[Event] Twierdza

[Ando Giichi]

Na wschód od Kotei, około trzysta metrów od murów miejskich, z pomocą technik Dotonu została wybudowana kamienna twierdza. Jest to prosta konstrukcja na planie prostokąta z jednym wejściem od strony miasta. W jej wnętrzu jest organizowany szpital polowy oraz zbrojownia , a na szczycie murów szykowane stanowiska ogniowe dla łuczników oraz machin miotających. Budynek znajduje się na lekkim wzniesieniu, dzięki czemu aktualnie góruje nad miastem i jest widoczny z każdego jego punktu. Teren dookoła fortyfikacji został wykarczowany z drzew, tak aby przedpole było widoczne. Dodatkowo, na terenie przed twierdzą szykowane są konstrukcje obronne. Proste wały z ziemi, okopy, czy też przeróżne pułapki.

[Ando Giichi]

"Na stanowiska"
Zlecenie specjalne rangi D "Kōtei się zbroi"
Hisashi
Kolejka 3/7+ Hisashi był młody, pracowity i zdecydowanie... Zmęczony. Co prawda wcześniejsze skubanie kurczaków mogło być tylko żmudne dla rąk i umysłu, a nie tak jak teraz obciążające dla ciała, to niesienie ciężkiego kosza z drewnem bardzo obciążało jego plecy. Krok za krokiem robił się coraz słabszy, a do twierdzy miał jeszcze pod górę. Różni shinobi mogli mieć różne metody na takie działanie, którym można było sobie ułatwić. Niektórzy mogliby zmniejszyć wagę kosza techniką Dotonu, inni przyspieszyć swoje działania i zwiększyć swoją siłę chakra natury, inni by dorobili sobie parowy silniczek chakrą Futtonu. Dla niektórych można było dorobić sobie twór lub stwora, który pomagałby w przenoszeniu tworów, tak jak piasek Sabaku czy lwy Gazo. Zaawansowani członkowie klanu Kami mogliby wraz z całym ekwipunkiem przemienić się w papier i z łatwością przemieścić nie czuć żadnego ciężaru. Wiele osób miało wiele opcji, którymi mogliby sobie dopomóc, ale Hisashi polegał na sile własnych mięśni, które powoli go zaczynały zawodzić.

13-letni Kami wspiął się na wzgórze z twierdzą ichciałby jak najszybciej dokończyć zadanie, ale czuł, że za jednym podejściem tego nie dokończy. Miał różne możliwości. Wokół kręciło się dużo ludzi robiących różne rzeczy, ale też było na czym przysiąść nie zdejmując ciężaru, by odpocząć. Można było też zdjąć pakunek i nosić po trochu strzał na górze w rękach albo w czymś mniejszym, ale wtedy człowiek by się nabiegał, bo samotnie ciężko byłoby zmęczonym znowu założyć i unieść plecak. Tylko jak to rozwiąże młodzieniaszek, który już teraz okazał się niezwykłą uczciwością w stosunku do ludności Kotei?

[Hisashi]

Chłopiec, pełen pewności siebie, postanowił zmierzyć się z wyzwaniem, jakim było zdobycie szczytu twierdzy. Wspiął się na wzgórze, jednak jego niewielkie nogi i delikatny kręgosłup zaczęły powoli odmawiać posłuszeństwa. Poczuł, jak siły opuszczają go w najmniej odpowiednim momencie. Przed nim jeszcze droga na sam szczyt, a on ledwo utrzymywał równowagę z ciężkim wiklinowym koszem na plecach. Zatrzymał się na chwilę, przyglądając się otoczeniu i szukając jakiegoś punktu zaczepienia. Wiedział, że potrzebuje oddechu i chwili wytchnienia. Może to dałoby mu wystarczającą energię do kontynuacji wędrówki. Zostało jeszcze proszenie kogoś o pomoc polegając na urokach trzynastoletniego chłopca, ale nie było to w jego stylu. Był zdecydowany radzić sobie sam. Zastanowił się chwilę z wzrokiem zatopionym w twierdzę. Najprostszym sposobem byłoby skorzystanie z techniki z arsenału jego klanu, dzięki której mógłby przemienić się w papier i przenieść na szczyt. To brzmiało jak genialny plan, ale niestety, mimo wielu prób, nie opanował jeszcze tej umiejętności w pełni. Czuł się tym faktem zawiedziony, ale też poniekąd zmotywowany do powrotu do treningu. Hisashi wypuścił powietrze nosem, ciągle patrząc w kierunku szczytu twierdzy. Jedyne co mu pozostało, wykluczając wszelkie poprzednie pomysły, to faktyczne użycie techniki ze swojego arsenału - papierowych skrzydeł. Miał to przecież opanowane do, można by powiedzieć, perfekcji. Poprawił kosz na plecach i starał się oszacować wysokość wieży, znał swoje możliwości i wiedział na jaką wysokość maksymalną zdoła się unieść. Jeśli wieża nie była pokaźnej wysokości, większej niż 25 metrów to bezproblemowo mógł tam "wlecieć". Skupił się, złożył pieczęć tygrysa, a jego ciało, od stóp do pasa, zaczęło zmieniać się w kartki, które w szybkim tempie wylatywały do góry i formowały na jego łopatkach ogromne skrzydła. Wolałby nie zwracać na siebie uwagi, ale w jego mniemaniu, w tej sytuacji, było to nie do uniknięcia. Zdecydowanie wolał poradzić sobie na swój sposób, samodzielnie. Po kilku sekundach jego skrzydła w pełni się uformowały, a on wzleciał w powietrze - prosto w kierunku szczytu wieży..

