Południowy Targ

[Arino]

Podniosła obie brwi zaskoczona tym czego dokonała odsłaniając udo. Jej Ciocia opowiadała jej co widok ciała kobiety może zrobić z mężczyznami, jednak do tej pory uważała to za wyolbrzymianie, w końcu każdy to robił. Zwłaszcza podróżni grajkowie, gdyby wierzyła w ich opowieści to nie byłoby już ludzi, w końcu w opowieściach bohaterowie pokonywali wielu wrogów. Demony według nich biegały po świecie, co też było dla niej tylko jakąś głupią opowiastką. Reakcja jednak mężczyzny, którego krew sprawiła iż ten wylądował na plecach. To było niesamowite, czuła się przez to dobrze i źle. Jej piękno zadziałało, jednak myśli tego mężczyzny zdecydowanie nie były czyste. Miała ochotę mu przyłożyć, choć jego reakcja jej pochlebiła. Cofnęła się o krok dając mu miejsce i wygładziła kimono, które teraz zdecydowanie wydawało jej się zbyt krótkie. Stała przed nim, trzymając broń w ręce.
Wysłuchała ze spokojem co ma on do powiedzenia, zastanawiając się przy tym czy mu uwierzyć. Wbiła więc w niego wzrok, tak jakby chciała odkryć czy mówi prawdę, jednocześnie przy tym rozważając wszystkie możliwości. Mógł ją bowiem prowadzić w jakąś pułapkę. W żaden sposób nie określił kim jest jej szlachetna krewna. Znał imię Arino, co niby wzbudzało zaufanie, jednak wiele osób kiedyś mówiło o płomiennowłosej dziewczynce z Ryokanu. Poznanie imienia Arino, nie stanowiło żadnego problemu, a wiedząc iż jest z rodziny Hikage można łatwo było odkryć koneksję z rodziną Yoshida. W końcu jednak poddała się wiedząc iż będzie musiała być czujna idąc z nim.
-Ruszajmy więc - skinęła głową, przerzucając pas z bronią przez ramię, tak iż pasek ułożył się na skos jej ciała.

[Matsu]

Mafia, mafia i jeszcze raz mafia

Misja D dla Arino

5/15 Arin ruszyła z nieznajomym podglądaczem. Okazało się jednak, że nie taki diabeł straszny jak go malują, bo mężczyzna pomimo dziwnych nawyków okazał się jednak pracować dla jej szlachetnej ciotki. Przynajmniej tak się do niej odnosił oficjalnie. Sam był dość rosłym mężczyzną, z wieloma bliznami na szyi i dolnej części twarzy. Czyżby to były bitewne znaki, a może kara za niewykonane zadanie? Na razie jednak nie miało to większego znaczenia, bo oboje udawali się w stronę targu, który pomimo południowej godziny, wydawał się pusty. Mało ludzi kręciło się po ulicach, sklepy nie wystawiały szyldów i reklam zachęcających do kupna. Sytuacja byla nader dziwna, choć nie niebezpieczna, póki co.

Gdy byli w drodze, mężczyzna zaczął rozmowę.
- Twoja ciotka chciała abyś pomogła mi dzisiaj w jednej rzeczy. Moim zdaniem uważam, że jest to trochę poniżej Twoich kompetencji, jednak nie będę sprzeczał się z jej wolą. Jego wzrok uciekł w górę, jakby przypominał sobie jakąś chwilę z przeszłości. Kilku z naszych przedsiębiorców zalega z opłatą i potrzebujemy się przypomnieć, by sprawić by zapłacili. Myślę, że nie będzie to trudne i wymagało przemocy fizycznej, jednak wszystko zdarzyć się może i chciałbym abyś była czujna. Często wystarczy nasza sama obecność. Jak widzisz ulice są puste, wiedzą, że przychodzimy. O prosze tutaj pierwszy, zapukajmy i przywitajmy się.- Po czym jednym uderzeniem otworzył z hukiem drzwi, które o mało nie wypadły z zawiasów.
Za ladą siedział starszy, około 60 letni kupiec, a w jego sklepie można było nabyć przeróżne wyroby związane z obróbką drzew. Sam nie był wzruszony pojawieniem się mafijnych osobistości, jednak odwrócił głowę w ich stronę, jakby chciał coś powiedzieć, jednak milczał, czekając na odzew dwójki, która wtargnęła do jego sklepu. Mężczyzna z którym podróżowała Arin, Hitomi, stał cicho i czekał jej interwencję.

Mafia robi mafijne rzeczy. Haracz za ochronę czy po prostu opłata za działalność to sprawa normalna. W świecie shinobi jest niebezpiecznie, a każdy potrzebuje, by jego biznes działał sprawnie. Przynajmniej każdy, kto ma trochę rozumu. Większość płaci, nikt tego nie lubi, jednak jest to potrzebne, szczególnie w mieście kupieckim, kontrolowanym przez mafię, gdzie ma ona ręce wszędzie. Nie istnieje sytuacja, że ktoś zarobi bez wiedzy mafijnych rodzin, to podstawa tej gry. Jednak co czeka młodą Arin, gdy wejdzie przez drzwi i jakie kroki podejmie, zobaczmy.

