[Event] Trybuny Północ

[Sasame]

Po zakończonych zakupach, pochowałam wszystko na odpowiednie miejsca a następnie jeżeli Misaki również była gotowa to mogłyśmy razem udać się na na wieczór do posiadłości, która została przekazana na czas turnieju dla delegacji z Karmazynowych Szczytów. Zjadłyśmy tam kolację i spędziłyśmy wieczór na lekkim treningu. Z racji że Misaki jeszcze mogła być nieco poobijana po swojej walce turniejowej to nie chciałam za bardzo jej nadwyrężać, sama również nie chcąc zużywać zbyt dużo siły, w końcu za parę dni powinna nadejść moje kolejna walka. Tak też minęła nam reszta wieczoru aż nadszedł czas na wieczorne oporządzenie się oraz sen.



Następnego dnia, zjadłyśmy o poranku śniadanie a następnie udałyśmy się razem na krótką przechadzkę po Kotei, która ostatecznie zaprowadziła nas z powrotem ku arenie na której jak się okazało, już trwały kolejne walki. Nie chcąc tracić ani chwili więcej z prowadzonych starć, od razu udałyśmy się na północną trybunę, tą samą gdzie przebywałyśmy dnia poprzedniego. Szczerze liczyłam że spotkamy tam Ario, jednak brak obecności Daisuke byłby mi jak najbardziej na rękę. Ja sama potrafiłam już raczej dość dobrze ignorować zaczepki tego obdartusa, jednak Misaki-chan w dalszym ciągu dawała się sprowokować jego słowom.

Kiedy już znalazłyśmy się na widowni, bardzo szybko udało mi się zlokalizować rudą czuprynę, tym razem dla odmiany w towarzystwie jakiejś białowłosej pięknej kobiety oraz... Kamiyo-senseia, który przyjął i opatrzył ranną Misaki po jej walce. Zadowolona z takiego towarzystwa pociągnęłam za sobą młodszą kuzynkę w kierunku trójki.
- Ohayou, Ario-san, Kamiyo-san. - powiedziałam do dwójki znajomych twarzy a także lekko ukłoniłam w kierunku białowłosej kobiety. - Witaj, jestem Sasame Urumi a to moja kuzynka, Misaki Tanaka, jesteśmy reprezentantkami szczepu Juugo z delegacji Karmazynowych Szczytów. - powiedziałam do kobiety, przedstawiając przy tym siebie i młodszą kuzynkę. Teraz jak nie było przy rozmowie Daisuke, dorzucającego co chwila swoje uszczypliwe bądź obraźliwe uwagi, mogłyśmy z Misaki pokazać się z miłej i uprzejmej strony. - Ominęłyśmy coś ciekawego? - zapytałam się przenosząc wzrok na walki. Ku mojemu zdziwieniu, jedno z pól walki już było puste i nie miało na sobie absolutnie żadnych śladów po starciu co mogło wskazywać na dwie możliwości. Albo już kończyła się pierwsza runda i nie starczyło zawodników na zapełnienie areny albo walka była tak szybka i tak czysta że wojownik który ją wygrał nie pozostawił po sobie żadnego śladu. Na innej z aren wszędzie leżały odłamki lodu i walczył tam ciemnoskóry chłopak przeciwko niebezpiecznie wyglądającej dziewczynie. Drugie pole walki było kompletnie przysłonięte obłokami mgły co absolutnie uniemożliwiało zobaczenie co się tam dzieje. Kolejna arena również była mocno przysłonięta dymem, jednak na pewien moment mignął mi tam mężczyzna, który mógł być pokryty znajomo wyglądającymi znakami a następnie eksplozja ponownie wzburzyła dym i kurz przez co ponownie nie miałam pojęcia co się tam dzieje. Na ostatnim zaś walczył chłopak posługujący się znajomymi mi białymi figurami przeciwko dobrze wyszkolonej kobiecie dzierżącej miecz. Starałam się możliwie jak najlepiej chłonąc wszystko wzrokiem, jednak część uwagi również zostawiłam na prowadzenie rozmowy z grupą osób do których podeszłam wraz z młodszą kunoichi.

W wątku:
Misae, Kamiyo Ori, Ario, Misaki, Sasame

[Misae]

