[Event] Pomieszczenia służby medycznej

[Mikoto]

Hideaki próbował ją uspokoić, doskonale wyczuwając jej złość, jednak to nic nie dało, a jedynie się pogorszyło, gdy do pomieszczenia weszła jego przeciwniczka z areny. Nie dość, że była nad wyraz głośna, to jeszcze uważała tą walkę za świetną zabawę. Zabawę?! No chyba tej idiotce zaraz krzywdę zrobi. Jeśli ciężkie obrażenia od jej umiejętności nazywa dobrą zabawą, to ciekawe jak nazwie to, że Mikoto zaraz jej wsadzi wielki sopel w rzyć. Spojrzała gniewnie na smarkulę, bo tak się zachowywała, jednak musiała oderwać od niej rządne mordu spojrzenie, żeby skupić się na tym, co robi mały medyk. Okazało się, że Nikuyę też naszprycował środkiem przeciwbólowym, a na koniec zajął się Hideakim. Oglądając go dokładnie, również zalecił mu odpoczynek, tak jak Ninkenom. Co medyk od siedmiu boleści. Czy on do cholery jasnej zdawał sobie sprawę, że ta trójka musi być w pełni sprawna na jutrzejdzą drugą rundę?! Przecież ten głupi środek przeciwbólowy nie wyleczy stłuczeń, pęknięć kości i obrzęków, a odpoczynek? Musieliby tu leżeć kilka dni, zwłaszcza Hojo, a na to nie mogli sobie pozwolić. Dlaczego tak się zachował? Albo był mało doświadczony, albo chciał osłabić Inuzukę w następnej walce, albo zwyczajnie szkoda mu było chakry. No cóż. Nie ważne jaki był powód, cieszyła się, że tu przyszła i dopilnowała sprawy. Jej nie było szkoda własnych pokładów, więc zaraz zrobi z tym wszystkim porządek.
W końcu Ori oddalił się do cofniętej w rozwoju dziewczyny i zajął się jej ranami, więc Mikoto wreszcie mogła zabrać się do pracy. Słysząc słowa Hideakiego, odnośnie faktu, żeby dała im chwilę na odpoczynek, Mikoto spojrzała na niego stanowczo.
- Nie mogę, bo muszę zrobić to, czego nie zrobił tamten medyk. - Powiedziała niemal szeptem do Hideakiego, tak żeby nie było to dalej usłyszane. - Środek przeciwbólowy zadziała tylko na chwilę. Ulży w bólu, a nie zaleczy obrzęków, siniaków i stłuczeń. Po odpoczynku nadal będziecie obolali i zdecydowanie nie gotowi na jutrzejszą, drugą rundę. Muszę postawić was na nogi chakrą, zwłaszcza Hojo, który oberwał najmocniej.
Po tych słowach podeszła do leżącego na łóżku Hojo i delikatnie położyła dłonie na jego ciele, które niemal od razu rozbłysły zieloną chakrą. Użyła podstawowej techniki leczniczej, ale na zaawansowanym poziomie, aby jak najgłębiej wniknąć w ciało wielkiego psa i zaleczyć wszelkie obrzęki organów, mięśni, ewentualne pęknięcia kości i zwykłe stłuczenia oraz siniaki. Hojo, który do tej pory ciężko oddychał, na oczach Hideakiego uspokoił oddech do miarowego, jakby pogrążył się w normalnej drzemce. Najwyraźniej miał mocno obite żebra i to sprawiało mu ból. Chwilę zajęło Białowłosej doprowadzenie go do zdrowia, ale zdecydowanie warto było.
- Jak ten cholerny środek przestanie działać, będziecie jak nowo narodzeni. - Szepnęła do Inuzuki, odstępując od łóżka Hojo i tym samym kończąc leczenie go.
Następnie zabrała się za Nikuyę i powtórzyła z nią cały proces, co uprzednio z jej towarzyszem. Delikatnie położyła dłonie na jej miękkiej sierści i uruchomiła zieloną chakrę, wdrażając intensywne i głębokie leczenie, które trwało trochę krócej, ale też jej obrażenia nie były tak poważne jak Hojo. Po kolejnej chwili Nikuya też odzyskała swoje zdrowie, ale odpoczynek i sen jak najbardziej im się przydadzą.
Na koniec wskazała Hideakiemu miejsce, żeby ponownie usiadł sobie wygodnie i delikatnie rozchyliła mu kołnierz. Stanęła przed nim i położyła swoje chłodne dłonie na jego odsłoniętych barkach. Ponownie rozbłysła zielona chakra i wszelkie stłuczenia i inne dolegliwości, już po dłuższej chwili stały się zwykłym wspomnieniem. Oczywiście nie odczują tego natychmiast, bo zostali otumanieni środkiem przeciwbólowym, ale gdy ten przestanie działać, będą się czuć tak, jakby nic się nie stało. Zostanie tylko wspomnienie w głowach i doświadczenie na przyszłość.
- Gotowe. - Powiedziała i odsunęła się od Hideakiego. - Teraz możecie sobie spokojnie odpoczywać. Zostanę z wami i będę czuwać, chociaż nie wiem, jak można spać w takim hałasie...
Aż zacisnęła zęby, słysząc jak tamta cały czas papla niczym dziecko. O zgrozo, jak nic chyba jej krzywdę zrobi, albo chociaż zwiąże i zaknebluje.

