Herbaciarnia

[Rokudo Gaika]

Wyglądało na to, że rozminęli się gdzieś w zrozumieniu drugiej jednostki. Dziewczyna twardo obstawiała przy swoim i broniła zastałego systemu. Dlaczego Fujiko nie widziała, że poruszane tutaj teorie mogłyby być zaczątkiem rewolucji, która zmiotłaby cały ten system, wraz z stojącym im na straży patriarchatem. Całe to poruszenie musiałoby przyjść od dołu, to sami prości ludzie byliby motorem zmian. Nadejdzie w końcu dzień, gdy robotnicy i chłopi uniosą czerwoną flagę i rozpoczną dyktaturę proletariatu…

Ale tu nie chodziło o wyzwolenie ludu spod jarzma ludzi trzymanych obcasem kapitalizmu. Ich dyskusja była o podjętych decyzjach i konsekwencjach z nimi związanymi. Czarnowłosej nie umknęło jak skonfliktowany był jej rozmówca. Jego postawa była faktycznie dziecinna, jakby chciał jednocześnie zjeść ciastko i mieć ciastko. Opowiadał o swoich poglądach, ale nie był w stanie stanąć za nimi murem. Niczym chorągiewka zmieniał swój sposób myślenia w zależności od sytuacji w której się znalazł. Czy była jakakolwiek rzecz, której był naprawdę pewien, a nie była tylko kolejną zasłoną dymną, która maskował swoje niezdecydowanie?

- Dorosnąć mówisz? Byłem już tym dorosłym, tym który musiał trzymać rękę na pulsie, aby to wszystko nie pierdolnęło. – Można było usłyszeć wyraźne wzburzenie w jego głosie. – Może w końcu zasłużyłem, aby nie musieć się tym wszystkim przejmować? Misja wykonana, nagroda odebrana. I nie żałuje, bo nie ma czego żałować. On chciał mnie uczynić na swój obraz, a oni spiłować moje kły. Uczynić miękkim, tak jak są sami. Właściwie gdyby nie matka… - Ugryzł się w język. Ludzie we wzburzeniu często się zapominają, co właśnie miało miejsce u Gaiki. – Zresztą nieważne. – Podniósł na pół pustą filiżankę, która już właściwie nie miała w sobie płynu, ale sam osad po listkach na dnie. Nie to jednak było istotne. Musiał czymś zająć ręce. Musiał zasłonić swoje usta, bo cała ta rozmowa zaczęła go coraz bardziej irytować. A może też przeczucie o własnej nieomylności jego rozmówczyni? Tak, czy inaczej potrzebował małej chwili, aby wrócić do swojej nieporuszonej maski, którą przywdziewał na co dzień.

- Pokazałbym siłę powiadasz? A komu miałbym coś udowadniać? Sobie? Przyznanie się do własnych słabości jest znacznie lepsze, niż życie w kłamstwie o własnej nieomylności i wszechmocy. Dla mnie najważniejsze jest to, by pod koniec dnia móc spojrzeć sobie w oczy ze świadomością, że jesteś lepszym niż wczoraj. I takie życie właśnie zdecydowałem się prowadzić. – Odstawił kubek na stół, nieco za głośno niż powinien. Spowodowało to lekką konsternacje na sali i w stronę ich stolika skierowało się nieco więcej spojrzeń niż wcześniej. Przerażone spojrzenia, pełne dziwnej fascynacji oraz te wyrażające odrazę.

[Fujiko]

Niektórzy są po prostu butni z natury i nawet jeżeli wytoczy się im odpowiednie argumenty poparte logiką i stojącą za nią inteligencją, to oni swojego zdania nie zmienią. I z reguły tacy ludzie byli przeze mnie nazywani ślepymi i głupimi, ale czy ja sama do nich należałam? No i tutaj pojawia się problem, że niestety nie. Potrafiłam poddać analizie słowa kierowane w moją stronę, ale przecież nie będę udawała, że mnie przekonuje wypowiedź drugiej strony, gdy wcale tak nie jest. Może i stała ona za nią murem, ale wciąż byłam pewna swych racji i swojej wiedzy, nabytej nie tylko przez lata doświadczeń przemierzając shigajskie ulice pod nakryciem płaszcza, ale również zagłębiając się w księgi, jakie widniały w naszej teatralnej biblioteczce. I jak wiele podobnych mi ludzi chodzi po tym świecie? Kiedyś jeszcze myślałam, aby ich poszukać albo co lepsze - stworzyć ich, biorąc pod uwagę prosty lud, którego teraz zdawało się nienawidziłam. Ale tak wcale nie jest. Widziałam w nim siłę, widziałam w nim jakąś iskierkę nadziei, lecz gdy tylko ja wyciągałam w ich stronę dłoń, ta została odtrącana przez brudne łapska ochlejtasów. I takie to właśnie trudne życie jest. Bo, nawet jeżeli jakiś biedniejszy człowiek wykaże chęci do pracy, to wciąż musi mu ktoś liderować, być jego przewodnikiem i głosem rozsądku. Przecież wszystko nie będzie się trzymać w rękach zwykłych ludzi?

Ach, no tak, był dorosły i zamierzał cofnąć się w rozwoju. Czyli tak naprawdę nigdy nie wyszedł z Gaiki z młodocianych lat. Nie, żeby mnie to jakoś zdziwiło, bo i mój ojciec nawet, gdy był starym dziadem, wykazywał cechy typowe dla dzieci. Tak to po prostu jest, gdy się nie wyzbędzie emocji. Tylko... no właśnie. Jakoś zrobiło mi się go dziwnie żal. Niczym małego dziecka, które właśnie wykrzykuje, jak zły i okropny jest świat, a twoim zadaniem byłoby poklepanie go po główce i uświadomienie mu, że przyszłość nie musi być wcale tak tragiczna. Czy to ta cała empatia, a może litość do pobitej zwierzyny? – Nie miałam nigdy matki. – Nie była to forma obrony czy pokazania, skąd mogą wynikać moje pewne zachowania. Była to prosta wypowiedź wskazująca jedynie kawałek mojej biografii, którą Gaika mógł sobie interpretować jak zechciał. Byle tylko było mu lepiej. – Mój ojciec za to zawsze chciał mieć syna. Spraszał sobie pierwsze lepsze panie z ulicy, aby tylko służyły mu za worek rozpłodowy. Nigdy mu się nie udało nikogo spłodzić albo ja nic nie wiem o porzuconych kobietach. Zdaje się jednak, że ja w wielu aspektach uciekałam od ojca, a ty się nim stawałeś. Aż tak zależy ci na pokazywaniu siebie? Tylko po co ci to? Niektórych osobowości są na poziomie herbaty w moim kubku. – Niemalże nie istnieją, jeżeli ktoś nie zrozumiał.

