Klif przy Hanamurze

[Reika]

Uważnie przyglądała się chłopakowi, który nieco się uspokoił, lecz nadal można było wyczuć u niego nutę gniewu. W sumie to nie dziwiła mu się. On a też często nie mogła pojąć pewnych rzeczy w polityce i miała zupełni inne zdanie na dany temat niż ojciec. Cóż. Teraz już nie musi się wtrącać do tego szamba. Natsume sam sobie z tym wszystkim poradzi, a jak nie, to ma innych Liderów Morskich Klifów, którzy zawsze wesprą go radą. To zawsze lepsze rozwiązanie, niż samemu podejmowanie decyzji. W sumie to Reika bardzo się cieszyła z tej wolności. Owszem, była blisko Cesarza, ale tylko w charakterze przyjaciela, czasami może medyka.
- Jeszcze wiele musisz się nauczyć, Numa. - Powiedziała ze spokojem. - Polityka to cholerne bagno, przez które można stać się naprawdę złym i chciwym, dbając tylko o siebie i swoich. Kilku Liderów takich było i zapewne kilku jeszcze się znajdzie. Gdyby to od nas zależało, na stanowiska przywódców wybierano by tylko tych, którzy pragną przede wszystkim pokoju, jednak to nie możliwe. Nie mamy wpływu na to, kto w danym klanie przejmuje przywództwo i jaki będzie.
Westchnęła i wstała z trawy, otrzepując ubranie i spoglądając jeszcze chwilę na szumiące morze. Ona też bardzo chciała, żeby klany żyły ze sobą w zgodzie, bo łatwiej byłoby się zjednoczyć przeciwko Hanowi, jednak wyglądało na to, że to nie możliwe, a przynajmniej na razie.
- Wiesz, bardzo bym chciała, żeby klany kontynentu poszły za przykładem Cesarstwa. - Zwierzyła się ze swoich naiwnych marzeń. - Żeby się zjednoczyli i stworzyli razem większe i silniejsze państwa. Byłoby im zdecydowanie łatwiej, gdyby ze sobą współpracowali, jednak nikogo do tego nie jesteś w stanie zmusić, zwłaszcza tych, którzy mają teraz ochotę wypowiadać innym wojny.
Reika spojrzała na naszyjnik, który nadal zaciskała w dłoni, jednak nie miała odwagi go wyrzucić. Mimo, że przywoływał bolesne wspomnienia, był jedyną pamiątką, jaka jej pozostała po Yoichim. Może kiedyś będzie miała okazję mu ją oddać, o ile Inuzuka nadal żył. Schowała więc ozdobę ponownie do torby przy pasie i spojrzała na Numę, który wspomniał o sytuacji na pustyni.
- Mam nadzieję, że uda im się wywalczyć wolność. - Przyznała z powagą w głosie. - Oby jednak zadbali o to, żeby niewinni ludzie nie ucierpieli. Pustynia już miała jeden pogrom i to wystarczy.
Przeczesała palcami błękitne włosy, które wiatr rozwiewał je na wszystkie strony, po czy spojrzała na położenie słońca. Było jakoś po południu, więc warto byłoby wrócić do domu i zająć się jakimś obiadem. Dzisiaj chyba jednak odpuści sobie wizytę w szpitalu. Zbyt wiele szokujących rzeczy się dowiedziała, żeby teraz skupić się na rozmowie w sprawie pracy. Pójdzie tam innym razem.
- Muszę wracać. - Oznajmiła Numie. - Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Niech wiatry Hyuo Cię prowadzą.
Po tych słowach skinęła mu głową, uśmiechnęła się i odeszła w stronę Hanamury. Chciała jak najszybciej wrócić do domu i przekazać Mishimie wieści na temat Ekikena. Spodziewała się, że Brunet na pewno się tym zainteresuje.

[zt]

[Numa]

Numa nadal rozjuszony jak to w życiu bywa, w końcu tematy nie były zbyt lekkie to i młodziana nosiło. Numa raczej unikał kontaktu wzrokowego, było to dla niego coś dość obcego. Dlatego patrzył tylko momentami na Ridę, a nie zaraz to narrator pisze więc on może wiedzieć że Reikę *-*. Wstydził się po prostu. Takie są skutki wychowania w lesie. Rida w sumie dała mu dość poważny wykład Numa jednak nie chciał tego już drążyć. Ani on ani ona nie mieli większego wpływu na politykę. Czy zmienił jednak zdanie ? Wątpliwe. Nadal miał za złe Reiko jego poczynania. Kobieta chciała również zjednoczenia się kontynentu, Numa znał jednak jedną z dziwnych zasad życia. Zawsze trzeba było mieć wroga inaczej ludzie zwyczajnie głupieli.
— Gdyby można było się po prostu zjednoczyć i nagle nie było by konfliktów... To raczej niemożliwe. — Wypowiedział w dość smutnym ale i poważnym tonie. Przysłuchując się dalszej części która była odnośnie tego co kiedyś nastąpi.
— Lepiej by było gdyby nie musieli walczyć, ale to właśnie przez takie jednoczenie jeden klan jest pod drugim. — Tak to rozumiał Numa w końcu, były to dość pokrewne sobie klany z tego co słyszał. W czym tkwił problem, żaden nie chciał być gorszy. A podlizał na dwa był by odebrany jako zdrada. I tak Haretsu przywykli do zwierzchnictwa nad drugim. Tak zawsze było. Zwyczajnie zapomniano o tym co było wcześniej. Ktoś postanowił również że było by im lepiej bez tych drugich i tak tylko czekać na śmierć i zniszczenie. A potem tylko gniew i zawiść, które bez problemu potrafią się nakręcać. Rida postanowiła jednak odejść sprawiło to że Numa również postanowił ruszyć wstać aby jakoś uciec od tego deszczu który nadciągał.
— Rozumiem, żegnaj Rido, miło było by się jeszcze kiedyś spotkać. —
Wówczas Numa sam ruszył w świat przypominając sobie że jest pewna sprawa której nie dokończył.

