Szlak transportowy

[Kyoushi]

Notki były zbędne według niego i nie traktował tego jako konieczność. Wiedział co myślała Misae i że będzie się o niego koniec końców martwiła. To było więcej niż pewne, szczególnie dlatego, że nawet nie wiedziała dokąd się wybrał i przeciwko komu ma sie zmierzyć całkiem sam. Typ samotnika mimo chęci posiadania potężnych towarzyszy, których znalazł i planuje mieć najbliżej jak tylko się da, jednak nie dziś. Najbliższe tygodnie planował spędzić sam na tym polowaniu. Czasy się zmieniły i to Yoshimitsu stał się zwierzyną dla kociego potwora. Gdy wróci to wraz z nią i swoimi kamratami będzie świętował pozbycie się ostatniego skurwiela Antykreatora. Cały świat dowie się o tym, że to Uchiha spłodzili jednego z jeźdźców i to oni rozprawili się z ostatnim z nich.
Ostatnim przystankiem, który mijał była brama, w której strażnicy wyrzynali go dosłownie na chwile, by ten odpowiedział im, ze to kolejna misja, ostatnia dla zbiegłego Uchiha. Więcej nie zamierzał mówić i ruszył, niczym najszybszy shinobi, którym jeszcze na pewno nie był. Mając już tyle na głowie, musiał zaspokoić swoją głowę tym co już niedługo się wydarzy. To było jedyne co mógł przełknąć - zemsta za to, że Mesmer w ogóle pojawił się na tym świecie i tego też pożałuje. Ostatnia podróż ostatniego z jeźdźców.
Podróż oczywiście nie obyła się bez przygód, które lgnęły do białowłosego jak alkohol do jego ust - nieustannie, w każdej chwili tylko szukały jednej, stosownej chwili by odnaleźć choćby najmniejszy otwór w zaciśniętych ustach. Tak też było i tym razem, gdy w wielodniowej wycieczce do Kotei zatrzymał się w jednej z przydrożnych karczm, by chociaż raz nie spać pod gołym niebem. Umorusany, niezbyt czysty i cichy wparował, by z hukiem pojawić się pod samym barem, wraz ze szczęką na barze. Dosłownie był tak spragniony, by zachować się jak pajac - wiec jak codziennie. Błagał o napitek, korzennego piwa czy innego ścierwa do chlania co zaspokoi nie tylko ciało, ale i duszę. Jego machające ręce nad ladą i wciśnięte czoło w nią dawały znać wymownie wszystkim ludziom czego potrzebuje. Gdy tylko opróżnił pierwszy i drugi napitek, jego twarz stała się lśniąca niczym księżyc w pełni. Będąc już zaspokojonym szukał dingów czy innych drobnych, którymi miał zapłacić No i tu narodził się problem, który przerodził się w lawinową tragedię. Gdy tylko barman dowiedział się o braku gotówki stał się bardzo zły. Jego potężni ochroniarze, również nie zamierzali zasypywać gruszek w popiele i po chwilowym obrzucaniu go mięsem zdecydowali złapać niewinnego białowłosego za fraki i wyrzucić na zbity pysk - aczkolwiek trzeba zapewnić, że ów pysk był równie zadowolony, gdy heterooki był napity mniej więcej OK, wyleciał jak długi, obijając sobie cztery litery o dość twarde podłoże. Siedząc tak na dupie, postanowił wstać i wytrzepać się z kurzu, pokornie śmiejąc się pod nosem. W jego głowie urodziło się tylko jedno… Hehehe, chwila wstydu, dwa liście na twarz, a 10 ryo w kieszeni uchowane. Cwany lis, a nie taki biały demon jak go malują.
Po drodze nie obyło się od głupawych wydarzeń, w których brał udział, głównie z kupcami z którymi licytował się jak szalony, wiedząc ze te pieniądze są na wyższe cele. Na cele klepsydry, a nie jakieś tam jedzenie czy alkohol. Wiedział ile i co i jak trzeba zrobić, by zarobić. W końcu był synem kowala, który na te czasy wcale mało nie zarabiał, a gdyby nie zawód shinobi byłby po prostu chłopakiem z bogatego domu w Ryuzaku, a jednak wybrał drogę agresji i rządzy krwi.
Niestety, nie miał pojęcia gdzie może być jakaś osada cholera go wie gdzie, więc nie pozostało po prostu nic innego jak dowiedzieć się tego od najbliższych ludzi, których mógł mijać, szczególnie tych, którzy wyglądali jak kupcy. Oni przybywali z dziwnych osad, oni dążyli do dziwnych osad by pozbyć się towarów lub je wymienić na jakieś rarytasy, właśnie z takich ukrytych wioseczek. Dopytywał o osadę, o której mówiła Uchiha, czekająca na niego w ukryciu i obserwacji Mesmera. Gdyby kupcy nie pomogli pozostaje wiedza z Kaigan i prosta sprawa - barman czy karczmarz, którzy znali i widzieli wszystko. Pewnie i więcej niż sam Shiroyasha.

[Azuma]

Poprzedni wątek: Siedziba władzy

O czasie spotkali się w umówionym miejscu, a potem ruszyli pod bramę, gdzie też natknęli się na posłańca z umówionym i materiałami. Siedemnastoletni (tymczasowy) Sentoki szybko schował materiały do torby, bo pogoda była iście… sogeńska. Siarczyście lało, co też dość skutecznie zniechęcało do rozmowy, bo każdy z nich próbował ukryć twarz pod kapturem by choć przez chwilę nie czuć wody na już i tak przemoczonej i zimnej buzi.

Pomijając niewygody związane z warunkami atmosferycznymi, ich podróż rozpoczęła się spokojnie. Po przejściu kontroli ruszyli przed siebie, praktycznie pustyń traktem. Od czasu do czasu zamienili kilka słów, przeważnie odnosząc się do - a jakże - pogody. Podróż minęła im więc spokojnie, wśród chlupotu wody. Nie niepokojeni przez nic innego, na koniec dnia dotarli do pierwszego punktu na mapie, służącego im za postój. Była to karczma, jedna chyba z nielicznych, która z uwagi na dość bliskie sąsiedztwo Kotei, uniknęło wojennej pożogi. Gdy weszli do środka, od razu uderzyło ich ciepło. Musieli szybko pozbyć się przemoczonych ubrań.

- Jeden pokój, z dwoma posłaniami. Do tego proszę o przygotowanie kadzi z gorącą wodą. To była mokra podróż - podkreślił, uznając że po takim dniu podróży, mogą sobie pozwolić na odrobinę luksusu, którego później być może nie doświadczą. - No i posiłek, najlepiej coś sycącego… Co macie? Oczywiście... Tak, też dwa razy. - poprosił, gdy uslyszał że kuchnia serwuje - a jakże - gulasz wołowy, czyli specjał….sogeński.

