Karczma "Ō no Shi"

[Kakita Asagi]

Tytuł: Ostatni
Misja rangi: Wyprawa B dla: Tsukune



Post 17/?

Sprawa robiła się coraz bardziej zawiła, ale i nasz bohater zaczynał coraz lepiej kombinować. W świecie ninja mniej istotne od widowiskowych technik jest umieć pozostać w cieniu by wyprowadzić przeciwnika totalnie na manowce oraz mieć więcej informacji niż on. W tym przypadku Tsukune wydawał się mieć pewną przewagę - z jednej bowiem strony wróg najpewniej o nim nie wiedział, z drugiej natomiast sam wykonywał rozliczne manewry unikowe by ten stan utrzymać.
- Miały piórka, ale jakie... - dziewczyna zamyśliła się, ale ostatecznie rozłożyła szeroko ręce. Przypomnienie sobie jakiego rodzaju brzechwa znajdowała się na strzałach w kołczanie jednego z wielu uzbrojonych gości zaglądających do tek knajpy zdecydowanie przekraczało jej możliwości percepcyjne - i to nie była ujma, po prostu gdyby zapamiętywała za każdym razem coś takiego, to najpewniej ból głowy nie dawałby jej spokoju...
Na drugie pytanie dotyczące tego, czy "meta u przyjaciółki" jest "spalona" Mariko odpowiedziała, że tamten adres jest bezpieczny - szefo chociaż walczył (rzekomo) z Antykreatorem i miał lat 150 (kilka), nie wiedział wszystkiego, a już na pewno nie o prywatnym czasie jego pracownic (których miał wszak kilka), tak więc to miejsce było bezpieczne. W związku z tym, Tsukune wyłożył swój dalszy plan, rodem jak z szpiegowskiej opowieści. Dziewczyna otworzyła szerzej oczy próbując nadążyć za jego myślami, na jej twarzy przynajmniej trzy razy pojawiła się chęć zadania pytania, chociażby o to, w jaki sposób zmieni wygląd i w co tak właściwie się wpakował, ale jasnym było, że sprawa jest poważna i to na tyle poważna, że inne kwestie okazały się być istotne.
- Jesteś pewien, że to dla niej bezpieczne? Może lepiej zmień ten wygląd, spotkajmy się w umówionym miejscu i ja do niej zaniosę to dziecko? Wtedy na pewno nikt niczego nie znajdzie. - zaproponowała kelnerka, która w zasadzie nie bardzo siedziała w ninjowym świecie, ale bardzo chciała uchronić swoją przyjaciółkę, którą i tak będzie musiałą jeszcze o pomoc poprosić. Pewne jednak dla niej było ze słów Tsukune, że wpakował się w jakąś naprawdę skomplikowaną awanturę więc skoro i tak już była zamieszana, to jeśli to ona zaniesie "problem" do przyjaciółki to w razie czego Tsukune nie doprowadzi swoich wrogów do niej, bo to, że ktoś jeszcze tutaj na malucha poluje było oczywiste.
Ostatecznie jednak decyzja pozostawała do podjęcia przez naszego ninja - mógł powiem uznać, że jednak realizują jego plan i mieć ku temu całą masę powodów. Jeśli więc Tsukune uparł się przy swoim, to Mariko spełni jego żądanie i odpowiednie "papiery" mu wystawi, ale...
- Ja chcę pomóc... - dodała jeszcze niejako z nadzieją, że może przyczynić się do czegoś większego, niż jedynie robienie za źródło informacji i skrzynkę pocztową, wszak ostatnimi czasy już pełniła "Poważną" funkcję na przyjęciu zbierając informacje. Poza tym, wizja tkwienia jako kelnerka w nudnej knajpie do końca swoich dni zdecydowanie ciążyła jej coraz bardziej, ale czy to aby dobry pomysł? Cóż, wszystko miało swoje dobre i złe strony, trzeba jednak było podjąć jakieś ostateczne decyzje...
__
Post jeszcze w temacie karczmy daj.

Edit: Kwestia szpitala przeniesiona do kolejnego posta.

