Szlak transportowy

[Azuma]

Sen przyszedł nadspodziewanie szybko, ale łatwo to było zrzucić na karb męczącej podróży. Zimny zacinający deszcz i do tego wiele staj które przeszli, miały prawo wymęczyć dwa dorastające organizmy. Później były ciepłe posiłki, gorącą kąpiel i miękkie łóżko, a to było wystarczające nawoływanie dla objęć Morfeusza. Spali głęboko, i dopiero nad ranem się obudzili, gdy gospodarz pojawił się pod ich drzwiami z parame i śniadaniem.

- Śniadanie do łóżka, a niech to - podsumował, gdy gospodarz wyszedł. Zerknął na Hiromi, której właśnie koszula nocna niebezpiecznie się rozchyliła, co skwitował czerwonym pląsem i spojrzeniem wbitym mocno w swój talerz.

Po śniadaniu wyruszyli, uzupełniając swoje zapasy o te podsunięte przez właściciela karczmy. Byli dobrze zaopatrzeni na dalszą podróż. Pogoda w przeciwieństwie do dnia wcześniejszego, również im dopisała. Nie musieli moknąć, tylko mogli przemieszczać się w blasku promieni słonecznych. Gdyby tylko nie krajobraz zniszczeń, a także obecność licznych patroli na trakcie, można by to uznać za przyjemną podróż. W ten sposób dotarli do zmierzchu i miejsca, które potencjalnie mogło im posłużyć za kolejny nocleg.

- Nie ukryjemy się tu, ale z drugiej strony chyba nie mamy do tego powodu. - zauważył, oglądając polanę na której przystanęli. W trakcie ich marszu, wielokrotnie widzieli patrole, co też suponowało raczej brak kłopotów.

- Rozbijemy tu obóz, poszukam czegoś na opał, wezmę też pierwszą wachtę. - powiedział, dając do zrozumienia, że nie tylko na jego barkach będzie dzisiejszej nocy spoczywał obowiązek za ich bezpieczeństwo.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Hiromi jeszcze przez chwilę rozglądała się dookoła, ale potem skinęła głową, przyjmując jego odpowiedź. Zaczęła więc zdejmować odpowiednie zwoje, żeby odpieczętować rzeczy, które były potrzebne, żeby rozbić obóz.

- Tylko nie z jabłonki - rzuciła mu, kiedy mówił o opale. - Tak, wiem, że zbiera się patyki z ziemi - dodała szybko. - Chciałam tylko zaznaczyć, ze musiałoby być tu naprawdę pięknie, kiedy kwitnie. Jesteśmy chyba trochę za wcześnie - dodała. - Daj zwój z rzeczami, ogarnę wszystko, jak będziesz szedł po opał. Ognia pewnie będziemy potrzebować na całą noc, jest jeszcze bardzo zimno.

I zaczęła ogarniać. Może nie była rasową kunoichi, ale z rozbijaniem obozu dawała sobie radę całkiem nieźle. Nie pierwszy raz podróżowała. Nie pierwszy raz rozbijała namiot, mościła posłania i układała śpiwory. Nic szczególnie dużego ze sobą nie mieli, ale i tak mieli pełnić osobne warty, więc spanie w jednym namiocie nie było problemem - bo go miało nie być. Na samą myśl jednak się lekko zarumieniła.

Kiedy wrócił, miała już wszystko przygotowane - zgrabne posiłki z suchego prowiantu, przygotowane naczynie, żeby podgrzać napar z liści, posłania były gotowe.

- Jak długie chcesz mieć warty? - zapytała.

[Azuma]

Hiromi nie wyraziła żadnych obiekcji, przystanęła na pomysł i od razu zaoferowała, że zajmie się rozbijaniem obozu. Była to świetna informacja, jego towarzyszka nie wymigiwała się od odpowiedzialności, a nawet chciała ją za coś brać. Bardzo go to cieszyło.

- Nie martw się, oszczędze ją- rzucił pół żartem, pół serio, po czym zabrał się za to co sam powiedział wcześniej. Za opał. W tym celu udał się poza obrzeże polanki, pozostawiając zagospodarowanie jej, całkowicie w gestii Hiromi.

Okolica była spokojna, choć znajdowala się w pobli traktu. Ludzie, wciąż jednak niechętnie podróżowali w pojedynkę, pomimo licznych patroli, obsadzonych również przez pojedynczych shinobi. Ta sytuacja, choć niepożądana, pozwala im jednak skupić się na sobie i własnej relacji, która właśnie mocniej się zawiązywała. Gdy wrócił, obóz był już rozbity, a on sam trzymał pokaźnych rozmiarów kupkę patyków, gałęzi, która miała im wystarczyć na całą noc podtrzymywania ognia.

- Cztery godziny, myślę że wystarczająco by zmrużyć oko i odzyskać nieco sił. Chciałbym prędko wyruszyć, żeby skorzystać z jutrzejszej pogody i pokonać jak najdłuższy odcinek drogi. - zaproponował, od razu dzieląc się planem na kolejny dzień. Hiromi raczej nie musiała się temu dziwić. Zapewne rozumiała skąd taki pomysł. Jej samej na pewno w takich okolicznościach, również było przyjemniej podróżować.

Rozpalenie ogniska nie stanowiło problemu, szczególnie przy ich wrodzonych predyspozycjach. Po chwili mogli się już cieszyć, ciepłym jedzeniem, z czego skrzętnie korzystali.