Odwrocił się do Hiromi, która właśnie ogrzewała się przy kominku. Widząc to nie czuł wyrzutów sumienia, choć mieli oszczędzać pieniądze, nie musieli żywić się samym suchym prowiantem i grzać w oparciu o własne ciepło. Wybierając jeden pokój, wyszło być może na to samo.

- Idź do pokoju, przebierz się. Za chwilę przyniosę jedzenie. Zanim skończymy jeść to narychtują kąpiel, więc z pełnym żołądkiem będzie można rozgrzać resztę ciała. Jak po tych atrakcjach nie zaśniesz od razu, porozmawiamy sobie jeszcze, już bez wody w butach - zakomunikował, wiedząc że Hiromi nie była jeszcze wprawiona w fach shinobi, a więc dzisiejsza podróż bardziej nadwyrężyła jej siły, niż jego.

Gdy siostra przyszłego Shirei-kana udała się za karczmarzem do pokoju, sam przysiadł przy lądzie, czekając na jego powrót. Lustrował wystrój budynku, zastanawiając się jak wygląda obłożenie pokojów. Gdy mężczyzna wrócił, postanowił skorzystać z tego. - Kierujemy się na zachód. Jakie wieści z traktów? Jest bezpiecznie? A co z gospodami? Wiecie gdzie będziemy mogli trafić na kolejną z pokojami?

Po uzyskaniu odpowiedzi, a także otrzymaniu gotowych posiłków, udał się do środka. Oczywiście z racji zajętych dłoni, musiał kopnąć delikatnie dwa, trzy razy w drzwi, aby Hiromi je otworzyła. Był to jednak też delikatny znak, żeby pospieszyła się z ubiorem, jeżeli jeszcze nie zdążyła tego zrobić. Gdy znalazł się już w środku, sam skorzystał z chwili by się przebrać, oczywiście gdy Hiromi raczyła na chwilę się odwrócić.

Po tym wszystkim, mogli przysiąść do długo oczekiwanego, ciepłego posiłku.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Kiedy się ogrzewała przy kominku, poczuła na sobie spojrzenie. Spojrzała w tamtą stronę - w stronę Azumy - i uśmiechnęła się do niego. Chwilowo próbowała rozruszać skostniałe palce i czuła się niekomfortowo w przemoczonym stroju. Jednak fakt, że deszcz nie zacinał jej w twarz był na tyle dobry, że całkowicie się rozchmurzył, nawet jeżeli mokre ubranie było tak bardzo niewygodne.

- Miło tak, kiedy ktoś się tobą w ten sposób opiekuje - odpowiedziała Hiromi, złożyła dłonie i lekko się ukłoniła. - Dziękuję, Azuma-san. Bardzo doceniam, że wszystkim się zająłeś.

Ponownie lekko się ukłoniła i ruszył do wskazanego pokoju, wchodząc do środka.

Kiedy była sama, oparła się o drzwi i odetchnęła, spuszczając z siebie całe powietrze. W samotności, kiedy nikt na nią nie patrzył, mogła pokazać trochę słabości. Trochę więcej, niż przy ludziach. Najchętniej w ogóle nie pokazywałaby zmęczenia, ale Azuma to i tak zauważył. Wciąż pewnie nie zdawał sobie sprawy, jak wykończona była.

- Ech, onii-chan, nie mogłeś się zakochać w jakiejś dziewczynie z klanu? - mruknęła do niego… cóż, do siebie.

Nie miała czasu się dalej roztkliwiać, bo Azuma mógł przyjść w każdej chwili. Nie chciała, żeby musiał czekać jakoś długo pod drzwiami, bo ona siedziała i patrzyła w przestrzeń zamiast się ogarnąć. Dlatego zdjęła z siebie przemoczone ubranie i wszystko rozłożyła tak, żeby mogło wyschnąć, następnie założyła na siebie świeżą bieliznę (białe kimono, którego używała do spania. Rozpuściła też i rozczesała włosy, żeby te mogły lepiej wyschnąć. Wciąż było jej bardzo zimno, ale poczuła się lepiej, kiedy była sucha.

Była gotowa, kiedy Azuma zapukał do drzwi. Podbiegła do nich, otworzyła je i wpuścił go do środka, trochę się rumieniąc. Nie była jednak przyzwyczajona, żeby w stroju nocnym przyjmować kogokolwiek, szczególnie młodzieńca. Jednak była profesjonalistką, więc nic nie powiedziała. Natychmiast pomogła mu z talerzami, odkładając je na stolik i rozkładając wszystko powoli, żeby Azuma miał czas również na zmianę odzienia. Chciała by czuł się komfortowo, a nie, żeby jakaś dziewczyna ciekawsko mu się przyglądała. Bo trochę ciekawska była. Nie to, że nie widziała mężczyzn bez odzienia, ale… zawodowa ciekawość. Na pewno.

Potrząsnęła głową i lekko się wyprostowała, żeby wyglądać poważniej, chociaż szeroki uśmiech nie chciał zniknąć z jej twarzy. Kiedy dał jej znać, że był gotowy, pomogła mu rozłożyć mokre ubrania, a potem usiadła przy stoliku, wciąż się uśmiechając. Na ile do siebie a na ile do niego, nie wiedziała.

- Dowiedziałeś się czegoś, kiedy już poszłam? - zapytała, po życzeniu sobie smacznego i podziękowaniu bóstwom za posiłek. - Może przewidywali, że pogoda się uspokoi trochę? Trochę w to wątpię, ale mam nadzieję… Sakai o tej porze jest cieplejsze, a deszcze może bardziej gwałtowne, ale krótsze. Ale w Soso pewne będzie zupełnie zimno, prawda?

[Azuma]

Poczuł się trochę zakłopotany… nie, nawet zawstydzony gdy Hiromi okazała mu taką wdzięczność, za coś co wydawało mu się drobnostką. Było to jednak miłe, nawet bardzo. Szczególnie jej uśmiech, taki szczery. W ich zawodzie, nie było to częste zjawisko. Zazwyczaj, towarzyszyły im pozory z którymi należało nauczyć się żyć.

Gdy po jakimś czasie zjawił się pod drzwiami, Hiromi była już przebrana. Uczynila ten drobny gest i dała mu trochę prywatności, co skrzętnie wykorzystał by przebrać się w czyste, suche odzienie. W przeciwieństwie do niej niej, nie założył niczego lekkiego, tylko inny strój roboczy. Planował jeszcze opuścić pokój, gdy kąpiel będzie gotowa. Nie zamierzał jej krępować swoją obecnością podczas tak intymnej chwili. Gdy skończyli rozwieszać jego odzienie po pokoju, mogli zacząć konsumpcję.

- Smacznego, nic specjalnego, oczywiście wołowina, ale po dzisiejszej podróży, pewnie będzie Ci smakować jak nigdy wcześniej - powiedział, ukradkiem przyglądając się czy w istocie tak będzie, czy jej posmakuje, czy w ogóle lubi tutejszą kuchnie. Ostatnie lata Hiromi spędziła w Sakai. Prowincja była słynna nie tylko ze swoich pokaźnych gospodarzy, ale również znakomitej kuchni. - Zapewne przed przybycie do Sogen, jadłaś inaczej… Jak się tu czujesz? Tęsknisz za Sakai? Chciałabyś tam wrócić? Jak tam w ogóle jest? Jacy są ludzie?