Nazwa

Yoku no Jutsu

Ranga

C

Pieczęci

Tygrys

Zasięg

Tworzenie

Na ciało

Wysokość lotu

Do 25 metów

Ilość kartek

700-800 kartek

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3%

Statystyki

Dziedzina klanowa B

+10 szybkości

Dziedzina klanowa A

+20 szybkości

Dziedzina klanowa S

+30 szybkości

Dodatkowe

Brak

Opis Technika która umożliwia nam usunięcie ciała do pasa, a na naszych plecach zaczynają formować się skrzydła, niczym u anioła - białe i potężne. Fundamentalną wadą jest to, że jej uformowanie zajmuje około 3 sekundy, podczas których narażeni jesteśmy na atak, gdyż nie jesteśmy w stanie się poruszać. Wyjątek stanowi tutaj sytuacja, podczas której skrzydła formujemy z dostępnych kartek, a nie ze zmienionych w nie nóg. Wtedy nic nie stoi na przeszkodzie, żeby wykonać odpowiedni unik. Skrzydła pozwalają na unoszenie się nad ziemią. Oprócz tego mogą służyć za bardzo dobrą defensywę z racji, że przechowują w sobie masę kartek. Do ich utrzymania potrzebne jest jednak stałe korzystanie z Reberu co najmniej Rangi C, użycie wyższego poziomu Reberu zapewnia dodatkową szybkość przemieszczania.

Nazwa

Kokami no Jutsu: Reberu Shi

Ranga

C

Użytkownik na tym poziomie zwiększa swoje możliwości. Przede wszystkim jego papier staje się szybszy, niestety główna bolączka klanu nadal pozostaje aktualna - papier jest tak samo delikatny, jak był na poprzednim poziomie. Prędkość lotu naszego "surowca" czy też przedmiotów za pomocą Reberu jest już zadowalająca. Mimo wszystko pozostaje wciąż zbyt małą, aby porzucić rzucanie chociażby shurikenem. Penetracja uzyskana najprostszą metodą będzie większa, niż próba wlecenia nim w oponenta.

Statystyki

Siła papieru

60

Szybkość papieru

120

Wytrzymałość papieru

40

Zasięg

Brak Skupienia

20 metrów

Pełne Skupienie

40 metrów

Kontrola

Brak Skupienia

400 kartek

Pełne Skupienie

1200 kartek

Koszt Chakry

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (na turę)

chakra 101%
KC D

101 - 18 - 9 = 74%

[Ando Giichi]

"Na stanowiska"
Zlecenie specjalne rangi D "Kōtei się zbroi"
Hisashi
Kolejka 4/7+ Tam, gdzie nogi nie dają rady, tam trzeba było użyć głowy. Tak też zrobił Hisashi i z pomocą techniki swojego klanu, dorobił sobie skrzydła i wbił się w powietrze, by pofrunąć na mury twierdzy. Gdyby szturmował ten mur, byłby łatwym celem, ale że nie był wrogiem, a wręcz sojusznikiem, a do bitwy jeszcze daleko, to nawet ktoś tam wskazywał na niego ręką i osłaniając oczy od słońca zawołał "Czy to ptak?". Nie, to nie był ptak, nie był też samolot, którego w tym świecie nie znano. Był to najzwyklejszy, a może wprost przeciwnie - niezwykły shinobi. W każdym razie szybko doleciał na sam szczyt. Kosz był razem z nim i choć wcześniej dotkliwie ciążył, tak teraz można było wziąć się za faktyczne zadanie - rozkładanie strzał. Widział co parę metrów spore kosze ze strzałami, wieszaki z pustymi kołczanami. Ah, gdyby tylko ktoś od razu przyniósł to wszystko pełne. Na szczęście Hisashi mógł teraz zdjąć z siebie ciężar i uzupełnić wiele pojemników na samym szczycie, biorąc pod uwagę to, ile ze sobą tego miał.

- O masz! Też bym tak chciał! - Zawołał chłopak obok. Wyglądał na nieco starszego od Hisashiego, a może po prostu zaczął szybciej i bardziej rosnąć. W każdym razie nie na tyle starszego, by wnoszenie ciężarów było dla niego dużo łatwiejsze. - Zostawiłem tam drugi kosz - Powiedział, wskazując ręką. Jeśli podążyło się wzrokiem tam, gdzie wskazywał, Hisashi widział kosz taki jak ten, który dopiero co przytargał z miasta. - Jak mi go wniesiesz, to rozniosę to na górze za ciebie. - Powiedział. No jest to oferta pomocy, która dla Hisashiego pozwoliłaby na łatwe dokończenie zadania, a nie musiałby marnować tyle czasu, co robiąc to samemu. A do wnoszenia miał już świetną metodę. Mógł też zrobić wszystko samodzielnie.

[Hisashi]

Plan jaki Hisashi sobie założył powiódł się, a on sam po krótkiej chwili znalazł się na szczycie twierdzy. Rozejrzał się uważnie, a kiedy miał już pozbyć się swoich skrzydeł i wziąć się za dalszą część swojego zadania zaczepił go chłopak. Nie da się ukryć, że nasz bohater latając przy pomocy wielkich, białych skrzydeł zwrócił na siebie uwagę gapiów. Ciężko byłoby nie zwrócić, nawet jeśli to osada jednego z najstarszych i najsłynniejszych klanów to.. latanie nie jest czymś powszechnym, zwłaszcza dla zwyczajnych zjadaczy chleba, których przecież nawet tutaj nie brakowało. Nieznajomy zaproponował mu pewnego rodzaju współpracę, która, nie ukrywajmy, wydawała się korzystna dla obu stron. Hisashi marzył już o zakończeniu dzisiejszego dnia i o chwili odpoczynku, a dodatkowo pogłębił swoje zmęczenie wykorzystując chakrę w celu dostania się na twierdzę. Nie zastanawiał się długo. - Świetnie, możemy tak zrobić. Wezmę Twój kosz, a Ty zacznij już to rozkładać.. czym szybciej to skończymy, tym lepiej. - powiedział do nieznajomego i uniósł się nieco wyżej, nie czekając na odpowiedź poszybował w miejsce, które zostało mu wskazane. Czym dłużej latał, tym bardziej czuł na sobie wzrok wszystkich wokół, ale.. to była chyba jedyna rozsądna opcja, żeby nie zajechać się fizycznie, więc nie zamierzał szukać nowego sposobu. Pochwycił znaleziony wiklinowy kosz i już po chwili wzbijając się w powietrze podleciał ponownie na twierdzę. Odłożył kosz przy swoim nowym "współpracowniku" i zaczął pozbywać się swoich skrzydeł. Kartki z jego pleców zaczęły wędrować w okolice jego pasa formując na nowo dolne partie jego ciała. - To wszystko? Pomóc ci to rozłożyć? - spytał długo się nie zastanawiając. Od razu tego pożałował, bo odczuwał już spore skutki zmęczenia, a dodatkowo zużył sporo chakry, ale.. taki już był. Dużo nie myślał i zawsze starał się pomagać..

