Sklep z wyposażeniem

[Yasuo]

Teraz tutaj: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=95461#p95461

[Seinaru]

No i znalazł. Nie błądził po Soso długo, zanim znalazł sklep, w którym mógł znaleźć w końcu jakieś zastępstwo dla swojego nieodżałowanego kijaszka, który zakończył swoje życie w Ryuzaku. Tym razem jednak przyszło mu do głowy, aby nie zastępować go kolejnym Bo, lecz zamiast tego spróbować czegoś nowego. Miał już przecież doświadczenie w broni drzewcowej, nawet niemałe, jednak nigdy nie miał okazji ruszyć do prawdziwe akcji z czymś więcej, niż względnie pacyfistycznym kijem. Rozejrzał się po ścianach sklepu, na których powywieszane były różnorakie sztuki broni. Naginata czy sasumata? Dwie opcje błądziły mu po głowie i jak na złość obie były tutaj do kupienia.
- No dobra, niechaj będzie to. - Po naprawdę długim zastanawianiu wskazał sprzedawcy naginatę, aby ten podał mu ją i ostatecznie sprzedał. Skąpy Seinar wybrał po prostu tańszą opcję. Skąpy Seinar!

zt.

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Wiosna -

---

[/color][/b] " Liście które przybierały zielony kolor "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=We60ZX5 ... D3E7F82D01[/youtube]

  Ukryty tekst

- Dom Inoshi -

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Nowe możliwości "

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=O1C8UAXJiuo[/youtube] Po opuszczeniu domu swojej rodziny, Inoshi uśmiechnęła się lekko wdychając specyficzne Sosańskie powietrze. Zamknęła drzwi, rodzice zajmowali się swoimi sprawami a jej, nie trzeba już było pilnować. O ile na początku dopytywali co poszło nie tak, że już nie wraca do Yusetsu, tak po jakimś czasie, wszystko rozeszło się po kościach. Nikt specjalnie tematu nie drążył. Pozwoliła sobie iść powoli, by przeznaczyć jak najwięcej czasu na przyjrzenie się jak w przeciągu jej nieobecności, jej rodzinna miejscowość się zmieniła. Zmiany... Nie było ich wiele, przynajmniej tych dużych, jak na przykład zmiana wystroju jakiegoś lokalu, czy może nawet i właściciela. Kilka miejsc, można by powiedzieć, że zostało wyremontowanych, jednym z nich był sklep z uzbrojeniem i innymi przedmiotami użytecznymi dla ninja. Tam się kierowała, przedtem jednak nogi kierowały ją w różne zakątki osady, nawet i port do którego przybijały nowe statki. Nie spędzała w tych miejscach dużo swojego czasu, nie po to szykowała listę by nie zrobić wszystkich zakupów jakie się na niej znalazły. Dlatego też jak dotarła w końcu do sklepu z tak zwanym wszystkim, wstąpiła do środka powoli, rozejrzała, ukłoniła sprzedawcy na przywitanie. Znała go, ale nie chciała za bardzo rozmawiać, wiele osób wypytywało o pracę, ciężko rozmawiać o pracy gdy sprawia to ból, lepiej takich rozmów unikać, przynajmniej dopóki można i nie jest to problemem.

Zielone oczy poszukiwały specjalnych rzeczy, jednym z przedmiotów na jej liście był pierścień, nie byle jaki bowiem taki znacznie niebezpieczniejszy, bardziej broń, niżeli ozdoba dłoni. Zresztą, ozdoba dłoni była ostatnią rzeczą której by poszukiwała, głównie ze względu na odniesione rany, które skutecznie czyniły je odrażającymi. W jej wypadku najważniejsze było by pierścień zmieścił się na palcu na rękawiczce. Poszukiwania zakończyła po paru chwilach, gdy już przymierzyła i wybrała jedną z metalowych obrączek dla siebie. Nie był to koniec zakupów dokonywanych przez kunoichi. Straciła swój trójkunai, już dawno temu, przyszła w końcu pora by znaleźć dla niego zastępstwo. Przeglądała kunaie przez kilka dłuższych chwil, nie mogła się zdecydować na żaden ze względu na rękojeść, co prawda większość była taka sama, ale akurat te były mniej pozbywalne, dlatego ten kunai musiał nie tylko dobrze ciąć i dźgać, ale też się prezentować. Na liście było dużo różnych innych przedmiotów ale w tym wypadku przyszła jeszcze po jeden. Miecz który miał na nią od kilku dni czekać. Dopiero jak zobaczyła jak sklepikarz wyciąga go z pod lady zdała sobie sprawę jak rzeczywiście jest on duży. Potrafiła go unieść, ale z powodu samej wagi już wiedziała, że super lekki to on nie jest, ostatecznie takie uroki metalu i stali. Przewiesiła więc go przez plecy ostrożnie. Wyglądało na to, że idealnie do niej pasuje. Ironicznie był tak duży jak ona, prawie. Miała w swoich nogach odrobinę zapasu. Odebranie tego zakupu oznaczało tylko jedno. Będzie musiała poćwiczyć walkę takim ostrzem. Tym bardziej, że walka mieczem, nie należała do jej asów w rękawie. Podstawy jednak mogła opanować. I tak z dodatkowym obciążeniem nie omieszkała rozejrzeć się za czymś jeszcze. Wtedy dostrzegła wyrzutnie senbonów, przez chwilę się im przypatrywała, zastanawiając czy rzeczywiście będzie jej takie cudo potrzebne. Wróciła wspomnieniami do swoich mikstur, aczkolwiek o działaniu niewielkim, teraz wiedziała, że znajdzie czas by zgłębiać tą wiedzę dalej, dlatego zdecydowała się na jeden zestaw, nie miała w nim wprawy, była to jednak tylko kwestia czasu. No i standardowo, dokupiła trochę bandaża, stwierdziła, że może się przydać.

