[Event] Pomieszczenia służby medycznej

[Ashizawa Sayaka]

Będąc na miejscu, nie miała zbytnio wyboru i mimowolnie słuchała wszystkiego, co się działo w najbliższej okolicy Ori'owego haremu, którego niestety obecnie była częścią. Niezbyt czuła się na silach do samego komentowania walki, która również zupełnie nie poszła wedle jej przewidywań. Mogła kilka rzeczy zrobić inaczej i wyjść z tego bez szwanku. Widząc jak Misaki oddaje Sasame notkę z kunaiem skrzywiła się. – Hę? Jesteś pewna, że nie przyda ci się na rundę drugą? — Zaśmiała się zawieszając swoje spojrzenie na jugosce. Oczywiście nie było tutaj mowy o rundzie drugiej na arenie, ale kto wie. Może jednak zdarzy im się zetrzeć w normalnej walce, również na arenie, bez dziwnych przemian i ognistych promieni... Choć, w tym kontekście mogło to zabrzmieć jak przynajmniej nieśmieszny żart.

Też nie miała okazji oglądać innych walk, właściwie to przyszła tylko na swoją. Nie chciała się przedtem niepotrzebnie denerwować ponadto co potrzebne. – Właśnie, właśnie. Wygrałaś? Sasame-san? — Zwróciła się do starszej czerwonej, która wyglądała na nieco bardziej doświadczoną niż one dwie. – Hę? To dostawałaś takie wysokie przydziały? — Wydawała się zaskoczona, bo nie miała okazji ścierać się z kimś takim. Czyżby Misaki była znacznie silniejsza, niż się jej przedtem wydawało i silniejsza niż dała po sobie poznać? Chociaż faktem niezaprzeczalnym było to, że była twardsza od stali.

– Hęęę? Jak dla mnie to wyglądałaś po nim równie źle jak po ogniu! — Nie do końca mogła się zgodzić z tym jak wyglądała sprawa notki i ognia. Zresztą. Sama Sayaka nie była fanką takich zagrań, ale nie było sensu rozwodzić się nad tym bardziej, niż już się rozwiodła, bo właśnie w tej chwili dopadł do niej Ori i ją zaczipował tą strzykawką gdy nawet nie patrzyła! Wpierw spojrzała się na niego krzywo – Auć... — Nie skomentowała jednak tego dalej, bo może to nawet i lepiej, że ją dorwał gdy się tego nie spodziewała, bardziej boleć już nie będzie. – Mhm... Czyli nie chcesz, bym się wycofywała? — Spytała swojej dotychczasowej przeciwniczki. – Po tym co widziałam w naszej walce, nie jestem pewna czy chcę skończyć w gorszym stanie niż teraz. Jeśli czegoś nauczyło mnie życie na pustyni to tego, że powinno się dobrze wybierać starcia, w jakich bierze się udział. — Każdy region uczył zupełnie innego życia i podejścia do wszystkiego. Sayaka znała perypetie, z jakimi musieli zmierzyć się jej rodacy w przeciągu ostatnich lat, dlatego liczyła, że i innym oda się od tego odejść idąc za ich wzorem.

– Rzeczywiście, nie przedstawiłeś się wcześniej — Z zaciekawieniem łypnęła na medyka. Zwróciła uwagę dopiero w tej chwili, nie było to jakoś straszliwie istotne, ale wypadało zrobić to samo. – Ano... Sayaka z dalekiego Tsurai jestem — Nazwisko to jedno, musiała wspomnieć skąd, nie czułaby się dobrze gdyby nie postarała się postawić swojego regionu i domu w lepszym świetle, niż inni mogli je postrzegać. – Muszę wam powiedzieć, że przez ten biały proszek to straszliwie nieswojo się tutaj czuje — Nie kryła zakłopotania warunkami pogodowymi, była tutaj pierwszy raz, ba... Po raz pierwszy opuściła w ogóle pustynię. – Hmm, ja słyszałam, że powstrzymują tylko przed raną, której nie da się uzdrowić... — Rozłożyła ręce i wzruszyła ramionami – Z tego co słyszałam to urwanie ręki czy nogi nie musi być śmiertelne — Nie żartowała, ale konwencja rany śmiertelnej a zrobienia krzywdy to był bardzo szeroki temat, który można rozumieć na różne sposoby. – Czasem do tego wystarczy taki mały skorpion i już można się żegnać z ręką. — Pokazała mniej więcej wielkość takiego stworzonka ze straszliwymi pokładami trucizny. – No ale i tak, myślałam, że to turniej pokoju, a nie turniej zwycięstwa za wszelką cenę. Liczyłam, że wszyscy podejdą do tego jak do dobrego widowiska, które przy okazji można wygrać, a nie do walki jak na śmierć i życie. — Oparła się o poduszkę, zerkając na lizaka, jakiego dostała, wzięła go w rękę przyglądając się przez moment Oriemu – A ty jak sądzisz, Ori-san? —


- Myśl -
- Dialog -

[Tanaka Misaki]

