Szlak transportowy

[Hayami Akodo]

Podróż do Ryuzaku no Taki musiała zająć trochę czasu, jednak Hayami Akodo nie zamierzał go marnować. Bez większego pośpiechu, ale też i bez nadmiernej mitręgi zmierzał w swoim tempie do kraju kupieckiego, który już kiedyś odwiedził - i który mimo wszystko był dla niego dość ciekawym miejscem. Być może powinien się tu trochę dłużej pokręcić po tym, jak opuści Wietrzne Równiny na dłużej? Tak czy inaczej, miał swoje plany na przyszłość. I zamierzał je zrealizować, w ten czy inny sposób, nie bacząc na żadne przeszkody.
Chyba właśnie wtedy, gdy przekroczył granicę Ryuzaku, gdy zrozumiał, że znajduje się już poza Sogen, przyszedł mu pierwszy raz do głowy pomysł, aby odwiedzić tereny pustyni. Nie, żeby samuraja tam jakoś specjalnie ciągnęło, po prostu... Chciał dokończyć to, co już kiedyś się zaczęło. Coś, co mogło pozwolić mu osiągnąć stabilizację w tym świecie - i sięgnąć po zrozumienie jego drogi samuraja. Mimo tego, że miał już swoje nindo i wiedział mniej więcej, po co żyje i dlaczego, w jego umyśle wciąż nie było tego, co można by nazwać spokojem. Nie osiągnął jeszcze tego spełnienia, o którym mówił mu jego mentor; nie stał się spokojnym, wyrachowanym wojownikiem, takim, jakim był Natsume Yuki. Być może nigdy nie miał go dostąpić?
Tak czy inaczej, Hayami - nie wahając się ani chwili dłużej, bez zbędnych rozważań, dywagacji i zastanawiania się nad przyszłością - udał się do miasta kupieckiego, które już kiedyś go przyjęło. To, co miało się z nim stać dalej, było już tylko sprawą Losu - i jego własnych działań. Zamierzał odstawić konia w stosowne miejsce, upewnić się, że zwierzę będzie bezpieczne (bo nawet koniom należało się dobre traktowanie od panów, nawet jeśli służyły tylko do tymczasowych wojaży) i dowiedzieć się czegoś na temat miejsca znanego jako "Pod błękitnym jeziorem" (o ile nie przekręcił nazwy).
Być może ta misja pozwoli mu rozpocząć nową drogę w życiu. Być może nie.

Nie jemu było to oceniać.

[Yami]

Misja Rangi C
Yasushi & Hayami Akodo
11.1/14 (kolejek) +3 z Yasu Podróż obyła się bez większych kompilacji. Pogoda dopisywała i nic nie stawało na drodze Samurajowi. Wyjątkiem było bardzo krótkie spotkanie z pewnym samozwańczym strażnikiem, który zatrzymywał wszystkich na kontrolę. Po krótkiej wymianie zdań, która chyba nie była potrzebna wyszło na jaw proste oszustwo i sposób na dorobienie się na naiwniakach. Samurajska duma Hayami szybko rozprawiła się z mężczyzną.
Krótka historia poboczna jednak nie zmieniła głównego celu jakim było udanie się do miejsca zwanego "Pod Błękitnym Jeziorem". Po krótkiej rozmowie wyszło na jaw, że nie było to miejsce bezpośrednio w samej Osadzie lecz zajazd przy samej granicy w Sogen. Biorąc pod uwagę jaki dystans dzielił wioskę Saikuron a samą osadę Ryuzaku no Taki miało to ciut więcej sensu, jak inaczej rozumieć podróże wieśniaczki i kowala do "sekretnego miejsca" wiążące się ze zniknięciem na ponad tydzień jeśli nie więcej. Wówczas i jedno i drugie po powrocie miałoby przetrzebione tyłki.

z/t -> Zajazd "Pod Błękitnym Jeziorem"

Notatki:

  Ukryty tekst

[Tsukune]

Nie ma to jak w końcu wrócić na stare śmieci. Nie było mnie dosyć długo. Ciekawe co zmieniło się w tym miejscu.
-Znając to miejsce pewnie bardziej stało się dziurawe i zakurzone usłyszałem w głowie. Postanowiłem zignorować swoje alter ego. Po prostu nie chciało mi się w tym momencie prowadzić z nim jakichkolwiek dyskusji. Jedyne o czym teraz marzyłem to wrócić do domu. Trochę go ogarnąć, zjeść coś, umyć się i porządnie wyspać. Tak najbardziej chyba chciałem się wyspać. Lubiłem swój dom i swoje wyrko. Nie ma to jak przespać się na własnych "starych" śmieciach.
-A może tak przy okazji sobie trochę potrenuję? W sumie nie miałem ostatnio czasu a przydałoby się troszkę poćwiczyć z taką myślą udałem się w stronę swojego domu w którym jakiś czas już mnie nie było.

[z/t]

[Hayami Akodo]

- Yoku kike... - warknął do siebie półgłosem Hayami, gdy zdał sobie sprawę z upływu czasu. Zbyt szybkiego, jak na jego gust. Gdyby miał możliwość coś zrobić... Tak czy inaczej, na tę chwilę należało się naprawdę spieszyć. Więc wraz z rzeczami, Itachim (jak zwykle plączącym się blisko swojego pana i szczęśliwym, gdy ów pan obdarzył go głaskaniem) i włócznią pospiesznie biegł w kierunku miejsca, w którym poprzednio pozostawił konia. Dopełnił odpowiednich formalności i płatności (kolejne 50 ryou opuściło jego sakiewkę, ale nie czuł z tego powodu wyrzutów sumienia; gdy chodziło o misję i związane z nią wydatki, młody samuraj wiedział, że nie należy oszczędzać na takich sprawach), a następnie wskoczył na konia. Głęboko westchnął.

- Miejmy nadzieję, że ani jeden, ani drugi nie postanowi się w tym czasie powiesić czy odwalić innych cyrków. Albo że, broń Bishamontenie, któryś znowu kogoś nie zabije. - mruknął, poprawiając się w siodle. Otarł pot z czoła i wciągnął w płuca haust chłodnego powietrza. Cholera jasna, jak bardzo tego potrzebował... Będzie musiał się przespać, gdy będzie po temu okazja. Może nawet... Przebrać się, umyć gdzieś, jakoś odświeżyć te cholerne kudły... No właśnie, kudły. Ze zniecierpliwieniem poprawił sobie sznurek wiążący mu włosy, czując, że nie trzyma ich już tak mocno jak wcześniej. Wolał, by nieco już przydługie kosmyki nie zaczęły mu przeszkadzać w pracy. Dla Akodo to, co robił, to wprawdzie była pomoc (uczciwa i szlachetna), ale jednak dosyć męcząca pomoc. Dlatego miał nadzieję, że uda mu się rozwiązać problem bez większych komplikacji i się po wszystkim położyć. Razem z wiernym pieskiem, oczywiście. Który właśnie w tej chwili głośno zaszczekał.

- No już, mały. Spokojnie. - rzucił nieco głośniej do pieska i się uśmiechnął. -
- Weźmy się za robotę.

Nie zwlekając z tym dłużej, ruszył w drogę powrotną.

