[Event] Trybuny Południe

[Mayū]

Słowa Sabaku zadziałały jak zaklęcie.
Szczęście jej przeciwnika najwyraźniej już się wyczerpało, a żadna Kaguya nie musiała znowu być wyciągana z opresji. Wszystkie te zbiegi okoliczności, które zaburzały proces pozbywania go życia, chociaż niemiłosiernie ją frustrowały, sprawiały też, że gdy wreszcie go złapała poczuła ulgę. Ale nie dlatego, że w ogóle jej się udało; w to nie wątpiła ani przez moment. Czuła ulgę, że nie zmarnuje już ani odrobiny chakry na kogoś tak pozbawionego jakiegokolwiek talentu — bo ciężko talentem nazwać paniczne stawianie przed sobą kamiennych ścian. Mayū nie była jedną z tych osób, które uważały, że wyczekiwane zwycięstwo smakowało najlepiej. Zaczynała się niecierpliwić już przy pierwszej niedokończonej próbie, chcąc poczuć tak upragnioną falę samozadowolenia możliwie jak najszybciej. Gdy w końcu dostała tę szansę, by po raz kolejny połechtać swoje ego, jej ruchy były już nerwowe i niedokładne. Widząc jak mężczyzna zaczyna się szamotać, walcząc o życie, zacisnęła pięść jeszcze mocniej. Poruszał się szybko, desperacko odgarniając przesypujące mu się przez palce masy ciężkiego piasku, które pożerały go w całości; aż zostały tylko wystające kończyny. Surowiec nawarstwiał się, a wkrótce i one zostały pogrzebane, gdy jego osłabione brakiem powietrza ciało przestało stawiać jakikolwiek opór. Nie była to równa walka. Ale czy w ogóle można było to nazwać walką? Jak tylko jej dłoń uformowała się w pięść, technika musiała zostać doprowadzona do końca — a jej przeciwnik do nieuchronnej śmierci.
Wystarczyło, że przelała jeszcze trochę energii, a piaskowa trumna zapadła się w sobie, miażdżąc miękkie ciało jej przeciwnika. Zazwyczaj warunki, w których było dane jej walczyć, były w pełni kontrolowane przez nią, dzięki czemu mogła pozwolić sobie na większą precyzję. Miała czas, by odmierzyć tę idealną ilość chakry, by pozbawione kształtu, ludzkie tkanki zostały wewnątrz — częściowo wsiąkając, a częściowo wypływając z piaskowego więzienia. Tym razem jednak była zbyt, cóż, niestabilna. Tak chakra, jak i sama Mayū, której rozwścieczony wzrok wciąż utkwiony był w tym samym punkcie.
Od samego początku ich przyjazdu niebo było zachmurzone, obrzydliwą szarością zwiastując deszcz. I ciągle padało, tak jak teraz.
Wysunęła rękę przed siebie, przez krótki moment zawieszenia patrząc, jak krople barwią jej opaloną skórę czerwienią. Były gęste i lepkie. Ciepłe. Obrzydliwe, brudne. Zamrugała parę razy, natychmiast przytomniejąc, a jej twarz zmarszczyła się w zniesmaczonym grymasie. Momentalnie wytarła ubrudzoną rękę o materiał drogiego płaszcza, z niezadowoleniem uświadamiając sobie, że może zostać ślad. Pech chciał, że tego dnia nie wzięła ze sobą parasola. Nie była przygotowana. Nasunęła z niechęcią kaptur na głowę, ze zniecierpliwieniem czekając, aż wreszcie przestanie padać. Kiedyś w końcu musiało.
Jak tylko opad z tej wyjątkowo deszczowej chmury się skończył, zrzuciła z włosów materiał i obniżyła lot na piaskowym dysku, by z większą dokładnością dojrzeć, jak radziła sobie reszta jej zespołu.
Nie rozumiała, jakim cudem Kaguya była zawsze tak niewzruszona, gdy całe jej ciało było wręcz skąpane w świeżej posoce. Widziała ją w tym stanie już przynajmniej parę razy i jak na początku ten widok mógł wzbudzać w niej jakieś bardziej intensywne emocje, tak teraz mogła to uznać jedynie za odpychające — ale wciąż w granicach normy dla osobników Kaguya. Nie dało się ukryć, że Ren była szalenie skutecznie na bliskim dystansie. I też nigdy nie jej tego nie odmawiała. Tylko żeby Ren w ogóle była jej przydatna, najpierw musiała stworzyć jej odpowiednie warunki, jednocześnie broniąc przed każdą bardziej inwazyjną techniką ze względu na jej ograniczoną mobilność. Nie chciała marnować czasu, by ją ratować. Nie chciała się rozpraszać. Ale czy musiała? Dlaczego to było aż tak irytujące? Nie wiedziała, czy bardziej drażni ją nikła użyteczność Kaguyi czy to, że przez swoją głupotę prawie dała wciągnąć się pod ziemię.
