Szlak transportowy

Post autor: **Kaiho** » 3 paź 2021, o 17:00

Misja wojenna C
Słaba strona wojny

Don't put your life in someone's hands
They're bound to steal it away.

14 Wśród bardziej luźnego towarzystwa można poczuć się tak zagubionym jak i... na odpowiednim miejscu. Nawet jeśli jesteś tym, co wolał słuchać, to czasami lepiej było, kiedy osoby trzecie zajmowały się sobą i nie nagabywały cię na każdym kroku. A zgrane grupki często miały tak, że zapominały o dodatkowych osobach włączonych do ich szeregów. Na wojnę zazwyczaj nie zapraszano młodzików. Ostrzegano przed niebezpieczeństwami - po co wchodzić na nieznajome ziemie z osobami, które musiały jeszcze zdobyć doświadczenie na bardziej możliwych do skontrolowania misjach? Ninja byli zbyt cenni. Nikt nie chciał ich poświęcać i nikt nie chciał ich słać na pewną śmierć. Nawet jeśli bez żadnych oporów pytali cię wprost, gdzie dostarczyć twoje ciało, gdyby cokolwiek złego się wydarzyło.
- Skoro jesteśmy wszyscy to ruchy, ruchy. Im wcześniej wyruszymy tym szybciej wrócimy do domu. - Kto wróci ten wróci. Do jakiego natomiast domu? Wiedziałeś już, że część osób będzie musiała tam zostać. Pilnować przesuniętej granicy. A jeśli nie zostać - to iść dalej, w głąb obcej ziemi, albo może na boki - żeby zadbać o kruchą granicę, jaką Uchiha sobie wywłaszczyli dzięki braku kompetencji Kaminari oraz Inuzuka. Morale dzięki temu, że mimo ataku dwóch państwa szala zwycięstwa chwilowo była przechylona na szalę Uchiha były wysokie. I dobrze. Wysokie morale to zawsze większa szansa na sukces.
Wyruszyliście. Wolno, bez większego pośpiechu. Na konia wskoczyła jeszcze Taka, a cała reszta bez żadnych jęków czy sprzeciwów ruszyła piechotką. Nogi były jednak największym przyjacielem ninja. A jak dobrze można było sobie poćwiczyć kondycję przy takich spacerkach!
- Dopóki nie zbliżymy się do granicy powinno być bezpiecznie. Nie traćcie jednak zupełnie czujności. Każdy dzień zbliża nas do wroga i nie wiemy, na kogo natrafimy na tych drogach. - Zaczął Akihiko, kiedy jak na razie luźna formacja ruszyła. Jakoś tak naturalnie - Akihiko pilnował prawej flanki, Taka była na samym środku - jechała przy jego boku. Trójka chłopaków szła z przodu na szpicy. Hiroto, bo tak miał na imię większy jegomość, szedł na samym czele. Oczywiście ta przednia formacja nieco się burzyła i przeplatała, kiedy chłopacy po prostu sobie dokazywali. Chwilowo bez większych spięć. No bo właśnie - czy ktoś chciał wiecznie i ciągle oglądać się za swoje plecy? Za swoje ramię? Sprawdzać, czy strzała w niego nie trafi? Nie. Na razie za plecami mieli Kotei. Bezpieczny dom. Ten sam, do którego każdy chciał wrócić w jednym kawałku.
- Tak jest. - Krótkie, czarne włosy, blada karnacja, dość brzydka twarz przecięta blizną - ciągnęła się przez dolną wargę w dół, sprawiając, że ta jakby się nie chciała do końca domknąć. Wyglądało jak paskudna rana, której nikt nie zaleczył w odpowiednim czasie. To był właśnie Akio. Chyba miał najbardziej ponury wygląd z całej tej grupy. Najbardziej ponure spojrzenie.
