Południowy Targ

[Kuroi Kuma]

Mówił całkowicie poważnie czy... tylko się droczył? Czy może doskonale zdawał sobie sprawę z tego co miała na myśli Yamanaka, tylko nie chciał jej tego dać z miejsca, potrzymać ją w niepewności, zawieszoną pomiędzy dwoma światami. Nie dało się rozpoznać co mu chodziło po głowie, nawet po tych małych znakach, które dawał jej od czasu do czasu. Lekkie uniesienie brwi, dotyk w odpowiednim miejscu, ściśnięcie dłoni. Kiwnął jednak potwierdzając swoje słowa, tylko żę nie zdążył nic powiedzieć, bowiem ta rzuciła się na niego. Nieco zaskoczony, nieco udając zaskoczenie podążył za jej rytmem, schylił ku niej głowę, by nie musiała się podnosić, jedna ręka powędrowała na talię, przyciskając ją do siebie, druga na pośladek spoczywając tam przyjemnie. Odsunął ją kawałek na bok, by nie stali na środku alejki, by mogli zejść na boczek. Przysunął ją do ściany budynku, chyba nawet po drodze kogoś przepchnął nie zauważając jego obecność, w powietrzu rozległy się przekleństwa, których Piaskowy Dziadek już dawno nie słyszał. Słodycz jej ust, języki splatające się w miłosnym uniesieniu, cichy dźwięk, oddech, szmer powietrza. Świat ponownie się zamknął, świadomość uderzona tym wszystkim nie potrafiła skupić się na reszcie, dla niej było tylko to, nic więcej. W pewnym momencie jednak przerwała, zrobiła chwilę na oddech i padło pytanie. Prawie wybuchnął śmiechem, gdy to usłyszał. A więc to tak chcesz ze mnie wyrwać informacje? - rozległo mu się w głowie.
-Sabaku. Rozpoznasz ich po gurdzie, z którą się raczej nie rozstają - odpowiedział, jego ręka zaś zacisnęła się na pośladku, miętosiła go skryta przed wzrokiem postronnych osób. Zaciskała i rozluźniała, wodziła po materiale. Rozbawiło go to pytanie, było tak bardzo wyjęte z kontekstu, tak bardzo nie na miejscu. Skąd jej to wpadło do głowy? Co takiego musiało zajść w głowie Kimiko, by akurat w tej chwili o tym pomyślała? Jego oddech był przyspieszony, rozgrzała go, a widok tych rumieńców był po prostu rozkoszny. Nie wiedział czy była bardziej zawstydzona pytaniem do niego, czy może jednak tym co postronni ludzie mogli o niej pomyśleć. Każdy z boku mógł zobaczyć różnicę wieku ich dzielącą, pomyśleć niechlubnie o tym, co ten stary dziad wyprawia. Co ta młoda dziewoczka widziała w tym zboczeńcu.
-To co... rozumiem że uciekamy w bardziej ustronne miejsce? - dodał szeptem, spoglądając w jej piękne oczyska. Oczywiście w miejsce, gdzie mogliby spokojnie porozmawiać, dowiedzieć się czegoś więcej o sobie. Skoro już weszli na ten temat, to czemu mieliby przerywać?

[Yamanaka Kimiko]

Dała się prowadzić w tym cudnym tańcu, w którym znowu prowadził Kuroi, któremu... ufała całkowicie. Nie otwierając nawet oczu, być może to był błąd, bo poczuła jak na kogoś wpada przeszła parę kroków w tył. Ten ktoś bezczelnie na nich przeklinał, ale ona też się tym za bardzo nie przejęła. Liczył się tylko staruszek, który dosłownie i w przenośni przesłonił jej cały świat.
Uśmiechnęła się, gdy poczuła jego pewne dłonie, najpierw na swojej talii a potem na swoim pośladku. To prawda, była trochę speszona okazując uczucia w taki sposób w takim miejscu, ale namiętność górowała nad rozumem. To co było dla niej niedopuszczalne nagle stawało się bytem, dlatego i granica niemożliwego przesuwała się niebezpiecznie coraz dalej. Nie dbała o to, co pomyślą o niej ci ludzie, miała mało czasu by nacieszyć się towarzystwem mężczyzny i zamierzała spędzić go pomyślnie.
Różnica wieku była dla niej zaledwie błahostką, pustą liczbą bez pokrycia, choć inaczej może pomyśleć jej najbliższa rodzina. Rozumiała się z Kuroiem lepiej niż z wieloma mężczyznami w jej własnym wieku, którzy byli zaledwie chłystkami, podrostkami bez polotu. On był inny, charakterny tajemniczy i seksowny. Był również zupełnie inni niż Shinji, jej poprzedni wybranek serca, o którym nie miała już kompletnie głowy myśleć. To co wczoraj sprawiało wstyd i wywoływało wyrzuty sumienia dziś, przynajmniej na ten moment, było naturalne jak oddychanie. Pragnęła jego ciała i pragnęła jego towarzystwa, chciała poznać jego ducha i wszystkie najgłębiej skrywane sekrety. Chociaż na ten moment przede wszystkim to pierwsze, co zasygnalizowała pojedynczym jękliwym westchnieniem, którego nie była w stanie powstrzymać.
Po zadaniu pytania nie spodziewała się takiej reakcji, nie spodziewała iskier rozbawienia w jego oczach. Z dwojga złego lepiej w tę stronę, pomyślała. Nieco, a nawet bardzo, zakłopotana odetchnęła z ulgą. Tymczasem jego ręka wciąż ściskała jej pośladek, powodując u niej dreszcze, uczucie któremu nie chciała się opierać. Czuła, że w tym momencie opuścił nieco gardę i być może odpowie na kilka jej pytań, lecz jednocześnie sama traciła powoli głowę. Tak, chciała się udać w bardziej ustronne miejsce. Nie, chciała tu zostać i wyciągnąć co tylko z niego możliwe, zanim Kuroi znowu pozbawi ją tchu. Jednocześnie pomyślała, że jednak głupio tak stać na ulicy i się obściskiwać jak para nastolatków. Doprawdy, była rozdarta.
- A mogę zapytać, co tam masz w środku? - Kimiko uśmiechnęła się ślicznie wskazując na gurdę, pozwalając by ciekawość wiodła prym, a może i na manowce. Nie wiedziała nic o rodzie Sabaku, nie pochodziła z pustyni, więc to nic dziwnego. Jej ciekawość wciąż była niezaspokojona.
- Bardziej ustronne miejsce brzmi cudownie - na to drugie odpowiedziała, zanim w ogóle zdążyła pomyśleć. Nie panowała jednak nad swoją głową, władanie nad ciałem przejęły inne części ciała.

