Wioska ukryta wśród drzew

[Minoru]

Przez cały czas tych wszystkich ich rozmów na temat Minoru, to on wiódł pierwsze skrzypce. Zwodził kupca, kłamał mu, lub odmawiał odpowiedzi, zachowując przy tym pełen spokój i pokerową twarz… aż do teraz. W pierwszej chwili nie zrozumiał co do niego powiedziano i już otwierał usta by zaprzeczyć ponownie i przyjąć jeszcze raz tą samą rolę osoby uspokajającej biednego roztrzęsionego kupca. Lecz nim wydobył się z jego ust jakikolwiek dźwięk, synapsy w jego głowie zaskoczyły.
– Zaraz, co?- Głos załamał mu się w połowie zdania przechodząc w trochę zbyt wysokie tonacje. Zupełnie jak gdyby przechodził ponownie mutację. Ale jakim cudem? Skąd? Miliony pytań krążyły w jego głowie, aż poczuł jak ta zaczyna mu puchnąć i boleć od tego natłoku. Przecież niemożliwym było by Hoshi-sama wiedział jaką drogę obierze Minoru… sam Minoru nie wiedział jaką drogę obierze póki nie dotarł pod samą bramę. Dalsze wyjaśnienia kupca nie rozwiązały jego bolączki ani odrobinę. Pojawił się, co prawda, cień możliwości, że cała ta sytuacja była tylko niesamowitym zbiegiem okoliczności, ale paranoja Rakuraia podpowiadała mu, że takie rzeczy się nie zdarzają… Czy to znaczyło, że koleś który ich napadł też został nasłany przez Hoshiego? A może przez Bo? Może testowali go? Cholera, teraz to był zdolny uwierzyć we wszystko.
–Cholerny dupek… - Wyrwało się z jego ust nieświadomie, gdy tak zaskoczenie i niedowierzanie przeradzało się w poczucie oszukania i złość. Oprzytomniał również, zaraz chwilę później, gdy zrozumiał co powiedział. Wiedział, że Yamanacy potrafią czytać w głowach. Misae przetrenowała na nim tą technikę, czym wprowadziła go w stan totalnego przerażenia. Ale czy potrafili też wkładać innym ludziom myśli tak by ci o tym nie wiedzieli? Pokiwał jeszcze raz głową otrząsając się z kolejnego zamyślenia. Miał ochotę dać w ryj temu głupiemu Yamanace, choć wiedział, że odbije mu się to czkawką.
– Yahiko-sama… - Przerwał nagle, zastanawiając się co właściwie chciał mu powiedzieć. A chciał powiedzieć dużo, lecz wiedział, że myśli są szybsze od słów i jeśli zacznie mówić wszystko o czym myśli, to sens zaginie w potoku wielowątkowości jego myśli. Dlatego odetchnął głębiej, by uspokoić nerwy i zaczął ponownie
– Błagam o wybaczenie. Sądziłem, że lepiej będzie jeśli pozostaniesz nieświadomy tego co się dzieje. Nie wiedziałem, że znasz Hoshi-sama i że próbował zwerbować cię do swych knowań. Pragnę jednak zapewnić cię, że to nie on nasłał mnie na ciebie.- Zamknął usta, by ponownie złapać myśl, bo poczuł że zaczyna ponownie odpływać. Nawet otwierał już usta by jeszcze coś dodać, lecz postanowił nie ciągnąć tego wątku. Powiedział to co było najważniejsze, dalej jedynie by się powtarzał. Zamilkł więc i skupił się na drodze. Z radością przyjął wiadomość, że właśnie docierali do celu i że mogą wjechać do ukrytej wioski bez problemu. Misja nie trwała długo, ot zaledwie dwa dni, ale był to dla niego dość emocjonalna przejażdżka.
– Dziękuję za wszystko. Naprawdę, bez pana byłbym zapewne gdzieś w okolicach granicy i spałbym gdzieś po lasach. Mam nadzieję, że następnym razem będziemy mogli spotkać się przy kuflu, zamiast w trasie. O tego na tyle, proszę się nie martwić. Zapewniam pana, że świat już nigdy więcej o nim nie usłyszy.- Pożegnał kupca, nawet wymieniając z nim niedźwiedzi uścisk na jaki mogą pozwolić sobie osoby, które uznają się za przyjaciół. Wytargał jeszcze bandziora z tyłu wozu i odczekał chwilę, nim kupiec zniknie mu z pola widzenia.
– No chłopie, chodźmy. Trzeba by cię doprowadzić do porządku. Nie chciałbym, żebyś mi zdechł na środku wioski. - Pchnął go w ramię by ruszył przed siebie. Szukał raczej bocznych uliczek i jakichś mniej uczęszczanych miejsc. Najlepszym wyborem byłaby jakaś speluna, lub też opuszczony budynek gdzie mogliby spędzić czas do wieczora. Rozejrzał się jeszcze za jakąś przychodnią, lub lekarzem. Przydałoby się, żeby ktoś obejrzał bandziora. Może i był szumowiną, lecz Minoru wierzył w konwencję Sogeńską(Genewską) i uważał, że jeńców należy traktować z szacunkiem. Wszak nie był sędzią. Jednak, gdy nadejdzie czas na spotkanie to zaciągnie go ze sobą, na wyznaczone miejsce, choćby był umierający.

