Dzielnica portowa

[Yuichi]

Wiosna 393
Fabularyzowanie, kolorowane

---

Jego spotkanie powinno zacząć się chwilę temu. Wszystkie znaki na to wskazywały. Położenie słońca na niebie i wpadające przez co chwilę otwierane drzwi cienie, towarzystwo rozhulało się na tyle mocno, że ledwie było słychać coś oprócz jednego wielkiego jazgotu. Stolik przy którym wciąż był pusty kiedy wrócił do niego z kuflem zimnego ale. Starał się nie pić zbyt często, lecz podenerwowanie wzięło górę, a w dodatku musiał czymś zmyć ten nalot na gardle wywołany przez panujący tu zaduch. Chłopak wciąż się zastanawiał dlaczego oczekiwany jegomość był jeszcze nieobecny. Gul. Czy został przechwycony przez strażników miejskich Hanamury i teraz śpiewał im co i komu niósł? Gul. Nie, nie może być. Nawet takie szemraki jak on mają swój honor, siedziałby cicho, co nie? Gul. Uderzył pięścią w stół kiedy drzwi wejściowe do „uderz go szklanką” się otwarły, acz postać wchodząca była mu nieznana. Gul, bek.
- O kurwa! - Gdzieś zza jego pleców doszedł go wyraźny okrzyk zdziwienia. Człek musiał być skierowany w jego stronę, inaczej nie wyróżniłby się z gwaru. – Chłopaki… patrzta co tu przywiało nam, ja pie… - Jego wypowiedź przerwało obleśne i przeciągnięte beknięcie, za które otrzymał wiwaty od swoich znajomków. Ostry akcent tylko potęgował wrażenie nienawiści w głosie, a niewiele pomagał przy pozytywach. Poczuł nagle jak ktoś szturcha go w plecy, a następnie pada salwa śmiechu. Zignorował to i przystąpił do kolejnego łyku ale. Nie było mu to jednak dane, ulep się przykleił i nie odpuszczał. Oparł się tym razem o jego stolik i nachylił jednoznacznie. Tego mu brakowało, bitki w barze. Przybył tu jako zwykły szary człowiek, chcąc załatwić zwykłe szare interesy i odejść stąd zwykłą szarą ulicą. Ponowił ignorowanie jegomościa, którego smród przeżerał mu się przez gałki oczne. Ten to najwyraźniej nie mył się od kilku wacht, ale na jednego z koleżkami czas umiał znaleźć. Rozpoczął manewr przystawiania kufla do ust aby siorbnąć kolejny łyk. Nic z tego. W połowie drogi, szklanka którą trzymał została wytrącona z jego ręki i poszybowała w ścianę.
- A ty to się kurwa nie zgubiłeś panienko? Przylazł taki do naszego baru, zacnego baru. Gdzie są tylko najznamienitsi ze znamienitych. Ciężko pracujący ludzie i nie ma tu miejsca dla takich jak ty. – Splunął na posadzkę i zacharczał po więcej, co skończyło się niekorzystnie bo zatkało mu tchawicę i musiał odkaszleć. Mela była sroga, lecz najwyraźniej hulanie po karczmie przy naddatku alkoholu kończyło się poplątaniem w neuronach i zamiast splunąć także tym ładunkiem, połknął go. Seta patrzył mu prosto w twarz i pomimo poważnego zdenerwowania, nie omieszkał skrzywić się na ten widok. - Obrzydliwe. -
- Coś ty powiedzioł?! Nie no nie wytrzymie! Chłopaki no nie wytrzymie no! Zabije. -
- Weź mu jebnij, co się bydzie obnosić!-
- Wal na rybi łeb i wracamy chlać. –

Salwa śmiechu przerywana była pogróżkami. Niewiele osób zwróciło na nich uwagę, najwyraźniej takie zachowanie było tutaj normą. Ciekawe tylko, czy każdy outsider był w ten sposób atakowany. Nigdzie nie znalazł adnotacji jakoby było to miejsce dla pracowników zakładowych, wstęp był wolny. Kto chciał to chlał. Mężczyzna, gruby ogar o aparycji fermentującego jabłka nosił się z nogi na nogę i oglądał to na kolegów, to na Yuichiego. Zbierał myśli, widać że bolało. Chłopak miał zamiar podnieść się aby nie być na straconej pozycji, lecz ten szybkim ruchem oparł się ponownie o jego stolik i wyciągnął palec skierowany prosto w nos młodzieńca. Nie dało się nie zauważyć ogromnych gród ziemi pod poszarpanymi paznokciami. Nie odstawał czystością od reszty ciała.
- Ty se nie pozwalaj. Bo ja nimom czasu na takich jak ty. Mam propozycyję, weź ten głupi, rybi ryj i wypierdalaj daleko. Najlypij na kuter jebać martwe ryby. To cię jara ta? Pewnie, że jara. – Rozprawiał jeszcze przez chwilę na temat szarpania wnętrzności podczas, lizania łusek i innych dewiacji, na samą myśl o których chłopakowi robiło się niedobrze. Niedobrze robiło się także wokół nich. Ogr mówił coraz głośnie, jego koleżki przybliżali się coraz bardziej, a i więcej osób oglądało się w ich stronę. Musiał to szybko przerwać. Nerwy trzymał na wodzy. DNie tak dawno, bo dwa dni temu zaliczył walkę z Hatoshi-senpai, ten tu przy Yukim to zwykły leszcz. A i doświadczenie się przyda.
- Chce się tylko napić Ale, więc zabieraj ten parszywy ryj sprzed mych oczu. I to najlepiej po następną kolejkę dla mnie w ramach rekompensaty za stracony trunek. - Wskazał na ścianę, o którą rozbiła się jego szklanka. Wiedział, że taka odzywka w połączeniu z odwróceniem wzroku poskutkuje jak płachta na byka. Jednocześnie podważył jego autorytet, siłę i chciał go poniżyć poprzez zlekceważenie. Jego czyn mówił jedno, jesteś dla chłopaka niczym brud na podeszwie. Seta nie czekał na reakcję, natychmiastowo złożył pieczęci psa i tygrysa, stawiając swoje kopie pomiędzy jego znajomkami, a także jeszcze jeden przy słupie zaraz za ogrem. Uszu chłopaka doszedł bulgot od tego stworzenia, był wściekły. Ślina kapała we wszystkie strony. Złożył znak tygrysa i odwrócił się ponownie w kierunku agresora. Był to dobry ruch, gdyż pięść brudasa leciała w jego stronę. Zrobił szybki unik pod pachą i stał już w tym samym miejscu co uprzednio podstawiony iluzoryczny klon. Ogromny chłop ledwie zdążył się odwrócić by ponowić atak, a wokół ciała młodzieńca zaczęła rozchodzić się mgła. Gęsta jak mleko. Jego przeciwnik mimo to go dostrzegł, lecz dokładnie tak zakładał Yuichi, bo kiedy cały lokal został objęty tym obłokiem, on czmychnął kilka stolików dalej i usiadł sobie na krześle. Teraz cała karczma była zdezorientowana, tylko co niektórzy mogli zaobserwować co się faktycznie wydarzyło, cała reszta została wzięta z zaskoczenia. Wybuchła lekka panika. Ktoś coś krzyczał, ktoś się o coś przewracał. Nie było widać ani drabów, ani niczego innego. Co chwilę tylko cień przelatywał przed jego oczami, ktoś go szturchnął, ktoś wpadł całym ciałem. Kilka sekund wystarczyło, tak przynajmniej uważał bo nie był w stanie tego zweryfikować inaczej, aniżeli puścić pieczęć.
Po chwili powietrze znów było przejrzyste. Szkód nie było tak wiele jak się spodziewał. Tylko co któraś osoba raczyła się ucieczką, reszta dopiero co wyłaniała się spod stolików. Ktoś złapał się belki pod dachem i nie mógł samemu zejść. Jednak wisienką na torcie były położone cielska czterech mężczyzn, którzy wierzyć lub nie, położyli siebie nawzajem. Może poza ostatnim, tym który go nagabywał. Ogr po prostu chcąc zaatakować chłopaka, wbił się w słup i na nim się osunął. Widok był przedni.
Właściciel lokalu i jego pomoc zaczęli krzyczeć na osobników, najwyraźniej nie skojarzyli Sety z tym zajściem a nikt nie raczył się też wychylić by naprostować ich rozumowanie. Cóż, w końcu ten kto widział całe zajście wiedział, że to nie ten biedny chłopak jest tu winien, on tylko siedział przy stole i kosztował trunku. Lampka zapaliła mu się w głowie. Wykorzystując powstałą sytuację, chwycił za kufel za ladą i nalał sobie Ale. Wracając do przechwyconego stolika popijał je powoli patrząc, jak obsługa próbuje wytahać nieprzytomnych mężczyzn poza lokal, na bruk i chłód. Był z siebie bardzo dumny. Gul. Pozytywnym aspektem tego zajścia było to, że mgła zebrała większość nieczystości z powietrza i rozproszyła je poza lokal lub osadziła na posadzce. Gul. No nic, musi czekać dalej. Zdenerwowanie na oczekiwanego powróciło ze zdwojoną siłą. Gul.