[Arino]

Arino szła spokojnie u boku nieznanego sobie mężczyzny. Nie pierwszy raz poznawała członków własnej rodziny w ten właśnie sposób. Wiele było w końcu pisklaków jak ona. Prędzej czy później jednak pozna więcej osób, które będą wiedziały co i jak. Idąc u jego boku, dostrzegła wiele blizn, które lekko ją wprawiały w niepokój. Ukradkiem dotknęła swojej twarzy, zastanawiając się czy ona idąc ścieżką zemsty nie zostanie również w ten sposób oszpecona. Przez chwilę dlatego pozwoliła się prowadzić, nim przypomniała sobie iż takie rzeczy powinny być dla niej niczym wiatr uginający bambus. Powinna pozwolić mu przejść i nie dać się temu złamać.
Poznawała te okolicę, niejednokrotnie włócząc się po mieście. Mimo popołudniowych godzin, nie było tutaj wielkich tłumów, jednak nie był to dzień handlowy, zbierający okolicznych wieśniaków do miasta. Zadanie tego typu nie było niczym nowym dla Arino, która już ostatnio musiała dokonać pomocy w zrozumieniu co się dzieję, gdy się nie płaci na czas zobowiązań. Ochrona przed ogniem, była ważną częścią życia. Dziewczyna weszła u boku mężczyzny do sklepu, gdzie z miłym uśmiechem patrzyła na pracującego tam człowieka. Podeszła do jednego z pięknie rzeźbionych krzeseł przyglądając mu się z uwagą. Było naprawdę pięknie wykonane, widać było iż było to jedno z najlepszych dzieł tego rzemieślnika. W końcu podeszła do lady do kupca.
Mimo słów iż miała mu towarzyszyć, raczej wychodziło na to iż Ciocia wysłała go raczej w roli obserwatora, by sprawdzić jak wywiązuje się z umowy dziewczyna. Miała stać się twarda, a jedyną drogą do tego dla niej było bycie członkiem rodziny Yoshida.
-Piękne meble Pan tutaj posiada - powiedziała przejeżdżając palcem po wylakierowanej ladzie. Nie było na niej nawet śladu kurzu. Rzemieślnik tutaj wystawiał meble i chciał by wyglądało to tak doskonale jak tylko się dało -Jednak brak pomocy pożarniczej w tym miejscu, byłby tragiczny w skutkach, a tej nie da się w końcu utrzymać bez monet. Utrzymywanie w więzieniu podpalaczy swoje kosztuje, nie możemy ich chyba głodzić, nie uważa Pan? - zapytała spoglądając na niego zaciekawionym wzrokiem. Była ciekawa co odpowie na to. Nie groziła mu jawnie, podrzuciła mu tylko sugestię dlaczego powinien im zapłacić za ochronę.

[Matsu]

Mafia, mafia i jeszcze raz mafia

Misja D dla Arino

7/15 Do środka weszli oboje razem, jednak wysłannik ciotki był nader cicho. Tak jak przeczuwała Arino, jego jedynym celem był nadzór młodej adeptki. Wkraczanie w świat mafii i ich subtelnych poczynań na pewno nie należy do najciekawszych zadań. Szczególnie gdy dopiero uczymy się wszystkiego po kolei, będąc zupełnie zieloni. Jednak Arino znała już ten świat. Wychowała się w samym jego centrum i co najważniejsze, doświadczyła już najciemniejszej z jej stron.
Dlatego teraz, będąc metodyczna i chłodna podjęła się zadania niczym zawodowiec.

Najpierw, pochwaliła jego kunszt artystyczny. Meble starca rzeczywiście były najwyższej klasy. Na pewno nie jedne z nich znajdowały swoich nabywców w domach możnowładców, albo członków samej mafii. Pewnie dlatego właściciel nie był na tyle wzruszony pojawieniem się pary. Ledwo Arino skończyła swoje drugie zdanie, a starzec wypalił nagle:
- Zostaw swoje ukryte groźby dla smarkaczy. Ja zęby zjadłem w tym mieście i wiem co jest pięć. Specjalnie nie płaciłem, byście się tu pofatygowali. Z nikim nie mam kontaktu, chyba, że z pachołkami bez rozumu i zrozumienia. Nie dość, że zaniżam Wam ceny za wyroby, to jeszcze zbieracie te przeklęte opłaty. Za dużo, za dużo chcecie, miesiąc w miesiąc, wszystko drożeje, ja tak dłużej nie mogę- rzucił workiem pieniędzy w Hitomiego i chrząknął przeraźliwie w pogardzie.
- Wszystko się zgadza, nawet nie próbuj liczyć... Tylko przekażcie moją wiadomość i upewnijcie się, że została usłyszana.- powiedział i zaczął powoli się zbierać w stronę drzwi za ladą, najpewniej jego pracowni.
Tym razem nie potrzebna tu była perswazja, dziadek był doświadczonym biznesmenem, jednak okazał brak respektu, szczególnie, że nie miał do czynienia z przeciętnymi słupami.

Hitomi spojrzał na Arino badającym wzrokiem, czy aby na pewno nie miała nic do dodania, a następnie wskazał drzwi, by ruszyć ku kolejnemu sprzedawcy.

[Arino]

Gdy w końcu kupiec się odezwał jej brwi powędrowały w górę. Popatrzyła na niego niezbyt przychylnym wzrokiem, ale rzucając pieniądze Hitomiemu sprawiał iż nie mogła zrobić nic więcej. To znaczy, nie mogła spalić czy zniszczyć niczego tutaj. Jednakże dalej mogła mu spróbować wbić jakoś uprzejmość do gardła.
-Przekażemy, jednak następnym razem przekaż wiadomość przez "pachołka", bo drugie przyjście po zapłatę podwyższy cenę - rzuciła za nim. Mężczyzna nie zasłużył sobie na dużo lepsze traktowanie więc i ona nie zamierzała go traktować jakkolwiek lepiej. Skinęła Hitomiemu głową i wyszła jako pierwsza, patrząc na pozostałe kramy. Ciekawe do ilu z nich będą musieli wejść.

