Wioska przy rzece Asahi

[Kyoushi]

Wyprawa rangi C
- Sfinks zwany Kuroiem -

  Ukryty tekst

7/42

---

Byłeś niemal wniebowzięty ze względu na dostarczenie ci cennego surowca o nazwie - herbata. Nie trzeba było wiele by uszczęśliwić staruszka, który doceniał wszystkie drobne gesty. Doceniał małe rzeczy, pewnie jak każda jego była, heh. Cóż, nie trzeba było dłużej czekać, by i czarnowłosy się troszkę najadł i wykorzystał czas do dalszych akcji, w których mógł kontynuować swoje sprawy, których tak naprawdę niewiele posiadał w obecnej chwili. W końcu nic go nie goniło, na nic nie czekał. Byłeś oddany sprawie śniadania niemal tak bardzo jak własnemu sumieniu czy też klanowi - chociaż to ostatnie to nie wiadomo, w końcu nie szukałeś sobie specjalnie miejsca w klanie i poklasku. Przejrzałeś swoje karty pamięci, by zapłakać nad strawą, którą przygotowywał kot Ichira swego czasu w chacie Seinaru.
Na przypadkowe spotkanie nie byłeś gotowy - bo kto normalny byłby? W końcu było zupełnie przypadkowe. Mimo, że nie szukałeś specjalnie zlecenia czy też roboty, mogłeś wysłuchać gościa, nie miałeś nic do stracenia. Może dowiesz się czegoś ciekawego? Albo wartościowego czym mógłbyś podzielić się w przyszłości ze swoją zawadiacką grupą. Póki co nie miałeś jak odnaleźć tego o co prosił Ichirou, więc nie było mowy o tym by się tym zająć, jednocześnie mogłeś pomyśleć o czymś dodatkowym, mimo oczywistych braków w chęciach.
- Niech będzie i napój, ja stawiam. - zaprosił, więc i pierwszy wszedł, biorąc podwójny napój, który miał ugasić pragnienie przed nadchodzącym dniem. Facet będąc nieco dalej od ciebie przedstawił się i wyjawił dlaczego cię zatrzymał: - Nazywam się Hatake, ale to najmniej istotne w tym wszystkim, ponieważ... - wziął łyka, by przejść dalej - Dziwne rzeczy dzieją się w okolicach posągu, takiego całkiem sporego. Ponoć odkryto tam tajemne wejście, chociaż myślałem, że to plotki, to jednak gdy mój kuzyn w poszukiwaniu skarbów udał się w tamtejsze rejony, po prostu nie wrócił, by po tygodniu okazało się, że odnaleziono jego zwłoki. Ponoć ktoś pilnuje skarbu, którego nie może stamtąd w pojedynkę wydobyć i zabija wszystkich śmiałków, którzy się zbliżą. Nie wiadomo co to, nie wiadomo jak to, ale ponoć... Chodzą plotki, że ten człowiek jest niezwykły. Posiada niezwykłe moce, nieporównywalne z innymi. Potrzebujemy pomoc z usunięciem intruza... Nie dość, że uszczupla nasze społeczeństwo to odstrasza handlowców, niedługo nie będzie co jeść w takim tempie. A skarb.. Skarb zostawiam temu, który go przepędzi... - zakończył, kończąc swój trunek. Szybko się go pozbył...

[Kuroi Kuma]