Sporo pytań, których odpowiedzi był szczerze ciekaw. Wiedział, że powodem powrotu Hiromi do Sogen był jej brat oraz tragiczna sytuacja klanu. Pozostało ich niewielu i obecność każdego, była niezwykle ważna.

- Im dalej będziemy na zachód, tym będzie gorzej. Im bliżej będziemy pogranicza, tym większe spustoszenie. Opuszczone wsie, spalone gospody i pola. Nasza prowincja zdecydowanie bardziej ucierpiała w trakcie wojny… ale to z pewnością wiesz.

Podzielił się uzyskanymi informacjami, na końcu przybierając już poważniejszy ton. Sam uczestniczył w przesiedleniach ludności cywilnej i doskonale rozumiał jakie wiązały się z tym emocje i tragedię. Przecież mało brakowało, a przez jego własne decyzje, na zawsze odmieniłby się czyjś los, mimo że kierowały nim życzliwe pobudki.

- Najdalej byłem w Yinzin, na Lazurowych Wybrzeżach, ale im dalej na północny-zachód, tym będzie klimat surowszy, mroźniejszy. Ale i mniej deszczowy - odparł, odkładając na bok łyżkę i miskę. Akurat bo w tym momencie usłyszeli pukanie do drzwi.

- Oho, to chyba kąpiel. Gotowa? - zapytał, spoglądając na Hiromi, która wciąż ubrana w lekkie kimono, pewnie nie mogła się tego doczekać. Ciepła, a wręcz gorąca kąpiel po takim dniu, była prawdziwym ukojeniem dla ciała.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Z zaskoczeniem zauważyła, że Azuma przebrał się w ubranie nie do spania i jakoś tak ją to uderzyło. Zdawało się, że była zbyt beztroska i ją to zawstydziło. Wiadomo, był jej ochroniarzem i to on odpowiadał za wszystko, ale… musiała wyjść mu naprzeciw.

Na razie jednak nie chciała aż tak zwracać uwagi na to, co zrobiła i miała nadzieję, że nie poruszą tego tematu. On wiedział, ona wiedziała. Teraz w jej gestii było naprawienie tego.

Jedzenie jednak zdecydowała się zjeść, tak jak była. Nie było sensu w przebieraniu się teraz.

- Nie jestem wybredna. Może trochę nerwowa, więc zdarza mi się za dużo jeść. Oczywiście, jest to normalne w Sakai, przez co do pewnego momentu w ogóle nie zauważyłam, że coś jest nie tak - wyjaśniła, rumieniąc się trochę i tłumacząc dlaczego różniła się od niemal całego klanu. - Rodzice są wspaniali, ale dużo czasu spędzają na pracy. W ogóle się tam urodziłam, Sogen niemal nie znam. Zresztą onii-chan podobnie, chociaż on został wysłany do Kotei, bo był zdolny. Ja nie byłam, dlatego zostałam tam… Jakie jest Sakai… - zamyśliła się. - Inne. Mniej powściągliwe. Bardziej otwarte, wesołe, pogodne. Ciepłe. Ludzie są uśmiechnięci, życzliwi. W Sogen trochę jakby wszyscy mieli kijek w tyłku, byli pochmurni i burkliwi. Myślę, że to przez brak różnorodności jedzenia i słońca. - Zjadła trochę, żeby spróbować zastanowić się, co dalej powiedzieć. - Znaczy, nie mam na myśli, że wszyscy wszyscy, ale jakoś tak… Oczywiście, to nie jest mój pierwszy raz w Sogen. Raz na jakiś czas wozy są pakowane i przyjeżdżamy z jedzeniem. W Sogen nawet gorzej jadam niż ten gulasz, który jest cudowny, naprawdę. Dodałabym ziół, ale to była porządna krowa - wyszczerzyła się, po czym zmarszczyła brwi. - O czym to ja… Ach, tak. Przywozimy jedzenie. Dlatego tutaj jadaliśmy gorzej, żeby wszystko poszło dla klanu i ludzi. Szczególnie teraz, po wojnie.

- Chciałabym tam wrócić, tak. Ja… nie czuję się najlepiej w Kotei, nie tylko dlatego, że zostało zniszczone. Tęsknię z domem i przyjaciółmi i rodzicami i słońcem ii ciepłem. Ale onii-chan mnie potrzebował, więc… jestem. Myślę, że się przyzwyczaję. Po prostu brakuje mi przyjaciół. Onii-chan ciągle pracuje, a ja nawet nie miałam z kim porozmawiać, jak bardzo się o niego boję. Misae-san jest bardzo miła, ale jest o tyle starsza, że nie do końca jest to dla mnie naturalne. Czuję się samotna i jestem przerażona. Ale muszę się tylko przyzwyczaić i zachowywać jak kunoichi.

Miała nadzieję, że odpowiedziała na jego pytania, nie obraziła klanu i nie uraziła jego. Trochę się obawiała, że powiedziała za dużo, bo bardzo się przed nim otworzyła.

- A ty, Azuma-san? Boisz się? A może mam zupełnie błędne spojrzenie na to wszystko? Jeżeli tak, wyprowadź mnie z błędu.

Rozmawiali, przechodząc przez różne tematy i jedząc swój posiłek. Hiromi przyznała, że wiedziała, jak wyglądała sprawa ze zniszczeniami.

- Tak, tak samo było, jak podróżowaliśmy z Sakai. Straszne widoki.

Kiedy balia była gotowa, ona się zakłopotała. Jedzenie i herbata ją rozgrzały trochę, ale przemarzła do szpiku kości i kąpiel pewnie była najlepszym pomysłem. Jednak nawet do głowy jej nie przyszło, żeby go prosić o wyjście z pokoju. Ale też nie wiedziała, co powiedzieć jak się zachować. Miała jeszcze chwilę, bo karczmarz, po tym, jak zostało mu otwarte, zaczął wnosić wiadra z gorącą wodą, którą wlewał do obecnej w pokoju balii do kąpieli. W końcu jednak skończył, rzucił spojrzenie na młodzież i wyszedł.

- Azuma-san, może bądź pierwszy. Mnie nie jest aż tak zimno - wymamrotała zakłopotana. Jeżeli próbował się stawiać, złapała go za dłoń, żeby udowodnić, że jej ręce były cieplejsze. Udowodniła tylko to, że obojgu było tak samo zimno. - Widzisz? Przyda ci się bardziej.

