Osada Totsukawa

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 47/?

---

Sytuacja zdecydowanie się skomplikowała i to nagle. Natsu rzuciła się w stronę lasu, natomiast Haru leżała na ziemi tak jak została powalona i drżała. Kiedy siwowłosy sprawdzić jej stan, to mógł stwierdzić, że na szczęście od strony fizycznej nic jej nie dolegało, jednakże od strony psychicznej... była w szoku. Żadne z nich nie spodziewało się takiego wybuchu agresji i siły od strony Natsu, nawet a najbardziej intensywnym sparingu, istotnie, działo się coś złego.
Młodsza z Tanuki jednak nie była beksą i chociaż do jej oczy napłynęły łzy, to jednak pozbierała się w sobie. Nie raz już udowodniła, że wiele potrzeba by ją złamać, tak więc i ty razem się nie da, a przynajmniej będzie sprawiać takie wrażenie. Pozbierała, otrzepała z siebie igliwie i spojrzała na swojego nauczyciela. W jej spojrzeniu mieszały się różne emocje, z jednej strony strach, z drugiej smutek i jeszcze specyficzna obawa.
- Wiem sensei. - odpowiedziała opuszczając głowę. To wszystko było też dla niej trudne, może nawet równie trudne co dla Natsu? Wszak ona również miała bardzo wiele do stracenia, w zasadzie... wszystko. Jeśli w jutrzejszym pojedynku jej siostra zginie, to kto jej na świecie zostanie? Co się z nią stanie jutro. Jutro, kiedy wszystko zostanie rozwiązane, wszystko się skończy. Wszak, Natsume również odejdzie jutro, prawda? Te wszystkie myśli i obawy pojawiły się w jej oczach, jednakże miast o nich powiedzieć, wypowiedziała krótkie.
- Hai sensei. - "hai sensei" wyrażające wszystko...

Natsu nie uciekła daleko. Siwowłosy wraz z młodszą siostrą znalazły ją siedząca jakieś trzysta metrów później na ziemi. Wyglądała bardzo żałośnie, ręce miała opuszczone, podobnie głowę. Słychać było jak szlocha. Pierwszy raz była w takim stanie, zanim jeszcze się do niej odpowiednio zbliżyli mogli zauważyć, jak uderza pięścią w ziemię, wielokrotnie, jednakze gdy zdała sobie sprawę z ich obecności znieruchomiała i wyglądała teraz jak leśny youkai - rozpuszczone włosy skrywające twarz, obita od uderzeń w ziemię ręką, między palcami sporo kosmyków.
- Idźcie sobie... - rzuciła nie spoglądając na nich, kiedy Natsume skierował się w jej stroną. Haru zatrzymała się jednak nie chciała podchodzić do siostry w takim stanie, miast tego pozostała skryta za drzewem, kilkanaście metrów, jednakże siwowłosy zamierzał zająć miejsce, więc to zrobił.
Teraz siedzieli... w milczeniu. Jedynie dłonie dziewczyny otwierały się i zamykały, ściskając piasek i listowie. Zdecydowanie czekała na coś. Może na jakąś poważną reprymendę, może na szybką karę? Postawa, jaką zdecydował się obrać Natsume... drażniła ją. Siwowłosy mógł usłyszeć przyspieszenie jej oddechy i jego pogłębienie. Wyglądała teraz jak ranne i wściekłe zwierzę, jak młody tygrys. A na tygrysach, to Natsume się znał. Czekał więc i zauważył, że dziewczyna powoli się uspokaja.
- Ja... nie powinnam była. - wydukała pod nosem, niemalże na granicy słyszalności, ale siwowłosy bez problemu mógł ją usłyszeć. Nie spoglądała na niego, stale patrzyła w ziemię.
- Zawiodłam ją. - kontynuowała po chwili równie cicho, aż w końcu odwróciła głowę w stronę Natsume. Wyglądała teraz... jak mała dziewczynka. Pierwszy raz od ich spotkania nie była sukcesorką rodu Tanuki, nie była osobą, która ma jutro walczyć w straszliwym pojedynku, nie była tą, która miała się opiekowąć wszystkimi - pierwszy raz... byłą sobą - bezbronną, dorastającą dziewczyną, na którą spadło zdecydowanie więcej, niż powinno.
- Ja nie dam rady. Nie umiem. Sensei... Co ja mam zrobić? - niemalże już wyszlochała spoglądając w siwowłosego czekając na... odpowiedź. Na wskazanie drogi, na pomoc. Pierwszy raz, tak naprawdę, potrzebowała pomocy.
- Czy... to muszę być... ja? - dodała ciche pytanie...

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.
- Hyogami

[Natsume Yuki]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=6uJoN_I9ebQ[/youtube]

To nie był doskonały świat. To było wiadome od zawsze każdemu, kto chociaż przez chwilę próbował odnaleźć swoje miejsce na ziemi. Życie nigdy nie jest usłane różami, a każdy próbuje tylko znaleźć chociaż odrobinę szczęścia w tym łez padole. A to, niestety, często bywa trudne - między innymi przez takie sytuacje jak ta, w której znalazła się teraz Tanuki Natsu. Dziewczyna nie tylko niedawno straciła ojca w tajemniczych okolicznościach i nie miała możliwości nawet porządnie odbyć żałoby po jego odejściu, a tu od razu miała zostać postawiona do walki na śmierć i życie z przeciwnikiem, który miał więcej lat na karku, więcej doświadczenia z mieczem w dłoni, i co najgorsze - nie wahał się zrobić czegokolwiek, żeby tylko zdobyć to co chciał. Cały świat zawalił się na barki tej jeszcze nawet niepełnoletniej dziewczyny, i wymagał żeby sobie z nim poradziła.
Nie dziwota, że w końcu musiała się złamać.
W przypadku Yukiego przecież było podobnie...
Uśmiechnął się smutno, patrząc na klęczącą na ziemi dziewczynę. Widać było, że cała ta tama, która powstrzymywała jej emocje i uczucia w ryzach, w końcu się złamała i upadła ze spektakularnym hukiem, pozostawiając ją tym czym była naprawdę: młodą dziewczyną, którą na siłę wciśnięto w brutalne potyczki tego świata, nie dając jej nawet możliwości wyboru. Nietrudno było zobaczyć, że teraz chciała być sama, dlatego że nie chciała by inni widzieli ją w takim stanie; w jej oczach, jako że była spadkobierczynią rodu Tanuki, musiała być zawsze stonowana i spokojna, pewna swego i silna. Niestety, spadkobierca spadkobiercą, a człowiek człowiekiem.
Pozostawiając Haru z tyłu, podszedł spokojnie do szlochającej Natsu i usiadł obok, po prostu milcząc i czekając. Wiedział, że kiedy emocje biorą górę, nietrudno powiedzieć coś czego później się żałuje, jest się skupionym na własnej krzywdzie i bólu. Kiedy jednak cała ta fala przejdzie, pozostawiając względny spokój wymieszany z pustką, osoba zaczyna słuchać - i dokładniej myśleć nad słowami które słyszy. I na to właśnie czekał. Nie chciał oskarżać dziewczyny, atakować jej za to co zrobiła, ani też nie zamierzał jeszcze bardziej wzburzać jej wrażliwego stanu ducha. Po prostu tam był. I czekał. Żeby dziewczyna wiedziała, że niezależnie jaka jest - czy dumna i fałszywie perfekcyjna, czy słaba i złamana - on i tak będzie obok. I będzie czekał, aż zechce podzielić się z nim swoim bólem.
Wiedział że jego spokój ją drażni. Być może ukaranie jej byłoby prostsze, i łatwiejsze dla niej do zaakceptowania. Ale brutalność nie zawsze jest podstawą do nauki.
Dziewczyna w końcu wypowiedziała pierwsze słowa. Widać było, że przychodzi jej to z trudnością, ale nie pospieszał jej. Po prostu słuchał.
-Nie powinnaś była - zgodził się spokojnie, kiwając lekko głową. Dało się jednak usłyszeć, że to nie była ocena, a zwykłe stwierdzenie faktu i potwierdzenie jej własnych wniosków. To ona do tego doszła. Uczyła się.
Na ostatnie jednak lekko opuścił głowę, jednak melancholijny uśmiech nie opuszczał jego twarzy.
-W tym nie da się wybrać jednoznacznej odpowiedzi. Dlatego, że my również zawiedliśmy Ciebie.
Spojrzał na dziewczynę, upewniając się że patrzy na niego. Nie czekał na jej odpowiedź, która na pewno brzmiałaby "wcale nie".
-Pomimo tego, że byliśmy razem przez kilka tygodni, uczyliśmy siebie nawzajem i razem trenowaliśmy, nie zauważyliśmy podstawowej rzeczy. Uczyłem Cię teorii, wzmacniałem Twoje ciało, przekazywałem Ci sztuki bojowe. Nigdy jednak nie zauważyłem tego, jak bardzo się obawiasz. Nie znalazłem tej prostej chwili, żeby z wami porozmawiać, i pomóc wam odnaleźć wasze sny i nadzieje, poznać wasze obawy i pokazać wam drogę przez ciemność. Przepraszam Cię, Natsu. Przepraszam, Haru.
Tu skłonił lekko głowę w przepraszającym geście. Ostatecznie jednak znów podniósł głowę i spojrzał w górę, wyszukując nieba pomiędzy gałęziami. Wyraz jego twarzy, choć nieco niewyraźny, dalej błądził w okolicach uśmiechu. Kiedy Natsu odezwała się do niego, wyjawiając swoje nagłębsze obawy i niepewność, Natsume zrobił coś czego mogła się nie spodziewać.
Podniósł się, przyklęknął na jedno kolano przed skuloną dziewczyną i powoli, pocieszająco objął ją rękami, kładąc jedną z dłoni na głowie.
-Jesteś bardzo silna, Natsu. Silniejsza niż wielu innych ludzi których spotkałem na swojej ścieżce, a uwierz mi - spotkałem ich setki. Jednak nawet najsilniejsi ludzie mogą się złamać, i bać tego co nadejdzie. Czuć przytłoczenie światem. Ba, nawet ja sam niegdyś byłem na Twoim miejscu. Wtedy jednak poznałem jedną dewizę, która pokazała mi światło w ciemności. "Tylko poprzez test ognia może powstać stal".
Powoli się odsunął i spojrzał na twarz dziewczyny. Jedną ręką odgarnął jej włosy, by móc spojrzeć jej w oczy, druga zaś pozostała na jej głowie w geście pocieszenia i uspokojenia.
-Nie jestem w stanie odpowiedzieć Ci na to pytanie, Natsu. Nie mogę przeżyć życia za Ciebie, tak samo jak Ty nie możesz przeżyć mojego życia. Tak samo jak moi przodkowie nie mogą przeżyć mojego życia, ani zadecydować co jest dla mnie najlepsze i co powinienem robić. Twoje życie należy tylko i wyłącznie do Ciebie.
Uśmiechnął się promiennie, tak by dziewczyna mogła zobaczyć w jego oczach spokój i nadzieję.
-Musisz odnaleźć samą siebie, i to co tak naprawdę chcesz robić. Musisz sobie odpowiedzieć na ważne pytanie: "Kim jestem, i jaki jest mój cel?"
Następnie ponownie usiadł po turecku, nadal spoglądając na starszą siostrę. Zdarzało mu się jednak rzucić okiem w stronę Haru, by zobaczyć czy młodsza siostra nadal jest obok - i czy będzie gotowa samej również podejść i po prostu objąć Natsu, by dać jej siłę.
-Wybacz, jeśli moje pytanie będzie nie na miejscu, Natsu, ale... czy Twoja decyzja aby walczyć z Kitsune była bazowana na Twoich własnych chęciach, czy tylko i wyłącznie na oczekiwaniach innych i poczuciu obowiązku?

