Gaj Ostara

[Kazetani]

Kazetani jeszcze chwilę po swoim treningu pospacerował po gaju, podziwiając te mityczne miejsce. Był z siebie zadowolony, czuł, że jest w stanie sam stopniowo zwiększać swoją siłę jako shinobi, czuł, że może z dnia na dzień stawać się coraz lepszy. Odczuwał jednak wrażenie, że to miejsce go ogranicza. Nie gaj - wyspa. A może wyspy? Jeśli chciał zaistnieć w świecie, musiał się najpierw w nim pokazać. Krążył po zalesionym terenie, bawiąc się swoim wojskowym karambitem lewą ręką, gdy prawą trzymał w kieszeni. Tylko kiedy wyruszyć, gdzie wyruszyć? Wiedział, że ma w domu mapę, wiedział jak się wydostać z wysp - czy istniały jakieś przeszkody? W pewnym sensie tak. Musiał o tym powiedzieć rodzinie, musiał w jakiś sposób przekonać matkę, że wróci - nie jak ojciec, który wyruszył na misję i zostawił po sobie tylko wspomnienia. Ona zawsze prosiła, by Kazetani nie szedł śladami ojca... Ale przecież on wcale nie bierze z niego przykładu, nie jest wojskowym, nie bierze udziału w niebezpiecznych misjach, więc mimo wszystko słowa dotrzymał i dotrzymać zamierzał. "Zostając tu hamuję sam siebie. Hamuję swój rozwój. Hamuję swoją przyszłość. Nie chcę się ograniczać." Blondyn powoli wysnuwał swoje wnioski. Nie chciał zwlekać. To był jego moment. Przyczepił karambit przy pasie i wrócił do biegania, kierując się do sklepu.

zt-> Sklep z wyposażeniem

[Fuyue]

Minuty się ciągnęły, a śladu dziewczynki dalej nie odkryli. Nawet świetna wizja Fuyue i umiejętności detektywistyczne nastolatka nie były w stanie natrafić na trop młodej siostry. Kunoichi była w stanie poznać po twarzy i zachowaniu chłopaka - na które to co jakiś czas zerkała między rozglądaniem się -, że coraz bardziej go sytuacja martwiła. Myślała przez sekundę czy nie zaoferować mu jakichś słów pocieszania, ale ostatecznie skupiła się na swoim zadaniu. Odnalezienie zguby uspokoiłoby go bardziej niż jakiekolwiek słowa.
Kiedy ten się zatrzymał i zaczął rozmyślać nad jej słowami, Ranmaru ustała obok niego. Dalej sprawdzała tereny poza zasięgiem wzroku normalnych ludzi, ale obserwowała też zaniepokojonego brata. Naprawdę ciężko myślał nad jakąś możliwością. Dało to Yue trochę więcej nadziei. Może jednak pochopnie oceniła jego szansę na wymyślenie gdzie młoda istotka może się przebywać? Czekała tak z niecierpliwością na jakiś werdykt starszego brata i uśmiechnęła się, kiedy ten coś wymyślił. Był to zdecydowanie postęp.
- Nie musisz mnie ciągnąć, wiesz?... - zaprotestowała tylko cicho na dziwny sposób w jaki była traktowana, jednak nie miała ochoty bardziej niszczyć ekscytacji nieznanego jej chłopca. Starała się tylko unikać ludzi, których to nastolatek czasami taranował. Swoją drogą, chyba wypadałoby zapytać go o imię... Może kiedy indziej. Nie sprecyzował on gdzie dokładnie teraz zmierzają, więc kunoichi skupiła się na badaniu wzrokiem wszystkiego co było przed nimi.