Herbatka dobra rzecz. Najlepsza na wszystko, na gorąc, na zimno, na chorobę też się nada. Lecz w ostatnim przypadku musi być gorzka. Gorąca, gorzka, bez cukru - ponoć taka wyleczy każdą, nawet najbardziej zajadłą chorobę, lecz takie rzeczy wiedzą tylko zapomniani już szamani herbaty, oni wiedzą wszystko na ten temat. Zapomniana, pradawna sztuka, wyparta zapewne przez iryoninów, którzy swoimi zdolnościami leczą o wiele szybciej, niżeli gorzka herbata. Każdemu się gdzieś musiało spieszyć, a czy warto było szaleć tak? Otrzymał gorący... w sumie bardziej napar, niżeli napój, ale nie ma co się czepiać nazewnictwa.
Nieznajomy ktoś zaprosił go na napój no i fajnie. Postanowił wejść chwilę za nim, pozwolić mu wszystko zamówić, wybrać miejsce. To on przecież był po tej stronie barykady, by zajmować się takimi rzeczami, a Kuroi w tym czasie mógł sobie usiąść i patrzeć jak świat płonie... To znaczy po prostu usiąść. Nieznajomy przestał też być nieznajomym, bowiem wyjawił swoje imię, a brzmiało one Hatake. Kiwnął głową na przywitanie, albo pokazanie że przyjął do wiadomości jego imię. Sam nie miał większej potrzeby wyjawiać swojego, może powie że jest dla przykładu Seinarem, zwycięzcą turnieju? Kto by miał się niby skapnąć, skoro raczej nikt tutaj nie wiedział go na oczy. Gdy Kuroi rozmyślał jak śmiesznie byłoby narobić komuś złej sławy, Hatake przeszedł do konkretów, lecz zaczął wspominać coś o posągach... Poczuł dreszcz na plecach, bo już raz latał za kamieniami, gdy jeden obłąkany starzec stwierdził, że chce je zbierać bo coś tam. To kamień, to nic użytecznego!
-A może po prostu jakiś skorpion go użarł? Skąd ta pewność, że to nie była zwykła śmierć, a akurat od kogoś, kto miałby ten posąg pilnować? Nie zaprzeczam oczywiście, ale jednak warto by się nad tym też zastanowić. Głupio byłoby tam pójść i zobaczyć... nic - skarbiec pilnowany przez jakiegoś "strażnika-złodzieja" był całkiem ciekawym konceptem. Tylko że jakby nie patrzeć, to człowiek który się tam zabunkrował, miał takie same prawa do owego skarbu, co inni poszukiwacze. Nie był w niczym gorszy, a skoro tamci nie mogli sobie poradzić, to tylko ich problem. Kuroia zainteresowało jednak to, że jakiś skarb musiał tam być, a może to właśnie ów wisiorek, który miał odnaleźć?
-Rozumiem... a jakie niby moce ma mieć ten ktoś? Skoro chodzą plotki, to pewnie coś o nich wspominają. No i sprawa jest jeszcze jedna odnośnie zapłaty, bo za darmo to i w łeb nie można dostać - co by się tutaj zgadzało

[Kyoushi]

Wyprawa rangi C
- Sfinks zwany Kuroiem -

  Ukryty tekst

9/42

---

Rozkoszowałeś się herbatką, gdy potrzebowałeś skupić się na swoim zadaniu. Te znachorskie metody leczenia herbatą z cukrem, która była po prostu oparta na efekcie placebo została dawno zastąpiona prawdziwą medycyną, w której skład wchodziła chakra, chakra i jeszcze raz chakra. To dzięki niej unikało się najcięższych obrażeń, a możliwym było także uratowanie życia, gdyż cóż ci po herbacie, gdy nie masz ręki. Rozkoszowałeś się swoim naparem w dalszym ciągu, gdy miałeś jeszcze czas na przemyślenia, gdy w końcu musiałeś skupić się także na swoim rozmówcy, który naprawdę grzecznie zaprosił cię do baru.
Skorzystałeś, bo i dlaczego nie. Byłeś wyręczany we wszystkim, bo w końcu byłeś także zaproszony, stąd gospodarz musiał zająć się wszystkim od A do Z. Mogłeś się przywitać i przedstawić, jednak tego nie zrobiłeś. Twoja kultura podupadała, zdecydowanie, ale co to dla takiego staruszka jak ty. Nie miałeś dobrych przeczuć co do tego co miał do powiedzenia twój rozmówca. No cóż, nie zawsze było tak kolorowo na ile by się chciało.
- Nie jest to wykluczone, ale nie było śmiałka, który sprawdziłby tamto miejsce osobiście, stąd moja prośba do kogoś, kto by sobie z tym poradził. Jeśli się okaże, że to jakiś głupi skorpion to i handlowcy wrócą, a jeśli teoria się okaże prawdziwą, że to jakiś psychol? Wtedy musi być ktoś na tyle silny by się nim zająć, nieprawdaż? - zapytał na spokojnie, popijając swój czaj. Właśnie! To nasuwało się jak nic innego. Czyżby to był poszukiwany przez ciebie skarb? Chyba wypadałoby to sprawdzić.
- Jak tylko wróci wszystko do normalności to spłacimy swój dług w postaci pieniężnej, no i na pewno tak jak wspomniałem, skarb jakikolwiek tam jest pozostaje do twojej dyspozycji drogi panie. Chodzą plotki, że widzi wszystko, wszędzie... Po prostu infiltruje teren non stop, stąd doskonale wie jak pozbywać się swoich przeciwników, ale to nie wszystko... Ponoć gość jest żywym trupem.. Ile w tym prawdy? Nie wiem.

