Osada Kagedokutsu

[Tetsurō]

---

Osada Kagedokutsu

---

Kagedokutsu to osada znajdująca się w południowej części Midori. Jest ona umieszczona na rzeką płynącą przez niewielki kanion, który otacza wioskę po obu stronach. Powoduje te, że nie tak łatwo się do niej dostać, a główna droga transportu z niej oraz do niej, to transport rzeczny. Oczywiście, są przewodnicy, którzy znają leśną trasę, ta jednakże nie jest zbyt często uczęszczana, dlatego też często się zmienia. Cała okolica wioski jest pokryta gęstym mieszanym lasem, który jest bogaty w zwierzynę i drzewa owocowe.
Mimo dobroci przyrody, to nie dary lasu są głównym towarem spławianym w Kagedokutsu. Okolice słyną z dużej ilości naturalnych tuneli i jaskiń. W nich można znaleźć rzadkie zioła, grzyby czy też ryby oraz inne lubujące się w życiu pod ziemią zwierzęta. To właśnie towary pochodzące z tych źródeł są największym skarbem okolicy i to właśnie na ich sprzedaży osada dosyć mocno się wzbogaciła.
Sama osada liczy kilkuset mieszkańców, w większości zajmujących się hodowlą w jaskiniach i zbieractwem, choć sporo z nich także poluje i obrabia uzyskane w ten sposób surówce. Miasto jest też obiektem turystycznym dla medyków z całego świata, którzy przybywają tutaj poszukiwać specyficznych i rzadkich ziół do swoich lekarstw i trucizn. Z racji na niewielką przestrzeń w kanionie, większość budynków jest wysoka, wielopiętrowa. Często budowle wspierają się na ścianie i pną się wzdłuż niej w górę. W samym centrum osady znajduje się port w którym ładowane i rozładowywane są barki rzeczne, które dalej płyną wgłąb Midori dzięki życiodajnej rzece.

[Tetsurō]

"wHooot are you, Stranger?"

Wyprawa B dla Riki

21 / 34 Poprzednia lokacja : Midori - Biblioteka Miejska

Nasi bohaterowie byli gotowi do swojej wyprawy. Mieli wszystko co potrzebowali, zapasy, broń, mapa oraz dobry nastrój i chęć zwycięstwa. Wszystko co najważniejsze! Dzielna sowa przyglądała się jak Rika przepisuje wszystkie najważniejsze informacje odnośnie ich celu, w końcu dobrze by było, aby w połowie wyprawy dalej pamiętali o jaką roślinkę mają wypytywać miejscowych. Głupio jakby nagle zamiast krwawnika zaczęli szukać pietruszki albo pieczarek. A to mogłoby się zdarzyć, gdyby ich roztrzepanie wzięło nad nimi górę. Na szczęście bystra dziewczyna nie chciała kusić losu i przygotowała się z wyprzedzeniem. Chwała jej za to! Niestety, po spojrzeniu na mapę pojawił się jeden, malutki problem. Otóż miejsce, w którym znajdowała się osada Kagedokutsu, było ciężko dostępne. Trzeba było najpierw traktem przedostać się na południe od Yokukage, tam znaleźć odpowiednią rzeką a na niej barkę, która będzie chciała zabrać nasza bohaterkę i jej towarzysza do osady. Była też możliwość wynajęcia przewodnika, który wraz z pieszą karawaną zmierzał do Kagedokutsu, ale te zapewne nie były zbyt częste. Zapowiadało się kilka dni dosyć wymagającej skupienia podróży, bądź też po prostu sypnięcie groszem, wiadomo, pieniądze zawsze otwierają te lepsze i przyjaźniejsze drzwi. Abstrachując od tego, na co zdecydowała się młoda kunoichi, trzeba było ruszać w drogę. Tutaj nic ich nie trzymało, więc mogli skupić się na swoim celu.

---

Podróż do osady trwała kilka dni. Na szczęście nie było zbytnio przeszkód po drodze. Pogoda, jak to zawsze w Midori, była umiarkowana, lekki wiaterek i ciepełko, idealne warunki do drzemek, co z resztą Hoochi bardzo często czynił. Spał na ramieniu towarzyszki, bądź też na jej kolanach, jeśli dane było im przemieszczać się na barce czy też wozie. Niezależnie od tego jaki środek transportu udało się młodej dziewczynie załatwić, drużyna przemieszczała się dalej, aż w końcu pewnego dnia wędrówki, pod wieczór, dostrzegli na horyzoncie światło, co oznaczało, że osada jest już dosyć blisko. Światło pochodziło od doku, który całą noc był oświetlony, Barki z towarami były obsługiwane tutaj cały czas, często do późna w nocy a zaczynały pracę wcześnie rano, więc nie było chwili wytchnienia. Ciągle ktoś pakował towary i wysyłał je wgłąb kontynentu. Ta żywa atmosfera udzielała się wszystkim w mieście, gdyż tutejsze gospody, których było kilka z racji na wielu przyjezdnych, tętniły życiem do białego rana. Cały czas dało się z nich słyszeć odgłosy grających muzyków, zabaw czy też gwaru rozmawiających ludzi. Niby nie taka wielka osada, a jednak tętniła życiem jak wielka metropolia.
Kiedy tylko ten etap podróży naszych bohaterów się zakończył, nie ważne cze przez zejście z barki, czy wyjście z powozu czy też może piesze przekroczenie kanionu, trzeba było zabrać się za kolejny etap wyprawy, zlokalizowanie jaskiń, w których mógł rosnąć poszukiwany składnik.
- Fiu fiu fiu, widzę ludzie także potrafią budować wysokie gniazda. - skomentował Hoochi, przyglądając się jednemu z najwyższych budynków w tej osadzie. Był on wąski, jednakże miał cztery piętra i był on gospodą w której właśnie trwała jakaś bardzo mocno porywająca impreza. W środku musiało być kilkudziesięciu ludzi a alkohol zapewne lał się litrami. Czyżby było to idealne miejsce na zdobycie informacji? A może jednak trzeba było pytać gdzieś indziej, w jakimś może bardziej... spokojnym miejscu? A może Rika zmęczona podróżą uzna, że to jednak koniec na dzisiaj i zacznie poszukiwania z samego rana? Tak wiele możliwości i nie wiadomo na którą się zdecydować. A trzeba było coś zrobić, gdyż mimo przyjemnej pogody, to temperatura była tutaj niższa, z racji na płynącą w okolicy rzekę. No i powoli zmęczenie także zaczynało naszych bohaterów doganiać. Tylko czy zagryza zęby i zaczną wypytywać, żeby móc z samego rana ruszyć w teren na poszukiwania jaskiń, czy może najpierw rusza na poszukiwania wygodnej pościeli??

Hoochi
Karczmarz

Hoochi

Chciałbym, abyś w swoim poście opisała w jaki sposób załatwiłaś transport do Kagedokutsu, do którego od pewnego momentu trzeba dostać się rzeką, bądź z rzadko spotykanym przewodnikiem.

[Rika Kari Matsubari]

Rika była w nieustannej podróży przez ostatnie 4-5 lat i doskonale wiedziała jak należy się przygotować przed dalszą wędrówką, by później niczego nie żałować. Spisała wszystkie najważniejsze informacje, by wiedzieć czego szukać i dokąd iść. Zlokalizowała na mapie miejsce przeznaczenia i wstępnie określiła szlak. Wiedząc, że niebezpieczeństwo przychodzi niekiedy z najmniej oczekiwanego kierunku, miała w torebce płaszcz przeciwdeszczowy, więc żaden katarek nie był jej straszny. Była też wyposażona w broń i kilka innych przyborów, a także wydającą z siebie głos pluskającej wody manierkę i coś na ząb. Może nie było to sushi, ale przynajmniej dostarczało energii. Ona sobie poradzi, a była przy tym pewna, że jej żarłoczny towarzysz zrobił dzień wcześniej zapasy na całą zimę.
Choć wciąż była "w rytmie", ostatnia noc mocno utkwiła jej w głowie. Wygodne łóżko, kąpiel i smaczne jedzonko było czymś, do czego łatwo się przyzwyczaić. Choć jej rodzina nie należała do najzamożniejszych w mieście kupieckim, to zawsze stać ją było na godne życie i teraz nie chciała żegnać się z tą namiastką, której doświadczyła w karczmie. Zresztą na myśl o tym, że przedzierając się przez gęste chaszcze miałaby podrzeć jedną ze swoich ostatnich sukienek przechodziły ją zimne poty. Czas zrozumieć, że nikt jej tu nie ściga, a ona może chociaż na chwilę zapomnieć o tym, co robiła w Antai.
Tak więc Rika i dzielnie siedzący na jej barku Hoochi opuścili Yokukage i omijając leśne gęstwiny szerokim łukiem, zmierzali możliwie najkrótszą drogą w okolice rzeki. Rika trzymała mapę właściwą stroną, więc do rzecznego koryta dotarli bez większych ekscesów. Jednak samo odnalezienie zbiornika wodnego to nie wszystko. Miejsce do którego trafili było bowiem opustoszałe. Kierowali się więc wzdłuż rzeki i po dłuższym czasie odnaleźli mężczyznę, który przeprawiał się tędy barką. Rikę oczarowała sceneria. Jak romantycznie. - pomyślała. Spędzą tyle czasu na wodzie, noszeni przez nurt na drewnianej łódce. Będą podziwiać dziką naturę i rozmawiać o byle czym. Prawdopodobnie nie był to najkrótszy sposób na dotarcie do Kagedokutsu, ale zdaniem Kunoichi zdecydowanie najlepszy.
-Dorzucę kilka monet, jeśli wyruszymy natychmiast. - utargowała z właścicielem łódki na tyle korzystne warunki, na ile była w stanie. Panienka Matsubari chciała mieć pewność, że dotrą do celu we względnie dobrej kondycji, a to było warte swojej ceny. Wszystko na mój koszt. - powiedziała w duchu, cytując słynny poemat jej ulubionego ryuzackiego artysty, Richa Peyu.
Rice kolejne dni podróży mijały w ciszy, zakłócanej tylko przez pluski obijającej się o drewnianą barkę wody i żyjącą w okolicach rzeki zwierzynę. Człowiek za sterami nie był zbyt rozmowny, albo raczej szanował jej prawo do prywatności. Hoochi zaś całymi godzinami uprawiał drzemking, aż Rikę brał dziw, że jest on w stanie tyle spać. Niewykluczone, że czuwał nocą. Gdy nie spał, dwójka niestrudzonych wędrowców zdobywała kolejne punkty przyjaźni.
Dotarłszy do osady noszącej dokładnie tę nazwę, która widniała na karteczce Riki, dziewczyna podziękowała właścicielowi barki za wspólną podróż i serdecznie się z nim pożegnała. Zostawiwszy go za sobą nie wiedziała, czy natychmiast uda się w dalszą podróż, czy może zatrzyma się tu do rana, by następnego dnia zabrać ze sobą kolejnych ludzi. Obstawiała tę drugą opcję, ale to było już bez znaczenia. Rika Kari Matsubari, sentokini Ryuzaku no Taki i Hoochi, młodszy strażnik bagnistego zakątku mieli przed sobą zadanie do wykonania. W osadzie było widno, a w górującym nad pozostałymi budynku ewidentnie odbywało się jakieś przyjęcie.
-Musisz kiedyś zobaczyć budynki Rady Możnych w Ryuzaku, to jest dopiero gniazdo nie z tej ziemi. - skwitowała zachwyty Hoochiego. Nie dało się jednak zaprzeczyć, że taki budynek, w takim miejscu jak to robił wrażenie. Mała iluzjonistka natychmiast poczuła przypływ chęci do działania. Może i nie miała nieskończonego zapasu energii, ale szkoda byłoby się tak położyć spać i nie skorzystać z nadarzającej się okazji. Okazji, bo pijani ludzie są zdecydowanie mniej uważni. Rika to wiedziała, bo po rozegraniu partii w Dorinku (wódkowe statki) była kiedyś tak nieuważna, że rozbiła się o ścianę własnego mieszkania. Dobra nasza. - pomyślała, po czym podzieliła się swoim planem z sowim przyjacielem.
-Przyczaimy się przed drzwiami i wejdziemy do środka tylko, jak nikt nie będzie wychodził. Ludzie jak wypiją dużo alkoholu często zdradzają rzeczy, których inaczej na pewno by nie powiedzieli. W środku może być trudniej, ale na nasze szczęście, pijani często wychodzą się przewietrzyć. Gdy tylko ktoś wyjdzie sam, zagadnę go i spróbuję dowiedzieć się gdzie znajdziemy roślinkę. - Rika uświadomiła sobie, że nie pamięta już nazwy. Amarant Krwisty? Krwawy Amarantnik? No nie da rady, musi sprawdzić. Ah taaak! Krwawnik Amarantowy!
-Opowiem bajeczkę o tym, jak jestem chora i przed chwilą przybyłam tu specjalnie na terapie Krwawnikiem Amarantowym. A potem, niby nic, zagaję go czy wie gdzie tutaj rośnie ten rzadki gatunek. Zobaczysz, Hoochi. Nikt pijany, kto posiada taką wiedzę nie odmówi sobie przyjemności zaimponowania przyjezdnej. Tylko mnie nie zdradź i patrz jak to robi mistrzyni.

