Szlak transportowy

[Seinaru]

Krótka, szybka, ale jakże owocna okazała się przygoda, którą Seinaru przeżył w Soso. Nie spotkał tym razem żadnego Yamanaka ani Hyuuga, lecz zwykłych ludzi, a i tak okazało się to bardziej ekscytujące, niż niektóre wojenne zadania. Przede wszystkim Seinaru ciekawy był swojej nowej metody treningowej. Fakt, nie dostał przeszkolenia jak korzystać z ciężarków, ale przecież nie mogło być w tym wielkiej filozofii. Aktualnie miał je już na nogach i już mógł poczuć je w mięśniach i tylko głupi nie domyślił się, że w tym tkwiła cała istota "treningu". Przyzwyczajenie mięśni do zwiększone wysiłku musiało z czasem je wzmocnić, a gdy potem obciążenie znika, zostaje czysta siła. Asagi wtedy wykorzystał to w pojedynku na arenie, a Kei chciał przekonać się, czy rzeczywiście przynosi to aż tak zadziwiające rezultaty.
zt.

Dokąd: Shigashi no Kibu
Czas podróży: 30 minut
Środek transportu: pieszo

[Tsuyoshi]

Noc minęła dość szybko. Tsu z ojcem nie zabawili w Soso zbyt długo, w końcu zrobili to, co mogli, prawda? Relacja Keijiego z synem była bardzo zawiła. Niby ojciec i syn, ale dało się ich pomylić z braćmi, z kumplami, którzy darzą się wielkim szacunkiem. Dziwne zachowanie, jak na obecnie panującą kulturę i modę, ale może to właśnie dlatego młody Senju rozwijał się tak szybko? Może dlatego posiadał takie, a nie inne podejście do świata?

- Wybacz, że Cię tu ciągnąłem - zaczął starszy ze słyszalnym żalem. - Mam nadzieję, że nie przerwałem Ci nic ważnego, wiem, że masz teraz własne sprawy, tym bardziej, że czekasz na swoją pierwszą misję. - Nie można było go winić za to, że nie miał pojęcia o tym, że Tsu już dawno z niej wrócił. Młodzieniec odpowiedział jedynie mruknięciem. Doskonale wiedział, że matka opowie mu o wszystkim, a on… Nie miał humoru na cokolwiek. Co czuł? Smutek? Żal? Pewnego rodzaju niepokój względem tego, co stanie się dalej? To, co zrobiła Misae nie było niczym dobrym zarówno dla niej, jak i dla jej ojca. Nie byli byle kim, prawda? Nie należeli do niższego szczebla w rodzie, ba, byli na równi z poziomem, który prezentowała gałąź rodzinna Tsu, bo inaczej ta rozmowa nie miałaby miejsca. Chcieli stworzyć silny sojusz między rodem Yamanaka, a Senju w odpowiedzi na to, co dzieje się na świecie. Najsilniejsi z tymi, którzy potrafią zaradzić na przestępstwa. Idealne połączenie dla spokoju w kraju.

- Mam dużo spraw do załatwienia, więc nie będziemy się widzieć przez kolejne dni, mam nadzieję, że radzisz sobie z treningami beze mnie. - Cisza została przerwana ponownie. Widać było, że generał stara się zagadać młodzieńca, jak tylko mógł, byleby ten przestał się dąsać, ale… Nie wychodziło mu to za dobrze, bo ten po raz kolejny przytaknął mruknięciem. Przed nimi jeszcze długa droga, a nie zapowiadało się na to, aby cokolwiek rozrzedziło tę gęstą atmosferę…

Dokąd: Shinrin
Czas podróży: 60 minut
Środek transportu: Fabularnie wozem ojca, ale mechanicznie nogami.