Seta Yuichi
Inni

[Arii]

1/7

[D] Yuichi, mamy problem Yuichi

Dzielnica portowa.
Smród, szczyny, różne wydzieliny z każdej części ciała. Zapach dopiero co duszących się ryb w sieciach na kutrach rybackich, dźwięki bicia toporem i innymi tępymi narzędziami w głowy biednych zwierząt, które trafią na sprzedaż w różnej formie. Dopiero co przybyłym mogło się zrobić niedobrze, ale niestety, to była codzienność większości na wyspach Cesarstwa. Nikt nie uważał tego za obrzydliwe lub barbarzyńskie… No może oprócz tych słabych, nie potrafiących dobrze się wygrzm… zabawić pind, co to uważają się za osoby z wyższych sfer.
A pojawił się tutaj jegomość, który na samą myśl oglądania fekaliów już ma wyrobione zdanie i odpowiednie doświadczenie. Ba! Nawet się w nich taplał, dosłownie! Ale po co mógł tutaj przybyć? Czego mu brakowało w wojsku? Wolności? Braku ciągłej kontroli? Czy lekkiego wyluzowania w codzienności? Zabawa w barze dopiero się rozkręcała a już sobie odpuścił. Czy On na pewno był z Morskich Klifów? Nie był twardy, brutalny, no i nie pluł, gdzie popadnie. Dużo mu brakowało do roli mężczyzny na tej wyspie.
Ciągle czekał, czekał. Był zaczepiany, później wtopił się w otoczenie i nikt go nie widział. Po małej rozróbie, każdy postanowił zwrócić się w drugą stronę. Chłopak popijał piwo i oczekiwał na przybycie swojego dostawcy – tak go nazwijmy. Ćpun.
Aż tu nagle po kolejnej godzinie przy piwie wpadł zakapturzony mężczyzna. Raczej niezbyt wysoki, metr siedemdziesiąt maks. Drobnej budowy. Każdy przyjrzał się nowo przybyłemu i już były uśmieszki, że kolejna ofiara się pojawiła. Ale ściągnął kaptur i każdy sobie odpuścił. Delikatne rysy, długie, czarne włosy i niebieskie oczy. Ale nie takie zwykłe, niebieskie oczy. O tak głębokim błękicie można tylko marzyć. Był znany w tym przybytku, co niektórzy najwięksi z zimna się zatrzęśli portkami i odwrócili od niego. Ten wypatrzył swoją ofiarę. Od razu przysiadł się do młodego żołnierza. Spojrzał w prawo i w lewo.
-Yuichi, mój drogi kompanie od listów…. Mamy problem. jego twarzy była całkowicie bez wyrazu, ale powiedział coś niepokojącego. Bez cienia emocji, jakby tak naprawdę było to coś błahego. -Niestety, ale to co chcesz jest… Hm… Delikatnie poza moim zasięgiem. machnął do barmana. Tamten szybko zaczął nalewać i już zaraz na stole leżał kufel z piwem. Wziął głęboki łyk i odetchnął. -Doprecyzowując. Aktualnie jest poza moim zasięgiem. przeczesał końcówki swoich włosów i zagwizdał. -Pytanie czy tak bardzo Ci zależy na tym, co chciałeś? Bo jak nie to się zmywam a jak tak… puścił do niego oczko dając znać, że ma plan. Tylko czy na pewno można było mu ufać?

Diler

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Yuichi, mamy problem | Prowadzący: Arii | Post 2/14

---

Znudzony czekaniem i popijaniem Ale, zaczął mieć niesmaczne wrażenie, że powinien zmyć się z tego miejsca. Nie było jeszcze na tyle późno, by musieć zostać, w tym przesiąkniętym smrodem martwych, i świeżo prutych ryb, miejscu. Wystarczyłoby by dokończył kufel, a jego noga nie wróciłaby w to miejsce i musiałby szukać innego dostawcy. Odstawiając szklankę po raz kolejny, jego uwagę przykuł dźwięk drzwi łopoczących w futrynach. Mimowolnie oczy podążyły za źródłem, lecz nim zrozumiał na co patrzy, miejsce naprzeciw niego zostało zajęte. Chyba za dużo to było jak dla niego. Każda używka, nie ważne jak słaba, powinna być odpowiednio dozowana. Ta kolejka znalazłaby się już poza tą granicą, co uwydatniało się w głośniejszym szumieniu w głowie. Nie zachowywał się jednak tak jak cała reszta tubylców, czyli głośno i agresywnie, starając się udowodnić swoją męskość choćby poprzez plucie, czy coś tak głupiego jak wytykanie palcami. Usłyszenie swojego imienia ściągnęło go na ziemię w trybie pilnym. Nie tego się spodziewał po kimś, kto raczej nie chwalił się własnym.
- Zaraz, zaraz. Jaki problem. - Próbował rozeznać się w sytuacji choć nie otrzymał jeszcze jakichkolwiek informacji poza właśnie stwierdzeniem, że ów problem istnieje.
Częściowo rozwiane zagadnienie podniosło chłopakowi ciśnienie, niemalże tak wysoko jak czwórka łotrów sprzed chwili, godziny, może dwóch. Jakim prawem zjawiał się tutaj bez towaru. Po cholerę zawracał mu głowę, czymś czego nie mógł dopiąć sam. Nim jednak zdążył powiedzieć cokolwiek, słowotok jegomościa, choć przerywany, nakazał mu się wstrzymać. Słuchał z uwagą biorąc kolejny łyk.
- Co ty odstawiasz. Chcesz mi powiedzieć, że przybyłem na darmo? Pomyśleć, że lojalność wobec stałego klienta coś powinna znaczyć. - Trzeźwe myślenie odstawił na bok. Chęć do przebywania tu, na tej wyspie wyparowała. Nie całkowicie, wciąż miał coś do załatwienia później tego dnia. Ale zaraz po tym, żegnaj Kantai. Odsunął swoją szklankę na kilka centymetrów dalej, dając sobie znać że ma już dość. Próbował ogarnąć jakoś sytuację. Po co pytał go o to jak bardzo tego chce. Do teraz myślał, że właśnie tak jest, acz uczucie to było odmienne. Potrzebował, było lepszym słowem.
- Czego ode mnie oczekujesz? - Poprawił swoją sugegasa, którą wciąż miał założoną na głowę pomimo całego wcześniejszego zamieszania. Wciąż chciał pozostać anonimowy dla wszystkich innych niż ten oto osobnik przed nim. Skoro rozpoznał go nawet z takim nakryciem, cóż, bardzo dobrze. Podczas oczekiwania na odpowiedź, analizował nadchodzące scenariusze. Koślawo, przez promile, ale nie poddawał się.