- Proszę, zdradź mi czy już masz w głowie jakiś zalążek pomysłu na to, jak w ogóle zacząć całą tą rozmowę o ślubie Masahiro-dono? Wydaje mi się, że tego nie można pozostawić złudnemu zbiegowi okoliczności. Bo co jezeli się nie zgodzą? - szczerze zapytał, dzieląc się wątpliwościami które co raz mocniejszą pozycję zajmowały w jego myślach.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Poczucie humoru Azumy dobrze odbijało się od jej poczucia humoru, więc dziewczyna szeroko się uśmiechała, kiedy dowiedziała się, że jabłonka przeżyje. Pomyślała, że gdyby był w Sakai, bardzo by pasował do jej grupy w Sakai. Wszyscy by go na pewno bardzo polubili. W tej chwili nawet poczuła nieodpartą chęć zaciągnięcia Azumy do swoich przyjaciół i przedstawienia go. "Patrzcie, jakiego fajnego kolegę poznałam. Też go polubicie! Jesteście ze mnie dumni?" I oczywiście, by byli.

Kiedy ognisko było rozpalone, usiadła całkiem blisko, po stronie, gdzie nie było dymu. Przez rękaw wzięła kubek z ciepłym naparem i podała Azumie, sama coś skubiąc do jedzenia.

- Jeżeli mamy mieć po cztery godziny, wyruszymy, kiedy nadal będzie ciemno. Chyba mi to nie przeszkadza, najwyżej jutro zatrzymamy się wcześniej. W sensie, jeżeli będę się słaniać, czy coś. Mam nadzieje, że nie, ale kto wie - uśmiechnęła się do niego nieco zakłopotana.

Kiedy zapytał o jej plan na rozmowę, nie była pewna, co powinna powiedzieć. Wszystko zależało od tego, z kim będzie rozmawiała, jaka ta osoba będzie i czy cokolwiek będą już wiedzieć. Zakładała, że tak - tutaj tak naprawdę nic by się nie zadziało, gdyby nie ktoś rozgrywający to w tle. Pewnie wszystko i tak już było ustalone. Jednak trzeba było zachować tradycję i była szansa, że jeżeli Hiromi poślizgnie się na swoich słowach, może z tego być jakiś dyplomatyczny kryzys.

Nie zakładała, że będzie zwykle różne wpadki wybaczano, ale i tak trzeba było być ostrożnym.

- Yamanaka Arisu-dono, mój brat, Masahiro-niichan jest strasznym przegrywem, jeżeli chodzi o związki. Misae-san, z tego, co ją poznałam przez tych kilka dni, kiedy mieszkałyśmy razem, też zbytnim wygrywem nie jest. To jest jedyna taka szansa dla obojga! I zapewniam, jej cnota niewieścia jest niezagrożona. Obłażą się tylko i obwąchują, ale cały czas sypiają w dwóch różnych sypialniach i wydaje się, że nie mają pojęcia, co robić. - Hiromi wygłosiła to poważnym tonem, jakby rozmawiała z daimyo. A potem parsknęła. - Nie mam pojęcia, Azuma-san. Biorąc pod uwagę to, że nasz klan zrobił się dość słaby, niewiele możemy zaoferować klanowi Yamanaka jako Uchiha. Ale myślę, że jeżeli weźmiemy pod uwagę sojusz z Ryuzaku… Wiesz, dobrze, klan Uchiha silny nie jest, a mimo wszystko Misae-san związała się z bohaterem. Stanął naprzeciw Antykreatora i przeżył. Będzie Shirei-kanem, którego popiera Takeda-daimyo, przez co popiera go Ryuzaku. Wchodząc w ten związek, klan Yamanaka nie tylko dostaje dobre stosunki z klanem Uchiha, ale również dobre stosunki z Ryuzaku, co znowu otwiera dużo możliwości gospodarczych. Co uważasz? Dobrze to brzmi?

Spojrzała na niego z nadzieją, że ją poprze lub doda coś od siebie. Na pewno miał zupełnie inne spojrzenie na świat niż ona, więc jego perspektywa mogła naprawdę pomóc.

[Azuma]

Plan został nakreślony, pozostało się do niego zastosować. Hiromi szybko oszacowała, że najprawdopodobniej wyruszyliby jeszcze przed nastaniem poranka, a on się z tym nie kłócił, choć zakładał że po zjedzeniu śniadania i uprzątnięcia obozowiska, będzie trochę później i faktycznie wyruszą o brzasku. Czy tak jednak będzie, to się dopiero okaże.

- To ważne, abyś uprzedzała zawczasu gdy poczujesz że zbliżasz się już do swoich granic. Będziemy mogli wcześniej zaplanować postój, wspólnie zabrać się do rozbijania obozu, szukania opału, i tak dalej - zauważył poważnie podchodząc do tego zagadnienia. Chciał by Hiromi nie miała wątpliwości przy zgłaszaniu takich informacji, by wiedziała że może to zrobić zawsze. - Bo w przeciwnym wypadku, będziesz musiała wskoczyć na barana, a całą resztą zajmiemy się jeszcze później.

Czy żartował? Jego wyraz twarzy pozostawał nieodgadniony, co mogło suponować w istocie rzeczywiste gotowość Azumy do podjęcia takich kroków. To z oczywistych jednak względów, zapewne byłby stan niepożądany przez Hiromi, która chciała dla swojego pobratymca, być jak najmniejszym ciężarem.

Napar przygotowany przez Hiromi przyjemnie rozgrzewał, a posiłek pozwałał uzupełnić siły. Ich rozmowa wynikająca w dalszym kroku z pytania Azumy, zeszła na kwestie dyplomacji i podejścia do rozmowy z wielkim rodem Yamanaka.