[Yamanaka Kimiko]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=FKU9VFg2K1U[/youtube] Dwadzieścia trzy lata to szmat czasu.
Przez dwadzieścia trzy lata Kimiko nie opuściła rodzinnego Soso.
Z tym, że przez dwadzieścia trzy lata zawsze miała ku temu jakiś powód. Najpierw była to rodzina - jej niesforny starszy brat Tsutomu i surowy, aczkolwiek kochający ojciec. Potem był to Shinji, jedyny mężczyzna którego była w stanie pokochać. Teraz nie ma nikogo.
Po śmierci ojca i jej sympatii coś w dziewczynie się zmieniło, a Soso i Saimin już nigdy nie były takie same.
Brakowało jej wszystkiego, ich śmiechu, ich uszczypliwości, ich dokuczania. Nie potrafiła znaleźć ukojenia swej samotności w towarzystwie kuzynostwa i wujów. Nie była w stanie odnaleźć się w nowej, a jednak starej rzeczywistości. Zbyt wiele się zmieniło, a każde miejsce przypominało jej o minionym szczęściu.
Dlatego Kimiko podjęła trudną, lecz potrzebną decyzję. Opuszcza Soso, przynajmniej na jakiś czas a to wszystko dla jej brata. Choć z tego, co słyszała ostatnio znajdował się Ryuzaku no Taki nie zdecydowała się na podróż morską do Antai. Choć tak byłoby szybciej i zapewne bezpieczniej, nie mogła znieść myśli o byciu tak daleko od lądu na tak długi czas. Nie ruszyła również bezpośrednio w stronę Yusetsu, obijając nieco dalej na północ. Kierowała swe kroki do Shigashi no Kibu mając nadzieję, że w mieście rządzonym przez Yakuzę uda jej się znaleźć jakiekolwiek informacje o Tsutomu. Nie mogła również wykluczyć tego, że przemieszczał się po kontynencie, a taki punkt zaczepny to dobre miejsce, aby zacząć.
Od czegoś trzeba było.

Dziewczyna spojrzała raz jeszcze na ciche miasteczko, powoli szykujące się do snu. Drewniane domy, będące świadkiem tylu szczęśliwych wspomnień rzucały na nią swój długi dzień. Zapadał zmrok. Poczuła się dziwnie, ale i dobrze. Strach jej nie towarzyszył, jej stan można by raczej opisać mianem zniecierpliwienia i ekscytacji.
Nie sposób powiedzieć co było przyczyną tak nagłej decyzji, czyżby było to spotkanie niesfornej czarnowłosej Akine? Monolog, którym uraczyła młodą artystkę poruszył i serce Kimiko, która postanowiła... że już dosyć bycia rozdarta między tym, co było a będzie. Postanowiła żyć chwilą i spełnić swoje najskrytsze pragnienie. Nieważne co powie o tym rodzina, ona musiała to wiedzieć. Czy żyje? Jak się mu powodzi? Czy planuje wrócić? Jak go do tego przekonać?
Choć w głowie kłębiło się jeszcze tyle pytań, była zdeterminowana. Odetchnęła głęboko pełną piersią, odwróciła się na pięcie i skierowała swe kroki ku nieznanemu.

Dokąd: Shigashi no Kibu
Czas podróży: 30 minut
Środek transportu: pieszo
z/t | Karczma

[Yamanaka Kimiko]

Nie umiała zasnąć. Liczyła gwiazdy, śpiewała kołysanki ale nie umiała spać. Więcej niż pewne, że było to spowodowane obecnością Isea w domu. Ciągle martwiła się, że do swojej zagrody wpuściła wilka a nie owcę. To prawda, w jej głowie było milion pytań i zero odpowiedzi. Przede wszystkim nie wiedziała czy postąpiła dobrze oferując mu schronienie. Teraz było jednak za późno, decyzja zapadła. Miała tylko nadzieję, że nie będzie miała z tego powodów kłopotów.
Wszystko działa na razie przeciwko mnie, po co więc ryzykować? - pobrzmiewało w głowie kobiety. Rozumiem, odpowiedziała, patrząc w jego smutne i zmęczone oczy. Wtedy pomyślała, że nie może postąpić inaczej, że poda pomocną dłoń. Teraz? Trochę tego żałowała. Jedyne co mogła to nasłuchiwać wśród ciszy nocy. Jeden niewłaściwy krok i byłaby na nogach…. Nic się jednak nie wydarzyło. Sen zmorzył ją przed świtem.