/nmn\

[Kaito]

Po rozstaniu z Ame rzeczywiście udał się do centralnej części Hanamury, żeby odwiedzić sklepy z niezbędnym dla ninja wyposażeniem. Przejrzał wszelkie nowości, ale ostatecznie nie znalazł niczego dla siebie, a chwilowo nie był również zmuszony do uzupełnienia żadnych braków w ekwipunku. Nie żałował jednak tej wycieczki, bo przynajmniej przeanalizował dostępne na rynku uzbrojenie, dzięki czemu na pewno był lepiej przygotowany na spotkanie z ewentualnymi przeciwnikami. Po rundce po sklepach zdecydował się przekąsić dango i trochę odpocząć, bo po treningu z bratem jego ciało nadal nie zdążyło się jeszcze w pełni zregenerować. Czuł się już jednak coraz lepiej, dlatego zdecydował, że za jakiś czas powróci do ćwiczeń. Wszak mieli z Ame ambitne plany dołączenia do wojennej batalii, a on wolał być przygotowany, jeśli nie na wszystkie, to chociaż na zdecydowaną większość możliwych do wyobrażenia przeciwności losu.
Drzemka pozwoliła mu odzyskać zubożone jeszcze niedawno pokłady energii, więc kiedy tylko otworzył oczy, postanowił wyruszyć w jakiejś odosobnione miejsce, żeby nauczyć się nowej techniki. Ukryte wybrzeże z drzewem wiśni trochę mu się już przejadło, stąd w jego głowie pojawił się pomysł, aby udać się pobliski klif. Po niedługim przemarszu dotarł na miejsce, ale zanim podjął się treningu, musiał chociaż chwilę popodziwiać piękne otoczenie – dawno tu przecież nie był, a z tego miejsca rozpościerał się naprawdę wspaniały widok.
Trening

  Ukryty tekst

Po nauce nowej techniki musiał odsapnąć. Położył się więc na krańcu klifa, wypił całą butelkę wody, którą wcześniej zakupił w wiosce i po prostu patrzył na delikatnie falujące morze… Taki widok zawsze go uspokajał, a to z kolei prowadziło do szybszej regeneracji. Same plusy, szczególnie zważając na to, że dzisiejszego dnia chłopak liczył jeszcze na chociaż jedną sesję treningową. Nie chciał się jednak też przeforsować, bo wtedy podczas ich zaplanowanej podróży z Ame byłby wyłącznie nieużytkiem. W nagrodę za owocną naukę zrobił więc sobie drzemkę na łonie natury.

[Kaito]

Śniło mu się, że zginął na wojnie. Koszmar, prawda? Ale nie aż tak wielki jak można było sobie wyobrazić. Większa część snu skupiła się bowiem na tym jak czarnowłosy Kantańczyk odrodził się w nowym życiu jako kot. Sierść miał tak samo czarną jak i swoją czuprynę, ale do tego miał biały krawat i skarpetki. Trafił do domu kochającej rodziny, dostawał dużo pysznego jedzenia i bawił się kłębkiem włóczki. Może i nie było to niemiłe, ale na pewno dość dziwne, dlatego Kaito cieszył się, kiedy w końcu otworzył oczy i zobaczył, że jednak nadal pozostaje w swej ludzkiej postaci. Od razu stwierdził też, że nie będzie opowiadał o tym doświadczeniu Ame. Jego starszy brat pewnie znów zrzucałby winę na alkohol, którego czarnowłosy nawet nie pił… i w ogóle szkoda było czasu na jałowe dyskusje z tym typem. Tak samo szkoda było czasu na tego rodzaju przemyślenia, skoro dzień był jeszcze młody. Chłopak postanowił więc powrócić do treningu.
Trening

  Ukryty tekst

Chakry może zbyt wiele już nie miał, ale zmęczony nie był i zamierzał się dzisiaj jeszcze czegoś nauczyć. Można by rzec, że szedł jak burza… ale nawet jeśli nie potrzebował odpoczynku, tak musiał przyznać, że przez ten czas zdążył już zgłodnieć. Dlatego też postanowił, że powróci do ćwiczeń, ale dopiero po tym jak pójdzie coś przekąsić. Czy wróci tutaj, czy znajdzie jakieś miejsce leżące bliżej centralnej części wioski? Tego jeszcze nie wiedział. Na razie przed jego oczami pojawił się obraz smażonych krewetek, który sprawił, że nogi same zaprowadziły go w kierunku Hanamury.

zt.

[Mishima]

Po spokojnym zakończeniu treningu Reiki, nadszedł czas na jego własny. Gdy niebieskowłosa zdecydowała się zanieść list i wykonać wcześniej ugadany plan, mężczyzna pozostał sam ze sobą. Zostawił jej jednocześnie list, w którym wyjaśniał swoją chwilową nieobecność w razie gdyby wróciła przed nim do domu. Reice udało się opanować naprawdę świetną i niezwykle trudną technikę, a to tylko bardziej zmotywowało mężczyznę do ruszenia przysłowiowych czterech liter. Już przez samą rozmowę o antykreatorze oraz wojnie domowej Dōhito, Mishima wiedział iż nadszedł czas by wejść na wyższy poziom. Dzięki przyjęciu w szeregi wysp, miał teraz możliwość skupienia się na sobie. Zabawne, kto by się spodziewał jeszcze kilka lat temu, że tak jego życie się potoczy. Zmarnowany mężczyzna, który pogardził umiejętnościami, teraz wraca na ścieżkę treningów. Życie bywa nieprzewidziane.
Po wybyciu z domku, brunet dotarł na samotne klify. Jeszcze jakiś czas temu, byłoby to zapewne jego ulubione miejsce codziennych przesiadek, lecz teraz ewidentnie pasowało do jego treningu. Zważywszy na różnorodność terenu oraz zabudowania skałami, nie musiał się martwić, że ewentualne wybuchy zniszczą okolice. Ale to jednak nie nad wybuchami, planował aktualnie skupić się brunet. Kontrola chakry oraz znajomość wyjątkowych technik szczepu, były na wysokim poziomie. Musiał jednak nadrobić zaległości fizyczne, które przez ostatni okres zostały bardzo zaniedbane. Wstydem było się przyznać, ale pod względem fizycznym Reika przewyższała go znacznie. Cóż to za facet, który na to pozwoli? Akurat duma to cecha, która Mishimie towarzyszyła w życiu bardzo często. To jednak przekładało się na ciężką pracę, a ona każdy wie jakie daje efekty.

