Rezydencje

[Harikotto]

Akihiko Maji Misja D
9/15 Zdecydowanie nie byłeś zadowolony z zadania, które wybrałeś. Było przecież tyle ciekawych zajęć, jak koszenie trawy, czy obieranie ziemniaków. Na swoje nieszczęście wybrałeś już jednak zakupy dla antypatycznej staruszki i bez sensu byłoby teraz z tego rezygnować.
- Myślisz, ze powierzę w ciemno swoje pieniądze takiemu imbecylowi? Pokaż mi, że jesteś ich godzien i ich nie zmarnujesz. Tak łatwo mnie nie okradniesz, wyłudzając ode mnie pieniądze! Mój mąż zbyt ciężko na nie pracował, niech mu ziemia lekką będzie! Przynieś mi brukwi, żebym mogła zupy zrobić, to ci zapłacę. Jak kupisz za dużo, to ci nóg nie pourywam. Chyba, że czegoś jeszcze nie rozumiesz, w takim razie precz mi z mojego progu. Pomocy aż takich idiotów nie potrzebuję. Co za czasy! Co za obyczaje! - odwarczała ci staruszka, zamykając drzwi przed nosem.

z/t

[Harikotto]

Akihiko Maji Misja D
15/15 Zadowolony z udanego zakupu brukwi po długich poszukiwaniach, wróciłeś do swojej zleceniodawczyni. Mogłeś żywić nadzieje, że dzięki temu nieco poprawisz jej humor i może już nie będzie taka opryskliwa. Nawet jeśli nie, to przecież pozostało tylko oddać zakup, odebrać pieniądze i tyle... Cóż po drodze mogłoby się takiego stać? Otóż miałeś rację. Nie stało się praktycznie nic. W spokoju dotarłeś do drzwi kobiety, która wysłała cię na zakupy. Gdy otworzyła ci drzwi i zobaczyła co niesiesz, zaczęła warczeć w twoją stronę:
- Przyniósł mi trochę brukwi i myśli pewnie, że wszystko w porządku... A gdzie zielenina nicponiu? Miałeś mi warzyw do zupy na brukwi nakupować! Z tego co przyniosłeś zupy nie uwarzę! Naprawdę skaranie boskie z tymi młodymi. Nic nie słuchają starszych i oni mają nam przyszłość budować... Phi, dobre sobie. Niech ci jednak będzie, po resztę poślę kogoś innego. Brukwi całe lata nie jadłam, a dzięki tobie mam ku temu okazję. Masz to i znikaj, tak żebym cię więcej na oczy nie widziała. - na koniec staruszka wcisnęła ci w dłoń sakiewkę, po czym zamknęła drzwi.

[Akihiko Maji]

No cóż, nie obyło się bez ochrzanu ze strony staruszki, ale koniec końców miał to po co tutaj przyszedł, zarobek. Co prawda niewielki, bo czegóż można było się spodziewać po zrobieniu zakupów ale zawsze coś. Trochę poodkłada i będzie go stać na jakieś porządniejsze wyposażenia. No ale do tego dnia musiało upłynąć jeszcze trochę czasu. Narazie, pożegnał swoją zleceniodawczynię po czym udał się w drogę powrotną do domu. PO tym wszystim chciał jednak zaszyć się chociaż na godzinę w kącie, z jakąś dobrą książką i poświęcić się lekturze. Mimo wszystko, dzisiejsza misja troszeczkę go wyprowadziła z równowagi i wolał sobie odsapnąć przed następnym takim zleceniem

//zt

[Kaiho]

Misja rangi D

I said i'm sorry but I just can't stop

10 Ten dzień miał być piękny i przyjemny, więc czym by go sobie umilić..? Tak, żeby ściągnąć brzydkie wspomnienia i złą energię oblepiającą ciało. Głupio brzmi? Ale te negatywne wibracje tam były! A nawet - są! Dlatego co by tu... Już wiem! Spacerek! Na słoneczko i wiaterek!Jeśli pogoda była ładna to spacerek też musiał być ładny. Fakt, nie robimy sobie spacerku dla samego spacerowania, ale nie liczy się przecież cel, liczy się sama droga! Zdobyte na niej doświadczenie i wszystko, co się z niej zaczerpnęło! Nie liczyło się to, co kobieta jadła przez całe swoje życie, tylko wynik, a ten był nader widoczny. Nie liczyło się to, jak powstały sukienki Haruko - ważne, że były idealnie wykonane. I nie liczyło się to, z czego zrobią sinokoperkowy lakier do paznokci Akio. Chyba załapaliście, o co chodzi.
Czy pani Mei pomyślała o opiekunce dla swojego Pimpusia, oto pytanie. Czy na to wpadła czy może była za bardzo zajęta przeżeraniem kolejnych słodkości, czy co ona tam jadła, że się tak spasła. Pytanie rzucone przez Akio w eter nie spotkało się z odpowiedzią od Haruko i nie potrafił odpowiedzieć też karczmarz. Albo nie chciał. Zrobił tylko dziwną minę, krzywiąc się i komentarza słownego nie sposób było się doczekać. Jego wiedza na ten temat albo związane z tym przemyślenia pozostały w jego głowie. Jakże cenne informacje!
- Sprawa klientki osobista, jak pożytkuje swój pieniądz. - Jasne, że by taniej wyszło. Jaki przeciętny śmiertelnik pobierałby tyle pieniędzy za opiekę nad dzieckiem? Nawet nad takim nader aktywnym, które lubiło się przetaczać z kąta w kąt i znikać swojej kochanej mamusi z pola widzenia. Też - nader aktywnie. - Eeeh, hmmph... - Karczmarz podrapał się po brodzie, zastanawiając przez moment. Co oznaczało "często", filozoficzne pytanie na dziś. Czy często to było raz na tydzień? Czy często to było raz na miesiąc? Rodzice zazwyczaj gubili dziecko raz, może dwa razy na całe swoje życie, a ta matka zgubiła je już trzy razy - i to u samych sąsiadów. Nie żeby karczmarz prowadził statystyki zagubionych dzieci przez rodziców. - Tak można rzec. Że często... dość. - Dodał ostrożniej, bo to jednak jego własne przemyślenia. Nikt inny do niego nie przylatywał tak często proponując pieniądze za znalezienie dziecka. - Tak, no to, ekhem... na pewno dwa razy go znaleziono u sąsiadów, to słyszałem. Raz też ktoś go w stajniach znalazł niedaleko domu. - A jeśli było coś więcej, to on o tym nie słyszał. Nawet jeśli, jak na karczmarza, słyszał wiele. A akurat przypadki zguby pani Mei bardzo dobrze zapisywały się w pamięci. I wy już wiecie, czemu.
Będąc uzbrojonymi we wszelkie potrzebne informacje (w razie potrzeby karczmarz jeszcze dokładnie wyjaśnił, gdzie te stajnie, a którzy to sąsiedzi i wszelkie inne niuanse związane z poruszaniem się po okolicy, w której mieszkała zleceniodawczyni) niezwykła drużynka rodzeństwa ruszyła na ten piękny spacerek w pięknym dniu. Bezproblemowo orientując się w okolicy dotarli do dzielnicy, gdzie bogactwo opływało luksusami, cieniem drzew i przyjemną łuną pokopanych za ogrodzeniami, na prywatnych posesjach, źródeł. Kogo stać, ten miał. Prosta zasada tego świata. Było tutaj na czym zawiesić oko. Piękna roślinność ciesząca oczy swoją zielenią i śliczne budynki malowane różnymi wzorami i kolorami na piaskowej strukturze. W otwartych oknach powiewały delikatne firany, a w oddali łopotały materiały wielkich parasoli rozciągniętych tam, gdzie nie sięgał cień drzew. Było jasne, który dom należy do pani Mei. Jeden z tych posiadających własne, przestronne ogrody, nieopodal którego wylądowaliście. Idąc dalej drogą można było zajść do wspomnianej stajni. A sąsiedzi? Kwestia popytania ludzi wokół. Nazwa "sąsiad" była tutaj zobowiązująca i nie miała ukrytego znaczenia, jak karczmarz wspomniał, mogącego nawiązywać do drugiego czy czwartego domu w okolicy od domu pani Mei. Innymi słowy pole poszukiwań było zawężone. Po drodze do stajni znajdował się też niewielki park - naturalna oaza, wokół której posiadłości zresztą powstały.