Przebudziła się leniwie ziewając. Była bardzo niewyspana ale czuła, że nie zmruży już oka. Szybko się ubrała i zeszła na dół.
Czekali już na nią. Kimiko nalała sobie świeżo zaparzonej herbaty i zwilżyła wargi. Uśmiechnęła się niewinne do wujka, słysząc jego uwagę.
- Może następnym razem - odparła w stronę wujka, zauważając rumieniec mężczyzny. Odetchnęła z ulgą, bo spodziewała się natłoku pytań ale tak się jednak nie stało. Szybko dopiła herbatę i spojrzała na Isea. Nie chciała odprowadzać go do portu, jednak z drugiej strony wolała dopilnować aby nikt go nie złapał. Amaterasu jak sobie poradzi bez niej. Nic nie zrobił ani jej ani jej wujowi, nic nie zniknęło również z domu. Wydawało się, że jest niewinny i potrzebuje pomocy. Och, oby miała rację.
- Odprowadzę cię do portu. Ale wrócę - dodała, widząc spojrzenie rzucone przez krewnego - Chodźmy już.

Słońce stało już wysoko na niebie, gdy w końcu dotarli do portu. Kimiko uśmiechnęła się nieśmiało do mężczyzny, gestem ręki ukazując szereg zacumowanych statków.
- Teraz tylko znaleźć ten do Antai… - rzuciła, starając ukryć się podenerwowanie. Jej zmysły były wyczulone, wszędzie wypatrywała strażników. Na razie jednak było całkiem spokojnie.

[Kuroi Kuma]

Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę
D — Yamanaka Kimiko
[17/15]

---

Pytań ze strony wuja nie było. Może wszystko wyjaśnił sobie z Iseiem już wcześniej? Porozmawiali przy kubku ciepłej herbaty, gdy Kimiko jeszcze spała? Nic nie wskazywało na to, że gość, którego zaprosiła dzień wcześniej, miałby być poszukiwany. Może dobrze się ukrywał, a może to jej urok, może to... przypadek? Mógł mówić prawdę, przypadkiem zostać oskarżonym napaści, pobicia. Ile potrzeba było, by wszystko nagle runęło, by cały świat odwrócił się przeciwko Tobie. Jedno mrugnięcie, czy może mniej? Nieszczęścia się gromadziły, dużo łatwiej było o kolejne, gdy poprzednie już nad nami wisiało. Widmo klęski, przegranej. Potrzeba było tego jednego, małego gestu, by przerwać to pasmo. Prawdopodobnie Isei siedziałby w celi, gdyby nie podjęta decyzja przez Kimiko, gdyby nie przyjęła go w swoje progi, gdyby wydała go władzy. Igrać z tymi, którzy mieli przecież trzymać porządek, stać na straży prawa. Rozsądne to było?
Szli jednak do portu, nie wybierali ścieżek, które byłyby podejrzane, nieuczęszczane. To przecież prosiłoby się o wizytę strażnika, o pytanie co dwójka ludzi robi w tak obskurnym miejscu? Z miejsca uznani za winnych, do sprawdzenia, a wtedy cóż... łatwo było pociągnąć kogoś do odpowiedzialności, zwłaszcza tego, kto ukrywał poszukiwanych ludzi. Droga była o dziwo zaskakująco spokojna, nikt się nie doczepił, nikt nie zamierzał sprawdzić kim jest ów jegomość. Listów gończych także nie uświadczyli przy drodze - może jednak grzechy zostaną wybaczone biednemu człowiekowi? Poczeka aż sprawa przycichnie, jego istnienie zostanie zapomniane, sprawa włożona gdzieś pomiędzy te stare, zapomniane, nierozwiązane. Isei wskazał na większy statek, gdzie ludzie stali już w kolejce, na kładce, by opłacić swój przejazd.
-To chyba ten - wskazał ręką, po czym popatrzył na nią, na jej skryty uśmiech -Na mnie już czas. Dziękuję Ci jeszcze raz za wszystko. Gdyby nie Ty, pewnie bym nie wrócił do swoich. Jeżeli będziesz w Antai, zawsze będziesz u mnie mile widziana, ze wszystkimi dogodnościami. Oby bogowie byli z Tobą - ukłonił się ostatni raz, po czym poszperał w kieszeni i wręczył Ci malutkie zawiniątko, po czym zamknął dłoń. Jego twarz, twarz nieprzyjmująca żadnego sprzeciwu. Chłopak jednak miał jakieś zapasy, a jak widać to nie kwestia tego, iż żadna karczma go nie przyjęła. Lecz tego, że każda karczma by go wydała za nawet nikłą nagrodę. Isei zaś ruszył w stronę statku, odmachał kobiecie na pożegnanie. Coś się kończy, coś się zaczyna.