  Ukryty tekst

[Mishima]

Nie było nic zaskakującego w tym, że ruchy bruneta z każdym momentem stawały się jeszcze szybsze, a precyzja z jaką je wykonywał wskazywała na rozwój. Długi czas planował podobny treniny, a jak już wcześniej mógł wspomnieć, niczym pewnego, swego rodzaju mantre, dobrze ułożony trening jest kluczem. Trzeba wiedzieć jak nie przeforsować organizmu i mądrze podejść do aktualnych możliwości ciała. Mishima uwielbiał układać wszystko w logiczną całość, więc mimo iż nie odbywał częstych treningów, to jednak każdy poszczególny był dużym skokiem w przód, a właśnie na tym to polegało. Gdyby się zażynał, jak na ironie organizm mógłby dłużej się rozwijać. Trzeba mądrze gospodarować tym co się ma.
Po treningu zaś, miał jeszcze jeden cel, który mógł wykonać w tym miejscu z dala od ciekawskich oczu. Sytuacja na świecie robiła się coraz gorsza, ale nie to było powodem jego ruchów i planów. Skoro mieli żyć na wyspach, będą musieli być gotowi na wszystko, również na wykonywanie misji i powierzonych zadań. W tym celu, wypadałoby być swoją najlepszą wersją, a takowa jest przygotowana na każdą ewentualność. Mężczyzna usiadł zatem po turecku i wyciągnął zwój ze swojej torby.

  Ukryty tekst

Po wszystkim, czując, że stracił sporą część chakry, zwyczajnie w świecie schował zwój i przymknął oczy oparty o jeden z dużych skał, chowając się w lekkim cieniu. Uśmiechnięty łapał świeżość do czasu, aż postanowił wrócić do domu.

z/t[/i]

[Maname]

- Rok 388 - Zima -

---

Wróciłam do domu, ale przyznam wam, że znowu nie mogłam się przyzwyczaić do tego całego miasta. Było tutaj zbyt no, miastowo. Wciąż mnie nie wezwali, to chyba niemożliwe, żeby o mnie zapomnieli i pominęli mnie przy awansach... Ale nie ma się co smucić, przez to wszystko zdecydowałam, że przejdę się gdzieś za Hanamurą, no i wiecie co? Zauważyłam coś ciekawego. Wcześniej zupełnie nie zwróciłam na to uwagi, ale w mieście trzęsie. No poważnie mówię, trzęsie tam, trochę jak na statku, ale tak inaczej. Gorzej, że nawet jak na statku się nie czujesz. Ugh, no bo to jest tak, jesteś w mieście i jeździ dużo wozów, a jak jeździ dużo wozów to coś wożą, a jak wożą to ktoś stuka, w kowadło pewnie, no i przez te stukanie wszystko się trzęsie. A jak teraz jestem na tym klifie to nic się nie trzęsie, w pewien sposób już do tego przywykłam, że nie buja jak na statku, aleeeee dalej mi tego brakuje. Może nie brakuje mi tego, że niektórzy puszczają pawia, ale to przyjemne uczucie gdy kołysze, czasem chciałabym być na tych statkach cały czas... Pływający dom... To jest to.

Wracając do tego co robiłam na tym klifie - szukałam spokoju, ale już wiedziałam, że bardzo szybko mi to wyjdzie bokiem, bo usiedzieć nie mogłam tam za długo. Najgorsze było to, że wiało mocno i miałam wrażenie, że zwieje mnie z tego klifu, ale przynajmniej wtedy nauczyłabym się latać do kolejnego spotkania z tym kotełkiem... Ale byłam tutaj i nie mogłam już wytrzymać, dlaczego zaczęłam... Zaczęłam kombinować, zamieniłam swoją rekę w wodę, wiało mocno to i wystawiłam ją do przodu przed klif w tej wodnej formie, no i patrzyłam, patrzyłam długo na te wszystkie odlatujące kropelki... I wiecie co? Męczyłam się, musiałam zrobić to tak by ten cholerny wiatr mi ręki nie rozwiewał... Robiłam to też nie bez powodu. Wszystko przez to, że byłam tak zmęczona po tym starciu z piratami, musiałam kontrolować wodę lepiej, siebie lepiej, dokładnie tak. No i wystawiłam tą wodną rękę, trzymałam ją tak długo, nie wiem jak bardzo długo, ale pewna jestem, że długo, skupiałam się najmocniej jak potrafiłam nad utrzymaniem tej wodnej formy no... W stałej formie, tak jakby, by była na miejscu no! No i utrzymywałam, nawet nie spodziewałam się, że wiatr może mi tak dużo wody zabrać... Ale nie ważne, trochę mnie to zmęczyło, ale byłam pewna, że po takim treningu kontroli wody i koncentracji będę mogła przenosić góry i statki - znaczy się utrzymać chakrę lepiej w ryzach, wykorzystać ją lepiej i doskonalej niż przedtem. Ja to byłam kurcze naprawdę mądra, bo kto inny wpadłby na takim pomysł by ćwiczyć kontrolę chakry na sobie? He? Inni to pewnie trzymają jakieś głupie liście, a ja? No ja robię to inaczej. No i co najważniejsze, szło mi lepiej z każdą godziną. Po kilku mi się znudziło i wróciłam do domu, aleeee wszystko to trwało kilka dni. Niektórzy by powiedzieli, że spędziłam nad tym cały tydzień pracowniczy, ale wiecie, że naprawdę było warto? Mniej mnie to potem męczyło!