[Arii]

2/7

[D] Yuichi, mamy problem Yuichi

Chłopak zmrużył tylko oczy. Pił dalej swoje piwo patrząc się, jak szeregowy się do niego pluje. Zaśmiał się dopasowując głośność do otoczenia. Po czym splunął na podłogę.
-Yuichi. Masz odebrać to co zostało mi zabrane. Przez Twoich. chłopak przyjrzał się jeszcze raz swojemu klientowi, który chyba nie szanował swojego „pana”, który miał nad nim władze w tym jednym aspekcie. Mógł mieć coś, co ten marny żołnierzyk potrzebował. Splunął jeszcze raz. -Powiem wprost, pijany żołnierzyku. Mógłbyś być samym Cesarzem Waneko. Miałbym to w dupie. Źle zacząłem rozmowę. spojrzał się krzywo na Yuichi’ego, który mógł się ugryźć w język. -Masz kurwa odzyskać mój towar, który chcesz kupić, od zasranych żołnierzyków przy bramie. Zrozumiano czy jeszcze inaczej Ci to wytłumaczyć? mężczyzna zdecydowanie nie był zadowolony z tonu, który narzucił Seta. Oj nie. Chyba nie tak powinno się rozmawiać z kimś, od kogo chciało się coś załatwić i kto również się narażał w całej tej sytuacji.
Dopił swoje piwo i sięgnął po to odłożone chłopaka. Chyba za dużo wypił i za dużo wrażeń z dorosłego życia było dla niego. Przyjrzał mu się i zrobił parę wdechów.
-Wracając do normalnej rozmowy. Wchodząc do portu te gnojki zabrały mi towar dla Ciebie. Zostawiając mnie z niczym. Nie pytaj czemu. Ostatnio strasznie się rozwydrzyli nie mając dowódcy. splunął jeszcze raz na ziemię i wziął głęboki łyk Ale chłopaka. Wykrzywił się. Nie rozumiał, jak można było pić coś tak słabego. Wolał zdecydowanie mocniejsze piwa i trunki, ale zadowoli się tym. W końcu było za darmo.

Diler

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Yuichi, mamy problem | Prowadzący: Arii | Post 4/14

---

Rozkazujący ton rozmówcy nie przypadł Secie do gustu. Pomijał fakt, że zachowywał się jak oblech, każdy z tych stron tak robił, a mimo to dało się go strawić. Ale cała otoczka, jaka roztaczał była mu po prostu nie w smak. Nie jeden raz spotkał się z takimi osobnikami, którzy wyszli z szemranego towarzystwa jedynie by je szerzyć. Wszyscy, co do joty, usilnie dążyli do bycia postrzeganymi jako narwani, niebezpieczni i czasem szaleni, grożący na lewo i prawo babkom, matkom i córkom. W większości przypadków były to puste słowa, bo wyniszczone organizmy tych typów, nie były zdolne nawet do utrzymania klocka na miejscu. Ot, co. Nawet jeżeli jakiś byłby zdolny do tego wyczynu, to daleko byłoby takiemu osobnikowi do podjęcia walki. Zawsze jednak znajdą się ci odważniejsi, czy bardziej szaleni, naćpani. Ci, którym i tak wszystko jedno bo nic nie osiągnęli, ani nie mieli drogi ucieczki, którą sami sobie odcięli i całe życie stawiają na jedną kartę. Lepszą lub gorszą. Mocniejszą, lub nie. Przewidzenie ich ruchów może nie należało do najłatwiejszych zadań, lecz nie było niemożliwe. Otóż jeśli rozpoznamy towarzystwo odpowiednio dobrze, to zaczynają się wyłaniać schematy działania. Co sprawia, że podejmują konkretne decyzje. Pycha, pazerność, ogromne ego połączone z małymi cohones, czy zwyczajnie wyżerająca resztki godności bieda.
Szeregowy miał dość tej błazenady i robił to jedynie ze względu na skręty, których niemalże nie sposób dostać nigdzie indziej. Ten człowiek, można rzec, miał wyłączność na terenie morskich klifów. Gdyby go stracił, to jedyne co by mu pozostało to rozpracowanie jego systemu dostaw i przejęcie go w całości. To z kolei wiązałoby się z otwarciem pełną gębą jednostki przemytniczej, działającej w szarej strefie, a także wplątanie się w konflikt z prawem pomimo, że przedmiot zainteresowania nie znajdował się na liście tych zakazanych. Po prostu mało osób wiedziało, lub chciało uznać zwijki z suszu za używkę większej wagi. Poza ciekawym smakiem, miały działanie relaksujące, lecz nie odmóżdżające. Wszyscy jednak wiedzą, że niekoniecznie to co nie jest zabronione, może być legalnie rozprowadzane po terenach cesarstwa.
Psychika młodego żołnierza była zdecydowanie silniejsza od tych głupich gierek. Facet miał problem, którego sam nie mógł rozwiązać. Kawa została wyłożona na ławę. Ubarwianie gówna brokatem nie sprawi, że nie będzie ono w sednie istoty, gównem. Yuichi wiedział już, że nie ma sensu kłócić się z kimś takim nader mocno, bo cokolwiek by nie powiedział, spłynie po nim jak po kaczce. Sytuacja, w którą się zapuścił była jak znalezienie się między młotem, a kowadłem. Jeżeli nie zrobi nic, nowy tryb zostanie przyjęty i ze zwykłych interesów typu kupuj-sprzedaj, zamieni się w chłopca na posyłki. Jeżeli zaś powie za dużo, to istnieje spore ryzyko, że straci dostawcę, a o nowych i solidnych jest trudno.
Nowych, którzy nie próbują lecieć w kulki z jakością albo ceną. Tu była zawsze stała, zarówno jedno jak i drugie. Przyjrzał mu się przez chwilę delikatnie rozmytym wzrokiem, który zdecydowanie już się nie pogarszał. Hah, z dwojga złego wolał drugą opcję. Jeszcze jakiś czas temu, pozbawienie go stopnia wojskowego nie znaczyłoby aż tak wiele. Po prostu musiałby przyspieszyć swoje plany, a co za tym idzie zmniejszyć szansę na ich powodzenie. Wciąż ktoś go odwodził od tego pomysłu, w czym on sam nie widział większego sensu. Zwyczajnie przytakiwał i robił jak mu kazano z nadzieją, że faktycznie nie widzi szerszego kontekstu. Teraz natomiast, cóż. Miał powód aby zabawić tam nieco dłużej, ale do tego potrzebował soku. Power-upa. Tego, co powinien mieć ten gość przed nim, a jednak nie miał. Wpatrzył się w błękit oczu, odetchnął i orzekł. - Faktycznie źle zacząłeś. Wystarczyło przyznać od razu, że spartoliłeś sprawę i potrzebujesz mnie aby nie zostać z gołym tyłkiem. Zaśmiałem się wcześniej z lojalności wobec klientów. Ma to jednak drugą stronę medalu. Zawsze byłeś dobrym dostawcą i ja też wracałem do ciebie. Teraz… kiedy pali ci się pod stopami, bo pewnie wisisz komuś za towar, grozisz mi bo mam własne zdanie? Nie. - Odchylił się na swoim krześle, odsuwając równocześnie głowę do tyłu w zamyśleniu. Strzelił karkiem raz i dwa, po czym powrócił do rozmówcy. - Jeżeli chcesz abym Ci pomógł, po prostu poproś. Nie zrobię tego oczywiście za darmo, bo biznes to biznes, a nie szukanie przyjaciół. Zakładam, że jest tego więcej niż tylko dla mnie. Zróbmy więc tak. - Zrobił, krótką przerwę i zbliżył o centymetry twarz w jego kierunku. Oczy już nie latały, były skupione na jego. - Mój towar jest mój. Za odzyskanie reszty, szacunek. - Zacmokał aby zaakcentować kropkę w wypowiedzi. Nie dać sobie w kaszę dmuchać. Tą wiadomość próbował przyswoić ostatnimi czasy. Ile to razy unikał konforntacji, bo nie był pewny swoich umiejętności. Doprowadził do tego, że trzecią, no teraz już czwartą jeżeli liczyć tych, których wynieśli za próg karczmy, dopiero co odbył, a był obecny na tyłach frontu podczas wojny. Gdyby o tym teraz pomyślał dosadniej, to zrobiłoby mu się niedobrze z faktu do jakiego stanu doprowadził swój talent. Swoje dziedzictwo. Nadszedł czas aby to zmienić.
- To dobry deal i radzę ci go zaakceptować, a później przestrzegać. Jedyne czego od Ciebie chcę, to interesy. Nie mniej i nie więcej. -