[Arii]

Przesyłeczka [C]

15/14

Myślenie źle o Yamanakach było dość odważne, jak na kogoś im służącego. Ale czy ktoś się o tym dowie? Możliwe, że nigdy nie dojdzie do takiej możliwości, ale trzeba było się jej wystrzegać i starać się już od teraz unikać jej prawdopodobieństwa. Mimo oszukania Minoru, czego też nie był pewien, Hoshi musiał mieć w tym jakiś plan. Możliwe, że stworzył kilka planów i możliwości na raz i akurat nadarzyła się ta jedna z nich. Było to skomplikowane a ten został w to wszystko wmieszany. Gierki polityczne były jednymi z okropniejszych w jakich można było wziąć udział.
Ale teraz musiał zająć się swoimi pakunkiem, dlatego po pożegnaniu z kupcem ruszył w boczne uliczki ze swoim zakneblowanym przyjacielem. Na szczęście nie zostało zbyt dużo czasu do spotkania i ustawiając się w alejce na północy osady, widział najwyższe drzewa. Wystarczyło tylko poczekać na księżyc i tajemniczego jegomościa.
Złapany mężczyzna już nie sprawiał więcej kłopotów, chyba wiedział, że nie ma żadnych szans i poprzestał swoich akcji, które tylko doprowadzały do gorszego stanu.

W końcu nadeszła noc i na ciemnym niebie zawisł wysoko księżyc. Minoru widział rozmazany cień kogoś na jednym z drzew, ale gdyby chciał uruchomić swoje zmysły - opis podany mu przez Hoshiego się zgadzał. Piękna aura jasna jak słońce... Ale czy to tylko jego zmysły? Wydawać by się mogło, że to coś więcej... Nagle trzy dźwięki typowe dla sowy, które poniosły się przez całą osadę. To musiał być on...

Dialogi:
Yamanaka Hoshi
Bo
Narakumi Yahiko

[Minoru]

Minoru spędził cały dzień ukrywając się przed światem, na zmianę z pilnowaniem człowieka, który jeszcze nie tak dawno był niezwykle pewny siebie, a teraz siedział potulnie w jednym miejscu, jak gdyby stracił wszelką nadzieję. Było mu go prawie żal… prawie. Na całe jego szczęście w wiosce nie działo się zbyt wiele i nikt nie zdążył go zauważyć, lub też połączyć faktów, toteż mógł na spokojnie poczekać, aż nadejdzie pora spotkania. Ba, nawet udało mu się odnaleźć odpowiednią miejscówkę, by móc obserwować miejsce spotkania, z bezpieczniejszego miejsca.
Godziny mijały, a słońce przesuwało się po nieboskłonie ku zachodowi. Minoru rozdzielił między siebie a swego więźnia racje żywnościowe, jakie zostały mu w plecaku i dopilnował, by ten zjadł swoją część w ciszy. W końcu jednak nastała noc, a potem kolejne czekanie. Dzięki bogom, że pogoda mu sprzyjała i drzewo na którym miał znajdować się osobnik, z którym miał się spotkać. Dopiero teraz pomyślał o tym, że właściwie nie zna jego imienia… albo zapomniał co też przekazywał mu Hoshi-sama. Mógł mieć tylko nadzieję, że będzie to ta pierwsza wersja i nie wtopi od razu przy pierwszej misji dla niego. W końcu jednak ktoś pojawił się na drzewie. Jego trzecie oko podpowiadało mu, że to musi być on, przynajmniej tak wynikało z informacji, które posiadał. Postanowił jednak poczekać jeszcze chwilę, ponieważ brakowało jeszcze jednego czynnika, który miał zidentyfikować mężczyznę. I po kolejnych minutach doczekał się. Trzy pohukiwania, zupełnie jak sowa, dotarły do jego uszu. To musiał być osobnik, z którym miał się spotkać. Zapakował sobie więźnia na barki, tak by łatwiej mu było go dźwigać i ruszył w kierunku miejsca spotkania.
–Pozdrowienia od Yamanaka Hoshi… - Powitał swój kontakt, z rękoma uniesionymi do przodu, tak by ten mógł je dostrzec. Dopiero wtedy, opuścił swego więźnia na jedną z gałęzi tak, by mieć wolne ręce. Następnie wyciągnął zwój, w którym umieścił przesyłkę i odpieczętował go.
– Przynoszę dwa prezenty. Pierwszy, paczka którą miałem dostarczyć. Drugi, człowiek, który starał się odebrać mi przesyłkę, być może uda wam się wycisnąć co nieco z niego. - Przekazał paczuszkę osobnikowi naprzeciwko niego, a następnie wskazał na wiszącego obok niego mężczyznę, który lepsze dni miał już za sobą.
– Czekam, na dalsze instrukcje.- Zakończył swój monolog, zastanawiając się co też będzie musiał jeszcze tutaj zrobić.

[Arii]

Przesyłeczka [C]

15/14

Minoru, przystojny włóczykij służący klanowi Yamanaka, w końcu trafił do swojego celu. Wysoki mężczyzna, po pięćdziesiątce, zakrywający tylko swoje krocze skrawkiem materiału, który miał budowę niedźwiedzia i długi, koński, siwy ogon z włosów. Można było go uznać za ludzką formę bestii. Łypał teraz na Minoru i patrzył się agresywnie, ale jakby z nudów. Przyjrzał się na krótko wiszącemu, związanemu i zakneblowanemu mężczyźnie. W końcu wrócił wzrokiem do Rakuraia. -Hoshi zawsze wie, jak zadbać o dobre wejście swoich ludzi. Ten stary Yamanaka nigdy się nie zmieni...- glos olbrzyma był głęboki i niski. Łatwy do zapamiętania. Niewielu mogło się takim pochwalić.
Mężczyzna przyjął paczuszkę zbliżając się do mężczyzn. Mogło być to trochę bardzo intymne, gdy zbliżył się praktycznie nagi do tej dwójki. Otworzył przy nich paczkę, w której znajdowała się mała, drewniana skrzyneczka, którą otworzył i oczy mu się zaświeciły. Zamknął ją i sięgnął po związanego. Umieścił go na ramieniu. Bandzior wytrzeszczył tylko oczy. -Odpocznij w osadzie. Czekaj na dalsze rozkazy klanu. A tym tutaj się nie przejmuj. Misje wykonałeś z sukcesem. Należy Ci się odpoczynek.- i tak o to skoczył do przodu, bardzo szybko znikając sprzed oczu Doko. Bez odpowiedzi, co musiał dostarczyć i temu co spotka bandziora, który zaatakował jego i pana Yahiko. Ale może gdy odpocznie to ułoży to w jedną całość?