Niby od niechcenia omiotła wzrokiem całą jej sylwetkę, pobieżnie sprawdzając, czy nie odniosła większych obrażeń. Jakby to miało jakiekolwiek znaczenie; i tak nie było teraz czasu, by jakkolwiek ją opatrzeć. W końcu jej wzrok zatrzymał się na zakrwawionej twarzy Kaguyi; patrzyła na nią spojrzeniem nie tylko przenikliwie chłodnym, ale i zawierającym ledwo dostrzegalną nutę zamyślenia. Gdy Ren skinęła głową, oczekując od niej w odpowiedzi podobnego gestu, jedynie zmrużyła złote ślepia.
— Jakieś dziękuję? Cokolwiek? — rzuciła zaskakująco poważnie, z rozdrażnieniem obserwując, jak Kaguya unika jej spojrzenia. — Wrócimy do tego — i to powiedziawszy ucięła rozmowę, zanim ta w ogóle się zaczęła. Machnęła jeszcze ręką w przyzywającym geście, by mieć ją blisko siebie, gdyby przypadkiem znów zawieruszyła się tam, gdzie być nie powinna. Czym w ogóle była ta koścista narośl, która ciągnęła się aż do jej ramienia? Im więcej wiedziała o umiejętnościach kościanego rodu, tym bardziej doceniała, na jak czyste pozbawianie życia pozwalają jej wrodzone zdolności. Dzisiejszą chwilę nieuwagi zdecydowała się po prostu zignorować.
Trochę mniej uwagi poświęciła Akiyoko, ta bowiem od samego początku radziła sobie całkiem nieźle; chociaż w pewnym momencie skupiła się wyłącznie na defensywie, to wreszcie pozbyła się swojego przeciwnika poprzez zmiażdżenie go w żelaznej sferze, podpatrując metodę od Mayū. Trudno się dziwić. W końcu Sabaku byli bardzo dobrym wzorem do naśladowania, prawda? Kobieta nie wyglądała, jakby potrzebowała wsparcia, więc jedynie przywołała ją do siebie skinięciem głowy. Łatwo było się zgubić w tym cholernym chaosie.
Trybuny runęły. Runęły z potężnym hukiem i wznieceniem w powietrze piaskowych drobin, które jeszcze chwilę temu wsiąkły w każdą szczelinę kruchej konstrukcji, a teraz dostawały się boleśnie pod powieki. Oszołomiona przytłaczającym amalgamatem agonalnych wrzasków, smrodu broczącej spod trybun krwi i irytująco rozmaznego obrazu, zamknęła ciasno oczy, by pozbyć się pyłu. Potarła je parę razy, aż z bardziej podrażnionego oka wyleciała łza, oczyszczając wizję. Wreszcie otworzyła ślepia i rozejrzała się ze skupieniem, niejako odcinając się od rozgrywających się gdzieś w tle tragedii, by na nowo rozeznać się w sytuacji. Nie miała sobie nic do zarzucenia. Nie czuła żadnej winy; w końcu to nie ona dopuściła do zawalenia się trybun. Czy to znaczyło, że wielki Seinin rodu Sabaku, Asahi Ichirou, jednak nie był aż tak potężny? A może coś mu przeszkodziło? To nie miało teraz znaczenia. To nie on był tym złym.
Jedynym, według jej dość ograniczonej wiedzy o pozapustynnych sławach, który byłby w stanie podnieść z siedzeń liderów był... a może się myliła? Nie miała żadnej pewności, że to on. W końcu nie mówiło się o nim w kontekście jego wyglądu, a tego, co robił; i ile tym razem pozostawił za sobą zniszczeń. To naprawdę mógł być on. A może nie?
Kimkolwiek był ten mężczyzna o, jak się wydawało, nieograniczonej sile, wkrótce został dosłownie pozbawiony kształtu przez... chakrowego olbrzyma i błyskającą wyładowaniami kulę energii, która z imponującą prędkością przemknęła w stronę swojego celu. Kula ta podobno miała mieć postać wilka, ale Mayū była zbyt zajęta podziwianiem tworu liderki Uchiha, by w ogóle zwrócić na to uwagę. Chyba pierwszy raz w życiu była tak przebodźcowana.
— Nie sądzę — odparła zaciekawionej stanem rzeczy Kaguyi, taksując wzrokiem okolicę z wysokości piaskowej chmury. Chociaż zagrożenie zdawało się być już zażegnane, to jednak wszyscy wciąż pozostawali w gotowości. To nie mógł być koniec. To byłoby zbyt szybkie; to byłoby zbyt piękne. — Bądźcie czujne — dodała chwilę później, najwyraźniej poczuwając się do roli ich przewodniczki. Bo czy nią nie była?

