Budka Ramen

[Kuroi Kuma]

Co Cię nie zabije, to na pewno skróci Twoje życie
Souei - wyprawa B 5/57 Tym razem potrawa była smaczna, nie było to niebo w gębie, jak najbardziej poprawna. Całość oczywiście było wysokiej jakości, mięso było przepyszne, ale jakiś składnik tutaj psuł smak, coś co można było poprawić. Czegoś dodać, czegoś odjąć, popracować nad całością. Czy prowadzący budkę by jednak coś takiego przegapił? Danie z pewnością nie osiągnęło swojego maksymalnego potencjału, można było je wynieść na wyżyny. Tym samym doświadczenie to było dziwaczne, bowiem z jednej strony było smacznie, z drugiej zaś irytowała ta niedoskonałość. Rozdarcie pomiędzy poprawnością, a perfekcjonizmem.
Szczyt jednak irytacji nastąpił wtedy, gdy wspomniana kobieta postanowiła przerwać Ci posiłek, postanowiła wtrącić swoje trzy grosze i zacząć robić swój teatrzyk. Najpierw musiała obejrzeć szkody, jakie wyszły, bowiem od tego zależało czy w ogóle warto było kontynuować podróż z towarami. Nikomu nic do tego czy zamierzałeś jej pomóc, czy nie - nie prosiła o pomoc, nie rozpoznała w Tobie shinobiego, bo przecież każdy wieśniak zrobi to bez problemu, to po prostu widać, to widać że chcesz ich dwieście ryo za uratowanie kotka. A tutaj na wozie coś potłuczone, a nikt znikąd pomocy. To co jednak ciekawszego to fakt, że robiłeś się senny. I nie było tutaj mowy o takiej zwykłej poposiłkowej drzemce, gdy po prostu chcesz uciąć sobie komara nad jeziorkiem. Otóż nie mój drogi. Czułeś jak Cię ścina, jak Twoje ciało jest coraz słabsze, jak ślepia się zamykają. Każda kończyna stała się jakby cięższa, jakby dosłownie ktoś przyczepił Ci kule do nóg, jakbyś ważył trzykrotnie więcej, niżeli przed chwilą. Zauważyłeś też jeszcze jedną rzecz - że po kucharzu nie ma ani śladu. Zniknął, może poszedł na zaplecze, może się po prostu schylił gdzieś pod ladą - z pozycji Souseia widać było dosłownie całe nic. Z przodu po prostu gotujące się garnki, z tyłu płachta materiału, która się odchyliła, przez którą weszła wspomniana wcześniej kobieta i popatrzyła na Ciebie nie bardzo wiedząc co się dzieje.

  Ukryty tekst

[Souei]