[Akio Maji]

Niektórzy rodzice potrafili krzywdzić swoje dzieci nawet o tym nie widząc. Nie trzeba było lać dzieciaka bokenem, wystarczyło dać mu na imię ChouChou. Biedny chłopak - zapewne śmiały się z niego wszystkie inne dzieci z okolicy. Nie dość, że matka nazwała go jak psa, to jeszcze z tego wynikało z opowieści karczmarza, rozpasła go tak samo jak siebie. Cóż. Maji miał nadzieję, że chociaż charakteru nie odziedziczy po swojej matce. Zapewne próżne jego marzenia. I mimo że to dosyć pesymistyczne podejście do tematu, to zawsze lepiej miło się zaskoczyć, niż niemiło rozczarować. Nie odpowiedział na komentarz karczmarza o pieniądzach - jak najbardziej miał on rację, jednak Akio miał ochotę powiedzieć, że jak tak często jej synek ucieka, to może niech zrobi pożytek ze swojej majątku i ufunduje Kinkotsu jakieś przedszkole, czy coś w ten deseń.
- Tak. Myślę, że tak będzie szybciej. - spojrzał na swoją siostrę, potwierdzając plan. Podobno rozdzielanie się jest świetnym pomysłem, w szczególności jeżeli chcesz umrzeć. Ale to się chyba toczyło troszkę poważniejszych misji, niżeli szukanie smarkacza, któremu zachciało się uciekać z domu. Swoją drogą kto to widział, żeby takie bachory pozostawiać bez opieki? Ale no. Pecunia non olet - jak to mówią. W sumie nikt tak nie mówił, tak samo jak nikt nie mówił novus ordo, mimo, że w tekstach historycznych takie określenie się pojawiło.
W końcu jednak wyszli z karczmy i dość szybkim krokiem skierowali się w kierunku dzielnicy dla bogatych. Faktycznie - wszystko co tutaj było ociekało luksusem. Od pięknych zdobionych ścian domów, przez brukowaną kostkę chodnikową, aż po naturę. Wszak nawet drzewa wydawały się tutaj jakby zieleńsze. Mimo, że w większości były to palmy. Dom w tej dzielnicy z pewnością kosztowały tyle, że nawet z pensji przeciętnego Shinobi trudno byłoby to utrzymać. Zresztą - kto pełniący żywot ninja miałby czas o to wszystko dbać? Te wille, ogrody, ten przepych. To wszystko wymagało opieki. I ogromnej, ogromnej sakiewki.
- Ciekawe na czym dorobiła się takiego bogactwa. - skomentował zielonooki, gdy przechodzili obok domu swojej zleceniodawczyni. Zastanawiało go, jak ktoś z takim charakterem może zarabiać takie pieniądze. Chyba, że po prostu odziedziczyła po kimś taki majątek.
- Dobra, ja popytam sąsiadów, a ty spróbuj poszukać go w stajni. Może próbował dostać się do wielblądów - oh, biedne stworzenia i ich jeszcze biedniejsze kręgosłupy... czy cokolwiek tam miały te wierzchowce. Akio raczej nie był zbyt dobry z biologii. Poczekał, aż jego siostra potwierdzi plan, a następnie udał się do najbliższych drzwi. Jeżeli to była ogrodzona posesja, to najpierw poczekał przed nią, aż ktoś wyjdzie. Jeżeli posesja nie była ogrodzona, albo nikt nie odpowiadał, to wszedł na nią i skierował się do drzwi, by do nich zapukać. Spokojnie i powoli, nie dobijał się. W dużym skrócie - był po prostu miły, uprzejmy, i profesjonalny.
- Dzień dobry. Nazywam się Maji Akio. Poszukujemy ChouChou, syna Pani Mei. Oddalił się gdzieś i matka go szuka. Nie widzieli go Państwo w ciągu ostatnich kilku godzin? Nie słyszeli? - pytał każdego, kogo zastał w domu.

[Haruko]

W nosie miała co tamta pozbawiona jakiegokolwiek wyczucia stylu i przyzwoitości kobieta robiła ze swoimi pieniędzmi. Normalnie miałaby też w nosie, co to babsko robi ze swoim życiem, tylko problem polegał na tym, że cierpiał na tym drugi człowiek – dziecko jeszcze tak naprawdę, które nie miało pewnie pojęcia o brutalności świata zewnętrznego, bo urodziło się w nowych, znacznie lepszych czasach, niż choćby Akio czy Haruko, którzy musieli swoje przeżyć. Niebieskooka wciąż miała w głowie obrazy z Turnieju Pięciu Filarów, a była wtedy przecież… mniej-więcej w wieku ChouChou (swoją drogą coś czuła, że jak chłopak wydorośleje, to będzie się inaczej przedstawiać). Drastyczne wydarzenia jednak znacznie mocniej zapisywały się w ludzkiej pamięci, nawet pomimo tego jak była ulotna. Dlatego sądziła, że młoda mała-kulka może nie mieć zupełnie świadomości o wszystkim co go otacza, a to też nie tak, że ośmioletnie dzieci były zupełnie niekumate. Jeśli miały dobrego przewodnika, to potrafiły bardzo dobrze oddzielać dobro od zła. Rozwagę od głupoty.
Czy aktywne i ciekawskie dziecko to taki dziwny obrazek? Chyba nie. Chyba tylko dla kogoś, kto sam zapomniał, jak to jest być dzieckiem. Mei chyba już zapomniała. A „często” w wykonaniu Haruko oznaczało „czy więcej niż te dwa razy”. To przecież oczywiste, prawda?
- Sąsiedzi i stajnia w takim razie… - powtórzyła za karczmarzem upewniając się w danych jakie otrzymali. To nie tyle zawężało krąg poszukiwań, co po prostu wypychało na pierwszy plan miejsca, które trzeba było sprawdzić w pierwszej kolejności. A nuż to tam się znowu skrył. To by bardzo ułatwiło robotę, ale pamiętając jakim sama była dzieckiem, to wszystko brała pod uwagę. Łącznie z tym, że dzieciak mógł się skryć nawet we własnym domu w takiej mało używanej, albo normalnie zamkniętej części, ale na przykład ktoś tym razem źle zatrzasnął drzwi i… dalej chyba nie trzeba było nic dodawać, bo myśli nasuwały się same. - Którzy sąsiedzi? – rzeczywiście się o to dopytała, tak samo jak o lokalizację tej stajni, żeby się nie musieli zastanawiać później.
A chwilę późnej wyszli i skierowali się tam, gdzie miała mieszkać pani Mei.
- Pewnie na eksporcie towarów od nas na resztę kontynentu – tak naprawdę to wcale nie myślała, że było to takie „pewne”. Tym bardziej, że sama miała kilka pomysłów na to, a najprawdopodobniejszy to było odziedziczenie fortuny po rodzicach. Albo poślubienie kogoś równie bogatego.
- Niech będzie – to nie tak, że była aspołeczna, czy że nie lubiła ludzi. Czasami nawet miała ochotę z kimś porozmawiać, tylko starała się ich traktować z dystansem, zwłaszcza tych, którzy nie mieli do niej szacunku. Do niej i jej czasu, bo bardzo go sobie ceniła. Tym bardziej, że było wiele rzeczy, które chciała zrobić, albo zobaczy w życiu.
Rozdzielili się więc. Akio poszedł poszukać po sąsiadach, co mu pewnie zajmie czas, a Haruko, zwiewna nimfa w równie zwiewnej sukni koloru lila, przepłynęła pomiędzy rezydencjami wybudowanymi wokół oazy, w kierunku stajni właśnie. Tam planowała znaleźć stajennego, albo innego pracownika stajni – kogoś kto opiekuje się wielbłądami i końmi, które były tam zapewne trzymane.
- Dzień dobry. Nie widział tu pan małego chłopca? Nazywa się ChouChou, pani Mei go szuka.