Dialogi:
Yamanaka Hoshi
Bo
Narakumi Yahiko

MISJA ZAKOŃCZONA SUKCESEM!

[Minoru]

Zatrzymał się w miejscu chwilę po tym jak dotarł na miejsce spotkania. Jego wzrok padł na człowieka, który jeszcze przed chwilą pohukiwał jak sowa i zdębiał. Pierwszy raz w życiu widział takiego dziwoląga. Normalnie nie uznałby go nawet za cywilizowanego, ale chyba musiał być, w końcu byli w samym środku wioski. Starał się powstrzymywać, lecz jego wzrok co chwilę, ukradkiem, padał na ciało jego kontaktu. Dzięki bogom, że przynajmniej jego klejnoty rodzinne były zakryte i nie musiał ich podziwiać. Przez chwilę, nawet ich spojrzenia spotkały się razem, lecz Minoru natychmiast opuścił swój, samemu nie wiedząc dlaczego. Być może miała tu udział jego dzika natura.
–Tak też słyszałem… - Odpowiedział, gdy stojąca przed nim bestia odezwała się. Głos miał całkowicie pasujący do jego sylwetki. Przekazał mu paczkę, czując jak jego ciało bezwiednie napina wszystkie mięśnie. W jego głowie właśnie odbywała się walka pomiędzy dwoma Rakuraiami. Pierwszy chciał wiać jak najdalej od tego mężczyzny. Drugi, chciał walczyć z olbrzymem. Być może to on byłby jakimś większym wyzwaniem dla shinobiego. Nie zrobił jednak nic co mogłoby wywołać między nimi zbędny konflikt. Nie uciekł również, nie chcąc ujść za tchórza. Przypatrywał się jedynie jak ten otwiera paczuszkę, jak wyciąga drewnianą skrzyneczkę i jak jego oczy stają się większe gdy zobaczył zawartość. Minoru nie mógł zaprzeczyć, że taka reakcja wzbudziła i jego ciekawość, lecz znał swoje miejsce i nie zamierzał wychodzić przed szereg. Zamiast tego oddał bandytę, gdy ten wyciągnął swoja wielgachną dłoń po niego.
– Dziękuję. - Odpowiedział w pustkę, gdy jego kontakt pochwalił jego osiągnięcie i zniknął sprzed oczu shinobiego najzwyczajniej w świecie zeskakując na ziemię. Minoru spojrzał jeszcze w dół, zastanawiając się, czy przeżyłby taki skok.
– Jare, jare.- Podrapał się po czubku głowy, czując jak adrenalina przestaje płynąć w jego ciele, ustępując zakłopotaniu i zmęczeniu. Gdzie też on znów trafił. Rozprowadził chakrę na spodzie swych stóp, tak by zwiększyć ich przyczepność do podłoża i rozpoczął zejście z drzewa. Ciekaw był ile będzie mu dane czekać nim kolejny Yamanaka zgłosi się do niego.

[Z/T]

[Boukyaku Shinichi]

W normalnych warunkach podróżowanie po Prastarym Lesie należało do przyjemnych i kojących dusze czynności. Szczególnie wiosną, kiedy na drzewach pojawiały się jaskrawe zielone liście, z ziemi wyłaniały się kwiaty, a zwierzęta coraz śmielej opuszczały swoje nory. Niestety nie były to ani normalne warunki ani normalne czasy. Dzicy podbili Sogen i stali się sąsiadem Midori. Spodziewać się więc było można dalszej ekspansji, ale nie tylko. Nawet jeśli zorganizowanie dużej armii trwało i jeszcze wojna nie postępowała na dalsze tereny to psy wojny dalej ujadały. Można było się spodziewać grup dzikich snujących się po sąsiednich terenach, niosąc tym samym zniszczenie.
Gdyby nie okoliczności Shinichi skorzystałby ze swojej techniki transportowej, ale w obecnych czasach nie zamierzał wystawiać się na potencjalne ataki. Nosiło to za sobą też pewne plusy. Czasem ciężko byłoby śledzić ujście rzeki z poziomu lotu ptaka, kiedy to rzekę zasłaniają wielkie, rozłożyste korony drzew. Wędrował więc na piechotę w jednej dłoni trzymając mapę. Posiłkował się nią regularnie, aby mieć pewność, że punkty charakterystyczne są mijane z odpowiedniej strony. Przewodnikiem była szumiąca rzeka, która prowadziła niemalże za rękę. Trasa nie należała do ciężkich i właściwie trudno byłoby się tu zgubić. Poza tym dotarcie do ukrytej wioski miało zająć zaledwie kilka godzin, co czyniło wyprawę jeszcze przystępniejszą. Wedle instrukcji kontakt z informatorem miał nastąpić dopiero za dwa dni. To dawało więcej czasu na zasymilowaniem się z tubylcami. W dodatku można też było pozyskać wstępne informacje na temat kultu, który biorąc pod uwagę wojnę mógłby być związany z zwierzeniami dzikich.
Opuszczając "bezpieczną" strefę Yokukage umysł Shinichi'ego opuściły zbędne rozważania. Chłonął bezwolnie otoczenie i starał się wytężać swoje zmysły. Być może zakrawające o paranoiczne myślenie stawiało blondyna na ostrzu noża. Nie słyszał nic o dzikich od bitwy pod Kotei, ale było to coś gorszego niżeli słyszeć o kolejnych atakach. Musiał zachować czujność, nawet tak blisko swojego obecnego "domu". Jego umiejętności znacznie poprawiły się, ale większość walk i tak wygrywa zimna kalkulacja. Czuł, że z każdym kolejnym krokiem wkracza w do paszczy lwa.

