Sklep z wyposażeniem

[Arii]

~ 9/17 ~

Zlecenie Specjalne B - Cesarscy brutale

Atmosfera na pokładzie zrobiła się gęsta. Zan i Ori siedzieli spoglądając na siebie. Jeden twardym, nieufnym spojrzeniem, drugi z przesadną kulturą i zachowaniem dystansu. Reszta rozwijała liny i maszty, łypiąc na nich spod byka. Izaraya obawiał się takiej sytuacji, ale nie tak szybko. Mieli określoną ilość czasu przed zmianą straży wodnej Ryuzaku. Zgodnie z założeniami zaraz powinni już być na otwartym morzu a ten zamierzał prowadzić takie rozmowy… Złożył drewniany podest do zejścia na deski portu, Iki i Momo rozwiązali liny na porcie a Momochiki pociągnęła jakąś wajchą. Mimo wątpliwego wyglądu ich transportu był dobrze zmechanizowany.
Wajcha służyła do wciągnięcia kotwicy na odpowiednią wysokość łodzi.

Zan zdenerwował się na odpowiedź Kamiyo. Nie tego się spodziewał, tylko tyle? Bo chciał pomóc? Kto miałby niby w to uwierzyć? Tylko szaleniec byłby w stanie w to uwierzyć! Czyżby Izaraya postradał zmysły?!
Kiedy otworzył usta, żeby odpowiedzieć, nie wiadomo skąd pojawiła się obok nich Momochiko i palnęła rudzielca w tył głowy. -Do masztów, bo będziesz szorował podłogę przez cały rejs, aż łapy Ci nie odpadną. Nasz towarzysz już powiedział wszystko, co miał. Jak na razie to przez Ciebie plan może nie wypalić, ruszajże dupsko do roboty.- podciągnęła go za fraki i pchnęła do masztu. Kilka sekund i maszty były już rozwinięte. Wiatr dmuchnął w nie i łajba ruszyła z portu. Pani kapitan stanęła za sterem prowadząc ich ku błękitom tych wód.
Izaraya podszedł do medyka, wycierając w tym samym czasie ręce mokrą szmatą. -Przepraszam za Zana. Nie przejmuj się nim, podczas podróży wszystko sobie razem wyjaśnimy, ale teraz będzie czekać Nas pierwsze wyzwanie. Straże na wodach Ryuzaku pilnują teraz bardzo wyprowadzania statków w kierunku Morskich Klifów, jak oczywiście mogłeś się już domyślić.- tak jak powiedział, po kilkunastu minutach od wypłynięcia, kiedy już zmierzali w kierunku prawdopodobnie wysp widać było kilka potężnych statków władzy tych granic. Bandery mówiły same za siebie.
Byli przygotowani na ewentualny atak ze strony Cesarza bardziej niż podczas ataku na Sogen. Teraz każdy spodziewał się takich manewrów ze strony Waneko.

Kiedy podpłynęli do tych statków, z pierwszego zrzucone zostały liny, po których zeskoczyli uzbrojeni marynarze-żołnierze. Długi, podest sięgnął ich pokładu i zaczął po nim schodzić ubrany w czarno-złotą zbroję mężczyzna o długich wąsach, z czarnymi włosami związanymi w kok. Wyglądał trochę komicznie, ale budził respekt. Jego ludzie stali w idealnym szyku, chociaż mógł być lepszy i równiejszy.
-Porucznik Straży Wodnej Ryuzaku no Taki, Hiyomari Natsuo!- krzyknął jeden ze strażników, wychodząc dumnym krokiem na przód i prostując jeszcze bardziej plecy. Iki, Zan, Momo i Izaraya padli na jedno kolano i pochylili głowy do przodu. Yuki pociągnął ze sobą Kamiyo, żeby zrobił dokładnie to samo. Jedyna, która się nie ukłoniła to Sayari. Patrzyła się dziarsko na mężczyznę. Jej złote oczy zabłyszczały.
Kto zamierzał ją przedstawić? Proste, jego towarzysz podróży, który go zatrudnił.
-Kapitan „Srebrnego Kła” Momochiko Sayari!- kobieta wyszła do przodu wyrównując się z kapitanem.
-Ahoy, Hiyomari-fukutaicho! Miło mi pana zawitać na mojej skromnej łajbie!
-Łajba to dobre określenie dla… Tego.- raczej nie był zadowolony, że musiał zejść na takie coś, co niewiadomo jakim cudem potrafiło pływać.
-Może wygląda biednie, ale swoje potrafi! Ludzie, którzy sprawdzą ładunek pod pokładem potwierdzą, że to cudeńko!- brzmiała, jakby się chwaliła tym, co posiadała. Jakby potężne statki Ryuzaku nie mogły się z tym mierzyć.
Porucznik podniósł dłoń do góry. Znak, żeby jego ludzie sprawdzili to co znajduje się na łodzi. Teraz Ori mógł zdać sobie sprawę, że nic o tym nie zdążył się dowiedzieć, ale na pewno mieli dobrą przykrywkę.
Dwójka z ludzi kapitana zaczęła podchodzić i sprawdzać dokumenty podkomendnych kobiety. Na końcu ostał się Ori.
-Imię, nazwisko, funkcja na „Srebrnym Kle”!

Dialogi:
Yuki Izaraya
Momochiko Sayari
Zan
Hiyomari Natsuo

[Kamiyo Ori]

Kamiyo miał problem z fałszem. Wprowadzał on w końcu chaos do systemu, a ten powinien być poukładany. Jak mechanizm zegara, wszystkie części naoliwione i dobrze wymierzone. W czasie trzeba było jednak i jego doglądać, bo dochodziło do zatarć elementów i następowały wtedy zgrzyty. Ludzki organizm był przecież czymś takim, ale w skali makro. Każdy element układanki budował większą całość, którą potem wykonywał określone operacje. Elementów ruchomych jednak było więcej i w związku z tym zgrzytów. Dlatego właśnie istniał zawód lekarza, który miał te cudowne machiny doglądać, oliwić, kiedy coś się zepsuje. Ostatnio nawet się dowiedział, że możliwa jest wymiana części. Czy człowiek nie był właśnie taką skomplikowaną strukturą? Nie wszystko jeszcze obejmował swoim pojmowaniem. Materiału było po prostu za dużo. Nawet jego głodny wiedzy umysł nie był w stanie nadążyć za wszystkimi zmiennymi w tym równaniu. Wnioskowanie logiczne zdawało się nie być w stu procentach skuteczne. Ludzie byli z natury pozbawieni tego elementu, czy wkradł się w działania jakiś psikus. Fałsz. Tak, kłamstwa Ori stanowczo unikał.