Miejsca się zapełniały, więc jakże przyjemnym była wizja by usiąść obok kogoś kogo znała i z kim wiązała jakże intensywne wspomnienia. Walka na Murze była czymś czego nigdy nie zapomni, tak jak nigdy nie zapomni jak wielką darzyła chłopaka wdzięcznością za jego liczne interwencje w czasie tych wydarzeń. Gdyby nie on, Minoru byłby martwy. Nikt tak dobrze jak ona, lecząc pociętego przyjaciela, wiedział jak blisko było do jego śmierci. Przerażająco blisko.
-Dzień doberek, Ario-san - zagadnęła pogodnie na przywitanie. Dostrzegła wtedy też duże zwierze spoczywające na barku rudzielca. Zobaczył to też Tomoe, którego kark od razu się zjeżył. Nie podobał mu się. Fenek schował się za nogami swojej pani. Z jakim niezadowoleniem zareagował, kiedy zauważył, że Misae mimo „takiego” towarzystwa siada obok Ario. Obserwując z ogromną rozerwą salamandrę wszedł pod płaszcz pod nogami kunoichi. Jedynie nosek wystawa spod płaszcza „węsząc” czy nie będzie działo się nic podejrzanego.
-To prawda, dobrze cię widzieć. A tego jegomościa jeszcze nie znam - dodała, będąc szczerze zainteresowana kolejnym towarzyszem. Usiadła, dziękując skinieniem głowy przyjęła przekąskę. Co prawda sama była już zaopatrzona w jakieś, lecz dobrego jedzenia nigdy dość, zwłaszcza gdy na arenie działy się tak interesujące rzeczy. Równie interesujące, co temat, który poruszył rudzielec. Uniosła lekko brew z zainteresowaniem się mu przyglądając, widząc jednak jego oczu pojęła szybko, że sprawa nie tyle co interesująca medycznie była istotna w jakiś sposób dla kuglarza.
-Chorobą umysłu? W jakim dokładniejszym znaczeniu? - musiała wiedzieć co miał na myśli, choć starała się zachować jak największą delikatność w wypowiedzi - Patrzę na umysł nieco inaczej niż większość ludzi. Jeżeli będziesz chciał na spokojnie możemy porozmawiać później gdzieś w ciszy, lub tutaj w ciszy, jeżeli to delikatna sprawa. - mówiła łagodnie, podobnie jak łagodna była w gestykulacji i mimice. Nie chciała na niego w żaden sposób naciskać, jeżeli będzie chciał powiedzieć coś więcej to powie. Yamanaka zamierzała mu pomóc, jeżeli tylko okaże się, że jest w stanie. Jej łatwiej było czytać z ludzkiego umysłu. Jej łatwiej było dostrzec to, co było dla innych niedostrzegalne.
Kiedy podszedł do nich Ori przyjrzała mu się z uwagą. Bardzo jej kogoś przypominał, kogoś z przeszłości, ale nie mogła sięgnąć pamięcią, kim mógł być. Gdyby ktoś chciał się założyć, dałaby sobie rękę uciąć, że wie kim jest ten młodzieniec, skąd? Na ten moment nie mogła przywołać odpowiedniego wspomnienia. Odpowiedniego obrazu, który jednoznacznie rozwiałby jej wątpliwości.
Póki skupili się na rozmowie między sobą, nie zamierzała się wtrącać, zwłaszcza, że już po chwili dotarło do nich kolejne towarzystwo, w postaci dwóch rudowłosych dziewcząt, które białowłosa miała szansę obserwować na arenie pierwszego dnia zmagań. Od razu przywołała na usta pogodny uśmiech. To była miła, ale bardzo ciekawa okazja poznać te dwie wojowniczki. Sama również skłoniła się jednej i drugiej.
-Witajcie. To przyjemność was poznać, nazywam się Yamanaka Misae. To duma dla Karmazynowych Szczytów by mieć tak walecznych reprezentantów - powiedziała ze szczerym podziwem. Nawet jeżeli młodsza z dziewcząt przegrała pokazała prawdziwe serce i na pewno nie uszło to niczyjej uwadze. Tak jak w przypadku walki Nany i Renkuro. Przyjdzie czas na szlif umiejętności, jeżeli serce jest pełne odwagi i pewności, reszta pojawi się później.
W międzyczasie zwróciła oczy na walki. Działo się dużo i trudno było wszystko wyłapać, więc musiała wytężyć swoje zmysły. Miała tam przecież jednego rodzynka, o którego zwycięstwo o ile się nie martwiła, to miała nadzieję, że nadejdzie szybko i w jak najlepszym stylu.

[Kamiyo Ori]

W pierwszej chwili zupełnie zdębiał. Ruda grzywa nijak nie pasowała mu do kucharza. Może to przez brak białego kubraczka i czapuni o kształcie pieczarki? Szczęśliwie szybko się rozwiało nieporozumienie i typek go po prostu nie zrozumiał za dobrze. Mówił o czymś innym? Ori oderwał wzrok od sterty przekąsek, rozłożonej wokół pacynkarza, aby skierować wzrok na niego samego. Pierwsze co zrzuciło mu się w oczy, to półmetrowa jaszczurka na ramieniu. Może jednak była szansa, że ten był kucharzem? Zazwyczaj to szczur siedział w czapce, nie jaszczurka na ramieniu, ale typek był wyraźnie ekscentrykiem w swoim fachu. – Przepraszam, miałem na myśli te przekąski. – Odezwał się krótko, po czym przyjrzał się również dziewczynie (kobiecie?) z białą czupryną. Coś w jej wyglądzie smyrało go w tył jego głowy. Jakby popatrzył dłużej, to pewnie by udało mu się dojść co takiego. Ten moment jednak przerwało nadejście dwóch kuzynek, które miał okazję już leczyć.

- Witam Panienkę Sasame i Misaki. – Skłonił się lekko zawodniczkom z Karmazynowych szczytów. Nadal nie widział w nich takiego zagrożenia, o jakim wspominał znajomy mu kuglarz. Odwrócił się z powrotem do tej nieznanej części grupy i odchrząknął, zanim kontynuował swoją przemowę. – Jestem Kamiyo Ori i pracuje w tutejszej lecznicy. Mieliśmy przypadki zatrucia spowodowanymi najprawdopodobniej przekąskami sprzedawanymi w okolicy areny. – Krótko i rzeczowo. Lepiej nie było wspominać, że powodowały one ciężką sraczkę, bo kogo to w sumie obchodziło.

Międzyczasie na arenach robiło się całkiem ciekawie. Zwłaszcza starcie Anzou z jego lodową przeciwniczką robiło wrażenie. Drugim widowiskiem był pokaz pirotechniczny członka klanu Douhito. Jego przeciwniczka jednak była strasznie twarda i nieustępliwa. Czyżby Shins miał kłopoty już teraz? Były też dwie inne walki, ale w jednej było mnóstwo dymu z granatów, a inna zaś zmieniła się w zabawę w berka. Taka ilość dymu przypomniała mu jednak o czymś, co miało miejsce dawno, dawno temu. Był tam Biały Pan i kobieta o czarnych włosach i białych oczach. Walczyli dzielnie, ale nie członek klanu Kaguya opuścił to pole walki o własnych siłach…

[Tanaka Misaki]

Misaki nie kupiła dużo, toteż nie miała problemów z pochowaniem towarów żadnego problemu. Po powrocie do ich tymczasowego domostwa zjadła wraz ze swoją kuzynką posiłek i odbyła trening. Niestety, Sasame nie dała się namówić na poważniejszy trening, mimo iż Misaki początkowo próbowała przekonać ją do swoich racji. Oczywiście, nadal odczuwała efekty przegranej walki, jednak nie dawała tego po sobie poznać. Nie chciała by zewzględu na nią Sasamę się ograniczała. Okazało się jednak, że starsza z dziewcząt oszczędzała także siebie przed kolejną walką. Na ten argument Doko musiała już pokiwać głową i ustąpić. Nie chciała przecież sabotować walki kuzynki. Następnego dnia zaś udała się ponownie na trybuny i to chyba nawet na te same co poprzedniego dnia. Kierowała się cały czas za Sasame aż odnaleźli znajome twarze.. oraz takie nieznajome.
-Ohayo Ario-san, Misae-san, Ori-san. Miło mi poznać
Ukłoniła się z szacunkiem i śmiechnęła przyjaźnie. Jedno z rozmówców równeż pochodziło z Karmazynowych Szczytów, więc miała także okazję poznać kogoś z "bliższego sąsiedztwa". Szczególnie, że jak się zaraz okazało, była to osoba bardzo miła. Na twarzy Misaki pojawił się delikatny rumieniec. Był to bardzo miły kontrast w porównaniu z ubliżaniem Daisuke.