Opuściła sklep z dodatkowym balastem na plecach i udała się do zielarza, miała zamiar dokupić trochę maści na rany, wiedziała, w głębi siebie wiedziała, że nic one nie dają, ale kto zabroni głupiej próbować, licząc na cud? Nie był to jedyny cel jej wizyty u zielarza, nie zapomniała o swoich własnych eksperymentach z drobnymi ziołami, drobne leki uśmierzające ból, czy też inne, nieznacznie szkodzące. Jeżeli rzeczywiście miała działać w cieniu, musiała powrócić do dalszej walki z miksturami, dlatego dokupiła kilka zestawów ziół o konkretnym działaniu, takim które jeszcze wyczytała z książki o medycynie należącej do Hikariego. - Dom Inoshi -

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 388 - Lato -

---

[/color][/b] " ... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=SaXiw7D4V2k[/youtube] Lato, ciepłe i niemal nie kończące się słońce wspierane przez chłodny, nadmorski wiatr... To dość standardowa letnia pogoda jak na tereny nadbrzeżne Saimin. Był to zwykły dzień i to właśnie w jego trakcie Inoshi zdecydowała się skierować do sklepu. Szła, dosyć znudzona, od dłuższego czasu pozostawała w domu i raczej nie miała ochoty odchodzić. Czas jaki spędziła w mieście, pozwolił jej na nowo poznać tą okolicę, tym bardziej, że znajomość z Hikarim była już niemalże jak dawne wspomnienie - jak ten czas leci. Wszystko co wydarzyło się te lata temu wywarło na nią jakiś wpływ - jedne uczyniły bardziej samodzielną, a inne bardziej rozumiejącą to co dzieje się na świecie. Ta domowa atmosfera dobrze jej zrobiła, doszła do siebie, możliwe, że zyskała nieco więcej pewności w kwestii własnych poczynań.

Wizyta w sklepie zaczęła się od otwarcia drzwi, delikatnie jedynie je uchylając. Wstąpiła do środka i od razu zajęła się przeglądaniem tego, czego akurat potrzebowała. Miała ochotę na pojemny plecak, dlatego w kierunku takowych właśnie się udała. Nie było w tym nic dziwnego, że szukała czegoś nowego. Jej torba przez lata służby wyraźnie się zużyła, a musiała gdzieś chować swoje skarby, te mniej i bardziej groźne. Po wybraniu plecaka który odpowiadał jej wymaganiom, to jest - był pojemny i całkiem gustowny, pasujący do koloru stroju w jakim chodziła, dokonała zakupu. Nie wstrzymywała się z nim bo niby dlaczego miałaby. Potem poszła do domu.

  Ukryty tekst

- Dom Inoshi -

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 388 - Jesień -

---

[/color][/b] " Nagroda " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=859irmLjQ44[/youtube] Inoshi powróciła do znajomego sklepikarza. Przekroczyła próg drzwi i ku swojemu zaskoczeniu natrafiła na kolejkę. Stanęła więc na jej końcu. Tak wypadało, zwłaszcza, że za bardzo się nie rozglądała za innymi przedmiotami których mogła potrzebować - bo nie potrzebowała. Poczuła nutę irytacji, była umówiona na konkretną godzinę by dokonać odbioru zbroi której wykonanie zleciła. Wciąż pamiętała o tych pomiarach robiony kilka miesięcy temu, gdy powróciła z siedziby kultu z zapasami nietypowych materiałów. Co prawda zainspirowała tym tutejszych rzemieślników którzy również zaczęli snuć własne domysły odnośnie wykonania owej zbroi. Pomysłów padło wiele, jednak sporo było tanią tandetą. Tylko kilka załapało się na więcej niż jedną rozmowę o przedmiocie. Pomiary i wymagania zostały ustalone i zostało złożyć zamówienie po odpowiedni metal. Inoshi miała pieniądze więc szybko zdecydowała o wykorzystaniu materiałów które wcale nie są tanie. Nie było tutaj mowy oczywiście o złocie, a raczej o stali kantańskiej, tej najlżejszej i najtwardszej. Samo sprowadzenie materiału takiego jak ten zajęło trochę czasu i kosztowało nie mało jednak czego ludzie nie zrobią dla pieniędzy i nieco wężowej skóry, tudzież kości - miała tego dużo, zapewne więcej niż na jedną taką zbroje.