[Kuroi Kuma]

JAKIM CUKREM ZBEREŹNIKU! Tylko i wyłącznie gorzka, bo jak gorzkie, to znaczy że lepiej działa. Wiedziała to każda gospodyni domowa, bez wyjątku. Nigdy nie nie doceniaj mocy gorzkiej, gorącej herbaty (tak jakby po dodaniu cukru całkowicie traciła swoją magiczną moc).
Wracając zaś do głównego wątku, bo to o niego tutaj powinno najbardziej się rozchodzić, to chyba od powstania unii brakowało odważnych ludzi... Naprawdę nie było żadnego chętnego, do sprawdzenia tej hecy? Nie dość, że można było zyskać skarb, to może i nieco rozgłosu na pustyni, bo mogłeś pozbyć się jakiegoś drania. Dwie pieczenie na jednym ogniu, a śmiałków dalej brakowało. Staruszek pokręcił głową, co jego rozmówcy mogło też sugerować, że zadanie jest po prostu trudne i czy Kuroi zamierza się go podjąć. Jak tu być pewien, że Sabaku sobie z tym poradzi? Czy też jest po prostu kolejnym głupcem, który ma się tam dostać i odzyskać skradziony skarb.
-Nie wiem, czy mogę dać gwarancję, że się go pozbędę, ale nie zaszkodzi też spróbować. Cokolwiek by to nie było, lepiej by nie robiło to złego rozgłosu, takiego lepiej unikać - wziął łyczka herbaty - za gorąca jak dla niego, ale taka najzdrowsza, więc trzeba bić przy okazji prawie parząc sobie przy tym podniebienie.
-Nie zachęcasz mnie, wiesz o tym? - uśmiechnął się zadziornie - jak świetnie mieć kogoś, kto wie wszystko, kto obserwuje każdy skrawek terenu. Jeszcze żywy trup, czego chcieć więcej? Ta ciągła obserwacja terenu mogła być podobna do tej, którą posiadał Shikarui. Ten też ciągle obserwował, był ich oczyma na wyprawie pod Iglicę. Jednak to też musiało wykorzystywać chakrę i ciągłe skanowanie całego terenu... szału przecież można dostać!
-Nic to, nie ma co tracić zbyt wiele czasu, więc dopijamy herbatkę i pędzimy w to miejsce - znowu upił łyczka herbaty, tym razem nieco zimniejszej, bardziej zdatnej do spożywania. Oby jego przypuszczenia się spełniły i na miejscu był skryty kryształek. To żaden pewnik, w końcu nikt do środka nie dotarł (w przeciwnym razie ich spotkanie nie miałoby sensu), ale zawsze była ta iskra nadziei, którą trzeba podtrzymywać.

[Kyoushi]

Wyprawa rangi C
- Sfinks zwany Kuroiem -

  Ukryty tekst

11/42

---

Cukier to była pasja Kuroia. Słodził umysłem, słodził słowem i nie słodził herbaty wcale. Mimo, że gorzka, to w sercu była słodka. Herbata była pasją, była hobby, ale była także i życiem. Nie spodziewałby się tego żaden śmiertelnik po kimś takim jak czarnowłosy piaskowy dziadek. Cóż, dywagacje na temat naparu warto zostawić na później, ponieważ sam Kuroń miał wiele do zrobienia. W końcu jego rozmowa nie przebiegała tak jak powinna, a on sam zaczynał się obawiać, że nie sprosta wyzwaniu. Widać było to zawahanie na twarzy. Stał się miękki. Po prostu unikał wyzwań, unikał zdobywania siły. To była słabość czarnowłosego, lenistwo. Trudem było dla Kuroia dojść do toalety, a co dopiero pokonać przeciwnika, który staje się dla niego zbyt silny już z samych opowieści i plotek. Niezwykłym był człowiekiem staruszek.
- Z drugiej zaś strony nie wiemy czy naprawdę istnieje jak wspomniałem, przynajmniej teza by się potwierdziła - powiedział, rozkładając ręce, gdy mówił o rzezimieszku, który coś se tam ubzdurał przy posągu. Nie wiadomą było także czy jest rzeczywiście aż tak niebezpieczny jak wspomniał rosły facet. Może tak, może i nie - w końcu w przeciągu paru dni mierzyłeś się z trójką klanowiczów Kaguya, którzy byli niebezpiecznie pewni siebie i chcieli zrobić z ciebie sito. W końcu nikt nie dał im rady dopóki nie pojawił się el dziadzior. Na wieść, o tym że nie został zachęcony facet nie mógł nic zrobić. Posmutniał nieco, wiedząc, że to zadanie byłoby idealnym wyzwaniem dla Pustynnego Księcia, który na pewno nie wahałby się by je podjąć. Szczególnie w myśl tego, że może tam być wisiorek, na którym chciałby położyć swoje piękne łapska.
- Naprawdę? Już myślałem, że zrezygnujesz! Wspaniale! Odprowadzę cię proszę od miejsca, skąd widać posąg. Tam już sobie poradzisz, pasuje? Nie ruszymy się z wioski, gdybyś pytał... - powiedział, wiedząc, co może się wydarzyć tam na miejscu i jak sobie z tym radzić. Nie wiadomym było jeszcze czy zechcesz ruszać już, czy dopiero za niedługo...