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[BeeBee-Hachi]

Nad Hanamurą zbierały się tego poranka ciemne, gęste chmury, zwiastujace rychłe opady deszczu. Wyglądało to, jakby sam Susanoo miał zamiar zaraz zstąpić pośród lud Cesarstwa i wesprzeć lub zniszczyć go za pomocą kolosalnego tsunami. Na szczęście mieszkańcy- w tym Maname - byli przyzwyczajeni do takiej pogody. Przyzwyczajony był również strażnik, który załomotał do drzwi jej domu, gdy ta niedawno wstała, przygotowując się na nowy dzień. Kiedy tylko mu otwartą, strażnik skłonił się, prezentując list z pieczęcią rodu Hozuki.

- Maname-san, zgadza się? Jesteście wzywani dzisiaj po południu do pałacu, do wschodniego skrzydła - Shirei-kan chce z wami porozmawiać. - powiedział szybko, streszczajac tak naprawdę treść listu.

[Maname]

- Rok 388 - Zima -

---

Kręciłam się w dalszym ciągu w okolicy klifu, ten wiater działał na mnie dosyć dobrze i dzięki niemu czułam się znacznie lepiej, znacznie pewniej, kto by się spodziewał, że zwykły wiatr doda mi tyle sił? No ja się spodziewałam, bo inaczej by mnie tutaj nie było, ale nie tylko mnie tutaj przywiało, bo ostatnimi czasy przypałętał się ktoś jeszcze. Szłam właśnie na moje nowe miejsce przy klifie, ale tutaj zostałam zupełnie zaskoczona przez łomot do moich drzwi. Czyżby tatko wrócił wcześniej? Tak myślałam, ale szybko się przeliczyłam, bo gdy tylko znalazłam się przy drzwiach to zobaczyłam kogoś innego, jakiegoś strażnika co to go pierwszy raz na oczy widziałam. Miał niby wiadomość z jakąś pieczątką co to jej za bardzo też nie znałam, ale w Cesarstwie nie raz widziałam. Pewnie jakiś symbol należący do ważniaka jakiegoś. – Nooooooo zgadza się, nikogo innego tutaj nie ma, chyba, że chodziło o mojego Tatka Sameoshiego, to jego nie ma, jest na morzu. — Ale wiecie co? Zaskoczył mnie bo to była wiadomość do mnie. Byłam zupełnie zaskoczona i zbita z tropu. Że niby Shirei-kan chce ze mną rozmawiać? Ale że Satoshi-sama, czy może ktoś inny? No pewności nie miałam kto tam mnie wzywa, ale to się zobaczy jak będę na miejscu? Kurcze, do samego pałacu wzywali, aż mnie ciary przeszły, jeszcze tam nie byłam. – yyy no pójdę tam do tego shire-rei-kana — Oczywiście odebrałam list i przyglądałam się mu moment, chciałam zrobić dobre wrażenie, jakbym z podziwem się wczytywała w te dyrdymały. Cóż - chyba nici z wyjścia na klif, trzeba się przyszykować na wizytę w pałacu... Ale jak powinnam się na taką wizytę uszykować? No chyba jakoś odświętnie, prawda? Nie codziennie zapraszają mnie na takie salony, ale cholera odświętnie znaczy jak? Kurcze, coś wymyślę!
- Pałac Cesarski -

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Ōkami]

Ookami już od portu biegł jak opętany. I to w sumie z kilku powodów, po pierwsze nie chciał, by ktokolwiek go zobaczyć z ludzi na których szacunku mu zależało, a po drugie... noszenie nad głową spętanej sieciami piszczącej foki nie należało ani do zadań łatwych ani tym bardziej przyjemnych, ale jednak ktoś musiał się go podjąć. Alternatywa była dość słaba, bo zabicie kijem, drewnianą pałą, biednego zwierzaka nie wchodziło w grę.

Trzeba sobie więc wyobrazić tę sytuację. Ookami przemoczony jak szczur do ostatniej suchej nitki, ociekający lodowatą wodą morską z dzielnicy portowej w Hanamurze. Trzyma tą fokę biedną, piękną i białą, w sieci czarnej i starej nad głową jak jakiś jaskiniowy ludek dzierżący swoją zdobycz. I biegnie z nią, by dobiec i by wyschnąć. Mija dzielnicę portową, mija oba dystrykty, wybiega z Hanamury, mówiąc, że zaraz wraca. CAŁY CZAS TRZYMA TĘ FOKĘ! Biegnie do klifu, dobiega do jego połowy, znajduje małą ścieżkę i leci w dół, aż do wody, daleko od portu, a jednocześnie bardzo blisko miejsca, gdzie sam niejednokrotnie łowił i wie, że jest to miejsce do połowu doskonałe.

I CISKA TĄ FOKĄ DO WODY, PO ODPLĄTANIU JEJ Z SIECI NA BRZEGU.
-Kocham cię malutka klucho! Rośnij duża, zdrowa i tłusta! - Krzyknął jej na pożegnanie po czym zaczął spacerkiem, już mocno obeschnięty, wracać do Hanamury.

