Rynek

[Kakita Asagi]

"Długie cienie"
Ranga: Wyprawa rangi A dla Jun
Post 7/?

  Ukryty tekst

---

Chociaż nasz bohater nie był żółtodziobem i swoje w życiu widział, chyba wciąż do końca nie był świadom tego, jak rzeczywiście sprawy mają się w Shigashi. Tutaj wysłać oddział zbrojny do domu kupca oznaczało... wypowiedzenie wojny. Oczywiście, przeciętny Fumio handlujący tekstyliami czy też inną glinianą porcelaną był zdecydowanie zbyt mało znaczącą rybką, by zrobiło to komuś różnice - to wpadłaby grupa uzbrojonych strażników, wyprowadziła jegomościa w kajdankach, a dobytek przerzuciła do góry nogami. Im jednak rybka stawała się większa, tym możliwości takiej interwencji malały - rade Shigashi stanowili bowiem wszyscy kupcy, których stać było na to, by sobie w niej miejsce zapewnić. Rodzina Umeda należała właśnie do takiej kategorii ludzi - gdyby było inaczej, nie zdołaliby utrzymać tereny z kopalnią cennego kruszca. Tacy jak oni mieli nie tylko urzędników, ale i własnych żołnierzy, których jedynym zadaniem było stanowić zbrojne ramię kupców. I najpewniej wcale nie ustępowali ani w wyszkoleniu, ani tym bardziej w wyposażeniu miejskim strażnikom, a przynajmniej tym szeregowym...
- Tamori-san, ten mundur przynosi chlubę, ale nie jesteś dzieckiem. Wiesz, jak się sprawy mają, prawda? - podjął dla pewności Kawamura, spoglądając uważnie na pseudosamuraja. Jun nie był już młokosem, posiadał rangę określaną wśród ninja jako Akolita i chociaż nadal był to względnie niska szarża, to jednak już można było wymagać od jej posiadacze pewnego obeznania w świecie, a przynajmniej w sytuacji prowincji w jakiej mieszkał. Jasnym było, do czego nawiązuje Kawamura, ale dla pewności, pociągnął myśl dalej.
- Szeregowi strażnicy nie stanowią godnego celu. Może co bardziej nadgorliwi i nieostrożni. Im jednak więcej osiągniesz, im więcej zdziałasz, tym bardziej wejdziesz na celownik mafii. Przyjdą wtedy po ciebie. - zakończył jakby w pół zdania. Może chciał tylko zasugerować ostrożność, a może wręcz rozwiązanie polegające na byciu "elastycznym", albo wręcz przeciwnie, otwarcie nawoływał do działania poza prawem, przybraniu maski nietoperza czy tam innej nocnej sowy
robienia tego, czego strażnicy nie mogą?
- Nie lekceważ rodu Umeda, ani żadnej innej bogatej rodziny kupieckiej. W przeciwieństwie do głupkowatej szlachty, stale dbają o pomnażanie swojego majątku. I tak, o złamaniu prawa dowiadujemy się prawie wyłącznie wtedy, gdy oni chcą, byśmy wiedzieli. - przestrzegł kapelusznika, przypominając mu raz jeszcze o środowisku, w jakim przyszło mu się obracać. Tutaj szlachta nie raz nie dwa siedziała w kieszeni kupców, a ci w kieszeni mafii. I jakkolwiek pasożytniczy był to układ, każdy z jego elementów robił wszystko, by utrzymać swój status, więc prędzej czy później (z naciskiem na prędzej), obrywało się najniższej klasie społecznej.
- Stara jest to metoda, ale chwilowo lepszych nie wymyślono. Same sokoły są względnie łatwe w nazwijmy to obsłudze, chłopcy z komunikacji powiedzą ci co i jak. Powodzenia i działają z głową. - i to było na tyle, jeśli chodzi o spotkanie z oficerem dyżurnym, po którym Jun mógł się udać do sekcji łączności...
Znów spacerek korytarzami posterunku, wciąż po części prywatnej, dla odmiany jednak - schodami na górę. Łącznościowcy mieli swoje dwie komórki - jedną zajmującą się deszyfrowaniem (i szyfrowaniem) wiadomości, która położona była w piwnicach oraz drugą, której celem była dystrybucja wiadomości. Ta znajdowała się na najwyższych poziomach znajdującej się w budynku wieży - tak, taki układ sprawiał, że informacje musiały przepływać przez cały budynek, ale... gdy tylko Jun zbliżył się do pomieszczeń sokolników szybko zrozumiał dlaczego - hodowli ptaków towarzyszył hałas i smród - warunki które średnio sprzyjają drobiazgowej pracy kryptologów.
Drzwi otworzył mu młody chłopak z charakterystyczną skórzaną rękawicą i po zapoznaniu się z dokumentem jaki miał Jun zaprosił go do środka. W wieży znajdowało się wiele ptaków drapieżnych, głównie jednak były to sokoły wędrowne oraz górskie rarogi, ponad to, również kilka jastrzębi, ale te chyba nie do końca służyły do przekazywani komunikatów. Wszystkie one miały na głowie fikuśne skórzane czapeczki, a przy szponach dzwoneczki.
- O sokoły to delikatne ptaki, ale są wierne. No i inteligentne, co prawda... nie latają tak daleko jak gołębie, ale jakoś mniej wiadomości tracą... - zaczął z wyraźną nutą ekscytacji w głosie chłopaczek, po czym dał dłonią znak, by Jun szedł za nim, a ten podchodził od sokoła, do sokoła, jakby oceniając, który ptak się najbardziej nadaje. Ostatecznie, zatrzymał się przy pięknie wybarwionym na stalowoszary odcień samcu sokoła wędrownego.
- Nazywa się Grom. To mądry chłopak... ale do rzeczy. Pierwsza zasada, gdy ptak nie ma pracować, trzymaj go przywiązanego do palika, z czapeczką na głowie. Nie wymaga interakcji z człowiekiem, ani tym bardziej "latania dla sport", nie musi pracować, to niech siedzi. Dalej, karmi się go surowym mięsem - daj karmę w jednej porcji, nic nie zrobi. Daj mu dwa oddzielne kawałki, to dla niego znak, że ma lecieć do nas. Wiadomość włóż mu do schowka przy prawej łapie, nie wejdzie tam za dużo, więc musisz pisać zwięźle. Przed wylotem oczywiście zdejmij mu czapkę, zostaw mu też dzwoneczki. Gdy skądś wychodzisz, a Grom "pracuje' to zostaw mu możliwość wlecenia do pomieszczenia, ale jeśli tego nie zrobisz, to jak wróci będzie siedział na dachu budynku z którego wyleciał. Co dalej... a tak! Pamiętaj, sokół to nie sowa, w noc go nie wysyłaj! - młodzian przeprowadził skrócony kurs obsługi sokoła, po czym wręczył Jun'owi podobną do jego własnej rękawicy oraz wszystkie niezbędne pierdółki, które wymienił.
- Dogakure? To ta osada co nią rządzę Umeda... Nie, nikogo nie mamy. Z jednej strony to ta cała autonomia szlachty i kupców hatfu, a z drugiej dość roboty jest wszędzie indziej. Jedyne, co mi wiadomo, to ostatnio jakieś zamieszki, ale skoro się tam udajesz z sokołem, to pewnie wiesz to sam. Czy jeszcze jakoś mogę ci pomóc? - zakończył pogodnie, bez nuty pt. "idź pan już sobie". Jeśli Jun nie ma więcej nic do dodania, to chłopak przekaże mu sokoła, który spokojnie się usadowi na rękawicy i w zasadzie w nosie mieć będzie, gdzie się udają...
- Jeszcze jedno! Uważaj na Groma, jak każdy sokół jest ufny wobec ludzi, nauczony nieagresji. Po to ma te dzwonki, by go jakiś myśliwy nie ustrzelił, sokoły są drogie, taki co dzwoni może należeć do szlachcica, więc raczej ci go nikt nie ustrzeli...A! I przed odebraniem wiadomości, daj mu trzy małe kawałki mięsa. Wtedy nie dziobnie cię w rękę, skubaniec umie liczyć i wie ile mu się należy i za co! - poinstruował jeszcze sokolnik...

