Karczma "U gospodarzy"

[Tamaki Hyūga]

Po dotarciu do Sashiko, wszystkie szybko zgodziłyśmy się i ruszyłyśmy w drogę powrotną do karczmy. Utrzymywałam jeszcze aktywny Byakugan przez pewien czas, upewniając się czy kultyści aby nie ruszyli za nami w pościg, bądź czy po drodze nie czyhało na nas żadne niebezpieczeństwo. Kiedy Fuyuhana była już w zasięgu wzroku, a naokoło nie było widać nic alarmującego, zdecydowałam że można już nieco się rozluźnić i dezaktywowałam umiejętności moich oczu. Po dotarciu do karczmy, weszłyśmy do środka i rozejrzałam się w poszukiwaniu okularnika, który zlecił nam wykonanie zadania. Jeżeli udało mi się go zlokalizować to wraz z Sashiko i Hoshi podchodzę do jego stolika i siadam naprzeciw mężczyzny, rzucając mu wymowne spojrzenie i przytakując na znak wykonania zadania.

[Sashiko]

Na szczęście nie wydarzyło się nic takiego, co mogłoby ponownie popsuć im szyki. W ustalonym porządku skierowały się więc do Fuyuhany. Swoją drogą, ciekawe było to, że twarz Hoshi nabrała rumieńców - zapewne dlatego, że mogła być niesiona przez taką wojowniczkę, jaką była Tamaki. Co za nieśmiałe dziewczę!

- Nie ma co, poradziłyśmy sobie z tym całkiem sprawnie. Gdyby nie mgła, na pewno miałybyśmy więcej kłopotów. A Ty Hoshi nie bądź taka nieśmiała - powiedziała zadziornie w drodze do towarzyszek broni z uśmiechem na twarzy. Biła od niej również satysfakcja ze względu na to, że udało im się ukończyć zlecenie bez żadnych komplikacji. Teoretycznie wiązało się to z zabiciem człowieka, ale... cóż, było to w pełni usprawiedliwione. Hachiman na pewno patrzył teraz na nie z zadowoleniem. W przeciwieństwie do Miziwy, na którego miejscu nie chciałaby się teraz znajdować.

Gdy dotarły już do karczmy, z której wyruszyły, naturalnie rozglądnęła się za ich zleceniodawcą. Trzeba było mu teraz wszystko wyjaśnić, choć nie zdziwiłaby się, gdyby ten wszystko już wiedział.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 390

---

Fakt tego, że ludzie zginęli, Hoshi wypierała. Jak zresztą wszystko, co się działo dawno temu w wojsku. Odpuściła sobie mgłę, kiedy już oddaliły się od miejsca, gdzie dokonano rzezi. No, walki, w końcu przeciwnicy próbowali walczyć. I obyło się bez większych komplikacji. Może bez efektu szeroko pojętej zajebistości i gniewu bożego (jaki byłby, gdyby Hoshi udało się dołączyć do tłumu. Szansa na to była! Oczywiście, że była, dlatego trzeba było spróbować). Jednak się udało. A może i kult sobie pomyśli, że to jednak gniew boży był I się nawrócą?
Trzeba było im powiedzieć.
Z rozmyślań wyrwała ją Sashiko, do której Hoshi się uśmiechnęła.
- Cieszę się, że coś mogłam zrobić. Ja raczej walczę na dystans, ale miałam nie używać technik klanowych. A jestem Yuki, z sercem z lodu – Hoshi odpowiedziała radośnie. – I nie należę do osób nieśmiałych zwykle, po prostu Tamaki-san mnei trochę onieśmiela. Ale obie jesteście absolutnie cudowne i cieszę się, że było mi dane was poznać!
Kaptur z głowy zdjęła dopiero, kiedy wmieszłay się w tłum w mieście.
Kiedy doszły do karczmy, Hoshi podążyła z Tamaki i usiadła obok, być może radośnie witając się z mężczyzną w okularach. Jeżeli tam był.

[Harikotto]

Tamaki Hyūga, Yuki Hoshi, Sashiko Misja C
Kolejka 14/15 Wykonałyście zadanie szybko i sprawnie. Minęła raptem może godzina, czy dwie i już byłyście z powrotem w karczmie. Zaiste dobre tempo. Gdyby wszystkie misje shinobich takie miały świat z pewnością byłby o niebo lepszy. Jednocześnie jednak trzeba pamiętać, że żyłoby na nim mniej ludzi. Kompletnie przeszłyście do porządku dziennego z faktem, że właśnie uśmierciłyście troje ludzi, których nigdy wcześniej nie widziałyście na oczy. Mówiąc jednak o ludziach, których nie widziałyście. Waszego zleceniodawcy, szarowłosego okularnika nigdzie nie widziałyście. Zajęłyście jeden ze stolików i czekałyście na niego, jednak jego wciąż nie było.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 390

---

- Wiecie, polecam tutaj zupę rybną. Zawsze, kiedy nie chce mi się gotować, lub jestem po nocce na misji czy na posterunku strażniczym, przychodzę tutaj. Nikt nie zaczepia, można się najeść i w ogóle – powiedziała Hoshi, kiedy już wszystkie rozsiadły się za ławą. – Oczywiście, nie licząc losowo pojawiających się ninja, którzy są wysoko postawieni w Cesarstwie, żeby spokój zaburzyć szybkim zadankiem. W ogóle te całe okulary. Dziwna sprawa, nie? Są coraz powszechniejsze, ale co z nimi? Jak są w ogóle tworzone? Jak oni wiedzą, jak je zbudować, albo jak wiedzą, że ktoś ma zly wzrok? Znaczy, rozumiem, jak ktoś włazi na ściany, ale tak bez chakry i...
Hoshi popatrzyła na obie dziewczyny przy stole, zdając sobie sprawę, że bredzi do dziewcząt, których nie znała wcześniej. Cóż, dobrą reputację mogła schować w buty sobie. Cóż, może przynajmniej chociaż trochę jej uratuje.
- No tego, okrężną drogą chciałam dość do tego, że okularnik chyba nie przyjdzie... Wiecie, jak go zapytałam, czy tu będzie, to mnie zignorował. Myślicie, że okulary przytępiają słyuch lub dodają arogancji?

[Sashiko]

Sashiko z dziewczynami zajęła miejsce przy stoliku - zupełnie tak, jak ostatnio, tyle że tym razem już od początku siedziały wszystkie trzy. Odetchnęła cicho, zdjęła płaszcz, łuk i kołczan, które odłożyła gdzieś na boku i skierowała uwagę na swoje towarzyszki.
- Oh, wiem, wiem. Śmieję się tylko, Hoshi. Tak naprawdę jestem zazdrosna, że to Tobie przypadł ten zaszczyt! - wystawiła do niej na sekundę język, odnosząc się do rozmowy zainicjowanej przez samą siebie jeszcze przed wejściem do karczmy. Z usposobienia były najwyraźniej dość podobne, przynajmniej momentami.
- Nie mam pojęcia, kompletnie się na tym nie znam - przyznała, rozkładając ręce. Tak, to była zupełnie nie jej działka - nawet nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Mogę Ci powiedzieć co nieco o polowaniu i przeżyciu w lesie, ale takie cuda... no, to przekracza moje kompetencje dość mocno. Może Tamaki-sama wie więcej na ten temat? Dużo podróżuje, więc... - popatrzyła z ciekawością na Hyuugę.
- Nie wiem - odpowiedziała znowu Hoshi - jeżeli mam być szczera, to jeśli gość jest taki hop do przodu, to powinien wiedzieć, że tu jesteśmy. Jeśli zwiał, to obiecuję że go wytropię i mnie popamięta - fuknęła, choć jej groźba była raczej dużo na wyrost. Nie miała zamiaru rozpoczynać otwartej konfrontacji ze sługą Cesarza, nawet nieuczciwym. Przynajmniej nie teraz.

[Tamaki Hyūga]

Jak się okazało, okularnika w karczmie ani widu ani słychu. Westchnęłam cicho, jednak nie mogłam powiedzieć że byłam kompletnie zaskoczona. Najwyraźniej była to cecha która łączyła ze sobą wszystkich agentów Cesarstwa.
- Cóż, ja również nie mam pojęcia jak to jest z tymi okularami, jednak mówiąc szczerze, nie są one aż tak zadziwiające jak poznasz już jakiegoś wynalazcę z pustyni. Dosłownie, cały był juczony różnym sprzętem że na początku w ogóle myślałam że jest jakimś kupcem co mu szkoda pieniędzy na jakiegoś osła czy wóz. Później się okazało że to była ledwie namiastka tego co on ma ze sobą. Kontrolował on swoje wynalazki za pomocą nitek chakry w taki sposób że zwykłe, uzbrojone manekiny mogły poruszać się jak ludzie, jak się zobaczy takie rzeczy to już nigdy nie będzie się kwestionowało jakichś małych szkiełek w oprawce z metalu. - powiedziałam do dziewczyn po czym zwróciłam uwagę kelnera, chcąc aby podszedł do naszego stolika. - Dzień dobry jeszcze raz, dla mnie będzie herbata wiśniowa, Hoshi-san, Sashiko-san, też chcecie coś do picia? - zwróciłam się najpierw do kelnera a później do moich towarzyszek. Po otrzymaniu pełnego zamówienia, kelner oddalił się aby przygotować to o co prosiłyśmy. - A co do tego że nie widać nigdzie okularnika, jak byłam w Ryuzaku to również robiłam zadanie na zlecenie Cesarstwa, wtedy co prawda był tylko tamten obleśny blondyn. No i wtedy również nigdzie go nie dało się znaleźć po wykonaniu zadania, więc wróciłam do pokoju się zdrzemnąć a rano jak wstałam to u mnie w pokoju czekała już zapłata. Możliwe że mają takie jakieś pokrętne procedury czy coś, nie wiem. - opowiedziałam dziewczynom a po chwili przyszedł kelner niosąc to co zamówiłyśmy.

[Harikotto]

Tamaki Hyūga, Yuki Hoshi, Sashiko Misja C
Kolejka 15/15 W związku z nieobecnością waszego zleceniodawcy postanowiłyście porozmawiać, aby się lepiej poznać. Jeśli się głębiej zastanowić, to rzeczywiście można dojść do wniosku, że warto znać ludzi, z którymi wspólnie przelewa się krew. Wy jednak wolałyście rozmawiać o okularach i innych mało istotnych rzeczach. Wykazywałyście też spore zniecierpliwienie z powodu braku obecności szarowłosego, jednak Tamaki spokojnie wyjaśniła, że nie jest to dla niej zupełnie coś nowego. Tymczasem złożyłyście zamówienie u kelnera. Po dłużących się kilkunastu minutach w końcu ten sam kelner, który teraz miał minę, jakby łykał żurawinę, dotarł do waszego stolika z trzema parującymi kubkami. Na tacce miał też cukierniczki, które bez słowa postawił przed każdą z was. Gdy spojrzałyście do środka cukierniczek, ujrzałyście, że nie ma w nich cukru, a wszystkie z nich są pełne monet. Najwidoczniej Okularnik biorąc przykład ze swojego blondwłosego kolegi, również wolał nietypowe sposoby zapłaty.

Ode mnie tyle. Dajcie jeszcze kończące posty i dziękuję wam za misję.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 390

---

Hoshi coś tam mruknęła na temat herbaty, w sumie musiała się zregenerować po tym wszystkim. Nie to, że bardzo dużo zrobiła, ale nadal, nie było najgorzej. Jej zdaniem. Swoim zdaniem również zaczęła bardzo interesującą rozmowę, która była fantastycznym początkiem rozmowy o świecie i w ogóle wszystkim. Jeżeli komuś się to nie podobało, był okropnym człowiekiem, którego nikt nie lubił. A jeżeli dodatkowo ośmieliłby się go skomentować w brzydki sposób, powinien przemyśleć swoje życie.
Kiedy herbata do nich dotarła, Hoshi wzięła swoją i sięgnęła po cukierniczkę. Kiedy ją otwarła, prychnęła.
- Hahaha, dobre - stwierdziła, wyciągając monety i je chowając do swojego mieszka, który miała w torbie. - Nie da się ukryć, że arcyszpieg jest dość kreatywny. W każdym razie trochę tylko szkoda, że nie ma cukru. Ale nic, chyba herbaty nie powinno się bezcześcić nim, prawda?
Hoshi obecnie wyglądała radośnie i energicznie, uśmiechając się do dziewcząt.
- A ten wynalazca z pustyni, Tamaki-san, brzmi absolutnie fascynująco! Oni naprawdę potrafią takie mechanizmy budować? Co prawda, do nas docierają mechanizmy z Samotnych Wysp, ale nigdy nie widziałam, żeby ktoś ich tak używał. Przecież tyle wspaniałych rzeczy można by zbudować! Na przykład… nie wiem… w sumie nie wiem. Jakbym wiedziała, może sama bym budowała. Wiesz, jak nazywają się ci, którzy pracują nad tymi mechanizmami i mają te nitki chakry? Brzmi jak jakiś klan czy inne specjalne jutsu.

[Sashiko]

Asami z ciekawością wsłuchiwała się w to, co ma do powiedzenia Tamaki o egzotycznych krainach i o ich mieszkańcach. Człowiek, który miał przy sobie tyle sprzętu musiał być z pewnością kimś niezwykłym, jakimś sztukmistrzem albo nie wiadomo kim w ogóle jeszcze. Dziwna sprawa, nawet nie do końca potrafiła sobie to wyobrazić... ale wierzyła jej na słowo.
- Być może to się nie wyklucza i ten człowiek naprawdę żałował pieniędzy na jakieś zwierzę juczne? - zapytała, drapiąc się po głowie.
- Herbata ryżowa - powiedziała krótko do kelnera, po czym zorientowała się, że w cukierniczkach nie było cukru, ale... ich wynagrodzenie. Prawie podskoczyła na krześle z wrażenia, widząc w jaki sposób dostarczone zostało ich wynagrodzenie za misję.
- N-nieźle! - wydukała - no, to świetna sprawa. Może w końcu kupię sobie nowy łuk i uzupełnię zapas strzał - powiedziała uradowana, po czym spojrzała po dwójce dziewczyn - a Wy? Jakie macie plany?

Dziękuję również za misję

[Tamaki Hyūga]

Po tym jak kelner wrócił z herbatą, okazało się że przyniósł również coś jeszcze a mianowicie drobną niespodziankę zorganizowaną przez okularnika. Uśmiechnęłam się pod nosem doceniając pomysłowość mężczyzny. Zdecydowanie taka forma przekazywania zapłaty podobała mi się o wiele bardziej niż zakradanie się po nocy do mojego pokoju.
- No rzeczywiście, ciekawy patent. - również skomentowałam widząc pieniądze w cukiernicy po czym tak samo jak dziewczyny, przełożyłam wynagrodzenie za wykonanie misji do reszty moich oszczędności.
- Jedna z pierwszych rzeczy jakie do mnie w ogóle powiedział to od razu były jakieś rękawice które miałyby zwiększyć moją skuteczność w walce. Masz rację, jestem pewna że są to jakieś umiejętności klanowe, jednakże nie poznałam imienia klanowego tego wynalazcy, wiem jedynie że ma na imię Ario i pochodzi z Samotnych Wydm. - odpowiedziałam Hoshi po czym skierowałam moją uwagę na Sashiko, która podzieliła się z nami swoimi planami, pytając również o nasze. Zastanowiłam się przez chwilę rozmyślając nad tym co mogłabym teraz zrobić. - Cóż... Szczerze powiedziawszy to sama nie jestem pewna. Wiem za to że pewnie jeszcze zabawię przez jakiś czas w Cesarstwie i mam nadzieję że będziemy miały jeszcze szanse na kolejne wspólne przygody ale na ten moment muszę załatwić jedną sprawę samotnie. - powiedziałam dość enigmatycznie po czym popiłam łyk herbaty. - A co z tobą, Hoshi-san? - zapytałam się Yuki.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Jesień, Rok 390

---

Hoshi słuchała tego, co mówiła i Tamaki i Sashiko, przechylając z zaciekawieniem głowę. Upiła trochę przyniesionej herbatki, krzywiąc się nieco na brak słodyczy, ale potem niemalże podskoczyła. To nic, że nie poznała nazwiska wynalazcy. Znała jego imię. Chciała go poznać. Nie to, że szczególnie jego-jego, ale taki wynalazca musiał być fascynującą osobą. I ciekawe ile fajnych rzeczy mógłby wynaleźć.
Zanotowała sobie w głowie, że takie rzeczy się dzieją na pustyni. Może kiedyś się tam wybierze. Na razie, jednak, pozostało jej pozostać tutaj.
- Ja jestem z Fuyuhany, tutaj mieszkam i pracuję. Zwykle robię różne małe robótki tutaj. A to dostarczam wiadomości, a to siedzę w strażnicy i obserwuję, czy nie ma zagrożeń. Więc pewnie wrócę do tego. Jakoś nie jest mi tak bardzo spieszno w świat. Mam tu swój dom, mam dzieci, którymi się opiekuję. No i trochę spokoju po wojsku. Może dobrze by założyć rodzinę, jestem w odpowiednim wieku, ale jeszcze nie jest mi do tego aż tak spieszno. Ale rozmowa o wynalazcy z pustyni rozbudza wyobraźnię... nie wiem jednak, czy miałabym aż tyle odwagi.

[Sashiko]

Sashiko jak zwykle spokojnie wsłuchiwała się w to, co miały do powiedzenia jej rozmówczynie. Z każdą chwilą dowiadywała się o nich kolejnych, ciekawych informacji. W ogóle dobrze jej się z nimi rozmawiało, co po dość długim okresie spędzonym w dziczy było raczej wyjątkiem, niż regułą. Upiła spokojnie kolejny łyk herbaty i kontynuowała rozmowę.
- Sprawa w Hyuo, aha - powtórzyła - cóż, moja poprzednia oferta związana z przewodnictwem jest aktualna, ale z tego co słyszę, lepiej będzie nie wchodzić Ci w paradę - powiedziała, po czym zmieniła temat, nie chcąc wypytywać dziewczyny o rzeczy, które chciała zachować dla siebie - Tak w ogóle, Tamaki-sama... wiesz, nie mogę nie zapytać, bo bardzo zainteresowały mnie Twoje oczy. To klanowa zdolność, tak jak moja, prawda? Obie widziałyśmy przez mgłę, dlatego... mam wrażenie, że... no nie wiem, wygląda to jak, jakby nasze więzy krwi pochodziły od wspólnego przodka? - zapytała w końcu nieco zakłopotana. Nie znała się kompletnie na zdolnościach ludzi z dalekich krain, miała jedynie ogólne pojęcie na temat klanów, jakie mieli mieszkańcy tych okolic.
- Hoshi-san, masz dzieci? - zapytała z nieskrywaną ciekawością. Nie mogła do końca wywnioskować z kontekstu, czy mówiła o swoich dzieciach, czy też raczej o jakichś dzieciach, nad którymi jedynie sprawowała pieczę - cóż, zakładanie rodziny... to chyba nawet odważniejsza decyzja, niż jakieś figle-migle z dziwnym panem z pustyni, który oszczędza na środkach transportu - wzruszyła ramionami i popatrzyła gdzieś w ścianę tępym wzrokiem. Złapała małą zawiechę, co zdarzało jej się czasem, gdy akurat nie polowała.

[Tamaki Hyūga]

- Cóż, ja pewnie prędzej czy później opuszczę Cesarstwo i ruszę znowu w drogę, tym razem kierując się na pustynię. Jeżeli miałybyście ochotę to możemy wszystkie razem wyruszyć w tą przygodę. - zaproponowalam dziewczynom, jednak wiedziałam że nie jest to decyzja jaką można podjąć od razu, więc przeszłam do słów Sashiko, które odnosiły się do naszych umiejętności, które w pewnym stopniu działały podobnie. - Możliwe że w pewnym stopniu nasze umiejętności mogą pochodzić z jednego źródła, jednak widać od razu wyraźne różnice pomiędzy nimi. W mojej ojczyźnie wszyscy mają takie oczy jak ja, białe, bez źrenic i kiedy aktywujemy umiejętności klanowe to uwydatniają się żyły na naszych skroniach u ciebie zaś, Sashiko-san, bez aktywowania oczu, wyglądają one naturalnie a po aktywacji rozpalają się na czerwono, więc tutaj różnice są dość wyraźne. No i oczywiście pochodzimy z dwóch odmiennych krańców świata. - powiedziałam do dziewczyny po czym dopiłam herbatę. - A teraz proszę wybaczcie, muszę już iść. Mam nadzieję że nasze drogi ponownie się skrzyżują. - powiedziałam na pożegnanie uśmiechając się serdecznie do dwójki kunoichi po czym wstałam od stołu i opuściłam karczmę. Kiedy znalazłam się na zewnątrz, założyłam na głowę kaptur i ruszyłam pomiędzy budynki.

[z/t]

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Jesień, Rok 390

---

Hoshi nie lubiła się żegnać, szczególnie z dopiero co poznanymi ludźmi, ale nie miała większego wyjścia. Dlatego pożegnała się z Tamaki Hyuuga, jednocześnie dostając informacje na temat jej klanu. Cóż, dodatkowe informacje były zawsze bardzo przydatne, ale sam fakt, że dziewczyna była tak sympatyczna i udzielała ich spowodowało, że Hoshi naprawdę ją polubiła. Gdyby miały szansę spędzić ze sobą więcej czasu, Hoshi byłaby przeszczęśliwa.
Niestety, pożegnać się musiała, więc pomachała Tamaki odpowiadając, że to była prawdziwa przyjemność ją poznać.
Została jednak Sashiko, której luźne podejście oraz niewymuszona naturalność były bardzo ujmujące, przez co Hoshi czuła się bardzo swobodnie w jej towarzystwie.
- Ach, moje dzieci, tak. W sensie, tak, mam już tyle lat, że trochę ich bym mogła mieć, ale nie. Moje dzieci to kilka miejscowych dzieciaków, przyszłych doko i zwykłych. Ot, zbieramy się czasem i bawimy, trenujemy, budujemy bałwany, uczymy się i co nie tylko. Kilka godzin w tygodniu. Oni się wyszaleją, ja też mam trochę radości, rodzice są zadowoleni, że ktoś ich potomstwo ogarnia - wyjaśniła Hoshi, dopijając herbatę. - Nic nadzwyczajnego. Prace społeczne.