Słysząc huk, wzrok przeniosłam na stół, który przed chwilą delikatnie zadygotał pod wpływem uderzenia. Wpatrywałam się w pustą filiżankę, kompletnie wyłączając się z tego świata. Tak po prostu czasami miałam, gdy nie wiedziałam, jak zareagować. Ni to strach, ni to śmiech... – Hm. – Przeniosłam swój wzrok na mężczyznę, który chyba powoli odchodził od swoich zmysłów. Zaraz wstanie i we mnie rzuci tym stolikiem. – I co. Rozwijasz się? Czy siedzenie w herbaciarni sprawiło, że stałeś się lepszy, a może jakieś moje słowo trafiło ci do głowy? Przyznajesz się do słabości, o których chcesz zapomnieć i od nich uciekasz, zamiast je zrozumieć i się ich pozbyć. Gadanie o byciu lepszym jest fajne dla prostych ludzi, którzy myślą, że się jakkolwiek rozwijają, choć w ich głowie pustką świeci. – Ja nie miałam takich problemów, aby patrzeć sobie prosto w oczy i myśleć, czy stałam się lepsza. Miałam na to czas w młodości, a jak widać Gaika dopiero do niej powraca, szukając prawdziwego siebie. Ach... właśnie. – I nie jesteś jak ojciec? Czujesz, że jesteś od niego lepszy? – Czujesz tę złość i żal, gdy o nim myślisz? Chciałabym je kiedyś zobaczyć. Niepohamowaną agresję.

[Rokudo Gaika]

Nagły wybuch emocji spowodował coś, czego srebrnowłosy nie spodziewał się ani trochę. Dziewczyna zamiast uciec jak najdalej i dołączyć do tłumu gapiów, zdecydowała się otworzyć. Nie były to już takie półprawdy jak w pierwszej opowiedzianej historii, ale brutalna prawda jej życia, która nie oszczędzała zarówno niej samej, jak i jej rodzica. Jeśli wcześniej miał paskudny nastrój, to po tej krótkiej historii poczuł się dopiero parszywie. W końcu gdyby on sam miałby opowiadać o swoich przeżyciach w taki sposób, to na pewno nie byłby w stanie zachować takiej zimnej krwi. Za dużo rzeczy mu po prostu podnosiło ciśnienie, a już wcześniej pozwolił sobie na lekki wybuch.

Resztę słów Fujiko wysłuchał w ciszy. Po jej słowach w herbaciarni nastąpiła głucha cisza, jakby niemal każdy się wsłuchiwał w siedząca parę dwóch najbardziej niedopasowanych do siebie ludzi, jacy chodzili ulicami tego miasta. Ona zimna, kalkulująca, pozbawiona emocji i w związku z tym ciężaru jaki przynoszą oraz on, resztkami sił usiłujący utrzymać swoją maskę obojętności, pod którą skrywały się kotłujące się emocje, które nigdy go nie opuszczały. Nigdy nie mógł sobie pozwolić na chwilę wytchnienia. Wróć. Taką chwilę miał tylko, gdy walczył. Dlatego w końcu wybrał taką ścieżkę rozwoju, a nie inną.

Ale cisza, która go otoczyła zrobiła się wręcz nieznośna. Próżnia zastana po wypowiedzi czarnowłosej wręcz domagała się wypełnienia. Przynajmniej w głowie Gaiki.

- To nie jest wcale trudne, być lepszym od niego. – Zaczął słowami, które wdarły się niczym ostry nóż w zastaną atmosferę pomieszczenia. Nie podnosił głosu, był na granicy szeptu. – Słyszałaś może legendę o potoku krwi? Ponoć, gdy zabijesz tysiąc swoich wrogów i wykąpiesz się w ich krwi, to przestajesz być człowiekiem. Stajesz się Bestią. – Rękoma na stole zaczął obracać pustą filiżankę. – Tym właśnie jest człowiek, który mnie spłodził. Zdrajcą, mordercą i gwałcicielem. Gdyby nie to ostatnie, to nie miałabyś wątpliwej przyjemności rozmawiania ze mną. – Pochylił nieco głowę, urywając kontakt wzrokowy.

– Porwał moją matkę i poużywał jej sobie jak to zwierzęta mają w zwyczaju. Z jakiegoś nieznanego powodu, czy kaprysu zdecydował się, że nie pozbędzie się ciężarnej kobiety. Trwało to kilka lat, aż w końcu się nami znudził. Wróciliśmy do miasta, gdzie przyjęła nas rodzina matki. Otoczyła ją opieką. Ja zaś z każdym kolejnym rokiem bardziej przypominałem ojca, co niezbyt dobrze wpłynęło na moją matkę. W końcu nie była w stanie na mnie patrzeć. Właściwie się jej nie dziwie. – Przestał obracać naczyniem w ręku i podniósł wzrok z powrotem na swoją rozmówczynie.

– Zostawił mnie przy życiu, aby mieć dla siebie przeciwnika, jak już będę coś wart. Jego słowa, nie moje. Mój dzień to niekończący się wysiłek. Krew i pot. To wszystko, aby być choć o milimetr lepszy niż poprzedniego dnia. Ale nie robię tego dla niego, tylko dla siebie. - Po tym wszystkim podniósł rękę, dając znak obsługującej ich kelnerce. – Rachunek proszę. - Właściwie po co tu przyszedł? Było gorąco i był spragniony. Chciał doświadczyć czegoś nowego. Próbował zapomnieć? Nawet jakby chciał, to nie był w stanie. Został mu tylko bunt wobec tego wszystkiego. Bo jak można było to po prostu zaakceptować?

[Fujiko]

Grzeczny jest. Nie przerywał mi, bo może było mu zwyczajnie głupio po tym, co usłyszał. Też bym wtedy zrozumiała, że bunt nie ma sensu, gdy próbuje się jedynie swoje błędy z przeszłości usprawiedliwić i wymazać je z pamięci. Nawet mnie się zdarzają pomyłki, choć wszyscy wiemy, z czego one wynikają. Ludzkiej natury, nawet stłumionej i do granic stłamszonej, czasami po prostu nie da się wykiwać, a ta nas wiedze w odmęty szaleństwa, kierując nas jakimiś wymyślonymi przez ludzi emocjami. Wypowiedziawszy ostatnie ze słów, przez krótką chwilę pozostawałam w tym stanie z delikatnie rozwartymi ustami, chcącymi coś jeszcze z siebie wydusić. Słowa wsparcia, okazanie zrozumienia, a może kolejne pytanie, na którego odpowiedź nie za bardzo liczyłam? Gaika był typem pewnym siebie, którego najwyraźniej nie idzie przekonać dość łatwo, ale postępujące otwieranie się wskazywało na to, że koniec końców będzie jak z każdym. Okaże się nieco atencji, a ci to łykną, mówiąc ci, co tylko sobie zapragniesz. Tak łatwo jest manipulować ludźmi. Nawet nie za bardzo próbowałam, bo nie widzę większej potrzeby w wykorzystywaniu umiejętności na kimś, kto nie może mi nic dać w zamian. Jednak zwykłe zamienienie kilka słów sprawia, że ludzie, niekoniecznie tylko ci prości, zaczynają nam jeść z ręki. Fascynujące.