[Azuma]

Słuchał jej i wysłuchał wszystkiego co miała w związku z tym do powiedzenia. Uderzyło go to, jak postrzeganie Sogen różniło się od wrażeń z Sakai. Hiromi starała się to odpowiednio uargumentować, tym w czym według niej tkwiła przyczyna. Nie obraził się, a nawet lekko uśmiechnął słysząc o kijach w dupie. Być może rzeczywiście tak było, ale wszystkie jego dotychczasowe doświadczenia związane były z tą dyscypliną i szacunkiem. Wpadają od małego, w militarystycznym klanie, to o czym opowiadała Hiromi, nie wydawało się niczym dziwnym, innym - tylko wręcz naturalnym.

- Chciałbym na własnej skórze, przekonać się o tym wszystkim. Myślę… myślę że w Twoim towarzystwie, namiastkę tego doświadczę - odpowiedział, delikatnie, niemal dyplomatycznie. Sam podejrzewał, że takie uwarunkowania społeczne wynikały nie tylko z samej kultury klanu, ale z doświadczeń, jakie w każdym pokoleniu były nabywane. To one kształtowały tych ludzi, a oni kolejne pokolenia. Wojny, które doświadczały na każdym etapie ten klan, były w mniemaniu młodzieńca, największą przyczyną tego stanu, który Hiromi przed chwilą scharakteryzowała.

- Zostawiłaś tam kogoś bliskiego? Oprócz rodziców, przyjaciół… - zagaił jeszcze, ale w tym momencie usłyszeli pukanie. Woda była gotowa. Chciał wstać, zabrać naczynia, ale w tym momencie Hiromi go powstrzymała. Spojrzał nań zdziwiony.

- Dziękuję Hiromi-chan, ale to naprawdę żaden problem. Dam Ci wystarczająco czasu, poczekam na dole, jestem zresztą do tego odpowiednio ubrany, w przeciwieństwie… do Ciebie - powiedział, znacząca rzucając spojrzeniem niżej, co musiało być wystarczająco zrozumiałe dla Hiromi. Dotknął wolną ręką jej dłoni, pokazując że wszystko gra, po czym skierował się do drzwi. - Wrócę z gorącą wodą, nie czekaj - dodał mrugając okiem, po czym zamknął za sobą drzwi, czekając aż Hiromi przesunie zasuwę. Gdy to uczyniła, zszedł na dół, uprzedzając właściciela gospody, że do dwóch kwadransów będzie potrzebował kolejnych wiader z gorącą wodą.

Usiadł przy wolnym stole, skąd miał dobry podgląd na hol gospody. Wciąż było spokojnie, nic się nie działo, więc wykorzystując nadarzającą się chwilę, wyciągnął zwoje traktujące o podarunkach dla Rodu Yamanaka. Choć kwestie związane z dopełnieniem zawarcia związku, należeć miały do Hiromi, nie chciał być całkowitym ignorantem w tej kwestii. Poza tym… było to dość ciekawe.

Jego uwagę zwrócił dopiero gospodarz, który zgodnie z poleceniem wrócił po trzydziestu minutach, informując że woda gotowa. Spoglądał już inaczej na chłopaka, widząc że postanowił opuścić pokój na czas kąpieli dziewczyny. - Zajmę się tym - uspokoił go i biorąc po wiadrze do jednej i drugiej ręki, ruszył z powrotem do pokoju.

- Jak tam? Już można? - zapukał, dwie, trzy sekundy odczekał, a następnie nacisnął na klamkę sprawdzając czy drzwi są wciąż zamknięte. Jeżeli były, oczywiście grzecznie czekał, a w innym przypadku, wszedł przelewając gorącą wodę do kadzi.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Przyjemnie się rozmawiało z Azumą. Też dlatego, że jej słuchał, nawet kiedy złapała się, że trochę plotła. Nie spowodował jednak, że to poczuła, wprost przeciwnie. Poczuła się, że to, co mówiła jest ciekawe. Było to miłe. Do tego nie miał nic przeciwko jej opinii, a nawet go to rozbawiło. Było to bardzo zachęcające.

To, co powiedział o przekonaniu się na własnej skórze o atmosferze Sakai i tym, że przy niej może to poczuć przyjęła pozytywnie. Zwykle starała się nie szukać żadnych złośliwości pod spodem. Sama - jeżeli mogła - starała się być szczera i otwarta i wolała wierzyć, że inni też tacy byli.

Przy pytaniu, czy kogoś zostawiła, miała odpowiedzieć, ale im przerwano. Poczuła się też trochę… cóż, na świeczniku, bo wyglądało, że Azumie udawało się wyciągać całą historię jej życia, a ona nie wiedziała o nim za dużo. Postanowiła złapać go w ogień pytań później, kiedy już mieli się ogarnąć z kąpielą i przygotować do snu.

Odmówił jej propozycji, że miałby się wykąpać pierwszy. Hiromi się trochę naburmuszyła, a potem zrobiła czerwona, kiedy spojrzał w okolice jej klatki piersiowej. Jej kimono było luźne, łatwo się rozchyliło i teraz z zakłopotaniem skrzyżowała ręce na piersiach, żeby upewnić się, że miała dobrze zakryty dekolt.

Normalnie się takimi rzeczami zupełnie nie przejmowała, dlaczego teraz?

Przynajmniej dotyk jego dłoni był miły i pocieszający, uspokajający. Patrzyła na niego nieśmiało, kiedy skierował się do drzwi i do niej mrugnął, nie bardzo łapiąc, co sugerował mówiąc, żeby "nie czekała". Została jednak sama, więc nie mogła dopytać. Nawet nie chciała, bo pewnie wyszłaby na głupka.

Teraz jednak, kiedy była sama, poczuła, że może znowu oddychać. Nie wiedziała, dlaczego wstrzymywała oddech przez chwilę. Pewnie tak już było, kiedy podróżowało się z kimś, kogo nie znała i trzeba sobie radzić w sytuacjach, w których normalnie by się nie było postawionym. Wszystko było do dogrania - trochę czasu minie i na pewno będą dokładnie wiedzieć, co i jak. Na razie musiało być trochę dziwnie. Więc momenty osobno były wskazane w czasie takiej dalekiej podróży.

No, ale trzeba było wykorzystać moment samotności i wleźć w końcu do tej wody. Zdjęła z siebie kimono i zerknęła w dół, z głębokim westchnięciem. Normalnie nie miała z sobą dużego problemu, ale w Sogen jakoś bardziej o tym myślała. Zazdrościła Misae, że ta była drobna i smukła, a kimono leżało na niej fantastycznie. Hiromi zawsze musiała się poprawiać, bo zawsze coś skąś wyłaziło i wszystko rozchylało się za bardzo. Na pewno u Yamanaków będzie się wyróżniać i to nie tylko ciemnymi włosami.

Weszła do wody i westchnęła. Jej ciało powoli zaczynało naprawdę się rozgrzewać, a ciepło przenikać w głębsze warstwy. Ona sama czuła, że zmęczenie jakoś tak ją przytłacza, dlatego też rozsiadła się dość wygodnie i pozwoliła mięśniom odpocząć. Zamknęła oczy i na chwilę pozwoliła sobie odpłynąć, wyobrażając sobie, że siedzi w onsenie i woda wcale z każdą chwilą nie stygnie.

