Posterunek graniczy na drodze Antai-Sogen

[Kyoushi]

To było na tyle dziwne, ze sam nie do końca potrafił pojąć jak to mogło się nie udać. Gość ewidentnie był ponad poziom Akoraito i wyglądało, ze w pojedynkę mógłby zmieść Kyu bez najmniejszego problemu, skoro potrafił nie dać się zabić w niespodziewanym ataku od tylu w doskonałej szermierce samego Białego Demona, nie wiedząc, a także nie widząc swojego napastnika, w dodatku będąc rozproszonym przez atak piaskowego potwora.
No No, czapki z głów, gdy ten postanowił się jeszcze zrewanżować atakiem, który właśnie miał zabić Kjudiniego na miejscu, jednak ten nie miał czasu na takie bzdury. Widział przy okazji znaki pojawiające się na ciele, które znał niemal doskonale. Nie tylko Shikarui je miał jak widać po jakże cudownym dotyku samego Hana, nie tylko rod Juugo, ale i Yoake. Boskie dziecko, które miał stawić opór połączonym siłom Sunadokei.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Souei]

Cicha woda brzegi rwie. Szybko okazało się, że ich przeciwnik to nie jakiś pierwszy lepszy leszcz, a półbóg, który czytał ich wszystkie ruchy i reagował na nie jakby się z nimi bawił. Nie dość, że atak z zaskoczenia nie był dla niego żadnym zaskoczeniem, to jeszcze potrafił uniknąć ataku od tyłu, którego w ogóle nie widział. Widocznie cała ta akcja była po prostu do bólu przewidywalna, bo nawet koń wyszedł z niej bez szwanku.
Pierwotny plan mafiozy zakładał ubezpieczanie całej grupy i raczej bierną postawę podczas potyczki, która miała być tylko formalnością. Jednak wobec zmieniającego się układu sił na polu walki, gdzie chłopak był w stanie odpowiedzieć atakiem na atak, Matsuda postanowił pomóc zabezpieczyć wygraną dla swojego zespołu. Tym bardziej, że nie mogli sobie pozwolić na przeciąganie tego w nieskończoność. Powstrzymał się jednak od prezentowania pełni swoich możliwości, ograniczając się jedynie do formy pośredniej. Wykorzystując chakrę natury gromadzoną bezustannie w jego ciele, dokonał przemiany do postaci bardziej agresywnej i bojowej, równocześnie zachowując aktywnego Byakugana.
Ruszył do ataku w kierunku chłopaka od strony, z której aktualnie nikt go nie atakował. Był więc piach, Kyoushi, a także blokujący jedną flankę ogromny głaz. To pozostawiało tylko jedną, czwartą opcję do wyboru dla Matsudy. Korzystając z pełni swoich możliwości na osiągniętym poziomie, zaszarżował od wcześniej upatrzonej strony, cały czas obserwując wydarzenia na polu walki, aby w każdej chwili móc dostosować swoją taktykę i kierunek natarcia. Korzystając z Byakugana nie mógł stracić przeciwnika z oczu, a także mógł śledzić poczynania swoich towarzyszy. Uważając na ataki skierowane w jego stronę przez Wybrańca, a także na możliwe wykonywane techniki obszarowe, zaatakował od strony, z której mógł stworzyć przewagę dla swojego zespołu w tej nierównej walce. Uważał przy tym również na ataki wykonywane przez swoich sojuszników, aby im nie przeszkadzać i nie stać się przeszkodą w realizacji ich planów, przez którą musieliby wstrzymywać swoje ciosy albo go omijać. Gdy uda mu się dotrzeć do Yoake i walka wciąż będzie trwała, wówczas wykonuje cios łokciem w jego tors, aby połamać mu kości i wbić go w skałę znajdującą się zaraz obok nich. W przypadku możliwego uniku i kolejnej kontry, a nawet dwóch, wówczas Souei unika ataków na boki, z wyprzedzeniem widząc, przy pomocy Byakugana, moment zbierania chakry w organizmie przeciwnika.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Misae]

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Moderator]