Przyglądał się kobiecie, która doglądała swojego wozu na środku ulicy. Nikt nie kwapił się z ratunkiem dla potrzebującej, niektórzy w ogóle udawali, że nie widzą. Trudno było jednak w to uwierzyć, że nagle potrzebująca zrobiła się niewidzialna, a jednak wszystkim i tak udawało się ją ominąć. Souei może i miał problemy z tymi "dobrymi" odruchami, ale przynajmniej nie był obłudny. Przyglądał się zmaganiom bez zamiaru pomocy, ale w pełni świadomy tego, że tak nie powinien.
Cała sytuacja musiała jednak ustąpić miejsca nowym wrażeniom, które zafundował mu przeceniony posiłek. Łokieć zsunął mu się z blatu, głowa poleciała w dół. Nagle i niespodziewanie, ale zdążył się otrząsnąć. Zaskoczyła go ta przemożna senność, która w jednej chwili opanowała jego ciało. Od razu poczuł przypływ adrenaliny ze strachu przed tym, co właśnie się z nim dzieje. Z kolei to, że strach i chęć ucieczki nie przegoniły senności tylko napędzało panikę. Nie było to naturalne, dlatego na wszelki wypadek złożył szybkie Kai, aby wyeliminować pierwszą, oczywistą możliwość, która przychodziła do głowy w takich sytuacjach. Domyślał się jednak, że to nie pomoże, że to wina tajemniczego składnika w potrawie, którą przed chwilą się zajadał. Czy ten kuchcik w budce z ramenem prowadził takie samo podwójne życie jak Souei? Był konkurencją nie tylko kulinarną, ale też mafijną? Wiadome było, że zrobił sobie tym z Matsudy wroga, chociaż ten miał poważne wątpliwości, czy w ogóle dożyje okazji do zemsty. Z racji swojej profesji miał w Shigashi wielu naturalnych wrogów. Głowa walcząc starała się tworzyć możliwe scenariusze, domyślać się i wołać o ratunek.
- Hej, czy ktoś... pomocy... - Głos był słaby, lecz może ktoś zwróci na niego uwagę? Może ta, która właśnie pokazała się za kontuarem? A może ta kobieta od zepsutego wozu do niego podejdzie? A może... a może wóz wcale nie zepsuł się tutaj przypadkiem? Może to wszystko było częścią planu? Jeśli został otruty i za chwilę straci przytomność, zapewne znajdzie się na tym wozie, przykryją go płachtą i wywiozą gdzie chcą.
Chciał z tym walczyć, ale nie miał pojęcia jak. Nie miał niczego co usunęłoby z jego ciała tajemniczy składnik wołowinki. Tak, był już pewny przyczyny senności, ale co z tego, skoro było już za późno? Zamiast miotać się i tracić czas na bezcelową walkę, postanowił zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Twarz kobiety, która wyszła zza płachty, twarz tej przy wozie, rozglądał się w poszukiwaniu ludzi, którzy mogli teraz na niego patrzeć lub się do niego zbliżać. Spróbował wstać od blatu i uciec, odejść jak najdalej się dało, lecz nie wiedział ile czasu mu zostało...

[Kuroi Kuma]

z/t -> tutaj

[Rokudo Gaika]

Na poprawę nastroju zawsze dobra jest wyżerka. W końcu podobno głodny nie jesteś sobą. Późna pora jednak zmusza nieco do kompromisów żywieniowych i tak bywalec wielkich i bogatych restauracji bywał również w tych miejscach na nieco mniej zasobny portfel. Takich bardziej swojskich, gdzie atmosfera była gęsta jak rosół do ramenu. A skoro o zupie mowa…

Gdy weszli do miasta, to było już całkiem ciemno. Nic nie wskazywało na to, że cokolwiek jeszcze razem zdziałają i rozejdą się do swoich domostw, ale przechadzając się uliczkami Rokudo natrafił wzrokiem na przybytek serwujący zupę. Było co prawda lato, ale nocami nieco powiewało chłodem i temperatura znacznie spadła w porównaniu do dziennej pory. Wciąż patrząc nieco ostrożnie na Juna, który najwyraźniej miał dalej podły nastrój, srebrnowłosy nieco nieśmiało wskazał kciukiem na budkę.

- Jesteś głodny? W końcu mieliśmy trochę ruchu. – On sam nie czuł się w obowiązku informować o swoim stanie nasycenia, bowiem dla Gaiki nie było chyba momentu, w którym mógłby rezygnować z wyżerki. Jakiś jego krewniak musiał być pewno Akamichi. Nie pytając na potwierdzenie swoich słów przez miecznika skierował się ku drewnianej ladzie przybytku. Jak tylko klapnął sobie na jednym z czterech wolnych krzeseł skinął do kucharzy i wyciągnął dwa palce.

- Dwa razy specjalność zakładu. – Na blacie od razu położył kilka monet. Ostatnie wydarzenia około gastronomiczne sprawiły, że ten był bardziej ostrożny w dysponowaniu swoim majątkiem. Na pewno bardziej, niż poprzednio.

[Jun]

- Rok 390 - Wiosna -

---

[/color][/b] " ... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Jun był rozczarowany przebiegiem sprawy. Tak naprawdę nie dowiedzieli się niczego i nie rozwiązali żadnego z problemów. Martwi również nie sprawiali wrażenia, jakby skrywali przy sobie jakieś tajemnice, mogące pozwolić rozwiązać temat zakładu i wyścigu, który miał odbyć się najpewniej jutro. Coraz bardziej Jun zaczynał myśleć, że samo zadanie było pułapką, by się ich pozbyć.