[Kyoushi]

Białowłosy nie miał wielkiego problemu, by zniszczyć notkę w gabinecie. Gość po prostu ją zniszczył, a bariera opadła. Widać było, że to był dobry trop, a sam Shiroyasha mógł zamknąć swoje szkarłatne oko i wyłączyć Sharingana. Szermierz z Sogen nie zamierzał długo czekać, sięgnął do okna by je otworzyć, a następnie bardzo szybko z niego wyskoczyć. To było proste, by móc wyruszyć stamtąd aż do areny, która była jego celem. Miał to na oku, ponieważ pozostałych gości wcale nie miał zamiaru sprawdzić. Oni nie byli interesujący, więc wrócił do tego co go interesowało - walki.
Bydlak trafił w końcu na trybunę północną, nie miał zamiaru ich wybierać czy cokolwiek, tak o po wszedł i to była ta trybuna. Nawet jakby kogoś o to zapytał to ni cholery nie wiedziałby co zrobić z taką odpowiedzią. Więc bardzo lekko i szybko trafił do miejsca, gdzie była i Misae. Cóż za przypadkowy przypadek, którego nikt nigdy się nie spodziewał! Jak to zauważył? No akurat on nie miał z tym wielkiego problemu, bo zobaczył ją bardzo szybko. W końcu akurat tej kobiety nie dało się nie zauważyć w tej czerni. Czy widział coś, kogo rozpoznawał jeszcze? No w tej chwili jeszcze nie, więc jakoś się nie przyglądał, ponieważ idąc w kierunku damy z Klepsydry, cały czas wpatrywał się w areny i zauważył tam nikogo innego jak Soueia, który w końcu wziął się za walkę.
Białowłosy podbiegł do barierki, kolejny raz bardzo mocno zaciskając i prawdopodobnie gnąc ją w dłoniach by z podnieceniem widocznym w oczach na podstawie ognia, który tlił się jak szalony, spoglądając na kolosa, który potrafił niezwykle walczyć. Niezwykle to mało powiedziane, był tak widowiskowy, że olaboga. Po chwili był już przy samej Misae, odwrócił się w jej kierunku, nie witając się nawet tylko rzekł:
- Kurza twarz, SPÓŹNIŁEM SIĘ?! - zapytał naprawdę głośno, wskazując palcem na walkę Soueia. Gość prawie sobie nie wybaczył, gdyby tylko nie dotarł do miejsca, które miało mu pokazać jeszcze dodatkowe możliwości tego niebezpiecznego mafiozy. Shiroyasha doskonale widział co się dzieje, a także to że były to wydarzenia najwyższego poziomu. Co się miało jednak wydarzyć dalej? Nie wiedział, bo jeszcze przy okazji chyba - ale nie był do końca pewien, rozpoznał Ario, który gdzieś tutaj był. Ale czy to był on? No póki co, był o wiele bardziej zaabsorbowany przez walkę Sołka.

[Ario]

Dziwny jegomość wskazał na paczkę smakołyków, informując o tym, że prawdopodobnie są zatrute lub mogą doprowadzić do biegunki czy czegoś podobnego. Ario spojrzał na swoje chrupki, po czym wyjął jednego i przyjrzał mu się, po czym powąchał. Następnie ostentacyjnie polizał, patrząc się głęboko w oczy Kamiyo swoim przymrużonym wzrokiem. Pomlaskał sekundę i wsadził całego chrupka do ust, zjadając go.
- Wszystko z nim w porządku. Jakby był zatruty to bym wyczuł. Możesz mi zaufać. - odparł dość spokojnie Sentoki, jednocześnie sprawiając wrażenie dość chłodnego. Dla obcych mogło być to odebrane za olewcze, jednak kto znał Ario wiedział, że to jego normalna postawa. Też Ario rozumiał, że jego rozmówca nie ma pojęcia o tym, że on sam z Misae są bardzo doświadczonymi medykami, a sam chłopak jest specjalistą od trucizn. Gdyby miał więcej emocji w sobie, nawet by się roześmiał.

Następnie pojawiły się Sasame i Misaki. Dwie dziewczyny, które miały przyjść do siedziby Kropli wraz z nim. Ario odwrócił się do nich i wystawił rękę z chrupkami, częstując je smakołykiem.
- Walki się już zaczęły. Dobrze Was widzieć. - wyjawił.

To, co samego Ario interesowało najbardziej, to rozmowa z przedstawicielką technik umysłu. Odwrócił się do niej i spojrzał na jej zwierzaka. Sama Misae zapytała o marionetkę na barku.
- To? - spytał odwracając na chwilę głowę. - To moje najnowsze dzieło. Nie testowałem jeszcze, ale podoba mi się jej wygląd. Mieliśmy podobne na pustyni, bawiłem się z nimi jak miałem kilka lat. Przypomina mi to miłe wspomnienia. - wyjaśnił.

Ario nie miał zbyt wielu dobrych wspomnień. Zawsze był odepychany przez ludzi, którzy nazywali go dziwakiem. Jak choroba matki się pogorszyła, dodatkowo dostał łatkę szaleńca, którą musiał odpracować ciężką pracą. Kilka lat harował na swoją pozycję w osadzie, by wkońcu przestali się śmiać na jego widok.
- Ty też masz nowego towarzysza. Co to jest? - zapytał.