Nazwa

Kokami no Jutsu: Reberu Shi

Ranga

C

Użytkownik na tym poziomie zwiększa swoje możliwości. Przede wszystkim jego papier staje się szybszy, niestety główna bolączka klanu nadal pozostaje aktualna - papier jest tak samo delikatny, jak był na poprzednim poziomie. Prędkość lotu naszego "surowca" czy też przedmiotów za pomocą Reberu jest już zadowalająca. Mimo wszystko pozostaje wciąż zbyt małą, aby porzucić rzucanie chociażby shurikenem. Penetracja uzyskana najprostszą metodą będzie większa, niż próba wlecenia nim w oponenta.

Statystyki

Siła papieru

60

Szybkość papieru

120

Wytrzymałość papieru

40

Zasięg

Brak Skupienia

20 metrów

Pełne Skupienie

40 metrów

Kontrola

Brak Skupienia

400 kartek

Pełne Skupienie

1200 kartek

Koszt Chakry

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (na turę)

74 - 9 = 65%

[Ando Giichi]

"Na stanowiska"
Zlecenie specjalne rangi D "Kōtei się zbroi"
Hisashi
Kolejka 5/7+ Hisashi skorzystał z zaoferowanej oferty współpracy, by zrobić to, co on może lepiej, ale za to pozbędzie się z głowy czegoś żmudniejszego. Jego uczucie bycia obserwowanym ze względu na skrzydła było prawdziwe, bo sporo osób zerkało na niego, gdy unosił się w powietrzu z papierowymi skrzydłami. Szybko jednak ludzie po chwili spojrzenia wracali do dalszej pracy, bo przeciez nie takie dziwy świat zna. Jak by tylko pomyśleć, że coś wysadziło Mur, a dodatkowo, że tym czymś może być Ogoniasta Bestia, to jednak papierowe skrzydelka nie są aż takim dziwem. Po prostu część osób zazdrościła umiejętności latania.

Chłopak z przyniesieniem drugiego kosza uwinął się szybko, a wróciwszy na górę widział że jego towarzysz się całkiem sprawnie uwijał. Oczywiście młody Kami ze swojej uczynności i tak mu zaproponował pomoc, ale wyszło tak, że wspólnymi siłami, dzielac niektóre czynności, podając sobie strzały, ograniczając sięganie i inne takie, poszlo im bardzo szybko. Na tyle szybko, że już niedługo można byłoby wziąć swoje kosze i wracać do zleceniodawcy, by odebrać jakieś grosze na ciepły posiłek, a może nawet starczy na coś więcej. W końcu czego sie nie robiło, by bronić ojczyzny, a nawet całej znanej ludzkości? Tutaj można było zapewnić, że strzał jest na murach dostatek. Czy wystarczy, by odeprzeć najeźdźcę? To ciężko było powiedzieć w tym momencie. Na pewno dołożyli swoje do obrony Kotei.

[Hisashi]

Chłopiec tak jak powiedział, tak też zrobił. Pomógł rozłożyć strzały, a we dwójkę poszło im to na prawdę sprawnie. Kilka minut i zadanie było wykonane, a więc wszystko wskazywało na to, iż Hisashi będzie mógł udać się w końcu na długo wyczekiwany odpoczynek i strawę. Jego brzuch odezwał się głośnym burczeniem, kiedy tylko skończyli pracę. Odetchnął głośno, sprawdził jeszcze raz, czy aby na pewno wszystko zostało rozłożone w odpowiedni sposób. Nie zamierzał już wariować i latać za pomocą skrzydeł, bo już ta krótka podróż góra-dół zabrała mu nieco chakry. Nie chciał stracić jeszcze więcej, bo mogłoby to go zmęczyć kilkukrotnie bardziej, a poza tym.. zawsze wygodniej schodzi się z góry na dół, prawda? Jego nogi zdążyły też nieco odpocząć, więc nie było się nawet nad czym zastanawiać. Hisashi podziękował swojemu towarzyszowi za współprace skłaniając delikatnie głowę w dół i ruszył. Zszedł po schodach na sam dół twierdzy, a następnie udał się w miejsce w którym odebrał pierwszy z wiklinowych koszy od starca. Zaczął rozglądać się za swoim zleceniodawcą. Co prawda, tak jak mówił, nie oczekiwał nie wiadomo jakiej zapłaty, ale w jego obecnej sytuacji, gdzie pojawił się w Kotei bez jakichkolwiek finansów, czy też prowiantu każda moneta była na miarę złota. No cóż, słabo by było pójść na "wojnę" i paść jeszcze przed jej początkiem z głodu..

[Ando Giichi]

[z/t] -> viewtopic.php?p=209792#p209792

[Boukyaku Shinichi]

Podróżowanie w jednym tempie z armią Prastarego Lasu wysłaną do Sogen dłużyło się boleśnie. Tempo było całkiem dobre na to narzekać nie można było, ale wieczne towarzystwo tak wielkiej grupy i to w dodatku jednostek bojowych nie należało do przyjemnych. Shinichi więc dość wcześnie podjął decyzję o odłączeniu się i dotarciu na miejsce na własną rękę. Nie tak dawno temu szukałby sposobów aby zaistnieć w grupie i nawiązać relację, ale to zmieniło się odkąd kilka ładnych kilometrów stąd nie upadł Mur. Zbyt wiele żalu, nienawiści i poczucia winy. Teraz samotność wydawała mu się przyjazną opoką, zdając sobie również sprawę z tego, że sam nie zdziała nic. Musiał więc polegać na innych i ufać, że uda im się rozgromić dzikich. Później zostanie demon. Ogoniasta bestia, którą chciałby widzieć rozrywana, eksplodującą, unicestwianą. Mroczna energia, której był światkiem musiała wlać się do jego serca. Nienawiść płynąca w żyłach Shinichi'ego była równie silna co pierwotna. Demon musi zostać unicestwiony, a tego typu anomalię i grzechy wobec ludzkiej rasy wytarte z globu.
Niebieskie oczy dokładnie obserwowały jak grupa z Midori wkracza na teren przynależny do osady Kotei. W trakcie drogi musieli nabrać więcej sił, gdyż zapamiętał ich mniejszą liczbę. Oparty o mury kamiennej Twierdzy miał dość dobry pogląd na zjednoczone siły. Było widać różnorakie nacje przez co Shinichi czuł niepokój. Nie wiedział bowiem kim jest ten, który posiadał to ciało przed nim samym, a więc istniała szansa, że znajdzie się tutaj ktoś kto mógłby rozpoznać twarz Shinichi'ego. Twarz sprzed wielkiej blizny na skroni. W otwartej dłoni luźno leżała biała drewniana maska, bez żadnego kształtu czy wzoru. Niebieskie oczy blondyna jeszcze przez chwile przyglądały się wnętrzu maski. Ciężkie powieki sinych od niedoboru snu, zamknęły się. Dłoń powolnie, niemalże z namaszczeniem ruszyła w stronę twarzy i ukryła ja w jednej z dwóch masek. Druga spoczywała bezpiecznie przy pasku. W ten sposób Shinichi czuł się nieco bezpieczniej. Oczywiście była to zwykła iluzja bezpieczeństwa. Oprócz twarzy można byłoby go rozpoznać po stylu walki i trochę innej anatomii ciała niż większość ludzi. Nie mniej maska dodawała otuchy, a to pozwalało skupić się na tym co ważne. Nienawiści.