Legenda o potoku krwi? Brzmi jak bajka, którą się opowiada małym chłopcom, aby nauczyć ich mordowania. Mnie na szczęście nikt nie wmawiał niestworzonych historii, a pokazywał jasno, że jak ktoś postępuje źle, to trzeba go ukarać, wsadzając mu ostry przedmiot w jedną z tętnic szyjnych. Wtedy dopiero mamy prawdziwy potok krwi wierzgającego ciała ofiary błagającej o litość. – Każdy, kto zabił tysiące wrogów, zacznie być przez ludzi nazywany bestią. – Nie potępiałam, ani nie pochwalałam tego, co osiągnąć pragnął ojciec srebrnowłosego. Różne są powody do tego, aby kogoś zabić, choć nigdy nie uważałam, aby było to jedyne słuszne rozwiązanie. Jest to albo niezbędna konieczność, albo pójście na łatwiznę. Gwałcicielem. Uśmiechnęłam się pod nosem, przymykając delikatnie powieki, spoglądając wstecz na to, co czynił mój ojciec. Kobiety same się zgadzały na ten los, a ten ponoć dawał im nawet możliwość wyboru. Czy jednak przyparta do muru pani, która na co dzień nie ma za co żyć i czym nakarmić swojej trójki dzieci, mając zaoferowaną przed oczami sakwę wypełnioną pieniędzmi (no dobra, pewnie z maksymalnie dwie monety), ma jakikolwiek własny wybór? – Gdyby nie gwałt, stolik stałby zatem pusty. – Podświadomie czułam jakąś litość wobec nich, a z drugiej strony brało mnie obrzydzenie. Wiadomym jest, że gdzieś z głowy pojawia się myśl mówiąca o tym, że i mnie może kiedyś coś takiego spotkać.

Mój ojczulek przy jego wydawał się być dobrym ojcem. W końcu zależało mu na dziecku jakiej płci by nie było. W przypadku Gaiki był on jedynie efektem ubocznym tego, co wyczyniał z kobietami ta... jak on go nazwał? Bestia? No może. Problem jednak był taki, że historii takich było tysiące w Shigashi. Nie wiem, co on sobie wyobrażał. Że większość tych biednych dzieciaków, które dorastając jedynie pogłębiają swój ubogi status społeczny, miało sielankowe życie z mamą opowiadającą historię o dobrych yokai i ojcem wracającym wieczorem z pola, aby pobawić się ze swoim synem? Nawet on sam zauważył, że pomimo chęci odcięcia, stawał się swym ojcem. Co. Za. Zaskoczenie. Pewnie zrobiłabym jakiś zszokowany wyraz twarzy, ale mi się niespecjalnie chciało. Ten jakże uroczy wypad musiał powoli dobiec końca. – Nie wiem. Może myślisz, że nie staniesz się taki jak on. Każdy młody chłopak chce być wielkim bohaterem o wspaniałym honorze i niesplamionej brudami duszy. A potem dzieje się i tak co chce. Nie będę ci tutaj podcinać skrzydeł, choć w sukcesy nie wierzę, ale się zdarzają. Ponoć. Kiedyś myślałam, że będę mogła sprawić, że więcej ludzi porzuci swoje ubogie życie i wyjdzie na prostą, ale im bardziej się staram, tym bardziej widzę, jakie to jest głupie i bez sensu. O wiele łatwiej jest patrzeć na ich cierpienie. – Podniosłam głowę, zerkając w stronę pięknej pani zmierzającej w naszym kierunku. Już nie pamiętam, co mówiłam o zapłacie, ale skoro choć raz o tym wspominałam, to warto byłoby się ze swoich słów wywiązać. Zresztą za siebie muszę zapłacić, to co mi szkodzi rzucić nieco więcej. I tak tego nie zauważę.

Chwyciwszy za sakiewkę przywiązaną do stroju, położyłam ją na stoliku, wybierając z niej powoli kilka monet. – To chyba pora na zapłatę. Dorośli płacą dzieciom z tego co wiem, bo ci nie mają własnych pieniędzy. Możesz uznać, że to na dobry początek dla ciebie. Twojej odmienionej drogi życia. Nie myśl jednak, że jakkolwiek wierzę w twoje całkowicie odcięcie się od ojca. – Skoro kiedyś chcesz się z nim zmierzyć, to całe życie masz podyktowane pod jego dyktando, Gaika. Nawet jak teraz tego nie dostrzegasz, to przecież jest to oczywiste. Ta Bestia nie daje ci spokoju, a ty jak dziecko łykasz opowiadane ci bajeczki, mówione tylko po to, aby złapać twoją uwagę. I mu się to udało. Ja jednak jej póki co więcej nie potrzebowałam. Odłożywszy wszystko na stół, powstałam ze swych kolan, wyprostowując pogiętą yukatę. Ostatnie słowa przed pożegnaniem?

[Rokudo Gaika]

No tak. Rokudo raz próbował być szczery i jedyne co go spotkało to lekka kpina z jego zachowania. Dalsza dyskusja była pozbawiona zupełnego sensu. Dziewczyna słyszała tylko to co chciała i dopasowywała do swojego punktu widzenia. Nie było powodu się tym denerwować, a już na pewno nie było żadnych powodów do agresji. Te słowa jak mantra, były powtarzane w głowie chłopaka właściwie od momentu wejścia na ten temat. Pomagało również zaciskanie pięści i ich nagłe rozluźnianie. Gaika znał mnóstwo metod na opanowanie. W dużej mierze na tym polegało jego życie. Nie chciał przecież nagle wybuchnąć. Nie chciał powtarzać tamtej historii.