Interwencja fabularna

Początek nie był zbyt udany. Przedstawiciele Klepsydry poczuli się nadludźmi, którzy są w stanie każdego zmieść z powierzchni ziemi bez odrobiny wysiłku. Ktoś jednak był im w stanie pokazać, że może być inaczej. Pierwsza próba pojmania go piaskiem została rozbita, pierwszy cięcie w szyję - uniknięte. Kimkolwiek był ten Akoraito, zdecydowanie nie był TYLKO prostym Akoraito. Umiejętność, którą posiadał, a którą pozostali mieli już w przyszłości przyjemność zaobserwować dawała ogromne możliwości. To jednak nie tłumaczyło w pełni dlaczego tak proste techniki sprostały piaskowi samego Seinina. Można się jednak było domyślać, że to po co przyszli było dokładnie tam gdzie chcieli. Mieli też wreszcie okazję na własne oczy zobaczyć co może wyjść, gdy skorzysta się z tych kilku rzeczy jednocześnie. Możliwości zdają się nieograniczone i pozwalają konkurować z przeważającymi siłami wroga.

Limit szczęścia został jednak już wyczerpany. Skupiony na jednym przeciwniku nie mógł wiedzieć, że za chwilę zupełnie inny go złapie. Yoake został spętany, a jego ruchy ograniczone do absolutnego minimum. Nawet ruch palcem wydawał mu się niemożliwy. Jakby tego było mało, wkurzeni całą sytuacją Klepsydrowcy, wyciągnęli najcięższe działa. Piach, wcześniej rozbity, teraz wrócił do kupy, formując się w kilka macek, które dodatkowo przytrzymały wszystkie kończyny biednego chłopaka. Jego wcześniejszy atak został uniknięty, bo Biały Demon po prostu zniknął z jednego miejsca i pojawił się nieco obok. Akaruidesu nawet gdyby go dostrzegł, to i tak z racji spętania nie mógłby wykonać uniku. Cięcie tym razem było perfekcyjne, a głowa od ciała oddzieliła bardzo płynnie i poleciała w górę. Praktycznie w tym samym momencie spadło też kolejne uderzenie. Cios łokciem w plecy. Tym razem nie było mowy o cudownym uniku. Reszta ciała, już bez głowy po prostu została pogruchotana. Dźwięk pękających żeber, których odłamki robiły teraz z wnętrzności mielonkę, dało się usłyszeć, jeśli ktoś się dobrze wsłuchał. To były cichy dźwięk zwycięstwa. To był koniec tej krótkiej, ale jakże intensywnej, obfitującej w niezwykłe zwroty akcji, walki. Szkoda, że nie było żadnego świadka. Szkoda, że nikt nie będzie mógł rozpowiedzieć tego co się tutaj zadziało, bo takiego popisu umiejętności oraz zgrania przez trzech potężnych wojowników to dawno już nikt nie widział.

Pozostawało jedno pytanie. Co teraz? Najgorsza część już za nimi. Nie byli skłonni do rozmów, więc załatwili to po swojemu. Mieli jeszcze chwilę, żeby zabrać co potrzebują i zwinąć się, zanim ktokolwiek ich zauważy. No chyba, że planują przejść się do pobliskiej strażnicy, aby zaprezentować swoje trofeum. To byłoby... Raczej niemożliwe. Nikt przecież nie spodziewał się, że cały ten atak był po to, aby teraz się nim chwalić. Właśnie po to wyczekiwali momentu, aby zrobić to po cichu, gdy nikt nie będzie wiedział. Mieli więc jeszcze trochę czasu, zanim w okolicy pojawi się patrol. Idealny okres na krótką rozmowę, podsumowanie, chwilę kontemplacji i ograbienie zwłok z czego tylko im się będzie chciało.