  Ukryty tekst

[Misae]

Misja D
Fuyue
9/...
Chłopak nie odpowiedział na uwagę co do ciągnięcia. Pewnie podświadomie to wiedział jednak był w takim amoku, że niespecjalnie to do niego docierało. Tak bardzo chciał znaleźć siostrzyczkę. Dwójka przedzierała się jeszcze przez zatłoczone uliczki, popychając to jedną, to drugą niczego nie spodziewającą się osobę kiedy to biegli tak dziarsko kierując się do dróżek wyprowadzających z miasteczka.
Biegli, a pogoda stawała się coraz bardziej paskudna. Wiał coraz mocniejszy wiatr, a śnieg przypominał z chwili na chwilę bardziej śnieżycę, a niżeli klimatyczne prószenie. Normalnie byliby w bardzo trudnej sytuacji - jeśli dziewczynka zostawiła za sobą jakiekolwiek ślady, śnieg już dawno wszystko zamaskował nie pozostawiając niczego widocznym. Na szczęście była tu niewiasta, której oczy zdecydowanie wychodziły poza zdolności typowego człowieka. Mimo, że las był dość mało przychylny do spacerowania, a ilość wzniesień i opadnięć terenu tym bardziej nie pomagała dwójka dzielnych poszukiwaczy nie poddawała się. Tym bardziej nie mogli porzucić dziewczynki w taką pogodę samej sobie.
Biegli tak już z dość przemoczonymi ubraniami, czerwonymi od mrozu policzkami i nosem, kiedy na skraju swojego zasięgu Yue dostrzegła coś co mogło jeszcze bardziej zmrozić krew w żyłach jeśli do tej pory była jeszcze płynna. Przy brzegu wody leżało małe ciałko opatulone powoli śniegiem. Po ułożeniu można było wnioskować, że próbowała wydostać się z wody. Pewne było jedno. Albo było już za późno na ratunek albo musieli się bardzo spieszyć.

[Fuyue]

Kunoichi cicho przepraszała wszystkie osoby po drodze, na które to dwójka wpadała i popychała. Nie poświęcała im jednak większej uwagi. Jedynie kiedy poczuła że w kogoś uderza, wypowiadała ta słowa. Wzrokiem dalej była skupiona na odleglejszych punktach. Tym samym ufała chłopakowi w prowadzeniu ich, nawet jeżeli nie koniecznie powinna. W końcu kompletnie go nie znała. W momencie kiedy zobaczyła, jak ich celem jest jakiś teren poza miastem, przygryzła wargę zaniepokojona. Jedna sprawa to obecność dziewczynki w mieście. Poza miastem, niebezpieczeństwo wzrastało. Oby tylko nie trafiła ona na dzikie zwierzęta.
Coraz bardziej paskudna pogoda pogarszała sytuację. Nie ze względu iż nie byli w stanie przedostać się dalej. Mimo że wiatr im przeszkadzał, jakby postanowił że dziewczynka ma nie zostać odnaleziona, to dzielnie robili kolejne kroki. Tu nie chodziło o nich. Tu chodziło o życie młodej istotki która była zbyt młoda by umrzeć, a pozostawiona sama pośród śnieżycy... jej szansy malały z każdą minutą. Yue zasłoniła jedną, siną od mrozu ręką swoje oczy, żeby zablokować chociaż trochę śnieg w nie wpadający i podążała za starszym bratem, badając teren w poszukiwaniu dziecka.
Ich ubrania przemokły, a surowa pogoda dawała o sobie znać w pełni. Dawno kunoichi już nie było tak zimno. Zmuszała jednak swoje kończyny siłą woli do poruszania się, do przyśpieszenia, z nadzieją że nie spóźnią się. W końcu... w końcu Fuyue kogoś zauważyła i pewnie by się uśmiechnęła, gdyby nie przymarznięta twarz odmawiająca jej pełnego posłuszeństwa. Ten uśmiech zniknął by natychmiastowo, zastąpiony przez szeroko otwarte oczy, kiedy zauważyła w jakiej sytuacji siostra chłopaka się znajduje. Małe ciało dziewczynki się nie ruszyła. Ranmaru nie zastanawiała się ani sekundy jak do tego doszło.
- Widzę ją! M-musimy się... musimy się śpieszyć! Nie rusza się! Uważaj tylko na wodę żeby samemu nie wpaść. - powiedziała z wielkim trudem, z powodu mrozu jaki sprawiał ból jej gardłu. Lekka panika w jej głosie nie pomagała w tej kwestii. Przyśpieszyła jak tylko mogła, chcąc jak najszybciej dotrzeć do młodej zguby. Wyrwała by się ze chwytu chłopaka jeżeli ten by biegł wolniej od niej i ruszyła do przodu. Była gotowa zostawić go z tyłu jeżeli by nie nadążał. Po drodze i tak by go spotkała, a każda sekunda miała znaczenie w przeżyciu dziewczynki. Po dotarciu do Ayumi, uważając żeby samej nie wpaść do wody przez śnieżycę, przyklękła by przy niej i odgarnęła z niej śnieg. Natychmiastowo też wyciągnęłaby z torby mały zwój i odpieczętowała z niego płaszcz, w który to owinęłaby z pewnością przymarzniętą dziewczynkę. Dopiero po tym, amatorskim okiem sprawdziłaby jej stan - głównie czy dalej oddycha.

  Ukryty tekst

[Misae]

Misja D
Fuyue
11/... Początkowo chłopiec nie rozumiał co kierowało dziewczyną aby zerwać się do biegu i wyrwać z jego dość delikatnego uścisku Słów jej nie usłyszał ponieważ mocny powiew wiatru skutecznie zagłuszył, szczególnie, że zasłonił przed nim twarz i uszy. Jednak szybko kojarzył fakty. Skoro nie przeszkadzało jej prowadzenie przez ten cały czas musiał być jakiś ważny powód. A jeśli ważny powód to...
...otworzył tylko szerzej oczy i rzucił się biegiem za kunoichi. Była nieco od niego szybsza, a powstałe już coraz wyższe zaspy wcale nie pomagały. Potknął się parę razy ale musiał biec za swoją jedyną szansą na znalezienie siostry. Doskonale wiedział, że jeśli ją zgubi to śnieg, który tak mocno sypie nie pozwoli mu jej zlokalizować. Zapewne ze znalezieniem drogi powrotnej miałby podobny problem, jednak nie zajmował tym teraz swojej głowy. Były priorytety.
Nie pomylił się. Dobiegł do Yue, która opatulała w płaszcz dziewczynkę. Była tak blada, że niemal nie odróżniała się od śniegu, który ją otaczał. Usta były sine, a całe ciało nieludzko lodowate.
-Ayumi! - krzyknął, a jego oczu zaszkliły się jak tafla jeziora w słoneczny dzień. Rzucił się w kierunku siostry i ukrył ją w swoich ramionach. Była taka zimna. Nie ruszała się.
-Aumi! Rusz się! Czemu jest taka blada?! - krzyczał szukając w dziewczynie kogoś, kto odpowie na jego nieproste pytania. Ba! Był w takim stanie, że nie był już w stanie podejmować samodzielnych decyzji. Wszystko spadło na Fuyue. To czy gdzieś pójdą, to co zrobią. Miała ogromną odpowiedzialność na sobie. Całe jego ciało przejął dreszcz - szlochu, emocji, bezsilności. Tulił tylko siostrzyczkę, próbując ogrzać ją swoim ciałem. Przecież tu musiało zadziałać. Musiało...

[Fuyue]

Kunoichi nie zwróciła większej uwagi na dylemat chłopca, kiedy go wyprzedziła. Była skupiona na czymś ważniejszym. Na szczęście, połączył te fakty i zaczął biegnąć za nią przez zaspy. Podróż nie była przyjemna, pełna potknięć, ale ostatecznie żadne z nich się nie zatrzymało na dłużej niż chwilę. Czas nie był po ich stronie, tak samo jak pogoda.
Yue widziała jak przejęty był brat stanem dziewczynki. Zresztą, nic dziwnego. Ranmaru zamarzła krew w żyłach widząc stan dziecka - pomijając fakt, że aktualna pogoda już wystarczająco ją przymroziła. Obserwując ją przez tą chwilę, była w stanie dojść tylko do jednego wniosku. Dziewczynka, prawdopodobnie wpadła wcześniej do lodowatej wody a po wydostaniu się z niej, śnieżyca natychmiastowo przymroziła ją. Ayumi zamarzała na ich oczach. Na tą myśl oczy kunoichi się zaszkliły. Nie była przyzwyczajona do takich sytuacji. Nie wiedziała czy to jedyny problem, ale tylko go widziała. Wolała nie mówić tego jednak chłopakowi, który patrzył na nią z łzami w oczach i szukał odpowiedzi na pytanie. Nie chcąc tracić więcej czasu na cokolwiek niezwiązanego z bezpieczeństwem dziewczynki, Fuyue przetarła oczy i złapała chłopaka za bark. Potrząsnęła nim następnie na tyle, żeby się wybudził z histerii i usłyszał jej słowa.
- Zapanuj nad emocjami, od tego zależy jej życie! Musimy iść! Potrzebuje ona ciepła, musimy wrócić do wioski! Trzymaj ją mocno i leć za mną! - dziewczynka starała się wykrzyczeć, żeby przebić siłę śnieżycy. Chłopak musiał usłyszeć jej słowa. Stanie w miejscu nic by im nie dało, a nie miała niczego do większej pomocy jej. Mówiąc te słowa, wyciągnęłaby w jego stronę rękę by ją złapał. Nie mógł się zgubić, a kunoichi wątpiła by znał drogę na tyle by ich kierować. Jeżeli nie utrzymałby siostry jedną ręką, Fuyue miała jedynie nadzieję że nie zgubi się po drodze. W momencie kiedy tylko chłopak byłby gotowy, zaczęłaby pędzić z powrotem do Fuyuhany. Jeżeli jej oczy by nie dosięgały osady, to na początku poruszałaby się z pamięci - w stronę z której przyszli. W pewnym momencie na pewno ujrzałaby wioskę. Zerkała też, czy po drodze nie ma może jakiejś chatki w której byli ludzie i mieli kominek/ognisko lub cokolwiek co zapewniłoby ciepło. Wproszenie się do takiego domu byłoby prawdopodobnie bezpieczniejsze od pędzenia do stosunkowo odległej osady.

  Ukryty tekst

[Misae]

Misja D
Fuyue
13/... Jakie zabawnie, okrutne jest postrzeganie czasu. Kiedy szukali dziewczynki zdawał się on przelewać leniwie. Troszkę jak w czasie nudnego rodzinnego spotkania. Wierzysz, że już się kończy, ale okazuje się minęła raptem chwila i trzeba siedzieć dalej. Teraz natomiast dwójka nastolatków była w zgoła innej sytuacji. Im czas uciekał przez palce. Każda sekunda była na wagę życia małej dziewczynki. Każda chwila zwłoki mogła oznaczać śmierć kogoś tak małego i niewinnego.
Fuyue szybko zdała sobie sprawę, że to ona jest mózgiem tego zadania, że to od jej szybkim decyzji zależeć będzie to, czy Ayumi przeżyje ten dzień. Musiała wstrząsnąć chłopakiem. Kolejna osoba do pilnowania w tym momencie mogłaby zaprzepaścić wszelką nadzieję. Blondyn potrzebował jeszcze kilku sekund i był gotowy. Przycisnął do siebie jeszcze mocniej lodowate ciałko. Kunoichi złapała go za rękaw i zaczęła prowadzić. Adrenalina jednak działała cuda. W ułamku sekundy obojgu zrobiło się o wiele cieplej. Ba! Zupełnie zapomnieli, że jeszcze kilka chwil wcześniej marzli. Teraz pędzili ile sił w nogach przedzierając się przez zaspy śnieżne i śnieżyce. Niestety domków nie było, aż do osady, a tam... tylko jedno było takie miejsce, które mogło im teraz pomóc.

Zmiana lokalizacji >>

[Arii]

Szukał odpowiedniego miejsca na trening i nie mógł znaleźć. W końcu usłyszał o tajemniczym miejscu, które owiane jest jakimiś legendami i baśniami. Gdyby miał inny humor i stan jego psychiki byłby inny… Możliwe, że udałoby mu się napisać coś pięknego, ale nie teraz na tym się skupiał. Piękne drzewa, krajobraz mało go obchodziły. Cały czas miał przed oczami dziwną postać w Sali operacyjnej. Jej kościane dłonie, policzki… Możliwe, że to jego wyobraźnia zadziałała, ale nie mógł być tego pewien. Rzucił rękawice śmierci, więc teraz musiał dotrzymać jej kroku.
Otworzył zwój, który przypadkiem zabrał z gabinetu ojca. Nie była to stricte technika medyczna, ale wykorzystywała potrzebne umiejętności medyczne, żeby osiągnąć dany poziom siły.

  Ukryty tekst

Zaczął zastanawiać się czy dałby radę w środowisku, gdzie musiałby chronić nie tylko życie innych, ale i swojego. Nie posiadał odpowiednich umiejętności, żeby cokolwiek zrobić w nocy, kiedy pacjentka umierała na stolę czy dałby radę w stresującym środowisku, gdzie toczyłaby się walka? Wątpił… To oznaczało, że musiał w końcu zdobyć i takie doświadczenie. Nie mógł wiecznie zbierać czystej teorii, ale praktyka też mu się przyda, bo aktualnie nie posiadał żadnego wyczucia.

  Ukryty tekst

Kiedy opadł na ziemię odetchnął głęboko. Przyłożył do prawej dłoni lewą i zaczął ją zaleczać. Wracając do pozostawionego zwoju, zrobił to samo z lewą. Po ranach nie było śladu. Dopiero teraz poczuł, że ma lekką zadyszkę. Musiał chyba zacząć bardziej dbać o swoją kondycję, bo było z nią kiepsko. Zabrał ze sobą wzór. Spojrzał się na las.
Był piękny.
Z delikatnym uśmiechem, chociaż nadal z ciężarem na sercu poszedł przed siebie, szukając dalszych sposobów, żeby wyrównać wyścig z Kościaną Postacią.

Z/T

  Ukryty tekst

[Arii]

Dotarł do swojej kryjówki i miejsca, gdzie przeprowadził pierwszy prawdziwy trening. Nie miał co tracić czasu. Znalazł od razu jak najdalsze miejsce w lesie i ustawił się na samym środku zostawiając rzeczy pod jednym z drzew. Odsunął się dwadzieścia metrów w głąb.

  Ukryty tekst

Odetchnął i przysiadł pod jednym z drzew. Udało mu się. Teraz mógł chwilę odpocząć. Została tylko jeszcze tylko jedna rzecz do nauczenia, o której od dłuższego czasu myślał… Ale to zaraz. Musiał odzyskać swoje pokłady chakry… Coraz lepiej radził sobie z jej kontrolą. Ale wymagało to jeszcze trochę pracy.

[Arii]

W końcu wypadałoby wstać z tej ziemi… I tak zrobił. Musiał wdrożyć swój plan w życie, długo o nim myślał i znał słabości swojego ciała, ale również wiedział, co może przez to zyskać w przyszłości. Jako medyk musiał zadbać o swoje bezpieczeństwo podczas walki, w której nie był wyszkolony i nie posiadał w tym żadnego doświadczenia.

  Ukryty tekst

Upadł na jedno kolano, skupił się na swojej chakrze. W trakcie tych dwóch prób… Chakra naprawdę zaczęła opuszczać jego ciało. Odetchnął głęboko. Raczej nie tego się spodziewał, sądził, że kontrolował chakrę idealnie, ale… Może to inny czynnik na to wpłynął? Zmrużył oczy i spojrzał się na swoją dłoń. Zależył Chiyute zadrapanie z pierwszej próby. Czy było możliwe, że tworzył właśnie chakrożerną technikę? Wiedział, jak odpowiednio podzielić swoje zasoby, żeby nie dochodziło do takich sytuacji… Chociaż wiedział, że jest w stanie przesadzić… Może wypuścił jej za dużo?

  Ukryty tekst

Leżał tak przez długi czas, ale postanowił, że wyruszy ze swoim jedzeniem do domu. Bo czuł, że zaśnie w swoich wymiocinach. Znowu wypompował się z własnej energii… Nie wiedział, że stworzy tak niebezpieczną technikę dla samego siebie… Mimo, że kontrolował idealnie zasoby…

  Ukryty tekst

z/t

[Arii]

Kolejny z cieplejszych dni w Fuyuhanie. Kolejny piękny dzień, żeby nauczyć się techniki, którą odkrył w książce z opisem trucizn i antidotów.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

z/t

[Sashiko]

Po finalizacji misji polegającej na oddaniu zwoju nieszczęsnej ofierze kradzieży i napaści, jakim był skryba, Sashiko była już wolna. To znaczy nie do końca, bo wypadałoby jeszcze zgłosić się z raportem do siedziby władzy oraz po wynagrodzenie. Ale z drugiej strony nie spieszyło jej się już, bo wystarczyło tylko dopełnić formalności i będzie mogła sobie dopisać kolejną misję do swoich statystyk.
Wolnym krokiem skierowała się więc do siedziby, gdzie złożyła raport i pobrała wynagrodzenie. Nie miała w zamiarze nic już robić tego dnia - zrobiła w końcu kawał dobrej roboty, nawet jeśli była to tylko misja rangi C. Niezależnie od motywów tego chłopca-złodzieja na ulicach było o jednego przestępcę mniej. Kunoichi zwyczajnie nie chciało się zagłębiać w to, czy miał on jakąś trudną historię, która sprowadziła go na tę ścieżkę czy był po prostu zły z wyboru. Wieczorem tego samego dnia udała się na kolację do jednej z wielu karczm Fuyuhany, gdzie zatrzymała się również na nocleg.
Następnego dnia, wypoczęta i odświeżona stwierdziła, że po ostatnim rozszerzeniu swojego arsenału broni należy pójść za ciosem. Czasy były niestabilne, przyszłość niepewna, więc oprócz rozwiązywania problemów Cesarstwa trzeba było jeszcze zadbać należycie o swoją własną formę.
Na miejsce treningów, które odwiedzała przez następny tydzień wybrała sobie Gaj Ostara. Była w tym miejscu wcześniej chyba tylko ze dwa razy i to na krótko. Zapamiętała je jako oazę spokoju położoną stosunkowo blisko Fuyuhany, a więc znakomite miejsce do treningów. Co ciekawe, kiedy przyszła tam pierwszy raz, dużo łatwiej myślało jej się o tym, co powinna trenować i co przyda jej się najbardziej. Była to kwestia albo spokoju, jakiego tu zaznawała albo specyficznej aury tego miejsca (albo jednego i drugiego).
Jej trening każdego dnia składał się z dwóch głównych części.

  Ukryty tekst

[Sashiko]

Trenowanie w tym miejscu szło jej naprawdę dobrze, dlatego Sashiko wracała tutaj częściej, niż miała pierwotnie w zamiarze. Wpadła jednak w doskonały rytm dzienny przy całkiem niegłupich proporcjach trening-odpoczynek, dlatego nie chciała go przerywać.

  Ukryty tekst

Po mniej więcej dwóch tygodniach spędzonych na treningu tego i owego, Asami stwierdziła, że to czas, by udać się po nowe zlecenie. Wzmocniła się - może nie jakoś znacznie - ale na pewno w stopniu, który dawał jej nieco większą wszechstronność. Była gotowa na nowe wyzwania.

  Ukryty tekst

ZT

[Sashiko]

Zgodnie z planami, Sashiko wałęsała się po Fuyuanie, dzieląc swój czas między odpoczynkiem, trenowaniem i podsłuchiwaniem plotek.
Jeśli chodzi o trening, to znowu wybrała na jego miejsce Gaj Ostara. Był on znakomity do tego celu przede wszystkim ze względu na panujący tu, charakterystyczny klimat i brak ludzi wokół. Można było więc trenować technikę, która miała nieco zwiększyć jej możliwości jeśli chodzi o strzelanie z łuku.

  Ukryty tekst

Po kilku dniach treningu stwierdziła, że umie już wszystko w takim stopniu, który ją zadowalał. Technika może być bardzo przydatna podczas walki. Miała ona potencjał, żeby kończyć starcia w zasadzie od razu – ale wszystko zależało od tego, w jaki sposób zostanie ona wykorzystana przez łuczniczkę. Na tym swoje wizyty w Gaju Ostara zakończyła - na razie, oczywiście.

  Ukryty tekst

ZT

[Arii]

Kolejny dzień po pracy w szpitalu. Musiał zacząć wprowadzać swój morderczy plan treningowy w życie, jeżeli chciał niedługo zacząć działać. Dawno nie był w tym miejscu, więc ucieszył się widząc piękny Gaj, który pozwalał mu się uspokoić i odpowiednio skupić.

  Ukryty tekst