Rynek

[Minoru]

Diabelskie targi
Misja D dla Kiseki
11/15

Plan Kisekiego daleki był od tego z czym kojarzono ninja. W swoich działaniach musiał przypominać bardziej oprycha czy rzezimieszka, niż assasina. Wszyscy zebrani kupcy spoglądali z nieskrywanym zaciekawieniem na poczynania młodego człowieka. Kilka osób zareagowało, wyrwanym z krtani, „Oh”, gdy tylko młody Kiseki złamał panujące na ziemi prawa fizyki i stanął na ścianie, by chwilę później wspinać się do góry, aż do małego okienka. Dalsza część planu również przeszła bez żadnych problemów, jedno mocniejsze uderzenie wystarczyło, by szyba pękła z brzęknięciem, sypiąc szkło do środka. Potem jeszcze kilka ruchów drewnianym ostrzem i przejście było czyste. Ze zmieszczeniem się, również nie było problemów, aż tak małe okno nie było.
Kiseki, po wejściu, znalazł się w długim korytarzu, z którego można było dostać się do jednego z trzech pokoi, lub też zejść schodami, po jego lewej, na piętro niżej. W korytarzu panował półmrok, spowodowany niewielką ilością okien, dopuszczających światło, oraz kiepsko jakościowo pogodą dzisiejszego dnia. Do uszu chłopaka dotarł nagle dźwięk skrzypiących drzwi. W końcu korytarza pojawiła się ludzka sylwetka.
- Kto tam?! - schrypnięty głos, mężczyzny, który przed chwilą się obudził i bał się o swoje życie, poniósł się po korytarzu. Wyszedł on na sam środek korytarza, między dwoma ścianami, trzymając się jednak swojej części. Stał sztywno, z rękoma wyciągniętymi przed siebie, coś w nich trzymał, lecz w tym świetle ciężko było określić, czy jest to jakiś kij, czy może ostrze, a może parasol?
- Widzę cię, kim jesteś i czego tu szukasz?! - rzucił głosem, który chyba miał być groźny, lecz wyszedł bardziej piskliwy.

[Kiseki]

W końcu gdy udało mu się wejść do środka, mógł na spokojnie przejrzeć domostwo w poszukiwaniu tego dziadka. Oczywiście o ile tutaj był, a raczej chciał żeby tutaj był. Jeszcze Kiseki by wpadł w szał demolowania, dlatego też zaczął poszukiwania. Półmrok panował w domu, przez to ciężej było cokolwiek zauważyć i znaleźć. Jednak po pewnym czasie dźwięk skrzypienia zwrócił jego uwagę, a pojawiająca się na końcu korytarza sylweta bardziej go uradowała.
Gdy tajemniczy mężczyzna wypowiedział swoje pierwsze słowa, chłopak bez żadnego ale podszedł bliżej. Nie interesując się tym co trzymał w dłoniach, po prostu chciał mieć to za sobą. Gdy ponownie zadał pytanie, tym razem Kiseki był na tyle miły żeby odpowiedzieć.
- Ciebie szukam, mam paczkę, która ma trafić w twoje ręce.
Odpowiedział, następnie sięgnął po paczuszkę. Co prawda było to drażniące, że tak zabarykadował się w domu. No ale sądząc po wieku, to pewnie musiał wyspać swoje.
- Dwa tysiące w gotówce. Załatwmy to szybko, nie mam całego dnia.
No niby wydaje się prosta robótka, ale zawsze może pójść coś nie tak. Zwłaszcza jak zacznie zadawać pytania, na które będzie trzeba odpowiedzieć bo jeszcze sprzedaż się nie uda.

[Minoru]

Diabelskie targi
Misja D dla Kiseki
13/15

- Mówiłem, żebyś się nie zbliżał! - podniesiony, przechodzący niemalże w pisk, głos staruszka, poniósł się po korytarzu, gdy Kiseki ruszył z miejsca. Był definitywnie spanilowany, zachowywał się jak wystraszony szczur starający się pierzchnąć przed swym oprawcą.
- Mówiłem ostatnim razem, że nie chcę od was już nic więcej - zareagował ostro, swym głosikiem, gdy tylko Kiseki podał powód swego przybycia.
- Nie zapłacę, wyjdź i zabierz tą paczkę. - zrobił kilka kroków do tyłu, niemalże natrafiając na ścianę. Kiseki znajdował się na tyle blisko starca, by dostrzec, że trzymany w jego ręku przedmiot jest ostrzem. Odbijające się od niego światło, nie pozostawiało co do tego, żadnych złudzeń. Sądząc po długości, musiała to być katana. Na twarzy Pana Osamu, gdy jego plecy odbiły się od ściany, pojawił się grymas przerażenia. Był jak zwierzę zapędzone w kozi róg. A zwierze przyparte do muru zawsze atakowało.
- Mówiłem byś się nie zbliżał! - uniósł ostrze nad głowę, by następnie zrobić krok do przodu wykonując karykature cięcia znad głowy.