Niestety, stygła, dlatego po kilku minutach, Hiromi dokończyła mycie wyskoczyła z balii, wysuszyła i przebrała w strój bardziej odpowiedni do bycia poza sypialnią. Był mniej wygodny niż to, co miała na sobie wcześniej i mogła w każdej chwili w tym wyjść. No i nie będzie tak onieśmielona przez Azume wtedy.

Miała jednak dobry humor i Azuma usłyszał, przed pukaniem, że nuciła coś sobie.

- Hai, hai! - zawołała i otworzyła mu drzwi, uśmiechając się. Jej skóra miała teraz o wiele zdrowszy odcień, a ona wyglądała wygodnie i komfortowo. Miała już też gotowy swój zwój, żeby mogli się wymienić miejscami. - Mam nadzieje, że nie musiałeś czekać zbyt długo - rzuciła, kompletnie ignorując fakt, że to on właściwie zdecydował, ile Hiromi miała mieć czasu.

[Tetsurō]

Kyoushi Z/T

[Azuma]

Nie usłyszał zza drzwi sprzeciwu, zresztą te zostały mu po chwili otwarte, więc z gorącą wodą wszedł do środka. Po chwili dolał ją do kadzi. Dostrzegł, że Hiromi była inaczej ubrana. Spodziewał się raczej jej poprzedniego ubioru…

- Nie musisz wychodzić, wystarczy jak na chwilę się odwrócisz - zaśmiał się, dość nerwowo i może nieco głośniej niż zamierzał. Dla niego obecna sytuacja była nowa. Nigdy nie dzielił noclegu, ani kąpieli z kobietą i właściwie sam nie wiedział czego się może jeszcze po swoich reakcjach spodziewać. Gdy więc Hiromi odwróciła wzrok, szybko przygotował ręcznik i pozbył się odzienia. Nie minęła nawet chwila, jak się cały zanurzył. Dopiero po chwili, cały zmoczony się wynurzył, czując jak gorącą fala dociera do najdalszych zakamarków ciała.

- Przyznam Ci się szczerze, że nie byłem jeszcze w takiej sytuacji, dlatego myślę że powinniśmy postawić na otwartość - powiedział, spoglądając na Hiromi. Z kadzi wystawała zaledwie jego tors i głową, więc nie było powodu do wstydliwości. - Mogą nam się przydarzyć różne sytuacje, ale gdy będziemy sami, śmiało mów jeżeli zrobilem lub powiedziałem coś z czym było Ci źle. Postaram się poprawić - dodał przytaknieciem głowy potwierdzając swoje słowa. - Jak Ci się ten pomysł podoba? Będzie w porządku?

Miał chwilę w czasie gdy Hiromi się kapała, by się nad tym zastanowić i lepszego planu nie wymyślił. Oczywiście należało w takiej sytuacji przełamać pewna barierę i postawić na szczerość, ale wciąż wydawało się to lepsze i przyjemniejsze niż przekraczanie barier, które mogły sprawić że ktoś poczuł się źle. Zastanawiał się przy tej okazji, czy to nie jego komentarz sprawił, że dziewczyna postanowiła się przebrać. Stąd też wolał to wszystko powiedzieć od razu, pierwszego dnia i noclegu.

- Aby nasza współpraca była też jak najefektywniejsza, powinniśmy podzielić się informacjami o tym co potrafimy. Już wiem, że jesteś początkującym iryoninja, ale czy jest coś jeszcze z czym sobie radzić dobrze lub chociaż poprawnie? - zapytał, jednocześnie dłońmi rozpoczynając rozmasowywanie mięśni nóg, rozpoczynając od łydek. Gdy Hiromi podzieliła się swoimi zdolnościami, sam uczynił podobnie. Nie widział tu powodu do ukrywania informacji. Byli drużyną.

- W walce stawiam przede wszystkim na genjutsu i shurikenjutsu. Z kolei gdy wiem że nie mogę się powstrzymywać, używam - a jakże, żywiołu ognia. Staram się jednak załatwiać sprawy inaczej, po cichu - ujawnił, oprócz umiejętności dzieląc się także zazwyczaj podejmowaną taktyką.

Woda dość szybko się wychładzała, więc chcąc nie chcąc musiał z kadzi wyskoczyć. Złapał za ręcznik, owijając się nim w pasie, a potem drugim wytarł włosy, twarz i brzuch. Gdy Hiromi ponownie się odwróciła, mógł dokończyć z resztą. Ubrany w dłuższe bawełniane spodnie i bezrękawnik, poskładał mokre ręczniki i odłożył je na bok.

- Miło, ale krótko. Hmm, obawiam się, że w kolejnych dniach jeszcze za tym zatęsknimy - dodał, wchodząc czysty i odświeżony na własne posłanie. Wodą pozostawioną w kadzi już się nie przejmował. Mogło to zaczekać jutro, a najlepiej było pozostawić to w gestii właściciela, gdy już opuszczą ten przybytek.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Hiromi lekko się skrzywiła na wieść, że "wystarczy, że się odwróci na chwilę", kiedy on musiał wyjść. Znaczy, rozumiała, ale w tej chwili wydawało jej się to nierówne i miała z tym problem.

Oczywiście, kiedy poprosił ją o to, żeby się odwróciła, jak najbardziej zrobiła to, a kiedy już mogła patrzeć, starała się nie wlepiać zbyt natarczywego spojrzenia w Azumę. Po prostu sytuacja była ciekawa i nowa. Ostatecznie jednak Azuma powiedział to, o czym ona powinna pomyśleć wcześniej. Miał rację i to bardzo.

- Cieszę się, że to powiedziałeś. Tak, może lepiej powiedzieć wszystko, co trzeba, żeby nie było niedopowiedzeń. Dlatego w moim przypadku też wystarczy, jeżeli odwrócisz na chwilę wzrok, nie musisz wychodzić. Trochę to niefajne, że ja sobie mogę siedzieć wygodnie, a ty musisz łazić, bo cośtam… tak… no… Sytuacja też jest dla mnie nowa i nie chcę być dla ciebie większym obciążeniem niż jest najmniejsze możliwe obciążenie - wyjaśniła. - I w ogóle, jeżeli ja robię coś dziwnego, co ci nie pasuje, też mi powiedź.

Patrzyła na niego uważnie, uśmiechając się lekko, zadowolona, że mogła powiedzieć to, co myślała. Może będzie jakoś łatwiej, chociaż spodziewała się jeszcze sporej ilości niezręcznych sytuacji. Tym bardziej, że oboje byli na zupełnie nowym gruncie.