Wydawało się, że popełnił błąd. Czy to sformułowanie nie rozładowało napięcia? Taki miał cel, w końcu śmiał się z siebie, nie Cesarstwa. On w końcu był słaby i marny, tak przynajmniej się widział. W końcu podczas turnieju nawet nie zadał jednego ciosu. Nie był w stanie. Zachowanie Zana jednak wskazywało, że podróż nie obejdzie się bez przelotnych sztormów. Może jednak warto było na wszelki wypadek mieć plan ucieczki? Kogo próbował oszukać, było ich jedenaście. Zgodził się jednak na tę wędrówkę, a jakby postąpił inaczej, to byłoby to wbrew logice. Wprowadziłby chaos do układu, a ten najpewniej rozbiłby jakiś mechanizm, którego on mógł nawet nie dostrzegać. Może się rozchoruje?

Sytuacja została jednak rozładowana przez dzielną Panią Kapitan, która przybyła z odsieczą. On, niczym księżniczka uwięziona na szczycie wieży przyjął tę pomoc bardzo chętnie. Przede wszystkim jednak było to grzeczne i tak należało postąpić. Skinął jej głową w podzięce, gdy tylko jego rozmówca stracił go z oczu. Wolał go niepotrzebnie nie prowokować. Nie wyczuł jeszcze, jak u niego wszystko tyka. Może jakby mógł go rozkroić? Potrząsnął głową, starając się odrzucić szybko agresywne myśli. Z ludźmi tak przecież nie można było. To nie zwierzęta, które były materiałem w jego dłoniach. Tak jak glina czy drewno z kości też całkiem sporo można było wykrzesać. Skóry można było wyprawić, a mięso upiec.

Wyglądało na to, że przywódca tej wspaniałej kampanii poczuł się w roli mediatora i przysiadł się do medyka. Znów wiele słów, z których on każde miał do rozważenia. W skrócie jednak on miał załagodzić spór później, co młodemu iryoninowi pasowało doskonale. W biznesowym świecie była to sztuka delegowania, którą powinny opanować wszystkie osoby zarządzające zespołami. Jakby chciał w końcu wszystko robić sam, to by się zajechał i stracił wcześniejszy entuzjazm. Nie, żeby było go jakoś dużo… - Nic się nie stało. Dziękuje za wsparcie. – Odpowiedział zdystansowany jak zawsze. W końcu musiałby być głupi, aby odrzucić pomocną dłoń, gdy ta sama mu się wciska w garść. On miał przecież inne sprawy, a za niedługo najpewniej spotkają ich jakieś kolejne przeszkody. Zwykłe dotarcie do celu przecież byłoby zbyt proste, a życie nie rozpieszcza.

Czarnowłosy mógłby być prorokiem, bo po całkiem niedługim czasie czekała ich kontrola. Marynarka Ryuzaku była postawiona na najwyższe obroty. Przygotowywali się na zaognienie konfliktu z Waneko i spółką, czy też raczej chcieli po prostu bronić swoich brzegów? Jakby miał obstawiać, to logiczny wydawał się drugi scenariusz, a nie pierwszy. Nie przypominał sobie, by państwo kupieckie było agresorem w jakimś starciu historii. To byłby dopiero precedens! Jeśli chodzi o samego cesarza, któremu zarzucano szaleństwo, to tutaj była większa zagadka. Kamiyo nie wierzył w coś takiego jak szaleństwo. Maszyny w końcu musiały się kierować jakąś logiką. Najpewniej w tle występowały jakieś czynniki, które powodowały takie, a nie inne działania z jego strony. Szaleństwo było po prostu łatwą metodą usprawiedliwienia jednostki, dla tych którzy nie lubią drążyć. Ten w czasie wolnym właściwie nic innego nie robił, jak rozkładał na czynniki pierwsze. Gdyby swoim skalpelem był w stanie przeciąć atom, to z pięknego, kupieckiego miasta zostałaby garstka popiołu, jak już by opadł z grzybowej chmurki.

Niestety dość duży ładunek przedmiotów, które wiózł ze sobą, rzucał się w oczy. Nie chciał go też specjalnie chować przed kontrolą. Zebrał duży zwój i przewiesił sobie przez ramię, zanim nadeszła kontrola. Gdy trzeba było się kłaniać i uśmiechać, to szef całej ekspedycji wcale nie musiał go pośpieszać. Nic innego przecież nie robił przez większość czasu. Szacunek, jaki okazywał, był absolutny. Zarówno wrogom, jak i sprzymierzeńcom. W końcu na koniec dnia nigdy nie wiadomo było, czy strony nagle się nie zmienią, albo on odkryje, że jednak jego udział w przedsięwzięciu jest jakimś wynikiem konspiracji, która ma na celu zebrania wszystkich medyków w jedno miejsce, po czym wycięciu z ich ciał jakichś organów do eksperymentów, które miały stworzyć… Powiedzmy wielką kałamarnicę, którą Cesarstwo zaatakuje niczego niewinnych państwo kupców. Raczej mało prawdopodobne, ale czy mógł to wykluczyć? – Ori, Kamyo, medyk. – Podał wszystkie dane i dokumenty. Nazwisko planował zachować jeszcze trochę przed kompanami, bo w końcu im nie ufał do końca. Kłamcy i agresorzy, którzy jeszcze mieli czelność zarzucać mu fałsz. Przemilczenie to niekłamanie.

[Arii]

~ 10/17 ~

Zlecenie Specjalne B - Cesarscy brutale

Żołnierz spojrzał się po chłopaku i pokręcił głową. -Dość młody na medyka. Przeszukać go.- do Oriego podeszło dwóch innych, którzy już zabrali się za jego macanie, aż pani kapitan huknęła.
-Łapska precz od mojego medyka, inaczej łapy pourywam i wsadzę w dupsko, aż wyjdzie gardłem. Jak go stracę to te zawszone dupki padną w połowie drogi na Teiz! Albo go wymienicie na lepszego, albo podejdę i wyrzucę Was za burtę!- Sayari nie żartowała. Jej spojrzenie i ton były gniewne, jakby błyskawica przecięła jasne niebo i strzeliła w nich wszystkich. Porucznik nastroszył się.
-Grozi pani służbą Ryuzaku?
-A pan zamierza oddać mi swojego lekarza? Z chęcią podejmę się wymiany.- bezczelność płynąca z jej ust wszystkich zdziwiła. Nawet Izaraya nie mógł uwierzyć w tę wymianę zdań. Pomiędzy obydwoma dowódcami statków strzelały błyskawice.
-Zostawić go. Przeszukać łódź. A pani niech powie, jak chce przepłynąć stąd do Teiz. To nie ten port.
-Jestem kobietą z czterema fiutami na pokładzie. Lubię wyzwania i chcę zapisać się w historii. Mają śpiewać o mnie legendy w każdej karczmie i burdelu na świecie. O tym jak dwa cycki zrobiły coś czego dwa jaja nie mogły i nie potrafiły, ha!- zaśmiała się gromko. Przechodziła samą siebie, nie zwracała uwagi na to z kim rozmawiała i o jakim statusie stała przed nią osoba. Czyżby jej łajba, jej zasady? Porucznik spoglądał na nią, trochę zakłopotany, jeszcze żadna dama nie zwracała się tak do niego i przy nim.