  Ukryty tekst

[zt]

[Kamiyo Ori]

Smaru, smaru, smaru, smaru. Taki dźwięk wydawała maść, kiedy aplikował je na ciało dziewczyny. Tak zwyczajnie, bez oporów czy jakiegoś najmniejszego zarumienienia. Oczywiście starał się uśmiechać, ale czasem jak go pochłaniała jakaś czynność, to robił mu się taki nieobecny wyraz twarzy. Wtedy był z niego taki zamyślony, szarooki czaruś. Samą substancję aplikował przez rękawiczkę, więc nie było bezpośredniego dotykania skóry, czy tym podobnych rzeczy. Miało to przede wszystkim ochronić przystojnego pana doktora przed działaniem smarowidła: znajdował się w nim silny środek przeciwbólowy i dodatkowo środek na zwiotczenie mięśni. Jakby robił to bez rękawiczek, to mógłby zapomnieć o składaniu pieczęci na jakiś czas. Zazwyczaj odruchem człowieka na ból jest właśnie ich nadmierne napinanie, jednak nie pomaga to specjalnie procesowi gojenia. Siniaki oczywiście powstaną, ale będą mniejsze i ładniej się będą goliły.

Po wykonanej pracy odstawił słoiczek z resztą specyfiku i zdjął rękawiczkę. – Niedługo twoje ciało przestanie czuć ból w miejscach, które smarowałem. Nie będziesz mogła też się zginać przez kilka godzin. – Niecodziennie taki szarmancki młodzian, do którego pewnie był sznur panien, obwieszcza ci, że zaaplikował ci tymczasowy paraliż tułowia. – W razie czego możesz prosić o pomoc mnie albo moich kolegów. – Wspomniał troszkę o całym tutaj zastępie ironinów, który zbijał bąki i dłubał w nosie, kiedy Kamiyo tak ciężko lawirował pomiędzy wszystkimi pacjentami. A coś mu świtało, że w sumie to jeszcze nie wszyscy.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Sumizato Umezume

[Hideaki]