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 49/?

---

Nawet największy wojownik staje czasem przed wyzwaniem, które wymaga czegoś więcej niż jedynie umiejętności walki, a czasem sytuacji nie rozwiąże nawet najlepszy miecz. W takiej właśnie sytuacji stanął Natsume, który pokonał w czasie swojego życia niezliczonych wrogów, jednakże teraz, prawdopodobnie pierwszy raz brał na poważnie odpowiedzialność za czyjeś życie, życie, o którym zadecyduje walka...
Natsu istotnie czekała na karę. Na karę, która... nie miała przyjść, a na pewno nie taka, jakiej się spodziewała. Jej siwowłosy nauczyciel postanowił podejść do sprawy zupełnie inaczej, nie zdecydował się na najprostszą metodę, nie porzucił jej, miast tego, postanowił przejść z nią przez to razem. Kiedy zaczął mówić, Natsu wbiła w niego swoje wyczekujące spojrzenie. W tej chwili liczyło się tylko to, by usłyszała odpowiedź, jaką chciała usłyszeć. Dostała... prawdę. Kiedy "tygrys" przyznał rację temu, że zachowała się niepoprawnie, westchnęła głęboko, ale widać było, że zamierza wypić piwo, jakie naważyła. Wszystko ma swoją cenę, za każdy błąd trzeba zapłacić.
W tym przypadku jednak, płacić cenę mieli... razem. Kiedy Natsume przyznał, że popełnił błąd, dziewczyna otworzyła szeroko oczy, jakby nie rozumiała, co w zasadzie do niej powiedział. Chciała przepraszać, zaprzeczać, ale nie potrafiła w odpowiedni sposób zareagować - w jej uporządkowanym, pełnym konwenansów i gestów świecie nie było miejsca na coś takiego. Była zupełnie zagubiona, a jednak... jednak tego właśnie potrzebowała. A kiedy siwowłosy podszedł bliżej... wszystko w niej pękło. Haru wtuliła się w niego i wybucha głośnym płaczem. Już nie kryła emocji, oto właśnie nastała noc prawdy. Teraz już niczego nie wstrzymywała, wtulona wyrzuciła z siebie wszystkie emocje i... to było coś, czego potrzebowała. Jej własne, katharsis, bo przecież nie wszystkie łzy, są złe. Niektóre są potrzebne, by można przeżyć oczyszczenia.
Kiedy Natsume ponownie przemówił, Natsu zacisnęła dłonie na jego stroju, poczuł to. Znów mówił... prawdę. Prawda jest czymś, co potrafi złamać człowieka, ale jako jedyna pozwala szczerze podjąć decyzję. Siwowłosy dał jej właśnie taką możliwość, konieczność podjęcia decyzji. W tym przypadku, kazał się jej zastanowić nad sobą, wiedziała to. Kiedy cofnął się, niechętnie go puściła, ale prawdą było, że nie miała innej możliwości. Teraz musiała się zastanowić, jutro... jutro był dzień próby. Wcale nie musiała do niej podchodzić, ale czy na pewno? Przeniosła spojrzenie na Haru, która podeszła nieco bliżej, ale wciąż lekko przestraszona trzymała dystans. Następnie ponownie spojrzała na ziemię. Zacisnęła dłonie i trwała tak w milczeniu przez chwilę, by znów spojrzeć na siwowłosego. Tym razem jej oczy były już inne, zniknęła poprzednia słabość, zastąpiło ją zdecydowanie.
- Obie te rzeczy, sensei. - krótka, ale jakże rzeczowa wypowiedź. Starsza z Tanuki wbiła swoje spojrzenie w Natsume, a ten obok zdecydowania, mógł zobaczyć strach. Inny niż dotychczas, ale wciąż obecny. Jakby bowiem nie było, ona stale była dzieckiem, dzieckiem które stanęło przed wyzwaniem przerastającym niejednego dorosłego.
- To, czego chcę, to nie zawieść przodków. Nie chcę też zawieść Haru, jestem jej to winna. - mówiła powoli, ale wyraźnie, przekuwając w słowa myśli, które kotłowały się w jej głowie. Widać było, że jeszcze nie powiedziała wszystkiego. Coś jeszcze miała do powiedzenia, a jej postawa wracała już do tak dobrze znanego perfekcjonizmu, jednakże stale z nutą wątpliwości i lęku.
- Ja... nie chcę go zabić. Nie chcę też przegrać... Jak w tym się odnaleźć, sensei? Czy... mogę nie wygrać? - zapytała spoglądając na siwowłosego, zadając chyba najważniejsze pytanie. Pytanie o to, czym jest zwycięstwo i czy wolno przegrać?

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.
- Hyogami

[Natsume Yuki]

Wyglądało na to, że najgorsze już było za nimi. Sam fakt, że dziewczyna zaczynała się stopniowo uspokajać był bardzo pocieszający, jako że jeszcze przed chwilą wydawało się że przez cały swój żal i strach po prostu całkiem straci nad sobą panowanie, albo co gorsza - zmieni się w jakiegoś yokai. Na szczęście podejście, które przyjął Yuki, było na tyle niestandardowe dla starszej siostry, że sama z siebie postanowiła wyrzucić wszystko to, co zatruwało jej ducha od środka. Najpierw to były słowa i wyrażenie wszystkiego, co chodziło jej po głowie. Później jednak, kiedy okazało się że jej nauczyciel potrafi okazać zrozumienie i woli uwierzyć w swoją uczennicę, zamiast ją ukarać, wylała z siebie również całe te nagromadzone emocje w postaci płaczu i zawodzenia. Natsume zaś... po prostu tam był. Pozwolił jej płakać.
W końcu, jak to powiedział niegdyś mądry człowiek, nie wszystkie łzy są złe, czyż nie?
Przez jakiś czas czekał, aż zarówno Natsu, jak i stojąca niedaleko Haru odzyskają względny spokój ducha, po czym kontynuował swoje myśli. W rzeczy samej, nie potrafił odpowiedzieć na te pytania, które zadawała mu starsza z sióstr: cała ta wiedza o którą prosiła, była całkowicie zależna od tego jakim człowiekiem się jest, i do czego się dąży. Nie istnieje jedna uniwersalna odpowiedź na poszukiwanie sensu i celu życia. Ba, on sam nawet nie miał pojęcia jaki cel w życiu miała jego osoba. Kimże więc miałby być, żeby nakazywać komuś iść jedną określoną ścieżką? Wędrówka przez życie prowadzi wieloma, często krętymi i pokrytymi cierniami drogami - i których trasy nie da się nakreślić na mapie. Można tylko dać wskazówki, aby ułatwić komuś znalezienie tego traktu, po którym drugiej osobie będzie najlepiej kroczyć.
Piękno wolnego wyboru. W takich momentach miał serdeczną ochotę na parsknięcie śmiechem: sam jeszcze kilka lat wcześniej był człowiekiem który uznawał wolny wybór za coś niepotrzebnego, a wykonywanie misji i lojalność do śmierci to były jedyne cechy oznaczające dobrego shinobi - bo już nawet nie człowieka. A jednak, wędrówka przez życie potrafi otworzyć oczy nawet takiemu golemowi jak jego dawna osoba...
Natsume uśmiechnął się lekko na stwierdzenie Natsu.
-Nie zawieść przodków, huh... - spojrzał na moment w niebo. - Sam wolę nie wiedzieć, co moi myślą o mnie...
Następnie ponownie skupił spojrzenie na starszej siostrze Tanuki.
-Nie chcesz zawieść Haru, hm? A spytaj się tak szczerze - czy brałaś może pod uwagę to, co Haru może tak naprawdę czuć? Czy uznałaby za zawód fakt, że jej siostra pozostałaby z nią niezależnie od tego co rzuci na nie świat? - położył rękę na ramieniu Natsu. - Zakładanie z góry czyichś oczekiwań i wiary często może doprowadzić do momentu, kiedy goniąc za swoim wyobrażeniem ich oczekiwań, tylko się ich zawodzi. Znam to z autopsji.
W tym momencie wymownie kiwnął głową w kierunku Haru, wciąż patrząc na starszą siostrę.
-Zresztą, możesz przecież spytać ją nawet teraz. No, i chciałabyś jej chyba coś powiedzieć, prawda?
Na ostatnie pytanie zaś odpowiedział później, jeśli Haru zechce podejść i siostry skończą rozmowę.
-Według mędrców, największą sztuką wojny jest zwyciężenie bez walki - powiedział spokojnym tonem. Tak, Sztuka Wojny. Kiedyś czytał tę księgę z nudów, teraz... sam nie pamięta kiedy ją ostatnio otwierał. - Zwycięstwo też nie musi być jednoznaczne ze śmiercią wrogów. Zwycięstwem może być też pojednanie. Zwycięstwem może być oszczędzenie życia, zamiast jego odbierania. Jeśli już dochodzi do walki, można po prostu zmusić do poddania się lub uniemożliwić kontynuowanie pojedynku bez zabijania. Istnieje mnogość sposobów którymi można wygrać. Wystarczy znaleźć ten, który najbardziej pasuje do Twojej drogi.
Uśmiechnął się ponownie.
-A co do porażek? Cóż, wystarczy spojrzeć na to w taki sposób: zwycięstwo to nagroda. Porażka to lekcja. Gorzka i bolesna, ale bardzo dobra lekcja. Otwierająca oczy na nowe doświadczenia i możliwości rozwiązywania problemów. Ucząc się na porażkach, w końcu dotrze się do zwycięstw. Nawet żelazne pręty można zetrzeć do igieł.