[Matsu]

Mafia, mafia i jeszcze raz mafia

Misja D dla Arino

9/15 Arino wypaliła do starego właściciela ostro i zdecydowanie. Nie miała w ogóle cierpliwości dla ludzi, którzy nie okazują szacunku jej rodzinie. Z pewnością nie tak odzywają się ludzie w sprawach opłaty. Starzec zareagował dość dwuznacznie na odpowiedź dziewczyny. Nie wiadomo czy poznał jej pozycję, czy po prostu się przestraszył, lecz najpierw powiedział:
- Dobrze panienko- powiedział z ukłonem, a następnie spojrzał na nią spode łba i dorzucił jeszcze kolejne trzy grosze, jak wychodzili:
- Jeśli tych pachołków wcześniej nie zabije swoim młotkiem. Hmm- chrząknął i zniknął za kotarą swojej pracowni.

Hitomi wyszedł za Arino i wskazał kolejne miejsce. Z zewnątrz wyglądała jak kolejna buda, jednak drzwi miała otwarte i tym razem nie trzeba było żadnej przemocy aby dostać się do środka.
- Panie przodem- powiedział spokojnym, nawet życzliwym tonem. Zupełnie nie przypominał już podglądacza z nad jeziorka. Gdy weszliście do środka od razu dało się czuć woń kadzidełek i różnych egzotycznych zapachów. To bodajże wytwórnia właśnie takich produktów. Tym razem przywitało Was, bodajże małżeństwo, wyraźnie zaniepokojeni Waszą wizytą. Cali w dreszczach i roztrzepani, nie wiedząc co robić, kobieta od razu podbiegła do Waszej dwójki i zaczęła swój wywód:

- Witam szanownych gości, już proszę, tutaj, herbatki, kawy, a może coś mocniejszego? Buteleczkę ciepłego sake? Może coś zjemy, prawda musicie być głodni, przecież już pora prawie obiadowa! - jej wywód mimo iż chaotyczny, raczej nie był irytujący. Bardziej żałosny niż cokolwiek innego. Mężczyzna spojrzał w oczy najpierw Airno, a później Hitomiemu i zaczął.
- Szanowny panie, proszę wybaczyć, ale nie mamy całości kwoty, po prostu...- Wysłannik ciotki urwał mu w połowie zdania i wskazał na dziewczynę.- Przed nią się tłumacz, nie przede mną.- powiedział Hitomi, a Ten spojrzał na Ciebie ze zdziwieniem, lecz kontynuował dalej.

- Tak jak mówiłem,eee nie mamy pełnej kwoty w tym miesiącu i eeee chciałbym prosić, nie, błagać o wybaczenie i proszę sobie wybrać cokolwiek panienka chcę, wszystko na koszt firmy, tylko proszę o kilka dni więcej! -powiedział błagalnym tonem i zgiął się w pas a oczy wbił w podłogę. Żona zrobiła ten sam gest, trzymając w jednej ręcę gorącą herbatę. Razem powiedzieli nadal z głowami zwróconymi w dół:
- Przepraszamy, błagamy o litość!- Scena była nader żałosna, jednak co innego mogli zrobić właściciele biznesu, kiedy nie ma jak zapłacić za ochronę, a nadal trzeba wkupić się w łaski rodziny? Co teraz zrobi nasza młoda mafioza? Czy będzie łagodna, skorzysta z oferty i napije się pysznego ryżowego trunku? A może weźmie kilka zapachów do domu i kąpieli by zrelaksować się wieczorem. Czas pokaże...

[Arino]

Nie podobało się jej to zdecydowanie. Nigdy nie myślała, iż będzie musiała zastraszać ludzi, iż będzie musiała ich krzywdzić. Świat jednak był brutalnym miejscem, nie pozostawiając jej już żadnych złudzeń to tego, jak się obchodzi z ludźmi o lekkim sercu, zwłaszcza takich, którzy szukali zemsty. Zabrała pieniądze od tego mężczyzny, wiedząc, iż od tej pory będzie ją nienawidził. Przełknęła ślinę i ruszyła u boku Hitomiego do kolejnego punktu, w którym mieli zaoferować ochronę. Weszła zgodnie z prośbą jako pierwsza, rozglądając się uważnie.
Był to zwykły sklep z kadzidełkami i perfumami najpewniej. Wciągnęła zapach, przypominając sobie jak niegdyś dobrze żyło jej się w Ryokanie rodziców. Miała tam pod dostatkiem wszystkiego i nie musiała nikomu grozić, by ten spełnił jej prośbę. Jako służka, raczej ona wypełniała życzenia gości. Tamte czasy jednak przeminęły, a ona popatrzyła groźnie na parę, która od razu zaczęła się im kłaniać. To było przerażające, nie wiedziała jak dokładnie powinna postąpić w takich warunkach. Jej serce przyśpieszyło, nie była przywykła do grożenia. W końcu wymyśliła konsensus, który sprawi, iż będzie wyglądać dobrze w oczach Hitomiego i nie zniszczy interesu tego małżeństwa. A to tego mafia i tak na tym zyska. Rozglądnęła się i wybrała jakiś olejek, podniosła go i powąchała. Pachniał aksamitką, uśmiechnęła się z pewnością siebie. Nie przybrała groźnej miny ani niczego takiego. W
-Weźmiemy to co macie teraz, nie możecie w końcu zwlekać z opłatą. Przyjdę tutaj osobiście za pięć dni po resztę. Do tego wezmę ten flakonik - rzekła biorąc flakonik, gdy otrzymała od nich sakiewkę, otworzyła ją i sprawdziła zawartość, szybko przeliczając i dorzucając do niej pieniądze otrzymane od Starca, po czym podała kwotę o tyle niższą. Wilk syty i owca była cała, ona dostała podarunek, małżeństwo wiedziało, iż będzie musiało zapłacić -Jeżeli mnie jednak wystawicie, nie będę miała oporów - dodała spoglądając, nagle na nich groźnie. Jak dadzą jej pieniądze, to będą kwita, choć niezbyt skoro planowała pogadać w gorących źródłach z innymi kobietami gdy będzie się ubierać i wykorzysta trochę olejku już po kąpieli.