Wracając jednak do dnia dzisiejszego, to właśnie za chwilę miała odebrać wykonaną zbroję. Czekała, sporo ludzi miało swoje własne zakupy i zamówienia. Stała tak i stała, aż spędziła w tej kolejce około pół godziny - nadeszła jej kolej. Po zobaczeniu jej twarzy mężczyzna nawet nie pytał, doskonale wiedział kto przybył i po co. To był w końcu jeden z tych interesujących projektów nad którym pracował nie tylko on, ale i jakiś jego znajomy skądś - Inoshi sama niezbyt wiedziała, lecz czy miało to znaczenie? Liczył się efekt końcowy, który zaraz miał stać się bardzo jasny. Pokazano jej cały manekin z przygotowanym oporządzeniem i zbroją. Wyglądał dobrze, stal nie tylko wyglądała wspaniale, była tez straszliwie lekka w dłoni, a skóra z której uszyty został kombinezon również wydawała się całkiem nie przypominać tego co sama dostarczyła, czuła jednak, że jest to to samo. Tak właśnie pracowali prawdziwi mistrzowie. Ze zwyczajnej skóry bestii czynili piękne cuda, które były nie tylko piękne, ale i twarde. – Wygląda wspaniale — Skwitowała krótko pracę rzemieślników. Trudno było jej ocenić walory bojowe i przydatność tego stroju, pasował na pewno. Był wymierzony co do centymetra. Wyglądało na to, że sytuacja pozbawiona była wszelkich komplikacji. Ot, zostało zebrać wszystko w wielki wór i zanieść do domu. – Dziękuję. Interesy z panem zawsze są owocne — Trochę czasu spędziła na podziwianiu wykonanej zbroi, ale nie zamierzała ubierać jej tutaj. Wzięła co mogła i skierowała się do domu, dopiero tam zdecydowała się na przymiarki już faktycznej zbroi - pasowała.

Po uzupełnieniu ekwipunku i przygotowaniu nowej zbroi mogła wreszcie ruszać tam, gdzie planowała od lat - pustynia czekała. Będzie to pierwszy raz gdy zwiedzi chociaż kawałek tego miejsca. Czy pytała o pozwolenie? Nie, musiała dokonać jeszcze kilku zakupów, musiały się odbyć właśnie tam, a nikt nie powierzyłby takiej misji kurierowi... Musiała być na miejscu we własnej osobie.
- Szlak -

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Minoru]

Wszedł do tego sklepu chyba pierwszy raz od kiedy powstał. Słyszał, że to miejsce jest najlepiej wyposażone i Minoru może znaleźć tu wszystko, czego zapragnie. Musiał przyznać, że pierwsze wrażenie było niesamowite. Wszędzie leżała broń. Po prawej, na drewnianych stojakach, stały całe serie ostrzy od tych prymitywnych na początku, po bardziej kunsztowne w głębi sklepu. Po lewej kije, naginaty, młoty i inne coraz dziwniejsze oręże. Części z nich Minoru nawet nie potrafiłby nazwać. Shinobi zatrzymał się w połowie pomieszczenia, a jego wzrok padł na wiszące na ścianie łuki.
– Mogę w czymś pomóc? - głos właściciela sklepu wyrwał Minoru z zamyślenia.
– Oh widzę, że interesują cię moje łuki… czy szkoliłeś się w strzelectwie panie? - zapytał. Młody Rakurai zaprzeczył, co wprawiło sklepikarza w małą konsternację. Pogładził on swoją siwą, kozią bródkę i cmoknął ustami dwa razy.
– Zatem, dla początkujących mogę polecić któryś z mniejszych łuków… albo… - Początkowo dłoń sklepikarza wskazała na najmniejsze z wiszących łuków, lecz po chwili wyraz jego twarzy zmienił się w bardziej zamyślony by jeszcze później, udać się w kierunku lady. Ponaglił on Minoru ruchem dłoni, a chłopak posłusznie podążył za sklepikarzem. Mężczyzna wyciągnął przedziwny pakunek. Był duży, zwłaszcza jeśli chodziło od długość, zapakowany w papier i związany parcianym sznurem. Minoru spojrzał pytająco, a sklepikarz zabrał się za rozpakowywanie. Oczom shinobiego ukazał się najcudaczniejszy mechanizm jaki miał możliwość zobaczyć. Wyglądało jak sztaba żelaza, lecz była zagięta i posiadała na samym środku otwór na dłoń, a także na przedniej części mnóstwo mniejszych otworów.
– Najnowsze cudo techniki - zachwalił, z wyraźnym zadowoleniem.
– Wycelowujesz w swój cel, tymi otworami, następnie łapiesz za łańcuch o tu i pociągasz. - Sklepikarz zademonstrował działanie urządzenia celując nim w kierunku ściany i pociągając za ukryty niedaleko rączki łańcuch. Efekt był piorunujący. Kilkadziesiąt shurikenów wystrzeliło z potężną siłą z urządzenia i wbiło się w pobliską ścianę.
– Biorę dwa - Minoru nie ukrywał swego zachwytu. Dorzucił do tego jeszcze kilka innych przedmiotów i obładowany, opuścił sklep.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Yami]

W końcu trafiłem do Saimin, największego miasta Soso oraz siedziby klanu Yamanaka. Wiedziałem o nim niezbyt wiele. Posiadałem jedynie informacje, które są ogólnodostępne dla mieszkańców Shigashi no Kibu, oraz tych, które udało mi się poznać jako syn kupca. No tak, poza tym znałem osobiście jedną z przedstawicielek tego rodu. Zabawne, że miało to miejsce na wyspach podczas trwającego turnieju samurajskiego. Teraz jednak mogłem odwiedzić to miejsce osobiście.
Większość miast ma bardzo podobne ułożenie, czy to Shigashi, Ryuzaku czy właśnie Saimin, można było określić z grubsza co się gdzie znajduje. Wystarczy udać się za tłumem aby dostać się do głównej drogi. Strefa rzemieślnicza oraz rynek. Nie było w tym wielkiej filozofii aby odbić od tego miejsca w jedną czy dwie uliczki. Wystarczyło jedynie dostrzec kilku uzbrojonych ninja aby wywiedzieć się gdzie znajduje się jeden z sklepów z wyposażeniem.
Co prawda znaczna część zakupów raczej nie będzie tam dostępna choć podstawowe zwoje jak najbardziej, a to właśnie w nie powinienem 'zapakować' resztę zakupów.
Sklep znajdował się niedaleko od miejsca, które określiłem za sprawą obserwacji otoczenia. Zacząłem zauważać, że od spotkania w Oniniwie coraz większą uwagę kładę na elementy otoczenia a co za tym idzie wysnuwanie na ich bazie wniosków. O dziwo sklep zawierał w sobie także podstawowe wyposażenie do dalszych podróży. Mimo zakupów boleśnie odczułem ubytek w mieszku.