  Ukryty tekst

[Kiseki]

Cóż, nie spodziewał się takiego obrotu sytuacji. Jakby nie patrzeć zleceniodawca też mu nie wspomniał o tym, czyżby nie chciał? No to mamy problem, zwłaszcza, że dziadzio jest uzbrojony. O nie, toż to niebezpieczne tak trzymać broń w tym wieku. Może przecież dojść do przemęczenia organizmu, przez co łatwiej będzie wytrącić tą broń z ręki.
Gdy tylko dziadzio gadał cały czas na temat odmowy handlowej, a Kiseki swoją straszną osobą przypierał go do muru. Tutaj postanowił chwilowo nic nie mówić, ponieważ wpierw trzeba było rozbroić dziadzia.
Kiedy tylko dziadzia spanikował i wykonał swój pierwszy krok do przodu oraz cięcie znad głowy. Chłopak postanowił od razu zareagować i zrobić lekki wyskok do przodu, żeby zablokować prawą ręką dłonie dziadzia. Dzięki temu atak powinien nie dojść do skutku. Jeżeli nawet się uda zablokować jego rączki, to po prostu zabierze mu się miecz. Nie chciałby z oficjalnego kupca robić martwego kupca. Wiadomo, że jest otoczony przez sąsiadów, którzy nim gardzą bo handluje z mafią. Jednak on na to nic nie poradzi, on ma wykonać swoje zadanie i wrócić do domu.

- Słuchaj, nie ze mną masz rozmawiać o tym. Ja tu jestem z powodu tej paczki, daj pieniądze i znikam. Przekaże też, że nie chcesz więcej handlować z nami. Może być taki układ?

[Minoru]

Diabelskie targi
Misja D dla Kiseki
15/15

Kiseki zareagował gwałtownie na ruch kupca. Doskoczył do niego, skracając dystans i przechwytując nadlatujące uderzenie. Młodzieniec miał niewątpliwie dużo szczęścia, głównie w tym, że jego przeciwnik był kimś kto powinien odchowywać wnuki, a nie machać mieczem. Inna sprawa, że dziadek wcale nie wyróżniał się na tle chłopaka, który dużo, dużo młodszy, powinien być przecież dużo sprawniejszy, czyż nie?
Kiseki pochwycił dłonie starca, uniemożliwiając mu zadanie ciosu, lecz powstał w tym momencie impas. Tak jak starzec nie mógł wyrwać się z uchwytu Kisekiego, tak Kiseki nie mógł rozbroić Osamu.
- Jaką dajesz mi gwarancję, że nie będzie kolejnych razów?! - Głos kupca stracił swą paniczną nerwowość. Teraz brzmiał bardziej jak rozeźlony staruch który opierniczał młodzieńców. Impas ten trwał niezłą chwilę, aż w końcu staruszek westchnął i rozluźnił uchwyt dając się rozbroić.
- To ostatnia zapłata. Następnym razem nie zapłacę - jego głos był dużo bardziej stanowczy. Sięgnął do jednej z dwóch wiszących, przy jego pasie, sakiew i wyciągnął papier.
- Proszę, w banku wystawią wam za to okrągłe 2 000 ryo, zgodnie z umową - podał czek Kisekiemu, samemu wyciągając dłoń po paczkę.

[Kiseki]

Niewiele brakowało, a doszło by do tragedii. Nie można pozwalać sobie na takie sytuacje, dlatego następnym razem miał nadzieję dostać lepszą robotą. W której to nie będzie musiał użerać z starszymi ludźmi, oni sami w sobie są nieprzewidywalni.
Gdy tylko rozbroił staruszka, odrzucił broń na ziemię.
- No cóż, przekażę na pewno informację, żeby więcej tutaj nie przychodzić. Tego możesz być pewien.
Tak więc chłopak przyjął czek i wręczył dziadziowi paczkę, co prawda nie interesował go dalszy los tego miejsca. Nawet jeżeli przekaże informacje, to wątpił, że ktoś posłucha. Pewnie tylko tym pogorszy swoją sytuację, albo będą rozsądni i znajdą kogoś innego, kto będzie pracował dla nich. No tak czy siak, nie ma co zwlekać.
- Tak więc żegnamy się w tym miejscu.
Dodał na sam koniec, następnie ruszył skąd przybył. Czyli do okna, przez które znów będzie musiał przejść. No ale gdy już wydostanie się na zewnątrz, będzie mógł spokojnie wrócić z czekiem.