//
Te trzy grosze to nie wiem czy dużo czy mało, ja kojarzę tylko te Ryo.

[Matsu]

Mafia, mafia i jeszcze raz mafia

Misja D dla Arino

11/15 Małżeństwo z niecierpliwością czekało na odpowiedź dziewczyny. Ta jednak postanowiła dodatkowo wprawić ich w niepewność i przerażenie, gdy zaczęła chodzić po ich sklepie. Rozglądała się patrząc na wyroby tej parki, a w ich umysłach przechodziły najczarniejsze myśli. - Czy ona zniszczy nam biznes? Może to taka gra, gdzie na początku idzie powoli, a potem utnie nam głowy? Oh, potężna Amaterasu, dlaczego nam tak źle poszło w tym miesiącu- dudniło w głowach obojga, gdy nagle dziewczyna podniosła jeden z flakonów i powąchała. Zapach spodobał jej się na tylę, że postanowiła być wyrozumiała. Najbardziej jak tylko prawa mafijne na to pozwalają.

- Pie, Pięć dni?- powiedział z niedowierzaniem mąż, a jego oczy otworzyły się jakby właśnie wygrał na loterii. Padł na kolana przed obliczem dziewczyny, a jego żona podążyła tym samym śladem. Teraz podnosili się do góry z rękami uniesionymi wysoko ponad głowę i opadali z powrotem przed butami Arino w geście wdzięczności. Przypominało to nawet troszkę jakąś dziwną modlitwę, jednak było tak żałosne, że aż można było poczuć współczucie dla tych biedaków. Los, a może bardziej młoda kunoichi stanął po ich stronie i udało im się uciec od bezlitosnej ręki rodziny, która trzymała pieczę nad tą okolicą. W końcu podnieśli się, gdy zauważyli, że wychodzicie i powiedzieli:
- Wielkie dzięki panieńko, zapraszamy za pięć, o tak pięć dni! Następny flakonik będzie na panienkę czekał!- mogła usłyszeć para, która właśnie wychodziła ze sklepu.

- Całkiem nieźle rozegrane, na pewno nie brakuje Ci taktu, chociaż za mało brutalnie jak na mój gust.- powiedział z lekkim uśmiechem Hitomi. - Ja złamał bym mu chociaż nos, aby przypomnieć by następnym razem lepiej wzięli pożyczkę, niż nam zalegali za ochronę, ale cóż, miałaś wolną rękę.- powiedział i wskazał kolejny przybytek.

- To już ostatnie miejsce do którego się udamy.- powiedział z jeszcze większym uśmiechem niż poprzedni i wskazał dwu-piętrowy zakład, którego wejście nie było chronione przez drzwi, a przez kotarę z koralików.
Gdy weszli do środka, ich oczom ukazał się dość przestronny przybytek, tym razem wypełniony po brzegi różnego rodzaju bronią. Wyroby ze stali królowały tutaj i błyszczały się w każdym zakątku. Po lewej pod stołem leżał stary mężczyzna, który chrapał obrzydliwie, a u jego boku stały dwie butelki po sake. Po prawej jednak, przy samym końcu siedział młody chłopak, z kataną w ręcę.
- Tylko dwóch?! Tfu- splunął na ziemię podnosząc się z krzesła i wyjmując przed siebie katanę. -Nie ma dla Was pieniędzy, przynajmniej nie oddam Wam ich.- można było zauważyć, że przy jego boku wisiała sakiewka, wypchana monetami. -Który pierwszy ha?- sytuacja raczej niebezpieczna, a na pewno trzeba będzie postąpić tutaj ostrożnie. Człowiek broniący zdobycznych pieniędzy na pewno jest groźny. A co dopiero z kataną!

// 3 grosze- to dla Cb zebyś wiedziała, nie dla postaci

[Arino]

