[Event] Pomieszczenia służby medycznej

[Kan Senju]

Kan dowiedział się iż jego uczeń oberwał ranę na wylot w bok tułowia, ale przyjął to już bez zewnętrznej ekspresji. Wewnątrz dowiadując się o tym chciał już się pojawić na trybunach aby mógł obejrzeć dalszy ciąg zdarzeń, czy wymyśli coś mogącego odmienić losy spotkania. Był ciekawy jego możliwości, których nie miał jeszcze okazji prawdę mówiąc przetestować tym bardziej iż musiałby mierzyć się z iluzją... Na samą myśl o gejjutsu go mrowiło, tak bardzo nie lubił tej sztuki. Nie miał zamiaru jej doświadczać więcej niżeli musi. Dodatkowo mimo iż chciał aby ktoś zniszczył tą pewność siebie Kazumy to jednak bardziej dla niego się liczyło przyniesienie chwały rodowi więc jego ewentualna przegrana wcale go nie cieszyła. Gdyby tylko był bardziej uważny podczas swojej walki, nie dał się trafić to wcale nie musiałby spędzać tutaj czasu, a tak? Nic nie poradzi, jednak to iż jeszcze tutaj nie przybył było dobrym znakiem. Pojedynek wciąż musiał trwać, a niech tylko spróbuje przegrać. Wtedy po powrocie pozna co to znaczy prawdziwe piekło, leżący teraz Senju pod dwoma dłońmi świecącymi się na zielono zdecydowanie da mu popalić. Słysząc, że jest to drugi turniej Kamiyo postarał się o tym nie myśleć obecnie, bo ostatecznie nic nie zrobi. Warto więc w tym wypadku zająć się rzeczywistością niż rozmyślać ewentualne wersje przyszłości. Część z nich się nie sprawdzi więc będzie tylko zmarnowaniem czasu.
- W tamtym okresie jeszcze siedziałem w Shinrin chcąc jak najbardziej udoskonalić swoje zdolności, jednak słyszałem o nim. Jak uważasz, poziom tamtejszych zawodów był wyższy, czy może niższy?
Wraz z czasem kiedy medyk leczył jego siniaki czuł coraz mniejszy ból w miejscu rany, wiedząc to nasz leśny chłopak przyjrzał się dłoniom, które leczo. Pierwszy raz spotkał się z sztuką iryojutsu i uznał to za niezwykłe. Gdyby więcej ludzi szkoliło się w tej dziedzinie zamiast do walki można by zrobić na świecie naprawdę dużo dobra. Niestety miejsce w którym żyjemy jest dość okrutne, więc taka wizja nie miała najmniejszych szans powodzenia. Niebezpieczeństwa na szlakach, nieustanne wojny wybuchające co chwila. Aby móc leczyć tak naprawdę wpierw trzeba umieć się obronić.

[Kamiyo Ori]

Wspominek czar. Yinziński turniej był pełen magii. Nie tylko dlatego, że piaskowy czarodziej chciał go porwać z niewiadomych dla nikogo powodów. Wtedy pierwszy raz widział techniki shinobi w akcji. Niesamowity pokaz umiejętności, ocierających się niemal o magię. Ogniste kule gnały przez mroźne stadiony. Niestety większość wspomnień była jak przez mgłę, ale to głównie dzięki ulubionej turniejowej technice Suitonu, którą wszyscy tak z ochotą używali. Dziwne, że na tym festiwalu mordobicia jeszcze się nie zdarzyła. – Trudno mi ocenić, byłem wtedy bardzo młody. – Odezwał się poważnym tonem. Taki właśnie był w swojej ocenie. Świeży jak śnieg, który wtedy spadał ludziom na czupryny, a nie wymieszany z błotkiem z Sogen. – Ledwo dwanaście lat i nawet nie wiedziałem jak kumulować chakrę. – Trzymał ręce prosto nad brzuchem leśnego młodzieńca, któremu opowiadał właśnie własną historię. W jakim właściwie celu? Trudno było wyjaśnić, w jakim kontekście oglądał tamte walki, a co robił tutaj. W tym miejscu przede wszystkim chciał dopilnować, by jego pacjenci byli zdrowi, dlatego nieistotne były tak obserwacje walk, jak przygotowanie im odpowiedniego miejsca na wypoczynek po starciach. Kiedyś na pierwszym miejscu miał się za kupca, a teraz? Chyba był lekarzem albo przynajmniej szalonym higienistą.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Kan Senju

[Kan Senju]