Organizmy całej trójki walczyły teraz nie tylko z bólem ale też z dziwnym błogim uczuciem, które pojawiło się chwilę po tym jak Kamiyo zaaplikował środek przeciwbólowy. Najmocniej walczył Hojo, który za żadne skarby nie chciał pokazywać swoich słabości. Cała trójka jednak z pewnością zasnęłaby w szpitalu gdyby nie to, że pewna wspaniała osoba była z Nimi i spisywała się na medal. Mimo, że można było wyczuć jej złość spowodowaną bezsensownymi walkami na arenie później Ori tylko potęgował tę złość, a na koniec Umezume darła ryja że się super bawi. Białowłosa miała naprawdę ciężki test z samokontroli do zdania i spisywała się wyśmienicie.
Kiedy już tylko Inuzuka starał się panować nad otoczeniem swojego stada jednak i jemu przychodziło to z trudnością. Nie znał się na medycynie, nie miał nawet doświadczenia związanego z przebywaniem u medyków. Wziąłby działania Kamyka za standard gdyby nie to co wydarzyło się po chwili. Dłonie Mikoto rozbłysły na zielono, a stan samca Urufu coraz szybciej się poprawiał. Otworzył naprawdę bardzo szeroko oczy będąc pod niesamowitym wrażeniem umiejętności posiadanych przez dziewczynę. Hojo bardzo szybko wrócił do normalnego oddechu i spokojnego snu. Nikuya wyczuła zmianę i otworzyła oczy ale zanim zdążyła zareagować już była pod opieką ich przyjaciółki. -Ale ulga...
Nikuya bardzo szybko "zgniotła" substancję wstrzykniętą przez Kamiyo. Miała co prawda mętne spojrzenie ale jej ruchy były płynne i żwawe. Skierowała swój pysk w kierunku zielonowłosej jakby na każdy fałszywy ruch miała rzucić się do gardła i rozszarpać ją na kawałki. Inuzuka nie miał sił zareagować ale tutaj z pomocą przyszła Mikoto, która szybko zaopiekowała się chłopakiem. Dotknął jej dłoni kiedy te właśnie działały cuda z jego stanem zdrowia. Spojrzał jej w oczy... Naprawdę była przejęta jego losem? Nie mógł się nadziwić. Do tej pory tylko jego psy troszczyły się o Niego... Nawet z własną matką rywalizował o pozycje samca alfa. -Dziękujemy Ci. Z substancją podaną przez Doktora nie powinno być problemu, Nasze organizmy trochę inaczej działają. Uśmiechnął się do Niej tak szczerze jak tylko potrafił. Nie miał nikomu za złe, że zajął się Nim gorzej niż Mikoto. Ona po prostu była wyjątkowa i pewnie wiedzą przewyższała bardzo młodego jeszcze Kamyka.
W tym samym czasie wszyscy mogli usłyszeć jak jeden osobnik zagłusza wszystkich tu obecnych. Hojo chrapał jak na stukilowego psa przystało przy czym bardzo się kręcił po łóżku. -A jemu co? Spytała Nikuya jakby bez adresata po prostu chcąc dostać odpowiedź. -Przecież prawie go zdmuchnęła z planszy... Może mu się coś śni? Mikoto co o tym myślisz? Martwił się nieco o jego stan... Pies po takich przejściach znowu stanął między życiem, a śmiercią. On naprawdę był bardzo wytrzymały psychicznie, Hideaki chyba nie chciał wiedzieć co jego pierwszy właściciel z Nim robił. Podczas swojego intesywnego kręcenia się po szpitalnej pryczy w pewnym momencie po prostu z niej spadł. Zrobił przy tym dość dużo hałasu. -Co tak patrzycie! Wydarł się w kierunku całej trójki, a może i szpitala. To już mógł wiedzieć tylko on. Jego oczy były nieobecne ale już był gotowy walczyć na śmierć i życie. Co jest z Nim nie tak? Czarnowłosy mógł już tylko złapać się za głowę i zastanowiać nad tym dlaczego psy rasy Urufu są takie zadziorne.
Nie wiedział czy faktycznie jego psy są gotowe do wyjścia ze skrzydła szpitalnego ale sam chciał opuścić to miejsce. Krzyczące Sumizato i plączący się Kamiyo nie pozwalali odpoczywać w sposób, do którego przywykła cała trójka z Yusetsu. Mikoto najwidoczniej też nie za bardzo chciała tutaj przebywać. -Może przejdziemy się po świeżym powietrzu? Ten zapach Nas zabije szybciej niż jakikolwiek przeciwnik. Poza przyjemnym zapachem Mikoto cała reszta tutaj śmierdziała... Podniósł się i jeśli Mikoto nie oponowała to wyjdą z tego przybytku i udadzą się ku festiwalowym ulicom, które już zdążyły zrobić na Nim wrażenie. -Dziękuje. To była wymagająca walka. Rzuci na odchodne do swojej byłej już przeciwniczki i po prostu się stąd zabierze.

zt z Mikoto

[Shin]

Do tego miejsca chłopak, mimo sprzeciwu, przyszedł o własnych siłach. Rana mu ciążyła, ale oprócz poobijania nie był w sumie nawet zmęczony. Koniec końców był to początek rundy i gdyby nie jego rana, to mógłby jeszcze dzisiaj iść na miasto prosto z przegranej walki.
Walki, pomyślał i skrzywił się, gdy kazano mu leżeć a medycy zajęli się jego badaniem i leczeniem. Nie mógł uwierzyć w to, jak bardzo skaszanił sprawę. Pierwsza runda, gdzie nie był w stanie zrobić nic przeciwko swojemu przeciwnikowi. Nie było mowy o wymówkach, Shin nie miał doświadczenia i ten turniej jawnie to pokazał. Chłopak klnął się na swoją słabość, gdy tylko pomyślał o całej sprawie. Przyjechał tu nie oczekując niczego, ale nie spodziewał się tak miażdżącej klęski i część jego umysłu winiła go za ten brak przygotowania do walki. Brak ekwipunku, nieprzygotowanie od razu do podjęcia działań, upośledzona i nierealna taktyka walki... było mnóstwo do nauczenia się z tej porażki.
Nie trwało długo, nim ostatni z medyków kazał mu wstać i iść. Shin, pogrążony w myślach nawet nie zauważył, że rana już go nie boli i nie pozostała po niej nawet duża blizna. Doko podziękował i poszedł w stronę miasta, by zaopatrzyć się na drogę.

z/t

[Papyrus]

- Ból nie jest taki zły. Oznacza, że coś spieprzyłam i musze się jeszcze poduczyć, żeby nie spieprzyć znowu. Ale nie da się ukryć, że tutaj jeszcze wiele przede mną, więc muszę dość sprawnie się przemieszczać. - Sumizato się ciągle uśmiechała, a następnie konspiracyjnie nachyliła ku Oriemu. - Jestem tutaj na sekretnej misji, wiesz? Nic strasznego, ale muszę być sprawna, żeby infiltrować! Dlatego też nie bardzo mogę zostać. Ori-sensei niestety nie jest tym, którego mam infiltrować - powiedziała i zsunęła się z leżanki, łapiąc swoją koszulkę i nakładając ją z powrotem. - Mam przyjść, kiedy zacznie boleć znowu? A może to ja powinnam się odwdzięczyć później i wsmarować coś Ori-senseiowi? - zapytała, lekko trącając jego ramię.