-Brutalność nie zawsze jest dobrą odpowiedzią, zyskałabym dzięki niej tylko tchórzliwą lojalność. Szpecąc go, poprzez łamanie nosa mogłabym tylko zaszkodzić jego biznesowi i zarazem naszemu. Dzięki moim słowom, będzie traktował nas jako ochronę, a nie jako zbieraczy haraczu - powiedziała spokojnie przypominając sobie historię pana Mazaru i jego rzemieślnika. Pan Mazaru był bogatym kupcem, który znał wielu utalentowanych rzemieślników. Pewnej nocy jeden z nich stracił wszystko. Mazaru jednak nie porzucił go, tylko wybudował mu jeszcze piękniejszy i lepszy warsztat. Dzięki temu rzemieślnik wytwarzał jeszcze piękniejsze wazy, dzięki którym wzbogacili się oboje, rzemieślnik spłacił Kupca jednak nie zerwali swojej umowy o współpracy.
-Jeżeli zacznie się im powodzić, mogą znacznie powiększyć interes i powiększyć nasze zyski. Jeżeli nie przeszkodzi to nikomu, mogę tutaj przychodzić i zbierać opłatę pożarową, by zwiększyć też ich lojalność do nas - stwierdziła. Jak by nie patrzeć, darmowy flakonik był zdecydowanie miłym dodatkiem, choć wiedziała iż nie będzie mogła go zbyt często używać, była w końcu Kunoichi -Jeżeli jakaś drobna katastrofa spotka konkurencję, to tylko na tym zyskamy - puściła mu oczko.
Ostatnim budynkiem był budynek posiadający aż dwa piętra. Wysoki budynek zaciekawił ją lekko, jednak przypomniała sobie iż wolałaby jednak ponownie pójść do budki z kadzidełkami i olejkami. Westchnęła wchodząc za nim, od razu zauważając ogromne ilości broni. Nim dobrze się wszystkiemu przyjrzała, usłyszała groźby w swoim kierunku, błyskawicznie dobyła wielkiego kunaja i spojrzała na młodziana uważnym spojrzeniem.
W przeciwieństwie do typowych japonek nie chodziła w długich kimonach, miała na sobie krótkie letnie kimono, odsłaniające jej ręce i nogi. Krój kimona, też ukazywał jej ramiona oraz głęboki dekolt. Mogła wydawać się więc nie przywykłą do walki czy ubraną do niej. Jednak jej kimono w żaden sposób nie krępowało jej ruchów, a strój bardziej dekoncentrował przeciwnika niż sprawiał problemy Arino.
-Jesteś pewien, że chcesz grozić nam, gdy przyszliśmy po zapłatę za ochronę od ognia? - zapytała uśmiechając się lekko -Grozisz też kobiecie, to bardzo nie ładnie z twojej strony - stwierdziła po czym szepnęła -Kaengiri - jej wielki kunaj zapłonął, a ona zrobiła kółko bronią tuż przy drewnianym suficie. Takie coś by nie wystarczyło do spalenia tego, jednak ujawniało doskonale intencje Arino, która opuściła broń i skierowała ją w młodzieńca.

Nazwa

Kaengiri

Ranga

C

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na broń

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (+1/2 na turę)

Dodatkowe

Wymaga posiadania broni

Opis Specyficzna technika dająca możliwość łączenia technik szermierczych z żywiołem ognia. Użytkownik pokrywa ostrze swojej broni chakrą tego właśnie elementu tworząc ognistą powłokę. Każdy atak zadany taką bronią powoduje intensywny ból wywołany wysoką temperaturą, zaś w bliskich starciach żar ognia może szybko pozbawić rywala sił jeśli ten nie dysponuje co najmniej Słabą wytrzymałością.

[Matsu]

Mafia, mafia i jeszcze raz mafia

Misja D dla Arino

13/15 Dwójka kierowała się powoli do kolejnego przybytku. Z odpowiedzi Arino widać było, że Hitomi jest nieco skołowany odpowiedzią. Dla niego w tym świecie nie istniała lojalność przez przyjaźń. Przynajmniej takiej nigdy nie doświadczył. Docenił jednak jej słowa sam odpowiadając:
- Może i masz rację, może kiedyś spróbuje Twoich metod- skończył zdanie w tym samym momencie, gdy oboje weszli do kolejnego zakładu.
Potężny na dwa piętra warsztat broni był okupowany przez tylko dwójkę ludzi. Mistrza, który zapijaczony leżał pod stołem, oraz młodego mężczyznę, który również chyba po jednym głębszym postanowił unieść się honorem i obronić obojga przed nadciągającą sprawiedliwością mafii. Jego katana wykonana była z drogich metali, na pewno nie należała do niego i była jedynie własnością zakładu, a dokładniej rzecz biorąc, któregoś z klientów.

Młodzian był zapalony do walki i ruszył do przodu. W tym samym momencie jednak Arino zareagowała odpalając jedną ze swoich ognistych technik. Tak, opłata pożarowa na pewno się przyda, jeśli mamy do czynienia z użytkowniczką Katonu. Chłopak przystanął na chwilę, jednak w drugiej sekundzie ruszył z impetem prosto na kunoichi i zamachnął się swoim orężem. Był dość szybki jak na zwykłego rzemieślnika, a furia która mu towarzyszyła dodatkowo dodawała mu impetu. Nie zdążył jednak dobiec do Arino, bo w połowie drogi za jego plecami, z nikąd pojawił się Hitomi i ogłuszył go jednym ciosem w tył głowy. Ten padł jak worek ziemniaków prosto na podłogę, wypuszczając broń, która poleciała na ziemię, pod ścianę zakładu.
Huk z jakim uderzył o ziemię wybudził właściciela pijaka, który krzyknął głośno:
- Harumo, co ty do kurwy nędzy znowu wyprawiasz!- przecierając zaspane oczy rozejrzał się po wnętrzu, a jego oczom ukazały się dwie postacie i jego podopieczny na ziemi.
- Widzisz, czasami agresja to jedyna metoda, którą rozumieją ci prostacy- powiedział Hitomi otrzepując swoje dłonie, po dobrze wykonanej robocie.
- O, to ty- powiedział pijaczyna w stronę towarzysza Arino. Jego ton nie był w cale okraszony zaskoczeniem. - To już dzień zapłaty?- tym razem zaskoczenie pojawiło się i w tonie głosu i w jego ekspresji. Drapiąc się po głowie, czknął głośno wyraźnie zakłopotany całą sytuacją.