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Ren i Mayu

Shinobi Uchiha wyraźnie się ogarnęli, większość walk dookoła również już została zakończona - w większości ze zwycięstwem dla obrońców. Może nie spodziewali się tego, że ktoś poza Uchihami im się postawi, może coś poszło nie tak. W każdym razie Wszystko zaczęło się uspokajać.

Uchiha zwarli szeregi i próbowali wyciągnąć ludzi spod gruzów, i zacząć transportować ich do szpitala czy innych punktów medycznych, które być może były w mieście organizowane. A, w już spokojniejszych okolicznościach przyrody, Ren, Mayu i Akiyoko były w stanie zauważyć i usłyszeć, że to nie tylko na arenie coś się stało, ale również w całym mieście. Było słychać walki poza areną, nawet groźniejsze niż tutaj (poza, oczywiście, główną atrakcją, która się już zakończyła, chociaż ci na środku zdawali się tego za bardzo nie zauważać). Dość głośne dźwięki dochodziły spod jednej z bram wioski, dym unosił się nad portem - jak również innymi budynkami w mieście.

Dużo się jeszcze działo. Może trochę poza środkiem areny. Tam na chmurkach stał Ichirou z Mujinem i młodym Narą, Misae wraz z Ukyo próbowali wydobyć ludzi spod gruzów, a Masahiro właśnie znalazł się przy świetlistym ogromnym samuraju (głowie i ręce) Katsumi, znikając w jego wnętrzu.

- To co teraz? - zaptała Akiyoko, kierując swoje słowa chyba przede wszystkim do Mayu.

[Mayū]