Spis NPC:
Głos Kawamura Takeo - oficer dyżurny.
Głos - Sokolnik

[Jun]

- Rok 390 - Wiosna -

---

[/color][/b] " ... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Owszem. Jun nie był totalnym żółtodziobem, nie potrzebował otrzymywać rad na każdym kroku jak takowy, nie miał jednak zamiaru lekceważyć, a przynajmniej umyślnie tych istotnych sugestii, zwłaszcza tych, które dotyczyły członków rodziny kupieckiej i ich sposobu radzenia sobie z problemami. W końcu mogli osiągnąć bardzo dużo, a ich macki mogły sięgać tam, gdzie najmniej się tego spodziewasz, bo w końcu pieniądz, pozwalał osiągnąć w Shigashi i okolicy naprawdę wszystko, co sobie ktoś wyśni... Nawet nóż prosto w serce.

Najważniejsza była kwestia sokoła odnośnie której oddelegowano go do samych sokolników. Z tego też powodu Jun nie zajmował się dalej drążeniem tematu z oficerem.

– One się w ogóle nas słuchają, czy reagują na jedną komendę z trzema kąskami? — Zapytał dość zawiedziony. Być może wyobrażał sobie zbyt dużo, a tutaj okazuje się, że ptaszyna ma siedzieć i czekać na swoje polecenie, tak jakby Jun miał czas trzymać zwierzaka i go pilnować na każdym kroku. Obecnie przyglądał się im jedynie pobieżnie, uważniej zaczął obserwować tego, którego akurat mu przydzielono. – Mówisz, że będzie spokojnie siedział? — To wydawało się samurajowi dość zaskakujące, bowiem nie potrafił sobie wyobrazić istoty, która wędruje po przestworzach, która nie chciałaby mieć, choć odrobiny wolności.

Koniec końców nie znał się, dlatego musiał zaufać sokolnikowi. Nie oznaczało to, że sam nie przeprowadzi z nim kilku testów. Przyśpieszona instrukcja obsługi sokoła pozwalała zapamiętać najważniejsze rzeczy. Czapeczka, dwa kawałki no i loty najlepiej rano, to wydawało się dość proste, ale ciągłe trzymanie go na rękawicy i niespuszczanie z oka wydawało się być zwyczajnym kłopotem. – Dobrze. Coś jeszcze muszę wiedzieć? Jakieś preferencje? —\ Spytał tak samo sokolnika jak i Groma z ciężkim westchnięciem. Skoro ptak był mądry to i na pewno miał swoje ulubione kąski. Nie chciał by ptak mu uciekł przed wysłaniem choćby jednej wiadomości, to i liczył, że choć częściowe przestrzeganie tego restrykcyjnego regulaminu pozwoli ptakowi funkcjonować, tak jak przywykł. – Chyba już nie. — Spodziewał się czegoś innego, lecz nie zawsze można było mieć to co się chciało. – Aleś ty mądry co? — Dodał na koniec do Groma po tak zwanym post scriptum, jakim podzielił się sokolnik. Skinął głową na pożegnanie i udał się do szatni, gdzie rękawicę i przybory postawił gdzieś z boku, by zaraz zacząć przebierać się w swój zwyczajny strój, mundur odwiesił do środka, o kapeluszu też nie zapomniał. Dopiero gdy upewnił się, że ma ze sobą torbę, swoje normalne rzeczy i odznakę, skierował się do domu, gdzie też przywdział zbroję, sam kapelusz chwilowo zastąpił hełm, który skończył doczepiony do jego torby. Chodzenie w hełmie mogło być uciążliwe na dłuższą metę. Oczywiście Jun nie zapomniał o sokole Gromie, którego zabrał ze sobą. Dopiero przy pierwszym rozwidleniu po opuszczeniu Shigashi zatrzymał się, by zerknąć na mapę. Nie miał jej od dzisiaj, ale postanowił znaleźć jak najszybszą trasę do Dogakure. Szukał nie tyle co oznaczeń głównej ścieżki która tam prowadziła, ale i skrótów i leśnych ścieżek. Znając nieco tutejszą florę i faunę (choć nie był ekspertem) mógł oszacować różne zagrożenia z jakmi przyjdzie mu się zmierzyć w drodze i na tej podstawie ocenić którą ścieżkę obrać. Szybkie dotarcie do Dogakure było priorytetem. Zatrzymywanie się na odpoczynkek nie było zbytnio mu na rękę, stąd zależało mu na optymalnej trasie. Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

"Długie cienie"
Ranga: Wyprawa rangi A dla Jun
Post 9/?