- Tutaj, już zaraz- powiedział szukając powoli czegoś w swoim usmolonym fartuchu. Po chwili wyjął zza pazuchy sakiewkę i wstał po woli. Zmiana położenia z poziomu do piou wyraźnie dała mu się we znaki, gdyż zachwiał się mocno i powędrował w stronę dwójki mafijnych osobistości. Ledwo gibocząc się na nogach dotarł do mężczyzny, a następnie wręczył mu torbę pełną pieniędzy.
- Wybacz Harumo, on nie potrafi pić, smarkacz zasrany. Ukaram go sowicie i więcej się to już nie powtórzy- powiedział tym samym tonem, który towarzyszył mu na samym początku, gdy się obudził.

Hitomi lekko poirytowany odpowiedział po raz kolejny: -Dopilnuj tego, bo następnym razie nie skończę na pozbawieniu go przytomności- obrzucił go mrocznym spojrzeniem mordercy.
Zadanie wykonane, kolejne pieniążki znalazły się bezpiecznie w rękach mafii. Mogło się to skończyć zdecydowanie gorzej. Instynkt Arino był dobry, by nie palić całego przybytku doszczętnie, a jej towarzysz zdecydowanie wziął sobie do serca jej słowa i postarał się być nieco bardziej wyrozumiały.
- No to chyba będzie tyle. Teraz tylko wystarczy zdeponować co nasze.- powiedział i wskazał drogę wyjściową.
Na zewnątrz gdy oboje już opuścili lokal mogli zauważyć ciotkę Arino, która stała na ulicy z obstawą dwóch innych mężczyzn.
- Arino, Hitomi, jak biznes?- spytała prosto w stronę obojga, czekając na jej odpowiedź.

[Arino]

Na twarzy Arino pojawił się zadowolony uśmiech, gdy zobaczyła niezdecydowanie chłopaka. Ona sama nie byłaby raczej chętna do walczenia z osobą, która może podpalić jej małą izdebkę. Ruszając na nią sprawił iż musiała postąpić tak jak wtłukła jej do głowy Ciotka. Powinna sprać go tak mocno, by drugi raz nie ważył się na nią podnieść ręki. Już miała ruszyć do przodu, gdy za nim zjawił się Hitomi pozbawiając go przytomności jednym silnym ciosem. Patrzyła na niego z nie małym zaskoczeniem. Znalazł się on na niewielkiej liście osób, które znała i to potrafiły. W jednym momencie z osiłka z rodziny, urósł w jej oczach do interesującej osoby z rodziny.
By nie dać tego po sobie poznać, rozluźniła się i obojętne odwróciła głowę. Zrobiła prosty młynek mieczem jednocześnie uwalniając przy tym jutsu, przez co miecz od razu przestał płonąć. Szybkim ruchem wsunęła broń do pochwy i spojrzała na rzemieślnika, który w końcu się obudził. Błyskawicznie wytłumaczył zachowanie młodziana, obiecując iż naprostuje go. Było jej to jednak zupełnie obojętne. W przeciwieństwie do małżeństwa, Ci tutaj ludzie sprzedawali broń i nie byli nastawieni do rodziny Yoshida przyjaźnie. Nie zasługiwali więc też na takie traktowanie.
-Każdy zbiera takie żniwo jakie zasiewa - odpowiedziała w końcu Hitomiemu, spojrzała na niego i na rzemieślnika -Już teraz powinien stracić rękę za podniesienie ręki na nas. - dotknęła rękojeści broni patrząc znacząco na mężczyznę -Jednak to Hitomi decyduje - stwierdziła i ruszyła do wyjścia, odwracając się zręcznie na jednej nodze. Wychodząc zastali Ciocię i jej przybocznych ludzi. Jej serce zatrzymało się w jednym miejscu. Przed chwilą manto zostało obiecane chłopakowi, to jednak nie znaczyło iż ona zaraz nie dostanie kolejnego. Nie lubiła raportować swojej pracy do Cioci, ta jako jedyna nie miała oporów w karaniu dziewczyny. Szpon pod którym działała, bał się jej dotknąć, ale Ciocia Haori nie miała takich oporów. Pół roku temu jej ciocia wbiła jej pieść w brzuch, gdy była niezadowolona z poczynań Arino. Ponad rok temu przełożyła ją na kolano, przez co Arino nie mogła nigdzie usiąść przez ponad dwa dni. Jednak za dobre sprawunki, Ciocia mierzwiła jej włosy i dawała jej pieniądze na jakiś cel. Przełknęła ślina, zastanawiając się czy na pewno dobrze postąpiła z małżeńską parą. Wiedziała jednak jedno, nie mogła ukazać braku pewności siebie w swojej wypowiedzi. M
-Odebraliśmy pełną opłatę w dwóch miejscach. Zakład z kadzidłami jednak nie miał jeszcze pełnej kwoty, postanowiłam pokazać im dobrą wolę i dać pięć dni dodatkowe na uzupełnienie należności. Nie ukarałam ich w żaden sposób, gdyż uznałam iż zaszkodziłoby to prezencji ich asortymentu. Sama ją odbiorę i przyniosę - stwierdziła spokojnym głosem, lekko obojętnym. Tylko w ten sposób była w stanie ukryć strach.

[Matsu]

Mafia, mafia i jeszcze raz mafia

Misja D dla Arino

15/15 Gdy wyszli oboje z ostatniego z zakładów, przed ich obliczem stała potężna, nie o rozmiary chodzi osoba. Mianowicie szanowna ciotka, jak zwracał się o niej Hitomi. Ten pokłonił się w geście honorowym i dał mówić swojej kompance. Arino zdała dokładny raport z ich poczynań tego dnia, a ciotka zakładając ręcę usłyszała wszystko co jej krewna miała do powiedzenia. Sama w końcu zwróciła się w stronę swojego podwładnego:
- I jak Hitomi, będą z niej ludzie?- zapytała chłodno. W powietrzu dało się czuć dziwną aurę, atmosfera na pewno zgęstniała wokół zgromadzonych. Jej podwładny nie kazał jej czekać zbyt długo i od razu zaczął swoje podsumowanie:
- Arino od początku prezentowała bardzo profesjonalne podejście do zadania, każdą z sytuacji oceniła na chłodno i poprawnie. Myślałem, że z początku brakuje jej trochę agresywności, jednak przy ostatniej wizycie jej werwa zalśniała pięknym płomieniem. Sam nauczyłem się, że nie zawsze trzeba łamać ludziom ręcę, by się czegoś nauczyli, choć ciężko mi się będzie od tego odzwyczaić.- powiedział usmiechając się w stronę dziewczyny.
- No już już, bo jeszcze mi zmiękniesz chłopaczyno.- powiedziała do mężczyzny. Następnie wzrok skierowała na Arino:- Dobra robota, cieszę się, że nie olałaś tego zadania i podeszłaś do niego poważnie. Utrzymywanie stałego kontaktu z naszymi przedsiębiorcami to ważna rzecz. Zwykle sami nie będziemy się tym zajmować, ale chciałam byś poznała wszystkie aspekty naszego życia.- powiedziała i kiwnęła oznajmiająco głową.- A teraz chwila na obiad i wracamy do treningów- powiedziała chłodno obracając się i odchodząc. Machnęła ręką I Hitomi znalazł się przy jej boku. Oddalając się uniósł rękę do góry w geście pożegnania, a gdy Arino spojrzała na ziemię, mogła znaleźć małą sakiewkę, w której znajdowały się pieniążki, za dobrze wykonaną misję jak się okazuje?

Misja zakończona powodzeniem !

[Kyoushi]

Nie miał czasu na odpoczywanie i wracanie do swoich spraw. Miał do zrobienia tyle rzeczy, że nie wiedział za co zabrać się od samego początku, więc zaczął od dupy strony - kompletnie od spraw, które mogły go nie dotyczyć, ale dlaczego miałby nie wziąć tego na poważnie? Cóż, nie miał nic do stracenia, dzień w tą czy w tamtą niczego nie zmieni. I tak musiał czekać na informacje od brokera i tak, więc miał chwilę by się rozerwać. Nie było czasu się czymkolwiek przejmować, teraz to ona miała większe dylematy niż sam szermierz, bo on przecież myślał na tyle nieszablonowo, że nie przejmował się przyszłością w jakimkolwiek stopniu.
- Jak kocha to poczeka. - powiedział, w ogóle nie zważając na to, że ktoś może się przejmować. Im dłużej go będzie zwodzić tym pewniejszym jest, że zamieni złość w troskę i strach, co przerodzi się w mniejsze baty jak tylko wróci. Wszystko było przemyślane i tak trzeba było po prostu postąpić. A przynajmniej on miał ochotę by tak było i tak robił. Po prostu. - Nie, nie, musisz zobaczyć Shigashi, chodź i nie marudź, będzie fajnie. Zrób coś dla siebie, chociaż raz. - nie było czasu na konwenanse, jeśli chciała się przeciwstawić to nie wahał się chwycić ją delikatnie za dłoń i wziąć ze sobą, oczywiście z uśmiechem. Nie zamierzał jej wystraszyć, a jedynie nakłonić do tego by robiła coś dla siebie. Chociaż ten jeden raz jak już wspomniał. Inaczej to nie miało sensu najmniejszego.
- Nie pisnę mu ani słowa! A jak będzie miał z tym problem to chętnie z nim porozmawiam, warto byś poznała trochę świata, szczególnie gdy jesteś bezpieczna! Nie ma co się ograniczać! - powiedział, poniekąd triumfując, ze względu na to iż udało mu się ją przekonać. Teraz mieli więcej czasu i mogli coś zwiedzić. Chociaż on sam nie był najlepszym przewodnikiem w Shigashi, to na pewno więcej widział od niej. Może by tak odwiedzić spłoniętą strażnicę? Heh. - Sekret? Dawaj! - powiedział z podnieceniem i ogniem piekielnym w oczach. Widać było, że takie rzeczy go kręciły jak mało co. W końcu ten spacer był lepszy niż mogłoby się wydawać.
- Cooo? Władała piorunami?! Zajebiście! Ale.. Jak ćwierkały? Tak się składa, że ja też władam piorunami, ale nic z tych rzeczy się nie wydarza, spójrz sama. - powiedział, wysuwając jedną z dłoni przed siebie by wydobyć z siebie odrobinę chakry, którą natychmiast transformował w formę piorunów, wyładowań, które mogły pojawić się na jego dłoni, zupełnie niegroźnych, ponieważ była to po prostu forma chakry, nic poza tym. Jednak był ciekaw jaki będzie tego efekt, gdy dziewczyna to zobaczy. Ale ćwierkanie? Jakie ćwierkanie do kroćset.