Kiedy zapytał ją o jej zdolności, musiała głęboko westchnąć. Nie mogła mu odpowiedzieć "nic", bo by skłamała, ale absolutnie nie była tak imponująca, jak on. Zaczęła od tego, że zamknęła oczy, następnie je otwarła. W momencie, kiedy miała pewność, że zobaczył jej czerwone tęczówki z jedną czarną łezką, zamknęła je, a kiedy otworzyła je ponownie, jej oczy miały z powrotem ciemnoniebieski kolor.

Przez tych kilka sekund zauważyła więcej szczegółów Azumy i otoczenia, niż wcześniej. Sam Azuma wyjątkowo wrył się w jej pamięć i chyba już nigdy nie zapomni jego twarzy, włosów, ramion…

Cholerny Sharingan.

- Tak, więc tego to. Nie umiem z tym za dużo robić, nie w walce. Często za to używam do nauki w szpitalu, kopiując ruchy innych medyków w czasie przeprowadzania różnych zabiegów. I do czytania - idzie szybciej. Znam kilka podstawowych technik katonu, Masahiro-niichan starał się mnie trochę uczyć, ale nie musiałam, więc wiesz. Dość szybko się uczę, myślę i mam gadane. Łatwo zjednuję sobie ludzi i często umiem się wyłgać, jeżeli trzeba… będzie przydatne u Yamanaków, nie wiem, czy na trakcie.

Posłuchała czego on potrafi i pokiwała głową.

- Imponujące! Zresztą, też wiem, że miałeś dość potężnych przeciwników na arenie. Nie widziałam walki z Senomaru, patrolowałam ulice wtedy. Liczyłam na walkę z Senju, ale nie doszła do skutku… Szkoda. No i miałeś walczyć z Shiroyashą… wiedziałeś, że jest jinchuriki? Ja myślałam, że on jest naprawdę super, świetny i przystojny, ale… zniszczył pół Kotei, jakoś tak to nie jest atrakcyjna cecha u mężczyzny, tak sobie myślę. I chyba przyszedł pijany na jedną walkę… Ale co ja chciałam powiedzieć! Skoro miałeś z nim walczyć, to znaczy, że sam jesteś super, świetny i przy… - Zamarła na chwilę, spłoniła się i spojrzała na zwój, którego jeszcze nie zaczęła czytać. - Inaczej by was tak nie dobrali, prawda? - powiedziała szybko.

Oczywiście, odwróciła się, kiedy Azuma miał się ubrać. Kiedy spojrzała na niego ponownie, poczuła, że trochę się w niej zagotowało. Ubrał się wygodnie, do spania. Kiedy ona…

Zacisnęła zęby, czując się strasznie głupio. Azuma, jeżeli na nią spojrzał, mógł łatwo zobaczyć, że coś jest nie tak.

[Azuma]

Propozycja z jaką wystąpił, spotkała się z aprobatą Hiromi. Co więcej, jak się okazało, jego towarzyszka podróży już miała pierwsze uwagi. Uważała, że nie ma potrzeby, by podczas kąpieli… opuszczał ich wspólny pokój. Lekki wyraz zaskoczenia zdążył pojawić mu się na twarzy, ale szybko został stłamszony, kiwnięciem głowy.

- Dobrze, umowa stoi - potwierdził, w głębi ducha nie spodziewając się akurat do tego zastrzeżeń. Siostra Masahiro-dono, ponownie go zaskoczyła. W rzeczywisty sposób przejawiała swoją otwartość na innych.

- Czy mogę zapytać… w jakich okolicznościach je przebudziłaś? - pytanie było delikatne, chciał dać do zrozumienia, że nie musiała mu odpowiadać, jeżeli wiązało się to z jakąś traumą. Jego doświadczenie związane z rozwojem sharingan, mocno się o to uczucie oparło. Kiwnięciem głowy, wyraził też zadowolenie z tego, że potrafi choćby w małym zakresie, operować ich ofensywnym żywiołem. Poprzez to, powinna sobie poradzić, choćby z tymi najprostszymi zagrożeniami, jak choćby z cywilami. Ważne było również to, że potrafiła operować… gadką. Tu, jej doświadczenie przekazało nad jego własnym, dostrzegał więc zaletę tej sytuacji.

- W Soso, na pewno się to przyda. W końcu to nasze główne zadanie, dogadanie się - lekki, krzywy uśmieszek pojawił mu się w kącikach ust gdy to zauważył. Ich rozmowa gładko zeszła w następnej chwili na turniej i tego jak on przebiegł.

- Twój brat miał wiele szczęścia, mało brakowało a… - zreflektował się na tyle by nie kończyć na głos tego o czym oboje pomyśleli. - Wtedy, zamiast stawić się na arenie, byłem w siedzibie władzy. Wpadłem na trop tego całego zamachu… ale było za późno. Zanim zdążyłem wyjść z pokoju, doszło do wybuchu i budynek wraz z nami, zawalił się. Cudem przeżyłem. Rokuro-sama nie miał tyle szczęścia. Odłamek przebił mu głowę… - powiedział, po chwili dochodząc do wniosku, że nie powinien może zaczynać tego tematu. Atmosfera jaka udało się między nimi stworzyć, w tym momencie jakby uleciała. Westchnął.

- Nie, też nie wiedziałem. Dowiedziałem się o tym dopiero od Twojego brata. Jeszcze do niedawna, pomyślałbym że to tylko baśnie, legendy… a potem sam stanąłem oko w oko z tą baśnią, czy właściwie "Jeźdźcem" jak kazała się nazywać… - zaczął, ale uciął bo zauważył grymas Hiromi gdy spojrzała najpierw na niego, a potem na samą siebie. Ściągnął brwi, próbując zrozumieć co się stało. Nad przeskakiwaniem z wątku na wątek w takim tempie, musiał jeszcze popracować.

- Czy coś.. powiedziałem.. aaa, chcesz się przebrać, tak? Mam się odwrócić? - zapytał, lekko podnosząc się na łokciach z posłania, bo zdążył się tam rozwalić w najlepsze. - Właściwie nie chciałbym cię też zbyt męczyć przed jutrzejszą podróżą. Możemy zgasić światło i spróbować zasnąć- dodał, co też rozwiązywało problem ubioru o ile to on był problemem.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Oczywiście, Azuma musiał zapytać, jak przebudziła swoje oczy. Odburknęła coś, a kiedy wyszło, że Azuma nie usłyszał, westchnęła i zakręciła młynka palcami.

- Ja… chyba jestem wychowana pod kloszem, wiesz? Zawsze byłam… emocjonalna, bardzo. I tak jakoś głupio… Wiem, że zwykle to się dzieje kiedy dzieje się coś złego, a ja… bardzo kocham mojego brata, wiesz? A zawsze byliśmy bardzo daleko od siebie. I tak jakoś wyszło, że kiedy się spotkaliśmy po długim czasie… poczułam takie… nie wiem, uderzenie. Wiem, wiem, bardzo mi z tego powodu głupio… - westchnęła i ukryła twarz w dłoniach. Wstydziła się tego, ale umówili się, że będą ze sobą szczerzy. - A ty…? - spytała ostrożnie, próbując wybadać, czy też ma podobną historię, ale nie naciskała, jeżeli nie chciał powiedzieć.