  Ukryty tekst

---

- Ja tam sądzę, że nas rozumieją... - odpowiedział na pierwsze pytanie sokolnik, drapiąc się po głowie, jakby był nieco zakłopotany własnymi słowami, wypowiedzianymi przy jakże cennym i inteligentnym ptaku. Jakby na domiar złego, Grom (chociaż stale miał głowę w czapeczce), przechylił ją w stronę swojego opiekuna, jakby chcąc dokładniej nasłuchać i zweryfikować jego słowa.
- Będzie siedział. Jeśli jednak uznasz, że brakuje mu zabawy, którą zapewniamy mu my to masz jeszcze to... - rzekł mężczyzna sięgając do jednej z półek, z której zdjął ciekawy przedmiot - wyglądało to nieco jak zabawka pluszowa, do której ktoś przyszył zasuszone bażancie skrzydła oraz sznurek długi na około 5 metrów.
- To wabik do tresury i zabawy. Możesz wypuścić sokoła, a potem kręcąc wabikiem nieco się z nim pobawić. Wiesz, on atakuje kręcony wabik, a ty pilnujesz, by za szybko go nie złapał. Tylko uwaga, taki trening tylko na jakimś polu, sokoły atakuję z dużej wysokości, musi mieć się jak rozpędzić. A jak już złapie wabik, tylko nie za szybko, nagradzamy go porcją mięsa. Co do tego co lubi najbardziej, to oczywiście gołębie, ale dowolne ptactwo mu się nada. Jest w pracy, jak wróci do nas, to sobie podje. - dorzucił dodatkowe istotne wyjaśnienia mężczyzna, skutecznie omijając odpowiedź "złapie sobie sam". Generalnie, co chyba Jun wyłapał, ważne by ptaszor był odżywiony, bowiem jeśli ma latać, to musi mieć energie by odpowiednią trasę pokonać i co nieco wynika z pierwszego, zająć się robotą, a nie próbą zdobywania pokarmu. A warto wiedzieć, że sokół wędrowny to najszybszy ptak świata i najpewniej takie weteran jak Grom by sobie spokojnie poradził z upolowaniem obiadu, tylko... nie taka jego robota. Z jednej strony zmarnowałby czas na polowanie, z drugiej musiałby sobie jeszcze "oporządzić" posiłek odpowiednio, a to też zajmowało czas i co więcej, ściągało zagrożenia atakiem innego drapieżnika...
Czy Grom był mądry? No cóż, najpewniej był dobrze wyszkolonym żołnierzem, czego dał dowód już na samym początku tej misji. Jakby zdając sobie sprawę z tego, że ma do czynienia z mało doświadczonym sokolnikiem, usadzony na rękawicy ani się nie wiercił, ani też nie dopominał nadmiernej uwagi. Więcej nawet, gdy Jun dotarł do swojego domu i przebrał się w bardziej odpowiedni strój, ten grzecznie siedział na swoim paliku, w czym dał dowód słowom sokolnika - tak, sokoły straży miejskiej były pełnoprawnymi członkami tej formacji. Jedyne, co mogło być w obcowaniu z drapieżnikiem upierdliwe to to, że ostatecznie było to żywe zwierzę no te dzwoneczki...
Tak czy inaczej, Jun zdołał się spakować, zabrać odpowiedni do takiego zadania arsenał i mógł ruszać. Rozważnym człowiekiem będąc, zdecydował się pierw przejrzeć mapie, co by znaleźć jakąś szybką trasę. Jako, że osada Dogakure stanowiła istotny ośrodek wydobycia miedzi, prowadził do niej główny szlak transportowy - miejsce względnie bezpieczne. Oczywiście, bandyci zdarzali się od czasu do czasu, ale kto normalny wyskoczyłby do uzbrojonego po zęby wojownika, kiedy obok łatwiejsze cele? Wycieczka głównym szlakiem miała również pewne swoje inne zalety, można bowiem było zajrzeć do "Karczmy pod rozpiętymi skrzydłami" - położona niecałą godzinę od Shigashi karczma znajdowała się po drodze do rzeczonej wioski (no dobra, lekko należało zejść ze szlaku), a jako miejsce w którym zatrzymywali się liczni podróżni, można było zasięgnąć języka, a nóż ktoś coś jeszcze wiedział?
Cóż dalej? A tak - wyprawa na przełaj. Ta opcja również była możliwa, co prawda oznaczało to przystanki w lesie, może nawet spotkanie jakiegoś zwierza, ale po przygodach z szablastozębnymi tygrysami chyba nic nie mogło już przerazić Jun'a (o zagrożeniu mu nie wspominając). Raczej nie stanowiło to specjalnego wyzwania dla naszego bohatera, co prawda, będzie musiał uważać, by się nie zagubić w drodze, ale jak wynikało z mapy, wystarczyło jedynie trzymać się rzeki i mógł trafić do wioski. Wystarczyło jedynie znaleźć rzekę, która chociaż sama nie wpływała do Shigashi, ale nieopodal (za 2 godzinki drogi
na zachód) można było na nią trafić, a potem już tylko pozostawało kierować się na północny zachód idąc w górę rzeki i trafić do wioski.
W obu przypadkach nasz bohater dotrze do osady albo popołudniem (na przełaj), albo pod wieczór (szlak główny, o ile nie zajrzy do karczmy, tam może wszak "czas płynąć szybciej") - wybór należy do niego.

Spis NPC:
Głos Kawamura Takeo - oficer dyżurny.
Głos - Sokolnik

[Jun]

- Rok 390 - Wiosna -

---

[/color][/b] " ... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] – Dzięki. Przyda się — Ciekawe jak sam sokół podchodził do kwestii wabika. Wabik i inne przybory na pewno okażą się nieocenione w niedługiej przyszłości. W pewien sposób samuraj poczuł się uspokojony tymi wszystkimi gadżetami związanymi z Gromem oraz radami, jakich mu udzielono. Pozostaje mu jedynie zapamiętać rady i zastosować je, gdy nadejdzie odpowiedni czas. Nie zabrakło podzielenia się stosem oczywistości, który może i dla laika, takiego, jakim był Jun w opiece nad sokołami, warto było przypomnieć.

Dzwoneczki... Na pewno były użyteczne, ale równie irytujące, lecz cóż zrobić skoro to jeden ze znaków rozpoznawczych pozwalających stworzeniu poniekąd przetrwać? Na całe szczęście zwierzak zdawał sobie rozumieć sytuacje, w jakiej obaj się znaleźli. Istniało duże prawdopodobieństwo, że znalazł się w takiej więcej razy niż Tamori, dla którego był to pierwszy raz.

Jun nie obawiał się ataku zwyczajnych bandytów. Tak naprawdę nawet liczył, że na takich trafi. Chwila treningu, oraz co ważniejsze - informacje jakich mogli udzielić, mogły okazać się nieocenione, bo kto inny miałby lepsze informacje o okolicznych wydarzeniach niż ci, którzy szukają okazji do zysku i pozbywają się przy okazji konkurencji? Oczywiście... Nie spodziewał się na nich trafić. Rzeczywiście zbroja mogła odstraszać potencjalnych cwaniaków. Zupełnie inną sprawą było odwiedzenie karczmy nadczym Tamori rzeczywiście rozmyślał. Z jednej strony nie zaszkodzi stracić trochę czasu i się zatrzymać. Z drugiej miejsce to może być stosunkowo puste i jedynie straci czas, z trzeciej ludzie mogą nie chcieć rozmawiać z tak opancerzonym i podejrzanym typem. Nie wspominając już o tym, że Jun nie miał daru do rozmowy i naturalnej perswazji, a upijać się w trupa, by pogadać, to ochoty nie miał. Tutaj pojawiała się opcja przejścia przez dzicz, na przełaj. Możliwe, że wytyczyłby drogę szybko i dotarł przed wieczorem, nie miał jednak pewności, że wpuszczą go do posiadłości, czy nawet w samym Dogakure znajdzie o tej godzinie wolne miejsce, by się zatrzymać. Tyle pytań i niewiadomych.

Ostatecznie decyzja padła na karczmę, nie zaszkodzi czegoś po drodze zjeść, ani tym bardziej poczęstować sokoła, bo potrzebował go w formie. Nawet jeśli nikt nie będzie chciał gadać, to przynajmniej spędzi noc w ludzkich warunkach, a to się zwyczajnie ceniło. Bez zbędnego przeciągania strażnik - ruszył w kierunku Dogakure, później zboczył w kierunku karczmy, gdzie zamierzał się zatrzymać na noc. Któż jednak wie co zastanie w okolicy, oraz w środku lokalu?
Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Przechodzimy: TUTAJ
Jun <ZT>

[Sukuna]

Przyszedłem w umówione miejsce siadając na jednej z ławek na rynku, który w porównaniu do letnich standardów to wyglądał na wręcz opuszczony. Było wciąż sporo ludzi pędzących pospiesznie za swoimi problemami, znikając za uliczkami. Wyciągnąłem z kieszeni płaszcza świstek papieru, na którym miałem jasno napisane: „Rynek, południe. Samemu.”, zaś pod tymi literami napisanymi szkarłatnym atramentem znajdował się smoczy emblemat, który zaś był nie do podrobienia przez pewne detale, o których wiedzieli tylko członkowie mafii. Tak więc zrobiłem tak, jak mi polecono, a raczej rozkazano i zastanawiałem się nad tym jak tym razem będzie wyglądać moje zlecenie. Ostatnie wyszło chujowo i to jeszcze nie z mojej winy – Gengo okazał się chujowym człowiekiem, któremu nawet nie zdążyłem przedstawić sytuacji, a potraktował mnie jak największego śmiecia. No tak, powinienem im pozwolić mnie zaatakować i podglądać negocjacje, które miały pozostać tylko dla czworo oczu. Ale już otrząsnąłem się ze złości w pełni skierowanej w Język, który to sam spierdolił po całości, kiedy okoliczności nie były przychylne – wystarczyło złapać szefa szajki i go ogłuszyć, a następnie torturami doprowadzić go do wypowiedzenia sekretów. I tyle, nie ma w tym większej filozofii. Ale już chuj. Teraz należało skupić się na kolejnej misji, tak więc oprzytomniałem i rozglądnąłem się po okolicy szukając kogokolwiek, kto mógłby być moim „kontaktem”.