[Kuroi Kuma]

Teza... trafił na naprawdę mądrego człowieka, używającego bardzo mądrych słów. Może powinien też wskoczyć na poziom wyżej i udawać, że jest mądry i wykształcony? Wiecie, okularki, książka pod ręką - nie ważne jaka, ważne żeby była! Może jakieś medyczne rzeczy, których mało kto rozumie, to tym lepiej, bo nikt nie będzie wysuwał jakichś podejrzeń!
-Nigdy nie mów nigdy - wzruszył ramionami, bo w sumie jakby nie patrzeć to zamierzał właśnie sprawdzić tą tezę. Nie potwierdzić, bo trochę to bez sensu, nie był przecież jakimś śledczym, ale właśnie sprawdzić. Jego rozmówca zaś najwidoczniej ucieszył się, że Staruszek zamierza podjąć się tego zadania. Czyżby także był zainteresowany tym, co się kryje w owym sarkofagu? W sumie... kto by nie był? Nawet Kuroi przypisał sobie z góry, że tam musi być ukryty skarb, którego on poszukuje. Żadne legendarne stworzenia, żadne biju, tylko mała błahostka, której akurat on obecnie potrzebował.
-Jest mi to całkowicie obojętne... Byleby się dostać na miejsce. Ruszamy? - popatrzył na jegomościa lekko znudzonym wzrokiem, nie rozumiejąc za bardzo czemu mają się nie ruszać z wioski. W końcu jakby dostał olśnienia na twarzy, a więc to było tutaj! W tej wiosce? Tak blisko, tuż pod noskiem? Zaśmiał się pod nosem, gdy zdał sobie z tego sprawę. Tak proste, a tak trudne.
-W sumie... czemu Ci na tym aż tak zależy? - spytał, gdy już ruszali w trasę. Z jednej strony, by sobie uprzyjemnić czas, który spędzą na rozmowie, z drugiej zaś, by dowiedzieć się co takiego kierowało mężczyzną. Pieniądze, sława, a może jakieś dużo mniejsze, bardziej dobroduszne pobudki jak bezpieczeństwo okolicy, kupcy i takie tam bezsensowne rzeczy. Tam gdzie brakowało bandytów, tam zaraz pojawiali się kolejni, liczący na szybki zarobek. Ciężko było ich wyplenić, bowiem zawsze znajdował się ktoś, kto potrzebował zastrzyku gotówki i nie miał nic przeciwko imaniu się pracom wymagającym bardzo... nikłej moralności.

[Kyoushi]

Wyprawa rangi C
- Sfinks zwany Kuroiem -

  Ukryty tekst

13/42

---

Dla ciebie był mądry, a to zwykły gość z wioseczki. Otóż mówił co wiedział i mówił jak umiał. A nuż jego ojciec był wykładowcą w stolicy Atsui, bo dlaczego nie. Niestety, nie było o czym gadać dalej. Szybko uciąłeś gadkę i wzruszyłeś ramionami. Wiadomym było, że w końcu weźmiesz to zadanie, bo ambicja, mimo że nikła to jeszcze jakaś istniała, pchnie cię do sprawdzenia tego miejsca i tegoż gościa. Z jednej strony to było wyzwanie, z drugiej strony nie ukrywałeś tego, że to wielka szansa byś odnalazł coś czego od dawna szukałeś. Nie tylko ty, ale i cała klepsydra. Nie ma szans byś nie skorzystał, oczywiste. Tymczasem szybciutko zgodziłeś się na przemieszczenie, więc twój kompan delikatnie się uśmiechnął i także dokończył swoją herbatkę i był już gotowy do wyjścia. Proste było to, że musieli ruszyć, a jakże. Gość wstał od stołka i wskazał pewnym krokiem by iść za nim, nie potrzebował do tego żadnych słów.
- Zależy mi na spokoju i na tym by wioska wróciła do normalności. To co się dzieje teraz nie jest dobre. Nie mogę się z tym pogodzić, dlatego próbuję coś zrobić. Więcej niż inni, bo wszyscy to olewają, jednak ja nie zamierzał... Moja rodzina tu mieszka, a ja nie mogę skazać ich na śmierć przez jakiegoś bydlaka, który uszczupla wioskę w dobra i w życie. - powiedział pewnie, zaciskając pięść, a także kierując cię w stronę... Piramidy. To tam po paru godzinach marszu znaleźliście się, gdzieś mniej więcej w odległości kilometra, może dwóch. - Prawdopodobnie wie już, że tu jesteśmy, jeśli jest w pobliżu. Nie pójdę dalej, ale mogę zaczekać. Jak wolisz? - zapytał, wiedząc, że chyba lepiej jakby wrócił do wioski, ale wolał się upewnić...