Koniec walki. Śmierć Akaruidesu Yoake

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Senninka, choć nazywana przekleństwem, była prawdziwym darem w boju. I właśnie ten dar Ichirou mógł po raz kolejny ujrzeć na własne oczy. Nagły zastrzyk mocy pozwolił celowi Klepsydry na wymknięcie się z pułapki, ale jedynie na moment. Szala zwycięstwa wcale nie przechyliła się na drugą stronę, po prostu potyczka wydłużyła się o kilka sekund, co i tak było warte docenienia. Po pierwszej próbie pojmania władca piasku podjął kolejną, przed którą przeciwnik już nie był w stanie się obronić. A potem resztę załatwił Kyoushi przy pomocy nasączonego błyskawicami miecza. Do tego jeszcze Matsuda i jego potężny łokieć. Padł trup, napięcie sytuacji opadło.
– To ta katana, co ci ją dałem pod Oniniwą? – zagaił do towarzysza, wskazując palcem na ostrze, na którym ładunki elektryczne właśnie kończyły swój taniec. – W takim razie gość leci na moje konto – dodał, a przez jego twarz przemknął krzywy uśmiech.
– No dobra, sprawdźmy, czy faktycznie ma ten wisior – rzucił niby do ogółu, podpierając ręce na bokach i wymownie spoglądając na Siwego. Skoro miał okazję, to sobie trochę poszefował, szczególnie że dzięki temu nie musiał brudzić sobie rąk.
– Misae, jesteś tam? Możesz przyjść, będziemy potrzebowali twoich sztuczek – powiedział, rozglądając się dookoła, mając nadzieję, że technika Yamanaki dalej trwa i dotarły do niej te słowa.
Potem zwrócił się do właściciela najbardziej krzaczastych brwi w całym Shigashi.
– W sumie to nie dogadaliśmy się co do zapłaty za twoją pomoc. Jak chcesz, możesz zgarnąć sobie jego dobytek. My swoje już chyba mamy – stwierdził, zerkając na Kyoushiego, by upewnić się, że znaleźli to, czego tak bardzo szukali.
– Wypadałoby się zwijać, ale najpierw niech Misae porozmawia z trupem i zapyta, skąd ma tę cholerną Senninkę.
W czasie, gdy jasnowłosa powinna zrobić swoje, wyjął zwój i odpieczętował z niego dwa zestawy ciężarków, z czego jeden z nich założył. Zebrał również cały swój piach z okolicy z powrotem do gurdy.
– Trzeba tu posprzątać – stwierdził po przesłuchaniu, pieczętując głowę w zwoju, w którym przed chwilą zwolniło się trochę przestrzeni. Na zapakowanie ciała nie mógł sobie pozwolić, więc liczył na to, że któryś z kompanów sprzątnie je bez pozostawienia większych poszlak. Jeżeli po ciele pozostały jeszcze jakieś klamoty, to je również zapieczętował.
Rozejrzał się po okolicy i upewnił, że zajęli się wszystkimi istotnymi śladami. Potem machnął dłonią do reszty, zalecając im powrotną drogę. Nie szlakiem, lecz bezdrożami. W razie czego mogli polegać na ducie zwiadowców i unikać patroli. Na wymianę informacji i luźniejsze pogawędki miała nadejść okazja w trakcie wędrówki.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Białowłosy tym razem był o wiele szybszy i bardziej skuteczny niż wcześniej. Zdał się na swoje umiejętności, gdy tylko wojownik zobaczył, że żarty się skończyły. To był efekt tego, gdy zobaczył jak Akoraito się odpalił i pojawił się znak diabła, o którym i tak już tyle wiedział. Shiroyasha dobył miecza i wzmocnił go o wiele bardziej niż wcześniej, gdy tylko teleportował się w bok. Jego siła była skupiona w mieczu, który był tak bardzo naelektryzowany, że niemal sam wybuchł. Jego atak był niezwykle skuteczny, ponieważ już tylko jeden cios spowodował urwanie głowy młodego wojownika, a już po chwili dostrzegł przemienionego Soueia, który roztrzaskał łokciem pozostałe już ciało zabitego wojownika. Ta przemiana dała mu wiele do myślenia - szermierz już wiedział skąd ten mafiozo ma tyle siły. To o wiele mocniejsza przemiana niż tak, z której skorzystał Yoake, martwy już Yoake. Zgasił wszystkie techniki, by po chwili strząsnąć krew z ostrza, by schować je w pochwie za chwilę i odpowiedzieć na śmieszną zaczepkę Ichirou.
- Świetnie leży mi w dłoni jak widać, co nie? - również zażartował, by potwierdzić pochodzenie pustynnego miecza. - Hola, hola. Możemy się najwyżej podzielić na trzy, kolos dorzucił swoje trzy grosze. A gdzie nasze zabezpieczenie? Misae już tu jest? - zapytał, jednocześnie doskonale wiedział wszystko - przecież jego percepcja pozwalała na o wiele więcej niż zwykłe oczy śmiertelników. Białowłosy jednak był teraz zajęty, bo na słowa szefa skinął szybko głową i spojrzał na martwego już przeciwnika, by dobrać się do jego szyi i okolic, a także wszystkich toreb, by przeszukać każde miejsce w poszukiwaniu podobnego wisiorka do swojego. Musiał go odnaleźć. Gdy tylko to się udało, także zawiesił go na szyję. Tutaj było w obecnej chwili najbezpieczniejsze.
Jeśli już go miał, potwierdził wszystkim o zdobyczy, a także podziękował i wskazał dłonią na dobrobyt, który pozostał po martwym Yoake, które udostępnił samemu Matsudzie. To była cała reszta dla niego, a wtedy on sam mógł obserwować co zaraz miało się dziać i jak miał wyglądać pochówek tegoż już martwego wojownika. No cóż, na pewno nie miało to być tak piękne i dostojne jak klasyczny pogrzeb, ale na to nie było już czasu.
- Te znaki jak u Shikaruia, nie? Coś jak szczep Juugo, ale coś nie wierzę, że on też do nich należał. - zapytał Ichirou, który także to kiedyś widział - dla bycia dokładnym to z turnieju, na którym wraz ze świętej pamięci złotym Seinarem mieli go dorwać... Mimo wszystko, to był już koniec i musieli stąd zwijać. Białowłosy także słuchał czy nic się nie dzieje. Czy nikt się nie zbliża.