z/t

  Ukryty tekst

[Ashitaka]

Podróżowanie lądem okazało się znacznie bardziej żmudne i męczące, niż początkowo zakładałem. To na swój sposób zabawne. Pływam po morzach tej zmęczonej planety już od niemal 16 lat, a nie potrafię przypomnieć sobie sytuacji, w której odbyłbym pieszą wędrówkę między miastami. Jak ludzie z głębi kontynentu zdołali przetrwać aż dotąd? Przecież życie bez morza, to tak naprawdę tylko udręka.

Krótki spacer i kilka zadanych pytań pozwoliły mi w końcu zlokalizować sklep. Budynek znajdował się w samym środku miasta, stanowiąc bezpośrednie sąsiedztwo dla siedziby lokalnej władzy. Przedstawiciele prawa nigdy za mną nie przepadali, co sprawiało, że zazwyczaj skrupulatnie unikałem takich okolic. Ten konkretny sklep miał jednak zalety w pełni rekompensujące jego niezręczne położenie. Po pierwsze, Zdaniem mieszkańców Saimin tylko tutaj mogłem zaopatrzyć się w porządny łuk. Po drugie i prawdopodobnie ważniejsze istniała spora szansa na to, że widziano tu Misae. Szybki rzut okiem w kierunku gablot upewnił mnie, że trafiłem we właściwe miejsce.
- Jak tam interes? Towar schodzi? - Pochyliłem się nad jedną z wystaw. Wypełniały ją te dziwne noże i gwiazdki, w których podobno tak bardzo lubują się ninja.
- Jak świeże ryby drogi kliencie. Interesuje Pana coś konkretnego?
Facet był niepokojąco wręcz miły. Dla przypadkowego przechodnia musiałem wyglądać jak biedak bez złamanego Ryō... co w zasadzie nie było szczególnie dalekie prawdzie. Wysoki poziom obsługi zazwyczaj wiązał się z równie wysokimi cenami. Niedobrze.
- Kilku rzeczy. Przede wszystkim Yamanaka Misae. Białowłosej piękności o różnobarwnych oczach. Mój kapitan chciałby już wypływać, a Jej towary nadal zalegają na naszym statku. - Podrapałem się po głowie, spacerując pomiędzy towarami. - Poza tym, skoro już tu jestem, przydałby mi się jakiś łuk. Coś niewielkiego i poręcznego, ale z porządnych materiałów. Morze ostatnio takie niespokojne. Co chwilę słyszy człowiek, o piratach napadających na statki.

Sklepikarz okazał się, nie tylko uprzyjmy, ale również całkiem kompetentny w swojej robocie. Bez zwłoki zaprezentował mi 5 różnych łuków, przy każdym z nich udzielając krótkiego opisu. Miał na stanie nawet kuszę i wyraźnie znał się na tym sprzęcie lepiej niż ja. - Panienki Misae nie widziałem już od jakiegoś czasu, ale przekaże, że jej Pan szukał Panie..?
- Ja tam zwykły marynarz, mnie nie skojarzy. Pan Jej powie, że Kapitan Izanagi Jej szukał. Ten od sztyletu. Będzie wiedziała, o kogo chodzi. Czekamy na Nią w porcie. Ten łuk ile Pan mówiłeś? 500?
- Dokładnie 500 Ryō. Czy chciałby Pan zakupić również strzały i kołczan? - Ohhh jak mnie te jego "Pan" owanie zaczynało drażnić. Żaden z niego pan, a ze mnie, to już tym bardziej. W głowach się tym szczurom lądowym od dobrobytu przewraca.
- Strzały, to akurat mamy, bo się załoga prawie cała zbroi, a kołczan na statku po co? Tylko by mi przeszkadzał. Idę, bo jeszcze robotę mam, a kapitan do cierpliwych nie należy. Pamiętaj Pan o Misae. Miłego. - Zapłaciwszy, zabrałem nowo nabytą broń i wyszedłem na ulicę. Z łukiem w ręce musiałem wyglądać jeszcze bardziej podejrzanie. Pora zmyć się do portu.

  Ukryty tekst

[Kaiho]

Czemu nagle ktoś patrzy na mnie wilkiem?
Gdy nie widać mnie, bo przemykam chyłkiem?