I kuniec \o/

[Yamanaka Kimiko]

To nie było rozsądne ale wiele z rzeczy, na które decydowała się Kimiko nie można było takimi nazwać. Droga do portu, całe szczęście, minęła im bardzo spokojnie. Podążając głównym traktem nie zwracali na siebie zbytniej uwagi, tym bardziej w porcie nie stanowili obiektu zainteresowania. Zbyt wiele się tutaj działo - ludzie przepychali się między sobą, kupcy przekrzykiwali ceny swoich towarów, życie toczyło się dalej. I bardzo dobrze, pomyślała dziewczyna. Wolała pozostać niezauważona, nie zadzierać z saimińskim wymiarem sprawiedliwości.
Nie odpowiedziała „nie ma za co”, bo byłoby to oczywiste kłamstwo. W sumie nie do końca wiedziała, co należy teraz powiedzieć, dlatego obdarzyła go nieporadnym uśmiechem. Po dłuższej chwili zabrała głos.
- Cieszę się, że mogłam ci pomóc. Jeżeli kiedykolwiek przybędę do Antai nie omieszkam cię odwiedzić, o ile cię odnajdę. Życzę ci szerokiej drogi i dobrze radzę, unikaj kłopotów przez jakiś czas - Kimiko pomachała mu na pożegnanie, po czym odstąpiła dwa kroki w tył.
Gdy statek zniknął za horyzontem, odetchnęła z niekłamaną ulgą. Miała nadzieję, że to koniec przygód na dziś...
z/t

[Kutaro]

  Ukryty tekst

[Kutaro]

Dokąd:Kaigan
Czas podróży:2 h
Środek transportu:Stopy
Robaczy magik wyruszył w drogę do macierzystych regionów. Właściwie to był zadowolony. Po ostatnich przygodach miał już dość dziwnych ludzi, wyjących wiatrów i stromych klifów. Oczywiście Soso miało o wiele więcej do zaoferowania i bohatera spotkały tutaj także przyjemne wydarzenia, być może jego wrogie nastawienie było sposobem na pogodzenie się z opuszczeniem tego zakątka. Tak więc ciemnowłosy maszerował na południe, w stronę Wietrznych Równin. Sądząc po ich nazwie to i kolejny region także nie przypadnie mu do gustu. Krok za krokiem, nogi znały trasę bohater dołączył do wielu innych podróżników.

