie, to w trakcie bitwy będą mogli pomóc wielu walczącym towarzyszom. Goketsu także był zmęczony, gdyż w trakcie tłumaczenia, zdarzało mu się dokonywać poprawek w tej, bądź też kilku innych maszynach.
- Jak widzisz, to jest lity kawał drewna, więc nie złamie się jak wykałaczka. No ale nie jest niezniszczalny, myślę, że jak najbardziej twoje twory mogą pomóc, tylko musisz uważać. Jeżeli odpowiednio naoliwicie korbę przed używaniem, to powinno iść bardzo łatwo, tak że nawet ktoś słabszy da radę naciągnąć cięciwę. - w trakcie opowiadania zastukał dłonią w kawał drewna, tak aby potwierdzić swoje słowa i utwierdzić wszystkich o wytrzymałości swojego projektu.
- W sumie, to tyle chciałem wam dzisiejszego dnia pokazać. Cieszę się, że podchodzicie do tego z takim zaangażowaniem, na pewno pomocna dłoń przyda się w trakcie bitwy. Nie wiem co będzie się działo, więc lepiej mieć kogoś, kto w razie czego będzie wiedział jak wystrzelić z naszego cacuszka w stronę bestii. - jemu także udzielił się pozytywny nastrój, Uśmiechnął się i spojrzał na stworzoną balistę. Może nie był to idealny twór, zapewne mistrzowie fachu z jego regiony zrobiliby to lepiej, jednakże nie było ich tutaj, a on i tak był dumny ze swojego dzieła.
- Braliście kiedykolwiek udział w takiej większej bitwie? Czy jedynie proste sparingi i starcia na misjach? - po chwili zapytał, wtedy też jego twarz zrobiła się poważniejsza. Widać po jego mimice było, że już zdarzyło mu się przeżyć piekło bitwy. Nie były to dobre wspomnienia.
- Dawno temu, zanim jeszcze powstała Unia, brałem udział w rebelii W Tsurai. Dohito i Haretsu mieli krótką wojnę domową w samym centrum swojej stolicy. Wiele się działo, ale jak zaczęły walić się budynki i zasypywać cywili... Wielu ludzi zginęło... Musimy ich zatrzymać przed Twierdzą, robić ich na polu bitwy, tak żeby wrócili do siebie. Jeżeli dotrą do miasta, to nawet jeśli nie będą chcieli krzywdzić cywili, to i tak może do tego dojść. Nasze techniki są potężne, potężne też są zniszczenia, jakie pozostawiają na polu walki. - Goketsu chciał zostawić dwójce swoich podkomendnych pewną myśl na sam koniec. Jest to lekcja, którą rozważyć muszą sami i wyciągnąć z niej wnioski.

Goketsu - Obrazek

[Ai]