Opowieść odnośnie Watarimono była krótka, zupełnie jakbyś miał zakręt na drodze, gdzie po zrobieniu kroku kończy się przepaścią. Albo może inaczej, coś bardziej trafnego. Zamawiasz jedzenie w restauracji, a przynoszą tobie jedynie talerz polany ketchupem. Nieprzyjemna niespodzianka, która zostawia za sobą tylko większy niesmak. Tak właśnie się czuł Kan, którego ciekawość nie została chociażby w najmniejszym stopniu zaspokojona, ale musiał się obejść smakiem. Nie miał zamiaru z tego powodu tworzyć jakiejkolwiek awantury, to nie było w jego stylu. Zamiast tego skupił się na jedynej wartej uwagi informacji, czyli zdolnościach Kamiyo. Jeżeli dobrze pamiętał datę tamtego turnieju, oraz umiał liczyć to miał on teraz siedemnaście lat? Oznaczałoby to iż w pięć lat od kiedy nie potrafił nawet kumulować chakry nauczył się jak ją obsługiwać aby móc leczyć innych.
- W takim wypadku musisz posiadać spory talent, aby nauczyć się panować nad chakrą na tyle aby pomagać innym. Możesz być z siebie dumny.
Powiedział to z serdecznym uśmiechem na twarzy, choć musiał przyznać tak szybkie postępy nie dziwiły naszego Senju. Sam przez niektórych był uznawany geniuszem mając wcale nie gorsze tempo, ale zaczął się zastanawiać nad jednym. Co by było gdyby Ori przyjmował nauki od najmłodszych lat? Gdyby miał te same warunki co on? Czy teraz staliby na podobnym poziomie umiejętności? Możliwe, ale tego nigdy się nie dowiemy.

[Kamiyo Ori]

Pochwały na temat jego zdolności związanych z chakrą nie były czymś częstym w życiu szarookiego. Mówili, że powinien porzucić swoje szkolenia, które zaczął z powodu „kaprysu”. Miał w końcu przed sobą zupełnie inne ścieżki i inne możliwości rozwoju, jednak Kamiyo zdecydował się na ten, konkretny wybór. Pomimo tych ciemnych aspektów związanych z byciem częstym świadkiem ludzkich tragedii, to jasne strony pracy medyka je stanowczo rekompensowały. W końcu swoją pracą był w stanie zapobiec najgorszym obrotom sprawy, zarówno wśród shinobi, jak i zwykłych cywilów. Właśnie dlatego wybrał – No dobrze, chyba jesteś w pełni zdrowia. – Odwrócił głowę w kierunku pomieszczenia medycznego, uciekając przed wzrokiem swojego podopiecznego. Drewniak nie mógł zobaczyć jego twarzy, ale uszy miał całkiem czerwone. – Poleciłbym jeszcze poleżeć i odpocząć, ale nie będę cię tutaj trzymał na siłę, Kan. – Podrapał się lekko w potylicę. Koniuszki jego uszu z głębokiej czerwieni przechodziły przez różne jej odcienie, powoli wracając do dawnej barwy. -Jeśli jednak nie możesz się powstrzymać, to może zdążysz zobaczyć jeszcze końcówkę walk. – Medyk wziął głęboki wdech i wydech, po czym odwrócił się ponownie do swojego pacjenta. Uśmiech na jego twarzy zdawał się nieco bardziej naturalny niż poprzednio. Bardziej szczery.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Kan Senju

[Kan Senju]

Słysząc o powrocie do pełnego zdrowia Kan spojrzał w kierunku swojej klatki piersiowej, która wyglądała niczym nowa. Po wcześniejszych siniakach nie pozostał nawet ślad więc ten fakt najzwyczajniej w świecie go ucieszył, a gdy spojrzał na swojego lekarza ten miał głowę odwróconą w drugą stronę. Zupełnie nie rozumiał powodu, ale nie zamierzał też się o to dopytywać. Zamiast tego przeszedł do pozycji siedzącej, gdzie dotknął się jeszcze niedawno bolącego miejsca zupełnie niczego nie odczuwając co sprawiło iż kąciki ust same podniosły się do góry. Nim jednak zrobił coś więcej padło zalecenie aby jeszcze trochę poleżał, choć nie było to konieczne. Zapewne gdyby nie walka jego ucznia to zastosowałby się do wskazówek, aczkolwiek w obecnej sytuacji chciał tam wrócić. Nie był specjalistą od iryjutsu, ale znał swoje ciało, które obecnie w pełni się zregenerowało. Kamiyo najzwyczajniej w świecie martwił się o swoich pacjentów, więc wolał dmuchać na zimne choć w jego przypadku nie było to potrzebne. Jak się przekonał na własnej skórze podczas swojej walki był dość wytrzymały, skoro przeżył technikę mogącą zniszczyć jego smoka. Kolejne słowa nie musiały go zachęcać do udania się na trybuny, gdyż bardziej się nie dało.
- Nie martw się, nic mi już nie będzie. Przynajmniej do następnej walki, zobaczymy z kim będę tam walczył.
Po tym jednym płynnym ruchem zrzucił nogi na podłogę, a następnie na nich stanął w pozycji pionowej. Następne podszedł do krzesła i zabrał za ubieranie co chwilę zajęło. Miał trochę warstw ubrania, które przy obecnej pogodzie chroniło go przed zimnem, a zarazem stanowiło jego rozpoznawczą wizytówkę. Po wszystkim stanął naprzeciw Oriego z szczerym uśmiechem wyciągając do niego rękę.
- Dziękuję za opiekę, gdybyś był kiedykolwiek w Shinrin odwiedź mnie, a z pewnością się odwdzięczę za to. To tak w razie gdybyśmy się już nie spotkali podczas tego turnieju.
Po tym pożegnaniu wyszedł z pomieszczenia służby medycznej i spokojnym krokiem skierował się w kierunku trybun. Co prawda był zmęczony przez ubytki chakry, aż miał ochotę wrócić do rezydencji odpocząć to jednak nie miał zamiaru marnotrawić swojego pobytu na takim wydarzeniu. Dodatkowo miał nadzieję, że znajdzie Takane czyli swojego przełożonego, któremu obiecał rozmowę po zademonstrowaniu swoich umiejętności na arenie. Chętnie zobaczyłby jego minę, najlepiej w tak zwanej formie "opadniętej szczęki". Ciekawe czy teraz zacząłby go traktować w inny sposób. Dał najlepszy pokaz jaki był w tym momencie dla niego możliwy, więc zademonstrował tą siłę, którą chciał.