Mogłeś się dowiedzieć, kiedy zawrzała rozmowa dotycząca umiejętności i przekonywanie siebie wzajem, kto ma lepsze techniki rangi B, że Botan, ten z piegami, posługiwał się Dotonem i to na nim skupiał. Przyznał, że nie jest dobry w zwarciu, dlatego raczej się nie zbliżał do przeciwnika. W przeciwieństwie do Hiroto, który zawsze stał na pierwszej linii jako użytkownik Bram. Posługiwał się biegle własną pięścią i przełamywał limity własnego ciała tylko po to, żeby sprzedać mocniejszego sierpowego w twarz przeciwnika. Akio był rodowitym Uchiha - i jak na razie Katon był jego najmocniejszym atutem. A Taka, jak zostało powiedziane, zajmowała się głównie zwiadem oraz wsparciem. Mogłęś się dowiedzieć, że była Gazo - teraz otwarcie. I potrafiła malować różne figury i zwierzęta i nadawać im życie. Dzięki temu mogła zanegować jakieś obrażenia. Albo właśnie posła te małe potworki, żeby sprawdziły dla niej teren.
Pierwszy dzień podróży minął całkowicie spokojnie. Nie było wertepów, nie było przeszkód. Największym wrogiem okazał się deszcz drugiego dnia. Zimny wiatr i deszcz - paskudne połączenie. I deszcz ten utrzymywał się z przerwami przez prawie cały czas. Mżawka, mocniejsze opady. Nawet pobrzmiała gdzieś burza. Byłeś przemarznięty i zziębnięty na dzień trzeci - tak jak i zresztą Taka oraz sam Akio. Ta dwójka zwłaszcza nie trzymała się dobrze. Zapasy mieliście, namioty też - to nie było problemem. Ale szóstego dnia narodził się problem. Problem, którym był właśnie Akio, a który już drżał, trząsł się... i prawie upadł na trasie koło południa. W tym rejonie Akihito uczulił już was na to, że wszędzie może być wróg i należy zachować ostrożność z naddatkiem. Pogoda, jak zostało powiedziane, nadal nie sprzyjała, choć nie lało non stop. Pochmurno, minimalna ilość słońca, typowo sogeńska, paskudna pogoda.
- Akio ma gorączkę... - Dziewczyna o wielkich, piwnych oczach wzniosła je na Akihito, który zmarszczył brwi, spoglądając na podpierającego się teraz o Hiroto Akio. Ale zaraz zaczął się rozglądać. Znajdowaliście się na środku dziedzińcu, widoczni z każdej strony, wokół las, cisza... tylko wrony skrzeczały głośno i wyraźnie. To nie było dobre miejsce do postoju. I chociaż żaden znak na niebie i ziemi nie wskazywał, żeby w chwili obecnej miało być naprawdę niebezpiecznie... to ciężko było nie czuć presji.
- Powinienem wrócić...
- Żadnego wracania. W takim stanie możesz nie dotrzeć do domu. - Teren był już naprawdę niepewny i niebezpieczny. - Wpakujcie go na konia. Będziemy mieli jedną osobę mniej. Poradzimy sobie. Kiedy podbijemy miasteczko znajdziemy ci medyka... - Było to... minimalnie martwiące. Minimalnie, tak. Nie można powiedzieć, żeby warunki w Sogen przy takim przemarszu były łatwe. Ale też nie to, żeby Akio całkowicie załamywał się pod swoim ciężarem. Jazda na koniu miała szansę mu pomóc.
Z Akio nie było tragicznie, ale ciężko powiedzieć, żeby było dobrze.
W końcu rozbiliście obóz. Na stałe - bo jak obwieścił Akihito miasteczko miało być tuż tuż...