- Myślę…, że o wiele wyżej pierwotnie oceniałem doświadczenie Masahiro jeżeli chodzi o kobiety. Sprowadziłaś mnie na ziemię- odparł niesamowicie poważnie, co mogłoby wywołać tylko ogólna wesołość ich dwojga, gdy minęło zaskoczenie. Gdy jednak Hiromi zapytała o jego własne zdanie, westchnął wzruszając ramionami.

- Nie mam w ogóle doświadczenie w takich dyplomatycznych zabiegach. Moje dotychczasowe życie opierało się na wypełnianiu nałożonych zadań i szybkim podejmowaniu decyzji w sytuacji zagrożenia życia. Tutaj… należy zachować się ostrożnie, spokojnie, w przemyślany sposób. Tak jak zauważyłaś, ostatnie wydarzenia mocno podkopały pozycję naszego klanu i już samo wzbudzenie zaufania może być problemem.

Odrzekł, przerywając ten monolog krótkim milczeniem. Choć nie chciał by to miało negatywny wydźwięk, mogło to tak zabrzmieć. Cóż, właściwie nie mieli wielu asów w rękawie. Zaledwie kilka. Ten najwazniejszy siedział koło niego. Pozostałe znajdowały się zapieczętowane w zwoju.

- Ufam Ci i Twojemu osądowi. Z uwagi na waszą dotychczasową rolę w Sakai, myślę że będziesz wiedziała co robić gdy już będzie miało dojść do konkretnych decyzji z naszej strony. W tym wszystkim, pomogę jak tylko będę mógł.

Dojadł posiłek, a następnie dopił resztkę naparu. Odstawił naczynia na bok, a w następnej chwili bezwstydnie przeciągnął się. To miała być długa noc i oby przebiegła bez żadnych niespodzianek.

- Hiromi-chan, na wszelki wypadek połóż się w stroju który nie będzie stanowił problemu, jeżeli coś usłyszę i będziemy musieli szybko się zwijać- delikatnie choć i w lekkim zakłopotaniu zasugerował mając nadzieję że spotka się to ze zrozumieniem sytuacji, a nie zarzutem próbowania ingerowania w to jak się ma na nic nosić.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Rzuciła mu krótkie spojrzenie, płoniąc się na myśl, że miałaby być przez niego niesiona. Z różnych względów. Oczywiście również dlatego, że nie chciała być dla niego ciężarem. Odpowiedziała mu cichym:

- Dziękuję. Postaram się, żeby do tego nie doszło, Azuma-san.

Przygryzła jednak wargę, wpatrując się w ogień, walcząc ze swoimi myślami. Nie chciała pozwolić sobie myśleć na temat historii, które czytała i o których rozmawiała z przyjaciółkami kiedy miały czas wolny. Była nastolatką, oczywiście, że interesowała się mocno takimi rzeczami, a teraz wylądowała w sytuacji żywcem wyciągniętej z takiej historii. Dlatego wolała się ugruntować, bo życie było zawsze zupełnie inne i nie było warto się nakręcać tylko dlatego, że się czegoś naczytało. Musiała się skupić.

Poza tym, czy przystojny shinobi chroniący dziewczynę nie powinien być wysoki?

Spojrzała na Azumę. Twarz miał symetryczną, cholernik.

Spojrzała znowu w ogień.

To wina okoliczności. Jak dobrze, że jabłoń nie kwitła.

Napięcie trochę zostało rozładowane, kiedy śmiali się trochę z jej brata. Żadne z nich na pewno nie myślało o tym, jako o braku szacunku do jego osoby. Oboje go znali mniej lub więcej. Był odważnym wojownikiem, był silny i godny podziwu. Jego "wady" go uczłowieczyły, przynajmniej w oczach Hiromi. Miała nadzieje, że w oczach Azumy też. Z jakiegoś powodu chciała, żeby Masahiro go polubił.

Kiedy już wesołość się skończyła, Hiromi wysłuchała Azumę, biorąc pod uwagę jego słowa i przez chwilę myślała o tym, co dodatkowo mogłaby powiedzieć. Była ostrożna w formuowaniu następnych słów.

- Ja chciałabym mieć wtykę w cudzym klanie, nawet jeżeli jest on mały. Poza tym Misae-san chyba nie jest aż tak ważna dla klanu… podróżowała po świecie, przyjaźni się z Shiroyashą. Kto normalny pozwoliłby ważnej klanowej osobistości tak się zachowywać. Wydaje jej za kogoś Masahiro spowoduje, że jej łazęgowanie i potencjalnie… wątpliwa reputacja… - dodała ostrożnie, przygryza wargę. - nie słyszałam żadnych plotek, wiadomo, że kunoichi to kunoichi, ale wiesz, trochę mi się nie zgrywa jej nieobecność w domu z tą całą aferą. Coś musi być na rzeczy z jej rodziną. Mogłam bardziej ją wypytać, ale nie wiedziałam, że powinnam…

Westchnęła. Trochę się przejmowała, że zakręciła i obraziła Misae, gdzie absolutnie nie miała takiego zamiaru. Po prostu próbowała patrzeć na rzeczy z punktu widzenia klanu, który wydawał się dość tradycyjny. Uchiha też byli, ale nie w taki sposób.

Kulturowe rzeczy, takie trudne.

- Nie będę się przebierać, pójdę spać tak - wskazała na siebie, kiedy wstała i również lekko się przeciągnęła. Jej ubranie było dość wygodne, przynajmniej tak jej się wydawało. - Na wszelki wypadek. Jakbyś poczuł się zbyt zmęczony, to mnie obudź, zamienimy się wcześniej, ty się prześpisz, a potem ja znowu złapię kilka godzin. Bądźmy elastyczni i też nie bój się powiedzieć, jeżeli coś jest nie tak… też mogę się tobą zaopiekować, jeżeli będzie trzeba. Dobranoc, Azuma-san!

