Ryokan "Doki"

[Sasame]

Rozmowa z Haruzenem okazała się być o wiele bardziej problematyczna niż się tego spodziewałam na początku a stan w którym teraz byłam sprawiał że zdecydowanie trudniej było mi skupić się na tym co mówi blondyn a co dopiero odpowiedzieć mu jakkolwiek z sensem. Westchnęłam głęboko, starając się zebrać moje myśli do kupy, jednak niewiele to dało. Zmierzyłam nieco wzrokiem Yamanakę po czym wylałam resztkę alkoholu z buteleczki i akurat starczyło na niecałą ostatnią czarkę, którą od razu wypiłam.
- Ww-iesz co? Wrócimy do tej rozmowy... Jak będę trzeźwa. Tak, dokładnie tak powinniśmy zrobić. Tymczasem ja się już będę ulatniać i zostawię cię w tej upragnionej samotności, zgodnie z twoim pierwotnym celem wizyty tutaj w Nawabari. Tylko nie rozrabiaj! - powiedziałam chłopakowi na odchodne po czym wyszłam nieco chwiejnym krokiem na zewnątrz. Kiedy wyszłam z ryokanu na zewnątrz, okazało się że było już dość późno a zdecydowanie chłodniejsza temperatura niż w budynku pomogła mi odzyskać fason. Pooddychałam chwilę świeżym wieczornym powietrzem i ruszyłam prosto do mojego domu rodzinnego. Taki spacer wraz z orzeźwiającym wiosennym powietrzem mocno poprawiły mój stan, więc kiedy weszłam przez próg, byłam już w relatywnie dobrym stanie, ledwie lekko wstawiona. Szybko się oporządziłam i położyłam do łóżka.

[z/t]

[Haruzen]

Oczywiście... Sasame uznała, że ma dosyć akurat w momencie gdy wypadało odpowiedzieć mnie, ale przede wszystkim samej sobie, czym tak naprawdę się zajmuje. Cholera, pomyśleć, że mnóstwo dzieci marzy, aby zostać shinobimi gdy dorośnie. Co za brednie. Myślą, że shinobi tylko chodzą po mieście napuszeni jak pawie i robią magiczne sztuczki, a tym, którzy są w tym najlepsi stawiają pomniki. Co za brednie. Każdy taki pomnik jest unurzany w krwi, a cała ta duma pokazuje tylko, że najlepszymi shinobimi są zwykli psychopaci. Nie ma przecież co ukrywać. Shinobi to trenowani zabójcy o specjalnych zdolnościach, które tylko bardziej pomagają im w zabijaniu i jeśli ktoś jest z tego dumny, to jest po prostu złym człowiekiem.
Piję do końca, aż w końcu nie zasnę byle gdzie i byle jak. Gdy wstanę, zapewne nad ranem, ruszam niezrażony przed siebie.

z/t