[Kaiho]

Misja rangi D

I said i'm sorry but I just can't stop

13 Że co? Że jakaś Petunia? To taka postać była w jednej książce - kojarzę nawet. Była taka jedna autorka, co nie chcieli jej pozwolić zrobić kopii swoich dzieł i żaden kupiec nie chciał sprzedawać, a jak któryś się już zgodził, to okazało się, że dzieło przyniosło fortunę. Jeden z plakatów promujących to dzieło wisiał właśnie na drodze, którą dane było wam przejść. Wielka tablica ogłoszeń, całkiem pusta w zasadzie, resztki zdartych ogłoszeń i nieaktualnych spraw, ale na samym środku on - plakat z prawdziwym Sabaku z gurdą na plecach i blizną na czole. Podobno główny bohater miał mieć na imię Han, ale zmienili je ze względów politycznych. Niby też miał być jaśniejszej karnacji, ale podniosło się kilka głosów, że przecież Sabaku mają ciemniejszą karnację! Ciemniejsza skóra to oznaka zdrowia na pustyni! To i był ciemniejszy. Złożyło się ugrupowanie białych jak mleko Kaguya i dopisali do plakatu hasło "białe życie się liczy". Cokolwiek artyści mieli na myśli. Tak czy siak śliczna buźka niedoszłego Hana z gurdą i blizną na czole spoglądała poważnie na każdego, kto tylko przyjrzałby się tablicy. Na całe szczęście nie była ona epicentrum zainteresowań naszych bohaterów. Ale co to tam dalej? Że jakiś olet? Że ordo? Pierwsze słyszę. Orka - to tak! Podobno to taka wielka ryba w oceanie. No w każdym razie w tej tam. Wodzie. Ii to, czym orano na polu. Czemu miały tkaie same nazwy - nie wiedział nikt. Jedno z drugim nie było nawet do siebie podobne. Żeby chociaż te orki były wzorowane na... tamtych orkach. W tym zdaniu piękne jest to, że dowolnie możesz sobie wybrać kolejność znaczeń i zawsze będzie to miało taki sam sens.
Pierwsze z brzegu drzwi wybrane przez Akio. O, przepraszam - pierwsze z brzegu ogrodzenie. Akurat to nieopodal samej tablicy. Widać było dwie służki, które w miętowych, lekkich strojach przechadzały się po ogrodzie, niosąc właśnie tace - jedna z pucharem i dzbanem, a druga z owocami. Wędrowały przy samiuśkim domu. Gdyby wychylić dobrze głowę to widać było, gdzie je niosą. Z boku ogrodu, w bardzo przytulnym, zielonym zakątku, pod szerokim materiałem rozpiętym pomiędzy drewnianymi palami, wypoczywało właśnie kilka osób. Rodzina czy znajomi - nie miało to raczej dla Akio teraz większego znaczenia. Furtka nie była zamknięta - wystarczyło pchnąć drzwiczki i wejść na teren posesji. Spokojnie i powolutku. Jedna ze służek zwróciła wcześniej na młodego Majiego swoją uwagę - mogłeś widzieć, jak nachyliła się ona do starszego mężczyzny, koło 50? Widać było siwiznę między jego czarnymi włosami, ale bardzo dobrze się trzymał. Szeroka szczęka, kilka blizn na ramionach i przedramionach, bardzo pilne, orle spojrzenie ciemnych oczu. Na jego przedramieniu widniały symbole, które mogłeś rozpoznać jako fuinjutsu - ale co to dokładnie było pojęcia nie miałeś. Fajne znaczki. Takie fancy. Kilka szeptów ślicznej dziewczyny i mężczyzna kiwnął głową. Wstał od stołu i właściwie wyszedł ci na spotkanie. Odprowadziły go ciekawe spojrzenia towarzystwa i pewnie pytanie w stylu "gdzie idziesz?". Cokolwiek odpowiedział nie było dla ciebie słyszalne. Mężczyzna miał bardzo równo przystrzyżony zarost obejmujący jego szczękę i włosy spięte kucykiem, ale też krótkie - ledwo wychodziły mu za szyję. Zaliczał się raczej do przeciętnych wzrostem.
- Czym mogę pomóc, młodzieńcze? - Zapytał, składając przed sobą dłonie. Że sprawa została szybko i treściwie przedstawiona to i pojawiła się szybko odpowiedź. Najpierw w postaci lekkiego zdziwienia i uniesienia brwi razem z opadnięciem kącików ust w dół. Chyba nie przepadał za swoją sąsiadką - taka myśl mogła przesunąć się po twojej głowie sądząc po jego reakcji na wspomnienie imienia Mei i ChouChou. - Złota Pustynia musiała być niełaskawa, że zesłała na ciebie panią Mei. - Grymas zamienił się w bardzo delikatny uśmiech i iskrę łagodnego rozbawienia w jego mądrych oczach. - Widziałem ChouChou jeszcze dziś rano jak bawił się ze swoją opiekunką. Chociaż... zdaje się, że popołudniu słyszałem do jeszcze na tyłach ogrodu. Ostatnio wydaje z siebie dziwne... odgłosy. Bardzo głośne i nieprzyjemne dla ucha. Zupełnie jakby odziedziczył charakter po matce. - O tak, mężczyzna był zdecydowanie rozbawiony. Ale czy żartował sobie z Akio? Nie wyglądało na to. Mówił, jak na twoje, całkiem poważnie.
Zgadza się, na kaprysach pani Mei cierpiał drugi człowiek. Jak historia miała pokazać - nawet nie jeden. Jej rodzica - ach, cóż... tej się przecież nie wybiera. Ciężko było powiedzieć, czy może jej charakter i wygląd wziął się od pokoleń, czy może został wyrobiony na jakiejś bardzo pokracznej drodze. Wykolejonej drodze. Z tym, że żeby się nad tym zastanawiać, trzeba mieć jeszcze chęci rozwiązania tej zagadki. Piękna i doskonała Haruko ich nie miał. I dobrze. Takiej kobiety się nie zmieni, a stanowiła ona przy tym pośmiewisko dla całej Unii. Brzydka, brudna plama na fladze całego królestwa. Takie plamy się usuwało. Fuj, fuj. Tymczasem plama była i rodziła kolejną plamę. Biedne, ośmioletnie dziecko. Szkoda go, co, Haruko? Ono sobie przyszłości samo wybrać nie mogło, a wszystko wskazywało na to, że będzie ją miało ciężką z tak WSPANIAŁĄ mamusią.
Mogło być przecież tak, że Mei dorobiła się fortuny na konkursie jedzenia. Ten na pewno by wygrała.
Stajnia nie była szczególnie duża. Nijak nie prezentowała się przy tych pod murami, gdzie zbierały się karawany wtłaczające się do miasta i wytaczające z powrotem. Gdzie przesuwali się przybysze z różnych stron jak i tutejsi. Mała, ale na pewno nie skromna. Wpasowana w tutejsze standardy trzymała poziom i można było zawiesić oko na zadbanych zabudowaniach i boksach. Nawet służba, która się tutaj kręciła, nie chodziła w brudnym odzieniu. Tak i wokół nie czuć było specyficznej, brzydkiej woni zabrudzonego miejsca w tym stylu. Nie. Tutaj było czyściutko. I na pewno przebywały tutaj też piękne zwierzęta. Godne, dumne...
I wtedy z głębin stajni dało się słyszeć TEN ryk. Dziwaczny, nieznany i otwierający szeroko oczy. Bestia to?! Czy jeszcze jakieś zwierzę do jeżdżenia?! Nikt nie panikował. Stajenny, do którego podeszłaś, tylko obejrzał się na wnętrze stajni i pokręcił z rezygnacją głową.
- Chłopca? - Potarł podbródek. - Niee, nie widziałem żadnego. Zresztą jesteśmy teraz, panienko, trochę zajęci potworzyskiem, które przyszło nie wiadomo skąd... okropne stworzenie. Nasz zarządca prawie na zawał padł, kiedy je zobaczył...