Faktycznie, była zmęczona. Pojedyncza, błyskawiczna podróż z Muru do Kotei nie wystarczyła by ją jakkolwiek zahartować. Błyskawiczna jak na nią, szybciej nie mogła. Tak tutaj wysiłek był całkiem inny, bez takiej ilości wpompowanej adrenaliny, która podtrzymywała by ją na siłach. Chociażby jako iluzja energii. Ale miała motywację, pewnie gdyby nie to, już dawno na jej twarzy byłoby widoczne znużenie. Jeszcze nie tak dawno temu, nikt by nie pomyślał, że ten maluch będzie z takim zainteresowaniem uczyć się o jakichś maszynach, konserwacji, obsłudze. Czymkolwiek technicznym. W głowie jej były tylko zabawy, malowanie, pomaganie innym. Fakt. Uczy się tego wszystkiego, aby pomagać rodakom. Mniejsza o resztę świata, to co było w Kotei, było dla niej najważniejsze. Przy okazji obronią resztę kontynentu? No właśnie. Przy okazji, tym się nie interesowała.
Jak tylko usłyszała o tym, że jej zwierzątka będą w stanie "obsłużyć" maszynę, a przynajmniej wystrzelić pocisk (lub do tego wystrzału chociażby lekko przygotować), od razu pokiwała zadowolona głową, dając jasno do zrozumienia, że no rozumie. Miała dalej lekkie obawy, że szpony lwów coś tym zrobią, ale zawsze mogły ich nie używać. Albo się chociaż starać. Nawet jeden pomysł przeszedł jej przez myśl, ale jego powstał tylko szkielet i wymaga dopracowania, kiedy tylko będzie mieć chwilę dla siebie. -Zadbamy o te kusze, jak o własne zwierzątko! Prawda, Miji-kun? - I lekko szturchnęła swojego kolegę. No cóż, po co komu jakaś przestrzeń osobista, jak można jej nie mieć?
-Jedynie na misji. Walczyłam z Haretsu, ale byli to zwykli bandyci. - Daleko temu bylo od jakiejkolwiek wojny. Nawet nie była w stanie powiedzieć, czy była to prawdziwa bitwa. Na pewno w czasie wojny, nie będzie mogła się schować i atakować z ukrycia. A nawet jeśli, pewnie nie na długo. Ale miała okazję poznać jak niszczycielską moc mają właśnie Haretsu. Jakby sam człowiek był stworzony z notek wybuchowych. O Kibaku nic nie wiedziała. No. Jednego poznała, choć ten takim nazwiskiem się nie przedstawiał. Pewnie, gdyby jakieś spotkała i zobaczyła jego dłonie, dałaby radę skojarzyć go z Shinichim, ale w obecnej sytuacji byli dla niej niewiadomą. Choć sama znajomość destrukcyjnej mocy Haretsu pozwalała jej wyobrazić sobie jakie zniszczenia mogli siać w mieście. Zwłaszcza, jeżeli byli to wyszkoleni żołnierze. Jedna źle skierowana detonacja i mógłby runąć budynek. -Nie ma czym się martwić, Goketsu-dono! Zrobimy wszystko, aby mieszkańcy Kotei na samym końcu mogli być uśmiechnięci!- I sama szeroko się uśmiechnęła pokazując kciuk uniesiony ku górze. Czy wierzyła, że faktycznie nie ma powodów do zmartwień? Skądże! Ale chciała stwarzać pozory. Musiała. Nawet nie dla tej dwójki, z którą obecnie przebywała. Ale właśnie dla mieszkańców Kotei, cywili, którzy również dają z siebie wszystko, aby pomóc w obronie ich domów. Ich na pewno podniesie na duchu, jeżeli będą widzieli w swoich shinobi, że oni wierzą w zwycięstwo.

[Mijikuma]

Dzień typowo nastawiony pod szkolenie, dobrze, bo dzięki tym paru godzinom, które spędziłem w towarzystwie Goketsu i nowopoznanej Ai, z którą będę dzielił w przyszłości wspólny los w tej samej grupie w trakcie bitwy. Grupie może niebędącej głównym trzonem obrony czy ofensywy, ale zdecydowanie jestem w stanie stwierdzić, że swoje mamy do powiedzenia po dzisiejszym dniu. Zaopatrzeni w takie działa jak te, możliwe, że będziemy mieć szanse zostać jednymi z najważniejszych graczy na całej planszy, jaka odegra się już niebawem.
- I jak o własny łuk. – Dopowiadam z uśmieszkiem do słów dziewczyny, puszczając jej oczko. Pierwszy tę przestrzeń osobistą przekroczyłem kilka postów temu kilka chwil temu.
- Oprócz potyczki z użytkownikiem dotonu w nieszczęsnej karczmie to nie zdarzyło mi się wcześniej, ani później, walczyć na śmierć i życie. A już na pewno nie na taką skalę. – Również odpowiadam na zadane nam pytanie, nieco zatracając się w swoich przemyśleniach. Do dziś w losowych momentach w trakcie podróży przez życie widzę przed oczyma widok zmasakrowanego mężczyzny, który ledwo zipie i walczy ostatkami sił o każde dostarczenie tlenu do krwi. Wiem zaś, że wojna… wojna to zupełna redefinicja masakry, z którą mogliśmy się zaznajomić do tej pory. Wszędzie będą ciała, nie ważne której strony. Spopielone ciała, porozrywane kończyny, rozcięte gardła i leniwie sącząca się krew z ran. To wszystko sprawia, że czuję permanentne ciarki na plecach i czuję ścisk w gardle – zwyczajny lęk przed następującymi wydarzeniami. Bo kto mi zapewni, że to nie ja będę jednym z martwo patrzących w niebo ciał, z których już dawno temu uszło jakiekolwiek życie?
- Zrobimy co w naszej mocy, żeby stawić opór naparciu zanim dotrą do miasta. Taką mam nadzieję. – Odpowiadam nieco bardziej posępnie, ale z iskrą motywacji w oczach.