[Ai]

Obkupiona. Obładowana sprzętem jak nigdy. Skierowała się ku twierdzy, którą postawiono nieopodal Kotei. Niektórzy już tę dziewczynkę kojarzyli, harowała w tej okolicy. Nawet minęła strażników, których mijała pędząc z Muru. Z jednej strony, było to względnie dawno. Czas pędził obecnie tak szybko, że nawet wydarzenia sprzed tygodnia niektórym mogłyby wydawać się czymś cholernie odległym. Więc określenie pobytu na terenie Muru, widzenie Demona, który na jego miejscu się pojawił... można określić jako coś "względnie dawnego". Dlaczego przyszła tutaj? Chciała na spokojnie móc obejrzeć tereny, na których będzie toczyć się bitwa. Z daleka zlustrować rozstawiane olbrzymie kusze, którymi być może będzie musiała operować. We wspomnieniach wracała do nauk Goketsu, odtwarzała w myślach proces obsługi tych urządzeń. Krok po kroku, oliwienie, naciąganie mechanizmu. A, tak. Jeszcze trzeba odpowiednio nałożyć bełt, tak. Bełty zwykłe. Bełty wyładowane notkami wybuchowymi. Dziesiątkami, jeżeli nawet nie setkami notek. Bełty zdolne zabić olbrzymiego lisostwora. Tak. Wierzyła, że te machiny będą w stanie to osiągnąć. Nie widziała ptaków Shinichiego, które nawet nie dały rady zmierzwić demonicznego futra bestii. Włożyła całe serce w wyklejanie wnętrza pocisków, na pewno uda się zniszczyć tego stwora. Z pomocą Mijikumy. Ona strzela w jedno oko, on w drugie. Tak ustalili. Pewnie celowanie bezpośrednio w oczy będzie trudniejsze i bezpieczniejsze będą strzały w korpus. Ale to wyjdzie w praniu.
Spacerowała po terenie twierdzy, oglądała ich mury. Muszą wytrzymać napór dzikich, jeżeli tym uda się przebić przez umocnienia i pułapki, do których stawiania się przyczyniła ze wcześniej wspomnianym białowłosym i ponurym Shigemim. Ciągle miała obawy względem tego, czy Dokumaru jest tym za kogo się podaje. Z jednej strony, wylegitymował się, papiery wydawały się w porządku. Sayarashi też to potwierdził. Ale był podejrzany. Na myśl o jego spojrzeniu nawet się wzdrygnęła! Upewniając się, że nikt jej nie zobaczy. Nie mogła pokazywać słabości. Była maluchem, samo to mogło deprecjonować jej osobę w oczach bardziej doświadczonych shinobi. Musiała sprawiać wrażenie silnej. Pewnej siebie. Uśmiechała się cały czas. Szeroko, wydając się z tym wyrazem twarzy bardzo nie na miejscu.
Spostrzegła kogoś opartego o Mur. Postawa niby znajoma, ale nie mogła go skojarzyć z nikim konkretnym. W ostatnich dniach widziała dużo ludzi, więcej niż przez wcześniejszą część jej życia. Wielu przyjezdnych. Mógł być zwykłym przechodniem, którego mijała kilka godzin wcześniej. Mógł być shinobim, który wcześniej pracował przy stawianiu umocnień czy czymkolwiek innym. Mógł być każdym. Maska na twarzy nie pomagała w identyfikacji. Ale był samotny. Może był smutny? Może zastanawiał się nad sensem swojej obecności w tym miejscu? Może żałował przybycia tutaj? Musiała to sprawdzić. Musiała wnieść radość i nadzieję w jego serce. Tak. Tak chciała zrobić. Podeszła, pewnym siebie krokiem, bez wahania. Bez skradania. Nie mógł być złym człowiekiem. Na pewno zostałby stąd przegnany, gdyby takim był.
Delikatnie nachyliła się kiedy była już obok niego, tak w bezpiecznej odległości, około dwóch metrów. W sumie. Odległość nie była tak bezpieczna, ale była niska, to też nachylenie nie skracało bardzo tego dystansu. -Ohayo! Gotowy na pokonanie zła? - Nie spostrzegła żadnych oznaczeń mówiących o wysokiej randze tej osoby. Więc od razu przeszła do spoufalania się. Była prostą dziewczyną. Oni równali się dobru. Dzicy, równali się złu. Taka bestia, która zniszczyła Mur, nie mogła być po stronie dobra. To chyba było oczywiste. Sama Ai niewiele różniła się od tej, którą Shinichi miał okazję spotkać w drodze na Mur. Nie urosła jakoś, dalej była uśmiechnięta, pełna ciepła i dobra. Nie okazywała nawet grama złych emocji. Czysta, jakby nic złego jej nie spotkało. Choć różnił ją ubiór. Na dłoniach czarne rękawiczki ze stalowymi blaszkami, ubiór podobny do tego, który nosiła wcześniej, by nie powiedzieć taki sam, odróżniany głównie przez ubraną czarną kamizelkę shinobi. Na czole ochraniacz, choć przesłonięty jej złocistą grzywką. Zwój na plecach. No cóż. Bogini była gotowa do bitwy.