W końcu strażnicy przeszukali cały statek, wrócili spod pokładu z ogromnym zdziwieniem.
-To niemożliwe... Nawet my nie posiadamy takiego czegoś... Poruczniku Natsuo, czysto. Ten statek... To perła!- wydukał podekscytowany jesden z chłopaków na posyłki. Porucznik uniósł brwi. Nic nie znaleźli. Zostało mu spojrzeć tylko na załogę kobiety i przyjrzenie się jej jeszcze raz.
-Następnym razem za takie zachowanie zostanie pani srogo ukarana, zapamiętam panią i pani załogę, Kapitanie Momochiko.- ukłonił się jej i wrócił swoim podestem na pokład wraz z resztą swojej gwardii, wracającej na linach. Po kilku minutach utorowali im drogę i mogli wypłynąć.

-HA! Co za dupki, gdybym miała czas to skopałabym ich i dała na pożarcie rybą! Co za nadęty bufon!- rozemocjonowana Sayari kręciła swoim kołem i darłą się na Zana, Ikiego i Momo. Izaraya odetchnął. -Ta kobieta zaprowadzi nas do grobu... Będzie z nią ciekawie. Kamiyo, wejdź pod pokład i wybierz sobie kajutę.- wskazał mu zejście pod pokład. A to robiło wrażenie, musiał zejść około dwóch metrów w dół i jego oczom pokazały się dwie pary kolejnych schodów w dół i długi korytarz. Kiedy przechadzał się przez korytarz zauważył kilka obrazów mężczyzn, którzy nosili kapelusze kapitana. Wszyscy byli z urody podobni do kobiety na górze. Rodzinny interes?
Pokład był ogromny i całkiem nieźle urządzony. Ciekawe skąd była ta łajba? Możliwe, że dowie się tego, kiedy wróci do góry. Kiedy w końcu wybrał kajutę, każda wyglądała dokładnie tak samo, tylko materace się różniły. Jedne były wygodniejsze, drugie mniej.
Kiedy powrócił na górę byli już daleko od statków Ryuzaku. Pierwszy raz miał okazje płynąć na Morskie Klify... Co będzie robił w tym czasie?

Dialogi:
Yuki Izaraya
Momochiko Sayari
Zan
Hiyomari Natsuo

proszę, opisz jakąś sytuację, jak pomagasz rozchorowanemu członkowi załogi (wolna ręka komu), następna tura robimy z/t :3

[Kamiyo Ori]

Kiedy dwóch żołnierzy ruszyło, aby go obmacywać, to od razu się spiął. Nie rozumiał, dlaczego mu nie wierzyli. Miał dokumenty z Ryuuzaku i tam w szpitalu pobierał nauki. Nie było nic w dokumentach na ten temat? Możliwe, że uznali je za podrobione. Złapał się mocno za nadgarstek, aby nie rozsunąć instynktownie bandaża z ręki. Mogłoby się zrobić nieco nieprzyjemnie, jakby ich tak nimi pochwycił i wyrzucił za pokład. Byłoby to ostre wyjście przeciwko władzom osady, narażenie całej załogi albo co gorsza… Niezwykle niegrzecznie. On miał maniery i musiał je zachować. Zacisnął wargi i się spiął, pozwalając się obszukać.

Z wybawieniem przyszła znowu Pani Kapitan. Teraz myślał, że warto było ją ozłocić. Postawić jej kilka pomników na dziobie statku, przedstawiającą ją w chwili triumfu, kiedy broniła uciśnionych, przed skorumpowaną władzą, która nadużywała swoich przywilejów. Oczywiście, że chodziło o tę teraz.

Bardzo, bardzo, bardzo dobrze, że zdecydowano się go jeszcze nie obszukiwać. Miał przy sobie w końcu nieco więcej sprzętu niż przeciętny medyk. Dwóch w sumie też. Dla tuzina by starczyło i jeszcze parę się rzeczy ostało. Skinął głową z uznaniem Sayari i po prostu zlał się z tłem, pozostając bez ruchu. Chyba w taki sposób można było to zrobić najskuteczniej, prawda? Wstrzymał też lekko oddech, jednak po chwili wrócił do normalnego oddychania. Chyba trochę przesadzał. Ździebko. Troszeczkę.

Przysłuchiwał się jednak dalej temu, co się dookoła wydarzyło. Momochiko była bardzo głośna i ordynarna, ale musiał jej to wybaczyć. Bardzo skutecznie rozbroiła ciężką atmosferę, jaką chcieli wywołać żołdaki na usługach państwa kupców.

Zaciekawiła go jednak kwestia przepłynięcia do Teiz, gdzie w sumie nie był jeszcze. Jakieś sześć lat temu znajdował się na Yinzin, ale... AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAChyba pierwszy raz słyszał w sumie o takiej wyspie. Ciekawa sprawa. Gdzie dokładnie mogło to być? Pojęcia nie miał. Tej wersji się trzymajmy.

Lekko przygaszony czuł, że zaczynają go opuszczać siły by stać prosto. Uszczypnął się mocno w łydkę, by skoncentrować się na zadaniu. Powitał ich wszystkich z uśmiechem, to tak samo pożegna. W końcu zeszli z pokładu, a on odczuł prawdziwą ulgę. Pierwszą od dawien dawna. Jakby ktoś mu kamień z serca zdjął i to taki znacznie większy. Klapnął tyłek na pokład, ocierając kropelki potu z czoła. Kto by pomyślał, że mogło być aż tak gorąco? Potem został wysłany pod pokład, gdzie zobaczył obrazy jakichś mężczyzn, którzy nosili podobny kapelusz jak Pani Kapitan. Może taka była moda? Nie wiedział. Doczłapał się do swojego pomieszczenia, gdzie wybrał pierwszą z brzegu. Zamknął za sobą drzwi, rzucił się na materac, nakrył płaszczem głowę i przez dobrą minutę krzyczał. Jak uznał, że na więcej nie ma już czasu, to wstał, poprawił ubranie, prostując te wszystkie zgięcia materiału, uśmiechnął się i był gotów do pracy. Pora w końcu było zrobić z siebie użytecznego członka załogi!
*** Na otwartym morzu bujało, ale mógł przysiąc, że już kiedyś się znajdował na podobnym statku. Morze tylko jakieś inne się wydawało. Śmieszne uczucie, gdy płyn w jego uchu pozostawał w równowadze z poziomem morza, a łajba skakała po falach jak fryga na grzebieniu. Do wspomnienia kontroli granicznej wracał raczej niechętnie. Pamiętał, że ci mężczyźni, którzy go dręczyli swoją drobiazgowością, zareagowali jakoś niezwykle entuzjastycznie po przejściu pod pokładem. Nie bardzo rozumiał, o co chodziło. Obrazy nawet były ładne, z dużą ilością detali. Kamiyo lubił, jak szczegóły były oddawane z należytą troską. Dzięki temu mógł sobie wyobrazić lepiej przedstawiony obiekt lub osobę. Nie musiał głowić się nad dopełnianiem go w swojej wyobraźni. No, może troszkę by poprawił, ale sztuka w dwóch wymiarach nie pozwalała zbyt dobrze oddawać głębi rzeczy, dlatego w jego rozumieniu była z natury ułomna. Nie to, co taka rzeźba. A skoro o niej mowa, to nie za dużo miał zajęć na pokładzie. Ot ktoś najwyżej miał jakieś obtarcia, czy wbita w dupę drzazga. Jak się łaziło w górę i dół wysokiego masztu, to trudno było o zachowanie integralności strukturalnej naskórka. Wypadki chodziły po ludziach. Wszystkie obrażenia i rany starał się wykonywać bez użycia chakry. To nie były w końcu warunki bojowe. Znacznie bardziej wolał igłę i nić przy zaszywaniu ran niż zieloną energię. Ta pozostawiała brzydkie ślady na pięknej strukturze, jaką był człowiek. Przy odpowiednich jednak zdolnościach i chirurgicznej precyzji można było o jakichkolwiek śladach po rozcięciach zapomnieć.