To jednak nie było dla niego najważniejsze. Odrazu przeszedł do tego, co chciał się dowiedzieć.
- Moja matka cierpi na chorobę, której nie mogę zdiagnozować. - powiedział spokojnie, patrząc jej w oczy. Nagle opuścił wzrok na ziemię i chwilę patrzył się na swoje stopy. Jego oczy zaczęły chodzić w szybkim tempie na boki. To był specjalny tik chłopaka, kiedy nad czymś się bardzo skupiał. Dopiero po chwili przemówił.
- Ona...kiedyś taka nie była. Przynajmniej ja nie pamiętam. A może zawsze była. Trudno powiedzieć. - cicho westchnął i na chwilę odkrył twarz chłopaka, który trzyma w sobie wiele emocji. Jednak sam czy tłumił to wszystko świadomie? A może nauczył się bronić przed światem zewnętrznym na swój sposób? Szybko jednak wróciło do normalności, bo po chwili znowu patrzył na Misae swoim nieobecnym wzrokiem.
- Przebadałem ją wielokrotnie, jednak jej ciało jest w pełni zdrowe. Nie umiem zbadać jej mózgu pod względem...innym niż funkcjonowanie medyczne. Coś musi jej być. Wydaje się nie być sobą. Jakby jej ciało samo się poruszało, ale to nie ona tym steruje. Jakby...jakby jej ciało pamiętało, ale nie ona. - powiedział. - Mogłabyś spróbować wejść w jej umysł i zobaczyć, czy to nie jakaś technika, albo...po prostu zobaczyć, czy dasz radę znaleźć powód tego. - wypalił bezpośrednio. - Po turnieju przeniosę ją do siedziby Kropli w Ryuzaku. Zapłacę za Twoją pomoc.

Potem zobaczył osobę, która była podczas operacji. Tą samą, która była w jakimś stopniu związana z Kisuke. Tamten jednak odrazu zajął się walką. Ario jednak nie był typem, który znał takt.
- Kyoushi-san. Brat Kisuke. - powiedział. - Twoja siostra z klanu prawie wygrała dzięki technice oczu. Potężna broń. - skomentował walkę Nany.

[Sasame]

Po zbliżeniu się do grupy, okazało się że białowłosa kobieta była wspominaną przez Aiko osobą z klanu Yamanaka, która miała już czekać na nas w Kotei. Zadowolona z faktu że poznałam kolejną osobę, która pochodziła z Karmazynowych Szczytów uśmiechnęłam się ciepło do Misae.
- Również miło cię poznać, Misae-san. Również zaszczytem jest dla nas reprezentować naszą krainę. Mam nadzieję że uda mi się jeszcze zawalczyć co najmniej w trzeciej rundzie tego turnieju. - odpowiedziałam pogodnie po czym skierowałam wzrok na arenę, jednak nagle pojawił się białowłosy, energiczny mężczyzna, którego skojarzyłam z walki, która miała miejsce wczoraj. Z tego co pamiętałam, był on bardzo potężny i wręcz bezbłędnie rozprawił się ze swoim przeciwnikiem. W tym czasie Ario opowiadał o chorobie swojej matki, więc zdecydowałam się nie mieszać w rozmowę, jednak ze skinieniem głowy przyjęłam od niego chrupkę, która z pewnością nie była zatruta. Zwrócił się on również do Kyoushiego, którego najwyraźniej już znał wcześniej a nawet znał jego brata, Kisuke, jednak ten ostatni najprawdopodobniej był nieobecny. Nie chciałam jednak przeszkadzać i skupiłam moją uwagę na walkach. Jak się okazało w jednej z nich brał udział mężczyzna, który posługiwał się Senninką, jednak nie wydawało mi się żebym kiedykolwiek wcześniej go widziała a z pewnością nie był on częścią korpusu dyplomatycznego wysłanego z Karmazynowych Szczytów. Czy to możliwe że to ktoś Nawabari przybył tutaj na własną rękę? Widząc jednak siłę tego wojownika, byłam pewna że chociaż kojarzyłabym go, jeżeli by urzędował w stolicy naszego szczepu. Czy w takim razie mógł to być jakiś uciekinier albo jakiś odłam naszego szczepu? Z pewnością będę musiała poinformować o tym Shuusuke-samę, jednak póki co skupiłam się na obserwacji, byłam jednak przekonana że nie był on przeciwnikiem dla kogoś mojego kalibru, więc o samodzielnym sprowadzeniu go do Nawabari mogłam co najwyżej pomarzyć.
- Interesujące, ten mężczyzna posługuje się takimi samymi umiejętnościami co my, jednak jestem absolutnie pewna że nigdy nie widziałam go na oczy, ani w Nawabari ani w okolicy. - powiedziałam, przede wszystkim do Misaki, jednak każdy z zebranych w naszej grupce mógł to dobrze słyszeć.

[Misae]