Kiedy rozmowa stała się poważniejsza, samo wspomnienie areny spowodowało, że przeszedł przez nią dreszcz. Przełknęła ślinę, żeby spróbować się uspokoić - mógł zobaczyć, jak wbija paznokcie w swoje dłonie - i skinęła głową. Zrozumiała.

Oczywiście ani ona ani Azuma nie mogli wiedzieć - i pewnie nigdy się nie dowiedzą - że to przez działania Azumy (i Yamiego), jej brat przeżył - bo Jeźdźcy zaczęli działać chwilę za wcześnie.

- Byłam z daleka od tego wszystkiego. Początkowo w dzielnicy Uchiha, patrolowałam ulice, ale kiedy zobaczyłam ten pocisk… ruszyłam do szpitala, bo wiedziałam, że tam lepiej pomogę. Ale wdarło się tam Cesarstwo, przez dziurę w ścianie. Gdyby nie pewna dziewczyna z Pustyni i jeden z medyków, pewnie bym tam zginęła… - podzieliła się z nim, skoro on się dzielił. - Dość mocno to przeżywam… wszystko. Dlatego próbuję… wiesz, rodzice zawsze mi powtarzali, żeby mimo wszystko próbować się uśmiechać, żeby nie spadało morale. Bo ludzie lepiej wszystko robią, kiedy są podtrzymani na duchu…

Nerwowo się roześmiała, kiedy zauważył jej minę. Atmosfera w pokoju teraz była bardzo myląca - ciężka czy lekka? A może Hiromi właśnie tak radziła sobie ze złymi rzeczami.

- Obiecaliśmy sobie szczerość, więc tak. Dziwnie wyszło z tymi ubraniami, kompletnie nie wiedziałam, co powinnam zrobić. Ale tak, wolałabym wrócić do bielizny nocnej, szczególnie, jeżeli teraz możemy - wymamrotała, w sumie z chęcią zmieniając temat. - Sama zgaszę światło - dodała i wstała z łóżka, żeby zgasić świece w pokoju. Kiedy zrobiło się ciemno, Azuma usłyszał szelest ubrań, kiedy Hiromi zmieniała strój na nocny - ponownie. Po chwili gramoliła się na posłanie i mógł usłyszeć tylko jej oddech. Dopóki się nie odezwała.

- Azuma-san…? Dziękuje. Cieszę się, że… akurat na ciebie trafiło, żeby iść ze mną.

[Azuma]

Gdy Hiromi poddenerwowana, próbowała wytłumaczyć w jaki sposób przebudziła sharingan i zaczęła od tego że jest emocjonalna, uśmiechnął się i o mało jej nie przerwał, chcą powiedzieć że to dotyczy chyba co drugiego członka ich klanu. Nie przerwał jednak, tylko wysłuchał do końca. Był zaskoczony sposobem w jaki udało jej się to uzyskać, ale wcale nie uważał by był to powód do wstydu.

- Uważam, że miałaś szczęście. Większość z nas robi to w sytuacji zagrożenia - odparł, na moment zamykając oczy. Gdy je ponownie otworzył, Hiromi mogła dostrzec jego trzy tomoe - Ja widziałem śmierć przyjaciół i nic nie mogłem na to poradzić. Dlatego mam Cię za szczęściarę - odparł, zamykając powieki, aby przywrócić zwyczajny kolor swoich czarnych oczu.

- Dobrze, że ktoś tam był. Dzielnica mieszkalną byłaby chyba najbardziej bezbronnym miejscem - pomyślał, przypominając sobie że w trakcie tego sam obawiał się o mamę, swój dom i sąsiadów, których przecież znał od dziecka.

Atmosfera w trakcie ich rozmowy, potrafiła z jednej chwili na drugą, zmienić się o sto osiemdziesiąt stopni. Tak też było i w tej chwili, gdy Azuma dostrzegł grymas, a potem zakłopotanie Hiromi. Chwilę później, trafił z wyjaśnieniem. Oczywiście nie miał nic przeciwko, leżał dalej, gdy Hiromi zgasiła świece, był w stanie dostrzec kontur jej ciała. Słyszał co się dzieje, wyobraźni nie był w stanie wyłączyć, więc tylko westchnął i obrócił się na drugi bok. Wtedy ją ponownie usłyszał, a po jej słowach zrobiło mu się bardzo gorąco, nie tylko na sercu.

- Ja.. ja też. Obiecuje zrobić wszystko, aby nam się udało. Nie martw się. - powiedział, odwracając się ponownie w jej stronę. Był uśmiechnięty, ale ona oczywiście tego zobaczyć nie mogła. - Dobranoc Hiromi-chan. Śpij dobrze.

[Tetsurō]