-Teraz zamierzam oszczędzać siły na kibicowanie kuzynce. Ale w przyszłości chętnie zmierzę się ponownie! I załatwię to bez notek!
Odpowiedziała, o dziwo się uśmiechając. Podała też Sayace swoje miejsce zamieszkania by w razie czego mogła wysłać jej list, lub odwiedzić i zarządać pojedynku. Dziewczyna przyjęła naturalnie zastrzyk i z zaskoczeniem stwierdziła, że czuje jeszcze mniejszą władzę nad ciałem niż pod koniec pojedynku. Uznała jednak to, podobnie jak to dziwne uczucie zaraz po zastrzyku, za efekt działania lekarstwa. Z tego powodu nie skomentowała tego słowem. Tak samo nie zamierzała narzekać na kurację. Była już przyzwyczajona do maści i opatrunków. Pilnowala jednak by medyk nie pozwolił sobie na zbyt wiele, do czego na szczęście nie doszło. Gdy zaś zasłona została zasłonięta, Misaki zajęła się pozostałymi miejscami na swoim ciele, które ucierpiały, a których nie powinna odsłaniać w takim towarzystwie. Wykonała te pracę dokładnie, by w przyszłości nie odczuć negatywnych skutków pośpiechu i nieuwagi, po czym zakręciła słoiczek i odsłoniła zasłonę.
-Każda walka jest lekcją, Sayaka-san. Nawet jeśli jest bolesna, trudno o podobne doświadczenie jeśli jest się Doko. A co do przydziału... mogę je wykonywać pod warunkiem, że robię to razem z Sasame-san. Samej by mnie pewnie nie puścili... chociaż po turnieju to się może zmienić. Ale nie zamierzem rezygnować z naszego duetu!
Zazwyczaj nie budowala tak długich wypowiedzi, jednak postanowiła się nieco otworzyć przed swoją dotychczasową oponentką, szczególnie że temat rozmowy dotyczył także Sasame.
W końcu jednak musiał przyjść czas na odpoczynek, tak potrzebny podczas powrotu do zdrowia. Misaki nie wiedziała nawet kiedy zamknęła oczy i zasnęła. Następnego dnia zaś podziękowała za opiekę medyczną i czując, że jest się już w stanie poruszać bez palącego bólu w każdym zakątku ciała, opuściła pomieszczenie i udała się na oglądanie walk.

//zt x2 z Sasame

[Kamiyo Ori]

Szef haremu, który nie wiedział o jego istnieniu po nasmarowaniu obu pacjentek, odpalił jeszcze kilka razy zieloną, życiodajną energię w wiadomych celach. Dziewczyny muszą być zdrowe, a zwłaszcza już Sayaka, która okazała się zwyciężczynią starcia. Nie widział on co prawda finiszu, ale kiedy schodził z trybun, na to mu się zapowiadało. Można powiedzieć, że szarooki miał niesamowity dar dedukcji. Czyżby rodził się następny Mistrz Analizy? To już czas pokaże.

Czas leczenia jednak nie był końcem dyskusji o tym albo i o owym. On starał się nie uczestniczyć aktywnie w dyskusji dwóch zawodniczek. Miał swoje zdanie, ale nie na tym polegała jego praca, aby je wszem wobec ogłaszać. Mogło być to uznane nawet za niegrzeczne. Przysłuchiwał się zatem temu przekomarzaniu z lekkim uśmiechem, który zawsze pojawiał się w pracy, jak obsługiwał klientów. Ile godzin spędził, aby go wypracować! Jego naturalny wyraz niewyrażający niczego był jego domyślnym „ustawieniem”, ale praca w szpitalach, zwłaszcza z tą młodszą częścią pacjentów była bardzo krytyczna wobec takiego zachowania. Więc stawał przed lustrem i próbował, i próbował. Wpierw wychodziło trochę gorzej, potem trochę lepiej. W końcu jednak udało mu się nawet znaleźć optymalną myśl, którą mógł przywoływać za każdym razem, jak się chciał uśmiechnąć. Przypominał mu się ojciec, jak opowiadał mu straszne historie przy ognisku, gdzieś tam w dalekiej przeszłości. Tym sposobem jako-tako udało mu się utrzymywać ten wyraz twarzy, któremu było nawet bliżej naturalnemu, niż sam mógłby przyznać.

Sayaka z dalekiego Tsurai z oczywistych pobudek skrytykowała lokalne warunki pogodowe. Jeśli dobrze pamiętał, to w terenach pustynnych opady śniegu występowały tak rzadko, że mogłyby być uznane za anomalię pogodową. Zresztą tak samo można było powiedzieć o suszach w tym regionie. Oj czasem by się przydało. Czarnowłosa jednak wywołała go do odpowiedzi o jego opinie, więc nie było już dłużej nieodpowiednio jej wyrazić. Odetchnął więc ciężko i odezwał się dość poważnym tonem, gdzie nie można było wyczuć tej wymuszonej wesołości, którą okazywał wcześniej. – Najlepiej jakby odwołano te walki i zorganizowano jakiś turniej shogi, czy coś podobnego. – Wtedy pewnie mógłby być nawet zadowolony z faktu, że się zapisał do starć. Teraz jednak jego głowa była myśli o zbliżającej się potyczce. Na kogo trafi? Czy ten ktoś zrobi mu dużą krzywdę? Czy on będzie musiał ją robić tej osobie? Te możliwości powoli zatruwały jego umysł i paraliżowały ośrodki decyzyjne. Sam fakt, że musiał już robić to przed takim tłumem, był wystarczająco stresogenne, a wykonywana czynność wcale nie pomagała.