Zapraszam z kolejnym postem tutaj

[Kuroi Kuma]

Spokój, normalność... na prawdę na to liczyłeś mój drogi? O którą normalność mówisz? To zwykłych ludzi, czy może tych, którzy żyją z wojaczki? Dla wielu nie było innej normalności, niż podążanie za celem, tropienie swojej zdobyczy. Nie wyglądał na takiego, by posądzać go o takie nastawienie, lecz wszystko było możliwe. W każdym człowieku skrywała się ta mroczna strona, do której lepiej było nawet nie próbować się zbliżyć. Kuma nie lubił słowa normalność, bo było ono tak... niedokładne? Nie znaczyło nic konkretnego, do momentu gdy nie nadano mu kontekstu.
-I dlatego oferujesz się z zapłatą dla jakiegoś shinobiego? Odważnie. Albo masz przy sobie sporo gotówki, by wydawać na takie rzeczy. Wiesz, ryzykuje swoim tyłkiem, nie mogę robić tego za darmo jednak - wzruszył ramionami i chciał współczuć temu chłopakowi, ale po prostu nie potrafił. Ludzkie nieszczęście można było spotkać na każdym kroku - większe lub mniejsze. Tutaj nikt nie przymierał głodem, nie był skazany na chowanie swoich dzieci, nie obserwował jak dokonuje się akt zniszczenia. Tylko jakiś samotny głupiec, który zamknął się w skarbcu i nikogo tam nie dopuszczał. Łowcy skarbów byli jak bandyci... musieli liczyć się z ryzykiem zawodowym, że prędzej czy później ktoś także będzie chciał dotrzeć do ich znaleziska i nie będzie to przyjemna rozmowa przy herbatce. Wyruszyli (jednak) kawałek za wioskę. Nie było to daleko, ale na pustyni odległości wydawały się większe przez obecność piasku.
-Skąd ta pewność? Musiałby mieć wszystko pod stałą kontrolą... biedny człowiek, oj biedny. Za to Ty... cóż, wybacz, ale na wiele mi się tutaj nie zdasz. Leć do domu, odpocznij, zajmij się wioską i tak dalej - machnął ręką olewacko, by człowieczek po prostu sobie już poszedł. Jego obecność może i była miłą odmianą, ale wolał nie ryzykować tego, że będzie musiał się martwić nie tylko o swoje, ale i o czyjeś dupsko. Kuroi rozejrzał się, popatrzył na piramidy. Dostojne, ogromne budowle.
-Fajne miejsce - skomentował sobie pod nosem szukając wspomnianego wcześniej wejścia, pod które miał go podprowadzić zleceniodawca, ale się spyniał i jednak stwierdził że nunu, nie bedem. Podrapał się po głowie - gdzie bym się schował, gdybym był wejściem prowadzącym do skarbu

[Kyoushi]

Wyprawa rangi C
- Sfinks zwany Kuroiem -

  Ukryty tekst

15/42

---

Mogłeś i to robiłeś - przemyślałeś wszystko co powiedział twój rozmówca. Dla ciebie to wyglądało na mrzonki i czcze gadanie. W końcu dla ciebie to był chleb powszedni. Wykonywanie zadań i granie pod publiczkę dla władz swojej prowincji, co więcej, aktualnie to nawet nie prowincji, a całej Unii Pustyni. Nie byłeś przekonany do jego słów, więc musiałeś pomyśleć o czymś innym, a nawet zagadać o co chodzi facetowi, rosłemu, a jednak tak łagodnemu.
- O zapłacie już rozmawialiśmy. Wszystko jest ustalone i ja dotrzymam słowa. Bez pomocy jakiegoś shinobiego to się nie skończy, a jak widzisz nie odwiedzają nas za często shinobi... - miał dokończyć kto był ostatnim, jednak nie miał już okazji, bądź po prostu nie chciał mówić. Ile można mówić w końcu o Asahim, synu tejże rzeki, przy której leżała ów wioseczka. Jak zawsze zrobiłeś jedno - wzruszyłeś teatralnie ramionami, jakby to było dla ciebie nic. Albo coś klasycznego.
Przemierzone kilometry dawały się we znaki w tym słońcu, mimo że było to jeszcze słoneczko wiosenne, nie prażyło jak to podczas lata, gdy wypalało dziury w ubraniach. Nie było najgorzej, a tacy ludzie jak wy - ludzie pustyni, świetnie sobie z nim radzili, nie reagując na bodźce i pot, który miał prawo się pojawić przy takim wysiłku organizmu. Marsz był całkiem zgrabny i powabny, przez co dotarłeś do swojej destynacji całkiem sprawnie. - Dziękuję. Będę oczekiwał twojego powrotu w tej samej knajpie. Do zobaczenia! - powiedziawszy pochylił głowę i ruszył na powrót do wioski. Ty miałeś czas by się rozglądnąć co tutaj w ogóle było. Ogromne budowle jak piramidy zawsze robiły wrażenie, tylko jak do nich wejść? Podpowiedzią był na pewno wschód oraz zachód słońca - to dzięki niemu padało tam słońce, a gdzie mogło być wejście, gdzieś też musiało być wyjście. Znajdowałeś się akurat od strony południowej piramidy.



