Hakai [Gotowe]

[Hakai]

Nazywam się Hakai i pochodzę z Kami no Hikage. Niestety moja ojczyzna została zniszczona sześć lat temu, a ja musiałem uciekać na kontynent. Mialem wtedy zaledwie piętnaście lat, więc łatwo policzyć, że dziś mam ich dwadzieścia jeden. Byłem wówczas na początku swojej drogi shinobi i żeby przeżyć zostałem najemnikiem. Nie jestem związany z żadnym klanem, a po prostu pracuję dla tych, którzy zapłacą najwięcej. Potocznie nazywają mnie wyrzutkiem. Jestem spod znaku lwa, urodziłem się siedemnastego sierpnia trzysta sześćdziesiątego dziewiątego roku. Mierzę metr dziewięćdziesiąt dwa i ważę siedemdziesiąt osiem kilogramów.



To już dużo trudniejsze pytanie i szczerze mówiąc to nie wiem, nie mam pojęcia. Najłatwiej byłoby powiedzieć, że dobrym ale to tylko moja subiektywna opinia. W końcu nasza definicja dobra może się od siebie różnić. Najprościej będzie jak opowiem Ci o sobie, a Ty sam ocenisz? Zacznę od wad, bo te jako pierwsze mi przychodzą do głowy…
Jestem słaby, ale nie fizycznie tylko psychicznie. Życie shinobi jest dla mnie niezwykle trudne i wymagające. Wydaje mi się, że to kwestia złych decyzji, które podjąłem na początku swojej kariery. Zamiast zająć się prostymi zadaniami, to od razu trafiłem na głęboką wodę i zacząłem zabijać, kiedy nie byłem jeszcze na to gotowy. Zdaje sobie sprawę, że odbieranie życia jest nieodłączną częścią pracy jako shinobi i często bywa po prostu konieczne, ale dziś dręczą mnie ogromne wyrzuty sumienia. Czasami budzę się w środku nocy z koszmarami. Widzę przed sobą zakrwawioną twarz moich ofiar. Czuję jak pot spływa po moim czole. Oddycham w przerażeniu i nawet krzyk nie pozwala opanować nerwów, które mi wówczas towarzyszą.
Pomimo tego, nie potrafię zrezygnować z pracy najemnika. To smutne, ale nie umiem nic innego. Nie wiem jak się zajmować bydłem czy przekuwać żelazo. Poza pracą jestem dosłownie nikimi, dlatego nie mogę odpuścić. Nigdy. Gdy wstaję z łóżka i zakładam buty staję się jak skała - twardy, bo tylko tak można sobie poradzić w tym świecie. Niewzruszony niczym góra.
Pewnie myślisz, że to żałosne. Oszukuje siebie i wszystkich dookoła. Może dlatego zawsze noszę maskę lisa z boku głowy i zakładam ją gdy staję do walki. Chowam się pod nią jak dziecko przed swoimi demonami. Dziwisz się? Tak jest łatwiej, a w tym zawodzie to ważne by zachować powagę. Nie mogę sobie pozwolić na chwilę słabości - nie jeśli chce żyć. Nigdy nie chciałem umierać. Właściwie to walczę o życie odkąd tylko pamiętam i pomimo demonów, które dręczą moją duszę nie chce im ulec. Boję się, że będzie to koniec i wszystkie grzechy przeszłości dopadną mnie ze zdwojoną siłą.
Tak jak teraz o tym myślę, to może nie jestem aż tak dobrym człowiekiem. Mam jednak zasady, których staram się trzymać za wszelką cenę.
Po pierwsze nigdy nie zaatakuje dziecka. To jedyne istoty, które naprawdę można nazwać niewinnymi. Czasami bywają złośliwe i irytujące, ale taka już ich natura. Podnoszenie na nich ręki jest żałosne i okropne. Porównałbym to do mordowania zwierząt dla własnej przyjemności. Przecież to złe.
Mam jakiś swój honor i nigdy nie sprzedam się w trakcie zadania. Taka nagła zmiana stron jest strasznie płytka i sprawia, że w naszym życiu nie ma żadnych istotnych wartości. Liczą się tylko i wyłącznie pieniądze, za które zrobisz wszystko. Co jeszcze, może sprzedać duszę diabłu?
No i ostatnie, chyba najważniejsze czyli zawsze być wiernym swoim przekonaniom. To nie tak, że jestem uparty i za nic w świecie nie dam się przekonać do cudzej racji. Nie o to w tym chodzi. Po prostu trzeba wierzyć i żyć zgodnie z ideami, które się wyznaje.