Goniec i Wieża
Misja rangi A - Azuma & Hiromi kolejka: 6 / 19

Po ciężkim dniu podróży nasi bohaterowie mieli w końcu czas odpocząć. Dane im było spędzić ze sobą trochę czasu, porozmawiać i poznać się lepiej. Zdecydowanie był to dobry pomysł, jeszcze długa podróż przed nimi, a po niej także sporo czasu spędzone na dworze rodu Yamanaka, oznaczało to, że im wcześniej się poznają i zaufają sobie, tym łatwiej im będzie. W końcu zmierzają do obcego kraju negocjować przyszłość ich pobratymców. Może jeszcze nie byli tego świadomi, może ich umysły starały się to wyprzeć, jednakże było to bardzo stresujące. Na szczęście nie przejmowali się tym teraz i niczym dzieciaki na zielonej szkole rozmawiali o przeróżnych rzeczach, leżąc na łóżkach w piżamkach. Brakowało jedynie wychowawcy, który przyszedłby i nakazał zgasić światło. Na szczęście Azuma tutaj w tej roli wystąpił znakomicie. Światło zgasło, każdy znalazł się w swoim łóżku i mógł odwiedzić krainę snów. Nawet jeśli planowali pełnić jakieś warty, to łóżko było zbyt miękkie i zbyt ciepłe. W końcu każdy z nich poddał się i zasnął.
Nad ranem nasi bohaterowie zostali obudzeni przez karczmarza. Ten przyniósł im dzbanek ciepłego naparu ziołowego oraz pokaźnych rozmiarów Sogeńskie śniadanie. Były tam wszystkie najważniejsze elementy kuchni patriotycznej, było smacznie i treściwie, idealnie na kolejny dzień podróży. Karczmarz zaproponował im także wykupienie zapasów na drogę, był on w stanie przygotować im trochę suchego prowiantu a także gliniane butelki z czymś bardziej orzeźwiającym niż sama woda. Zaproponował im także pewne specjalne wyroby procentowe, samemu robione, jednakże to raczej mogło nie pasować do ich wycieczki. Choć jak wiadomo, młodzież lubiła sobie czasami chlapnąć, szczególnie jak nauczyciel nie patrzył.
Po porannych przygotowaniach i spakowaniu się, trzeba było ruszać w dalszą drogę. Na szczęście pogoda była przepiękna. Świeciło słonko, a jedyną pozostałością po wczorajszym deszczu były ogromne kałuże i powoli wysychające błoto. Trakt był niezbyt uczęszczany, no ale nie ma się co dziwić. Większość kupców wolała się zatrzymywać w miastach, gdzie byli w stanie sprzedać trochę swoich towarów. Karczmy były idealne do odpoczynku w trasie, ale nie tak blisko Kotei. Woleli oni się przemęczyć w trasie a jednak pohandlować dzień dłużej.
Trasa mijała całkiem miło. Mimo tego, że widoki często nie były najprzyjemniejsze, okolica cały czas miała wyraźne ślady po przetoczeniu się ostatniej wojny. Na szczęście ludzie powoli nad tym pracowali. Większość sił została skierowana do naprawy stolicy, jednakże lokalni starali się zadbać o swoje poletka. W końcu musieli z czegoś żyć, a stolica miała teraz ważniejsze rzeczy na głowie, niż niańczenie jakichś ludzi z prowincji. Życie wyglądało prawie tak jak zawsze, jak przed wojną, jedyną różnicą było to, że na traktach zdarzały się częstsze patrole. Były to wojska Sogen wsparte przez pojedynczych shinobi, były to siły wystarczające aby pozbywać się niewielkich grupek bandytów, którzy jak zawsze po wojnie, wyrastali w okolicy jak grzyby po deszczu. Niestety, niewielu wiedziało, że wojna ma wiele innych okrucieństw dookoła sienie, nie tylko umierający w bitwach żołnierze.
Podróż mijała przyjemnie. Tym razem dane im było podróżować znacznie dłużej. Nie byli tak zmęczeni, a z braku chmur także wynikało to, że było dłużej jaśniej. Jednakże w końcu trzeba było wykonać kolejny postój. Tym razem żadnej karczmy nie było po drodze, jednakże nasi bohaterowie szybko odnaleźli polanę tuż przy trakcie. Była ona dosyć spora, miała z dwadzieścia metrów średnicy. Była oddalona na tyle od traktu, że raczej zapalonego ognia nie byłoby widać na trakcie, ale też na tyle blisko, że na pewno słychać wszystkie przejeżdżające wozy. Na samej polanie było kilka okręgów wykonanych z kamieni, które w środku były wypełnione spaloną ziemią i popiołem. Musiała to być pozostałość po poprzednich podróżujących, którzy rozpalali sobie tutaj ogniska. Poza tym, na polanie było dosyć czystko, rozła tu niewysoka trawa i kilka krzewów, oraz jedna jabłonka. Poza tym całość była otoczona lasem, całkiem dobre miejsce do odpoczynku. Tym razem jednak trzeba było do niego się trochę bardziej przygotować. Taniej, ale pracowiciej. Coś za coś.

Stary Sugiyama

Hiromi/Azuma +5 Kolejek nadprogramowych

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Obudziła się rozkosznie rozgrzana i zaspana. Nie chciała się ruszyć, a w całym ciele czuła, że wczoraj uskuteczniała wszelakie aktywności związane z poruszaniem się. Nie było jednak aż tak źle - w szpitalu przyzwyczaiła się do spędzania całych dni na nogach. Gorzej już potem z chodzeniem.

Kiedy już wstała, była marudna. Jej kimono było rozchylone kiedy się przeciągała, a jeżeli Azuma na nią chociaż spojrzał, odszczeknęła mu "Co?", dopóki nie napiła się naparu ziołowego i nie rozbudziła kompletnie. Przepraszała go później, mówiąc, że rano bywa trochę… trudna. Za to wyłuskała trochę pieniędzy, żeby dokupić prowiantu. Na wszelki wypadek - wołała, żeby byli przygotowani na wszystko. Na pytanie, czy chcieliby czegoś mocniejszego, nawet jeżeli Azuma się zawahał, Hiromi odpowiedziała z uśmiechem "Nie, dziękujemy, nie mamy dwudziestu lat".

Większość drogi tego dnia Hiromi spędziła obserwując zmieniające się otoczenie. Po zniszczonym Kotei, przez lepiej wyglądające (chociaż zmoczone deszczem) okolice, do coraz bardziej zniszczonych terenów, gdzie przetoczyły się wojska Kaminari i Inuzuka. Od tych wydarzeń minęło już całkiem sporo czasu, a jednak wciąż było widać, co złego stało się tutaj. Hiromi zacisnęła usta, kiedy po raz minęli zgliszcza jakiejś wioski, powoli odzyskiwanej przez naturę. Było to na jakiś sposób piękne, ale myśl o tym, co mogło spotkać ludzi, którzy mieszkali w takim miejscu, spowodowało, że nie czuła się dobrze.

- Nigdy nie zrozumiem dlaczego muszą być wojny - mruknęła do Azumy, nie oczekując odpowiedzi. Nie chciała rozmawiać, zresztą, była zmęczona.

Sam Azuma okazał się - ponownie - dobrym towarzyszem podróży. Bardzo często rzucała okiem na młodego shinobiego, pozwalając swoim myślom wędrować. W ten sposób zabijała czas. Był wyższy od niej - chociaż nie było to czymś dziwnym, Hiromi nie dorastała nawet do metra sześćdziesięciu. W porównaniu innymi shinobimi klanu, Azuma wypadał bardzo niepozornie. Jej brat na przykład był wysoki i miał imponujące długie włosy. Sugiyama miał tak szerokie barki i plecy, że chyba w podwójne drzwi się nie mieścił. Azuma raczej zatopiłby się w tłumie.

Miał za to ładną twarz. Taką… symetryczną.

Stanowczo w czasie drogi miała za dużo czasu na myślenie. W pewnym momencie nawet zaczęła myśleć o tym, jak promienie słońca odbijają się od jego włosów. Potem się łapała, że Azuma mógł zobaczyć to, że się na niego gapi, nawet jeżeli bezmyślnie, dlatego w końcu westchnęła i wpatrywała się w drogę.

Kiedy już trafili na polanę, gdzie mieli nocować, Hiromi rozejrzał się po niej. Rzuciła:

- O, za chwilę będzie kwitła - wskazując na jabłonkę.

Coś ją jednak dręczyło. Niby było dobrze i bezpiecznie, ludzie tutaj zatrzymywali się, palili ogniska i spali, kiedy byli na trasie. Pewnie było to miejsce, którego używali podróżni kupcy, może czasami shinobi, którzy nie musieli się ukrywać. A ich było tylko dwoje.

Hiromi spojrzała na Azumę.

- Co myślisz? - wolała się dopytać, zanim wysunęłaby własne wnioski. To Azuma był bardziej doświadczony i jej niepokój mógł być nieuzasadniony. Sama była gotowa zacząć rozbijać obóz na noc, jeżeli Azuma się na to zgodził.