Wgramoliła się do namiotu, trochę przearanżowała ubranie i położyła się w śpiworze, żeby zamknąć oczy i zasnąć. Miała nadzieję, że przez zmęczenie pójdzie to dość szybko i nie minie chwila, a Azuma ją obudzi, żeby wyszła na wartę.

Gdyby życie było takie proste…

Było jej zimno, mimo wszystko. Stopy, nawet w śpiworze, nie chciały się rozgrzać. Ziemia była dość twarda, jej ubranie piło ją w miejscach, nie nikt by nie chciał, żeby piło. Było jej tak bardzo niewygodnie, że było to aż przerażające. No i te dźwięki nocy!

Z całą pewnością nie mogła zasnąć.

[Azuma]

Uwagi rzucone przez Azumę, Hiromi-chan traktowała z najwyższą powagą - chłopak zastanawiał się czy nie aż za bardzo. Nie chciał by Hiromi myślała, że jest dla niego ciężarem. Tak o niej nie myślał, oczekiwał jednak partnerskiej współpracy. I zaufania. Napięcie, które może znowu urosło, zostało jednak opanowane, gdy temat rozmowy zszedł z ich obydwojga na Masahiro i Misae. Po krótkiej wesołości, Hiromi podzieliła się ciekawymi spostrzeżeniami.

- To ciekawe i rzeczywiście, jak się zastanowimy to coś może być na rzeczy… - powiedział ciszej, rozumiejąc skąd się wzięły pogłoski o których Hiromi głośno powiedziała. Daleko im jednak było od wysuwania jednoznacznych opinii, zresztą nie od tego tu byli. O ile Hiromi te rzeczy miały prawo interesować z uwagi na więzy krwi to jej siedemnastoletni towarzysz, raczej spogladał na to jak na ciekawostkę. Póki Misae nie będzie stanowiła zagrożenia dla Masahiro i klanu, nie widział tutaj powodu do działania.

Po zjedzeniu posiłku nie pozostało nic innego jak udanie się na spoczynek. Kilka godzin snu musiały wystarczyć do odzyskania sił przed kolejną podróżą. Gdy Hiromi się przeciągnęła, a potem wstała, było już wiadomo gdzie się udaje. Nie zwlekał z życzeniem dobrych snów, kiwnięciem też potwierdzając że zrozumiał słowa Hiromi. Nawet te mówiące o zaopiekowaniu się nim.

Gdy Hiromi zniknęła w namiocie, sam jeszcze przez chwilę siedział przy ognisku, dorzucając od czasu do czasu gałęzie. Wsłuchiwał się w odgłosy nocy, jednocześnie przysłuchując się dźwiękom z namiotu. Wiedział że Hiromi nie zasnęła od razu. On zresztą pewnie miałby podobny problem. Po tych czterech godzinach, może jednak zmęczenie będzie na tyle duże, że będzie miał trochę prościej...

Po jakimś czasie wstał i zaczął obchodzić polane, przytrzymując się to z jednej strony na dłużej, albo z drugiej. Noc była spokojna, niedaleko był też trakt, więc w przypadku jakiegoś transportu, szybko mógłby zidentyfikować miejsce. Nic jednak takiego się nie działo. Gdy księżyc na niebie zdążył już zmienić swoje położenie względem wcześniejszej sprzed paru godzin pory, dorzucił ponownie do ognia, a potem zajrzał do namiotu. Wydawało mu się, że Hiromi spała - wygląda niezwykle uroczo i choć nie chciał jej budzić, wiedział że byłoby to nierozsądne z jego strony. Powinien być wypoczęty przed dalszą podróżą.

-Hiromi-chan, minęły cztery godziny. Na zewnątrz jest spokojnie, doniosłej trochę opału - powiedział, lekko potrząsając ramieniem dziewczyny. - Pobudka księżniczko, wstajeeeeemy...

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Nie zasnęła. Nie spała przez długi czas i była wyjątkowo niezadowolona, że miała wziąć drugą wartę, kiedy, w czasie, kiedy pewnie spałaby lepiej. Cóż, następnej nocy poprosi o zamianę kolejności. Albo coś, w każdym razie - na tyle, na ile będzie mogła wytrzymać.

W pewnym momencie jednak przestała się rzucać w śpiworze, leżała spokojnie i nasłuchiwała. Czasami słyszała, jak się poruszał. Czasami słyszała inne rzeczy z lasu. Pierwsza noc na łonie natury była trudna. Szczęśliwie wiedziała, że jedna noc złego snu nie powodowała, że następny dzień będzie zły. To raczej po dwóch/trzech nieprzespanych nocach tak było.

Udało jej się jednak w końcu zasnąć. Nie wiedziała na ile, ale był to sen niespokojny - była niemal czujna tej nocy. Była wdzięczna, kiedy nią potrząsnął i wybudził z tego nieprzyjemnego snu czy czuwania. Podniosła się do pozycji siedzącej i lekko uśmiechnęła - nie wydawał się zaspana ani marudna.

- Hai, Azuma-san - odpowiedziała cicho i spojrzała na niego. Był bardzo blisko, czuła ciepło od niego bijące i światełko odbijające się w jego oczach. Zaschło jej w ustach, poczuła się dziwnie zdenerwowana i… potem jej umysł całkowicie zepsuł jej scenę, bo pomyślała, że jakby Azuma spał przy niej, zasnęłaby od razu, bo był ciepły, a jej było zimno. Tak ją to uderzyło, że westchnęła. - Już, już, wychodzę. Teraz wszystko jest nagrzane, powinieneś spać dobrze. Wszystko było dobrze? - zapytała, gramoląc się na zewnątrz.

