Lodowy Park

[Tetsurō]

Lodowy Park

---

---

W samym centrum zimnej Fuyuhany, tuż obok siedziby władz, znajduje się duży park otoczony kamiennym murem. Jednakże w środku trudno o znalezienie roślin, gdyż w całości jest on zapełniony lodowymi rzeźbami. W miejscu, w którym rzadko kiedy temperatura przekracza zero stopni, lodowe dzieła sztuki mogą stać latami. Najstarsze z nich mają dziesiątki, jak nie setki lat. Rzeźby rzadko kiedy są usuwane z tego miejsca, więc dostać się tutaj ze swoim tworem jest bardzo trudno. Jedynie najlepsi autorzy lodowych rzeźb mogą dostąpić zaszczytu wystawienia się tutaj, a kiedy w murach lodowego parku pojawia się nowe nazwisko, przyciąga ono oczy całego świata sztuki. Jest to wyróżnienie, którego wręczenie często przypada samemu cesarzowi. A odsłonięcie nowej rzeźby jest zawsze wydarzeniem, które ściąga artystów z całego świata.
Na samym środku parku znajduje się niewielki lodowy zamek, w którym jest wieża widokowa wysoka na kilkadziesiąt metrów. Z jej szczytu można dostrzec krańce Fuyuhany a nawet sam ocean, oczywiście, jeśli tylko kapryśna pogoda na to pozwoli. W około zamku znajdują się też ławki oraz niewielki plac, na którym czasami odbywają się różne wydarzenia kulturalne, a przeważnie ludzie korzystają z niego jak z lodowiska. To tutaj także, w podziemiach zamku, znajduje się biuro, w którym czasami można znaleźć kustosza tej wielkiej wystawy.
Opiekunem parku jest mający już ponad 60-lat Orotane Osamu, który dostąpił zaszczytu wstawienia swojej rzeźby w mury parku aż dwa razy. Teraz już nie tworzy, a jedynie dba o to, żeby lodowe arcydzieła znajdowały się zawsze w najlepszej kondycji oraz żeby wszystkie kompozycje współgrały ze sobą. To on także wybiera pretendentów, których pomysły na nowe rzeźby będą przedstawiane samemu cesarzowi.

[Tetsurō]

"Szpital - Odcinek 5"

Misja D dla Arii'ego

11 / 14 Poprzedni temat : Fuyuhana - Kwarera Arii'ego

Młoda kunoichi była gotowa, kiedy to Arii guzdrał się i dopiero ubierał swój szalik. Widząc, że ten ma ochotę z nią przejść się na spacer, uśmiechnęła się jeszcze bardziej. Widać, że przebywanie z nim sprawiało jej radość. Co się dziwić, w końcu był jej pierwszym, prawdziwym przyjacielem, a nie takim wybranym przez ojca, tylko po to, żeby znali się i lepiej współpracowali na misjach. Tak więc zależało jej na relacji z nim, mimo tego, że nie była pewna jak to wygląda z jego strony. Mimo, że Arii mógł tego nie wiedzieć, to była to bardzo dorosła i zaskakująca decyzja. Coś, czego jej rodzice zapewne nie spodziewali by się. A co by na to powiedzieli? Pewnie nie będzie dane się przekonać, gdyż ta znajomość nigdy nie dotrze do ich oczu, a przynajmniej nie w planach Yoko.
Kiedy tylko Arii zapytał ją o malowanie, Yoko zrobiła minę, jakby sobie coś przypomniała i sięgnęła do swojego koszyka, z którego wyciągnęła szkicownik. Ten sam, który miała w szpitalu. Poprzewracała w nim kartki, po czym podała go chłopakowi, pokazując przepięknego, już skończonego i wypełnionego kolorami smoka. Widać było, że wiele się nad nim napracowała, jednakże efekt był fenomenalny.
- Chciałam Ci go dać. Uważam, że najbardziej na niego zasługujesz. - skłoniła się delikatnie i wysunęła dłonie przed siebie, tak aby Arii mógł oderwać sobie kartę z notesu i zostawić rysunek, nim jeszcze wyjdą z domu. Kiedy to już nastąpiło, Yoko schowała swój szkicownik do koszyka i wyszła na dwór, czekając aż Arii zamknie swój dom na klucz.
- Mam trochę wolnego czasu, więc maluję w rodzinnym ogrodzie. Moja matka lubi wtedy przychodzić i mi się z ukrycia przyglądać. Zawsze wtedy udaję, że nie widzę, ale przestawiam sztalugę tak, żeby miała lepszy widok. Wiesz, niby przypadkiem, no ale chociaż w ten sposób mogę jej sprawić trochę przyjemności. - uśmiechnęła się, opowiadając o dziwnej tradycji, którą wypracowała sobie ze swoją rodzicielką. Kolejne pytanie dotyczyło znajdującego się na jej kimonie wieloryba. Słysząc je, Yoko wybiegła kilka kroków przed siebie i zrobiła niewielki piruet, obracając się i prezentując wdzięki majestatycznego zwierzęcia z każdej strony. Zaskakujące było, jak mimo ogromnych wielkości, można namalować tak wielką istotę z gracją.
- No nie do końca masz rację. Wieloryb to symbol mojej gałęzi rodziny. - zaśmiała się, po czym stanęła przed chłopakiem i złapała rękoma krawędzie kimona, lekko je naciągając, aby po raz kolejny zaprezentować wyhaftowane zwierzę. Na pewno nie było to tanie ubranie, gdyż haft był bardzo precyzyjny i wielokolorowy a piana otaczająca wieloryba jak żywa.
- Mój ojciec uważa, że symbolizuje ona potęgę. Chociaż dla mnie wieloryby bardziej symbolizują grację i zwiewność. Gdybyś tylko widział jak potrafią się poruszać w wodzie mimo swoich ciężarów. Ostatnio bardziej się z nimi zżyłam, czuję się jak taki wieloryb, który mimo przeciwności swojego życia stara się brnąć na przód, do swojego celu. - kunoichi uśmiechnęła się i wróciła do spacerowania obok swojego towarzysza.
Cały ten czas Yoko prowadziła ich do centrum osady, gdzie znajdował się bardzo stary i okazały park z rzeźbami lodowymi. Powiada się, że niektóre z nich mają ponad 100 lat. Kiedy zatrzymali się przed zdobioną bramą rozdzielającą kamienny mur i prowadzącą do wnętrza lodowej krainy, dziewczyna wyciągnęła rękę i wskazała znajdujący się na środku zamek.
- Byłeś kiedykolwiek w tym parku? Bo ja, mimo tego, że mieszkam tu od zawsze, to jakoś nie miałam okazji. - powiedziała z lekkim rumieńcem, jakby wstyd było przyznać, że nigdy nie była w tak cudownym miejscu. Jednakże żadna strata, w końcu teraz mogła ją nadrobić i to w doborowym towarzystwie. Chwilę po tym jak otrzymała odpowiedź od Ariiego, złapała go za rękę i pobiegła do środka, przekraczając bramę parku niczym portal do innej krainy.