[Misae]

Po ostatnim zadaniu Misae zdała sobie sprawę z ważnej rzeczy. Dużo lepiej radziła sobie na zadaniach bez presji rodzinnej. Rozwój wychodził jej płynniej, przyjemniej. Wszystkie sukcesy jakie osiągała w wielkim stylu były poza jej rodzinną osadą. Bo tam? Czy to kwestia powietrza, ogromnej presji wiszącej ze strony rodziców, że wiek już taki, że jeśli zaraz sama się nie ustatkuje to znajdą jej odpowiedniego kandydata... same ciężkie tematy.
Nikogo więc nie zdziwił fakt, że kiedy nadeszła zima kunoichi ponownie spakowała plecak, wszystkie rzeczy swoje oraz Tomoe i mogli wyruszać w nieznane. Mapa regionów miała dalej tak wiele nieznanych i nieodwiedzonych punktów. Jeśli miała kiedyś się ustatkować to teraz był ostatni dzwon (bo już nawet nie dzwonek) aby zwiedzić świat i poczuć życie pełną piersią.
Uśmiechnęła się do liska, który ubrany był w wełniane ubranko - nie było zbyt dumne i komfortowe ale z braku laku sprawiało się dużo lepiej na tą śnieżną pogodę niż zwykłe futerko pustynnego liska. Już po tych kilku latach mieszkania ze swoją panią zdążył przywyknąć. Oczywiście dalej wykazywał ogromne niezadowolenie, ale nie miał wyjścia. Albo to, albo jego piękne, duże ucha zamarzną na kość.

Dokąd: Sogen
Czas podróży: 45 minut
Środek transportu: łódka

ZT

[Misae]

Misae nie omieszkała skorzystać z zaproszenia do zajęcia miejsca obok Hitomi'ego. Nie było sensu męczyć się zanadto dla samej zasady męczenia się. Dla Tomoe to też była przyjemniejsza opcja bo kilka dni w trasie mogło naprawdę zmęczyć małego słodziaka. Nie liczyła, że spotkają jakieś zagrożenie, jednak dobrze było zachować siły na wszelką ewentualność. Już ostatnio nauczyła się na własnej skórze, że zarządzanie zasobami energii jest kluczowe do przeżycia. Inaczej można wylądować na łasce złych zbirów... albo musieć szyć na bieżąco z tego co miało miejsce.
Nie poruszała tematy skrótu. Była pewna, że mężczyzna sam to zrobi. Na razie zamierzała delektować się przyjemną podróżą i podziwiać piękne panoramy Sogen. Hitomi nie zamierzał podróżować w ciszy, a kunoichi, nauczona przez rodzinę, że takie pogaduszki skutecznie pozwalają zabić czas sama również chętnie je prowadziła. Nie zamierzała wypytywać go o rodzinę do trzeciego pokolenia, czy sama wchodzić w takie poważne sprawy, jednak zawsze znajdzie się luźny wątek aby rozmowa minęła przyjemnie.
Istotne w tym wszystkim było to, że raz na jakiś czas dziewczyna skanowała okolicę swoim zmysłem sensorycznym, aby nic jej nie zaskoczyło. Złożenie dłoni w połowę symbolu barana, odrobina skupienia i od razu można poczuć się pewniej. Było to ważne bo zaraz potem kupiec wrócił do tematu skrótu.
-Zostańmy lepiej na głównym szlaku. Pogoda, aż tak nie utrudnia drogi, a z drugiej strony nie ma powodu by kusić los. - zastanowiła się chwilę. Na razie wszystko przebiegało bez specjalnych komplikacji. Warto jednak by tak pozostało.
-Wiem, że dla kupca każdy dodatkowy dzień zwłoki to realne straty, jednak ewentualna utrata towaru jest gorsza - choć z drugiej strony dodatkowe trzy dni drogi to dodatkowe trzy dni narażania się na ewentualny atak. Nie mniej dziewczyna podjęła decyzję i teraz dane jej będzie przyjąć wszelkie konsekwencje.