Może uda jej się czegoś nauczyć w trakcie warty - trochę pobieżnie, bo będzie musiała się skupiać na otoczeniu.

- Cholera, jak zimno… - mruknęła i od razu przycupnęła przy ognisku, żeby zagrzać sobie gorącego naparu. - Śpij dobrze, Azuma-san!

Swoją wartę przeżyła, jak Azuma, przy spokojniejszym momencie zaglądając w zwój, żeby przeczytać kilka zdań na temat klanu Yamanaka i ich zwyczajów i gospodarki. Potem, w trakcie obchodu polany, powtarzała sobie informacje. Nie oddalała się jednak zbyt daleko. Jakoś tak czuła się niepewnie - sama w ciemnym lesie, na polanie. Pilnowała też czasu i ogniska. A kiedy przyszedł czas - chociaż nadal było ciemno, poszła obudzić Azumę - tak samo, jak on - delikatnie potrząsając jego ramieniem.

[Azuma]

- Tak, wyjątkowo spokojna noc, nawet na trakcie nic nie przykuło mojej uwagi

Gdy Hiromi zwolniła miejsce i opuściła namiot, Azuma zajął jej miejsce. Tak jak w jej przypadku, on również nie przebierał się, chcąc być od razu gotowym do wyjścia gdyby sytuacja tego wymagała.

- Ah, rzeczywiście cieplutko - rzucił nieco głośniej, tak by Hiromi przebywająca na zewnątrz wiedziała że miała rację. Było wyjątkowo ciepło. Chłód nocy zrobił swoje i teraz ciało domagało się odpoczynku. - Dzięki! - jeszcze odpowiedział i naprawdę nie musiał długo czekać by sen zagościł w jego głowie.

Spał twardo, w zupełności oddając pieczę nad ich bezpieczeństwem w dłonie Hiromi. Czy tak się zachował, bo wierzył w jej umiejętności, a może to zmęczenie tu przeważyło? Jego dotychczasową obserwacja terenu również niczym nie zaniepokoiła, więc można było przypuszczać, że to swoista kombinacja tych wszystkich czynników wpłynęła na głębokie odprężenie jak i mocny sen. Dopiero nad ranem, obudził się gwałtownie, potrząsaniu przez Hiromi.

- Ale spałem… wszystko dooooobrze? - zapytał, nieudolnie ręką zasłaniając usta z których wydobyło się przeciągle ziewnięciem. Na zewnątrz było jeszcze ciemno, ale z paleniska wciął potrzaskiwal ogień, co też potwierdzało całonocne czuwanie nad ciepłem. Azuma na chwilę przykucnął przy ogniu, rozgrzewając ręce. Nie trwało to jednak długo, należało zebrać obóz i wyruszyć dalej.

- Dobra. Zjedzmy śniadanie i ruszajmy. Jak postanowili, tak zrobili. Posilili się, napoili zielonym trunkiem od Hiromi, a potem zajęli się gaszeniem ogniska i zbieraniem obozu. Gdy było już spakowani i gotowi na drogę, wyruszyli.

[Tetsurō]

Goniec i Wieża
Misja rangi A - Azuma & Hiromi kolejka: 7 / 19

Noc była spokojna. Nie działo się przez nią nic ciekawego. Ot zwyczajne odgłosy lasu, pohukiwanie sowy, gdzieś tam w tle wycie wilków, no ale żadnych groźnych ludzi. Dlatego też mogli w spokoju skupić się na tym jak to jest zimno w stópki, czy też jak ziemia jest twarda. No ale tak to już było, jak się spało nie w wygodnej karczmie, tylko na łonie natury. Trzeba było być gotowym na pewne wyrzeczenia. No ale czego nie robi się dla kochającego brata czy też przyszłego przywódcy klanu.
Nad ranem było chłodno, co zapowiadało, że raczej cały dzień będzie taki. Słońce było schowane za chmurami, te na szczęście nie były ciemne, ani gęste, co zapowiadało, że opadów nie powinni się spodziewać. No ale dalej, na pewno będzie zimno. Dlatego też przed wyruszeniem w drogę należy zebrać drużynę zjeść coś ciepłego, wypić trochę naparu z herbatki i spakować wszystkie rzeczy. Na szczęście nie spieszyło im się jakoś bardzo. Klan Yamanaka raczej nie zmieni swojego miejsca pobytu, więc to czy przybędą dzień szybciej czy dzień później, niewiele zmieni w ich decyzji. No chyba, że jakiś inny przystojny kandydat z jakiegoś potężniejszego klanu przybędzie prosić o rękę Misae. No ale chyba to się nie zdarzy. Co nie? Przecież nie była taka ważna, tak?
Nasi bohaterowie w końcu zebrali się i ruszyli w drogę. Trakt był raczej pusty, co jakiś czas mijali pojedyncze wozy, czy też samotnie podróżujących wędrowców. Z racji pogody, przeważnie byli pozawijani w grube płaszcz z kapturami. Raz na jakiś czas zdarzał się też patrol, choć im dalej od Kotei, tym było ich mniej. Powolutku nasi bohaterowie zbliżali się do granicy, więc też krajobraz powoli zaczynał się zmieniać. Mimo to, dalej widoki związane z ostatnią wojną wiodły prym. Spalone osady, resztki zniszczonym wozów czy też masowe groby żołnierzy, którzy ginęli w bitwach. Niestety, wojny to nie tylko walki shinobi, regularni żołnierze też tam byli i to właśnie oni ginęli najczęściej. W końcu co taki zwykły człowiek mógł zrobić, kiedy leciał w jego kierunku ogromny, ognisty pocisk. Raz nawet nasi bohaterowie przechodzili obok polany, na której musiała wydarzyć się jakaś większa bitwa. Widać tam było pozostałości po walkach, pojedyncze ciała, choć już rozkradzione z broni i pancerzy, to jeszcze nie w pełni zjedzone przez zwierzęta. Widać było, że walczyli tam zarówno shinobi, jak i zwykli żołnierze. Ślady po technikach były bardzo łatwo widoczne, jednakże były też miejsca, gdzie ewidentnie musiała przejść formacja żołnierzy. Dostrzegli nawet wbity w ziemię proporzec z herbem rodu Uchiha. Był brudny od ziemi, nadpalony i z dziurami po strzałach. Od wiatru i deszczu drzewiec na którym był osadzony trochę zapadł się w ziemi i przekrzywił, jednakże dalej powiewał on na wietrze. Był on niczym klan Uchiha, zniszczony przez ostatnie wydarzenia, bardzo osłabiony, jednakże dalej stał na ziemi i przypominał czyje to są ziemie. Najlepsze czasy miał za sobą, jednakże dalej powiewał, dumnie się prezentując.
Nasi bohaterowie jednak szli dalej. Kolejne godziny, a może nawet dni mijały, a ci parli przed siebie, z każdym dniem zbliżając się w stronę swojego celu. Trakt szedł w miarę prosto, jedynie co jakiś czas skręcał, jednakże głównie były to proste odcinki, dlatego też łatwo było widać kto nadciąga. Ruch jednakże dalej był mały. Czasami minęła ich grupka podróżnych, czasami byli to pojedynczy ludzie, raz na jakiś czas jakiś wóz kupiecki, czy też karawana złożona z kilku wozów. Jednakże nic spektakularnego. Zdecydowanie Sogen nie było teraz celem wypraw turystyczno kupieckich. Ci co chcieli zarobić na zniszczeniach już tam byli, więc już niewielu innych ludzi zmierzało w kierunku Kotei. Niestety, to nie były najlepsze czasy dal uchihów, no ale nasi bohaterowie mieli szanse zmienić coś w tej kwestii. Tylko najpierw muszą dotrzeć na miejsce. Dwór Yamanaka był jeszcze daleko, no ale z każdym dniem bliżej...

