Budka Ramen

[Jun]

- Rok 390 - Wiosna -

---

[/color][/b] " ... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Poranek, jak można się było tego spodziewać, był dosyć spokojny. Jun pozwolił sobie nieco wykpić swoją codzienną rutynę i tym razem wstał dużo później niż zwykle. Nie miał żadnych rozkazów, ani zobowiązań, które wymagałyby od niego wcześniejszego wstawania. Jedyną rzeczą było utrzymywanie formy i trzymanie sobie samemu rygoru. Nie było jednak nic złego w tym, że od czasu do czasu się z tego zrezygnowało, dopóki rzeczywiście przez większość czasu trzymało się własnych zasad i ustaleń.

Ze spokojem i bez pośpiechu przyrządził sobie śniadanie. Nie miał powodów do narzekania, bo w okolicy panowała cisza. Większość sąsiadów zapewne była już w pracy, to jedyny hałas, jaki do niego dobiegał to ten docierający do niego z miejskich ulic, lecz jego mógł zignorować, to nie były godziny szczytu, więc nie było aż tak źle. Zjadł przy stole, nie żałował sobie również sake, co też nie oznacza, że pił na umór. Jedną, albo dwiema czarkami w zupełności się zadowolił. Jak już skończył i po sobie posprzątał, to rozsiadł się na jakieś pół godziny w innym pokoju. Przez moment chciał się wziąć za pracę nad swoimi mapami, lecz ostatecznie z tego zrezygnował. Miał wyjątkowego lenia w dniu dzisiejszym. – Eh... Jeszcze ten raport — Pomyślał i zerwał się gwałtownie. Wcześniej zapowiadał sobie, że zrobi to dopiero rano. Powoli zaczął zbierać się do wyjścia, przygotowując też swój miecz i inne oporządzenie. Nie zapomniał o kapeluszu i w przeciągu godziny wyruszył na posterunek, by zdać raport ze swoich wczorajszych poczynań.

Na mieście nie zatrzymywał się w żadnym miejscu zbyt długo. Udał się niemalże wprost na posterunek, gdzie po dotarciu do biura kapitana zdał szczegółowy raport odnośnie swojej ostatniej przygody. Była to sprawa, jaką wypadało przypilnować i również mieć na uwadze, że coś w związku z tym tematem może się później wydarzyć. Sam nie kwapił się do brania tej sprawy długoterminowo. Śmierdziała na odległość. Jeśli jednak ktoś zdecyduje wziąć na nim odwet za jego poczynania tamtego dnia, to na pewno nań odpowie.

W strażnicy spędził około godziny. Dopiero gdy załatwił inne sprawy związane ze swoją służbą, skierował się do bramy osady. Bez problemu ją przekroczył i udał się na swoją ulubioną polanę, gdzie zwykle ćwiczył. Tym razem robił to później niż zwykle.
- Przydrożna polana w cieniu drzew - Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Renkuro powoli wciągał makaron do ust. Siedział w podrzędnej budce gastronomicznej zajadając tani, acz znośnej jakości posiłek. Był wieczór, niedługo zamykali. To mu jednak nie przeszkadzało, tej nocy również planował oddać się pijaństwu w samotności w okolicznych lokalach. Mimo że minęło parę dni od ostatnich wydarzeń to dalej dopiero godził się z faktem że za pieniądze doprowadził do zapewne brutalnej śmierci dziecka. Co gorsza powoli łapały go też wyrzuty za uczestnictwo, w jak najbardziej uzasadnionej, ale jednak przykrej masakrze czwórki byłych członków mafii. Te nie były jakieś specjalne, ale i tak troszkę się z tym czuł źle. Wiec szukał rozwiązania na dnie szklanki. Ale żeby pić, to trzeba coś zjeść prawda? Tak więc taka stała tajemnica za wciąganiem tego podrzędnej jakości makaroniku jesiennym wieczorem.

[Gundan]