Z/T ---> Trybuny.

[Mujin]

Mujin określił sekcję szpitalną w kompleksie arenowym jako "skrzydło medyczne" absolutnie bez podstawy i doświadczeń, jakie miał. Znał kliniki, szpitale, w tym polowe, zakłady... ale konkretnie "skrzydła szpitalnego" nigdy nie widział. Czytał co prawda, bo architektura kilku budynków jasno pozwalała na taki podział... Cóż, może lepiej było na ten moment przestać myśleć o tego typu bzdurach. Bezproduktywnych i nie służących niczemu, poza określeniem poprawnej terminologii. W jego głowie. Kto by się spodziewał - Mujin ucinający watek myślowy w odpowiednim momencie? Tego się na pewno nie spodziewał. Może dyskusja o koncepcie niemożliwości i dążeniu do jego obalenia jeszcze trzymała się Mujina?
Jakichkolwiek wewnętrznych przemian by nie przeszedł, medyk ostatecznie trafił do swojego celu - Szpital. Miejsce zajmowania się rannymi i osłabionymi po walce. Nie była to najbardziej wyposażona pracownia na świecie, ale była przyzwoita i sterylna. Uratować życie i zdrowie jak najbardziej się tutaj dało. Mujin bardzo szybko odnalazł człowieka, który decydował co i jak. Głowę tego ośrodka. Po krótkiej rozmowie i przedstawieniu swoich umiejętności, w tym autorskiej techniki regeneracji organów wewnętrznych, zostało mu udzielone pozwolenie na zajmowanie się pacjentami. Mujin akurat nie powinien być blokowany w zakresie korzystania z Iryojutsu i służenia nim potrzebującym. Może gdyby był nieco bardziej znany, to nie musiałby niczego udowadniać. Może kiedyś się tym zajmie? Zastanawiał się nad tym od dobrych kilku lat, faktycznie, ale może w końcu znajdzie w sobie chęć i energię do faktycznego wdrążenia tego w życie?
W salach znajdowało się już kilku walczących i kilku medyków, którzy ich opatrywali. Na samym początku starał się zachować "niski profil", jakkolwiek się na to mówiło, i obserwować poziom lokalnych medyków i wykonywać swoją robotę. Co ranny, to był traktowany jego leczniczą chakrą. Nigdy nie był dobry w pracy zespołowej, ale to mu pasowało w tym przypadku. Wystarczyło mu sumienne wykonywanie swoich obowiązków, całkowite zajmowanie się rannymi. I poszukiwania jego zawodnika - czy ostatecznie trafił tutaj? Może któraś z wybitnych jednostek walczących na arenie tutaj w końcu trafi? Ba, na pewno trafi. Tylko na to czekał. A w międzyczasie poszedł sprawdzać medykamenty nieco dokładniej. Co tutaj mają, czy jakieś znieczulacze, czy słabsze ziołowe kompoty. Tak się złożyło
- Hmmmmmm... Całkiem kompetentne zapasy. - mruknął do siebie i mniej więcej w tym momencie zauważył, że nie tylko on to robił. Gdzieś obok niego pojawiła się nieznana mu wcześniej osoba. Młoda, bardzo wręcz młoda. On sam mógł mieć dwa razy więcej lat, gdzieś coś koło tego. - Pracujesz tutaj? Jako medyk? - zagadał do niego Mujin. Normalnie raczej wolał nie zaczynać rozmowy, jako osoba do której inni chodzą za potrzebą. A jednak teraz... czemu nie? Przecież był w otoczeniu ludzi wykształconych, więc i może trafi na kolejne złote dziecko medycyny. Albo na potencjalnego ucznia. Trzeba było badać teren, tworzyć kontakty i porozumiewać się z ludźmi wszelakimi. Medykami w szczególności.