Stary Sugiyama

Hiromi/Azuma +9 Kolejek nadprogramowych

[Azuma]

Po uprzątnięciu obozowiska, wyruszyli w dalszą drogę. Im bardziej oddalali się od Kotei, tym większe dostrzegali zmiany w otoczeniu. I choć flora stawała się bardziej surowa, tundrowa, pasująca do skalistych wzgórz i gór, to i tutaj dostrzec mogli spustoszenia po działaniach wojennych, które nawiedziły całe pogranicze Sogen. Tego dnia, dotarli właśnie do jednego z takich miejsc – wciąż znajdowały się tam ciała, niepochowane, rozkradzione i pozostawione na zwierzęcy żer. Siedemnastolatek przyglądał się temu miejsca, z pewnej odległości. Nie chciał się bardziej zbliżać, bo czuł że wtedy jeszcze bardziej narośnie w nim chęć zajęcia się dla nich godnym pochówkiem. Tylko teraz, nie byliby w stanie rozróżnić, ludzi z własnego klanu z tymi, którzy byli agresorami i odpowiadali za tyle nieszczęść.

– Niedługo przekroczymy granicę Sogen, nie powinniśmy więcej zastać takich obrazków - zwrócił się do Hiromi, zerkając jak dziewczyna to zniosła. Była początkującą medyczką, a ludzkie dobro miało dla niej szczególną wartość. Stąd też wynikała u niego ta troska. Widok którego byli świadkami, była przeciwieństwem ludzkiego życia. – Chodźmy, wciąż długa droga przed nami.

Ruszyli dalej, pokonując kolejne staje. Słońce pomału acz systematycznie przemieszczało się po horyzoncie. W trakcie tej podróży, zdarzało im się mijać nieliczne karawany, pojedyncze wozy kupieckie. Można było odnieść zdecydowane wrażenie o zamarciu tutejszego handlu. Te widoki, jak i trudy podróży, nie działały zachęcająco do konwersacji. Każdy z nich oszczędzał siły. Jakby tego było mało, ponownie nie zapowiadało się by mogli liczyć na luksus spania tej nocy w jakimś ciepłym, bezpiecznym miejscu. Zapowiadało się ponownie, stróżowanie.

– Im dalej od pogranicza, tym powinno być łatwiej o normalny nocleg. Tej nocy, obawiam się że czeka nas powtórka z rozrywki… - zauważył, pomału wypatrując miejsca nadającego się na odpoczynek. Co prawda Hiromi nie informowała go, że już nie daje rady, ale sam po sobie czuł, trudy dnia. Podejrzewał, że jego współtowarzyszka podróży, mogła znosić o wiele ciężej to wszystko.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Drogę spędzali trochę rozmawiając, a trochę też w milczeniu, szczególnie, kiedy przechodzili niedaleko pól po bitwach. Tyle czasu już minęło, a wciąż było to wszystko widać, wciąż nie było to tak do końca posprzątane, przejęte przez naturę, niewidoczne. Było to bardzo przykre i szokowało Hiromi. Nawet jeżeli wiedziała o tym, zobaczyć z tak bliska było szokujące. Jak strasznie musiało tu być wcześniej. Jak strasznie musiało tu być w czasie wojny.

