Okolice Watarimono

[Ao]

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Misja rangi D
1/15 Zima. Mieszkańcy Yinzin bardzo dobrze wiedzieli, że podczas tej pory roku wszelakie podróże są dużo trudniejsze niż zazwyczaj. Zaspy śniegu, które zawsze dawały się we znaki teraz były jeszcze większe i sprawiały jeszcze więcej problemów. Kto by w ogóle chciał wyściubiać nosa podczas takiej pogody? Ano tam gdzie jedni śpią, to inni zyskują, nieprawdaż? Jednak tam gdzie jest zysk, najczęściej jest i ryzyko. Czego jednak nie robi się dla pieniędzy?
Był to dzień jak każdy inny. Zimno, piździło niesamowicie, przeszywający wiatr dawał się całkiem mocno we znaki. Na szczęście Ao był całkiem odporny na takie warunki panujące na dworze. Jego ciało przez wieloletni trening zahartowało się na tyle, że ten chłód tak na prawdę mu nie przeszkadzał, a przynajmniej nie w takiej ilości. Samuraj zapewne szedł sobie spacerkiem jednym ze szlaków, który prowadził do lub z Watarimono. Nie było on zbyt często używany ze względu na porę roku jaką mieli, ale wiadomym było, że ludzi chcących zmienić swoje położenie na pewno nie zabraknie. Przed młodym Ao było na pewno jeszcze kilka dni drogi do głównej osady, ale jeśli mu się poszczęści to znalazłby po drodze jakąś wioskę, w której mógłby się zatrzymać. Rozmyślania, które na pewno zajmowały głowę Ao nagle przerwały krzyki, nie był to jednak krzyki przerażenia, oj nie. Dało się powiedzieć, że jest to głos kogoś, kto jest na prawdę zdenerwowany.
-Nosz, kurwa! Ja pierdole!- dało się zrozumieć pośród innych słów wypowiadanych zdecydowanie szybciej, a głos dochodził zza pobliskiego pagórka. Wystarczyło jedynie wspiąć się trochę, aby dostrzec źródło tej wspaniałej melodii dochodzącej do uszu samuraja.

???

[Ao]

Zima. Śnieg, mróz i zimno. Ale Ao specjalnie to nie przeszkadzało. Nie czuł tego zimna - albo raczej czuł, ale nauczył się z nim żyć. W końcu od urodzenia wychowywał się w górskich rejonach, gdzie było to normą. Dodatkowo był Shinobi - i to trzeba podkreślić - bardzo wytrzymałym Shinobi. Hartowanie ciała i ducha było dla samuraja podstawą istnienia, a młody Tsuki nie zaniedbywał swojego treningu. Musiał być gotowy, zawsze i wszędzie, nawet w tak pozornie bezpiecznym miejscu, jak to. Pomimo, że znajdował się na szlaku nieopodal Watarimono, to wbrew temu co przekazywała władza, nawet w Yinzin bywało niebezpiecznie. Bandyci znajdywali się w każdym zakamarku znanych im ziem i czyhali na nierozważnych kupców, czy podróżnych, którzy zaryzykowali samotną podróż. Poza nimi - zwierzęta. Niedźwiedzie, wilki i wszelkiego rodzaju inne bestie, wychodzące na żer, traktujące ludzi jak ofiary. Drapieżniki, które nie zawahają się przed atakiem. Do tego wszystkiego potrzeba było ochrony. Ochrony, którą na wyspach zapewniali samurajowie. A będąc samurajem, trzeba było liczyć się z ciężką pracą nad samym sobą. Trzeba było odbywać długie i żmudne treningi, ale to właśnie dzięki nim samurajowie mieli opinię silnych i niezłomnych ludzi.
Tak też było tego dnia, gdy przebywając w okolicach Watarimono po prostu sobie truchtał - ot zwykły bieg. No, może nie taki zwykły - bieganie w zimę, przy minusowej temperaturze, wymagało naprawdę dobrego przygotowania i odpowiednio przystosowania do takich warunków. Ale w przypadku bruneta - nie było absolutnie żadnej różnicy, między takimi spacerkami w dwudziestu, a minus-dwudziestu stopniach. Zresztą normą dla samurajów było to, że patrolowali takie szlaki. W końcu na Yinzin to oni stanowili i egzekwowali prawo. Ao łączył więc obowiązki z treningami (które, jakby tak pomyśleć, tez był obowiązkiem...), ciągle dążąc ku doskonałości. Ale tym razem nie zdążył się nawet dobrze rozgrzać, kiedy coś wyrwało go z rytmu i rozproszyło.
Przekleństwa rozniosły się głuchym echem po okolicy. Dobrze, że nie byli w górach, bo jeszcze by na nich jakaś lawina spadła, czy coś. Ao zmrużył oczy, próbując wyciszyć jeden ze swoich zmysłów i przenieść uwagę na drugi - by zlokalizować źródło hałasu. Szybko zorientował się, że krzyki dobiegają zza pobliskiego pagórka. Nie potrafił jeszcze w sumie określić, czy ma do czynienia z mężczyzną, czy kobietą, ale sądząc po słowach, które padały z ust, byłby gotów założyć się o dobrą sake, że ma do czynienia z chłopem.
Oczywistym było, że zmienił swój plan na najbliższe chwile. Skoro ktoś przeklinał, to znaczy, że był pod wpływem emocji. A jeżeli był pod wpływem emocji, to znaczy, że coś złego się stało. A jeśli coś złego się stało - od tego byli samurajowie, by pomóc. Ruszył więc za pagórek by zobaczyć, z czym ma do czynienia.

[Toshiro]