  Ukryty tekst

[Arii]

3/7

[D] Yuichi, mamy problem Yuichi

Handlarz skrętami spojrzał się na chłopaka i odetchnął. Dokończył jego piwo i wstał. Nie zamierzał robić tutaj burd, ale właśnie chłopak stracił swoją okazję na współpracę z nim. Krzywo się na niego spojrzał i splunął na stół obok jego dłoni. -Tak marny żołnierzyk, jak Ty nie powinien pyskować tam gdzie nie trzeba. Sprzedawałem Ci to, bo dobrze płaciłeś, ale chyba alkohol zamieszał Ci trochę w głowię i zapomniałeś do kogo mówisz. Chcesz skręta to sobie go zdobądź na własną rękę. Weź wszystko co tam będzie i już nigdy nie wynurzaj swojego dupska z Hyou. Pamiętaj, że dobry handlarz ma oczy wszędzie i wie wszystko, o kim trzeba.- spojrzał się krzywo jeszcze na pożegnanie i zatrzymał się plecami do niego, zaśmiał się pod nosem z całej tej sytuacji.

-Tak tylko zaznaczę, że nie jestem osobą, która tylko sprzedaje. Ale to ja to tworzę, rozprowadzam i każę innym to zrobić. Nie doceniłeś mnie. Specjalnie Ci sam to sprzedawałem, bo masz ciekawe powiązania z rodziną, która mnie interesuje. Powodzenia w zdobywaniu skrętów.- pomachał mu na pożegnanie i zniknął. Nikt nawet nie zwracał na nich uwagi. Yuichi został samemu z myślami. Mógł wrócić do Hyou bez tego po co tutaj przybył lub… Wziąć to co go tutaj przywołało, prawda?

Diler

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Yuichi, mamy problem | Prowadzący: Arii | Post 6/14

---

- Szlag by to. -Seta uderzył pięścią w stół, nie mogąc powtrzymać przypływu złości. Pusty kufel, który opróżnił za niego jego rozmówca, poderwał część denka i zakołysał się. Wykręcił kilka razy wokół własnej osi, po czym ponownie zatrzymał się w początkowej pozycji. Chłopak krzyczał w myślach ze zdenerwowania, jakie przyniosło ta rozmowa. Adrenalina, która przeszyła jego ciało spowodowała otworzenie żył i szybsze krążenie, a to zaowocowało przyspieszonym wchłonięciem alkoholu. Momentalnie dotarł on do jego ośrodka nerwowego i zachwiał jego pracą. Gdyby tylko wiedział, jak potoczy się ta dyskusja, ten dzień, to zaplanowałby go inaczej. - Ćwok.
W środku znów było czuć potem, alkoholowym wyziewem i innymi odorami. Oparł czoło o dłoń i odczekał w tej pozycji chwilę, aby nowo nabyte minerały się ustabilizowały, co trwało ledwie kilkanaście minut, po czym wstał i nie oglądając się za siebie wyszedł na ulicę. Po pierwsze, pomimo przytępienia niektórych zmysłów, węch wciąż działał nienagannie. Po drugie, nic go już w środku nie trzymało, bo sprawa którą chciał załatwić, rozmyła się w powietrzu. Nie podobał mu się pomysł dwudniowej daremnej wędrówki, aż na Kantai, by wrócił z niczym po kolejnych dwóch. Z tego co pamiętał, to w jego posiadaniu ostała się tylko ostatnia sztuka, którą teraz z chęcią by skosztował aby ukoić zszargane nerwy. Wizja wyprztykania się ze zwijek, nie należała do tych pozytywnych, a być może tak miała wyglądać jego przyszłość. Jak coś aż tak trywialnego jak wniesienie kilkudziesięciu fajek do portu, mogło się tak nie powieść. - Cholera no… gdzie to było? - Mruknął pod nosem rozglądając się po budynkach, przechodniach, alejkach. Szum w głowie powoli ustępował, cóż słaby trunek szybko odchodzi, w dodatku kiedy dopadnie kogoś szybsze pompowanie krwi. Powtórzył w myślach słowa dilera, o tym kto i gdzie zabrał mu towar. Wniosek był jeden, jeżeli faktycznie było tak jak mówił, to kierunkiem byłoby wejście do portu. Zszedł na ubocze alejki dążącej do głównego wejścia. Naciągnął mocniej czapkę na oczy i parł przed siebie. Nie chciał przyciągać zbędnej uwagi. W sumie to nie powinien mieć powodów do takiego zachowania, był zwyczajnym odwiedzającym piękną dzielnicę portową Hanamury. A to, że był równocześnie wojskowym na przepustce, to zupełnie niepowiązana sprawa.
Złość która się w nim tliła wciąż dawała o sobie znać, gdy chłopak wertował spotkanie z dostawcą od a do z i z powrotem. Doszukiwał się czegokolwiek, co mogłoby mówić o podpusze, zasadzce, czy innym niejasnym elemencie. Koneksje rodzinne, chamstwo, wykorzystanie faktu bycia wojskowym, czy najwyraźniej zawyżona cena towaru. - Skurwysyn. Jeszcze się spotkamy.
A co go to obchodziło! Chciał sobie zrobić chłopca na posyłki, tfu. W dodatku śmiał twierdzić, że to on produkuje i rozprowadza ten stuff. Chłopak zaczął poważnie myśleć nad ostatnimi słowami. Jeżeli okazałoby się to faktem, to miał nie lada problem. Ostatnia partia wystarczyła mu na prawie dwa miesiące. Co jeśli część z zarekwirowanej paczki została już rozdystrybuowana pomiędzy żołnierzy? Nikt im przecież nie udowodni winy, tyle odebrali przemytnikowi ile jest w pudełku, tak jak mówi raport. Gdyby ją odzyskał bez wiedzy kogokolwiek, raport byłby zbędny. Był pewien, że żołnierze sami by go podarli o ile w ogóle zdążyli już sporządzić. Gdyby ten dokument dostał się wyżej, a na magazynie wykazano by braki, to śmiał twierdzić że polecą głowy… a nie, jednak nie. W wojsku rozwinęła się pewna patologiczna przypadłość niedbałości o dokumentację. W takim przypadku, mogłoby się rozmyć po kościach. Postanowił jednak na wszelki wypadek, ukraść również ów dokument, jeśli on w ogóle istnieje, oraz jeżeli będzie miał go w zasięgu swojej ręki.
Zbliżał się powoli do bramy głównej, gdzie miało nastąpić przeszukanie dilera. Spowolnił kroku wypatrując wszystkich strażników w okolicy, co robią, gdzie są, a co najważniejsze - gdzie ten towar?