[Souei]

Można było powiedzieć, że odrobinę spóźnił się na imprezę. W momencie, gdy dotarł do zaatakowanego chłopaka, jego głowa była już oddzielona od ciała, a Matsuda uderzył jego bezwładne ciało bardziej z rozpędu, niż z rzeczywistej potrzeby. Oczywiście gdyby coś nie powiodło się Klepsydrze, wtedy pewnie jego atak pomógłby wywierać dalszą presję na przeciwniku, jednak w tej sytuacji... Zwłoki w mgnieniu oka przemieściły się kilka metrów dalej, lecz na szczęście wciąż nadawały się do przeszukania i oględzin.
Souei podtrzymał jeszcze przez chwilę swoją zmienioną formę zakładając, że będzie mu jeszcze potrzebna. Robił to już nieraz, więc miał przygotowany dalszy plan działania na wypadek, gdyby Ichirou i jego kompania go nie mieli. Póki co nie zagadywał o wspomniany wisior, który najwyraźniej miał tutaj priorytetowe znaczenie. Skupił się na tym, aby jak najdokładniej po sobie posprzątać. W chwili gdy Misae przeczesywała umysł odciętej głowy, Souei zaczął buszować po ekwipunku zabitego, szabrując co tylko uznał za przydatne, a gdy skończył spodziewał się, że również Kyoushi i Misae będą mieli już wszystkie potrzebne rzeczy i informacje. Jeśli tak, to Matsuda znów miał szansę się wykazać.
- Połóż szczątki obok siebie, zajmę się nimi. - Powiedział do Misae, która miała zająć się głową. Jeśli da się je jeszcze zebrać do kupy, Matsuda mógłby wchłonąć je za jednym zamachem.
Będąc cały czas w formie Przemiany, z wewnętrznej strony jego dłoni wysunęła się długa, gruba igła. Z impetem i bez ceregieli wbił ją w martwe ciało Yoake, a następnie obserwował jak flaczeją i zostają dosłownie wyssane. Najpierw środek, potem cała reszta. Dość makabryczne, ale za to niezwykle przydatne i pomocne w jego fachu. Gdy proces dobiegł końca, a całe ciało (włącznie z głową) zostało wchłonięte, Pazur wrócił do swojej zwykłej, naturalnej postaci. Cały czas miał włączonego Byakugana, aby kontrolować pozycję zbliżającego się patrolu. W międzyczasie założył na łydki zwróconą mu parę ciężarków treningowych.
- Pogadamy później. Im szybciej stąd znikniemy, tym lepiej. Parę kilometrów stąd widzę jakiś patrol, kierują się w tą stronę. - Nie chciał, aby zamajaczyli na miejscu zbrodni dłużej, niż będzie to konieczne, więc ochy i achy zostawił sobie na później, natomiast skupił się na nie popełnieniu błędu. Nie zapomniał również o koniu, który jeśli nie uciekł ze strachu w siną dal, wciąż gdzieś się tutaj błąkał. Matsuda podszedł do niego i odezwał się do niego.
- Uciekaj stąd. Daruję ci życie. - I tyle. Był pewien, że zwierzę go zrozumie i nie zrobi żadnych głupot, jako niemy świadek morderstwa.
Po wszystkim, z pomocą Misae pokierował grupę w drogę powrotną, starając się omijać jakichkolwiek ludzi na swojej drodze.