W międzyczasie wszedł i wyszedł Shin, pokonany przez rysunkowe lwy. Sumizato przez chwilę go obserwowała - niestety, ona nie była świadoma innych walk.

- No tego… to ja już będę lecieć. Miałabym nadzieję, że się jeszcze spotkamy, ale tego… no to daj znać, jeżeli tak, dobra? Będę się kręcić to tu, to tam. Jakby się Ori-sensei chciał spotkać tak prywatnie… albo ze smarowaniem… to ja chętnie. Kunoichi żyje tylko raz, co?

Puściła do niego oko i wycofała się do wyjścia, machając do niego.

Sumizato Umezume

[Ashizawa Sayaka]

Grymas wcale nie zniknął z jej twarzy gdy przekraczała powoli próg skrzydła szpitalnego. Z każdą chwilą bolało ją bardziej i coraz bardziej schodziła adrenalina. Została i wysadzona i dostała wielką łapą. Nie wiedziała w tej chwili, co ją boli bardziej, bo ten wybuch to wcale nie była mała sprawa. Pewnie wyglądała też znacznie gorzej niż przed wejściem na arenę, ale cóż pozostało jej w tej chwili zrobić? O samej walce nie wiedziała, co myśleć, bo nie była z niej zadowolona. Weszła z dosyć markotną miną – Ohayo... — Przywitała się zgaszona, zerkając to na lewo, to na prawo po samym pomieszczeniu. Wzięła głębszy wdech i postarała się myśleć pozytywniej. W końcu nie widziała innych walk i inni mogli inaczej do tego podchodzić niż jej przeciwniczka. Oczywiście nie mogła nie usłyszeć w pomieszczeniu zielonowłosej, dlatego to właśnie tam się pokierowała. Jak tylko mogła, to stanęła podparta o jakąś ścianę, filar albo coś innego. Zaraz potem pewnie się od niej odbiła, w końcu wcale nie bolało mniej. Zaczęła się rozglądać za jakimś miejscem, gdzie mogłaby dojść do siebie.
Wątek: Kamiyo Ori, Sumizato Umezume, Sayaka - Myśl -
- Dialog -

[Tanaka Misaki]

Misaki na szczęście, lub też nie, musiała udać się do tego samego pomieszczenia co swoja przeciwniczka. Dotarła tam jednak trochę później. Siłą woli zmuszała obolałe, poranione i poparzone ciała do stawiania kroku za krokiem. Podpierała się ścian, mebli... wszystkiego co znalazła po drodze. Po drodzę przynajmniej trzy razy musiała przystanąć bo czuła, że zaraz osunie się na podłogę. Teraz, gdy wszystkie emocje z niej uszły pozostało jedynie zmęczenie i ból. Wtoczyła się jednak w końcu do pomieszczenia... o dziwo wpadając na Sayakę.
-Ohayo... o, Hipokrytka-san
Powiedziała zaspanym głosem po czym bezpardonowo osunęła się na podłogę i już tak została. Oczy miała uchylone i wpatrywała się nimi w przestrzeń przed sobą ale nie patrzyła na nic konkretnego. Gdzieś z tyłu głowy miała myśl, że mogła zawieść pokładane w niej nadzieję, jednak na razie nie była w stanie się tym martwić.

[Ashizawa Sayaka]

Widok Misaki jej nie zaskoczył, chociaż oczekiwała, że obierze sobie za cel inne skrzydło medyczne. Zdecydowała się jednak przyjść tutaj i wciąż jej dogadywać. Rzuciła jej jedynie krzywe spojrzenie, przez moment pozostając cicho. Widziała, że jej przeciwniczka raczej... Nigdzie już nie pójdzie. – Nie wystarczyło się poddać? To przecież nie hańba godnie zawalczyć i zrezygnować w dobrej chwili — Cicho spytała, ale to właśnie w tej chwili Misaki zupełnie się osunęła, co na pewno postawiło na nogi tych, którzy tutaj przebywali. Na pewno postawiło Ashizawę, która nie kryjąc niezadowolenia, że jeszcze się nią nikt nie zajął spróbowała postawić Misaki na równe nogi. Próbowała to słowo klucz, bo również nie miała jakoś dużo siły w tym momencie. Na pewno chciała jej pomóc wtoczyć się na łóżko. – I na co ci to było? — Obie wiedziały, że gdyby nie ta niepotrzebna brawurowość i uparcie to nie byłaby teraz w takim stanie. Sayaka zresztą też, która wcale nie udawała, że czuje się dobrze. – Nie wiem, czemu tego nie przerwali wcześniej... — Wycedziła przez zęby i podparła się ponownie o jakiś mebel. Teraz już nie zwracała uwagi, że ją boli. Nie była w stanie zbyt długo tego kontynuować. Wypaliła się w tym starciu do cna. O ile Misaki była ranna, tak Sayaka była straszliwie zmęczona i ciężko było jej włożyć w cokolwiek więcej niż minimum siły. Chciała iść już do swojego pokoju, ale pewnie nawet nie doszłaby na miejsce. – Nie wiem czy chcę walczyć w drugiej rundzie... — Wygadała się Misace.