Znów nie przerywał. Nie tyle grzeczność, co koncentracja na słowach i monitorowanie własnego zachowania pochłonęły go bez reszty. Gdy skończyła swoją kolejną kwiecistą wypowiedź to już nawet nie musiał. Ogarnęła go swoista apatia. Barwy utraciły swój blask, a wszystko wokół wydawało mu się poruszać jakby we smole. Nie siedział już w egzotycznym miejscu pełnym przepychu, ale w tandetnej kawiarni, gdzie nieudolne ozdoby zasłaniały popękane ściany czy tam jakiegoś grzyba. Obsługujące ich dziewczyny nie były ani ładne, ani brzydkie. Takie po prostu nijakie. Smak suszu w jego ustach mógł spokojnie powodować odruchy wymiotne. Czy tak mógł wyglądać świat oczami Fujiko?

W końcu się skończyło. Został zaszufladkowany do roli dziecka. Czekaj, może sam sobie ją nadał, a ona po prostu sięgnęła po ten nisko wiszący owoc, jakim były jego pełne sprzeczności słowa? Nie mógł znaleźć w sobie nawet odrobiny chęci, aby ją sprostować. Cokolwiek by powiedział zostanie przecież zanegowane, wyśmiane lub przekręcone w taki sposób, aby pasowało do jej światopoglądu. Takie odbijanie piłeczki od ściany mogło być całkiem przyjemnym ćwiczeniem, ale raczej nie dla kogoś o temperamencie srebrnowłosego. Choć teraz to już nie miało żadnego znaczenia.

Monety stuknęły o blat stołu. Wraz z nimi kobieta wstała, gotowa do odejścia. Czy jej zadanie zostało wykonane, czy po prostu tym wszystkim się znudziła. Owinęła sobie go wokół palca korzystając z półprawd i otwartych pytań, dzięki którym mogła wypaczać jego myśli i słowa względem swojego widzimisię. Dorośli stali i płacili, a dzieci zaś siedziały w ciszy, wrzucone w wir własnych myśli.

- Dziękuje. – Powiedział tuż przed tym zanim znudziło ją czekanie. Chwilkę po tym jak sfrustrowana obsługa zabrała monety by uregulować rachunek. Później zrobiło mu się tylko duszno, a ściany tego przytulnego przybytku zaczęły nacierać na jego osobę. A może po prostu miał takie wrażenie. Fizycznie jednak był dorosłą osobą i nie musiał przecież znosić tych okropnych warunków. Mógł ratować się ucieczką. Nagle wstał od stołu i po prostu wyszedł przez drzwi wejściowe. Nawet ironiczny wyraz twarzy jego rozmówczyni nie był w stanie go zatrzymać. W końcu nie miało to najmniejszego sensu.

z/t do -> viewtopic.php?p=186363#p186363

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Kyoushi
19/57

---

W ręce Kyoushiego trafiła młoda ptaszyna, a ten, zamiast sprowadzić ją z powrotem do złotej klatki, postanowił wziąć ją na niemałą podróż i pokazać jej trochę świata, którego była niezmiernie ciekawa. Choć podczas wędrówki na trakcie dziewczyna raz po raz wspominała swojego dziadka, to teraz robiła to trochę rzadziej. To nie tak, że zupełnie zapomniała o swoim surowym opiekunie, który wręcz uziemiał ją w rodzinnych włościach, tylko zwyczajnie w świecie była przebodźcowana tym wszystkim, co działo się wokół w tętniącej życiu stolicy. Shigashi no Kibu z pewnością było żywsze od jej wioski bez względu na to, jaka duża by nie była.
Wzruszyła ramionami na pytania rzucone w eter przez Uchihę. Nie była na nie w stanie odpowiedzieć. Wiedziała naprawdę niewiele o świecie, a z zawodem shinobi miała najwyraźniej tyle do czynienia, ile kontaktów z matką, która odeszła chyba już nawet paręnaście lat temu, z tego co zdążyła opowiedzieć Aiko.
Po małym zamieszaniu z udziałem piorunów Siwego i strażnika mogli wrócić do bardziej przyziemnych spraw, czyli zwiedzania ogromnego miasta. Dziewczyna z wielką chęcią obejrzała kilka lokalnych atrakcji, a wraz z upływem kolejnych chwil wydawała się nabierać śmiałości. Od pewnego momentu Kyoushi nie musiał jej prowadzić, lecz pilnować, żeby czasem nie zniknęła mu z pola widzenia. Odwiedziła parę sklepów, jakich – jak sama komentowała – w jej wiosce w ogóle nie było, a także obeszła się po wielkim placu targowym, który przyćmiewał ten, który znała.
Prędzej lub później bohaterowie zrobili się trochę głodni i zmęczeni. Należało wybrać przystanek, a w tym inicjatywą wykazała się Aiko.
– Sprawdźmy może tutaj, wygląda ślicznie! – oznajmiła, wskazując smukłym paluszkiem na herbaciarnię, która o wiele bardziej wpadała w gusta młodego dziewczęcia niż typowe knajpy, w których lał się przede wszystkim alkohol. Zresztą, jak też sama zdążyła wspomnieć, dziadunio zabraniał jej spożywania wszelakich trunków.
Wybór lokalu był chyba jej pierwszą samodzielną decyzją w życiu.
Byli już w środku. Po schludnie wystrojonym wnętrzu roznosiły się przyjemne aromaty różnych naparów. Jasnowłosa panienka ze zmarszczonym czołem wpatrywała się w listę dostępnych herbat i oczywiście nie potrafiła się zdecydować.
W międzyczasie ktoś przemknął obok ich stolika. Jakiś brodaty mężczyzna ubrany w długi płaszcz z kapturem zaciągniętym na łeb. Kyoushi nie miał stuprocentowej pewności, ale gość chyba musiał wejść do lokalu po nich. Tak czy inaczej, idąc tuż obok ich stolika dyskretnie podrzucił malutką, zwiniętą karteczkę na krawędź blatu, nie wdając się przy tym w jakikolwiek kontakt wzrokowy. Potem polazł gdzieś dalej i zajął miejsce przy wolnym stoliku. Aiko, wielce pochłonięte arcytrudnym wyborem herbaty, w ogóle nie zauważyła tej sytuacji.
Karteczka zawierała krótki komunikat.

Musimy porozmawiać na osobności.