[Kuroi Kuma]

A może właśnie ta różnica wieku była czymś, co ich pojednało? Mężczyźni byli niedojrzali, długo im zajmowało ustalenie priorytetów, poukładanie sobie wszystkiego w głowie. Kobiety miały zupełnie inne podejście, bardziej dojrzałe, szukając stabilności, niekoniecznie zakładając rodzinę i inne takie brednie. Miał to, czego potrzebowała, on zaś dostawał od niego tego, czego mu brakowało, do czego jego dusza tęskniła, serce od dawna już zapomniało, a ciało się odzwyczaiło. Była jego uzupełnieniem, tym ostatnim sznytem, pociągnięciem pędzla, które dopełniało obraz. Bez tego był niekompletny, pusty, bez wyrazu. Może i nie był najgorszy, może i ktoś go docenił, pokiwał głową mówiąc "nie jest źle", lecz w głębi duszy to wiedział. Wiedział że jest ten jeden brakujący element układanki, tak irytujący, tak psujący całokształt, że zmieniał całkowicie odbiór. Nie sądził, że ta relacja będzie na tyle gorąca, że będzie jak świeży powiew wiatru, że wyjdą sobie na spacer, będą oglądać sobie występ, a później skończą w bocznej alejce, ich usta złączą się w pocałunku, oleją wszystko co dzieje się dookoła. Czuł jak płomień palił się w nim na nowo, jak znowu mu się chce.
Jego uwaga także przenosiła się gdzieś indziej, czuł się jak szczeniak, za co sam pewnie by się skarcił w innych okolicznościach. Zachowuj się jak na Ciebie przystało - rzekłby ten donośny głos w jego głowie, lecz był cicho. Nie odzywał się, wręcz przyzwalał na takie zachowanie. Możliwe że został zagłuszony przez westchnienie Kimiko, ale czy to miało faktycznie sens? Mógł się tylko domyślać.
-Trzeba było włożyć tam łapkę i zobaczyć. Albo poczuć - odpowiedział, po czym ostatni raz ścisnął jej ciało, jej dobrze zarysowany tyłeczek, po czym wsadził rękę do gurdy i wyciągnął... piasek. Wzruszył ramionami, bo to nie było nic spektakularnego, a wręcz mogło być rozczarowujące. Przez cały czas taszczył ze sobą worek z piachem - który oczywiście odłożył z powrotem i nałożył na niego z powrotem zakrywający górę kawałek tkaniny. Końcówka, o której wspominał była kolejną tajemnicą, ale to było coś, co Yamanaka mogła wyczuć bez problemu, gdyby tylko skupiła się na swoich zdolnościach. Piasek był dosłownie przesączony jego chakrą, gdyby ktoś mógł ujrzeć ją na własne oczy, zobaczyłby, że gurda się dosłownie jarzy. Skoro zaś o ustronnym miejscu mowa... to widać było jak się skupia, szuka w pamięci jakiegoś miejsca w Shigashi, w którym był, które mijał, które byłoby idealnym do tego, czego potrzebowali i chyba na coś wpadł. Nic nie odpowiedział, porwał jej dłoń, prowadził za sobą - dosłownie przecznicę czy dwie stąd. Miejsce dosyć niepozorne, wyglądające bardziej jak przejście do jakiegoś lokalu mieszkalnego. Uchylił drzwi, zobaczył człowieka, który stał na wejściu, który łypał na nich wzrokiem. Początkowo jakby chciał ich wyrzucić na zewnątrz, potem zobaczył gurdę, zobaczył bandaż na szyi Kuroia, rozpoznał go. Staruszek się uśmiechnął, skinięciem głowy podziękował mu za brak problemów i zaprosił Kimiko do środka.
-Panie przodem, moja piękna
z/t x2