[Kamiyo Ori]

Walki się ciągnęły w nieskończoność. A może tylko ta, w której walczył złoty chłopak lasu trwała niezwykle krótko? Trudno mu było ustalić, co jest bliższe prawdy. Kamiyo jednak zszedł już do skrzydła medycznego, kliniki czy po prostu szpitala polowego dla uczestników turnieju. Zwał jak zwał, ważne było jedynie, że tutaj mogli udzielić szybko pomocy każdemu, kto jej potrzebował. W pierwszej kolejności oznaczało to zawodników turnieju, ale przecież i na trybunach mogło się znaleźć sporo potencjalnych pacjentów. Była zima, więc akurat udar słoneczny nie groził tak zawodnikom, ale śmieciowe jedzenie, które można było kupić u handlarzy, mogło spowodować problemy żołądkowe u niektórych, bardziej delikatnych osób. Właśnie dlatego szarooki dobierał tabletki węglowe, które trzeba było uzupełnić do szafek na sali przyjęć.

Dzień jak co dzień w walce z nieustępującą sraczką u ludzi, którzy nie trafili z tutejszym doborem przekąsek. Zaczepił go jednak jakiś starszawy typek, który patrząc na odzienie, był skrzyżowaniem mumii, ninja i porucznika armii w faszystowskim kraju. Pytanie mu zadane świadczyło o tym, że jednak nie był tutejszym, bo lokalni mistrzowie aplikowania czopków i kroplówek doskonale wiedzieli o jego istnieniu od dłuższego czasu. Pomagał w końcu w szpitalu, jak i przy paleniu zwłok w wioskach, aby zapobiec wybuchowi zarazy. Brutalna robota, ale potrzebna.

Uśmiechnął się zatem do mężczyzny i przybrał swój biznesowy, wypracowany wyraz twarzy numer pięć. – Oczywiście. Nazywam się Kamiyo Ori i pracuje tutaj na kontrakcie. – Robił to już wcześniej tysiąc razy. W obu szpitalach, gdzie było mu dane pracować. Nigdy w końcu nie chciał się związywać z jednym na stałe. Było to za duże utrudnienie w potencjalnych podróżach. Świat w końcu był taki ciekawy i pełen cudów. Kilka dni temu jeszcze nie wiedział, że psy mogły gadać, a za murem czekały białe smerfy i dziobobłaki, gotowe cię zadziobać.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Mujin

[Mujin]

Medyk miał styczność z różnymi ludźmi. Pacjentami, innymi medykami, ludźmi wszelkiej maści. A jednak mimo wszystko, Mujin nie potrafił rozpoczynać konwersacji i znajomości ogólnie. Zwykle sprowadzało się to do relacji pacjent-medyk, albo medyk-medyk. Czasami zdarzały się okoliczności, gdzie był w stanie otworzyć się nieco szerzej, ale zwykle nie było takiej potrzeby. Dlaczego myślał o tym akurat teraz, w szpitalu, przy byle nieznajomym? Może różnica wieku?
- Yokage Mujin. Medyk, właściciel prywatnej kliniki w Ryuzaku. Od około dziecięciu minut ochotnik-pracownik. - kiwnął jedynie głową w geście przywitania. Ile on mógł mieć, tak na oko? Osiemnaście? On sam zaczynał jeszcze wcześniej. Ale ale, skoro był pełnoprawnym medykiem, to chyba nie posiadał wiedzy przysługującej byle cieciowi. Hmh. Czy chciał sprawdzać jego umiejętności? Czy powinien, tak w zasadzie? Czy chciało mu się nacinać własną skórę? Nie, oczywiście, że nie. Poobserwuje go podczas pracy, zobaczy co potrafi w faktycznej sytuacji.
- Nie widziałem pierwszych walk, niestety, byłem nieco zajęty. Działo się może coś wyjątkowego? - zagadał, biorąc jedną z butelek stojących na półce. Hmh, alkohol wysokiego stężenia. Idealne do odkażania ran. Jeśli medycy tutaj nie byli w stanie używać technik Iryojutsu odkażających rany, to może faktycznie dobrze, że tutaj był? Jakieś bandaże, opatrunki... Ogólnie - bardzo kompetentnie. Tak, jak lubił.
- Nie jesteś czasem za młody by pełnić rolę pełnoprawnego, kompetentnego medyka? - zapytał Mujin, stary i bardzo kompetentny medyk, z czystej ciekawości. Patrząc na niego z góry, bo dzieliła ich różnica około trzydziestu centymetrów, raczej nie odniósł wrażenia jego znajomości tematu. A wątpliwości zawsze było warto rozwiewać.