Botan
Hiroto
Akio
Taka

Następny post zapraszam -> tutaj

Post autor: **Tatsuo** » 12 paź 2021, o 01:27

Droga w stronę Antai była naprawdę trudna. I tutaj nawet nie chodzi o to, że kamienie były ułożone nie tak, czy gęstość drzew znacząco przeszkadzała mi w spokojnej wędrówce. Po prostu trudno się odchodzi z miejsc, w których wiesz, że nic dobrego nie zrobiłeś. Bo czy ktokolwiek może być zadowolony z tego, co wydarzyło się na Murze właściwie dzień temu? A jeszcze dwa dni temu, wyjeżdżając na koniu w kierunku wschodnim, nie przypuszczałbym, że spotka mnie coś takiego. Śmierć, spalenie, płacz kobiet i krew na rękach, której nie zmaże nawet najczystszy wodospad tego świata. Rei miał rację, że jesteśmy mordercami. Takimi jak reszta, którą stawać się nie chcieliśmy. Najwyraźniej taka już ludzka natura, że aby przetrwać, to musi zabijać innych. A ballada, która miała tu powstać? Ech. Nawet nie mam instrumentu, na którym mógłbym ją wygrać. I choć wiem, że struny lutni nie są najważniejszą rzeczą, o którą powinienem się martwić, to struny w mojej duszy wcale nie chciały grać. Były pourywane, zniszczone, całkowicie zdewastowane. A w balladzie przekazuje się przecież emocje, jakie w nas siedzą. A co we mnie siedzi? Same czarne myśli. – Pokręcony jest ten świat. – Rzuciłem sobie pod nosem, rozpalając kolejny kawałek gałęzi, jaką udało mi się odnaleźć. Podróżowanie w ciemnicy nie było najmądrzejszą decyzją, ale nie mogłem pozwolić sobie na pozostanie choćby jednej nocy na Murze. To miejsce przyprawia o koszmary, nawet jeżeli sam ich nie miewam.

Ukryty tekst

Dokąd: Antai
Przez: -
Środek transportu: Nóżki
Czas podróży: 30 minut

// Post pisany fabularnie na dzień po evencie na Murze, dlatego też sobie wychodzę z Sogen. A wojna rozpocznie się już za dni parę...

Post autor: **Tsukune** » 13 paź 2021, o 01:48

No i z parku nogi i muzyka jaką sobie nuciłem poniosły mnie w stronę bramy. Rozmyślałem sobie przy okazji w tym czasie o pierdołach. Głównie o tym iż jak wrócę do swojego domu będę musiał tam zrobić solidne porządki, a może nawet i jakiś remont by się przydał. Na pewno przydałoby się dokończyć w końcu tą piwniczkę gdzie mógłbym przechowywać wino...a może sobie tam porobię jakieś schowki? Albo jeszcze lepiej. Dla zabawy lub tam z głupia umieszczę trumnę w której będę sobie odpoczywał od wszystkich i wszystkiego? To nie wydaje się takim złym pomysłem nawet. Zamknięty w małym pomieszczeniu, odizolowany od wszystkiego, jedyne co słyszysz to swój własny oddech. Jest ciemność i cisza. W ciemność można się zapaść, powoli i spokojnie zanurzać się w tej ciemnej, chłodnej toni...aż całkowicie cię pochłonie. Głębokie zamyślenie, swoiste narodzenie się na nowo. Czy czegoś takiego od czasu do czasu nie potrzebuje każdy? Odciąć się od wszystkich i wszystkiego. Pobyć sam ze sobą, w swoim świecie. Tak nie zauważyłem nawet jak dotarłem do bram za które wyszedłem i oparłem się lekko plecami o ścianę i zerknąłem sobie w niebo. Bez żadnego powodu stałem sobie tak i obserwowałem sunące wolno chmury. Po pewnym czasie przymknąłem a nawet zamknąłem oczy i oddychałem powoli i spokojnie. Postanowiłem sprawdzić otoczenie na swój własny sposób. Po co? Od tak. Czysta ciekawość. Przy okazji byłem ciekaw gdzie w mieście mogą znajdować się osoby które znałem. Od taki prosty i nic niekosztujący trening. Podrapałem lekko swojego siedzącego mi pod kapeluszem zwierzaka za uszkiem i następnie postanowiłem lekko rozciągnąć stawy. Trochę się zasiedziałem w parku wiec przed marszem przydałoby się nieco rozruszać stawy. Głównie kostki, kolana, biodra, barki, łokcie oraz nadgarstki wraz z palcami. Zakańczając to lekkie rozciąganie spokojnym kręceniem karkiem.