  Ukryty tekst

[Misae]

Już idę~ odparła w umyśle Ichirou gdy tylko otrzymała znak o zakończonym polowaniu. Ciągle trwała z ręką na pulsie gotowa do działania. Takiego telefonu jeszcze wielu ninja nie widziało... nie żeby widzieli jakikolwiek, ale...
Otrzepała ubrania z kurzu. Zawołała Tomoe, który już po krótkiej chwili wyłonił się z zarośli i oboje mogli dołączyć do reszty. Czekało ją kolejne dosyć istotne zadanie. Dopiero gdy dotarła na miejsce mogła zobaczyć efekty ich misji. Były bezapelacyjnie skuteczne.Gdyby się nad tym zastanowić to więcej czasu zajęło im planowanie, niż realizacja, nawet mimo małego potknięcia.
Pierwsze co zrobiła po przyjściu, co mogło być dla panów niedostrzegalne, było sprawdzenie ich stanu, albo raczejj tego co mogła ocenić na oko - rany, złamania. Najpierw leczyć, a potem reszta zabawy.
Zadanie dostała dosyć proste. Użyć swoich rodowych zdolności i dowiedzieć się nieco więcej na temat mężczyzny, którego chwilę temu pozbawili życia. Nie było to najprzyjemniejsze. Ba. Moralnie też było dalekie od ideału. Łatwiej gdy po prostu zabijasz. Ot kończy się twoje połączenie. Gdy jednak wnikasz do czyjejś głowy dowiadujesz się o nim rzeczy, których wolałbyś nie wiedzieć. Czy ma rodzinę? Kogoś ukochanego? Co czuł gdy obcy ludzie skryci w lesie wyskoczyli na niego? Gdy poczuł, że nie ma szans, co targało jego sercem. Dla osoby równie wrażliwej co ona było to wymagające. Nikt poza inną Yamanaką nigdy tego nie zrozumie. Nikt nie pojmie, że nogi drżą nie na widok zdewastowanego ciała - jako lekarz widziała wiele i nigdy nie brzydziły jej takie obrazy. Do tego można przywyknąć. Do wnikania w kogoś już nie tak prosto.
Tak więc sięgnęła po głowę, z której płynęła jeszcze resztka niezaschniętej posoki. Usiadła na ziemi i postawiła ją przed sobą. Przymknęła powieki, zasłaniając kolorowe oczęta. Widać było na jej twarzy ogromne skupienie. Położyła dłoń na głowie Yoake i przystąpiła do badania. Miała sprawdzić skąd ma ten dziwny coś - tu jeszcze podpytała szybko o co dokładnie chodziło; oraz wszystko inne czego potrzebowali. Im więcej tym lepiej. Wszystko oczywiście przekaże zainteresowanej grupie.
Po sprawdzeniu wszystkiego, resztę zostawiła panom. Podążała za nimi, słuchała poleceń i patrolowała z Souei'em okolicę. Co prawda czuła już zmęczenie - techniki klanowe mocno odbijały się na jej siłach. Gdy tylko dotrą w bezpieczne okolice to wypocznie.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Moderator]