[Akio Maji]

Był też pewien malarz, akwarelista, którego nie przyjęli do szkoły artystycznej, więc postanowił wymordować całkiem sporą populację jakiejś mniejszości etnicznej w Atsui. "Mój chodnik", czy jakoś tak. Podobno historyczna... a może to była tylko bajka? Mniejsza. W każdym razie Akio też lubił czytać książki. Chociaż moment. Czytać to może niekoniecznie - ale oglądać obrazki w nich zawarte to jak najbardziej. Sam tekst był nudny, dużo literek, małe to, zlewa się wszystko i obogowienajświętsi jak go głowa wtedy zaczynała boleć. Zresztą podobno w książkach kłamią, na plakatach zresztą też. Jakieś świrusy z Kaguya chodzą i bazgrolą po nich, licząc, że coś tym wskórają. Chociaż patrząc na ostatnie kontrowersje z imieniem Han może i faktycznie presja miała sens. Albo raczej szantaż. Z drugiej strony co te brudasy z Kaguya znaczyły dla Unii? Zaprzestaliby produkcji kości do gry? Haha, kumacie? Kości. Ha. Ha. Dobre Akio, wspaniały żart, ja się uśmiałem. No dobra, uśmiechnąłem. Prawie tak jak z żartu o orkach.
Tym razem jednak Maji nie miał za bardzo czasu na rozwodzenie się nad sensem słów i ich pochodzeniem. Miał przecież misję do wypełnienia - śmiertelnie niebezpieczną, za którą będą go chwalić i nosić na rękach, a piękne panie i jeszcze piękniejsi panowie będą karmić go sogeńskimi winogronami, podczas gdy on będzie leżał na tapczanie i rozkoszował się błogim lenistwem. No i pewnie tak by było, gdyby nazywał się Ichirou Asahi i nie był totalnym bambikiem w tych sprawach. Swoją droga zastanowił się, czy przypadkiem gdzieś w okolicy nie mieszka ten legendarny Sabaku, może on mógłby pomóc?
W każdym razie dotarł w końcu do jakiegoś domu, czy raczej do progu jakiejś posesji. Za ogrodzeniem przewijały się służki, zajmując się swoimi sprawami, pracując, czy tam mając przerwę na zieloną herbatę. Nie wnikał. Tym co go interesowało, czy też raczej ktoś, kto go interesował, właśnie szedł w jego kierunku. Starszy, nieco podsiwiały Pan - widać po nim było, że burżuj. Akio w żadnym wypadku nie uważał bogatszych od siebie za gorszych. Jasne, gdy ktoś w tym wieku tak dobrze się trzymał, to w chłopaku odpalała się iskierka zazdrości, ale w gruncie rzeczy było to pozytywne uczucie - chciałby tak wyglądać w tym wieku. Widać po nim było, że niejeden bój stoczył. I to się szanowało. Do tej pory zresztą było widać, że para się jutsu. Śliczne, czarne symbole nie mówiły co prawda wiele Akio, którego zdolności Fuinjutsu ograniczały się do zapieczętowania kilku kunai, ale świadczyły, że ma do czynienia z Shinobi. Zapewne starszym rangą niż marny Doko.
Chłopak skinął głową, na znak szacunku, gdy mężczyzna się do niego odezwał. Stał wyprostowany, spoglądając swojemu rozmówcy prosto w jego ciemne oczy. W sumie tekst o pani Mei rozbawił go i gdyby nie wysoka ranga swojego rozmówcy, to pewnie zarzuciłby żartem, że zaginięcie młodego wieloryba na pustyni to rzadkość, ale ostatecznie ograniczył swoją reakcję do lekkiego, sarkastycznego uśmieszku.
- Pani Mei musi być bardzo znana w sąsiedztwie. - stwierdził Akio, spoglądając na mężczyznę i mając lekki zaciesz z jego reakcji. - Tak, tak. Taka osobowość nie jest... codziennością. - przytaknął mężczyźnie. - Ale co Pan ma na myśli, mówiąc "dziwne odgłosy"? Zaczął skrzeczeć? - oh tak, krzyk Mei można było porównać do skrzeku harpii. O ile Akio mógł wiedzieć, jak w ogóle ten krzyk brzmi. - Może chory jest. Otyłość potrafi zmieniać barwę głosu. - zastanowił się, bo jakby nie patrzeć, to było całkiem możliwe. Otyłość w tak młodym wieku była bardzo poważna i bardzo niebezpieczna. - W każdym razie bardzo dziękuję Panu za informację. Nie będę już dłużej zajmował czasu. Spokojnego dnia życzę. Do widzenia. - po odpowiedzi na swoje pytania młody Akio pożegnał się i faktycznie okrążył rezydencję, szukając źródła dziwnego głosu. Ewentualnie pytając przechodniów o jakieś dziwne akcje w ostatnich godzinach.

[Haruko]

Petunie to ostatnie kwiaty, z którymi Haruko skojarzyłaby panią Mei i jej latorośl. Bo, wiecie, Haru znała się na kwiatach. Oglądała atlasy o nich w bibliotece, uczyła się jak wyglądają, jak maluje się ich płatki. Potrzebowała tego, by dobrze wyrysowywać wzory na swoim ciele – czasami miała ochotę na bardziej geometryczne, a czasami (i najczęściej) na florystyczne, a żeby nie było nudno, to ubarwiała to sobie zmienianiem kształtu płatków czy listków. Wszystko miało się wspaniale komponować. Dlatego… petunia, ani tym bardziej żadna Petunia z jakiegoś rękopisu zupełnie jej się z Mei nie kojarzyła. Bardziej odpowiednia byłaby mięsożerna rosiczka. Te różniły się wyglądem między sobą, ale jedną cechę miały wspólną – żarły. Co usiadło na liściu, to już zazwyczaj z niego nie schodziło, przylepiając się na długie godziny, kiedy roślinka powoli je rozkładała. Żywcem. Jak słodycze rozpuszczały się na słońcu, a potem lepiły się od tego palce.
Z tego wszystkiego Haru pomyślała, że ma ochotę na daktyle.
Zgadza się, pani Mei mało ją obchodziło – jej życie i jej klocki, mogła je sobie układać jak tylko chciała. Gdyby to była sprawa zdrowotna, to skoro stać ją było na płacenie za odnalezienie syna i to nie raz, to i na medyka też by ją było stać, coś by pewnie zaradzili. Iryoninja byli niesamowici. W każdym razie, tak to się jakoś mówi, że każdy orze jak może, i znowu wróciliśmy do tych orek, takich czy innych. Jak wszystkie drogi prowadzą do Kinkotsu, tak i wszystkie tematy wracają do orek i innych… wielkich… zwierząt.
Maji zatrzymała się kawałeczek przed stajnią, obejrzała ją sobie dokładnie z zewnątrz i dopiero wtedy ruszyła do jednego z pracowników. Rzeczywiście, była mniejsza niż ta przy bramach miasta, ale nie było to żadnym zaskoczeniem. Ta oaza tutaj i bogate rezydencje były dość spokojną dzielnicą i pewnie w stajni znajdowały się głównie wierzchowce okolicznych mieszkańców. Zaś przy bramach miasta rzeczywiście waliło wszystko – turyści, podróżnicy, kupcy, ważni goście i tak dalej. Tam siłą rzeczy musiało być to wszystko większe.
Zatrzymała się na moment słysząc RYK. Nie przypominało to właściwie… niczego co by znała. Wielbłądy ani konie tak się nie darły, więc… co tutaj trzymali, właściwie w środku miasta, przy spokojnej oazie w, wydawałoby się, spokojnej dzielnicy? Po chwilowym zaskoczeniu, Haruko zbliżyła się do wypatrzonego mężczyzny; teraz jej długa chusta była już nie tylko na samej głowie, ale zakrywała też połowę twarzy, mimo tego że jej rysy prześwitywały pod cieniutkim materiałem.
- Potworzyskiem…? – powtórzyła za stajennym i nawet wychyliła się odrobinę, żeby zza jego ramienia być może zobaczyć wnętrze stajni, tam gdzie i on zerkał. Przez moment stała tam tak bez wyrazu, słuchając dalszej wypowiedzi mężczyzny, aż w końcu oczy jej się rozszerzyły. Trochę z zaskoczenia, trochę z przerażenia. Nie żeby sama się bała potworzyska, tylko po prostu… połączyła kropki. Dziecko zaginęło, nikt nie wie gdzie jest, a w stajni mają p o t w o r a, który tak paskudnie się wydziera. Czarnowłosa… chyba nawet pobladła. Fakt, nikt nie panikował, ale Haru zrobiło się jakoś tak… chłodniej? - Kiedy przyszło? O na piękną Amaterasu… Mam nadzieję, że chłopcu nic nie jest… - nie była przesadnie religijna, ale jednak niektóre powiedzenia łatwo wbijają się w głowę. - Mogę zobaczyć? Tego… cudaka i rozejrzeć się za dzieciakiem? Może gdzieś wam się schował, a słyszałam, że już kiedyś go tutaj znaleźli. Nie będę wam przeszkadzać – wolała mieć pewność, że go tutaj nie ma… a jak mężczyzna sam zauważył, są trochę zajęci, więc dzieciak mógł im po prostu umknąć. Jakimś cudem. Choć podobno jest kopią swojej matki. Haru po prostu wolała dmuchać na zimne. Dlatego jeśli mężczyzna jej pozwolił, to starając się nikomu nie przeszkadzać weszła do środka, żeby się rozejrzeć i poszukać dzieciaka (a nawet zawołać go kilka razy po imieniu i nasłuchiwać, czy gdzieś w sianie nie ma poruszenia). A jeśli nie… To i tak z ciekawością zerknęła jeszcze do środka stajni i zawróciła, zahaczając o oazę, bo to było drugie miejsce, które przyszło jej do głowy, że dzieciak mógłby się tam zatrzymać…

[Kaiho]

Misja rangi D

I said i'm sorry but I just can't stop

16 Pisarze piszący kwiaty i malarze malujący literaturę. Czy jakoś tak to leciało. Życie za to zarówno pisało jak i malowało przed nami historie pełne dziwów, niesamowite i interesujące. Były też te, które przytłaczały i przygniatały do ziemi, ale w piękne dni takich nie miewamy, nie-e. Gdyby coś miało zakłócić spokój Kinkotsu to sławny Asahi Ociru (czy jak tam na niego wołali) przybiegły przyleciałby na chmurce czakry, zrobił szast-prast piachem, potem siuch-pruch siurkami i bach! Nie ma człowieka! Przeciwników! I w ogóle niczego już nie ma, bo tsunami pożarło pół miasta! Wspaniale, brawo, teraz owacje na stojąco i wszyscy klaszczą! Wstał nawet były (albo obecny) shinobi, który sobie urządzał przyjacielskie pogawędki z Akio. Skoro już przy tym jesteśmy to trzeba nadmienić, że kiedy zobaczył postawę dzieciaka, tenże shinobi vel szanowany sąsiad pani Mei, to łagodnie się w jego stronę uśmiechnął. To jak nic mina pod tytułem "dobrze widzieć młode pokolenie tak trudzące się ze sprawami sąsiadów". Z naciskiem na ostatnie słowo. "Sąsiadów" - powtarzam słowo klucz. Odmieniam ku poprawnemu znaczeniu - s ą s i a d k ę. Tak, taaak, wspaniały sąsiad co ma jeszcze lepszą sąsiadkę. Tak czy siak, kimkolwiek był ten mężczyzna przed tobą, podejrzewając, że na pewno wyższy rangą, chyba nic dziwnego, że nie mógł się dogadać z nawiedzoną paniusią. Wydawał się całkiem rzeczowy. Mogłeś sobie tylko wyobrazić, jak gasił Mei przy jej wywodach jak niedopałek rzucony na gorący piasek pustyni.
- Oo taak, jej sława ją wyprzedza. - Rzekł tak słodko, jakby jego usta posmarowane były miodem. Nikt mu nie mógł zarzucać, że źle mówi o dobrej pani Mei! Sarkazm? Cynizm? Ironia? Nieee! W życiu! Na następne twoje słowa tylko mocniej się uśmiechnął. Odprężony, spokojny, będący na swoim terenie ninja, który spijał śmietankę swojego życia i udanej Unii stworzonej z innymi nacjami. Być może cieszył się właśnie emeryturą, która należała się każdemu, kto tylko zdołał jej dożyć. - Hmm... to był dziwny odgłos... bardziej ryk. Taki gardłowy. Dzieciak chyba próbował naśladować jakieś zwierzę. Już od jakiegoś czasu kusiło mnie odwiedzenie Mei z tą sprawą, żeby trochę dziecko uciszyła. Jak zaczyna to dźwięk się bardzo niesie. - Chciał, no ALE. Czym było to "ale" w przypadku doświadczonego ninja? A widziałeś kiedyś ninja, który chciał się dobrowolnie bić z wielorybem? Nie jego świat, nie jego klocki! - Maji... Akio, tak? Zapamiętam to imię. - Przyobiecał, nim uniósł dłoń w geście pozdrowienia i pozwolił sobie odprowadzić cię kilka kroków w kierunku bramki, żeby cię przez nią przepuścić. Życzył jeszcze powodzenia, zanim zniknął za zielenią, wracając do grupki rodziny, czy też przyjaciół - sam jeden wiedział to najlepiej.
Okrążenie rezydencji nie stanowiło żadnego problemu. Znalazłeś się na tyłach domostw, gdzie oczywiście ciągnęły się kolejne wydzielone działki, ale między nimi spokojnie można było przechodzić. Jak zresztą zostało wspomniane nawet nie wszystkie były ogrodzone. I nie każda zapierała dech w piersi swoją wielkością. Nie tylko przepych królował w tym miejscu, niektóre z domów były zadziwiająco proste. Śmiesznie niemal wyglądały, trochę jak przybudówki dla służby. Cholera wie, czy nimi właśnie nie były. W każdym razie - za domostwem szok i niedowierzanie! Drewniana deska na piaskowym murku została wyłamana! Tutejsze drewno nie zachwycało szczególnie swoją wytrzymałością, fakt, ale żeby od razu ją wyłamywać..? Wandalizm! Dzwonię po R... dzwonię po straż. Na ziemi, za płotem, widać było głęboką bruzdę w ziemi. Trawa, którą tu wysadzono, została wyżarta - jak przez kozę! Tyły rezydencji były osłonięte z prawej i lewej strony utrudniając wgląd sąsiadów. Po lewej stronie stało coś, co chyba od biedy można nazważ teraz stajnią... biorąc pod uwagę, że wyłożono ją sianem. Ale każdy normalny traktowałby to jako zadaszenie na wszelakie materiały. Wodę, ziemię, drewno, zapasy jakiekolwiek. Mamy jednak do czynienia z panią Mei, więc spodziewajcie się niespodziewanego. Po drugiej strony ziemia również była wybita, ale już nie taką bruzdą jak ta za płotem. Coś się chyba rozpędziło, wbiło... i trochę koślawo wylądowało po drugiej stronie. A potem już w długą. Żeby dopełnić obrazka to po podwórzu chodziła jakaś kobieta. Z dzieckiem na rękach. Okrągłą, słodką kuleczką amciającą właśnie jakiegoś owoca, którego soki spływały po jego buzi prosto na ubranie jego opiekunki. Ta jednak za bardzo chyba była zaaferowana samym płotem. Albo przyzwyczajona do małego grubaska.
Tymczasem Haruko mierzyła się z iście diabelnym problemem. Żeby nie powiedzieć - potwornym. No tak! Potwór zjadł dziecko! Teraz wszystko miało sens! Zaraz... potwór... zjadł...
- Zaraz, co... ale... COOOOO? - Stajenny wybałuszył oczy na stojącą przed nim Maji. Ot, prosty chłopak, właściwie już mężczyzna. Pracując w tych terenach musisz trzymać jakiś poziom a nie zachowywać się jak zupełny wieśniak, ale i też nikt do zbierania gnoju nie potrzebował geniusza znającego się na Petuniach. Miał dobrze wywijać widłami, ot całe jego życie. Nie był nawet urodziwy, ale dobrze mu z oczu patrzyło. Nawet przez myśl przekradało się odważne stwierdzenie, że może zalicza się do tej mniejszości społeczeństwa, która nie okrada swoich pracodawców. Kimkolwiek jednak był, co też nie było ważne dla naszej obecnej opowieści i na pewno nie było ważne dla twojego spokoju ducha, który został aktualnie brutalnie naruszony... ewidentnie się przeraził. Czymś, czego w ogóle nie podejrzewał, a co mu podałaś na otwartej dłoni. - Na złoty piasek Sabaku! Zeżarł dziecko..! - Stajenny wsadził pięść w zęby. Pokiwał intensywnie głową, kiedy zapytałaś o to zobaczenie. - Ja muszę ostrzec ziomków! - Właściwie to mogłaś być pewna, że on sam nie wiedział, czemu potakuje. Przytaknął, ale chyba nawet nie zastanowił się, czemu i dlaczego. I już w następnej chwili zawrócił i pobiegł w kierunku stajni. A ty za nim.
I tam była bestia! Przerażająca! Ni to owca ni to koń! Ni koza ni lew! Cała biała! A dziwna jaka! A ryczała jak lew najprawdziwszy! Na dwóch linach ją przytrzymywali, z obu stron! A ona walczyła, ryczała, darła się! Pianę z pyska prawie toczyła (no dobra, aż tak to nie), skakała na tych swoich nibynóżkach wystających z puchatego ciałka! A na jej głowie - różowa, śliczna kokardka. I żadnej krwi - jeśli zapytacie.
- Uwagaaa! - Kocham ludzi, którzy zamiast zwrócić uwagę na problem, wolą najpierw drzeć mordę "UWAGA". Wy też? - TO LUDOJAD! - Wrzasnął stajenny, biegnąc jak oszalały na ratunek swoim przyjaciołom i machając rękoma nad głowami.
I wtedy oni poluzowali uścisk liny, wybałuszając do kompletu oczy na swojego ziomka ze stani. I wtedy - bach! Potwór ludojad stanął na tylnych nibynóżkach zakończonych jakimiś kopytkami - ale tam pewnie pazury chowa, ja nie wiem! I ruszyła galopem prosto na Haruko!

[Haruko]

Właściwie to chciała się dowiedzieć kiedy tego potwora, bestię pustynną najprawdziwszą złapali, żeby potwierdzić, że dziecku nic nie jest, tyle że to wszystko to taki piekielny zbieg okoliczności… Ale chłop już całkiem się zagalopował w myślach, łapiąc za jedno jej słowo i ignorując resztę wypowiedzi. On wybałuszył na nią oczy, ryknął niemal, kiedy pokojarzył jej tok myślenia AŻ ZA BARDZO, wsadził sobie tę łapę do gęby, jakby to miało w czymś pomóc… A Haruko… Gapiła się na niego. Z niedowierzaniem, bo właśnie chciała się tego dowiedzieć od niego, zawołać chłopca, o ile w ogóle tutaj był, i szukać gdzie indziej, a tutaj…
- Co? Wcale tak nie… - nie powiedziała. Może zasugerowała, zgoda, ale to wcale nie było pewne, a zanim zacznie się panikować, to trzeba mieć PEWNOŚĆ. Znaczy… Haruko by tak zadziałała, panika zaczęłaby się, gdyby fakty mówiły jasno: potwór zeżarł dziecko. Ale nie mówiły. Zapomniała jednak, ze prości ludzie nie byli tak opanowani jak ona… Że wystarczy jedno źle dobrane zdanie i… No i efekt miała przed sobą. Ale jak ten gość wsadził sobie pięść do buzi? A potem zaczął kiwać łbem. No i teraz zaskoczenie Haruko było już widoczne – znowu. Kurcze, to chyba był po prostu taki dzień. Zaczął się niby normalnie, ale środek był kompletnie zwariowany. Ale jak miał nie być, skoro morze piasków przeciął pływający po nim słoń? Bardzo głośny, bardzo ekscentryczny, bardzo charakterystyczny, bardzo… Wszystko bardzo. Bo cała pani Mei była przejaskrawiona do granic.
Ten się nagle zerwał jak oparzony, ale Haruko jeszcze chwilę tak stała zaskoczona. A później, rzeczywiście, ruszyła biegiem za stajennym, wpadła do stajni, a tam ludzie trzymający liny i… ten dziwny… stwór? Jeśli tak miały wyglądać potwory, to Haruko bardzo by sobie tego życzyła – by były tak puchate i czyściutkie jak… to. Niestety… prawdziwa bestai, która zniszczyła jedną z oaz, Jednoogoniasty, miał dużo bardziej kaprawą mordę od… tego. No i nie nosił kokardki.
Jaka bestia nosiła kokardkę?
Stajenny się darł, ale i Haruko nie zamierzała być cicho. Skoro dali sobie spokój z subtelnościami, a bestia wcale nie była taka straszna…
- ChouChou! Jesteś tutaj?! – krzyknęła, starając się przekrzyczeć ryk puchatkopytka, i już nabierała powietrze w płuca, żeby dodać, że mama go szuka, ale nie zdążyła. Bo wtedy dwójka mężczyzn puściła liny, a kózka? Konik? Mały puchaty wielbłąd (?). No to białe ryczące stanęło na tylnych nóżkach, zamachało kopytkami i… SRUUU prosto na nią. Na nią. BO STAŁA W DRZWIACH STAJNI!
Niewiele myśląc przesunęła się w bok, ale prawdę mówiąc, to zamierzała zwierzę zatrzymać. Spróbować złapać za jedną z lin, które pewnie wesoło sobie dyndały obok potwora. Z RÓŻOWĄ KOKARDKĄ. Liczyła na to, że zdąży, nim to coś wyhopsa stąd wesoło, bo lina nie miała chyba dwóch metrów, więc… powinno się udać.
- Przecież on do kogoś należy! Nie widzieliście kokardki?! – krzyknęła do stajennych. - Pomóżcie!
A jak do kogoś należał, to chyba… chyba nie był niebezpieczny? Chociaż już słyszała o idiotach trzymających w domu skorpiony. Ale coś tak uroczego. I puchatego. Nie może przecież być niebezpieczne. Prawda?
PRAWDA?!

[Akio Maji]

Tak, tak, pisanie kwiatów tak samo celne, jak jezioro odbijające się w tafli księżyca. Jak powszechnie było wiadomo - pisać każdy może, trochę lepiej, trochę gorzej. A ta historia, gdyby tylko ktoś ją chciał spisać, z pewnością zaliczałaby się do tych dziwniejszych. "W pogoni za dzieckiem otyłej paniusi" - tak mógłby brzmieć jej tytuł. Gatunek? Trudno powiedzieć. Coś między dokumentem, a komedią. Faktycznie, brakowało jeszcze tylko osławionego Asahiego - wtedy mielibyśmy do czynienia z książką katastroficzną. Na szczęście misja została powierzona bardziej odpowiedzialnym ninja, niżeli Ichirou (no, albo przynajmniej odpowiednio słabszym, bo cholera wie co by strzeliło Haruko do głowy, gdyby posiadała taką moc, a ktoś by jej nacisnął na odcisk).
Czy Akio był dobrze wychowany? Owszem, jak najbardziej. Jeszcze jak. Jego ciotka uczyła go kultury, ale przede wszystkim chłopak sam wiedział, kiedy lepiej się zachować pożądanie, a kiedy można sobie pozwolić na nieco luzu. W przypadku kontaktu ze starszymi osobami zdecydowanie lepiej było zachować szacunek, a na żarty odpowiadać tylko wtedy, gdy ktoś poprosi. Niestety, ale społeczeństwo obecnej młodzieży różniło się od tego, które było kiedyś. Bo jak to mówią starsi: kiedyś to były czasy. Teraz już nie ma czasów.
- To... dziwne. - wymamrotał w końcu Akio, gdy ocknął się z transu, w którym próbował sobie wyobrazić dzieciaka ryczącego na psa, albo inne zwierzę. Oh, nasuwało się tutaj jedno pytanie: co autor miał na myśli. Jasne, Akio też robił głupie rzeczy jak był młodszy, ale uganianie się za zwierzętami i małpowanie ich? To raczej nie było w jego stylu. On wolał sypać dziewczynom piasek do oczu, albo wywracać torby dnem na wierzch i robić "kebaba". To było jego dzieciństwo. Ta dzisiejsza młodzież najwyraźniej wolała dręczyć czworonożnych przyjaciół. - Tak. Maji Akio. - powtórzył w kierunku starszego mężczyzny. Niech zapamiętuje - dobrze, dobrze. Może kiedyś się z jakiegoś powodu to przyda. - Dziękuję. Spokojnego dnia życzę. - uśmiechnął się raz jeszcze w kierunku nieznajomego Shinobi, a następnie poszedł już za rezydencję, szukać dalszych śladów.
Idąc tak, nagle go natchnęło bardzo ciekawe pytanie: czy Iryoninja potrafią wyleczyć otyłość? Chyba nie powinno to być problemem w momencie, gdy potrafili do kogoś przyszyć urwane kończyny. A jednak - była sobie taka Mei, która mogłaby dać w kopercie pare tysięcy Ryo i pozbyć się swojego problemu. A jednak z jakiegoś powodu tego nie robiła? Może dobrze jej było z tym, jak się czuła, a może po prostu Akio przeceniał możliwości medyków...
Szok i niedowierzanie, skandal, degrengolada. Nic tylko dzwonić po straż. Zaraz, dzwonić? A to burżujstwo miało w swoich domach dzwony, by bić na alarm? Hmm... W każdym razie straży to tutaj nie było, był za to ktoś lepszy - sam Maji Akio. Przystojny, noszalancki, pięknie pachnący, no i oczywiście skromny, tak jak jego idol z klanu Sabaku.
- Pani szanowna! Co tu się stało? - zawołał w kierunku kobiety, która, jak sądził, była właścicielką tej rezydencji. Trzymał się od niej z daleka, a raczej nie tyle od niej, co od tego kaszojada, którego trzymała na rękach. Nienawidził dzieci, obrzydzały go i wzbudzały w nim konwulsje. Nic tylko żarły, srały i spały. Niekoniecznie w tej kolejności. Po prostu wolał dmuchać na zimne, a dzięki temu oszczędzić sobie np. zarzyganego ubrania. - Nie widziała Pani może ChouChou? Taki chłopczyk, syn pani Mei! - wyjaśnił kobiecie, jednocześnie patrząc gdzieś po okolicznych uliczkach, czy chłopak przypadkiem nie obserwuje całej sytuacji z bezpiecznej odległości. Różne dziwne rzeczy mogły przejść mu przez głowę.
Niezależnie od odpowiedzi chłopak postanowił rozejrzeć się po okolicy, ze szczególnym uwzględnieniem płotu, wokół którego były ślady, jakby ktoś przypierdzielił w niego z całej siły. Trudno było powiedzieć w sumie, czy zrobiło to zwierzę, czy może chłopak. Biorąc pod uwagę prawdopodobną masę dzieciaka... wszystko było możliwe. W dalszej części był gotów iść za śladami... albo do Haruko, o ile takich nie było.

[Kaiho]

Misja rangi D

I said i'm sorry but I just can't stop

19 Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz, Haruko! Nie pytać - działać! Dziaaałać! Podążać za szybko przebierającym nóżkami stajennym, który, jak się okazało, biegał aż nadzywczajnie prędko! W jego nagłej reakcji aż nie sposób było wyrównać z nim kroku, kiedy jak opętany wpadł na plac stajenny pomiędzy boksami, a tam TO! Bestia! Zaraz... bestia? Śliczna, puchata... z takimi czarnymi oczkami. Pewnie musiała być przerażona! Równie mocno, co towarzystwo wokół niej, które próbowało dzikusa opanować, a on nie miał na to najmniejszej ochoty! Brak zrozumienia był pierwszym krokiem ku brakowi akceptacji, a to zaś brnęło dalej w odczucie strachu. W tym wypadku to nawet paniki. Gdziekolwiek odbiegł tamten stajenny nie było już czasu w prędkości sytuacji, która narzuciła swoje tempo, żeby się za nim oglądać. Istotne było dla ciebie jedno - nie stał ani obok ciebie, żebyś miała na niego wpaść, ani przed tobą, żeby lama miała jego staranować. Więc, skoro już jesteśmy przy całej akcji to co podziało się dalej..?
On sus w bok - a ty? No też w bok! Nie było wiele czas na planowanie! Słychać było jęk, jak stajenny jak długi rozłożył się na ziemi, wzbijając piasek w powietrze. Zaraz zacznie nim pluć - tylko poczekajcie chwilę! Tuman kurzu uniósł się spod kopyt niezwykłej istoty z kokardką - a jej RYYK! Ten ryk słyszalny był chyba w całym Kinkotsu! I na pewno dobiegł do uszu twojego brata, ale o tym też za chwilkę. Zamiast uciekać - zaparłaś się! Powiewająca lina - widzisz ją wyraźnie! To jest to! Tyylko odczekaaać... TERAZ! Cap za linę! Opór! Zaprzeć się o cokolwiek - o zgrozo! Tajemnicze zwierzę pociągnęło cię za sobą kawałek, ale zdziwione zawróciło, że nagle coś z jednej strony zarzuca ją do powrotu! Wyhamowała przed wylotem ze stajni i obróciła się ze zdziwionym rykiem w kierunku swojego nowego przeciwnika. Drobnej, niepozornej dziewczyny. Nadszedł moment na sprawdzenie, kto jest tutaj większym kozakiem. Kto jest twardszy. Kto silniejszy?! Boki lamy unoszą się w jej szybkich oddechach, jest zmęczona. Haruko czuła pieczenie dłoni od pociągnięcia zwierzęcia, nieprzyjemne uczucie, zwłaszcza, że nie puszczała! W obu nareżnikach pretendenci do złotego pasa, kto będzie zwycięzcą?! Kto pierwszy odwróci wzrok!
No i nie wiadomo, bo jak zwykle mężczyźni wszystko zepsuli.
Zachęceni okrzykiem Haruko - i bardziej ogarnięci niż ich spanikowany towarzysz, który zbierał się z ziemi i oceniał straty w postaci zdartej skóry na rękach - podbiegli znów do liny - z drugiej strony od Haruko, widząc, że ta sobie całkiem nieźle radzi. Lama zrobiła krok w tył i ryknęła znowu, bardzo niezadowolona, że lina przydusza jej siłę. Nie wszyscy lubią takie zabawy. Czemu - nie mam zielonego pojęcia. Tak czy siak lama przestała się tak szarpać. Teraz, dla odmiany, zaparła się i próbowała upaaarcie iść do przodu. Przodu - czyli w stronę wyjścia po obróceniu się. Ona tylko chciała wrócić do... do miejsca, do którego chcieli wrócić!
A na dogrywkę batalii obu pań trzeba będzie jeszcze poczekać. Panowie dostali żółte kartki i zaraz opuszczą ring. Dramat z tymi fanami.
W zupełnie odmiennej scenerii zaś znajdował się Maji Akio. Ten sam, co się dziwił, że jedne dzieci naśladują psy (albo na nie ryczą) a inne robią kebaby. No to chyba proste, jak robisz kebaba to już nie ma psów w okolicy... Obojętnie czy robisz je w torbie czy z torby. Chociaż o torbach ze skóry psów jeszcze nie słyszałam. Mniejsza! Nasz bohater rozważał właśnie wszelakie dziwy sytuacji, w której się odnalazł. Jak dla mnie? Gatunek: kryminał. Pełen napięcia i niebezpieczeństw. Akio nawet nie wiedział, jak wielkie niebezpieczeństwo groziło teraz jego siostrze, która siłowała się z ludojadem! A on tutaj spokojnie prowadził śledztwo. Błogosławieni ci, którzy wiedzą mniej! Jak już przekazałam Haruko, tak przekażę i tobie, drogi przyjacielu: im mniej wiesz, tym lepiej śpisz! I na pewno nie śpisz na kupce z ryo, bo nie znalazłeś dziecka i nie dostałeś wypłaty. Ha!
- Ach! - Krzyk ni to ulgi, ni to przerażenia wydobył się z płuc kobieciny, która aż ruszyła nieco bliżej w kierunku płotu, kiedy namierzył Akio wzrokiem po jego odezwaniu się. - Panie drogi! Stało się! ChouChou uciekł! - Wskazała paluchem na płot, wyraźnie zdruzgotana i przerażona. Zapach owoców, wina owocowego i jakiejś prażonki od niej bijącej mieszało się w jedną całość. Bardzo nieprzyjemne zestawienie. Kobiecina raczej... nie była do końca trzeźwa. - Ach! To jest syn pani Mei, Chouchou. - Miała trochę zagubioną minę i nie odpowiedziała od razu po tym zadanym pytaniu. Ewidentnie, bidulka, nieco zgłupiała. - Nie zaginął jej syn tylko jej lama! Tam pobiegła! - Czymkolwiek była tajemnicza lama. Może to kolejne dziwne imię? Wskazała ruchem głowy. Ślady! Tak, widzisz ślady, rzeczywiście można za nimi powędrować... biegły w tym samym kierunku co stajnia.
I dokładnie w tym samym momencie usłyszałeś w oddali ten przeraźliwy RYK BESTII! Dokładnie ze strony stajni, gdzie przebywała twoja siostra!