Z/T

[Ōkami]

Wilk pojawił się w okolicy klifu po raz kolejny. Nie było go tutaj już z miesiąc? Może coś koło tego. Na pewno na tyle długo, że skończyła się jesień, a zaczęła zima. Udało mu się spotkać jeszcze raz z ekipą z Wydry i otrzymać od nich skrzynię ze świeżymi rybami. Zaczął więc od trafienia na klif i nakarmienia swojej foczej przyjaciółki - tak jak jej życzył, mała foczka kradnąca ryby rosła zdrowa tłusta i piękna. Nie bez pardonu udział w tym miały wizyty Wilka i jego dokarmianie jej. Focza towarzyszka od stroniącej od jego obecności, jako winowajcy swojego przesiedlenia, w ciągu miesięcy przeszła do zadowolonej z jego obecności. Toteż doszedł pod klif, do zbiornika wodnego stanowiącego ujście do morza, rozłożył płaszcz na ziemi i usiadł na nim, wyczekująco patrząc się w dal. Po kilkunastu minutach pojawiła się biała plaga, dużo już potężniejsza w rozmiarach i przyczłapała blisko Wilka, podchodząc mu pod rękę.
- Przyniosłem dodatkowy obiad. Stęskniłaś się? - Spytał, wpatrując się w bezmyślne, zwierzęce oczy. Podważył karambitem wieko, odkrywając świeże ryby otrzymane od Wydry. Wyciągnął kilka sztuk, podając zwierzęciu. - A zresztą, zjedz ile chcesz. - Rzucił, zostawiając skrzynię bezpańsko i ruszył kawałek w stronę klifu, postanawiając potrenować.

Chyba przyszła zaś pora na techniki wyższej klasy. Wilk czuł się gotowy podjąć wyzwania, na dowód gotowości mając znajomość paru technik wysokiej rangi, w tym jednej którą opracował sam. Pamiętał jeszcze dość świeżo nauki swojego mistrza, wielokrotnie je powtarzając i przygotowując się do dnia, w którym będzie gotów. Pierwsza technika z repertuaru składała się z dziewięciu pieczęci i klaśnięcia. Nie, nie, dziewięć pieczęci to za dużo... Ale na początek? Stanął blisko wody, której tutaj było wszak pod dostatkiem, i zaczął składać pieczęci, tak jak je pamiętał. Wymagało to kilku godzin prób podczas których Foka zjadła już całe przyniesione ryby, czekając, aż w końcu zatrybi. Coś ruszyło się w jego środeczku i tym razem nie było to zmęczenie czy znużenie, a świadomość, że to dobra kombinacja pieczęci, taka, jakiej dokładnie potrzebował. Zostało mu teraz przejść do praktyki, czyli formowania wodnego więzienia w ksztakcie kuli. Więzienia, które przy okazji stanowić podobnież może tarczę dla użytkownika suitonu, co jest w sumie ciekawe biorąc pod uwage, że poprzednia technika którą można się bronić, wirowe tornado jest raczej słabe. Ale i tu znów, do uformowania więzienia, potrzebował wielu prób, wielu podejść by się upewnić, że wszystko idzie tak, jak to miało wyglądać. Potem zostało w kolejnych próbach opracowanie formuły w której wypluwa wodę, zamieniając ją w więżącą kulę, a nie robi ją z tafli istniejącej wody, co też się koniec końców udało wraz z nadejściem zachodu słońca. I choć nieco głupio było tworzyć wodne więzienie na pusto, to jednak foka zdawała się zachwycona, gdyż najedzona rybami wpakowała się do skrzyni i przysnęła. Wilk podjął swój płaszcz z ziemi i nakrył zwierzaka, samemu skupiając się na doszlifowaniu wykonania techniki celem redukcji potrzebnych pieczęci i możłiwych do uzyskania efektów. Szło topornie, bo nie była to technika z kategorii "a znam już jej słabszą wersję/jej bardziej prosta wersję to umiem". Tutaj była konieczna odpowiednia forma kontroli czakry celem utworzenia czegoś zupełnie nowego. Nigdy prób za wiele, każde kolejne użycie techniki, każda kolejna próba i każda poświęcona czakra przybliża cię coraz bardziej do sukcesu. A tym sukcesem będzie bezbłędne wykorzystanie techniki w warunkach bojowych.

Nauka techniki B: Suiton: Suiro no Jutsu

Nazwa

Suiton: Suirō no Jutsu

Ranga

B

Pieczęci Wąż → Baran → Koń → Królik → Baran → Koń → Królik → Wąż → Wół → Klaśnięcie

Zasięg

Bezpośredni (wyciągnięcie ręki)

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Zasoby

Wymaga średnich zasobów wody

opis Technika Wodnego Więzienia jest potężną techniką, która może być stosowana zarówno w ofensywie, jak i w defensywie, chroniąc samego użytkownika. Technika polega na złożeniu 9 pieczęci, które kończymy klaśnięciem w dłonie. Następnie wyciągamy rękę w kierunku swojego oponenta, formując wokół niego kulę z wody. Kula ta ma dwie możliwości tworzenia. Jeśli ofiara stoi na zbiorniku wodnym, więzienie zaczyna powstawać od lustra wody, natomiast jeśli nie mamy odpowiedniego źródła, wypluwamy wodę w kierunku przeciwnika, która szybko przybiera kształt kuli i zamyka go w środku. Tak złapana ofiara po kilku sekundach dryfuje wewnątrz skondensowanej, dużej kuli wody, w której ciśnienie i brak powietrza uniemożliwiają nie tylko jakikolwiek ruch, lecz także oddychanie. Przeciwnik złapany w taką pułapkę jest praktycznie bezbronny, niemożliwy jest bowiem ruch rękoma, a więc i składanie pieczęci. Jutsu tworzy się dookoła oponenta jednak aż do kilku sekund, dlatego jest szansa uniknięcia ataku na etapie jego tworzenia. Wadą jutsu jest konieczność utrzymania sfery przez samego użytkownika lub jego klona - dłoń wykonującego musi mieć cały czas kontakt z wodnym więzieniem. Przerwanie go skutkuje przerwaniem jutsu. Istnieje również możliwość wytworzenia sfery wody dookoła samego siebie o nieco innych parametrach. W tej wersji jutsu, użytkownik ma swobodę ruchu w wodnym więzieniu, jednocześnie blokując ataki fizyczne nadchodzące z zewnątrz. Przez taką obronę przebiją się jedynie ciosy o sile 120 lub większej.