Misja rangi D
2 Życie bywa niesprawiedliwe. Bywa pokrętne. Niezdrowe. Długie włosy były jak długie myśli - czasem się plątały, a ty wkraczałeś do gęstego lasu. Łapały krzewy i łapały gałęzie drzew. Nie możesz nagle iść. Szarpać się? Ale z kim? Z gałęziami? Obrywać je, trzaskać kunaiem, który zawsze gdzieś przy boku, nawet jak nie masz miejsca na schowanie go? Jasne. Walcz z naturą, na pewno to cos zmieni. W miejsce jednej gałęzi wyrosną dwie następne - to jak pochrzaniona hydra. Więc? Poddać się? Rozłożyć ręce, powiedzieć: ja nie mogę już nic! Ja nic nie poradzę! Wtedy stoisz. Jak zaś powszechnie wiadomo - kiedy stoisz to tak naprawdę się cofasz, bo świat nigdy nie zatrzymuje się w miejscu. Czas biegnie i ucieka, ludzie cię mijają, panuje rozwój i moda na ciągłe doskonalenie się. Przecież nie można stać w miejscu. Nie można się poddawać. Prawie tak samo, jak nie można było nie spróbować się potargować z handlarzem o odpowiednią cenę! Ninja bez sprzętu - widziałeś takiego? Jak już zostało powiedziane - nawet byle kunai zawsze spoczywał gdzieś w tej kieszeni, żeby w ramach sytuacji dramatycznej go wyciągnąć. I w ostateczności - bronić się nim.
Wiosna wpadała przez okna sklepu. Słońce, słodkie powietrze wypełnione wonią kwiatów, które kwitły, niosła ze sobą gwar ludzi przetaczających się po ulicach. Wszystko to na wyciągnięcie twoich dłoni. Znaki na niebie i ziemi - jeśli tylko zechciałbyś z nich czytać - zwiastowały piękno, czerpanie życia pełną piersią i odrobinę powodzenia w biznesie. Nie brakuje przecież wróżek, które dopowiedziałyby do tego, że na pewno spotkasz też miłość swego życia, a poza tym strzeż się, strzeż..! Bo właśnie do tego miasta przyjdzie za tobą pirat - twoje nemezis, wróg twój najgorszy! A najgorsze koszmary zawsze mieszkały w cieniach. Mówili, że najciemniej pod latarnia. Że choć światło i cień musiały istnieć, inaczej nie miałyby sensu, inaczej na nic by się zdały, to właśnie w świetle było wszystko najbardziej rozmyte. Czemu? Z powodu tego, że zbyt łatwo człowiek przestaje zwracać uwagi na szczegóły? Zadzwonił dzwonek nad drzwiami sklepu ze sprzętem, kiedy wyszedłeś na zewnątrz. Na tę piękną pogodę, na ten świat, co zapraszał do tańca i otwierał ramiona szeroko i zapraszająco. Ha... żeby jeszcze człowiek gotów był na łapanie go całymi garściami. Żeby jeszcze ta aura mogła zarazić...
Lecz był ktoś, kto stojąc w tym świetle, a jednak w stworzonym przez umysł cieniu, przyglądał się mimochodem (i zarazem całkiem świadomie) nieznajomemu blondynowi. I ktoś, kto wyszedł zaraz za nim. Złapał drzwi, które miały się zamknąć i otworzył je ponownie - jeszcze zanim drugi raz zahaczyły o dzwoneczek. Nie rozległo się dzwonienie - a ty mogłeś na ruch zwrócić uwagę. Całkiem słusznie zresztą. Jeśli ktoś się zbliża - miej na niego baczenie. To może być zwykły przechodzień, a może być to potencjalny wróg. Nie miało znaczenia, czy stąpasz po lądzie czy pozwalasz, by twoja podłoże były kołysane przez fale.
Kobieta zrobiła za tobą ledwo kilka dłuższych kroków, żeby się z tobą zrównać i zsunęła z głowy kaptur. Ciemny płaszcza okalał jej sylwetkę, a teraz wyczułeś delikatną woń jej liliowych perfum - nienachalną, ale przyjemną nozdrzom, kobiecą. Niewiasta, wysoka, o nogach jak karabiny, co miała czym chuchać i miała na czym usiąść, o niemal przejrzystych oczach nie posiadała źrenic. Jej włosy barwy lnu opadały na jej plecy - niknęły jednak pod płaszczem, więc nie sposób było powiedzieć, jak naprawdę były długie. Ale na pewno nie zaliczały się do tych krótszych. Uśmiechnęła się w twoim kierunku - ale to nie był uśmiech nieśmiały. Jej obcasy stukały o ziemię, kiedy zrównała krok razem z tobą. Ale to na pewno nie był uśmiech nieśmiały. Każda komórka twojego ciała mogła ci mówić, że kroczy obok ciebie nie słodka stokrotka, a róża o bardzo ostrych kolcach.
- Najmocniej przepraszam, moja godność Riri, właścicielka hotelu "Marmur" na drodze do Sogen. Czy mogłabym panu zająć parę chwil? - Jej głos był bardzo przyjemny dla ucha. Ciekawe, jak brzmiał jej śmiech?
Ach, ta pogoda. Każdy, nawet najpiękniejszy dzień mógł stać się jeszcze lepszy. Każdy też mógł się bardziej popsuć.
Chyba będzie burza.

[Ashitaka]

Podobno złych ludzi w życiu powinny spotykać same złe rzeczy. Osoby uparcie wyznające tę teorię zwykły nazywać ją "karmą". Jakim zatem jestem człowiekiem, skoro spotykają mnie same piękne kobiety? - Oczywiście. - Wycharczałem, zanim mój sparaliżowany mózg zdążył przetworzyć Jej pytanie. Była zmysłowo piękna, a przy tym — jak podpowiadał mi instynkt — niebezpieczna. Taka, jakie lubię. Sam fakt, że zauważyłem Ją dopiero na dystansie pozwalającym bez większego problemu zabić łucznika, dawał do myślenia. Oczywiście znacznie mniej niż tak ponętne kształty. Chwila skupienia pozwoliła mi odtworzyć jej słowa. Riri. Imię brzmiące bardziej jak pseudonim artystki, co miałoby całkiem sporo sensu w wypadku właścicielki hotelu. Przed momentem wydałem całą swoją gotówkę, więc poświęcenie chwili komuś, kto mógł mieć dostęp do wielu bogatych podróżnych, wydawało się doskonałym pomysłem. Oczywiście zdawałem sobie sprawę z tego, że to tylko mało istotny dodatek. Byłem skłonny poświęcić Jej nieskończenie wiele chwilek głównie ze względu na to, że mi się podobała.