[Renkuro]

Sukuna Misja rangi D

---

1/15

---

Złodziejaszek

[/center]

Sukuna poszedł jak mu wskazano na rynek. Mimo godzin popołudniowych ludzie luźno krzątali się po placu z racji na zimową porę roku. Bohater dostał notatkę i nie planował jej zignorować, być może nauczony doświadczeniem podejrzewał że autor, z dużym prawdopodobieństwem nie jest osobą która tolerowałaby lenistwo i zaniechanie zlecenia. Zresztą większość osób w mafii pewnie by nie tolerowała. Chłopak jednak nie zamierzał się wymigiwać od pracy i pozwolił sobie usiąść czekając na tajemniczego człowieka. Nie musiał jednak długo czekać, dosyć szybko podeszła do niego dziewczyna lat może z 14, i to bardzo drobnej budowy. Wręcz mocno dziecięcej, nawet jak na jej wizualny wiek. Zgrabnym ruchem usiadła obok niego wbijając weń swoje duże pigwowe oczy. Chwilę na niego spoglądała, a młody Haretsu dopiero po chwili skojarzył drobną istotkę która czasem z cicho i z gracją przemykała się po korytarzach mafijnych lokali. I chyba mu coś dzwoniło że mogła być srebrną łuską, i że całkiem możliwe że jest dużo starsza niż na to wygląda.
-Poważnie? Nie przywitasz damy jak należy?
Fuknęła na niego. Na damę to trzeba mieć wygląd i pieniądze, nastolatka zaś wizualnie wyglądała jak zwyczajne dziecko, ubrane w średniej jakości ciuchy. Machnęła ręką umieszczając mu przed twarzą swoja dłoń, oczekując by ten ją ujął i ucałował na powitanie, jak to miało miejsce na niektórych dworach dla elity. Mimo że chyba nie mieli czasu, bo tak przynajmniej można wywnioskować z ponaglającego wzroku i mimiki kobiety, to nie wyglądało jakby ta miała zrezygnować. Ale może to tylko pozory lub wyobraźnia młodzieńca. Niby był z ulicy, ale jednak oczekiwano od niego teraz pewnych zachowań, i mniejsza że dosyć karykaturalnych bo jak inaczej nazwać taką scenę w publicznym miejscu.

[Sukuna]

Każda mafia działała na zupełnie innych zasadach. Ekibyo była jedną z pierwszych mafii, które wybiły się ponad bandycki żargon, ma i najdłuższą historię, tradycje oraz najwięcej wpływów. Yoshida zawsze pozostawała w cieniu, dopóki nie trzeba było wyciągnąć brudów na kogokolwiek – wtedy ukazywała swoją płomienną potęgę. Na samym końcu, lecz nie na ostatnim miejscu pod względem siły była Akiyama, szaleńczy smok, który pożre wszystko na swojej drodzy, by ukoić niekończący się głów. Mafię różnią się pod wieloma względami i przykładowo Akiyama, czyli rodzina do której ja przynależę nie jest jakaś restrykcyjna pod względem zachowania, ubioru czy czegokolwiek, jednak zauważa się pewien schemat i będąc w „branży” wystarczająco długo, można przewidzieć kto jest z której mafii i czy w ogóle do niej należy.
Dlatego nawet nie próbowałem ukryć początkowego zaskoczenia, kiedy u mojego boku pojawiła się „szanowna pani”, choć „pani” to zdecydowane wyolbrzymienie sytuacji mające na celu uszanować pewne standardy, które ona chciała zachować. Trudno było mi jednak tak na nią patrzeć naprawdę, ponieważ no, to tak jakbym ja się kreował na doświadczonego dżentelmena o niemałej wiedzy o świecie. Wyglądała jak dziecko próbujące się wcielić w swoją matkę, nie jak ktokolwiek poważny, a to mi zarzucano dziecinną twarz, nawet jak na swój wiek, który również do najstarszych nie należy .
Jej słowa również mnie nieco zaskoczyły, szybko jednak moja głowa zaczęła pracować na pełnych obrotach wyszukując w tym jakiegoś drugiego dna, czegoś co na pierwszy rzut oka pozostaje niewidoczne. Postanowiłem więc zagrać w jej gierkę, mając z tyłu głowy, że wciąż mogła ona po prostu bawić się moim kosztem.
- Eee, niech mi… jaśnie pani wybaczy? – Wydukałem niepewnie, gdyż nie byłem przyzwyczajony do takich sytuacji, ba, to moje pierwsze zetknięcie z takim światem, językiem i schemacie zachowań, które należały do sfer wyższych, aniżeli ta, w której obecnie się znajdowałem – na samym dole piramidy mafijnej. Nie mogłem więc zrezygnować w połowie drogi i zaniechać „pocałowania” jej dłoni, co też zrobiłem i nawiązałem kontakt wzrokowy, którego absolutnie nie odrywałem, czekając na dalszy bieg wydarzeń – byłem pewien, że cała ta farsa powiązana była z misją i tym samym kartką, którą otrzymałem, lecz z każdą kolejną sekundą w mojej głowie kształtował się niezbyt pozytywny dla mnie obraz wymuszonej historii, która chociaż próbowałaby być „romantyczna”, lecz tak naprawdę to gniła na każdym etapie.
Po jej spojrzeniu byłem w stanie upewnić się, że nasza pogaduszka nie była byle frywolną wymianą zdań, a czymś więcej, dlatego nawet podświadomie wytężyłem zmysły. Mogło przecież chodzić o to, że była ścigana, poszukiwana czy cokolwiek, a swoich mimo wszystko należało bronić.
- Tak więc, co teraz? – Zapytałem w końcu, nie mogąc już wytrzymać. Byle tylko ruszyć się stąd do miejsca, gdzie wszystko będzie dla mnie bardziej klarowne – nienawidzę być w sytuacji, w której nie znam za bardzo detali, w której czuję się wyobcowany, wtedy cały mój organizm głupieje.