[Ōkami]

Poczęło zmierzchać, to też Wilk wiedział, że stoi przed wyborem. Wybór stosunkowo prosty, albo będzie musiał tutaj nocować w zbudowanym przez siebie noclegu albo wróci do miasta. Pierwszy wybór miał zaletę możliwego treningu do nocy, to też Wilk zwyczajnie rozbił obozowisko i przygotował palenisko, rozpalając ogień od którego dookoła roztopił się śnieg. Wziął się za dalszy trening, już nieco umiejętności miał i wiedział co musi zrobić dalej, gdyż technika którą obrał jako następną do nauki była rozwinięciem techniki mizurappy którą przecież znał i przychodziła mu już z typową dla kogoś o jego cesze jednopieczęciową łatwością. Zostało więc opanować silniejszą formę techniki, co rozpoczął od powtórzenia sobie podstaw mizurappy, przypominając sobie jej zasadę działania, o tym, że musi zebrać wodę w płucach. Na początku kiedy uczył się mizurappy to się prawie dławił, a teraz szło mu już lepiej. Najpierw kilkukrotne użycie mizurappy i odpoczynek, by potem przejść do większej ilości pieczęci i większej ilości czakry i, uwaga, większej ilości prób. Wilk wiedział, że w praktyce Suidan to mizurappa ale z większym OOMPH! Na początku te OOMPH! było raczej nie imponujące i wymagało wielu, wielu ciężkich i długich prób tracąc pół nocy, ale w końcu zaczęło wychodzić jako tako, w sposób by Wilka zadowolić. Ostatni odpoczynek, zjedzenie czegoś ciepłego i ostatnia część treningu. Po połowie dnia wreszcie poprawne, efektowne i solidne użycie. Dalej to już tylko medytacja nad własną czakrą przy ognisku, by zmniejszyć ilość koniecznych pieczęci do liczby jeden, co stanowiło zawsze gigantyczną przewagę Wilka nad innymi, dając mu solidny efekt zaskoczenia toteż nie mógł tego zaniedbać. Nie było łatwo, bo każda technika była własnym wyzwaniem, mniejszym lub większym, ale każde wyzwanie da sie pokonać upartością. W przypadku nauki technik upartość czyli ustawiczne, wielokrotne powtarzanie prób osiągnięcia pożądanego efektu, dziesiątki razy jak to czynił Wilk, aż do perfekcji. Ważne, że działa. Po wszystkim dokończył jedzenie, przygotował legowisko w szałasie blisko ognia i poszedł spać w swojej kryjówce, obłożonej taką ilością liści, że nie czuł prawie wcale zimna.

Nauka techniki B: Suiton: Suidan no Jutsu

Nazwa

Suiton: Suidan no Jutsu

Ranga

B

Pieczęci

Tygrys → Wół → Tygrys → Szczur

Zasięg

40m

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4%

Dodatkowe

Wymaga znajomości Suiton: Mizurappa

Zasoby

Tworzy średnie zasoby wody

opis Technika jest swego rodzaju wzmocnieniem Suiton: Mizurappa. Poprzez przesłanie chakry Suitonu do płuc, użytkownik wytwarza ogromną ilość wody, która następnie zostaje wystrzelona pod wielkim ciśnieniem w wybranym kierunku. Zasada działania nie różni się od pierwowzoru, ale może poszczycić się znacznie większą skalą. Wystrzelony strumień jest bardziej pokaźnych rozmiarów, ma większy zasięg i siłę uderzenia - jutsu tym można więc trafić nawet grupę kilku stojących obok siebie osób. Trafiony cel nie tylko otrzyma duże obrażenia obuchowe w związku z uderzeniem strumienia, ale także zostanie odrzucony na kilka metrów. Bardzo solidna technika, która dodatkowo tworzy całkiem okazałe zasoby wody możliwe do wykorzystania przez inne jutsu z dziedziny Suiton.

[Ōkami]

Rano obudził się cokolwiek przymarźnięty, ogień musiał wygasnąć wczesnym rankiem, a Wilk obudził się wszak chwilę po tym. Nie udało mu się zbytnio wyziębić organizmu, toteż nie miał powodu zaczynać dnia od treningu, a jednak mimo tego postanowił to zrobić. Zanim jeszcze wziął się za śniadanie to wziął się za trenowanie. Powtarzał sobie w głowię naukę wszystkich technik jakich do tej pory się nauczył. Musiał przypomnieć sobie wszystko, od największych podstaw, od najgłupszej mgły. Każda myśl była niczym zmarszczka na niezmąconym wodnym lustrze. Lustrem był Wilk, który z każdym dniem swojego życia coraz bardziej rozumiał, że opacznie odebrał nauki mistrza. Żeby być potęznym nie może być spokojną taflą, tylko sztormem. Spokojny musi być jedynie jego umysł, żeby nie popełnić żadnych błędów, ale on sam i jego czakra powinny uosabiać sztorm. Dziki i nieokiełznany, pełen potęgi. Dużo czakry, dużo możliwości, dużo prób. Już od rana wielokrotnie próbował raz za razem różnych rózności, postanawiając, że pora wziąć się za technikę wodnej ściany wytwarzanej ze strumienia. Miał już sporą wprawę w technikach plucia i nie powodowały u niego odruchów wymiotnych jak jeszcze do niedawna. Czuł, że umacniają się jego umiejętności, toteż przeszedł od teorii i prób do praktyki, próbując najpierw, jak zawsze, opanować sekwencję pieczęci. Coś tam pamiętał, a reszte musiał wyczuć i zmemoryzować, ucząc się niczym pamięcią mięśniową właśnie odpowiedniej kombinacji, żeby w momencie gdy będzie potrzebował danej techniki ręce same rwały się do odpowiedniej kombinacji. Innymi słowy wiedział, że może polegać tylko na sobie i musiał się upewnić, że jest swoją największą bronią. Pierwsze wyplucie strumienia, potem drugie trzecie i kolejne, to było przygotowanie. Zawsze tak robił, powtarzał sobie różne elementy sekwencji, bo taką była każda technika, po kolei. Nie złożysz wszak pancerza, jak sparowanie skarpetek cię przerasta, prawda? Potem odpowiednie ukierunkowanie wypluwanego strumienia, stworzenie zapory, to wszystko pochłaniało kolejne próby, czas i siły, a jednak wiedział, że skoro ma być własną najpotężniejszą bronią i obrońcą świata, to nie może ani razu pójść na łatwiznę. Boli znaczy, że działa. Dlatego powtarzał wszystkie elementy sekwencji, aż do znużenia i osłabnięcia. Ostatnie próby wychodziły już całkiem dobrze, a po odpocznięciu udało mu się nawet wziąć za redukcję ilości pieczęci. I znów z pięciu do dwóch, tak, by być szybszym niż wszyscy inni. By mieć chociaż taką przewagę. Wstał wczesnym rankiem, a dopiero w połowie dnia uzyskał dobre efekty, takie, które by go jakkolwiek satysfakcjonowały. A fakt, że był wymagający sprawił, że dla wielu innych pewnie wydawałoby się, że w końcu wypracował wieloma próbami perfekcję.