Kiedy zauważyła proporzec aż się zatrzymała. Dumnie wbity w ziemię, zniszczony, ale wciąż tam był. Poczuła smutek i dumę patriotyczną. Mimo wszystko, trzymali się. Mimo wszystko szli dalej. Mimo wszystko trwali.

- Walczyłeś w tej wojnie, prawda? - zapytała, chociaż bardziej brzmiało to jak stwierdzenie niż pytanie, kiedy ją odciągnął słowem od widoków wojny. Ruszyła za nim, ale zaciskała zęby i wyraźnie wbijała swoje paznokcie w dłoń tak, że jej knykcie pobielały. Oglądała się tam, patrzyła, aż w końcu wyszeptała - Nie powinni tam tak leżeć. To niegodne szacunku. I jest to wylęgarnia chorób. Była… już tyle czasu minęło, już… już wszystko…

Nie dokończyła, podążyła za Azumą. Była zmęczona, ale miała rację rano - jedna noc bez snu nie stanowiła dużej przeszkody. Coś mu odmruknęła, kiedy mówił o szukaniu noclegu, ale otrząsnęła się.

- Byłoby dobrze. W sensie, karczma. Mam na myśli, dam radę, dzisiaj pójdę spać jak zabite niemowlę, ale jeżeli będziemy spać po cztery godziny dziennie, to się wykończymy. Potrzebujemy przerwy na dłuższy sen i odpoczynek. Ale nie musi być to codzienne, poradzimy sobie - zapewniła. Pewnie Azuma by i tak sobie poradził, ale miał ją, straszną lebiegę-kunoichi.

[Tetsurō]

Goniec i Wieża
Misja rangi A - Azuma & Hiromi kolejka: 8 / 19

Wojna była czymś paskudnym, nie ważne kto zaczął, nigdy nie było tak, że to tylko jedna strona była winna. No chyba, że był nią szalony cesarz. W każdym razie, wielu ludzi z obu stron traciło życia, cierpiało w wyniku wojen jeszcze więcej, niektórzy tracili ojców, inni synów, jeszcze inni całe domy, a wszystko tylko z powodu chęci zagarnięcia kawałka terenu, bądź też pokazania, że to oni są silniejsi. Musi minąć jeszcze wiele lat, zanim ludzie zrozumieją, że przemoc to nie jest dobre rozwiązanie. Tylko czy jest to możliwe w świecie, gdzie rządzą potężni shinobi?
Trakt był puściutki, słoneczko powoli chyliło się ku zachodowi, był to dobry moment na zaplanowanie jakiegoś odpoczynku. Póki co na długiej prostej nie było widać żadnej karczmy, to pewnie niedługo się zmieni, w końcu gdzieś ci wszyscy podróżni musieli odpoczywać. Co prawda nie było ich dużo, teraz jedynie jeden samotny wędrowiec podróżował w ich kierunku. No ale nawet on musiał gdzieś spać. Las był spokojny, ptaszki sobie śpiewały, raz na jakiś czas jakiś jeleń wył, nawołując partnerki. No wspaniałe odgłosy wiosny, wszyscy się chcą rozmarzać zanim nadejdzie kolejna zima. Nie tylko naszym maluchom były amory w głowach, chociaż w ich wieku nie przychodziło to jedynie na wiosnę. No ale tak to już było, kiedy się jest chodzącą bombą hormonów, jakoś to napięcie trzeba rozładowywać. Niektórzy robili to na wojnach, a inni w swoich głowach...
Nasi bohaterowie podróżowali na zachód. Dlatego też słońce świeciło im w twarze. Z jednej strony nie było to przyjemne, gdyż trochę oświetlało, z drugiej jednak, wszystko wyglądało tak pięknie. Tak cudownie oświetlone - Golden Hour, tak to nazywali ci najwybitniejsi malarze. W powietrzu unosiły się pojedyncze pyłki roślin, które przepięknie mieniły się w tym ostrym słońcu. Wędrowiec, który powoli zbliżał się do naszych bohaterów, skinął do nich kapeluszem, który miał na głowie. Dosyć popularna praktyka na trakcie, w ten sposób sygnalizowało się, że nie ma się złych zamiarów. Ot zwykłe pozdrowienie na trakcie.
Na niebie przeleciał orzeł. Przepiękne, majestatyczne zwierze, które kołowało, spoglądając na okoliczną, ukrytą w lesie polanę. To tam szukał on swoich ofiar, malutkich gryzoni, którymi będzie mógł się pożywić. Mimo tego, że był krwiożerczą bestią, było w nim coś majestatycznego. Coś, co mogło usprawiedliwić jego złe czyny, to że zabijał małe, słodkie zwierzątka. W końcu, króliczek jest słodszy niż jakiś tam ptak, a mimo to, wiele osób będzie kibicować łowcy.
Nagle spokojna podróż zamieniła się w tragedię. Wędrowiec, który niby tylko mijał naszych bohaterów, nagle dosyć szybko doskoczył do Azumy, łapiąc go za ręce i próbując unieruchomić. Azuma poczuł, jak przez jego dotyk zaczyna tracić energię. Jak widać, nie miał on jednak miłych zamiarów. To jednak nie był koniec zamieszania. Dosłownie sekundę później z krzaków po obu stronach wyskoczyły dwa biało-czarne lwy. Wyskoczyły one na Hiromi, jeden z nich pochwycił ją swoimi zębami i próbował uciec wgłąb lasu, drugi stał przy nim i asekurował go, tak jakby chciał odciąć Azumę od porywanej księżniczki Uchiha. Oczywiście, mimo zaskoczenia, Azuma mógł próbować coś robić, choć zdecydowanie przeciwnik, który go trzymał dosyć mocno ograniczał jego ruchy.
Widząc co się dzieje na trakcie, wiele ptaków z okolicznych drzew wzbiło się w powietrze, starając się uciec gdzieś dalej. One już doskonale wiedziały co będzie oznaczała walka shinobi, a że jeden z nich był członkiem klanu Uchiha, to można było być bardziej niż pewnym, że przynajmniej kilka drzew ucierpi w tej walce. Niestety, młode, które jeszcze nie umiały latać, albo nawet jeszcze się nie wykluły, nie miały tyle szczęścia. Za to nasi bohaterowie będą mogli sobie zrobić jajecznicę, oczywiście najpierw muszą przeżyć... No ale takie świeże jajeczko na pewno zrekompensuje im ich wysiłek...