- Ogasawara Ono
- Mowa Mariko
- Sanitariusz

[Tsukune]

-Nie staraj się przypomnieć tego na siłę. I tak cenną informacją było to że ktoś już pytał o mamki. Wiem już jak wygląda jedna z osób...tak plus minus stwierdziłem spokojnie z lekkim uśmiechem.
-Możesz mieć trochę racji. Jednak pomyśl o tym w taki sposób. Nagle ni z gruchy ni z pietruchy ty dajesz dziecko swojej przyjaciółce. Może to wywołać problem dla twojego chłopaka bo mogą zacząć obgadywać go i ciebie a tego raczej nie chciałabyś aby patrzono na ciebie w osobę która zdradza swojego chłopaka prawda? Na razie i tak proszę byś napisała tą prośbę do swojej przyjaciółki. Tak na wszelki wypadek. oznajmiłem i gdy pisała zacząłem się chwilkę zastanawiać. Gdy już kartka została napisana złożyłem i schowałem ja
-Wiem że chcesz pomóc. Samo to co teraz robisz jest wielką pomocą. Jednak nie będę mógł zmusić cię do podjęcia innej decyzji. Zrobisz co będziesz chciała jednak pamiętaj o tym że... przerwałem na chwilkę zmrużyłem nieco oczy i wskazałem na nią pazurem swojej rękawicy
-Jeżeli w to wejdziesz nie będziesz już miała zbytniej okazji aby się z tego wycofać. Od tego momentu może tobie jak i innym których znasz grozić niebezpieczeństwo. W ten sposób jaki tobie proponuję nic wielkiego się nie wydarzy. Jeżeli w to wejdziesz bardziej może już być nieprzyjemnie. Jedyne co może grozić twojej przyjaciółce gdyby się dowiedzieli że tam byłem to groźba aby oddali dziecko. Zapewne by powiedzieli że ktoś im je ukradł i bla bla bla. Wiec jeżeli by nie chciała ryzykować powinna im je oddać dla swojego bezpieczeństwa. powiedziałem po czym położyłem spokojnie dłoń na stole
-Jakby to by powiedział jakiś bohater książki "im wiesz mniej tym mniej będziesz cierpieć". Pewnie i tak będziesz musiała wpierw udać się do swojej przyjaciółki. Zastanów się o tym co powiedziałem. Zastanów się czy jesteś gotowa aż tak zaryzykować. Następnie po tym jak poinformujesz swoją przyjaciółkę spotkamy się może za Karczmą i powiesz mi jaka podjęłaś decyzje Zgoda? Jeżeli się zgodzisz powiem wtedy w drodze nieco więcej...ale zapewne jak czytałaś jakieś głupie romansidła lub książki o przygodach to standardowo pewnie by się zaczęła od ataku na jakąś bogatą rodzinę z której zostało uratowane najmłodsze dziecko i bla bla bla. Wiesz jak to w takich "prostych" książkach przy słowie prostych lekko pazurem uderzyłem dwa razy w blat stołu by dać jej tak ukrytą wiadomość. Jako kelnerka pewnie to zauważyła i powinna się domyślić o co może chodzić z tą "książką".
-Więc tak zastanów się i spotkamy się za karczmą o tej godzinie o której powiesz dodałem. Poczekałem aż powie mi o której miałbym przyjść za karczmę. Gdy to uczyniła tak jak mówiłem wcześniej zapłaciłem i udałem się spokojnie do szpitala.

[takie pytanko. Jak wygląda ta pieczęć rodowa? Podobna jest do pieczątki? czy bardziej do Kamon'a ? bo nie jestem pewny jak ona wygląda]

[Kakita Asagi]

Tytuł: Ostatni
Misja rangi: Wyprawa B dla: Tsukune



Post 19/?