Dokąd: Sogen
Przez: Granice Sogen i Ryuzaku
Jak długo: 15 minut (bo koń, chyba że znowu się pomyliłam ._.)
Koszt: 50 ryou

_____________________________________________________________________________________________
zt z powrotem do wioski Saikuron: dziab

[Souei]

Im bardziej oddalał się od Nishihary, tym rzadziej oglądał się przez ramię. Nie było mu wygodnie z zarzuconą na plecy Nanami, ale póki co miał inne priorytety, niż własny komfort. Nie powiedziałby, że zadanie poszło mu gładko ale teraz, gdy trzymał już sukces w garści, nie zamierzał go wypuścić. Pozostała tylko ostatnia kwestia do rozstrzygnięcia. Nie mógł na raz przebyć takiego długiego odcinka drogi, bez jedzenia czy wypoczynku. Tym bardziej dotyczyło to porwanej dziewczyny. Trzeba było obmyślić jakąś strategię na tą podróż, jeśli nie chciał ryzykować utraty cennego ładunku. Na pewno nie korzystał z gościńców i utartych traktów. Nie chciał, aby Nanami widziała w nich swoją szansę i próbowała gdzieś szukać pomocy. Poza tym, Souei nie był pewny, czy nikt nie ruszył za nimi w pościg z chęcią odbicia dziewczyny. Dlatego Pazur wybierał raczej leśne ścieżki i unikał spotkań z kimkolwiek po drodze. Nie korzystał już z byakugana, aby się nie przemęczać, jednak zamiast tego skomunikował się z leśną fauną, aby ostrzegała go przed przypadkowymi ludźmi. Zadbał o to, aby podróżować w samotności, jednak oczywiście nie był całkowicie sam. Gdy w końcu przyszedł czas na odpoczynek po kilkunastu przebytych kilometrach, Matsuda zdjął ją sobie z pleców i delikatnie oparł gdzieś w lesie o drzewo. Ocucił ją i gdy przeszedł jej pierwszy lament, odezwał się do niej.
- Niestety, ale jesteśmy na siebie skazani aż do Shigashi. Twój ojciec... twój prawdziwy ojciec na pewno wszystko ci wyjaśni gdy tam dotrzemy, ale na razie jestem twoją jedyną szansą na przeżycie. - Tak przynajmniej zaczął bo nie spodziewał się, że z miejsca mu uwierzy i potulnie złapie go za rękaw. Niemniej jednak, jeśli tylko podejmie z nim jakiś dialog, to szybko wyłoży jej wszystkie swoje kłamstwa na temat tego, jak najęto go aby bezpiecznie odeskortować do taty, który obgryza sobie paznokcie ze strachu o córkę, na którą polują takie mafijne szumowiny jak ten od psów, sprzed domu Tadashiego.

[Tetsurō]

"Córkoo Rybakaaaa!!"

Misja A dla Souei'ka

57 / 38+ Poprzedni Temat : Ryuzaku no Taki - Wioska Rybacka Nishihara

Dzięki zdolnościom Matsudy, podróż nie była utrapieniem. Zwierzęta pomogły mu ominąć patrole, przejść najlepszymi ścieżkami a nawet znaleźć świeże źródło wody, tak wiele były w stanie zrobić za garść orzeszków czy innych nasion. Dzięki takiej pomocy, Souei nie napotkał żadnych większych problemów. Podróżował sobie aż w końcu nastał ten moment, że trzeba było zbudzić dziewczynę. Oddalili się od Ryuzaku dosyć znacznie, słońce zaczęło zachodzić, a więc trzeba było ocucić więźnia i sprawdzić jaki jest jej stan. Pragmatyczny zabójca znalazł jakieś miejsce, w którym będzie mógł przeprowadzić ten cały proces w spokoju, trafiło się na jakąś niewielką, leśną polanę. Zbudzenie dziewczyny nie było trudne, co prawda po uderzeniu został jej na głowie dosyć duży siniak, no ale minęło od niego trochę czasu, więc i Nanami zdążyła się zregenerować. Kiedy tylko otworzyła oczy, spojrzała swoimi wielkimi tęczówkami na Souei'a. Przez chwilę wyglądała na otumanioną, tak jakby dopiero dochodziło do niej co takiego się wydarzyło, jednakże kiedy zrozumiała, krzyknęła dosyć głośno. Zaczęła szukać czegoś ręką, aby użyć jako prowizorycznej broni i nawet udało jej się odnaleźć dosyć grubą gałąź. Ta jednakże nie stanowiła zagrożenia dla naszego bohatera.
- Przez Ciebie zginęli moi rodzice! Czego chcesz!?!! - wykrzyczała w jego kierunku, cały czas mierząc w niego kijem, tak jakby to była broń palna zdolna do zabicia go jednym wystrzałem. Wtedy też Souei zaczął produkować się i wymyślać kłamstwa, starając się przekonać dziewczynę do swojej zmyślonej racji. Ta nie była nastawiona do niego zbyt ufnie, więc nie chciała przyjąć tego co mówił, choć kilka faktów przemawiały za jego stroną. W końcu to samo powiedział jej martwemu ojcu. Choociaż, jak się okazało, tak na prawdę jej ojciec żyje.
- Masz coś na potwierdzenie swoich słów? Dlaczego miałabym uwierzyć Ci w takie bajki? - zapytała go, jednakże lekko opuszczając swój kij. W jej głowie musiało się pojawić zwątpienie. Nie wiedziała czy może mu zaufać, chociaż to nie tak, że miała jakikolwiek wybór. Zapewne dalej zastanawiałaby się co ma uczynić, jednakże nagle ciszę przeszył bardzo donośny dźwięk, który był odgłosem burczenia w jej brzuszku. Nanami sama przeraziła się tego dźwięku, opuściła kij i spojrzała z zażenowaniem na swój brzuch. Od porwania minęło kilka godzin, a więc jej organizm domagał się dodatkowej porcji energii. Trzeba było coś wrzucić na ruszt, inaczej nigdzie z Souei'em nie pójdzie, bo nie będzie miała na to siły. Jeżeli nasz bohater chciał ruszyć dalej, to musiał rozwiązać ten naglący i bardzo trudny problem.

Tajemnicza Kobieta
Róża Aiko
Jedwabisty
Mishura Kyoko
Mikomoto Tadashi

Dla Sprawdzających :

Stan ekwipunku :

• -1 Pigułka żywnościowa
• +1 Notka Wybuchowa

Z/T

[Tetsurō]

"Wybranek"