[Rokudo Gaika]

No cóż, nie było sensu dłużej naciskać tego kartofelka, bo zamiast zgrabnego ziemniaczka zrobiło by się puree. A on w tym nie gustował. Odpuścił mu dalsze przepytki, chociaż miał kilka dodatkowych pytań kontrolnych, ale wizja sprzątania mat tatami z wylanych hektolitrów potu ze zdenerwowanego kupca nie uśmiechała mu się wcale a wcale. Pożegnał go więc odprowadzając do drzwi, po drodze pytając jeszcze gdzie może znaleźć jego straganik, bo przecież od tego miejsca należało rozpocząć poszukiwania. Inną metodą było rozpoczęcie poszukiwań od miejsca, w którym rzecz faktycznie była, ale jego zmysły nie potrafiły jeszcze tak daleko wybiegać w przyszłość. Było więc to co było i trzeba było zaakceptować to, że do wszystkiego dojdzie się jedynie kroczek po kroczku.

Jak już petent opuścił jego szopowe domostwo(szopostwo? dompe?), to ten niczym prawdziwie odpowiedzialny człowiek wykonał wszystkie czynności w zgodzie z ich ważnością. Najpierw trzeba było kotu nasypać karmę. Przez żołądek do serca powiadają, więc może chociaż pod koniec dnia da się pogłaskać. Następnie sprzątnął filiżankę herbaty swoją i gościa, którą umieścił w misce do mycia naczyń. Przed opuszczeniem swojego terenu jeszcze wytarł szmatą resztę potu po kuternodze i był gotów ruszać na miasto.

Południowy Targ nie był miejscem, które często odwiedzał i to nie dlatego, że specjalnie nie lubił się targować. Każdy lubi zapłacić nieco mniej niż powinien, a sztuka targowania była formą potyczki, gdzie główną bronią była wiedza i instynkt uczestników. Jego podstawowe braki w tej pierwszej kategorii czyniły z niego niezbyt wytrawnego gracza, zatem swoje zakupy zazwyczaj ograniczał do minimum w tego typu miejscach, gdzie równie łatwo można zostać oskubanym z całego dorobku życia, jeśli się niezbyt uważnie patrzy.

Spacerowym kroczkiem, wmieszawszy się w tłum kupujących dotarł do wskazanego miejsca, jakim było miejsce pracy kupca Gaku. Rozejrzał się uważnie za pracownikami oraz oferowanymi dobrami. Cała ta afera wydawała mu się mocno śliską akcją.

[Kutaro]

Misja D
Rokudo Gaika
7/15

Targ był jaki każdy widzi. Mnóstwo ludzi, chodzących, wrzeszczących, zachwalających swoje towary i przeklinających cudze. Duże i małe stragany, wózki z towarami i stojaki na przedmioty. Wielkie kosze z jedzeniem i stosy przypraw. W powietrzu mieszanina setki zapachów od wspomnianych wcześniej przypraw, poprzez lekkie perfumy i ciężkie kadzidła, po wszechobecny lepki zapach potu. Klasyka. A przynajmniej tak wyglądał na pierwszy rzut oka. Wprawniejsze oko dostrzegło by, że kupcy są mniej zamożni, towary pośledniej jakości, a pod stoiskami czasem kręciła się mysz czy inny szkodnik. Specjalista natomiast wyłowił by z tłumu kilku gagatków którzy nie poszukiwali wzrokiem okazyjnych towarów, tylko cudzych mieszków ze złotem.
Co prawda Gaika starał się wtopić w tłum, ale nie był na swoim terenie. Oj nie. Opuścił znany dom i wypłynął na wody pełne nieznanych drapieżników.
- Kura dla pięknego pana. Znosi trzy jajka dziennie i mało je. Gwarantuje!
- A może bukiet kwiatów dla żony? Albo kochanki? Albo dla obu?
- Panie mam uszyte kimono specjalnie na pana miarę.
Ataki ze wszystkich stron nie ustawały. Tylko wzrok i sylwetka Rokudo powstrzymywały kolejnych naciągaczy od czepiania się rąbka ubioru. W końcu nogi przyprowadziły go pod wskazane miejsce.
Stragan Fusao nie różnił się zbytnio od pozostałych, przynajmniej z wyglądu. Okazało się, że głównym asortymentem handlarza były lampy. Duże lampy, małe lampy, wysokie i niskie. A także do nich paliwo - olej rzepakowy. Widocznie Gaku był specjalistą od sprzedaży wszelkiego rodzaju oświetlenia. Sam kupiec był na swoim zwyczajowym miejscu pracy, co ciekawe miał pomocnika. Jakiegoś parobka o wzroku niezmąconym inteligencją. A sam pracodawca wręcz przeciwnie, uważny wzrok przeszukiwał tłum wyraźnie w poszukiwaniu swojego nowego pomocnika. Wnet doświadczone oczy wyłowiły młodego shinobi z tłumu. Sam Fusao uśmiechnął się i zaraz ruszył w Twoją stronę.
- O Pan Gaika, jak to fajnie, że pan wpadł. Oto moje skromne progi. - Wskazał na stanowisko i zaraz kontynuował z uśmiechem. - Proszę się rozgościć. Ale zapewne szanowny Pan chciałby przejść do konkretów. Tutaj stały dzbany. - Wskazał na miejsce z przodu straganu i kontynuował zaraz paplaninę. - A w tamtym kierunku poszli ci niegodziwcy. Szemrane to budynki. - Wskazał na pobliskie magazyny. Nie przesadzając cała okolica była co najmniej szemrana, jak to określił, ale zapewne niska stawka kusiła sporo pomniejszych kupców.