[Minoru]

Diabelskie targi
Misja D dla Kiseki
17/15

Osamu odebrał paczkę, rzucając ją niemalże natychmiast pod ścianę. Nie odzywał się już więcej oczekując wyjścia nieproszonego gościa. Nie odpowiedział również na pożegnanie, człapiąc swym starczym krokiem jak najdalej od Kisekiego. Na dworze powitano chłopaka lepiej. Wzbudził on o wiele większe zainteresowanie. Zebrani na zewnątrz kupcy natychmiast zwrócili na niego uwagę, wielu odeszło do swoich miejsc pracy, a znalazł się nawet taki, który zapytał Kisekiego czy załatwił sprawę i kiedy zabiorą Osamu sprzed ich oblicza. Chłopak jednak nie musiał odpowiadać żadnemu z nich, wykonał swoje zadanie i nic go tutaj już nie trzymało. Odpowiadając, lub też nie, opuścił to miejsce, mając w zapasie resztę dnia, tylko dla siebie.

z/t -> "Pod rozpiętymi skrzydłami"

[Harikido]

Dużo ludzi, dużo kupców, a więc i dużo pieniędzy. Dobre miejsce na zarobienie kilku ryo, aby pogrążyć tego nieudacznika. Pytanie tylko od czego zacząć? Zwykła kradzież towaru ze straganu bywa przyjemna, jednak spieniężenie towaru często zajmuje zbyt długo, a ja potrzebuje czegoś na szybko. Kradzież kieszonkowa to też świetna zabawa, ale niestety stopa zysku nie jet najlepsza. Ludzie zwykle niestety nie noszą przy sobie zbyt wiele gotówki i można się mocno namęczyć, a prawie nic nie zarobić. Cóż... Zostaje mi więc chyba tylko jedno. Muszę wybrać sobie jakiś ładny kram i jakiegoś naiwnego kupca i zdjąć z niego haracz.

[Tamaki Hyūga]

~ 1/15 ~

~ Harikido ~

~ Misja Rangi D ~

~ Wyskakuj z kasy! ~

Harikido mając ułożony w głowie zgrabny plan, szybkim krokiem udał się w miejsce gdzie działo się po prostu najwięcej, na rynek. Miejsce to jak w każdym innym mieście kipiało wręcz życiem a ze względu na fakt iż Shigashi no Kibu było miastem handlowym to rynek był jeszcze bardziej rozbudowany niż w innych sporych miejscowościach. Młody shinobi, członek jednej z Mafii, które rządziły Shigashi rozglądał się po okolicy poszukując wzrokiem straganu, który przyciągnąłby jego wzrok.
Po szybkim zorientowaniu się w oczom chłopaka ukazał się ładny i zadbany kram stojący na uboczu gdzie mężczyzna w podeszłym wieku sprzedawał drewniane rzeźby i ozdoby...

[Harikido]

Oho, chyba znalazłem miernotę tej jakże nudnawej chwili. Jak fatalnym i okropnie słabym w swoim nędznym fachu trzeba być, aby wykupić i uzyskać tak mało widoczne i nieistotne miejsce? Sam fakt parania się takim miałkim handlem i uczciwą pracą jest trudny do wyobrażenia. Gdybym jednak był tak bardzo nikim, że zostałbym kupcem i w dodatku nie odnosiłbym sukcesów jako kupiec, to chyba bym się zabił, aby nie obrażać prawdziwie wybitnych jednostek swoim jestestwem. Ci kupcy w centralnych i wyeksponowanych miejscach, chociaż coś zwyciężyli, uzyskali nad kimś przewagę. Ten tutaj, na swoim poślednim stanowisku jest dla nich tylko podnóżkiem, po którym inni mogą się wspinać wyżej. No i właśnie z racji pełnienia tak niewdzięcznej, aczkolwiek istotnej funkcji, ta miernota nie może tego robić za darmo. Jeśli ktoś robi coś użytecznego za darmo, to zwyczajnie jego pieniądze się marnują w jego kieszeniach.
Powolnym i pewnym krokiem podchodzę do straganu, przyglądam się chwilę towarom, bezczelnie podnosząc i obmacując parę z nich, po czym mówię trzymając w ręku jedną z rzeźb i delikatnie nią podrzucajc:
- Nawet ładna kolekcja, szefie. Ile ryo byś ode mnie chciał, gdybym kupił tę dębowa sztukę, szefie?

[Tamaki Hyūga]

~ 3/15 ~

~ Harikido ~

~ Misja Rangi D ~

~ Wyskakuj z kasy! ~

Rozmyślając o żałosności handlarza rzeźbami Harikido nonszalancko podszedł do straganu i zaczął dokładnie przyglądać się drewnianym wyrobom po czym wybrał jedną z rzeźb i podrzucając nią zwrócił się do sprzedawcy.
- Och, bardzo mi miło iż potrafisz docenić sztukę, ostatnimi czasy mało kto interesuje się moimi wyrobami. - powiedział starszy mężczyzna po czym przyjrzał się figurce którą podrzucał młody mafioza. - Normalnie za taką figurkę to ludzie potrafili płacić po 50 czy nawet 100 ryo, jeżeli była bardziej dokładnie zrobiona i było więcej szczegółów. Teraz? Klientów praktycznie nie mam żadnych, konkurencja wypchnęła mnie tutaj w kąt rynku gdzie jeszcze mniej osób zauważy mój stragan... Ehhh, nie wiem nawet ile prosić za taką figurkę... Ile byś dał za coś takiego młodzieńcze? - zapytał się nieco zmęczonym tonem mężczyzna patrząc na Harikido.

[Harikido]

Co za marny idiota! Co za nieudacznik! Z przykrością muszę przyznać, że się myliłem. Takie zero jak on nie jest w żadnym przypadku użytecznie. On nie jest nawet podnóżkiem dla prostaczków, którzy chcą udawać zwycięzców. Przecież on zdaje sobie sprawę jak gówniane jest jego życie, jego interes i on sam. On zdaje sobie z tego sprawę i nic z tym nie robi. Zupełnie jakby się prosił o to, aby go wykorzystać. Zdzieranie pieniędzy od niego będzie jak znęcanie się nad malutkim chłopcem. Żałosne i żenujące, ale jednak wciąż zadziwiająco satysfakcjonujące.
- W mojej opinii twoja kolekcja jest bezcenna, szefie. W związku z tym nie byłbym w stanie jej wycenić. Na tym przecież polega znaczenie słowa "bezcenny", nieprawdaż szefie? Rzeczywiście muszę jednak przyznać, że handlujesz w niebezpiecznym miejscu. Nie boisz się, że ktoś tutaj podejdzie i ukradnie, któreś z tych... dzieł sztuki, szefie?

[Tamaki Hyūga]

~ 5/15 ~

~ Harikido ~

~ Misja Rangi D ~

~ Wyskakuj z kasy! ~

Mężczyzna nieco zmarszczył brwi słysząc słowa chłopaka, jednak wydawał się sprawiać wrażenie opanowanego.
- Wydajesz się mieć żyłkę do interesów młodzieńcze, może więc pójdziemy na układ, co? - zapytał się mężczyzna z po jego twarzy można było wywnioskować iż układał w głowie jakiś plan. - No więc zrobimy tak, pomożesz mi sprzedać to całe tałatajstwo a ja ci oddam część z pieniędzy zarobionych ze sprzedarzy, jeżeli jednak się nie uda to wtedy zapłacę ci z moich oszczędności. W takiej sytuacji, tak czy siak zarobisz pieniądze a może uda ci się zdobyć więcej jak powciskasz ludziom te figurki wszystkie. - zaproponował mężczyzna uśmiechając się wyzywająco do Harikido.

[Harikido]

No proszę, tego się nie spodziewałem. Wystarczyła zaledwie chwila rozmowy i już ten zidiociały staruch zaczyna okazywać odrobiny przejawów czegoś na wzór myślenia. Szkoda jedynie, że okazuje tego tak mało i tak późno. W dodatku, jak widać, jego próby zmuszenia swoich szarych komórek do jakiejkolwiek pracy jedynie mnie obraziły. Jak on śmie proponować mi pracę? Czy nie widzi, że jestem od niego o tyle lepszy, że on de facto jest dla mnie zaledwie głupkowatym psem, z którym chwilowo postanowiłem się pobawić? Nigdy w życiu nie zniżyłbym się do pracy dla jakiegoś kundla. Tym bardziej tak haniebnej pracy, jak sprzedaż. Ci, którzy naprawdę zasługują na dane rzeczy, po prostu je biorą. Nie potrzebują do tego żadnych negocjacji, czy przekazywania komuś pieniędzy.
Cały czas podrzucając jedną z figurek upuszczam ją, nieudolnie pokazując, że zrobiłem to niechcący, po czym mówię:
- Chyba jednak mnie z kimś mylisz. Potrafię docenić dobrą sztukę, ale kupiec ze mnie żaden. Wiem jednak, jak ciężka jest dola kupców. Szczególnie takich, którzy są sami i nikt się nimi nie opiekuje oraz nie chroni.

[Naoki]

Misja C
3/30
Takashi Nara
"Dominacja"

---

Las był miejscem pięknym, na swój sposób wyjątkowo urokliwym, gdzie zawsze można w jakiś sposób odpocząć od społeczeństwa, które momentami potrafiło być męczące, prawda? Myślę, że w pewnym stopniu mam racje, a ty spokojnie mi ją przyznasz. Jednak w tym przypadku największym twym wrogiem, okazało się znudzenie. Twój blond włosy towarzyszy, może i był irytujące, ale jednak zapewniał Ci pewnego rodzaju rozrywkę, przez co w tym momencie odczuwałeś zwyczajnie nudę.
W sumie, las nie dawał sam w sobie jakieś wyjątkowych zajęć, mogących drastycznie wpłynąć na zmianę twego zainteresowania okolicą, w końcu grzybów jeszcze zbyt wiele nie było, a nawet gdyby. To potrafiłbyś odróżnić jadalne od tych nie? Tobie jednak udała się coś znaleźć, a raczej poczuć nim opuściłeś las, a mianowicie dziwne coś na nodze, mieszkańców zapomnianych w lesie. Co kosztowało cię lekkie mycie w stawie, woda w nim była wyjątkowo czysta, mogłeś spokojnie ujrzeć coś znajdowało się na jego dnie, tak samo przeliczyć dokładnie ilość ryb. Tylko czy to było wystarczająco pasjonujące? Dla Ciebie najwidoczniej nie, bo przy użyciu swych nóg ruszyłeś do miasta, chcąc nieco pozwiedzać i odebrać się odrobione od rzeczywistości shinobi przepełnionej pracą i misjami.
Właśnie tak spokojnie mogłeś sobie zwiedzać okolicę, podziwiając wspaniałe budowle, których raczej nie będzie Ci dane ujrzeć w innych miejscach na świecie. Wspaniałe, że coś takiego potrafi tak długo stać i nikt jeszcze tego nie zniszczył, co było raczej bardziej zadziwiające przy codzienności shinobi, w końcu zazwyczaj niszczą wszystko co mają dookoła. W sumie czy ktoś byłby w stanie odbudować te budynki dokładnie tak jak kiedyś wyglądały, mimo ich zniszczenia? To by mogło rozwikłać tajemnice czemu stoją tak długo.
Tylko niestety w tym wszystkim, coś zaburzyło twój spokój. Był to dość dziwny głos, pewnego młodzieńca, ciężko powiedzieć czy kierował te słowa do Ciebie, czy do innej osoby znajdującej się w okolicy, ale było to proste, wręcz nierealne.
- Hej! Schyl się. Uważaj na głowę! - wykrzyczał, niestety znowu blondyn, tylko wyglądający zupełnie inaczej niż poprzedni. Ten swą urodą przypominał bardziej kobietę, nie jeżeli mężczyznę. Był wyjątkowo delikatnej budowy, gdyby nie głos i lekko męskie rysy twarzy, mógłbyś go uznać za dość atrakcyjną kobietę. Ubraną w lekki biało-czarny stój. Duża białą koszula i czarne spodnie, a jego oczy były delikatnej fiołkowej barwy. Tylko jeżeli się odwróciłeś, poza nim zobaczyłeś coś jeszcze, co mogło jedynie Cię utwierdzić, że mówił właśnie do Ciebie, bowiem w twym kierunku leciała również dziwna kulka, odbijająca w zjawiskowy sposób światło. Tylko leciała prosto w twoją biedną głowę, a blondyn raczej nie miał żadnych szans na jej złapanie, a jeżeli lepiej mu się przyjrzałeś wyglądał na nieco młodszego od Ciebie.