Chociaż Mayū była gotowa jak nigdy przedtem, zagrożenie — jak na złość! — nie chciało nadejść.
Pył opadł, a piaskowe dziewczę mogło wreszcie trzeźwym okiem ocenić skalę zniszczeń. Korzystając z tego, że przebywanie na lewitującym dysku dawało jej lepszy ogląd na sytuację, zwróciła złote oczy w stronę kłębiącego się dymu, podejrzewając, że wydobywa się z co ważniejszych punktów na mapie Kotei. Mogłoby to oznaczać tyle, że był to zorganizowany, zaplanowany wcześniej atak; miała jednak za mało danych, by móc kogoś obarczyć winą. Najłatwiej byłoby wskazać Cesarza, uznając, że plotki o jego domniemanym szaleństwie i chęci zagarnięcia kolejnych terenów były prawdziwe. Nie mogła jednak jednoznacznie określić przywódcę miasta kupieckiego jako niewinnego — jego zachowanie, gdy miała szansę obserwować go na loży, było, cóż, specyficzne. A może był jeszcze trzeci gracz, którego nawet nie brała pod uwagę? Jak z tym wszystkim powiązana była śmierć Airan? Nienawidziła, gdy jej rozumowanie zawierało jakiegokolwiek luki — a teraz miała wrażenie, że pewników było znacznie mniej niż tych cholernych luk. Nie wiedziała nawet, czy istniała chociaż jedna osoba, która mogłaby udzielić odpowiedzi na jej pytania.
Powróciła spojrzeniem na arenę, szukając wzrokiem jakiegokolwiek punktu zaczepienia. Nie było czego zbierać — jeśli chodzi o trybuny, bo akurat zwłok do wydostania spod gruzów zdawały się być niezliczone ilości. Młoda Sabaku nie poczuwała się do tego, by komukolwiek w tym pomóc. Mogła bronić i pozbywać się napastników, ale wyciąganiem cywilów spod zawalonych trybun powinni już zająć się Uchiha. To nie byli ludzie, którzy cokolwiek dla niej znaczyli. Podczas felernego turnieju na pustyni też nie znalazło się zbyt wielu zagranicznych pomagierów, a Mayū była zbyt pamiętliwa, by tak szybko puścić to w niepamięć.
Przez chwilę obserwowała to wszystko w milczeniu. Parsknęła pod nosem, kręcąc ze zrezygnowaniem głową.
— Patrzcie. Turniej Pokoju. — Głos Sabaku zdradzał przede wszystkim odrazę, gdy zamaszystym ruchem ręki wskazała pozostałe po trybunach zgliszcza. — Te cholerne turnieje zawsze muszą skończyć się jakimś syfem, co? Trzeba było tutaj w ogóle nie przyłazić — i kończąc swoją wypowiedź tym gorzkim akcentem, wypuściła głośno oddech. Oczywiście, że nie wszystkie wydarzenia kończyły się w tak tragiczny sposób; w świadomości poruszonej własną tragedią Mayū uwypuklony był jednak ten jeden turniej, kiedy zginęła najbliższa jej osoba. Ten jeden turniej, który nieodwracalnie zmienił życie nie tylko jej, ale i tysięcy innych ludzi mierzących się z podobną traumą. Jej matka była niewiele starsza od samej Mayū, gdy poległa wraz z innymi shinobi wychodząc naprzeciw nie tylko nieoczekiwanemu wrogowi, ale i niemożliwej do pokonania sile demona o jednym ogonie. Skoro już więc historia zatoczyła koło, to nie mogła uciekać. Nie chciała. Musiała zostać, bo tak zrobiłaby jej matka.
To co teraz?
No właśnie, co teraz? Chociaż nie przeszłoby to jej przez usta — nie miała pojęcia. Uważała się za osobę, która zawsze znajdzie najlepsze rozwiązanie; która zawsze wie, co zrobić. Teraz jednak, gdy sami liderzy rozsiani byli po całej arenie, nie wykonując żadnych konkretnych ruchów, potrzebowała chwili, by zaplanować dalsze poczynania jej trzyosobowego zespołu. A skoro nie była pewna, co dalej, skupiła uwagę na osobie najbardziej doświadczonej z ich delegacji.
— Lecimy — zakomunikowała lakonicznie. Chociaż dla Akiyoko mógł to być komunikat całkowicie naturalny, bo przecież władający żelastwem ród potrafił wzbić się w powietrze bez problemu, to dla Kaguyi mogło to zabrzmieć egzotycznie. Przypominając sobie więc o tym, że Ren latać raczej nie potrafi, łaskawie uformowała w jej pobliżu złożony z piasku obłoczek. Czując, że pokłady jej błękitnej energii topnieją zdecydowanie zbyt szybko, pośpiesznie przegryzła pigułkę. Była cholernie gorzka. Nie przypominała sobie, by kiedykolwiek wcześniej miała ją w ustach.