[Rokudo Gaika]

Wszechogarniający go rozgardiasz targu nie wzruszył nim prawie wcale. Może, gdyby był krewnym z prowincji, który nigdy nie widział jak wygląda pełen plac targowy i obdartych z godności kupców, którzy gotowi byli ci opchnąć własną córkę, abyś tylko kupił towar od NICH po ICH okazyjnej cenie. Dla Rokudo jednak to stosunkowo znajome środowisko i po prostu robił smutną minę i rozkładał ręce kręcąc lekko głową. Nie wziął pieniążków, bo i po co. Przyszedł tutaj zarobić na swoją miskę ryżu i karmę dla kota Premium. Tym całym rozkładaniem rąk utorował sobie trasę do straganu inwalidy, który go zatrudnił. Zanim jednak ten go dostrzegł Rokudo uważnie się przyglądał zebranej tutaj ludności. Nie interesowali go ludzie biznesu, ani tez ich klienci. Najważniejsi byli smutni panowie i panie. Im smutniejsze mordy, tym bardziej zakazane. Im bardziej zakazane, tym większa szansa, że byli u siebie. I tych konkretnych wypatrywał, oczywiście niezbyt nachalnie. Nie zależało mu aż tak bardzo, aby dać to po sobie poznać.

Dotarłszy do stoiska znajomego kuternogi, któremu skinął na powitanie rozejrzał się po miejscu zbrodni. Ofiary były dwie, dość pękate. Śmiało można rzec, że tłuste. Powinny wyróżniać się z tłumu, jakby tylko je dostrzegł, to pewnie szybciorem pomógł wrócić do swojego właściciela. – A miały jakieś cechy charakterystyczne? Jakaś było pieczęć zakładu czy coś w tym rodzaju? – Byłoby całkiem fajnie, jakby nie został zmuszony do szukania JAKICHKOLWIEK dzbanów, bowiem najszybciej mu by było się udać do sklepu z olejem i kupić dwa pękate modele wazonotronów 3000 wypełnionych olejem.

Posłuchał co miał jeszcze do powiedzenia ten kupiec, którego jadaczka chyba tylko odpoczywała jak była zapchana jakimś żarciem i pokiwał ze zrozumieniem, gdzie należy się udać. Niestety coś było nie na rzeczy, bo w sumie takie drobne kradzieże są typowym zadaniem dla straży miejskiej, która co prawda słynie ze skorumpowania, ale przecież on mógł być tym, który im posmarował.

Oddalił się zatem w kierunku zabudowań, które Gaku uznał za niezbyt pewnej natury. Odchodząc rozmyślał, że to w sumie ironicznie, że handlarz latarniami był w takiej ciemnej dupie, by go wynająć. Co za dzban!

[Kutaro]

Misja D
Rokudo Gaika
9/15

Pytanie o cechy szczególne naczyń było jak najbardziej słuszne. W końcu nie wiadomo czy mężczyźni nie byli częścią szajki kradnącej dzbany od dłuższego czasu. I jak niby wtedy odróżnić dzbany Fusao od innych dzbanów? Kupienie pierwszych lepszych dzbanów rzeczywiście było całkiem sprytnym planem. Gdyby został przedstawiony kupcowi, ten zapewne by się zarzekał, że jego olej jest zupełnie innej klasy i musi utrzymywać standardy. Ale w rzeczywistości należałoby zapytać, czy w ogóle jest w stanie odróżnić olej rzepakowy od sezamowego, co nie było takie pewne.
- O! Dobrze że pytasz. Tak się składa, że zawsze na swoich dzbankach naklejam ceny na żółtym papierze i stempluje je swoją pieczęcią. - Odpowiedział na słuszne pytanie Rokudo. - Szukaj więc żółtej kartki z pieczęcią okonia. To taka ryba. - Dorzucił dla pewności odchodzącemu shinobi.