[Tetsurō]

"wHooot are you, Stranger?"

Wyprawa B dla Riki

23 / 34

Osada Kagedokutsu to było zaskakujące miejsce. Z jednej strony w powietrzu było wiele zapachów wodno-morskich. Z powodu stojących tutaj statków i łodzi rybackich, którym zdarzało łowić się na rzece, w powietrzu było dużo glonów i zapachu ryb. Z drugiej jednak strony drzewa były tak blisko, że ich świeży zapach liści oraz rosnące mchy czy tez porosty powodowały, że te wszystkie nuty mieszały się w bardzo dziwną, intrygującą mieszankę. Ciekawe czy pakowali ją we flakoniki i sprzedawali innym przyjezdnym. Taki zapach nie spodobałby się każdemu, jednakże był na tyle specyficzny, że na pewno były nosy, które uwiódłby zaledwie jedną nutą. Kiedy tylko zeszła na ląd, jej miejsce na barce zajęli inni ludzie, którzy wyczekiwali przybycia kolejnego transportu. Wsiadło tam kilkanaście osób, a właściciel zaczął pobierać opłaty za powrót w stronę centrum Midori. Trzeba było przyznać, że jak na tak małą osadę, to ruch był tutaj dosyć spory. Jednakże nie to interesowało teraz naszych bohaterów, oni mieli zadanie, więc to na nim się skupimy.
Rika bardzo szybko wymyśliła ambitny i trochę fartowny plan, który pozwoli jej na zasięgnięcie języka. Podpytywanie pijanych ludzi było bardzo odważne, jednakże nie była ona już małą dziewczynką, więc nie powinno to sprawić problemu. A może właśnie sprawi ich jeszcze więcej? Zobaczymy co czas przyniesie. Tak jak mówiła, co chwilę ktoś wychodził i wchodził do tej karczmy. Ruch był całkiem spory. Niektórzy dopiero kończyli swoje zajęcia i dołączali do imprezy, inni wychodzili się przewietrzyć, bądź też zapalić sobie fajkę czy też skręta, spoglądając na piękne niebo na którym świecił księżyc, który albo był już w pełni albo ta nastąpi w przeciągu następnych dwóch dni. Był on bardzo duży, niczym kluseczka. I jeszcze tak pięknie świecił, oświetlając i tak jasne od ognia miasteczko.
A jak już o kluseczkach mowa, to nasza bohaterka upatrzyła swoją ofiarę. Z budynku wyszedł wysoki na dwa metry i mający zapewne ponad dwa metrey w pasie mężczyzna. Miał on twarz bobasa, łysą głowę i lekko podpite oczy. Jego kroki także nie były zbyt stabilne. Lekko zataczał się, rozglądając się po okolicy, swój wzrok zatrzymał na księżycu, w który przez sekundę wpatrywał się jak zahipnotyzowany. Trwało to do momentu aż mężczyzna wrzucił sobie do ust ugotowaną na parze kluseczkę. A właśnie! Bo zapomniałem wspomnieć, nasz olbrzym trzymał w dłoni sporą miskę, która w całości była zapełniona parowymi kluseczkami. Było ich tak dużo, że kilka z nich wypadło mu w trakcie jego chwiejnych kroków. Jedna z nich potoczyła się wprost pod buty dziewczyny, co przykuło wzrok Hoochiego. Sprytna sowa zeskoczyła jednym susem na ziemię i zjadła kluseczkę, masując się przy tym skrzydełkami po brzuszku. Dopiero teraz, kiedy zapach jedzenia dotarł do nosa Riki, poczuła jak głodna jest i jak apetycznie wyglądają kluseczki tego grubaska.
- Ty!! - powiedział mężczyzna, wskazując dłonią na Rikę i wykonując kilka ciężkich kroków w jej kierunku. Zatrzymał się dopiero kiedy miał ją na wyciągnięcie ręki, choć nie robił tego w celu zaatakowania jej. Przez chwilę przyglądał się jej, po czym wrzucił kolejną kluseczkę do swoich ust.
- Twoja sowa zjadła mi kluseczkę! Wisisz mi kluseczkę!! - odpowiedział mężczyzna z lekkim poddenerwowaniem w głosie. Na szczęście zjedzenie kolejnych dwóch kluseczek bardzo szybko go uspokoiło. Kiedy tylko je żuł, jego mina zmieniła się z groźnej na spokojną, co dało dziewczynie czas na opowiedzenie swojej historii.
Po, gdyż tak nazywał się mężczyzna, co udało się ustalić w trakcie rozmowy. Wybuchł rzęsistym płaczem kiedy tylko usłyszał historię opowiedzianą mu przez Rikę. Płakał on wylewając z siebie hektolitry łez, zapewne chudnąc przy tym kilka kilogramów. Zza swojego paska wyciągnął dużą chusteczkę, która dla dziewczyny mogła być kocykiem i wysmarkał się w niego, przy okazji ścierając łzy ze swojej twarzy.
- Ja przepraszam... Nie widziałem, że spotkała cię tak tragiczna historia mała dziewczynko. Bardzo, ale to bardzo bym chciał Ci pomóc. Ale niestety, nie wiem nic o tej roślince. Zapewne musi być nie jadalna, dlatego nie zainteresowałem się nią. Ale w środku jest taki człowiek, który na pewno zna się na ziołach, gdyż ma dużą torbę wypełnioną różnymi suszami. Tylko to mało rozmowny koleś. Siedzi w rogu i tylko pali fajkę... Ale w ramach przeprosin, mogę zaprosić Cię do środka na kluseczki. Na pewno ci posmakują. Używają tutaj specjalnych grzybów do sosu. Mówię Ci! Palce lizać! - rozgadał się grubasek u którego ekspresja na twarzy zmieniała się wielokrotnie podczas tej jednej wypowiedzi. Nie czekając na dziewczynę wszedł do środka i skierował się do swojego stolika, przy którym było miejsce aby dziewczyna mogła się w razie czego dosiąść. Jednakże, skoro mowa o tajemniczym przybyszu, to był taki. Siedział w ciemnym rogu, przy malutkim stoliku na którym tliła się niewielka świeczka. Na głowę miał naciągnięty czarny kaptur, który zasłaniał jego oczy. Spod materiału wystawały jedynie pojedyncze kępki czarnych włosów. Po dokładniejszych oględzinach można było dostrzec, że o ścianę za nim oparty jest spory plecak z różnymi przedmiotami oraz pochwa ze schowanym w środku mieczem. Wielu ludzi omijało jego stolik, powodując, że w koło niego powstała bardzo cicha i spokojna strefa. Mężczyzna siedział i powoli palił sobie fajkę, raz na jakiś czas wypuszczając dym z ust. Nie wykonywał zbyt wielu ruchów, albo spał i palił lunatykując, albo był skupiony na czymś bardzo, ale to bardzo ważnym.