Posmyrał dziewoje jeszcze przed snem dodatkową dawką zielonej chakry, tak dla żwawszego następnego dnia, po czym opuścił klinikę, odwieszając swój płaszcz medyka. Przekraczając próg, znowu stawał się tylko zwykłym cywilem i nie musiał sprawiać tych wszystkich pozorów, na które się przestawiał. Znów był tym samym nieśmiałym dzieciakiem, a nie przystojnym lekarzem, łamaczem serc niewieścich. Z drugiej strony pewien bombowiec mógłby czuć pewien niedosyt z tym związany.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Ashizawa Sayaka, Jūgo Misaki, Sasame

Użyte techniki:

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

  Ukryty tekst

z/t i koniec dnia fabularnego, do -> placeholder

[Ashizawa Sayaka]

Rozmowy z przeciwniczką finalnie się ucięły. Mimo wszystko zdawała się błogo podchodzić do tych spraw i chyba ten kunai z notką finalnie za bardzo jej nie zaszkodził, wciąż miała siłę kibicować swojej kuzynce Sasame, z którą po jakimś czasie, dłuższym lub krótszym wyniosły się ze skrzydła szpitalnego.

Mimo wszystko, wedle Sayaki ich zadanie nie polegało na przysparzaniu sobie ran w każdej sytuacji, zwłaszcza że mogły z tego wyjść stosunkowo bez szwanku, odpowiednie wybieranie starć i czasem... Powstrzymanie się, by zawalczyć jutro, było istotne. Mimo to Sayaka również była prosta i nie lubiła się poddawać, nie widziała jednak sensu w forsowaniu się ponad normę, nawet na tym turnieju, zwłaszcza że nie była to walka o przeżycie a jedynie widowisko, z którego w każdej chwili można było bardzo wiele informacji wyciągnąć.

Z jednej strony chciała zrozumieć podejście medyka i naprawdę jakby się zastanowić dłużej to turniej pokoju, na którym ludzie, którzy powinni walczyć dla widowiska, niemalże pozbawiają się życia, wydawało się głupie albo bez sensu. Bo w końcu chyba po to, by zakończyć wszelkie niesnaski, zorganizowano... To wszystko.

Została na sali, tyle ile musiała, też nie przepadała za przebywaniem w szpitalnych pomieszczeniach, dlatego gdy tylko mogła, to zawinęła się z tego miejsca. Nie była w takim złym stanie, więc większość spraw mogli rozwiązać jeszcze przed nadejściem nocy, reszta to już kwestia odpoczynku, którego najlepiej doświadczyć w jakichś lepszych warunkach niż te szpitalne, dlatego gdy nadarzyła się okazja, zawinęła się do pustynnego domostwa. Mało było tutaj co prawda ciepłej pustyni, a z każdą godziną robiło się na zewnątrz coraz zimniej, dlatego zależało jej na szybkim powrocie do sensownych i w miarę ciepłych warunków pokojowych. Błoto i śnieg na ulicach nie przestawał jej zadziwiać.

- Dom Unii

- Myśl -
- Dialog -

[Kamiyo Ori]

Drugi dzień turnieju

Dzień drugi w klinice pod wezwaniem skopanego dupska przebiegał standardowo. Na zewnątrz piździło jak w kieleckim, a w środku kadra lekarska zbijała bąki. W sumie nic w tym nie było dziwnego. Nastawiali się na deszcz dzieciątek z trybun i armagedon, ale nic takiego się nie wydarzyło. Ot ktoś się najadł niezdrowych chrupek zbożowych, bo ktoś mądry, co je produkował, wymieszał mąkę z opiłkami drewna. Takie niby nic, co w żadnym razie nie zaszkodzi wytrenowanym żołądkom shinobi, ale jak ktoś jest uczulony na sosnę i nagle zdecyduje się ją zjeść lub wciągnąć nosem, to może się mocno rozczarować. Sam smak to najmniejszy problem.

Pewne poruszenie jednak nastąpiło, gdy ogłoszono zakończenie walk. Zaraz się zaczęły kolejki do pokoju kadry. Każdy nagle musi na przerwę, a to z latryny skorzystać, a to nie jadł jeszcze drugiego śniadania. Bezimienni lekarze robili wszystko, aby wykazać jak największą bezużyteczność. Zaczęło się to zaraz, jak w drzwiach pomieszczeń medycznych pojawił się młodzieniec o szarych oczach. Tak fajnie było go eksploatować cały poprzedni dzień, to czemu by nie skorzystać z tej opcji jeszcze dzisiaj? Chłopiec od kremów AKA szalony higienista, nałożył swój medyczny fartuch i transformował się w Mahou Iryo Shounena, który przy pomocy zastrzyków, kremiku i odrobiny, naprawdę odrobiny zielonej chakry jest w stanie naprawić wszystko. Dzisiaj nawet przyniósł swoje specjalne plasterki z różnymi zwierzątkami, aby ci bardziej pocieszni pacjenci mogli skorzystać z dobrodziejstw najnowszych rozwiązań współczesnej medycyny. Niech wiedzą, że Sogen stać.