Zatrute jedzenie? Z powątpiewaniem spojrzała na zakupione przez siebie przekąski. Czy miała szczęście i trafiła na te smaczne, czy może raczej spotka się z niemiłym zawodem? Raczej nikt nigdy nie chciał jej zrobić na złość, częściej trafiała na promocje od ulicznych sklepikarzy i gratisy, związane z ładną aparycją kunoichi. Chcieli pokazać się z lepszej strony. Zazwyczaj ten zabieg działał, bo Misae od razu patrzyła na nich przychylniej i z sympatią, jednakże nie taką o jaką mogło chodzić panom.
-Dobrze wiedzieć, Ori-san - skinęła mu z wdzięcznością głową. Na ten moment będzie się częstować tymi od Ario. Co prawda, wierzyła, że sama dałaby radę rozpoznać drobne trucizny w jedzeniu, o ile nie mówili tutaj o skomplikowanych, szkodliwych i powodujących śmierć mieszankach… chociaż o takich to na pewno wszyscy by słyszeli, a śledztwo byłoby prowadzone przez strażników, a nie jednego medyka. Ech.. ciekawe czy Souei miał jakieś problemy z brzuszkiem. Niby jego towarzysz przekąsek Tomoe nie miał żadnych rewolucji żołądkowych.. ale on z natury potrafił nawet zjeść skorpiona z jego chitynowym pancerzem i nie odchorowywać potem tego.
Młodszej z wojowniczych sióstr odpowiedziała pogodnym uśmiechem, zwłaszcza gdy na jej twarz wypłynęły rumieńce. Była naprawdę urocza.. co w połączeniu z jej siłą… no zabiegający o jej względy w przyszłości panowie mogli mieć trudny orzech do zgryzienia. Starszej początkowo skinęła głową i podjęła temat walk
-Wierzę, że tak będzie Sasame-san - przyznała szczerze. Dziewczyna wykazała ogrom umiejętności bojowych, więc Misae nie wątpiła, że ta, jeszcze zaszaleje na arenie. Wierzyła w nią bardzo, szczególnie, że reprezentowała nie tylko swoją rodzinę, ale i ważne dla Yamanaki regiony.
Skinęła głową Ario z szerokim uśmiechem, gdy ten wspomniał o salamandrze. Wyglądała niesamowicie, a znając umiejętności bojowe tworów tego rudzielca na pewno był jednocześnie niezwykle śmiercionośny. Gdy zapytał o fenka, spojrzała pod maleństwo za jej nogami.
-To jegomość z twoich okolic, a od ostatnich kilku lat najbliższy memu sercu towarzysz podróży. Tomoe, pokażesz się? - zagadnęła, na co lisek wychylił resztę głowy. Wyglądał komicznie, bo pod wpływem ciężkiego płaszcza, jego uszy opadły na boki, tworząc zabawny, wyjątkowo uroczy obrazek, dodając do niego fakt, że i patrzałki liska są ogromne.
Później temat stał się poważniejszy. Od razu zrozumiała rangę sytuacji, zwłaszcza, gdy wspomniane zostało że to sama rodzicielka Ario miała być ową chorą. Pogodna twarz dziewczyny od razu stała się poważniejsza. To już nie była luźna dyskusja na trybunach. Gdy temat schodzi na najbliższych, nie czas na żarty. Podkreśleniem powagi sprawy była zmiana w jego spojrzeniu. Ten, krótki moment opuszczenia gardy. Pozwolenia sobie na to.
-Nie - przerwała mu dopiero na koniec gdy poruszył kwestię zapłaty -Przyjrzę się sprawie, ale nie chcę twoich pieniędzy. Wolę abyś zainwestował swoje środki w to… - z łagodnym uśmiechem rzuciła, spoglądając wymownie na salamandrę na jego ramieniu -…czy inne niesamowite rzeczy. Postaram się pomóc, nie wiem ile zdziałam, umysł to niezwykle skomplikowany twór, ale możesz być pewien, dam z siebie wszystko - obiecała. Powoli uniosła dłoń i położyła ją na jego dłoni, którą delikatnie ścisnęła, w geście wsparcia, podbudowania… tego, że nie jest sam i pomoc nadejdzie. Jej ruchy były powolne, widziała, że chłopak nie należy do ekspresywnych w okazywaniu swoich emocji, a jednak czuła, że taki gest jest ważny. Choćby z chemicznego powodu wydzielenia endorfin, które sprawiają, że jest lepiej. Chociaż trocję.
Zaraz potem wparował on. Kwintesencja chaosu. Kotowa bomba, co nie idzie, co nadciąga. Wleciał, zrobił zamieszanie. Dobrze. Lubiła go w takim wydaniu, kiedy był sobą. Zawsze rozluźniał w ten sposób atmosferę. Nie dało się być przy nim smutnym czy niezadowolonym.
Pokręciła głową z rozbawieniem i dezaprobatą.
-Nie, ale było blisko - skwitowała szczerze -Jadłeś już coś dzisiaj? - walki walkami, ale bez śniadania, to niech się lepiej na arenie nie pokazuje, bo dostanie po uszach. Komentarz o oczach puściła bez słowa. To nie jej dyskusja.

[Kamiyo Ori]

Skróty myślowe niezbyt były pomocne w dalszym „śledztwie”, jakie prowadził Szarooki. – Chodziło mi o zatrucie pokarmowe wynikające ze świeżości żywności, a nie przez obcą substancję. – To byłby dopiero problem. Reakcja rudowłosego, który zaczął lizać chrupka, aby okazać swoją dominację, spotkała się ze ścianą absolutnego niezrozumienia. W końcu Ori nigdy nie brał udziału w walce kogutów, która teraz się tutaj odbywała. Chcąc nie chcąc Sigma Male Grindset zawładnął całą dyskusją i chyba nie było się z tego w żaden sposób wyrwać. Dlatego Kamiyo zmienił swojego rozmówce w chwili, jak tylko Misae wykazała się znacznie większą empatią i nie zbagatelizowała całkiem poważnego problemu, jaki mógł powstać przez dalszy obrót jedzeniem niskiej jakości. – Próbuję ustalić źródło tej gorszej jakościowo, więc wszelkie informacje są mile widziane. – Uśmiechnął się nieznacznie, wciąż jeszcze przygaszony przez dominującego mężczyznę w tym towarzystwie.

Ich dyskusja jednak była tylko nic nieznaczącym tłem do zdarzeń, które odbywały się na arenach. Najbardziej przyciągające walki, to starcia Anzou z Wagami oraz Shinsu z Suzumebachi. Tak jak pierwsza porywała swoim dynamizmem od samych pierwszych chwil, to druga wchodziła właśnie w fazę końcową. W końcu latający Douhito musiał wylądować. Ori pamiętał, jak mu opowiadał o tym, jak energio żerna jest jego umiejętność. Przydałaby mu się pewnie pomoc kogoś o sporych zasobach chakry. Niestety walki były prowadzone w formie pojedynków, a nie tandemach. Prawdziwa użyteczność posiadacza nadmiarowych otworów gębowych objawiała się w walkach grupowych. Nalot dywanowy, jaki mógł organizować w końcu dość skutecznie, odwracał uwagę od działań reszty drużyny.