Pozostanie liczyć na tych, którzy przetrwali i zostaną przesłuchani w przeciągu następnych dni przez strażników, którzy dokładnie na tym się znają.

Jun skierował się wraz z Gaiką do miasta. Wolał sam nie kontynuować tematu tego co wydarzyło się w okolicy stajni, przez większość drogi do miasta milczał, próbował poskładać sobie te wydarzenia w jedną całość. Nijak jednak nie potrafił tego zrobić. Coś im umykało, a fakt faktem długo niczego nie jadł i o pustym żołądku ciężko było myśleć, zwłaszcza gdy opadła adrenalina, która napędzała go przez ostatnie minuty. Tak jak i Gaika skupił się na poszukiwaniu jakiegoś miejsca, które jeszcze było czynne. Ciężko stwierdzić czy wiele będzie takich miejsc, zwłaszcza że o tej godzinie mało który interes był otwarty, chyba że chciał zyskiwać jedynie straty przez brak klientów. Na swoje szczęście wypatrzyli jedną budkę, do której to właśnie srebrnowłosy ich pokierował. Jun skinął głową na znak zgody, mogli tam iść – Jestem. Na posterunku nic nie jadłem — Potwierdził obawy Rokudo o swoim głodzie, możliwe, że to było obecnie częścią podłego nastroju, w jakim był Tamori, a nic nie działa lepiej na nastrój jak dobra zupa i jakiś alkohol. – I coś mocnego do tego — Poprawił po chłopaku. Spodziewał się, że doniosą im jakiś mocny alkohol. Tego im było teraz trzeba, czegoś, co pozwoli poczuć alkoholowe upojenie, ale dzięki świetnej zupie, całkiem szybko pozbawi ich tego uczucia. Chwila przyjemności zawsze warta swojej ceny, jak to mawiają. – Nie wiem co o tym wszystkim myśleć. Ktoś zadał sobie sporo trudu, by zabić nas i tą Ayę —
Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rokudo Gaika]

Wyglądało jednak, że ciepła strawa i alkohol najlepiej rozwiązują języki. Jun, któremu wyraźnie coś stanęło gardła po ich małej przygodzie w okolicznej stadninie koni prima sort. On sam był raczej zadowolony z całego tego zajścia, ale z drugiej strony nie był on tak bardzo zaangażowany w tą sprawę osobiście, gdyż był bardziej przypadkową „ofiarą” całego zajścia, choć nie poczuwał się specjalnie pokrzywdzony. Mógł się wyżyć na złodupcach i popróbować nowe chwyty i jeszcze mu za to zapłacili! Gaika cenił sobie takie małe przyjemności, a jedną z nich właśnie mogła być wyżerka na ich drodze.

Gdy miecznik jeszcze wypowiedział swoje życzenia, aby wzbogacić ich posiłek alkoholem to srebrnowłosy opanował się, aby nie wzruszyć ramionami. Nie specjalnie miał on mocną głowę, więc bywał ostrożny z takimi napitkami. Znaczy się zazwyczaj. Rozumiał jednak doskonale społeczny sprzeciw wobec picia samemu, zatem skoro Tamori pił, to i on musiał. Tym razem jednak nie miał najmniejszych planów z wzbudzaniem burd, w końcu miał swoją dzienną dawkę ruchu za sobą, a trzeba było zachować trochę sił na następny dzień i kolejny.

Kucharze dostarczyli wszystkiego jak trzeba. Zaraz dwie ogromne misy z zupą stały przed strażnikiem i prywatnym konsultantem straży ds. ręko- i nogo- czynów. Swoją drogą dostał on nawet nagrodę pieniężną za swój wkład. Szczęśliwie nie od straży miejskiej, bo by nie mógł sobie odpisać nieco od podatku za wolontariat w społecznej służbie.

- Jeśli ktoś próbował nas zabić, to musi być niesamowity, aby tak to spartaczyć. – Uniósł czarkę z sake do toastu. – Obyśmy się z nim szybko spotkali, zanim razem wyśle za nami przedszkolaków skrytobójców. – Powiedział z wyraźną kpiną w głosie po czym upił łyk, czekając by zrobić to wspólnie z kapelusznikiem.