[Kan Senju]

Przybywszy do pomieszczeń służby medycznej Kan nie wiedział co powinien o tym myśleć. Zaskakiwało go jak bardzo w tym miejscu było pusto, aczkolwiek nie przejmował się tym wciąż odczuwając pozytywne emocje z swojego pojedynku jako wygrany. Nareszcie dostał okazję aby przetestować swoje umiejętności, które wystarczyły na stawianego mu na drodze rywala. Pokazał się z dobrej strony nie dla własnego ego, a dla rodu co było jego można powiedzieć jego celem życiowym. Przynosić chwałę Senju swoim postępowaniem. Smak uczucia spełnienia był naprawdę dobry, a jednocześnie wiele mógł się nauczyć. Popełnił kilka błędów, a myśląc jak uniknąć ich w sytuacjach w przyszłości pozwoli mu jeszcze bardziej się rozwinąć. Plus w następnych pojedynkach będzie miał okazję przetestować jeszcze kilka innych taktyk. Obecny scenariusz można powiedzieć był dla niego tym idealnym, dlatego z nowoprzybyłą dawką pewności siebie zapukał do pokoju medycznego, a następnie uchylił drzwi z uśmiechem.
- Mam nadzieję nie przeszkadzam, można?
Choć wiedział, że zaglądanie do środka bez pozwolenia może być niegrzeczne, tak wygrała w nim najzwyczajniejsza ciekawość więc to zrobił. Wewnątrz zastał młodego chłopaka ubranego w fartuszek, który został pozostawiony samotnie. Czyżby wojna aż tak dała w kość wszystkim, że brakowało personelu? Możliwe, dotychczas widział tylko spustoszenie jakie siała na froncie, ale najwidoczniej musiała ona zbierać większe żniwo niżeli wcześniej by pomyślał. Skoro już tak otworzył drzwi bez pozwolenia poczuł się lekko głupio więc instynktownie jego prawa dłoń sięgnęła w kierunku tyłu głowy poruszając się to góra, to dół po włosach z przy głupawym uśmiechem.
- Przyszedłem na kontrolę po walce, nie pomyliłem miejsca prawda?

[Kamiyo Ori]

Nowa zmiana w klinice samotnych serc zaczęła się w typowy sposób. Pierwszą osobą, która przekroczyła jej drzwi, był mężczyzna, zwycięzca swojego pojedynku. Tym razem jednak nie towarzyszyły mu dwa rozmowne funfle, co na pewno musiało wpłynąć pozytywnie na ogólny zapach całego pomieszczenia. Dalej można było czuć unoszące się w powietrzu aromat lekarstw, jaki typowo występował w tego typu miejscach. Niektórych on co prawda drażnił, ale Ori podświadomie go już ignorował. Na pewno było to przyjemniejsze doznanie zmysłowe niż dwa zmoknięte, zabłocone psy z niewyparzoną gębą.

- Zapraszamy, od tego tu jesteśmy. – Odezwał się z dużą dozą pewności. Znowu miał tą niesamowitą super moc polegającą na poprawnym artykułowaniu swoich myśli. Uśmiech numer trzynaście wystąpił na jego twarzy, zapraszając do środka mężczyznę o brązowych włosach do środeczka. Wyglądał na w miarę zdrowego, może dostał tylko zadyszki. Takiego, to można odesłać z powrotem na trybuny, dając mu soczek i lizaka na lepsze zdrowienie. – Proszę powiedzieć, gdzie najbardziej boli. – Po posadzeniu na krzesełku trzeba było przejść do konkretów. Najpierw kremik, czy zastrzyk? Może od razu walnąć go medyczną techniką i zapomnieć o problemach? Było to niby jakieś rozwiązanie, ale stało ono w sprzeczności z jego filozofią leczenia, polegającą na jak największym nacisku na naturalne zdolności organizmu do samoregeneracji.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Kan Senju

[Kan Senju]

Chłopak, którego zastał w środku był bardzo pogodny przy wizycie pacjenta, co sprawiło iż Kan od razu poczuł się swobodniej. Słysząc zaproszenie wszedł do środka, a następnie wzrokiem poszukał jakiegoś krzesła. Niestety jego wyostrzone zmysły sprawiły iż natychmiast poczuł aromat lekarstw. Niektóre mu nawet pasowały, ale były te również mniej przyjemne do wąchania więc starał się to ignorować. Niegrzecznie byłoby gdyby dawał swoje uwagi kiedy szukał pomocy, prawda? Rozejrzał się za krzesełkiem gdzie mógłby usiąść, ale te zostało mu przydzielone przez doktorka, który pytał co mu dolega. Natychmiast skorzystał z oferty, bo to nie był kolejny telefon z fotowoltaiki.
- Obecnie to klatka piersiowa, choć mogę to bez problemu ignorować. Jedynie chciałem się upewnić, że nic poważnego się nie stało.
Powiedziawszy to zaczął zdejmować swoje ubranie, którego trochę miał. Zaczął od ocieplanej marynarki, którą musiał wpierw oczywiście rozpiąć, następne było wewnętrze kimono można powiedzieć, krawat oraz koszula. Wszystko to zwyczajnie zarzucał oparcie krzesła, nie martwiąc się czy przypadkiem coś się nie pomnie, a po całej operacji mógł świecić swoją golizną górnej części ciała. Jeżeli chodziło o obrażenia to można było zobaczyć na klatce piersiowej kilka, może nawet kilkanaście siniaków, które tworzyły jednego większego. Wyglądało to naprawdę gorzej niżeli sobie wyobrażał, bo był w stanie poradzić sobie z bólem. Funkcjonował jakby wcale nie posiadał takich obrażeń, widocznie posiadał dość silną wolę. Dobrze, że przyszedł tutaj na kontrolę medyczną aby upewnić się do swojego stanu zdrowia.
- Tylko poprosiłbym bez strzykawek, to nie jest nic tak poważnego aby marnować na mnie owe środki medyczne mogące się bardziej przydać innym.