[Arii]

9/X

Modlitwa
Misja B - Boukyaku Shinichi

---

Podróż przez Prastary Las okazała się dość spokojna, cały czas poruszał się wzdłuż rzeki, nie zbaczając ani trochę z trasy. Dookoła niego latało wiele ptaków. Od szarych po te nieco bardziej kolorowe. Gdzieniegdzie mógł zobaczyć wiewiórkę lub jakiegoś lisa, który był w trakcie polowania. Chyba jego największym zdziwieniem mogło być zobaczenie niedźwiedzia, który łowił swoimi ogromnymi łapami ryby, nie zwracając na nic innego uwagi, ciesząc się zdobyczami. Dzika przyroda miała to do siebie, że mimo swojej srogich praw bardzo kusiła i interesowała ludzi. Dlatego dłuższe obserwowania puchatego niedźwiedzia było czymś zupełnie zrozumiałym.
Ale tak... nic się nie działo. Po około czterech godzinach zaczął zauważać, gdzieniegdzie wiszące drabiny a nad głową wisiały mu dziwne drewniane mosty zawieszone o gałęzie potężnych drzew. Im dalej stawiał kroki tym robiło się nad jego głową gęściej, ponieważ nagle nad nim były również konstrukcje przypominające domy do zamieszkania, nie tak okazałe jakie widział w osadzie klanu Nara, ale i tak mogło to zaskoczyć i zaintrygować.
Słyszał również oprócz śpiewu ptaków rozmowy ludzi, ale na tyle niezrozumiałe przez dzielącą go od nic wysokość, że nic nie udało mu się z tego wyłapać.
I tak o to dwa dni przed spotkaniem z dziwnym informatorem dotarł do Wioski Ukrytej wśród Drzew, która posiadała wiele drewnianych, ale i kamiennych budynków i okazała się dość spora. Ludzie wszędzie się krzątali i na samym wejściu dotarł na ryneczek, gdzie gwar niósł wszystkie rozmowy w otoczenie. Tak o to mógł zacząć szykować się do doinformowania się na temat tutejszego ludu, ale pierwsze co wpadło mu w oko był portret wiszący na tablicy na środku ryneczku. Zobaczył na nim piękną kobietę w długich włosach, dużych oczach i pełnych ustach. Pod portretem był napis zaginiona. Obok stały dwie starsze kobiety.
-Kolejna... Jak tak dalej pójdzie to żadna z nas nie zostanie w osadzie... Czemu nikt się tym nie zajmuje?
-Nie wiem, ale nie dość, że Dzicy to jeszcze we własnym domu mamy czuć się zagrożeni... Co robić, jak straż nie może znaleźć żadnego śladu?
-Nie wiem, nie wiem... Ale niech ktoś na Jurōjin się tym zajmie...
Kobiety wydawały się przerażone, reszta osób podchodzących do tablicy reagowała podobnie, używając czasami ostrzejszych słów i oskarżających o to Radę Narów. Ale czy na pewno mogła być to ich wina? Gdy przyjrzał się tablicy pod kilkoma innymi pergaminami były podobne szkice lub portrety z tym samy dopiskiem. Zauważał, że znikały w większości same kobiety w różnym wieku... Budzić to mogło właśnie takie reakcje, jakie zobaczył. Ciekawe czemu nikt z klanu się tym nie zajął, skoro trwa to już dłuższy czas?

---

Dialogi:
Randomowie

[Boukyaku Shinichi]