Za targiem rozpoczynała się plątanina wąskich, brudnych uliczek utworzonych pomiędzy drobnymi chatami, szopami i magazynami. Całość nie robiła imponującego wrażenia i możliwe że niektóre zbudowania trzymały się tylko na modlitwach ich właścicieli. Gdzieniegdzie ponad dachy smutniejszych budowli wyłaniał się magazyn z prawdziwego zdarzenia. Wisienką na całym tym paskudnym torcie byli rezydenci w postaci jakiś oberwańców którzy przesiadywali na suchszych fragmentach podłoża. Wydawało się, że przechowywanie jakichkolwiek kosztowności w tym miejscu było finansowym samobójstwem. Ale z drugiej strony dla przypadkowego złodziejaszka określenie który przybytek kryje coś interesującego, a który przysłowiowy oklep, także mogło sprawić spore trudności. Więc jak niby sam Gaika miał znaleźć tutaj dwóch poszukiwanych? Tak się składało, że gagatki nie były wyjątkowo uważne i już przy wejściu w strefę magazynową można było dostrzec plamę oleju w jednej z kałuż. Więc zaczątek śladu był jak na dłoni.
Drugą opcja była nieco bardziej bezpośrednia. Pod dachami znalazło sobie ochronę przed deszczami kilku żebraków. Niewykluczone że ich środki do życia pochodziły nie tylko z błagań. Stanowili swoistą ochronę przybytków, odganiając nędzniejszych złodziei, oraz skrzętnie informując handlarzy o wydarzeniach pomiędzy składami. Taki układ odpornościowy grajdołku jaki rozpościerał się przed ninją.

[Rokudo Gaika]

Metoda rozpoznania straconych dóbr w znaczny sposób ułatwiłaby ich identyfikacje, zatem uważnie słuchał słów mężczyzny, kiedy ten tłumaczył co i jak. Dobrze zrobił, ponieważ kulawy dżentelmen sprzedał mu informacje o okoniach. Bogatszy o tą wiedzę skierował swoje dalsze kroki w kierunku ciemniejszych zaułków, gdzie rzekomo udali się porywacze olejowych baryłek.

Kiedy zaczął wkraczać do zabytkowej części miasta, którą tak można było nazwać, bo większość budynków była w ruinie, Rokudo zrobił smutną minę. To była jasna informacja dla postronnych obserwatorów, którzy mogli mu się przyglądać z zaciekawieniem, aby go zbyt pochopnie nie zaczepiać. Albo to oni zakończyli by swój dzień w smutny sposób. Oczy młodzieńca jednak pracowały dość żywo i omiotły co bardziej charakterystyczne twarze i budynki w okolicy.

Dalsze śledztwo przebiegało stosunkowo sprawnie. Zwłaszcza, że mężczyźni odpowiedzialni za to zajście niezbyt pewnie sobie radzili z transportacją płynów, bo nie udało im się wszystkiego utrzymać pod pokrywką. Ich nieuwaga była zaczątkiem potencjalnego śladu, którym mógł podążyć srebrnowłosy. Rozważał również opcje wypytania jakiegoś żebraka, ale póki mógł jeszcze oddychać świeżym powietrzem, to zostawił ją sobie w ostateczności. Ostatnio za dużo obcował z obdartusami, więc nie uśmiechało mu się podtrzymywać tej przelotnej znajomości ponad to co konieczne.

[Kutaro]

Misja D
Rokudo Gaika
11/15

Rozmowa z obszczymurem wiąże się z ryzykiem. I nie mówimy tu o ryzyku jakiegoś ataku fizycznego, tylko o możliwości utraty zdrowego rozsądku poprzez szukanie akurat tego żebraka który nie spał, następnie pertraktacje z wątpliwie pachnącym osobnikiem w celu zdobycia interesujących nas wiadomości, skropione na koniec koniecznością podzielenia się ciężko zarobionym Ryo. Całość w dowolnej kolejności.
A tłusty ślad w uliczkach był i tylko czekał by nim podążyć. W najgorszym wypadku, po wyczerpaniu tropu Rokudo musiałby wrócić do pierwszej opcji. Kluczenie pomiędzy zdezelowanymi komórkami chwilę mu zajęło i to nie z powodu trudności w znalezieniu śladu. Co prawda raz czy dwa musiał sprawdzić obie opcje rozwidlenia lecz szybko dostrzegał kolejną plamę. Opóźnienia wywołane były głównie przez konieczność unikania kałuż, śpiących rezydentów oraz prób wymijania w obrzydliwie wąskich uliczkach innych przechodniów. Tych ostatnich było nad wyraz mało, gdyż często się zdarzało, że spacerowicz widząc wzrok Gaiki dochodził do wniosku, że jednak o czymś mu się przypomniało i obierze drugą ścieżkę.
Męczący trop w końcu przywiódł go pod jeden z tych większych, poważniejszych magazynów. Nawet pod drzwiami było widać koliste odcisk w błocie, zapewne odciśnięty przez jeden z dzbanów położony w momencie otwierania przybytku. Wciąż jednak okolica zobowiązywała i drzwi były głównie podtrzymywane przez słowa honoru. Przez dosyć pokaźne szpary w tej wątpliwej barierze z łatwością można było zerknąć do środka i rozeznać się w sytuacji.
Ponownie pomocne okazały się braki architektoniczne w ścianach gdyż rozświetlały środek, a w nim dwie tajemnicze błyszczące sylwetki. Stali na lekkim, płaskim podwyższeniu i patrzyli się na siebie. Nagle jak na niewypowiedziany sygnał ruszyli ku sobie i zderzyli się z impetem. Chłop w chłopa węzły mięśni napinały się i puszczały, obaj sapali jak piece ale żaden z nich nie dawał za wygraną. Jeden próbował uchwycić drugiego w korzystnym dla siebie klinczu który mógłby umożliwić mu rzut oponentem. W końcu jeden odepchnął drugiego, tylko po to by zaraz uderzyć w niego barkiem podcinając jednocześnie nogi rękami. Z hukiem plątanina ciał zwaliła się na ziemię. Zapaśnicy. Rozrywka w pół-legalnych arenach gdzie ludzie rozbijają sobie twarze i kości ku uciesze gawiedzi, była dosyć lukratywnym biznesem. Zarówno dla zawodników, właścicieli i bukmacherów. Jedynymi niezadowolonymi byli przegrani. Zapewne ci dwaj gagatkowie zamierzali spróbować swojego szczęścia w takich miejscach. W bezpiecznej odległości od ringu, z półmroku można było wyłowić kilkanaście pękatych kształtów. Treningi musiały się tu odbywać już od jakiegoś czasu.