Hoochi
Karczmarz
Po

Hoochi

Po

[Rika Kari Matsubari]

Zgodnie z planem Riki, ludzie licznie wchodzili i wychodzili z karczmy, w której panował bardzo duży ruch. Z jednej strony było to na korzyść kunoichi, bowiem łatwiej było znaleźć odpowiednią "ofiarę", z drugiej jednak trudniej było o prywatność. W każdej chwili ktoś mógł ich przecież podsłuchać. Rika przez dłuższą chwilę wybierała cel, nie mogąc się zdecydować na odpowiednią osobę. Jedni wyglądali zbyt poważnie, inni zbyt głupkowato, a jeszcze inni po prostu nie pasowali jej na kogoś, kto wiedziałby coś o tej roślinie. Sprawa była delikatna. Trzeba było znaleźć kogoś kto wie, a jednocześnie nie jest w jego interesie trzymanie krwawnika amarantowego dla siebie. Czy w ogóle były takie osoby?
Tak czy inaczej, cała starannie przeprowadzana przez Rikę selekcja poszła w piach, gdy pewień tłuścioszek pogubił z miski parzone kluseczki. To, samo w sobie o niczym jeszcze nie przesądzało, ale wtedy Hoochi przegrał ze swoją naturą i opuścił jej ramię, by dziubnąć jedną z toczących się do stóp kunoichi smakowitych kulek. To było grubaskowi... nie w smak. Mężczyzna wyraźnie się zdenerwował i zbliżył się do dziewczyny i jej sowy na krótki dystans. Rika przez chwilę szykowała się nawet do obrony, wszak człowiek głodny, człowiek zły! A tak się składa, że sowa rzeczywiście zjadła mu kluseczkę. Prawdą było też, że Rika wisiała mu kluseczkę i w dobrym guście byłoby mu ją jakoś oddać. I nic to, że spadła na ziemię i większość ludzi na takim przyjęciu jak to nawet by jej nie podniosła. Tusza mężczyzny jasno wskazywała, że jedzenie było dla niego jedną z większych wartości.
Mężczyznę, który okazał się nazywać Po, udało się uspokoić. Rika wzięła go na litość, opowiadając historię zbliżoną do tej, którą zamierzała przedstawić wytypowanej przez siebie osobie. Po dobrze patrzyło z oczu. Nie wydawał się być osobą przesadnie inteligentną, ale przecież mógł być tutejszy i mógł mieć informacje tak potrzebne Rice i całemu królestwu sów. Nie miał. Historia o poważnej chorobie i potrzebnej terapii doprowadziła nowo poznanego faceta do całego strumienia łez. Panience zrobiło się głupio. Nie dość, że zagrała na jego emocjach, to jeszcze nic tym nie osiągnęła.
-Po, Po! Dobrze już. Na to się nie umiera, ale potrzebuję tych roślinek do leczenia, żeby po prostu żyło się trochę lepiej. - uspokajała go przez chwilę. Brnięcie w to nie było dobre i w późniejszym czasie starała się odchodzić od tego tematu. Mężczyzna sam z siebie nie mógł pomóc, ale być może znał kogoś, kto miał wiedzę o tych ziołach albo nawet same zioła. Do tego zaoferował się z kluskami, jakby wciąż miał poczucie winy, że tak naskoczył na "schorowanę" dziewczynę. Zapach z jego miseczki bardzo szybko przykrył rybną woń, przywołującą myśli o ojczystym Ryuzaku no Taki i przypomniał Rice, że też musi jeść. I Hoochi też musiał. Ten mały futrzak był droższy w utrzymaniu od konia!
-Lubię cię, Po. Chodźmy zjeść najlepsze kluseczki pod słońcem, a potem pokażesz mi kto może wiedzieć coś o mojej roślince. - powiedziała i poszli do środka.
Rika, ah ta Rika. Można jej nie lubić, ale ona nie znielubi nikogo. Szybko złapała kontakt z sympatycznym grubaskiem, siedli do stołu i napełnili swoje brzuchy do pełna kuleczkami przyjemności. No, Rika wypełniła. Hoochi był pewnie w połowie, a Po - strach pomyśleć, ile gotów był zjeść. W międzyczasie Rika przyglądała się mężczyźnie, którego wskazał jej koneser parzonych kuleczek. Po, nie Hoochi! Mężczyzna wyglądał groźnie. Był typem człowieka, do którego nie zagadnęłaby, gdyby ten opuścił karczmę jeszcze 30 minut temu. Ludzie go unikali, roztaczał wokół siebie nieprzyjemną aurę. Po chwili kunoichi dostrzegła jego miecz i zrozumiała, że sprawa jest poważna. Czy podejście do niego było mądrym pomysłem? Pewnie nie, ale jedynym jaki miała. Mogli wyruszyć co świt i na własną rękę próbować dotrzeć do którejś z jaskiń. Było to jednak karkołomne na tym terenie, a i szanse były znikome. Co więcej, łatwo byłoby trafić w niewłaściwe strony i sprowokować tutejszą sektę. A ten gość? Mógł być sekciarzem, ale duży plecak dawał spore szanse, że jest podróżnikiem albo kimś w tym rodzaju.
A więc zielonooka wstała z miejsca i podziękowała Po za wspaniały posiłek.
-Ten sos grzybowy faktycznie rewelacja! Może potem się spotkamy. - dodała. - Hoochi, jak chcesz możesz tu zostać i dokończyć moją miskę. Ja idę się rozmówić z tym panem. - poinstruowała i odeszła od stołu.
Ludzi w lokalu wciąż było pełno. Początkowo Rika musiała się przez nich przedzierać, lecz im bliżej do Nieznajomego, tym robiło się swobodniej. W odległości jakichś dwóch, trzech metrów od niego nie znajdował się w zasadzie nikt. Przysiadła się po przeciwległej stronie stołu. "Dzień dobry", "witam pana", "czy mogę się przysiąść?"? O nie, dorośli nie rozmawiają w ten sposób. Dorośli wykładają kawę na ławę, udają cwaniaczków i piją mocne trunki. Zostawmy to ostatnie.
-Rika Kari Matsubari. - powiedziała i przysunęła mu swoją odznakę, która informowała, że pochodzi z Ryuzaku i w świecie shinobi jest nie byle kim. Zazwyczaj korzystała ze swojej niewinnej buzi jak z zasłony dymnej, tym razem uznała jednak, że tak będzie lepiej. Swoją drogą, ciekawe czy Hoochi też ma swoją odznakę, potwierdzającą jego tytuł.
-Podobno znasz się na ziołach. - podjęła dalej. "Podobno". Wiem, ale nie powiem skąd. Zupełnie jak w komiksach! - poszukuję jednego, które rośnie w tych stronach. - pauza. - Krwawnik Amarantowy. - dodała, szukając kontaktu wzrokowego.
Obce miejsce, obcy ludzie i ten tajemniczy jegomość. Za żadne skarby by tego przed sobą nie przyznała, ale zaczęła się cykać. Właśnie dlatego chciała, by Hoochi został przy stoliku z dzielącym wspólną pasję Po. Aż strach pomyśleć, jak ten sów jeszcze może narozrabiać!

[Tetsurō]

"wHooot are you, Stranger?"

Wyprawa B dla Riki

25 / 34

Kiedy Rika wspomniała o jedzeniu kluseczek, Hoochiemu od razu zabłysły oczy. Zapewne musiał bardzo hamować się, żeby nie powiedzieć czegoś na ten temat, jednakże znał zasady, nie wolno rozmawiać przy nieznajomych. Nie rozumiał do końca dlaczego, jednakże skoro Rika tak chciała, to on stara się wypełnić ten warunek. Po zajęciu miejsca przy stoliku okazało się, że w karcie jest dużo więcej rodzajów kluseczek. Z serem, z różnymi mięsami, na słodko, z grzybami, z leśnymi owocami... Ogrom! Ilość kombinacji sosów i nadzień podchodziła pod pięćdziesiąt, chociaż jeśli zapytało by się eksperta, czyli Po, to zapewne stwierdziłby, że może na dziesięć z nich można poświęcić swoją uwagę a pozostało nie są jej warte. Hoochi, który bardzo szybko dostrzegł w karcie na co ma ochotę, wskoczył dziewczynie na ramię i wyszeptał jej do uszka co takiego chciałby zjeść. Po zamówił sobie kilka różnych rodzajów, oczywiście płacąc za zamówienie dziewczyny i sowy, tak jak obiecał. Szybko okazało się, że jest on bardzo towarzyską osobą i dobrze spędza się z nim czas, więc nasza dzielna sowa nie stawiała oporów, kiedy Rika zaproponowała aby został z nim w trakcie gdy ona będzie rozmawiać z tajemniczym mężczyzną. Było w nim coś przerażającego, coś co powodowało, że nie chce się z nim spędzać czasu, mimo wszystko kunoichi postanowiła zaryzykować. Być może miała inne drogi, ale wybrała tą, co z niej wyjdzie? Zaraz się przekonamy.
- Gorn. - odpowiedział mężczyzna, kiedy młoda dziewczyna stanęła przy jego stoliku. Podniósł na chwilę głowę, tak że była w stanie dostrzec jego bardzo intensywnie fioletowe oczy. Było w nich coś, co nie pasowały do pozostałego wyglądu. Mimo ubioru strudzonego wędrowca, naderwań zapewne od walki, jego oczy były dosyć niewinne. Było w nich coś hipnotyzującego.
- Gorn z klanu Papugi. - dodał w pełni się przedstawiając, po czym zaciągnął się dosyć mocno dymem ze swojej fajki i wydmuchał go przed siebie, pokrywając większość stołu dymem. Przyjrzał się dosyć dokładnie dziewczynie, kiedy zajmowała miejsce przy stoliku, choć nie zareagował w żaden inny sposób.
- Znam zioło którego szukasz. Wiem gdzie rośnie, jednakże nie tak łatwo je będzie zdobyć... - odpowiedział, przy okazji odpalając dużą zapałkę o draskę i wkładając do cybucha swojej fajki, tak aby na nowo wzniecić ogień na suchych liściach rośliny. Od razy przy stoliku cierpka woń roślin wypełniła powietrze. Zapach był delikatnie dławiący i drapał w gardle. Kiedy tylko po raz kolejny zaciągnął się dymem ze swojej fajki, spojrzał też na pokazaną przez dziewczynę odznakę. Nie przyglądał mi się zbyt długo, więc zapewne wiedział co on oznacza.
- Szukasz tej rośliny a nie jesteś jednym z pragnących jej szaleńców. To dobrze. Skoro jesteś kunoichi to możemy sobie pomóc. - odpowiedział tajemniczo, po czym poprawił się na krześle, przez co przewrócił oparty obok miecz. Sięgnął po niego i odłożył go z powrotem. Wtedy też dziewczyna mogła dostrzec, że przybysz nosi przy sobie katanę o bardzo zdobnej rękojeści. Za to jej saya miała już najlepsze lata za sobą. Kiedyś musiała być ładna, wykonana z drogiego drewna, pełna kolorowych zdobień. Teraz jednak była mocno odrapana i widać było, że w miejsca w których nie było już zabezpieczającej materiał warstwy lakieru, wsiąkła krew i zabarwiła włókna.
- Jutrzejszej nocy jest pełnia, podczas której kultyści planują przeprowadzić swój krwawy obrzęd. Wytropiłem ich kryjówkę w pobliskim lesie, około trzy godziny drogi z tego miejsca. Wiem, że przetrzymują zakładników. Chcę tam się udać i zakończyć ich działalność. Jeśli ruszysz ze mną, to nasze szanse będą większe. Oni na pewno mają ogromne zapasy tego ziela. Pewnie nawet uprawiają świeże w swojej kryjówce. Pozbędziemy się nikczemników z tego świata, uratujemy ludzi a ty zdobędziesz potrzebne roślinki. Pasuje ci taki układ? - jego głos był niski i głęboki, choć dało się słyszeć, że jest tam coś drapiącego, musiał mieć chrypę, być może od częstych podróży po lasach i spaniu na ziemi. W trakcie gdy opowiadał, mężczyzna bacznie przyglądał się ludziom na sali. Każdego z nich obserwował, tak jakby kogoś szukał. Chwilę po tym jak skończył opowiadać, na zawiesił wzrok na mężczyźnie siedzącym przy jednym ze stolików. Ubrany był on w długą, czarną szatę a przy jego pasku wisiał wisior z czaszkami szczurów. Gorn poprawił swój kaptur, tak żeby nie było widać jego twarzy, po czym skinął głową w kierunku mężczyzny, chcąc pokazać go Rice.
- Oni są tutaj. Więc staraj się nie rozpowiadać zbyt głośno o tym, czego tutaj szukasz. To bardzo niebezpieczni ludzie, szczególnie jak nie jesteś świadoma co ci mogą zrobić. - poradził jej zakapturzony wędrowiec, po czym po raz kolejny włożył fajkę do swoich ust i zaciągnął się jej dymem, robiąc w koło siebie lekką zasłonę... dymną...
W tym czasie dzielny sów będący młodszym strażnikiem bagiennego zakątka zajadał się kluseczkami ze swoim nowym wspaniałym towarzyszem. Bawili się na tyle dobrze, że Po podrzucał mu kluseczki a sprytny Hoochi łapał je w locie. Na prawdę był to pokaz godzien podziwu, co też powoli zaczynali dostrzegać inni siedzący w karczmie. Tresowana sowa była nie lada atrakcją, a donośny śmiech Po tylko jeszcze bardziej zwracał na nich uwagę.