[Arii]

Przyjrzał się rysunkowi. Był przepiękny. Już sam szkic, który zrobiła w szpitalu był niezwykły a teraz kiedy praca została zakończona olśniewał. Dziewczyna naprawdę miała talent. Uśmiechnął się i wyrwał kartkę zostawiając ją na półce w kwaterze i ruszył wraz z nią.
przysłuchiwał się wyjaśnieniom dziewczyny i był dobrej myśli, skoro matka tolerowała a wręcz dawała małą motywację dla Yoko, żeby dalej malowała. Rozumiał, że w ich domu, jak i wielu innych z wielkich rodów trzeba było zachowywać się według danej hierarchii i etykiety. A ojciec dziewczyny tego pilnował.
-Nie wiedziałem, ze klan Yuki jest podzielony na mniejsze rodziny, gałęzie. Ale dobrze wiedzieć. Zatem od dziś będziesz Śnieżnym Wielorybem.- zaśmiał się do niej, delikatnie się rumieniąc. Dopiero teraz zauważył, że jego myśli szły w całkowicie innym kierunku. Spotkanie robiło mu całkiem dobrze na samopoczucie.
Kiedy stanął przed parkiem otworzył szeroko oczy. Nigdy nie widział czegoś takiego. Nie wiedział też, jakim cudem nie zauważył go wcześniej, ale pocieszył się tym, że Yoko mieszkając tutaj od dziecka nie widziała tego parku. Wzięła go za rękę i pociągnęła do środka.
-Nie, nie miałem niestety okazji.
Odpowiedział i przyglądał się w truchcie pięknym dziełom sztuki. Ale najważniejszym punktem dla niego był zamek, który zapierał dech w piersi. Jakim cudem coś tak pięknego mogło powstać? Właśnie dla takich odkryć warto żyć!

  Ukryty tekst

-Mowa- *Myśl*

[Tetsurō]

"Szpital - Odcinek 5"