Wyprawa B dla Riki Tiki Narkotyki
Jesień, rok 393

kolejka 9 / 17 Poprzednia Lokacja : Ryuzaku no Taki - Brama osadu i główny trakt

Informacje zawarte w zwoju rozjaśniły naszej bohaterce wiele faktów w tej ciekawej sprawie. Choć pozostawiło także wiele niewiadomych. Niestety dla Riki, nie bardzo miała jak teraz dowiedzieć się więcej, nie tylko dlatego, że była zamknięta w małym, dosyć szybko jadącym pomieszczeniu, głównie przez to, że w jej krwi krążyło całkiem sporo wina, co powodowało, że jej nóżki odmawiały wstawania. Mimo to nieporadnie wstała ona, lekko trzymając się ręką za siedzenie i zaczęła zbierać okruszki, które pozostawił po sobie Hoochi. Trochę ich było, na szczęście Rika skupiła się jedynie na tych w skrzynce, pozostawiając ten a podłodze dla mrówek. Po szybkim posprzątaniu zamknęła ona skrzynię i odłożyła ją na miejsce, licząc, że nikt więcej nie uczyni tego, co ona właśnie dokonała. Kiedy sprawa kontraktów była zakończona, młoda kunoichi wysłała swojego pierzastego przyjaciela na drzemkę. Ten nie oponował, zwinął się w kłębek na jej kolanach, chowając głowę między skrzydłami, a następnie poszedł spać. Zasnął momentalnie, generując przy tym dosyć sporo ciepła. To przyjemne ciepełko, połączone z lekkim bujaniem wozu oraz tym, że Rika była pijana na Shigashijski bezdomny, spowodowały, że dosyć szybko sama zasnęła, mimo tego, że miała trzymać wartę. Taką odpowiedzialną Kunoichi była, no ale, jak spanko wzywa, to nie ma na nie silnych! Ten pojedynek przegrają nawet najpotężniejsi Shinobi, a czy Rika byłą na tyle wspaniała, żeby stawać z nimi w szranki? ... Kiedy Rika ocknęła się ze swojego snu, w pomieszczeniu było dosyć ciemno. Wóz także nie kołysał się, co dosyć szybko oznajmiło dziewczynie, że nie jadą. Jednakże nie to było najbardziej zaskakujące w obecnej sytuacji, otóż nasza bohaterka miała kaca jak stąd do Daishi. łeb ją bolał tak, że ledwo była w stanie myśleć. A przecież nie wypiła zbyt wiele... Za to wszystkie odgłosy były takie głośnie i nieprzyjemne! A najbardziej denerwował ją ten dźwięk palącego się ognia. Zaraz zaraz!?!?! Jakiego Ognia? A no właśnie, otóż nasza bohaterka za oknem widziała całkiem sporo ciemności, jednakże w niej było zatopionych kilka punktów w których taļńczyły płomienie. Po chwili wysiłku umysłowego na niskich obrotach, zrozumiała, że są to ogniska, zapewne członków wyprawy, w której brała udział. Było ciemno aż trudno uwierzyć, że Rika przespała całą podróż, no ale jednak, stało się. Wyprawa nie spieszyła się nigdzie więc zapewne postanowili zrobić odpoczynek, dać zjeść i się zdrzemnąć koniom, samemu także uzupełniając zapasy wody. W okolicy poza ogniem i rozmowami ludzi, dało się usłyszeć także dźwięki lasu, zapewne wypoczywali na jakiejś większej polanie, choć przez źródła ognia na dworze, ciężko było dostrzec więcej szczegółów w otaczających ją plamach ciemności. No i jeszcze te nieprzyjemne dźwięki... Czemu ten ogień musi świecić tak jasno?!?!?
Kolejna niespodzianka także przyszła nagle. Otóż nasza bohaterka była w wozie sama. Nie było ani dziewczyn, ani Hoochiego. Wszyscy wyparowali. Drzwi od powozu były uchylone, przez co do środka wlatywał chłodny, ale bardzo przyjemny wiaterek. Dopiero po chwili rozglądania się, Rika dostrzegła jaki bałagan panował w powozie. Porozrzucane butelki, zbity kieliszek leżący na podłodze oraz plama z wina, która już zdążyła trochę się wchłonąć i zaschnąć. No i wszędzie były okruszki Hoochiego. Tego nie dało się nie zauważyć. W każdym razie, była sama, nikt jej nie obudził, a dookoła paliło się trochę ognia. Czy to były bezpiecznie warunki dla młodej dziewczyny na kacu? Czy powinna opuszczać ten powóz i ryzykować swoim życiem? Przecież ten koc na kanapie był taaaki wygodny, na pewno nikt się nie obrazi jak się pod nim zawinie w kłębuszek i pójdzie jeszcze spać. Na pewno ją obudzą jak będzie potrzeba, a tak to przynajmniej odpocznie, chociaż troszkę... chociaż do rana...

Hoochi
Pan Hisuiuma
Satomi Hisuiuma
Arato
Tengo
Umichika

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Rika nawet w stanie wskazującym wykazała się wystarczającą odpowiedzialnością, by zaplanować trzymanie warty. Hoochi miał spać, a ona czuwać, a później mieli się zamienić. Prosta instrukcja, która nie wymagała wielkiego pomyślunku. Może jednak dobrze było się pochylić nad tym choćby na chwilę, bowiem Rika utrzymała wartę raptem kilka minut. Była zmęczona i czuła się "dziwnie nieswojo". W głowie przyjemnie szumiało, a oczy zamykały się same. Toteż szybko dołączyła we śnie do leżącego na jej kolanach sowiego towarzysza.
Pierwsze co zarejestrowała po obudzeniu, to rozsadzający głowę ból, jakby za chwilę miała pęknąć. Była ledwo żywa i od razu pomyślała, że nawet najgorszemu wrogowi nie życzyłaby czegoś takiego. Dopiero potem zorientowała się, że pojazd nie jedzie. A chwilę później, że ten paskudny dźwięk dobijający się do jej uszu to ogień. Ogień, powóz, Hoochi, Umichika i Satomi, których... nie było! I na końcu jeszcze raz ogień. Rika zebrała w sobie wszystkie siły, by podnieść się do okna i zobaczyć co się stało. Kamień z serca, że to tylko postój. Ale kamień na sercu, że boli głowa. Opadła z powrotem na siedzenie. Czuła się, jakby podczas snu ktoś po cichu się do niej zakradł i wyssał przez słomkę całą motywację i chęć do życia. I jeszcze ten burdel w powozie. Odpowiedzialny za ten stan rzeczy był Hoochi, a więc Rika. Ale nie, nie zamierzała tego sprzątać. Zamierzała przycisnąć głowę do czegoś miękkiego, zatkać dłońmi uszy i czekać, aż będzie jej lepiej. Dlaczego to wino jest takie drogie, skoro to zwykła trucizna! - klęła w myślach. Przecież jak w takim stanie zobaczą ją inni podróżnicy, to uznają że Hisuiuma przepłacił za byle pijaczkę... czekaj, wcale że nie! Przecież nikt nie wie, że ja to ja! - odkryła ten oczywisty fakt, z którym wiązały się pewne gorsze konsekwencje. Oznaczało to bowiem, że powinna wyczołgać się z powozu i pokazać ludziom, by uwiarygodnić swój wizerunek koleżanki Satomi. Tak, tak trzeba zrobić. I zrobiła, zbierając swoje czterdzieści kilka kilogramów ponad 20 minut, które spędziła na poszukiwaniu motywacji i sił. Domyślała się, że nie ma najświeższej buzi. Ale chyba nikt nie będzie jej oceniał?
Jeśli tylko miała wystarczająco mocy, Wychyliła główkę poza powóz, by chwilę później go opuścić i skierować się do jednego, może drugiego źródła irytującego światła. Nie samo światło ją przecież interesowało, ale odnalezienie dziewczyn i Hoochiego. Miała nadzieję, że trzymał się wcześniejszych postanowień i nie zdradzał się przed obsługą wyjazdu ze swoich językowych możliwości. Ale nie miała sił o tym myśleć. Wystarczyło, że ona przesadziła w postanowieniu zbratania się z dziewczynami. Czas przekuć to w atut.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Wybranek"