-Panie przodem. - Lubiłem mój głos, ale czasem naprawdę nie ułatwiał mi życia. Próby odegrania uprzejmego zwykły kończyć się fiaskiem, kiedy brzmisz przy tym, jak menel błagający o kilka Ryō. Na szczęście to jedynie sprytna zagrywka. Moim głównym celem było dokładnie to, o co poprosiłem. Układ w którym szła by przede mną, zapewniałby mi odrobinę większą kontrolę nad sytuacją, ale i co ważniejsze, za tym tyłkiem mogłem iść naprawdę wszędzie. Wyglądając tak jak ja, ma się naprawdę skromną szansę na udany podryw, ale kto wie? Szczęście było ostatnio po mojej stronie. Przeżyłem zdradę, ukradłem sporo pieniędzy i spotkałem dwie, niezwykłe kobiety. Nawet nadciągająca burza w tym wypadku mogła okazać się dobrym omenem. Uciekając przed deszczem, ludzie czasem trafiają do ciemnych i podejrzanych miejsc. Dokładnie takich, w których moja aparycja miałaby równie nikłe znaczenie, jak Jej sprzeciw.

[Kaiho]

Czemu nagle ktoś patrzy na mnie wilkiem?
Gdy nie widać mnie, bo przemykam chyłkiem?

Misja rangi D
4 Zło. Fenomen do zrozumienia w świecie, w którym brat zabijał brata i nikt nie traktował tego z ręką na sercu. Choć krzyczeli w rozpaczy, nikt nie krzyczał w zdumieniu. Świat, gdzie małe pieski są kopane, a małe kotki wsadzane do worków i wrzucane do jeziora - bo za dużo gąb do wykarmienia, za dużo syfu. Po co tyle tego! Jeden kocur do łapania myszy w tym domu wystarczy. Zło. Kradzież, która sprawia, że jeden zyskuje, kiedy drugi traci. Odbieranie gwałtem i przemocą - pobicia, bluzgi, wymuszenia. Mord. Wbicie sztyletu w czyjeś plecy, albo och, powód dla którego wynaleziono łuk - żeby nie trzeba było wbijać kosy w żebra ruszając się z fotela. Bierzesz łuk, nakładasz strzałę - cięciwa sama ci zaśpiewa. Czym jest zło w świecie, w którym cieni nie było wcale mniej niż słońca? Przecież tu światła było na ostatki - bardziej jak przebłyski burzy, która zbierała się w deszczu, czy też to deszcz zbierał się w niej. Mówimy o świecie, w którym człowiek zatrudniał człowieka, żeby ten kogoś zabił. Za garść monet, które potem wymieni na jeszcze lepszy sprzęt do zabijania, żeby zabijać skuteczniej.
Więc w sumie... czym ten świat różnił się od naszego? Przypomnij mi, bo zaczynam się gubić.
Zupełnie tak samo, jak łatwo było się zgubić w jej jasnych oczach podkreślonych ciemnym, ale wcale nie wulgarnym makijażem. Wystarczyło się przyjrzeć - ta kobieta wiedział, co miała do zaoferowania i jeszcze lepiej wiedziała, jak zrobić z tego użytek. Jej powłóczyste spojrzenia, delikatne uśmiechy i cienie z podkreślonych rzęs. Drapieżnik. Niektórych ludzi powinniśmy się bać - tak jak instynktownie człowiek powinien bać się zła. A jednak zamiast uciekać - podchodzimy bliżej. Jak ćmy do ognia, jak owce na rzeź. Ciekawość, fascynacja, poszukiwanie doświadczeń - nie wszystkie ludzkie sprawy były aż tak skomplikowane, jak chcielibyśmy je przedstawiać. Kobieta spojrzała za siebie, na sklep, po czym dygnęła - całkowicie dworsko i z pełnymi manierami pasującymi do tutejszego miasta, nim przeszła przodem, całą sobą wręcz informując: ależ dziękuję, cóż za uprzejmość! Maniery. Ach, maniery! Potrafiły całkowicie oczarować, zwłaszcza kiedy ktoś znał zasady dobrego wychowania z twoich stron. Czy to były te Sogeńskie? Nie, w żadnym wypadku. Tam sztywność kurtuazyjna wymagała tysiąca pokłonów, gestów i słówek oraz półsłówek, żeby zaliczać się do grona grzecznych i kulturalnych. Ale kiedy już wyszła na ulicę zwolniła i obejrzała się przez ramię, ewidentnie czekając, żebyś stanął obok niej i jej towarzyszył. Gestem zaprosiła na bok sklepu z wyposażeniem, przed którym się znaleźliście. Boczna uliczka, tylko Ty, ten zły, z głosem menela, oraz ona - jasna i czarująca. Bo w końcu nie tylko uciekając przed deszczem możesz trafić do podejrzanych miejsc. Kto jest łowcą, kto ofiarą.
- Jestem kobietą biznesu, z tego powodu postawię sprawę jasno, panie..? - Tutaj przeciągnęła, celowo spoglądając na ciebie i czekając, aż dokończysz. Innymi słowy - aż się przestawisz. Nie wchodziła w głąb uliczki - tutaj nic złego się stać nie mogło, wszystko na widoku, ale jednocześnie poza wścibskimi uszami. Przynajmniej - taka była nadzieja. Nigdy nie można być pewnym, kiedy ściany te uszy wykształcą. - Szukam odważnego mężczyzny z bystrym okiem, który pomógłby mi się pozbyć drobnego problemu bez zostawiania po sobie większych śladów. - Spojrzała tutaj całkowicie wymownie na łuk, który błyszczał i zachwycał wręcz swoją nowością. - Zastanawiam się, czy do tej lukratywnej oferty trafiłam na odpowiednią osobę. Szczodrze pana wynagrodzę, zaręczam. - Kobieta nieco rozsunęła poły płaszcza, ściągając z dłoni rękawiczki. Nosiła piękną, czarną suknię, przy której drobnym pasku zawieszone miała sakwy i torbę. Nie rzucały się w oczy przez swój projekt. Ale ewidentnie zrobiła to z premedytacją - żeby przekonać swojego rozmówcę, że warto z nią zawierać umowy. I że rzeczywiście - potrafi wynagrodzić trudy i znoje.