Zdarzyło się jednak, że jego antyfan numer jeden skręcił sobie kostkę. Sierota poślizgnął się na gąbce podczas szorowania pokładu. Izaraya chyba w ramach jakiejś lekcji czy próby przywołania go do porządku po nagannym zachowaniu w stosunku do medyka zalecił Pani Kapitan, by przydzielić mu ten obowiązek. Wielka to szkoda, bo Ori na pewno zrobiłby to lepiej. Medyk w pierwszej kolejności przypatrzył się obrażeniom, by ocenić, jak bardzo poważne jest to uszkodzenie. Wykonał kilka ruchów jego stopą, choć ten oponował. Oberwał tylko kuksańca w głowę od szefa kampanii, który mu kazał siedzieć cicho. Jak wyszło na to, że jednak kość nie była naruszona, to ten przyłożył dłonie do rany i zaleczył zieloną energią. Trzeba było przyspieszyć gojenie, a on musiał być sprawny do przeznaczonych mu zadań. Wtedy chyba pierwszy raz mężczyzna, czy też raczej chłopak podziękował mu za pomoc. Trochę do tego był dociskany przez kolegę, ale liczył się fakt. Przypomniał on iryoninowi nieco jego najmłodszych pacjentów, gdy przyjmował w Ryuzaku. Szkoda, że nie miał lizaka, bo chętnie by mu go wręczył za to, jaki był dzielny.

Sam też w końcu narzekał na nadmiar czasu wolnego, który spędzał na rzeźbieniu w masce dodatkowych zdobień, aby odróżnić ją od jej poprzedniego właściciela, Nazo no Sentokiego. Ten biedaczek niestety zmarł na Turnieju Pokoju i teraz trzeba było wybrać nowe, znacznie mniej tajemnicze imię. Może po prostu Sentoki? Gałka oczna, która była centralnym punktem, została wzbogacona o szlaczki i inne elementy, które rozpraszały uwagę od centralnego punktu. Wyciął otwór na usta, aby ułatwić dopływ tlenu. Nie chciał w końcu znowu zacząć się dusić. Nazwał tę rzeźbę Maska Prawdy. Reprezentowała ją oko, upstrzone różnymi duperelami, które odwracały od niego uwagę. Dokładnie tak samo, jak w życiu, gdzie w środku bagna fałszu można było znaleźć ziarnka prawdy. Trzeba było tylko patrzeć wprost, a nie na boki...

[Arii]

~ 11/17 ~

Zlecenie Specjalne B - Cesarscy brutale

Ta podróż była ciekawa. W końcu wypłynięcie takim stateczkiem, który wyglądał, jakby zaraz miał się rozpaść po pierwszym uderzeniu fal, nie mogła być nudna. Pani Kapitan wydawała rozkazy i żaden mężczyzna nie miał nawet ochoty jej się sprzeciwiać, najwyraźniej jej groźby mówione żartem, mogły nie być takowym. Jej ordynarne zachowanie dziwnym trafem pasowało do jej stołka, gdyby nie twarda ręka z jaką prowadziła ich przez tę przeprawę to mogliby już dawno się zagubić. Nie widział w jej dłoniach ani razu mapy, lunety, ani kompasu. Jedyny sposób, jaki wykorzystywała, gdy brakło wiatru, to wzrok skierowany ku słońcu i chmurą. -Będziemy siedzieć tak trzy dni. Szmaty w dłoń, będziemy pucować Mój Skarb!
I tak było, nawet Kamiyo dostawał jakieś pomniejsze zadania, ale nie mające go zbytnio przeciążyć. Dbała o niego lepiej niż o resztę. Częściej dostawał racje wody i jedzenia. Częściej dopytywała się o jego samopoczucie. Nawet lubiła z nim rozmawiać. -Jestem siódmym kapitanem tej łajby, Ori-san. W dodatku pierwszą kobietą, która nim kieruje. Cała linia mężczyzn z mojej rodziny rządziła tą perełką, nie potrafiąc wykrzesać z niej tyle co ja. W Morskich Klifach, jako wojowniczka byłabym uznana i szanowana. Jednak jako Kapitan? Wszyscy myślą, że to zły omen i powinnam się wstydzić tego, że hańbię imię swojej rodziny. A wiesz, gdzie ja to mam?- zaśmiała się. Odpowiedź była już mu chyba znana. -Dokładnie! W dupie! Żadna fala i stwór morski nie jest mi straszny! Nie ma lepszego kapitana ode mnie i się o tym przekonasz! I nie martw się, ten cały Teiz to ściema w naszych papierach, żeby móc wypłynąć. Ale będzie Ciebie trzeba wprowadzić w końcu w prawdziwy plan Izarayi.- tak zakończyła ich pogadankę wracając do steru.
Przypomniała mu jego obawy, kiedy Yuki zdradzał położenie ukrytej osady. Już wtedy miał myśli, że nikt o zdrowych zmysłach nie zdradziłby czegoś takiego. Czyli miał racje, plan podróży był inny i wypłynął gdzieindziej. Tylko kiedy dowie sięgdzie?