[BeeBee-Hachi]

"Miotacze"
Zlecenie D - Mijikuma & Ai
Wiosna 394 roku
kolejka: 7 / 7

Pogoda : Słonecznie, delikatne chmury, wieje wiatr

Atmosfera w warsztacie zrobiła się poważniejsza. Kiedy Goketsu opowiadał o swoich przeżyciach walki w mieście, czuć było jego poruszenie. Patrząc na niego, w trakcie rebelii miał kilkanaście lat, niby prawie dorosły człowiek, jednakże dalej, takie wydarzenia potrafią zostawić dużą bliznę na umyśle. Szybko jednak otrząsnął się ze swojego stanu, chciał on ostrzec swoich towarzyszy, a nie ich wystraszyć.
- Dobrze, że jesteście dobrej myśli, jeżeli dopadną was trudne chwile w trakcie bitwy, przypomnijcie sobie za kogo i dla kogo walczymy. Tak jak Lord Sugiyama powiedział, to nie jest kwestia Kotei czy Sogen, walczymy za cały znany nam świat. - przytoczył słowa Kuroyamiego, zawarte w otwartym liście do przywódców. Miał nadzieję, że wybrzmią one w ich umysłach tak samo jak w jego. Mimo wszelkich przygotować, wszyscy spodziewali się, że Kotei samo sobie nie poradzi i to zależnie od przybyłego wsparcia, miasto zostanie obronione, bądź też upadnie.
- Jeszcze jedna mała rada. Poznajcie się. Posiadanie kogoś, komu można zaufać i bezpiecznie się odwrócić do niego plecami w trakcie takiego zamieszania, jest bardzo ważne. No i w razie czego, ktoś może pomóc w dostaniu się do szpitala. - na pewno będą rany, ciężko jest brać udział w bitwie nie otrzymując ani jednego uderzenia, dlatego też lepiej być przygotowanym na ewentualny transport do sanitariuszy, którzy będą stawiać wojowników na nogi we wnętrzu twierdzy.
- No, nie będę was dłużej trzymać. Pewnie w wielu innych miejscach potrzebują waszych rąk do pracy. Do bitwy jeszcze trochę czasu, wykorzystajmy go dobrze... - Goktsu podziękował skinieniem głowy dwójce swoich rozmówców, a następnie udał się w stronę jednej z maszyn zarytych materiałem. Wyglądało, że miał jeszcze kilka rzeczy do zrobienia przy niej. Nasi bohaterowie byli wolni, co zrobią dalej, zależy już tylko od nich samych.

Goketsu - Obrazek

[Ai]