Misja D
1/15
Ayatsuri Renkuro

Ostatnie wydarzenia których doświadczył młody, jeszcze nie spaczony przez prace mafiosa mogły by załamać nie jednego. W końcu w tym zawodzie jeśli nie wyzbędziesz się sumienia to bardzo ciężko się utrzymać, a wycofać się nie wchodziło w grę. Dlatego nic dziwnego, że chłopak o złotym sercu jak Renkuro szukał ukojenia w szklance czegoś mocniejszego, w końcu tak robi wielu mężczyzn z problemami bo jeśli upijesz się dostatecznie szybko to przestajesz myśleć o problemach. Jednak czy było to najlepsze rozwiązanie?
Jesienny wieczór nie należał do najprzyjemniejszych więc nic dziwnego, że zapach ciepłego ramenu zwabił białowłosego aby ten zajrzał do niewielkiej budki i napełnił swój żołądek. Tym bardziej, że ten wieczór planował spędzić oddając się alkoholowym rozkoszom jeśli tak można było nazwać zalewanie się w trupa dla zagłuszenia wyrzutów sumienia. Choć może jeśli w ten sposób chłopak mógł choć na chwilę zapomnieć wyraz twarzy dziecka, które mu zaufało gdy okazało się, że Ayatsuri je okłamał to może faktycznie w pewien sposób była to rozkosz...
Niestety jego plany mogły nie do końca pokrywać się z planami jakie miała wobec niego "rodzina". Gdy tak siedział pałaszując swój makaronik w budce pojawił się jeszcze ktoś. Była to kobieta, blondynka o włosach upiętych z tyłu w niewielki kok, z asymetrycznym przedziałkiem umieszczonym bardziej z lewej strony oraz grzywką, która nieco zasłaniała jej prawą część twarzy. Miała jasną karnację oraz błękitne, chłodne spojrzenie. Nie była brzydka, lecz jej twarz wskazywała na to, że nie uśmiechała się zbyt często i teraz też nie wyglądała jakby miała zamiar to zrobić. Tak naprawdę gdyby jakieś spojrzenie mogło zabijać to właśnie jej. Mimo wielu pustych miejsc kobieta ów zajęła to dokładnie obok Renkuro po jego lewej stronie.
- Z pozdrowieniami od Sanosuke. Kończ jedzenie i chodź ze mną. - jej ton był równie chłodny co spojrzenie, choć może to spojrzenie było nawet milsze.
W milczeniu poczekała wpatrując się gdzieś przed siebie aż chłopak skończy jeść by następnie nie czekając wstać i ruszyć w stronę mieszkalnej części miasta. Krok miała całkiem żwawy więc nic nie wskazywało aby miał to być spokojny spacerek w blasku gwiazd i księżyca z piękną damą u boku.
- Mam pewne zadanie w którym będziesz mi musiał pomóc jednak najpierw musimy dotrzeć do mieszkalnej części miasta. Zabiłeś już kiedyś kogoś albo masz doświadczenie we włamywaniu? - mówiła szeptem lecz na tyle głośno aby chłopak wyraźnie słyszał jej każde słowo.

- Kobieta

[Renkuro]

Renkuro rozwiązywał problemy jak przystało na prawdziwego mężczyznę. Znaczy chlał, jadł, spał, a potem powtarzał czynności, czasem tak jak dzisiaj zmieniając jedynie ich kolejność. Spożywał sobie w pełnej kulturze, w ciszy i spokoju a co najważniejsze samotności, dobry makaronik w zupce, z różnymi warzywkami i innymi dobrociami. Jednak tego wieczoru miało być wszystko inaczej, tego wieczoru anioł zstąpił do niego z niebios przybierając postać pięknej damy. Renkuro mało nie udławił się z wrażenia widząc dziewczynę z pięknymi niebieskimi oczami, będącymi równocześnie tak poważnymi i tak ślicznymi. Gdy dosiadała się do niego przez chwilę myślał że chyba wygrał los na loterii i umówi lub poflirtuje się z piękną damą. Troszkę ukuło go w serduszko gdy usłyszał że to jedynie posłaniec. Chociaż z drugiej strony jego ego zostało całkiem miło połechtane, w końcu Sanosuke chyba naprawdę o nim nie zapomniał. To wchodzenie w dupę, znaczy chciał powiedzieć ,,wykazywanie się profesjonalizmem" dało efekty, może naprawdę dostrzeżono w nim potencjał? Tego się jednak dowie dopiero za chwilę.
Dziewczyna nakazała mu kończyć żarcie, więc no nie miał wyjścia, zaczął szybciej je pałaszować, jedynie skinieniem głowy dając znać że zrozumiał informację. No bo co innego miał zrobić? Język stanął mu kołkiem i poczuł się troszkę niezręcznie. Przybysz naprawdę zrobił na nim wrażenie. Chłopak skończył jedzenie modląc się do wszystkich bóstw jakie istniały żeby nie zrobić z siebie idioty i na przykład nie spuścić makaronu na spodnie czy coś tego typu, i poszedł za kobietą. A jaki ona miała cudowny głos, ah naprawdę anioł ukazał się umęczonej wyrzutami sumienia duszy kuglarza! Teraz jednak trzeba było wziąć się do pracy, bo ta przeszła bardzo szybko do rzeczy zadając dosyć otwarte pytanie. Kuglarz więc odpowiedział zgodnie z prawdą utrzymując jej tępo kroku : Nigdy nikogo nie zabiłem, ale to nie problem. Co do włamań pół na pół, wychowałem się okradając ludzi, nie wchodziłem im jednak na posesje za bardzo. Tylko kilka razy zdarzyło mi się włamać do jakiś magazynów czy innych mniej strzeżonych miejsc. Liczył że nie podpadnie w ten sposób kobiecie oraz rodzinie mafijnej. Ale ostatnia sytuacja uczuliła go na to że może jednak nie powinien aż tak lekko zmieniać prawdy. Oczywiście że mógł powiedzieć coś o tym że jednak w swojej ojczyźnie zabijał czy dokonywał włamań, ale gdyby wyszło że totalnie nie ma w tym wprawy to byłoby trochę głupio. A tak przynajmniej jest szansa że się nie wygłupi. Zresztą czy można odwalić coś gorszego niż powiedzieć wszem i wobec że zabijało się z zimną krwią, a potem przykładowo walnąć bełta nad świeżym trupem? Troszkę chyba słabo.

[Gundan]

Misja D
3/15
Ayatsuri Renkuro

Widok nieziemsko pięknej kobiety sprawił, że młodzieniec nie potrzebował alkoholu. Prawdopodobnie jego myśli podążyły już zupełnie w innym kierunku niż tych nieprzyjemnych wspomnień z przed kilku dni. Nie było w tym oczywiście nic dziwnego, tak w końcu działają już kobiety.
Renkuro posłusznie wypełnił polecenie nowej koleżanki kończąc swój posiłek, na szczęście obyło się bez makaronu na spodniach, by następnie ruszyć wraz z nią ku nieznanemu, ku przygodzie. Blondynka nie spoglądała na niego jednak nawet w momencie gdy marionetkarz odpowiadał na jej pytanie, jej wzrok skierowany był prosto przed nią. Mogło to nieco zaboleć naszego kochasia, choć szybko powinien zrozumieć też, że to już taki charakter dziewczyny i raczej nie ma się co specjalnie nastawiać aby miało się to zmienić. Jednak z drugiej strony, kto wie?
- Nie mów o zabijaniu jakby to było coś banalnie prostego jeśli tego nie robiłeś. - skarciła białowłosego swoim niezmiennie chłodnym tonem - Podsumowując nie masz doświadczenia w żadnej z tych kwestii...ehh, chyba podpadłam Sanosuke-sama. No nic zgodnie z poleceniem jesteś moim wsparciem.
Idąc tak szybszym krokiem raptem bez żadnego ostrzeżenia zatrzymała się dosłownie w miejscu zgrabnie obracając się na pięcie i zarzuciła marionetkarzowi ręce na ramiona zbliżając swoje usta do jego uszu tak, że mógł poczuć jej o dziwo ciepły oddech na swoim karku. Renkuro w tym momencie mógł też dokładnie poczuć na swoim ciele nacisk jej zgrabnego ciała i jedynie ton szeptanych do ucha słów psuł całą tą gorącą atmosferę bo był on chłodniejszy niż zima na Hyuo. Jednak dla zwyczajnych przechodniów wyglądać to mogło jak szczęśliwa tuląca się para i zapewne o to w tym chodziło.
- Posłuchaj uważnie bo powtórzę to tylko raz. Nie potrzebowałam wsparcia, jednak pan Sanosuke nalegał bym zabrała cię ze sobą dlatego się zgodziłam choć nie rozumiem dlaczego skoro nie masz żadnego użytecznego doświadczenia ale skoro już tak się stało to trudno. Udamy się do części mieszkalnej miasta, gdzie mamy zlokalizować jeden z domów w którym prawdopodobnie rodzina Ekibyō może trzymać coś wartościowego dla nas. Nie wiemy co, nie wiemy czy ktoś tego pilnuje jednak mamy to zdobyć dlatego mam dla ciebie radę, nie utrudniaj mi tego bo możesz przypadkiem zginąć. Czy masz jakieś pytania? - po tym pytaniu odsunęła się od białowłosego choć trafniejszym określeniem byłoby powiedzieć, że odepchnęła go od siebie.
Czy chłodny charakter kobiety ostudzi zapał Renkuro? Czy Renkuro zdoła roztopić lodowe serce blondwłosej piękności? A może obojga ich czeka śmierć po przez czyjeś potknięcie? Przekonamy się o tym już w następnych postach!

- Kobieta Art

[Renkuro]

Renkuro liczył na to że jego urok osobisty pomogą przełamać lody między nim a towarzyszką. Cóż, jeśli była członkiem mafii smoków to na pewno przywykła do obcowania z wszelkiej maści brutalami z skłonnościami do agresji, a przecież kuglarz był tego przeciwieństwem. Niepozorny, bardzo uczuciowy, łagodny, spokojny, z aparycją bardzo dziewczyńską, był dosłownie zaprzeczeniem stereotypowego członka ich rodziny, był jego antydefinicją. Może to tak utrudniało przełamanie im pierwszych lodów?
Gdy tak sobie szli spacerkiem o tej romantycznej porze, dziewczyna jednak nastąpiła na bardzo czuły punkt. Renkuro którego znamy był bardzo spokojny i opanowany, ale tym razem jednak dał po sobie poznać pewną irytację. Na słowa blondynki dumny obywatel Sabishi, noszący z dumą herb swojego klanu i unii na plecach na koszulce, (oczywiście zakrytych kurtką) ale również głęboko w sercu, musiał odpowiedzieć. Nie mierz nas obywateli samotnych wydm miarą taką jak mieszkańców miast kupieckich dla których największym zagrożeniem jest to czy nie przypalą zupy. My zrodzeni z pustyni i wychowani na jej łonie stykamy się ze śmiercią każdego dnia. Nie masz pojęcia ilu z nas wychodzi z domu by nigdy już nie powrócić, umierając pod piaskami. Ile osób umiera przez truciznę miejscowych zwierząt, tobie nigdy nie wejdzie skorpion do domu pod osłoną nocy by zabić cię w łóżku. Nie zrozumiesz nigdy jak to jest od dziecka obcować ze śmiercią, nie masz prawa wiedzieć jak to jest codziennie zdawać się na łaskę piasków mając jedynie nadzieję że nie złapie was burza piaskowa bądź nie zbłądzicie. U nas podróż z miasta do miasta jest ryzykowaniem życia, a ludziom i tak zdarza się umierać w środku wsi bo nieostrożnie stanęli na jadowitym wężu czy padli od słońca. Jeśli nigdy nie umierałaś z pragnienia wśród pustynnych wydm po dobiciu umierającego wierzchowca i zostawieniu rodaka który nie mógł iść dalej na śmierć, a sępy nie krążyły nad twoim snującym się do przodu wyczerpanym ciałem, nie oceniaj innych. Córy i synowie wydm, a zwłaszcza kuglarze, doskonale rozumieją kruchość i ulotność życia ludzkiego, oraz jak łatwo jest je odebrać. Wycedził do kobiety.
Gdy dziewczyna rzuciła mu się na plecy by odwrócić uwagę przechodniów kuglarz poczuł się bardzo dobrze. Co z tego że miała lodowaty oddech, mogła to robić częściej, fajnie jest się do kogoś przytulić co nie? Szkoda tylko że ta baba uparła się żeby go zniechęcić do niej i ewidentnie przelewała na niego swoja frustrację. Ale kim byłby Renkuro gdyby tego nie wykorzystał po tym jak go zirytowała poprzednio? Na pewno nie sobą, więc to zrobił. Grzecznie wysłuchał jej wypowiedzi a potem spokojnie, z niezmąconą kamienną twarzą taką samą jak przy wcześniejszych kontaktach z członkami mafii odpowiedział jedynie: Tak, jedno. Kiedy przestaniesz przelewać swoją frustrację na mnie? Jeśli nie rozumiesz czemu Sanosuke na mnie nalegał, to twój problem, ale zachowujesz się co najmniej nieprofesjonalnie, a wręcz infantylnie. I zrobił parę kroków do przodu zostawiając ją na chwilę troszkę z tyłu, pozwalając jednak jej dołączyć. Chciał jednak uzyskać efekt w którym jakiekolwiek odpyskowanie z jej strony byłoby poprzedzone utkwieniu wzroku w jego plecach, co powinno być demoralizujące podczas tej słownej batalii, a co ważniejsze miało pokazać pewną wyższość kuglarza nad nią. To ona bowiem po nazwaniu jej zachowania dziecięcym miałaby go podgonić by wykłócać się dalej. Jeśli to nie jest synonim niedojrzałości to co nim jest? Liczył że panna to zrozumie i że ostudzi to jej zapał na denerwowanie go tego wieczoru. A co do tego co powiedział. Po chuj Sanosuke prosił o niego? To akurat było dla kuglarza wiadome, ot zwyczajnie chciał żeby młodzik który mu się spodobał nabył doświadczenia. Ale kobieta tego nie wiedziała więc niech się zastanawia, a do tego skoro nie wiedziała jaki jest powód i oceniła jego przydatność tylko po tym czy zabijał i się włamywał to jest głupia. Zabić kogoś jest łatwo, zresztą nie tak dawno był podczas dosłownie 4 egzekucji gdzie jeden ruch Sanosuke pozbawiał życia. Ale dopiąć celu bez mordowania? To dużo bardziej wartościowa umiejętność. Lalkarz był pewien że misję szlak trafi jak w porę nie założy kagańca irytującej kobiecie, a był w końcu władcą lalek. Ludzie to też lalki tylko trudniejsze w kontroli. Tam gdzie nici czakry nie pomogą, tam należy zająć się opornym obiektem inaczej.

[Gundan]

Misja D
5/15
Ayatsuri Renkuro

Mina kobiety była niewzruszona gdy Renkuro odpalił się aby wytłumaczyć koleżance jak wygląda życie człowieka z pustyni. Jednak chyba nie przemyślał za bardzo jak mogło to brzmieć dla ów kobiety, gdy opisywał jak łatwo giną jego rodacy. Jednak mimo to nie zareagowała w żaden sposób na słowa lalkarza, zupełnie jakby wcale ich nie usłyszała albo po prostu zignorowała.
Następnie gdy Ayatsuri zadał swoje pytanie ta nie czekała aż ten skończy swoją wypowiedź, w końcu pytanie nie miało najmniejszego związku z misją więc blondwłosa piękność ruszyła do przodu niwecząc w ten sposób plan białowłosego o zostawieniu jej nieco w tyle. Dodatkowo dosłownie w momencie gdy chłopak był w półsłowie swojej wypowiedzi bezczelnie mu przerwała rzucając krótko: "Idziemy".
- Renkuro czyli jesteś kuglarzem, a gdzie twoja zabawka? Z tego co wiem wasi rodacy noszą ze sobą marionetki do walki. - zadała pytanie gdy znaleźliście się już w mieszkalnej części miasta kierując się cały czas na wschód.
Jej ton cały czas brzmiał tak samo co mogło być już nieco irytujące jednak chyba należało się do tego przyzwyczaić albo zdecydowanie przejąć dowodzenie nad misją o ile białowłosy wiedział jak to zrobić. Choć czy na pewno byłoby to mądrą decyzją? Czasem nie wszystko jest takie jakie mogło by się wydawać na pierwszy rzut oka.
- Zbliżamy się, zgodnie z danymi to będzie tamten dom za zakrętem. Jakieś pomysły jak się zabrać do tego zadania? - zapytała zatrzymując się jeszcze dobrych kilkaset metrów przed zakrętem o którym wspomniała zakładając rękę na rękę i oczekując odpowiedzi od kuglarza.

- Kobieta Art

Kolejny post: TUTAJ

[Arino]

Arino nie miała zbyt wiele do roboty, od wyjazdu swojej Cioci w interesach. Po za treningami, mogła się tylko kręcić i próbować zdobywać informację dla wyżej postawionych Yumi. Tak też i robiła, zdając co jakiś czas relację z ciekawej informacji, lecz od dwóch dni, nie zdołała się niczego nowego dowiedzieć. Do tej pory od czasu jej wyjazdu, nie dostała żadnego zlecenia, choć ciągle pytała o jakieś zadania.... Życie poza Ryokan było znacznie trudniejsze. Musiała mieć pieniądze na swoje utrzymanie, wszystko musiała robić całkowicie sama. Z drugiej też strony, brak zlecenia, oznaczał, iż nie musi robić tych wszystkich złych rzeczy. To znaczy, potwór wewnątrz niej nie musiał tego robić. Westchnęła, nie wiedząc już co z tym wszystkim zrobić. Jej cel był jeszcze tak daleko od niej, cały czas była za słaba. W takim tempie tamta kunoichi zdoła zniszczyć jeszcze życie wielu innym życie, nim Arino ją zdoła dopaść.

Jej drobne przemyślenia, przerwał zapach ramenu, pociągnęła nosem, wyczuwając przyciągające zapachy. Popatrzyła na starą budkę, przy której były teraz dwa wolne miejsca. Lekkie burczenie brzucha dało jej znać, iż powinna tam zajrzeć, choć stan jej sakiewki, pozostawiał wiele do życzenia. Jednak żołądek nie był jej sługą. Ramen w budce, był też w przyzwoitej cenie, zazwyczaj.
W końcu ruszyła do niego, wchodząc do środka.
-Dobry wieczór! Jeden Ramen, poproszę - zawołała melodyjnym głosem, siadając na jednym z wysokich krzeseł, tuż przy barze. Uśmiechnęła się do młodej pary, pracującej za barem. Pierwszy raz tutaj była, dlatego też z ciekawością, przypatrywała się jak radzi sobie owa dwójka młodych kucharzy. Uśmiech nie znikał z jej pogodnej twarzy.

[Renkuro]

Arino Misja rangi D

---

1/15

---

,,Przedsiębiorca"

[/center]

Bohaterka zastanawiając się nad swoją, powiedzmy karierą zawodową, przybyła do lokalu w którym można było zamówić pyszne i wartościowe posiłki za odpowiednią cenę. Uśmiechnięta usadowiła się na jednym z wolnych miejsc i zamówiła ramen. Kucharz oczywiście przyjął zamówienie, jak to zresztą zwykle robią kucharze w takich miejscach, i przystąpił do tworzenia posiłku. Poza nią siedziały tutaj jeszcze dwie inne osoby. Jeden starszy mężczyzna który właśnie kończył swój posiłek i zbierał się do wyjścia, oraz drugi gość, będący umięśnionym łysym karkiem. Twoje przybycie z początku go nie zainteresowało, ale rzucił na dziewczynę jedno czy dwa spojrzenia. A potem jeszcze trzy i cztery, nie minęło kilka chwil a wpatrywał się w nią badawczo bez żadnego skrępowania. Jakby wwiercał się swoim lodowatym wzrokiem w jej wnętrzności. Po paru sekundach odchrząknął i rozejrzawszy się odezwał się ściszonym głosem.
-Yoshida?
Teraz gdy obrócił się na krześle w twoją stronę mogłaś przyjrzeć mu się dokładniej. Odziany dosyć normalnie, jak typowa klasa średnia, bez fajerwerków, ale nie widać również żeby był zbyt biedny. Z istotnych rzeczy można wymienić na pewno spory nóż schowany za pas, oraz torba przy pośladku. Przed sobą miał do połowy pustą miskę potrawy. Po wymówieniu nazwy twojej rodziny mafijnej, już się więcej nie odezwał patrząc jedynie swoim przeszywającym pozbawionym emocji spojrzeniem jak waż czekający na ruch ofiary.
W międzyczasie zaś kucharz który przyjął zamówienie postawił przed dziewczyną jej porcję i odwrócił się do nich plecami zajmując się uporządkowaniem przyborów kuchennych.

[Arino]

Przypatrywała się dwójce kucharzy z wielkim zainteresowaniem. Ich ruchy, były doskonale zgrane, wiedzieli, co robią i mieli w tym zdecydowanie ogromne doświadczenie. Obserwując ich, natychmiastowo zrozumiała, iż nie byłaby w stanie pracować tak jak oni. Z każdą chwilą, jej apetyt na ramen też rósł tak jak i nagle poczucie bycia obserwowaną. Rzuciła spojrzeniami na boki, nie ruszając głową w żadną stronę. Dopiero później, zamierzała rzucić spojrzeniem za siebie, jednak okazało się, iż nie musiała. Zauważyła jak mężczyzna siedzący tuż obok niej, rzuca jej właśnie ukradkowe spojrzenie. No cóż, zdecydowanie miał na co patrzeć — urokliwa, niezbyt wysoka dziewczyna, z mieczem na plecach, ubrana w letnie kimono, niezasłaniające jej ud — gdzie na lewym, znajdowała się kabura z bronią. By nie trzymać zbyt długo spojrzenia na nim, popatrzyła znowu na kucharzy, starając się sprawić wrażenie osoby, która utraciła zainteresowanie. W tym samym czasie zsunęła ręce z blatu i ułożyła je na swoich udach, przy tym lekko się prostując na nich. Naturalny gest, lecz to pozwoliło znaleźć się jej lewej dłoni, przy kaburze na broń.
W końcu mężczyzna się odezwał cichym głosem, jej spojrzenie zostało na niego skierowane. Yoshida, czy należała do rodziny - tak przetłumaczyła sobie jego słowo. Przyglądała się mu, oceniając go szybko. Wedle zasad jak Arino wiedziała, był zakaz publicznie oznajmić, iż należy do rodziny Yoshida. To jednak nie była sytuacja publiczna, ale byli nie na swoim terenie. Była pisklakiem. A on mógł, być członkiem innej rodziny, szukającym okazji do zabicia czasu, bijąc kogoś z innej mafii.
-Nie przypominam sobie, by Mama mnie tak nazywała - odpowiedziała bardzo cicho, uśmiechając się dobrodusznie do mężczyzny. Jednocześnie podnosząc prawą rękę i wykonała nim gest, zdradzający jej przynależność do rodziny Yoshida. Dla niewtajemniczonych było to praktycznie zwykłe machnięcie ręką zbywające temat, z dziwnym poruszeniem palców. Tylko osoby związane z rodziną, mogły jednak go rozpoznać, wiedząc też czego się doszukać w takim geście ręką i jak go odczytać.W następnej chwili kucharz postawił przed nią miskę z Ramenem. Na jej twarzy pojawił się uśmiech, wywołany pysznym zapachem.
-Itadakimas! - zawołała, mając pałeczki między dłońmi, złożonymi jak do modlitwy. Następnie błyskawicznie rozdzieliła je i zaczęła jeść.

[Renkuro]

Arino Misja rangi D

---

3/15

---

,,Przedsiębiorca"

[/center]

Dziewczyna podjęła decyzję żeby nie przyznawać się przed byle mężczyzną co do swoich związków z zorganizowanymi grupami przestępczymi. Ten zaś 30 letni na oko, jegomość widząc gest i wyminięcie odpowiedzi naglę zmienił wyraz twarzy o 180 stopni. Pojawił się uśmiech, a poważne lodowate spojrzenie przeszło w zwyczajne. Poklepał się po udzie.
-A już myślałem że trzeba będzie ci wbić coś do głowy koleżanko. Powiedzmy że jesteś bardziej ogarnięta niż przeciętny nasz współpracownik. Nie szukasz przypadkiem pracy? Czy może właśnie robisz coś ważnego w czym nie powinienem ci za bardzo przeszkadzać?
Z zachowania drugiego z gości lokalu można było wywnioskować że chyba również należy do mafii. Jego napięte mięśnie zostały rozluźnione, a ten obracając się lekko bokiem do rozmówczyni wrócił do spożywania posiłku, czekając na jej odpowiedź. Czyżby pojawiła się nowa możliwość zarobku?
W tym samym czasie do budki wszedł jeszcze jeden mężczyzna, przerywając wam na chwilę rozmowę. Blondyn, na oko koło 25 lat, odziany w długi czarny płaszcz z kapturem naciągniętym na głowę, czyniąc go najbardziej podejrzanie wyglądającą osobą w dzielnicy, szybkim krokiem podszedł do lady i usiadłszy na krześle zapukał palcem w stół zwracając uwagę obydwu kucharzy. Ci spojrzeli na niego i równocześnie zbladli. Jeden z nich, wydający się być starszym od drugiego bez słowa machnął ręką pokazując przybyłemu by poszedł za nim. I po chwili obydwoje wyszli z budki wchodząc za nią prawdopodobnie w celu rozmowy. Pozostały kucharz wrócił do czyszczenia przyborów kuchennych z ewidentnie trzęsącymi się dłońmi i spuszczona głową.
-No to jak?
Zapytał jeszcze raz mężczyzna z którym siedziałaś przy stole.

[Arino]

Na słowa mężczyzn, Arino, tylko kiwnęła głową, starając się z całych sił, nie dać po sobie znać, jak ucieszyły ją jego słowa. Lubiła komplementy, może zbyt bardzo, skoro coś takiego wprawiło ją w radość. Powoli kosztowała ramenu, był rzeczywiście dobry. Skupiając się na ramenie sprawili, iż ta potrawa musiała być doskonała. Nawet na moment, od zaczęcia posiłku z jej ust nie zniknął uśmiech.
-Nie mam żadnych planów na dzisiejszy wieczór - odpowiedziała, siląc się na obojętny ton. W końcu coś do roboty! Szansa na pieniądze! Jej! Może nawet nie będzie taka zła ta praca, by musiała w pełni zamienić się w potwora.
Pojawienie się czwartego gościa sprawiło, iż atmosfera, stała się znacznie bardziej napięta. Dusza budki, jakby się zatrzęsła, gdy para kucharzy zbladła. Arino przyjrzała się mu - wyglądał jak każdy oprych - czarny płaszcz, z kapturem naciągniętym tak, by zasłaniał twarz. Lekko napięta, jednak jadła dalej swój ramen. Na kolejne zadane pytanie ze strony towarzysza, kiwnęła głową, błyskawicznie kończąc całą miskę ramenu.
-Możemy już iść - powiedziała, kładąc na stole pieniądze za posiłek -Gochisō-sama deshita! - skłoniła się lekko kucharce, by następnie stanąć przed wejściem, poprawiając przy okazji ułożenie paska z wielkim kunajem -Sayōnara! - zawołała za sobą.

[Renkuro]

Arino Misja rangi D

---

5/15

---

,,Przedsiębiorca"

[/center]

Tajemniczy mężczyzna wyszedł z jednym z kucharzy zostawiając drugiego i dwójkę członków feniksów w spokoju. Dziewczyna zaś rozpływając się nad tym że została pochwalona, z miejsca dała mu do zrozumienia że jest wolna i może zająć się pracą którą ten mógł zaoferować. Wciągnęła całą zupę w kilka chwil, i była gotową do wyjścia. Starszy mężczyzna jednak pokręcił spokojnie głową, i dalej powoli dojadał posiłek.
-Nie ma sensu się tak śpieszyć. Musimy poczekać aż nasz cel skończy swoją pracę i pójdzie dalej. Dopiero wtedy ruszymy.
Powiedział po cichu tak żeby kucharz was nie słyszał. Minęło kilka minut, po których drugi z kucharzy z bardzo mizerną miną wrócił do środka mówiąc coś po chichu do drugiego kucharza, spluwając na ziemię. Dopiero wtedy mafioza skończył posiłek, rozliczył się w knajpie i udał się na dwór dając ci znak że powinnaś dołączyć. Tam rozprostował ręce, strzelił palcami, i nie czekając na ciebie ruszył przed siebie ulicą. Gdy dołączyłaś zaczął wyjaśniać co tak właściwie się dzieje.
-Facet należy do smoków, chodzi i zbiera haracze od przedsiębiorców w zamian za ochronę. Nie ma zbyt wysokiej pozycji, ale również nie jest szeregowym plebsem, ot złota łuska która niedługo może awansować na język. Ja zaś mam za zadanie się go pozbyć i uderzyć w finanse wrogiej rodziny. Oczywiście nie zamierzam go próbować zamordować, to byłoby głupim ruchem. Wiem za to gdzie trzyma zebrane środki i wiem kiedy je przekazuje. Jak skończy zbiórkę to okradnę jego dom, z całego trzytygodniowego utargu od paru przedsiębiorców. Kilkanaście tysięcy Ryo. Jutro ma dojść do przekazania środków rodzinie, więc w sytuacji gdy tych zabraknie prawdopodobnie zakatują go na śmierć myśląc że ich okradł. Albo co najmniej zabiją za niekompetencję. Ponadto trzeba podpalić kilka budynków pokroju tej budki z ramen w nocy. To przeleje czarę goryczy, i prawdopodobnie sprawi że ci odmówią klękania przed smokami które biorą pieniądze a i tak nie potrafią ich ochronić. Co sprawi że będą łatwym łupem dla naszych negocjatorów. A skoro jesteś wolna miałbym dla ciebie dwa cele do podpalenia czy zniszczenia w jakiś inny sposób. Co ty na to? Wchodzisz w to? Zniszczyłabyś z dwa lokale, a potem spotkalibyśmy się tutaj.

[Arino]

-Uhm.. - stwierdziła tylko, zaczynając rozpaczać w duchu. Uwielbiała cieszyć się dobrym jedzeniem, a tym bardziej odkąd, sama musiała łożyć na nie. Nie chcąc ich spowalniać, dlatego zjadła szybciej - zbyt szybko. Dla dobrego wrażenia i niezaintrygowaniu zbyt bardzo kucharza odeszła na kilka kroków, by nie być widoczną ze środka.
A było zachować spokój, wyszłoby to znacznie lepiej! - wrzasnęła na siebie w duchu. Następnym razem tak się właśnie zachowa. Spokojnie, bez zbędnego pośpiechu. Zachowa się niczym jakaś panienka z wysokiego rodu. Odetchnęła, zaczynając przytupywać, czekając, aż tamci w końcu skończą. Ten czas, jednak nie poszedł na marne - wykorzystała go na to, by przywołać swojego wewnętrznego potwora. Bez niego, nie było mowy o wykonaniu żadnej roboty dla Rodziny. Gdy dwójka mężczyzn, dała jej znać, ruszyła ku nim i zrównała krokiem. Mężczyzna od razu zaczął wprowadzać ją w sytuację, na znak, iż rozumie, co mówi, co jakiś czas nieznacznie kiwała głową.[
Na sam koniec kiwnęła głową, że się zgadza i zrozumiała, co jej powiedział. Ten człowiek ze smoków był martwy, jeżeli dotyczyły go takie same zasady co ich. Tego mogła być pewna. Prawie było jej go żal, lecz gdy tylko to uczucie się pojawiło w niej, zwalczyła go, wmawiając sobie, iż teraz jest potworem, a nie miłą Arino-Chan.
-Skoro nie płacą, byśmy chronili ich przed podpalaczami, to sami się proszą by spalono im dach - stwierdziła chłodno -Wiesz, od których zgarnął już kasę, poza tamtą budką? - nie było sensu akurat jej ruszać. Kręcili się przy niej niedawno, a im mniej było podejrzeń skierowanych na nią czy jej towarzyszy, tym lepiej.

[Renkuro]

Arino Misja rangi D

---

7/15

---

,,Przedsiębiorca"

[/center]

Dziewczyna skarciła się w duchu za nadpobudliwe zachowanie. Jej partnerowi jednak to chyba nie przeszkadzało ponieważ nie wydawał się tym jakoś specjalnie poruszony. Odczekali pewien czas i wyszli we dwójkę na dwór, gdzie Arino została poinformowana o tym jakie jest ich zadanie. Mimo początkowego wewnętrznego poruszenia, na zewnątrz pozostała chłodnym feniksem gotowym brutalnie spalić ludziom dorobek ich życia i przyłożyć rękę do śmierci jednego z kryminalistów z wrogiej rodziny. Mężczyzna pokiwał głową z uśmiechem, najwyraźniej zadowolony że jego współpracownica jest mentalnie gotowa do wykonania zadania które jej zleci.
-Teraz będzie zapewne zmierzał do ostatniego celu, a potem wróci do domu. Tym się nie kłopocz, twoim zadaniem będzie zniszczenie lub spalenie dwóch lokali przy pobliskim parku. Jednym jest zwyczajny sklep z materiałami wbudowany w szereg budynków, a drugim budka podobna do tej. W przypadku budki wystarczy zwyczajnie wyłamać okiennice z zawiasów i podłożyć w środku ogień. Będziesz miała dużo czasu nim ktokolwiek zwęszy pożar, więc zacznij do tego celu. Co do sklepu, tutaj będzie trudniej. Piętro wyżej mieszka właściciel, jeśli spalisz sklep to on również może zginąć w pożarze. Musisz więc zniszczyć sklep, ale bez uśmiercania wyżej wymienionego. Samo włamanie nie powinno być trudne bo mam klucz do drzwi. Gdybyś zbudziła tego starca, to nie martw się, zawsze możesz go lekko skrzywdzić. Oczywiście masz zupełnie wolną rękę, jak dla mnie równie dobrze możesz stać tam trzy godziny kopiąc go między nogi, w międzyczasie rąbiąc materiały na ladzie. Po prostu ma oberwać na tyle żeby potrzebował ochrony. Dobór środków pozostawiam tobie.
Mówił spokojnie i na tyle cicho by ewentualni postronni przechodnie was nie widzieli. Chociaż takowych za dużo nie było, w końcu pora była wieczorna. Wolnym marszem dotarliście do wspominanego parku gdzie wskazano ci palcem obydwa miejsca, a potem nakazano poczekać w nim z dwie godzinki, i przejść do działania. Jeśli dziewczyna nie miała więcej pytań to jej rozmówca udał się w tylko sobie znanym kierunku zostawiając zadanie młodej członkini feniksów.

z/t
https://shinobiwar.pl/viewtopic. ... &start=270