Misja rangi D
3/15 Dorastanie w takich warunkach pozytywnie wpływano na rozwój organizmu i Ao był tego doskonałym przykładem. Typowy wychowane górskich rejonów. W takich również nie brakło bandytów, więc nawet jeśli ktoś nawoływałby pomocy to trzeba było zachować niesamowitą ostrożność. Ile to razy ktoś padł ofiarą takiej zasadzki? Ludzie uciekali się do na prawdę podłych podstępów wysyłając nawet biedne dzieci za kilka drobniaków. Tym razem jednak to samuraj po prostu postanowił zainteresować się sceną odgrywającą się nieopodal. Okolica mimo wszystko była całkiem cicha, więc dźwięk rozchodził się bez większego problemu. Z pochmurnego nieba na szczęście nie leciał biały puch, aczkolwiek pomimo tego okolica była bardzo zaśnieżona po ostatnich, intensywnych opadach. Czasem zawiał wiatr, który mógł trochę przeszkadzać w usłyszeniu niektórych słów.
W międzyczasie Ao, niestrudzony, śnieg "po pachy", a ten sobie truchtał w najlepsze jak gdyby nigdy nic. Gdyby ktoś przyglądał mu się z boku, zapewne pomyślałby, że jest wariatem. Kto w końcu biega w takie zimnisko? Być może mogło z tego wyniknąć jednak coś dobrego, ponieważ wspinając się na pagórek dostrzegł wóz, na którym siedziała dwójka osób zwróconych ku siebie i ewidentnie głośno dyskutujących. Zdecydowanie byli to mężczyźni. Ciężko było określić cokolwiek więcej, ponieważ oboje byli opatuleni grubymi płaszczami, a na ich głowach znajdowały się skórzane czapki. Sam wóz był dość pokaźny, zaprzęgnięty w dwa konie. Na samym wozie zaś sporo skrzyń i beczek. Tak na prawdę nic ciekawego.
-Kurwa, Ryu! Mówiłem Ci debilu jeden, żebyś nie jechał tym szlakiem, bo przecież tamten kupiec mówił, że zaśnieżony i nie da rady praktycznie przejechać, a Ty się uparłeś, że dasz radę i teraz mamy. Brawo! Teraz złaź z wozu, pchaj go i módl się, żebyśmy ruszyli.- dało się słyszeć już zdecydowanie wyraźniej gdy Ao powoli zbliżał się ku dwójce osób. Drugi z nich ewidentnie nie pocieszony wymamrotał coś pod nosem, oddał lejce i zszedł posłusznie, a następnie udał się na tył powozu. Niestety wyglądało na to, że połączone siły koni i Ryu nie dały rady wydostać wozu z zaspy, w którą wpadł. Po krótkiej chwili mężczyzna siedzący we wozie skierował w końcu swoją głowę w kierunku Ao ewidentnie go dostrzegając.
-Halooooo!- krzyknął machając w kierunku bruneta. -Potrzebujemy pomocy!- równie dobrze samuraj mógł przecież okazać się bandytą, ale chyba wyglądało na to, że byli w sytuacji bez wyjścia i już więcej nie mieli do stracenia, więc chyba warto było zaryzykować, nieprawdaż?

???

[Ao]

Samuraj - tak jak zresztą Shinobi - zarabiał całkiem przyzwoite pieniądze. A może wręcz nieprzyzwoite - bo nieprzyzwoicie wysokie. W końcu ludzie potrafili dostać równowartość półrocznej pensji chłopa za ściągnięcie kota z drzewa albo obranie ziemniaków za pomocą katany. Ale skoro był popyt to była i podaż. Ludzie najzwyczajniej w świecie czuli się lepiej, gdy ich sprawami zajmowali się doświadczeni ludzie, a nie byle hołota. Czuli bezpieczeństwo i poczucie, że misja (jakakolwiek by ona nie była) zostanie wykonana z należytą sumiennością i troską.
Zimno? Ból? Ao mógłby mieć odciętą rękę i nawet by nie pisnął. Lata treningu i zgarnianie wpierdolu od małego na coś się przydały - teraz potrafił trzymać język za zębami i nie narzekać na swój los. A taki właśnie był los samuraja z Yinzin - cholernie lodowaty. I może faktycznie, dla jakiegoś obcokrajowca byłby to dziwny widok, ale dla wojowników z wysp było to względnie normalne. Gdzieś musieli ćwiczyć - a że wszędzie był śnieg, to marznęli. I nie narzekali - bo najzwyczajniej w świecie nie mieli innego wyboru. Te tereny były cholernie nieprzyjazne dla człowieka, ale ludzie musieli się dostosować. A przynajmniej ci z nich, którzy dbali o bezpieczeństwo. A Ao należał do Tsuki. Działał w gorszych warunkach.
Krzyki narastały, gdy zbliżał się do końca pagórki. Teraz miał już pewność - mężczyźni. Wiozący coś. Nie wiedział co, ale musiało być cholernie ciężkie, skoro konie i dwójka dorosłych mężczyzn nie potrafiła przejechać przez zaspę. Brunet spoglądał się na nich, stojąc na pagórku z założonymi rękoma. Czekał, aż skończą przeklinać i się uspokoją. Jednocześnie wypatrywał przy nich jakichś cech, po których mógłby określić ich przynależność - czy to klasową, czy to klanową. Nie wiedział, czy ma do czynienia z tutejszymi, czy jakimiś przyjezdnymi. Bacznie ich również obserwował, szukając ewentualnej broni przypiętej do pasa, czy innego sztyletu schowanego w cholewie buta. Przesada? Jego kuzyn, który kiedyś dostał kosę w żebra by się z tym nie zgodził. Lepiej było być przezornym - nic to nie kosztowało, a mogło uratować życie. Oni mogli uważać go za bandytę - a on ich.
- Halo. - odpowiedział chłopak, wcale się nie wydzierając. Patrzył za to na nich, mrużąc oczy. Trudno powiedzieć, czy z zażenowania, czy po prostu raziła go biegl śniegu. - Widzę. - powoli zaczął schodzić w ich kierunku. Po Ao od razu było widać, że jest samurajem. Ba - miał to wręcz wypisane na ubraniu. Dwa półksiężyce skierowane w dół - symbol rodziny Tsuki. Ao bez skrempowania podszedł do wozu i jak gdyby nigdy nic, podniósł płachtę przykrywającą towar, żeby sprawdzić, co wiozą. W końcu pracował w wywiadzie i nie wypadało, żeby pomagal przestępcom. - Dokąd jedziecie? - zapytał, gdy już spojrzał, co tyle waży, że tyle ludzi i zwierząt nie potrafi sobie z tym poradzić. - Zobaczymy, co da się zrobić. - rzucił krótko i zobaczył, jak ma się sytuacja z kołami.

[Toshiro]

Misja rangi D
5/15 As wywiadu. Tak na pewno chciałby nazwać się Ao. Czy rzeczywiście tak było? Zdecydowanie dawało mu się to jednak we znaki i do każdego podchodził podejrzliwie. Nic dziwnego, ponieważ w tych czasach na każdym kroku mogło czekać na nas jakieś zagrożenie i to nawet ze strony, której moglibyśmy się nie spodziewać. Na wstępie rekonesans. Przyglądając się mężczyznom nie dostrzegł żadnych znanych mu symboli czy to na ubraniach czy w innym miejscu. Oprócz tego broń, przede wszystkim broń. Nie była ona nigdzie widoczna, a do cholewy buta jednego i drugiego pana to chłopak chyba musiałby zajrzeć z bliska żeby mieć pewność, bo ciężko było mu ocenić czy było tam coś upchnięte czy nie. Gdyby nie to, że akurat przestało wiać w momencie gdy samuraj mówił to zapewne dwójka mężczyzn, a przynajmniej ten, który go wołał raczej by go nie usłyszał. Bez większego pardonu podszedł do wozu i podniósł bez pytania płachtę. A co pod nią? Nic odkrywczego. Skrzynie i beczki. To co dało się dostrzec z dystansu.
-Halo, halo. Panie, co pan robi?- mężczyzna na pozycji woźnicy podniósł się i zaczął machać lekko rękami na znak żeby Ao przestał. Nawet jeśli ktoś nie miał nic do ukrycia to taka bezpośredniość była czasem dziwna i mogła być źle odebrana.
-Jedziemy do wioski Tsurui, jakieś cztery dni stąd. Robiliśmy większe zapasy wina, sake i innych takich w Watarimono do karczmy, którą prowadzimy, a pech chciał, że znaleźliśmy się tu i teraz z wozem w pierdzielonej zaspie. Pomożesz dwóm starszym panom, młodziku? Oczywiście coś tam ci kopsniemy. W ogóle to nazywam się Uetake Yoichi, a Ciebie jak zwą młodzieniaszku? Tamten z tyłu to mój młodszy brat, Ryu.- powiedział i parsknął na sam koniec śmiechem. Sytuacja z kołami... Cóż. Nie wyglądało to zbyt dobrze. Wóz był lekko przechylony na prawą stronę, a oprócz tego praktycznie całe koła były w śniegu przez co nie było widać podłoża, na którym teraz znajdował się wóz. Najprawdopodobniej wpadł w jakiś rów. Drugi mężczyzna jedynie skinął ci głową, gdy pojawiłeś się obok niego sam zaś miał śniegu praktycznie do pasa i teraz stał oparty jedną ręką o ich furę. Obchodząc wóz dostrzegłeś też ślady, które z początku były proste, a potem zaczęły skręcać coraz bardziej w prawo aż do miejsca gdzie właśnie znajdował się cały ładunek. Być może wystarczyło mocniej popchnąć, aby po prostu z pomocą koni wyciągnąć go z tej dziury? Kto to wiedział, być może dałoby radę jakoś to obejść, aczkolwiek Ao jako silny samuraj być może dałby sobie z tym radę, nieprwadaż?