[Kamiyo Ori]

Kultura wymagała, by mężczyzna się wpierw wygadał, aby on mógł odpowiedzieć. Był stanowczo starszy od młodzika, co było widać na pierwszy rzut oka. Dzieliło ich też jakieś trzydzieści kilka centymetrów. Dzieliło ich też pewnie doświadczenie, jakieś dwie dekady praktyki. Ori jednak nie był tym specjalnie zaskoczony. Większość medyków, z jakimi miał kontakt byli właśnie w średnim wieku. To on był tutaj jakimś wynaturzeniem świata medycznego, że w takim młodym wieku się tym zajął i w tak krótkim okresie opanował dość dobrze swój fach. Sama chakra, która robiła brrrr, to była najłatwiejsza cześć treningu medycznego. Przebrnięcie się przez te wszystkie zwoje i traktaty medyczne było prawdziwym wyzwaniem. – Również mieszkam w Ryuuzaku. – Odpowiedział krótko na słowa mężczyzny. Ten go jednak przyszpilił kolejnym pytaniem i jeszcze kolejnym. – W poprzedniej części był jeden przypadek poparzenia, ale głównie rany cięte i obrzęki wewnętrzne. Były jeszcze jakieś rany szarpane od ugryzień, ale to już inni medycy zajmowali się pacjentem. – Pogładził się po swojej gładkiej brodzie. Chyba o tego typu rzeczy go pytał? Bo przecież nie o to, jak wyglądali ci, którzy klepali się na arenach. Z medycznego punktu widzenia było to przecież zupełnie nieinteresujące.

W końcu nadeszło kolejne pytanie. Odpowiedź na nie powtarzał sobie już wielokrotnie w głowie, bo na początku swojej kariery bardzo często je słyszał od swoich kolegów i przełożonych. W końcu kto słyszał o czternastolatku, który zajmował się operacjami chirurgicznymi. Co jak co, ale dłoń miał bardzo pewną, a jedyne co się tak naprawdę zmieniło, to materiał, w którym rzeźbił. – Odebrałem stosowne nauki w ryuuzakijskim szpitalu. Nabrałem też doświadczenia podczas ostatnich działań wojennych. – Mogło to brzmieć, jakby się chwalił, ale nie był to ton osoby, która wyliczała wszystkie swoje zdolności w superlatywach. Było to suche stwierdzenie faktu. Nic tak nie uczy człowieka, jak uczestnictwo w konflikcie, gdzie od jego zdolności zależy być, albo nie być jego towarzyszy. Widział też pozostawione trupy, po wszystkich armiach, jakie na Sogen nacierały. W jego oczach można było dojrzeć przepracowanie, ale on tego tak nie postrzegał. Po prostu robił, co mógł, skoro miał takie umiejętności i możliwości.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Mujin

[Mujin]

Kolejny medyk w Ryuzaku. Wcześniej nie mógł go spotkać, prawda? Może już spotkał, kiedyś, ale ten nie wykazał się niczym niezwykłym. Przeciętnych ludzi Mujin nie był w stanie pamiętać, tylko tych wyjątkowych, którzy czymś się wyróżnili. Więc istniała szansa, mała ale jednak, że już wcześniej się zetknęli. A on nie wytknął mu tego bo albo go faktycznie nie pamiętał, albo był zbyt kulturalny? Raczej wątpił, by ktoś zapomniał Mujina z jego bardzo charakterystyczną aparycją.
- Cóż, nie spodziewałem się dużo. Z sędziami, którzy przerywają walki, nie może dojść do niczego poważniejszego. Całe szczęście, faktycznie. - oczywiście, że sędziowie pilnujący życia zawodników byli potrzebni. Życie i zdrowie było ważniejsze od jego osobistej satysfakcji z leczenia ciężkich przypadków. Chociaż z nim tutaj, jakiekolwiek przypadki śmiertelne... Nie no, oczywiście, że nie było potrzeby. Chociaż patrząc na aktualne walki, mogło pojawić się coś poważniejszego, niż wczoraj.
- Szpital w Ryuzaku? Tylko tyle? Brzmi dość... bazowo. Nie umniejszając tamtejszym medykom, rzecz jasna. Są tam jacyś wybitni Iryonini, o których nie wiem? - nie miał nic konkretnie do medyków w Ryuzaku, tamtejsze szpitale wydają się kompetentnymi miejscami z kompetentnymi ludźmi. On oczywiście szkolił się "prywatnie", u wybitnej jednostki, co dawało mu naturalną przewagę doświadczenia, połączonego z ciężką pracą. Mujin zamyślił się nieco przed dalszą rozmową, przed jej kontynuacją.
- A tak, doświadczenie z placu boju. Jednocześnie najgorsze i najlepsze, co może spotkać medyka. - może nie było tego widać przez maskę, ale Mujin nieco się skrzywił. Największy postęp był dokonywany, gdy chodziło o wielką politykę i działania wojenne. Gdy zachodziła potrzeba ratowania życia przez wroga. I możliwość swobodnego badania na jeńcach. Czytał o tym, wbijano mu to. Może dlatego nigdy sam się tym nie zainteresował? Tym "brudem" wojny, pod warstwą ratowania ludziom życia?
- Ja osobiście nigdy nie brałem udziału w czyjejś wojnie. Codzienne przypadki mieszkańców Ryuzaku i własne badania w zupełności mi wystarczyły, przynajmniej przez pierwsze kilka lat. - a potem, po tych kilku latach... zaczęły się substancje o specyficznych właściwościach, trucizny i przeszczepy. Bo jak mawiał jego sensei "Żadna wiedza medyczna nie jest moralnie sprzeczna. Sprzeczne może być tylko jej wykorzystanie". Nie, żeby dokonywał jakiś szczególnie brutalnych aktów albo łamał wolę ludzi i wysysał z nich szpik. Nie był żadnym sadystą czy innym nikczemnikiem, prawda? Ale na przykład krew tej walczącej, posiadającej zdolność regeneracji... Może zwyczajnie jej się o to zapyta, jak trafi na jego stół?

