Przewrócił oczyma widząc tą ckliwą scenką pomiędzy kochankami, której świadkiem musiał być "przy okazji". Nie lubił takich momentów, momentów wzruszenia, chociaż doskonale je rozumiał i nie dziwił się takiemu zachowaniu. Po prostu to nie było jego, to coś co było tak dalekie od jego własnego światopoglądu. Uczucia przybierały jednak różne formy, w tym przypadku bardzo subtelne, lecz przesiąknięte do końca czułością. To jak Asaka wodziła ręką po jego policzku. Mruknął cicho na jej podziękowania, dodając do tego malutki uśmieszek, ledwo drgnięcie kącika ust. Cieszył się, że stan Shikaruia się polepsza. Kimkolwiek by nie był, czego by nie zrobił, to jego życie było cenne. Każde życie było cenne. Osłonił swoją małżonkę, nie raz jego dar skryty w tych czerwonych ślepiach pomógł im wybrnąć z bardzo złej sytuacji. Przez chwilę w jego głowie zabłysła myśl.
Jak długo już znasz tego szczyla? - zapytał sam siebie stwierdzając, że wtedy jeszcze temu młodziakowi glut spod nosa wystawał. Mijał czwarty, może piąty rok? Czas leciał straszliwie szybko i nieubłaganie. Obydwoje się zmienili od tego czasu, wszystko się zmieniło. Nikt z nich nie mógł nawet sobie wyobrażać tego, że znajdą się w tym miejscu i czasie, z tymi ludźmi, w takim stanie.
Nie przerywał leczenia, gdy transportowali rannych, musiał opuścić posterunek, lecz zostawiał go w bardzo dobrym stanie. Ichir i reszta poradzą sobie bez problemu, wiedział w to, wiara nie miała tutaj nic do rzeczy. Jeżeli miał wskazać ludzi, którzy podołają temu zadaniu, to właśnie oni stali na straży załatwiając sprawę Biju, pertraktując z samym Hanem. Nie miał za dużego pojęcia kim był Aka, czy to po prostu ktoś, kto nie miał zajęcia i postanowił się przydać, czy może jednak miał jakieś głębsze relacje z Shikaruiem i ogólnie Sandałami. Widział ich raz razem, ale czy to sprawiało, że byli najlepszymi przyjaciółmi na zawsze? Wątpliwe.
Rana wyglądała coraz lepiej, narząd jednak był na tyle uszkodzony, że nawet we dwoje z Asaką nie mogli sobie z tym poradzić. Za mało wiedzy, za mało doświadczenia, za mało wprawy. Poczuł ukłucie, coś na kształt porażki, ten motywujący stres, który mówi "dasz radę, niedługo, to po prostu nie jest Twój czas". Znał swoje ograniczenia, nie umiał tworzyć ogromnych żywiołowych smoków, które przytrzymają biju, nie niszczył filarów podtrzymujących barierę, nie wysyłał ogromnego piaskowego tsunami, nie poruszał się tak wprawnie jak samurajowie. Robił swoje i robił to najlepiej jak potrafił. Maksymalne minimum. Gdy zaś Asaka wspominała o odwdzięczeniu się Staruszek poczuł się jakby ktoś mu strzelił w twarz. Obrazę na majestacie, którego nie miał. Ściągnął brwi spoglądając na nią niczym na dziecko. Westchnął ciężko, pokręcił głową.
-Życie za życie - powiedział cicho, chociaż kto miał wiedzieć, ten wiedział. Nie oczekiwał niczego w zamian za pomoc. Nie był tutaj ani dla niej, ani dla niego. Był tutaj, bo jego własne wątpia mu tak podpowiadały. Był tutaj, bo ktoś potrzebował pomocy. Tak samo jak on potrzebował pomocy kiedyś i tą pomoc otrzymał. Nikt nie musiał go zmuszać do niczego. Nie musiał wydawać mu rozkazu, którego i tak pewnie by nie posłuchał, nie musiał go przekonywać, namawiać. Wykorzystywał tylko swoje zdolności do tego, w czym zostały one zamierzone.
Czy powiewał na wietrze... Tak. Nie był chorągiewką, był całą flagą, flagą pokoju, która działała ponad podziałami. Staruszka nigdy nie interesowały spory, liczyli się dla niego ludzie. Ludzie których znał, których umiejętnościom ufał. Każdy miał swoją mroczną stronę, tej której nie chcesz poznać. W przypadku Shikaruia Kuroi ją poznał i nie chciał jej zaakceptować, po prostu była sprzeczna z jego postawą. Tylko co to zmienia? Czy to nie Misae wspominała, jak Ichirou, ten gładziutki chłopaczek mordował z zimną krwią? A jednak to właśnie z nim poszedł w ogień, w istne piekło i zrobiłby to po raz kolejny. Nagle pojawił się też Hikari, który... w sumie ciężko powiedzieć co tutaj robił, poszedł na spacer zostawiając resztę z biju?
-Nie wiem za co dziękujesz, skoro to nie ma nic wspólnego z Tobą. Za to za chakrę... podziękuję - odrzucił chłodno do Yogańczyka. Nie wiedział czy przypadkiem znowu nie stwierdzi, że jednak musi iść, spakuje się i pójdzie sobie w swoją stronę. Miał jeszcze na tyle energii, by wystarczyła na dokończenie procesu i jeszcze trochę później. Skoro ten przyszedł sobie tutaj tak na spokojnie, bez oznak uprzedniego biegu czy zmęczenia, to sytuacja powinna być pod kontrolą.
-W pełni sprawny to nie jest... ale przynajmniej nam tutaj dycha - dodał, gdy stan Shikaruia się już poprawił
-Z tym będzie musiał się do kogoś zwrócić. Najlepiej, gdyby to był Mujin, jego zdolności są niesamowite. Mogę też spytać moich... - przerwał na chwilę, nie chcąc wypaplać za dużo
- Przyjaciół. Znają się na tej sztuce o wiele lepiej ode mnie - miał na myśli oczywiście swoje kochane miśki, dla których iryojutsu było jak chleb powszedni, coś co przychodziło im z taką łatwością. Można powiedzieć, że to był w dużej mierze koniec ich problemów. Koniec troski o to, czy zobaczą kolejny poranek. Po raz kolejny udało im się wyrwać z objęć śmierci. Niestety nie wszystkim.
-Keira nie żyje - dodał jeszcze na koniec do młodego chłopaczka, który najwyraźniej się o nią martwił i chyba nie zdawał sobie sprawy, że ta po prostu nie poszła sobie na spacer, tylko jej nieobecność jest spowodowana czymś innym. Spojrzał mu tylko w oczy, jednak jego głos nie przejawiał żadnych objawów troski czy współczucia. Nigdy nie był dobry w przekazywaniu złych wiadomości, lecz trzeba było zmierzyć się z rzeczywistością. Pozostawało pytanie, który bohatyr dostanie ogromne brzemię w postaci ogoniastego.
Ukryty tekst