[Kyoushi]

Białowłosy często był nieświadomy tego, że korzysta z towarzystwa młodszych dam w lekki i sprawny sposób. Po prostu nie raz nie dwa miał okazję by swobodnie się porozumiewać czy przebywać w ich towarzystwie. Często gęsto traktować jak towarzyszy, bez żadnych oporów czy konwenansów. Traktował je na równi z kolegami z branży, więc może dla tego tak chciały z nim przebywać lub po prostu musiały, bojąc się o własne życie. Przecież był często niezrównoważony, co widać było nawet na początku tej znajomości, gdzie bez mrugnięcia okiem zabił dwóch zbójów, którzy stanęli mu na drodze. Bez zastanowienia.
Dziewczyna miała już za sobą problemy, które kreował dziadunio - po pierwsze ograniczając ją i trzymając pod kloszem. Szczęście w nieszczęściu, że spotkała na swojej drodze energicznego białowłosego, który mógł pokazać jej trochę świata, a tą częścią była akurat skorumpowana i opanowana przez mafiozów stolica, Shigashi. Co ciekawe, nie uzyskał odpowiedzi, a doznał szoku zakupowo-chodzeniowego, przez co trochę zgłupiał. Co chwile łaził za nią to do nowszych miejsc, w których szukała wszystkiego i niczego, aż w końcu w brzuchu rozległ się dźwięk, który wpłynął na jego humor i stan. Trzeba było coś zjeść, więc droga była prosta, gdy trafili do jednej z takic miejsc. Była to herbaciarnia, nie narzekał, i tak coś zaserwują co zeżre.
Zgodził się bez dwóch zdań, w końcu nie mógł już dłużej wytrzymać, gdy czekał na swoje jedzenie, będąc już wewnątrz. Czuł jednak, że dzieje się tutaj coś, czego nie oczekiwał w żadnym scenariuszu. Poczuł jakby był obserwowany, jakby ktoś za nimi wszedł i jakby kogoś rozpoznał. Niedługo później spotkał się z tym, że ktoś w długim płaszczu, z broda, co zauważył swoim szybkim okiem, gdzie otrzymał od niego kartkę. Czy to notka? Nie, to by wychwycił bardzo sprawnie. To po prostu opisana kartka, która miała go zachęcić do rozmowy. Gdy dziewczyna wybierała herbatę, białowłosy rzekł do niej, spoglądając na podejrzanego typa niedaleko przy stoliku w miejscu o wiele bardziej odosobnionym.
- Gdy już wybierzesz herbatę, weź także sporo jedzenia, czy też ciast, i czekaj na mnie. Ja stawiam. Muszę jednak z kimś porozmawiać. - powiedział, by wstać i podejść do człowieka, który go zaprosił. Był gotowy do reakcji, w której miałby zmieść to miejsce z powierzchni ziemi, czy też skrócić go o głowę jednym szybkim ruchem dłoni, która chwyta za rękojeść katany, jednak póki co bezpiecznie podszedł by zapytać spokojnie.
- O czym chcesz rozmawiać? - zapytał bezpośrednio, będąc na tyle blisko i daleko jednocześnie by mieć czas na reakcję i kontratak, oczekując odpowiedzi.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Kyoushi
21/57

---

Sielanka dzisiejszego dnia (oczywiście zapominając już o krwawym początku w leśnej głuszy) została przerwana pojawieniem się tajemniczego osobnika w kapturze. Infantylne dziewczę co prawda wciąż trwało w swoim specyficznym, rozentuzjazmowanym stanie, jednakże spostrzegawczy Uchiha wiedział już, że coś się święci, że podrzucona mu karteczka to nie żaden liścik z pogodnymi życzeniami lub też zaproszenie na zakupy w pobliskim sklepie z gwarancją obniżki ceny. Wiadomość została zostawiona celowo i na całe szczęście nie znajdowała się na kartce pokreślonej przez symbole fūinjutsu, które mogły zwiastować rychłą detonację.
Kyoushi nie zignorował otrzymanego komunikatu.
- Co? Ach, tak, dobrze – odpowiedziała dziewczyna, podnosząc głowę do góry, dopiero teraz wyrywając się z zamyślenia. Chyba nie wychwyciła pełnego komunikatu swojego dzisiejszego stróża. – D-dobrze, dziękuję, bo... bo ja bez pieniędzy, ale jak wrócimy, to powiem dziaduniowi, żeby ci wszystko wynagrodził – oznajmiła życzliwie, a zaraz potem znowu zanurkowała w menu herbaciarni i w pełni poświęciła się intensywnemu główkowaniu. Czy ona kiedykolwiek była w jakimś lokalu?
Nieznajomy osobnik siedział samotnie przy niewielkim stoliku gdzieś na uboczu, skąd mógł dyskretnie zerkać na miejsce dotychczas zajmowane przez Kyoushiego i Aiko. Nie podejmował żadnych gwałtownych ruchów, poczekał aż Shiroyasha zajmie miejsce obok.
– Kim jesteś? Niemożliwe, żeby pozwolono Aiko opuścić jej dom, ale nie wyglądasz też na porywacza. Wygląda przy tobie na uśmiechniętą – oznajmił ponuro osobnik. Z bliższa, mimo kaptura, Kyoushi był w stanie mu się lepiej przyjrzeć. Miał blond włosy i jasną brodę, surowy wyraz twarzy, na karku spokojnie ze czterdzieści lat, ale możliwe, że trochę postarzała go parszywa blizna na lewym policzku, chyb od jakiegoś cięcia.
– Chciałbym porozmawiać. O niej – oświadczył enigmatycznie, subtelnie zerkając na dziewczę, które zamyślone wodziło palcem po liście dań herbaciarni.

[Kyoushi]

Białowłosy szermierz nie do końca zdawał sobie sprawę czy dziewczyna na którą trafił była wyjatkowa czy przypadkowa. Coś mu nie grało, jednak sam nie mógł się tego domyślić, mimo że wszystko prowadziło do jednego. Nie dawał po sobie poznać tego, że był zainteresowany i pasywnie agresywny, jednak chyba ona to dostrzegła i nie byłaj już tak rozentuzjazmowana i wesolutka, bo coś było nie tak. Heterooki podjął jakieś kroki, więc musiał też zrobić co potrafił najlepiej. A nie, rozmowa to nie był jego najmocniejszy punkt, więc może nie przechodził do tego co wychodziło mu najlepiej. Nie miał wiele czasu, nie wiedział też kiedy ten typ postanowi wyjść, więc podjął się działań niemal od razu.
Dziewczyna szybko to pojęła i przyjęła dość spokojnie. Na wieść o pieniądzach tylko się uśmiechnął przy okazji odpowiadając: - Spokojnie, nie martw się o to, wrócę tutaj za parę chwil i niczego nie musicie mi oddawać. Niech to będzie prezent na przywitanie w Shigashi. - odpowiedział jakby sam był gospodarzem tego miasta, a przecież sam był tutaj dopiero ktoryś raz, a raczej gdzieś w okolicy podczas koczowania. Jak widać już po chwili odzyskała humor i chciała coś zamówić co zlecił jej szermierz z Sogen.
On natomiast był już po chwili przy stoliku tego, który chciał teoretycznie porozmawiać. Bardzo ciekawe co taki typo może chcieć od członka Klepsydry. Tego zamierzał się niezwłocznie dowiedzieć. Jego słowa trochę go zdziwiły, bo to on pytał kim jest Kjudini. Nie dziwne, że nie wiedział, nikt tego nie wie. Nikt nie potrafił jasno sprecyzować kim był młody Jinchuuriki. Chyba on sam nie potrafił.
- Powinienem o to samo zapytać ciebie. Wyszła ze mną na spacer po Shigashi, nic poza tym. Gdy zechce, wróci do domu. - tylko tyle powiedział, nie zamierzał streszczać wszystkiego co działo się w mini-obozie, w którym doszło do rzezi. Wtedy też odziany w kruczoczarny płaszcz siewca spopielenia [kek] spojrzał na swojego rozmówcę i charakterystyczny wygląd, włosy, a także ranę na policzku. Nie wyglądał na byle kogo, raczej na zakapiora i to takiego starszego, doświadczonego.
- Niewiele o niej wiem i nie wiem czy mogę cokolwiek o niej powiedzieć, szczególnie, że nie wiem czy nie jesteś jednym z tych, którzy chcieliby czegoś od niej. Mów to sam ocenię za kogo cię uważam. - powiedział dość chłodno, wręcz surowo. Tego się nauczył podczas negocjacji pozycji i biznesów. Stał się bardziej elokwentny i pewny siebie podczas rozmów, już nie tylko podczas wymachiwania ostrzem na polu bitwy. Dojrzewał wraz z wiekiem, niczym najlepsze wino.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Kyoushi
23/57

---

Aromatyczne zapachy ziół i naparów z nich przyjemnie roztaczał się po wnętrzu całego lokalu, odpowiadający temu klimatowi wystrój był bardzo kojący, a samo życie w herbaciarni toczyło się spokojnie. Z całą pewnością nie był to typ lokalu, do jakiego był przyzwyczajony Kyoushi, a nawet i wyróżniał się na tle całego Shigashi, w którym z pewnością nie brak było wielu knajp o dość podejrzanych powiązaniach. Jeśli zaś chodzi o samą herbaciarnię, najbardziej podejrzana wydawała się właśnie ta dwójka siedząca przy uboczu, rozmawiająca na temat młodej ptaszyny, która uciekła ze złotej klatki. Nikt jednak im nie przeszkadzał i raczej nikt nie zwracał na nich szczególnej uwagi – warunki tutaj były komfortowe dla każdego gościa.
Rozmówca zachowywał się spokojnie, nie podejmował żadnych fałszywych ruchów, ale gdyby mu się dokładnie przyjrzeć, to dało się wyczuć u niego lekkie napięcie. Wydawało się, że źródłem tego zdenerwowania jest właśnie rozmowa z Shiroyashą. Osobnik z blizną spoglądał bowiem na niego ze sporą uwagą, próbując odczytać jego intencje, a może i nawet obawiając się trochę jego lub tego, co mogłoby zaraz się stać?
Wysłuchał uważnie wyjaśnień, które udzielił mu Uchiha, a potem zamilknął na moment, dobierając słowa. Chyba długo zastanawiał się nad tym, czy w ogóle udzielać odpowiedzi.
– Ja... – zaczął niepewnie cichym głosem. – ...jestem jej ojcem – dokończył, robiąc krótką pauzę, spoglądając uważnie na Kyoushiego w nadziei na to, że ten zaraz nie poderwie stolika wraz z nim i nie zrobi większego zamieszania. Siwy nie musiał być mistrzem psychologii, by zrozumieć, że rozmówcy w tym momencie zależało na dyskrecji.
– To już ciągnie się tyle lat... ale zamierzam ja odzyskać. Jeżeli zależy ci na jej dobru i sprawiedliwości, powinieneś mi ją zwrócić.ale Jej miejsce jest przy mnie, nie przy tym starym pryku – oznajmił cicho, dosadnie akcentując ostatnie słowa. Najwyraźniej z dziadkiem dziewczyny łączyły go jakiś duży konflikt. - Może nie byłem najlepszym ojcem, ale zostałem wplątany w jakąś intrygę, musiałem się ukrywać, nie mogłem wrócić. Odcięto mnie od Aiko, nie mam do niej dostępu... - oznajmił, uciekając spojrzeniem gdzieś w bliżej nieokreśloną dal. Zamilkł na kolejną chwilę.
– Pracujesz dla niego? Powiedz prawdę – powiedział do Kyoushiego, spoglądając mu prosto w oczy i splatając dłonie na blacie stołu.

[Kyoushi]

Taak, to co tutaj było czuć od razu po wejściu to ten zapach luksusu i herbatek przeróżnego rodzaju, ziół i wszystkiego innego co zebrane. Akurat jeśli chodziło o perfekcjonizm w rozróżnianiu zapachów to Shiroyasha z naturalnych przyczyn był w tym genialny. Potrafił rozpoznawać i wyczuwać wszelakie zapachy z bardzo dużych odległości, no ale cóż poradzić. Tyle treningów nie poszło na marne by jego fizyczność nie dążyła do ostatecznej doskonałości - wiecznego rozwoju.
Białowłosy miał oko na wszystko co wydawało się podejrzane, a także i mniej podejrzane niż sam wychwytywał. Wszystko co nie było zbyt normalne lub zbyt odstające mogło rzucić mu się w oczy, a wtedy mógł jakoś reagować i tak właśnie do tego podchodził, z rozwagą i dozą braku zaufania. Jednak najważniejszym w tym całym zgiełku był rozmówca, który tą podejrzaną kartką zaprosił właśnie heterookiego do stolika, przy którym mieli porozmawiać na temat, którego nie znał, a o którym chciał wiedzieć. To było dla niego istotne, mimo że znalazł się tutaj i z tą osobą przypadkiem. Rzucił na niego raz jeszcze okiem, nie był nerwowy, jednak nie był też w pełni rozluźniony - nie czuł się komfortowo w pobliżu shinobi z Klepsydrą na plecach. Cóż, nie było się co dziwić. Rzadkością było spotkać jegomościa z trójką mieczy przy pasie. Ta chwila, którą zbudował jego rozmówca trwała ewidentnie zbyt długo.
Sam Kjudini nie czerpał z tego żadnych przyjemności, ani także pozytywnych bodźców, więc zaczęło go to trochę irytować. Nie był zbyt cierpliwym człowiekiem, jeśli chodziło o relacje międzyludzkie, więc nie starał się czekać, ale udało się i bez stosownego namawiania do mówienia. Okazało się, że ten człowiek przedstawiał się jako ojciec tej dziewuszki. Dziwne, jakoś...
- Nie chce mi się wierzyć, że akurat to taki zbieg okoliczności. Dlaczego akurat teraz? Ten stary pryk jest silniejszy czy co? Czy ona cię w ogóle nie zna? I skąd pewność, że to właśnie ty jesteś ojcem. Nawet włosy macie inne. - mówił swoje, bo mógł i chciał się naprawdę nieco więcej dowiedzieć. Wszystko wskazywało na to, że mówi prawdę, ale jakby tak wszystkim od razu zaufać to siwy skończyłby dawno wąchając kwiatki od spodu, a jeszcze miał się całkiem dobrze.
- Podobno jej nie chce wypuszczać dalej niż próg własnego domu. Miała kłopoty i teraz jest pod moja opieką, a jak dziadek zapyskuje to poczuje mój gniew. Więc to chyba jednoznacznie, że nie pracuje dla takich typków. - odpowiedział gładko i szybko, z rękami w kieszeni spoglądając na dzikie ruchy splatających dłoni. Teraz pozostało tylko wysłuchać dalszych odpowiedzi, a w międzyczasie zerknąć na nieporadną, ale jakże słodką w tych poczynaniach dziewuszkę.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Kyoushi
25/57

---

Choć sam białowłosy wiele sobie z tego nie robił, to jednak należało przyznać, że jego położenie było co najmniej dziwne. Z wierzchu dość prosta sprawa młodej dziewczyny i jej tarapatów robiła się teraz skomplikowana, głównie za sprawą tego, który właśnie ujawnił się w herbaciarni. Przecież to właśnie o swoim ojcu Aiko wspominała jako o tym, który ponoć skrzywdził rodzinę (która obecnie ograniczała się do niej i dziadunia) oraz zasadzał się na jej uprowadzenie i wykorzystanie do bliżej nieznanych nastolatce, niecnych celów. A dziadek, choć według opowieści dość zaborczy i surowy, był obecnie jej jedynym opiekunem.
Z tego wszystkiego, o czym opowiadała wcześniej dziewczyna, na pewno potwierdzało się to, że ojciec chciał ją odebrać dziadkowi. W końcu sam się do tego przyznał, o ile oczywiście jego tożsamość była prawdziwa i nie było tutaj żadnej próby zwodzenia. Czy wątpliwości Kyoushiego były w tym względzie zasadne? Mężczyzna, który w międzyczasie zsunął kaptur z głowy, był blondynem, z kolei włosy Aiko satynowe, przy odpowiednim świetle wpadały w biel. Dziewczyna miała delikatną urodę, z klei osobnik ostrzejsze rysy twarzy oraz dość szorstką aparycję, głównie za sprawą parszywej blizny na policzku.
– Że teraz? Musiał być na to jakiś moment. Wcześniej nie było mnie w Shigashi, musiałem omijać tę prowincję, zniknąć na jakiś czas... Dwa lata temu ruszyłem do Tamakawy, ale wszcząłem tam alarm, musiałem się wycofać, długo mnie szukali. Nie muszę się tłumaczyć ze wszystkiego obcemu. Tak czy inaczej, jestem w Shigashi już trochę, zastanawiam się, co dalej, a wtedy pojawiliście się wy – Aiko i jakiś człowiek ściągający uwagę, spacerując po ulicy jakby nigdy nic. Nie wierzyłem własnym oczom, dlatego poszedłem za wami, by się upewnić. Upewniłem się. Tam siedzi moja córka. Wyrosła. Ech, wygląda dokładnie tak samo, jak jej matka w jej wieku... – powiedział chłodno, kątem oka zerkając na dziewczynę, która jakimś cudem podjęła samodzielną decyzję i właśnie składała zamówienie u kogoś z obsługi.
– Nawet nie wiem, czy po takim czasie by mnie poznała, ale muszę spróbować. I spróbuję, ale jeszcze nie w tym momencie, to złe miejsce i moment, a ja mam do wyrównania parę spraw.
W tym momencie pojawiła się przy nich jedna z pracownic, zainteresowana pustym stołem między dwójką mężczyzn. Osobnik z blizną od razu poprosił o dwie najzwyklejsze herbaty, byleby tylko zbyć kobietę i wrócić do poufnego tematu.
– Co zamierzasz zrobić? Przekażesz mi ją? Odstawisz Aiko z powrotem do jej cholenego dziadka? – zapytał bez emocji, spoglądając uważnie na Kyoushieg i marszcząc czoło, oczekując od niego decyzji.

[Kyoushi]

Nie wiedział co ma o tym myśleć, jednocześnie sam nie wiele myślał o tej sytuacji, bo nie brał tego jakby totalnie na poważnie. Każdego dni mogło dziać się coś dziwnego lub podejrzanego, więc nie była to żadna nowość dla białowłosego szermierza, który dzielnie mierzył się z tym dziwnym i pokręconym światem na kontynencie. Ciekawostką było to, że wszystko w jednej chwili tak bardzo się zagmatwało, że ciężko było stwierdzić co było prawdą, a co kłamstwem. Musiał więc posiłkować się instynktem, bo czym w tej chwili innym? Mógł rozpatrywać każde słowo i krok po kolei, ale to nie było w jego stylu. Działał o wiele bardziej zwierzęco i wyczuwał co było niezbędne i umożliwiało kończyć lub rozwiązywać sprawy, w które potrafił się wplątać.
Nijak nie potrafił porównać obydwu sylwetek, szczególnie że różnili się niemal pod każdym aspektem wizualnym. stąd obawy Kjudasza, że mógłby oddać dziewczynę komuś, kto mógł byc chociażby szefem tamtych zbójców, których rozniósł na kaszę mannę. Tym bardziej, gdy ów osobnik ściągnał zakrywający jego twarz i owłosienie kaptur. Teraz widoczne było już niemal wszystko. Wysłuchał co ma do powiedzenia i potrafił się także wtrącić, bo przecież tego wymagała sytuacja.
- Czyli coś musiałeś nabroić, a jednoznacznie wskazuje to na bycie shinobi. Coś na ten temat wiem... - nie odpowiadał na dalsze słowa, bo kompletnie go nie interesowały. Cóż mu z tego jak wyglądała matka tej dziewczyny? Nie miał pojęcia w tym temacie i nie zamierzał się dowiadywać, bo nie po to tutaj był. On miał prosty cel - dać jej trochę zabawy, a samemu się najeść. Ciekawe jednak bylo to, o jakie sprawy chodziło.
- Nie będę wnikał co masz do zrobienia, ale dziewczyny póki jest ze mną ci nie przekażę. Odstawię ją w ostatnie znane jej miejsce, do tego dziada jak go nazwałeś, bo tam do tej pory była i była bezpieczna. Nie ufam wszystkim kto cokolwiek mi powie. Jeśli chcesz ją odebrać siłą to... Nie radzę. - tylko tyle dodał, by wciąż nie robić sobie z tego zbyt wiele. Po prostu, gdy miała przyjść herbata to odmówił. Nie chciał z nim spędzać jakby czasu przy herbatce. Musiał wracać do dziewczyny, która pozostała w tej chwili sama. Jednocześnie obserwował co mężczyzna chce zrobić. Musiał być czujny na wszystko, nawet na jakąś kuszę pod stołem, której mógłby się nie spodziewać - jednak zabawne, bo sam takową miał, więc mógłby się szybciutko odwdzięczyć.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Kyoushi
27/57