Zanim doszło do tej pogadanki zdążyli znowu ruszyć statkiem do przodu. Trafił się nieszczęsny wypadek Zana, który wydawać by się mogło, że został ukartowany przez lodowego mężczyznę. Wtedy cała reszta załogi zobaczyła, że to nie zwykły medyk. To był iryonin. Zyskał tym uznanie całej załogi. Napięcie pomiędzy nim a rudowłosym mineło, Momo i Iki częściej do niego podchodzili, i radzili się o jakieś skórne problemy i te bardziej związane z męskością. Wykonywał po prostu swoje zadanie, z uprzejmością i grzecznością.
W końcu nadeszła już piętnasta noc podróży. Rozpalili w specjalnym palenisku ognisko i Momo mógł rozpocząć swój codzienny rytuał. Bo to on był członkiem załogi, który przez całą podróż zajmował się gotowaniem pysznych potraw, aby nikomu nie zabrakło sił i mieli jakąś przyjemność. Często dopytywał się o jakieś podstawowe zioła Kamiyo i Izarayi, co mogłoby wzmocnić smak danego mięsa i wykorzystywał to na nich. Co prawda, eksperymentował, ale nikogo nie otruł a była to uczta dla duszy.
Kiedy przysiedli wszyscy do paleniska Izaraya się zamyślił.
-Kamiyo-san, jak już zapewne wiesz nie powiedziałem Ci prawdy o podróży. Jak możesz się domyślić, mówiąc na głos o naszej podróży musiałem powiedzieć, coś zupełnie innego, gdyby ktoś podsłuchał to o czym mówiliśmy. Ale nie było to tak dalekie od prawdy. Oprócz mnie i Sayaki nikt nie znał konkretnej trasy wyprawy. Żeby nie doszło to do niepowołanych uszu. Ukryta Wioska istnieje. Ale na jednej z mniejszych wysepek Hyou, prawie że przy lądzie.- mężczyzna odetchnął i spojrzał mu się w oczy. -Musieliśmy znaleźć bazę wypadową dla części uchodźców, która będzie blisko Fuyuhany, stolicy klanu Yuki.-Aktualnie Ranmaru - szepnęła pod nosem pani Kapitan. -Ukryta Wioska znajduje się na południu Hyou, jednak, żeby się tam dostać... Trzeba przeprawić się przez niebezpieczne wody i ominąć potężną flotę Hanamury.- obraz całej misji zaczął nabierać kolorytów i szczegółów. Pałeczkę po Izarayi przejęła złotooka piękność tego statku.
-I tutaj wchodzę ja. Już jutro wpłyniemy na te wody. Poznasz piękno wojska Cesarstwa. Jeżeli sądzisz, że ułożenie Ryuzaku i ich żołnierzy jest idealne... Ta perfekcja Morskich Klifów spowoduje, że Twoja jadaczka spadnie na pokład i nie wróci na swoje miejsce. Ważnym jest, żebyś był bezpieczny. Dlatego będziesz stał w moim pobliżu. Te wody... Dadzą nam się we znaki. Dlatego reszta tych majtków będzie musiała kontrolować żagle i ubezpieczać naszą ochronę przed atakami piratów. Oj... Tych będzie sporo a moja bandera jest im znana! Może to być ciekawe doświadczenie dla Ciebie Kamiyo-san, dlatego musisz powiedzieć czy jesteś gotowy się z tym zmierzyć. Dziwne pytanie, prawda? W końcu nie ma nigdzie żadnego lądu... Jest tylko Moja Perełka i woda. Jednak, jeżeli nie będziesz w stanie stawić czoła tym wyzwaniom, będziemy musieli Ciebie wyrzucić za burtę.- słowa były poważne. W końcu zmierzał pomóc bidnym i schorowanym mieszkańcom Cesarstwa a tutaj okazywało się, że był jakiś haczyk. Haczyk z dotarciem tam. Czy był gotowy na niebezpieczeństwa tych wód, aby tam dotrzeć? Możliwe, że rozumiał motyw ukrycia tych informaci do tej pory, ale nie pozostawili mu żadnej innej opcji...

Dialogi:
Yuki Izaraya
Momochiko Sayari
Zan
Hiyomari Natsuo

[Kamiyo Ori]

Życie na morzu nie należało do prostych. Zwłaszcza gdy nie była to podróż statkiem pasażerskim, a jako członek załogi pełnej oryginalnych postaci. Z nich wszystkich stanowczo najbardziej wybijała się Pani Kapitan Momochiko Sayari. Jej pewność siebie i głośne zachowanie bardzo mocno kontrastowało z uprzejmym, spokojnym i pełnym rezerwy medykiem. Zaskarbiła jednak jego wdzięczność, oj tak. Ori robił, co mógł. Próbował nawet się nieco douczyć z zakresu żeglugi. W końcu to było dość interesujące, jak kilka dużych kijów i wielka szmata potrafiły wprawić w ruch na wodzie taki ogromny ładunek. Przyglądał się ustawieniom masztów w zależności od wiatru i spoglądał również na działania potężnej kobiety, która z jakiegoś powodu chyba też za nim przepadała. Może to był jakiś instynkt macierzyński? Kto wie.

Fakt, że plan przedstawiony mu przez lodowego pana mijał się z prawdą, przyjął z umiarkowanym zdziwieniem. Nie było to z powodu tego, że on faktycznie był inny, bo o tym to był przekonany od momentu jego objawienia w leśnym zagajniku, ale tym, że zdecydowali się mu w końcu powiedzieć. Wchodzili na kolejny poziom fałszu, czy już docierał do źródła prawdy?

W tak zwanym międzyczasie po małym incydencie ze zwichniętą kostką jego relacje z resztą załogi się znacznie poprawiły. Koleżka Zan nawet zrezygnował z wcześniej tak otwarcie okazywanego wrogiego nastawienia wobec tak podejrzanego typka, jak Kamiyo. W końcu on sam był też jak mała skrzynka, pełna sekretów. Niektóre z nich skrywał nawet przed samym sobą. Zaczęli przychodzić do niego z drobnymi sprawami, gdzie mógł przy pomocy normalnych metod zastosować terapie lecznicze. Większość jednak wycofała się rakiem, gdy na pewne problemy znane jedynie tej powszechnie uznawanej za silniejszą płeć zaoferował znane metody badania gruczołu krokowego. Miał nawet cieniutkie rękawiczki z cielęcej skórki, które były przeznaczone właśnie do tego typu badania per rectum. Bezpruderyjne podejście do tych spraw dodatkowo spodobała się Pani Kapitan, która usłyszawszy o całym zajściu, wyśmiała jego pacjentów. Tak, jak całkiem za nią przepadał, to akurat nie spodobało się medykowi, bo każdy miał w końcu prawo do swojej prywatności. Na takiej łajbie jak ta jednak trudno było sobie nawzajem nie wchodzić na głowę. Jeśli chodziło o kwestie kulinarne, to medyk był dosłownie wszystkożerny, nie wybrzydzał i kręcił noskiem przy marchewkach. Z ziółkami to znacznie bardziej pomógł szef całej kompanii, którego babcia w dzieciństwie straumatyzowała do zdobywania takiej wiedzy. A może po prostu to lubił?