Misja D dla Arii'ego

13 / 14

Kiedy tylko nasz bohater wraz z towarzyszką przekroczył bramę, poczuł się jak w zupełnie innej krainie. Dzięki temu, że lód załamywał światło, było tutaj o wiele jaśniej niż poza murami parku, panowała też tutaj trochę niższa temperatura, zapewne od tego, że rzeźby oddawały swój chłód. Przy wejściu stało kilka całkiem dużych rzeźb, które zapewne miały zachęcić przechodniów do zajrzenia dalej, a co było głębiej? Tam już można było znaleźć wszystko, przedstawienia zwierząt czy też roślin, inscenizacje ważnych wydarzeń historycznych, imitujące ruch rzeźby walk znanych postaci historycznych, czy też abstrakcyjne formy i kształty, które miały zachęcić widza do głębszej refleksji. Wszystkie z nich perfekcyjne w każdym calu, wręcz jakby ktoś rzeźbił każdy włos, pióro czy też cegłę tak jakby było to dzieło sztuki godne cesarza. Gdzie się nie spojrzało, tam było coś interesującego, obejrzenie wszystkie wymagałoby chyba poświęcenie tygodnia a i tak nie byłbym pewien, czy na pewno efekt zostanie osiągnięty.
Młoda kunoichi poprowadziła Ariiego w jedną z bocznych uliczek, akurat do alejki gdzie były rzeźby przedstawiające egzotyczne, nie widywane w cesarstwie gatunki. Najwidoczniej uznała, że sam zamek powinien zostać odwiedzony na końcu wycieczki, jako podsumowanie całego tego spaceru.
- No wiesz, Ród Yuki jest dosyć duży, więc mimo tego, że wszyscy jesteśmy spokrewnieni, to może to być bardzo dalekie połączenie. Zdarzały się podziały na różne stronnictwa, reprezentowane przez różnych członków, wiesz, różne wizje na to jak ma kształtować się nasza przyszłość. Stąd też nasi przodkowie zaczęli używać takich symboli, żeby jakoś odróżnić się od pozostałych krewnych. Żeby było wiadomo, kto jest w czyjej linii bez wypytywania o przodków. - dziewczyna kontynuowała swoją opowieść o rodzinie. Kiedy usłyszała jej nowy przydomek, uśmiechnęła się a jej policzek zalał się delikatnym rumieńcem, jednakże zbyt dużym aby zwalić to na otaczający ich chłód.
Yoko zatrzymała się w końcu przed posągiem przedstawiającym wielkiego lwa. Spojrzała na niego, jego ogromną grzywę oraz ostre zęby wystające z paszczy, Lew był wyrzeźbiony w bardzo majestatycznej pozie na szycie klifu. Wyglądał jakby oglądał on swoje królestwo, z resztą był on królem, co symbolizowała zawieszona przy rzeźbie tabliczka.

Lew - Król Sawanny

Hayamoto Akane - 342

Reprezentantka klanu Yuki dosyć głośno westchnęła z podziwu, bardzo dokładnie oglądając okazałego Lwa. Wyciągnęła z koszyka notes i zaczęła robić delikatny szkic, który zapewne ma jej pomóc jak najdokładniej zapamiętać tę istotę. Czyżby to miał być bohater jej kolejnego obrazu?
- Nie wiedziałam, że po świecie chodzą tak wspaniałe istoty. Jak myślisz, gdzie takiego można znaleźć? Nie ma za dużo gęstego futra, a przynajmniej nie wygląda na takiego, więc pewnie mieszka gdzieś, gdzie jest ciepło. Tylko, po co mu ta wielka grzywa dookoła głowy. Raczej to nie jest szalik. - zaśmiała się dziewczyna, powoli kończąc szkic. Cały rysunek zajął jej około dwóch, może trzech minut. Kiedy skończyła, pokazała szkic swojemu towarzyszowi, zastanawiając się jak bardzo spodoba mu się efekt.
- Chyba wiem co namaluję następnym razem, zaskoczę wszystkich w domu tym pomysłem. A jak twoja sztuka, miałeś czas napisać jakiś nowy wiersz, Arii-san? - zapytała się chłopaka, odbierając od niego notes i przyglądając się ostatni raz wielkiemu lwu. Był przepiękny, jednakże ten park skrywał jeszcze wiele tajemnic, więc nie można było skupić się tylko na jednym istnieniu. W oddali majaczyła alejka poświęcona najciekawszym budynkom świata, więc trzeba było się tam przejść, żeby zapoznać się z monumentalną twórczością ludzkich rąk. No chyba, że Arii miał inną propozycję, w końcu on także był członkiem tej wycieczki, więc mógł zadecydować, co by chciał zobaczyć.

[Arii]