Zapraszam z kolejnym postem tutaj

[Satoshi]

---

Poprzednia lokacja

---

Gorące wiosenne słońce padało wprost na blizny młodego shinobi, gdy wędrował przez pustynię. Ostatnie tygodnie upłynęły mu na monotonnym, codziennym treningu, podczas którego wypruwał sobie żyły, starając się zwiększyć swoją siłę. Zatracił się w tej czynności zupełnie, aż wczoraj rano doszedł do wniosku, że potrzebuje krótkiego odpoczynku zarówno od pełnego zgiełku Kinkotsu, jak i swojego ulubionego kawałka pustyni, w którym zwykł trenować. Zmiana scenerii, tempa życia mieszkańców, to właśnie to, czego teraz mu było trzeba. Osada zarządzana przez ród Sabaku była iście wspaniała, jednak ostatnie przygody Satoshiego ze strażnikami spowodowały, że chciał zaznać przygody i przyjemności związanej z samotną eksploracją. Obejrzał na szybko parę map i wybrał na cel swojej podróży małą osadę noszącą swoją nazwę po znamienitym członku klanu Sabaku - Asashi Ichirou. Wstyd było przyznać, ale shinobi niewiele wiedział o członkach swojego klanu, nie wychowywał się w "towarzystwie" a po jego dołączeniu skupiono się na treningu i wpojeniu zasad, a nie wiedzy. Satoshi zawsze nad tym ubolewał, a spotęgowało to uczucie ostatnie spotkanie z młodą kunoichi - Chirinharu, która niejako wyśmiała młodego Sabaku za brak wiedzy o swoim klanie. Gdzie więc można było ukradkiem zaczerpnąć informacji o sławnej osobie, jeśli nie w osadzie nazwanej na jego cześć. Spakował się więc i skoro świt wyruszył w podróż. Rozważał nawet podróżowanie w nocy, ciągły ruch uchroniłby go przed zgubnym zimnem pustynnej nocy, ale jednak dał sobie jeszcze trochę czasu na wypoczynek przed wyruszeniem. Mięśnie długo regenerowały się po trudach treningu. Wędrował już drugi dzień przez piaski, przeczekując największy skwar wiosennego słońca w rozrzucanych tu i tam wzdłuż szlaku oazach i skupiskach skał, gdzie znaleźć mógł odrobinę cienia. Dziś jednak jego podróż dobiegła końca, jego oczom bowiem ukazała się wioska Asashi. Nie mógł zbłądzić, wzdłuż gościńca umieszczone były drogowskazy, to na pewno jest miejsce, którego odwiedzenia zapragnął. Niedługo później przechadzał się już uliczkami, chłonąc rozmowy mieszkańców, cieszył się wilgotniejszym niż w innych miejscach w Atsui powietrzem. Płynęła tędy rzeka, może niezbyt duża, ale wystarczająca do tego, by okolica zazieleniła się przyjemnie. Satoshi odprężony wędrował główną ulicą osady i rozglądając się z zaciekawieniem po straganach, nasłuchiwał, licząc że usłyszy jakieś ciekawe plotki i historie o Seininie Ichirou. Chyba jednak nieco się w tym zatracił, przestał bowiem zwracać uwagę na to, gdzie idzie i w efekcie zderzył się z jakimś przechodniem -Przepraszam najmocniej! - rzucił szybko, odwracając się, by spojrzeć na osobę, którą potrącił.