[Renkuro]

Sukuna Misja rangi D

---

3/15

---

Złodziejaszek

[/center]

Sukuna pocałował w dłoń dziewczynę która do niego podeszła. Co prawda nie zrobił tego z fajerwerkami, chociażby klękając przed nią, ale najwyraźniej spełnił swoje zadanie. A gdy wcześniej przeprosił szanowną damę za swoją gafę, ta uśmiechnęła się z zadowoleniem. Powoli wzięła rękę od naszego dżentelmena z ulicy i machnęła bez słowa dłonią wskazując by ten przeszedł się razem z nią po rynku. Nadstawiła się oczekując że ten weźmie ją pod rękę, i niezależnie od tego co chłopak zrobił, ruszyli przed siebie spokojnym krokiem okrążając plac wypełniony w szwach ludźmi.
Pierwsze w tym roku płatki śniegu z wolna zaczęły opadać na pogrążony w swoich codziennych obowiązkach tłum. Zwiastowało to nadejście ostatniej pory roku, która mimo że piękna, zapewne doprowadzi do śmierci wielu biednych wieśniaków i bezdomnych którzy zamarzną. Czy młody Haretsu myślał co by się stało gdyby nie wyciągnięto go z rynsztoku? Nie miał jednak za bardzo okazji do namysłu, kobieta postanowiła w końcu przemówić. No właśnie pytanie czy ta szanowna osoba to dziewczynka, dziewczyna, nastolatka, czy kobieta? Jak kogoś tak młodo wyglądającego nazywać, może protagonista powinien ją przy okazji zapytać ile ma lat?
-Sukuna czyż nie? Poprosiłam znajomego by poinformował cię że jest dama w opałach, będąca do tego wyżej od ciebie w hierarchii. Oczywiście mowa o mnie. Mam problem który trzeba rozwiązać. Pieniążki mój drogi są ciężkie do zdobycia, a wszyscy mamy swoje potrzeby. Niedługo odbędzie się impreza rodzinna na której pojawią się między innymi zaprzyjaźnieni przedsiębiorcy. Oczywiście zamierzam się tam wybrać, chciałbym jasno zieloną suknię z jedwabiu, z tym że jest mały problem. Nie mam wystarczająco środków by ja sobie wykupić tak o. Mam za to troszkę grosza by zadośćuczynić za pomoc, gdyby jakiś dżentelmen z Akiyamy postanowił się pochylić nad moim kłopotem. Ale nim przejdę do konkretów, masz jakieś doświadczenie w dyplomacji, albo chociaż miałeś jakieś zadania przy których negocjowałeś albo chociaż wspomagałeś kogoś przy takowych na przykład jakiegoś Gengo?
Dziewczyna mówiła spokojnie lekkim i ciepłym głosem. Gdy tylko jednak skończyła gadać, potknęła się lecąc do przodu. Chociaż w sumie to była prosta droga, a chyba nikt jej nogi nie podłożył ..... Czy możliwe że ktoś tutaj zrobił to celowo? Tylko po co? Po za tym to przecież niedojrzałe, czy srebrne łuski mają mentalność 8-latki? A może jednak.

Jeśli masz więcej niż 30 szybkości dasz radę ją złapać tak by nie upadła. Jeśli mniej to cóż.

[Sukuna]

---

Samego savoir-vivre w swoim życiu nie zdążyłem się nauczyć, a jeśli już to jedynie najbardziej podstawowych zasad, o które suszyła głowę mi moja matka jak jeszcze mieszkałem w Tsurai. Nie mogłem więc wiedzieć czego tak naprawdę oczekiwała moja nowa towarzyszka kiedy to wstaliśmy z ławki i ruszyliśmy przed siebie – nie zobaczyłem żadnego sygnału, który nakazywałby mi wzięcie ją pod swoje ramiona, a i tak wyglądałoby to równie komicznie. Nikt z nas nie wyglądał staro, mężnie czy jakkolwiek godnie, co było właśnie jedną z towarzyszących cech takiemu stylowi zachowania. Ruszyliśmy przed siebie, ja zaś zastanawiałem się kurczliwie czym tym razem miałbym się zająć – raczej rozsadzanie łbów nie było w intencji tak poczciwej osoby jak moja przyszła zleceniodawczyni, choć miałem powoli przykre (bądź nie, zależy od punktu widzenia) wrażenie, że głównym punktem rozpoznawczym mojej osoby i główną atrakcją, jaką mogłem się pochwalić w tym cyrku zwanym Akiyamą był właśnie mój bakutton i rozsadzanie ludzkiego mięsa. Miejmy nadzieje, że przynajmniej tym razem tak nie będzie.
Mroźne powietrze cięło moje policzki oraz odkryte ciało. Od przebywania na zewnątrz mój nos powoli zaczynał być czerwonawy, zaś wspomnieniami faktycznie wróciłem do niedalekich jeszcze czasów, kiedy taka pogoda to była istna walka o przetrwanie – teraz, nawet jakbym nigdy nie trafił do mafii to pewnie bym sobie poradził. Bądź co bądź nie byłem zwykłym parobkiem, który wylądował na ulicy przez swoje pijaństwo i powoli oswajałem się z miastem i uliczkami, wiedziałem gdzie iść i o której, żeby zyskać jak najwięcej. Jednak wciąż takie życie nie umywało się do tego, jakie miałem teraz, kiedy mogę pomyślnie trwać w własnych przekonaniach i szkolić się dalej, by móc w przyszłości dokonać swojej zemsty na dwóch obecnych „pobratymcach”, którzy to zamordowali moją rodzinę.
Wysłuchałem jej słów opisujących całe zlecenie i moje myśli się spełniły, nie było to zlecenie morderstwa tylko kradzież jakiejśtam kiecki na bal. Spoko, na pewno moralnie jest to mniej obciążające, choć o kim my mówimy, o mnie. Czyli o osobie, która już traci jakiekolwiek nuty empatii zabijając kolejną osobę na swojej drodze. Skrzywiłem się jednak na wspomnienie o Gengo, tym skurczybyku, który potraktował mnie jak… każdy jego stopnia potraktowałby Łuskę. Tak, wiem o tym i jestem tego świadomy, lecz przeświadczenie, że racja była po mojej stronie tak wierciła mi się w głowie, że nie potrafiłem myśleć o nim w neutralnych tonach.
- Mam małe doświadczenie, zdarzyło mi się intrygować, żeby odzyskać żywy towar. Byłem również na misji z Gengo, dobrze trafiłaś, ale byłem tam w roli nie negocjującego, a pilnującego by negocjacje się dokonały w spokoju i w cztery oczy, więc nie wliczałbym doświadczenie tamtego wieczoru. – odpowiedziałem jej, z premedytacją pomijając szczegół, że sama misja została zakończona niepowodzeniem na skutek moich działań (choć słusznych!).
Byłem już tak przyzwyczajony do wiecznego niebezpieczeństwa, tym bardziej o tej porze roku, kiedy to podświadomie uruchamiały mi się wszelkie zmysły myśląc poniekąd o przetrwaniu, nawet jeśli to zagrożenie przeminęło w mojej tułaczce, tak jednak działałem na pełnych obrotach i gdy moja towarzyszka potknęła się i już miała wylądować nosem w błocie, złapałem ją w pasie jedną ręką, a drugą szybko za kark stając bokiem do niej i pewnie jakiś przechodzień o romantycznej duszy westchnąłby na ten widok, lecz ja wyzbyty byłem podobnych wrażeń i przemyśleń, więc odebrałem to w pełni neutralnie. Pomogłem jej się podnieść do normalnej pozycji i skinąłem jej głową na wznak lub bardziej poniekąd pytanie czy wszystko w porządku.