???

[Ao]

Asem wywiadu z pewnością była jego matka. On ledwie zaczynał - gdzież mu było do rodzicielki, która w swoim życiu niejedno widziała? Cóż. Prawda była taka, że szpiegom-kobietom było łatwiej. Świat, a zwłaszcza Yinzin, był zdominowany przez mężczyzn. To oni pełnili znaczącą część najważniejszych funkcji, płeć piękną często uważając za słabsze. Wedle Ao - niesłusznie. To faceci byli słabi i głupi, podatni na manipulację. Często wystarczyło zaświecić cycem, a banda napalonych warchlaków była na każde skinięcie palcem. Czy jego matka to robiła? Cóż. Brunet nie miał pojęcia i... chyba nie chciał nawet wiedzieć. W jego oczach Sayuri była dumną samurajką, tworzącą stabilny związek ze swoim mężem. A co się działo poza domem, zostawało poza domem. Taką zasadę wyznawali wszyscy z rodu Tsuki. Ich zawód często wymagał poświęcen i wyrzeczeń, nie do zaakceptowania w rodzinach samurajskich. Nie do zaakceptowania w jakichkolwiek rodzinach.
- Ściągam płachtę. - odpowiedział Ao. Brzmiał na szczerze zaskoczonego pytaniem zadanym mu przez mężczyznę. Spojrzał na niego, raz jeszcze upewniając się, czy facet przypadkiem nie jest niewidomy. Wydawało mu się, że to oczywiste, co robi. Ale jeżeli chciał odpowiedzi - to proszę bardzo. Ao był bardzo bzpośrednim człowiekiem.
Mężczyźni nie byli uzbrojeni, a z cholewy nie było widać jelca broni - zapewne faktycznie byli to kupcy, a nie jacyś bandyci, którzy zamordowali tych pierwszych i teraz szukają pomocnika za frajer. Tak jak było wspomniane - może to i lekka paranoja, ale lepiej było być paranoikiem, niż być martwym.
- Tsuki Ao. Samuraj. - brunet ukłonił się lekko mężczyznom. Lekko, na przywitanie. Nie byli kimś, kto zasłużył na kłanianie się w pas. Natomiast odrobinę kultury trzeba było przejawić nawet w kierunku niższej od siebie kasty. Tego wymagały zasady.
- Faktycznie. Problematyczna sytuacja. Spróbuję pomóc. - powiedział w końcu, gdy obejrzał cały wóz. Sprawa wyglądała dość nieciekawa, ale rozwiązanie było zabójczo proste.
- Pan tak nie stoi w śniegu po pas, Panie Ryu, bo sobie nerki przeziębicie. Zdejmiemy ładunek z wozu na ziemię. Mniejszy ciężar będzie mniej naciskał na śnieg, więc łatwiej będzie się wydostać. - mógł użyć nieco bardziej skomplikowanych terminów, jak tarcie i inne tego typu rzeczy, ale prostym ludziom trzeba było prosto tłumaczyć. - Potem jeden z panów będzie na koniu, a drugi pomoże mi podnieść tył powozu i wyciągnąć go z zaspy. To najprostszy i najlepszy sposób. - powiedział pewny siebie, jak gdyby to była najoczywistsza rzecz na świecie. Bo w sumie była - aż dziw, że na to nie wpadli. A jeżeli żaden z nich nie miał obiekcji, to począł ściągać beczki z wozu i stawiać je gdzieś obok.

[Toshiro]

Misja rangi D
7/15 Czasem niektóre rozmyślania mogły zabrać nas tam gdzie tego byśmy nie chcieli. Na pewno płci żeńskiej łatwiej było o taki zawód właśnie przez to, że to głównie mężczyźni pełnili ważniejsze funkcje i lubili otaczać się pięknymi kobietami. Czy taka praca wymagała poświęceń? Na pewno i to jeszcze jakich. Raczej istniało małe prawdopodobieństwo, że matka Ao nigdy nie użyła swoich kobiecych walorów na swoją korzyść. Na pewno była też do tego szkolona, a jak daleko zaszła... Cóż. To zapewne tylko ona sama wie. Czasem ludzie nawet posiadając kochającą rodzinę potrafili wychodzić z domu i robić okropne rzeczy, więc dlaczego tutaj miało nie być inaczej? Wierność i lojalność była różnie rozpatrywana w zależności od tego co ktoś uznawał za zdradę.
Szczerość i bezpośredniość zdecydowanie potrafiła wytrącić z równowagi i tak też było w tym przypadku. Nie tylko samuraj został wytrącony z równowagi, ale i sam Yoichi. Po wymienieniu standardowych uprzejmości udało się jednak znaleźć nić porozumienia, a nawet wydawało się, że Ao wpadł na jakiś pomysł, którym od razu podzielił się z młodszym z braci.
-Dziękujemy, będziemy na prawdę zobowiązani.- odparł mężczyzna gdy tylko Ao zaproponował pomoc. Na szczęście dziwny moment szybko przeminął i wydawało się, że mężczyzna jest z tego powodu zdecydowanie zadowolony. Po Twoim ukłonie również lekko się schylił na tyle na ile pozwalał mu zapewne wiek jak i pozycja, w której się znajdował. Nie wstawał jednak specjalnie, aby to zrobić.
-Spokojna twoja rozczochrana młodzieniaszku. Nie takie zimy się przeżywało. A... Apsik!- oczywiście karma była wszechobecna. Po takich słowach nie mogło się stać nic innego, nieprawdaż? -Ach, psia mać!- dodał od razu i machnął teatralnie ręką, a potem zabrał się razem z brunetem za ściąganie skrzyń i beczek z wozu. Oczywiście musieli to robić we dwójkę, ponieważ skrzynie i beczki był na prawdę całkiem ciężkie. W beczkach słychać było jak przelewają się jakieś płyny, co jedynie mogło rozwiać wcześniejsze wątpliwości Ao jeśli te dalej w nim tkwiły. Za to w niektórych skrzyniach czasem coś się głucho obiło. Może mięso? A może ciała? Zapewne wiedzieli to tylko ci, którzy je pakowali. A gdyby tak zajrzeć i się upewnić, czy na pewno nie jest to przemyt jakichś dziwnych rzeczy? Że to wszystko nie jest jakąś jedną wielką machlojką? Zbroje, jak i same ubrania czasem potrafiły być bardzo dużo warte, więc może dwójka tylko czekała na dogodną okazję, aby "wbić kosę pod żebra" samurajowi?

Yoichi
Ryu

[Ao]

Ah, wyjść z domu i zrobić okropną rzecz. To takie... ninjowe. Rano całujesz żonę i dzieci, a dwie godziny później idziesz wymordować pół wioski, bo nie chcieli podporządkować się Shirei-Kanowi. A wieczorem wracało się, otwierało butelkę sake i żłopało, pieprząc o głupotach. A przynajmniej tak wmawiano Ao, że na kontynencie jest to norma. Zdawał sobie sprawę, że jest to mocna hiperbola, mająca na celu wzmacniać propagandę szerzoną w kierunku Shinobi, którymi przecież tak bardzo gardziło się na Yinzin. Brunet miał te szczęście, że pracował w wywiadzie - dlatego wiedział co nieco na temat manipulacji. Ale to nie miało teraz znaczenia - on nie był ninja, a ci ludzie tutaj prawdopodobnie z polityką mieli tyle wspólnego, co demokracja ludowa z demokracją.
- Pewnie. - uśmiechnął się, że niby potwierdzając to, co mówią. Pewnie będą zobowiązani. Muszą być. W końcu za darmo to w tych czasach można było co najwyżej w zęby zarobić, a i to nie wszędzie.
Ao akurat był spokojny. Można było wręcz powiedzieć, że to jego drugie imię. Można by było wyrywać mu paznokcie, a on nawet by się nie wzdrygnął. Może to jego urok, może to lata treningów. W sumie jakby się nad tym zastanowić - to musiały to być doprawdy bolesne treningi, że takie rzeczy nie robiły na nim wrażenia.
- Na zdrowie. - przyda się, co nie? W końcu nie każdy mógł się pochwalić takim żelaznym organizmem jak samuraj. Na nim ta temperatura nie robiła najmniejszego wrażenia. Nie przejmował się więc, gdy zrzucając beczki na ziemi, co jakiś czas trochę śniegu pofrunęło mu za kołnierz. Niebieskooki akurat nie przejmował się już za bardzo tym, co jest w środku. Nikt normalny nie trzymał zbroi w beczkach, a jeżeli była tam jakaś nielegalna substancja, albo mięso... skąd miałby wiedzieć, do kogo to należało? No właśnie. Otwarcie beczek więc by nic nie dało. Poza tym... no nie wyglądali na bandytów. Obiegłby ich trzy razy dookoła i powalił jedną ręką, zanim by się zorientowali. Nawet nie mieli broni. - Odważnie z Waszej strony, Panowie, tak bez ochrony. Mógłbym być bandytą. I co wtedy? - zapytał chłopak, przerzucając kolejną beczkę na dół. I wtedy byliby martwi. - Spokojnie. Nie jestem. - uśmiechnął się na tyle szczerze, na ile potrafił. A że raczej nie potrafił, to wyszło nieco creepy. Ale w gruncie rzeczy Ao przecież im pomagał, a to, że był trochę upośledzony emocjonalnie... większość samurajów taka była. Honor, bushido, te sprawy, nie?
Kiedy w końcu udało im się zrzucić wszystkie beczki, chłopak postanowił wprowadzić dalszą część swojego planu w życie.
- Tak jak mówiłem. Jeden z was niech idzie konie kontrolować, żeby nam nie uciekły z wozem, a drugi niech mi pomoże. - i podszedł na tył wozu, czekając, aż mężczyźni się ustawią na swoich miejscach. I wtedy momentalnie na jego ciele pojawiły się żyły, a skóra poczerwieniała, sprawiając, że wyglądał jak demon (albo burak, zależy jak na to spojrzeć). Odpalił bramy, złapał za wóz obiema łapami i po prostu spróbował go wyciągnąć z rowu, jak gdyby nigdy nic. Coś zgrzytnęło, coś jebnęło, trudno już powiedzieć, czy to jego kości, czy deski z wozu. W każdym razie liczył na to, że pójdzie łatwo.

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Misja rangi D
9/15 Wyjść z domu, zrobić okropną rzecz i wrócić... Czy to na prawdę takie ninjowe? A czy samurajowie wcale nie wychodzili i nie mordowali w imię lidera, czy honoru? Chyba nie nosili swoich ostrzy dla picu? Każdy mógł myśleć, że jest inny, że jest ponad to wszystko, a często później okazywało się, że rzeczywistość jest zupełnie inna. Ao doskonale zdawał sobie z tego sprawę, musiał sobie zdawać sprawę, ponieważ jego matka na pewno musiała go nauczyć odporności na manipulację.
-A dziękuję, dziękuję.- odparł mężczyzna nie patrząc ci prosto w oczy. Wyglądał na skupionego i jakby przyglądał się wozu. Łatwo było po nim odczytać, że starał się przez chwilę uniknąć wzroku Ao. Szybko jednak przystąpiono do pracy i widać było, że pan Ryu zdecydowanie nie nadążał za samurajem, który radził sobie znakomicie. Można by rzec, że praktycznie beczki i skrzynie same znikały z wozu, a czarnowłosy mógł powiedzieć, że w większości to sam je ściągnął, ponieważ zdecydowanie przewyższał mężczyznę siłą i to on wiódł prym w przenoszeniu towaru.
-Spokojnie. Właśnie dlatego zdecydowaliśmy się na podróż o takiej porze roku, kto by nas zaatakował podczas takiej zimnicy?- parsknął śmiechem będąc przekonanym o swojej racji, aczkolwiek w jego oczach zdecydowanie było widać lekką niepewność na myśl, że to Ao mógł być bandytą, której nie dało się ukryć. Mężczyzna tylko zaśmiał się nerwowo, na "żart" samuraja, ale postanowił więcej nie komentować. Czy żałowali, że poprosili akurat Ao o pomoc? Cóż, na pewno nie mogli narzekać jeśli chodzi o efektywność wykonywanej pracy, a to co wiązało się z tym oprócz tego to już była zupełnie inna bajka. Pomimo tego towar szedł i szedł. Gdyby szpieg rzeczywiście okazał się bandytą, to na pewno ułatwiłby robotę swoim współpracownikom. W każdym razie minęło dobre pół godziny, albo nawet godzinka i w końcu cały towar zniknął z wozu. Pan Ryu poprosił o jeszcze chwilę odpoczynku.
-Dobrze, jestem gotów! Pchajcie!- powiedział mężczyzna, gdy wszyscy już byli gotowi i ustawili się na swoich pozycjach. Mężczyzna od razu odwrócił się w stronę koni i pogonił je, aby te ruszyły. Wtedy Ao zrobił coś czego chyba nikt się nie spodziewał. Otrzymując nagle bardzo dużo siły i zmieniając nieco swoją aparycję wystraszył biednego Ryu, który lekko odsunął się tułowiem spoglądając lekko w bok i tak na prawdę nie ruszył się z miejsca z wystawionymi przed siebie rękami. Z drugiej strony samuraj.... I rzeczywiście. Coś jebnęło. Coś zgrzytnęło. Wóz ruszył, ale dźwiękom nie było końca, aż w końcu rozległ się głośny trzask i wóz rzeczywiście wrócił na dobre tory, ale dalej był taki jakiś.... krzywy. W momencie gdy wóz wychodził z rowu poszło przednie prawe koło. Najwidoczniej musiało o coś zahaczyć albo być już w bardzo złym stanie, ponieważ nie wytrzymało momentalnej zmiany podłoża i po prostu rozpadło się. Yoichim zachwiało momentalnie, ale udało mu się utrzymać.
-Niech Amaterasu się nad nami zlituje. Jeszcze to?!- wypowiedział skupiając całą swoją uwagę na kole. W tym samym czasie Ryu powoli zaczął wychodzić ze śniegu pozostawiony w tyle patrząc się w pełni skupiony na Ao i wskazał na niego palcem. -D-Demon.- ledwo wydał z siebie te dźwięki, a zamyślony, starszy Uetake w końcu zwrócił swą twarz w kierunku bruneta i też lekko go wcięło. -Co Ty gadasz Ryu? Nie mów takich rzeczy, bo jeszcze kogoś obrazisz. Bardzo za niego przepraszam.- powiedział i też spojrzał w stronę Ao z lekką niepewnością, jednak po chwili jego twarz nieco się rozjaśniło. -Niektórzy tak potrafią! Pamiętam to jak dziś, dwadzieścia pięć lat temu, bardzo młode dziewczę też tak wyglądało! Pomogła mi wtedy odgonić bandziorów. A tak śmigała, mówię ci! To już tyle czasu minęło, a pamiętam to jak dziś, przez tamten incydent stałem się dużo ostrożniejszy i dał mi nauczkę na przyszłość. Jaki ten świat jest przewrotny, nie uważacie? - widać było, że staruszek, bo teraz przy dłuższej obserwacji dało się to stwierdzić, chciał załagodzić sytuację, która mogła tutaj powstać przez słowa jego młodszego brata.
-W-wybacz, młody.- oznajmił niepewnie młodszy. - No... To jak już to mamy wyjaśnione. To bez zapasowego koła nigdzie nie zajedziemy. Pech chciał, że takiego nie mamy i właśnie tego obawiałem się najbardziej. Nieopodal jest wioska, zaledwie parę kilometrów stąd. Ao... Już tyle nam pomogłeś, jest mi trochę głupio, ale czy dałbyś radę udać się do tamtej wioski i zapytać czy może nie mają jakiegoś koła, droga jest bardzo prosta, trzeba podążać tym szlakiem dalej i w końcu się na nią trafi. Powinien tam żyć cieśla, który zajmuje się takimi rzeczami. Stary, poczciwy Osamu. Oczywiście pokryjemy wszystkie koszty i zapłacimy dużo więcej za fatygę, o to możesz być pewny.- chyba nie przystało samurajowi odmówić ludziom w potrzebie, nieprawdaż? Ktoś musiał przecież zostać i przypilnować towaru i koni.

Yoichi
Ryu

[Ao]

Oczywiście, że samurajowie wychodzili i mordowali w imię lidera. Ale oni chociaż udawali, że robią to zgodnie z prawem. Zgodnie z zasadami. A że "co klan, to inne bushido" - cóż. Różne rzeczy potrafiły dziać się w Yinzin. Nie raz i nie dwa poszedł mylny osąd, ktoś źle ocenił sytuację, a potem to wszystko trzeba było naprawiać. Ale takie w końcu jest życie. Nie można przewidzieć wszystko, a czasem trzeba liczyć się z konsekwencjami. Można się oczywiście zaklinać, że nie zrobiło się nic złego, że wypełniało się tylko rozkazy - ale do tego trzeba było mieć naprawdę silną psychikę. Ludzie nadal byli ludźmi, mimo, że tak często o ninja, czy samurajach, mówiono per maszyny. Nie byli przecież zbudowani z metalu, lecz z krwi i kości. Nadal czuli i nadal mieli emocje - nawet jeżeli potrafili je kontrolować. Natury nie dało się oszukać. Dlatego właśnie mogli się zastanawiać dniem i nocą, czy to co robią, faktycznie jest dobre. Przecież zadanie komuś śmierci jest złem. Co jeżeli zwalczasz zło złem?
Ao spoglądał na mężczyzn, zaskoczony odpowiedzią. Faktycznie - zima niezbyt sprzyjała wychodzeniu z ciepłej nory. Ale to nie był jedyny problem - znajdowali się w Yinzin, a nie na pustyni. Tutaj czasami można było natrafić na zagrożenia większe, niżeli bandyci.
- Wilki, niedźwiedzie i inne drapieżniki, które z jakiegoś powodu nie siedzą w swych kryjówkach. Im zimno nie jest straszne. Nie tylko ludzie napadają na ludzi. - nie można było odmówić chłopakowi racji - zwierzę, które przebudzi się z zimowego snu i nie będzie potrafiło zdobyć swojego naturalnego pożywienia, jest w stanie zaatakować nawet człowieka. A niebieskookiemu nie wydawało się, żeby zwykli kupcy potrafili obronić się przed napastnikiem dwa razy silniejszym i dwa razy szybszym od nich.
W końcu jednak przyszła pora odłożyć pogaduszki na bok i zabrać się za pracę. Po zdjęciu beczek Ao jak najbardziej mógł zapierdzielać przez następne dwa dni, ale po starszych od niego mężczyznach było widać, że są lekko tym wszystkim zmęczeni. Wiek też robił swoje - z czasem ciało stawało się coraz słabsze i słabsze. Starzenie się było straszne - przynajmniej dla Tsukiego. Nie wyobrażał sobie siebie samego, jako starego dziadka, siedzacego w bujanym fotelu, zakrytego kocem, z fajką w ustach. Takie życie zdecydowanie nie było dla niego, a niestety wiedział, że prędzej czy później też go trafi ta przykra przypadłość.
- Hmm... - to była jedyna reakcja Ao, gdy usłyszał jakiś zgrzyt. Szybko okazało się, co było przyczyną tego trzaśnięcia, które przed chwilą usłyszał. Koło musiało być w fatalnym stanie, skoro kilka kilogramów śniegu było je w stanie złamać. A może to uderzenie i zapadnięcie się było przyczyną awarii? Cóż, tego Ao nie wiedział. Nie był stolarzem, cieślą, czy kto tam zajmował się produkcją kół do wozów. Był samurajem. Zepsuło się to zepsuło - nie było co drążyć tematu. Trzeba było sobie poradzić jakoś bez tego. Nie miał zamiaru krzyczeć, denerwować się, ani nawet komentowac tego wszystkiego. Złość nie miała najmniejszego sensu - stało się i się nie odstanie. Trzeba było zachować spokój, a nie szerzyć panikę.
- Nie, nie. Nie demon. Demony nie istnieją. Przynajmniej nie takie. - poprawił chłopak mężczyznę, teatralnie wyciągając palec wskazujący do góry. - Nic się nie stało. Ludzie jak widzą czerwony kolor skóry, to od razu mają złe skojarzenia. - tak to już było, że czarny i czerwony kojarzyły się z piekłem. - Poważnie Pan mówi?- zapytał chłopak, unosząc lekko brew. W jego głosie zdało się czuć nutkę ciekawości - jedną z niewielu wyczuwalnych od niego emocji. Mężczyzna faktycznie zainteresował go tym, że ktoś poza nim potrafił otwierać bramy. - To rzadka umiejętność, zwłaszcza tutaj, na Yinzin. Pamięta Pan imię tej dziewczyny? - zagaił, nagle stając się jakby bardziej "przystępny" do rozmowy.
Niezależnie od odpowiedzi, chłopak przeszedł do dalszego wątku rozmowy, sprowadzającego się do prośby o uzyskanie nowego koła.
- Przebiegnę się. - powiedział, jak gdyby to był dla niego truchcik. W sumie to był - ale mniejsza o to. - Zdejmijcie tylko stare koło, żeby było gotowe na zmianę, jak wrócę. - zasugerował, spoglądając raz jeszcze w kierunku mężczyzn. - A gdyby coś do was podlazło, jakieś zwierzę, to właźcie na drzewo. Większość z nich nie potrafi się wspinać. - wujek dobra rada z tego Ao, nie ma co!
Ukłonił się w ich stronę, dając tym samym znać, że pora na krótkie rozstanie. I jak powiedział wczesniej - tak zrobił. Kierunek... Wioska, Której Nazwy Nie Znał, znaleźć warsztat Osamu!

[Toshiro]

Misja rangi D
11/15 Mordowanie w imię honoru. Czy to nie brzmi gorzej niż mordowanie za pieniądze, albo w obronie własnej czy też swoich ziem? Czymże wtedy jest honor? Brzmi to bardziej jak wymówka jak mordowanie w imię boga, czy jakichkolwiek innych wierzeń. Tak to przynajmniej można spojrzeć w lustro i powiedzieć sobie w twarz, że wie się dlaczego to zrobiło, a w przypadku mordowania wedle uznanych zasad, czy praw? Nie, drogi Ao, tacy ludzie często byli nazywani narzędziami, takimi, które jeśli straciły swoją przydatność to były wyrzucane i zapominane. Czasem nawet stawiano pomniki "bohaterom" chroniącym zadki ważnych ludzi, ale tak na prawdę ci uratowani bardzo szybko potrafili o nich zapomnieć i wrócić do swoich żyć. Tak na prawdę grupa osób pamiętających o poszczególnych jednostkach zatrzymywała się na ich bliskich. Co w takim razie jest ważniejsze? Honor, czy bliscy?
-A to prawda, ale raczej rzadko żerują na głównych szlakach, co prawda nie raz się zdarzyło, ale największy problem jest zazwyczaj z ludźmi, bo często to w nich siedzą najgorsze potwory. Poza tym ludzie są dużo bardziej zawzięci, a zwierzęta potrafią często odpuścić, szczególnie jeśli to sprawa terytorium.- zaśmiał się staruszek. Faktycznie nie można było odmówić Ao racji, ale najwidoczniej mężczyzna też miał swoje sposoby na radzenie sobie z takimi sytuacjami, a oprócz tego cenne doświadczenie.
Niestety nie zawsze wszystko szło zgodnie z planem. Tym razem tez coś nie wypaliło. Być może była to wina koła, może samego wozu, może mrozu, a może siły włożonej przez Ao w wyciągnięcie wozu? Nie jemu jednak było temu dowodzić, ponieważ nie posiadał takiej wiedzy. Pomimo wytłumaczeń Ryu dalej nie wyglądał na przekonanego i spojrzał się w kierunku swojego brata dość niepewnie. Najwidoczniej był tym z braci, który rzadziej wybierał się poza granice ich wioski i widział dużo mniej rzeczy. Ludzie są różni i mają różne ambicje, nawet jeśli są z tej samej krwi.
-Czerwony kojarzy mi się jedynie z jakimiś diabołami i tymi... Muchomorami! Diabelstwo wszystko trujące, ale jak widać nie wszystko złe co czerwone.- powiedział i machnął ręką w powietrzu. -Poważnie, poważnie. Błyskawicznie się z nimi rozprawiła. Taka mała, a taka silna, aż w szoku byłem. Wtedy jeszcze jeździłem sam, więc nikt mi prawie nie chciał wierzyć w tę historię, a tutaj proszę, kolejny taki przykład! Wiedziałem, że nie nigdy nie była podkolorowana.- zaśmiał się, widać było, że pomimo wcześniejszego wybuchu było już mu nieco lepiej. -Ta dziewczynka... Tutaj pamięć mi trochę szwankuje, ale wydaje mi się, że była to Sayaka. Nie... Czekaj, Sayrui? Hm. Jakoś tak. Pamiętam, że zaczynało się na pewno od "Say", bo tak śmiesznie to wtedy wymówiła.- podczas swojej wypowiedzi robił krótkie pauzy na zastanowienie się i na mruczenie podczas rozmyślań, nie wydawał się ściemniać, wręcz przeciwnie. Skupiał zapewne wszystkie swoje szare komórki, aby przypomnieć sobie jak to odkładnie było.
-Wspaniale. Zajmiemy się tym, chyba damy radę, co nie Ryu?- powiedział schodząc z wozu w Twoim kierunku, a końcówkę wiadomo - skierował do swojego brata, który coś tam tylko mruknął. -Dziękujemy za radę i szerokiej drogi, będziemy czekać z niecierpliwością.- dodał jeszcze na pożegnanie. Po wymianie ukłonów samuraj mógł ruszyć w drogę do wioski, której nazwy nie znał. Nie każda wioska miała swoją nazwę, ponieważ nie każda była dostatecznie duża, aby ją otrzymać. Tak też było w tym przypadku i rzeczywiście po paru kilometrach Ao mógł dostrzec parę chatynek nieopodal głównego szlaku. Po zbliżeniu się do nich niestety nie dało się wywnioskować gdzie co jest, aczkolwiek wioska sama w sobie nie była niezamieszkana. Przewijało się parę osób, to tu to tam, więc bez problemu został skierowany w odpowiednie miejsce.
Dom, czy też warsztat Osamu, jak zwał, tak zwał, nie wyróżniał się niczym szczególnym od innych budynków, ale zbliżając się do niego słychać było, że ktoś w środku pracował. Tak, to zdecydowanie był głos ciętych desek, brunet dobrze trafił. W środku zastał rzeczywiście mężczyznę w okolicach pięćdziesiątki, który słysząc kroki samuraja od razu przestał pracować i zwrócił ku niemu swoje ciekawskie, brązowe ślepia.
-A któż to zawitał do tak małej mieściny? Powiedz mi, bratku. Co Cię do nas przywiało? Jakoś blado wyglądasz? Nie potrzeba Ci czegoś?- mężczyzna od razu się domyślił, że nie jesteś stąd, ale czy ktoś się dziwił? Tutaj zapewne każdy się z każdym znał, więc nie było to nic odkrywczego, aczkolwiek staruszek brzmiał na zainteresowanego i zmartwionego. Zapewne niejednokrotnie mieli we wiosce podobne sytuacje, a tutaj jakaś zguba, a tutaj jakaś sierota.

Yoichi
Ryu
Osamu

[Ao]

Nie, nie brzmi. Bo honor zabrania niektórych rzeczy, jak chociażby mordowania dzieci. A bandyci mordujący dla pieniędzy są gotów zamordować każdego, absolutnie każdego - potrzebna jest tylko odpowiednio wysoka kwota. Samurajowie, jacy by nie byli, mieli pewne zasady, których próbowali przestrzegać. Nawet jeżeli nie zawsze się udawało to Ao każdego dnia mógł dumnie stanąć przed lustrem i spojrzeć w swoje odbicie. Nie wstydził się tego co robił, bo wszystko co robił było zgodne z jego naturą. Niektórzy zaś ludzie robili za pieniądze rzeczy, na których samą myśl chłopakowi robiło się niedobrze. I nikt ani nic nie zmieniłoby podejście Tsukiego do tych spraw. Był samurajem. A samurajowie... wszyscy wiemy, jacy są. Jak się na coś uprą, to choćby ich koniami rozciągać - zdania nie zmienią.
A bohaterowie? Każdy z nich miał coś za uszami. Akurat to Ao wiedział. Był przecież szpiegiem, pracował w wywiadzie. I wiedział, że czasami za kulisami czyni się straszne rzeczy, by potem, w domu, zostać przywitanym jak heros. Ludzie nie pamiętali, lub nie chcieli wiedzieć o niektórych sprawach. Tak się żyło prościej, zasypiało się łatwiej. Ludzie wbrew temu co potrafili krzyczeć, rzadko kiedy chcieli znać prawdę. Woleli żyć w błogiej nieświadomości, mając fałszywe poczucie o swojej wspaniałości i bezpieczeństwie. Zwłaszcza ci tutaj - mieszkańcy Yinzin. Odizolowani od kontynentu, z w miarę spokojnymi kontaktami z Cesarstwem Morskich Klifów - nic im nie groziło. A przynajmniej tak im się wydawało. Brunet doskonale wiedział, że to nieprawda. Zło miało naprawdę długie łapy i nie było miejsca, w którym można było się przed nim ukryć. Nawet w tak odległym miejscu, jak Watarimono. Kwestia tego, jak szybko zło zawita i pod te bramy. Kwestia tego, czy będą gotowi. A według Ao? Przybędzie i nie będą. Nie mieli sojuszników, za to mieli mało zasobów. Gdyby ktoś teraz przypuścił atak na samurajów, to nie mieliby szans się obronić. Chyba tylko Boski Wiatr mógłby ich ochronić od sromotnej klęski.
Ale to nie był czas na takie rozmyślenie. Nie tu i nie teraz. Rozmawiał z pospulstwem, a nie z doradcami Lidera, albo innymi filozofami. Był prostym facetem - ale lubił się czasem zadumać w takich sprawach. Żołnierz idealny - bo posłuszny i pełen ideałów. Jak w jego przypadku potoczy się historia? Tego jeszcze nie wiedział. Miał ledwie piętnaście lat - jeszcze szmat czasu przed nim.
Nie skomentował słów i diabołach i muchomorach. Uśmiechnął się jedynie serdecznie i ciepło w kierunku mężczyzny. Chyba był troszkę upośledzony. A z takimi trzeba było delikatnie. Za to jego brat - był naprawdę obeznany we świecie jak na prostego chłopa.
- Sayuri...? - chłopak zmrużył oczy i... zaśmiał się lekko. Tak dosłownie dosłownie przez sekundę. Widać było, że faktycznie rozbawiło go to. A tuż potem jego mina przybrała znowu ten sam, znudzony wyraz. - Zabawne, jaki ten świat mały. Przekażę pozdrowienia Sayuri. O ile to ta sama Sayuri, o której myślę... - dramatyczna pauza. - ... Moja matka. - uśmieszek w kąciku ust - a potem ruszył już przed siebie.
Kilka chatek na krzyż. Czy to już można było nazwać wioską? Trudno powiedzieć. W każdym razie ktoś na pewno tam mieszkał - i jak się zdawało, cieśla, Osamu... czy jak mu tam było. Rżnął sobie w najlepsze, deskę, pień, czy inne drewniane rzeczy. Ao spojrzał mu prosto w oczy, świdrując go swoimi niebieskimi ślepiami.
- Tsuki Ao, samuraj. - skinął lekko głową. Klasyka. - Tak, potrzeba. - odpowiedział - Parę kilometrów stąd kupcom wóz się zepsuł. Koło pękło. Czy dałby pan radę coś z tymi zrobić? Albo nowe koło na sprzedaż? Oczywiście zapłacę. - zapytał mężczyzny, spoglądając i rozglądając po okolicy. Nie z jakiegoś szczególnego powodu - ot tak, by popatrzeć, jak to się żyje daleko od stolicy. W końcu nie często miał okazję zwiedzać takie miejsca.
Jeżeli mężczyzna się zgodził pomóc, albo miał materiał zapasowy - chłopak oczywiście zapłacił odpowiednią kwotę. Po wszystkim był gotów wrócić na miejsce, z którego przyszedł.

[Toshiro]

Misja rangi D
13/15 Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz. To była chyba prawda powszechna, która nabierała więcej sensu wraz ze wzrostem wiedzy. Niestety było to coś o czym przekonywało się już podczas tego jak to się działo. Wtedy było już za późno i nawet jeśli ktoś nie chciał czegoś wiedzieć to nie ma opcji żeby o tym zapomniał. Potem ta wiedza zjada cię każdego dnia. Komórka po komórce, aż w końcu pewnego dnia nie zostaje z ciebie nic. Wrak człowieka zdolny zrobić każdą rzecz, ponieważ już mu wszystko jedno. Wtedy już nieważne co kto miał za uszami, kim jest, ani czym się para. Wtedy można mordować w imię honoru zasłaniając się jakimiś kodeksami, czy jak niektórzy w imię religii, czy też po prostu za pieniądze. Chociaż ludzi, którzy zabijali za pieniądze też nie można było wrzucać do jednego wora. Gdy inni mordowali dla dumy, byli i tacy co po prostu wykorzystywali sytuację i robili to za pieniądze, a przy okazji też mieli jakieś swoje zasady, których się trzymali. W myśl zasady jedni lepią garnki, a inni zabijają.
Czasem czas był na prawdę zagadkową jednostką. Nikt do końca nie odkrył tego jak na prawdę działa. Czasem robiło się coś i czas mijał bardzo szybko, innym razem wydawało nam się, że mijają eony zanim nastanie upragniona pora. Innym razem wydawało nam się, że ktoś jest w stanie naginać czas chociażby tym jak szybko wyrabiał się ze swoją pracą czy innymi rzeczami.
-A to by było zrządzenie losu, nie uważasz?- zawtórował ci po krótkiej pauzie i wyrażeniu swojego zdziwienia. Czasem tak było, że świat płatał nam figle, czy tego chcieliśmy czy nie. Potrafił jednak zaskoczyć i raz po raz rzucił nam coś pozytywnego. I tak chyba można było zakończyć już tę rozmowę, która wydłużyła się w czasoprzestrzeni niesamowicie, takim ładnym podsumowaniem.
Dotarcie do Osamu nie stanowiło dla Ao problemów. Pogoda nie była przeszkodą, odległość również. Tak na prawdę nawet nie za bardzo się zmachał tą drogą i choć nie pędził z prędkością światła, to parł do przodu równym tempem aż w końcu dotarł do swego celu i nawet znalazł osobę, która prawdopodobnie mogła mu pomóć.
-W takim razie proszę mi wybaczyć. Nabuki Osamu.- powiedział i również lekko skinął głową. Prosty chłop nie skalany etykietą, a jedynie dobrym wychowaniem. - Myślę, że coś dałoby się załatwić, ale musisz dać mi chwilkę, bo musiałbym poszukać. W magazynie coś się powinno znaleźć. Proszę poczekać na zewnątrz, zaraz przyjdę.- oznajmił z serdecznym uśmiechem i zniknął po chwili za jakimiś drzwiami. Dzięki czemu Ao miał trochę czas, aby rozejrzeć się po okolicy, tak jak chciał. Jak tu się żyło? Powoli. Nikt nie gnał tutaj na złamanie karku, choć zdecydowanie się nie przelewało to ludzie wydawali się być w miarę zadowoleni. Panowała tutaj trochę taka sielankowa atmosfera, aczkolwiek widać też było, że wszyscy się starali, aby taka pozostała. Gdy ktoś mijał Ao to albo mu pomachał albo lekko skinął głową. Najwidoczniej tutejsi mieszkańcy byli całkiem przyzwyczajeni do widoku ludzi "z zewnątrz".
-No. To chyba się nada.- mężczyzna nie dał na siebie długo czekać, bo zjawił się już po paru dłuższych chwilach z nowym, całkiem sporym kołem. -Na pewno dasz radę samemu to zanieść? W razie czego mogę skrzyknąć jednego z drugim i za parę groszy zapewnimy transport. Mamy nawet konia!- zaproponował i uśmiechnął się tak samo serdecznie jak wcześniej. Wybór oczywiście należał do Ao, czy skorzysta z wygody, czy może samemu weźmie się za przebieżkę. Przecież dla niego powinna być to pestka, ale może jako wspaniałomyślny obywatel Watarimono da też zarobić prostym chłopom? W każdym razie po przekazaniu odpowiedniej sumy pieniędzy otrzymał koło i mógł ruszać w podróż powrotną.

Yoichi
Ryu
Osamu

[Ao]

Wiedza była śmiertelną trucizną. Przyjmowana w zbyt dużych dawkach, stawała się źródłem problem i kłopotów. Niektóre rzeczy były ukrywane nie bez powodu, a do ochrony miały wyznaczanych swoich strażników. Wtykając nosek w nie swoje sprawy, można było stracić czasem coś więcej, niż kilka zębów. Wścibskość nie popłacała, a ciekawość to pierwszy stopień do piekła. A Ao... cóż. Można powiedzieć, że w tym zawodzie do piekła zjeżdżało się po poręczy. Tak - ten kwas powoli wypalał człowieka, tworzył z niego coś, co można z całą pewnością nazwać śmiertelną pułapką. Taki narkotyk - mają wiedzę, pragniesz jej jeszcze więcej. Chcesz być mądrzejszy, silniejszy. Do tego wszystkiego potrzeba było brnąć dalej i dalej. Poznawać nowe miejsca, nowych ludzi. Niebezpieczne miejsca i jeszcze niebezpieczniejszych ludzi - dodajmy. Większość ludzi wszak wiedzę zdobywała od innych osób. Samouki były raczej nieliczną grupą społeczną - i nie dotyczyło do tylko zawodu Shinobi, ale każdego.
Owszem - nie można było wrzucać wszystkich do jednego wora. Jedni mordowali dla pieniędzy, co chcieli postawić nową willę na obrzeżach Shigashi no Kuni, a inni zabijali, by mieć co włożyć do gara. Obaj nadal jednak dokonywali strasznego czynu - zabójstwa. Samuraj nie mógł nie wrzucać wszystkich do jednego wora. Twarde prawo, ale prawo - trzymanie się zasad było kluczowym elementem jego pracy. Gdyby tego nie robił, byłby kiepskim żołnierzem. Słaby żołnierz, to słaby samuraj. Słaby samuraj, to słaby człowiek. Bushido jasno mówiło, że samuraj nie może być słaby. Musi mieć swoje zasady. Bo bez zasad ten świat już dawno by upadł.
Los bywał nieprzewidywalny - o ile w ogóle coś takiego jak los istniało. Może to po prostu świat był bardzo mały. Ileż to przyjaźni zostało zawartych między członkami różnych klanów tylko dlatego, że Sentoki jakiegoś rodu zleciła im wspólne zadanie? Ileż to przypadkowych spotkań w karczmach między przyszłymi towarzyszami podróży? Czy to przypadek, czy też boska interwencja - tego Ao nie wiedział. Szczerze mówiąc, to niezbyt się tym naewt interesował. Nigdy nie był zbyt religijną osobą - będą wychowanym wśród szpiegów, kłamców i manipulatorów doskonale sobie zdawał sprawę z tego, jak zakłamany potrafi być stan kapłański. Jak w perfidny sposób potrafi wykorzystywać swych wiernych. Wszak stosował te same taktyki w swojej pracy.
- Oczywiście, panie Nabuki. - chłopak skinął głową w stronę Osamu. Nigdzie mu się nie spieszyło, podobnież jak jego zleceniodawcom. W końcu bez wozu nie pojadą, a pośpiech był złym doradcą. Jeszcze któryś z nich by wpadł, żeby to Ao wziął wóz na plecy, skoro taki silny jest. Chłopak wyszedł więc na zewnątrz i wpatrywał się w tłum ludzi. Czy też raczej w pojedyńczych osobników, bo miejscowość ta nie była zbyt imponujących rozmiarów.
- Dziękuję bardzo za propozycję. Poradzę sobie. - tu nie chodziło o to, że nie chciał wydawać większej ilości pieniędzy, albo nie chciał dać zarobić prostym chłopom. Był Tsuki, z klanu Smoka. Dla niego ciężka praca i robienie wszystkiego samemu było niejakim obowiązkiem wynikającym z przynależenia do takiego, a nie innego rodu. Ta praca - przyniesienie koła - została powierzona mu, a nie nikomu innemu. Był silnym i wytrzymałym chłopakiem, i skoro dał słowo, że to zrobi - to zrobi to on, a nie kowal z cieślą. - Raz jeszcze dziękuję za pomoc. Niech wam bogowie sprzyjają. Spokojnego dnia życzę! - pożegnał się, robiąc lekki ukłon i zabierając sprzęt. Czy to na plecy, czy to po prostu pchając to koło przed siebie - bo po co sobie robotę utrudniać. Koło było stworzone po to, by się toczyć. I Ao w końcu zmierzał tam, skąd przyszedł.