Wyprawa B dla Riki Tiki Narkotyki
Jesień, rok 393

kolejka 10 / 17

Oj nie był to najprzyjemniejszy wieczór. Zapewne gdyby Rika nie była w pracy, to pozostała by pod kocykiem bogowie tylko wiedzą ile. Zrobiłaby wszystko, żeby móc zasnąć i się zregenerować. Jednakże obowiązki wzywały. Zwlekła się z łóżka i zaczęła ogarniać. Dobrze, że w koło było ciemno, to może nikt nie zauważy, że dziewczyna nie wygląda najlepiej. Zawsze może zrzucić to na grypę czy inne przeziębienie. Albo po prostu zwykła migrena, to też się przecież zdarza. W każdym razie, nasza bohaterka poprawiła swoje ubranie, spojrzała na swoje odbicie w lustrze i trochę porozciągała pogiętą od spania na twarzy skórę, przetarła oczy i była gotowa do wyjścia. No może prawie gotowa, w końcu organizm dalej się trochę buntował. No ale w końcu udało się się opuścić strefę komfortu i wyjść na dwór. Była bardzo dzielną dziewczyną, że postanowiła zaryzykować swoje życie i opuścić to arcywygodne posłanie.
Pierwsze co Rika poczuła, to to, że na dworze było zimniej niż w powozie. Chłodny wiaterek wiał dosyć mocno, przynosząc zimne powietrze od strony oceanu. Mimo tego, że polana była z każdej strony otoczona drzewami, to była ona na tyle duża, że wiatr i tak miał gdzie się rozpędzić. Wóz był zaparkowany na uboczu obozowiska, tuż obok rozbitych namiotów oraz palenisk, przy których siedzieli odpoczywający żołnierze. Oczywiście to nie tak, że byli bez ochrony, po całej polanie chodziły patrole, które pilnowały aby nikt niepowołany nie zakradł się do wnętrza ich obozowiska. Była też niewielka kuchnia, przy której jeden z wojskowych gotował jedzenie w dosyć dużym garze, była to jakaś potrawka, która bardzo ładnie pachniała. To właśnie tam nasza bohaterka dostrzegła Hoochiego, siedział on na stole i przyglądał się jak rosły kucharz sieka cebulkę. Zapewne gdyby mógł, to powiedziałby Naucz mnie jak siekać cebulkę, no ale Rika zabroniła mu się odzywać, dlatego też jedynie się przyglądał. Widać było, że w jego wielkich oczach jest sporo zainteresowania. Czyżby Hoochi, niczym Po, był wielkim smakoszem i krytykiem kulinarnym, na pewno, w końcu doskonale znał sie na kluseczkach!
Nim jednak Rika zdążyła doczołgać się do kuchni, ktoś zaszedł jej drogę. Nie był to nikt inny jak głównodowodzący całą tą wyprawą, Pan Kapitan Arato. Powitał dziewczynę lekkim uśmiechem, po czym podał jej kubek pełen gorącej herbaty, która bardzo ładnie pachniała miodem i przyprawami korzennymi. Poczekał on aż dziewczyna wleje do swojego brzuszka rozgrzewający napój, który powinien pomóc jej na jej przypadłość, a następnie odebrał kubek i rozejrzał się po obozowisku.
- Dobrze cię widzieć, Panienko Matsubari. Jak pierwszy dzień podróży, nie nudzi się Panienka? - zapytał mężczyzna, w trakcie gdy jego wzrok skierowany by na kuchnie. Tam dostrzegł siedzącą na stole sowę i uśmiechnął się.
- Widzę twój przyjaciel już się rozgościł w naszej kuchni. Dobrze, że potrafi zająć się sam sobą. Bardzo mądry z niego towarzysz. - mrugnął do niej, a następnie przystanął sobie i sięgnął do swojej torby,z której wyciągnął niewielkiego skręta pełnego tytoniu i włożył do swoich ust, po czym odpalił go korzystając z zapałek. Zaciągnął się dymem, a następnie postał jeszcze chwilę przy Rice. Jednakże jeśli ona nie potrzebowała nic od niego, skłonił się jej delikatnie i udał się w stronę jednego z ognisk, gdzie siedzieli sobie ludzie i jedli, przy okazji rozmawiając i śpiewając sprośne, wojskowe piosenki. Jeden z nich nawet grał na instrumencie podobnym do gitary, który powodował, że atmosfera przy ognisku była jeszcze lepsza. Wszyscy byli tacy wyluzowani i spokojni. Widać było, ze znają się od dawna, zapewne od lat współpracują razem. Co ciekawe, nie wyglądało jakby spożywali alkohol. Czyżby byli aż tak odpowiedzialni i wiedzieli, że wróg może na nich uderzyć w każdej chwili? Akurat dwoje żołnierzy przy ognisku zaczęło ubierać się w swoje zbroje, zapewne szykując się do zmiany warty. Obóz żył swoim życiem i wszystko działało jak w Sabishijskim Zegarku...