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 51/?
Post theme

---

Wolny wybór... coś, do czego prawo mieli tylko nieliczni. Chociaż pozornie im bardziej ktoś potężny był, im większa miał władzę i możliwości, tym mniejszy wolny wybór, bowiem za każdą decyzją stały konsekwencje i nierzadko życie innych ludzi. Chociaż pozornie, możni tego świata mogli robić co tylko chcieli, od władania cudzym majątkiem, po decydowanie kto będzie żył, a kto nie, to w istocie... ogromne konsekwencje tylko czekały na to, by spaść w najmniej oczekiwanym momencie. Nie inaczej było w przypadku Natsu, na jej barki spadło brzemię trwającej od wieków wojny między klanami, domagała się by kolejne pokolenia toczyły krwawą waśń...
Kiedy dziewczyna usłyszała, jak Natsume stwierdził, że wątpi by jego przodkowie byli z niego dumni... spojrzała na niego wzrokiem pełnym zdziwienia. Do tej pory jawił się jej jako niedościgniony, potężny wojownik, który nie miał w sobie żadnej skazy czy słabości, ale... może jej nauczyciel był jednak bardziej ludzką, niż boską istotą? To też było bardzo ważne, zarówno dla niej, jak i dla niego. Jednakże, najważniejsze, były jego dalsze słowa, słowa prawdy. Prawdy, która bolała. Natsu ścisnęła usta, przenosząc spojrzenie w stronę Haru, która już nie kryła się za drzewem. W tym momencie, siwowłosy nauczyciel poruszył najistotniejszą kwestię, kwestię nie zawiedzenia samego siebie. Może w istocie, starsza z Tanuki po prostu próbowała uciec od swoich słabości i wątpliwości wchodząc w rolę odpowiedzialnej i zawsze znającej odpowiedź? Z jednej strony, po śmierci ojca musiała zająć się domem, pracownikami, młodszą siostrą, ale z drugiej nie mogła w tym wszystkim zagubić siebie...
Spoglądając na swoją młodszą siostrę, Natsu nie umiała wypowiedzieć słowa. Chociaż na jej twarzy malowały się setki myśli, w oczach przebiegały tysiące emocji to jednak nie potrafiła ich zamknąć w żadne, nawet najkrótsze zdanie, jednakże, nie każda rozmowa potrzebuje słów. Jak się bowiem okazało, to właśnie Haru dorosła dużo bardziej w ciągu tego miesiąca z nich dwóch.
- Nie walcz dla mnie, One-san. - zaczęła podchodząc jeszcze bliżej, aż w końcu objęła swoją starszą siostrę i dodała. - Nie walcz dla przodków. Dla mnie wystarczy, byśmy były razem. Nie przegraj... siebie. - powiedziała i w tym momencie jedyne, co mogła zrobić Natsu, to wtulić się w nią i ponownie wybuchnąć płaczem. Tak, nie wszystkie łzy są złe, te na pewno nie były.
- Dziękuje siostrzyczko, naprawdę dziękuje. - wyszlochała, po czym chwilę jeszcze trwała w objęciach siostry, tyle by pozbierać swoje myśli i emocje, bowiem oto sensei powiedział kolejne, bardzo ważne zdania. Tym razem obie siostry przeniosły swoje spojrzenia na siwowłosego mistrza, chłonąc jego słowa. Słowa, które zmieniały je. Każde kolejne, w którym wyjaśnił, że tak naprawdę nie liczy się czy się wygra, czy przegra, jednakże to, dlaczego się do walki stanęło i co się z nich wyniosło. To, stanowiło szczególny sekret, coś co obie musiały zrozumieć i coś, czego potrzebowały, zwłaszcza Natsu, której spojrzenie, znów się zmieniło...
Kiedy władca tygrysów zakończył swoją ostatnią myśl, żadna z dziewczyn nie odezwała się od razu. Widać było, że coś w swoich umysłach i sercach poważnie rozważają. Coś, od czego miał zależeć nie tylko wynik jutrzejszego pojedynku, ale coś dużo ważniejszego - ich przyszłe życie.
- Wiem już co zrobię, sensei. - zaczęła starsza z Tanuki wstając z kolan i spoglądając na pozostałych poważnym wzrokiem, pewnym gotowości. Wiatr, który się nagle zerwał zafalował jej włosami, nadając jej naprawdę... silnego wyglądu. Przez chwilę wyglądała niczym nadludzka istota, w jej oczach nie było wątpliwości, w postawie lęku, ale nie stała długo. Nagle bowiem padła przed nimi, dotykając czołem ziemi. Nie było w tym jednak uległości, była dostojność i czysta wdzięczność.
- Dziękuję wam obojgu, zarówno tobie sensei, jak i tobie Haru-chan. Bez was... byłam pusta. Już nie jestem. Wiem o co i jak chce walczyć. Bądźcie tylko przy mnie jutri, proszę. - poprosiła pozostając w niskim ukłonie. Widać było, że pierwszą, która chce się rzucić do zapewniania, że jej nie zostawi jest Haru, jednakże... nie wyrwała się. Utrzymała emocje na wodzy. Z trudem, ale jednak... czekała na to, co powie sensei.

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.
- Hyogami

[Natsume Yuki]

Cóż, co do tych przodków, to nawet nie musiał się zastanawiać nad tym czy uważają go za kogoś wartego uwagi - bo był prawie pewien, że są oni nim zawiedzeni. Zwłaszcza ci ze stroni rodu Yuki, który to przecież klan zawsze stawiał ponad wszystko obowiązkowość i służbę - a Natsume, gdy tylko otrzymał taką możliwość, po prostu się wycofał z wszystkiego i stał się wyrzutkiem z własnej woli, istnym roninem pośrod shinobi. Jak to się zwało językiem profesjonalnym? Nukenin? Gdyby Natsume przechodził szkolenie swojego rodu od najmłodszych lat, czyli tak jak zazwyczaj było, to aktualnie byłby kolejnym wyszkolonym wojownikiem bez najmniejszego strachu przed śmiercią, za to z fobią złamania polecenia swoich przywódców. A tak... cóż.
Może miał więcej ze swojego ojca? W sumie nic tak naprawdę o nim nie wiedział - poza tym, że jego imię brzmiało Ryuichi...
Ostatecznie jednak pokręcił głową i wrócił do rzeczywistości, by spojrzeć na wzruszającą scenę - Haru w końcu przełamała swoją obawę i podeszła do swojej starszej siostry, aby w końcu wyrazić swoje prawdziwe uczucia i marzenia, przy okazji pocieszając podłamaną Natsu. Starsza Tanuki zaś, przyjmując to wszystko do siebie, ponownie poczuła silny napływ emocji, objęła Haru i znów wybuchła płaczem. Był prawie pewien, że Haru również pozwoli sobie na łzy, ale tego już nie był za bardzo pewien - na chwilę odwrócił głowę, żeby dziewczyny miały chwilę czasu dla siebie, bez dodatkowej pary oczu patrzącej na całą scenę.
No i dzięki temu nie zauważyły, że palcem dłoni lekko otarł łzę w kącie oka. Ale tylko jedną. Nikt nie musi wiedzieć. Yuki z emocjami, pomyślałby kto.
Przedstawił im wtedy kolejną, możliwe że jedną z najważniejszych lekcji - co tak naprawdę powinno się liczyć w ludzkim życiu, nie tylko dla shinobi i samurajów, ale też dla wszystkich innych. Umiejętność rozpoznawania, akceptowania i kroczenia własną ścieżką. Znaczenie zwycięstwa i porażki. I zdolność widzenia tego, po co się tak właściwie walczy. I wyglądało na to, że gdy obie się w końcu uspokoiły i ukoiły nerwy, ich umysły otworzyły się najmocniej - bo dokładnie dzięki temu mogły w pełni wchłonąć i przetrawić jego słowa. Obie przez ten miesiąc dojrzały wręcz w niewypowiedzianym stopniu. Haru nauczyła się kontrolować swój wewnętrzny ogień w taki sposób, by umieć myśleć logicznie, nie tracąc przy tym swojego impetu. Natsu zaś... w końcu zrozumiała, dlaczego walczy, i na czym powinno jej tak naprawdę zależeć.
Natsume spojrzał na Natsu, która podniosła się z ziemi i wyprostowała. Pomimo tego że jeszcze przed chwilą po prostu półleżała, złamana, teraz widać w niej było ogień - płomień, który niemalże wygasł przez zrzucony na nią świat, lecz który teraz w końcu odżył i dał jej widoczną siłę. Yuki uśmiechnął się i kiwnął głową. Teraz w końcu mógł pomyśleć tę jedną myśl.
Była gotowa.
Starsza Tanuki przyklęknęła przed nim i Haru w formie głębokiej wdzięczności za wszystko, co dla niej zrobili. Natsume uśmiechnął się lekko. Rzeczywiście, to też była nagroda - ale dla niego najważniejsze w tym wszystkim było to, że w końcu pokazał starszej siostrze, jak powinna kroczyć swoją drogą. To było najważniejsze. Natsume podszedł do Natsu i przykucnął, by spojrzeć jej w twarz.
-Oczywiście że będę. Po to tu jestem - aby ujrzeć to, jak bardzo się rozwinęłaś, i jaką ścieżką chcesz ruszyć. Nawet nie wiecie, jak bardzo jestem z was dumny.
Pozwolił Haru również przedstawić swoje myśli, po czym podszedł do obu i objął je ramionami.
-No, wydaje mi się że w takim razie możemy się udać na odpoczynek. Natsu będzie go potrzebować przed jutrem. Poza tym, chyba sobie nie odmówimy troszeczkę luzu na ten dzień, prawda?
Zaśmiał się wesoło. Coś czuł, że dzisiejszy wieczór będzie jednak w pozytywnym akcencie!

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 53/?

---

Chociaż żadna z sióstr tego nie widziała, Yuki Natsume, albo Akahoshi Kenshi udowodnił, że mimo wielu lat szkolenia i służby jako shinobi, jest jednak człowiekiem. Chociaż władał lodem, to jednak jego serce nie było lodową bryłą, to chwalebne i godne, jednakże niebezpieczne na ścieżce życia, którą kroczył...
Słysząc, że w chwili próby, jej nauczyciel przy niej będzie, Natsu uspokoiła się wewnętrznie. Teraz Haru mogła niemalże zasalutować i również złożyć swoją deklarację.
- Ja też tam będę siostro, do końca. Niezależnie jakiego. - powiedziała z pewnością w głosie i pełnym przekonaniem. W tej chwili obie siostry stały się sobie bliższe niż wcześniej i to chyba była najważniejsza lekcja, jaką w ciągu tego miesiąca otrzymały obie wojowniczki. W deklaracji Haru było też coś ważnego, chyba nawet najbardziej istotnego, dla dziewczyny, mającej jutro walczyć - nie ważne jak będzie jutro. Nie musi wygrać z Kitsune, ma nie przegrać z samą sobą...
Zgodnie z "zaleceniem" siwowłosego, wieczór cała trójka spędziła już na... odpoczynku i integracji. Mimo oporów Natsu, Haru zdecydowała się przygotować się samodzielnie kolację, dosyć wystawną, ale nie ciężką, bowiem lepiej jutro nie mieć atrakcji żołądkowych, prawda? W związku z tym, na stole wylądował ryż, zupa miso oraz... dziczyzna, w tym przypadku królik. Miękkie mięsko, dobrze przygotowane, rzadki rarytas...
W czasie, kiedy Haru działała w kuchni, Natsu mogła zająć się przygotowaniami swojego stroju. Z komody która znajdowała się przy mieczu swojego ojca wyjęła granatową, nieco już zmęczoną życiem, ale złożoną z dbałością hakama, do tego białe nagagi z symbolem Tanuki na plecach oraz oraz czerwony kaku-obi. Strój wydawał się być nieco na nią za duży, ale nie byłaby panią domu, gdyby nie umiała sobie odpowiednio podwiązać tego i owego. Następnie, zajęła się mieczem, którego nie ważyła się używać przez cały trening, ale dziś należało przygotować broń. Ostrożnie, korzystając z kamieni wodnych, z należytą czcią zaczęła ostrzyć miecz, przywracając mu blask i samej gotując się do starcia.
Potem, wszyscy usiedli do wspólnej kolacji, rozmowy, żarty, może pewne opowieści z przeszłości i wspomnienia? Wszystko to jednak nie trwało za długo, bo przecież już jutro wielki dzień...