---

Im więcej dowiadywał się Kyoushi, tym bardziej mógł utwierdzać się w przekonaniu, że położenie dziewczyny, którą chwilowo przygarnął pod swoje skrzydła i opiekę, jest bardzo dziwna i trudna w ocenie. Wielokrotnie wspominany dziadunio był jej opiekunem, ale i na swój sposób tyranem, jeśli wziąć pod uwagę mocne ograniczanie wnuczki. Ojciec z kolei malowany był jeszcze w gorszych barwach jako ten, który lata temu usunął się z życia dziewczyny, a teraz próbował ją porwać.
Mężczyzna z blizną na ten moment jednak nie wykazywał zamiaru porywania nastolatki, ale też nie była to rzecz, z którą ktoś by się obnosił przed obcym. Tak czy inaczej, uważnie spoglądał na Shiroyashę, będąc gotowym na różne scenariusze, które mogły odegrać się w najbliższych chwilach. Kyoushi mógł przecież zainterweniować od razu, gdy tylko dowiedział się, z kim ma do czynienia. Aiko przecież twierdziła, że była uprowadzona przez zbirów najętych przez jej ojca.
Do niczego spektakularnego jednak nie doszło. Żadna ze stron nie podjęła się niczego nagłego. Rozmowa toczyła się dale, spokojnie, jak przystało na lokal o wyciszającej atmosferze.
– Nie będę jej wydzierał, ale powinna być ze mną, nie z obcym – odpowiedział, a potem zamilknął na moment i popadł w zadumę. Myślał nad czymś intensywnie. Zerknął na nastolatkę, która siedziała parę stolików dalej i właśnie próbowała kilku różnych naparów, bo na jeden nie mogła się zdecydować, a potem wrócił spojrzeniem do Kyoushiego.
– Niech tak będzie. W takim razie pilnuj jej i nie spiesz się z odstawieniem do domu... – oznajmił enigmatycznie, jakby miał jakiś plan, podnosząc się przy tym z miejsca. Zaciągnął kaptur na głowę i pospiesznym krokiem ruszył w stronę wyjścia herbaciarni. Mijając Aiko, odwrócił spojrzenie w bok, nie nawiązał z nią żadnego kontaktu. On zresztą nie zwracała dużej uwagi na otoczenie.
Przy stoliku aktualnie zajmowanym tylko przez Kyoushiego pojawiła się kelnerka z dwoma zielonymi herbatami. Nieopłaconymi rzecz jasna.

[Kyoushi]

Ciężko mu było to jednoznacznie stwierdzić, ale to wszystko było dość skomplikowane i zagmatwane. Z jednej strony wcale nie chciał się w to angażować i interesować, z drugiej zaś ciągnęło go by wyjaśnić tę sprawę raz na zawsze i podjąć stosowne kroki, które wymagały jego... O losie, zaangażowania i zainteresowania się. Zamknięte koło, w którym nie miał wiele do powiedzenia, gdy tylko był gotów zaryzykować i się powiązać z tematem dziewczyny. Jeżeli miałby pozostawić decyzję dziewczynie to prawdopodobnie wybrałaby dziadka - w końcu to do niego była najbardziej przyzywczajona i nauczona, że surowe życie na rozkazach dziadka jest jak najbardziej naturalne. Jednak co, gdyby wybrała ojca, który był jeszcze bardziej nieodpowiedzialnym rodzicem. Nie mógł ufać ani jednemu ani drugiemu, jednak to przy tym pierwszym wspomnianym przeżyła znacznie dłużej i nie mówiła niczego o czymś "strasznym", a cholera wie do czego zdolny był tatusiek.
To było jasne, że to on niby najął tamtych złoli by odzyskali dziewczynę, ale co da tutaj rozczłonkowanie ciała tatuśka, którego mógłby się w mig pozbyć? Niczego stosownego w tej chwili, więc nie podjął się walki, jednak nie zapomniał kto co i dlaczego. Teraz to było wszystko biegło zbyt rozbieżnie, nie decydował się pochopnie, jak nie ona. Przynajmniej teraz. Widział jak mężczyzna obserwuje dziewczynę, by wrócić wzrokiem na heterookiego, który nie wyglądał na najszczęśliwszego białowłosego pod słońcem. Jego słowa w ogóle go nie ruszyły, a nawet odpowiedział zadziornie.
- Wygląda na to, że jesteś dla niej bardziej obcy ode mnie - nie zamierzał zasypywać gruszek w popiele, więc to musiał paść. A raczej chciał to powiedzieć i to zrobił. Wtem zamyślił się i odpowiedział coś, co szermierz pozostawił bez komentarza - "nie spiesz się z odstawieniem jej..." Te słowa ewidentnie sugerowały to, że potrzebował czasu by ją odbić od półkrwi Uchiha. Zadziornie się uśmiechnął, nie komentując, a obserwując jak ten ruszył i wyszedł z Herbaciarni tuż obok swojej córki, by sam Shiroyasha wrócił do stolika, spoglądając na ilości naparu, których nazamawiała.
- A to nie moje, to tamtego gościa - wskazał palcem kelnerce z uśmiechem zakłopotania by wrócić do dziewczyny, jednak uprzednio oczywiście jeśli trzeba to zwróci kelnerce uwagę by to doliczyła do jego rachunku, niech straci. - Widzę, że nie mogłaś się zdecydować, ale w końcu podjęłaś jakąś decyzję? - zapytał z zaciekawieniem, w końcu i sobie wybierając jakąś herbatę i oczekując, co może chcieć robić dziewczyna, która nigdy wcześniej nie widziała miasta. Czyżby nowy cel?