Hoochi
Pan Hisuiuma
Satomi Hisuiuma
Arato
Tengo
Umichika

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Po opuszczeniu pojazdu Rikę przeszedł zimny dreszcz. Na dworze nie panował chłód, ale różnica temperatur była znaczna. Co innego delikatny wiaterek dobywający do wnętrza ich wehikułu, a co innego bycie wystawioną na działania natury gdzieś pośród drzew. A jeszcze co innego, gdy znajdujesz się w stanie, w którym poważnym utrapieniem jest choćby najmniejsza, tyci-tyci niedogodność. Rika objęła się za ramiona, zastanawiając się nad tym, czy nie warto wrócić do środka. Wyjście do ludzi miało jak najbardziej sens i zwłaszcza w tym stanie uwiarygadniało jej przykrywkę. Pytanie tylko, czy da radę. Zacisnęła piąstkę i powiedziała sobie w duchu, że da.
Widok jaki malował się przed nią mógł budzić dwojakie odczucia. Z jednej strony widziała jedynie ogień na tle wieczornej czerni i kilka niewyraźnych sylwetek poruszających się wokół i mogłaby nawet pomyśleć, że stało się coś niepokojącego. Z drugiej jednak jej uszu docierały przyjazne rozmowy i muzykowanie, które dobitnie jak to tylko możliwe świadczyły o tym, że wszystko w porządku. Dlatego Matsubari postąpiła krok, a po nim kolejny i kolejny, zbliżając się do obozowiska. Rozglądając się na boki mogła dostrzec, że ich pojazd znajdował się raczej na skraju. Wokół krążyli ludzie, których zadaniem było strzec pozostałych przed niebezpieczeńśtwami z zewnątrz. Rika miała nadzieję, że będą w swej warcie bardziej wytrwali niż ona. I że nie pili tego okropnego wina. Widząc jednego czy drugiego ze strażników nie wątpiła w ich kompetencje. Za to trudno było zaprzeczyć temu, że Hisuiuma znacznie lepiej od niej orientował się w sytuacji. I uważał, że potrzebny jest ktoś jeszcze. Bowiem nie o bezpieczeństwo całej ekspedycji chodziło (choć o to zapewne też) co o ochronienie Satomi. A wytrwale patrolujący mężczyźni raczej nie zdołają ochronić jej przed atakiem z wewnątrz.
Rika dostrzegła kuchnię polową, w której jakiś wielkolud przyrządzał szamkę. Zdziwiło ją, choć nie powinno, gdy w niedalekiej odległości zobaczyła Hoochiego. Przygladała mu się chwilę, jak z uwagą obserwuje poczynania tutejszego kucharza. Przypomniała sobie dawne sceny z tym nietuzinkowym sowem i jego sympatię do "ludzkiej" kuchni. Hoochi musiał być wzrokowcem, bo niejednokrotnie podkreslał dbałość ludzi o wygląd serwowanych potraw. Z zadowoleniem uznała, że Hoochi chyba nie chwali się swoją mową. Zanim do niego dotarła, zatrzymał ją mężczyzna, którego zleceniodawca przedstawił jako Arato. Ten, który puścił ją w drodze do powozu przed wyruszeniem z miasta. Wręczył jej kubek, który przyjęła nieufnie. Ostatnio gdy zgodziła się na proponowany napój, skończyła tu gdzie skończyła. W kubku jednak znajdowało się coś gorącego i nie było to grzańcem... chyba? Uśmiech Araty przekonał ją do spróbowania. Rika uwielbiała przyprawy korzenne, a dzięki odpowiedniej ilości miodu napar był wystarczająco słodki na jej potrzeby. Z miejsca polubiła dowódcę ochrony.
-Bardzo dziękuję. Nie czułam się dzisiaj najlepiej, ale... cieszę się, że mogę towarzyszyć Satomi w tej wspaniałej podróży. Może gdybym się trochę bardziej nudziła to nie bolałaby mnie tak bardzo głowa, ale chyba powoli przechodzi. Jeszcze raz dziękuję. Za herbatę i za to, że dba pan o nasze bezpieczeńtstwo. - Rika miała ze sto pomysłów na poprowadzenie tej rozmowy. Od zatroskanej przyjaciółki, po nieudolną pijaczkę, które po kryjomu próbowały o coś wypytać.
-Nazywa się Hoochi i faktycznie, cwana z niego bestia. Jest trochę jak kot. Lubi ludzi, ale może czmychnąć na dobre kilka dni i nie trzeba się o niego martwić. Pójdę sprawdzić czy nie potrzebuje czegoś zjeść. - Rika odeszła od Araty, w ostatniej chwili powstrzymując się przed kolejnymi podziękowaniami.
Następnie podeszła do Liściastopiórego, który wciąż przyglądał się poczynaniom dryblasa.
-Przepraszam, mogę jedno piórko? - zagadnęła znienacka. Nie Hoochiego! Co to to nie! Piórko cebuli. Jeśli kucharz się zgodził, pochwyciła niewielki kawałek tego warzywa i podała Hoochiemu. To tylko cebula, żaden szczyt marzeń dla kogoś, kto zakruszył cały powóz super ciasteczkami. Ale w sumie kto tam wie co najbardziej lubią sowy. Hoochi zdawał się lubić wszystko. Panienka wykonała gest zapraszający Hoochiego do przycupnięcia na jej barku. Odsunęła się nieco od kuchni w miejsce, w którym nie było tłoku.
-Tylko mów cicho. - poleciła. - przepraszam, że usnęłam. To to wino. Nie wezmę tego więcej do ust. - podstawą dobrej współpracy jest zaufanie. Rika w pewnym sensie nadużyła zaufania swojego druha. Choć może to ona powinna być zła, że jej nie obudził? - podsłuchałeś coś ciekawego? Dużo się tu dzieje i ludzie się chyba nie krępują, zwłaszcza przy tobie.- zauważyła. A mało to ludzi, którzy mówią do zwierząt jak do innych ludzi, nie oczekując od nich żadnej odpowiedzi?
Rika i Hoochi krążyli tak w kółko, a Rika udawała, że zabawia Hoochiego lub karmi go czymś, na wypadek gdyby ktoś im się w tych ciemnościach przyglądał. Wreszcie postanowiła.
-Powinniśmy być bliżej Satomi. Wiesz kto się wokół niej kręcił, gdy spałam? Musimy jej poszukać i mieć na nią oko. Dużo tu ludzi, a przecież wystarczy tylko jeden, który wykorzysta moment nieuwagi i wszystko na nic.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Wybranek"

Wyprawa B dla Riki Tiki Narkotyki
Jesień, rok 393

kolejka 11 / 17

Obozowisko tętniło życiem. Żołnierze śmiali się, żartowali no i przede wszystkim, jedli i odpoczywali. Musieli być gotowi na interwencję w każdym, nawet najbardziej niespodziewanym momencie. Wróg mógł być pomiędzy nimi, dlatego też trzeba było być czujnym. Co ciekawe, wojskowi nie ograniczali się przy swoim dowódcy, co więcej, zaprosili go do ogniska kiedy się pojawił, podzieli jedzeniem i zaprosili do wspólnego śpiewania. Oddział był bardzo dobrze zintegrowany, czy świadczyło to o ich lepszej sprawności bojowej? Mam nadzieję, że nie będzie dane nam się o tym przekonać. No ale może być taka możliwość...
Rika podeszła do kucharza, który powitał ją delikatnym skinieniem głowy. Jednakże nie poświecił jej zbyt wiele uwagi, widać było, że jest w jakimś kluczowym momencie gotowania, gdyż co chwilę zmieniał miejsce przy którym coś robił, raz kroił, raz mieszał w garze, a chwilę później grzebał w szklanych słoiczkach szukając przypraw. Ot zapracowany człowiek, nawet nie zauważył kiedy zarówno Hoochi, jak i kilka kawałków cebuli zniknęły z terenu jego pracy. Miał on do wyżywienia całkiem niezłą gromadę ludzi, więc musiał się sprężać, żeby wszystko było gotowe do zjedzenia przed spaniem. Przystawki były już wydane, każdy zajadał się drobnymi specjałami, jednakże po tak ciężkim dniu podróży musiało wjechać coś bardziej treściwego.
- Co ty... Surową Cebulę mi dajesz?!? Mogłabyś się bardziej postarać... - skomentował nieciekawe zachowanie swojej przyjaciółki mały ptaszor, ale i tak zjadł kilka ścinków cebuli, choć nie był z tego zadowolony. Zdecydowanie robił to dla roli a nie z przyjemności. Nasza bohaterka krążyła po obozie wraz ze swoim towarzyszem, jednakże nigdzie nie mogła dostrzec Satomi. O dziwo, udało jej się odnaleźć Umichikę. Siedziała ona przy jednym z ognisk, gdzie byłą otoczona przez gromadkę młodych żołnierzy. Widać było bez żadnych specjalnych umiejętności, że panowie bardzo dobrze bawią się w towarzystwie damy, ona także miała całkiem dobry humor, nie wiadomo czy za sprawą wcześniej pitego wina, czy może gromady śliniących się do niej przystojniaków w zbrojach. Panowie, jak to samce przy wolnej samicy, zaczęli prężyć swoje wdzięki, niektórzy zaczęli się siłować, jeden z nich zaśpiewał dosyć ckliwą i romantyczną piosenkę a jeszcze inny próbował przekupić ją słodyczami. Jaki był ich cel? Raczej wiadomy, choć nie wypadało mówić i nim przy ludziach, niektórzy czytelnicy mogą być jeszcze niepełnoletni!
- Noo widziałem ją niedawno. Poszła z kilkoma żołnierzami w tamtą stronę, tam chyba jest strumień, z tego co pamiętam, mówiła, że idzie się umyć, ale, że będzie bezpieczna bo idzie z nią ochrona. Ten szefu o tym wiedział bo mu powiedziała, więc chyba nie ma się czego obawiać. A! No i następnym razem zapłać za informacje czymś lepszym, niż cebulą. - Hoochi delikatnie się obruszył, no ale też wskazał skrzydłem w którą stronę udała się młoda dziedziczka majątku Hisuiumy. Kiedy Rika już zorientowała się jaki to kierunek, Hoochi opuścił skrzydło i zaczął chrupać kolejny cebulowy wiórek. Niby tak marudził, ale chyba jednak mu smakowały, choć nie chciałbym być teraz na miejscu Riki, jak ptaszor znajduje się tak blisko jej nosa i jej chucha przy każdym słowie. Nie wspominając o tym, że jego skrzekliwy głos bardzo ranił i tak już bolący umysł kunoichi. Dlaczego ten dzień był taki trudny??
W końcu nastał ten moment, że kucharz zadzwonił dzwonkiem, który wisiał na kiju obok jego kuchni. Znaczyło to jedną, ale jak ważną sprawę. Jedzenie było gotowe. Żołnierze zaczęli powoli podnosić swoje zadki i w wyznaczonych grupkach brali swoje miski i sztućce a następnie kierowali się w stronę paleniska, gdzie nad ogniem wisiał gar bardzo smacznie wyglądającej potrawki. Jej zapach już od jakiegoś czasu unosił się po całym obozowisku, jednakże dopiero teraz, kiedy Rika dostrzegła tych czekających na jedzenie ludzi, poczuła jak na prawdę jest głodna. Jej organizm domagał się uzupełnienia paliwa i to w trybie pilnym.