[Kamiyo Ori]

Standardowa procedura obdukcji lekarskiej trwała sobie w najlepsze. Miło było mieć takiego niekonfliktowego pacjenta, który wie jak się zachować u doktora i nie stwarza problemów. Taki typ to prawdziwy skarb. Ori jednak był dalej zewnętrznie niewzruszony perfekcyjną postawą, jaką wykazywał sztandarowy leśny chłopiec. On się wolał skupiać na swoich zadaniach. Obejrzał dokładnie miejsce wystąpienia obrzęków pod różnymi kątami. Przy okazji obejrzał też plecy. – Wygląda to dość nieciekawie, ale nie sprawia wam to trudności w poruszaniu? – Zapytał po chwili głębszej analizy. W przypadku siniaków, które nie bolały, potrzebny był specjalny balsam wychładzający numer cztery. Efekt jego działania był jak po przyłożeniu metalowego noża do guza. Obniżająca się temperatura mogła spokojnie zredukować miejsce wystąpienia uszkodzeń wewnętrznych.

- Chyba możemy się obyć bez zastrzyków. – Kiwnął głową i wstał, kierując się do pokoju z lekami. Dobrze się składało, że mieli jeszcze całkiem dobrze wyposażoną szafkę z czopkami, które aplikowano tym bardziej opornym na igiełki. W tym wypadku jednak pacjent chyba nie specjalnie potrzebował takiej terapii, ale nie można było wykluczyć, że w przyszłości takie rozwiązanie będzie konieczne.

Po krótkiej chwili wrócił ze słoiczkiem wspomnianej już maści chłodzącej. – Proszę się położyć na łóżku. – Wskazał wolną pryczę nieopodal krzesła. Kiedy pacjent wykonał jego polecenie, to ten sam przysunął taboret i bez zbędnych ceregieli zaczął aplikować kremik tam, gdzie było czerwone i fioletowe.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Kan Senju

[Kan Senju]

Przy oględzinach lekarskich niektórzy ludzie czują się nieswojo, inni wewnętrznie już obgryzają paznokcie bojąc się diagnozy, aczkolwiek Kan nie należał do tych typów ludzi. Był cierpliwy, oraz spokojny. Denerwowanie się niczego nie zmieni, a dodatkowo zupełnie się nie znał na medycynie aby samemu sobie wystawić wyrok trzech lat w zawieszeniu czy coś. Zdał się na specjalistę, czyli młodego chłopaka w fartuszku, który przyglądał się jego klatce piersiowej pod różnymi kątami. Zupełnie jakby właśnie rozebrała się przed nim jakaś kobieta, z obfitymi walorami, a on widząc takie wartości po raz pierwszy w życiu musiał wyliczyć z nich pitagorasa na zadanie z matury. Czekając w ten sposób zastanawiał się co porabiała Sae, czy dobrze widziała jego walkę. Co prawda słyszał jej oraz Bajiego doping, więc z pewnością ją oglądali tylko czy ich oczy nadążyły za szalonym tempem jakie tam zaserwowali? Nie wiedział. Raptownie wyrwany z własnych rozmyślań o dodatkowe informacje niemalże podskoczył.
- Owszem, mogę poruszać się bez najmniejszych w problemów jakbym był w pełni sprawny. Nie przeszkadzało mi to nawet podczas walki, choć trochę boli.
Był szczery, jak zawsze. Doktor po wstępnych oględzinach zdecydował, że zabieg może odbyć się bez żadnych zastrzyków z czego się cieszył. Był na terenie Uchiha, więc wolał być prawdę mówiąc ostrożny. Nie miał pojęcia co by mu wstrzyknęli stąd wymyślił wymówkę aby te zostawiono na bardziej potrzebujących pacjentów, która została przyjęta. Odetchnął z ulgą postępując z kolejnymi instrukcjami, czyli przeniesieniem się na wolną pryczę gdzie się położył. Górna część ubrań pozostała na oparciu krzesła na którym przed chwilą siedział, gdzie mniej się pogną niżeli rzucane co chwila w inne miejsce. W tym momencie naszło mu do głowy jedno pytanie.
- Czyżby pan zajmował się samotnie wszystkimi pacjentami? Nie ma tutaj nikogo do pomocy? Idąc tutaj spodziewałem się...
W tym momencie przerwał, bo w miejscu gdzie posiadał siniaki poczuł raptowne zimno spowodowane nałożeniem maści, a następnie smarowaniem jej. Aż dosłownie się wzdrygnął, a zarazem dostał gęsiej skórki. Po chwili jednak dokończył swoją wypowiedź.
- Spodziewałem się większej ilości personelu. Czy mógłbym poznać doktora imię? Z tego wszystkiego zapomniałem się przedstawić, ale nazywam się Kan Senju. Ukłoniłbym się, ale w obecnym momencie przeszkadzałbym w leczeniu.
Mówił bardzo spokojnym głosem, a na twarzy można było zobaczyć lekki uśmiech. Choć męskie dłonie dotykające go w tej sytuacji mu nie przeszkadzały to Senju pomyślał sobie, że wolałby aby ten zabieg wykonywała Sae przez co lekko się zaczerwienił na twarzy. Co on do cholery sobie myślał w tym momencie?