Czyli Mijikuma miał na dłuższą metę podobne doświadczenie do niej. Przynajmniej jeżeli chodzi o walkę na śmierć i życie. Nawet ją to pocieszało. Na dwa sposoby. Pierwszy, może jednak nie miała wcale tak mało doświadczenia. Albo oboje mieli je minimalne, ale raczej wolała myśleć o tym pierwszym. Drugi sposób, cóż. On też niedawno musiał kogoś zabić, jakoś sobie z tym radził. Skoro on też to zrobił, Ai nie jest złą osobą. Tak. To zdecydowanie pomagało jej myśleć o takich rzeczach. To wcale nie jest tak, że ludzie nie zabijają się codziennie. Czasem dla własnej chorej satysfakcji, czasem dla obrony innych. Ona działała w tej drugiej sytuacji. Właściwie, to wtedy chroniła siebie, ale walczyła z ludźmi odpowiedzialnymi za wiele kradzieży, a nawet morderstw, chociaż wiedziała tylko o jednym. Skoro było jedno, na pewno było ich więcej, lub w przyszłości mogło pojawić się ich więcej. Więc działała w imię dobra, tak. A w sumie, jak tylko ją bardziej brało na wyrzuty, wtedy umywała rączki. Przynajmniej, starała się. W końcu, to nie ona bezpośrednio zabiła tę kobietę. Robiły to jej lwy, pozostawione same sobie. Przynajmniej wtedy, kiedy dochodziło do "finalizacji" zakończenia jej żywota. Lew zrobił to co uważał za słuszne, nie jej dyskutować z jego instynktami. Prawda? No, nie. Ale ważne, że takie myślenie jej pomagało.
Walczą za cały znany świat? Z jednej strony. Ai to wiedziała. Z drugiej - nie obchodziło jej to, przynajmniej nie w jakimś wielkim stopniu. Ona walczyła dla bliskich. Nie tylko dla ojca, dla niej bliskim był każdy mieszkaniec Kotei, a nawet sięgając nieco szerzej, mieszkańcy Sogen, których starała się ostrzec o nadchodzącym zagrożeniu, kiedy to pędziła z Muru do Kotei, a przy okazji rozsyłała gdzie popadnie swoje ptaki z informacją o upadku tego, co oddzielało ich od Zła. Dzicy byli Złem, nie chciała ich nazywać ludźmi. Po co sobie komplikować, łatwiej walczyć, kiedy w przeciwnikach nie widzą ludzi. Czy było to moralnie właściwe? Mimo wszystko była dzieckiem, radziła sobie z problemami jak tylko mogła. Najłatwiej było od nich uciec. Przynajmniej w pewien sposób. Zająć myśli czymkolwiek innym, tak. Ale no, przytaknęła na to, co powiedział Goketsu. Nie chciała otwarcie mówić, że świat jej mega szczególnie nie interesuje. Jednak zawsze to była motywacja właśnie dla reszty świata, aby właśnie przybyli do Kotei, aby pomogli w odparciu bestii zza Muru. Ale i tak sobie poradzą.
-Możesz na mnie liczyć, Miji-kun! Przeżyłam jedno spotkanie z Demonem, drugie nie będzie problemem! Wyznawcę swojego też obroniłam!- Niemalże wykrzyczała po tym jak Goketsu polecił im się poznać. Mówiąc o wyznawcy się zaśmiała. Cóż, Shinichi uważał ją za Boginię. Czy dalej tak myślał, po ataku demona? Może tak, może nie. Ale zawsze coś. Ten duet nie był wtajemniczony, to mogą pomyśleć o różnych rzeczach. No i w sumie nie obroniła go, ale był wtedy obok. Może zadziałała jak talizman? Nigdy nie wiadomo! A co do zaufania? Ona ufała wszystkim mieszkańcom Kotei, nawet jeżeli kogoś nie będzie znała, pomoże. Wtedy też jej pomogą? Prawda? Nawet jeżeli nie, będzie wierzyć, że to zrobią, by obawa o zdradę jej nie ciążyła. Będzie wierzyć rodaków. Postara się. Choć jej priorytetem zapewne będzie pokonanie Demona, jeżeli tylko dotrze w zasięg potężnych kusz. Ale na pewno nie zostawi nikogo bez pomocy. Jeżeli ona gdzieś nie będzie mogła pomóc, zrobią to jej zwierzęta! O! Po coś klan uczył ją tych technik, będzie mogła pokazać, że przekazanie jej sekretów ludów zza Muru nie pójdzie na marne!
No i co jej zostało? Mogła gdzieś pójść z Mijikumą, faktycznie się zapoznać. Zostać najlepszymi przyjaciółmi. Ale czy faktycznie powinna się teraz zajmować takimi rzeczami? Będą w jednym oddziale, zapoznają się jeszcze, może w ogniu bitwy, ale jednak. Zaprezentowała swoje mięśnie napinając jedną rękę, wątła rączka, więc nie miała czym się chwalić. Ale zawsze był to jakiś sposób na poprawienie atmosfery na sam koniec ich szkolenia, tak? Będzie ćwiczyć, będzie dalej pomagać w przygotowywaniu osady do bitwy. Cóż jej pozostawało? Czasu było coraz mniej. Musiała spożytkować go jak najlepiej to możliwe, aby naprawdę mieszkańcy Kotei po wszystkim mogli się uśmiechać. Aby Kotei dalej istniało, faktycznie na mapach świata, a nie tylko we wspomnieniach ocalałych. -Dziękuję Goketsu-dono, dziękuję Mijikuma! - I skierowała się do wyjścia.

[Mijikuma]