Podróż, a raczej przechadzka trwała zaledwie kilka godzin. Podczas przemierzania lasu nie wydarzyło się nic niezwykłego, a fakt ten był przyjmowany z ulgą w sercu przez blondyna. Położenie ukrytej wioski wśród drzew względem osady klanu Nara nie było nader dalekie, więc raczej nie powinno spodziewać się dzikich. Mimo to Shinichi obawiał się natknąć na pojedyncze przypadki zapuszczania się wgłąb cywilizowanego terenu. Nie mógł więc się zrelaksować i chłonąć piękna dzikiej przyrody, łosi, jeleni, saren, dzików, lisów, borsuków, kun, jenotów, wilków i rysiów. Relatywne odprężenie nastąpiło dopiero, kiedy zaczął przekraczać próg wioski. Domki na drzewach były intrygujące, ale zarazem zdawały się być bezsensowne i mało bezpieczne. Shinichi oczami wyobraźni widział wiele sposobów w jakich taki rodzaj budownictwa mógłby być wykorzystany przeciw swoim gospodarzom. Kolejne przebyte kroki namnażały ilość zabudowy i dźwięki żyjącej kolektywnie społeczności.
Rynek nie należał do największych, ale przypominał znacznie bardziej to do czego przyzwyczajały "klasyczne" osady. Ciemny płaszcz okrywał całe ciało, w tym ekwipunek sugerujący fach jak i medalion klanu Nara. Jedyne co wyraźnie było widać to twarz Shinichi'ego zbliżającego się do tablicy. Miał on dwie blizny, jedna orała słuszną część boku głowy, druga zaś szpeciła brodę. Same rysy twarzy nie należały do szlachetnych, a przesadnie rozszerzone źrenice nie pomagały w całym wizerunku. Mężczyzna po prostu wyglądał nieprzyjemnie. Shinichi nawykł już do efektu jaki wywołuje jego aparycja i starał się mieć pogodny wyraz twarzy, oraz poruszać tak żeby nikogo nie zaskoczyć swoją nagłą obecnością. Miał dwa dni na rozejrzenie się. Poza tym planował też sprawdzić co takiego dzieje się w wiosce o umówionej porze na wykonanie sygnału dla informatora. Uwagę przyciągnęły lamenty starszych kobiet pod tablicą, gdzie wywieszone były wizerunki kobiet. Wszystkie uchodziły za zaginione. Możliwe, że było to powiązane z kultem. Shinichi podszedł bliżej lekko kłaniając się kobietą i wrył spojrzenie w zawartość tablicy. Jego dłoń mimowolnie uwolniła się spod połaci płaszczu i zaczęła gładzić czubek brody. Chciał zrozumieć wzór. Być może tylko młode kobiety znikały bez śladu, albo role grała atrakcyjność? Czy w ogóle na tablicy znajdował się jakikolwiek wizerunek męski. Najpewniej najlepiej byłoby spróbować się dowiedzieć u straży, której istnienie potwierdziły komentujące smutną rzeczywistość panie. - Przepraszam, mogłyby mi panie wskazać budynek straży? - Spytał uśmiechając się grzecznościowo. Jako członek klanu Nara nie powinien natrafić na wielki opór ze strony tutejszych organów. Informacje zebrane od gawiedzi mogły być cenne, ale według Shinichi'ego straż powinna mieć znacznie więcej potwierdzonych relacji, dowodów i być może śladów. Gdyby była to rzecz związana z kultem - a właśnie na taką pachniało - to mógłby się zając problemem, gdyby okazało się to niezwiązane to cóż. Straż musi sobie poradzić z tym sama. Tak czy inaczej należało potwierdzić, albo wykluczyć opcje zaginionych dziewcząt w kontekście własnej misji.

[Arii]

11/X

Modlitwa
Misja B - Boukyaku Shinichi

---

Kiedy przypatrywał się w tablicę szukając dodatkowych informacji lub próbując zrozumieć schemat. Ale takowego nie widział. Kobiety wyglądały różnie, były w różnym wieku z opisów wynikało także, że zajmowały się całkowicie czymś innym. Niektóre były matkami, babciami, córkami, żonami, samowystarczalne. Ale oczywistym było, że nie można było udostępnić ot tak wszystkich informacji. Zasiałoby to jeszcze większą panikę, gdyby był jeden wspólny ślad dla wszystkich. Albo każdy mógłby wziąć sprawy we własne ręce a straż chciała możliwie jak najbardziej uniknąć.

Sama postać Shinichiego nie wzbudziła, aż takiej od razu jak się spodziewał. Praktycznie codziennie można było tutaj zobaczyć jakiegoś shinobiego, więc nie było to, aż tak dziwne. A to, że z gęby wyglądał jak bandyta? Póki miał symbol jakiegoś klanu było to usprawiedliwione. Starsze kobiety uśmiechnęły się do niego. -Na końcu tamtej uliczki przy straganie z sandałami, kochanienki. Może ty coś zdziałasz, jeżeli chodzi ci o to.- wskazała na tablicę a później przenosząc palec na stragan z sandałami. Rzeczywiście za nim, 100 metrów dalej, był mały budyneczek oznaczony symbolem straży. Przed stała dójka młodych strażników, plus-minus w jego wieku. Patrzyli się przed siebie, nie chcąc nawiązać z nikim za długiego kontaktu wzrokowego. Ale gdy tylko spojrzeli na niego zastąpili mu drogę. -Czegoś tutaj szukasz?- wystąpił ten po prawej, wypinając pierś do przodu i unosząc delikatnie podbródek do góry.

---

Dialogi:
Randomowie
Strażnik

[Boukyaku Shinichi]