[Ashitaka]

Wszystko wskakiwało na swoje miejsca i obracało się niczym trybiki w skomplikowanej maszynerii. Ciemna uliczka i brak światków stwarzały idealne warunki do popełnienia przestępstwa. Dlaczego zatem czułem się tak nieswojo? Jak gdyby zamiast pięknej kobiety, towarzyszył mi wygłodniały rekin. Coś z tyłu głowy wrzeszczało, że pakuję się w głęboki muł, ale jak odmówić takiej damie? Przejście do interesów pomogło mi się skupić. - Yosuke Watanuki. Miło mi. - Fakt, że nie przedstawiłem się wcześniej, był prawdopodobnie sporym nietaktem. Pewnie powinno być mi nawet przykro. Ewentualnie wypadało chociaż udawać, że tak jest. Sam fakt tego, jak bardzo mnie to nie obchodziło, zalewał moje ciało poczuciem błogiej ignorancji. Od razu poczułem się pewniej. Bardziej sobą.

Jej zlecenie brzmiało nader interesująco. Co prawda nigdy nie należałem do specjalistów od "pozbywania się problemów", ale jak trudne mogłoby to być? To jest oczywiście, pominąwszy fakt, że nowiutki łuk nie strzelał powietrzem. Brak amunicji mógł, aczkolwiek nie musiał mieć znaczenie w tej sytuacji. Skręcony kark jest znacznie czystszym i bardziej subtelnym rozwiązaniem. O ile właściwie interpretowałem intencje tajemniczej niewiasty. Dokładnie na tym etapie mój mózg postanowił się wyłączyć. To już drugi raz tego samego dnia. Dlaczego? Riri rozchyliła płaszcz. Teoretycznie moim głównym punktem zainteresowania powinny być sakwy i torba. Zawsze lubiłem pieniążki, ale w tym momencie bardziej interesowała mnie czarna kiecka i wypełniająca ją sylwetka. Kobieta robiła wrażenie nawet w płaszczu, ale teraz troszeczkę odebrało mi mowę. - Eghem. Taaaaaak. - Wspiąłem się na wyżyny elokwencji, próbując złożyć sensowne zdanie mniej bezpośrednie, niż "kogo mam zabić". - Jeżeli ten drobny problem nie uwzględnia licznej, zbrojnej eskorty lub nie siedzi tam... - Nie odrywając wzroku od jej ciała, wskazałem kierunek siedziby władzy. - ... z wielką chęcią udzielę wszelkiej niezbędnej pomocy. - Cokolwiek miałoby to oznaczać. - Takie interesy rządzą się jednak pewnymi prawami. Kwotę zazwyczaj ustalam przed wykonaniem roboty. Potrzebna mi będzie również zaliczka. - Bo jednak lepiej będzie kupić jakieś strzały. Tak na wszelki wypadek.

[Kaiho]

Czemu nagle ktoś patrzy na mnie wilkiem?
Gdy nie widać mnie, bo przemykam chyłkiem?

Misja rangi D
6 Cóż to? Potwór, co ludzką skórę przybiera, czuje się nieswojo? Drapieżnik, w którego żyłach płynie zimna krew pozwalająca wyrwać tą ciepłą z ciała ofiary i wylać na chłodną, wiosenną ziemię odczuwa niepewność? Jeśli ci, którzy są najbardziej przerażającym tworem bóstw miewają dreszcz na karku, co począć mają prości ludzie? Skakać przy każdym ninja, padać na kolana? Los prostego ludu spisany był w ich niemocy do przeciwstawienia się ogromnej sile, jaką niosły ze sobą wyszkolone jednostki. A jednak nawet najmężniejszy wój potrafił paść od byle wideł. Dziwne, co? Jak kruche i niepewne potrafiło być życie jednostek wybitnych, dla których przewidziano przyszłość w milionie gwiazd. Drogę nie wytyczał znój, a kolana nie były brudne od klękania, jak te prostego rolnika, a jednak i takim jak ty przychodziło się pobrudzić i czasem schylić kark przed kimś, kto wydawał się o wiele bardziej niebezpieczny. I chociaż bycie właścicielką hotelu nie brzmiało wcale przerażająco i nie wytyczało dziwnych szlaków, które zachęcałyby taką piękność do odwiedzania bocznych alejek, to z jakiegoś powodu właśnie ta kobieta idealnie pasowała do tego ubocza. Miasta śmierdzą. Zawsze śmierdziały. Przepełnione ludźmi, ich smrodem, odchodami, nieczystą wodą pomyj, które kobiety często wylewały na ulicę po umyciu domu. Do tych woni człowiek się po prostu przyzwyczajał - przecież to zapach cywilizacji! Saimin było jednak zadbanym miastem. Pilnowano, aby panował tutaj porządek i ludzie dbali również o swoje podwórka. Tutaj też nie szeleściły pod nogami śmieci - w tym zaułku przy sklepie. Ponad ramieniem Riri mógłbyś zobaczyć jego ciąg dalszy z drewnianymi skrzydłami poustawianymi w mniejszym i większym nieładzie, tak i duże jak małe, jakieś deski powyrywane bogowie wiedząc skąd, chyba stare, jakiś taborecik na rogu prowadzącym zapewne do zaplecza sklepu, gdzie ulica stawała się nieco szersza. Oczywiście pod warunkiem, że byłeś w stanie skupić swój wzrok na czymś innym niż jej ciele. I jak to mężczyźni mawiali - na jej pięknych oczach.
Kobieta była albo niezrażona ignorancją, albo udawała, że tak jest. Dla jednej niewiasty kultura ponad wszystko, dla innej - czysty biznes. Bywały takie transakcje, które wychodziły nieco poza normy spotykania się przy tablicy ogłoszeń, żeby tam zerwać kartkę i potuptać do osoby odpowiedzialnej za nie. Blondynka oparła dłoń na wysuniętym teraz w bok biodrze, by przytrzymać płaszcz, pozwolić się swojej ofierze swojemu pracownikowi napatrzeć i w ogóle nie była przy tym skrępowana. Gdybyś miał oceniać jej nastrój to wydawała się wręcz zadowolona. Małym problemem mógł stanowić fakt, że wyglądała na kobietę bliżej trzydziestki niż dwudziestki. To znaczy - przeszkodę jak dla kogo, rzecz jasna... i jak dla czego. Może to ostatnie było nawet ważniejszym pytaniem.
- Zależy mi na dyskrecji. - Zapewniła ze słodkim uśmiechem, zadowolona odpowiedzią, jaką otrzymała. To o udzieleniu niezbędnej pomocy zwłaszcza. Jak słusznie zauważyłeś - cokolwiek miałoby to oznaczać. - W świątyni Amaterasu służy aktualnie dziewczyna imieniem Keiko. Czarne, długie włosy, ciemno-brązowe oczy, szczupła, niska, okrągła twarz. Dziewczyna musi zniknąć. Ma to wyglądać na samobójstwo. - Kobieta wyciągnęła z wewnętrznej kieszonki płaszcza zwitek papieru i podała go w twoim kierunku w dwóch paluszkach. - List pożegnalny. Może się znaleźć przy niej albo w jej pokoju - również mogę to pozostawić konwencji. - W tym miejscu kobieta również opisała ci, gdzie dokładnie możesz ją znaleźć. W którym dokładnie pawilonie sypia i że za dnia zajmuje się sprzątaniem - poza modlitwami prowadzonymi przez kapłanów i uroczystościami zazwyczaj do swojego pokoju wraca bądź do ogrodu, który się znajduje niedaleko. Wyprostowała się, przez co płaszcz znów zsunął się na ciało, a ona sama zbliżyła do ciebie i pochyliła, by dotknąć swoimi czerwonymi wargami twoich. Krótkie, ulotne muśnięcie ust. - Pasuje zaliczka? Reszta po zadaniu. 250 ryo będzie na ciebie czekało w ryokanie "Siedem kotów". Barman będzie zorientowany w sytuacji. Powiedz mu, że przyszedłeś w sprawie zaginionego lisa. Jakieś pytania?

Jeśli zamierzasz się już zbierać to zapraszam z następnym postem tutaj

[Haruzen]

Podróż minęła zaskakująco szybko i bezpiecznie. Po drodze dosłownie nic nas nie niepokoiło i niemalże w mgnieniu oka znaleźliśmy się już na terenach, które były dla mnie znajome. Terenach, które po prostu były dla mnie domem. Dobrze jest wrócić i pooddychać miejscowym górskim, świeżym powietrzem. Miło jest zwiedzić inne zakątki świata, jednak prawdą jest, że nigdzie się tak naprawdę nie było, dopóki nie wróciło się do domu. Teraz zatem mogę już powiedzieć, że zwiedziłem Samotne Wydmy oraz dolinę hipopotamów. Skoro jednak jesteśmy już na miejscu, trzeba uzupełnić wyposażenie, w postaci pigułek żywnościowych. Ostatnia misja zdecydowanie pokazała, jak przydatne to są rzeczy.
Ciągle kontynuując rozmowę z Akihiko kupuję pigułki żywnościowe.
- Po długich treningach i ciężkiej pracy osiągnąłem mistrzostwo w technikach powietrznych. Nie są one jednak tak świetne, jak mogłoby się wydawać. Widziałeś zapewne, że na ostatniej misji, jedna z moich najsilniejszych technik jedynie odcięła rękę tej lalce... Spodziewałem się, że zniszczę nie tylko lalkę, ale też poćwiartuję marionetkarza. Tymczasem udało mi się osiągnąć jedynie ułamek tego. Niestety trzeba pamiętać, że zawsze można trafić na kogoś potężniejszego. Im silniejszym i sprawniejszym shinobi się staję, tym częściej dostrzegam, że ktoś inny jest w stanie mnie zaskoczyć swoją siłą. Tak też właśnie było z twoją umiejętnością kontroli metalu. Wygląda to naprawdę imponująco i widziałem jak jest przydatne.

  Ukryty tekst