- Myśl -
- Dialog -

[Kamiyo Ori]

W pomieszczeniach medycznych nagle zrobiło się całkiem głośno. Była to niezła odmiana, od panującej tu wcześniej ciszy, no może z wyłączeniem ADHD pewnego pustynnego bombowca. Bombka jednak uznała, że nawet substancje paraliżujące nie są w stanie ją utrzymać w jednym miejscu na dłuższy czas. Zanim jednak wyszła, trąciła ramię swojego nowego kolegi z Ryuzaku i zadała mu przedziwne pytanie. W oczach szarookiego przez chwilę można było zauważyć zdziwienie i zbicie z tropu. – Nic nie dolega Umezume-san, jednak dziękuje za propozycję. – W końcu dziewczyna na pewno chciała dobrze dla Kamiyo, chociaż ten ni w ząb wiedział, o co jej chodziło. Pewnie jakaś pustynna gwara, czy co.

Równie szybko co się pojawiła, tak szybko znikła. Kiedy zajmował się nią, to pierwszy pacjent z osobą towarzyszącą zdążyli się ulotnić. Nawet nie zdążył zamienić z nim słówka. Niestety stracił okazję, aby powiedzieć, że jeśli po nocy objawy nie ustąpią, to by się zgłosił na terapię chakrową. W końcu najpierw trzeba dawać ciału możliwość samoistnej regeneracji, a nie tylko przyspieszać wszystko zielonym kolorkiem leczniczych technik. Wbił również jeden z pierwszych zawodników, którzy odpadli. Ten jednak tym razem się nie cackał i szybko odebrał leczenie u jego kolegów, co zdawali się zbijać bąki przez ostatni czas. Po tym czasie nastąpił względny spokój. Za duży nawet jak na gust medyka. Miał właściwie już wychodzić z pomieszczenia oglądać ostatnie starcia, kiedy drzwi kliniki przekroczyły dwie dziewczyny, które jeszcze niedawno z taką pasją próbowały się zamordować na arenie.

- Uh, witam. Proszę się położyć na łóżkach. – Wskazał dwa łóżka obok siebie. Wyglądało na to, że koledzy po fachu znowu sobie zrobili przerwę, a takie przypadki wymagały dość szybkiej i silnej pomocy medycznej. Oczywiście pomógł dziewczynom się znaleźć na tych kozetkach. Jeśli było trzeba, to nawet je podniósł i położył, oczywiście wpierw dając samemu możliwość zrobienia tego o własnych siłach. Podnieść dziewczynę w jego wieku nie stanowiło najmniejszego problemu w końcu dla takiego fachowca jak on. To stukilogramowe psy były tą anomalią. W końcu nie prowadzili tutaj praktyki weterynaryjnej. – Zaraz wrócę z lekami i zaczniemy terapię. – Opuścił swoje pacjentki, aby udać się na zaplecze. Wziął ze sobą środki przeciwbólowe i dwa rodzaje maści: przeciw oparzeniom oraz na bóle mięśni. No i dwa lizaki, ale czy zasłużą, to już zależy wyłącznie od ich dobrego zachowania. – Zaczniemy jednak od zastrzyków, to spowoduje, że przestanie boleć. – Palcem pstryknął w strzykawkę i szykował się do aplikacji trucizny. Oczywiście, jeśli nie oponowały.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Ashizawa Sayaka, Jūgo Misaki

[Sasame]

Po opuszczeniu trybun udało mi się znaleźć drogę do pobliskiego budynku, który pełnił rolę swoistego szpitala polowego dla osób pokierszowanych podczas walk na arenie. Wchodząc do środka minęłam wychodzącą dziewczynę o zielonkawych włosach, która chichotała pod nosem i sprawiała generalnie wrażenie lekko oderwanej od rzeczywistości, jednak możliwe że było to po prostu spowodowane tym że oberwała czymś dość mocno w głowę, nie mi oceniać. Kiedy znalazłam się w głównym pomieszczeniu ujrzałam tam właśnie Misaki, która rozmawiała ze swoją przeciwniczką i chłopakiem, który chyba pełnił tutaj rolę pomocniczą.
- Misaki-chan! Widziałam samą końcówkę twojej walki, ale wierzę że dałaś z siebie wszystko! - powiedziałam podchodząc do dziewczyny i spróbowałam ją lekko i ostrożnie uściskać, jednak jeżeli rany były zbyt rozległe to po prostu na chwilę kładę jej rękę na głowie. - Również przyszłam opatrzyć moje rany, jednak na całe szczęście to tylko parę powierzchownych zadrapań, więc mogę ewentualnie chwilkę zaczekać. - powiedziałam kierując moje ostatnie słowa głównie do czarnowłosego chłopaka.
Wątek: Kamiyo Ori, Ashizawa Sayaka, Jūgo Misaki, Sasame