Za kogo walczymy? Momentalnie myślę o siostrze, nie mógłbym znieść myśli, że coś może się jej stać. Wiadomo, mówimy tu też o szerszej skali całego świata, który byłby zagrożony, gdybyśmy przegrali, ale jednak ta perspektywa nie jest dla mnie aż tak rzeczywista jak krzywda mojej siostry. Nie mogę dopuścić, żeby coś jej się stało, kosztem wszystkiego i wszystkich.
Kłaniam mu się w podziękowaniu za te słowa. Są one dość ważne. Nie jest to nową informacją, że nie tylko umiejętności bojowe są ważne, ale również morale wojsk. Jeśli żołnierze nie wierzą w swoje zwycięstwo, idąc na pole bitwy już przegrali. Jeszcze nie stracili swych żyć, ale to jest tylko kwestią czasu, kiedy to się stanie.
Inną kwestią jest sama myśl – co się faktycznie stanie, jeśli przegramy? Jaki jest cel ludzi zza muru, którzy aż tak natarczywie nas atakują? Czy to jest jedna, wielka inwazja na cały znany nam świat? Szczerze mówiąc wątpię w to, uważam, że po naszej potencjalnej porażce reszta świata zbudzi się z letargu, w jakim teraz jest. Bo umówmy się szczerze, gdyby każdy z regionów podszedł do zagrożenia jakby to pod ich murami działy się właśnie takie dziwy, to zareagowaliby mocniej. Póki co nie są w stanie – wysłanie zbyt wielu wojsk jest ryzykowne, otwiera to zbyt wiele możliwości dla swoich wrogów, którzy tylko czekają na tego typu działania.
- Miejmy taką nadzieje, Ai. Ty strzelaj w prawe oko, ja w lewe oko i będzie po demonie. – Uśmiecham się do dziewczyny. Jej optymizm budzi we mnie podobny, czuję się na pewno lepiej z całą tą sytuacją. Cieszę się, że trafiłem akurat na nią, a nie na kogoś, kto byłby bardziej niedostępny emocjonalnie lub wręcz przesadzony w drugą stronę – osobę o lękliwym sercu i braku jakiejkolwiek nadziei. Zaś w takim zestawie czuję, że będziemy mogli się nawzajem wspierać, czy to bojowo czy emocjonalnie. Inna sprawa to muszę jeszcze poznać jej techniki i asortyment bojowy, ale to już drugorzędna kwestia – z pewnością do tego dojdzie w najbliższym czasie.
- Dziękuję ci za to wprowadzenie, na pewno ta wiedza nie pójdzie w niepamięć. – Zapewniam naszego, jak się okazało, przełożonego i ponownie mu się kłaniam. Zaraz po tym od razu podobnie jak Ai kieruję się do wyjścia, żegnając się jeszcze z nią i wracam do domu. Czas chwilę się zdrzemnąć.

[Ando Giichi]

"Na stanowiska"
Zlecenie specjalne rangi D "Kōtei się zbroi"
Hisashi
Kolejka 6/7+ Tak oto Hisashi i jego nowo poznany na murach towarzysz skończyli zadanie i wzięli ze sobą puste kosze ponownie do dzielnicy rzemieślniczej. Hisashi miał jeden, pusty, tamten chłopak z jakiegoś powodu miał dwa. No ale to też tłumaczyło, dlatego gdy rozkładał na górze, to drugi kosz na niego czekał. Jak on się tam dostał z dwoma? Ano wyszło to tak, że jego kolega przewrócił się na schodach i se ten głupi ryj rozwalił, znaczy się chyba złamał nogę. Kosz został na dole, a chłopaczek po zajęciu się swoją robotą chciał pomóc koledze, no i całemu Kotei. Gość też pierdzielił niestworzone plotki, jakoby z Dzikimi szedł jakiś wielki węgorz, ale jak potem się okazało, zaczął zastanawiać się, że to co sam mówił było bez sensu i węgorz przecież nie jest zwierzęciem lądowym. Tak więc Hisashi nasłuchał się tyle pierzielenia o jakimś instrumentaliście klawiszowym, że już mógł mieć serdecznie po noc pomocy młodzieniaszkom.

Gdy dotarli z powrotem do dzielnicy rzemieślniczej, mogli widzieć, że praca dalej wre. Ludzie skubali kurczaki, nosili materiały, wyrabiali strzały. Mnóstwo rzeczy się tutaj działo, jak gdyby wrócili w odstępie minuty. Jednak zmiana była taka, że nie mogli znaleźć swojego zleceniodawcy, a w zakładzie, z którego wcześniej wyszedł, gdzie łączone były strzały, po prostu go nie było. Minęło już trochę czasu, na pewno ponad godzinę, jak dwóch chłopaków wykonało swoje zadanie. Teraz, żeby odebrać nagrodę, musieli go jakoś znaleźć. Tylko jak on się nazywał? Jaki mieli na niego namiar?

[BeeBee-Hachi]

"Miotacze"
Zlecenie D - Mijikuma & Ai
Wiosna 394 roku
kolejka: 8 / 7

Pogoda : Słonecznie, delikatne chmury, wieje wiatr

Młodzi bohaterowie zakończyli swój dzień w pracowni Goketsu. Kiedy kierowali się do wyjścia, marionetkarz podszedł do nich i odprowadził ich do drzwi, po czym każdemu uścisnął dłoń i życzył powodzenia. On miał jeszcze wiele do zrobienia dzisiejszego dnia. Zapewne będzie siedział w warsztacie jeszcze godzinami, żeby tylko jak najwięcej maszyn było gotowych do użycia w trakcie bitwy. Niby miało do niej dojść dopiero za kilka dni, ale też nie wiadomo, czy doniesienia zwiadowców są prawdziwe. Tak więc, trzeba było się spieszyć i działać na pełnych obrotach.
Słońce powoli zachodziło, zamieniając niebo w pomarańczowe morze. Przepiękny widok, który górował nad cały czas pracującym miastem. WIelu starało się ile mogło, aby nie były to ostatnie dni Kotei. Czy nasi bohaterowie należeli do tego grona? Pewnie tak, ale tego już nie dowiemy się ode mnie, to już jest inna, równie ciekawa opowieść.