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Na twarzy białowłosego pojawił się bardzo szczery i widoczny uśmieszek, gdy tylko sięgnął do miejsca gdzie odnalazł poszukiwany wisior. Wyglądał bliźniaczo do jednego, który już posiadał na szyi. Teraz miał już dwa, ponieważ i ten zawiesił u siebie. Gdy był jeszcze pochylony nad zwłokami, obrócił głowę z uśmiechem w stronę grupy, przymykając oczy i mówiąc bardzo wyraźnie.
- Mam! - rzekł zwycięskim tonem. - Kruki się wywiązały kolejny raz. - zakończył, wstając i zakładając kolejny z wisiorów. Teraz miał już komplet wraz z całą Klepsydrą. Byli krok przed wszystkimi, byli krok od znalezienia prawdy. Od odkrycia czegoś wielkiego, czegoś czego niemalże żaden ze śmiertelników nie odkrył. Był pewien, że wszystkie te rzeczy, które zrobili po drodze poprowadzą ich do czegoś czego nikt tego nie zapomni. Był gotowy by iść dalej, ale teraz musiał zrobić coś ważnego. Wciąż miał obowiązki wobec klanu, któremu służył oczywiście odpłatnie, jako najemnik wysokiej rangi.
- Skoro mamy wszystko to nie pozostaje nam nic innego jak zebrać siły i spotkać się by zwieńczyć kolejne zadania. Tymczasem muszę wywiązać się wobec klanu i przynajmniej się pojawić. Dawno mnie tam nie było i Katsumi pewnie nie będzie zbyt zadowolona. Będę blisko Sogen i klanu, więc tam będzie mnie najłatwiej znaleźć, chyba że wyznaczycie jakąś datę i miejsce na spotkanie.. - niewymownie spojrzał wtem w kierunku lidera, bruneta o bursztynowych oczach.
- Jeśli to tyle, to ruszam do Sogen. Misae, co teraz zamierzasz? Poza tym, czego się dowiedziałaś z głowy tego nieszczęśnika? - gdyby tylko czegoś się dowiedział to mógłby kontynuować dialog, jednak jeżeli nie potrzebowali od niego niczego innego. Musiał udać się w swoją stronę. Jego wzrok, czerwonego i czarnego oka trafił na każdego z członków - włącznie z Soueiem, którego także traktował jak jednego z nich. Członka Klepsydry, niepisanego, jednak jakże niezbędnego. Był niczym duch Seinaru, który trafił do nich całkowicie przypadkowo, ale jakże okazale i bardzo opłacalnie. Teraz to była jazda. Jego uśmiech trafił w ich oczy równie szybko jak i jego zniknięcie, gdy miał się odwrócić, a jego czarna peleryna z szarym haftem loga Sunadokai tylko mignęło. Czy Misae poszła z nim? Tego jeszcze nie wiedział...

z/t

[Ichirou]

Cel – pomijając minimalne potknięcie wydłużające zasadzkę o ten krótki moment – został zlikwidowany sprawnie, a cała akcja później poszła jeszcze sprawniej. Misae zjawiła się na miejscu i uczyniła swoją klanową magię, póki co zachowując odkryte sekrety na siebie. Ichirou, który wiedział umiejętnościach dziewczyny, ale widział je po raz pierwszy w realizacji, przyglądał się temu procesowi ze sporym zaciekawieniem. Zastanawiał się, jak takie grzebanie w pamięci może wyglądać, ile tajemnic można wyciągnąć. Czy Yamanaka widziała te wszystkie wydarzenia oczami ofiary, czy też widziała je jako niezależny obserwator z boku? A może wszystko to odbywało się jakoś inaczej i jasnowłosa szukała informacji jak podczas wertowania wielkiej księgi. Zupełna abstrakcja.
A potem wydarzyło się coś równie zadziwiającego. Matsuda okazał się nie tylko świetnym zwiadowcą, ale i... sprzątaczem. Sabaku przyglądał się temu nawet nie tyle z zainteresowanie, co ze zdziwieniem, gdy z ręki mafiozy wysunął się szpikulec, za pomocą którego ciało poległego zostało w całości pochłonięte. Jedno, długie siorbnięcie, a ciało kurczyło się z drastyczną szybkością, aż w końcu nie pozostało po nim nawet kości. Zadziwiające i zarazem odpychające.
– Smakowało? – rzucił do Soueia celem rozładowania konsternacji. – Co to w ogóle było? – zapytał, reflektując się nad tym, że przy cudacznych zdolnościach Matsudy czy też Misae jego zdolności władania piaskiem wydawały się wręcz prostackie.
– Pilnuj tego jak oka w głowie – odezwał się potem do Kyoushiego, który przywłaszczył sobie nową zdobycz. – Albo nie. Pilnuj tego jeszcze lepiej – poprawił się, gdy przypomniał sobie, że jakiś czas temu Siwy wymienił sobie jedno z oczu na nowe.
A potem ruszyli, nie pozostawiając za sobie praktycznie śladu. Dzięki zwiadowczym umiejętnościom mogli uniknąć patroli i obrać bezpieczną trasę. Jeżeli Misae podzieliła się w drodze zdobytymi informacjami, Ichirou rzecz jasna wysłuchał jej z uwagą.
Po wykonanej robocie Shiroyasha postanowił opuścić grupę.
– Niech będzie. Uporządkuje sprawy z mafią. Niebawem będziemy mogli ruszyć dalej z planami. Do tego czasu spróbuj nie wplątać się w żadne kłopoty – odpowiedział, a potem pożegnał się z kompanem.
We dwójkę lub we trójkę, zależnie od zamiarów Misae, kierowali się do Shigashi.
- Pilne rzeczy mamy z głowy. Teraz możemy wrócić do naszego wspólnego interesu. To jak, zapowiedziałeś mnie u swoich zwierzchników, żebyśmy mogli poważniej porozmawiać?