Niedługo przed świtem, cała trójka była już na nogach. Obie panny Tanuki były ubrane w odświętne stroje: poza wspomnianym już ubiorem, Natsu miała jeszcze zarzucone granatowe, wykonane z jedwabiu haori z pięciami saymbolami rodowymi. Udało jej się wszystko tak dopasować, że nie wyglądała niezgrabnie w swoim stroju, wręcz przeciwnie - dość elegancko. Haru ubrała natomiast długie, kwieciste furisode, z monami innymi niż Natsu - tutaj był to kwiat kamelii. Jak wyjaśniła siwowłosemu, było to furisode odziedziczone po ich matce, tak więc i z monami jej rodu. Trudno sobie wyobrazić było energiczną i nieco szaloną Haru w stroju tak eleganckim, ale rozumiejąc powagę sytuacji wolała się odpowiednio przygotować. Co więcej, to właśnie ona niosła miecz, którym miała walczyć jej siostra, obecnie spoczywał on w pokrowcu wykonanym najpewniej z drogiego pasa do kimono - wszystko wyglądało elegancko i dostojnie...
Kiedy wkroczyli do osady Totsukawa, nikt ich nie zatrzymywał chociaż wszyscy mijani spoglądali ukradkiem i szeptali - każdy wiedział, jaki nastał dzień. Z tego, co mógł usłyszeć Akahoshi, to między sobą mówiono o tym, kto to idzie i w jakim celu. Niektórzy nawet wyrażali opinię, że to niedobrze, że tak młoda dziewczyna będzie musiała stoczyć tak straszną walkę, ale taki już był świat - ani sprawiedliwy, ani sympatyczny.
Po środku osady, znajdowało się szczególne miejsce - był to kamienny krąg, o wysokości około półtora metra i premieniu 5 metrów. To tutaj miała się rozegrać walka i całkiem spory tłumek się uzbierał. Ludzie tłumnie czekali na widowisko, nawet niektórzy obstawiali, kto wygra - oczywiście, większość osób stawiało na lidera rodziny Kitsune, w zasadzie, trudno się dziwić. Kogan był już na miejscu, ubrany w czarną hakama i czarne kimono, z czerwonym symbolem lisa na plecach. Widać było, że przybył odpowiednio wcześnie, może też po części liczył na to, że Tanuki się nie zjawią, ale kiedy zobaczył obie siostry i siwowłosego, to... zmarszczył czoło. Towarzyszyło mu dwóch mężczyzn, tych samych których siwowłosy położył w błyskawicznym starciu miesiąc temu. Nie posłali naszemu bohaterowi pogodnego spojrzenia. Większy z nich, trzymał nodachi, najpewniej broń, na drugą rundę, ale wszystko po kolei.
Witam wszystkich! - rozległ się głos starszego pana, na którego słowa wszyscy zamilkli, najpewniej szukając go wzrokiem, ale nie mogli dostrzec do chwili aż... pojawił się na środku pola walki w małym obłoczku dymu. Jak się okazało, był to niewysoki jegomość, z długą brodą i w ciemnych okularach. W zastosowanej przez niego sztuczce Akahoshi rozpoznał technikę ninja - Shunshin no jutsu. Oto przyszła pora na pojedynek, między rodami Tanuki, a Kitsune. Ja nazywam się Kame Roshi, będę oficjalnym świadkiem tej walki! - stwierdził mężczyzna, donośnie i głośno.
- Rodzina Kame zawsze sędziuje starcie, podobno mistrz Roshi widział walkę naszego dziadka. - wyjaśniła siwowłosemu Natsu, a Roshi kontynuował.
Zapraszam zawodników do siebie! - zawołał, po czym Natsu mogła już tylko zrzucić haori które przekazała siostrze, po czym sprawnie wskoczyć na ring. Kogan natomiast jedynie skierował się na środek i kiedy dotarli, sędziwy mężczyzna kontynuował.
Kitsune Kogan i Tanuki Natsu... Dobrze, oboje jesteście. Wyciągnijcie ręce przed siebie. - zadecydował na co oboje wyciągnęli dłonie i... mężczyzna za pomocą senbona, błyskawicznie dziabnął każde z nich w rękę. Był przy tym sprawny i szybki, ale powód był oczywisty.
Potwierdzam waszą tożsamość. Czy przynieśliście swoje dokumenty? - zapytał sędzia, na co drugi z pomagierów podał Koganowi zwój, a Natsu... odwróciła się w stronę Haru. Ta, która miała już do pilnowania miecz oraz haori zmieszała się.
- Sensei, w moim prawym rękawie... - szepnęła do Natsume, by ten wyjął z jej rękawa zwój, na którym znajdowały się prawa do władania daną ziemią. Kiedy Natsume poda go swojej uczennica, ta przekaże go Roshi'emu, który następnie otworzy oba zwoje i sprawdzi ich autentyczność.
Potwierdzam prawa do własności. - po tych słowach schował oba zwoje w swoim kimono, po czym kontynuował.
Walka rozegra się według uświęconej tradycji. Pierw pojedynek w walce wręcz, następnie pojedynek z użyciem broni. Wszystkie ciosy są dozwolone, walkę kończy poddanie się lub śmierć. Zwycięzca zabiera prawa do ziemi, które uzna za cenniejszą. Wszelka pomoc kogoś z zewnątrz oznacza natychmiastową porażkę. Czy zgadzacie się na te warunki? - zapytał wyciągając z rękawa inny zwój, który rozwinął. Znajdowały się na nich zasady walki oraz wszytko to, co powiedział przed chwilą. Znajdowało się też miejsce na podpis, tylko, dlaczego nie było nigdzie pędzelka z tuszem?
- Możesz sie jeszcze wycofać, Tanuki-san. - rzekł Kogan, ale Natsu spojrzała na niego poważnym wzrokiem.
- Ja, Tanuki Natsu przyjmuję warunki i pieczętuje swoją krwią. - po tych słowach odebrała senbon od mistrza Roshi'ego i skaleczywszy się w dłoń odbiła odcisk kciuka na dokumencie. Nie spodobało się to jej przeciwnikowi, ale cóż.
- Niech tak będzie, ja Kitsune Kogan przyjmuje warunki i pieczętuje własną krwią. - potwierdził podobnie jak ona po czym wycofał się na miejsce startu.
- Potwierdzam podpisy. Niech zacznie się walka! - zadecydował starszy pan wycofując się na skraj ringi, niemalże stając na krawędzi, ale ewidentnie bez trudności. Teraz nie było odwrotu, Natsu przyjęła pozycje, jaką pokazał im siwowłosy, a jej przeciwnik, przewyższający ją rozmiarem i siłą stanął w sposób dosyć lekceważący, po czym ruszył w jej stronę...

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.
- Hyogami
- Sędzia, Kame Roshi

[Natsume Yuki]

Faktycznie, odczuwanie emocji i serce niebędące z kamienia w żywocie shinobi zdecydowanie nie były cechami najbardziej pożądanymi, a możliwe też że nawet groźnymi dla samego ninja. Ale co tu dużo można mówić: z tych dwóch światów jednak mimo wszystko wolał umiejętność odczuwania empatii ponad logikę i chłodne dedukcje. Głównie dlatego, że po wyszkoleniu przez Yuki, właśnie wokół tego kręcił się jego żywot. Przez śmierć jego przyjaciela, rok tortur, a później treningi, najzwyczajniej w świecie odciął swoje człowieczeństwo od samego siebie, stał się istną żyjącą maszyną do wykonywania poleceń i odbierania życia innym. Dopiero po kilku latach na głazie, którym zarosło jego serce, zaczęły pojawiać się pęknięcia, a on sam zaczął widzieć znacznie więcej... i poznawać życie w lepszym stopniu. Po tym wszystkim zaś sam stwierdził, że nie byłby w stanie wrócić do tamtego bezdusznego Yukiego, jakim był; wolał być odszczepieńcem z człowieczeństwem, niż lojalną bestią w ciele człowieka.
Po powrocie do domu, Natsu zajęła się przygotowaniami do pojedynku poprzez naostrzenie i odpowiednie zakonserwowanie swojej rodzinnej katany, podczas gdy Haru uparła się by przygotować własnoręcznie kolację. Yuki, widząc że w żadnej z tych czynności nie potrzebują pomocy - w końcu młodsza Tanuki, jak się uprze, to jest trudniejsza do przekonania niż osioł, a Natsu chciała zapewne przez tę prostą czynność pomedytować i skupić myśli, przy okazji układając sobie w głowie to wszystko, co wydarzyło się dzisiejszego dnia. Dlatego też Natsume najzwyczajniej w świecie usiadł na zewnątrz na małej ławeczce przy drzwiach do domu, po czym wydobywszy lekko już strudzone shinobue z pakunku, zaczął grać melodię, którą zasłyszał od mnichów na Hyuo: pieśń Kuraokamiego. Zawsze powtarzano mu, że muzyka była często najlepszą formą modlitwy, a bóg śniegu i deszczu jeszcze nigdy go nie zawiódł. W ten sposób chciał na swój sposób przebłagać smoczego boga, aby poprowadził rękę Natsu do zwycięstwa.
Chociaż tyle mógł zrobić.

Następnego dnia, kiedy Natsu i Haru przyodziały się odpowiednio i zebrały się do wyruszenia na pole pojedynku, Natsume postanowił przyodziać swoje standardowe wyposażenie - nikt raczej niczego się po nim nie spodziewał, a zresztą - przy sobie miał tylko swoje cesarskie szaty oraz błękitny płaszcz, który wygrał na pustynnym turnieju. Oba byłyby nieco zbyt... oczywiste, dlatego też pozostał przy swoim czarnym przyodziewku. Rzecz jasna, nie zamierzał nikomu pokazywać swojej twarzy, dlatego też całość stroju dopełnił kaptur i standardowa, mająca wzbudzić niepokój maska.
Trudno było zaprzeczyć temu, co powiedziały dwie kobiety po drodze do Totsukawy. Obie dziewczęta miały przed sobą całe życie, a przez brutalną tradycję były zmuszone porzucić wszystko i szkolić się do walki, której żadna z nich nawet nie chciała. Były jednak do niej gotowe. Natsume spędził mnóstwo czasu, przygotowując obie z nich, i teraz, po wczorajszym wydarzeniu, był pewien: były gotowe. Nawet jeśli miesiąc nie był długim okresem czasu, to i tak znacząco się wzmocniły, zarówno fizycznie, jak i - co ważniejsze - psychicznie. Zważając na krótki czas przygotowania, nie mogły być bardziej gotowe niż to. Zresztą - jeśli dobrze pójdzie, to i to na razie wystarczy. Później zaś... będą kroczyć dalej. Bo to, że obie z tego wyjdą, było dla niego pewne.
Był z nich dumny.
Kiedy zobaczył reakcję Kitsunego i jego przybocznych na jego osobę, Yuki nie mógł sie powstrzymać od wyraźnie przerysowanego ukłonu w ich stronę. Doskonale wiedzieli, że jego obecność nie wróżyła dobrze temu co oni mogli sobie zaplanować, i zapewne ich to drażniło - a Yuki tylko poczuł rozbawienie. Cóż, będą musieli z tym żyć.
Następnie na pole walki przybył podstarzały shinobi (tak, Yuki od razu rozpoznał wysokopoziomową technikę zastosowaną przez ekscentrycznego Żółwia), który ogłosił zasady pojedynku i poprosił o przedstawienie wszystkich potrzebnych dokumentów. Poproszony o pomoc przez Haru, Natsume podał jej wyciągnięty z rękawa zwój, a następnie stanął niedaleko areny ze splecionymi na piersi rękoma. Wszystkie chwyty dozwolone, co? Bardzo ciekawe... w takim przypadku Natsu będzie mogła zastosować kilka z tych brutalniejszych i bardziej bezczelnych sztuczek, o których mógł im wspomnieć - wliczając w to punkty witalne i dodatkowych obrażeń, jak splot słoneczny albo... no, wiadomo co. Miała dużo opcji. A w tym wszystkim najważniejsze było jeszcze jedno: Kitsune zdawał się lekceważyć możliwości młodej Tanuki. Każdy doświadczony wojownik wiedział, że niedocenianie przeciwnika może się dla niego skończyć źle. Więc jeśli faktycznie pozwolił sobie na zluzowanie z tonu, bo stała przed nim nastoletnia dziewczyna, to będzie mógł się nadziać na paskudną przeszkodę...
Natsu przyjęła idealnie uformowaną postawę taijutsu, którą jej przedstawił. Yuki zaś powiedział spokojnym tonem, bez emocji, ale też z wyczuwalnym przekazem.
-Pokaż mu swoją ścieżkę, Natsu - stwierdził, podchodząc krok bliżej. - Niech pozna, co znaczy Twoja nowa siła.
*I nie zapomnij o tym gdzie go zaboli*, pomyślał.

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 55/?

---

A więc starcie się rozpoczęło. Mimo kpiącej postawy, Kogan natarł na młodą wojowniczkę dosyć szybko, próbując wymierzyć jej potężny prawy sierpowy, przed którym Natsu zdołała się cofnąć, ale nie był to koniec natarcia. Następne bowiem, idące za wcześniejszym ciosem, było szerokie kopnięcie lewą nogą, wyprowadzone z pełnego obrotu. Przed nim dziewczyna musiała uciekać schodząc nisko na nogach, jednocześnie próbując podciąć przeciwnika "zamiatając" nogami, w dosyć taneczny sposób. Nie była jednak dosyć szybka, bowiem Kogan zdołał przeskoczyć nad jej ciosem, po czym wprowadzić ciało w rotację i zadać wysokie kopnięcie, przed którym Tanuki musiała uciekać dosyć rozpaczliwie, bowiem przewrotem, ale skutecznie...
Żadne z nich nie walczyło na pół gwizdka i chociaż dziewczynie nie brakowało męstwa, to jednak pojawiła się znacząca różnica między nimi - doświadczenie. Kogan nacierał na nią brutalnie i chociaż wydawało się, że jest od niego nieco szybsza, to jednak każdy blok, za którym musiała się bronić sprawiał, że jej ciało drgało, na na twarzy pojawił się grymas bólu. W pewnym momencie, Kitsune przeszedł do dość silnej ofensywy - tym razem wyprowadził serie prostych ciosów. Dwa na wysokość głowy, które Natsu uniknęła, jednakże trzeci... dosięgnął jej brzucha. Dziewczyna poleciała kilka metrów w tył, następnie przetoczyła się po kamiennej posadzce i zwinęła z bólu.
Sędzia starcia nie przerywał walki, chociaż jego dłonie bezwolnie zacisnęły się. Haru również mocno chwyciła dłoń swojego sensei, posyłając rozpaczliwie spojrzenie w stronę areny, a tam... Kogan powoli zbliżał się w stronę dziewczyny, nie spieszył się.
- Czy teraz rozumiesz? Ta walka jest zbędna. Nie musisz umierać. - mówił z jadowitą nutą w głosie. Zbliżał się powoli, po czym zatrzymał się dwa metry od Natsu. Stał i czekał, doskonale wiedział, że walka wręcz ma swój limit czasowy, tak więc, dlaczego zwlekał?
- Nie wstawaj, po prostu się poddaj. - kontynuował widząc, jak Tanuki wstaje. Natsu podniosła się na nogi, przyjęła gardę. Na jej twarzy widać było ból, ale w oczach było zdecydowanie. Nie wyglądało to dobrze, ale jej duch był nie do złamania. W tym momencie, zrobiła coś... nierozważnego. Ruszyła przed siebie, próbując wykonać proste uderzenie - zbyt oczywiste. Kogan chwycił ją, a następnie rzucił z wysoka na drugą stronę areny. Dziewczyna gruchnęła o kamienną arenę, boleśnie i mocno. Nie poddawała się jednak. W tym momencie, Kogan mógł zrobić wiele, ale... nie spieszył się. Znów szedł w jej stronę.
- Powiedz mi, po co to wszystko?Jaki sens ma ten cały ból? - zapytał znów, widząc jak dziewczyna ponownie wstaje na nogi. Widok podnoszącej się na powrót siostry sprawił, że Haru upuściła haori, a miecz przycisnęła do ciała. Ręką zakryła usta w niemym krzyku i odwróciła spojrzenie. Natsu natomiast, znów stała. Spoglądała na przeciwnika spode łba, po czym... przyjęła pozycję do stylu Rankaken. Otworzyła prawą dłoń, opuściła lekko nogi i czekała.
- To nie ma sensu, wiesz o tym. - rzucił w jej stronę z pogardą a ona... wyciągnęła prawą dłoń, odwróciła ją wnętrzem w swoją stronę, po czym... pomachała zachęcająco. W tym momencie wiadomość była jasna - jej duch był niezłomny. To rozwścieczyło mężczyznę i to na poważnie. W jego oczach błysnęła żądza mordu. Cokolwiek zaraz zrobi, ten atak zakończy starcie, to było jasne.
- Jak chcesz. - ruszył na nią biorąc potężny zamach i... Natsu zeszła nisko, do pełnego szpagatu. Następnie wyprowadziła cios w to, co miało przed sobą. Dobrze zawinęła pięść, tak jak uczył je Natsume. Trafieniu towarzyszył... niemy krzyk bólu Lisa. Nie był to jednak koniec. Dziewczyna momentalnie owinęła się wokół niego, założyła chwyt nogami na jego szyi, a prawą dłoń wygięła nienaturalnie, zakładając dźwignie. Kogan był zupełnie zaskoczony. Nie wiedział co robić, próbował się wyrwać, jednakże nie potrafił jej dosięgnąć, nie zamierzał jednak się teraz siłą próbował wywinąć się z morderczego uchwytu, jeśli tylko Natsu chwilę jeszcze wytrzyma.
W tym momencie Akahoshi zauważył ruch na dachu jednego z budynków. Ktoś tam był...

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.
- Hyogami
- Sędzia, Kame Roshi

[Natsume Yuki]

Pojedynek w końcu się rozpoczął. I pierwsze momenty nie wyglądały najlepiej dla młodej Natsu, która chociaż zyskała sporo doświadczenia poprzez sparingi zarówno ze swoją siostrą, jak i z nim samym w celu wzmocnienia ogólnych możliwości fizycznych, wciąż nie miała żadnego porządnego punktu zaczepienia w walce. Poza tym, od razu dało się zauważyć różnicę doświadczenia pomiędzy starszą Tanuki a Kitsunem: mężczyzna pomimo kpiącej postawy atakował z pełną siłą i brutalnością, celując tak żeby zadać dziewczynie jak najwięcej bólu. Natsu nawet nie miała za bardzo możliwości odpowiedniego unikania i kontrowania ciosów Lisa, który zwyczajnie nie dawał jej na to czasu. Yuki jednak zauważył jeszcze jedną, dość ciekawą rzecz w całej tej sytuacji: sposób, w jaki walczyła Natsu. Polegała ona na szybkości i zręczności w ruchach, czyli na stylu walki który opanowała nieco gorzej niż jej młodsza siostra. Czyżby specjalnie nałożyła na siebie ograniczenie, żeby móc w odpowiednim momencie zaskoczyć przeciwnika?
I tak musiał przyznać, że jak na walkę w stylu szybkim, radziła sobie całkiem nieźle, przyjmując tylko kilka ataków na krzyż. Oczywiście, każdy z tych ciosów mógł boleć, ale po gorejących oczach Tanuki widać było, że ani nie zamierzała się poddawać, ani nie traci kontroli nad swoimi emocjami. Czyli coś, co właśnie robił Kitsune: mężczyzna cały czas próbował prowokować i poniżać swoją przeciwniczkę, a z każdego słowa wręcz kapał jad. Irytowała go pewność siebie dziewczyny, fakt że musiał w ogóle walczyć, to że nie był w stanie osłabić jej zapału do walki. Tracił balans.
I w tym momencie Natsu przyjęła postawę stylu Rakanken. Jej główne działa, brutalna ofensywa, do której się przygotowywała. Kitsune, rozsierdzony, zapewne nie widział znaczącej różnicy - ale dla dziewczyny było to jak przejście z używania pałeczek ze słabszej do silniejszej ręki.
Czyli to o to jej chodziło.
Cholernie sprytne, Natsu.
-Ryzykowne, ale interesujące. Nie obawiaj się, Haru, widać że wie co robi - powiedział wesołym tonem w stronę Haru, po czym dodał głośniej: - Pamiętaj, Natsu! Nawet żelazne pręty...
W tym momencie nastąpił spektakularny moment: Kitsune, wściekły prowokacją Natsu, rzucił się prosto na dziewczynę, co tylko sprawiło że dziewczyna... opuściła się do szpagatu i wyprowadziła cios Gangeki w wiadomy punkt. Natsume aż podświadomie skrzywił się z bólu, czując siłę tego ataku aż stamtąd. Cóż, co tu dużo mówić, po czymś takim nie zdziwiłby się gdyby w tym momencie zakończyła się linia rodziny Kitsune. Zresztą, piśnięcie mężczyzny i tak rozniosło się po okolicy, sprawiając że brzmiał jak prawdziwy lis. Następny ruch Tanuki zaś okazał się idealnie wymierzonym chwytem z dźwignią, nakładając zarówno blokadę na rękę przeciwnika, jak i podduszając go nogami. Jeżeli Natsu wytrwa w tym manewrze dostatecznie długo i użyje wystarczająco siły, będzie może w stanie nawet uszkodzić rękę przeciwnika - lub odciąć mu powietrze, sprawiając że straci przytomność. A to by oznaczało jej zwycięstwo. Dobre myślenie!
Skinął głową, wydając z siebie mruknięcie zadowolenia. Dobra robota.
W tym momencie jednak zobaczył coś, co sprawiło że jego twarz od razu skamieniała. Coś się poruszyło na niedalekim dachu. A z doświadczenia i przeczucia wiedział, że ludzie raczej nie zajmowali się naprawami dachów w dni, w których trwało tak duże wydarzenie jak to.
Poczuł napływ gniewu. A więc Kitsune chciał się zabezpieczyć przed porażką poprzez atak z dystansu w przypadku przewagi Natsu? Może i był wojownikiem, ale widać było że zupełnie w rzyci miał honor.
Yuki więc upewni się, że Kogan przegra z honorem.
Na moment przymknął oczy. Kiedy je otworzył ponownie, były puste. Bez emocji.
Shiranui.
-Haru, kibicuj Natsu i dawaj jej siłę - powiedział tonem, który od razu wskazywał że w tym momencie lepiej nie wchodzić mu w drogę. - Zaraz wracam.
Z tymi słowami zamierzał pospiesznie przejść kilka kroków dalej, tak by stanąć w przestrzeni z której będzie mógł bezpiecznie wykorzystać technikę Shunshina, po czym... w ułamek sekundy zamierzał przeskoczyć na ten dach, na którym zauważył ruch, w celu złapania obecnej tam osoby za szyję i łupnięciem jej plecami o dach, by ją otumanić i zaskoczyć. Zamierzał ją przesłuchać, i upewnić się że nikt nie spróbuje zagrozić jego uczennicy.
Nikt. Ich. Nie. Tknie.

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 57/?

---

Starcie trwało. Chwycony w uścisk młodej Tanuki Kogan wił się jak mógł, by uwolnić się z techniki, jaką zastosowała dziewczyna, ale trzeba sobie jasno powiedzieć, poprzednie uderzenie w krocze zdecydowanie utrudniało mu teraz zebranie sił, a dźwignia założona przez dziewczynę robiła swoje. Do pełnego sukcesu brakowało jednak odpowiedniej siły, jaką Natsu mogłaby zaaplikować przeciwko rywalowi, by ostatecznie złamać mu rękę. Mogła jednak spróbować przytrzymać go odpowiednio długo, by albo mając już dość bólu odstukał przegraną, albo by zwyczajnie, stracił przytomność. Jakby nie było, trwanie w morderczym uścisku działało na jej korzyść, musi tylko wytrzymać, jeszcze trochę...
Roshi pełniący rolę sędziego podszedł bliżej związanej w klinczu pary, tak by dokładnie wszystko widzieć i śledzić. Nie spieszył się z przerywaniem starcia, nie taka była jego rola. On miał tylko kontrolować, czy wszystko odbywa się zgodnie z zasadami, przykładowo... oddalanie się jednego z widzów...

- Hai Sensei! - odpowiedziała Haru, która chyba nie do końca zarejestrowała zmianę w postawie swojego nauczyciela, po czym zaczęła skandować. - NATSU! NATSU! NIE PUSZCZAJ GO! JESZCZE TYLKO TROSZECZKĘ! - jej głos przebił się przez rozemocjonowany tłum, który jakby nie patrzeć, miał niezwykłe widowisko. Szczególnie głośno zrobiło się wokół bukmacherów, którzy właśnie zbierali zakłady dotyczące tego, czy Kogan odstuka walkę i się podda, czy jednak młodsza Tanuki nie da rady go dłużej trzymać. Trzeba jasno powiedzieć, że zwolennicy zarówno jednak jak i drugiej możliwości przekrzykiwali się z podawaniem kwot, natomiast każda próba zerwania uchwytu przez Kitsune, którą Natsu utrzymywała zostawała nagradzana gromkim okrzykami tłumu...
My jednak zostawimy na chwilę tą część widowiska i przeniesiemy się wyżej. Kierując się przeczuciem, Natsume uwolnił Shiranui'a, który kierując się czystą skutecznością wyszukał miejsca, z którego mógłby błyskawicznie dostać się wysoko w górę, tak gdzie dostrzegł pewien ruch - czy był to jakiś kominiarz? Cóż, niezupełnie. Na dachu nasz bohater zauważył blondwłosego mężczyznę ubranego w znoszone kimono - siedział schowany za jednym z kominów i intnsywnie próbował jakimś dziwnym ułożeniem rąk wycelować w kotłującą się poniżej dwójkę walczących. Trudno powiedzieć, w kogo celował, ale zdecydowanie nie miał miejsca na czysty strzał, był skupiony na swoim zadaniu, więc nie od razu zorientował się, że nie jest sam. Błąd.
Shiranui dorwał go błyskawicznie, po czym podniósł go i walnął nim tam, gdzie tamten stał. Pod wpływem ciosu... obaj znaleźli się momentalnie na strychu jakiegoś budynku, bowiem dach nie wytrzymał tego uderzenia. Huk poniósł się po okolicy, nawet widzowie na chwilę zapomnieli o walce, która trwała...
W nowym miejscu, Shiranui mógł się przyjrzeć efektowi swoich działań. Mężczyzna, którego potraktował nadzwyczaj brutalnie. Z ust mężczyzny płynęła krew, a on sam się nią krztusił. Najpewniej kilka żeber zostało połamanych, natomiast chwycone gardło... no tutaj pewne było jedno. Krtań została zgnieciona, Shiranui raczej wiele się od jegomościa... nie dowie. W zasadzie, za chwile nie będzie od kogo.

  Ukryty tekst

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.
- Hyogami
- Sędzia, Kame Roshi

[Natsume Yuki]

Walka dalej trwała w najlepsze. Natsu dalej nie odpuszczała, widocznie dając się we znaki swojemu dojrzałemu oponentowi. Taktyka którą zastosowała była w rzeczy samej bardzo ryzykowna, ale przy tym w przypadku powodzenia - pozwoliłaby jej w praktyce zakończyć walkę jeszcze w pierwszej rundzie. Widać było że aktualnie leżący Kitsune nadal czuł potworny ból po uderzeniu Gangeki w krocze, a dodatkowo fakt że był aktualnie podduszany przez starszą Tanuki działał mocno na jego niekorzyść. Jeśli dalej to tak będzie wyglądać, to jest bardzo duża szansa że Natsu zwycięży w tym pojedynku...
Problem był tylko jeden. Wyglądało na to, że Kitsune nie zamierzał walczyć w pełni honorowo. W przypadku gdyby Tanuki zaczęła przejmować przewagę w walce, zamierzał wyprowadzić jej niewidzialny atak, który mógłby zakończyć jej życie lub ogłuszyć do czasu, aż sam wyciągnie z niej ducha. A przynajmniej tyle dało się zobaczyć po fakcie, że na będącym nieopodal dachu nagle znalazł się jakiś tajemniczy mężczyzna, mierzący w kierunku pola walki z jakiegoś niezbyt znanego mu urządzenia. Sama czynność jednak wystarczyła, żeby Yuki zdołał ogarnąć co się święci - i powstrzymać to za wszelką cenę.
Kensei doskoczył do mężczyzny w ułamek sekundy, tak że ten nawet nie zdołał zauważyć momentu ataku. Chwilę później zaś... okazało się, że zarówno dach, jak i oponent byli znacznie słabsi niż Yuki mógłby podejrzewać. Wystarczyło proste uderzenie, żeby nie tylko zawalić osłonę budynku i strącić duet na strych, ale też zmiażdżyć krtań oponenta. Do diabła. Shiranui zwykle nie popełniał tak głupich błędów, żeby pozbawiać się źródła informacji... ani tym bardziej pozbawiać kogoś życia w tak bezmyślny sposób. Ale cóż, na ten moment nie było co płakać nad rozlanym mlekiem. Oponent powoli konał, widocznie dławiąc się krwią. Na tym etapie już nic nie będzie dało się z niego wyciągnąć, a tylko dawało mu się niepotrzebne cierpienie. Dlatego też zamaskowany mężczyzna przyłożył dłoń do jego twarzy - tak, by ukryte ostrze w jego karwaszu mierzyło idealnie w jego podbródek. W ten sposób będzie mógł mu dać szybką, bezbolesną śmierć, gdy broń dosięgnie jego mózgu.
-Porzuć to życie i odszukaj spokój... w głębinach, pośród umarłych.
Ostrze w tym momencie miało skrócić cierpienia mężczyzny.
Następnie podniósł się i zaczął myśleć. Cóż, tego huku nie będzie się dało uniknąć, teraz już ludzie w okolicy na pewno wiedzieli, że wydarzyło się coś nieoczekiwanego. Trzeba było jakoś sprawić, że zgon tego człowieka nie będzie do powiązania z jego osobą... albo żeby ciało nie zostało odnalezione. W tym drugim przypadku jednak fakt, że on sam nagle zniknął z trybun, mógłby powiązać morderstwo z nim, a co dalej - z niewinnymi Natsu i Haru.
Wtedy przyszedł mu do głowy jeden pomysł. Dziwny i ryzykowny, ale pomysł.
Skoro Kogan nie zamierzał walczyć czysto, to może wykorzystać duchy aby go ukarać i przerazić?
To byłoby dość smutne, wiedzieć że gniew bogów jest na jego głowie za złamanie przysięgi o honorowym pojedynku, czyż nie?
Wytarł nadal wysunięte ostrze o ubranie zabitego, po czym lekko naciął własny palec i złożył pięć pieczęci w celu wykorzystania techniki przywoływania: Kuchiyose no Jutsu. Zamierzał przywołać jedną ze swoich pobratymców, która w tej sytuacji najprościej byłaby w stanie napędzić stracha wszystkim wokół, i przy okazji powiadomić tłum o zbrodni zarówno Kitsunego, jak i tego człowieka tutaj. Zarazem byłaby doskonałym ostrzeżeniem.
Tygrys błyskawic, Hyorai, córka królowej tygrysów, Hyotory. Żywa reinkarnacja Byakko, Białego Tygrysa Zachodu, strażnika pokoju i cnót.
No, przynajmniej z wyglądu.
-O co chodzi? - spytała, gdy tylko pojawiła się przed Natsumem. Wtedy jednak zobaczyła całą sytuację, jak również fakt że Yuki samą postawą okazywał że to nie jest moment ani na pyskówki, ani na żarty.
-Będę miał dla Ciebie ważne zlecenie, Hyorai - powiedział tonem zupełnie wyzutym z emocji. - Wyciągniesz tego człowieka na dach, zrzucisz go z niego, a następnie powiesz kilka zdań, które zaraz Ci przedstawię. Masz pokazać, co to znaczy "kara za zdradę przysięgi"...
Sam Natsume zaś zamierzał stworzyć trzy klony, z których każdy miał rozejść się na pozostałe dachy i poszukać dodatkowych zagrożeń, korzystając z chwili że ludzie będą skupieni na tygrysicy, i wyeliminować je - możliwie bez zabijania, chyba że nie pozostawią im wyboru.
Sam Natsume zaś zamierzał zejść na dół i dołączyć do Haru, zanim Hyorai zacznie swoje przedstawienie. Oczywiście, zamierzał przyjść z innego kierunku niż od budynku gdzie huknął zniszczony dach, żeby nie wzbudzać jeszcze więcej podejrzeń...