[Kamiyo Ori]

Szalony higienista w najlepsze sobie smarował swojego pacjenta. Niektórzy mogliby na to krzywo spojrzeć, ale jakby się nad tym głębiej zastanowić, to praca medyka właśnie na tym polegała. Trzeba było nieść pomoc innym, a nie zważać na takie rzeczy jak konwenanse czy obyczajność. – Jestem Kamiyo Ori, miło mi poznać, Panie Senju. – Nie odrywał wzroku od części ciała, które pokrywał kojącą maścią, która sprawiała wrażenie, jakby była zrobiona z lodu. Przynajmniej w pierwszym momencie. – Bardzo ciekawa walka, Panie Senju. – Dodał po chwili, spoglądając na swojego pacjenta. – Pracujemy tutaj w systemie zmianowym. Po zakończeniu walk zaczynam ja. – Skończył nacieranie klaty swojego pacjenta, po czym wytarł ręce w ręcznik. – W przypadku bardzo poważnych ran stabilizujemy pacjentów i wysyłamy do głównego szpitala. – No bo czemu zaraz mieli ściągać tutaj sprzęt i specjalistów? Jeśli ktoś tutaj miał naprawdę poważne problemy zdrowotne, to po walkach od razu byłby transferowany do odpowiednich pomieszczeń. Rolą zebranych tutaj medyków było między innymi wydanie właściwej oceny o stanie pacjenta po starciach. Stąd te wszystkie obdukcje i łagodne terapie.

Praca przy pierwszym pacjencie właściwie była zakończona, zostało już tylko kilka kwestii formalnych. – Poczekamy, aż maść się wchłonie i zastosujemy techniki. – Obwieścił to właściwie z przyzwyczajenia. Drogą prób i błędów odkrył, że po prostu wykonywanie kolejnych czynności związanych z badaniami i terapią mocno zraża do siebie osoby leczone. Praktykował więc informowanie o każdym kroku terapii, jaką stosował.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Kan Senju

[Kan Senju]

Kan słysząc imię rozmówcy postanowił je zapamiętać, bardzo prawdopodobne nie było to ich pierwsze i ostatnie spotkanie. Czekało na niego kilka walk, po których równie dobrze może tutaj wylądować ponownie, choć w tym wszystkim coś sprawiło iż lekko skrzywił swoją minę mimo dość ciepłych słów.
- Proszę, mów mi po imieniu. Nie jestem żadnym panem, źle się z tym czuję.
Tak zdecydowanie wolał przechodzić z ludźmi w formę na ty. Mógł pochodzić z arystokracji, ale został w domu nauczony iż z wielką mocą wiąże się również wielka odpowiedzialność i wcale nie należy do niej obnoszenie się własnym statusem. Ostatecznie wszyscy byli ludźmi, choć w innej sytuacji finansowej. Zresztą, gdyby nie tragedia gdy miał pięć lat nigdy by go nie osiągnął, w głębi duszy czuł się zwyczajnym chłopakiem. Usłyszenie pochwał odnośnie niedawno odbytego pojedynku przyniosło mu radość, czego nawet nie ukrywał. Wystarczyło spojrzeć w kierunku jego twarzy.
- Dziękuję, choć Akiyoko również należy pochwalić. Stawiała mocny opór, początkowo wątpiłem czy uda mi się przebić przez jej obronę.
Leżał w ten sposób spokojnie oddychając, kiedy ręce Kamiyo czyniły cuda. Po pierwszym uczuciu zimna kiedy maść zetknęła się z ciałem nie pozostało nawet śladu, a wraz z rozsmarowywaniem jej nawet zaczynał czuć ciepło. Nawet żałował kiedy ten zabieg się zakończył, bo mógłby go uznać za dość relaksujący dodatkowo mógł się dowiedzieć paru ciekawych informacji. Przykładowo sposób pracy w pomieszczeniach służby medycznej, gdzie przyjmowali tylko osoby z lżejszymi ranami. Ciężkie przypadki przesyłali do szpitala, oby tylko nie kurierem. Już sobie wyobrażał jak ktoś pracujący w naszym odpowiedniku FedExu rzuca shinobimi na wóz wcale o nich nie dbając. Musiał zadbać aby nie przybyć tutaj w tak ciężkim stanie aby to właśnie z nim się stało.
- Rozumiem, w takim wypadku dobrze iż skończyłem szybko. Przynajmniej nie będę robić kolejek do jedynego lekarza.
Zażartował sobie będąc obecnie w idealnym nastroju patrząc w sufit. Ostatecznie w pomieszczeniu nie było nic co uznałby za ciekawe aby mógł zawiesić wzrok, a obserwowanie każdego ruchu doktora mogłoby sprawić w nim zakłopotanie. Na informację odnośnie konieczności poczekania aż maść się wchłonie aby następnie zastosować techniki kiwnął głową aby potwierdzić przyjęcie owej informacji. To on był pacjentem, więc jak na niego przystało stosował się do poleceń. Leżał tak myśląc na kogo trafi w następnej rundzie, co właśnie przegapiał nie oglądając walk na arenie kiedy malutka żarówka intelektu właśnie się zaświeciła. Przecież Ori musiał wcześniej oglądać walki skoro mógł go pochwalić za pojedynek, dlaczego więc nie zapytać co dzieje się na pozostałych arenach?
- Mam jeszcze jedno pytanie, oglądałeś pozostałe walki? Chętnie bym się dowiedział czy działo się na nich coś interesującego.

[Kamiyo Ori]

Kolejny z wielu ludzi, którzy krzywili się na formy grzecznościowe. Czyżby w świecie shinobi kultura odchodziła do lamusa? Z drugiej strony leśny chłopak nie mógł być dużo starszy od medyczno-magicznego Oriego, który przy pomocy kremiku potrafił wyczarować ulgę po siniakach.

W trakcie czekania na wchłonięcie się kremiku padły kolejne stwierdzenia, a nawet pytania. Kamiyo przysłuchiwał się wszystkiemu, jednak jego niepodzielna uwaga była wycelowana w klatę, która błyszczała jak psu jajca pod wpływem zastosowanej maści. Gdzieniegdzie jednak traciła już swój blask i to właśnie było indykatorem tego, że żarłoczny największy ludzki organ dostał swoją porcję lekarstwa. – Nie jestem tutaj sam. Reszta moich kolegów jest na piętrze. Siły medyczne są co prawda nieco uszczuplone w Sogen po wojnie, ale to chyba oczywiste. – Skwitował krótko jego obawy związane z zajmowaniem pomieszczeń medycznych. To tutaj przecież nie było nawet w ćwierci tak intensywne, jak praca w normalnym szpitalu. Lekarze w końcu często przysypiali na zmianach, aby odzyskać ubytki w chakrze. Akurat pokiereszowani shinobi byli najmniejszym problemem, bo ich rany często można było szybko zaleczyć. Cywile mieli jednak więcej wyobraźni, jeśli chodzi o przysparzanie medykom problemów. Można spokojnie powiedzieć, że niektórzy mogli nieco opacznie zrozumieć sformułowanie „mieć kija w dupie”. – Oczywiście oglądałem. – Kiwnął krótko. Nie jego rolą było tutaj dostarczać rozrywki, ale w sumie czemu nie miał przy okazji zaktualizować swoje notatki. – Poza waszą, to żadna z walk nie była jeszcze rozstrzygnięta. – Wyciągnął notes i przeleciał kilka kartek. Kiedy się odzywał, to wykonywał też stosowną notatkę. – Walka Shiroyashy Kyoshiego przeciwko Kaguya Taisho wciąż pozostawała w impasie, chyba nie padł nawet jeden celny cios. Walka Sugiyamy Orochiego i Hyuuga Asugi właściwie na dobre się nie rozpoczęła. Starcie Senju Kazumy i Akiego po pierwszym skutecznym ataku tego drugiego właściwie zmieniła się walką na wyczerpanie drugiej strony. Walka Nany z… - Tutaj zatrzymał się na chwilę, przełykając ślinę. W końcu mówił już jakiś czas, a trudno mu było się przyzwyczaić do tego. – ... Ayatsuri Renkuro, na razie była bogata w eksplozje i czasową przewagę tej pierwszej. – „Czasowa” to było dobre słowo. Ktokolwiek wyląduje tutaj po tej walce, to pewnie od razu dostanie kroplóweczkę ze środkiem znieczulającym, kiedy on i inni medycy będą ciężko pracowali nad ich obrażeniami. Chciałby się mylić, ale często wiedział lepiej, jak to jest. Zresztą obrażenia po katonie znał z pierwszej ręki i nie były to zbyt szczęśliwe wspomnienia, o nie.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Kan Senju

[Kan Senju]

Będąc na pierwszym turnieju w życiu, a dodatkowo w nim uczestnicząc Kan nie wiedział czego się spodziewać. Oceniał obecne wydarzenie na podstawie tego co widział, a przychodząc do pomieszczeń służby medycznej zastał tylko jednego młodego chłopaka choć oczywiście nie sprawdzał ich wszystkich. Z tego też powodu wyciągnął pochopne wnioski, które najwidoczniej były błędne. Jego doktor nie został tutaj pozostawiony jako jedyna linia medyczna dla zawodników, a był jednym z wielu. Dowiedziawszy się tego faktu zrobiło mu się najzwyczajniej trochę głupio, szczególnie iż sprawa była podobno oczywista. Szybko myślał w jaki sposób mógłby się z tego wytłumaczyć, ale miał dosłownie pustkę w głowie. Cokolwiek by nie powiedział to mogłoby źle zabrzmieć, z drugiej strony pozostawanie w milczeniu wydawało się równie złą opcją więc następne słowa rzucił kompletnie bezmyślnie.
- Przepraszam, jestem pierwszy raz na takim wydarzeniu więc zupełnie nie wiedziałem czego się spodziewać. Nigdy wcześniej w życiu nawet nie wymagałem opieki medycznej, więc obecne leczenie również jest dla mnie nowością.
Ponownie postawił na szczerość, choć mogło to brzmieć dość zaskakująco szczególnie biorąc pod uwagę zawód jaki pełnił. Shinobi zawsze ryzykowali własnym życiem, a ten akoraito jeszcze nigdy nie zaznał obrażeń? Niektórzy by pomyśleli w takim wypadku co z niego za wojownik i prawdę mówiąc... Zapewne mieliby rację. Jest tylko amatorem, któremu kompletnie brakuje doświadczenia, a całe pojedynki uważa za okazję do jego nabrania z wymagającymi przeciwnikami poza sposobem przyniesienia chwały rodowi. Niemniej w dalszej rozmowie Kamiyo zapytany o przebiegi pozostałych walk chętnie udzielił odpowiedzi, słuchał tego uważnie aż nie usłyszał o jego uczniu gdzie raptownie prawie podniósł się do pozycji siedzącej na te nowiny.
- Skutecznym ataku? Czyli Kazuma mocno oberwał?
Kiedy się zorientował do jakiej pozycji właśnie przeszedł pojawiły się na jego policzkach lekki rumieńce, natychmiast położył się z powrotem. Miał nadzieję, że nie będą mu mieli tego za złe. Był to odruch niemal bezwarunkowy.
- Przepraszam, mam go nauczać więc instynktownie zareagowałem na te wieści.
Wytłumaczył się z niego szybko odwracając głowę w drugą stronę. Wewnętrznie słysząc to był rozdarty, z jednej strony się cieszył, bo przesadnia pewność siebie, którą emanował podczas ich podróży powinna zostać trochę poskromiona. Może to nauczyłoby go trochę pokory. Z drugiej strony, nie chciał aby ich drugi reprezentant przegrał już w pierwszej walce. Niemniej postanowił przez chwilę siedzieć cicho, aby już więcej nie przeszkadzać Oriemu w leczeniu niżeli właśnie to zrobił.

[Kamiyo Ori]

Praca, praca… A klienci dalej nie pozwalają się skupić na tym, co najważniejsze. Czyli zdrowienie. Ożywiony dyskusją Kan jak tylko się dźwignął, to NIEMAL nie zniweczył pracy szarookiego medyka. W końcu maści nie rosną na drzewach. Same składniki na nie i owszem, ale aby je zebrać i połączyć ze sobą, to wymagana jest jakaś praca. – Proszę… Spokojnie. – Odezwał się w reakcji na jego nagłe zerwanie się. Dobrze naoliwiony chłopak opadł jednak na średnio miękkie koteiskie łóżko z przydziału militarnego. Takie tutaj właściwie było wszystko. Nie do zdarcia, ale również nie do życia. – Tak zwana rana wylotowa w bok tułowia. Możliwe, że nie naruszyła kości, ale musiałbym się przyjrzeć temu z bliska. – Oj tak, tutaj raczej nie pomoże nawet plasterek z żółwiem ninja. Będzie co robić przy naprawianiu tego koleżki. Może igły i nici pójdą w ruch? Lepsze to, niż zostawić blizny. Niektórzy mówią, że takie blizny to oznaka męstwa, czy inne górnolotnie brzmiące dyrdymały, ale Ori wiedział lepiej. Były dowodem niedbalstwa, pośpiechu albo braku umiejętności medyka. Wiadomo, że w ogniu walki nie stosuje się tych poprawnych technik, które pozwalają na zdrową regenerację tkanek. Kan jednak był już gotowy, by Kamiyo odpalił ciężkie działa leczące, wyciągając dwie złączone dłonie nieco nad powierzchnią, gdzie było najbardziej sino. Jakby ktoś miał w tym towarzystwie dojutsu, czy inne metody dostrzeżenia chakry (albo wywąchania), to by zobaczył, że pokryły się zielonkawą poświatą. Ta z kolei zaczęła powoli naprawiać obrażenia wewnętrzne w stłuczeniach, powodując, że niedawne obrażenia stawały się jedynie gorzkim wspomnieniem. – Dla mnie w sumie to drugi turniej. Poprzedni był w Watarimono. – Odpowiedział chyba tylko po to, aby wypełnić ciszę. W mięśniach brzuchach drewnianego chłopaka zaczęło się lekkie mrowienie wywołane techniką młodego medyka.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Kan Senju


Użyte techniki:

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

  Ukryty tekst