Hoochi
Karczmarz
Po
Gorn z klanu Papugi

Hoochi

Po

[Rika Kari Matsubari]

Kiedy podeszła do nieznajomego mężczyzny nie wiedziała czego się spodziewać. Czy okaże się znającym się na ziołach wędrowcem, jednym z tutejszych sekciarzy czy jeszcze kimś zupełnie innym? Podjęła ryzyko, ponieważ była świadoma, że w tak trudnym terenie i tak będzie musiała zapytać kogoś o drogę bądź nawet asystę w dotarciu do ziół. Co więcej, mimo tajemniczego, wręcz mrocznego wyglądu obcy zdawał się... no właśnie, obcy. Siedział wyalienowany we własnej przestrzeni. A gdyby był jednym z ludzi tutejszego wyznania powinien chyba siedzieć w grupie swoich znajomków. Prawda?
Prawda czy nie, Rika dosiadłszy się do niego poczuła, że nie jest to człowiek, któremu można zabierać czas bez powodu. Dlatego od razu powiedziała kim jest oraz czego szuka. Nieznajomy, który okazał się Gornem z klanu Papugi od razu zmartwił dziewczynę mówiąc, że zdobycie zioła nie będzie takie proste jak by tego chciała. Istotnie, droga którą jej zaproponował była wyjątkowo kręta, ale dawała też znacznie większe korzyści. High risk, high reward.
Dziewczyna nie paliła żadnych świństw, ani nie przepadała za alkoholem. Nie miała też przy sobie nic do picia, a jej kluseczki pałaszował gdzieś za jej plecami Hoochi. Toteż siedziała, nie wiedząc co zrobić z rękami. Gorn przybył odzyskać zakładników, których przetrzymywała sekta, a Rika od tej samej sekty potrzebowała ich wyjątkowo rzadkich ziół. Sowy i... Papugi, musiały więc połączyć siły we wspólnym celu. Rika przebyła daleką drogą do Kagedokutsu i na pewno nie cofnie się przed takim wyzwaniem. Mogła w końcu zdobyć zioła w ilości wystarczającej do uratowania wszystkich przyjaciół Hoochiego. Już nie mogła się doczekać, gdy mu o tym powie!
Choć Gorn i Rika zdawali się być tak różni jak to tylko możliwe, w istocie łączyło ich wiele. To nie tylko chęć pokonania sekciarzy, ale też określony system wartości i zdolności bojowe. Nikogo w karczmie nie trzeba chyba było przekonywać, że Gorn jest osiłkiem. Jego wygląd wskazywał na wielkie doświadczenie i wciąż niemałe siły, a katana budziła szacunek, choćby nawet była tylko zwykłą kataną. Rika? Rika miała dowód w postaci odznaki. Zresztą samo zainteresowanie tą rośliną i znajdowanie się tak daleko od ojczyzny było chyba wystarczającym pośrednictwem. Mogli się więc długo nie znać, mogli sobie nawet szczególnie nie ufać, ale na pewno byli wiarygodni. No bo chyba Gorn nie wymyśliłby tej historii naprędce, by zaciągnąć ją w tłuste łapska sekty? Wydawało jej się to niemożliwe. Byli naturalnymi sojusznikami.
Rika wysłuchała go do końca i zamyśliła na chwilę. Dawno, dawno temu odbijała zakładników z nagle opustoszałej wioski. Wówczas miała do pomocy Mujina, jednego z medyków stacjonujących w Ryuzaku.
-Wchodzę w to. Mam doświadczenie w odbijaniu zakładników. Ja potrzebuję ziół, a ty chcesz rozprawić się z tymi ludźmi. Zresztą sama ich nie lubię. Wygląda na to, że możemy połączyć siły. - odparła.
-Powiedz o której planujesz wymarsz, a stawię się tutaj pod karczmą. Jestem tu pierwszy dzień i to będzie najlepszy punkt orientacyjny. Dobrze byłoby też wiedzieć ilu mniej więcej jest zakładników i z jakim zagrożeniem się mierzymy, ale nie wiem jak długo śledzisz tę grupę. - Rika otaksowała wzrokiem mężczyznę wskaanego przez Gorna, ale sam wygląd mówił niewiele, a nie mogła się teraz nachalnie w niego wgapiać.
Trzeba jeszcze było powiedzieć o tym, czego z niewiadomych jej powodów, jakoś unikała.
-Aha, jest ze mną bardzo inteligentna sowa, która potrafi mówić. Może nam pomóc z rozpoznaniem terenu. Siedzi gdzieś teraz i stara się nie rzucać się w oczy.
Ah! Rika już marzyła, żeby powiedzieć Hoochiemu o tym, czego się dowiedziała. Możliwość zdobycia znacznie większej liczby ziół, pewnie zapieczętowanych, była czymś fantastycznym i musiała go bardzo ucieszyć. Byle tylko nie mówić o tym nikomu więcej. Cicho-sza. Buzia na kłódkę. Morda w kubeł. Nikt, ale to NIKT nie może ich zdradzić. Na słowa o Hoochim odwróciła się, by poszukać go w tłumie, a tam Hoochi w głównej roli z Po, łapie rzucające przez Pana Kluseczkę kluseczki ku uciesze tłumu. Po uhahany od ucha do ucha, jej sowi przyjaciel w siódmym niebie, a ona roztrzęsiona, że wszystko może pójść w piach! Hoochi jak Hoochi, o ile jej wiadomo, trzymał się jeszcze zasad i nie odzywał się wśród innych ludzi. Co się zaś tyczy grubaska, to mógł on z dobroci serca dalej wypytywać o zioła, byle tylko pomóc Rice za zbesztanie jej. Ah, jeszcze niedawno był zły o zjedzoną przez Hoochiego kluseczkę, a teraz sam podrzuca mu smakowite kulki i zdaje się to sprawiać mu tyle samo przyjemności co jedzenie!
-Chyba muszę tam iść. - odpowiedziała Gornowi ze wzrokiem pełnym odpowiedzialności i zrozumienia powagi sytuacji. Skinęła mu na pożegnanie i odeszła od jego stolika. Rozdzierały ją sprzeczne emocje. Była zła, że chłopaki robią wokół siebie tyle szumu, a jednocześnie to było takie urocze i tak szalenie jej się podobały te popisy. Czym prędzej popędziła do swoich towarzyszy. Wiedziała, że może mieć problem z Po. Jego dobre serce może ją wpędzić w nie lada tarapaty. Powinna przeczekać ich występ, a gdy tylko odwrócą się od nich spojrzenia ludzi, po cichaczu uśpić grubaska. Jednak tu jej serce było w drodze. Po tym ile wypłakał dla niej łez... po prostu nie mogę mu tego zrobić. Nie mogę! Nie mogła też powiedzieć mu wprost, by nie rozpowiadał o tym czego szuka, bo dopiero nabrałby podejrzeń...
-Widzę dobrze się beze mnie bawicie... Po, dziękuję że zająłeś się moją sową. My z Hoochim chyba musimy poszukać sobie jakiegoś noclegu, ale liczę że spotkamy się jeszcze na kluseczkach i tym razem ja stawiam! Tyle farszów, sosików... w głowie się od tego wszystkiego miesza. I zapomnij proszę o tej roślince. Nie kłopocz się, naprawdę. Jutro i tak poznam przebieg leczenia. Nawet wolę nie wiedzieć! Będę miała niespodziankę.

[Tetsurō]

"wHooot are you, Stranger?"

Wyprawa B dla Riki

27 / 34

Mimo bardzo mrocznej, wręcz przerażającej atmosfery, jaką tworzył dookoła siebie Gorn, Rika nie obawiała się rozmowy z nim. Po wysłuchaniu tego, co miał do powiedzenia przyjęła jego ofertę, na co on bardzo delikatnie uśmiechnął się. Nie był to gest radości a raczej potwierdzenie jakiejś jego myśli, która obijała mu się w głowie. Najwidoczniej założył sobie coś odnośnie dziewczyny, co właśnie stało się prawdą. Co to było? Chyba już nigdy nie będzie dane nam powiedzieć, gdyż tak tajemnicza osoba jak on na pewno zachowa to dla siebie.
- Spotkajmy się jutro, o świcie, przy północnej bramie prowadzącej wgłąb lasu. Weź ze sobą wszystko co potrzebne Ci będzie do walki i trochę zapasów. Może być tak, że spędzimy w tych lasach trochę czasu. Nie wiem dokładnie jaka sytuacja jest na miejscu. - powiedział, po czym po raz kolejny włożył fajkę do swoich ust i zaciągnął się dymem, przez chwilę trzymał go w swoich płucach a następnie wypuścił go przez nos. Dym był tak gęsty, że można było przysiąc, że jest to jakaś magiczna technika ninjutsu, a jednak, był to zwykły tytoń. No może nie taki zwykły... zwyczajny tak nie pachnie...
- Widzę masz bardzo ciekawe towarzystwo. Jeżeli twój ptasi przyjaciel nie obawia się śmierci, to niech rusza z nami. Podobnie Ciebie muszę ostrzec, w miejscu, do którego zmierzamy, nie zagląda nikt normalny. Oczekuje nas tam tylko śmierć i to od nas zależy, czy damy się jej omamić. Jeśli nie jesteś wystarczająco silna, zginiesz w pierwszym starciu. Pamiętaj też, że jeżeli będę miał do wyboru pozbyć się kultu a ratować twoje życie, to nie będę się wahał ani chwili... - powiedział jest na odchodne, po czym wrócił spojrzeniem w swój kaptur, co mogło być jednoznacznym znakiem dla dziewczyny, że ich rozmowa została zakończona. Przybysz wrócił do relaksowania się swoimi ziołami i rozmyślania, zapewne musiał oczyścić umysł, aby być w pełni skupionym przed jutrzejszą walką. Przeciwników było sporo, w końcu cały kult, słabi zapewne też nie byli bo inaczej tutejsi wieśniacy wynieśli by ich na widłach i siekierach, więc jeden mały błąd mógł ich zakosztować życie.
Kiedy Rika zakończyła rozmowę z Gornem, dostrzegła, że przy stoliku jej pozostałych towarzyszy panuje niezła impreza. Do występu Hoochiego i Po dołączył jakiś grajek, który na długiej fujarce wygrywał melodię, do której mała sówka podskakiwała z łapki na łapkę, dalej łapiąc latające w powietrzu kluseczki. Po podrzucał kluseczki w ogromnym skupieniu, starając się rzucać tak, aby każda kolejna była jeszcze trudniejsza do złapania. Mimo tych starań, bystra sowa łapała każdą kluseczkę. Dlatego tez wokoło stolika zebrała się spora gromadka gapiów. Rika musiała przeciskać się między ludźmi, którzy przyglądali się i tylko domawiali kolejne talerze kluseczek dla dwójki swoich bohaterów, oczywiście nie brakowało też krążącego piwa, które napełniało i tak już pełne od procentów organizmy gości.
Kiedy tylko nasza bohaterka dotarła do stolika i zakończyła imprezę niczym pewien ojciec urodziny swojego syna, cała impreza ucichła. Muzyka przestała grać, a wszyscy gapie zaczęli wpatrywać swój nienawistny wzrok w niszczycielkę dobrej zabawy i pogromczynię uśmiechów dzieci. Przez chwilę stali tak w ciszy, aż pierwsza z osób zaczęła buczeć. Po chwili dołączyła do niego kolejna osoba, potem kolejna i sekundy później cała karczma buczała na Rikę. Hoochi, który nie był głupi, widział, że to zmierza do złej rzeczy, więc wskoczył na ramię dziewczyny, która powoli zaczęła się ewakuować. Rozwścieczony tłum w końcu sięgnął po broń i zaczął w kunoichi rzucać kluseczkami. Dalej głodny Hoochi starał się je łapać, jednak teraz, kiedy było ich dużo a Rika biegła, nie było to takie łatwe. Większość pocisków omijała jego ciało, albo też odbijała się od niego, nie dając mu okazji na złapanie tego cennego smakołyku. To prześladowanie trwało do momentu, aż dziewczyna wybiegła z karczmy i oddaliła się na kilkanaście metrów. Dopiero wtedy dumny ze swojego osiągnięcia tłum wrócił do karczmy, zapewne opić swój sukces kolejnym kufelkiem piwa. Co ciekawe, młoda dziewczyna widziała w tłumie stojącego Po. nie był on jednak sam, swoim wzrokiem kunoichi uchwyciła moment, jak na ramieniu olbrzyma dłoń położył mężczyzna w czarnej szacie ze szczurzym wisiorem. Podciągnął on go lekko do siebie i zaczął z nim rozmawiać, jednakże nie dane było Rice sprawdzić o co chodziło, gdyż kluseczki przegnały ją z karczmy. Do rana było jeszcze trochę czasu, więc musiała wymyślić gdzie się zatrzyma, w karczmie na pewno były pokoje, choć teraz nie była tam mile widzianym gościem. No i jeszcze kwestia tego kultysty, czy to bezpieczne tak pozwalać mu chodzić między ludźmi? A jak porwie naszego łatwowiernego Po i będzie chciał go złożyć w ofierze? Jest w nim tyle ciała i krwi, że na pewno liczyłby się za dwie osoby, jeśli chodzi o przeprowadzanie rytuału. Tyle problemów, a tak mało czasu. Niby można było spać po gołym niebem, tylko czy aby na pewno był to dobry pomysł, skoro następnego dnia ma ich czekać trudna walka do stoczenia. Wtedy może każda, nawet najmniejsza korzyść przeważyć szalę na czyjąś stronę. A Rika chciała, żeby to była jej strona...

Hoochi
Karczmarz
Po
Gorn z klanu Papugi

Hoochi

Po

[Rika Kari Matsubari]

Byli umówieni. Rika ustaliła wszystkie szczegóły z Gornem. Wiedziała, że będzie niebezpiecznie i że choć zostaną partnerami, finalnie każde może liczyć tylko na siebie. Może i chciałaby mieć nieco więcej informacji o samych kultystach, ale musiała się zadowolić kilkoma prostymi wnioskami, które narzucały się same. Najważniejsze, że jutro z samego rana spotka się z Gornem w północnej części Kagedokutsu i wyruszą po zakładników oraz bezcenne dla sów zioła.
Pozostał jeszcze jeden problem do rozwiązania. Zwracający na siebie uwagę Hoochi i Po, z czego ten drugi mógł zdradzić niewłaściwym osobom prawdziwe powody przyjazdu kunoichi do osady. Rika nie przebierała w środkach. Pożegnała się z Panem Kluską najmilej, jak potrafiła i zakończyła ich fantastyczny występ, zabierając sowę i szykując się do wyjścia. Opuszczenie lokalu nie było jednak proste. Panienka zakończyła główną i jakże nieoczekiwaną rozrywkę zgromadzonych. Została wybuczana przez niemal wszystkich. Bolało. Rika była uwagojadem pospolitym i jak wszyscy przedstawiciele tego gatunku lubiła być w centrum zainteresowania. Mowa jednak o czymś pozytywnym. Teraz paliła się ze wstydu. Obrywało jej się kluseczkami, a każda z tych odbijających się od Riki pyszniutkich kuleczek zdawała się wbijać niczym kunai albo przynajmniej senbon, tłocząc truciznę dyskomfortu.
Kiedy wreszcie dali jej spokój wcale nie było lepiej. Rika powoli dochodziła do siebie, odczuwając niemal fizyczne zmęczenie. A może rzeczywiście była zmęczona.
-To było straszne. - powiedziała do siebie, jakby przybita. Sądziła, że postępuje słusznie. Że trzeba było przerwać te popisy, by jeszcze bardziej nie rzucać się w oczy. Efekt? Odwrotny od zamierzonego. To była wina Hoochiego, ale Rika nawet nie pomyślała, by go za to winić.
-Hoochi, nie mogliśmy tam zostać. Byli tam ludzie z sekty i gdyby Po dalej próbował nam pomóc znaleźć tę roślinę bylibyśmy w niebezpieczeństwie. - wyjaśniła i podjęła dalej. - Ten pan z którym rozmawiałam jest wrokiem kultystów i powiedział mi, że oni tam są. Widziałam. Jutro co świt wyruszamy z nim na północ i zaatakujemy podczas ich krwawego obrzędu. Gorn uwolni zakładników, których przetrzymuje sekta, a my zdobędziemy ich zapasy krwawnika amarantowego. Może być tego bardzo dużo i wystarczy dla wielu sów. - Rika chciała powiedzieć "wszystkich sów", ale wolała nie ryzykować. W końcu ile ich może być?
Aż cisnęło się na usta kolejne pytanie, czy Hoochi na pewno chce z nią iść. Może miał inny sposób na zdobycie ziela albo uważał, że zaproponowana przez dziewczynę eskapada jest niewarta ryzyka. Zanim jednak cokolwiek powiedziała, ujrzała Po, który został w karczmie i odbywał teraz prawdopodobnie niezbyt miłą rozmowę z człowiekiem, którego Gorn wskazywał jej na członka sekty. Aż ścisnęło ją w żołądku.
-Nie, nie, nie! - krzyczała po cichu, zakrywając dłonią usta. Czy Po ją zdradzi? Czy powie jak było? A może w złości o zepsucie zabawy z sową powie wręcz, że Rika go okłamała? Kłopoty Riki to i kłopoty Hoochiego. Kto wie, być może Po zorientuje się w sytuacji i ją osłoni? Nie mogła uwierzyć, że popełniła taki błąd! Błąd, który teraz mógł kosztować ją pościg albo inne niebezpieczeństwa. Kto wie, czy w tarapatach nie znalazł się także Gorn. O niego się co prawda nie martwiła, bo nie wyglądał na kogoś, kto by sobie tam nie poradził, ale ona musi dbać o Hoochiego i pilnie stąd znikać.
-Idziemy. - ponagliła sowę drżącym głosem, jakby wcale nie było tak, że to ona idzie za ich oboje. Kunoichi od czasu do czasu zerkała za siebie, czy ktoś z karczmy za nimi nie idzie, ale niczego takiego nie zaobserwowała. Aż w końcu się zatrzymała. Właściwie nie zatrzymała się, a stanęła jak wryta.
-Po. Po może być w niebezpieczeństwie! - olśniło ją. Tak bardzo przejmowała się Hoochim, może nawet samą sobą, że nie pomyślała, że mało przyjacielska rozmowa z sekciarzem mogła dotyczyć czegoś innego. Czy to możliwe, że będący w centrum uwagi Po został wybrany na ofiarę? Nie mogła się już tam wracać. Uznała, że jeśli rzeczywiście Po ma się stać krzywda, to wyrządzą mu ją dopiero podczas jutrzejszego obrzędu. Rika będzie wtedy na miejscu i zadba o to, by nawet jeden włos nie spadł z jego łysej bani. Od teraz choćby Hoochi zrezygnował z tego wszystkiego, Matsubari wiedziała już, że i tak wyruszy jutro z Gornem. By uwolnić zakładników, po rośliny dla sów, a może także na ratunek Po.
W Kagedokutsu na pewno było więcej miejsc, w których można było wygodnie przenocować. Zapewne należało je odszukać i odwiedzić. Rika jednak miała obawy. O Po i to, czego mógł dowiedzieć się od niego sekciarz. O to ilu więcej wyznawców kultu może znajdować się w okolicy i czy czasem nie zamknie dzisiaj oczu w łóżku któregoś z nich. Niełatwo jest zrezygnować z wygód, ale kunoichi nie mogła zweryfikować swojej paranoi.
-Hoochi, dzisiaj nie możemy odwiedzić żadnej... dziupli. - Rika pamiętała, że dla Hoochiego każde schronienie to w zasadzie dziupla. - tych niebezpiecznych ludzi jest tutaj więcej i jeśli Po nas wydał, ryzyko jest zbyt duże. Całe szczęście jest lato. Znajdziemy sobie jakieś przytulne miejsce, z którego dobrze widać okolicę. Możemy na zmianę trzymać wartę. Trochę pośpię ja, trochę ty, a na ranem udamy się do Gorna.
Tę noc Rika przenocuje w deszczówce i torebką pod głową, nie mogąc przestać myśleć o Po. I trochę Gornie. Nazajutrz uzupełni zapasy wody i uda się na spotkanie z tym ostatnim To nie będzie łatwy dzień, ale Rika od dawna takich nie miewała.

[Tetsurō]

"wHooot are you, Stranger?"

Wyprawa B dla Riki

29 / 34

Sytuacja z każdą chwilą robiła się jeszcze bardziej napięta. Kiedy kluseczkowy deszcze przestał padać, a Po zniknął gdzieś wraz z zamaskowanym kultystą, młodą kunoichi zaczęły dopadać wyrzuty sumienia. Czyżby właśnie skazała tego poczciwego grubaska na śmierć? Czy tak właśnie zakończy się życie tego kochającego wyroby mączne olbrzyma? Już było za późno na reagowanie. Po przepadł a ponowne pojawienie się Riki w karczmie zapewne znowu wznieciłoby zamieszki. Nie mogła ryzykować zdrowia swojego oraz Hoochiego, szczególnie, że czekała ich trudna misja. A może po prostu nie chciała? Kiedy znaleźli bezpieczny kąt za jednym z budynków, gdzie w bocznej uliczce stało poustawiane sporo drewnianych skrzyń i beczek, dzielna sowa zeskoczyła z ramienia Riki na jeden ze stojących obok obiektów i spojrzała jej prosto w oczy.
- Ta misja od początku była trudna. Ale, jeżeli uda nam się przy okazji uratować jakieś inne życia, to oczywiście musimy to zrobić. W pełni rozumiem problemy z kultystami, każdy to kiedyś przechodził... - napomknął tajemniczo Hoochi, po czym spojrzał na księżyc, który zbliżał się do pełni. Sowy, jako zwierzęta nocne doskonale znały ten świecący obiekt. Był jednocześnie ich przyjacielem jak i wrogiem.
- Ja jestem najedzony i wypoczęty, podróż była bardzo przyjemna, więc na spokojnie połóż się i odpocznij. Mogę wartować całą noc, w końcu jestem sową... - stwierdził, tak jakby Rika zapomniała, że biedny ptasi przyjaciel jest przyzwyczajony do nocnego życia. Znalezienie jakiejś kryjówki do spania nie było problematyczne. W tej osadzie było sporo takich miejsc, co więcej, zaraz obok był las, który o tej porze roku idealnie nadawał się do odpoczynku. Wielkie gałęzie i masa liści chroniły przez deszczem a gęsta trawa i mchy izolowały od zimnej gleby. Nic tylko położyć kocyk i spać. Kiedy tylko Rika się ułożyła do spania, Hoochi wzleciał sobie na pobliski budynek bądź też drzewo i tam przygotował swój wartowniczy posterunek. To z niego doglądał snu dziewczyny i wszystkich potencjalnych zagrożeń.
Kiedy tylko Rika zmrużyła oczy, na jej umysł spadł cień. Tej nocy dręczyły ją koszmary. Przedziwne wizje podczas których banda krwiożerczych kultystów przeprowadza krwawy rytuał. Wszyscy w maskach, długich szatach a na środku, na wielkim ołtarzu, leżał Po. Związany, zakneblowany, nie mający nawet szansy na ucieczkę. Ona stała skryta w tłumie przyglądającym się temu wszystkiemu. To też byli kultyści, choć nie tak ważni aby stać przy samym ołtarzu. Nucili oni jakąś melodię, do której przywódca recytował niezrozumiałą inkantację. W pewnej chwili, odsłonił on spod swojego płaszcza długi, zakrzywiony nóż wykonany z czarnej stali. Miał on na sobie wiele symboli, które teraz świeciły. Kiedy tylko skończył recytację, wbił go w brzuch Po, rozcinając go od szyi aż po biodra. Flaki i mnóstwo krwi zaczęły z niego wyciekać, czerwona posoka tryskała na wszystkich zebranych. Przywódca kultu sięgnął po duży, zdobiony kielich, do którego nabrał mnóstwo krwi. Zdjął on swoją maskę i napił się. Kiedy upił łyk, podał kielich swoich pomocnikom, samemu wpatrując się w ukrywającą się w tłumie Rikę. Przywódca miał krwiście czerwone usta. Kaptur zasłaniał twarz, jednakże po chwili zdjął go, odsłaniając swoje prawdziwe oblicze. Rikę aż zamurowało, kiedy dostrzegła swoją twarz. Rika? Kari? Kto to był? Wpatrywała się jej prosto w oczy, oblizując przy tym pokryte krwawą szminką wargi. "Zabiłaś Go! Teraz jest MÓJ!! - Dziewczyna usłyszała w swojej głowie, po czym zbudziła się cała zlana potem.
Poranek był przyjemny. Czuć było wilgoć spowodowaną przez leśną rosę. Było jeszcze chłodni, gdyż słoneczko dopiero wspinało się na nieboskłon. Hoochi siedział obok dziewczyny, przyglądając się jej. Kiedy dostrzegł, że wstała, wskoczył jej na kolana i spojrzał prosto w oczy, z lekkim zaniepokojeniem na pyszczku.
- Wszystko w porządku? Strasznie się spociłaś.. I wierciłaś się całą noc. Wcześniej tak nie spałaś. - skomentował jej nocne zachowanie. Czyżby dręczyły ją wyrzuty sumienia? A może to po prostu zwyczajny powrót duchów przeszłości, które ciągle krążyły gdzieś w okolicy dziewczyny.
- W każdym razie, musimy ruszać, zaraz nasz kolega z mieczem wyruszy bez nas. - po tych słowach Hoochi wskoczył Rice na ramię, będąc gotowym do dalszej podróży. Misja czekała, więc nie można było z nią zwlekać. Kiedy tylko dotarli na miejsce zbiórki, Gorn już tam był. Stał oparty o drzewo i kamienną osełką ostrzył swój miecz. Widząc przybycie towarzyszy, pochował swoje rzeczy na odpowiednie miejsce, przywitał ich skinieniem głowy i bez słowa odwrócił się, powoli wchodząc w głąb lasu. Znali wszystkie szczegóły, więc mogli ruszać do celu. Pogoda była dobra, w lesie pachniało, póki co było cicho. Zapowiadało się, że będzie to dobry dzień. Idealny wręcz na wyrżnięcie kilku kultystów w pień. Zdecydowanie krew przeleje się dzisiejszego wieczoru. Choć to od Riki i jej towarzysza zależało, czyja to krew będzie. Tylko czy po nocnych przygodach nasza bohaterka będzie w stanie działać w pełni sił? Czy to co jej się przyśniło nie jest jakimś złym omenem? Może powinna się po drodze pomodlić, porozmawiać z przodkami, zapytać matkę ziemię? Tyle opcji, tylko czy którakolwiek pomoże?

Hoochi
Karczmarz
Po
Gorn z klanu Papugi

Hoochi

Po

[Rika Kari Matsubari]

Rika i sowi towarzysz oddalili się od karczmy i znaleźli zaciszne miejsce, w którym nikt z osadników nie powinien ich do rana odnaleźć. To ważne tym bardziej, że dziewczyna nie mogła być pewna tego, co wydarzyło się w karczmie pod jej nieobecność. Nie wiedziała co z Po.
Zrobiła sobie prowizoryczne legowisko, gniazdo, i wymieniła z Hoochim kilka zdań. Hoochi powiedział zastanawiającą rzecz o sekcie, ale kunoichi nie miała siły dalej tego drążyć. Zaproponowała, by wartowali na zmianę, ale sów wspaniałomyślnie się na to nie zgodził.
Hoochi przez ostatnie dni rozkosznie drzemał wtulony w Rikę na płynącej do Kagedokutsu barce. A przez ostatnie godziny zjadł tyle, ile wynosi jego tygodniowe zapotrzebowanie. Kiedy więc księżyc zastąpił słońce był bardziej niż gotowy, by działać. Zaproponował się, że to on przejmie nocną wartę i zapewni Rice bezpieczny sen. Czuwająca nocą sowa wydawała się naturalną koleją rzeczy, ale Rika była mu za to bardzo wdzięczna. Powoli przymknęła powieki i okazało, że bezpieczny sen bezpiecznemu snu nierówny.
Koszmar, który szalał jej w głowie był mieszaniną najrozmaitszych obaw i jak to zwykle bywa ze snami, dotyczył zarówno najbliższych wydarzeń, jak i tych nieco odleglejszych. Kiedy Hoochi pilnował zagrożeń czyhających na zewnątrz, Rikę zaatakowała jakaś odpowiedzialna za sen mistyczna chemia. Śniła o kultystach przeprowadzających swój obrzęd na Po. Kiedy lider tego wyznania rozciął brzuch jej nowemu znajomemu, miała nadzieję że wylecą z niego jedynie smaczne kluseczki, ale nie ona kontrolowała przebieg wydarzeń. Są ludzie kontrolujący swoje sny, ale ona do nich nie należała. Była jak złapane w genjutsu bez możliwości ucieczki z pomocą kai. A gdyby tego wszystkiego było mało, najważniejszym z kultystów okazała się... ona sama? Oh, lubiła Po, ale tego było już za wiele!
Wybudziła się cała roztrzęsiona. Kiedy ostatni raz objawiła się samej sobie we śnie, na lata straciła nad sobą kontrolę. Ludzie szczypią się w ramię by upewnić się, że to nie sen. Rika dotykała swoje ramiona i uda by upewnić się, że wciąż jest dobrze. I było. Pozostawała o zdrowych zmysłach, jak zresztą zapewnił ją cyrulik, a do tego miała obok siebie wierną sowę i wielkie wyzwanie przed sobą.
-Tak, wszystko dobrze. Jeśli kiedyś to się powtórzy koniecznie mnie obudź. - powiedziała z uśmiechem na buzi. Była szczęśliwa, że jest i przez krótką chwilę liczyło się tylko to. Powoli wygramoliła się ze swojego gniazda i ogarnęła do drogi. Śpieszyła się, ale nie zanadto. Wreszcie przyjęła sowę na swoim ramieniu i mogli ruszać.
Kunoichi nie znała dokładnie miejsca spotkania, ale trafienie tam nie było trudne. To w końcu tylko wioska, a gdzie jest północ dobrze wiedziała. Szybko zobaczyła zresztą Gorna i podeszła w jego stronę. Ten nie był zbyt rozmowny. Żadnego "jak minęła noc?" ani "czy poranna kawusia smakowała". No nic, widocznie mu się śpieszyło.
-Gorn, to jest Hoochi. Hoochi, poznaj Gorna. - panienka mimo to postanowiła, że nie będą iść w kompletnej ciszy. Dała też znać Hoochiemu, że jeśli będzie miał coś do powiedzenia, to przy Gornie nie musi się krepować. Mimo to nie naciskała i nie mówiła za wiele. Naszło ją dopiero po dłuższym czasie.
-Nie trzeba być mistrzem analizy, by wiedzieć że walczysz mieczem, Gorn. Ja posługuje się iluzjami. Jeśli więc będzie się z nimi dziać coś dziwnego, prawdopodobnie wcale nie przez te ich rytuały. Dobrze żebyś wiedział. - próbowała zagadnąć.
Panienka Matsubari miała szczerą nadzieję, że dotrą na miejsce możliwie szybko. Raz po raz wracał jej na myśl kluskowy znajomek i bardzo by chciała upewnić się, że nie został wczoraj zabrany. Próbowała wizualizować sobie miejsce obrzędu. Czy będzie to polana, jak ta na której poznała się z Hoochim? Otoczona drzewami przestrzeń i ludzie stojący wokół ognia? Zaczynała odczuwać mrowienie. To było przyjemne uczucie. Powrót na niebezpieczną, ale właściwą drogę.

[Tetsurō]

Z/T

[Rika Kari Matsubari]

Rice i Hoochiemu nikt nie przeszkadzał. Mogli ponownie wrócić do swojej dziwacznej relacji i wzajemnego poznawania swoich światów. No, kunoichi mogła jedynie użyć swojej wyobraźni, to jednak głównie sowa eksplorowała świat dziewczyny. Bo choć najdowali się w regionie zwanym Prastarym Lasem, był on dzisiaj pod panowaniem ludzi. Człowieków.
Co się rzekło, nikt im nie przeszkadzał. Nie było już Gorna, nie było zakładników. Ani Po. Jedynie masa ciał, z których zdążyło już wyparować życie. Rika była na sali, gdy działa się rzeź. Jednak zobaczenie jej skutków po wejściu z innego pomieszczenia wzbudzało znacznie silniejsze uczucia. Zdecydowanie nieprzyjemne uczucia. Hoochi wspaniałomyślnie odciążył jej bark i szedł o własnych łapach. Ich tempo nie było zawrotne, więc spokojnie za nią nadążał. Zresztą nie było takiego, co nie nadążałby za jej krótkim krokiem, choćby nawet była w pełni sił. W każdym razie czasu mieli aż nadto.
-Gdy zakończyliśmy walkę, Gorn zaczął uwalniać zakładników, a ja poszłam do ciebie. Widocznie już sobie poszli. - stwierdziła krótko. Gorna już nie było. Była ona i Hoochi.
Ale chwila.
-... CZEKAJ, JAK TO MOŻESZ TAM WRÓCIĆ W DOWOLNEJ CHWILI?? - dziewczyna stanęła w miejscu i przez chwilę bolało ją jakby mniej. Perspektywa znalezienia się tam tu i teraz, bez konieczności odbycia długiej wędrówki do Kagedokutsu, gdzie jest nienawidzona za przerwanie występu kluskowego cyrku, była nader kusząca. Jednak Hoochi mówił o zostawieniu Riki. O towarzyszeniu jej aż do powrotu i następnie udaniu się do siebie. Bez niej. Może i powinna sama się wykurować i ponownie ruszyć do Ryuzaku no Taki, ale spotkanie z gadającą sową nie zdarza się często. Jeśli chodzi o Rikę - raz na 19 lat. Szybko zrozumiała, że o ile Hoochi już wygrał, tak ona musi się jeszcze nieco natrudzić. Dlatego nie, wcale nie śpieszyło jej się, by Hoochi ją tu zostawił i ruszył do siebie. Jakikolwiek miał sposób.
Tak więc ruszyli w wielogodzinną drogę. Uraz Riki nie należał do tych, które można "rozchodzić". Żebra nie dadzą o sobie zapomnieć przy żadnym gwałtownym ruchu, przy żadnej próbie oddechu pełną piersią. Całe szczęście dla morale tej dwuosobowej grupki, jej mięśnie twarzy nie potrafiły trzymać przez dłuższy okres kwaśnej miny. Zresztą powinni celebrować swój dzisiejszy sukces. Niecodziennie przebiera się sowę za okultystyczną maskotkę. Niecodziennie wbijasz się na tajemną imprezę budzącej strach sekty. Nie jest też codziennością, by doprowadzać do upadku wrogą organizację ani stawać do walki z tak silnym przeciwnikiem. Nie brakowało im powodów do radości. No kto by pomyslał! Oto Hoochi, młodszy strażnik Bagnistego Zakątka jest na najlepszej drodze do uratowania wielu istot w swoim królestwie. Rika wiedziała co to znaczy.
-W Ryuzaku no Taki, tam skąd pochodzę, była kiedyś wielka zaraza. Ludzie umierali i nikt nie potrafił im pomóc. Okazało się, że ktoś stworzył truciznę, która zabiła setki jeśli nie tysiące ludzi. Zgadnij, kto znalazł antidotum. - Rika uderzyła się kciukiem o obojczyk, wskazując na siebie. - Zostaniesz bohaterem, Hoochi. Dla mnie już nim jesteś. Po wszystkim okrzyknięto mnie Ryuzackim Aniołkiem, bo mam słodką buzię. Ale przecież to nie z żadnego anielstwa, po prostu lubię słodycze! - Rika zaczęła się chichrać i tak się zaczęło. Hoochiego nie trzeba było zapraszać do "tańca", a jego wielki tryumf udzielał się im obu. Śmiech jest dobry, śmiech to zdrowie. Ale nie gdy zmagasz się z urazem żeber.
-Hoochi, nie mogę się śmiać. Stop, ała. BolI!
*** Nim dotarli do Kagedokutsu, zaczęło się robić znowu ciemno. Podróż była udana, ale mając na uwadze wszystko co się tego dnia wydarzyło, także bardzo męcząca. Postanowiła udać się do karczmy, z której poprzedniego dnia musiała uciekać. Było już późno, większość z nich wypiła tyle, że pewnie nawet jej nie pamięta. Sama Rika nie miała już płaszcza, który pocięła na okultystyczne wdzianko dla Hoochiego, więc opcje kamuflażu były ograniczone. Nie zamierzała używać więcej chakry. W tę dobę załatwiła wielu silniejszych fizycznie mężczyzn. Groziło jej zaszlachtowanie sekciarskim sztyletem, oberwała też Kekkei Genkai wysokiej próby. Po prostu nie może się teraz ugiąć pod wpływem ciskanych w nią kluseczek!
Poprosiła o pokój z kąpielą i przeszła podobną procedurę, co w Yokukage. Do łaźni zabrała nie tylko Hoochiego, ale i torebkę. W końcu były w niej bezcenne zioła. Tym razem rozebrała się przed Hoochim. Nawet nie wstydziła się jakoś bardzo. Jak by nie patrzeć, to on cały czas paradował przed nią na golasa. Jej rany nie wyglądały najlepiej. Gorąca woda przynosi ukojenie, ale nie wyleczy ran. To wymaga czasu. Wiele czasu podczas tej podróży poświęciła na zastanawianie się co powinna powiedzieć Hoochiemu. W świecie ludzi nic nie jest proste. Ludzie komunikują się skryci za szeregiem konwencji, których trzeba przestrzegać. Trzeba uważać na nietakt czy obrazę. Świat sów miał wiele podobieństw, ale wciąż pozostawał zupełnie inny. Uniwersalną wartością jest prawda.
-Wiesz co, Hoochi? Chciałabym zobaczyć jak wygląda kraina sów.

[Tetsurō]

"wHooot are you, Stranger?"

Wyprawa B dla Riki

61 / 34 Poprzednia Lokacja : Midori - Jaskinie na południu Midori

Podróż do Kagedokutsu była bardzo przyjemna, mimo tego, że nie byłą najszybsza, gdyż zmęczenie dawało się we znaki, to odbywała się ona w tak cudownej atmosferze, że nie liczył się czas. Las był spokojny, delikatnie wiało, słoneczko świeciło. Czego chcieć więcej? Rozmowa jak zawsze się kleiła, nie można było odmówić temu duetowi zgrania. Mimo tak krótkiego czasu, jaki upłynął od momentu ich poznania, znali się jak stare konie, albo też... stare sokoły!
- Nooo, normalnie. Każdy z nas ma taką specjalną technikę, która pozwala nam wrócić do naszej krainy. Tak samo jak osoba która podpisała pakt może... - i tu ugryzł się w dziób w połowie wypowiedzi. Widać było, że Hoochi bardzo chce coś powiedzieć Rice, jednakże nie może. Tak jakby obowiązywały go jakieś specjalne, mistyczne wręcz prawa, które jak tylko zdradzi tajemnicę to spowodują, że umrze, albo wybuchnie mu głowa, czyli w sumie... też umrze.
- Czyli dlatego poszło nam tak łatwo. Masz już doświadczenie w znajdowaniu rozwiązań na choroby. - zaśmiał się Hoochi, zmieniając przy okazji temat. Dalsza podróż do Kagedokutsu upływała dokładnie w takiej, bardzo przyjemnej atmosferze. Aż przykro się robiło, kiedy myślami dochodziło się do momentu, że niedługo będzie koniec tego duetu. Każdy wróci w swoje strony i zajmie się swoimi obowiązkami...

---

Bo dotarciu do osady na niebie królował już księżyc. Dlatego też nasza bohaterka od razu skierowała się do znanej już sobie karczmy i zamówiła pokój z kąpielą. Wszystko przygotowano jej tak jak należy, a wielka balia stała na środku pokoju i parowała gorącą wodą. Nic tylko wskoczyć do niej i rozkoszować się relaksem i zmyć z siebie brud dnia poprzedniego. Hoochi jak zawsze wskoczył sobie na rant wanny i zaczął czyścić sobie piórka za pomocą dzioba. Łapał je przy samej nasadzie i przeciągał całą lotkę, po czym zebrany brud wypluwał na podłogę obok balii.
- Wiesz co Rika, wiele zrobiłaś dla sowiego rodu. Nie mogę obiecać, ale postaram się porozmawiać ze starszyzną. Być może pozwolą Ci nas odwiedzić, choć nie jest to łatwe, przez setki lat tylko pojedynczy ludziowie dostąpili tego zaszczytu. - Hoochi odpowiedział, nie zdradzając za wiele o swojej ojczyźnie. Mimo że chciał, dalej obowiązywały go pewne zasady. Na szczęście niedługo może się coś w tej kwestii zmienić.
Po kąpieli i wspólnym zjedzeniu posiłku, niestety przyszedł czas pożegnania. Hoochi wskoczył na biurko i odebrał od swojej towarzyszki zwój. Położył go przed sobą i chwilę się przyglądał. Widać było, że w jego oczach zebrały się łzy, chciał coś jeszcze powiedzieć, ale odebrało mu dech w piersiach. Dał radę jedynie skinąć głową na pożegnanie, po czym wziął do pyszczka zwój i zrobił *puff* niknąc w chmurze szarego dymu. Czyżby to było ich ostatnie spotkanie? Rika był tak zmęczona, że nie było mowy o dalszej podróży. Po pożegnaniu z towarzyszem nie pozostało jej nic innego jak pójście spać. Nawet jeśli bardzo walczyła, żeby jescze posiedzieć, to w końcu zmorzył ją sen.

---

W środku nocy obudziły ją szepty, dziwne odgłosy które dochodziły z jej pokoju. Było ciemno, ale co ciekawe, okno w pokoju było otwarte. Rika nie pamiętała, żeby je otwierała przed snem. Kiedy podniosła się na łóżku, spostrzegła, że na rantach łóżka stoi kilkanaście przeróżnych sów, które przyglądają jej się. Naprzeciw niej, na przodzie łóżka siedział Hoochi, który bacznie przyglądał się niej. Sowy, które były tutaj zebrane miały przeróżne wielkości, kolory czy też kształty. Było tutaj wiele różnych gatunków. Hoochi wyglądał przy nich bardzo mizernie, czyżby byli to jacyś ważniejsi ptaszorowie?
- Rika, mamy dla Ciebie dobrą wiadomość! - odpowiedział Hoochi, po czym spojrzał po swoich kompanach. Wszyscy jednakże milczeli, zapewne wyczekując momentu na reakcję dziewczyny. Tylko jak powinno się zareagować w takiej sytuacji?

Hoochi
Karczmarz
Po
Gorn z klanu Papugi
Strażnik
Złoty Kapłan

Hoochi

Po

Rika - Średnia Rana - Popękane kości żeber i kręgosłupa, nadszarpane mięśnie

[Rika Kari Matsubari]

Rice naprawdę zależało. Może nawet była w tym krzta desperacji. Uwielbiała przygody, a odwiedzenie krainy sów, tak!, krainy sów, byłoby czymś wyjątkowym. Któż zrezygnowałby z takiej okazji i to tuż po poznaniu gadającego skrzydlaka? Pff... Poz-naniu! Zaprzyjaźnieniu się! Poświęceniu! Okej, pierwsze działania kunoichi były bezinteresowne. Przecież nie oczekiwała niczego w zamian. Nie wiedziała jednak, że to nie będzie zwykły spacerek po lesie i zbieranie roślinki. Nie wiedziała jak długo to potrwa, ani zwłaszcza jak mocno ucierpi. I dalej, nie uważała, że coś się jej należy. Ale byłoby fajnie, prawda? Poza tym uwielbiała Hoochiego. Miała już wcześniej kontakt z sową. Ale Fumo nie mówił. A Hoochi był przecież taki zabawny. Gadający ptaszor. Jak ma się teraz z nim rozstać?
-Będę wdzięczna, jeśli spróbujesz. - co miała więcej powiedzieć? Hoochi obiecał, że pogada ze starszyzną. Ale już samo słowo "starszyzna" sugerowało, że jej przyjaciel nie zajmuje tam zbyt wysokiej pozycji. Zresztą już chwilę później zgasił jej nadzieje jak peta, mówiąc o tym jak nieliczni ludzie poznali od środka królestwo sów. Jeszcze "zanim to wszystko się zaczęło", czyli 4-5 lat temu, pewnie użyłaby Maślanych Oczu no Jutsu, ale teraz było to jakieś nie na miejscu. Hoochi zrobi co w jego mocy, a przecież w jej mniemaniu to ona była tu starszą siostrą.
Po spędzeniu wspólnych chwil przy kąpieli i jedzonku, przyszedł czas rozstania. Widziała, że sowi przyjaciel bardzo przeżywa tę chwilę. Nie płacz, bo sama zacznę płakać! Aż ścisnęło ją w gardle. Jeszcze tylko pożegnalny przytulas i puff, nie ma Hoochiego. I nie wiadomo gdzie jest. Nagle wpadła w rozpacz. ZAPOMNIAŁAM MU PODAĆ ADRES!!
-Wschodnie wybrzeże Ryuzaku no Taki, kręta Ścieżka Nadziei na prawo od lasku Sai... - wyszeptała głosikiem pozbawionym nadziei.
Została sama. Była przygnębiona i zmęczona, a to wzmagało nieprzyjemne myśli. Co jeśli Hoochi nie wspomni o niej Starszyźnie? I nigdy już go nie zobaczy? Albo Starszyzny wcale nie ma, tak jak nie ma i krainy sów, a Hoochi potrzebował krwawnika amarantowego do zaparzania aromatycznej herbatki, którą każdego dnia będzie popijał na jakiejś uschniętej gałęzi, śmiejąc się w duchu z jej naiwności? Z takimi myślami zapadła w sen.

Pobudka nie była typowa. Wciąż było ciemno, a w pokoju ktoś był. Otwarte okno wzbudziło niepokój, a świecące w ciemności ślepia kilkunastu pierzastych stworzeń - przerażenie. Sowy przyglądały się jej badawczo swoimi cwanymi oczyma jak na zwierzę w zoo. Jeśli nie były wrogo nastawione, to widocznie słabo im idzie okazywanie przyjaźni. Rika wyglądała bardzo niewyjściowo, ale miała nadzieję, że sowy nie mają wyrobionego gustu w ludzkiej urodzie. Jej oczy powoli dostosowywały się do panujących warunków. Wszystkie sowy wyglądały jak sowy, ale dosłownie na tym kończyły się podobieństwa. Każde z nich miało swój styl i sprawiało wrażenie, jakby było nie z tego świata. Tu nie wolno palić... - pomyślała, widząc sowę zaciągającą się fajką, ale zwrócenie na to uwagi nie wydało jej się dobrym pomysłem. Całe szczęście, odezwał się Hoochi. Natychmiast dostrzegła jego okrąglutki kontur. Przynosił dobre wieści. No, podobno. Uszczypnęła się, ale to nie był sen.
Rika, musisz coś powiedzieć. Tylko mądrego.
-Bardzo się cieszę, że mogę was poznać. - leniwie przetarła oczy. Co zrobi, że jest środek nocy! - Jestem Rika Kari Matsubari, sentokini z Ryuzaku no Taki, ale o tym pewnie powiedział wam już Hoochi, którego nie boję się nazywać swoim przyjacielem. Przez ostatnie... nawet nie wiem ile czasu, narażaliśmy swoje życia w posukiwaniu Krwawnika Amarantowego. Nie był to jednak czas spędzony w znoju i cierpieniu, a fantastyczna podróż w nieznane, podczas której mogliśmy poznawać się nawzajem i różnice między naszymi gatunkami w ogóle. Hoochi to nie tylko Młodszy Strażnik Bagnistego Zakątka, ale także wspaniały ambasador sów. Mam szczerą nadzieję, że roślinka którą zdobyliśmy uratuje wiele istnień w waszej krainie. Byłby to dla mnie wielki honor i przyjemność, gdybym mogła głębiej poznać wasz świat.