[Boukyaku Shinichi]

Fragment muru twierdzi, który okupował obecnie Shinichi nie należała do najbardziej uczęszczanych. Było to głównym czynnikiem podczas podejmowania wyboru gdzie należałoby oczekiwać na nadchodzącą burze chaosu. Blondyn nie chciał wpaść na kogoś niepowołanego, ale prawda również była taka, że poszukiwał samotności. Znany stan dodawał otuchy i pozwalał na skupienie. Od czasu do czasu słychać było kroki zwiastujące ludzi, lecz Ci mijali go bez interakcji. Biała maska skrzętnie ukrywała twarz, ale nie była w stanie zasłonić blizny częściowo pokrywającej nagą stronę głowy. Ten drobny detal mógłby komuś zdradzać tożsamość, ale z drugiej strony szanse były na to niewielkie. Maska z resztą służyła bardziej do fałszywego poczucia bezpieczeństwa niżeli faktycznego ukrycia swojej osoby. Shinichi wiedział o tym w głębi serca, ale wcale nie pozwalał temu przebić się do świadomości.
Słodkawy zapach przebił się do nosa wraz z nagle podrywającym się wiatrem na murach twierdzy. Lekkie kroki wybijały rytm w ciszy, a Shinichi miał bardzo złe przeczucie. Do tej pory mijający go od strony pleców ludzie nie powodowali tak silnej reakcji, teraz jednak ciało zaalarmowane bodźcami napięło się jak struna. Nieznośne chwile oczekiwania dłużyły się, a mężczyzna w masce postanowił nawet na moment nie drgnąć. Stał oparty o mur niczym statua usilnie pragnąc, aby nieznana, zbliżająca się postać ruszyła wzdłuż muru zupełnie nie zważając na samotnego obrońcę Sogen.
Słodkawy zapach nasilił się, a wewnętrzne pragnienia runęły wraz z obecnością nieznanej osoby. Nie było cienia wątpliwości, ta osoba nie zamierzała przejść jak gdyby nigdy nic. Shinichi wyprostował się nieco bardziej, dalej opierając przedramionami o fragment muru. Jego biała maska obróciła się powolnie, a niebieskim oczom o rozszerzonych źrenicach ukazała się blond dziewczynka. Ai. Zupełnie się nie zmieniła, a przynajmniej powierzchownie. Shinichi obrócił się do niej całkiem i wyprostował. Dłonie zawisły wzdłuż ciała, koniuszki palców dotykały płaszcza w miejscu w którym znajdowały się torby wyładowane po brzegi wybuchową gliną. Głowa zamaskowanego mężczyzny podniosłą się nieco i przekrzywiła, tak że oczy były znacznie lepiej widoczne. - A więc żyjesz. - Stwierdził tylko po to, aby pozwolić się rozpoznać po głosie. Było to właściwie całkiem zuchwałe myślenie, że ktoś kogo widział zaledwie kilka godzin w całym swoim życiu będzie w stanie rozpoznać go po głosie. - Jestem gotów na zniszczenie ogoniastego demona. - Dopowiedział choć sam nie wierzył w swoje własne słowa. Kogo chciał bowiem okłamać. Zarówno Ai jak i on sam widzieli lisiego demona. Ciężko było sobie wyobrazić cokolwiek co mogłoby mu sprostać. Nienawiść natomiast to silne, samobójcze paliwo. Czuć było, że ta aż kipi od zamaskowanego mężczyzny. Tego dnia, gdy upadł Mur coś musiało się w nim zamienić. Być może lis zaraził go swoją niegodziwą charką i pozostawił cierń nienawiści w sercu. - Miałem nadzieje, że Cię tu nie spotkam. - Dodał po chwili i wrócił do opierania się o mur. Jego wzrok przez chwile dalej wisiał na dziewczynie, po czym utkwił w horyzoncie. Nie chciał śmierci tak młodych osób. Nawet pomimo całej tej nienawiści i wiedzy, że każdy się przyda do spełnienia jego celu. Zbyt wiele ledwo wyrośniętych dzieci znajdowało się w armii "dobra". Co za parszywe czasy.

[Ai]