Piękna tego miejsca nie dało się opisać, było po prostu zapierające dech w piersi. Estetyka, monumentalność niektórych z rzeźb...
Nie wierzył, że coś takiego pominął w ciągu tego jednego miesiąca zapoznając się ze wszystkim. Ale może czekało, żeby odwiedził je w odpowiednim momencie?
Teraz chłonął z Yoko wszystko dookoła. Nagle stanęli w alejce z niezwykłymi zwierzętami, których całkowicie nie kojarzył. A były piękne i fascynujące!
Dziewczyna zaczęła szkicować jedno ze zwierząt, On zaczął obchodzić rzeźbę dookoła, patrząc na każdy najmniejszy szczegół...
-Piękne... To jest niezwykłe, że ktoś tak zadbał o szczegóły!- przyjrzał się szkicowi dziewczyny. Był idealny, jak zawsze. -Czy Ty nigdy nie zawodzisz?
Zaśmiał się przy tym i przyjrzał się jeszcze raz "Królowi".
-Wydaje mi się, że ta grzywa to jego korona, dlatego jest Królem. Niezwykle piękne.
Złapał ją za dłoń i pociągnął za sobą. Teraz pora na zamek i jego szczyt. Chciał zobaczyć Fuyuhanę z takiej wysokości, zobaczyć to piękno.
-Niestety ostatnio nic nie pisałem... Straciłem pacjentkę. Nie miałem do tego głowy... Dlatego nie było mnie tak długo w szpitalu. Zwoje i księgi, które widziałaś. Codziennie czytam je od rana do późnej nocy. Uczę się nowych technik, zabiegów, czytam o wszystkim w organizmie. Nie zawiodę już nigdy. Nigdy nie pozwolę stracić kogoś w tym szpitalu. Odpowiedział jej zmierzając do zamku. Po raz pierwszy poruszył ten temat, po raz pierwszy wprost przyznał, ze zawiódł. Nie bolało już tak bardzo, jak na początku. Zaczął odzyskiwać swoje siły. I to wszystko dzięki Yoko.

  Ukryty tekst

-Mowa- *Myśl*

[Tetsurō]

"Szpital - Odcinek 5"

Misja D dla Arii'ego

15 / 14

Przepiękny, majestatyczny lew - niby zwykła, statyczna rzeźba, a jednak była wystarczająco intrygująca, żeby być zachętą do rozmowy. Król Sawanny przyglądał się im swoimi nieruchomymi ślepiami, prężąc przy tym idealnie wyrzeźbione muskuły. Artysta, który go stworzył musiał być mistrzem swojego fachu, co więcej, musiał widzieć tą ogromną bestię z bliska. Nie było inne możliwości, aby tak dobrze uchwycił szczegóły. Chyba, że był tak dobry w wymyślaniu, ale czy aby na pewno był by on aż tak rzeczywisty??
- Myślisz, że to jest tylko ozdoba? - Yoko zapytała swojego towarzysza, nie będą pewną czy ma on rację. Nie chciała podważać jego zdania, w końcu sama nie wiedziała nic o tym czymś, nazwanym przez artystę Lwem, jednakże myślała, że zwierzęta są jednak bardziej praktyczne. W końcu, po co lew miałby marnować swoje pożywienie na wyhodowanie tak pięknej grzywy, po to, żeby pokazać, że może? Na komentarz dotyczący zawodzenia, dziewczyna delikatnie uciekła wzrokiem. Było w tym coś, czego powiedzieć nie chciała, choć dalsze słowa chłopaka przekonały ją, że jednak musiała zabrać głos. Kiedy tylko Arii pociągnął ją w stronę wieży, ta pobiegła za nim kawałek, jednakże kiedy tylko skończył historię o pacjentce, zatrzymała się, stawiając mu na tyle opór, żeby go szarpnąć i zatrzymać. Dalej trzymając jego dłoń odwróciła go tak, żeby stał do niej twarzą. Była odległa od niego trzydzieści, może czterdzieści centymetrów, a na jej twarzy malował się lekki rumieniec, można było powiedzieć, że się wstydzi, choć zeszklone oczy jednak sugerowały coś innego.
- Arii-san! - to było chyba najgłośniejsze stwierdzenie, jakie młodzieniec usłyszał od niej kiedykolwiek. - Pytałeś mnie czy zawodzę... Ja... zawodzę, bardzo często... Zawiodłam już wiele osób, przez swoje błędy straciłam już przyjaciela. - jej głos delikatnie zaczął się łamać, a po policzku spłynęła jej łza. - Wiesz, co po tamtej misji powiedział mi twój mistrz? Przekuj ten ból w siłę. - położyła dłoń na jego piersi, na wysokości serca i delikatnie stuknęła tam dłonią.
- Nie ma nic złego w tym, że coś nam się nie uda... W końcu, czy nie uratowałeś innych pacjentów tamtej nocy?? - zapytała go, wpatrując się głęboko w jego oczy, drugą ręką obejmując go na wysokości ramienia i delikatnie przytulając.
- Tylko... nie zatrać się w tym wszystkim... nie chcę stracić kolejnego przyjaciela... - wyszeptała w jego stronę, po czym położyła głowę na jego ramieniu. Stali oni po środku alejki, otoczeni przez dziwne figury, jednakże nie to miało teraz znaczenie...