---

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Sukuna Misja rangi D

---

5/15

---

Złodziejaszek

[/center]

Sukuna postanowił nie brać kobiety pod ramię, a ta mimo że tego nie skomentowała wydawała się bardzo niezadowolona, na jej twarz odmalowała się dosyć wyraźna irytacja. Mimo to, kontynuowała spacer i swój monolog. Gdy się celowo bądź nie, potknęła na pustej drodze, bohater na szczęście dał radę ją uratować przed upadkiem. Chociaż nie zrobił tego z wielką finezją, w końcu złapał damę za kark, co chyba nie było do końca tym czego może oczekiwać dama oczekująca należytego jej traktowania. Była lekka więc jej ustawienie do pionu nie było dla młodej łuski zbytnim problemem. Jej pigwowe oczy utkwiły na chwilę w twarzy nastolatka, a dziewczyna pokiwała głową z pewnym zadowoleniem, choć nie za dużym. Westchnęła ciężko i na chwilę zamilkła, w ten sposób komentując zarówno jego odpowiedź jak i ,,odratowanie" od upadku. Spacerowali chwilę w ciszy wśród tłumu, aż w końcu po dobrych 5 minutach postanowiła się odezwać.
-No dobra, uznajmy że się nadasz. Widywałam gorsze przypadki, nie jesteś idealny troszkę z chama masz, ale ujdzie, mam nadzieję że masz większe zdolności niż byle rzezimieszek. Zaufam ci łusko. Musisz zrobić dwie rzeczy, pierwsza ukraść materiał ze sklepu. Musisz wejść do niego, i zagadać do sprzedawcy. Będziesz musiał go mocno pobajerować żeby ukraść materiał, albo ładnie się nagimnastykować. Jak przyjdziesz i powiesz dawaj zielony jedwab na jedną suknię, to będzie to podejrzane. Musisz z nim pogadać, poprosić o różna materiały, bla bla bla, a gdy w końcu przyniesie ten który cię interesuje, to musisz mu go ukraść. Tutaj też będzie potrzebna finezja, jeśli wyrwiesz mu to z rąk i wybiegniesz ze sklepu na pełen ludzi rynek to cóż. Pewnie będzie cię gonił drąc się że złodziej. Będziesz musiał coś wymyślić, albo ukraść jak nie będzie patrzył tak żeby on nie wiedział w którą stronę pobiegłeś, albo musisz go po cichu zabić i szybko się ulotnić. Albo jeszcze co innego. Druga część zadania będzie prostsza, będziesz musiał przekonać pewnego rzemieślnika by mi ją uszył, bez brania opłaty. Ale spokojnie, tym zajmiemy się za chwilę.
Gdy skończyła mówić, zatrzymaliście się. Dotarliście do jednego ze sklepów wbudowanego w szereg domów otaczających miejski rynek. Kobieta dała ci znak że masz się tym zająć, a sama udała się kilak metrów dalej wchodząc do bocznej uliczki. Budynek nie miał okien, tylko duże mocne drzwi. W środku zaś za ladą i wystawą stał lekko siwawy mężczyzna, a za nim był korytarz prowadzący na zaplecze. Na wystawie było dużo różnych ,,biedniejszych" próbek materiałów dla zwykłych szaraków. Miał też za plecami wielki regał z najróżniejszymi pierdołami, jak chociażby sprzęt do haftowania. W tłumie ludzi krzątającym się po rynku widać było wyraźnie spacerujące pary strażników, chyba dobrze byłoby nie zrobić tutaj rabanu.

Wygląd dziewczynki:

[Sukuna]

---

Irytacja na twarzy dziewczynki była dla mnie niezrozumiała, lecz patrząc na całokształt strzelałem, że ponownie zrobiłem coś nie tak, ja zaś nie miałem pojęcia o co chodziło i szczerze mówiąc wolałem nie wiedzieć. Tak czy siak bym się nie dostosował, to po prostu zupełnie inny świat od tego, w jakim ja funkcjonowałem.
Samo złapanie jej nie miało mieć jakichkolwiek podtekstów typowo romantycznych, lecz moja koleżanka to chyba za dużo powieści się naczytała, tak mi się zdawało, kiedy zobaczyłem aprobatę na jej twarzy, co już samo w sobie było niepokojące, patrząc na to ile „błędów” w etykiecie popełniłem od samego początku naszego spotkania, a nie trwało ono długo. Zaś cisza jaka między nami zapadła była dla mnie tyle zastanawiająca, że nie bardzo wiedziałem nad czym ona się zastanawiała. Póki co nie było niczego skomplikowanego w tym wszystkim, ale później zrozumiałem, że pewnie obmyślała całą strategię. Wysłuchałem jej z uwagą, w myślach zapamiętując każdego jej słowa, w pełni ignorując jednak te, które były niezbyt pochwalną oceną mojej osoby. Uśmiechnąłem się z przekąsem kiedy to ona tak podkreśliło moją rangę – tak naprawdę to ona miała dokładnie tą samą, a jedynie wewnętrzne niespisane zasady w jakikolwiek sposób nas wyróżniały. Na papierze byliśmy sobie równi. Wysłuchałem jednak jej planu na kradzież i musiałem przyznać, że amatorstwo biło od niego na milę, lecz nic nie powiedziałem nie mając w głowie obecnie lepszego planu na kradzież tegoż materiału.
- Czyli rozumiem, że mam założyć, że staruszek nie zauważy jak z blatu znika jeden z materiałów, który na dodatek nie należy do najtańszych? A jeśli o zgrozo jednak zauważy to mam go uciszyć? A masz może jakiekolwiek informacje o tym sprzedawcy? Jeśliby miał jakąś rodzinę to zdecydowanie łatwiej byłoby go zastraszyć używając do tego osoby, które kocha lub nawet renomy mafii, wystarczałoby powiedzieć, że przyszedłem odebrać zapłatę za „ochronę” i odejść z jedwabiem. Taka ordynarna kradzież ze stołu jest piekielnie nieprofesjonalna. – wytknąłem jednak, patrząc na nią i cały czas rozmyślając o planie.
- Ile w ogóle potrzeba tego materiału? Wzięłaś najgorszą osobę do ocenienia tego ile potrzeba na suknie, głupio byłoby gdybym wszedł, ukradł i potem okazałoby się, że tyle nie wystarczy. – dopowiedziałem jeszcze, nie chcąc by po drodze mnie coś zaskoczyło w związku z tymże przedsięwzięciem. Miała rację, przekonanie jakiegoś gościa, żeby coś tylko uszył za cenę własnego życia i dobrobytu było zdecydowanie łatwiejsze.
Gdy zaś doszliśmy do przybytku i mogłem się rozejrzeć szybko uznałem, że wchodzenie na chama i robienie z tego napadu nie wchodziło w grę. Było za dużo ludzi na ulicy, a wśród nich była również straż. Na szczęście w środku samego sklepu nie było żywej duszy pomijając samego sprzedawcę, co więc otwierało poniekąd furtkę do zastraszenia go w jakikolwiek sposób, lecz do tego potrzebowałbym informacji o tym czy w ogóle posiada jakąkolwiek rodzinę, a w ogóle byłoby wspaniale, jakby moja mała zleceniodawczyni znała imię.
Gdyby jednak nie miała żadnych informacji dotyczących naszego staruszka to nie było jeszcze takiej tragedii, miałem ku temu rozwiązanie. W takim przypadku odszedłbym od mojej towarzyszki i użyłbym Henge no jutsu przemieniając się w jedną z łusek, która miała mieszkanie za drzwiami naprzeciwko w Czarnej Perle, czyli tam gdzie i ja mieszkałem. Wyglądał on zdecydowanie „godniej” i bardziej przekonująco niż ja, a poza tym byłem w tym wszystkim całkiem czysty. Wszedłem do sklepu i jakby rozglądając się za każdą suknią i materiałem, podszedłem do lady z zmartwionym wyrazem twarzy.
- Dzień dobry! Niech Amaterasu panu sprzyja w ten chłodny dzień! Szukam materiału do sukni, lecz o nieco, hm jakby to ująć, lepszych gabarytach niż normalnie. Ma to być prezent dla mej małżonki z okazji rocznicy naszego ślubu, wie pan, spełnia się ona właśnie w szyciu najróżniejszych sukni i kimona, nie miała ona jednak jeszcze nigdy okazji wbić igły w szlachetniejsze materiały. Czy znalazłbym jakiś w pańskim sklepie? – Zapytałem przybierając ton pełnego troski męża, który już samą mimiką i tonem dawał do zrozumienia jaką miłością darzy swoją drugą połówkę. Paradoksalnie, kiedy miałem udawać, to takie zabiegi wychodziły mi całkiem nieźle, ponieważ tego typu teksty słyszałem nieraz, kiedy jeszcze mieszkałem na ulicy, co nie miało wiele wspólnego z żargonem wyższych sfer, które rzadko kiedy w ogóle pojawiały się na tego typu targach i w sklepach, wysyłając zawsze swoją służbę w takich celach.