Gdy Natsume zajmie już miejsce, Hyorai miała zacząć swój występ. Jej zadanie było proste: najpierw ryknąć po tygrysiemu, żeby zwrócić uwagę. Następnie miała wyjść na dach, trzymając zabitego skrytobójcę za kark, i aktywować technikę Raiton: Hiraishin, żeby pokryć swoje ciało błyskawicami i podkreślić możliwość, że może ona być legendarną Byakko. Po krótkim przytrzymaniu oponenta, miała zrzucić go z dachu, tak by jego upadek oznaczał od razu fakt, że już nie żył. Przez chwilę miała tak się utrzymywać, wypuszczając z siebie wiązki elektryczności, by ostatecznie znów ryknąć. Wystarczyło jedno zdanie - sam fakt że ludzie będą widzieć gadającego tygrysa będzie dostatecznym sposobem na przekonanie ich, że mają do czynienia z boską wysłanniczką.
-Złożyłeś przysięgę na własną krew, Kitsune Kogan, a wystawiłeś skrytobójców by upewnić się swego zwycięstwa? - Kolejny ryk. - Niech krew Twego sługi wystarczy byś wiedział, że nie toleruję krzywoprzysiężców! Zachodni piorun dosięgnie każdego zdrajcę i kłamcę!
W tym momencie zaś miała wystrzelić technikę Raiton: Gian w powietrze, aby zasymulować uderzenie pioruna, po czym... zniknąć, wracając na Hyogashimę.
Takie przedstawienie powinno pozostawić wystarczający impet.

  Ukryty tekst

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 59/?

---

Głupie błędy... po prostu się czasem zdarzają. Czasem za sprawą bogów, czasem za sprawą zwykłego pecha, a czasem, cóż... może po prostu za bardzo się przejął? Nawet on, mimo lat doświadczenia na karku, dał się jednak nieco ponieść emocją związanym z wydarzeniami ostatniego miesiąca? No cóż, możliwych wyjaśnień było bardzo wiele, ale w tym momencie nie miało to najmniejszego znaczenia - po prostu tak wyszło i teraz trzeba było z tym coś na szybko wymyślić, a jak się siwowłosy miał całkiem ciekawy zamysł, ale wszystko po kolei.
Rozesłane po okolicy cieniste klony szybko i sprawnie przeczesały okoliczne dachy w poszukiwaniu pozostałych zagrożeń, ale wszystko wskazywało na to, blondwłosy mężczyzna był jedynym, najętym w tym celu jegomościem. Było to związane z jego niezwykłymi umiejętnościami, w zasadzie, nikt nie przewidywał, że będzie musiał stanąć do walki, miał jedynie w odpowiednim momencie przejąć władzę nad młodą wojowniczką i umożliwić zleceniodawcy zwycięstwo - generalnie, genialne w swojej prostocie, a przy tym... chyba jedyna opcja w sytuacji, gdy mieli doświadczonego sędziego, żadna dmuchawka, trucizna czy inna nieczysta sztuczka nie wchodziła w grę. Tutaj trzeba było działać wręcz niewidzialną ręką, podobnie jak Shiranui w tej chwili. Musiał stać się niewidzialnym, a czasem najlepiej jest dopilnować, by odpowiednio duże widowisko wystawić...

A skoro o widowisku mowa, na kamiennej arenie pojedynek zbliżał się do końca. Zarówno od strony formalnego czasu, jak i walczącej pary. Kogan miotła się jak węgorz w sieci, jednakże Natsu nie puszczała. Oczy "Lisa" latały na prawo i lewo, jakby poszukiwał pomocy, jednakże nie mógł na nic liczyć. Z drugiej strony, dziewczyna nie odpuszczała. Chociaż jej przeciwnik tego nie widział, była na granicy wytrzymałości, w zasadzie już chyba nie wiedziała co się w zasadzie dzieje, ale jej siostra... wiedziała. Haru krzyczała jeszcze mocniej i to dało jej siłę na jeszcze jeden, wielki wysiłek. Natsu zacisnęła mocniej dźwignię i...
- Poddaję się! - ryknął niczym dzikie zwierzę Kogan, na co momentalnie zareagował sędzia pojedynku.
- Koniec! Wygrywa Tanuki Natsu! - jego głos był niczym gong, na który dziewczyna puściła mężczyznę i odtoczyła się od niego. Była blada i wyzbyta z sił, chyba nie do końca wiedziała, co właśnie zaszło, ale... wygrała. Haru nie mogła powstrzymać emocji, wskoczyła na podest i chwyciła w ramiona siostrę wykrzykując z radości. Mistrz Roshi pokiwał jedynie głową na to co widział, nie stawał po żadnej ze stron, on był tylko obserwatorem, z jednej strony widział zwycięskie siostry, z drugiej wściekłego mężczyznę, do którego podbiegli jego ludzie, ale oberwali w twarz, a z trzeciej... z trzeciej posłał spojrzenie w stronę Natsume i gdyby nie jego ciemne okulary, siwowłosy mógłby dostrzec przymrużenie oczu kiedy nagle...
Pojawienie się na dachu wielkiego potwora poruszyło wszystkimi. Ktoś wskazał na wielkiego, święcącymi błyskawicami TYGRYSA! Ludzie z przerażeniem spoglądali, jak wielka bestia ciska na ziemię ciało tajemniczego mężczyzny, a potem... przemawia! To było coś PRZERAŻAJĄCEGO! Jedni zakryli usta, inni padli na ziemię, a jeszcze inni rzucili się do ucieczki.
Haru schowała się za Natsu, którą widok legendarnej istoty otrzeźwił, ale... nie przestraszył. Posłała pytające spojrzenie swojemu nauczycielowi, dosyć ukradkowe, ale on wiedział, że ona wie...
Kogan patrzył i nie wierzył. Na jego twarzy pojawiło się zupełnie niezrozumienie, a na ustach jego ludzi przerażenie - dwa wielkie chłopy, które nie tak dawno temu napadły na dom Tanuki, teraz trzęsły się jak osiki, a kiedy tygrysica cisnęła piorun rzucili się do panicznej ucieczki porzucając nodachi, którego do tej pory pilnowali. Kogan natomiast padł na kolana i opuścił głowę, oto właśnie dosięgnęła go sprawiedliwość, a raczej, prawda wyszła na jaw. Brudna i brzydka prawda.
Ktoś jeszcze nie rzucił się do ucieczki. Był to stary "żółwi wojownik". Roshi jedynie zmarszczył włos, po czym przeniósł spojrzenie na klęczącego Lisa, krocząc w stronę porzuconego przez jego ludzi miecza, który... sprawnym "kopnięciem" "przywołał" do swojej dłoni.
- Czy to prawda? - zapytał stając nad mężczyzną, który właśnie ostatecznie przegrał. Może jego hańba była dużo głębsza, może śmierć ojca Haru i Natsu, ta straszna choroba też nie była przypadkiem?
- To prawda. - odpowiedział, po czym... rozerwał swoje szaty i podniósł głowę do góry, na co Roshi jedynie rzucił w jego stronę kunai, który wydobył z rękawa. Lis doskonale wiedział, co to oznacza. Krew mogła zmyć, tylko krew. Teraz nie było już odwrotu, przeniósł spojrzenie na Natsu i Haru. Spoglądał na nie wzrokiem pokonanego człowieka. Nie było już tej butności, nie było tej nienawiści, była słabość i desperacja. Sekunda, druga i mężczyzna chwycił kunai by następnie wbić go sobie w podbrzusze. Zanim jednak eksplozja bólu zgięła jego ciało, Roshi momentalnie uwolnił z saya nodachi i potężnym oburęcznym cięciem oddzielił jego głowę od ciała.
- Krew zmazuje krew. - odpowiedział krótko strzepując krew z ostrza, a zdekapitalizowany korpus mężczyzny padł na ziemię. Arenę zalała krew. Widok był przerażający, głowa denata potoczyła się, by ostatecznie haniebnie spaść na ziemię. Oto koniec.
- Gratuluje, Tanuki-dono. Którą ziemię wybierasz? - zapytał sędziwy mężczyzna, jakby w zasadzie nic się przed chwilą nie stało. W tym momencie Natsu musiała podjąć decyzję, świeżo po walce, w obliczu śmierci której chciała uniknąć, w tym całym zamieszaniu... musiała odpowiedzieć. Teraz.
- Wybieram... Tartak. - przemówiła poważnym głosem, najpewniej zaskakując wszystkich, a na pewno swoją młodszą siostrę. Niezrozumienie pojawiło się na twarzy dziewczyny ale... szybko zrozumiała. W tym momencie, odezwało się gromkię.
-NIECH ŻYJE PANI TANUKI! NIECH ŻYJĄ OBIE! - wyskandowane przez... rodziny drwali, którzy byli świadkami walki. Może nie było ich od razu widać, bowiem stali w cieniu. Może trochę... liczyli na porażkę swojej pani? Jakby bowiem nie patrząc, panna Tanuki dobrze się nimi opiekowała, co by się z nimi stało pod butem Kitsune? Kitsune, który przegrał walkę, do której tak bardzo się przygotowywał?
- Rozumiem One-sama. Rozumiem. - wyszeptała Haru, a Roshi... Roshi jak to Roshi, jedynie przechylił głowę, po czym wyciągnął zza swojego kimona dokumenty własności Tartaku, które przekazał Natsu z lekkim ukłonem.
- Niech tak będzie. po czym dodał - Dbaj o nich, Natsu-chan. - powiedział z lekkim uśmiechem, po czym... chyba wszystko było załatwione, prawda?

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.
- Hyogami
- Sędzia, Kame Roshi

[Natsume Yuki]

Dobra, po krótkich oględzinach ze strony klonów wyglądało na to, że okolica jest oczyszczona - wszystkie pozostałe dachy były puste, bez żadnych dodatkowych skrytobójców. Można więc bezpiecznie założyć, że ten tutaj był jedynym zagrożeniem. W końcu nikt raczej nie byłby na tyle idiotą, żeby dodatkowo próbować jakichś brudnych sztuczek z samych trybun, gdzie cały czas dało się wyczuć wprawione oko sędziego skanujące wszystkich obecnych. Za dużo ryzyka wykrycia. Cóż, to tylko ułatwiało życie Natsumemu: skoro zagrożenie zostało wyeliminowane, to tym spokojniej będzie mógł zająć się uspokajaniem swoich podopiecznych. Bo to, że jakiejś formy uspokojenia będą potrzebować, nie ulegało żadnej wątpliwości.
Zwłaszcza po tym, co miało nadejść za moment.
Jak gdyby nigdy nic powrócił na trybuny, ponownie stając obok Haru, która całkowicie skupiona na kibicowaniu swojej starszej siostrze nawet chyba nie zauważyła, że Yuki w ogóle gdzieś zniknął. Chwilę później zaś wydarzyło się coś, czego ani on, ani chyba ktokolwiek na trybunach się nie spodziewał: Kitsune z własnej woli poddał walkę, porzucając swoją dumę i pewność siebie, które jeszcze przed chwilą aż z niego kipiały. Widać jednak było, że Kogan był wściekły swoją porażką - jak gdyby nie wiedział, co się wydarzyło, albo spodziewał się że cała walka potoczy się inaczej. Natsume w sumie nawet wiedział, co było powodem jego irytacji, ale o tym akurat za chwilę dowiedzą się wszyscy obecni...
Haru wskoczyła na arenę i z całych sił objęła swoją wyczerpaną pojedynkiem siostrę, która chyba nadal nie przyjęła do świadomości że walka jest zakończona, a ona zwyciężyła pomimo wszystkich przeciwności. Natsume, który już wrócił do bycia samym sobą, spokojnie wkroczył za młodszą Tanuki i objął obie siostry, pozwalając im się nacieszyć całą sytuacją. Jednocześnie jednak nasłuchiwał momentu, w którym swoje widowisko miała zacząć Hyorai...
I ten nadszedł z głośnym hukiem. Pojawienie się gadającego, otoczonego błyskawicami tygrysa było czymś, czego żaden z mieszkańców się nie spodziewał: oto Byakko, kami i strażnik Zachodu, przybył do ich miejscowości aby wskazać grzechy, którymi skalał się jeden z kombatantów. Żaden z żyjących nie potrafił zachować spokoju ducha w obecności przepełnionego wściekłością bóstwa, więc nie dziwił się że większość zaczęła albo się niebiańskiemu tygrysowi kłaniać, albo po prostu uciekać gdzie pieprz rośnie. Yuki tylko uśmiechnął się pod maską (gest, którego nikt nie zobaczy) i stanął przed Natsu i Haru, jak gdyby w obronnym geście. Wiedział że nie grozi im nic złego, ale lepiej zachować pozory że nie ma nic wspólnego z całą tą sytuacją i nagłym zrzuceniem porażonego prądem trupa na ziemię.
Hyorai odegrała swoją rolę znakomicie. Po całym pokazie "potęgi bóstwa", bezpiecznie zniknęła, pozostawiając za sobą tylko oniemiałych mieszkańców... i prawdopodobnie legendę o przybyciu Byakko do małej wioski pomiędzy górami. Chociaż... przyniosła też jeszcze jedno. Fakt, że Kitsune Kogan, po praktycznej utracie wszystkich kolorów z twarzy, upadł na kolana i przyznał się do oszustwa. Reakcja ze strony zarówno jego samego, jak i sędziego, była jednak... zaskakująca. Praktycznie od razu podano mu mały oręż, aby dokonał ostatecznego sposobu odzyskania honoru: sepukku. Yuki uniósł lekko brwi, zaskoczony: nie spodziewał się że ten samurajski zwyczaj obowiązywał również tutaj. Chyba że... w sumie warte rozważenia było to, że zarówno Tanuki, jak i Kitsune, mieli własne mony i nosili się bardziej na styl samurajski niż rządców ziemskich. Czyżby Natsume nieświadomie wpakował się w jakiś konflikt pomiędzy rodami samurajskimi?
No to ładna kabała.
Kogan wbił sobie nóż w brzuch, odruchowo schylając tułów w taki sposób, że Kame mógł gładkim cięciem zdjąć mu głowę z karku. Pozbawione życia ciało osunęło się na ziemię, obmywając powierzchnię areny szkarłatem. Natsume położył ręce na ramionach dziewcząt, jak gdyby w celu uspokojenia ich.
-Porzuć to życie, Kitsune Kogan, i odszukaj spokój... w głębinach, pośród umarłych.
Wtedy nadszedł czas wyboru ziemi dla zwyciężczyni. Ta, ku zaskoczeniu wielu, postanowiła pozostać na terenach tartaku, aby utrzymać władzę Tanukich nad tą okolicą. Yuki zdążył już usłyszeć przez ten miesiąc o tym, że pomimo to miejsce nie było najbardziej dochodowym biznesem na świecie, to jednak powoli zaczynała się przekształcać w iście rodzinną siedzibę Tanukich, gdzie powinna takowa siedziba już pozostać. Chociaż nie znał prawdziwych powodów dla których starsza Tanuki dokonała takiego a nie innego wyboru, to i tak nie pozostało mu nic innego jak poprzeć wybór swojej podopiecznej. Takiego wyboru dokonała, taką ścieżką chce kroczyć.
-Gratulacje, Natsu. Przebiłaś wszelkie oczekiwania jakie mogłem mieć. Jestem z Ciebie dumny.

[Kakita Asagi]

Misja dla: Natsume
Ranga: Wyprawa rangi B
Post 61/?

---

Sposób, w jaki Kogan zakończył swoje życie istotnie przypominał tradycję samurajów. Co prawda, od typowego seppuku różniło je kilka elementów, to jednak punktów wspólnych było zdecydowanie więcej. Czy Tanuki i Kitsune należeli do rodów samurajskich? Cóż, poniekąd... tak. Obie rodziny były potomkami dawnych przybyszów z Yinzin, jak słusznie zauważył Natsume, miało to swoje odzwierciedlenie zarówno w sposobie noszenia się, jak i wyznawanych zasadach oraz metodach walki, nie przypadkiem bronią w rodzinie Tanuki była katana, a nad drzwiami wysiała naginata...
- Dziękuję sensei, za wszystko. - powiedziała Natsu skłaniając się elegancko swojemu nauczycielowi po czym... łamiąc wszelkie konwenanse i zasady przytuliła się do siwowłosego szermierza, któremu tyle obie zawdzięczały. Nie tylko nauczył je walczyć, nauczył je przede wszystkim, w jaki sposób iść przez życie, jak dokonywać wyborów i się ich trzymać.
- Tak zrobię panie Roshi, nie zawiodę. - zwróciła się w stronę brodatego mężczyzny, który przekazał jej dokumenty dotyczące prawa własności, kto wie, może w przyszłości potomkowie rodów Tanuki i Kitsune nie będą więcej walczyć o władzę? Może nowe pokolenie wyznaczy inną ścieżkę?
- Wiem Natsu-chan. Jesteś córką swojego ojca, nie zawiedziesz. Jesteś też uczennicą... - tutaj przeniósł spojrzenie na zamaskowanego wojownika, szczególnie dokładnie oglądając jego broń. Wydawało się, że staruszek wie, jaką klingą włada siwowłosy.
- Kiedy go straciłem byłem pewien, że go już więcej nie zobaczę .. rzekł jakby sam do siebie, z lekką nutą nostalgii. Czyżby Roshi był jednym z poprzednich właścicieli wielkiego ostrza? - Trafił w dobre ręce. Uważaj, by nie stać się takim jak on. - rzekł Roshi, po czym wykonał raz jeszcze ukłon całej trójce, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył w swoją stronę.
- Sensei, o chodziło panu Roshi? - zapytała Haru, która zupełnie nic nie rozumiała z tego całego zamieszania, z resztą, podobnie Natsu, ale akurat ona miała zdecydowanie mniej czasu na rozważanie tego co zaszło, bowiem tłum rodzin mężczyzn pracujących w tartaku przepchnął się możliwie blisko swojej nowej pani, po czym upadli jak jeden mąż przed dziewczyną bijąc pokłony. Jeden z mężczyzn, będący najbardziej na przedzie mówił w imieniu pozostałych.
- Pani Tanuki, przyjmij nasz hołd. Będziemy ci służyć, a w zamian prosimy o dalszą opiekę.
Cóż było zrobić, dziewczyna musiała jakoś zareagować, tak więc podeszła parę kroków przed siebie, ale zanim cokolwiek powiedziała, pociągnęła do siebie Haru, tak by ta stanęła blisko niej. Może to Natsu była sukcesorką rodu, ale...
- Przyjmuję waszą prośbę. Chcę jednak, byście pamiętali, że dzisiejszy sukces to nie jedynie mój sukces. To efekt pracy mojego mistrza, sensei Akahoshi oraz siostry. Bez nich, nie wygrałabym. Pamiętajcie o tym, ich słowo, jest równie ważne, jak moje. - mówiła poważnym tonem.
- Tak pani, niech żyją panie Tanuki, niech żyje mistrz Akahoshi! Świętujmy! - gromkim chórem zawołali wszyscy zgromadzeni pracownicy i ich krewni i już gotowi byli porwać młodą wojowniczkę by świętować, jednakże Natsu zatrzymała ich ruchem dłoni.
- Przyjaciele, dziękuję za wasz entuzjazm, jednakże, muszę... - tutaj wskazała wymownie na swoje ręce, które dość mocno poobijane były. Nie musiała się jednak dłużej tłumaczyć, bowiem Haru jak zawsze i niezawodnie sama włączyła się do akcji.
- Onee-sama potrzebuje wypocząć po walce, ale już jutro wieczorem, świętujemy ten sukces! Dzisiaj i jutro macie wolne! - na jej słowa podniosły się słowa zarówno zrozumienia, jak i radości, wszak oto wpadły im aż dwa dni wolne od pracy!
- Trochę przesadziłaś. - zwróciła się do niej Natsu, kiedy tłumek się już oddalił, na co młodsza z sióstr wyszczerzyła się rozbrajająco i rzekła.
- Niech się cieszą. A my wracamy do domu, prawda sensei? - na jej ostatnie słowo, obie posłały mu pytające spojrzenie...

Spis NPC:
- Haru
- Kitsune Kogan
- Natsu.
- Hyogami
- Sędzia, Kame Roshi