[Shinsu]

Poprzedni temat: https://shinobiwar.pl/viewtopic. ... 81#p178781

Przemierzając trasę między Tsurai a Atsui Shinsu miał czas odetchnąć od przygód, jakie mu się przydarzyły w ostatnim czasie. Zaginiona karawana, porwania, podróż do dziwnego lasu - w krótkim czasie chłopak miał więcej wrażeń, niż przez całe swoje dotychczasowe życie. Czując falę zmian, jaka nadchodziła postanowił pójść za ciosem i wybrał się do innej prowincji po raz pierwszy opuszczając swoje rodzinne strony na dłużej. Choć nie spieszył się za nadto, bo jednak pewna ospałość w czynach była dosyć silna zakorzeniona w jego naturze. Wiedział jednak, że jeśli nie zacznie działać, to może już nigdy nie będzie dobrej okazji by zobaczyć coś więcej, niźli tylko okolice własnej osady.

Trasa, którą poruszał się już w Atsui była dosyć przypadkowa. Przemieszczał się od wioski, do wioski szukając czegoś ciekawego i choć od czasu do czasu pytał miejscowych wieśniaków o to, co można interesującego tutaj zobaczyć, to nie udało mu się za bardzo niczego dowiedzieć. Informacje, które otrzymywał być może mogły być interesujące dla pytanych, ale z całą pewnością mijały się z zainteresowaniami Douhito'a. Podróż wijąca się wężykiem po całym Atsui zaprowadziła chłopaka w końcu do dosyć ciekawego, jak dla mieszkańca pustyni, miejsca. Miejscem tym była wioska o dosyć nietypowej cesze - otóż przepływająca tędzy podziemna rzeka sprawiała, że ziemia była zdatna pod uprawy, dzięki czemu mieszkańcy mogli uprawiać niewielkie pola uprawne.

Shinsu postanowił zatrzymać się na jakiś czas w tym miejscu by odpocząć, gdyż podróż zaczynała dawać mu się we znaki. Pierwszy wieczór minął mu tak szybko, że nawet tego nie zauważył, w związku z czym spać poszedł późno w nocy i obudził się dopiero późnym rankiem. Przechadzając się po targu, na którym zaopatrzył się w kilka daktyli w ramach śniadania kontynuował zwiedzanie tej dziwnej osady. Jako, że jego spacer trwał już dobre dwie godziny zatrzymał się, by zakupić na targu coś, czym mógłby zaspokoić swoje pragnienie rozważając w głowie czy lepiej będzie zaopatrzyć się w zwykłą wodę, czy może lepiej kupić jakiś soczysty owoc zabijający pragnienie swym sokiem. Nie zdążył jednak nic zdecydować, gdy jakiś przechodzień wpadł na niego wytrącając go z zadumy nad najlepszym zakupem.

Gdyby Shinsu był mniej spokojny, miał bardziej nerwowe doświadczenia - na ten przykład parałby się pracą dla mafii - pewnie sięgnął by po nóż. Tej reakcji na drodze stały jednak dwie zasadnicze przeszkody. Po pierwsze Shinsu nie miał noża. A po drugie w tej chwili gdyby próbował po niego sięgnąć to i tak szybszym refleksem wykazałby się chromy jogin bez rąk sięgający po nóż w kieszeni stopami, więc lepiej było jednak wybrać opcję pokojową - "Kurde, facet. Co jest?" - rzucił zanim zdążył w ogóle zobaczyć kto na niego wpadł zakładając, że nie ma takiego powodzenia, by delikwent okazał się blondynką o dużych oczach - "Nic nie szkodzi. Ale trochę uważaj gdzie chodzisz" - dodał po chwili już bardziej przytomny.

  Ukryty tekst

[Satoshi]

Satoshi ujrzał przed sobą flegmatycznego jegomościa w białym płaszczu i żołnierskich butach. Dosyć niecodzienny dobór garderoby, biorąc pod uwagę sposób ubierania się mieszkańców pustynnych prowincji. Przy drugim spojrzeniu, tym razem przyglądając się nieco dokładniej, Sabaku zrozumiał, dlaczego ów przechodzień się tak właśnie ubierał. Jego twarz i postura była tak pospolita i niczym się nie wyróżniająca, że nietypowy ubiór był chyba jedynym sposobem na, choć częściowe wyróżnianie się z tłumu. Oczywiście istniała możliwość, że chłopak, na oko w wieku Satoshiego, jest cudzoziemcem z którejś z graniczących z Unią krain, ale shinobi szybko odrzucił ten pomysł, bo zauważył jedną szczególną cechę, mianowicie lekko rozchylone usta na dłoniach przechodnia. Znaczyło to bowiem, że należał on do klanu Douhito, jednym słowem, był politycznym sojusznikiem Sabaku.
-Najmocniej przepraszam, zamyśliłem się i jakoś tak wyszło - powiedział Satoshi, uśmiechając się lekko, po czym wskazał podbródkiem na dłoń nieznajomego - w ramach rekompensaty z chęcią postawię, goszczącemu w Atsui przedstawicielowi klanu Douhito, coś, co ugasi pragnienie, Amaterasu nie oszczędza nas dzisiaj. - po tych słowach shinobi ukłonił się delikatnie i dodał - jestem Sabaku no Satoshi. To co, dasz się namówić na wizytę w karczmie?- zaproponowane miejsce nie było może zbyt finezyjne, ale tak jakoś wyszło, że na szybko nic innego nie udało się Satoshiemu wymyślić, a miał ochotę porozmawiać z gościem pochodzącym z innej prowincji.