— Właź. Tylko spróbuj nie spaść. Tym razem nie będę cię ratować. — Ale wiedziała, że pewnie by ją uratowała, gdyby zaszła taka potrzeba. Posłuszeństwo Ren sprawiało, że w jakiś pokrętny sposób czuła się za nią odpowiedzialna. Może nawet nie chciała się jej pozbywać? Zerknęła na nią przez ramię, by upewnić się, że udało jej się wgramolić na piaskową konstrukcję. Gdy tylko stanęła solidnie na zbitym piasku, a Akiyoko wytworzyła pod swoimi stopami jedną ze swoich żelaznych form, pokierowała ich pustynne trio w stronę Ichirou.
A raczej — w stronę Ichirou i dwójki osób, które wraz z nim znajdowały się na piaskowych dyskach. Jedną z nich był nieznajomy mężczyzna o imponującym wzroście i równie imponująco długich włosach, a druga... druga wyglądała jak Asahi. Wyglądała tak, jak wyobrażała sobie, że mógłby wyglądać w wieku dziecięcym.
Mimo powagi całej tej arenowej sytuacji z jej ust wydobył się mimowolny chichot. Pośpiesznie uniosła obwieszoną pierścieniami dłoń i przytknęła ją do dolnej części twarzy, dusząc śmiech. Tyle niespodzianek!
— No oczywiście. — Oczywiście, że w końcu w jakiejś części świata znalazło się pokłosie jego rozpustnego życia. To, że powstrzymywanie swoich popędów było dla Ichirou trudnością, nie było żadną tajemnicą. Ile jeszcze było tych zagubionych półsierot, które wysłuchiwały od swoich matek opowieści o legendarnym ojcu i jego bohaterskich dokonaniach? Pewnie sporo, ale nieszczególnie chciało jej się nad tym zastanawiać. Nie interesowało ją jego życie prywatne. Nie zmieniało to jednak faktu, że istnienie tego chłopczyka było dla niej cholernie zabawne. Zabawniejsze było tylko to, jak bardzo musiało to przeszkadzać samemu Ichirou.
Nie było jej dane jednak zbyt długo rozmyślać nad tą jakże śmieszną sytuacją. Uniosła brwi z niedowierzaniem, zawieszając pytający wzrok na twarzy Seinina. Ale on nie żartował. Chociaż jego słowa były śmiertelnie poważne, na te parę sekund uciekła spojrzeniem gdzieś w bok, usiłując je przetrawić. Czyli to jednak prawda, że on istnieje. To, co aktualnie czuła, ciężko było nazwać strachem — bo się nie bała. Ciężko bać się czegoś, co dotychczas było jedynie mitem. Było zbyt wcześnie, by mogła tak naprawdę przyswoić, z czym już za moment miała się mierzyć. I chociaż nie mogła nazwać tego, co działo się w jej umyśle, jej wzrok był rozbiegany, a źrenice — rozszerzone. Czy to było właśnie przerażenie? A może bardziej ekscytacja? Była na tyle próżna, że stanięcie naprzeciw Antykreatora nie brzmiało aż tak źle, jeśli dzięki temu mogłaby się pochwalić, że to przeżyła. Jednocześnie była zbyt infantylna i niedoświadczona, by myśleć o porażce. Zwłaszcza o swojej własnej śmierci.
Piasek kotłował się po arenie, częściowo mieszając się z jej własnym, który wciąż pokrywał powierzchnię w niektórych miejscach. Pomimo tego, że wzrok miał być jej najbardziej wyostrzonym zmysłem, ku jej zdziwieniu, nie była w stanie nadążyć za surowcem Seinina. Czy jego piasek zawsze był tak cholernie szybki?
— Niezły makijaż. — Uśmiechnęła się krzywo, dostrzegając złotawe cienie okalające jego oczy. Oczy, które przypominały kocie. Nie zaglądała mu zbyt często w oczka, ale mogłaby przysiąc, że wyglądał inaczej niż zwykle, mimo że nie stronił od upiększania się różnymi barwnikami. — Jaki jest plan? — dopytała szybko, jeśli już udało jej się uzyskać jego uwagę. Chociaż miała świadomość, że ciężko zaplanować jakiekolwiek ruchy, jeśli przeciwnikiem był ktoś tak silny i nieprzewidywalny jak Antykreator, to jednak liczyła, że zdążyli już opracować jakieś kroki. Cokolwiek więcej niż to, że trzeba go pojmać.
Nie miało w tej chwili znaczenia, czy jej umiejętności, a także całej reszty delegacji, są wystarczające, by faktycznie go pokonać. Unia musiała pokazać się z jak najlepszej strony.
W szczególności Sabaku.