[Rokudo Gaika]

Czy ten dzień mógł się skończyć się jeszcze bardziej nietypowo, niż bandą półnagich mężczyzn, którzy po natłuszczeniu swoich umięśnionych ciałek zdecydowali się na kolidowanie ze sobą nawzajem w podziemnym kręgu jednego z magazynów? Rokudo zdarzyło się widzieć zapaśników w akcji. Cała ta walka nie miała za wiele wspólnego z prawdziwym pojedynkiem, ale bardziej o to by taki obtłuszczony Czad miał okazję pomacać innego typa, jednocześnie sprowadzając go do pozycji horyzontalnej. Trudo o coś równie homoseksualnego i heteroseksualnego naraz. Jednak niektóre techniki były bardzo użyteczne, zwłaszcza te w pozycji leżącej, kiedy można było nałożyć komuś dźwignie na rękę i sprawić, aby łokieć zaczął mu się wyginać w drugą stronę…

Wraz z obserwacją całego zajścia nastąpiło u niego zamyślenie. Co z tego mógł wykorzystać w codziennym treningu, a co mógłby przekuć na kolejną metodę uprzykrzania komuś życia, bądź psucia kończyn. Rozważał nawet, czy aby się nie przyłączyć do swoistego stowarzyszenia błyszczących wojowników magazynowych, ale niestety był zobowiązany ważną, ustną umową z kupcem-inwalidą, który mógł mu zapłacić za jego usługi. Pieniążki powoli się kończyły, bo ta karma Premium dla kotów była piekielnie drogim towarem luksusowym w Shigashi. Do tego opieka weterynaryjna, zabawki i duże ilości kocimiętki. Jednym słowem bycie właścicielem czworonoga to nie przelewki. Trzeba było się mocno poświęcić, często nawet za cenę własnej wygody i upodobań.

Po podjętej z ciężkim sercem decyzji Gaika rozejrzał się po okolicy rzucając najmniej przyjemne spojrzenie temu, kto patrzył na niego. Teraz był moment w którym potrzebował prywatnej chwili dla siebie i nie po myśli mu byli gapie. Złożył szybko trzy pieczęci zakończone baranem i bardzo dobrze się składało, bo zaraz te baranie głowy dadzą się nabrać. No przynajmniej taką miał nadzieje. W maleńkiej eksplozji dymu zmieniła się jego postać i sylwetka w figurę znanej mu osobistości ze straży Shigashi. Była ona odpowiednio umundurowana i w ogóle. Popatrzył jeszcze przez chwilę na swoje otwarte dłonie i jednym ruchem otworzył bramę magazynu.

- Straż miejska! Dostaliśmy zgłoszenie o nieleg… - Urwał udając zdziwienie na widok golasów na ringu i ich obserwatorów. Trzeba było przecież sprzedać tą osobowość nieco bardziej wiarygodnie.

  Ukryty tekst

[Kutaro]