[Arii]

Blisko. O wiele za blisko.
Jego ekscytacja z wejścia na zamek nagle zniknęła i została zastąpiona przez niezręczność sytuacji, w której się znalazł. Nie chciał już użalać się nad sobą, chciał cieszyć się chwilą, ale jednak dziewczyna dała mu powody, żeby znowu to poczuć. Wypowiedział ostatnie słowa z pewną ulgą, ale teraz na nowo czuł ciężkość na barkach.
Zasmuciła go historia Yoko o jej przyjacielu. To był prawdopodobnie ciągle powtarzający się problem w drużynach. Śmierć. Przez brak medyka w każdej drużynie automatycznie spadała przeżywalność na misji, takie były realia a czasy były coraz okrutniejsze. Nawet On jako zwykły Doko to wiedział.
Co do przekuwania słabości w siłę, starał się to ostatnio robić, ale czy to do czegoś się przydało? Tego nie mógł jeszcze wiedzieć.
Kiedy dziewczyna się w niego przytuliła nie wiedział co zrobić. Nazwała go przyjacielem, jeżeli miał ją nazwać tak samo, to nie wiedział, jak się zachować, bo nigdy nie miał przyjaciół. Ot, takie dzieciństwo.
-Nigdzie się nie wybieram, jeszcze nie teraz.- pogłaskał ją po głowie i wziął za dłoń prowadząc do zamku. -Chodź, zobaczymy Fuyuhanę z góry! Ale to będzie musiało być piękne!
Pośpieszył uśmiechnięty. Postarał się wyrzucić, gdzieś na bok myśli o swoich słabościach i braku kompetencji.
-Przykro mi, że straciłaś przyjaciela. To musiało być bardzo bolesne...
Nie odpowiedział na słowa związane z uratowaniem innych pacjentów. Nie On ich uratował, On starał się cokolwiek tam zrobić. I nie wyszło to za dobrze.

  Ukryty tekst

-Mowa- *Myśl*

[Tetsurō]

"Szpital - Odcinek 5"

Misja D dla Arii'ego

17 / 14

Kiedy tylko Yoko usłyszała słowa swojego towarzysza, uśmiechnęła się. Choć nie była pewna, że Arii ma racje, to czuła, że on się nigdzie nie wybiera. Czuła od niego pewność, dziwną, wręcz intrygującą siłę, którą w tym momencie emanował. Postawiła zawierzyć ten odczuciom. Na chwilę zamknęła oczy, uspokajając się i dając odpocząć swoim zmysłom. Była to chwila, która dla niektórych trwałaby wieczność, jednakże szybko została przerwana przez młodego lekarza. Dalej trzymając reprezentantkę Yuki za dłoń, pognał w stronę lodowej wieży, znajdującej się na środku parku. Yoko początkowo była zaskoczona obrotem spraw, jednak szybko przekonała się do tego planu i przyspieszyła kroku. Trzeba było jej przyznać, nie wiadomo gdzie, ale ta dziewczyna miała w sobie sporo werwy. Kiedy pobiegła do przodu, wyprzedziła Ariiego i to teraz on był ciągnięty przez nią na sam szczyt wieży.
Kiedy dotarli na górę, otworzył się przed nimi przepiękny krajobraz. Z tego miejsca było widać całe miasto, zarówno pałac władzy, dzielnicę klanu Yuki jak i place targowe oraz ogromny, ciągnący się wzdłuż brzegu port pełen statków. Było jeszcze wcześnie, więc to idealna pora na obserwację ich przygotowań do wypłynięcia, bądź też cumowania. Ciężko było wybrać jakiś konkretny punkt do patrzenia, gdyż w każdym miejscu było coś interesującego. Yoko ostatecznie zdecydowała się na spojrzenie po prostu w dal, hen za mury osady, gdzieś gdzie niebo stykało się z oceanem. Widać było, że przez chwilę myślała nad czymś, aż w końcu zwróciła się w stronę swojego przyjaciela.
- W sumie... to jest jeszcze jedna rzecz o którą chciałam Cię zapytać. - dziewczyna po raz kolejny się zawstydziła. Zrobiła kilka kroków, aby podejść do blanki wieży i delikatnie się wychyliła, spoglądając w stronę swojego rodzinnego domu - dużej budowli otoczonej pokrytym śniegiem ogrodem.
- Dostałam wczoraj list od swojego stryja. Zaproponował mi, żebym wyjechała z Fuyuhany i przyjechała do niego, do Ryuzaku no Taki. Ma tam jakieś zajęcie, w którym mogłabym mu się przydać. Powiedział, że ma zgodę klanu, oraz rozmawiał już o tym z moim ojcem. Podobno mój papa uważa, że tam nauczę się jak to jest być prawdziwym Shinobi. Wydaje się, że to wspaniała okazja, żeby się wyrwać z tego miejsca. Żeby spróbować czegoś nowego, tylko... Nie jestem pewna, czy powinnam. Czy może jednak moje miejsce nie jest na tej pokrytej śniegiem wyspie... - Yoko rozejrzała się po panoramie miasta, aż w końcu odwróciła się w stronę swojego towarzysza i delikatnie uśmiechnęła się do niego.
- Co byś zrobił na moim miejscu? Jak wyjadę, to przez przynajmniej rok nie będę miała czasu, żeby tutaj wrócić. Tak przynajmniej uważa wuj. - widać było, że dziewczynie podjęcie decyzji ciąży. Była w kropce i potrzebowała wparcia od kogoś, komu mogła zaufać. Tylko, jak doradzi jej przyjaciel? Co Arii powie?