Tak, noszę ją zawsze na głowie, ale nie zawsze na twarzy. To najzwyklejsza maska lisa, którą można kupić na prawie każdym festiwalu. Ma ona biały kolor i pełno czerwonych akcentów. Bardzo lubię ten kolor i jest obecny praktycznie na całym moim ciele. Zanim pojawią się wścibskie komentarze - nie, nie wstydzę się swojej twarzy, chociaż dla wielu to jakaś abominacja. Mam na niej kilka poważnych blizn, które zdecydowałem się ukryć pod tatuażami. Nie wiem co bardziej bolało, jednak jestem zadowolony z efektu. Pod lewym okiem mam wytatuowane coś na kształt świeżego rozcięcia szponami. Blizna, którą tym ukrywam jest po podobnym zdarzeniu. Przypomina mi o tym jak prawie straciłem oko.
Niestety, ale prawie nie mam zarostu. Nie taki, którym można się chwalić, dlatego staram się regularnie golić twarz i dbać o to, by była gładka. Myślę, że wyglądam wtedy na całkiem przystojnego mężczyznę o zielonych oczach. Może nawet nieco starszego niż naprawdę jestem, a tym samym bardziej dojrzałego. Jeśli nie charakterem to przynajmniej wyglądem nadrabiam.
Jedyne włosy jakimi mogę się chwalić to te na głowie. Bardzo bujne i długiej jak na mężczyznę. Zazwyczaj prezentują sobą artystyczny nieład, nie licząc jednego długiego kucyka, który zawsze mam związany z tyłu głowy. Jego kosmyki sięgają mi prawie do pasa. Czasami bywa to strasznie uciążliwe i irytujące, szczególnie kiedy przeszkadzają w prostych czynnościach ale można się przyzwyczaić. Mają dosyć jasny czarny kolor. Podobny widziałem zaledwie kilka razy. Pozbawione jakiegokolwiek połysku wyglądają jakby były martwe. Wiem, że dziwnie to brzmi, jednak gdyby śmierć miała włosy, to wyglądałby właśnie tak.
Prawie całe ciało mam ozdobione tatuażami. Większośc z nich to jakieś popularne symbole o jakimś śmiesznym znaczeniu, dla ludzi wierzących w bajki, ale nie dla mnie. Zwyczajnie lubię ten rodzaj bólu, gdy igła jest wbijana w twoje ciało. Warto jednak wspomnieć o kilku kwiatach, które mam w różnych miejscach na ciele. Dwa na łokciach, jeden pod żebrami z prawej strony i niedokończony na lewej kostce. Każdy płatek symbolizuje jedną osobę, którą kiedyś zabiłem. Nie do końca pamiętam, kiedy zacząłem upamiętniać swoje ofiary, ale w pewnym sensie to mi pomaga. Wmawiam sobie, że nawet jeśli wszyscy o nich zapomną przez to co zrobiłem, to ja wciąż będę o nich pamiętał.
Rzadko kiedy pokazuję się bez ubrań. Mam lekką niedowagę, której strasznie nie lubię. Jakbym się nie starał, to po prostu nie umiem jej pokonać. Prowadzę zbyt aktywny tryb życia, żeby przybrać mocniej na masie.
Zazwyczaj noszę zwykłą czerwoną koszulkę z czarnymi elementami, na krótki rękaw, a przedramiona owijam ciasno białym bandażem. Na lewej ręce mam stare ślady po poparzeniach, które nimi zakrywam. Z prawej strony to już taki nawyk. Gdy ich nie mam bywa, że nawet w lecie jest mi zimno. Na koszulkę zakładam czarne haori, ale nie takie tradycyjne, chociażby dlatego, że nie dysponuję herbem rodzinnym. Powiedziałbym, że to moja punkowa wersja tego odzienia i wyraz tego jak pluję na tradycję. Moje długie czarne spodnie należą do tych nieco luźniejszych. W pasie ze względu na moją budowę ciała, a w nogawkach bo po prostu tak ma być. Mają aż sześć kieszeni. Dwie standardowe na wysokości pasa, dwie na pośladkach i dwie dodatkowe, bardzo duże na wysokości uda, tak by łatwo do nich sięgnąć. By nie spadały z tyłka, trzymają się na solidnym skórzanym pasku ozdobionym metalowymi kolcami czy inaczej mówiąc ćwiekami.