[Ashizawa Sayaka]

Pomieszczenie, w którym przebywała, było domeną lekarzy. Jeśli z czymś Sayaka nie miała aż tak dużo do czynienia to właśnie z nimi. Wolała podejść do nich z rezerwą, mimo generalnego entuzjazmu, jakim darzyła ten turniej. Mimo że ten entuzjazm odrobinę podupadł po odbytym przez nią starciu. Nie była zupełnie niezadowolona, raczej... Odrobinę rozbita i zakłopotana. Wybrała sobie jakieś łóżko, ale nim zdecydowała, to wskazała na jedno, potem drugie i za każdym razem spytała – Te? Albo te? — Topór skończył obok. Niezbyt znała tutejsze procedury, a też ledwo się trzymała na nogach po tym wszystkim. Nigdy nie przypuszczała, że pierwszy dzień walk będzie tak trudny. Ba, to dopiero jedno starcie, które trwało może ledwie kilka minut, ale te kilka minut wystarczająco ją wykończyło. Najpewniej nie tak bardzo jak tych widzów, którzy na koniec przedstawienia dopiero zaczynali je oglądać, twierdząc, że walki się zaczęły gdy miały się faktycznie ku końcowi, ci to musieli być dopiero zmęczeni podróżą po wczorajszym przybyciu, albo taki powolny już był klimat.

Na samo wspomnienie o terapii odrobinę się zlękła. Nie wiedziała czego oczekiwać od tutejszych lekarzy, mimo swojej rezerwy chciała im zaufać, ale wszystkie te okołomedyczne terminy niezwykle ją stresowały. Spoglądała na Oriego, ale nie potrafiła stwierdzić jakie tortury zamierza im tutaj zafundować. W pewnej chwili zamknęła oczy i przyłożyła jedną rękę do czoła, jakby godząc się ze swoim straszliwym losem. Dopiero gdy pojawił się ponownie i na głos powiedział co będzie robił to niemalże postawił Sayakę na baczność. – Z-zaraz, ale co? Ale, że przepraszam bardzo zastrzyki? Nie, nie. Znaczy... Boli, ale... — Krzywiła się i spoglądała wtedy na igłę jak na swojego najgorszego wroga. Kto wie. Może prawdziwa walka rundy pierwszej dopiero miała się zacząć. Sayaka kontra zastrzyk. Wyraźnie szpitalny pokój i cała ta lekarska atmosfera nie działały dobrze na jej poczucie wartości ani odwagi. Wydawałoby się, że notka była gorsza niż igła... Sayaka jednak... Nie była co do tego pewna.

Zerknęła ukradkiem w kierunku Sasame przeciągając dłońmi po twarzy. Nie mogła uwierzyć, że pojawiła się tutaj druga, równie ruda i zapewne równie pokręcona jak Misaki. Mimo to wydawała się całkiem pozytywnie nastawiona, mimo przegranej jej towarzyszki. – Baka! Chciała się wysadzić własną notką. — Brzmiała jakby miała o to do Misaki ogromny wyrzut. – Powiedz siostrze, że tak nie wolno! Zwycięstwo nie jest warte wypadku — Założyła, że takowymi były, zwłaszcza że takie burze ognistoczerwonych włosów nie zdarzały się zbyt często a na tej sali i w okolicy obie chyba jedyne dzieliły tak wyjątkową cechę szczególną. – Mimo to... Dobrze, że ją wspierasz, pewnie gdyby tego dopingu było więcej od innych, byłaby w stanie wygrać — Lekko się zaśmiała, ale zaraz potem westchnęła, bo jednak nie było jej do śmiechu, a i śmiech wcale nie przychodził jej łatwo po tej notkowej katastrofie. Odrobinę żałowała, że była częścią delegacji, bo gdyby nie to, mogłaby zabrać ze sobą kogo i co chciała. Nie musiałaby tutaj być z bandą pustynnych mruków i snobów.

- Myśl -
- Dialog -

[Kamiyo Ori]

Zastrzyki były już gotowe do aplikacji, ale dziewczyny stanowczo jednak nie zachowywały się zgodnie z wiekiem. Czy to oznaczało, że mogły nie dostać lizaków za dzielne zachowanie? Oczywiście, że nie. Lekarze po prostu mieli tych słodyczy na zapleczach tyle, że rozdawali je na lewo i prawo. Wynikało to pewnie też z pewnej niechęci do stomatologów, którym chcieli jak najbardziej utrudnić pracę.