Błękitne oczy przeniosły się natychmiastowo z tablicy z portretami zaginionych kobiet wiodąc za palcem nieco starszej przedstawicielki płci pięknej. Wskazany budynek straży nie znajdował się daleko. Widać było nawet dwójkę wojowników mających w obowiązku pilnowania porządku tego miejsca. Shinichi nie do końca wiedział jak działa hierarchia w Midori i czy znajduję się w ogóle w pozycji, aby czuć się ponad zwykłymi strażnikami. Prawdę mówiąc nie wiedział jak działa hierarchia gdziekolwiek. Jedyna zapisana prawidłowość zaszczepiona w jego umyśle to należyty szacunek dla starszych i jeszcze większy dla bogów. Pokłonił się więc kobiecie, która posłużyła pomocą. - Spróbuję, a teraz proszę mi wybaczyć. - Powiedział starając się nie kłamać. Nie zamierzał robić niczego co nie zostano mu zlecone, jeśli zaginione kobiety to coś niezwiązanego z kultem to będzie musiał się zająć tym ktoś inny. Mogło też być tak, że jest to celowy zabieg klanu Nara i dochodzenie byłoby sprzeczne z wolą miejsca, które chciał nazywać swoim domem.
Nie mitrężąc czasu Shinichi po prostu ruszył w stronę budynku straży. Stojący tam mężczyźni skanowali okolice i dopiero, kiedy blondyn znalazł się wystarczająco blisko postanowili zareagować. W ich działaniu było coś nerwowego, albo to Shinichi był nerwowy. W momencie kiedy strażnik zastąpił mu drogę dłoń ukryta pod płaszczem przywarła do białej gliny w torbie. Wewnętrzny głos podświadomości, która nie należała do Shinichi'ego zaczęła niemalże wrzeszczeć. Wrzaski zaś nie sugerowały niczego przyjemnego. Chciały, aby Shinichi jak najszybciej wysadził tych, którzy stoją mu na drodze. Blondyn nie zamierzał słuchać tych wskazówek, rzadko kiedy pozwalał podświadomości kontrolować jego ciało. - Nazywam się Shinichi. Starszyzna rodu Nara nakazała mi wykonać misje w tym miejscu. - Powiedział sucho walcząc dalej z destrukcyjnymi myślami. Wolną dłonią wskazał na wisiorek przynależności do klanu. Jego wzrok nie spuszczał strażników i było w nim coś nieprzyjaznego. - Szukam informacji i zakwaterowania. - Dodał po chwili i ręką, którą wskazał na medalion podparł swój bok prezentując strażnikom asortyment shinobiego pod czarnym płaszczem. Druga dłoń nie przestała gładzić gliny wewnątrz torby, gotowa na szybką reakcje w razie potrzeby. Shinichi był naprawdę ciekaw jak jego nowa moc sprawdzi się w walce z człowiekiem. Być może właśnie dlatego zadzierał teraz brodę i patrzył na dwójkę z góry. Szukał po prostu okazji i choć nie było to rozsądne po prostu nie mógł się doczekać.

[Arii]

13/X

Modlitwa
Misja B - Boukyaku Shinichi

---

Do każdego innego, ale akurat do Strażników wioski? Do ludzi, którzy ściśle współpracowali z klanem Nara i chronili swoje plecy, kiedy byli w tarapatach? Zły wybór, ale trzeba było brać poprawkę, że sam Shinichi nie miał dobrego zachowania we krwi a ufność nie należała do jego cech. Przez jego postawę i ton strażnicy sięgnęli do swoich kabur z katanami. -Radzę Ci się cofnąć, odwrócić i odejść stąd jak najszybciej. Zanim zrobi się nieprzyjemnie, nieznajomy.- strażnik spojrzał się na niego ostro i wymownie. Jakby samemu starając się sprowokować młodego shinobiego do następnego ruchu.

-Mogę wiedzieć, co wy do cholery robicie?! Ile razy mam wam powtarzać, żebyście po prostu stróżowali!- za strażnikami u wejścia do budynku pojawił się wysoki mężczyzna o wysoko spiętych ciemnych włosach. -Przepuście go i zajmijcie się swoją robotą, bo w końcu wylądujecie na ulicy.- spojrzał się na blondyna i machnął do niego dłonią. -A Ty wyciągnij łapę z kabury. Brakuje mi tutaj jeszcze kolejnej burdy. Masz szczęście, że dostałem o Tobie wcześniej list. Następnym razem nie sprowokujesz ich a mnie.- przeprowadził go przez mały korytarzyk w środku i wprowadził do pokoju, który nie był zbyt wielki, były w nim dwa krzesła, drewniany stolik a na ścianie wisiała mapa Midori. -Coś do picia?- wydawało się, że to tylko pytanie, bo nagle do ręki wsadzono mu szklankę wody. Mężczyzna usiadł na krześle i wskazał drugie. -Kazushi, kapitan tutejszej straży. Po coś konkretnego do nas podszedłeś czy tylko chciałeś się wypróbować z młodzikami nie znającymi życia bez mleka podanego przez matkę?

---

Dialogi:
Randomowie
Strażnik
Kazushi

[Boukyaku Shinichi]

Wraz z nową siła często może przyjść zuchwałość i być może to właśnie to popchnęło Shinichi'ego w taki a nie inny obrót wydarzeń. Strażnicy zareagowali bardzo nerwowo, co zupełnie nie dziwiło. Dzicy na granicy, a jeszcze w samej osadzie ginęły kobiety. Była też sprawa kultu, który mógł ale nie musiał być powiązany. Zastanawiało natomiast to, że strażnicy zamierzali ot tak odesłać członka klanu Nara. Blondyn uśmiechnął się ponuro. Nie zamierzał dać się zatrzymać byle pachołom. - Przepuście mnie zanim~ - Urwał w trakcie zdania, kiedy to pojawił się ktoś przypominający kapitana straży. W pierwszej kolejności zwrócił się do swoich podwładnych, a Shinichi nie odebrał sobie przyjemności patrzenia na nich jak na kogoś gorszego. Sytuacja się zmieniła, kiedy to nowoprzybyły mężczyzna dorzucił kilka groszy w kierunku blondyna o szpetnej twarzy. Dłoń z dodatkowym otworem ustnym posłusznie, acz niechętnie odkleiła się od białej gliny. Później w dość teatralnym geście uniosła się spod płaszcza, tak żeby obie jego ręce były widoczne. Na twarzy pojawił się sztuczny uśmiech. - Nie chciałem wszczynać awantury. Poszukuje informacji i kwaterunku. - Powiedział cicho, a grymas zniknął z parszywej facjaty. Ruszył za mężczyzną, który do tej pory nie potwierdził swojej domniemanej przez Shinchi'ego kapitańskiej pozycji. Oczywiście mijając strażników posłał im przeciągłe spojrzenie.
Niewielki korytarz prowadził do równie małego pomieszczenia. W głowie Shinichi'ego nie znajdowało się wiele wspomnień, ponieważ żył od zaledwie kilku lat. Zaprezentowana sceneria natomiast budziła całkiem żywe emocje. Nie był to pierwszy raz, kiedy to blondyna prowadził strażnik wysokiej rangi do pomieszczenia wyglądającego jak do przesłuchań. Pogrążony w myślach nie zwrócił uwagi, że usiadł na drewnianym krześle. Dopiero wsadzenie mu do rąk wody ocuciło uwagę. - Dziękuje. - Powiedział zgodnie z etykietą i napił się z naczynia. Po chwili potwierdzona została tożsamość mężczyzny i rzeczywiście był to kapitan straży. Najpewniej dość niekompetentny zważysz na sytuację. - Nie słuchali co do nich mówię. - Odparł dość prędko na słuszny zarzut o chęci wypróbowania się z byle chłystkami. - Nazywam się Boukyaku Shinichi. Jestem członkiem rodu Nara i została mi przydzielone zadanie w Twojej wiosce. Na ten moment prosiłbym o podsumowanie ostatnich wydarzeń. - Wyjaśnił nie zamierzając dzielić się celem swojego zadania. W końcu wedle notki miał kontaktować się z informatorem w dość specyficznych warunkach. To mogło oznaczać, że należy wykazać się brakiem zaufania do każdego innego. "Wróg" mógł być wewnątrz rządców tego miejsca. Teraz kiedy o tym pomyślał, spojrzał wewnątrz naczynia z wodą znajdującego się we własnych dłoniach. Nie powinien tego pić. Paranoiczne myśli napłynęły umysł Shinichi'ego, nasuwając coraz to mroczniejsze scenariusze.