[Kamiyo Ori]

- W ramach turnieju stosujemy trzystopniową metodę określenia zagrożenia zdrowia dla zawodników. Na pierwszym miejscu są medycy polowi, umieszczeni przy arenach. Udzielają tam głównie pierwszej pomocy i stabilizują. Tutaj zajmujemy się pomniejszymi obrażeniami, poparzeniami dla większości zawodników. Na poważne przypadki mamy przyszykowany oddział w lokalnym szpitalu. – Skrótowo wyjaśnił co i jak tutaj funkcjonowało. Nie było sensu przecież angażować większej ilości osób, niż to było potrzebne albo zapychać zapracowanych medyków w szpitalu. Poniekąd też określało to skale doświadczenia Iryoninów. On jako bardziej zaawansowany w sztuce mógł się zajmować nieco poważniejszymi przypadkami, niż medycy polowi, którzy głównie tamowali krwawienie.

Ori już był jednostką rozpoznawalną, niektórzy mogliby powiedzieć, że nawet wybitną. On sam nigdy się za takiego nie uważał. Świadczyłoby to przede wszystkim o rozdmuchanym ego, którego młodzian nie wykazywał. Nie wolno mu było. Był jednak wdzięczny, że jego hobby okazało się na tyle dochodowe, że mógł rozpocząć karierę shinobi. – Mam chyba nieco za mało doświadczenia, by móc wydawać opinie o innych, ale było to dla mnie odpowiednie miejsce do odebrania podstaw. – Pasowało to do stanu faktycznego. Zaawansowanych technik nauczył się już w ogniu walki. Chłopak miał mleko pod nosem w porównaniu do starego, doświadczonego lekarza, który obdarzył go zaszczytem rozmowy. Kamiyo jednak nijak nie był w stanie określić, jak wielka przepaść dzieliła ich umiejętności i doświadczenie. – Właściwie to w szpitalu polecili mi, bym zaangażował się w tę wojnę. Mówili, że tak najszybciej można zostać pełnoprawnym Iryoninem. – To był właściwie jego główny cel. Fakt, że wybrał tę stronę konfliktu, a nie inną był dziełem czystego przypadku. W końcu do Sogen miał bliżej niż do Antai czy Yusetsu. – Muszę przyznać, że było to dość otwierające oczy doświadczenie… - Znów zmęczenie i przepracowanie w jego oczach. Widok palonych ciał, aby zapobiec zarazie. Przeprowadzane amputacje, by uniknąć gangreny. Epidemie zatruć, wywołanych głodem. Ludzie w końcu przestawali patrzeć na jakość jedzenia, kiedy było go tak mało.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Mujin

[Mujin]

- Tylko czy zawodnicy z poważnymi obrażeniami zdążą dotrzeć do szpitala? Nie chcę destabilizować założeń, bo uważam je za poprawne, ale bardzo ciężkie przypadki lepiej chyba sprowadzać bezpośrednio tutaj. Dla oszczędzenia czasu. - każdy system miał swoje założenia i metodykę działania. Każda miała też swoje wady i zalety. Wytknięcie jednej z wad nie powinno prowadzić do negatywnego odzewu, przy założeniu konstruktywnej strony utrzymującej status domyślny. Prawda?
- A jakże. Niekoniecznie pozytywnie, ale rozszerza perspektywy. - Mujin ponownie się skrzywił. Niestety branie udziału w masowej eksterminacji, walki na śmierć i życie pomiędzy dużymi grupami ninja, a także bycie otoczonym cierpieniem cywilów - wszystko to nie mogło mieć pozytywnego wpływu na psychikę kogokolwiek, nie mówiąc już o młodym medyku. Czy chęć uchronienia ludzi od tego losu była naiwna? Jak najbardziej, wojna prędzej czy później zbierze swoje żniwo, pojawi się znowu. To kwestia czasu. Więc i każda jednostka prędzej czy później musiała zostać przez życie zahartowana. Mujin wolałby mimo wszystko, by to hartowanie nie kosztowało życia ludzi. Ponownie - naiwna koncepcja, która jednak była jednym z powodów kontynuowania jego kariery medyka.
- W sumie to mamy trochę czasu, a jestem ciekaw. Daj mi chwilę... - powiedział Mujin, wyjmując jeden ze swoich pustych zwojów, pędzelek i fiolkę atramentu. Znalazł pierwszą lepszą powierzchnie płaską poziomą i z zawrotną zręcznością i precyzją zaczął kreślić na zwoju symbole w konkretnym, zwartym ciągu. Ostatecznie stworzył coś - trzy okręgi z symboli. Z czego jeden z nich - większy - na środku, a dwa mniejsza po jego bokach. Nawet, jeśli Kamiyo widział coś podobnego, to nie mógł widzieć konkretnie tego - ta technika była autorskim widzimisię Mujina.
- Zrobiłbyś mi przysługę i spróbował? To moja autorska technika do treningu Iryojutsu. Kontroli chakry, dokładniej. Jeśli będziesz przelewał chakrę na pieczęć z odpowiednią wprawą i precyzją, to pieczęć na środku zacznie się wypełniać. - wyjaśnił Mujin. Oczywiście mogli się sprzeczać i dyskutować, czy było to potrzebne - nie. Czy był na to odpowiedni moment - teraz i tak nie mieli wielkiego ruchu. A tym sposobem i zaprezentuje technikę do treningu, co przyda się młodemu medykowi, i przekona się co do jego stopnia kontroli chakry. Która jest chyba najważniejszym czynnikiem przy temacie medycyny, zaraz po samej wiedzy medycznej.
- Spokojnie, w razie czego uzupełnię twoją chakrę. - powiedział i sam przyłożył dłonie do obydwu pieczęci. W ramach demonstracji. Zaczął przelewać na nią chakrę, a pieczęć w środku w bardzo szybkim tempie zaczęła się wypełniać błękitem - znakiem poprawnej kontroli. No i tym sposobem pokazał, że nie jest to żadna podstępna pułapka. Po wszystkim oderwał ręce od pieczęci, błękit w środku zniknął, a Mujin odsunął się nieco na bok.