  Ukryty tekst

[Souei]

Misja C
7/30 Misae wybrała właściwą drogę - bezpieczniejszą, łatwiejszą, lepiej znaną. Dzięki temu, już po kilku dniach bez żadnego problemu dotarli do Saimin, gdzie Hitomi rozpływał się w pochwałach dla niej przed samą Arisu, a ta w nagrodę awansowała Misae nie o jeden, a o dwa stopnie w klanowej hierarchii. Wtedy jednak nastał nowy dzień i sen się skończył. Trzeba było ruszać w drogę, bo byli dopiero gdzieś na granicy Soso, mniej więcej tuż za połową drogi. Podróż szlakiem transportowym miała jeszcze jedną przewagę nad podróżą leśnym traktem - nie trzeba było martwić się o nocleg. Zajazdy i karczmy rozsiane były wzdłuż drogi co kilka godzin marszu, więc za drobną opłatą można było znaleźć schronienie i odpoczynek na noc. Hitomi chętnie z tego korzystał, zapewne tak samo jak młoda Yamanaka.
Przez pierwsze dni marszu nic się nie działo. Przebrnęli przez Sakai i Yusetsu bez żadnych niespodzianek. Aura raz sprzyjała, a raz nie. Końcówka zimy obfitowała w błoto i pluchę, które czasem spowalniały wędrówkę. Szlak oczywiście nie był brukowany, więc o takiej porze roku gdzieniegdzie robiło się z niego prawdziwe bagienko, przez które konie miały naprawdę ciężko. Na razie jednak to one musiały namęczyć się najbardziej. Ludzie jedynie nadzorowali ich pracę i dokładali trudu swoim ciężarem. W końcu jednak stało się najgorsze...
- Przejedziemy... - Hitomi zdawał się być pewny siebie, gdy wjeżdżali w kolejne błotne koleiny. Konie ciągnęły wóz jednostajnie i miarowo, lecz przed nimi znajdował się naprawdę długi fragment grząskiego gruntu. I tak nie było innej drogi, trzeba było podjąć kolejne wyzwanie. Tym razem jednak kopyta zaczęły się zapadać głębiej i głębiej, a koła wozu przestały się kręcić. Zaczęły sunąć po błocie, a im dalej sunęły, tym więcej błota zbierało się przed nimi, jeszcze bardziej utrudniając poruszanie.
- Prrrr! - Kupiec ściągnął lejce i wstrzymał konie. Utknęli na środku drogi. Przed nimi trakt i drzewa, za nimi podobnie.
- Wygląda na to, że mamy problem. - Mężczyzna dopiero teraz zlazł z wozu i przyglądnął się sytuacji z bliska.
- Ma panienka jakiś pomysł jak się z tego wygrzebać? - Zagadnął do niej z nietęgą miną, zapewne uruchamiając również swoje szare komórki.

[Misae]

Sny o wielkie sławie były cudowne. Od razu pewność siebie rosłą parokrotnie. Czuła się niczym wielki przywódca klanu, który po prostu towarzyszy biednemu kupcowi w jego podróży. No dobra. Aż tak się nie nakręcała, ale była bardzo zadowolona ze spokojnej podróży. Rozmawiali, cieszyli się coraz bardziej zbliżającym się kresem drogi kiedy doszło do TEGO. O tak. Jej matka mówiła, że są dwa miejsca, w których słowo "spokój" jest zakazane - szpital i misja. Jakimś dziwnym trafem zawsze kiedy padało dochodziło do jakiś komplikacji.
Oczywiście mogła się domyślić, że zimowo-wiosenna aura będzie sprzyjać takim niespodziankom, zakładała jednak, że Hitomi dobrze dobrał masę swojego towaru aby uniknąć takiej niespodzianki... a może to jej dodatkowe kilogramy sprawiły, że wóz ugrzązł? Czy ona naprawdę była aż taka gruba? Będzie musiała się chyba przejść na dietę po tym zadaniu jeżeli uda im się przejść je ze spokojem.
Odstawiła fenka z kolan, który jedynie rzucił jej znudzone spojrzenie by wrócić do drzemki. Yamanaka zeskoczyła z wozu... dobra zeszła spokojnie aby nie ryzykować nieeleganckiego upadku na śliskim błocie. Przyjrzała się dokładnie temu co się stało. Dobra. Nie będzie tak łatwo jak myślała. Od razu zaczęła się zastanawiać jak dawno temu minęli jakikolwiek zajazd, dom, albo inne miejsce, gdy mogliby się znajdować ludzie. Dodatkowo ponownie postanowiła zeskanować okolicę w poszukiwaniu jakiś obcych źródeł chakry. Mogą się przydać. By jednak nie marnować czasu zaraz potem zwróci swoje kolorowe oczy na zleceniodawcę.
-Zaraz coś na to zaradzimy - uśmiechnęła się pokrzepiająco. Starała się zachować ton pełen pewności jej słów, choć nie była pewna, czy nie był to zabieg mający przede wszystkim pomóc jej - Czy przypadkiem w swoim ekwipunku siekierę? - sama nigdy o niej nie myślała, a teraz mogłaby okazać się bardzo przydatna. Czemu ćwiczenia fizyczne nigdy nie były jej mocną stroną?