Dopiero teraz zwróciła uwagę na wciąć widoczną bliznę mężczyzny. Na Boginię, w sensie na samą Ai! To był Shinichi! Czyli nie uciekł, na pewno przekazał wiadomość o demonie dalej! Czy tam gdzie trafił, zdążyli zmobilizować odpowiednią armię? Czy raczej odpuścili budując swoje własne umocnienia licząc jedynie na to, że jeżeli Kotei upadnie, oni jednak jakoś się dadzą radę utrzymać. Nie dadzą. Uważała, że jak bestie przejdą przez Sogen, przejdą przez ich osadę. Ratunek będzie tylko dla tych, do których armia Dzikich nie dotrze. Jeżeli postanowią się gdzieś zagnieździć, reszta świata będzie bezpieczna. Tymczasowo. Gdyby po ujrzeniu blizny, nadal miała wątpliwości na kogo trafiła, to pomogły jej widoczne spod maski oczy, a także jego głos. Choć w innej sytuacji zapewne miałaby problem w połączeniu go z twarzą. Nawet przeszło jej przez myśl by się po prostu na niego rzucić i przytulić. Druga osoba, która widziała moment upadku Muru. Osoba, która przeżyła to razem z nią. Osoba, która poniosła tę tragiczną wiadomość dalej. Ale czy powinna? Była Boginią. Taką udawała, kiedy widziała go ostatnim razem, nieco wykorzystując jego łatwowierność ku swojej uciesze. Czy dalej w to wierzył? Pojawienie się Demona ukazało jej słabość. Podmuch wiatru wręcz zwalił ją z nóg. Było to mało boskie. Mało wszechmocne. No cóż. Wstrzymała się przed tak emocjonalnym przywitaniem.
Był gotów na pokonanie bestii. To dobrze. Choć ona mówiąc o pokonaniu zła, miała na myśli całą armię dzikich. Nazywając ich złem, było jej po prostu łatwiej usprawiedliwiać potencjalne zabójstwa. Potrzebowała takich usprawiedliwień by nie zwariować. Nie została odpowiednio przygotowana do zabijania, dlatego swego rodzaju dehumanizacja wrogiej armii była jej mechanizmem obronnym. No cóż. Ale to, że na pokonaniu demona najbardziej się skupiała... było prawdą. Dla ludzi, którzy zginęli na Murze. Dla Lorda Protektora. Dla Yuu-kuna, którego nawet nie miała okazji poznać. Miała nadzieję, ze obijał się na tyle daleko, że upadek Muru nie skutkował jego śmiercią. Miała nadzieję, że Lord Protektor był wystarczająco silny, aby takie coś go nie pokonało. Może spotkają się na froncie? Będą walczyć razem w ramię? Wątpiła w to, choć nadziei nie traciła.
Dlaczego miał nadzieję, że jej tu nie spotka? To jej dom. Musiała tu być. Mógł jednak tego nie wiedzieć. Nie pamiętała czy mu wspominałą o tym, że jest z Kotei. Najpierw wcześniej wspomniane udawanie Bogini, a kiedy wszystko zostało zniszczone, ogłosiłe, że pędzi z wiadomością do Kotei. Mało bosko, bo na rysunkowym lwie, ale jednak. -Wiedziałam, że Cię tu spotkam. Shi-nii.- Odpowiedziała. Kłamała. Liczyła na to, ale od wiedzy była daleka. Nie mogła mieć nawet pewności czy nie uciekł na drugi koniec świata, ale wierzyła w niego. Jak widać, wiara była słuszna. -Muszę tu być. Ludziom nie może zabraknąć nadziei, szczęścia, radości. Prawda? Co im zostanie bez nadziei? - Starała się być poważna. Jednak chciała grać rolę Bogini. Co może podnieść na duchu bardziej niż obecność nadludzkiej istoty? Choć, gdyby zjawiła się tu personifikacja śmierci... nadziei na pewno by zabrakło.
I jednak to zrobiła. Nie zważając na ewentualne reakcje blondyna. Rzuciła się przytulając go. Choć szybko się opamiętała i delikatnie odsunęła. Nie chciała się narzucać. Nie znali się długo, choć w podróży jednak pewien czas ze sobą spędzili. Ale czuła się z nim w pewien sposób związana. Jednak niecodziennie dwójka przypadkowych współpodróżnych trafia na demona. Jeżeli jej zachowanie będzie mu przeszkadzać, dziewczynka się nie obrazi. Zrozumie, nie każdy miał ochotę na takie naruszanie przestrzeni osobistej. Ale może i to podniesie go na duchu? Nigdy nie wiadomo! Choć akurat teraz nie miała żadnych motywacyjnych intencji skrywających się za jej działaniami. Po prostu. Czuła potrzebę tak zrobić. Więc tak zrobiła.

[Boukyaku Shinichi]

Do uszu zamaskowanego mężczyzny wpadły pozornie niewinne słowa blondynki, która nie tak dawno temu uchodziła za boginie. Choć tak naprawdę ta kwestia nie została jeszcze doprecyzowana, czy Shinichi dalej w to wierzył, czy po prostu płynął z nurtem. Dziewczynka stwierdziła, iż wiedziała o ich ponownym spotkaniu. Spotkaniu "tu". Na krawędzi rzeczywistości i piekła, które już niedługo otworzy swoje bramy. Mało pocieszająca myśl, ale prawdziwa. Shinichi ruszyłby nawet w głębsze odmęty, aby dopiąć swego. Gdyby nie był również tak słaby, to najpewniej uczyniłby przy tym wielkich zniszczeń nie zważając na koszty. Był jednak tutaj, wśród tych "dobrych" nie z powodu przynależności do sprawy, a z braku innej opcji. Klan Nara obiecał mu zemstę.
Kolejne słowa dziewczynki zmusiły Shinichi'ego do obrócenia się w jej kierunku. Zamierzała poświęcić swoje życie w imię radości i szerzenia nadziei. W tym miejscu niedługo nie będzie miejsca na takie rzeczy. Oboje widzieli demona. W jego obecności jest tylko zło i nienawiść. - Tu nie ma już- - Urwał w połowie zdania, kiedy ciepłe ciało Ai przywarło do jego własnego w objęciu. - -nadziei. - Dokończył zmieszanym głosem. Kiedy ostatni raz ktokolwiek go przytulił? Nie mógł sobie przypomnieć. Wtedy dotarła do niego najsmutniejsza prawda. Shinichi nigdy nie poczuł serdecznego uścisku drugiej osoby. On sam też nie przytulił nikogo. Starsza kobieta, która doglądała go była dość wstrzemięźliwa, a później sama potrzebowała opieki. To zabawne, jak jedna czynność potrafi skruszyć zlodowaciałe serce. Nadzieja to taki śmieszny koncept. Wkradała się tak samo podstępnie i prosto do serca jak nienawiść. Problem był w tym, że te dwie emocje nie przepadały za sobą, przez co w środku Shinichi'ego odbywała się batalia.
Gest nie trwał długo, choć w głowie Shinichi'ego ciągnął się w nieskończoność roznosząc ciepło. Więź łącząca tą dwójkę wykraczała trochę poza logiczne ramy. Najpewniej zapieczętowana została przez traumę na Murze, a teraz silnie rezonowała. Mężczyzna w masce zdobył się na uśmiech pełen smutku. Tak bardzo żałował, że tu był i świat musiał wyglądać w ten a nie inny sposób. Jego dłoń uniosła się i opadła na czubek blond główki, delikatnie głaszcząc. - Przedziwna z Ciebie istota Ai. - Powiedział, a w oczach pojawił się błysk. Dodała mu otuchy i znów odwróciła od mroku. Najpewniej nie na długo, ale zawsze było to godne podziwu. Boskie umiejętności noszenia radości i nadziei. - Jestem pewny, że dodałaś otuchy już wielu ludziom. - Zaczął odstawiając dłoń z głowy i czuć było, że pojawi się tu "ale". - Ale jeśli tu zostaniesz i wszyscy polegniemy. To zabraknie Ciebie dla tych którzy pozostali. Oni też zasługują na Twoją obecność. - Dokończył i wziął głęboki wdech. Smucił go fakt, że tu jest. To ponure miejsce zupełnie do niej nie pasowało. Mogła tu umrzeć, albo stracić tą wyjątkową iskierkę o którą warto było dbać. Gdyby nie nienawiść wobec bestii i powinność wobec poległych druhów z karawany on sam siłą porwałby ją z dala od pola bitwy. Ai była kolorem w świecie gdzie dominują szarości. Nie można było sobie pozwolić na taką stratę.