  Ukryty tekst

[Kamiyo Ori]

- Oczywiście, wpierw przychodzą tutaj. Medycy polowi to w dużej mierze dopiero adepci sztuki Iryojutsu i nie są gotowi do podejmowania takich decyzji. Tutaj je podejmujemy. – Dodał pokrótce. Wyraźnie źle wytłumaczył cały proces. Jego wadą był dość długi proces dotarcia do szpitala, ale chcieli mieć pewność, że uda im się ustabilizować pacjenta w drodze na najcięższe medyczne armaty, jakie Sogen miało do zaoferowania.

Na stwierdzenie o wojnie już nie miał nic więcej do dodania. Pokiwał tylko głową, mając pełną świadomość, że miał materiałów na koszmary senne na najbliższe kilka lat. Zapach spalonej skóry znał nawet z perspektywy pierwszej osoby. Odruchowo przyłożył rękę w pobliże swojego gardła i potarł zabliźnione miejsce. Pamiątka z wojny zostanie z nim chyba na zawsze.

Wyglądało na to, że już mieli obaj wrócić do swoich obowiązków, jednak zamaskowany medyk wyskoczył z jeszcze jednym tematem, zupełnie zaskakując Oriego, który podniósł brwi, obserwując, co wyczynia z atramentem, zwojem i sztuką Fuuinjutsu. Sięgnął do swojej torby przyczepionej do pleców, aby sięgnąć, po swój kajecik z ołówkiem i zaczął notować to, co zaobserwował na osobnej stronie. Gdy ten już skończył kreślić i przygotowywać swoją ćwiczebną makietę dla początkujących medyków, to go szybko zamknął i odłożył na swoje miejsce. – Oczywiście. – Nie bardzo wiedział po co, to było potrzebne w tym momencie, ale lekki ubytek energii był niczym w porównaniu do długich godzin, które spędzał w szpitalu. Rzadko wtedy narzekał na inny rodzaj zmęczenia niż to psychiczne. Posiadał w końcu młode i zdrowe ciało, prowadził prawdłowy tryb życia oraz bogatą w witaminy dietę.

Po demonstracji przyszła pora na niego samego. Spodziewał się, że zadanie było tak przygotowane, aby je oblał za pierwszym razem. Tak przynajmniej profesorowie znęcali się nad adeptami Iryo jeszcze w szpitalu. Czy to w kwestii wiedzy medycznej, czy ze znajomości technik. Taka była ich rola, aby pomóc mniej doświadczonym znaleźć ich miejsce w szeregu. Jego w końcu wysłali na wojnę. Przyłożył ręce i na zupełnego czuja odpalił chakrę wychodzącą z obu dłoni. Dokładnie jak robił to zawsze, nie było w tym nic trudnego. Zakładał, że musi być to precyzyjna równowaga pomiędzy lewą i prawą dłonią. Nic przesadnie skomplikowanego.