Hoochi
Pan Hisuiuma
Satomi Hisuiuma
Arato
Tengo
Umichika

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Rika Kari Matsubari miała wiele powodów do dumy, ale nawet tacy jak ona popadali w różnorakie kompleksy. W jej przypadku wspomniana duma i kompleksy miały jedno i to samo źródło - pochodzenie. Panienka z wysoko uniesioną głową przedstawiała się ludziom, zawsze wspominając o stronach, z których pochodzi. Jednocześnie na polu bitwy czuła się jedynie szaraczkiem pozbawionym własnego Kekkei Genkai i bazując na technikach mniej lub bardziej dostępnych dla każdego. Może jednak wcale nie była taka bezklanowa. Po tym jak zwinęła zajętemu kucharzowi odrobinę cebuli i poczęstowała nią swojego przyjaciela, śmiało mogła dołączyć do klanu Cebulaków. "Dalej Hoochi, pojedziemy na wakacje;
dam ci trochę cebuli na kolację" Można by sparafrazować słowa jej ulubionego ryuzackiego barda, Eminemo. I rzeczywiście, Liściastopióry natychmiast wytknął dziewczynie ten nietakt. Rika skruszona spuściła głowę, przytłoczona ciężarem winy. Ten dzień zdecydowanie nie należał do najlepszych.
-Tak się na nią patrzyłeś. Myślałam że chcesz... - próbowała się tłumaczyć, gdy jej ucha dobiegały śmiechy zdecydowanie bardziej zadowolonych z życia żołnierzy i innych towarzyszy podróży. Jedną z nich była Umichika, która cieszyła się niemałym powodzeniem biesiadnej grupy. Sentokini nie miała jednak wiele czasu na zazdrość, bo Hoochi na ramieniu wciąż przypominał jej o cebuli. Swoim towarzystwem, mową i fetorem ze swojego rozkosznego dzioba. Niby Rika wiedziała, że Hoochi ma wyjątkowo wymagające podniebienie, wrażliwe na bogate buliony smaków, z drugiej jednak, były to zawsze dania przygotowywane przez ludzi. Od wyjątkowych kluseczek Po, aż po absurdalnie drogie ciasteczka z powozu. Co jednak z sowimi daniami? Pytanie zawisło w myślach dziewczyny, podczas gdy Hoochi zdawał sprawozdanie z obozowych wydarzeń pod nieobecność Riki. Z jego słów jasno wynikało, że Satomi zniknęła z obozu i poszła się umyć w asyście strażników. Niezbyt jej się to podobało, ale Hoochi ręczył na to, że wszystko odbyło się za aprobatą Araty. I oczywiście przypomniał o cebuli.
-Ej no, zrozumiałam już... mogłam się bardziej postarać, ale to nie jest mój dzień, dobrze? Poza tym ciekawa jestem co wy tam jecie na tej swojej wyspie. Coś nie wydaje mi się, by to były pieczone kacze wątróbki ze szparagami w asyście ciemnego piwa dolnej fermentacji warzone na bazie wędzonego słodu. - wymyśliła na poczekaniu.
Niewiele później usłyszała dwie głośne rzeczy. Powstające grupy ludzi, idące na żarełko i burczenie w brzuchu. Mogła zjeść ostatnie skrawki cebuli, ale tym baka nie uzupełni. Pognała czym prędzej ustawić się w kolejkę, obserwując miejsce, które Hoochi wskazał na zniknięcie Satomi ze strażnikami. Jeśli przyszła Panna Młoda nie wyłoni się zaraz z ciemnych zakamarków, Rika z bólem serca będzie musiała porzucić próby dostania się do jedzenia albo jeść w drodze, próbując z pomocą sowy odnaleźć zgubę. Nie przegapiliby przecież kolacji i byłby to bardzo zły znak.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Wybranek"

Wyprawa B dla Riki Tiki Narkotyki
Jesień, rok 393

kolejka 12 / 17

Wspaniała woń potrawki zaczęła rozchodzić się coraz bardziej po obozowisku. Kolejni żołnierze zaczęli być kuszeni tym wspaniałym zapachem i wstawali ze swoich siedzisk, kierując się w stronę umiejscowionej na środku garkuchni. Bardzo szybko zaczęła formować się tam kolejka do której i nasza główna bohaterka zamierzała dołączyć. Nic dziwnego, nawet siedzącemu na jej ramieniu Hoochiemu poleciała ślinka, kiedy do jego małego noska dotarły te wspaniałe aromaty. Najgorzej mieli ci żołnierze, co właśnie zaczynali warty, gdyż z posiłkiem musieli poczekać aż przyjdzie na ich miejsce zmiennik. A jedzenia nie było nieskończenie wiele, co oznaczało, że może zostać wyjedzone zanim będzie ich pora. Biedaczki...
- U nas to różnie bywa, niektórzy obywatele preferują surowe jedzenie, owady, robaki, polują na gryzonie... Niektórzy wolą gotować. Nie wiem czy sami to wymyśliliśmy, czo może podpatrzyliśmy od was, ludzi, no ale ta sztuka dotarła do naszych krain. Choć muszę przyznać, że wasz gatunek ma więcej fantazji w tej kwestii. Zapewne dlatego, że na początku waszego istnienia mieliście dużo mniej zasobów i musieliście być kreatywni w tym co macie. A może po prostu lubicie przykładać wagę do takich szczegółów. Jak będziesz kiedyś na naszej wyspie to wypytaj o Mistrza Gordo, to nasz najlepszy kucharz, zna też dużo opowieści o jedzeniu, no i jest dosyć stary, więc pewnie będzie ci w stanie opowiedzieć wiele ciekawych rzeczy. Tylko uważaj, jak gotuje zamienia się w prawdziwego demona, krzyczy i krytykuje swoich pomocników. Trudny koleś... - Hoochi odpowiedział na zaczepkę swojej koleżanki. Jak mogła być tak niecywilizowana, że uznała, że sowy nie lubią dobrze zjeść. Przecież to cecha każdego inteligentnego gatunku.
Rika była już w połowie kolejki po jedzenie, jednakże wtedy spełnił się najczarniejszy scenariusz. Młoda dziewczyna tak jak nie była widoczna przez cały czas, tak dalej się nie pojawiła. Zaczęło ją to niepokoić na tyle, że postanowiła ruszyć w miejsce, które wskazał jej Hoochi, pozostawiając wizję pysznego posiłku na później. Miejmy nadzieję, że zostanie jeszcze trochę w garnku. Przecież to będzie szybka sprawa! Rika opuściła obozowisko i udała się w kierunku, z którego dochodziły odgłosy szumiącej wody. Po przejściu kilkudziesięciu metrów dotarła do miejsca, gdzie las się przerzedzał, to tutaj znajdował się patrol kilku żołnierzy, który pilnował mycia się Panny Młodej. Kiedy zobaczyli, że Rika się zbliża, zmierzyli ją wzrokiem i położyli dłonie na broni, jednakże szybko dotarło do nich, że znają tą dziewczynę i sowę, w razie czego też nasza bohaterka mogła przypomnieć, że towarzyszy Satomi w tej podróży. Wtedy też przepuścili ją, żeby weszła głębiej w stronę jeziora. Tuż przy brzegu znajdował się duży kamień wystający na jakieś dwa metry ponad taflę wody. To za nim miała się myć dziewczyna. No właśnie miała! Gdyż jak się okazało, to poza tym, że na kamieniu wisiały jej ubrania i kosmetyki, to jej nie było. Rika mogła wszcząć panikę, jednakże nim to zrobiła, dostrzegła, że na drugim brzegu jeziora, jakieś trzydzieści metrów od niej, stoi sylwetka. Mimo świecącego księżyca było tam dosyć ciemno, więc nie mogła dostrzec kto to jest, jednakże bardziej przypominała męską sylwetkę, no i chyba miała na sobie zbroję. Dodatkowo, tuż obok niego, w wodzie, ktoś pływał. Było to daleko a z wody wystawał tylko kawałek ciała, więc też nie mogła być pewna kto to jest. Sytuacja była dziwna, co planuje zrobić nasza bohaterka? Od razu narobi rabanu, czy może jednak po cichu postanowi przyjrzeć się temu wszystkiemu. No i jak to się stało, że strażnicy nie zauważyli zniknięcia Satomi. Wiadomo, nie mieli prawa oglądać jej nagiego, myjącego się ciała, ale jak mogli nie usłyszeć, że ktoś ją porywa! No chyba, że sprawa była trochę bardziej złożona...