[Shigemi]

Wewnątrz potężnej twierdzy, zbudowanej z wykorzystaniem zaawansowanych technik manipulacji ziemią, panował intensywny ruch i rozgardiasz. Każdy przyspieszał swoje działania, starając się przygotować na nadchodzącą inwazję ludzi zza muru. Atmosfera była napięta, ale jednocześnie wypełniona determinacją i gotowością do obrony. Na wąskich uliczkach twierdzy, pełnych ziemnych struktur i fortyfikacji, przemieszczali się Shinobi, przygotowując się do nadchodzącej bitwy. Ich kroki były zdecydowane, a ich gesty precyzyjne, gdyż czas był ograniczony. Wszyscy pracowali w tym samym celu - utrzymanie bezpieczeństwa i obrona twierdzy. Gwar i hałas wypełniały przestrzeń. Rozbrzmiewały komendy dowódców, instrukcje techniczne i instrukcje medyczne. Czasami słychać było też potłuczone dźwięki metalu i kamienia, gdy rzemieślnicy i budowniczowie dokonywali napraw i wzmocnień struktur obronnych. W środku twierdzy znajdował się szpital polowy, gdzie personel medyczny gorączkowo przygotowywał się do przyjęcia rannych. Lekarze i pielęgniarki pracowali w trybie pilnym, sprawdzając wyposażenie i sprzęt medyczny, a także organizując sale i łóżka w oczekiwaniu na rannych. Obok szpitala polowego znajdowała się zbrojownia, gdzie ninja przygotowywali się do walki. Rozlegały się dźwięki kucia metalu, gdy kowale formowali broń i zbroję dla wojowników. Shinobi testowali swoje narzędzia, sprawdzali amunicję itp. Głosy instruktorów i dowódców kompanii wzmagały gwar, gdy udzielali ostatnich wskazówek i mobilizowali swoich podwładnych. Wszędzie, gdzie się spojrzało, widać było poruszające się postacie, opanowane ruchy i skupione twarze. Ninja ćwiczyli swoje umiejętności, wykonywali szybkie biegi, skoki i ataki, starając się doskonalić swoje zdolności w krótkim czasie. Atmosfera była nasycona duchem walki i gotowości do obrony. Wszystko to odbywało się w gorączkowym tempie, gdyż nie było czasu na zwolnienie. Czas był cennym zasobem, którego nie można było marnować. Każda sekunda była wykorzystywana na maksimum, by przygotować się jak najlepiej do nadchodzącej bitwy. W tej twierdzy zbudowanej z technik manipulacji ziemią, każdy czuł, że jest częścią czegoś większego. Niezależnie od roli, jaką odgrywali, wszyscy byli zjednoczeni w celu obrony i bezpieczeństwa swojej osady. Była to jednocześnie chwila chaosu i wspólnoty, gdzie gwar i rozgardiasz było odczuwalne, ale dawało również poczucie solidarności i nadziei na przetrwanie. Gdy słońce powoli zachodziło na horyzoncie, światło padające na twierdzę nadawało jej magicznego blasku. W tej chwili wszyscy, bez względu na role, zatrzymali się na chwilę, aby spojrzeć w niebo. W ich oczach można było dojrzeć determinację i gotowość do walki, gdyż wiedzieli, że oblężenie nadchodzi, a ich jedyna nadzieja tkwiła w gotowości i determinacji, jakie wykazali podczas tych przygotowań. Zmęczony przygotowaniami ruszyłem się ze szpitala polowego i poszedłem w kierunku murów. Miałem cichą nadzieję na chwilę odetchnąć. Zebrać myśli i się uspokoić. W oddali zobaczyłem dwójkę pogrążonych w konwersacji Shinobi, jednym z nich była... Ai! Otworzyłem szerzej oczy ze zdumienia, myślałem, że będzie śmigać, gdzieś na pełnych obrotach w Kotei i pomagać wszystkim i wszystkiemu. Zbliżyłem się do nich, a następnie powiedziałem spokojnym głosem, z lekkim, sztucznym w odbiorze uśmiechem. Ale to nie był przytyczek w stronę Ai, zbliżały się trudne czasy, a to raczej był hołd w jej stronę, że też postaram się lekko uśmiechem ludzi obdarowywać.
- Cześć Ai, gotowa do obrony? Witaj nieznajomy, jestem Shigemi z Kotei. - powiedziałem i skinąłem głową w jego stronę. A następnie spojrzałem za mur i poczułem pustkę wewnętrzną. Pustka, głęboka i nieuchronna, wypełniała moje wnętrze. Byłem jak sucha pustynia, pozbawiony życia i sensu. W mojej duszy nie było żadnej iskry, żadnego płomienia, który by mógł rozświetlić ciemność. Czułem się odizolowany od własnych emocji i otaczającego świata. Byłem jak obserwator, który patrzy na życie z boku, nie mając udziału w nim. Wszelkie uczucia, które kiedyś mnie napędzały i motywowały, zostały zastąpione przez tę nieodgadnioną pustkę. Byłem jak martwa marionetka, poruszana bezwładnie przez niewidzialne siły. Moje ciało funkcjonowało, ale moja dusza była nieobecna. Nie było miejsca dla radości, smutku, gniewu ani żadnych innych emocji. Wszystko, co czułem, to nic. Mój wewnętrzny świat był pozbawiony barw, pozbawiony życia. Byłem jak zatopiony w czarnej otchłani, gdzie nie było miejsca na nadzieję ani pozytywne myśli. Czasami próbowałem znaleźć sens w tym wszystkim, ale to było jak próba dotknięcia mgły. Byłem zagubiony w labiryncie pustki, nie wiedząc, jak znaleźć wyjście. Życie przemijało, a ja byłem tylko obserwatorem, nie uczestnikiem. Ta pustka wypełniała mnie w każdej chwili, niezależnie od miejsca czy sytuacji. Była jak ciężar na mojej duszy, który ciążył na mnie i nie pozwalał na wydobycie jakiejkolwiek iskry życia. Czułem się jak pozbawiony sensu istnienia.