Nauka techniki B: Suiton: Sujinheki

Nazwa

Suiton: Suijinheki

Ranga

B

Pieczęci

Tygrys → Wąż → Szczur → Wąż → Tygrys

Zasięg Max.

10 metrów

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Zasoby

Tworzy średnie zasoby wody

opis Defensywne jutsu, polegające na wypluciu z ust strumienia, który niemalże błyskawicznie przeistacza się w wodną zaporę, blokującą nadchodzące ataki. Ściana zatrzymuje pociski, broń miotaną, uderzenia fizyczne o sile 140 oraz jutsu do rangi B włącznie, z wyłączeniem penetracyjnych i dotonowych. Zapewnia ona też znakomitą ochronę przed technikami Katonu - techniki rangi A nie są w stanie się przebić. Jutsu jest jednorazowe, tzn. zapory nie można podtrzymywać i trwa ona najczęściej tylko przez kilka sekund, tyle ile trwać może jeden wydech, podczas którego wypluwamy technikę. Jutsu może mieć również zastosowanie ofensywne. Wypluwana woda może zostać skierowana wprost pod nogi oponenta, aby wytworzona fala wybiła go w górę. Nie jest to jednak silne uderzenie, a jedynie wypchnięcie przeciwnika w górę przez odbijającą się od ziemi masę wody.

[Ōkami]

Kolejna technika, nad którą spędzi czas aż do wieczora jak i dnia poprzedniego, to technika której zbytnio uczyć się nie chciał. Zwyczajnie nie podchodziła mu. Nie była to ani technika ani do końca ofensywna, ani defensywna, a na pewno zasługująca na miano nieco przesadzonej i podłej. Technika której jedynym celem było utworzenie istnej chmury twardych jak stal senbonów z wody które mają naszpikować cel... była, a raczej wydawała się, niegodna dla Wilka. On chciał walki uczciwej, sprawiedliwości na świecie, w życiu i w boju, a nabijanie kogoś wielką ilością małych igiełek wydawało mu się conajmniej nie na miejscu. Nie zmieniało to faktu, że nauczyć się jednak powinien, nawet technik które nie do końca mu odpowiadają, bo a nuż widelec może kiedyś okażą się mu niezbędne i uratują życie. Stanął na brzegu, jedyne co go oddzielało od wody to wysokie kołki klapek geta, i wziął się za powtarzanie sobie unoszenia wody i utwardzania jej w stal przy użyciu czakry. Znał już przecież conajmniej kilka technik, których głównym zamiarem jest utwardzenie wody w substancję o właściwościach stali, więc musiał po prostu sobie to przypomnieć, jak to się uzyskuje. Powtarzał sobie te techniki, trochę teoretycznie, a trochę praktycznie, robiąc próby zapamiętywania określonych sekwencji w głowie, przypisując je do tego co czuł i co czuła jego czakra. By uzyskać stal musiał zrozumieć co się działo, gdy tą stal już tworzył. Obracał w dłoniach karambit przyzwyczajając się do dotyku prawdziwej i twardej jak skała kantaiskiej stali. Mając ją na kółku, a kółko zawieszone na palcu, zaczął składać pieczęcie. Pamiętał, że było ich bardzo mało i musiał je jedynie teraz otworzyć. Podniesienie, utwierdzenie, atak. Technika wydawała się stosunkowo prosta, wymagała wyczucia wody, podstawowej właściwości dla technik suitonu i wprawienia w ruch. I znów musiał powtarzać sobie kilkukrotnie, składając każdą pieczęć po kolei. Szczur, pies, baran. Szczur, pies, baran. Szczur pies baran. Szczurpiesbaran. Coraz szybciej i co raz szybciej, aż dłonie i mięśnie składały się niczym do modlitwy dłonie wiernych w świątyniach Watatsumi. Woda się unosiła, każda pojedyńcza kropelka dookoła niego, niewielka ilość. Po kolejnej chwili skupienia przeistoczyły się w stalowe senbony, a potem wystrzeliły w pobliskie drzewo. Wszystko działo się zbyt wolno jak dla WIlka, więc musiał wszystko powtórzyć kolejne kilkanaście razy, na sucho, z niewielką ilością czakry, aż był pewien, że w końcu mu się uda. Dopiero wtedy, kiedy wiedział, że na pewno mu się uda osiągnąć piorunujący efekt to to zrobił, przelewając odpowiednią ilość czakry do swojego czakroobiegu, manipulując nią w odpowiedni sposób. Technika zadziałała tak jak powinna, zostawiając go nieco zmęczonym, a mimo to uznał, że przed snem musi jeszcze wziąć się w garść i opracować jak zminimalizować wykorzystanie pieczęci i nieco większy zasięg igieł. Tego wymagały kolejne próby i to kolejnymi próbami udało mu się osiągnąć. Nie było łatwo, bo już wpół śnięty rozpalał ogień i przygotowywał sobie strawę, ale udało się w końcu zrobić technikę w taki sposób jaki chciał, czyli jednopieczęciową i doskonale intuicyjną. Niechaj będzie w odwodzie, kiedyś, kiedy może nie być innego wyjścia niż jej użycie.