Hoochi
Pan Hisuiuma
Satomi Hisuiuma
Arato
Tengo
Umichika

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Zgodnie ze slowami Hoochiego, Satomi poszła z nielichą obstawą wziąć kąpiel, a wszystko to za wiedzą dowodzącego całą ochroną Arato. Choć Rice niezbyt podobało się, że przyszła panna młoda opuszcza obozowisko, tak nie bardzo miała argumenty by się temu sprzeciwiać. Miała przecież wokół siebie grupę wyszkolonych stróżów, a Arato nie widział w tym problemu. Kim była, by wchodzić z nim w polemikę? Uznaną sentokini swojej prowincji, ale przecież niewielu mogło to wiedzieć. Tak czy inaczej, odezwa pustego żołądka w połączeniu z rozchodzącymi się zapachami świeżo przygotowanej kolacji podjęły decyzję niejako za dziewczynę. Ta wciąż miała w pamięci słowa swojego sowiego przyjaciela. Nie te o Satomi, a o Mistrzu Gordo, sowim odpowiedniku Po i innych mistrzów kulinarnego rzemiosła, który z kolei wiódł prym w swoim królestwie zwierząt. Rika przeszła już daleką drogę, by poznać rodzinę Hoochiego, ale wciąż nie doceniała ich zaawansowania w wielu dziedzinach. Bo choć Hoochi nawet przegryzł odrobinę cebulki (ludziom też to przecież nie zaszkodzi), tak wielu żywiło się w znacznie bardziej wykwintny sposób. A skoro tak, to i Rika nie powinna sobie odmawiać. Do kolejki!
Panience nie udało zająć się pierwszego miejsca. Ani drugiego. Właściwie to w ogóle nie była u szczytu wyczekujących. Kolejka jakoś się tam przesuwała, ale człowiek głodny, człowiek zły i można było odnieść wrażenie, że ci z przodu zamiast chwytać za michę i robić miejsce kolejnym, urządzają sobie pogawędki na temat pogody albo innych rzeczy, które nie miały teraz znaczenia. Rika jakby zapomniała, że chwilę temu bezlitosne skutki wypitego alkoholu nie dawały jej żyć. Wciąż nie było idealnie, ale powoli zaczynała jakoś funkcjonować. Toteż domagała się więcej. Jeść! - zdawały się krzyczeć jej pozbawione cierpliwości oczy. A cierpliwości zaczynało jej brakować nie tylko do kolejki, ale i do pluskającej się Satomi. Ile to już trwało? Minęło parę minut, odkąd Hoochi zdawał jej relację z jej zniknięcia. Minęło jeszcze więcej, odkąd w ogóle dostrzegła Hoochiego wpatrzonego w pracę tutejszego kucharza. I kolejne minuty, odkąd Hoochi w ogóle zauważył znikającą panienkę Hisuiumę. Powinna już tu być. Zwłaszcza, że kolacja czekała.
-Musimy to sprawdzić. - wycedziła przez zęby ledwo zrozumiałe słowa i ciężki krokiem wychodząc z kolejki. Kierując się za skrzydełkiem Hoochiego odwróciła się jeszcze w stronę kolejki i uznała, że ta przesuwa się wcale nie tak wolno. Dziwne.
Rika sama nie wiedziała, co myśleć. Z jednej strony żywiła nadzieję, że z Satomi wszystko w porządku i nikt nie zwabił jej w pułapkę, by wyrządzić krzywdę. Z drugiej zaś... odstąpiła miejsca w kolejce i wolałaby, żeby nie okazało się, że zrobiła to bez powodu. Jej brzuszek też by tak wolał. Weszła więc w głąb lasu i po około mitowym marszu, prowadzona już nie tylko skrzydełkiem Liściastopiórego, ale też coraz lepiej słyszalnym nurtem wody. Jej dotarcie do grupy strażników wzbudziło lekki niepokój. Kimkolwiek była i jakkolwiek niewinnie wyglądała, stanowiła obiekt żywy zbliżający się do Satomi.
-Spokojnie, to tylko ja. - odezwała się do strażników i gdy ci nie mieli obiekcji, przeszła dalej. Nie wiedziała jeszcze, co powie Satomi gdy ją zobaczy. Że też przyszła się umyć? Że... chciała jej potowarzyszyć? A gdzie tam. Jej przecież może powiedzieć, że przyszła się upewnić czy wszystko w porządku. Tak właśnie powiem...
Rika urwała swoją myśl w połowie zdania, gdyż wystający z ziemi głaz, choć obwieszony przyborami Hisuiumy, nie skrywał wcale nagusieńkiej bogaczki. Nic nie było ani za nim, ani z lewej, ani z prawej. Całe szczęście panienka Matsubari nie zwykła zaczynać swoich działań od krzyku, bo gdy tylko ujrzała prawdopodobnie męską sylwetkę po drugiej stronie rzeki i coś pływającego tuż przy brzegu, Rika szybko dodała dwa do dwóch. W końcu była spryciulą.
-Oszukała mnie. - wypowiedziała cicho dwa oskarżycielskie słowa. Ni to do siebie, ni do Hoochiego.
Jeśli Satomi faktycznie ucieka: dlaczego? Rika przyglądając się tej nieoczekiwanej scenie przez ułamek sekundy zastanawiała się, jak daleko sięgało to kłamstwo. Czy Pan Młody wcale nie był młodym przystojniakiem o dobrych manierach, a bardziej przypominał bezzębnego dziada z opisu Umichiki? Jeśli tak, to czy kumpela także była w to zamieszana? Obie dziewczyny opuściły śpiącą Rikę, nie czując potrzeby obudzenia jej (choć Hoochi także). Może Umichika od początku planowała upić Rikę i jakby w myśl o tym Rika na momencik straciła równowagę. Może to wszystko było ukartowane i Umichika nieprzypadkowo skradała show w obozowisku. A może to wszystko to tylko efekt uboczny bogatej wyobraxni Riki, który nijak ma się do rzeczywistości? Trzeba to sprawdzić.
-Hoochi, idę tam. Muszę dowiedzieć się co oni knują. Zostań tu, albo podleć jakoś po sowiemu, by tylko nie zobaczyła cię Satomi. - poinstruowała sowę. Musiała koniecznie podsłuchać chociaż fragment rozmowy.
Rika złożyła pieczęć Barana i po uprzednim zeskanowaniu terenów po drugiej stronie rzeki przeniosła się gdzieś w pobliskie krzaki lub nawet na drzewo w niedalekiej odległości od tajemniczego mężczyzny.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Wybranek"

Wyprawa B dla Riki Tiki Narkotyki
Jesień, rok 393

kolejka 13 / 17

W głowie Riki wszystko zaczynało układać się w jedną całość. Upicie jej, przekarmienie Hoochiego pysznymi ciastkami, ciche wymknięcie się i Umichika robiąca show wśród żołnierzy. Normalnie plan idealny przyszykowany przez jakiegoś złota, albo też idealny zbieg okoliczności. Czy to już moment w którym powinniśmy ubrać czapeczki z folii? Nie wiem, choć się domyślam... Nawet jeśli to wszystko było przypadkiem, to młoda dziedziczka była całkiem dobra w wykorzystywaniu okazji, które przygotował dla niej los.
- To ja zostanę tutaj i będę stał na czujce. Jakby ktoś się zastanawiał dlaczego tak długo nie wracasz to coś zrobię. Może odwrócę jakoś ich uwagę. Jak pobiegnę przez jakiś krzaczek to może pomyślą, że jestem zakradającym się wilkiem! - Hoochi był bardzo dumny ze swojego pomysłu. Zdecydowanie w ten sposób przyda się młodej kunoichi bardziej, a przynajmniej tak to wyglądało w jego głowie, dlatego też nie dał się namówić na zmianę planu. Odczekał chwilę na reakcję towarzyszki, a następnie zeskoczył z jej ramienia i wbiegł gdzieś między drzewa. Gdyby nie jego wielkie, świecące blaskiem księżyca oczy, to zapewne nikt by go nie zauważył. Na szczęście nikt nie miał wzroku tak nisko, więc była spora szansa, że jednak pozostanie niezauważony.
Rika postanowiła zachować zimną krew i nie robić awantury od razu. Najpierw trzeba było przyjrzeć się sprawie bliżej, ustalić o co dokładnie chodzi, może to było dużo bardziej skomplikowane niż się wydawało na pierwszy rzut oka. Może na prawdę w tym wszystkim był jeden wielki spisek i wszyscy po prostu chcieli utrudnić dziewczynie robotę. Nie mogli przecież grzecznie pojechać, podpisać dokumentów i wziąć ślub. Oj nie! Trzeba było kombinować! Trzeba było robić jej pod górkę! Dlatego też musiała ustalić co tak na prawdę się dzieje. Młoda kunoichi zamieszała w swojej chakrze niczym w garze kolacji, uformowała kilka pieczęci i przeniosła się grzecznie na drugą stronę jeziora, tak aby w spokoju móc przyjrzeć się temu, co tam ciekawego się odwalało i jak na prawdziwego szpiega przystało, podsłuchać trochę ciekawostek.
A działo się tam całkiem sporo. Otóż, po pierwsze, dosyć szybko się upewniła, że osoba pływająca to Satomi, co więcej, nie miała ona nic na sobie a tafla wody nie była jakoś bardzo brudna, przez co delikatnie widać było jej młode krągłości. Na szczęście było ciemno, a jej rozmówca był do niej tyłem. A był nim nie kto inny jak młody i bardzo przystojny żołnierz - Tengo. miał on na sobie zbroję a przy jego nodze wisiała Sai'a ze zdobioną kataną w środku. Rozglądał się on po lesie, jednakże patrzył bardziej w stronę księżyca, niż drzew, zapewne podziwiał widoki.
- Ehh, nie wiem co o tym wszystkim myśleć. Dobrze, że tutaj jesteś, bez Ciebie na pewno nie dała bym radę. Wiem, że boli Cię ta cała sytuacja, ale mamy jeszcze trochę czasu. Wymyślę coś...
- Oboje wiedzieliśmy, że tak to się skończy. Przecież od początku dało się wyczuć jakie twój ojciec ma plany, nawet nie ukrywał się z nimi zbytnio. Mimo wszystko, cieszę się, że mamy chociaż tę chwilę dla siebie.
- Może to Paranoja, ale mam przeczucie, że mój Ojciec specjalnie to wszystko zaplanował, specjalnie wysłał Cię na tę wyprawę ze mną. Żebyś widział i nie mógł nic zrobić.
- Nawet jeśli, to i tak niewiele z tym zrobimy. Podejrzewam, że Kenshiro może być w takiej samej sytuacji co my, więc może uda się z nim dogadać. - Rozmowa toczyła się w najlepsze, kiedy to nagle Satomi wyszła z wody i podeszła do strażnika. Objęła go od tyłu i wtuliła się w niego, opierając głowę na jego ramieniu i dając mu buziaka w szyję. Następnie splotła z nim dłoń i lekko za nią pociągnęła, tak aby obrócić go w swoją stronę i spojrzeć mu prosto w oczy. Mimo ciemności jaka panowała wokoło, księżyc odbijał się w tafli jeziora, więc Rika mogła dostrzec błysk w oczu młodzieży. Czy to właśnie tak wyglądało prawdziwe uczucie. Przez chwilę wpatrywali się w siebie w milczeniu, a następnie ich nosy zbliżył się do siebie, po kolejnej chwili usta złączyły się w pocałunki, a ręce strażnika powędrowały na biodra Satomi.
- Dobra moja droga, musimy wracać, zaraz chłopaki zaczną coś podejrzewać. A jak przypadkiem zajrzą i zobaczą, że nie ma Cię za kamieniem, to nie dojdzie do ślubu bo oboje stracimy głowy pd szybkiego cięcia Arato. - skomentował Tengo, a następnie sprzedał delikatnego klapsa dziewczynie w pośladek. Zaśmiał się przy tym, z resztą podobnie jak dziewczyna, która przy okazji zakręciła bioderkami, ciesząc się, że jeszcze przez chwilę może poczuć dłoń swojego ochroniarza. Przez chwilę jeszcze się przekomarzali ze sobą, aż w końcu dziewczyna wróciła do Jeziora i zaczęła płynąć dosyć cicho w stronę kamienia, gdzie czekały na nią jej rzeczy. Tengo w tym czasie zaczął spacer dookoła jeziora, starając się je obejść i dołączyć do swoich towarzyszy będących na warcie. Pozostała jeszcze jedna kwestia, jak na to wszystko zareaguje nasza bohaterka. Co postanowi zrobić i czy w dowolnym momencie będzie chciała przerwać tę schadzkę. Przecież mogła nakryć ich w dowolnym momencie i zepsuć im ten ich mały romans. Tylko czy aby na pewno była na to wszystko gotowa? Czy może jednak miała jakieś inne, sprytniejsze rozwiązanie...

Hoochi
Pan Hisuiuma
Satomi Hisuiuma
Arato
Tengo
Umichika

Dla Sprawdzających :

  Ukryty tekst