  Ukryty tekst

z/t ⟶ [Event] Loża

[Ren]

Zwykłe "dziękuję" jakoś tak nie chciało przejść dumnej Kaguyi przez gardło. Utknęło w jej piersi, dławiło ją, nie chciało wydostać się na zewnątrz. W wypowiedzeniu nieskomplikowanego, krótkiego słowa wdzięczności było coś, co ostatecznie scementowałoby fakt, że spieprzyła i zwyczajnie dała uratować sobie skórę - a do tego, co gorsza, uratować sobie skórę przez tę cholerną Mayu, przez cholerną Sabaku, przy pomocy tego cholernego piasku. Nie patrzyła więc nawet na dziewczynę, gdy ta głośno stwierdziła, że ten rozdział nie został jeszcze zamknięty; że do tego wrócą. Ren zacisnęła tylko mocniej wargi, czując falę czegoś, co można było określić tylko jako natarczywą mieszankę irytacji i zażenowania. Nie wiedziała, czy uda im się stąd wydostać żywcem, ale jeśli tak będzie, to mogła być pewna, że Mayu nie zapomni tego, że Kaguya w tym momencie prawdopodobnie zawdzięczała jej interwencji swoje życie. Jedyne, co pozostało jej tej sytuacji, to jak najwcześniej spłacić ten idiotyczny dług, nie popełniając ani jednego błędu i nie spuszczając oka ze złotej pannicy. Dbając o to, by włos jej z głowy nie spadł. Gdy Mayu z powietrza badawczo rozglądała się po tym, czego Kaguya i Maji nie były w stanie dojrzeć z wysokości gruntu, Ren łypnęła na nią krótko, marszcząc czoło. Prawda była taka, że, nawet jeśli trudno było jej to przed sobą przyznać, nie było jej to potrzebne. Już od jakiegoś czasu była gotowa nadstawić za nią karku.
Teraz mogła wreszcie rozejrzeć się wokół. Początkowy chaos, jaki zapanował parę chwil temu na arenie, ustąpił. Zastąpiła go względna stabilizacja - o ile jako stabilną można określić sytuację, gdzie ogromna rzesza ludzi zginęła w walkach lub pod gruzami tego, co zostało z trybun. Faktycznie, Turniej Pokoju. Jak szybko radosne, sportowe wręcz święto zamieniło się w brutalną rzeź! Jednak czego innego można się spodziewać, gdy w jednym miejscu zgromadzi się tyle osób, które para się tak krwawą profesją? Teraz jednak Uchiha organizowali się, starając wydobyć z rumowiska pozostałych ocalałych. Liderzy wstrzymali natarcie. Walki ustały. Wszystko wskazywało na to, że najgorsze już za nimi. Gdy Akiyoko skierowała do Mayu pytanie o to, co powinny teraz robić, Ren tylko westchnęła ciężko. Przy pomocy krótkiego impulsu chakry usunęła ze swojego ramienia masywną kościaną konstrukcję w kształcie wiertła, odsłaniając rozszarpany techniką rękaw i nagą, ciemną skórę. Jej muskularne ramię natychmiast pokryło się gęsią skórką.
Czuła głównie ten oblepiający ziąb, a także ulgę, że to już koniec. Nie wiedziała jeszcze, że spojrzenia Sabaku Mayu i Sabaku Ichirou się skrzyżowały. Nie wiedziała także, że mężczyzna je przywoływał. I przede wszystkim nie wiedziała jeszcze, że wyraz twarzy Sennina nie napawał optymizmem.
Lecimy? Ren spojrzała najpierw pytająco na Akiyoko, a następnie uniosła brodę ku górze, odszukując Mayu, jakby chcąc zaraz wyjaśnić jej, że przecież nie wzleci na kościanych skrzydłach. Złote dziewczę jednak nie liczyło na cud, jakim niewątpliwie byłaby latająca Kaguya, i chwilę później przed Ren uformował się utwardzony obłok z piachu. Beduinka wyciągnęła rękę, najpierw szorstką dłonią przejeżdżając po piasku, sprawdzając, czy platforma faktycznie nadaje się do tego, by dźwignąć jej mimo wszystko dość potężne ciało. Wydawała się stabilna.