Nauka techniki B Suiton: Sensatsu Suisho

Nazwa

Suiton: Sensatsu Suishō

Ranga

B

Pieczęci

Szczur → Pies → Baran

Zasięg Max.

10 metrów

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Zasoby

Wymaga niewielkich zasobów wody

opis Po złożeniu wymaganych pieczęci użytkownik wykonuje lekkie tupnięcie nogą, po którym krople wody znajdujące się w najbliższych zbiornikach wodnych unoszą się w powietrze. Po osiągnięciu 2-3 metrów wysokości niemal natychmiast formują się w ostre, wodne senbony, które użytkownik może posłać w dowolne miejsce dookoła siebie. Dorównują one wytrzymałością i ostrością stalowym, sklepowym odpowiednikom. Pociski unoszą się jedynie przez kilka sekund, a o momencie ich wystrzelenia decyduje wykonawca. Jeśli nie zdecyduje się na atak, igły rozpadają się ponownie na wodę, a wydana chakra przepada. Skierowane pociski celują w jedno konkretne miejsce, nie ma możliwości rozrzucenia ich po dowolnym obszarze, a także formują się dokładnie nad zbiornikiem, z którego wydobyte zostały krople, co nieraz może otworzyć celowi drogę ucieczki. Niemniej jednak, celne trafienie większością z tych pocisków może spokojnie zamienić oponenta w jeżozwierza.

[Ōkami]

Obudził się nieco później, niż zwykle. Ogień jeszcze dogasał. Opłacało się poprzedniego dnia nazbierać jego istną hałdę. Szkoda, że nie zdążył zjeść. Mięso odpieczone, a potem zamrożone przez kantaijską zimę, a potem znów odpiekane nie było smaczne.
Ale pożywiło organizm. Nadszedł czas na kolejną technikę, stosunkowo prostą. Stanowiącą rozwinięcie techniki manipulacji masami wodnymi. Tam jedynie poruszał wodą wprawiając ją w lekki ruch wirowy, żeby było prościej ją kontrolować. A tutaj musiał ruchem wirowym zmienić wodę w wiertło. Było to znamienne dla technik wyższej rangi, wymagały w większości znanych już użytkownikowi najlepszego żywiołu czyli suitonu technik, narzucały przy tym konieczność opanowania znacznie większej precyzji. Prosto było zamienić wodę w wielką bezsensowną masę, ale w penetrujące wiertło? Musiał sobie najpierw powtórzyć technikę którą uważał za jakby pierwowzór Suigadanu, by przypomnieć sobie jak miała działać. Na tym zszedł cały ranek, ta wielu próbach, jedna za drugą, by się rozgrzać z rańca. Potem zjadł śniadanko. I od razu wrócił do dalszej nauki. Próba za próbą, powtórzenie za powtórzeniem, do upadłego. A potem przejście do techniki właściwej. Jak to leciało? Przesłanie czakry do określonego, wybranego punktu na wodzie, gdzie musiał stworzyć swoją czakrą i jej odpowiednią kontrolą małe wodne wiry, nadając wodzie moc, potęgę i ciśnienie. Dopiero gdy już to zrobił musial przejść do tego co już wielokrotnie w ciągu ostatnich dni powtarzał, czyli podnoszenie masy wodnej samą wolą i czakrą, która tą wole manifestowała. Tępe, potężne uderzenie wiertła z siłą młota kowalskiego niby doskonale powinno radzić sobie z łamaniem kończyn, ale okazywało się, że jeszcze lepiej radziło sobie, gdy Wilk stworzył jednocześnie dwa wiertła z dwóch różnych stron drzewa i to drzewo zwyczajnie ściął, zwalając je z hukiem. Ta technika poszła mu nieco lepiej i łatwiej niż ostatnie, wszak nie było jeszcze pory obiadowej gdy po wielu próbach uznał, że osiągnął perfekcję. Ilości piecżeci zmniejszyć i tak nie mógł, bo była tylko jedna, zostało mu więc trochę jeszcze powtórzyć, trochę się jeszcze przyzwyczaić do działania wodnych wierteł i pare razy jeszcze technikę wykorzystać. Od tak, dla pewności, że wejdzie w kanon jego umiejętności z impetem i w nim pozostanie.

Nauka techniki B Suiton: Suigadan

Nazwa

Suiton: Suigadan

Ranga

B

Pieczęci

Tygrys

Zasięg Max.

5 metrów; wytworzenie 20 metrów od użytkownika

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (za 2 wiertła)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Zasoby

Wymaga średnich zasobów wody

opis Użytkownik techniki po złożeniu pieczęci przesyła chakrę do wybranego miejsca na lustrze pobliskiego zbiornika, gdzie zaczynają powstawać wodne wiry. Po chwili z wirów tych wydostają się strumienie wody pod dużym ciśnieniem, które wykonują ruch podobny do wiertła. Gdy przeciwnik zostanie trafiony wodnym świdrem otrzymuje silne punktowe obrażenia, zdolne nawet złamać nieosłoniętą kończynę. Jutsu po wytworzeniu jest szybkie i skuteczne, a dowolność miejsca wytworzenia może stanowić element zaskoczenia podczas wykonywania techniki. Niemniej jednak, tworzeniu się świdra towarzyszą wszystkie efekty wizualne i dźwiękowe wynikające z początkowego zawirowania wody, co nie ujdzie uwadze żadnego doświadczonego wojownika.