Walka Daisuke z Kirishidą nie za bardzo emocjonowała chyba nikogo, poza pierwszym jej uczestnikiem. Nie do końca było słychać, co tam zaczął wykrzykiwać, ale po krótkiej nieprzyjemności, jaką była znajomość z mężczyzną, można było śmiało powiedzieć, że nie było to nic miłego, ani mądrego. W końcu jednak jego uwaga przeszła na ostatnie starcie, gdzie walczący zdecydowali się pozostać w klinczu. Pojawiające się narośle i deformacje na ciele Souei’a szybko przywołały widok poprzednich starć. Konkretniej z Sasame i Misaki, a ich słowa tylko potwierdziły jego podejrzenia. – Ciekawa umiejętność, a na czym konkretnie polega? Sama zmiana kształtu? – Zwrócił się do komentujących. Dzień wcześniej by pewnie nie odważyłby się na tego typu bezczelne pytanie, ale znajomy pustynniak, który zaraz miał się poddać, albo dostać wciry pokazał mu, że takie zachowanie jest całkiem normalne wśród shinobi.

[Tanaka Misaki]

Misaki była zdecydowanie najcichszą w całej tej grupce, głównie dlatego, że nie do końca łapała co się działo wokół niej. Weszła właściwie w środek rozmowy i wyraźnie to teraz odczuwała. Dodatkowo, znajdowała się w nieco większym gronie niż wczoraj, więc uznała, że lepiej będzie schować się za maską obojętności. Postanowiła poświęcić więc swoją uwagę na walki, w szczególności na jedną, gdzie dostrzegła dobrze sobie znaną osobę. Otworzyła usta i odezwała się cicho sama do siebie.
-Mam nadzieję, że ten gość przegra.
I w tyyym momencie właśnie momencie Daisuke zarył w podest jak pas pijanego ojca w.... nieważne. Nie żeby coś o tym wiedziała ale słyszała, że to jedna z metod wychowawczych w prowincji w której odbywał się turniej. Misaki uśmiechnęła się, widząc jak pijak uczy się latać. Niestety, na razie nie zamierzał przegrać. Ogólnie, ta walka była dość dziwna. Kolejna już się zakończyła, zwycięstwem Dohito. Pozostały jeszcze dwie inne, w tym jedna, w której walczył kolejny użytkownik Senninki. Trójka Jugo w jednym turnieju, było to dość niespotykane, przynajmniej dla Misaki. I pomyśleć, że nie wyniknęła z tego faktu jeszcze żadna burda. Patrzcie i uczcie się!

[Kyoushi]

Shiroyasha będąc już na trybunie miał więcej do pogadania niż sam myślała. Teraz nie tylko Misae towarzyszyła mu w rozmowie, ale pojawił sie także Ario. Doskonale pamieta tego kuglarza, chultaja, bydlaka, który był jednym z medyków podczas operacji bialowlosego. To przyjaciel, więc od razu się uśmiechnął bardziej niż wcześniej. Chociaż czy było to możliwe? Otóż nie wiadomo, bo on sam chodził z zebiskami na wierzchu od dnia do nocy. Najpierw jednak odpowiedział damie, bo to kobieta, więc wypadało wręcz przekierować uwagę na nią.
- Całe szczęście! Em, czekaj, czy jadłem? O, zapomniałem o tym, ale pytanie powinno brzmieć czy już chlałem! Odpowiedź brzmi JESZCZE NIE, więc należy to zmienić! Kto ma gorzołe?! - zapytał odnośnie odwracając się w stronę wszystkich zebranych na trybunie. Nie miał w ogóle wahań i jakichkolwiek oporów by wszystkich zapytać o alkohol. Piękna sprawa tego bydlackiego shinobiego. W końcu także zwrócił uwagę na samego kuglarza, który coś tam zagadał o kimś z klanu, z którym się przecież nie czuł tak związany jak to miałoby się wydawać.
- Ario! No kopę lat! Em, co? Jakaś Uchiha brała udział wcześniej? Nie interesowałem się, nie kojarzę bajka. Ten gość mnie interesuje - wskazał wtedy palcem na Matsude, który walczył nawet nie w połowie swoich możliwości, a to przecież on mógłby być jego przeciwnikiem w przyszłym finale chociażby. - Potężną bronią mogą być i senbony użyte tak, by przeciwnik nie mógł się obronić, coś o tym chyba wiesz co nie kuglarzu? - zapytał z uśmiechem na ustach, wiedząc że takie pseudo dogryzanie nada charakteru tej rozmowie i ukierunkuje ją na dobre tory.

[Ario]

Sentoki wysłuchał nowo przybyłego w kwestii jakości pożywienia. Spojrzał ponownie na chrupka i ponownie zerknął na Kamiyo.
- Dokładnie to miałem na myśli. Swojego czasu na zlecenie Shirei-kan musiałem opracować odtrutkę dla całej osady, gdyż ta pochorowała się ze względu na jakość jedzenia. Stąd wiem jak takie coś wygląda. - wyjaśnił swoim beznamiętnym tonem. - Jednak jeżeli mi nie ufasz, polecam zajrzeć do miejskich spichlerzów. Przynajmniej ja bym zaczął tam poszukiwania, ponieważ jeżeli chcesz sprawdzić takie rzeczy, musisz zacząć od źródła. Jeżeli okazało się jednak, że masz rację, to nadal musiałbyś znaleźć źródło. Moja metoda zaoszczędzi Ci czasu. - chłopak mimo, że mógł na pierwszy rzut oka wydawać się dość mocno specyficzny, zawsze służył dobrą radą i pomocą. A następnie znowu zjadł chrupka.

Kolejny aspekt to Kyoushi. Dziwny jegomość, który z charakteru trochę przypominał Daisuke, którego niedawno poznał. Z tą różnicą, że Kyoushi prezentował jakiś poziom sportowy na arenie, a Daisuke był raczej...zwykłym zadymiarzem. Ario traktował Kyoushi i Kisuke jako braci krwi, stąd miał do niego szacunek jak do kogoś, kto jest związany z jego towarzyszem. Kisuke w sumie był osobą, z którą najwięcej do tej pory przeżył...i sam Kisuke też przeżył. Niestety Sentoki miał na sobie swojego rodzaju klątwę, która sprawiała, że większość osób, które wchodziły z nim w kontakty, albo zaginęły, albo umarły. Ario jednak nie wierzył w przesądy.
- Kyoushi-san, opowiedz mi więcej o tej technice oczu. Widziałem, że dziewczyna była wolniejsza niż marionetki, ale potrafiła za nimi nadążyć. Co jeszcze to potrafi? - zapytał. - Jeden z Twoich braci użył na mnie ciekawego genjutsu. Możecie przekazywać wspomnienia dzięki temu? Opowiedz mi więcej. Gdzie jest limit w użyteczności tej techniki? - Ario się nie zastanawiał nad tym, czy popełnia jakieś FOPA czy inny chuj. Jak go coś intrygowało, to pytał.

Z kolei najważniejsza część rozmowy toczyła się z przedstawicielką klanu, która panowała nad umysłami. Przynajmniej Kunisaku tak do tego podchodził. Była mocną poszlaką do rozwiązania problemu, z którym borykał się długi czas. Jednak na początku przyjrzał się jeszcze raz jej dziwnemu zwierzakowi.
- Ah. To jest lis pustynny. Bardzo rzadki. - powiedział i przybliżył się trochę by mu się przyjrzeć. - Z południowych terenów? Tak mi się wydaje. Mają lekko odmienne ubarwienie. - dodał.

Następnie toczyła się rozmowa w kwestii już samej pomocy jego matce. Misae położyła dłoń na jego i Ario wzdrgnął się lekko. Nie przypominał sobie, by ktokolwiek dotykał go w innym kontekscie niż takim, by go zranić w walce. Pomijając poprzednią noc w dziwnym miejscu, to był także pierwszy kontakt z kobietą od dłuższego czasu. Mimo, że Ario nie patrzył na żadną z płci przeciwnej w tym kontekscie, chłopak odruchowo się zarumienił i delikatnie cofnął rękę.
- No..no no nono....dzię...dziękuję za Twoje wsparcie. - odparł szybko. - To wiele dla mnie znaczy. Po turnieju możemy pójść do Ningyo-shi, pokaże Ci moją osadę i wspólnie przeniesiemy matkę do siedziby. Tam byśmy sprawdzili co da się zrobić. - zaproponował.

[Sasame]

Jak się dość szybko okazało, więcej osób w towarzystwie nie zawsze musiało oznaczać że będę musiała bardziej angażować się w rozmowę, zwłaszcza jak niektóre osoby w grupie znają się już z wcześniej. Cóż, nie był to dla mnie tak właściwie żaden problem a nawet mogłam bardziej skupić się na obserwowaniu walk. Za to w nich, jak widać powoli już zbliżał się koniec, kolejnych dwóch zwycięzców zostało wyłonionych i na polu walki został jeszcze tajemniczy użytkownik Senninki i jego przeciwnik a także niejaki obdartus którego nieprzyjemność miałam wczoraj poznać nieco lepiej i jego przeciwnik, jednak obie te walki również wyglądały jakby niebawem miały się zakończyć. Słysząc pytanie od Kamiyo odwróciłam moją uwagę od areny i spojrzałam na młodszego chłopaka.
- Cóż, można w ten sposób streścić to na czym polega Senninka. Wzmacnianie swoich możliwości fizycznych oraz dość swobodne modyfikowanie tkanki ciała. Są również różne poziomy... Tego powiedzmy trybu. Ten który widzieliśmy zanim tamten rzucił bombki dymne to była Przemiana, czyli drugi poziom. Możliwe że teraz pod osłoną dymu aktywował ostatni poziom. - wytłumaczyłam pielęgniarzowi a także rzuciłam spekulacją. Co mnie najbardziej dziwiło, był fakt że walczący mężczyzna bardzo dobrze orientował się w dymie nawet zanim aktywował Przeobrażenie a przecież umiejętności sensoryczne pochodziły tylko i wyłącznie od najwyższego poziomu Senninki. Możliwe że ten cały Souei miał w zanadrzu jeszcze jakieś inne sztuczki, których nie widać na pierwszy rzut oka. Zastanawiało mnie również jaka byłaby jego reakcja na spotkanie kogoś kto pochodził ze szczepu z Nawabari. Jeżeli byłby uciekinierem to możliwe że byłby dość wrogo nastawiony, myśląc że ktoś chce go tam zaprowadzić za potencjalną zdradę szczepu jakiej mógł się dopuścić. Miałam jednak nadzieję że skoro jego kompani, którzy byli obecni tutaj ze mną na trybunach nijak nie zareagowali na moje wcześniejsze słowa to pewnie nie miał on niczego takiego na sumieniu. Nigdy jednak nie wiadomo.

[Misae]

Popsute jedzenie. Cóż. Nie brzmiało to jak coś zaskakującego. Odkąd przybyła do Kotei czuła wszędobylską wilgoć, która przeszywała aż do kości. W połączeniu z niedawno odbytą wojną podczas której ludzie bardziej skupiali się na przeżyciu niż odpowiednim zabezpieczaniu żywności (o zniszczonych spichlerzach nie wspominając), nie powinno nikogo dziwić, że jedzenie mogło być gorszej jakości. Każdy wykorzystywał co miał pod ręką by jak najmniejszym kosztem odkuć się po stratach. Dopiero gdy mocno się zaczęła rozwodzić zdała sobie sprawę, że musi dobrze przyglądać się lokalom, w których zamierza się stołować. Tak na wszelki wypadek.
-Będziemy mieli oczy szeroko otwarte - obiecała ze skinieniem głowy, mającym jakoby jeszcze bardziej potwierdzić poważne podejście do tematu przez obecnych. Niby mogła mówić jedynie sama za siebie, jednak na pewno brzmiało to dużo lepiej. Ario również podjął temat dzieląc się z młodszym chłopakiem naprawdę dobrymi poszlakami. Oby z nich skorzystał.
-To po wygranej walce Souei’a - zapewniła Kjosza, który ledwie co przyszedł na arenę, a już szukał okazji do picia. Na pewno będą mogli świętować jak jeszcze Masuda przejdzie do kolejnej rundy. Wtedy dwie okazji do wznoszenia toastu za jednym zamachem. Jak znalazł. Zabawne. Jakby się nad tym zastanowić to ostatnio jeżeli piła to tylko albo przy jednym białowłosym albo drugim.
Rozmowa o umiejętnościach była wyjątkowo fascynująca i warta uwagi. Zarówno jeżeli chodziło o umiejętności oczu, które posiadali użytkownicy sharingana, oraz umiejętności reprezentowane przez członków klanu Juugo, o których opowiadała Sasame. Sama słyszała jedynie legendy opowiadane w jej regionie. Możliwość obserwowania wszystkiego na własne oczy i wysłuchania specjalisty była cenniejsza niż złoto.
Tylko rozmowa z Ario odrywała ją bardziej od dysputy z pozostałymi. Gdy rudzielec przybliżył się do fenka, ten chwilę jakby kalkulując plusy i minusy w końcu zdecydował się dźwignąć na łapki i podejść bliżej kuglarza, prezentując mu się w całej okazałości.
-Bardzo możliwe… nie wiem dokładnie skąd pochodzi, nie wiem czy on sam pamięta, po tym jak za szczeniaka został porawany. - wyjaśniła. Nie umiała jednoznacznie potwierdzić, lub zaprzeczyć jego rozważaniom. Skoro sam pochodził z tych regionów, był o wiele bardziej wykwalifikowany aby osądzać niż ona.
Uśmiechnęła się delikatnie widząc jego reakcje na jej gest w sparcia. Był to drobny uśmiech, w środku lekko może nawet rozbawiony, czego jednak nie dała po sobie poznać. To co było widać na jej twarzy to była bijąca od kobiety łagodność i spokój. Niczym treser, próbujący uspokoić dziką bestie nie widać było po niej zawahania, z zarazem daleko było Misae do bycia nachalną, jakby bała się spłoszyć Ario. Gdy zabrał dłoń, jej własna wróciła z powrotem na kolana kunoichi, luźno na nich spoczywając.
-Możesz na mnie liczyć. Jeszcze nie odwiedziłam pustynnych regionów, to może być miła odmiana od tej dosyć nieprzychylnej aury pogodowej - przymrużyła lekko oczy w szerszym uśmiechu. Pewne było, że skoro obiecała pomóc, to na pewno słowa dotrzyma, w szczególności, że wizja wygrzania się na słoneczku była cholernie kusząca.

[Kamiyo Ori]

Sytuacja z chrupką na tyle zaalarmowała szarookiego, że ten nie zauważył jak do grupy, dołączyła jeszcze jednak osoba. Jak mu się go w ogóle udało nie zauważyć? Widocznie musiał być to wytrawny shinobi, który potrafił się bezszelestnie poruszać, wykonując misje z prawdziwą gracją. Lider jego rodu zapewne powierza mu te zadania, które wymagają ogromnej subtelności i elegancji. A może po prostu się przesłyszał? – Nie posiadam żadnego alkoholu, ale nie polecam również spożywania. – Odpowiedział Kyoshowi, nie będąc świadomym tego, że być może właśnie podpisał na siebie wyrok śmierci. Barierka była w końcu bardzo blisko, a cierpliwość nie była specjalnie mocną stroną siwego.

Rudzielec zdecydował się na dodanie jeszcze jednej mądrej myśli. Wnioski, które wysnuł po słowach szarookiego były jak najbardziej błędne. Z jego założenia wynikało, że w całej osadzie panowała epidemia jedzenia niskiej jakości. Gdyby to miało miejsce, to najpewniej pierwszym jego krokiem byłoby skierowanie się do tych największych spichlerzy i magazynów w mieście. Lecznica jednak nie pękała w szwach przez osoby z biegunką, ale było ich na tyle dużo, że młody medyk zdecydował się osobiście zbadać sprawę. – Dziękuje za cenną radę. – Kiwnął głową mężczyźnie, który najwyraźniej chciał dobrze. On sam nie mógł za bardzo przekuć swoich myśli w słowa, więc kontynuując ten temat, pewnie wciągnąłby się w niekończącą się spirale nieporozumień, którą przecież bardzo łatwo było uniknąć. Zresztą odtrutka na zepsute jedzenie? A to ci dopiero wyobraźnia…

Dużo ciekawszą i wnikliwą wypowiedź uzyskał z ust Sasame. Jego wczorajsza pacjentka w całkiem przystępny sposób opisała swoją wrodzoną umiejętność. Podała też jej nazwę, którą sobie w tym momencie zanotował w pamięci. To nie było stosowne miejsce, by przelewać na papier takich rzeczy. – Brzmi bardzo użytecznie. Chciałbym kiedyś zobaczyć to z bliska. – Przemiana i transformacja tkanek brzmiała fantastycznie w użyciu medycznym. Może przyczyniłoby się to do rozwoju regeneracji samego organizmu i leczeniu poważnych obrażeń? Potencjalnych zastosowań było wiele, jednak bariera wiedzy i doświadczenia była poważną przeszkodą w prowadzeniu takich prac.

W międzyczasie kilka starć się skończyło. Konkretnie te, na które jeszcze zwracał uwagę. Te nieciekawe były na znacznie gorszym poziomie, względem starcia Douhito i Kaminari. – Państwo wybaczą, ale muszę się zbierać do lecznicy. – Skłonił się wszystkim, uśmiechając się białowłosej za dobre słowa. Wziął co prawda wolne tego dnia, bo spodziewał się, że po walce sam będzie potrzebował medyka, jednak skoro miał pełne rezerwy chakry, to zbrodnią by było nieskorzystanie z nich, aby posklejać znajomych z powrotem do kupy.

z/t do -> klik