Moja historia właściwie zaczęła się sześć lat temu. Nie wiem czy jest jakiś sens, żeby mówić co było przed tymi feralnymi wydarzeniami w Kami no Hikage. Wiodłem wtedy bardzo sielankowe życie w bogatej rodzinie. Może nawet trochę nijakie. Miałem wszystko. Ojciec był wysoko postawiony i spełniał każde moje zachcianki. Nie musiałem się niczym przejmować. Nie interesowało mnie nic, co nie kojarzyło się z zabawą. Szczególnie nauka. Chociaż był to przywilej, na który nie każdy mógł sobie pozwolić dla mnie lekcje były zwyczajnie nudne. Nawet te ninjutsu.
Był to dopiero początek mojej kariery jako shinobi. Historie nauczycieli o tym jak brutalny jest świat traktowałem jako zwykłe bajki - historyjki do rozbudzenia mojej ciekawości i zachęcenia do nauki. W końcu ja nigdy nie miałem okazji doświadczyć tego całego zła. Nie byłem gotowy na upadek mojej ojczyzny, śmierć bliskich i pozostawienie na pastwę losu.
Wszystko działo się tak bardzo szybko. Jedyne co pamiętam to wybuchy i krzyki w całym mieście. Huk był tak ogromny, że przez cały czas byłem ogłuszony. Miałem problemy z odbieraniem bodźców. Nie potrafiłem się skupić, kiedy cały czas coś odwracało moją uwagę. Kręciłem się w poszukiwaniu źródła krzyków i wybuchów. Nie zauważałem ich nawet jeśli były dookoła mnie. Czułem jak ktoś ciągnął mnie za rękę, bo samemu nie byłem w stanie postawić kroku. Nie wiedziałem dokąd mam iść. Byłem zwyczajnie zagubiony, a z szoku wybudził mnie ból.
Uderzony z ogromną siłą przeleciałem dobrych kilka metrów i upadłem na ziemię. Z trudem było mi zebrać oddech. Przez chwile wpatrywałem się w ziemię i swoje odbicie w kałuży. Doskonale pamiętam widok tej żałosnej twarzy i strugi krwi spływające po moim policzku. Zdałem sobie wówczas sprawę, że jeśli nic nie zrobię to po prostu zginę. Nie chciałem umierać. Ze wszystkich rzeczy na tym jednym mi zależało - żeby przeżyć. Zebrałem się w sobie i zacząłem uciekać w stronę wybrzeża, w stronę portu. Wiele razy potykałem się o gruzy, ciała czy własne nogi. Upadałem, by zaraz podnieść się i wstać. Nawet gdy rękę przygniotła mi płonąca belka nie poddałem się.
Dotarłem do portu, wsiadłem na statek, uciekłem na kontynent. Nie miałem niczego. Rodziny, ani pieniędzy. Wykorzystałem to co pamiętałem z lekcji ninjutsu i zostałem shinobi. Jako najemnik przyłączałem się do nieznajomych ludzi i chłonąłem od nich wiedzę. Swoją działalnością skupiłem się głównie na Prastarym Lesie. Miałem nawet swój mały epizod w wojnie Midori a Kaigan po stronie Aburame...

  Ukryty tekst

[Papyrus]

  Ukryty tekst

[Hakai]

  Ukryty tekst

[Papyrus]

  Ukryty tekst

[Hakai]

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Dobrze Hakai, masz akcept. Miłej gry.

  Ukryty tekst