---

Wygląd Sukuny po przemianie:

Użyte techniki:

Nazwa

Henge no Jutsu

Ranga

E

Pieczęci

Pies → Świnia → Baran

Zasięg

Na ciało

Koszt

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (+1/2 na turę)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Sprytna technika kamuflażu dzięki której użytkownik może przybrać wygląd znajomej osoby lub obiektu niematerialnego, maksymalnie odbiegającego o 1/3 rozmiarami od użytkownika. Technika działa podobnie jak Bunshin no Jutsu, jednakże w tym przypadku nie tworzy naszych kopi, tylko "nakłada na nas" obraz innej postaci.
Skuteczność iluzji zależna jest od tego, jak dobrze znamy wygląd danej postaci - im mniej znamy daną postać, tym stworzona przez nas iluzja jest mniej dokładna i łatwiejsza do przejrzenia. Dodatkowo technika nie wpływa na zmianę naszego głosu, co dodatkowo ułatwia odkrycie podstępu. Podczas używania techniki chakra użytkownika pozostaje niezmieniona, przez co sensorzy i ninja posiadający Doujutsu z łatwością przejrzą przygotowany fortel.
Henge no jutsu zostaje przerwane po zranieniu lub uderzeniu użytkownika, a także w chwili mieszania chakry do jakiejkolwiek innej techniki. Również sięganie po ukryte pod iluzją bronie, tudzież przedzieranie się w tłumie prowadzi do przerwania jutsu.</span>

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Sukuna Misja rangi D

---

7/15

---

Złodziejaszek

[/center]

Sukuna potulnie tuptał w ciszy za kobietą która właśnie zlecała mu zadanie. Wiedział że na papierze są równi, ale hej, papier to papier. 90% rodziny to łuski, które uznają taką a nie innaą hierarchię. Póki nie był kimś wyżej, nie mógł podchodzić zbyt olewczo do takich kwestii. To że miał raz kontakt z językiem to był wyjątek, na co dzień spotykał tylko sobie podobnych, a ci właśnie takową nomenklaturę uznawali. I podważanie etykiet i tych norm społecznych które wykształciły się w rodzinie, było niezbyt mądre. Lepiej głośno nie kwestionować statusu srebrnych i złotych łusek, bo przecież podważając nieformalny wewnętrzny podział, podważał ich pozycję jako będących ponad brązowymi. A to na pewno doprowadziłoby do gniewu, i złości, a także do konfliktów wewnętrznych. Właściwie gdyby ten podział upadł, w mafii mogłaby zapanować zupełna dezorganizacja, jeśli prawie całość rodziny naglę stałaby się sobie równa, jakikolwiek system zarządzania organizacją mógłby zwyczajnie paść. Doszłoby do zgrzytów w każdej z dziedzin. Przykładowo jak miałaby zostać podjęta jakaś doraźna decyzja gdy w jakiejś grupie roboczej wszyscy będą równi? Mają demokratycznie głosować nad planem włamania? To byłoby ciężkie. Na szczęście Sukuna nie wyrażał swoich przemyśleń publicznie, i grzecznie tuptał gdzie kazano.
Po usłyszeniu planu partnerki postanowił jednak się dopytać paru rzeczy, podważając logikę tego przedsięwzięcia. Dziewczyna potrząsnęła z irytacją głową i odpowiedziała lodowatym tonem.
-Na litość boską. Nie masz tam stać jak kołek. Facet przynosi ci materiał, wraca na zaplecze, a ty łapiesz go i spierdalasz ile sił w nogach. Masz wybiec ze sklepu i wpaść w tłum żeby ten po zorientowaniu co się stało nie mógł cię odszukać. I tyle, czy to takie trudne? No chyba że jak mówię, zabijesz go i po prostu wyjdziesz. Wtedy minie pewnie troszkę czasu nim ktoś go znajdzie, więc też zdążysz wyjść. No chyba że będziesz mieć pecha.
Nie mam pojęcia czy ma rodzinę. Sukuna, chłopie, przyszliśmy tu bo to najbliższy sklep z materiałami. Nie mam pojęcia o rodzinie sprzedawcy, wiem tylko że pracuje tu jeden dziadek i tyle. Mogliśmy podejść do sklepu dwie ulice dalej. Wybrałam ten bo wiem że to przedsiębiorstwo na poziomie gdzie na pewno mają odpowiedni materiał, oraz dlatego że tutaj jest wielki tłum ludzi w który jeśli się wmieszasz to nikt cię nie złapie. Starczy ci kilka sekund żeby zniknąć mu z oczu. Zresztą jaki problem przemienić się za pomocą ninjutsu w kogoś innego i potem zwyczajnie odmienić? Tu jest dobrze, bo w innym sklepie nie będącym przy rynku, jak tylko wybiegniesz na ulice, to daleko sobie nie pobiegniesz bo nie dasz rady zgubić pościgu. Za to jak przyjdziemy tu w nocy to będziesz musiał dosłownie rozwalać drzwi na pustym patrolowanym rynku. Złapią cię w kilka minut, to najlepsza pora na działanie. Masz ukraść materiał, wbiec w tłum i wybiec tutaj za rogiem. Tam się spotkamy i szybko pójdziemy do kolejnego celu. A co do rozmiarów, to przecież nie utnie ci odpowiedniego fragmentu jeśli ukradniesz towar ze stołu. Przyniesie ci bale materiału, i tyle wystarczy. Będzie tego i tak o wiele za dużo. A co do straszenia mafią. Chcesz powoływać się na rodzinę nie mając jej zgody? Nie wiesz że przyznawanie się że jesteś czerwonym smokiem jest karalne przez ludzi wyżej? Nie sprowadź nam problemów czy kata na głowę.
Sukuna użył techniki i wszedł do sklepiku. Podjął dobrą decyzję bo byłoby prawie pewne że sprzedawca patrzyłby na niego dziwnie, kazał pokazać że ma gotówkę, albo w ogóle wyrzucił i nie chciał rozmawiać. A tak łuska uniknęła tego problemu, prawdopodobnie nawet nieświadomie. Dzwonek nad drzwiami od razu zwrócił uwagę staruszka który prędko wyszedł zza zaplecza. Nastolatek od razu zagadał do właściciela. Ten uśmiechnął się słysząc jak się mu wydawało nowego klienta.
-Ahhh dobrze pan trafił, naprawdę dobrze. Mam tutaj najlepsze materiały z całego miasta kupieckiego! I to w promocyjnej cenie. Pan coś opowie o małżonce i zaraz zobaczymy co by mogło pasować do sukni dla niej. No chyba że ma pan już jakieś swoje typy i chciałby obejrzeć konkretne rodzaje?