[Jun]

- Rok 390 - Wiosna -

---

[/color][/b] " ... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Co prawda Jun miał okazję nieco rozładować napięcie, które na nim ciążyło nim, doszło do walki, lecz ciężko było ukrywać to, że cała ta sytuacja spowodowała go jedynie więcej, zwłaszcza że sam oczekiwał raczej spokoju, miast mieszania się w takie dziwne sprawy. Spokój również był dla niego kwestią względną, liczył po prostu na nieco sensowniejsze sprawy niż tego rodzaju rozwałka, do jakiej się dopuścili w stadninie.

Kapelusznik - w tej chwili już bez kapelusza, ponieważ zdecydował się go ściągnąć, jak tylko zasiedli na miejscu.

Długo oczekiwać nie musieli, kilka chłodnych wieczornych minut i dwie misy z zupą czekały na nich gotowe. Przynajmniej jedna przyjemna rzecz w tym niespokojnym dniu i wieczorze. Jakby się nad tym zastanowić poważniej, to zapłacono im za całe te nieszczęsne zdarzenie, przynajmniej zarobili. – Nic dodać, nic ująć — Skwitował słowa swojego kompana, zabierając się powoli za jedzenie posiłku. Drugą ręką pochwycił za sake i wzniósł wraz z nim toast – Tacy mogą być groźniejsi — Stwierdził, również nieco kpiąco, wtórując Gaice. Szybko również powrócił do jedzenia zupy. Po kilku łyżkach i innych zjedzonych zupnych smakołykach zerknął na Rokudo ponownie. – Odnalazłbyś się w tym? — Z jednej strony zadane pytanie brzmiało poważnie. Z drugiej mniej, no bo czy taki Gaika nadawał się rzeczywiście na strażnika? Może i większych kwalifikacji nie miał, za to mordy potrafić obijał, zwykle to wystarczało. Nie, żeby sam Tamori posiadał jakieś większe predyspozycje w tej kwestii, ot potrafił przywalić, a czasem powęszyć. Naprawdę nie było trzeba wiele. – Może twoja rodzina spojrzy na ciebie inaczej — Nie znał dokładnych szczegółów, ale dwa do dwóch dodał już dawno, część z detali dostarczył mu przecież sam Gaika, wspominając swojego ojca i określając go w osobliwy sposób. Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rokudo Gaika]

Niezależny kontraktor straży miejskiej Shigashi no Kibu wpieprzał rosół, aż mu się uszy trzęsły. Konsumcje przerywał jedynie na krótkie wstawki dyskusji, którą prowadził ze swoim znajomym miecznikiem. Niestety dywagacje na temat morderczości skrytobójczych oddziałów w wieku przedszkolnym musiały ustąpić przed naporem poważnych pytań. Z drugiej zaś strony zadane pytanie pozbawione było na tyle kontekstu, że można było je ugryźć z zupełnie innej strony.

- Znaczy jako przedszkolak? Trochę chyba jestem wyrośnięty… - Uśmiechnął się lekko kpiąco po czym jednym ruchem przechylił zawartość misy z samym już ciepłym płynem do gardziołka. Nic tak nie rozgrzewa jak rosołek, więc można było nawet zobaczyć nieco perełek potu powstających na jego czole. – No, jakby rodzina mnie znalazła w przedszkolu, to nawet ja bym na siebie inaczej spojrzał. – Parsknął śmiechem, po czym sięgnął po nadpoczętą już czarkę z alkoholem, aby dokończyć swojego dzieła. A może też wziąć się drugą kolejkę?

Póki co miał szampański humor i nic już tego wieczoru nie wskazywało, aby miał zacząć traktować cokolwiek bardziej poważnie. Nie, żeby to często robił.