Goketsu - Obrazek

Zlecenie zakończone Sukcesem!

[Arii]

Głęboko w Lesie Grupowe Zlecenie Specjalne D - "Kotei się zbroi" Ai, Mijikuma & Shigemi

1a/7

Kotei żyło zbliżającą się do nich katastrofą na miarę Wielkich Wojen. Mur upadł a Stary Sugiyama w roli zastępczego Shirei Kana wraz z wyznaczoną radą starał się jak najlepiej umocnić całą osadę przed przeciwnikiem. Dlatego każdy najmniejszy wkład był pomocny a do wsparcia dołączali nawet zwykli ludzie pomagając w składowaniu pali, wykopywaniu okopów, robieniu strzał, szykowaniu obozowisk, szpitali polowych, tworzenie drobnych medykamentów. Każdy mógł pomóc i z tej pomocy korzystano.
Było już późne popołudnie, gdy ludzie bez przerwy pracowali. Nikt nie chciał stracić swojego domu ani dobytku.

Dlatego też zastaliśmy tu dwie postacie, które wspierały Kotei i robiły co w ich siłach, aby wspomóc obronę swojego dachu nad głową. Młoda Ai, która była świadkiem upadku Muru, była już według wielu bohaterką i boginią. To dzięki niej dało radę poinformować wszystkich na czas. To dzięki niej klan Uchiha i inni włodarze wiedzieli, co muszą robić. Dopiero co zakończyła zadanie z młodym Mijikumą a już ktoś inny do nich podbiegł, zadyszany. -Przepraszam... Czy Wasza dwójka jest wolna? Potrzebuję pomocy przy czymś bardzo ważnym dla...- nabrał powietrza i spojrzał się na nich oczekująco...

[Ai]

Chciała już wrócić do domu i chociaż trochę odpocząć. Zapamiętywanie wszelkich informacji o obsłudze olbrzymiej kuszy wyczerpywało jej móżdżek. Może, gdyby Goketsu mówił o czymś co ją interesowałoby hobbystycznie, wtedy całą nauka byłaby dla niej większym relaksem. Ale no cóż, nie mogła narzekać, zdobywała wiedzę, która pomoże jej w obronie domu. Czyli musiała wytężyć całą swoją pamięć, aby żadne, choćby najdrobniejsze szczegóły jej nie umknęły. Nawet w myślach sobie powtarzała to, co mówił jej nauczyciel. Trochę jak małe dzieci, które idąc na zakupy recytują wszystkie produkty, o które zostały poproszone, aby niczego nie zapomnieć. Każdy radzi sobie z zapamiętywaniem jak może. Prawda? Prawda. Założyła, że dla Mijikumy było to dużo łatwiejsze, używa łuku, a to przerośnięty łuk, nie? Nie miała większego pojęcia jak bardzo się myliła, albo jak bardzo miała rację, ale tak najprościej patrząc - tu coś strzela strzałami, tam też coś strzela strzałami. Czy tam bełtami. No. Mniejsza o nazewnictwo, to duże chyba miało bełty.
Wracając do wracania i odpoczywania. Nawet już zdążyła się pożegnać z białowłosym kolegą! Miała już iść w swoją stronę, zająć się własnymi sprawami. Może jakąś nauką. Może treningiem. Albo spaniem. Nawet w takich trudnych sytuacjach nie chciała się zamęczać do oporu. Już była świadkiem jak jakiś chłopak pada nieprzytomny. Chciał dobrze, a się przepracował i dołożył zmartwień. Wszystko trzeba robić z głową! O! No, ale z odpoczynku miało być nici, bo ktoś postanowił ich zaczepić nim się od siebie oddalili. Tak. Nie przemęczaj się Ai.
-Jesteśmy, w czym możemy pomóc? - To tyle z odpoczynku. No jak mogła odmówić pomocy? Nie mogła. Cholerna dobroć jej serduszka. Spojrzała na Mijikumę, uśmiechała się do niego. No. Wkopała go. Nie mógł już odmówić. Niezależnie czy chciał się zgodzić, czy może miał inne plany. Wolała przejąć inicjatywę i wywrzeć presję na koledze, który jak na dobrego shinobi przystało, też miałby problem z odmową, kiedy jest się proszonym o pomoc. Ai wierzyła w dobroć, więc nawet inne możliwości jej nie przychodziły do głowy. No. Uśmiechała się nie tylko do Mijikumy, cały czas była uśmiechnięta. Odmowa kłóciłaby się z jej wizerunkiem.
W głębi swojego serduszka miała tylko nadzieję, że właśnie nie wkopała ich w fizyczne prace. Może przed odpowiedzią na pytanie o zajętość tego duetu, mogła się dowiedzieć o co chodzi, a nie najpierw oznajmiać, że są wolni. Wtedy jeszcze jakoś mogłaby się wykręcić. O ile jej chęć pomocy nie byłaby silniejsza. W swoich ramionach już tak bardzo nie czuła zlecenia, w którym kopała doły, to niby dałaby radę, ale...