Wygląd dziewczynki:

[Sukuna]

---

Daleko mi było do kwestionowania autorytetu srebrnych i złotych łusek. Chociaż nie, jest to nieprawdziwe stwierdzenie. Chciałbym wierzyć, że jest mi daleko, lecz w rzeczywistości często łapię się na tym, że patrzyłem na nich nawet z pewną niechęcią, której nie darzyłem do brązowych łusek. Rozmyślałem o tym w wolnych chwilach i ostatecznie doszedłem do wniosku, że właśnie absolutnie nie kupuje mnie cały ten trójpodział, który zwyczajnie w szerszej skali nie funkcjonował i był on jedynie „zabawą” przedszkolaków, którymi w mafii były łuski.
Sam system zarządzania byłby w stanie przeżyć, musiałby jedynie zostać nieco zmodyfikowany. A czy zmiany były złe? Oczywiście, że nie, pewnego razu usłyszałem pewną mądrą doktrynę – „stojąc, cofasz się.”. Nie muszę podkreślać jak prawdziwa ona jest, cała cywilizacja ją potwierdzała na każdym kolejnym etapie.
Po jej odpowiedzi na każde moje pytanie wzruszyłem ramionami i skinąłem jedynie głową, wcale nie uznając swoich pytań za idiotyczne, były one potrzebne. A nuż mogła to nie być pierwsza taka sytuacja, że dziewczyna wykorzystuję niższych stopniem do kradzieży jakiegoś materiału z tego sklepiku, co przyczyniłoby się do większej jej wiedzy w zakresie tego kto tam pracuje. Po jej odpowiedziach jednak uznałem, że faktycznie najłatwiej będzie po prostu zwinąć materiał i uciec w tłum, który byłby moją idealną kryjówką.
Będąc już pod przykrywką twarzy mojego mafijnego sąsiada ukłoniłem mu się na przywitanie i po wyjaśnieniu sprawy stanąłem chwili w zadumie i zastanowieniu, kiedy staruszek zapytał o tym w czym moja „małżonka” widzi się najlepiej.
- Jest przepiękna doprawdy, tysiąc gwiazd na niebie nie byłoby w stanie przyćmić jej urody! Jej bujne złociste loki zawsze przyciągały oczy przechodniów, lecz jeśli o mnie chodzi, to nie one są w niej najpiękniejsze. Wie pan jednak co? Oczy. Dwa piękne i wielkie szmaragdy patrzące na mnie zawsze z uczuciem i mądrością. Myślę, że suknia podkreślająca te jej dwa atuty jakim są jej oczy byłaby wspaniałym wyborem. – Wyjaśniłem, próbując jak najlepiej oddać ekspresję pasującą do tejże tożsamości, którą na parę chwil przywdziałem. Ciężko było mi było tak się zachwycać, kiedy w głowie miałem obraz dziewczyny, dla której wykonuję całą tę farsę, lecz w końcu jak zacząłem myśleć o innych dziewczynach to jakoś było mi łatwiej.

---

Wygląd Sukuny po przemianie:

Użyte techniki:

Nazwa

Henge no Jutsu

Ranga

E

Pieczęci

Pies → Świnia → Baran

Zasięg

Na ciało

Koszt

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (+1/2 na turę)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Sprytna technika kamuflażu dzięki której użytkownik może przybrać wygląd znajomej osoby lub obiektu niematerialnego, maksymalnie odbiegającego o 1/3 rozmiarami od użytkownika. Technika działa podobnie jak Bunshin no Jutsu, jednakże w tym przypadku nie tworzy naszych kopi, tylko "nakłada na nas" obraz innej postaci.
Skuteczność iluzji zależna jest od tego, jak dobrze znamy wygląd danej postaci - im mniej znamy daną postać, tym stworzona przez nas iluzja jest mniej dokładna i łatwiejsza do przejrzenia. Dodatkowo technika nie wpływa na zmianę naszego głosu, co dodatkowo ułatwia odkrycie podstępu. Podczas używania techniki chakra użytkownika pozostaje niezmieniona, przez co sensorzy i ninja posiadający Doujutsu z łatwością przejrzą przygotowany fortel.
Henge no jutsu zostaje przerwane po zranieniu lub uderzeniu użytkownika, a także w chwili mieszania chakry do jakiejkolwiek innej techniki. Również sięganie po ukryte pod iluzją bronie, tudzież przedzieranie się w tłumie prowadzi do przerwania jutsu.</span>

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Sukuna Misja rangi D

---

9/15

---

Złodziejaszek

[/center]

Sukuna mimo wszystko podważał sobie w ciszy normy jakie panowały w jego rodzinie mafijnej które spychały go do bardzo niewdzięcznej roli jaką było bycie popychadłem i chłopcem na posyłki absolutnie wszystkich, włącznie z ludźmi z oficjalnie jego rangą. Nie był to jednak czas na zajmowanie się takimi rzeczami jak próba przedefiniowania hierarchii oraz zmiana całego systemu. Teraz to była pora na dokonanie skoku w biały dzień licząc że nic się nie spartoli i nie skończy w więzieniu albo gorzej, na jakimś batożeniu.
Wkroczył lekko do środka i rozpoczął pracę. Starał zachowywać się wiarygodnie, i jak widać na razie mu to wychodziło. Nawet bardzo ładnie począł opisywać swoja rzekomą partnerkę. Opis pasował do jego towarzyszki co dawało szansę na to że specjalista dobierze prawidłowy kolor, a do tego pewnie liczył że w ten sposób sprzedawca jeszcze mocniej upewni się że ma do czynienia z kimś kto naprawdę ma żonę. W końcu opisując wyimaginowaną postać można popełnić więcej błędów, a w wypowiedzi mogą być niespójności, które raczej nie wystąpią gdy mówimy o istniejącej kobiecie. Rozmówca młodej łuski energicznie przytaknął głową i puścił się pędem na zaplecze, po około minucie wracając z trzema balami materiału. Czerwonym, żółtym, pomarańczowym.
-Ahhh chyba wiem czego pan oczekuje. Żółty, symbol odwagi, może pięknie pasować do włosów pana partnerki. No chyba że uznamy że co za dużo to niezdrowo i wybierzemy coś pokrewnego, acz nie identycznego jak włosy. W takim wypadku można iść w agresywną czerwień, no chyba że ona nie czułaby się w tym dobrze z racji wyrazistości tego koloru. Polecam go jeśli jest ona nieśmiała, w ten sposób zrekompensujemy tą cechę. Jeśli jednak nie ma takiego problemu, a wręcz przeciwnie, to może bardziej bym polecił pomarańcz. Dużo rzadszy kolor sukien, ale symbolizuje miłość i szczęście, a do tego jest kompromisem między żółtym a czerwonym. Łączy cechy tego i tego. Co pan na któryś z tych trzech? Oczywiście jedwab, najlepsza jakość!

Wygląd dziewczynki: