Gdzieś w mieście

[Misae]

Wróciła do domu. Ponownie. Z drobnym uśmiechem mijała kolejne osoby krocząc po stolicy. To była chyba klątwa. Ile razy by nie opuściła swojego domu wracała to niczym ciągnięta nicią przeznaczenia. Odetchnęła ciężko. A może to nie było przeznaczenie a po prostu pech? Brak innego miejsca do którego mogłaby pójść. Koniec końców za każdym razem wracająco do punktu startowego. Powoli zaczynało być to nudne. Z jednej strony czuła, że wie coś więcej, ale z drugiej czy rzeczywiście tak było? Trudno powiedzieć. Oby chociaż kiedyś znalazła na to odpowiedź.
Zatrzymała się przy jednym stoisk, kupiła ciepłą bułeczkę i ruszyła spacerem dalej. Była w tej sytuacji jedna pozytywna sprawa. Już nikogo nie dziwił widok liska przedzierającego się między przechodniów. Sam czuł się już w Saimini jak ryba w wodzie. Pewnie dlatego, że nawet nie pamiętał już swojego prawdziwego domu. Nawet jeśli klimat nie był dla niego idealny wolał być tutaj niż znowu znaleźć się na łodzi. Kto normalny wymyślił aby pływać w kupie drewna? Dobra. Drewno unosi sie na wodzie. To prawda. Ale do cholery! Po to bogowie dali nam nogi aby z nich korzystać. Od pływania jest ryba. Jak człowiek chce to niech se płynie w tej trumnie, on woli sobie tuptać bo po to ma tuptacze zwane potocznie łapkami.
Misae nie miała, aż tak poważnych przemyśleń co jej uszaty towarzysz. Chciała się delektować dniem. Pogoda była bardzo ładna, ludzie wydawali się mieć dobre nastroje. Nic tylko korzystać. Nawet mijani ludzie zdawali się odczuwać to co ona i również korzystali z tej bardzo przyjaznej aury. Yamanaka, usiadła na wolnej ławeczce, urwała kawałek bułeczki podając kęs Tomoe, który ułożył się pod jej nogami i zaczął z zadowoleniem pałaszować. Rozsiadła się wygodnie i pozwoliła aby ciepłe promienie słońca muskały jej skórę. Może uda jej się złapać jakąś opaleniznę? A jak nie to może uda się uniknąć oparzeń słonecznych...

[Papyrus]

Misae była chyba w naprawdę dobrym punkcie swojego życia. Nie miała żadnych zmartwień poza opalenizną i potencjalnymi oparzeniami słonecznymi. Czysta swoboda myśli. Niejeden mógłby jej pozazdrościć takiej radości i beztroski. Zwłaszcza w profesji ninja, gdzie krew płynie gęsto i śmierć czyha na każdym kroku. Czy mogła sobie właściwie na to pozwolić?Nie powinna robić czegoś konstruktywnego? Czasami mawia się, że stojąc w miejscu tak naprawdę się cofasz. Czy to odnosiło się także do takich momentów? Komu było to sądzić? W swoim czasie na pewno Misae stanie przed owocami całego swojego życia i każdego swojego wyboru. I taki właśnie kapryśny cytrus toczył się w jej kierunku.
Owoc gatunku człowiek rozumny szybkim truchtem biegł właśnie w stronę kunoichi, co ta mogła zauważyć. Owoc całkowicie bez wyrazu, w zwykłej kamizelce ninja i granatowych spodniach i koszulce. Właściwie to jego wygląd także uszedłby płazem. Ot twarz o stosunkowo łagodnym wyrazie twarzy, patrząc na niego nie można by spodziewać się od niego profesji wojownika. Był w formie, może nieco zbyt chudy jak na jego wzrost. No i miał z metr siedemdziesiąt, może z centymetrem czy dwoma więcej. Oczywiście nie wszystkie szczegóły były dla kunoichi widoczne, w miarę jak osobnik się zbliżał to odsłaniane zostały przez nią kolejne karty. Owy mężczyzna mógł przecież biec w kierunku Misae, ale nie do niej. Była taka możliwość. Po drodze wyjął z kieszeni kawałek papieru i spojrzał na niego. Sprawdzał, czy ta osoba której szuka to na pewno osoba przed nim. Nie jakaś bardzo podobnie wyglądająca podróbka. Jednak nie, zatrzymał się przed nią. Popatrzył na nią. Chyba jednak miał do niej sprawę.
- Irumi Garoki, kurier. - powiedział, wyjmując z kieszeni rzemień z medalionem rodu. Pokazał go tylko w sumie na chwilę, żeby tylko Misae mogła potwierdzić jego autentyczność, po czym schował go na swoje miejsce. - Z rozkazu szanownej Yamanaka Arisu, Shirei-kana rodu Yamanaka, ty, Yamakana Misae, masz stawić się w jej gabinecie w trybie natychmiastowym. Koniec wiadomości. - powiedział, wyrecytował właściwie. I stał jak dąb. Czekał. Na co? Miał przyjść z nią? Upewnić się, że nigdzie sobie nie pójdzie? Skoro sprawa była natychmiastowa, to raczej takie dostał wytyczne. Takie życie kuriera, niewdzięczna robota. Zakłócanie spokoju.