Post autor: **Yasuo** » 14 paź 2021, o 00:59

Tsukune
Misja rangi X* - "Krwawy Bal i Wojna! Część Trzecia."
1/X*+
Kilka miesięcy przed wojną Kaminari i Uchiha

* O randze misji jeszcze nie zdecydowaliśmy Tsukune miał bardzo zrytą psychikę, albo specjalnie kreował się na wampira - prastarą istotę z legend. Chociaż tutaj można by pomyśleć, że wampiry to zwyczajni wyznawcy Jashina, którzy żyją od wieków. Spanie w trumnie było pomysłem bardzo makabrycznym i trochę mało praktycznym, chociażby dlatego, że w trumnie brakowało tlenu. Ewentualnie można było wywiercić jakieś dziury. Ale nie warto o tym rozmawiać, bo to nie jest temat na tą opowieść. Warto zaznaczyć jednak, że Tsukune był dziwny... bo kto normalny trzyma się z kupcem, który od 10 lat szykuje własne wesele? I tak też właśnie było. Kolejny raz biesiadę trzeba było przełożyć z różnych przyczyn. Jednak tym razem wszyscy byli doskonale poinformowani dzięki pomocy Mariko, niepozornej zdawać by się mogło kelnerki. Doskonale wiedzieli gdzie i kiedy się stawić. Antai czekało. Znany był też czas. Wesele miało odbyć się jesienią roku 391. Do wydarzenia został jeszcze więc rok, ale biorąc pod uwagę fakt, że same podróże trwały kilka tygodni co najmniej w jedną stronę, to nie wydaje się to dużo. Tym razem Kijin chciał zebrać wszystkich i oprowadzić ich po Antai, a także pokazać miejsce, w którym przyjęcie miało się odbyć. Zostali zaproszeni wszyscy. Cała Horda, Momiji, Tsubaki, Agatta, Ojigi, Tsubaki, nawet mała Kaho, która czuła się już lepiej, a także Mariko, dwóch Uchihów, którzy również mieli wspomóc Tsukune w ochronie balu. Po prostu wszyscy. Można rzec, że Kijin fundował wycieczkę.
Oczywiście nie było wyznaczonego żadnego punktu zbornego, z którego wszyscy mieli ruszyć do Antai. Po prostu każdy miał tam dotrzeć we własnym zakresie o właściwej porze. Spóźnienia również były akceptowalne. Kijinowi to nie przeszkadzało. Był oszalały z miłości do Yuri, a także miał wielu nowych znajomych. Wszyscy jakoś tak się zżyli ze sobą. Ale każdy miał dojść na miejsce we własnym zakresie. I tak się złożyło, że podczas podróży do Antai Tsukune spotkał dwóch bliźniaków Uchiha. Byli zadowoleni i wesoło zmierzali w stronę naszego bohatera. Przy ich pasach wesoło dyndały katany.
- Cześć! - krzyknął jeden z nich.
- Witaj! Jesteśmy gotowi do drogi! - krzyknął drugi. Na ich ustach malował się uśmiech. Oni także poczuli tego ducha przyjaźni i braterskiej miłości, nie tylko między sobą. Po prostu serce się radowało jak patrzyło się na tą grupę trzech przyjaciół. Byli ponad podziałami, ponad rasami, ponad klanami... Byli przyjaciółmi i wszyscy zmierzali, by spotkać więcej przyjaciół. Kiedyś stary mędrzec rzekł: "Przyjaźń to magia"... I jeśli tak rzeczywiście było, to jaką moc musiała mieć miłość?

Kolorki:

Mowa Ito