- Nie martw się o to. Nie będzie więcej takiej potrzeby - odparła szorstko, gdy w końcu władowała się na ten tymczasowy sposób transportu. Nigdy wcześniej nie unosiła się w powietrzu - przykucnęła ostrożnie, w dłoni trzymając zrolowany bicz, i odruchowo przesłała do stóp impuls chakry. Gdy Mayu poderwała piaskowy obłok wyżej, zrównując wysokością ze swoją, Ren wreszcie zdecydowała się spojrzeć w jej złote oczy. Wyraz twarzy miała poważny, ale jej głos zabrzmiał miękko. - ...Dzięki, Mayu. - Za teraz i za wcześniej.
I tym sposobem trzy kunoichi z pustyni drogą powietrzną przemieściły się na wezwanie przywódcy unijnej delegacji. Na piaskowych dyskach zgromadzone były dwie kolejne osoby - postawny mężczyzna o długich włosach i jasnej karnacji, którego Ren widziała chyba pierwszy raz na oczy - może kolejny z ludzi Asahiego, tak samo jak spotkany wcześniej Shiroyasha. Obok niego w powietrzu wznosił się chłopiec o urodzie podobnej do typowego mieszkańca pustynnego regionu, który jak Mayu i Ichirou potrafił gestem ożywiać hałdy piasku. Parę dni wcześniej reprezentował tutaj klan Nara, co było dość osobliwe, biorąc pod uwagę naturę jego umiejętności, ale równocześnie na tyle dla niej nieznaczące, że nie poświęciła temu więcej uwagi. Gdy Mayu zaniosła się cichym, szybko stłumionym chichotem, Ren zerknęła na nią krótko z cieniem roztargnienia. W sumie to chciałaby móc zaśmiać się razem z nią.
Zamiast tego skupiła się na platformie z piasku, którą zwolnił starszy Sabaku, wytwarzając swoją własną. Ostrożnie przeskoczyła z tej wytworzonej przez Mayu na nową. Nie chciała jej bardziej drenować z energii, tym bardziej, że dziewczyna wcześniej zmarnowała chakrę na to, by wyciągnąć ją z pułapki.
- Wiemy, czy pozostali nasi są bezpieczni? - Kaguya rzuciła pytanie w eter dla zasady, nawet się nie łudząc, że ktoś będzie znał na nie odpowiedź - chaos zapanował zbyt szybko. Brak Hibiki był niestety zrozumiały, ale nigdzie nie było też widać ani kilkorga Doko, ani Kaguya Taisho. Tylko dwóch obcych i Ichirou. Ichirou wyglądający swoją drogą cholernie osobliwie, wręcz… zwierzęco?
Jednak bardziej osobliwe niż jego wygląd były jego słowa.
- Żartuje sobie z nas. Antykreator? - Teraz to Ren zaśmiała się gorzko w pierwszej reakcji na te słowa, spoglądając krótko na Akiyoko, jakby szukając w jej twarzy rozbawienia. Antykreator nigdy nie był kimś realnym - był czymś abstrakcyjnym, o czym mówiło się, wyjaśniając te najbardziej przerażające rzeczy, które działy się i tak we wrogim już świecie. Czymś, czym straszy się dzieci. To, że coś takiego - bo trudno jej było myśleć o Antykreatorze jako o kimś - miało być tu obecne, było informacją, której praktycznie nie była w stanie przyswoić. Dobrze wiedziała jednak, że to nie jest pora na rzucanie dowcipów. Z momentem, gdy wreszcie pojęła, że słowa Asahiego są ostrzeżeniem, poczuła się tak, jakby cała krew odeszła z jej twarzy. Spojrzenie czarnych ślepi od razu przeniosło się na to, o co w tym momencie dbała najbardziej - jej wzrok zatrzymał się na plecach Mayu.
Przez chwilę miała ochotę zawołać do niej, by razem po prostu opuściły to przeklęte miejsce, tak jak ci wszyscy ludzie, którzy jak robactwo próbowali znaleźć choć szczelinę w pułapce, jaką stały się dla nich mury zniszczonej areny. Ale dobrze wiedziała, że dziewczyna nie ustąpi. Że będzie chciała zobaczyć, jak rozpętuje się prawdziwe piekło. Że będzie chciała udowodnić, że Sabaku nie uginają karku.
A skoro Sabaku nie uginają karku, to jak Ren mogłaby pozwolić na to, by swój kark ugięli Kaguya?

z/t z Mayu -> [Event] Loża

  Ukryty tekst