[Misae]

Leniwy dzień. Zapewne sporo osób na jej miejscu mogłoby stwierdzić, że dziewczyna trwoni sposobność dla rozwoju. Że powinna zakasać rękawy i ruszyć do roboty. O nie. Nie zamierzała być jedną z tych person, która zatraca się bez reszty swoim pragnieniom by zyskać moc zapominając całkowicie o tym kim się jest i po co ta moc jest potrzebna. Do tego przydają się najzwyczajniejsze w świecie dni, kiedy można usiąść i odpocząć. Cieszyć się piękną pogodą, pozwolić aby umysł odpoczął a duch zebrał energię. Dokładnie taki dzień był teraz. Raz na jakiś czas jej też było wolno. Tomoe również korzystał z sielskiej atmosfery.
Nic niestety nie mogło trwać wiecznie. Tak jak lisek uporał się ze swoim kawałkiem pieczywa, Yamanaka kończyła swój. Białowłosa zapewne poleniła by się jeszcze przez chwil kilka, niestety w tym przeszkodził jej tajemniczy jegomość. Początkowo tylko kręcił się jakby kogoś lub czegoś szukał. Sprawdził coś jeszcze na świstku papieru. Z braku ciekawszych rzeczy do zrobienia kolorowooka rozmyślała kto może być celem jego poszukiwań. Jakiś ninja? Kupiec, którego należało wylegitymować. Jakiś bąbel, który zgubił rodziców. Tyle możliwości. Tyle historii do napisania. Tyle kolejnych chwil idealnych do trwonienia. Idealny nic-nie-robienia-dzień. Dokładnie tak.
Jak się dość szybko okazało jednak śledczy z Misae okazał się dość kiepski. Osobą poszukiwaną przez mężczyzną był nie kto inny jak ona sama. Ot niespodzianka. Kunichi wyprostowała się lekko, co by wyglądać choć odrobinę bardziej profesjonalnie. Shirei-kan wzywa. Odetchnęła ciężko. Było tyle prawdopodobnych scenariuszy, że nie zamierzała marnować swojego czasu na zastanowienia. Podobnie nie zamierzała zabierać go kurierowi.
-Przyjęłam. Dziękuję. - skinęła głową w drobnym ukłonie i ruszyła w kierunku gabinetu Arisu. Tomoe po chwili dołączył do swojej pani machając luźno ogonkiem. Oby tylko zbliżająca się rozmowa nie popsuła tego pięknego dnia...

[Papyrus]

Misae - z/t

[Minoru]

Trafił na targ nieprzypadkowo. Dziś rano, zaraz po śniadaniu, otrzymał potężną listę zakupów i chcąc nie chcąc musiał ruszyć swoje szanowne cztery litery. Przemierzając uliczki miasta, wczytywał się w potrzebne ingredienty układając jednocześnie plan swej wędrówki by nie spędzić na zakupach całego dnia i nie zginąć w morzu ludzi, które przybyły na targ w tym samym celu co on. Jakże więc potwornie zdziwił się, gdy skręcił w alejkę oddzielającą go od targu i dostrzegł pustkę. No nie do końca pustkę. Wszędzie stały rozstawione stragany, wypełnione najprzeróżniejszymi towarami, lecz brakowało w tym całym obrazku ludzi. Nie było tutaj prawie żadnego kupującego, cholera, brakowało nawet sporej części sprzedawców. Wystarczyłoby wyciągnąć rękę w prawo, chwycić leżący na ladzie przedmiot i jeden z podpunktów na jego liście mógłby zostać wykreślony i to bez potrzeby zapłaty. Nie zrobił jednak tego. Poniekąd przez to, że miał się za prawego człowieka, który brzydził się kradzieżą, lecz głównie dlatego, że tak bardzo zaintrygowała go cała ta sytuacja, że nawet nie pomyślał o takiej możliwości. Zamiast poczuł w środku znajome mrowienie, które mówiło mu, że musi dowiedzieć się o co właściwie chodzi.
Ruszył zatem pomiędzy kramami, szukając jakichś oznak tego co się tutaj wydarzyło, być może śladów na ziemi, albo… sam nie wiedział czego. Nagle jednak, zrozumiał powód tego całego ambarasu. Dostrzegł bowiem nieprzebrany tłum stojący zwarcie wokół… no właśnie tego nie mógł jeszcze dostrzec, lecz było głośne i składało się z co najmniej trzech głosów. Czyżby jakaś grupa trubadurów? Zbliżył się do nich i nie zważając na oburzone głosy innych ludzi, począł przeciskać się w głąb, ku dochodzącym z środka dźwiękom.
– Łżesz… - Dobiegło uszu Minoru. Właściciel głosu był wyraźnie uniesiony i agresywny.
– Masz czelność nazywać mnie łgarzem, psie?! Ty i twój cały ród jedyne co potraficie to wbijać nóż w plecy innych - kolejny agresywny głos, wzbudził niepokój shinobiego. Sądząc po zbiegowisku, wymiana zdań trwała w najlepsze od dłuższej chwili i skoro jeszcze się nie skończyła, mogła w każdej chwili eskalować. Zaczął przepychać się między ludźmi jeszcze szybciej, przekrzykując ich wzburzone głosy oznajmiał im, że jest shinobim i musi się przedostać. Chwilę później znajdował się już w pierwszym rzędzie i mógł przyjrz-eć się całej sytuacji
– Mur upadł okropnie nisko, skoro Protektor muru pozwala byle parobkom rozpowiadać kłamstwa - Było ich czterech. Podzielonych na dwie grupy. Troje stało blisko wozów, ubranych w czarne niczym noc mundury, które znał chyba cały cywilizowany świat. Shinsengumi przybyli po kolejne dary, lecz tym razem ich wizyta nie ograniczała się tylko do tego. Dwoje z nich siedziało na wozie, przypatrując się stojącemu naprzeciwko nich mężczyźnie, ostatni, stał przed kłócącym się z nimi mężczyzną, z rękoma wspartymi o pas, niebezpiecznie blisko dwóch wakizashi. Stojący naprzeciwko nich mężczyzna ubrany był w prosty i wygodny strój ozdobiony znakami rodowymi rodu Uchiha i biorąc pod uwagę jego czarne włosy i biały odcień skóry, zapewne i był członkiem ów rodu.
– Co się tutaj dzieje? - Minoru zapytał stojącego obok niego gapia, całkowicie ignorując na chwilę, kolejną falę wyzwisk.
– Shinsengumi przybyli zebrać datki i każdej osobie, która dorzuciła coś do wozu mówili, że Uchiha przemycają dzikich na naszą stronę muru. W pewnym momencie znikąd pojawił się Uchiha i zarzucił, że wysłannicy muru kłamią… i wtedy się zaczęło- Minoru ponownie wrócił wzrokiem ku kłócącym się, uprzednio dziękując mężczyźnie który był na tyle uprzejmy by mu wyjaśnić o co chodzi. Sam nie wiedział co myśleć o tym wszystkim. Z jednej strony karmiono go całe życie bajkami o dzielnych wojownikach muru, którzy mieli być prawi i prawdomówni. Z drugiej, nie potrafił sobie wyobrazić, że ktokolwiek mógłby przemycać dzikich za mur, zwłaszcza Uchiha, którzy w razie upadku muru, byli pierwszymi, którzy przyjęli by na siebie ich atak. Nie miał jednak czasu na dalsze rozważania, ponieważ dwoje kłócących się, postąpiło kilka kroków przed siebie i właśnie stali przed sobą na odległość pół kroku. Właściwie gdyby postarali się, to mogliby rzucić się w swoje ramiona i zacząć całować. Lecz na takie żarty również nie było miejsca, ponieważ dłonie obu wylądowały na rękojeściach ich ostrzy. To był ten moment, gdy Minoru stwierdził, że pora wkroczyć do akcji. Z ulgą przyjął również to, że nie był jedynym. Około 10 shinobi wystąpiło z tłumu, ruszając wprost ku mężczyznom. Pośród nich, co najmniej połowa była strażnikami. Na całe szczęście, tak zmasowany ruch szybko ostudził zapał obu grup.
– Rozejść się, natychmiast rozejść się! - Jeden z nadchodzących strażników wyraźnie przyspieszył, chcąc uciszyć sprawę jak najszybciej.
– On zaczął! - Odezwał się jeden z siedzących na wozie wojowników muru. Odpowiedź ta nie spotkała się jednak z ciepłym przyjęciem ze strony strażników.
– Gówno mnie to obchodzi! Czcigodna Arisu wypowiedziała się jasno, Shinsegumi jako bohaterowie cywilizowanego świata mogą zbierać datki na naszych ziemiach, lecz macie natychmiast zaprzestać rozpowiadania historii o przemytach dzikich zza muru. Nie interesują nas tutaj wasze zatargi z rodem Uchiha i rozwiązujcie swoje problemy miedzy sobą poza Soso - Słowa strażnika uprzytomniły Minoru, że to czego właśnie był świadkiem nie było odosobnionym przypadkiem. Działo się właśnie coś niezwykłego, czego Minoru nie mógł do końca pojąć, ale co zafascynowało go kompletnie. Odczekał jeszcze chwilę przysłuchując się wymianie zdań między strażnikami a trójką z muru, a następnie odprowadził ich wzrokiem, nim podszedł do mężczyzny z rodu Uchiha.
– O co chodziło? - Minoru opuścił nieświadomie wszelkie grzeczności czy powitania, co zauważył członek Uchiha, lecz co postanowił puścić mimo uszu.
– Shingesumi rozpowiada plotkę o tym, że Uchiha przemycają dzikich za mur. - splunął na ziemię z nieskrywanym oburzeniem.
– Przecież to niedorzeczne, jest tyle powodów dla których Uchiha nie mogą tego robić, że nawet nie wiem od którego zacząć - Wypowiedział swoje zdanie Minoru i rzeczywiście tak było. Nie potrafił tylko zrozumieć, dlaczego wojownicy z muru rozpowiadali takie kłamstwa i co chcieli w ten sposób osiągnąć. Z rozważań wyrwało go spojrzenie Uchihy. Było ono badawcze, zupełnie jak gdyby shinobi z daleka oceniał Rakuraia i rozważał wszelkie możliwości. Nie podobało się to Minoru.
- Wydajesz się rozsądnym człowiekiem… prawdę mówiąc, potrzebujemy pomocy. Sytuacja w Sogen jest potwornie napięta. Miejscowi są podzieleni między tych którzy wierzą Shinsegumi i tych którzy kierują się rozsądkiem. W razie rozruchów nie mamy wystarczających sił, by opanować sytuację, dlatego potrzebujemy innych shinobi… również najemników… - Przerwał, ponownie wbijając wzrok w Minoru.
- I co niby miałbym tam robić? - Minoru zmienił pozycję z rozluźnionej na bardziej protekcjonalną, z odwróconą stopą na zewnątrz co według mądrych książek miało oznaczać, że chce opuścić tą rozmowę, oraz krzyżując ręce na klatce piersiowej, co według tych samych książek miało wskazywać na to, że czuje się zagrożony i oddziela się barierą od swego rozmówcy.
– Wszystkiego dowiesz się na miejscu - Pan Uchinha-san zdawał się jednak nie dostrzegać zmiany w zachowaniu młodego shinobi.
– Zastanowię się - Odparł Rakurai, nie wiedząc co o tym wszystkim myśleć. Uchiha skinął w odpowiedzi głową, a następnie zbliżył się do niego, niemalże konspiracyjnie.
– Jeśli jesteś zainteresowany, udaj się do wioski Shikimura w Sogen - Wyszeptał do niego. Minoru przytaknął mu, na znak że zrozumiał. Jego rozmówca odpowiedział mu uśmiechem, a następnie przepraszając oddalił się, zostawiając Minoru samemu sobie. Chłopak westchnął ciężko, mocno skołowany informacjami jakie otrzymał. Postanowił jednak, że rozważy wszelkie za i przeciw, podczas wykonywania głównego zadania dzisiejszego dnia… zakupów. Udał się więc ponownie w głąb targu, gdzie czekali na niego już wszelacy kupcy. A gdy skończył, powziął już decyzję. Uda się do Sogen i wysłucha co mają włodarze tej krainy do powiedzenia, a jeśli coś mu się nie spodoba, zawsze będzie mógł się wycofać wtedy.

[Z/T]