[Souei]

Misja C
9/30 Szare komórki pracowały na pełnych obrotach u obojga. Hitomi szybko wymyślił, że trzeba spróbować wypchnąć wóz o własnych siłach, bo może przypadkiem zdarzyć się tak, że jest silniejszy od dwójki swoich koni. Zaszedł więc na tył wozu, oparł się i zaparł, gdy z ust kunoichi padło pytanie.
- Niestety panienko, to nie moja branża. Wiozłem do Sogen trochę minerałów, a wracam z garnkami, rzemiosłem i innymi duperelami. Wątpię żeby coś się przydało. - Wzruszył ramionami i przystąpił do wcześniej zaplanowanej próby.
- Panienka tak nie stoi, tylko mi pomoże. Może razem coś póóójdzieeee... - I prawie oczy wyszły mu na wierzch, tak się nadymał. Pchał tylko przez ułamek sekundy, bo zaraz nogi odjechały mu na błocie w tył, a on sam prawie upadł na swoją okrągłą twarz.
- Ani drgnie... cholerstwo... - Wyjął chusteczkę żeby otrzeć pot z czoła i załamał ręce. Znikąd pomocy. Swoimi zdolnościami Misae wykryła co prawda jakieś życie, ale zdecydowanie nie byli to ludzie. W pobliżu nich na pewno kręciły się jakieś zwierzęta, lecz łatwiej było je poczuć, niż zobaczyć. Od ostatniej karczmy minęły jakieś dwie, może trzy godziny drogi wstecz. Wtedy do niej nie zajechali...

[Misae]

Sytuacja nie wyglądała na kolorową. Generalnie malowała się w bardzo pesymistycznych odcieniach brązu - tu można wybrać czy jest to określenie metaforyczne czy realny opis sytuacji w jakiej się znaleźli. Szkoda, że Hitomi nie miał siekiery. Dziewczyna miała taki doskonały plan jak wyjść z tego bagna, a teraz musiała kombinować dalej. Kim by była gdyby się tutaj poddała? Już ruszyła się pomóc kupcowi, który zawołał ją do wspólnego pchania wozu, jednak sam szybko poddał się nie widząc, żadnego efektu w swoim działaniu. Yamanaka zdając sobie sprawę, że tężyzna fizyczna nigdy nie była jej flagową umiejętnością musiała kombinować dalej. Szczęśliwie nawet jakiś pomysł zaświtał w tej jej jasnej główce.
-Mamy dwa wyjścia Hitomi-san - zaczęła jeszcze raz oceniając czy na pewno chce to powiedzieć, ale ostatecznie uznała, że nie będzie po raz kolejny zmieniać planu. Musiała tylko przedstawić mężczyźnie opcje, które w tym momencie wydawały jej się być najsensowniejsze.
-Pierwszy plan oznacza więcej kombinowania, ale nie powoduje rozdzielenia. Musimy znaleźć grubsze i w miarę długie - tak na jakieś 40-50 centymetrów kawałki drewna. Konary. Gałęzie. Przywiążemy je do kół po jednym przy każdej szprysze tak aby zwiększyć powierzchnię koła. Im szersze i grubsze będą, tym koło powinno się mniej zapadać. Potem konie ruszą, a my będziemy jednocześnie pchać. Jest spora szansa, że tak "ulepszone" koła poradzą sobie z błotem. Mam trochę stalowej żyłki do zamocowania, a gałęzi nie powinno brakować, jesteśmy wszak w lesie. Dodatkowo będzie można rozłożyste gałęzie i poobcinane krzewy iglaste ułożyć tuż przed kołami tak by powstała ścieżka odgradzająca koła od błota. Tak zminimalizujemy ryzyko ponownego zakopania - przedstawiła swój plan najlepiej jak potrafiła. Oczywiście oznaczało to wybrudzenie, ale była gotowa na to poświęcenie. Uśmiechnęła się lekko.
-Jeżeli to nie wypali to pobiegnę w kierunku mijanej przez nas trochę temu gospody. Niestety nie jest to blisko, a ja wolałabym się nie rozdzielać, jednak decyzję zostawię tobie, Hitomi-san - jak to mówią klient nasz pan. Mężczyzna płacił i miał prawo wymagać, a powinien zadecydować czy chce zaryzykować pozostawienie na dłuższy czas samemu czy jednak zdecyduje się na dziwne, inżynieryjne rozwiązanie, które mogło okazać się równie genialne co durne. Zostało czekać.