[Jun]

- Rok 390 - Wiosna -

---

[/color][/b] " ... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Ciężko było utrzymywać pełną powagę, nawet komuś takiemu jak Jun przy osobie Gaiki. Zwłaszcza teraz gdy część nerwów już go opuściła, a sytuacja powoli zaczynała sama odchodzić w niepamięć. Nie mniej Jun zapytał poważnie. Westchnął lekko, odrobinę zirytowany, ale zaraz się rozchmurzył, bo nie mógł się denerwować zbyt długo na to, że Gaika próbuje dostrzec jakiś jasny punkt w sytuacji, z jakiej dopiero co wyszli. – Miałem na myśli straż, rozwiązywanie takich spraw i gorszych — Pokręcił głową przez moment. – Pewnie tak — Już dalej nie mówil, bo nawet w zmienionym przez Gaikę sensie wypowiedzi, to stwierdzenie miało sens, na mundur strażnika patrzyło się inaczej niż na nic nierobiącego chłopaka mieszkającego w dojo-szopie. Poza tym, na pewno to poprawiłoby jego reputacje, możliwe na tyle, że relacja uległaby zupełnej zmianie.

Nie zapomniał o doniesionym im jedzeniu, jadł, skoro było, wszak sporo się nie narobili, ale zmarnowali znacznie zbyt dużo czasu na tak naprawdę niczym, a mogli go wykorzystać znacznie lepiej. Czasami jednak bywało tak, że nawet mimo usilnych prób, po prostu to nie wychodziło, jak dzisiaj. – Nie martwisz się, że przyślą kogoś więcej do twojego domu? — Ukradkiem zerknął na Rokudo, wszak sam niezbyt obawiał się nieproszonych gości, martwił się bardziej tym, że mogą to być "nieproszeni" znajomi goście, gotowi na zrobienie czegoś nieodpowiedniego, jak choćby ktoś opłacony, to się zdarzało, zwłaszcza tutaj. Jadł, chciał się odpowiednio nasycić, miał wszak dużo czasu i śpieszyć się nie musiał. Jedynym ograniczeniem była chyba tylko godzina zamknięcia lokalu.
Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rokudo Gaika]

Szampański nastrój musiał ustąpić nieco pod naporem poważniejszych tematów. Na taki „atak” Rokudo nie był prawie wcale przygotowany. Zrobił więc zamyślony wyraz twarzy i wydał z siebie głośne „Hmmm”.

- Miałbym być strażnikiem? – Odezwał się zdziwionym tonem. W sumie nie rozważał swojej przyszłości w kategoriach jakiegoś progresu, a nieustającej stagnacji dnia kolejnego, który niewiele różnił się od poprzednich. Tak w końcu wyglądało jego życie do tej pory, chociaż w ciągu ostatnich kilku dni nastąpiło nieco zawirowań, które nieco przewróciły jego codzienny plan dnia na głowie.

A czy relacja z rodziną mogłaby się zmienić? Cóż, nie miał wielkich nadziei na to, ale nie mógł całkowicie zignorować tej opcji. W końcu ścieżka strażnika była całkowitym przeciwieństwem ścieżki, którą obrał jego ojciec. Był to wyraźny sygnał, że odcinał się od przeszłości oraz dziedzictwa tego mordercy, gwałciciela i bandyty.

- W sumie jest to jakiś pomysł… - Dodatkowe atuty, korzystanie ze swojego autorytetu, aby naprostować pewien element przy pomocy wszelkich dostępnych środków mogło być świetną metodą spożytkowania energii, która zazwyczaj go rozsadzała.

Na ostatnie słowa miecznika, Gaika tylko machnął ręką. - Rodzina umie się obronić. Zwłaszcza przed kimś tego pokroju, co wysłali na nas. – Wzruszył ramionami. W końcu on się uczył podstaw ninjutsu w posiadłości. Skoro mieli nauczycieli, którzy byli znacznie silniejsi od chłopaka, to ich ochrona musiała być klasą samą w sobie.