[Mijikuma]

Oddycham głęboko, patrząc na taflę swojego odbicia w kałuży nieopodal warsztatu Goketsu. Widzę podkrążone oczy, wychudzoną twarz i brak jakichkolwiek zmarszczek, które wskazywałyby na dozę wielu uśmiechów w ostatnim czasie. Jest wręcz odwrotnie, bitwa zbliża się wielkimi krokami i z każdym kolejnym dniem w całym Kotei staje się coraz bardziej pesymistycznie, mieszkańcy się boją tego co nas czeka, wielu ucieka z miasta, by uchronić się przed bezpośrednim kontaktem z tym, czego każdy chciałby uniknąć. Zaraz po jednym zdewastowaniu miasta przychodzi potencjalne drugie i dla niezmierzonej ilości tutejszych mieszkańców to już jest zbyt wiele i wolą przenieść się do innych rejonów świata, w których powinno być względnie bezpieczniej. Ja nie jestem w stanie zrobić czegoś takiego, zbyt kocham to miejsce i poszczególnych ludzi, którzy tu mieszkają. Nie można jednak zapominać o tych zwykłych prostaczkach bez krzty chakry, którzy i tak postanowili, że pomogą i dzielnie próbują na miarę swoich sił wspomóc działania wojenne. Jest to nieoceniona pomoc, gdyż takich ludzi jest dużo więcej niż shinobich, a jak wiadomo, w niektórych dziedzinach lepiej jest mieć dziesięć par rąk o średniej jakości pracy niż jedną parę o znakomitej jakości.
Mam nadzieję na odpoczynek, choć chwilowy, jednak nie jest to mi i w zasadzie Ai, dane. Podbiega do nas jakiś wymoczek, który zdyszany prosi nas o pomoc. W ostatniej chwili powstrzymuję się od zrezygnowanego westchnienia i tym bardziej udaje mi się to zamaskować, dzięki temu, że odzywa się Ai, której dziękuje w myślach.
- Powiedz w czym rzecz, a pomożemy. – Dodaję jeszcze z swojej strony, żeby nie musiał się zastanawiać czy jest to chęć jedynie jednostronna od Ai.
- Coś mi się wydaje, że dzisiejszy dzień w całości spędzimy wspólnie. – Mówię szeptem do dziewczyny, tak żeby tylko ona usłyszała. Nie żeby mi to przeszkadzało, póki co dobrze nam się pracuje, a wyrobiona współpraca jest wręcz obowiązkowa, zważywszy na fakt, że będziemy razem w zespole na wojnie. Przyszło więc kolejne zlecenie, mam tylko nadzieje, że faktycznie jest ono związane z nadchodzącym wydarzeniem, a nie zabierają nam czas, żebyśmy nie wiem, ściągnęli kota z gałęzi. To byłoby… dość nie na miejscu.

[Arii]

Głęboko w Lesie Grupowe Zlecenie Specjalne D - "Kotei się zbroi" Ai, Mijikuma & Shigemi

2b/7

Chłopak odetchnął kilka razy, aby złapać oddech. Spojrzał się na złotowłosą dziewczynę i się zarumienił. Biegnąc nie miał czasu się im przyjrzeć, ale chyba wpadła mu w oko, ponieważ na chwilę się wyłączył, aż w końcu mózg załapał i otrząsnął amanta. -Prze...przepraszam. Zamyśliłem się ze zmęczenia.- odpowiedział i potrząsnął kilka razy głową, aby oczyścić myśli. -Jak wiecie Kotei zbroi się i robi wszystko, aby umocnić naszą obronę. Dlatego potrzebne są mi dwie dodatkowe osoby do pewnej roboty przy lesie, gdzie szykujemy pole walki. Potrzebne nam będzie trochę cierpliwości a jak wiecie, każdy coś robi a rąk do pracy nigdy nie jest za wiele.- odpowiedział poważnym głosem i wzdychając, patrząc Ai prosto w oczy... Całkowicie jakby zapomniał o obecności Mijikumy. Tak się zapatrzył na dziewczynę, że znowu odpłynął, ale kolejny raz potrząsnął głową. Chłopie! W pracy jesteś!-Prawdopodobnie góra Uchiha już wybrała kolejną osobę do wsparcia tego zadania. Możemy ruszać, również niedługo powinna dotrzeć na miejsce a im szybciej to zrobimy, tym szybciej zaproszę Ciebie na kolację.- i nagle zrozumiał co zrobił. Wypalił jedną ze swoich myśli, jak jakiś zauroczony idiota! -To znaczy pójdziemy wszyscy na kolację i będziemy mogli nabrać sił do następnego zadania jutro!- poprawił się i zawstydzony zaczął ich prowadzić w daną stronę... Powiedział to jeszcze w obecności innego chłopaka! W dodatku ta uzna go za idiotę i natarczywego desperata! Czemu życie nastolatków było takie ciężkie?!

Z/T

[Hisashi]

Chłopiec razem ze swoim nowym "współpracownikiem" opuścił twierdzę, idąc zgodnie z logiką udał się od razu w miejsce, gdzie spotkał jego zleceniodawce i.. nie było go tam. W sumie, nic dziwnego. Minęło już sporo czasu, a on sam wyglądał na dość zajętego pracą, dlatego właśnie między innymi zwerbował do pomocy Hisashiego. W obecnej sytuacji i przy zmęczeniu, które co raz bardziej dawało się we znaki był gotów obyć się bez jakiegokolwiek wynagrodzenia. Odpoczynek, w obecnej chwili, był dla niego znacznie bardziej cenny, aniżeli jakakolwiek zapłata. Zwłaszcza, że tak na prawdę od samego początku jej nie oczekiwał. Warto jednak byłoby chociaż poinformować o zakończeniu zadania, cokolwiek w tą stronę, ale nie był to obecnie priorytet dla młodego Kamiego. Wzruszył on ramionami i zaczął się uważnie rozglądać po okolicy. Postawił sobie w głowie warunek - jeśli w ciągu najbliższych kilka minut staruszek się nie pojawi, albo on sam nie wypatrzy go gdzieś w okolicy - po prostu odejdzie w swoją stronę, nie tracąc więcej czasu. Stał w miejscu, przeskakiwał nerwowo z nogi na nogę, próbował wypatrzeć starszego mężczyznę gdzieś w tłumie przewijających się tu ludzi. Miał nadzieję, że zaraz uda mu się go gdzieś dojrzeć, będzie mógł poinformować go o wykonaniu roboty i uda się w końcu w swoją stronę..

[Ayumu]

"Na stanowiska"
Zlecenie specjalne rangi D "Kōtei się zbroi"
Hisashi
Kolejka 7/7 Koniec po poście gracza No i po dotarciu do dzielnicy rzemieślniczej Hisashi nie zastał swojego pracodawcy. Po namyśle jednak zrozumiał, że wcale nie musiał zastać go w dokładnie tym samym miejscu, w którym go zostawił, bo ten przecież miał inne zajęcia. Na szczęście nie musiał długo czekać, gdy Toshiro pojawił się ponownie przy swoim warsztacie, zastając dwóch młodzieńców, którzy wykonali od niego.
- Zuch chłopaki. Ale było was trzech? - Zapytał, a towarzysz Hisashiego wyjaśnił, że jego kolega w twierdzy skręcił kostkę i go wzięli, żeby go uleczyć. Chłopak dostał więc pieniądze do przekazania dla towarzysza, ale oddał część Hisashiemu, bo ten odwalił za niego kawał roboty i pomógł z jednym z najcięższych momentów.

Tak oto, choć nie było to wiele, młody Kami dostał trochę grosza i to więcej niż na ciepłą strawę. Teraz tylko oby można to wydać, skoro nie wiadomo co się z nimi wszystkimi stanie w obliczu nadchodzącego ataku dzikich.

  Ukryty tekst