[Misae]

Świat nie kończył się na Karmazynowych Szczytach. Jakkolwiek irracjonalnie to mogło brzmieć dopiero ostatnie lata jej to udowodniły. Dopiero wtedy pojęła, że poza bezpiecznym kącikiem w domu rodzinnym istniało wiele brutalności i powagi. Istnieli ludzie o umiejętnościach tak niezwykłych, że często brakło słów. Jak inaczej opisać piaskowe zdolności Sabaku czy to co zrobił przed chwilą Masuda? O całej wspaniałości Kjosza nie wspominając. Czuła się niczym małe ziarenko, które dopiero teraz zaczyna odkrywać ogrom pustyni, na której przyszło jej istnieć.
Jak dokładnie przebiegał proces skanowania? Była to jej słodka tajemnica, którą może kiedyś zdradzi jeżeli tylko Chochlik Pustyni ją o to zapyta. Czemu nie opowiadała o tym tak po prostu? Z trywialnego powodu. Dla niej było to tak naturalne niczym oddychanie, że ciężko jej było pojąć lub dopuścić do siebie myśl, że ktoś tego nie wie.
Skupiła się na powierzonym zadaniu, niestety naglący czas nie był wystarczający by sprawdzić wszystko. Nie mniej miała się czym pochwalić.
-Wisior był ukryty w jednej ze świątyń Raijina... odkryty przez przypadek, w czasie... ironio... bronienia jej przed szabrownikami... - streściła, jeżeli jednak będą chcieli zdradzi więcej bez problemu. W końcu wyprostowała się oddychając głęboko. Czuła zmęczenie. Jeszcze tylko dostać się w bezpieczne okolice i będzie mogła porządnie się wyspać i najeść.
W końcu przeszli do ważnego wątku. Jaki plan dalej? Sama nie wiedziała. Czekała sporo czasu aż i członkowie Klepsydry skończą swoje zadania. O Minoru, który ponownie zapadł się po ziemię nie wspominając. Teraz nie wiedziała co zrobić. Dawno nie było jej w domu, jednakże jak to miała w zwyczaju wolała odkładać ten moment.
Lekko prychnęła na komentarz o oku. Co prawda sama była w pewnym sensie winowajcą tej zmiany, lecz daleko jej było od poczucia winy. Zabawna historia.
-Przypilnuję go - zażartowała obserwując zbierającego się Kjosza. Przyda się obiektywny opiekun.
Gdy tylko plany zostały przyklepane ukłoniła się lekko w stronę Ichirou i Souei'a w geście pożegnania, posyłając jednemu i drugiemu pogodny uśmiech. Skinęła w stronę Tomoe dając mu wyraźnie znać iż pora wyruszać i podążyła za Kotem. Odwróciła się by zerknąć na płaszcz z logo Klepsydry, a następnie nie zwalniając kroku przeniosła oczęta, pełne radosnych ogników na Ichirou. Szukała w jego spojrzenie może ciszej aprobaty? Cichego potwierdzenia, że i ona dostanie taką pelerynkę? Czas pokaże. Teraz i ten duet mógł podążyć w swoje strony. Tylko złudnie w odmiennym kierunku, gdyż do tego samego celu...

ZT + Ichir + Souei