[Arii]

I tak jak myślał. Widok był niezwykły i zapierający dech w piersi, jeszcze bardziej niż rzeźby. Ne wiedział czy w ogóle oddychał tyle rzeczy zaparło mu tutaj dech w piersi. Dziewczyna wydała się również zachwycona tym co widzi. Cieszyło go to, mimo sytuacji z dołu. Uśmiechnął się delikatnie do niej. Widać, ze coś ją trapi. W końcu odważyła się wydusić z siebie to, co chyba od dłuższej chwili zajmowało jej myśli.
-Nie sądzisz, że to równie dobrze szansa, żebyś zobaczyła świat? Shigashi no Kibu to chyba dobry punkt, żeby rozpocząć dalszą podróż. Ja na Twoim miejscu bym się niczego nie obawiał i ba! Nawet bym się nie zastanawiał.- uśmiechnął się do niej i podszedł do barierki obok niej. Spojrzał jej się w oczy, głęboko. -Uważam również, że zmiana otoczenia i obowiązków dobrze Ci też zrobi. Zaznasz trochę innego traktowania a im dalej od swojego ojca teraz będziesz tym lepiej. Mniej czasu spędzisz w szpitalu ukrywając się przed nim. Mrugnął jednym okiem, wysyłając jej oczko.
Sam by chciał zwiedzić świat, poznać różne kultury, systemy medyczne. Ale teraz musiał poświęcić swój czas tutaj. Musiał poświęcić się na nauce i zdobywaniu potrzebnego doświadczenia. Dopiero co się poznali, ale czuł, że ta znajomość przetrwa ten okres.
-A my będziemy mogli pisać do siebie listy. Już wiem, gdzie mam swoje cztery kąty w koszarach Twojego klanu. I zapewne za jakiś czas bym mógł Ciebie tam odwiedzić!- zaśmiał się i wychylił przed siebie dłoń. Pomyślał o czymś ciekawym.
Odwrócił się do dziewczyny i tą samą dłoń zacisnął w pięść. Nagle skupiła się w niej duża ilość chakry. Dało się wyczuć, że można nią zrobić komuś krzywdę.
-Tą pięścią teraz jestem w stanie złamać nieco grubsze gałęzie. Obiecajmy sobie coś, co sprawi, że Nasze umiejętności wzrosną i że jak zdecydujesz się wyjechać... To jak zobaczymy się następnym razem pokażemy sobie progres. Czyli ja... Będę mógł już rozwalać skały! I, że nie przestaniemy się przyjaźnić, jeżeli będę od Ciebie trochę lepszy...- ostatnie słowa powiedział wychylając język przed siebie. Ustawił dłoń tak, żeby dziewczyna mogła przybić z nim żółwika, jak wymyśli swoją kwestię w obietnicy. Czuł, że to da im tylko większą motywację do działania. A już dzisiaj zamierzał ją przekuć w pracę. Był ranek, więc zdąży pojawić się w szpitalu i tym razem bez żadnych więcej złych i negatywnych myśli, zacznie pracę nad tym, żeby nikt tam nie umarł. Nie tylko na jego zmianie, ale w całym szpitalu. Czas zmniejszać umieralność w ich placówce. Nie będą mówili, że "tak się czasami zdarza". Już nigdy więcej!

  Ukryty tekst

-Mowa- *Myśl*

[Tetsurō]

"Szpital - Odcinek 5"