[Ichirou]

Wyprawa rangi B
Kyoushi
17/57

---

Najwyraźniej wizyta w Shigashi była Siwemu na rękę, który i tak skazany był na oczekiwanie, a teraz miał przynajmniej zapewnioną odrobinę towarzystwa. Czy to było najlepsze towarzystwo? Trudno stwierdzić. Uchiha z pewnością musiał przyzwyczaić się do ciągłego przywoływania dziadka dziewczyny, bo ta go wspominała niemal w co drugim zdaniu. Cała jej wiedza o świecie czy też opinie na różne etapy były w zasadzie wpojone od jego opiekuna, który swoją drogą był chyba kimś istotnym w Tamakawie, może nawet właścicielem tamtych ziem. Tak czy inaczej, wiedza Aiko wcale nie była zbyt rozległa, co wynikało w dużej mierze z tego, że praktycznie nie opuszczała swoich rodzinnych terenów. Nic więc dziwnego, że kupiecka stolica wywarła na niej ogromne wrażenie. Prawie zachłysnęła się tutejszym rozmachem i przepychem.
– Ale tu dużo... wszystkiego! – skomentowała panienka, przechadzając się jedną z ulic stolicy.
Potem wspomniała o swoim sekrecie, który dla Shiroyashy brzmiał dość nieprawdopodobnie. Aiko z lekkim przejęciem spojrzała na jego pokaz, ale po chwili pokręciła przecząco głową.
– N-nie, nie tak, one naprawdę świergotały! I było ich tak dużo i skakały po ręce mamusi. Byłam wtedy malutka i pokazała mi to raz, ale naprawdę nie zmyślam. Nawet powiedziała mi wtedy, że jak dorosnę, to mnie tego nauczy, ale... ale potem moja mama odeszła. I zostałam sama z dziaduniem, a mój dziadunio zabronił mi szkolenia się na kunoichi. Nie chciał, żebym była jak mama. To bardzo niebezpieczny zawód i wielu ninja umiera, tak mówi dziadunio...
Mniej więcej w tym czasie nieopodal dwójki zatrzymał się patrolujący ulicę strażnik. Mały pokaz Kyoushiego zwrócił jego uwagę. Zatrzymał się wtedy i spojrzał na dwójkę surowo.
– Bez takich w miejscu publicznym – powiedział zachrypniętym głosem.
– P-przepraszamy – odparła dziewczyna, na co strażnik westchnął ciężko i ruszył dalej przed siebie. Dwójka bohaterów nie robiła bowiem nic więcej, więc nie była potrzebna żadna interwencja prócz pouczenia słownego o tym, by nie wywoływać zamieszania wśród cywili, którzy gdzieś tam przez okolicę się przewijali.
– Obejrzymy jakieś sklepy? Proszęę – spytała z entuzjazmem Aiko.[/center]

[Kyoushi]

Chyba mieli ze sobą sporo wspólnego razem z liderem organizacji powiązanej z piaskiem. Byli uzależnieni od adrenaliny i tego, by cały czas się coś działo. Bez jednego bodźca nie dawali usiedzieć w miejscu dłużej niż chwilę, więc ruszali na wszystko co tylko mogli i gdzie tylko mogli. Tak jak brunet, białowłosy szybko znalazł sobie nową rozrywkę w postaci siwowłosej kobiety, która zapewniała mu nie tylko towarzystwo, ale i coś czego do końca nie rozumiał. Nigdy nie był tym co coś wiedział, więcej widział lub był guru. No może poza tematami związanymi z demonami, tam był jednym z ludzi o niezwykle szerokiej wiedzy w porównaniu do pozostałych jako żyjący i będący jednocześnie Jinchuuriki.
Dziewczyna żyła w kopule, pod klatką. Nie wypuszczana na zewnątrz w dobrym zamyśle. Cóż z tego, że intencje dziadka były dobre - chronić dziewczynę, jednak ona sama przez to wykształtowała się na strachliwą i nieufną wobec innych. Była odludkiem, a to akurat doskonale rozumiał taki indywidualista jak Kjudaszo. Już po pierwszej reakcji było widać jak bardzo brakowało jej czegoś takiego. Czegoś co doświadcza każdy, gdy widzi coś nowego, pasjonującego i interesującego.
To co było dla niego ważniejsze to fakt, że dziewczyna miała jakieś informacje na temat błyskawic, które nie zachowywały się równie naturalnie co tworzona, a raczej transformowana chakra przez niego samego. Wyglądało na to, że miała coś za uszami, a dokładnie jej matka...
- Twój dziadunio dużo wie i często się wtrąca w twoje życie. Zainteresowałaś mnie tymi błyskawicami, brzmi jak technika, której do tej pory nigdy nie widziałem. Nie przypominam sobie by jakakolwiek świergotała... Które wyładowanie świergocze?! - zadawał te pytania również w dobrej wierze, jednak to był on, jak zawsze teatralnie okazywał emocje by złapać się za głowę, by po chwili już jedną dłonią czesać sobie brodę, a jeszcze po chwili wpatrywać się kolorowymi oczami w dziewczynę, będąc naprawdę ciekawym tego o czym mówiła.
Po chwili spojrzeli na niego strażnicy, którzy wpatrywali się w niego, a on w nich. Odwzajemnił surowy wzrok w ich kierunku. Momentalnie dezaktywował technikę, jednak nie zamierzał powiedzieć słowa. Nie był zły, nie był też wrogo nastawiony. Po prostu, gdyby chciał coś zrobić w miejscu publicznym to wszyscy wokół prawdopodobnie by spłonęłi. Włącznie z nimi. Jednak to był duży plus, że był kimś w Klepsydrze, kogo nikt nie znał. Jego sława była nikła, wręcz żadna poza granicami Sogen. A i tam znajdywali się tacy, którzy nie rozpoznawali bohatera wojny z Senju.
- Droga wolna, chodźmy przed siebie i znajdziemy wszystko, zobaczymy też jak najwięcej. Sklepy, karczmy, coś trzeba w końcu zjeść. Może jakieś ważniejsze placówki? Tylko trzymaj się blisko byś się nie zgubiła. Co później twój dziadunio powie jak cię nie odprowadzę. - zażartował, przecież odstawiłby ją i nawet nie pokazał się temu człowiekowi, ale kto wie czy sam by nie obserwował...