Szli sobie grzecznie dalej, tunelem. Wybuchy nijak nie mogły się przeciwstawić piaskowi, a nawet gdyby, to i tak trzymał się od niego w bezpiecznym dystansie, by nic go nie przebiło bez szansy na reakcję. To było piękne zdolności klanowych Sabaku, że były użyteczne w każdych warunkach. Stworzenie tarczy pomiędzy sobą i wrogiem, tarczy która mogła zatrzymać bardzo wiele, która była wręcz jak obrona nie do przebicia, a przy okazji można było ją wykorzystać do ataku. Brakowało jednak czegoś jeszcze - a dokładniej wiedzy, którą to posiadała Misae. Jej zmysł wyczuwania ludzi był wręcz zbawienny, bowiem nawet za taką kolumbryną mogli dalej poruszać się do przodu, nie musieli za bardzo reagować na to, że ktoś stał w tunelu, po prostu pozbyć się go na oko. Gdzie był problem, by piaskiem przygwoździć kogoś tak, by nie miał chociażby najmniejszej szansy na obronę? Nie potrzebował precyzyjnego uderzenia, nie gdy miał po drugiej stronie ścianę, a przeciwnik nie miał gdzie uciekać.
Popatrzyła na niego, on na nią. Na krótki moment ich spojrzenia się spotkały. Uśmiechnął się też krótko, odwzajemnił gest. Doceniał to, że jest bardziej jak użyteczna, że może być tym towarzyszem, który mocno przechyla szalę, chociaż samemu pewnie nie jest stanie zrobić zbyt wiele. Naginata bez przypiętego na końcu ostrza stawała się po prostu długim kijem. Króciutkie ostrze zaś samo nie było zbyt groźne. Połączenie jednak stanowiło naprawdę śmiercionośną broń, której ciężko było się przeciwstawić i tak właśnie pewnie czuli się Ci, którzy strzegli tunelu. Piękna i Bestia w akcji, brakowało tylko Kjosza przebranego z czajniczek, śpiewającego serenady.
-Jest to okropne, wiesz o tym, prawda? - zapytał się jej poważnie, po czym nie wychodząc za zakręt po prostu puścił swój piasek w owe miejsce, by całą swoją siłą, całym naporem rozwaliło to, co było dalej. Jeżeli był tam wróg, to powinno go to zmiażdżyć. Chciał odwdzięczyć się tym samym. Nasze jegomość chciał ich zalać wodą? No to on zaleje go piaskiem, który rozszaleje się za zakrętem i pozwoli im spokojnie przejść. Po tym wszystkim wychyli się, by sprawdzić czy cel został wyeliminowany, czy może jeszcze ma jakieś wątpliwości i trzeba go wyjaśnić. W jego słowach zaś czuć było nie co żalu. Żalu wyrażonego dla ludzi, którzy nijak nie mieli nawet za bardzo jak reagować. Wiedziała wszystko, chociaż niestety musiała widzieć swój cel, by złapać go w iluzję. Nadal jednak mogła być jego zmysłem, mogła wskazać mu konkretne miejsce, gdzie powinien uderzać. Okropnym było to, jak potężna jest ta zdolność. Im dalej szli, tym bardziej zdawał sobie z tego sprawę, że to właśnie informacja jest kluczem do wygranej.
-Udało się, czy nasz koleżka jeszcze stawia opór? - dopytał jeszcze Białowłosej, by potwierdzić czy mogą już wyjść zza winkla, czy może jednak potrzeba czegoś jeszcze.
Ukryty tekst