Weszła nowa osoba, która miała dodać mu tylko dodatkową pracę. Szczęśliwie jej poziom poturbowania był stosunkowo niski, w porównaniu do dwójki dziewczyn, które słaniały się na nogach. W momencie, jak ta odwróciła uwagę Sayaki, to ten bardzo zgrabnie i prawie bezboleśnie wykonał zastrzyk w wolne ramię dziewczyny. Co jak co, ale praca nad drewnianymi rzeźbami spowodowała, że jego ręce były precyzyjne i nie trzęsły się jakby miał za sobą trzydzieści lat chlania taniego wińska. – I już po problemie, proszę. – Położył na jej brzuchu lizak dla dzielnego pacjenta. W końcu nie krzyczała i płakała (jeszcze).

- Proszę spocząć na wolnym łóżku, zaraz podejdę. – Zwrócił się do czerwonowłosej. Wyszło na to, że w tej stresówce zapomniał się nawet przedstawić, co było straszliwym uchybieniem z jego strony. Oczywiście chciał wszystko przeprowadzić profesjonalnie, ale nie można było przecież się tak niekulturalnie zachowywać. – Swoją drogą jestem Kamiyo Ori. – Było to co prawda po czasie, ale lepiej późno niż wcale. Teraz trzeba było się zabrać za niewiastę o różowych włosach, która jak dobrze pamiętał, miała na imię „Baka”.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Ashizawa Sayaka, Jūgo Misaki, Sasame

[Tanaka Misaki]

Misaki skorzystała z pomocy medyka by zmienić swoje położenie. Leżenie na podłodze najzdrowsze raczej nie było, nawet jeśli miejsce to było przyjemnie chłodne. Wodziła wzrokiem za lekarzem, słuchając jednocześnie jego słów. Na wzmiankę o zastrzykach, czerwonowłosa pokiwała tylko głową, z charakterystyczną dla siebie oszczędnością w emocjach. Przyjęła na siebie dwa katonu, swoją notkę, więc co jej szkodziło dostać jeszcze igłą!
-Jak trzeba to trzeba...
Powiedziała pod nosem i przeniosła swoją uwagę na Sasame, która właśnie weszła do środka. W tym momencie Doko odczuwała jednocześnie radość i wstyd.
-Liczyłam, że rozwiążę to tak jak na tamtej misji B z tym drewniakiem.
Przyznała, mając na myśli atak z powietrza za pomocą Taijutsu rangi B, po wcześniejszym wybiciu się w górę za pomocą wydłużonej kończyny. Niestety, tym razem się nie udało. Dziewczyna sięgnęła przy okazji po notkę wybuchową i oddała ją Sasame.
-Nie jestem pewna czy wygrałaś Sasame-san ale mi się już nie przyda, więc oddaję. I dziękuję za kibicowanie mi.
Tym razem jednak na jej twarzy pojawił się szczery uśmiech... przynajmniej dopóki nie odezwała się Sayaka.
-Ta notka zadała mi mniejsze obrażenia niż twój katon Baka, ale rozumiem, że wszystko było w porządku dopóki tylko ja obrywałam.
Odpowiedziała dziewczynie i wzięła oddech by się uspokoić. Zaraz jednak znów zabrała głos, tym razem na inny temat.
-Jeśli się wycofasz, zrobisz przykrość także tym, którzy z tobą przegrali. Sprawisz, że ich walka z tobą stanie się nic nie warta.
Przymrużyła oczy i poprawiła się na łóżku. Ponownie jej uwaga skierowała się na kuzynkę, która jak widać także została poobijana.
-Mam nadzieję, że nikogo nie zawiodłam.
A teraz pozostało tylko czekać na ten zastrzyk od pana, który właśnie się przedstawił.
-Tanaka Misaki, miło poznać!

[Sasame]

Słysząc przekomarzanki pomiędzy Misaki i jej przeciwniczką uśmiechnęłam się pod nosem, jednak poczułam również potrzebę bronienia postawy mojej drogiej kuzynki.
- W momencie kiedy wojownik ustali sobie że będzie walczył o coś do upadłego, nic nie odwiedzie go od tego... A jeżeli zdecydowała się walczyć z tobą w taki a nie inny sposób to znaczy że inne, bardziej konwencjonalne metody musiały zawieść. Wierzę że Misaki-chan dała z siebie wszystko i według mnie spisałaś się na medal. Z resztą ufam również kompetencji sędziów i jeżeli życie którejkolwiek z was byłoby zagrożone to wkroczyliby do akcji jak z resztą się stało. Sama również się przekonałam że sędziowie tutaj są wyjątkowo dobrze wyszkoleni bo zdążył on zareagować w odpowiedniej chwili aby uchronić mojego przeciwnika przed większą krzywdą. - powiedziałam, kierując moją wypowiedź głównie do poddenerwowanej brunetki. - Nikogo nie zawiodłaś Misaki-chan, mogę się założyć że Shuusuke-sama by również ci pogratulował walki do samiusieńkiego końca. - powiedziałam do kuzynki - Swoją drogą, jestem Urumi Sasame. Dziękuję za twoją służbę, Kamiyo Ori-sensei, mam nadzieję że Misaki będzie mogła jutro już udać się na trybuny abyśmy mogły wspólnie oglądać następne walki? - powiedziałam do medyka przyjmując od młodszej Juugo kunai z notką.
Wątek: Kamiyo Ori, Ashizawa Sayaka, Jūgo Misaki, Sasame