[Jun]

- Rok 390 - Wiosna -

---

[/color][/b] " ... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Zrobiło się poważniej, ale czy tak naprawdę od początku nie było poważnie? Wszak Gaika próbował rozładować atmosferę, ucinając powagę, Jun jednak nie dał zrobić tego tak łatwo i na tak długo. Gaika miał okazję zobaczyć i doświadczyć jak szalone i zrazem niezrozumiałe potrafi być Shigashi no Kibu, zwłaszcza od tej strony której, póki co mógł nie znać zbyt dobrze. Zamyślenie wcale nie było przypadkowe, bo mogło sugerować, że rzeczywiście myśli o tej opcji, albo w ogóle bierze ją pod uwagę, na co Tamori uwagę zwrócił, przez moment po prostu nie odrywając od Gaiki spojrzenia. – Jak widzisz nie jest to tylko stanie pod bramą i sprawdzanie wjeżdzających towarów — Dopowiedział zwracając uwagę na ich dzisiejszą przygodę, która na swoich "szynach" była bardzo daleko od tego co można nazwać standardowym dniem pracy w straży. Gdyby Jun miał wspomnieć, o tym co co lubił, to jednak te spokojniejsze dni, niż takie szalone, ale co człowiek to inne oczekiwania. Jednych takie szaleństwo mogło przyciągnąć, ale wielu odstraszyć, bo ciężko tutaj myśleć o jakimkolwiek bezpieczeństwie. Z drugiej strony, gdyby tak się rozwodzić na temat spokoju i bezpieczeństwa, to nawet domostwo Gaiki nie wyglądało jak należące do człowieka, który woli pozostać w swojej sferze komfortu.

To był pomysł, a raczej jego zalążek, bo takie sprawy nie rozwiązywały się zbyt szybko, wszystko trwało i zajmowało czas, nie mniej wspomożenie straży raz, pochodzenie z jakiejś bardziej znanej rodziny no i rzecz jasna umiejętności, powinny tę drogę ułatwić. – Te treningi miałyby swoje przeznaczenie, inne niż samodoskonalenie — Bo tak naprawdę, po co Gaika to robił? By uciec od rodzinnych problemów? Bo lubił? Może jedno i drugie, a skoro można do tego dodać i trzecie, co również współgra z tym trybem życia to chyba nic złego, by realizować się całkowicie, robiąc to, co się lubi, zwłaszcza jak można jeszcze rozwiązać pewne problemy, lub doprowadzić do sprawiedliwego rozwiązania sprawy. Jun skinął kilkukrotnie głową na słowa wojownika, które dość jasno określały poziom ich ostatnich oponentów. Nie musiał się zastanawiać. Wiedział, że sam położyłby ich wszystkich na łopatki. – Są tacy, którzy nie mogą. Ty potrafisz. Możesz to wykorzystać. Przy okazji odegnasz dręczące ciebie demony — Zresztą, daleko szukać nie trzeba było. W końcu i Gaika miał okazję zobaczyć napad na jednego ze sklepikarzy którzy prowadzili swoje interesy i po co? Kto wie, może to był przypadek. Tamori chciałby, by jego dołączenie do straży było na tyle proste jak te, które może osiągnąć Gaika. Ostatecznie, obydwaj doskonale wiedzieli, że praca dla tego organu też nie jest święta, że wszędzie kryją się cienie, którym zależy na zysku i za nic mają sobie innych ludzi, zwłaszcza tych, którzy nie mogą na nich wpłynąć w żaden sposób. Tak czy inaczej, nawet jeśli pracuje się dla nich, to na swoim szczeblu można robić to co zwyczajnie wypada, na tyle na ile pozwalają nowe możliwości. – W przeciwieństwie do mnie możesz działać tutaj i skupić się na tych ulicach. Zrobić coś dobrego — Uśmiechnął się, wracając na kilka chwil do jedzenia, które jeszcze miał. A jak wiadomo, ramen to ramen a alkoholem popić można zawsze i wszystko, więc tak zrobił.
Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rokudo Gaika]

Rokudo nie miał za dużego doświadczenia w obcowaniu z szaleństwem miasta. Już to spowodowało, że niewiele brakowało w sumie, by jego „przygody” skończyły się tragicznie. To była wyraźna słabość kogoś, kto jeszcze w sumie do niedawna żył pod kloszem, z dala od przyziemnych problemów przeciętnych ludzi. To wszystko sprawiało, że takie małe przyjemności, jak nocna przechadzka zakończona posiłkiem w barze z ramenem była dla niego powiewem świeżości i oderwaniem od jego niegdysiejszej codzienności.

Komentarz dotyczący samodoskonalenia zaś przyjął z lekko kwaśnym wyrazem twarzy. Był to bowiem atak na jego dotychczasowe patrzenie na rozwój, który kultywował. Wyglądało na to, że jego dziecinny idealizm nie odnajdywał pokrewnej duszy w praktycznym podejściu kapelusznika. Upił więc on więcej sake z czarki, aby szybko pozbyć się krzywego ryja.

- Ucieczka przed demonami jest pozbawiona sensu. – Wtrącił po tyradzie o jego możliwościach. – Wyznaje zasadę konfrontacji. – Uśmiechnął się lekko drapieżnie, jakby zapraszając do kolejnego mordobicia, jednak szybko wrócił do neutralnego wyrazu twarzy. Swoją porcje miał już dzisiaj, a Temori był co prawda ciekawym sparing partnerem, ale przyjemność była raczej jednostronna.

- Wpierw muszę się jeszcze dużo nauczyć. – Ziewnął lekko zasłaniając usta. Musiał też poznać inne opcje. W końcu gdyby rzucił się w kierunku pierwszej propozycji współpracy, to straciłby to, co udało mu się uzyskać po opuszczeniu posiadłości. Wolności o decydowania o sobie. Póki co nie było dla niego dość wielkiej sprawy, aby miał poświęcić swój najcenniejszy skarb.

[Jun]

- Rok 390 - Wiosna -

---

[/color][/b] " ... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Szaleństwo miasta lubiło ujawniać się zawsze wtedy gdy najmniej się go spodziewaliśmy. Taka już była kolej rzeczy w alejkach i machinacjach opartego na zysku interesie, w którym każdy chciał uszczknąć coś dla siebie, nawet kosztem wszystkich innych w okolicy.

Ciężko stwierdzić jak losy kogokolwiek potoczyłyby się inaczej, skoro z jakiegoś powodu osiągnięty został konkretny efekt mający swój finisz w obecnej rzeczywistości. Ludzie popełniali błędy, ścierali się z trudnościami i przeciwnościami, nawet jeśli twierdzili, że mogli zginąć, albo mogło się coś skończyć gorzej... To ostatecznie i tak skończyło się lepiej, a powodów ku temu na pewno było również wiele, a każdy miał swoje.

Jun wolał mieć we wszystkim cel, jasno postawiony i przyświecający sprawie, albo jakiejś idei. Ciężko powiedzieć czy odnalazłby się w robieniu czegoś... Zupełnie bez powodu. Wszak jedną z kilku rzeczy, które robił bez dodatkowych powodów to między innymi korzystanie z uciech życia codziennego, ale ostatecznie i w tym miał swój cel, ot, prostą uciechę. – Świetnie. — Powiedział dopiero po słowach wspominających o konfrontacji. Tamori nie był tutaj tym który mógł dyktować Gaice kolejne poczynania i ruchy, mógł zasugerować, ale nic więcej – Skonfrontuj się więc z nimi. — Nie miał tutaj zbyt wiele do dodania, bo sam sugerował to od początku, bo czymże innym byłoby odegnanie ich jak nie w chwili konfrontacji. Twarzą w twarz. Wziął nieco większy oddech gdy ponownie Gaika wspominał o nauce – Poprzez czyny jest najłatwiej. W tym szaleństwie jest sporo miejsca na naukę — Wzruszył ramionami, bo sam nie potrzebował nauki tego kalibru, chociaż sam doskonale wiedział, że wizyta w wiosce barbarzyńców pokazała mu całkiem sporo świata i nie tylko, bo zobaczył, że z ludzkiego ciała przy odpowiedniej determinacji i pokazaniu mocnej siły woli - można uzyskać naprawdę zaskakujące rezultaty, lecz panowanie nad swoją siłą woli było znacznie trudniejsze niż cokolwiek innego, z czym przyszło mu się zetrzeć, bo odbywało się zupełnie podświadomie. – Co chcesz zrobić? — Zapytał znudzonym głosem, choć to bardziej nawyk głosowej intonacji, niżeli faktyczne znudzenie. Był zainteresowany tym, co zamierza zrobić Gaika, wszak od tej chwili wątpliwe by szaleństwo Shigashi pozwoliło mu żyć w spokoju, bo tutaj... Jedna kula zawsze rozpoczyna lawinę.
Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Rokudo Gaika]

No właśnie, co takiego chciał zrobić Gaika? Niby powrót do jego rutynowej codzienności odpadał, bowiem nastąpili w końcu na odcisk kogoś dość ważnego, by zburzyć pewność, że jego typowy, nudny dzień będzie taki jak ostatni. W końcu widziano jego twarz i wiedzieli gdzie mieszka. W tej sytuacji nawet jeśli głównym celem był Jun, to w końcu było niezwykle prawdopodobne, że mogliby spróbować dotrzeć do niego przez Rokudo.

- Zacznę pewnie od treningów. – Odpowiedział po dłuższej chwili namysłu. – W końcu w stawie jest zawsze większa ryba, więc warto być gotowym. – Odstawił pustą czarkę po alkoholu i odsunął ją do sprzedawcy dając znać, że już więcej nie będzie pił. W końcu na twarzy był już lekko czerwony, a dalsze picie mogłoby się skończyć kolejną durną prowokacją kapelusznika do walki na pięści.

- Ale najpierw muszę się przespać z tym pomysłem. – Uśmiechnął się krzywo. – Dzięki za ciekawe zajęcie, polecam się na przyszłość. – Skinął samurajowi zbierając się z barowego krzesła, aby spokojnym krokiem udać się do swego legowiska, gdzie już czekał na niego pewien bardzo niezadowolony czworonóg, który miał do zakomunikowania, że nieładnie jest go tak zostawiać bez jedzenia. Przy pomocy swoich ostrych pazurków.

z/t do ->viewtopic.php?p=185818#p185818

[Jun]

- Rok 390 - Wiosna -

---

[/color][/b] " ... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Rutynowa codzienność była towarem wręcz pożądanym. W dobie zysku i ciągłej straty nie było to wcale takie łatwe, mieć spokojny wieczór, chociaż, to wcale nie było tak, że każdy dzień był zajęty i niebezpieczny. Fakt - nadepnięcie na odcisk komuś mogło faktycznie utrudnić funkcjonowanie w przyszłości. Czas pokaże jak szybko ktoś zdecyduje się podjąć w tym temacie kroki wobec Gaiki i Tamoriego. Gaika wspominał o dalszych treningach. Jun nie ukrywał wyrazu twarzy, na której rysował się drobny zawód. Co prawda cenił sobie to, że Gaika chciał rozwijać swoje zdolności, to sądził, że dalsze treningi, takie, jakie znał, niezbyt są w stanie mu pomóc i powinien ćwiczyć przez praktykę. Nie mniej oznaczało to tylko jedno, że istniała szansa, że jeszcze niedługo zmieni zdanie, albo po prostu wróci do starego stylu życia, o ile nie zostanie z niego wyrwany przez tych tajemniczych jegomościów.

Mimo to, przemyślenie tej sprawy nieco dogłębniej na pewno było dobrą decyzją, którą po prostu należało podjąć. Jun nie miał zamiaru narzucać mu swojej woli, wiedział, że na nic się to zda. Nie musiał czekać długo, bo po kilku chwilach, gdy już skończyli jeść i popijać, chłopak zebrał się z siedzenia, wyglądało na to, że zamierza zakończyć ten dzień i iść do domu. Jun myślał już o tym od dłuższej chwili. Wszak, po tym wszystkim potrzebował nieco dobrego snu. Machnął towarzyszowi na pożegnanie, dokończył, co mu jeszcze pozostało do zjedzenia i zapłacił. Zebrał wszystkie swoje klamoty, by zaraz również wstać i zabrać się z tego miejsca. To był koniec dnia. Teraz zostało mu wrócić do swoich czterech ścian i rzeczywiście odpocząć po dzisiejszych nudach i przejściach. Rano najpewniej czekają go wyjaśnienia w straży odnośnie tego całego zajścia. Takie życie strażnika.
Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst