Dzielnica portowa

[Seinaru]

Misja D
3/15 Okami zakradł się za swoją ofiarę jak rasowy ninja, więc nie dziwne że gdy odezwał się za plecami rybaka, ten trochę się wzdrygnął. Był chyba bardzo skoncentrowany na łowieniu, bo nie bardzo monitorował swoje najbliższe otoczenie. Niemniej jednak odwrócił się od razu w stronę chłopaka, który na szczęście zaciekawił się jego problemami, bo inaczej to my mielibyśmy problem.
Mężczyzna szybko zmierzył wzrokiem przybysza i równie szybko wrócił do swojego zajęcia. Odpowiedział jednak Okamiemu, wyraźnie przy tym zirytowany.
- Ah, skaranie boskie, niczego dzisiaj nie mogę złowić! Co mi się uda z wody wyciągnąć to mi kradną! Poczekaj chwilę to sam zobaczysz. Tego to jeszcze nigdzie nie opisali. - Podsumował swoje dzisiejsze dokonania i rzeczywiście - wiaderko z rybnym urobkiem stojące obok było kompletnie puste. Ile już tutaj siedział? Gdyby ktoś oceniał po tym co złowił, to pewnie przed chwilą przyszedł i dopiero co usiadł. Prawda jednak była nieco inna.
Żadna ryba na razie nie zdecydowała się na podpłynięcie do niedawno zarzuconej przynęty. Tafla wody falowała spokojnie, ale woda nie była krystalicznie przezroczysta. Ciężko było stwierdzić, czy trzeba będzie czekać chwilę, czy już wszystkie śledzie i makrele zostały spłoszone przez niedawny upust frustracji rybaka.

[Ōkami]

Rasowy ninja to chyba nie jest najlepsze określenie. No, może w świecie gdzie większość ludzi ma jakąś tam kontrolę nad czakrą i w mniejszy lub większy sposób może ją kontrolować to rzeczywiście nazwanie go rasowym ninją miałoby sens. Gdyby jednak Wilka zesłać do krainy gdzie czakry na oczy nie widziano, to chodzący po wodzie chłopak ubrany cały w odświętne szaty wywołałby dużo większe poruszenie. A tak poruszenie tylko takie, że dziadek się wzdrygnął, a potem obciął wzrokiem rasowego ninję jak stara baba w mięsnym półtuszkę.
-Kto? Ptaki? Inne ryby? Dzieci? Uchodźcy z Kami no Hikage? - Mimo, że napływ uchodźców miał miejsce jeszcze przed tym, jak Ookami sam pojawił się w Hanamurze z Hyuo, to i tak zdążył na własnej skórze poczuć kilkukrotnie to, co oni czuli, kiedy ludzie bezinteresownie chcieli go wesprzeć, myśląc, że przybywa stamtąd. Ale potem się wyjaśniło i musiał zacząć pracować na własną michę i własny dach nad głową, co robi po dziś dzień, pomagając każdemu kto tego potrzebuje.

Widział jednak, że coś się zadziać musi, bo koleś siedział tu chociażby chwilę, a nie miał nawet pół ryby, co łowiąc w takim miejscu graniczyło z cudem. Wilk raz widział nawet jak jeden mężczyzna złowił rybę gołymi rękami, a co dopiero wędką i to jeszcze z przynętą! Kucnął więc grzecznie obok mężczyzny, przenosząc ciężar mocniej na pięty i zaczął czekać na jakieś rewelacje.

[Seinaru]

Misja D
5/15 Ah, miało się zadziać i to jak!
- No, no sam zobacz. Patrz! - Powiedział rybak, po czym zaczęli patrzeć oboje. Nic się jednak nie wydarzyło przez kolejne piętnaście minut, ani przez kolejny kwadrans. Spławik nawet nie drgnął, woda nie wzburzyła się walczącym śledziem i chyba zaczęło nawet mocniej wiać od morza. A może to morze wcale nie kryło w sobie niczego niezwykłego? Może to tylko mrzonka o morzu? Możliwości było wiele. Mężczyzna nie wydawał się zniechęcony oczekiwaniem, ciągle skupiony czyhał na swoją zdobycz, gotowy w każdej chwili podjąć walkę. Z rybakami tak jest. Zawsze gotowi i choć sprawiają wrażenie ospałych to wiedz, że zawsze czuwają.
W końcu doczekali się. Coś szarpnęło żyłką i zgięło wędkę w kierunku morza, rozpoczynając prawdziwe zmagania człowieka z naturą. Rybak wstał i co prędzej chwycił wędkę w swoje ręce, zaczął podbierać rybę ku górze i kręcić kołowrotkiem. Udawało mu się. Kilka minut ekscytującej walki szybko dobiegło końca i z wody wyłoniła się wisząca na haczyku piękna makrela.
- Ha, świetnie! - Zakrzyknął uradowany mężczyzna, chcąc szarpnąć po raz ostatni i przenieść rybę nad deski pomostu. Wtem jednak rozległo się kolejne chluśnięcie. Tuż pod rybą wyłonił się najpierw słodki pyszczek, a potem reszta białej foki. Chapnęła rybę za ogon i w oka mgnieniu zerwała ją dla siebie, porywając z powrotem w toń.
- Arrrrrrgh! Pier[mewy]na złodziejka! - Facet już naprawdę tracił zmysły.
- To moje miejsce, rozumiesz? Nie dam ci wygrać! - Zeźlił się już nie na żarty.
- Widziałeś? Widziałeś? Zapłacę ci, jeśli się jej pozbędziesz. Umiesz chodzić po wodzie, co nie? Idź tam i przegoń tą... tą... tą KLUCHĘ! - Wydarł się już na koniec, zapominając chyba o tym, że razem z foką odstraszy wszystkie pozostałe ryby.

[Ōkami]

No i na razie to się nic nie działo, a jak!
-No, no sam patrzę, patrzę! - I tak sobie zaczęli patrzeć. Pięć minut przerodziło się w dziesięć, a to, niestety, w piętnaście. Wilk nie spodziewał się, że jak coś ma się zadziać i ma koniecznie patrzeć, patrzeć to to patrzenie będzie takie wymagające pod kątem cierpliwości. Ale cóż, usiadł sobie na tych swoich geta, zmieniając się w kraciastą kulkę haori z wystającymi nóżkami i rudą czupryną i czekał cierpliwie na niesamowite rewelacje.Po dwudziestu minutach bardzo spokojnie przesunął dłoń na swój nadgarstek, przyciskając palce do niego, by sprawdzić czy jego serce jeszcze bije.
~ Nie, to jeszcze nie śmierć, a to nie jest piekło. Szkoda, to by wiele wyjaśniło. ~ Przeleciało mu przez myśl, a kiedy odrętwiała z nudów dłoń poluzowała docisk i przez chwile przestał czuć puls odczuł ekscytację, że to już, trud skończon można umierać.
Nawet teraz, kiedy to wszystko trwało, Wilk miał okazję wyciągnąć jedną lekcję, niebywale mu potem pewnie przydatną w dalszym życiu, że nie nadaje się ani pół ciutka na wędkarza, bo jeszcze nigdy się tak nie wynudził, jak bóbr bez drzew w zasięgu stu kilometrów.

Kiedy jednak wędkarz zerwał się z krzykiem, bo dopiero to obudziło Wilka, a sama jego walka z rybą nie bardzo, podskoczył przerażony wzywając bogów na pomoc mimo, że był niewierzący.
Bogowie zesłali zamiast błogosławieństwa - przekleństwo w postaci pięknego pyszczka, które od razu skradło Wilcze serce, gdy zrozumiał jedną rzecz: widział tą foczkę przez sekundy, ale jeśli ktokolwiek zrobi jej krzywdę to Wilk bez zawahania zabije wszystkich dookoła, a potem Siebie.
Położył dłonie na ramionach mężczyzny, oddychając głośno.
-Proszę Pana, spokojnie. Wdech, wdech, wdech, wyyyyydech. To niezdrowo się tak denerwować! Dobrze, spróbuje się jej pozbyć, tylko nie mam pojęcia jak. - Kiedy mężczyzna użył tego magicznego dla wilka słowa, ten znów zaniósł się śmiechem. - Haha, klucha. - Było w nim coś dość magicznego by obniżać wilkowi tolerancję na głupotę i doprowadzać do śmiechu.

Postanowił zejść na wodę bez zawahania, z daleka od ciosu wędką wkurzonego rybaka.
-Nie ma Pan może jakiejś ryby, by ją zanęcić? Średnio wiem, jak mogę się jej pozbyć. Przecież nie pójdę za tą... kluchą - znów się zaczął głupio śmiać. - w morskie odmęty by się utopić! Może jakby ją zanęcić daleko stąd albo ogłuszyć i wynieść gdzieś to by Pan miał spokój...
Tak, kombinował jak koń po gruzie, ale wszystkie proste rozwiązania zdawały się zakładać skrzywdzenie kluchy, a Wilk nie chciał o tym nawet myśleć. Pierwszy raz w życiu widział fokę.

I była zaje[mewy]ta!

[Seinaru]

Misja D
7/15 Gdyby rybak wiedział jak się jej pozbyć, to na pewno by się jej pozbył samemu i to już dawno. Doprowadzony do ostateczności frustrat miał o wiele mniej skrupułów, a więc wachlarz możliwości o wiele szerszy. Niestety, rybki do zanęty nie było. Sprytna foczka postarała się o to, aby żadna zdobycz jej nie umknęła i co za tym idzie, żadna nie trafiła do wiaderka z łupem mężczyzny.
- Nie mam, przecież widzisz że mi kradnie. - Odparł mężczyzna, po czym sam zaczął się zastanawiać. Samemu i bez żadnych specjalnych zdolności oprócz wędkowania trudno było cokolwiek zdziałać oprócz skapitulowania. Teraz, gdy miał do pomocy wyszkolonego pomocnika znowu zapłonął promyczek nadziei.
- Wiem co zrobimy! - Eureka. Facet widocznie się rozpromienił, bo w jego głowie pojawił się plan. Iście szatański pomysł, który bezzwłocznie wyłożył.
- Wrócisz tutaj do mnie na brzeg i poczekamy ostatni raz, aż coś złapie przynętę. Jeśli jeszcze raz ta menda wystawi pysk z wody, to walniesz ją tym kijem przez łeb. A potem ją weźmiemy i zaniesiemy do mojego znajomego. On już się nią zajmie... hehe... torba ze skóry foki to ostatni krzyk mody... - Rozmarzył się przez chwilę, ponieważ na takiej sztuce można było zarobić więcej, niż na makrelach i flądrach złowionych przez cały tydzień.
- Oczywiście jeśli mi pomożesz, to podzielę się dodatkową kaską. - Pytanie tylko, czy jego wspólnik będzie miał jakiś lepszy pomysł, czy może sprzeda swoje ideały za kilka dodatkowych ryo? Rybak czekał na decyzję lub inne propozycje stojąc na pomoście, choć zaczął już zakładanie na haczyk kolejnej przynęty, rozpoczynając realizację swojego pomysłu.

[Ōkami]

Gdyby rybak miał jakiekolwiek serce ludzkie, a nie był bezduszną maszyną bez wewnętrznego obserwatora, to pewnie by sobie wziął dupę w troki i poszedł łowić gdzie indziej, zamiast tutaj konkurować z pięknem matki natury. Zwłaszcza, że było widać jak bezzasadna jest ta bitwa, z góry przegrana, bo ryb nie było, a klucha była coraz grubsza. Każdy normalny człowiek który nie ma problemu z racjonalną oceną sytuacji by sobie odpuścił i poszedł łowić gdzie indziej, mając nad kluchą przewagę tego, że przecież nie pójdzie za nim po brzegu, a jak pokazują wspomnienia zdobywania pożywienia przez Wilka to miejsc do połowu w cesarstwie nie brak ani trochę. Ale nie, lepiej się stawiać kantem do wszystkiego i robić sobie na złość.
-To nie wiem czy współczuć Panu uporu czy podziwiać za cierpliwość. Na wyspach jest tyle lepszych miejsc do połowu, bardziej dzikich, oddalonych, a Pan łowi w okolicy portu, gdzie ruch statków oraz ludzi płoszy wszystko co mniej głupie niż otyła stara makrela. Mógłbym Pana zaprowadzić w kilka dobrych miejsc, lepszych od tego. - Skwitował sytuację dostrzegając w sumie jej beznadziejność. Im dłużej miał kontakt z rybakiem tym bardziej dochodziło do niego, że ten osobnik jest po prostu zawzięty dla zasady. Wilk nie przepadał za takimi ludźmi, bo człowiek powinien być jak woda, zmienny i płynny.

Kiedy mężczyzna krzyknął, że ma pomysł, Ookami wrócił na pomost, tak jak mężczyzna sobie zażyczył i wysłuchał tego światłego pomysłu umysłu geniusza. Wysłuchał uważnie, przykładając całą swoją koncentrację do każdego słowa, po czym widać było, że w jego głowie trybiki trą się o Siebie jak opętane, rozważając za i przeciw. Ookami niemalże nie zapłonął żywcem, tak mu parowała czacha, po czym niesłyszalne przez nikogo *DING* obwieściło zakończenie pracy jego mózgu i możliwość wyartykułowania odpowiedzi.
-Mam lepszy pomysł. Pierwotna umowa zakładała, że nie będzie Kluchy by psuła Panu połów. Wolałbym znaleźć sieci i ją w te sieci złapać, zarzucając na nią. Jeśli jednak nie mamy sieci to możemy ją pacnąć w głowę, by ją ogłuszyć, a wtedy ja ją wyniosę daleko stąd, by nie przeszkadzała Panu w połowie, a Pan nie będzie próbował jej zabić ani tym bardziej wynosić jej do przerobienia na skórę, bo inaczej wyląduje Pan w wodzie razem z tą foką. Wie Pan, władam suitonem. Jak chce Pan wykorzystywać kogoś do walki z naturą to niech Pan z nią walczy na gołe klaty. - Uśmiechnął się szczerze na zakończenie wypowiedzi, w ten sposób dając mężczyźnie do zrozumienia, że nie żartuje i nie zawaha się i jego pacnąć w łeb pałką w razie co.

[Seinaru]

Misja D
9/15 Mężczyzna przyglądał się przez chwilę młodzieńcowi, starając się wyczytać coś z jego twarzy. Normalnie w głowie takiego bydlaka pojawia się myśl, że pewnie ten smarkacz chce go wycyckać, sam sprzedać fokę i nie dzielić się utargiem. Ostatecznie jednak rybak nic nie zyskiwał nie wchodząc we współpracę z młodzieńcem, więc tak czy siak musiał przyjąć ofertę na warunkach Okamiego.
- Nie chce dzikich, chce swoje. - Mówił o miejscówce do połowu.
- Nie po to tu przychodzę dzień w dzień od dwudziestu lat, żeby teraz mnie stąd wypędziła ta mała kl... zresztą nieważne... Po prostu nie i koniec. - Odetchnął głęboko, bo pierwszy napad furii po ostatniej kradzieży ryby już trochę minął.
Na pomysł o sieciach skrzywił się. Po co komplikować sobie życie, skoro były prostsze i mniej humanitarne rozwiązania? Szkoda tylko, że facet musiał trafić akurat na takie upierdliwego wspólnika, który przeżył jeszcze za mało, aby nie litować się nad niewinnymi zwierzętami.
- Jeśli chcesz się w to bawić to proszę bardzo. Ale bez doświadczenia z sieciami nie złapiesz jej za pierwszym razem, to nie takie proste. - Skomentował plan Wilka, nie skupiając się w ogóle na części w której to on sam ląduje w wodzie. Przyjął tą ewentualność do wiadomości bez słowa i przeszedł nad nią do porządku dziennego, chociaż pewnie trochę podkopało to jego dumę. Był starszy, a tutaj taki... chłopak groził mu, jednocześnie skupiając się bardziej na dobru foki, niż własnego gatunku.
- Tam są, pod tym starym magazynem. - Wskazał na sporawy magazyn znajdujący się zaledwie kilkadziesiąt metrów od pomostu. Obok niego leżały skrzynie, a na nie zarzucone różne sieci, bez pojęcia zwinięte w kłębek.
- Są stare ale niczyje. Zobacz tylko żebyś nie wziął jakiejś dziurawej i wracaj szybko. Ja zarzucę przynętę. - Każdy miał więc swoje zadanie, jednak czy było to chociaż trochę ekscytujące? W perspektywie mieli przecież kolejną dawkę czekania na udany połów...

[Ōkami]

Nie brał nawet pod uwagę ewentualności w której mężczyzna nie kooperuje bo uznaje, że Ookami chce go oszukać. Ludzie tutejsi chyba na tyle znali już chłopaka, że gdyby ktoś usłyszał jak rybak oskarża go o takie zagrania - wyśmialiby go. Był po pierwsze za uczciwe, po drugiej za mało chciwy, a po trzecie zbyt mało sprytny, żeby wpaść na takie brudne zagranie.
-Z Pana to nie jest zbyt ugodowy człowiek, prawda? Ja tu próbuje szukać rozwiązać, możliwie dla Pana nawet korzystniejszych, a Pan robi mi pod górkę. Są miejsca, gdzie nie zdążyłby Pan wędki zarzucić bo by znów ryby wskakiwały same do wiadra, ale woli Pan tutaj, bo łowi Pan tu od dwudziestu lat. Okej. Siła przyzwyczajenia. Mogę to nawet zrozumieć. Tylko dlatego chcę Panu pomóc, mimo, że nasz problem dałoby się prościej rozwiązać. - Fakt, ten problem miał kilkanaście innych rozwiązań, w tym zaśmianie się, życzenie szczęścia i pójście Sobie na herbatkę. Ale to z kolei stwarzało ryzyko, że albo ten uparciuch zabije kluchę albo zabije sam siebie próbując zabić kluchę. Potencjalnie dwa życia, za które Ookami był odpowiedzialny.

Bo Wilk wyznawał zasadę, że jak już rozpoczął znajomość z kimś, wysłuchał jego problemu i wie, że jest jakieś ryzyko czegoś złego - to jest za tego kogoś odpowiedzialny i musi pomóc, inaczej będzie współwinny wszelkiej możliwej krzywdy. Ciężki w praktyce światopogląd by żyć podług niego, ale jak ktoś się przyzwyczaił to już jakoś czwarty rok leci...
-Chcę się w to bawić. Jeśli mój czas może zaoszczędzić Panu problemu z foką i oddać panu miejsce, a przy okazji pozwoli mi uchronić żywe stworzenie od śmierci na którą nie zasłużyło to jest warto ten czas spożytkować tak, a nie inaczej. Idę. - Rzucił spojrzeniem we wskazanym przez mężczyznę kierunku i udał się tam w miarę sprawnym truchtem szukać sieci w jak najlepszym stanie, by niepotrzebnie sobie nie utrudniać. Korzystał kiedyś trochę z rybackiej sieci, bo Inoshishi przywykł taką łowić kiedy była jego kolej zapewnić pożywienie, ale stanowczo lepiej władał wędką. A i sama sieć była ważna pod względem dziur, bo ogólnie sieci miały dziury, ale na ryby, taka foka łatwo się nie prześlizgnie, chyba, że sieć bardzo porwana...
Jeśli znalazł sieć w akceptowalnym stanie to wraca do rybaka, czekać, aż ten cokolwiek złowi.
-Niech Pan się za bardzo nie śpieszy, potrenuję Sobie. - Obwieścił, po czym stanął kilka metrów za mężczyzną i zaczął rzucać na pomost sieć, próbując zarzucić ją w taki... okalający sposób jak to robił Dzik, by złapać to, co się pod siecią znalazło i oplątać.
Jeśli tylko zobaczy, że mężczyzna coś zaczyna łapać, a pewnie znów to obwieści okrzykiem, to leci z tą siecią gotów ciskać nią na fokę.

[Seinaru]

Misja D
11/15 Niestety, filozofie obu panów nie spotykały się w żadnym punkcie poza jednym. Oboje byli przekonani o tym, że lepiej byłoby, gdyby ta foka zniknęła z miejsca połowu upartego rybaka. Mężczyzna stracił trochę humor. Na początku miał nadzieję na owocną i opłacalną spółkę, ale niestety trafił mu się jeden z tych dobrych, którzy liczyli na swoją nagrodę trochę później. Ostatecznie więc wszystko rozeszło się po kościach. Opracowali wspólny plan, który oboje zaakceptowali, ale Wilk i Rybak chyba nie zostaną po tej akcji przyjaciółmi na całe życie.
Młody shinobi znalazł to czego szukał. Sieć była stara i sztywna, leżała w tym samym miejscu zapewne już bardzo długo, ale wystarczyło trochę ją rozruszać, żeby znowu zaczęła jako tako się układać. Można więc było rozpocząć polowanie na biedną, wredną foczkę. Na słowa młodzieńca rybak westchnął tylko ciężko i pokręcił głową przecząco. Piękne lecz naiwne ideały były mu obce, może jego historia była zupełnie inna i wcale nie przypominała szczęśliwego życia w porcie Hanamury? Nie miał jednak chyba ochoty dzielić się nią, bo resztę czasu w oczekiwaniu na kolejne pojawienie się Kluchy spędził bez podejmowania rozmowy.
Tym razem czekali dłużej, nieco ponad godzinę. Okami zdążył już trochę odświeżyć sobie wiedzę z zakresy rybołówstwa, ale prawdziwy test obejmował zwierzę, którego zazwyczaj w sieci się nie łapie. Czy będzie w stanie podołać siłom natury?

---

Spławik zatańczył na wodzie. Kolejna rybka, która zapewne zwabi złodziejkę. Rybak podniósł się ze swojego stołka i zaczął walkę.
- Jest, jest, JEST. Przygotuj się... - Powiedział do Okamiego, jeśli ten akurat miałby swoją uwagę skupioną na czymś innym. Tym razem na robaczka skusił się niewielki śledzik, który był o wiele mniejszy i łatwiejszy do wyciągnięcia na poierzchnię, toteż zaledwie po kilkudziesięciu sekundach walki wierzgał już ponad taflą wody. I wtedy pojawiła się ONA, cała na biało. Słodki pyszczek wysunął się z wody, mordka już otwierała się żeby chapnąć śledzika za ogon i zerwać go z haczyka. Teraz decydowały ułamki sekund, a szansa była tylko jedna. Czas działać.

[Ōkami]

Widocznie nie dane im było się zgodzić. Wilk łączne osiem lat w dziczy musiał niejednokrotnie polować, ale stawiał bardzo szeroką i grubą linię między polowaniem dla przeżycia - bo gdyby nie zapolował, to nie miałby co jeść, a zabijaniem czy okaleczaniem bo coś jest modne. Nigdy nie nosił na sobie zwierzęcej skóry, tylko naturalne materiały, bo rośliny chyba nie cierpią i nie widział konieczności zmiany tego stanu. Nie ciągnęło go do skór, futer ani innych takich niepotrzebnych ozdobników. Dlatego współpraca zdechła.

A po godzinie coś zaczęło się dziać, pojawiła się rybka, pojawiła się szansa, w odpowiednim momencie gdy Wilk już nieco przypomniał sobie tą szczątkową wiedzę którą posiadał. Przybliżył się skrajowi pomostu, z siecią w rękach. Miał zamiar rzucić od góry sieć i szarpnąć nią, by oplątać zwierzaka. Jeśli nie było możliwości dobrego manewru, to pomoże Sobie skacząc do wody samemu i własnym ciałem i jego ruchem oplątując zwierzaka. Wszystko po to by spętać kluchę najskuteczniej jak to możliwe by móc ją potem bezpiecznie odtransportować w siną dal.
Nawet zawczasu zdjął haori i hakamę, pozostając w keikogi!

[Seinaru]

Misja D
13/15 Walka nie mogła trwać długo. Od pojawienia się foki do jej zniknięcia mogły minąć najwyżej pojedyncze sekundy, może nawet krócej... Gdy tylko pojawiła się jej słodka mordka, rybak od razu krzyknął:
- Dawaj te kluche! - Szarpał swoją wędką, starając się jak najbardziej opóźnić moment zdobycia przez fokę pożywienia i oddalenia się w siną toń.
W tym samym momencie Okami zamierzał rzucić sieć z brzegu, ale w praktyce nie można było przewidzieć gdzie zwierzę za chwilę się pojawi. Tym sposobem pozostało tylko jedno rozwiązanie. Wilk chlusnął do wody, a że psowate całkiem nieźle pływają, to szybko dotarł w okolice foczki i tam zaczął swoje zmagania. Teraz miał dobrą pozycję żeby zarzucić sieć. Zrobił to i... złapał! Foka jednak nie zamierzała się poddawać, zaczęła się szamotać, ale tylko przez chwilę. Nie mogła się wyplątać sama, dlatego teraz zdana była na łaskę niełaskę swoich oprawców. Patrzyła tylko smutnymi oczkami, czekając na ostateczny cios.
- No już, wyłaź z wody bo się przeziębisz! - Zawołał mężczyzna, lekko zmieszany tym co się stało. Nie spodziewał się aż takiego oddania sprawie ze strony chłopaka. Niemniej jednak, foka znalazła się w jego ramionach, a on mógł zadecydować o jej dalszym losie.

[Ōkami]

Wszystko trwało łącznie nie więcej niż trzy godziny, a jednak przez ten czas udało się Wilkowi stracić jakieś sto punktów IQ i kilka tysięcy lat rozwoju genetycznego swojego ciała, umysłu i komórek. W jednej chwili Wilk, dumny i blady, a w drugiej jaskiniowa bestia. Nie uprzedzając jednak faktów...

Skoczył do wody, widząc, że nie ma opcji złapania zwierzaka bez ostatecznego poświęcenia. Wybił się od pomostu i poleciał jak kłoda, stając się jednością ze swoją ukochaną, z tonią wody, z lodowatą tonią wody. Po chwili szarpaniny udało mu się złapać zwierze, a po drugiej chwili, wyjść z nią na brzeg, trzymając sobie fokę nad głową jak ostatni dzikus, lekko nią potrząsając.
-Ughh! - Ryknął jaskiniowy wilk, wilk prawie-że szablozębny. - Zimno! Jak chcę mi Pan zapłacić, to proszę bardzo, a ja lecę zwodować kluchę po drugiej stronie Hanamury! Nim zamarznę! - Zaczął szczękać zębami, że jakby mu ktoś teraz podsunął sieci pod japę to by je przegryzł na wylot i zwierzaka uwolnił. Miał zamiar podejść do rybaka, ze swoją piękną zdobyczą, wzzuć klapki, w zęby zgarnąć ciuchy, nie wypuszczając kluchy i oddalić się w stronę zachodzącego słońca ze zdobyczą, by ją uratować jeszcze bardziej niż jest uratowana na ten moment.
Jakby mężczyzna coś próbował dziwnego, to Ookami trzyma go na dystans groźnym klapkiem.
TL:DR Ratuje fokę. Jak widzę, że rybak atakuje to się bronie, jak nie to nie.

[Seinaru]

Misja D
15/15 Zlecenie mogłoby zakończyć teraz i tutaj, na pomoście gdzie stał rybak oraz Okami z wierzgającą foką, która była przerażona tym co się z nią dzieje. Chciała tylko chapnąć sobie drugie śniadanie, a tu nagle ją sieciują i wyciągają z wody, gdzie czułą się zdecydowanie najbezpieczniej. Zaczęła nawet lekko piszczeć, co sprawiło, że obecnie jej zgładzenie zupełnie nie wchodziło w grę. Mężczyzna był bardzo zadowolony z przebiegu wydarzeń. Nawet jeśli nie zarobi na skórze zwierzęcia, to ostatecznie pozbył się złodzieja, czyli jednocześnie odzyskał swoje łowisko. Wygrał, a to było dla niego najważniejsze, dodatkowy zysk miał tutaj drugorzędne znaczenie.
- Taka była umowa. Proszę bardzo. - Wyjął ze swojej torby sporą sumkę ryo, jak na tak krótkie polowanie. Niemniej jednak, chyba nikt w historii ludzkości nie sprzeciwił się, gdy dawali mu za dużo pieniędzy. Wilka otrzymał swoją zapłatę i miał wolną rękę w kwestii dalszego losu foczki, o którym już chyba zadecydował.
- Mimo wszystko dzięki za pomoc. - Odezwał się jeszcze rybak, który teraz już z czystym sumieniem mógł wrócić do swojego ukochanego hobby.

// Misja zakończona sukcesem, ale Okami musi jeszcze napisać posta jak wypuszcza foczkę na wolność

[Ōkami]

Wilk zrobił dobrze, Wilk może odejść. Mniej więcej tak to wszystko wyglądało, ale to w sumie nawet dobrze. Został poproszony o pomoc, albo jak powiedzieliby ci mniej życzliwi, wprosił się do pomocy komuś na siłę prawie. Zadanie mogło mieć dużo prostsze i dużo bardziej lukratywne rozwinięcie i zakończenie, jednak Wilk do końca pozostał wierny swoim ideałom. Kim byś był Wilku, jeśli dla kilku ryou więcej zabiłbyś niewinne stworzenie, nie dlatego, że musisz i przymierasz głodem, tylko dlatego, że ktoś ma taki przeraźliwie nieludzki kaprys? Albo to właśnie było ludzkie, takie nieuzasadnione albo uzasadnione jedynie własną żądzą okrucieństwo.

Dostał wynagrodzenie godne króla, a w pewnym momencie, patrząc na ilość nieporozumień jaka między nimi wynikła, nie spodziewał się, że dostanie cokolwiek. To w sumie pocieszające, prawda? Kiedy już spodziewał się porażki nagle nadeszło zwycięstwo. Była i foka i wdzięczność staruszka-rybaka i wynagrodzenie. A o całkowicie bezcennej świadomości uratowania życia takiemu niewiniątka już nawet nie wspominając.
Przemoczony wilk wraz ze swoimi śmieciami i foką, pognał w siną dal w tylko sobie znanym kierunku.

Z/T

[Hikari]

~ Zwykła ochrona ~
Misja C
Post 5/30+
Maname Wyprawa na zakupy była jedną z najzwyklejszych w życiu. Sprzedawca dostał listę, dość sporawą za którą musiał się pokręcił wykładając sprzęt na ławę. Odliczał gwiazdkę do gwiazdki, kunai'a do kunai'a, zupełnie bezbłędnie. Kiedy cały towar został wystawiony panienka dostała srogi rachunek, całe wyliczenia spisane na papierze i włożone do plecaka aby wiedziała ile z niej zostanie ściągnięte wymagając zaliczki w postaci dwudziestu procent ceny. Nie to, że sobie pokazuje odznakę co wystarczy. Mogła zostać Akoraito, ale to dopiero początek drogi. Do końca daleko, gdzie będzie mogła sobie każdym dyrygować zgodnie z swoim charakterem.
Pomijając te kłopoty spakowana Maname wyruszyła ku przygodzie, która zaczynała się w porcie od znalezienia rybaka dorabiającego jako przewoźnik w wolnym czasie. Rok temu tutaj pracował, wiele nie mogło się zmienić w jego życiu tak? Błąd, bo nieważne ile chodziliśmy szukając jego samego nic nie znaleźliśmy. Naturalne w tym przypadku było zapytanie o niego, więc wedle plotek umarł podczas sztormu jakieś dwa miesiące temu? W nieszczęściu los się do nas uśmiechnął, bo rozmowę usłyszał młody mężczyzna w pobliżu wyglądający na jakiegoś przeciętnego marynarza.
- Jeżeli potrzebuje panienka transportu na Fukuzako mogę załatwić, za drobną opłatą.
Uśmiechnął się lekko kłaniając i zdejmując kapelusz, który wystawił dnem do naszej kunoichi.
- Jedyne siedemdziesiąt ryo, tyle wymagam.