[Kamiyo Ori]

Druga z pacjentek była bardzo dzielna, co w sumie nie zdziwiło chłopaka. Walczyła w końcu z taką zawziętością, że trudno było mówić o jakimkolwiek wahaniu z jej strony. Mentalnie to popierał argumenty czarnowłosej dziewczyny z dalekich piasków. Poczuł jednak narastającą złość w tonie różowowłosej niewiasty, gdy ta odpowiadała na postawione jej zarzuty. On najchętniej by chciał, aby wszystkie konflikty można było rozwiązywać w jakiś bardziej pokojowy sposób. Może partyjka shogi? Z drugiej strony pewnie nie mógł przytulić tej ciepłej posadki w lecznicy. Jakieś kilka minut po otrzymaniu zastrzyków obie dziewczyny oblała pewna błogość, a całe ciało zdawało się lekko zdrętwieć. Ból od odniesionych ran jednak został na tyle przytłumiony, że można było bez problemu pozwolić sobie na dotknięcie tych poobijanych i poparzonych miejsc.

Znacznie gorzej wyglądało to u Misaki, która przyjęła na siebie całą moc katonu. Ori oczywiście wyposażony w skórzane rękawiczki nałożył nieco smarowidła na palce. – To powinno zminimalizować ślady po leczeniu. – Taka była bardzo brzydka prawda. Chiyute no Jutsu i inne podstawowe medyczne techniki zostawiały bardzo brzydkie ślady na skórze, zwłaszcza gdy były wykonywane w ogniu walki. Misaki i Sayaka może i były kunoichi, ale były dziewczynami na pierwszym miejscu. Przynajmniej w głowie medyka. Blizny na ciele mogły wyglądać na tyle nieatrakcyjne, że należało tego w porę zapobiec. Po przyłożeniu do skóry mogła poczuć jak pokrywa ją zimna, kojąca substancja o lekko mentolowym zapachu.

Po smarowanku wszystkich przyzwoitych miejsc u młodszej Jugoski zostały już tylko te niezbyt przyzwoite. Ori jako dżentelmen postawił słoiczek obok nasmarowanej wojowniczki. – Możesz dokończyć sama. – Ruchem zaciągnął zasłonę wokół jej leżyska, odcinając ją od wygłodniałego wzroku ero-senninów na całym świecie. Dawniej pewnie by zaproponował, że może wysmarować wszystko, ale jego przełożony wytknął mu, że może być to uznane za nieprzyzwoite. Cokolwiek miał na myśli, Kamiyo nie kłócił się ze starszym, bardziej doświadczonym medykiem. Coś musiało być w tym wszystkim.

W przypadku Sayaki nakładanie maści nie było takie kompleksowe, a i maść była inna. Dokładniej taka sama jak w przypadku jej pustynnej koleżanki o bombowym temperamencie. Nasmarował tylko te miejsca, które były poturbowane bądź oparzone wybuchem notki. W tym wypadku również zostawił słoiczek do posmarowania tych miejsc, gdzie słońce nie dochodzi, zasuwając kotarkę.

- No dobrze, jak wam się wchłonie substancja, to możemy zacząć leczyć chakrą. – Odwrócił się do Sasame, która grzecznie czekała na swoją kolej. Obejrzał ją, wpierw oceniając uszkodzenia tkanek. Kilka ran kłutych i oparzenia, jednak nieduże w porównaniu do poprzednich dziewczyn. Mógł tutaj śmiało zastosować techniki lecznicze, bo nic nie powinno nagle brzydko się zrosnąć i zabliźnić. Umieścił więc ręce tam, gdzie były jakiekolwiek obrażenia i odpalił zieloną energię, tyle, co fabryka dała. Przyspieszył na tyle jej naturalny proces leczenia, że wszystkie obrażenia odeszły w niepamięć. Po walce zostało tylko wspomnienie oraz zmęczenie organizmu. W końcu trochę biegała w tym starciu. – Zalecam odpoczynek i sen. Jutro powinna Pani wrócić do pełni sił. – Mówił, jak było. Niewiele roboty dla niego w tym wszystkim. W międzyczasie pacjentki, które wymagały poważnych zabiegów, wchłaniały kremiki w swoje ciała.

---

Wątek: Kamiyo Ori, Ashizawa Sayaka, Jūgo Misaki, Sasame

Użyte techniki:

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

  Ukryty tekst