[Arii]

15/X

Modlitwa
Misja B - Boukyaku Shinichi

---

Mężczyzna spojrzał się na chłopaka, aby ocenić to co mówi i westchnął, kiwając przecząco głową. -Ty chyba powinieneś zająć się czymś innym, prawda? Według listów od Starszyzny masz się tutaj z kimś spotkać za dwa dni. Powinieneś skontrolować, co się dzieje dookoła, nie tylko w tej jednej sprawie, którą wysłuchałeś od staruszek pod tablicą.- więc tak dużo już wiedział? Mogło to wskazywać, że Kazushi obserwował go od jego wejścia do wioski. -Ale skoro już tutaj jesteś i się tym jakoś zaintrygowałeś, mogę ci co nie co opowiedzieć.- wyciągnął z szuflady od biurka dwie fajki i podał Shinichiemu jedną dla towarzystwa albo ozdoby. -Widzisz... Osada od dwóch miesięcy zmaga się z zaginięciami kobiet. Staraliśmy się odnaleźć wspólny schemat, ale takowy nie istnieje. Każda jest w innym wieku, innego statusu, inni znajomi, inni partnerzy.- odpalił swoją zapałką i wypuścił kłąb dymu.

-Jedyne co może być bliskie to każdy trop urywa się w podobnych miejscach nad rzeką, pod najwyższym drzewem. Ale to tylko to... Jeżeli chcesz... Masz dwa dni, aby to zobaczyć. Ale pierw kwaterunek. W Karczmie w centrum, za targowiskiem masz już wynajęty pokój. Staraj się również obserwować... Czasami dzieją się tutaj magiczne rzeczy.- dokończył swoją fajkę przyglądając się chłopakowi przez dłuższą chwilę. Najwyraźniej to wszystko co chyba miał do powiedzenia. Chociaż, gdy ten już chciał wyjść odchrząknął. -Tak jak wchodziłeś do wioski, skieruj się trzy kilometry na zachód. Przy rzece rośnie ogromna wierzba.- odchrząknął jeszcze raz i uderzył w trakcie zdania dłonią o stół. Dziwne zachowanie, ale może miało jakiś cel? Kto wie? Już kilka rzeczy zdążył tutaj zauważyć, które mogły wydawać mu się dość... inne.

---

Dialogi:
Randomowie
Strażnik
Kazushi

[Boukyaku Shinichi]