Może dzięki temu, będzie mi łatwiej przyjąć to co nadejdzie...?


EDT:
Moją uwagę zwróciło poruszenie pod murem Powiedziałem:
-Chyba rozdają przydziały, idę się odmeldować - ruszyłem do miejsca, ale jeszcze po drodze zatrzymałem się w sklepie, widząc kolejkę do odbioru przydziałów, byłem pewien, że zdążę bez problemu.
z/t ---> sklep

[Ai]

Nie odwzajemnił uścisku, ale też jej to w żaden sposób nie przeszkadzało. Nie oczekiwała tego. Sama zrobiła to spontaniczne. Nie całkowicie spontanicznie. W końcu potrafiła zwalczyć w sobie uczucie wymuszające takie zachowanie. Na chwilę. Ale jednak. Nie stawiała mu oporu wiecznie, nie chciała. Dała się pokonać, tak. Przydało się. Bo Shinichi zaczął coś mówić o braku nadziei. Nadzieja zawsze jest. Zawsze jej płomień, choćby niewielki, tlił się w ludzkich sercach. Ona tylko musiała go rozpalić. Tak. Nie było w tym nic trudnego. Przynajmniej tak uważała. Wystarczyło chcieć. Wystarczyło próbować. Wystarczyło samemu mieć nadzieję i chęci przekazywania jej dalej. A w najgorszych chwilach, trzeba było ją udawać. Udawać z marzeniem, że w kimś rozpali się ona w najprawdziwszej formie, a ten płomień poniesie się na pozostałych. W tej chwili nie udawała. Nie miała swojej duszy miejsca na fałszywe nadzieje.
Błysk w oku chłopaka wskazywał, że tląca się w nim nadzieja zapłonęła mocniej. Niemożliwym było ocenić jak potężny jest to płomień. Czy byłby w stanie przekazać go innym? Nie było to dla niej istotne. Jak długo jedna osoba będzie mogła to zrobić, będzie to wystarczające, pociągnie za sobą innych. W to wierzyła. Gdyby nadziei nie było, Kotei już dawno by opustoszało. Nikt nie próbowałby zatrzymać pochodu bestii zza muru.
Kiedy pogłaskał Ai, sprawiała wrażenie bardzo zadowolonej z siebie. Odebrała to jako pochwałę. Każdy lubił być chwalony, a pochwała dla serca dziecka zdawała się być jeszcze bardziej efektywna. Nawet gdyby miało jej to zachowanie nie odpowiadać, kimże była, by się sprzeciwiać, kiedy sama jeszcze przed chwilą wcześniej przytuliła głaskacza? Była przedziwna? Ciężko był jej zrozumieć co on może mieć na myśli. Była sobą. Niepoprawną optymistką, wierzącą w ludzi stojących po stronie dobra. Wierzącą w siebie. Czy dodała otuchy wielu osobom? Ciężko było to jednoznacznie powiedzieć. Ostatni obraz Lorda Protektora jaki pamiętała, to śmiejącego się mężczyznę. Skoro przyniosła uśmiech na twarz tak ważnej osoby, może faktycznie dodawała otuchy wielu osobom. Mashisho, której pomogła zająć się porucznikami Go i Ko, też była szczęśliwa po spotkaniu z nią. Sprzedawca, dla którego udała się w pościg za złodziejami-mordercami, na pewno też zrzucił ciężar ze swojego serca, kiedy dowiedział się, że jego majątek i przyszłe dostawy będą bezpieczniejsze. Sayarashi, również zyskał większą nadzieję i motywację po poznaniu Ai. Motywowaną jej urodą, ale czy faktyczne źródło tych pozytywnych uczuć miało znaczenie? Niekoniecznie. Cieszyła się. Cieszyła, że faktycznie była w stanie przynieść uśmiech, otuchę i nadzieję wielu ludziom.
Położyła jedną swoją dłoń na swoim sercu, drugą na sercu Shinichiego. -Nie polegniemy. Sam Demon nas nie zranił. - Jakby ten fakt miał być jednoznacznym potwierdzeniem tego, że nic im nie grozi i na pewno przeżyją. Blondyn mówił o "wszystkich", nie tylko tej szczęśliwej w swym nieszczęściu dwójce. -Nie zabraknie mnie. Jestem tutaj. - i dłonią mocniej ucisnęła jego pierś. -I wszędzie indziej, gdzie tylko tli się choćby najmniejszy płomyk radości i nadziei.- Bogini nie mogła być tylko w jednym miejscu. Była tylko człowiekiem, wbrew temu co kiedyś zdarzyło się jej udawać. On raczej też nie miał już wątpliwości względem jej ludzkiego żywota, choć te słowa mogłyby jakikolwiek wpływ na niego wywrzeć. Choć jej uzbrojenie było mało boskie.[/akap]
Tak naprawdę, początkowo zignorowała obecność Shigemiego. Była przez tę krótką chwilę pogrążona w swoim własnym świecie, gdzie poza nią i Shinichim nie było nikogo innego. Nie było zgiełku przygotować. Nie było niczego. Jednak wróciła do siebie. W końcu do niej dotarły słowa medyka smutasa. Nawet potrafił się uśmiechnąć. Marnie, ale potrafił to wymusić. Jednak siła nie była do tego potrzebna. Kiedy brakowało sił i nadziei, jak być może właśnie temu chłopakowi, trzeba było chociaż sprawiać pozory. By nikt tej słabości nie widział. -Ohayo Shi-kun, jeszcze musisz dopracować ten uśmiech, wyglądasz jakby coś Cię bolało!- Pozwoliła sobie zażartować z niego, już wcześniej to robili, raczej się nie obrazi. A przynajmniej nie przy obcym. -Shi-nii, to przyjaciel. Jeszce niedawno mówił jak trudno się uśmiechać i popatrz! - Stara (no, młoda), pełna energii Ai. Szeroki uśmiech, nawet na moment nie znikał z jej twarzy. Choć kiedy dotykała serca Shinichiego, zdawała się mieć poważniejszy wyraz twarzy niż miało to miejsce w tej chwili.