[Shinsu]

Słoneczne południe, jak to na Pustyni bywa, dawało się we znaki nawet mieszkańcom Samotnych Wydm. Ostre słońce i brak chmur zapewniały, że piach wokoło nabierał wysokich temperatur, co wzmacniało uczucie gorąca nawet dla tych, którzy cieszyli się cieniem oraz bliskością nietypowej rzeki. Czy jest ktoś, to w takich okolicznościach przyrody odmówiłby darmowego, chłodnego piwa? Oczywiście, że nie ma, tak więc i Shinsu z niespotykanym u niego entuzjazmem zgodził się na propozycję - "O! Jasne! Czemu nie? Darmowe piwo zawsze mile widziane. Ja jestem Shinsu Douhito, miło poznać" - przedstawił się przedstawicielowi klanu Sabaku - "Tak się składa, że akurat szukałem sposobności, by się czegoś napić, tak więc w zasadzie w dobrym momencie na mnie wpadłeś" - zażartował oddając inicjatywę znalezienia odpowiedniego miejsca przybyszowi.

  Ukryty tekst

[Satoshi]

Sabaku nie tracąc czasu, rozejrzał się po okolicy, wybierając najlepiej rozgarniętą osobę w zasięgu kilkunastu kroków. Podszedł do grubawego jegomościa, prowadzącego jakiś stragan z glinianymi naczyniami na wystawie i zapytał: -Witaj dobry człowieku, wiesz może, gdzie tu można się napić dobrego piwa? - na tak proste pytanie padła równie prosta i szybka odpowiedź. Satoshi ruszył więc we wskazanym kierunku, dając nowo poznanemu shinobi'emu znak, aby za nim podążył. Jeszcze w drodze spytał w celu podtrzymania rozmowy: -Coż to sprowadza Cię w te strony, jeśli wolno spytać? Jak się podoba okolica?- odpowiedzi wysłuchał już wchodząc do gospody. Dał znak Shins'owi, aby usiadł przy wolnym stole, po czym sam ruszył do baru, wracając po chwili z dwoma kuflami pełnymi ciemnego, apetycznie wyglądającego piwa. Jeden z kufli postawił przed członkiem klanu Douhito, następnie rozsiadł się na krześle naprzeciw, by w komforcie kontynuować rozmowę.

[Shinsu]

Jak się okazało Sabaku mimo zaproszenia Shinsu'a na piwo nawet nie wiedział, gdzie można się go napić, jednak okazał się na tyle obrotnym człowiekiem, że bardzo szybko rozwiązał ten problem pytając przechodnia o drogę. Co prawda Shinsu również mógłby powiedzieć, gdzie mają iść, bo w sumie przecież gdzieś spał od poprzedniego dnia, ale niepytany postanowił się njie wychylać z podpowiedzią. W drodze do celu nowopoznany shinobi zagaił rozmowę pytając, w jakim celu Douhito przybył do Atsui. I było to dobre pytanie, na które on sam nie znał dokładnej odpowiedzi - "Hmmm" - zamruczał w akcie namysłu gładząc swoją brodę ręką - "W sumie ciężko mi odpowiedzieć na to pytanie. Od dłuższego czasu zamierzałem udać się w jakąś podróż, ale nigdy nie umiałem się na nią zdecydować. Aż kilka dni temu rozpoczął się w moim życiu prawdziwy korowód przygód i niespodzianek. Poczułem, że jak nie wyjadę z Tsurai teraz, to już nie wyjadę nigdy, a jednak chciałbym zobaczyć trochę świata. To też prosto z ostatniej misji ruszyłem tutaj, do Atsui na spotkanie z dziką przygodą. A co Ciebie sprowadza w te okolice? Wioska wydaje się spokojna, zakładam więc, że jesteś tu raczej w celach prywatnych?" - odbił piłeczkę, by nie być jedynym, który spowiada się ze swoich zamiarów. Zanim jednak zdążył usłyszeć odpowiedź doszli do karczmy, w której Satoshi poszedł zamówić napitki, a Shinsu zorganizował stolik. Gdy tamten wrócił chłopak postanowił powtórzyć pytanie - "To jak? Co Ciebie sprowadza w te strony?"

  Ukryty tekst