  Ukryty tekst

[Souei]

Misja C
11/30 I pomyśleć, że to jeszcze nie było największe wyzwanie, jakie czeka Misae podczas tej podróży... Brak siekiery był pechowy i zbawienny jednocześnie. Pechowy dlatego, że Misae nie mogła wprowadzić w życie swego planu, a zbawienny ponieważ nie mogła wprowadzić w życie swego planu. Wszystko zależy przecież od punktu widzenia.
- Ulepszyć koła... - Hitomi powtórzył za swoją towarzyszką niedoli i chwilę podumał.
- W porządku, lepiej pokombinować niż się rozdzielać. Gdybym został sam na szlaku w takiej sytuacji, to mogłoby się źle skończyć... - Zdecydowanie nie miał ochoty sterczeć przy uziemionym wozie przez kilka godzin. Taki ładunek to jak zaproszenie dla każdego, kto po prostu miałby przewagę posiadania broni.
- Do dzieła! - Powiedział jeszcze głośniej na koniec chcąc dodać sobie animuszu, oraz przy okazji wlać również trochę pozytywnej energii w dziewczęce serce.
Gałęzi nie brakowało, byli wszak w lesie. Wystarczyło nieco zejść ze szlaku, aby znaleźć się w prawdziwym gałęziowym raju. Gdzie nie spojrzeć to gałęzie, liście i oczywiście drzewa. Zaczęli więc zbierać, obcinać, ułamywać(!) to co było im potrzebne, a gdy w rękach nie mieściło się już nic więcej, odnosili całe naręcza przyszłego tuningu w pobliżu wozu.
- Panienko, a dlaczego obcinamy tylko krzewy iglaste? - Zapytał Hitomi, omijając kolejny już krzew liściasty. Tych było w pobliżu o wiele więcej niż kosodrzewiny, cisów i innych takich, ale skoro zakaz to zakaz. Tak czy siak kupiec musiał się dostosować. Kunoichi miała swoją wizję i nawet jeśli on nie wszystko rozumiał, to nie musiał. Wystarczyło że ona wiedziała jak ich wydostać, a on po prostu jej zaufał.
Po kilkudziesięciu minutach zebrali chyba wszystko na czym im w tej chwili zależało. Były tu gałęzie, niektóre nawet naprawdę dość potężne, a także kilka sztuk nieco bardziej rozłożystych, które miały posłużyć do ułożenia suchego kawałka drogi przed kołami wozu.
- Nie wiem czy żyłka to utrzyma. W razie czego mam jeszcze trochę lin. Są dość grube i sztywne, ale mogą się przydać. Zabezpieczam nimi towar, a nawet możemy trochę odwiązać. - Wskazał głową na przewiązane skrzynki i pakunki, wciąż spoczywające na wozie.