[Arii]

4/7

[D] Yuichi, mamy problem Yuichi

No to Yuichi się zirytował, pragnienie zapalenia i zdobycia następnej dawki towaru była coraz większa, alkohol jeszcze bardziej ją wzmocnił. Ludzie mijali chłopaka i patrzyli na jego czerwoną z wściekłości twarz a może to chłodniejszy wiaterek? No nic, nie interesowali się tym. Po prostu go unikali żeby się nie napatoczyć agresorowi, który ewidentnie przejawiał zachowania godne kogoś, kto może zrobić krzywdę. Spotkanie z dilerem nie poszło tak jak powinno, do Yuichi’ego doszło, że ktoś się nim zainteresował a raczej jego pochodzeniem. Rodzinie mogło się to całkowicie nie spodobać, że przynosi taki syf w ich strony, zamiast zająć się żołnierzykowaniem. Mijał to kolejne uliczki i budynki, aż w końcu zauważył bramę główną Hanamury, przez którą szło się już ku Pałacowi, który nawet z tej odległości robił ogromne wrażenie. Do nosa chłopaka doszedł znajomy zapach. Im bliżej bramy tym był mocniejszy a jego zwoje mózgowe i wszystkie połączenia neuronowe zaczęły działać i wzmagać chęć zapalenia. Im bliżej bramy tym bardziej odczuwał zapach, ale również wzrok go nie mylił. Strażnicy na warcie trzymali w ustach zwitki, które tak bardzo kojarzył i które dawały mu tyle ukojenia. A Ci palili je sobie, jak gdyby nigdy nic… Ale w sumie nikogo już o tej porze nie było przy bramie, mieli fajrant.

Diler

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Yuichi, mamy problem | Prowadzący: Arii | Post 8/14

---

Znajomy zapach rozchodził się po okolicy, dotarł on też do nozdrzy chłopaka, co przywołało go do porządku. Od paru lat był z nim zawsze gdy miał gorszy dzień, coś świętował, albo chciał się wyciszyć. Zapach ten, smak oraz działanie specyfiku, stało się jego remedium na bolączki życia. Uwielbiał rolować zwijkę w palcach, czując jak równo cięty susz trzeszczy cichutko pod naporem. Dźwięk, jaki wydawała podczas uderzania o blat stołu, stroną od papierowego filtra. Stuk, stuk. Jak niewiele ognia potrzebne było aby rozpalić ją, by ta mogła uwolnić swój potencjał i roztaczać spokój ducha. Przygotowanie to, stało się rytuałem, bez którego nie dawała tyle samo przyjemności. Radości pochodzącej także z powolnego zaciągania się, przytrzymania i wypuszczenia w eter razem ze zbędnymi troskami. Ah, jak mu tego teraz brakowało. Aromat rozdzierający naturalny smród tego miejsca wcale mu w tym nie pomagał. Szeregowy mógł się tylko zastanawiać co się działo w jego organizmie, że z takim pragnieniem podążał za tą rzeczą. Mogło to mieć związek z tym, że bardzo nie lubił gdy ktoś pozbawiał go tego, co mu się należało lub było jego własnością.
Chłopak patrzył jak ci dwaj, palą je niczym zwykłe fajki z tytoniu, czy innej herbaty. Musiał wziąć się w garść, aby następnych nie spotkał ten sam okropny los.
Wziął głęboki wdech i wydech. Uwolnił napięte mięśnie twarzy, a połączenie tych dwóch ulżyło ciśnienie krwi. Szedł już opanowany. Nawet promile zdały się gdzieś ulotnić. Zważając na niewielką ilość osób, które jeszcze tutaj witały, nie mógł sobie pozwolić na przystanięcie i spokojne obmyślenie planu odbicia dobrodziejstw.
Nie miał wyboru jak zrobić to w locie, tu i teraz. Do jego głowy samoistnie napłynęły obrazy z momentu, kiedy podczas pobierania nauk w dojo klanu Ranmaru, sensei rugał go za coś czego nie zrobił. Pomimo świadomości tej, był w stanie przyjąć winę na siebie. Został wzięty z zaskoczenia i postawiony w sytuacji, w której nie bardzo jak miał się obronić. Emocje jakie wtedy czuł zapadły mu na długo w pamięć. Drugą sekwencją było pierwsze spotkanie z Hatoshim-senpai, którego grobowa miną wydała się młodzieńcowi przerażająca. Wydawało mu się, że dokładnie tego potrzebował aby odebrać paczuszkę i zakończyć ten dzień połowicznym sukcesem.
~ To jest to! ~ Wpadł na genialny jego zdaniem pomysł, który niósł ze sobą ryzyko niepowodzenia, ale jaki plan byłby go pozbawiony. Automatycznie wykonał trzy pieczęcie i przestał aż tak bardzo przypominać siebie.
Urósł o parę centymetrów, jego muskulatury również się zwiększyła, włosy przybrały ciemny odcień, oczy poszły w kolory brązu, a co najważniejsze to skóra zlała się odcieniem z tą tubylców. W ten sposób bardziej upodobnił się do kogoś, kto mógłby mieć autorytet w tych stronach. Przedziwnym zjawiskiem było to, że większość ludzi odnoszących sukcesy w armii, była po prostu wysoka, muskularna, lub jedno i drugie naraz. Pozostał mu jeszcze jeden element, jaki należało zmodyfikować, by akcja miała jakiekolwiek szanse powodzenia. Ludzie do których zmierzał, byli wojskowymi, a do takich przemawia głównie ranga. Skupił chakre w ciele i uwolnił ją kierunku swych naramienników. Wiedział, że nie może przesadzić, ponieważ im wyżej jest się postawionym, tym większa rozpoznawalność, z tym by nie mógł wybrać. Dwa kwiatki i dwa paski w zupełności wystarczą - Chuui. Średnia wyższa powinna starczyć, aż nadto.
Mając już odpowiednie przebranie, a także nastawienie, przyspieszył kroku w kierunku palących.
Emocje wciąż trzymał na wodzy, widocznie wcześniej ucierpiało jego ego, a także pasmo sukcesów których passy nie chciał przerwać miało jakiś wpływ. Teraz kiedy wszystko zaczęło się układać, nie chciał… nie mógł sobie pozwolić na porażkę. Musiał grać, najlepiej jak potrafi.
~ No. To zaczynamy przedstawienie.

- A ja się zastanawiałem co zrujnowało naszą operacje. - Rzucił w ich kierunki stanowczym tonem, w którym dało się słychać podenerwowanie i ani grama lęku.
- Baczność. - Niemalże krzyknął kiedy znalazł się blisko nich. Wiele lat słyszał wydawanie rozkazów i miał już niejakie pojęcie o różnych sposobach ich werbalizowania. Krzyczeli tylko Ci, którzy otrzymali byle jaką rangę na to pozwalającą, natomiast wyżsi stopniem po prostu podnosili głos w duchu wojskowej tradycji. Na pewno miało to wiele wspólnego z posiadanym autorytetem. Stąd spotkanie w pół drogi, miał nadzieję że i oni wychwycą to symboliczne przejście na wyższy poziom. Znalazł się na tyle blisko by blade światło lamp zawieszonych na bramie oświetlało jego ramiona, a w tym naramienniki. Uniósł kapelusz aby pokazać im nie tylko twarz ale również to, że nie ma nic do ukrycia i chce być rozpoznanym. Przynajmniej miał sprawiać takie wrażenie.
- Czy ja dobrze rozumiem? Celowo zignorowaliście odgórny nakaz nie przeszukiwania, mężczyzny o delikatnych rysach twarzy, długich czarnych włosach i unikalnych niebieskich oczach? A teraz niszczycie materiały dowodowe, mające za cel posłużyć w śledztwie armii?! - Zamachnął się ręką, aby rozgonić dym że zwijek. Minę utrzymywał jednomyślną, podobnie jak ton i barwę głosu, nieznoszące sprzeciwu. Przyjrzał się dokładniej, każdemu z osobna. Świdrował ich spojrzeniem, które zdawało się wyczekiwać reakcji. Dało mu to również informacje na temat rangi jaką obaj posiadali.
- Nazwiska. Wasze i waszego przełożonego. -

  Ukryty tekst

[Arii]

5/7

[D] Yuichi, mamy problem Yuichi

Oj, chłopak naprawdę chciał dostać swoje zamówienie. Który normalny shinobi, żołnierz sięgnąłby po takie środkie, jak udawanie nieistniejącego oficera? To mogły być tylko kłopoty, chociaż iluzja sprawdziła się już na wstępie. Strażnicy odrzucili w bok fajki, nawet ich nie kończąc napięli się, jak cięciwy stając prosto. Przyjrzeli się nowo przybyłemu oficerowi. Od razu zauważyli jego przydział. Co prawda pierwszy raz go widzieli… Ale uczono ich by słuchać się każdego wyżej od siebie z Cesarstwa. Jeden odkaszlnął, trochę dymu wleciało nie tam, gdzie trzeba.
-Xinq Ciang. A kaszlący to Cinq Ciang. Bracia. Mamy dzisiaj pierwszą wartę na bramie, panie… zaciął się, ale uznał, że teraz imię jegomościa nie jest ważne. Przed oczami Sety zabłyszczały dwie złote monety klanu Ranmaru. Obydwoje byli wystraszeni w cholerę, nie posiadali żadnych informacji. -Aktualnie nie posiadamy jeszcze przełożonego… Po ostatnich wydarzeniach wywołanych przez samego Cesarza Waneko nie mamy dowódcy, oficerowie wydają Nam odpowiednie polecenia czekając na powrót Cesarza do pałacu z wyprawy na kontynent. wyrecytował formułkę, którą ktoś kazał mu powtarzać. Spojrzał się na niedopalone skręty i ubolewał, że je ot tak wyrzucili ze strachu. A Yuichi chyba wiedział o co w tym chodziło. W tej ochocie zapalenia i dokończenia tego co się zaczęło… -Niestety nie posiadamy żadnych informacji o nie zatrzymywaniu takich… Ludzi… Panie? w końcu wypadałoby się przedstawić. Drugi strażnik uniósł brwi. Nie odezwał się jeszcze ani razu, ale spojrzał się niepewnie w stronę wysokiego krzykacza, który ich zaczepił ze względu na skręta.

Diler

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Yuichi, mamy problem | Prowadzący: Arii | Post 10/14

---

Seta wpatrzył się z niesmakiem, krótką chwilę w kaszlącego mężczyznę. Pierwszy etap, zaskoczenia udał mu się idealnie. Nie chciał się nad nimi pastwić, lecz nie było innego wyboru jak nadszarpnąć nieco ich psyche. Wrócił oczami do mówiącego z braci, by w odpowiednim czasie wyrazić zdziwienie na brak otrzymanej przez nich informacji.
- Cholerny Tanuki. - Wziął głęboki wdech, jakby próbował przeżuć kompromitację kompana. - Spocznij. - Dodał po chwili, aby dać im szansę się polubić. Rozluźnił także swoją postawę i nie zaciskał już tak mocno szczęki. Wciąż uwydatnione były rozwarte nozdrza chłopaka, swoista ucieczka złości wraz z powietrzem. Zwrócił także uwagę na ich brak zainteresowania odpowiednim tytułowaniem. Najwyraźniej armia cesarstwa miała niemały problem kadrowy i wcale nie chodziło tylko o decydentów. Dokładnie to samo stwierdził jego dostawca, proponując mu przejęcie towaru. „Odkąd nie mają przełożonych”, przywołał w pamięci. To był jeden z faktorów, które pchnęły go do wdrożenia planu podszycia się pod jednego z poruczników. A gdyby do tego dołożyć garść niewiadomej, mogłoby wyjść kłamstwo możliwe do przełknięcia.
- Chuui Moriyama Giyuu, jednostka śledcza z Hyuo. - Mimowolnie zasalutował, działał automatycznie, jakby robił to swoje całe, wcale nie tak długie, życie. - Wiemy o waszych brakach kadrowych, dlatego ściągnęli mnie tutaj abym zajął się sprawą tego gościa. Nie mogę podać za wiele szczegółów, bo śledztwo jest dalej w toku ale dzięki wam… i cholernemu Tanukiemu, musimy zaczynać od początku. Koncertowy blamaż armii. - Chciał wykiełkować w nich ziarno odpowiedzialności za niepowodzenie misji wyższego szczebla. Ale tego było jeszcze za mało. Wykiełkowaną roślinę trzeba regularnie podlewać i zapewnić jej odpowiednie warunki do wzrostu. Podrapał się po brodzie, a gdy zorientował się co wyprawia, cofnął rękę. Nie był pewien czy wyglądało to w pełni naturalnie, starał się.
- O której przechodził tędy podejrzany? Był sam, czy miał towarzystwo. Wyglądał jakby myślał, że ktoś go śledzi? I gdzie jest raport. - Zasypał ich gradem pytań nie dając możliwości od razu odpowiedzenia na którekolwiek z nich. Chciał zmusić ich do pogubienia się w tym wszystkim i odpowiedzenia prosto z głowy, jak wydaje im się przebiegła ta sytuacja. Czasami podniesienie komuś ciśnienia powoduje, że ten chce uciec z danego miejsca najszybciej jak to możliwe. Na takim efekcie mu zależało. To potrzebował osiągnąć. Tym było zapewnienie odpowiednich warunków, w tym przypadku, negatywnych. - Już mi niedobrze na myśl o papierkowej robocie. Burdel na kółkach. Nie ma bata, że nie polecą głowy. - Pokręcił przy ostatnim własną głową, udając niezadowolenie na tą możliwość. Minę przyjął wyczekującą na zew informacji płynących od tej dwójki. Jedna ze zwijek wylądowała nieopodal i w dalszym ciągu się tliła. Rzadki dym pełzł po ich butach, jakby chciał ich capnąć albo przytulić. Marnotrawco.

[Arii]

6/7

[D] Yuichi, mamy problem Yuichi

Szeregowi spojrzeli się po sobie, drugi brat nadal był nieco oddalony. Coś mu nie pasowało i wyczuł smród czegoś większego, ale drugi, który ciągle odpowiadał był za bardzo przerażony, żeby coś zauważyć. Na poważny, twardy ton kogoś wyżej od siebie podskoczył i ze strachu zatrząsnął. Mimo, że mogli spocznąć stali w dalej wyprostowanej pozycji.
-Raportu nie ma, Giyuu-dono. Osobnik, który wręczył nam te zwitki powiedział, żebyśmy nigdzie o tym nie raportowali. Dał nam w prezencie dodatkowe dwa, dla Nas. odpowiedział patrząc się na przełożonego, śledczego… Jego brat podszedł trochę bliżej i przyjrzał się jeszcze raz śledczemu.
-A tak naprawdę, Giyuu-dono… dlaczego Hyou interesuje się tym, co dzieje się na Kantai? zainteresował się i ze zmrużonymi oczami zaczął przyglądać się uważniej mężczyźnie. Buty, mundur, twarz. Coś mu nie pasowało a wolał słuchać się swojej intuicji. -Kantai ma własny wydział śledczy, który trzyma się bardzo dobrze dzięki rodowi Ranmaru. Nie sądzę, żeby potrzebowali pomoc innych wysp Cesarstwa… zamyślił się a jego brat podskoczył na te przemyślenia.
-Co Ty mówisz?! Chcesz rozgniewać kogoś wyżej od Nas, wyprostuj się i nie odzywaj, bo będziemy mieli kłopoty… odepchnął brata na jego pozycję, ale tamten nie odpuszczał ze wzrokiem. Jako strażnik zaczął spełniać swoją funkcję i wiedział, że strach i brak pewności siebie tutaj nie pomoże.

Diler
Xinq
Cinq

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Yuichi, mamy problem | Prowadzący: Arii | Post 12/14

---

- Czyli chcesz mi powiedzieć, że poszliście na współpracę z przestępcą? Skoro nie otrzymaliście noty o niezatrzymywaniu, to powinien już dawno siedzieć na dołku. A my nie musielibyśmy odbywać tej fascynującej rozmowy. - Rozłożył ręce aby zaakcentować uwielbienie w tej sytuacji. - Ale nie. Woleliście przyjąć łapówkę i grzecznie wykonywać rozkazy pzemytnika. Coś mi się wydaje, że nie tylko Tanuki-kun poniesie konsekwencje po dzisiejszej akcji.. Idź pisać ten raport i przynieś mi go tu razem z resztą tego syfu, którym się raczyliście. - Nakazał wykonanie tego rozkazu bardziej bojaźliwemu z rodzeństwa, Xinq’owi.
Przetarł dłonią czoło, zasłaniając przy tym na chwilę oczy i napędził maszynę przepychającą prąd między jego neuronami. Nie chciał ukazać, że przez moment jego powieki pozostawały zamknięte ciut dłużej, niż trwa mrugnięcie. Musiał przemyśleć swoje następne ruchy, przeciwko komuś na kogo wyraźnie nie w pełni podziałała jego gra. Wpierw ich rozdzielił nie pozwalając, aby strachliwy podświadomie zmuszał brata do jego obrony. Mając go z głowy, ten też powinien się rozluźnić, ale każdy człowiek reaguje inaczej. Dalszego efektu nie mógł już przewidzieć.
- Odpowiadając na twoje pytanie. - Zwrócił się do tego bardziej wycofanego, Cinq’a. -Hyuo i Kantai mają wspólny cel, aby wyplewić jego gang, bo te skręty to najmniejszy z problemów jakie powodują. - Skinął jednoznacznie w kierunku dogorywającej zwijki i powrócił wzrokiem do rozmówcy. - Gdybyś tylko przełkną swoją dumę i pychę, blask tego medalika nie zaślepiałby ci rzeczywistości. Coś jest na rzeczy skoro tak dobrze prosperująca jednostka posyła po mnie, kogoś z innej wyspy Cesarstwa… - Dodał nacisk ostatnim słowom swojej wypowiedzi. Yuichi często zastanawiał się, dlaczego niektórzy odwiedzający koszary Hyuo, nazwyali ich „żołnierzami B”. Było to frustrujące, ponieważ wszyscy mieli te same reguły, ekwipunki, zajęcia i zadania. To czy mieszkało się w stolicy, czy nie, nie powinno mieć najmniejszego znaczenia. Już nie lubił tego Cinqa, prowadzonego za nos jak jakiegoś smarkacza. Pokładał wielkie zaufanie w ich klanie. Pewnie był wychowany w ich cieple i dostawał to czego tylko chciał. Odłożył swoje uprzedzenia na bok, nie był by lepszy od stojącego przed nim mężczyzny, gdyby pozwolił im dalej hulać.
Odetchnął raz jeszcze patrząc z niedowierzaniem na zachowanie mężczyzny. Pytanie brzmiało, czy był na tyle przekonujący by tamtego zbić z pantałyku i nie nadskakiwał aż tak bardzo. Śmiał mieć wątpliwość, gdyż Ci ślepo zapatrzeni na ideały, przejrzą na oczy jako ostatni.
- Koniec głupich pytań na dzisiaj. Wystarczająco namieszaliście.

[Arii]

7/7

[D] Yuichi, mamy problem Yuichi

Chłopak podskoczył na komentarz o współpracy z przemytnikiem. Przeraził się, że szykuje się niebezpieczna rozmowa z kimś wyżej. A taka osoba stała przed nim i co miał teraz zrobić? Dodatkowo jego brat nie pomagał całej sprawie. Musiał go jakoś powstrzymać, bo dostaną sprzątanie szaletów publicznych w karę jeżeli dojdzie to gdzie trzeba. A miał to być taki piękny wieczór z fajeczką zioła w gębie!
Cinq za to patrzył się agresywnie na jegomościa, który panoszył się przed nimi i myślał, że są tylko strażnikami/żołnierzami i tyle. Ale mylił się, zawsze każdy tak się na nich patrzyło, ale mieli również swoje życie w klanie, który był szanowany a teraz jeden z nich był Cesarzem, nie pozwoli obrażać siebie i swojej intuicji, którą otrzymał w dzieciństwie. Dziwny mężczyzna-śledczy rozkazał spisać raport, ale Cinq zagrodził drogę bratu patrząc się prosto w oczy żołnierza.
-Sądzę, że to nie jest potrzebne Xinq. Idź po resztę straży. brat spojrzał się na niego przerażony, ale widział zmianę w swoim bracie i wiedział, co to może oznaczać. Sprawy zaczynały się robić poważne a jak jego towarzysz dzieciństwa powziął coś sobie to się już nie cofał. Cinq wyrównał się z mężczyzną a tamten poleciał do strażnicy obok. -Nie chciałbym pana obrazić, „Giyuu-dono”. z przekąsem podkreślił dane mężczyzny i się przy tym skrzywił. -Ale nie kojarzę, żeby na tej strażnicy był ktoś imieniem Tanuki. Proszę pokazać swoją odznakę i się wylegitymować. A jeżeli ma Pan jakiś inny interes. Wycofać się zanim zrobi się nieprzyjemnie. Możemy o wszystkim zapomnieć. Mój brat może być tchórzem, ale ja znam swoje obowiązki bardzo dobrze. I przysięgam na Cesarza Waneko, że stanie pan pod odpowiednim osądem. A już kilka głów spadło pod jego rządzami. Chłopak nie żartował. Yuichi pod przebraniem zauważył również, że oczy chłopaka zaświeciły się na czerwono i się wyłączyły. A ten wiedział, co to może oznaczać. Chłopak nie złapał się, jak jego brat na przebranie. Ale dawał mu okazję do wycofania się. Czy nie warto było skorzystać, żeby nie miało to konsekwencji? Plan wypalił w 50%, ale niestety ta druga połowa nie dała się oszukać i wyczuła przekręt.
Chęć do narkotyku rosła, ale czy było warto, aż tak ryzykować? Młody szeregowy musiał sam sobie na to odpowiedzieć. Skręty właśnie się zgasiły i syknęły na samym końcu spalania. Cinq przyglądał się mężczyźnie a Xinq wrócił z dodatkową trójką żołnierzy, którzy byli odpowiednio lepiej wyposażeni od tej dwójki i wyglądało na to, że na tym posterunku byli o wiele wyżej niż by się mogło wydawać.
-Cinq, jaki mamy problem?
-Chyba żaden. Pan już się wycofuje. Spojrzał się wrogo na wysokiego mężczyznę, który chyba dostał jasną instrukcję, żeby odejść z tego terenu. Jego brat przetarł spocone czoło, uważał że to chyba za dużo i nadal myślał, że będą z tego okropne kłopoty, ale już się nie odezwał w tym temacie.

Diler
Xinq
Cinq
Inny

[Yuichi]

Lato 393
Misja D – Yuichi, mamy problem | Prowadzący: Arii | Post 14/14

---

- Pomnij mine słowa. - Wskazał na swoją pierś, gdzie pod dwoma warstwami odzienia, dyndał wisior sygnowany przez tych samych Ranmaru, którzy stworzyli identyczne jego rozmówcom. Miał pewność, że strażnik go dostrzegł, próbując przejrzeć jego szwindel, szczęściem dla Yuichiego, ekh Giyuu, było to że użyte przez niego sztuczki działały także na ich klanowe doujutsu. Było to także problematyczne, bo jakakolwiek dalsza manipulacja chakrą, ściągnęłaby w oku mgnienia jego przebranie. A to byłaby prosta droga na dołek, którym próbował ich nastraszyć. Był pod ścianą nie do przebicia. Ilość przeciwników, nawet w najlepszym jego dniu, przekraczała możliwości Yuichiego. To nie byli już Ci drabowie z knajpy, o nie. Piątka wokół niego była przeszkolona do walki i reprezentowała o wiele wyższy poziom. Trzeba było tylko opuścić to miejsce wciąż grając w tą nieudaną gierkę. Szkoda.
- Nie będę się z wami szarpał. A Tanuki jest z mojej jednostki, nie z byle posterunku. Jutro zawita do was "ktoś z cudownej jednostki z Kantai" i miejmy nadzieję, że to nie będzie również jego pierwszy dzień przy obowiązkach, bo jeszcze mu się coś pomyli. - Ton miał suchy, pozbawiony emocji. Wszystko to co wezbrało w nim od czasu konwersacji w barze, gdzieś zaginęło. Była to cisza przed burzą. Spojrzał po kolei na zebranych wokół niego i westchnął z dezaprobatą.
- Dobrej nocy panom Xinq i Cinq Ciang. - poprawił mankiet i zaczął oddalać się z garnizonu. Już po kilku krokach wyciągnął notes z ołówkiem z kabury i powtórzył ich imiona, zapisując je równocześnie.
- Do rychłego spotkania. - Rzucił pod nosem.
Nie miał szans nic więcej ugrać. Bardzo możliwe, że zaślepiony przez ideały strażnik, który go słusznie zresztą podejrzewał, dał mu drogę wyjścia właśnie ze względu na przynależność do jednego klanu. Nijakie było to pocieszenie, dla kogoś kto właśnie stracił cenny towar. Nie bez powodu ich imiona trafiły na tę konkretną kartkę. Był na nich wściekły, tak samo jak na siebie, ale nadal mniej niż na dilera, który go wystawił na odstrzał. Co on w ogóle chciał osiągnąć oddając najpierw towar, a później nasyłając go na nich. Czyżby to miał być jakiś pokręcony test na lojalność?
- Co oni sobie kurwa myślą przysyłając mnie do tego syfu. Jeszcze ten jebany Tanuki… - psioczył pod nosem swą historię, dodając wciąż faktów mających przesądzać o jej prawdziwości. Niemożliwym było, aby mógł odejść całkowicie swobodnie. Tsuitegan miał dodatkową właściwość, a mianowicie Ranmaru może słyszeć miejsce w które patrzy. Ci dwaj byli wciąż pachołkami więc co najwyżej mogło to być po prostu zniekształcone, lecz nadal mogli go obserwować.
- Skurwysyn jeden, drugi i trzeci. A nie, trzeci nie był taki zły. - przeklął okropnie wciąż idąc przed siebie. Oddalił się już na tyle, by móc spokojnie skręcić w jakąś alejkę, ale nadal się nie zatrzymywać.
Tfu. Splunął na ziemię i uderzył pięścią w budynek obok którego szedł. Był naprawdę zły. Wręcz się w nim gotowało.
Jedynym sposobem na zdobycie skrętów, było tylko i wyłącznie całkowite przejęcie interesów od dostawcy. Najpierw musi go jednak wytropić, a później zmusić do wyjawienia tajników produkcji, lokacji i całej siatki. Wszystko po to, aby mógł sobie poradzić z koszmarami przeszłości i rozjaśnić kolejny dzień. Były to jednak rozważania na inny dzień.

Było już zbyt późno, aby opuścić to zaśmierdłe miejsce i wrócić do Hyuo drogą morską, a do rana też nie mógł czekać. Sytuacja w którą wdepnął całą podeszwą była zbyt napięta aby odkładać tę podróż. Miał dość planowania, ale nie mógł się jeszcze poddać, ni całkowicie. Musiał wymyślić jak dostać się na jeden ze statków, który wyrusza z samego świtu. Skierował się do portu w celu rozeznania. O wszystkim co się dzisiaj wydarzyło, będzie miał czas pomyśleć podczas podróży. Teraz trzeba się było pogodzić z porażką i bezpiecznie stąd wydostać.