[Akio Maji]

Młody chłopak nie miał pojęcia, w jakim szoku jest teraz jego siostra. On sobie spokojnie prowadził śledztwo i wypytywał ludzi - dzień jak co dzień. Nie miał pojęcia o dramacie, jaki rozgrywa się właśnie kawałek dalej. To był kolejny powolny, spokojny dzień. A że dziecko zaginęło? Cóż, dzieci giną codziennie. I najczęściej odnajdują się po paru godzinach - całe i zdrowe. Akio nie dziwił się jednak panice ogarniającej rodziców - wszak ich młode to przyszłość tej prowincji. Warto było mieć kogoś, kto poda ci szklankę wody na starość. Choć akurat Akio wolałby jakiś sztylet, żeby podciąć sobie żyły, niż przez kilka lat leżeć w łóżku i być tylko dodatkowym problemem dla rodziny. Nie widziała mu się schorowana starość. Wolałby być albo w pełny sprawny i umrzeć któregoś dnia we śnie, albo zakończyć żywot na własnych warunkach. Ale póki co - do starości jeszcze szmat czasu. Nie miał zamiaru przejmować się tym przez jeszcze co najmniej czterdzieści lat. A poza tym - mniej wiesz, lepiej śpisz, czy jakoś tak.
Kobieta westchnęła ciężko, ale nie był to ani strach, ani ulga. Raczej takie coś pomiędzy. Zresztą co się dziwić - pewnie była już zmęczona tymi wybrykami, które miały miejsce w ostatnim czasie, ale jednocześnie za każdym razem musiała reagować. W końcu płot sam się nie naprawi.
- Czekaj, co. - już dzisiaj drugi raz Akio zrobił oczy jak pięć Ryo. Spojrzał na kobietę, nie wiedząc, czy robi sobie z niego jaja, czy o co tutaj chodzi. Czyli z tego wszystkiego wynikało tyle, że to blondyn nie połączył wątków. No cóż, na całe szczęście wszystko się wyjaśniło. Pani Mei była AŻ TAKĄ IDIOTKĄ żeby nazwać swojego syna ChouChou oraz, żeby nazwać tak swoją... - Lamę?! - wykrztusił z siebie chłopak, spoglądając na kobietę z niedowierzaniem. Nie czekał już na odpowiedź, machając ręką na to, ze jest pijana. To faktycznie miało sens, nawet jak na to, że pochodziło z ust pijanego. Szybko przeskoczył przez płot, a wrony odleciały. Znaczy się, że z impetem uderzył o ziemię i szybko pobiegł w kierunku stajni, słysząc przeraźliwe ryki bestii dochodzące z wewnątrz.
- Hej, hej, Haruko? HARUKO?! Co tam się dzieje?! - wrzasnął chłopak, a serce aż podeszło mu do gardła. Biegł w ich stronę, oczekując, że siostra jest już na miejscu. Miał zamiar do niej dołączyć w środku i stawić czoła przeznaczeniu! Gdyby tylko wiedział, jak brzmi lama... - ChouChou to lama, L A M A! - i bynajmniej nie była to obraza w kierunku bachora. Jakkolwiek to absurdalnie brzmiało, było prawdą. A Akio chciał ostrzec swoją siostrę, żeby uciekała, zanim Bijuu pochłonie całe miasto. Czy coś.

[Haruko]

Nie im mniej wiesz, tym lepiej śpisz, tylko IM MNIEJ WIDZISZ, bo co zostało zobaczone już się nie odzobaczy – tak głosiła powszechna prawda, o której wcale głośno się nie mówiło, ale dokładnie tak się przedstawiały fakty. Mogła sobie wiedzieć, że w Kinkotsu żyje taka i taka Mei, że nie pilnuje dziecka i tak dalej, ale spałaby spokojnie. A teraz? Teraz gdy ZOBACZYŁA, sen spokojnym nie będzie na pewno, bo dzisiejszej nocy coś będzie musiało jej się przyśnić. Ale może nie będzie to pani Mei, a to puchate i ryczące, i…
Spojrzała w te czarne paciorki i już wiedziała, że zwierzątko było p r z e r a ż o n e. A Haruko… jakoś miała zdecydowanie większą cierpliwość do zwierząt, niż do ludzi. I zrobiło jej się tego śmiesznego, całkiem słodkiego stworka zwyczajnie szkoda.
Nie było jednak czasu myśleć więcej, bo potem wszystko zadziało się szybko. Ona złapała za linę, ta szurnęła jej w dłoniach, wywołując nieprzyjemne, palące uczucie na skórze, ale to nic! „Potwór” pociągnął, ale poczuł opór – przyszło więc i zdziwienie w tych czarnych ślepkach. A Haruko mierzyła ją swoim niebieskim spojrzeniem. Zaparła się nogami w ziemię i pewnie by ją poniosło, gdyby nie to, że mężczyźni się zreflektowali i dopadli linę z drugiej strony puchatego stworka.
Ktoś mógłby powiedzieć, ze fajnie, że koniec. Ale nie. Bo co prawda zwierzak z kokardką na głowie przestał się szarpać, ale teraz próbował ich przeciągnąć do przodu.
- Stój w końcu, nikt ci nic nie zrobi! – wyrzuciła z siebie, sfrustrowana do granic, że nikt tutaj nie myśli sensownie. Ludojad. Z kokardką! Sama się tam przecież nie zawiązała ani nie przypięła! - Stój, mówię, ty mała… - cholero. Ale nie przeszło jej to przez gardło. Co zaś tyczyło się płci, różowa kokardka była aż nazbyt wymowna.
I może w końcu lama przestała się zapierać jak osioł, może się w końcu zmęczyła. Może… Jeśli nie – to walka na przeciąganie liny trwała aż do skutku. A jeśli tak, to Haruko odetchnęła, bo zmęczyła się z pewnością. I jeśli się dało i puchate stworzonko pozwoliło – to nawet poklepała je swoją dłonią po grzbiecie, chcąc ją trochę uspokoić. Że nie dzieje jej się żadna krzywda! Tylko wtedy ponownie zwróciła się do… a nie, nie ponownie, bo z nimi jeszcze nie gadała. W każdym razie zwróciła się do mężczyzn, którzy pomogli jej złapać i utrzymać zwierzaka.
- Szukam chłopca, syna pani Mei, nazywa się ChouChou. Nie było go tutaj dzisiaj? I… Kiedy złapaliście to – i co to w ogóle jest??? - Może dajcie jej pić, musi być zmęczona. Na pewno komuś uciekła, ta kokardka to znak. Może macie jakiś pomysł… Ktoś z okolicznych mieszkańców? – nie zamierzała tego problemu rozwiązywać za nich, bo szukała ośmioletniego dzieciaka, „kulkę podobną do mamusi”, a nie zwierza z kokardką, ale skoro już i tak tutaj była, to mogła im nieodpłatnie służyć radą, bo ewidentnie się panowie (jak to faceci…) pogubili. No i też dlatego, że lubiła zwierzaki.
HARUUUUKOOOOOOOOOO.
Tyle usłyszała i nawet nadstawiła ucha, zastanawiając się kto się tak znowu wydziera i czemu akurat jej imię. A później zobaczyła. Jak Akio. Biegnie. Na złamanie karku właściwie. „ChouChou to lama”. Co. Jaka lama. CO TO JEST LAMA.
Co to jest la…
Ma.
Haruko spojrzała na puchate stworzenie, cholernie niezadowolone ze swojego obecnego życia teraz. Nadal trzymała za sznurek. Potem spojrzała na kokardkę. Potem na facetów, którzy głowili się nad tym co to za potwór i skąd się wziął. A potem na Akio, który już chyba tutaj dobiegł i teraz pewnie łapał oddech po tym szaleńczym biegu.
- ChouChou? – zapytała, gapiąc się na lamę, choć wcale nie wiedziała, że to na pewno lama. Nigdy nie słyszała o lamach! Ale może…? Wiedziała czym to NIE JEST, ale może ta lama… Na pewno zgadzało się to, do czego sama doszła: że do kogoś należała i że komuś uciekła. Pani Mei szukała… cholera jasna. Ale to nie wyglądało jak ośmioletnia kuleczka! I nie było w ogóle podobne do pani Mei – bo pani Mei była ohydnym słoniem, a to była przeurocza, smukła, puchata… cosia. Z różową kokardką na głowie. W sumie… To to… Mogłoby rzeczywiście być zrobione przez panią Mei. Całowała karczmarza soczyście w policzek publicznie to mogła i zwierzakowi przywiązać kokardkę. - Czyyyliii, że… Aha – no bo co miała więcej powiedzieć. Mowę jej odjęło na chwilę. - Więc jeśli to jest lama, ChouChou, to chyba już wiemy skąd się wzięła. Uciekła pani Mei. Więc… Chyba możemy się pozbyć waszego problemu – a jeśli ta puchata cholera znowu się próbowała wyrwać i szarpać, to na pewno wszyscy usłyszeli jak Haruko syczy pod nosem „No nie wyrywaj się!”. - No to co… Wracamy do domu… ChouChou? – żeby jeszcze to rozumiało co się mówi… I jeśli nikt nie oponował, a ktoś potwierdził, że to faktycznie może być lama, to pewnie ku zdziwieniu zwierzęcia, Haruko poszła przodem… i pewnie pociągnęła za linę, żeby toto szło za nią. Do domu pani Mei. U boku z Akio.
- Więc… Jak się zorientowałeś, że chodzi o lamę? Bogowie, myślałam, że serio tak nazwała syna – zagaiła po drodze.