Pozornie beztroskie czasy spędzone na poznawaniu się jak łyse konie miały jednak te bardziej poważne momenty, w których były poruszane istotne kwestie. Nie mógł zapomnieć, po co się wybierał w tej rejs i było to faktycznie bardzo potrzebne. Ustalona wioska, do której miał się kierować, znajdowała się nie na wschodzie, zachodzie czy północy, a na samym południu od Hyou. Nic mu to nie mówiło, bo jego pojęcie o geografii tego terenu było bliskie zeru. Poruszone były istotne kwestie dotyczące ich drogi, potencjalnych przeszkód i szyku, w jakim mieli się ustawić podczas tej najbardziej niebezpiecznej fazy podróży. Podczas wielkiego czyszczenia pokładu w trakcie okresu martwego wiatru przechodził przez pokład wiele razy, by oszacować jego długość i szerokość. Sam już wybrał coś, co jak myślał, było optymalnym punktem do obrony, który znajdował się blisko centralnej części, a nie mostku kapitańskiego. Przedstawienie tych propozycji wydawało się kluczowe, a w związku z tym konieczne było uchylenie rąbka tajemnicy odnośnie do swoich umiejętności. – Bardzo przepraszam Pani Kapitan, ale wydaje mi się, że optymalnym dla mnie punktem w trakcie starcia byłby sam środek pokładu, przy maszcie. Da mi to możliwość szybszego dostępu do członków załogi w przypadku odniesienia jakichś obrażeń. – Uniósł swoją dłoń i przelewając nieco chakry, pozwolił odwinąć się nieco bandażom z jego nadgarstków. W powietrzu zakręcił się w rulonik, by następnie wrócić na swoje dawne miejsce. – Dysponuje pewnymi umiejętnościami, które pozwolą mi na szybsze pochwycenie członków załogi, aby przyciągnąć ich do siebie, jeśli stracą swą mobilność. – Skończył krótką demonstrację techniki panowania nad cieniutkim materiałem, po czym jeszcze go poprawił. – Efektywny zasięg tej techniki to piętnaście metrów, dlatego z mostku może mi być trudno sięgnąć tych, którzy znajdą się na drugim końcu okrętu. – Odetchnął lekko, czując znaczący dyskomfort związany z przekazaniem tej informacji. Wiedzieli w końcu, że jest medykiem, ale młody iryonin miał całkiem pokaźny zasób innych talentów i wyposażenia. Odczekał na jej ustosunkowanie się do jego pomysłu, po czym bez względu na jej odpowiedź bez wahania przytaknął na zadane pytanie. Trochę nie rozumiał potrzeby potwierdzania, że zrobi to, co się od niego oczekiwało. Jakie inne miał alternatywy w tym momencie? Zejść z pokładu i pobiec po tafli wody z powrotem do Ryuuzaku? Jeśli dobrze liczył, to gdzieś po drodze skończyłaby mu się chakra.

[Arii]

Z/T

[Ario]

Ario po sprawdzeniu tego co zaszło w siedzibie przyszedł do sklepu, trzymajac listę na zakupy. Wiedział, że musi odbudować tyle ile się da, ale z drugiej strony odbudowa niemalże całego pionu to tak jakby...ah, dobrze że Ario nie przejmował się takimi rzeczami. Była robota do zrobienia, to ją robił.

Przedstawił w sklepie listę z zakupami, jednakże na odbiór musiałby czekać dużo czasu. Stąd póki co nic nie zamawiał i uznał, ze poczeka na Hoshi, bo jednak chyba lepiej kupić już coś docelowego, niż poprawiać i tak ruderę.

Korzystając z sytuacji, kupił jednak coś innego.

  Ukryty tekst

Gdy zebrał to co dostał, wziął spakował to wszystko w duże pudła i skierował się z powrotem w kierunku ich siedziby. Zamierzał w oczekiwaniu na resztę dokończyć to co zaczął w Ningyo-shi. Miał już konkretny plan jak przetransformować swój "prezent" od shirei-kan w coś, co miałoby interesujące zastosowanie. Teraz o Cesarstwie słyszy się coraz więcej, stąd i Ario musi być przygotowany.

Z/T viewtopic.php?p=207296#p207296

[Kisuke]

Pierwszym miejscem, które odwiedził był tutejszy sklep. Zazwyczaj nie zaopatrywał się w nowe towary, bo posiadał spore zapasy, ale tym razem sprawa miała się inaczej plus przygoda na statku z piratami nieco nadwyrężyła jego zapasy. W każdym razie potrzebował zakupić kilka nowych sztuk broni oraz innych dodatków, które wspomagają zwykłego ninja w czasie walk.

-Dzień dobry, poproszę wszystko z tej listy- Z uśmiechem na ustach przyszedł i przywitał się ze sprzedawcą. Nie potrzebował rozglądać się po asortymencie, gdyż sprawdził go jeszcze zanim tutaj przyszedł. Miał wszystko dokładnie rozpisane, razem z cenami, wypisanymi na boku. Można by sądzić, że to wprost klient idealny. Nie marudzi, wie czego chce, a co najważniejsze zapłaci bez zbędnych problemów i próśb o zapisanie czegoś na kreskę. Bo właśnie obok listy zakupów, którą położył na ladzie, położył wyliczoną sakiewkę z ryo.

  Ukryty tekst

Zakupy i inne sprawy zostały zakończone, można więc było udać się w podróż, którą odbyć powinien już dawno temu.
[z/t]

[Ando Giichi]

Przed wyruszeniem w jakąkolwiek podróż należało się odpowiednio przygotować. Giichi miał przyoszczędzone trochę kasy z różnych dotychczasowych zleceń, przez co mógł teraz zrobić jedne ziorowe zakupy. Na jego szczęście nie był osobnikiem, który specjalizacjuje się w szermierce, łucznictwie czy innej sztuce walki wymagającej niewiadomo jakiego wyposażenia. Wystarczyło mu parę kunaiów i shurikenów, a do tego mnóstwo własnych umiejętności, by skutecznie wyrządzić szkodę. Zakupy więc zrobil niewielkie. Zaplacił całą należność, a cały zakupiony sprzęt schował mogł schować do kamizelki shinobi noszonej na torsie. Kilka małych kieszonek, ale arsenał drzemal w nich niebywały, jeśli ktoś tylko znał tego młodego najemnika.

Po udanych zakupach chłopak wyszedł na zewnątrz i z rękoma w kieszeniach płaszcza oparł się o ścianę budynku. Rozglądał się po ludziach przechodzących ulicą. Sklep z wyposażniem to dobre miejsce, żeby szukać shinobi, który by coś za człowieka załatwił, a Giichi wyglądał na takiego, co może co nieco załatwić. Wysoki, smukły, z kamizelką shinobi widoczną pod plaszczem, no i tym badającym spojrzeniem. Starał się być niezwykle czujny, a ruchy w razie potrzeby też miał niczego sobie. Nie można było stać w nieskończoność, no ale przez chwilę można było sprawdzić, czy nikt nie zaproponuje mu roboty.

  Ukryty tekst

[Arii]

Handel - Zlecenie Rewolucjonistów B - Ando Giichi

1/17

Kto by się spodziewał, że tego dnia miało wydarzyć się coś niezwykłego? Raczej nikt. Każdy szedł własnymi drogami, ostatnio czasy stały się coraz mroczniejsze i niebezpieczne. Lepiej było szybko załatwiać swoje sprawunki i wracać do domu. Ale tego nie chciał na pewno nasz dzisiejszy bohater. Który wręcz szukał jakiś kłopotów, chociaż jak on to by nazwał - zlecenia.
Po swoich zakupach stał i doglądał ulicy, która jeszcze była ruchliwa. Sklepikarze z zapałem namawiali swoich klientów na niepotrzebne im do niczego produkty, aby tylko więcej zarobić. Klienci albo dawali się naciągnąć, albo nie. Ale zysk i tak był.
Nagle na ulicy pojawiło się biegnące z jakimś pakunkiem dziecko, około dwunastu lat, chłopiec, krótkie kasztanowe włosy. Za nim biegł otyły handlarz o łysej głowie, spocony i czerwony na twarzy. Ledwo zipał, dziecko zdecydowanie miało przewagę. -Niech ktoś złapie tego złodzieja! Błagam! Błagam! grubas zaczął machać pozłacanymi od pierścieni i sygnetów dłońmi, żeby ktoś go wsparł. Większość ludzi miała całkowicie na niego wylane. Nikt nie interesował się niedolą bogacza, który najwyraźniej wręcz opływał w luksusach. Ale dlaczego nie miał żadnych strażników? Czy to odpowiednia zachęta dla Ando, żeby zarobić. Gruba (dosłownie!) ryba biegła naprzeciw niego i machała mu forsą przed nosem. Już mógł poczuć zapach kapusty...

[Ando Giichi]

Nie trzeba było długo czekać przed sklepem, by coś się zaczeło dziać. Co prawda początkowo nic się nawet na to nie zapowiadało, ale wkrótce zamęt, wołania, i pośpiech biegnącego dzieciaka przykuł uwagę młodzieńca. Widział część ludzi, która pewnie się odruchowo odsuwała, inną która ignorowała, a jeszcze inną, która niezręcznie pewnie próbowała złapać szkraba i przynajmniej odebrać pakunek, a może nawet wymierzyć jakoś sprawiedliwość. Giichi wspomniał dziecięce czasy, jak sam tak biegał po ulicach z kolegami. Dorastanie w sierocińcu Ryuuzaku no taki albo nawet na ulicy od czasu do czasu to nie są przelewki. Dzieciak może miał biedną rodzinę, może miał łóżko w domu dla sierot, a może wychowywał się na ulicy. Wszystko było możliwe, tak jak możliwe było to, że robi coś dla czystego zysku albo dla czystej zabawy, a niczego mu w domu nie brakuje.

Brązowowłosy dwudziestolatek uśmiechnął się pod nosem. Nie tylko tak biegał po ulicach, ale zdarzało mu się również kraść, pomagać innym złodziejom, czasem nawet być złapanym. Ah, dziecińśtwo. Było trudne, ale zawsze to jakieś wspomnienia, gdzie choć nie było łatwo, to nie nadstawiało się karku dla pieniędzy, bo dziecko zazwyczaj mogło się wyłgać z kłopotów. A i lanie się nieczęsto dostało, czy zostąło zbitym przez sklepikarza albo strażnika. Początkowo Giichi chciał nie reagować i puścić złodzieja samego sobie ze zdobytym łupem, ale z drugiej strony... Odzyskując paczkę zarobi, a jeśli dzieciak zostanie złapany, to może skończyć nawet okaleczony. Lepiej mu pomoże, jeśli zabierze paczkę, odda kupcowi, a dzieciaka puści wolno.

Ando ruszył do działania i szybkim zrywem chciał dopaść swój cel. 12-latek bez przeszklenia raczej nie miał wielkich szans w starciu z mniej lub bardziej doświadczonym shinobi. Giichi jednak chciał złapać chłopaka za ramię by go powstrzymać, drugą ręką sięgnąć do swojej sakiewki po parę monet, by następnie dłonią, którą przytrzymała chłopaka sięgnąć po pakunek, wyrwać mu go na siłę, dając jednocześnie nieco grosza drugą ręką, która przygotowałaby te pieniądze moment wcześniej. Zmykaj. - Mial tylko do powiedzenia cicho złodziejowi, by jeśli cały manewr się udał, zwrócić się w stronę goniącego kupca i wynegocjować nagrodę za odbiór pakunku, a jednocześnie zastawiając drogę do złodzieja, by ten mógł gdzieś zniknąć. Jak dobrze pójdzie, chłopak wykorzysta tę niewielką kwotę by kupić jedzenie, spłacić długi, albo cokolwiek innego co pozwoli mu przez jeden dzień się nie martwić o przeżycie, a czas na tym oszczędzony da mu chwilę na zastanowienie się nad swoim życiem i kto wie? Może zacznie ćwiczyć i skończy jak Giichi - najemniczy shinobi, który jednak na finanse nie narzeka, podstawowe potrzeby spełnia, ryzykuje swoim życiem, ale jak widać - coś z tego ma.

[Arii]

Handel - Zlecenie Rewolucjonistów B - Ando Giichi

2/17

Kto by się spodziewał, że to właśnie taki manewr wykona młody najemnik? Na pewno nie ja! Ale miał ogromne i szczodre serce! Odzyskał pakunek jednym sprawnym ruchem, złodziejaszek spojrzał się z przerażeniem, ale nagle z zaskoczeniem! Shinobi wręczył mu parę monet i kazał uciekać. Zbawca! Spocony handlarz zatrzymał się przy nim i zipiąc patrzył się na uciekającego młokosa i na chłopaka przed sobą. Wzrok ciągle krążył. Do momentu, aż złodziej, który został "nagrodzony" zniknął z pola widzenia.

-Coś ty narobił?! Ten złodziej powinien zapłacić za to, co zrobił! Dlaczego go puściłeś?!- handlarz ledwo łapał powietrze w płuca. Nawet nie zauważył, że za nim pojawił się mężczyzna, który położył mu dłoń na ramieniu. -Sądzę, że za dużo ruchu dla pana. Dzieciak potrzebował zapewne jedzenia. Nie ma się co pieklić, kolega ładnie to załatwił.- jegomość wskazał na pakunek, który odzyskał Giichi. -Weź to co twoje i wróć do rzeczywistości, Staruszku.- zaśmiał się i wyszczerzył. Handlarz nie wiedział, co innego miał zrobić, dlatego (jeżeli najemnik się na to zdecydował) odebrał swoją paczkę i ruszył w drogę powrotną.

Kiedy oddalił się na odpowiednią odległość jegomość się wyszczerzył. -Świetny manewr. Tego szukałem. Chciałbyś trochę zarobić? Spotkajmy się tutaj za trzy godziny. Część kwoty dostaniesz od razu, resztę po wykonaniu roboty. Wyglądasz na takiego, co lubi dać komuś w pysk. I to właśnie proponuję. Szukaj mnie pod pseudonimem "Sroka".- ptaszysko odwróciło się i ruszyło do przodu, przed siebie. Zostawiając, zapewne chętnego na kasę na już shinobiego, który z chęcią podejmie się tego zadania. Ale miał jeszcze trzy godziny... I nie wiedział dokładnie na czym będzie to polegać... Co będzie robił w tym czasie?

Dialogi:
Sroka

[Ando Giichi]

Tak jak Giichi przewidział, udało się łatwo złapać złodzieja, a puszczenie go wolno wywołało kontrowersje. Zabawne, że akurat ci, którzy mają pieniądze i pewnie zaczynali z uprzywilejowanej pozycji startowania z rodzinnym majątkiem śmią się w ogóle wypowiadać o karaniu kogoś, komu wręcz należałoby się, żeby otrzymał pomoc. Młodzieniec wiedział, że postąpił prawidłowo, że praktycznie nikt nie był stratny poza nim. Normalnie byłoby mu szkoda pieniędzy na jakiegoś żebraka, ale nastoletni złodziejaszek... Brązowowłosy przeżywał kiedyś to samo na ulicach tego samego miasta. Nic więc dziwnego, że serce zmiękło i pozwoliło mu pomóc biedakowi.

- Każdy kiedyś płaci za swoje czyny. Jedni za popełnioną kradzież, inni za niepilnowanie towaru. Nie widzę jednak, zebyśmy tu mieli jakiegoś sądziego, windykatora lub kata. - Wzruszył ramionami. Kupiec co pozjadał wszystkie rozumy. Giichi zerknął na brzuch spaślaka. Faktycznie pozjadał. No ale pojawił się jeszcze jeden człowiek, który poparł najemnika w tym co zrobił i dalej skrytykował grubasa. Jednak są jeszcze na tym świecie ludzie, którzy mają poczucie jakiegoś współczucia i tego, że powinno się wesprzec potrzebujących, a bieda przyczynia się do powstawania przestępstw i to zjawisko naturalne, któremu można zapobiegać.

Minął moment zanim gruby kupiec sobie poszedł, a drugi przechodzień, jak się później okazało - o pseudonimie Sroka, zagadał do najemnika proponując mu pewnego rodzaju robotę, brak szczegółów oprócz konieczności walki, tudzież jakiejś groźby. Trochę to działanie pod pseudonimem, poparcie dla wypuszczenia złodzieja mówiły dwudziestolatkowi, że może to być związane z przestępczym półświatkiem, ale póki nie będzie to mordowanie niewinnych albo handel nimi, czemu by nie? Nie tak dawno Giichi uratował grupę kobiet w niewoli podczas transakcji na morzu. Jak widać każde zadanie można wykonać inaczej, tylko z zadania zmienia się to w bardziej przygodę lub aktywność społeczną.

- Nie to, że lubię, ale umiem wystarczająco, by na dawaniu w mordę zarabiać. - Jednocześnie skomentował, co zgodził się, że jest zainteresowany ofertą. Dowiedzieć się miał dopiero po trzech godzinach. Ciekawe dlaczego? To nie było zbyt bezpieczne, bo można było w tym czasie przygotować pułapkę. Po co to robić na nieznanego shinobi? Ciężko powiedzieć. Na wszelki wypadek Giichi postanowił obserwować dyskretnie srokę. Opuścił tę strefę handlową i zaczął przyglądać się ludziom. Zapamiętał sobie jakiegoś niepozornego cywila, ktry oddalał się od tej części miasta, a następnie korzystając z Henge no Jutsu, przemienił się w niego i udając, że idzie na zakupy, starał się dyskretnie obserwować Srokę.

  Ukryty tekst

[Arii]

Handel - Zlecenie Rewolucjonistów B - Ando Giichi

3/17

Giichi nie należał do osób, które uwierzą przechodniowi w jakąś tam historyjkę. Mimo, że przyjął zlecenie (?) od nieznajomego to i tak uważał to za dość dziwne, dlatego zaplanował małą zasadzkę i za pomocą jednej z elementarnych technik Ninjutsu ruszył za ptaszyskiem, aby dowiedzieć się czegoś więcej. Wiązanie się z kryminalistami nie było nigdy niczym dobrym, ponieważ nie posiadało się do końca wiedzy o tym, kto był prawdziwym zleceniodawcą i dla kogo popełniało się jakieś przestępstwo.
Z takich lub innych rozmyślań nagle wyrwała go mgła, która pojawiła się znikąd i zajęła cały obszar. Znał, aż za dobrze tę technikę. Kiedy się rozwiała (a raczej jakiś-ktoś ją dezaktywował) nie widział śladu po mężczyźnie. Czy zrobił to on czy może jednak ktoś inny? Pewnym było jednak, że na pewno był obserwowany, ale to nie mogło go zaskoczyć w tym mieście. Na tym ono polegało.

Jeżeli zdecydował się wrócić do miejsca, gdzie miał go oczekiwać i odczekał dany czas, miał okazję przyjrzeć się, jak nagle ludzie z ulicy znikają, jakby wiedząc co ma się wydarzyć albo jakby spodziewając się nagłego pojawienia się mgły (ale ktoś ma odpał na tym punkcie). Gęsta mgła przeszła przez każdy zakamarek najbliższej okolicy. Dostrzegł również kilka cieni poruszających się w niej i ustawiających, jak na jakimś przedstawieniu. Kiedy mgła zaczęła znikać dostrzegł pięć różnych męskich postaci. A w samym środku, Sroka. -Cóż za niespodzianka, że jednak tutaj jesteś. Muszę przyznać, że spodziewałem się, że zrezygnujesz. W końcu nie dostałeś wiadomości, co masz zrobić. A jednak tu jesteś.- zaśmiał się i wyprostowany podszedł. -Przechodząc do interesów. Jak na pewno wiesz istnieje aktualnie mały konflikt w Cesarstwie. A jako, że jesteśmy dobrymi ludźmi chcemy pomóc tym pokrzywdzonym i uciekającym od strasznego Cesarza.- kiedy mówił ostatnie słowa jego kąciki ust się delikatnie uniosły do góry. -A jako, że już widziałem, jak się zajmujesz podobną sprawą - sądzę, że będziesz dobrym kompanem do odebrania podróżujących z małej wyspy na morskiej granicy z Hyou. Tam mamy odebrać statek z uchodźcami, którzy podążają do aktualnej lub już byłej Shirei-Kan, Yuki Mikoto, w Osadzie Hachimantai, gdzie mają swój obóz rewolucjoniści dołączający do niej. Tutaj trzymaj zapłatę, połowę, resztę otrzymasz, jak załatwimy sprawę i ich doprowadzimy do tutejszego portu.- uśmiechnął się do najemnika, jakby to miało być takie łatwe. Ale to przecież tylko przeprawa przez granicę wrogiej granicy uchodźców i ich bezpieczne dostarczenie tutaj.

Dialogi:
Sroka