Misja D
Rokudo Gaika
13/15

Zapasy były na swój sposób dziwnym sportem. Celem było wyłączenie przeciwnika z gry lub zmuszenie go do kapitulacji, do tego trzeba było to zrobić w wymyślny sposób pozbawiony tradycyjnego mordobicia. Wszelkie ciosy i kopnięcia były z góry zakazane i traktowane jako faul. Czy powodowało to, że ten sposób walki był bezpieczniejszy? W żadnym wypadku. Kości były jeszcze bardziej narażone na złamania, stawy na zwichnięcie i ścięgna na zerwanie. Jednocześnie był to sport dosyć taktyczny, wymagał zaplanowania swoich kolejnych ruchów, powolnego dążenia do założenia odpowiedniej dźwigni na staw i zmuszenia przeciwnika do poddania się. A jeśli przeciwnik był odpowiednio uparty, to do uniemożliwienia mu walki w nieco bardziej bezpośredni sposób. Ciężko się walczy gdy łokieć jest skrzywiony pod nienaturalnym kątem lub piszczel wesoło przebił skórę, prawda?
Tak więc gdy drzwi otworzyły się na całość z takim impetem że przebyły 180 stopni i uderzyły o ścianę na której były zamocowane. Dwóch wielkich mężczyzn pośpiesznie wyplątało się z konfrontacji i stanęło na równe nogi. Obydwoje byli rosłymi osobnikami - wysocy, muskularni, o fizjonomii niedźwiedzia. Zapewne mogli być jakimiś tragarzami lub pracownikami portowymi, którzy doszli do wniosku że się przebranżowią. Tak jak Fusao wspomniał jeden z nich miał dłuższe włosy, teraz związane na karku ową opaską, a drugi miał praktyczniejszą, krótką fryzurę. Ubiór, o ile można było go tak nazwał ograniczał się do lichych majtów, choć w rogu magazynu wprawne oko mogło dostrzec zawinięte tobołki ubrań.
- Co jest kur… - Zaczął pierwszy, krótkowłosy i zaraz urwał widząc z kim ma do czynienia. - Dzień dobry panie strażniku. W czym mogę pomóc? - Zapytał niewinnym tonem otrzepując się z mieszaniny kurzu i oleju. Niestety kontrola głosu nie była wyrafinowana i jak byk przebijało się przezeń zdenerwowanie. Jednocześnie rzucał rozbieganym wzrokiem na lewo i prawo szukając potencjalnego toru ucieczki. Nie żeby było to konieczne. Najprawdopodobniej gdyby się tylko rozpędził i wyrżnął w ścianę, ta by się poddała tworząc nowy otwór drzwiowy.
- Eee, ja… my… tu ćwiczyliśmy takie tam zabawy. Nic złego. - Drugi także ewidentnie nie był przyzwyczajony do rozmów ze stróżami prawa i bycie przyłapanym na gorącym uczynku w dość nietypowej sytuacji tylko wzmogło jego nerwowość.
Tymczasem jego krótkowłosy towarzysz ukradkiem, o ile było to możliwe przy takiej sylwetce, próbował wycofać się rakiem w stronę ubrań. Jednak jego pośpieszna ewakuacja została uchwycona przez rozmówcę, który to widząc wypalił.
- Gdzie spierdzielasz Aniki?! To był twój pomysł, siedź tu i się tłumacz. - Skarcił zapaśnika, chociaż gdyby tylko nie był w centrum uwagi, zapewne robiłby to samo. Zrobił więc krok w tył i próbował wepchnąć krótkowłosego zapaśnika, by ten zajął jego miejsce w centrum uwagi.
- Mój pomysł Kosugi? Komu za wszelką cenę zależało na oleju podczas sparingów? No komu? Ja tylko powiedziałem skąd go wziąć. - Bronił się w zaparte pierwszy, próbując rozpaczliwe zrzucić winę na drugiego wojownika. Cała sytuacja była ze stoickim spokojem obserwowana przez grupkę dzbanów w rogu budynku. Te niewzruszone tylko zastanawiały się jakie będzie ich następne miejsce zamieszkania.

[Rokudo Gaika]

No cóż. Banda wyglądających na niezbyt rozgarniętych zapaśników zdecydowała się jednak tłumaczyć przed „strażnikiem” ze swoich występków. Trzeba było jednak doprowadzić sprawę do samego końca, jeśli chciałby liczyć na chociażby powąchanie nagrody pieniężnej za odnalezienie zgubionych dóbr. Zaczął więc chodzić w tę i z powrotem w drzwiach trzymając ręce za plecami, jakby rozmyślając cóż to uczynić. Tak naprawdę miał już dawno oszacowany plan działania, ale lepiej by to wyglądało, jakby dopiero co na niego wpadł.

- Czy zdajecie sobie sprawę jakie szkody wyrządziliście? – Odezwał się w końcu. – Za tego rodzaju zbrodnie to sobie posiedzicie na dołku mając czas na przemyślenie waszego zachowania. – Powiedział nadzwyczaj łagodnym tonem, po czym westchnął ciężko. – Niestety robota papierkowa jest okropnie żmudna, więc możemy rozwiązać to polubownie. – Uśmiechnął się do nich, choć tylko ustami. Jego oczy pozostały w drapieżnym wyrazie sprawiający wrażenie wpatrzonych oczu sokoła w swoją ofiarę, tuż przed opadnięciem. – Najpierw się doprowadzicie do normalnego stanu, następnie się ubierzecie. – Widział, że ma do czynienia z ludźmi, którym mięśnie zarosły tkankę mózgową, więc zdecydował się wyliczając wskazywać na palce. Tak, aby nie dać za dużo rozkazów do wykonania, bo by się jeszcze spocili z przejęcia. – A na końcu odniesiecie… Pożyczone dobra. – Palec wskazujący skierował na milczących obserwatorów całego zajścia. – Do miejsca, z którego zniknęły. No i oczywiście GŁOŚNO przeprosicie właściciela. – Rozłożył ramiona. – No albo dołek. Wybór należy do was chłopaki. – Przeniósł z nich wzrok na chwilkę i potarł swoje paznokcie o szatę munduru, dając im do zrozumienie, że jemu to rybka, jaką decyzję podejmą.