Efekt końcowy zdziwił jego samego. Środkowy okrąg wypełnił się całkowicie błękitem, a czoło szarookiego zmarszczyło się w zmartwieniu. – Czy dobrze wszystko robię? – Odwrócił głowę do starszego medyka w oczekiwaniu na jakieś podpowiedzi i wskazówki.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Mujin

  Ukryty tekst

[Mujin]

Po co było to potrzebne? Absolutnie nie było. Technika sama w założeniach miała tworzyć przybór szkoleniowy dla medyków i do ogólnego treningu kontroli chakry. Stworzył ją dla Isane, by zagwarantować jej formę treningu dającą faktyczne, wymierne rezultaty. Pokazującą postęp w prosty sposób. Jutsu mogło być łatwo powielane przez niego, nie wymagało specjalnych zdolności. Od wiedza medyczna i podstawy Fuinjutsu. A jednak jej użyteczność dla medyków niższego szczebla będzie niewymierna do łatwości jej stworzenia. Kolejnym pytaniem było - dlaczego akurat teraz? Nie było powodu. Był ciekaw, to jeden. Dwa, że w okresie pomiędzy walkami nie było lepszego momentu.
Może po prostu chciał sprawdzić to "złote dziecko"? Tego młodego medyka który w wieku szesnastu lat brał udział w wojnach i zdobywał nowe psychiczne traumy do kolekcji? Pewnie Aburame dramatyzował, bo szybko dojrzewające dzieci były chlebem powszednim, niczym niezwykłym w tym przesiąkniętym śmiercią świecie.
- Hmh. - Mujin patrzył się na próbę Oriego z lekkim zaskoczeniem. Nie dał mu tego testu dlatego, by go oblał. ustawił go jedynie na nieco trudniejszy niż poziom wstępny do Iryojutsu. Te techniki wymagają odpowiednio dobrej kontroli chakry, a niektóre jutsu późniejszej fazy wymagają jej na jeszcze wyższym poziomie.
- Jest dobrze. Bardzo dobrze, powiem nawet. Faktycznie niezły z ciebie okaz, Kamiyo Ori-san. Zapisałem zwój na poziom ponad normę przeciętnego medyka. - Mujin kiwnął głową w ramach aprobaty. Trafił na wyjątkowo interesującego medyka. Tak młodego, a z potencjałem do technik medycznych. Potencjalnie większym od niego, ale on miał zaplecze kilkunastu lat aktywnej praktyki, doświadczeń i wybitnego nauczyciela.
- Następnym razem jak będziesz w Ryuzaku, to zapraszam do mojej kliniki. Może uda mi się znaleźć coś dla ciebie. Przyznam, że jednym z moich celów jako medyka, jest poszukiwanie innych wybitnych jednostek i wymiana doświadczeń. Uzupełnianie wzajemnej wiedzy dwóch medyków działa na korzyść obydwu i każdego z ich pacjentów. - ot jeden z filarów jego ideologii, ubrany w proste słowa i skierowany do osoby o ten samej profesji. Dwa źródła wiedzy na ten sam temat powinny się nawzajem uzupełniać, a nie konfrontować. Przy współpracy kilku albo kilkunastu wybitnych medycznych person, możliwe byłoby ogromne zwiększenie puli wiedzy każdego z osobna. A wykształcony medyk to medyk skuteczniej ratujący życia. A o to chyba chodziło w Iryojutsu, prawda? O ratowanie żyć.

[Kamiyo Ori]

Ori w milczeniu czekał na reakcje doświadczonego kolegi po fachu, który przyglądał mu się podczas przeprowadzanej próby na pieczęci. Nie był w stanie nic odczytać z jego zamaskowanej twarzy. Czas na jego komentarz dwoił się i troił w głowie szarookiego chłopaka. – Na pewno? – Powiedział lekko uniesionym głosem. To nie tak, że nie wierzył w słowa Yokage, ale coś mu nie odpowiadało w fakcie, że udało mu się skutecznie przejść przygotowaną próbę. – Zawstydza mnie pan. – Podrapał się po potylicy i wyraźnie zaczerwienił na twarzy. Pierwszy nieudawany ludzki odruch, jaki wykazał przed obcym mężczyzną. Szybko jednak odzyskał swój naturalny odcień. – Bardzo chętnie skorzystam z zaproszenia. Byłbym bardzo zainteresowany wszelką współpracą. – Puścił już płazem komentarz o jednostkach wybitnych. Nie chciał znowu zwracać na siebie niepotrzebnej uwagi, bo prowadziło to do nowych ograniczeń. Zbyt duże zgrupowania ludzi zresztą powodowały w nim te ataki paniki, jakich doświadczał. Za dużo bodźców naraz. Oferta starego medyka jednak była nad wyraz atrakcyjna. Do tej pory głównie pracował w publicznych placówkach, jednak było dość jasne, że te bardziej utalentowane jednostki prowadziły prywatne praktyki, stosując rewolucyjne metody leczenia.

- Swoją drogą ten test można jakoś… Utrudnić? – Po oderwaniu rąk od zwoju popatrzył uważnie na szlaczki symboli. Podręczne narzędzie do trenowania własnych umiejętności chakrowych było czymś nowym dla chłopaka. W kwestiach medycznych zazwyczaj wypytywano go z wiedzy lub konkretnych technik. Czuł, że na bazie takiego testu mógłby podszlifować się czymś, czego wcześniej nie trenował.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Mujin