Stary Sugiyama

Hiromi/Azuma +9 Kolejek nadprogramowych

  Ukryty tekst

Dla sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Dziewczyna była na tyle zmęczona, że jak najbardziej dała się zaskoczyć. Pewnie i w pełni sił dałaby się zaskoczyć, nie da się ukryć, że nikt nie spodziewał się malowanych lwów wyskakujących zza drzew. Cóż, nie kiedy należysz do klanu Uchiha. Nie kiedy jesteś na ważnej misji dla klanu Uchiha.

Co się tu w ogóle stało?

Hiromi została porwana.

Przez chwilę nie miała pojęcia, co się dzieje.

- AZUMA-SAN!

Ale już była wleczona w las, trzymana przez wielkiego lwa. Była tak zdezorientowana, że nawet nie miała pojęcia, gdzie jest ciągnięta ani, żeby zostawiać za sobą jakieś ślady. Przynajmniej na początku. W tym całym swoim zdenerwowaniu zaczęła się w końcu szamotać, krzyczeć i zamknęła swoje oczy, żeby po chwili znowu je otworzyć, aby świat wokół niej nieco zwolnił i stał się trochę bardziej przewidywalny. Nie miało to jednak zbyt dużego znaczenia. Sięgnęła jednak do kabury, żeby wyciągnąć z niej kunai, aby dźgnąć lwa w głowę, oko, gdziekolwiek. Pewnie nie miało to znaczenia, ale Hiromi chwilowo była zdesperowana i jeżeli jej się udało, dźgała to-to, żeby ją puściło i przestało targać tam, gdzie miało targać. Nie zachowywała się przy tym cicho - miała zamiar wrzeszczeć i rzucać się jak długo się dało, żeby Azuma wiedział, gdzie była.

Absolutnie genialny sposób na rozbudzenie! Siebie i połowy lasu.

  Ukryty tekst

[Azuma]

Gdy padło pytanie o jego udział w tej wojnie, przez chwilę milczał, wewnątrz rozpamiętując tamte wydarzenia.

- Tak, ale nie w takiej roli… - "jak pewnie myślisz", choć tych słów nie wypowiedział głośno. Westchnął nie zamierzając tej kwestii pozostawiać samej sobie. - W czasie agresji sił Kaminari i Inuzuka, pomagałem przy przesiedleniu jednej z wiosek z pogranicza - powiedział na chwilę przystając. - Ale gdy siły Cesarstwa dołączyły do wojny, zostałem bardziej zaangażowany, nie było zresztą wyboru. Siły naszego klanu zostały mocno ograniczone. Przynajmniej na brak najemników nie musieliśmy narzekać.

Nie kontynuował dalej tego tematu. Zgodził się jeszcze tylko z Hiromi, że Ci nieszczęśnicy nie powinni tam tak leżeć. Oboje jednak wiedzieli, że nie mogą się tym zająć. Mieli inne zadanie, dużo ważniejsze do wykonania. Od jego powodzenia, zależeć miała przyszła pozycja ich klanu.

- Tak, może masz rację. Podróż może byłaby łatwiejsza, gdybyśmy podczepili się pod jakąś karawanę. Od czasu do czasu, coś tędy przecież dojeżdża. - przyznał rację, uznając że może rzeczywiście narzucili sobie zbyt forsowne tempo podróży.

Słońce chyliło się ku zmierzchowi, gdy dostrzegli samotnego jeźdźca. Zmierzał w ich kierunku, najpewniej dążąc w stronę z której sami nadeszli. Mężczyzna uniósł kapelusz, najwyraźniej w geście przywitania. Gdy ich mijał… zaczęło się.

Mężczyzna wcale nie okazał się zwykłym podróżnikiem, przejezdnym na trakcie. Nieznajomy doskoczył do ich dwójki i złapał Azumę za dłonie, najwyraźniej próbując młodzieńca unieruchomić. Jakby tego było mało, w niemal tym samym momencie, wyskoczyły z krzaków dwa rysowane lwy, które doskoczył do Hiromi. Jeden chwycił ramię dziewczyny i zaczął ją ciągnąć w kierunku zagajnika. Drugi go asekurował. Dopiero po sekundzie, lub dwóch jak zdążył minąć pierwszy szok, usłyszał jej krzyk. Nie mógł zwlekać. W słusznym gniewie spójrz na mężczyznę, który ośmielił się ich zaatakować.

  Ukryty tekst

Miał unieruchomione ręce, ale wcale nie oznaczało to, że był bezbronny. Jego oczy rozjarzyły się szkarłatna czerwienią, w której kolorystyce odbijały się trzy czarne tomoe. Jak się im przyjrzało, dostrzec można było, że się poruszyły. A jeżeli przeciwnik to uczynił, prawdopodobnie był już złapany w pułapkę, a Azuma wyrwał się z jego uścisku, uważając by nie uczynić tego w na tyle bolesny sposób, żeby przeciwnika przypadkiem nie uwolnić z iluzji.