Brama wioski

[Ayatsuri Juranu]

Poranek Juranu spędził racząc się dango i zieloną herbatą. Od dłuższego czasu bardzo dużo trenował i był to jego pierwszy taki "dzień wolny" od dawna. Jasne, odpoczywał czasem dzień czy dwa między treningami, ale co z tego, jak często ledwo się ruszał z braku chakry, którą zużył na nieudane próby wykonywania technik. A jeszcze do tego dochodził trening cielesny, by nie opaść z formy, gdy nie był na misjach. A dzisiaj, gdy już chciał trochę odpocząć na mieście to i tak wpadł w swoją bezdenną studnię pomagania i skończył łatając mur w sierocińcu. Zainkasował nagrodę za swoją robotę, ale jak zwykle był na każde wezwanie ludzi. Miał wrażenie, że pomoc im to jedyne, co ich z nimi łączy, a więcej miał wspólnego ze swoimi drewnianymi przyjaciółmi. Nie mogli oni się zabić, nie mogli go w nic wrobić. Oni robili to, co on chciał.

Wędrówka z rozmyślaniami zaprowadziła Ayatsuri na skraj osady. Spojrzał na bezkresną pustynię ciągnącą się wokół Ningyo-shi, gdzieniegdzie tylko przecinaną traktem czy drogowskazem. Gdzieś tam jeszcze sterczą samotne oazy i wioski nomadów, ale nie ma co na takie liczyć. Byli tutaj odcięci od świata. Trzeba będzie się stąd niedługo wyrwać. Bardzo niedługo... Tylko jak to tak? Dopiero co awansował, powinien wspomagać osadę. Ale nic nie zrobi, jeśli będzie czuł się tu uwięziony. Potrzebna mu będzie jakaś podróż do mniej piaszczystych krain. Ale nie teraz, nie w tym momencie.

[Ayatsuri Juranu]

Pozostawiony sam z myślami Juranu dumał nad możliwym wyruszeniem w nieznane. Ale co on tam zrobi? Przecież świat jest wielki, ale jego służba jest tutaj, to rodowi Ayatsuri służył i nie miał zamiaru go zdradzać. Nawet, jeśli wzajemne stosunki między osadami były dość przyjazne, to nigdzie nie dadzą mu schronienia z takim dostępem do rozwoju jak tutaj. Nie ważne jak będzie dobrze służył innym panom, innej rodzinie, to nigdzie nie odnajdzie się tak dobrze jak tutaj. Jak więc pogodzić uwięzienie na pustyni z wolnością umysłu?

Puste rozważania nie przynosiły mu żadnej ulgi. Nie wiedział co zrobić, ale miejsce, które wybrał do posiedzenia samo postanowiło zadziałać. Wędrowcy mówili. Usłyszał o dziwnych wydarzeniach w Midori. Niedaleko granicy Sogen z Midori znajdowała się gospoda Mononoke, niedaleko której ścierał się z udawanymi duchami. Było tam dużo przyjemniej, dawało się żyć bez palącego słońca i bez wszechobecnego piachu. Można było tam wrócić. Zbadać sprawę, wykonać coś, co rozejdzie się po świecie echem, tak jak teraz rozeszło istnienie problemu. Problemy z gorącem? Jakieś gorące wyziewy spod powierzchni ziemi? Na pustyni nie raz musieli znosić temperatury, na których można było smażyć mięso na kamieniach. Czy więc to nie jest miejsce, w którym pustynny człowiek będzie wręcz przydatny?

Choć siedząc tu nie planował wędrówki, to jednak ta sama przyszła po niego. Zdecydował się wyruszyć w drogę do Midori, by tam spróbować zdziałać coś reprezentując klan Ayatsuri, a nie walczyć pod czyimś sztandarem. Kwestią pozostało jednak jeszcze dobre przygotowanie do takiej podróży...

[z/t]

[Ario]

Ario idąc przez pustynię, oglądał swój nowy medalion, a raczej odznakę z każdej strony. W życiu nie spodziewał się, że tak szybko awansuje na sentokiego, o ile jego szybkość przyrostowa była w ogole imponująca. Nie miał ani znajomych, ani przyjaciół, więc nie bardzo miał się z kim porównać. Mógł jedynie uznać, że idzie mu nie najgorzej, interpretując zachowanie samej Shirei-kan i Itamiego.

Medalion gwarantował mu pewną swobodę na terenie Unii, ale główne zalety przynosiło to na rodzimym podwórku. Doszedł jednak też do takiego etapu, że nie potrzebował się przed nikim za bardzo szczycić kawałkiem blaszki. Stawał się bowiem coraz bardziej rozpoznawalny przez wszystkich, a jego interwencje pomagały już nie raz, nie dwa, nawet poza samą pustynią. W Wiosce Kamo podczas obrony wieśniaków jego pomysł na stworzenie podstawowych fortyfikacji obronnych był strzałem w dziesiątkę, przez co został nagrodzony przez samego sołtysa, czy kimkolwiek był ten człowiek sprawującą funkcję w mieście.

Po drodze starał się nie rzucać w oczy. Rozglądał się za jakimiś zmianami, które podczas wypełniania swoich obowiązków mógł przegapić. Naszły go retrospekcje, jak za doko potrafił godzinami wpatrywać się w struktury nowo powstawanych budynków, a tym samym notować i analizować rozwiązania, jakimi się posługiwali. Teraz jednak ten czas został bezpardonowo zamieniony na wypełnianie zadań dla klanu. Stał się zębatką w machinie, której sam nie bardzo rozumiał. Czy jego życie miało tak wyglądać? Gdzie był jego koniec? Czy teraz do konca swoich dni będzie wiódł...taką formę życia? Sam, wysyłany od celu do celu, jak jakiś poborca podatkowy, którego nie da się uniknąć? Czego chciał Ario? Nawet on miał jakieś potrzeby, których nie mógł zlokalizować. Co by dało mu najwięcej szczęścia? Akurat tutaj odpowiedź jest prosta i raczej znana każdemu.

Z rozmyślań wyrwał go widok bramy. Dotarł na miejsce. Rozejrzał się więc na boki i postanowił poczekać.

[Kisuke]

Ario
Misja rangi B
17/45

Dążenie do tego aby klan działał jak najlepiej, poświęcanie się na rzecz innych, ciągła praca, trudne misje i wymagające problemy. Wszystko to sprawiało, ze Ario jako ninja rósł w siłę, co było zauważone przez klan i wynagradzane kolejnymi awansami. Po jego odznace za czasów bycia Doko nie pozostał już pewnie nawet ślad, jego ostatnia odznaka z wypisaną rangą Akoraito także odchodziła w zapomnienie. Był Sentokim, a to już bardzo wysoki próg, którego nie osiąga większość wojowników, a jemu udało się to w tak młodym wieku. Z pewnością ma przed sobą jeszcze długą i świetlaną przyszłość, o ile nie popełni głupiego błędu, który doprowadzi do jego nagłej, niespodziewanej, rychłej i tragicznej śmierci. Nie samą odznaką jednak ninja żyje, co było widać gdy Ario przechadzał się przez miasto. Coraz więcej twarzy promieniało na jego widok, pojawiały się nawet zalotne spojrzenia młodych dam ale także zawistne komentarze i plotki innych ninja, którzy mu zazdrościli. Niestety, im wyżej zaczyna się być, tym więcej ludzi chce cię z tego zepchnąć. Póki co Kunisaku dbał jednak o swoją nieskazitelną sprawę. Rozwiązywał problemy zwykłych ludzi, pomagał kupcom, starszym paniom i biednym. Pozbywał się niebezpiecznych bandytów. Teraz działał na rzecz wykluczenia całej grupy przestępczej z miasta. Musi się jednak pilnować. Jeden błąd i wiele osób będzie gotowych aby wbić mu szpilę w plecy.

Podróż w samotności w stronę bram sprawiło jednak, że naszła go zaduma. Miał pełne ręce roboty, ale czuł się jedynie jak nieistotny mechanizm w lalce, którą inni nazywają "Klanem". Wcześniej miał bezpośredni kontakt z ludźmi, dużo z nimi rozmawiał, co pozwalało mu lepiej rozumieć ich problemy oraz kłopoty. Teraz awansował i nie mógł zajmować się tak trywialnymi rzeczami. Ayatsuri mieli co do niego większe plany i wykorzystywali na trudniejszych misjach, które jednak z racji swojego działania, nie zawsze były tak łatwo dostrzegalne wśród zwykłej społeczności. Może niektórzy mogli uznać, że Ario zaczął być zbyt dumny ze swojej pozycji i nie będzie zniżał się do ich poziomu. A w tym wszystkim on sam musiał się jeszcze odnaleźć i zdecydować jaką drogą chce kroczyć. Pytaniem pozostaje, czy on sam to wie.

-Pomarańczowe włosy, duży plecak, wiecznie zamyślony. Ty pewnie jesteś Ario, prawda? Yoshida Kaguya. Mamy razem współpracować- Koło Ario, prawie jak spod ziemi wyrósł chłopak. Wyższy od Ario o parę centymetrów, lepiej zbudowany, o krótkich ciemnych włosach i lekko opalonej skórze. Miał koszulkę na krótki rękaw i przylegające do nóg spodnie, a na ramiona zarzucony płaszcz z kapturem, który miał go chronić od słońca, na udzie kabura, zaś przez jedno ramię zawieszony miał plecak. Jeszcze jedną, dość charakterystyczną jego cechą były dwa tatuaże kropek nad brwiami. Cecha klanowa Kaguya. Wielu ich ludzi robiło sobie takie. Po co? Tego chyba nikt nie widział. Uśmiechnął się on i wyciągnął dłoń w stronę Ario, aby się przywitać.

[Ario]

Długo czekać nie musiał. Pojawił się on - większy od Ario, z konkretnymi ubarwieniami klanowymi w postaci kropek. Trudno było go nie rozpoznać. Na samym początku, ten wypunktował kluczowe cechy Ario, co z jednej strony mogłoby rozzłościć chłopaka, lecz ten...po prostu zachował się tak jak Ario. Czyli nic nie powiedział. Spojrzał na wyciągniętą rękę nowego towarzysza.
- Ario Kunisaku, sentoki Ayatsuri. - przedstawił się, po czym uścisnął dłoń nowego towarzysza. - Ruszajmy, opowiem Ci wszystko po drodze. - powiedział krótko i tym samym skierował się w stronę Głębokich Odnóg.

----

- Sytuacja wygląda następująco. Jest jakaś organizacja, która rozprowadza narkotyki na terenie moj...naszej osady. - powiedział spokojnie. - Przypomina to jakąś wariację opium, o ile wiesz o czym mówię. Masz jakies doświadczenie alchemiczne? - zapytał między wierszami. - W każdym razie, do tej pory do szpitala ze względu na nowy narkotyk zaczęło trafiać dość sporo osób. Nie wiem, czy to związane jest z jakiś towarem, przypadkiem, czy może testami na żywych ludziach. Wiemy tylko tyle, że preceder sięgnął bardzo daleko, stąd musimy działać jak najszybciej i jak najlepiej by odkryć i zdusić całą organizację w zarodku.

Pustynia nadawała się idealnie do tego typu dywagacji. Mieli trochę do przejścia, stąd każdy dialog pozwalający zapomnieć o słońcu był idealny.

[Kisuke]

Ario
Misja rangi B
19/45

Początek ich znajomości mógł okazać się bardzo miły. Kaguya okazał się bowiem osobą pogodną, z uśmiechem na twarzy i z radością podchodziła do chyba każdego. Ario zamiast tego postanowił potraktować tą znajomość podobnie jak tą z Itamim. Mają wspólną misję do zrobienia i na tym powinni się skupić. NA początek tylko suche przedstawienie się, uścisk dłoni i już wkrótce obaj wyruszyli we wspólną podróż. Nowy kolega nie protestował, z tym samym szerokim uśmiechem zgodził się, żeby wyruszyli czym prędzej i mocniej zarzucił swój plecak na ramię. Przed nimi długa droga, dlatego musieli być wcześniej do niej przygotowani, nie wspominając już o palącym słońcu na środku pustyni. Co prawda lato już minęło, ale tutaj nie miało to prawie żadnego znaczenia. Może w nocy będzie jeszcze zimniej niż normalnie, względnie trafią na jakąś fajną i wielką pustynną burzę.

----

-Narkotyki. Tak, wspominano mi. Ale z alchemii jestem raczej kiepski, wiesz, nigdy nie chciało mi się uczyć w tej dziedzinie, a i nie miałem zbytnio potrzeby, skupiłem się na innych rzeczach. O... Opio... Opium? To chyba jakaś trucizna, co nie?- Pierwsze kilka słów wyjaśnienia i już było widać różnicę pomiędzy tą dwójką. Ario był raczej konkretnym człowiekiem, skupionym na detalach i rozmawiającym o jednym temacie. Kaguya natomiast był bardzo zabawowy i towarzyski, gdy zaczynał mówić, natychmiast wyciągał jakieś dodatkowe szczegóły, mało związanych z tematem. Specjalistą od medykamentów nie był, przy okazji wyjaśniając z jakich powodów tego nie wiedział. Może Ario to zainteresować, ale raczej niezbyt. Ot, kłapanie jęzorem dla samego kłapania.

-No dobra. Testują to swoje... Opiom... Czy jakoś tak... Na ludziach. W wiosce. To czemu w takim razie stąd idziemy? Powinniśmy poszukać czegoś tutaj na miejscu. Jaki sens ma ta nasza podróż, dość daleka, z tego co mi powiedziano, jeśli zostawimy miasto. Bez nas mogą sobie nie poradzić- Był dość pewny siebie, skoro sądził, że jego obecność w mieście sprawia, że w Ningyo-shi jest bezpiecznie. No i był też bardzo ciekawski, ciągle o coś dopytywał, przytaczając kolejne mało istotne szczegóły. W wolnych chwilach, gdy nie rozmawiali starał się zagadywać, żeby nie panowała żadne niezręczna cisza. Opowiadał o swoich naukach, rodzinie czy o mnóstwach walk, które stoczył z różnego rodzaju przestępcami, bandytami, złymi ludźmi i takimi tak. Gęba mu się praktycznie nie zamykała. Ario będzie musiał do tego przywyknąć, choć musiał przyznać, że trochę zabijało to czas. Zanim się obejrzał byli już na szlaku.

[z/t]

[Renkuro]

Kuglarz po wyjściu ze sklepu szybkim krokiem przemierzył ulice wielkiego pustynnego miasta, kierując się prosto do bramy. Było takie jak je zapamiętał. Chociaż trudno żeby było inaczej, jeśli wybył z niego mniej niż rok temu. Pamiętał każdą cegłę na głównej drodze, każdy budynek w centrum, a nawet węższe uliczki między budynkami w które wbiegał po kradzieży przysłowiowego jabłka ze straganu.
Nie mógł uwierzyć jak jego życie się zmieniło na przestrzeni tak krótkiego czasu. Jednego dnia dosłownie kradniesz na rynku w stolicy sakiewki i jedzenie, a twoja matka prostytutka kunoichi dorabia na przemian wypełniając jakieś zadania od władz i pracując w branży rozrywkowej przy bogatych kupcach. Innego zaś kroczysz jak cholerny bogacz, a przynajmniej niższa klasa średnia, z dumą przez ulice jako członek mafii mając pełne sakwy monet, oraz części do zbudowania nowych zabójczych marionetek, na które reszta współklanowiczów z biedniejszych domów musiałaby pracować miesiącami. Zresztą, amunicja załadowana w białego pająku była warta więcej niż jedna misja rangi C na której można było zginać. Nie wspominając o wartości samej kukły. Duży awans, w krótkim czasie. Chociaż z tą klasą średnią to może też lekka przesada, bądź co bądź przejechał całą prowincję, tylko po to żeby dotrzeć w rodzinne strony i kupić po taniości lalkę, o cenie niższej o 250 ryo. Mimo wszystko wyjazd do miasta kupieckiego by zarobić to była bardzo dobra decyzja. Renkuro zmusił się do tego by nie zajrzeć do okolic chatki w której mieszkał jeszcze rok temu. Sprzedał ją już dawno, i teraz chciał się odciąć od przeszłości. Nie ma sensu marnować dnia by bezproduktywnie patrzeć w ścianę wspominając stare dzieje. Dzięki informacją które miał od Uchichy wiedział że niedługo rozpocznie się coś ważnego na świecie, i nie powinien spędzać w tej krainie więcej czasu niż nakazuje potrzeba, mimo że jego serce rwało się do tego by spędzić tu więcej czasu.
Powoli zaczął przeklinać swoją głupotę. No tak, miasto kupieckie to miasto kupieckie, tam można pracować dzień i w nocy. Tutaj w godzinach popołudniowych to słońce świeciło tak mocno, że uniemożliwiało to zbyt długie spacery. Na szczęście cel jego podroży nie był daleko. Pokonał ostatni zakręt i znalazł się w okolicach placu przy bramie. Dzięki takiej a nie innej porze, można było odnotować znaczące zmniejszenie się ilości przechodów w stosunku do masy ludzkiej która pojawia się tu rano i wieczorem. Odszukał wzrokiem cel swojej podróży. Mały zajazd skierowany do podróżnych którzy dopiero co dotarli do miasta, i nie mają ochoty szukać niczego dalej, albo do osób które z jakiegoś powodu muszą być blisko bramy, na przykład dlatego że ma to być miejsce spotkań znających się podróżnych. Lalkarz wybrał to miejsce ponieważ można tutaj było wynająć pokój na dłuższy okres czasu za małą kwotę. Duży przelot pozwalał jechać właścicielowi na niskiej marży, co przekładało się na jeszcze większą popularność przybytku wśród konsumentów. Otworzył drzwi, i wszedł do środka. Przeszedł przez część restauracyjno-barową, i dotarłszy do barmana, a raczej barmanki, lekko pulchnej kobiety, wykupił pokój na tydzień.
Schody zaskrzypiały gdy obładowany niczym muł chłopak wdrapał się na pierwsze piętro. Odszukał swój pokój, i zaczął go sobie dostosowywać. Nie była to czarna perła z miasta do której przywykł, ale to miejsce miało swój urok. Po chwili rozpakowywania się przystąpił do pierwszej kwestii, jaką było podnoszenie swoich kwalifikacji.

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Minęły już dwa dni pobytu w wynajmowanym pokoju. Czas który miał powoli się kurczył, ale na razie lista rzeczy które bohater miał zrobić wyglądała dobrze. Raczej bez perspektyw na większe opóźnienia. Zamknął za sobą drzwi i zszedł na dół, ładując klucz do kieszeni. Były godziny poranne, więc w restauracyjnej części, ludu było co niemiara. Miejscowi, podróżni, a nawet chyba dostrzegł strażników którzy po swojej zmianie lub w oczekiwaniu na takową, poszli coś zjeść koło stanowiska pracy. Przepchnąwszy się między gośćmi dał radę zamówić zwyczajną jajecznicę na śniadanie wraz z miską daktyli oraz bochenkiem chleba. Ktoś powie że to niepoważne połącznie, i być może będzie mieć rację. Kuglarz jednak miał ochotę na coś słodkiego przed całym dniem pracy, a raczej nie będzie mieć czasu na podjadanie. Zwłaszcza że jeśli się uwali suszonymi owocami to lepiej żeby nie wpychał palców w delikatne mechanizmy lalki, którą to zamierzał dzisiaj zbudować.
Siadł zadowolony w kącie ciesząc się kolejnym danym mu przez los ciepłym posiłkiem. Gdy skończy wszystko w Sabishi będzie miał prawie miesięczną drogę przed sobą. Najbardziej optymalnym wyjściem była podróż przez 4 prowincje, co przekładało się na plus minus 4 tygodnie drogi. Miesiąc srania po krzakach, jedzenia suszonych produktów, i spania pod drzewami. Czasem pewnie uda mu się zahaczyć o jakieś karczmy czy ryneczki, ale przez większość czasu jego standard życia będzie bardzo niski. Nic więc chyba dziwnego że chłopak się cieszył tym co miał teraz. Po szybkim posiłku poszedł umyć ręce na zewnątrz, co w praktyce znaczyło nabranie wody ze studni, powrócił do wynajętego pomieszczenia. Dzisiaj zamierzał zmontować lalkę z części wcześniej przyniesionych ze sklepu. Byłaby to jego druga autorska lalka, mająca być dopełnieniem braków pająka.

  Ukryty tekst

z/t trakt