  Ukryty tekst

[Kutaro]

Misja D
Rokudo Gaika
15/15

Bogowie wiedzą ile mogłaby jeszcze trwać ta jałowa przepychanka, gdyby nie została przerwana przez Rokudo w formie stróża prawa. Zapaśnicy skamieniali w jednym momencie i spojrzeli w kierunku Gaiki wzrokiem bystrym jak zamulona sadzawka.
- E? - Niewiarygodnie elokwentnie odpowiedzieli chórem, gdy ich głowy w istocie nie były w stanie określić szkód. Dopiero trafiły do nich kolejne słowa, a konkretnie “posiedzieć” oraz “dołek”. Te już doskonale rozumieli. Jeśli można było tak powiedzieć o tak wielkich mężczyznach to skurczyli się w sobie jakby byli karceni przez rodzoną matkę. Pokiwali więc szybko głowami dając znak zrozumienia usłyszanych słów. Dalej spojrzeli po sobie, jakby badając czy są razem na tym samym poziomie. Po czym odezwał się jako pierwszy Aniki.
- Tak, tak, dogadamy się. Nie chcemy problemów. - Potakiwał zagorzale głową.
- I oddamy olej. Tylko trochę się… - Zaczął Kosugi.
- Wylało. Ale to kropelka. Dorzucimy w zamian puste dzbany. - Dokończył polubownie krótkowłosy. Potem jak w zegarku pod czujną kontrolą ninjy poszli do rogu ubrali się w swoje ubrania. Na koniec chwycili po dwa naczynia, każdy jedno puste i jedno pełne po czym z miną zbitych psów pomaszerowali w stronę targu.

Przy swoim straganie zniecierpliwiony czekał Fusao. Łaził po stanowisku z jednego końca na drugi gniotąc drewnianą laskę w rękach. Co jakiś czas tylko albo się żalił, albo opieprzał swojego pomocnika. Kiedy nagle wyłowił z tłumu dwie sylwetki, najpierw odruchowo rozglądnął się jak szczur w potrzasku, ale zaraz dostrzegł ich skruszone miny i pakunki w rękach. Zaraz usłużnie wymamrotali przeprosiny i próbowali się ewakuować.
- Ha! Jesteście zuchwalcy! No oddawać mi mój towar i zejdźcie mi z oczu pókim dobry. Zapamiętajcie sobie z Fusao Gaku się nie zadziera! - Krzyczał nie do końca wiadomo czy do dryblasów, czy przemawiał do całego targu.
Gdy tamci, o ile to było dla zapaśników możliwe, zniknęli w tłumie, handlarz się trochę uspokoił i sięgnął do kieszeni. Wyciągnął stamtąd sakiewkę i odruchowo nią zagrzechotał. Mając szeroki uśmiech na twarzy, próbował wypatrzyć shinobi wśród przechodniów by wręczyć mu uczciwie zarobione pieniądze.

Misja zakończona sukcesem.

[Rokudo Gaika]

A Gaiki jakby spojrzeć nie było nigdzie w zasięgu wzroku. Jeno jakiś nieznany strażnik miejski ze znudzoną miną zbliżył się do kupca i nachylił nieco nad jego uchem.

- To mnie pan szuka panie Fusao. – Rękę położył na sakwie i uśmiechnął się biznesowo, bowiem w końcu zamykał poważną transakcje. Forma w której się znajdował dawała jednoznacznie do myślenia, że cały ten problem mógł być szybko rozwiązany przy pomocy ingerencji jednego ze strażników miejskich, ale ów uparciuch sobie ubzdurał, że lepiej będzie zatrudnić jakiegoś shinobi. Ani to tańsze, ani mądrzejsze, ale jego strata to zysk kogoś innego. W tym wypadku Rokudo, który zdecydował się, że zrobi już resztę zakupów w tej formie. Kupił sobie dwa worki ryżu oraz nieco frykasów dla jego zwierzątka. Pewnie w niektórych kręgach będzie znany jako dziwny pan z kotem, ale z drugiej strony może to będzie furtka do polityki? Tylko czas pokaże.

z/t do -> KLIK

[Souei]

Kto rano wstaje, ten podobno coś tam dostaje. Mimo że Souei nie był rannym ptaszkiem, to aby zaopatrzyć Fugu w jakieś zjadliwe produkty o w miarę przyzwoitych cenach, trzeba było pojawić się na targu skoro świt. Unikał centralnego rynku ze względu na wyższe ceny, a w południowej części miasta miał już nawet kilku swoich ulubionych sprzedawców. Nie kupował żarcia do restauracji na wozy czy skrzynie, lecz torby i siatki. Zazwyczaj Fugu odwiedzało dziennie tylu klientów, że rzadko kiedy z tych kameralnych zapasów brakowało mu składników. Tym razem, skoro już był na nogach od samego rana, myślał o czymś w rodzaju jednogarnkowej, długo gotującej się potrawki, którą mógłby przygotować wcześniej, a potem do końca dnia tylko nakładać i serwować gościom. Zakupił więc do tego spory kawał cielęciny, mnóstwo czerwonych i ostrych warzyw, a także trochę grzybów. Potrzebne przyprawy miał już u siebie, więc nie chodził po targowych alejkach zbyt długo. Znalazł co trzeba, wybrał to co było lepsze do wyboru i obładowany, ale także zadowolony, wrócił do swojego lokalu, aby zacząć kucharzenie.

zt.