Misja D dla Arii'ego

19 / 14

Przepiękne widoki, przyjemny wiaterek i ten delikatny chłód lodowej wieży. Czy potrzeba czegoś więcej? Dwójka przyjaciół przesiadywała sama na szczycie budynku, rozglądając się i rozmawiając o dalszej przyszłości. Mogło zdawać się to nie ważne, jednakże dla tej dwójki, właśnie kształtowały się ich plany na kolejne lata. Yoko cały czas śledziła ruchy swojego przyjaciela, przyglądała się jak prezentuje swoją nową technikę, przy okazji opierając się plecami o lodowy murek.
- Skoro tak mówisz, to chyba zdecyduję się na wyjazd. Nie wiem jak moja matka to przyjmie, ale pewnie jak wyślę jej raz na jakiś czas obraz, to sobie poradzi. Tylko wiesz co to znaczy?? Będziesz musiał sam sobie poradzić z problemami z moim ojcem. Nie będzie mnie na miejscu. - uśmiechnęła się, delikatnie wystawiając przy tym język. Po tych słowach odwróciła się znowu, przyglądając się miastu oraz prezentując znajdującego się na jej kimonie wieloryba. Majestatyczne zwierze tutaj, w blasku światła załamywanego w lodzie, wyglądało jeszcze piękniej.
- Bardzo chętnie powymieniam się listami. Twój adres mam, więc kiedy tylko będę na miejscu, możesz spodziewać się jakichś informacji ode mnie. To moja pierwsza wyprawa na kontynent, więc będzie co powiadać. - wspomniała dziewczyna. Chyba coraz bardziej godziła się z wizją wyjazdu, gdyż mówiła o tym dosyć swobodnie. Być może decyzję podjęła już dawno, tylko potrzebowała potwierdzenia od swojego towarzysza?
- Tym się nie przejmuj, gdyż tak się nie stanie. Nie tylko dlatego, że nie zamierzam przestać być twoją przyjaciółką, ale też nie zamierzam być słabsza od Ciebie. Żebyś się nie zdziwił, jak kiedyś wjadę Ci do pokoju na lodowym wielorybie. - zaśmiała się dziewczyna, po czym delikatnie wybiła się w górę, trzymając się rękoma murku. Weszła na niego i usiadła na nim tak, aby jej nogi zwisały poza wieżą. Poklepała dłonią miejsce obok siebie, tak jakby chciała, aby Arii usiadł obok niej.
- Powiem Ci, że cieszę się, że Doktor Nishinoya zalecił mi te spacery. Miał do tego nosa, bo czuję się lepiej. No i mój drugi lekarz też dobrze się mną opiekuje. - delikatnie szturchnęła swojego przyjaciela łokciem. Tak wyluzowana Yoko chyba jeszcze nigdy nie była. Czyżby wszystko, co ciążyło jej na sercu znalazło już ujście?? Siedziała i spoglądała na miasto, delikatnie machając nogami. Mimo, że do ziemi było kilkadziesiąt metrów, nie powodowało to, aby bała się przez choćby sekundę.
- Treningi zaczynamy od jutra, dzisiaj jeszcze delektujmy się spacerem. Mam nadzieję, że jak wrócę, to miasto będzie równie piękne, albo nawet piękniejsze. - uśmiechnęła się delikatnie, po czym po raz kolejny obejrzała się po panoramie osady. Następnie delikatnie oparła głowę o ramię swojego przyjaciela i westchnęła, wciągając masę chłodnego, świeżego powietrza. Zdecydowanie ten dzień to było to, czego potrzebowała...
- Arii-kun, dziękuję, żem i pomogłeś. Dobry z ciebie lekarz, i dobry przyjaciel. - powiedziała trochę ciszej niż wcześniej, po czym zamilkła, przez dłuższą chwilę delektując się widokiem miasta. Czy już zawsze będzie ono takie spokojne??

[Arii]

Zaśmiał się do dziewczyny. Przyjęła jego wyzwanie i to mu się podobało. Obydwoje raczej nie należeli do tego typu ludzi, ale to sprawiało, że mogli poszerzyć swoje horyzonty. Uśmiechnął się szczerzej, jak zdecydowała się wyjechać. A raczej potwierdziła tylko swoje przypuszczenia. Taki wyjazd zrobi jej dobrze i na pewno się rozwinie.
-Co do Twojego ojca... Dam sobie radę, nie przejmuj się tym, nic mi nie zrobi.- tutaj musiał w pełni zawierzyć słowom doktorka, chociaż gdzieś w sercu miał dziwne uczucie, że ten niedługo wróci i zacznie spełniać swoje pogróżki. Ale będzie się tym martwił, jak to się stanie! -A tam, nie jestem jeszcze lekarzem tak naprawdę. Zobaczysz, że jak wrócisz i odwiedzisz, będzie On innym miejscem.
Dumnie wypiął pierś do przodu. I jeszcze raz przyjrzał się panoramie Fuhuyany. Było tutaj pięknie. Srogo, ale pięknie. Jeszcze miesiąc temu nie był zadowolony, że wyjeżdża ze swojej rodzinnej wsi... Mimo, że czuł ulgę, że będzie z dala od swojego ojca to jednak było to coś nowego, nad czym On nie miał kontroli. Teraz zamierzał to trochę wykorzystać na swoją korzyść. Chciał być oparciem nie tylko dla ludzi w szpitalu. Ostatnie załamanie pokazało mu, że życie jest ulotne. Chciał zadbać o to, żeby nikt w całej prowincji nie musiał się martwić i bać śmierci. Rzucił jej wyzwanie a ta odpowiedziała. Będzie z nią toczyć bój i odbierać jej ofiary. Będzie stał na straży ludzi w Hyou a później Morskich Klifów. Do tego potrzebować będzie sporo energii, zawziętości i zasobów technik, które sam musi stworzyć, żeby stać się jeszcze bardziej elitarnym.
-To co? Odprowadzić Cię do domu? Chciałbym jeszcze dzisiaj w końcu wstąpić do szpitala. Jestem Ci bardzo wdzięczny za odwiedzenie mnie i spacer... Gdzieś już wewnętrznie tego potrzebowałem. Objął ją ramieniem i uśmiechnął się. Już, któryś raz z rzędu.

  Ukryty tekst

-Mowa- *Myśl*

[Tetsurō]

"Szpital - Odcinek 5"

Misja D dla Arii'ego

21 / 21

Powoli poranek przemijał, widać było, że na ulicach osady pojawia się coraz więcej osób. Tłoczniej robiło się także w samym parku a nawet i na lodowej wieży. Kiedy dwójka nastolatków siedziała na krawędzi murku, usłyszała dochodzącego z dołu odgłosy rozmów, musiało oznaczać to, że ktoś planuje dołączyć do nich na górze. Korzystając z ostatniej chwili w samotności, Yoko wtuliła się trochę mocniej w swojego towarzysza, zamykając oczy i delektując się resztkami tej przyjemnej chwili. Kiedy tylko odgłosy były bardzo blisko, ta wstała i zeszła z murku na podłogę wieży, po czym otrzepała się z drobinek lodku, który przyczepił się do jej kimona.
- Skoro proponujesz, to nie odmówię takiej przyjemności. - uśmiechnęła się do Ariiego i podeszła, po czym wsunęła ramię pod jego ramię, delikatnie opierając się na jego ramieniu. Zaczęła kierować się w dół wieży, powoli mijając ludzi na schodach. Na szczęście schody były dosyć szerokie, więc nie było problemu z przepuszczaniem wchodzących do góry ludzi. Nie było ich dużo, choć powoli pojawiali się kolejny. Nic dziwnego, widok z góry był piękny, wiec wielu mieszkańców lubiło tutaj przychodzić.
Droga do dzielnicy Yuki była bardzo przyjemna. Słoneczko delikatnie grzało, odgłosy żyjącego miasta także uprzyjemniały cieszę. Wszystko w jak najlepszy porządku. Każdy zajmował się swoją pracą a w tle bawiły się dzieciaki. Nawet straż miejska nie miała zbytnio nic do roboty, był to wręcz idealny dzień w osadzie. Kiedy nasi młodzieńcy dotarli do części w której mieszkali członkowie klanu Yuki, Arii mógł dostrzec, że ich spacer przyciąga całkiem sporo przypadkowych oczu, który zawieszają na nich wzrok chwilę dłużej, niż powinno to dziać się standardowo. Yoko jednakże nie dostrzegała tego, bądź też po prostu ignorowała. Kiedy dotarli pod jej dom, dziewczyna zrobiła ze dwa kroki przed siebie, odwróciła się i uśmiechnęła się po raz kolejny do swojego towarzysza.
- To był bardzo miły dzień. Mam nadzieję, że powtórzymy to kiedyś, jak wrócę, albo jak będziesz miał okazję odwiedzić Ryuzaku. - przez chwilę jeszcze wpatrywała się w niego, po czym odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę swojego domu. Arii mógł być dumny, spełnił zalecenia swojego nauczyciela i pomógł dziewczynie zregenerować siły na przyjemnym spacerze, tylko czy tak na prawdę ten spacer nie pomógł mu bardziej niż jej? Czy to może młody lekarz nie potrzebował tego dużo bardziej, niż jego koleżanka? Na to mógł odpowiedzieć sobie tylko on sam. W każdym razie, pora była jeszcze młoda, więc miał on jeszcze sporo dnia do zagospodarowania. Był blisko domu, choć jeżeli planował wycieczkę do szpitala, to także nie było to daleko...

Misja zakończona sukcesem!

[Arii]

Spacer był zdecydowanie udany, z początku podszedł do niego z niechęcią, ale jednak dziewczyna otworzyła mu na nowo umysł i pozwoliła odetchnąć. Ostatnia sytuacja w szpitalu sprawiła, że się całkowicie zanurzył w ciemnym zakątku swojego serca, skupił się na celu, ale nie od tej strony co powinien.
Dlatego, kiedy pomachał na pożegnanie dziewczynie pewnym krokiem pomknął do szpitala. Jego serce przyspieszyło. Czuł, że to ekscytacja, ale i że to ogromny stres związany z tym, co tam znowu może się wydarzyć, ale odrzucił te myśli. Właśnie wymyślił swoje motto w pracy! Czas skupić się na wyznaczonym celu i naukach u doktorka!

z/t

[Shiori]

  Ukryty tekst

[Shiori]

  Ukryty tekst