Podsycana paranoja buchała niczym potężne festiwalowe ognisko. Kapitan zachowywał się w sposób przynajmniej uchodzący za kontrowersyjny. W dodatku swoimi słowami próbował jakby zdobyć zaufanie Shinichi'ego, co szło w zupełnie innym kierunku. Jak dotąd wykazywał się obszerną wiedzą i nawet detalami związanymi z notką otrzymaną przez blondyna w wiosce rodu Nara. Gdyby zleceniodawca chciał uwzględniać tego kapitana jako informatora i osobę pomocną to zdecydowanie by to zrobił. Enigmatyczność notatka nie pomagała w niczym. Kiedy by tak nieco głębiej się nad tym zastanowić to z jakiegoś powodu nikt mu nie dostarczył zadania w "ludzki" i przyzwoity sposób. Kapitan znał każdy krok Shinichi'ego i treść notki. Coś tu śmierdziało - Czy kwestionuje pan moje kompetencje kapitanie? - Spytał bez ogródek i zbędnych emocji oszpecony mężczyzna. Kazushi sugerował mu, że powinien zajmować się innymi sprawami. Ciężko było przyjmować taką "krytykę" od osoby, która nie potrafi załatwić sprawy zniknięć w swojej wiosce. Chyba, że jest w to zamieszany. - Czy mogę wiedzieć kto zaadresował list do Twojej jednostki o mojej misji? - Zadał kolejne pytanie, a jego oczy nieco zmrużyły się nieufnie. Tak samo również Shinichi spojrzał na fajkę, którą odsunął na bok. Grzecznościowy gest, albo chęć otępienia zmysłów. Starał się uważnie słuchać kapitana i starać się wyłapać słowa mogące skrywać podwójne znaczenie. - Dziękuje, na pewno skorzystam z kwaterunku. - Odparł i skłonił się lekko. Raport z sytuacji mającej miejsce w wiosce ukrytej wśród drzew był dość zdawkowy i opiewał jedynie o zniknięcia. Kapitan wyraźnie chciał, aby Shinichi zbadał wspominane wielkie drzewo. W dodatku miał rozglądać się za magicznymi wydarzeniami. - Jeśli mogę. Chciałbym się dowiedzieć więcej o wiosce. Kto tu rządzi, jaką macie siłę militarną. Czy w pobliżu raportowano obecność dzikich, jakie nastroje panują wśród cywili. Czy poza zaginięciami mamy do czynienia tutaj z jakimiś przestępstwami. - Zalał szeregiem pytań i próbował sobie przypomnieć czy kapitan wspominał o rzeczonym w liście kulcie. Kiedy zaś etap zameldowania się i wymiany informacji zakończył się, Shinichi wstał nie chcąc przebywać w tym miejscu dłużej niż musiał. Potrzebował ułożyć sobie w głowie wszystko to czego się dowiedział. Podniósł się, a kapitan wydał z siebie dźwięk. Pozornie niepozorne chrząkniecie. Znów nacisnął na zobaczenie ogromnego drzewa, gdzie wszystkie tropy urywały się. Cóż, nawet jeśli brzmiało to niebezpiecznie to trzeba było oddać, że cholernie interesująco. Co takiego skrywał cień wierzby, że kapitan tak bardzo chciał Shinichi'ego w tamtym miejscu? Nie zdążył nawet skończyć ciągu myślowego, gdy znów usłyszał chrząknięcie. Tym razem towarzyszyło temu uderzenie w stół. Jego brwi zmarszczyły się nieprzyjaźnie, kiedy lustrował kapitana. To zdecydowanie nie było jego "normalne" zachowanie. Podczas całej rozmowy nie wykonywał takich ruchów i dźwięków. - Kapitanie. Powinien pan przestać palić. Może się pan udusić. - Powiedział oschle chcąc podkreślić, że jego dziwne zachowanie nie uszło jego uwadze. Teraz pora było wydostać się z tego miejsca i podjąć jakieś kroki. Najlepiej też taki, które nie będą obserwowane.

[Arii]

17/X

Modlitwa
Misja B - Boukyaku Shinichi

---

Nieufność w chłopaku rosła i każde słowo, ruch mężczyzny odbierał za dziwny. Nawet stał się jego celem w podejrzeniach, co do zaginięć. Możliwe, że tak było, ale nie powinno się wychodzić tak szybko przed siebie w takich sprawach. -Ależ skąd. Po prostu klan przydzielił Ci całkowicie inne zadanie i nie powinieneś się zajmować zbyt dużą ilością rzeczy.- odpowiedź była dość krótka i bez żadnych dodatkowych szczegółów, ale powinna wystarczyć. Mężczyzna dogasił swoją fajkę o szklaną popielniczkę na biurku. -Nara Lei. Chyba powinieneś kojarzyć jedną z Rady.- uniosły się na te słowa delikatnie kąciki ust. Rozumiał Shinichi'ego, dlatego nie robił z tego żadnego problemu. -Rządzi tutaj klan Nara. Mają swoje codzienne patrole i wspomagają pracę Straży. Militaria? Nie jesteśmy wioską z wojskiem. Mamy około pięćdziesięciu strażników, którzy starają się utrzymać porządek na tym terenie, gdy jest jakaś grubsza akacja, wtedy posyłamy po Narów. Tylko i wyłącznie tak prosperujemy. I nie, nie ma przestępstw. Czasami kupczykowie, coś chcą zagarnąć i podbruzają ludzi, ale Ci zazwyczaj sami potrafią sobie poradzić. Oprócz zaginięć ludzie wydają się zadowoleni, ale wiadomo, jak coś takiego może zadziałać.- mężczyzna wstał, aby pożegnać blondyna. Zaśmiał się na jego ostatnie słowa. -Gdybyś czegoś potrzebował, wiesz gdzie mnie znaleźć.- uśmiechnął się i pomachał mu na odchodne.

Chłopak starając się nie skupiać na sobie zbyt wiele uwagi ruszył w kierunku karczmy, w której miał się zatrzymać. Strażnicy przed budynkiem nawet nie raczyli się na niego spojrzeć, dlatego nie musiał się przejmować ich docinkami. Dotarł do karczmy, małego dwupiętrowego budynku, gdzie w środku stało na wejściu kilka stoliczków, gdzie ludzie siedzieli i pili napoje. Na samym końcu korytarza siedziała starsza kobieta przy biurku z ogromną księgom na środku. -Kto i po co?- spojrzała się na niego spod byka, niezadowolona, że ktoś przerwał jej popijanie herbaty. Dookoła krążyło kilka osób, jacyś handlarze i pary w podróży. Nic niezwykłego. Wszystko wydawało się skromne i bez zbytniego przepychu. Wszystko tutaj miało swój cel i funkcję. W tych czasach mało było takich pomieszczeń. Za nim ustawił się jakiś mężczyzna, wyższy o głowę od niego z tobołkiem na ramieniu i kapeluszu ze słomki. -Kolejka się robi. Mów szybciej, bo nie mamy całego dnia chłopcze.- dopowiedziała i zagryzła wargę. Nie była zadowolona, że nagle zrobił się tutaj jakiś ruch i nie będzie mogła skupić się na swoich ważnych czynnościach. Jak kawka, ciastko i obserwowanie ludzi, żeby mieć nowe ploteczki dla koleżanek.

---

Dialogi:
Randomowie
Strażnik
Kazushi