Mariko chciała działać, ale to Tsukune był tutaj ninja i to on wiedział, z jakimi trudami i zagrożeniami się wiąże ten zawód - a było ich całkiem sporo. Misja, bo nie było to już nic innego jak własnie misja, której się podjął ciemnowłosy shinobi dotyczyła napaści na jedną z rodzin szlacheckich - nie ma sensu nawet zakładać, że był to przypadek, tudzież zwykłe włamanie. Ten, kto zlecił ten atak, bo niewątpliwie był on zlecony, domagał się konkretnego efektu i skutecznego działania, tak więc wynajął grupę ninja do przeprowadzenia napaści. Kto mógł sobie pozwolić na sfinansowania takiego przedsięwzięcia? Zapewne inna rodzina szlachecka, tak więc sprawa była poważna...
Ciemnowłosy shinobi zdecydował się możliwie najbardziej uchylić rąbka tajemnicy, a jednocześnie nie wypowiedzieć o kilku słów za dużo, tak by kelnerka zrozumiała o jakim zadania mowa. Wyłożył przy tym bardzo dosadnie jakie są opcje i zagrożenia, jedyne czego brakowało to powiedzenie w prost "wszystkich was zabiją", ale dało się to odczytać między wierszami, a jako, że kelnerka głupia nie była, zrozumiała przekaz. W tak przedstawionej sytuacji nie było już sensu dalej się upierać i marzyć o przygodach rodem z opowieści dla samotnych kobiet - tutaj kryły się jedynie krew i ból, a Mariko nie zamierzała ich sprowadzać ani na siebie, ani tym bardziej na swoją przyjaciółkę i jej bliskich.
- Teraz rozumiem... poczekaj chwilę proszę. - odpowiedziała na chwilę wstając od stołu i Tsukune mógł być pewien, ze dziewczyna istotnie zrozumiała o co chodzi i nie zamierzała już dłużej się upierać przy swojej propozycji. Podeszła zatem do baru, wyjęła rachunek i jakąś dodatkową kartkę, na których coś zapisała, po czym wróciła do swojego rozmówcy.
- Pana rachunek. Zapraszamy ponownie i życzymy udanego wieczoru! - rzekła z porozumiewawczym spojrzeniem, podając oba "dokumenty" swojemu rozmówcy. Na jednym istotnie był rachunek, na drugim natomiast adres przyjaciółki o imieniu Chizuru z odpowiednim "poleceniem" - którym było słowo "fiołek". Najpewniej wystarczy ów kartkę pokazać dziewczynie, a sprawa najpewniej będzie załatwiona...

Rozwiązawszy sprawy W samym szpitalu, jak tylko się w nim pojawi od razu padną na niego "złowrogie" spojrzenia pracujących tutaj iryoninów - wszak pojawi się uzbrojony jak na wojnę, a tego nie można zupełnie zignorować. Oczywiście, nie należy od razu zakładać, że każdy przybysz z pełnym ekwipunkiem to zbrodniarz bądź zagrożenie, jakby nie patrzeć, atak w szpitalu w stolicy rodu Uchiha to wyczyn równie imponujący co głupi.
- W czym mogę panu pomóc? - zapyta go jeden z bardziej rzucających się w sanitariuszy, podchodząc do niego z odpowiednia dozą ostrożności, ale bez nadmiernej wrogości czy też niechęci - wszak widok wojowników jest dla nich tutaj codziennością, wszak to osada jednego z czołowych klanów ninja i do sławnego Muru wcale nie tak daleko, tylko zazwyczaj, jak ktoś przychodzi tutaj, a zajmuje się wojaczką, to nie tyle co przychodzi ile jest przynoszony lub przyprowadzany. Tak czy inaczej, mężczyzna który się do Tsukune skieruje będzie się charakteryzował długimi, zadbanymi ciemnymi włosami, szlachetnymi rysami i ciemnymi oczami, które wydają się skrywać jakąś głębie. Jego głos będzie spokojny, a na twarzy nawet lekki uśmiech, ale dla umiejących czytać między wierszami przekaz jasny - "mam cię na oku".
Na szczęście, w oddali na korytarzu pojawił się w asyście jakiejś pielęgniarki starszy samuraj, którego ranna noga została najpewniej opatrzona, a on sam dostał kulę do podpierania się co, co niewątpliwie mu się nie podobało. Kuśtykał więc sobie, raz za razem coś bucząc pod nosem, na co kobieta odpowiadała nieco zmartwionym głosem - nie trudno się domyślić, Ogasawara już najpewniej chciał stąd iść, a jej zdaniem nie był to najmądrzejszy pomysł. Widząc Kuro, zaczął "kuśtykać" w jego stronę mimo próśb kobiety - tak, starzy ludzie bywają problematyczni, pytanie tylko, czy Ono celowo przybrał maskę "upartego dziadygi' czy przeciwnie, wyszła z niego prawdziwa natura (tudzież już mu się to wszystko udzielało i miał dość...)

/Pieczęć to odpowiednik pieczątki do sygnowania dokumentów.
__
I odpowiedź w TYM

- Ogasawara Ono
- Mowa Mariko
- Sanitariusz

[Akaito]

Po zakupach w sklepie z wyposażeniem przyszedł czas aby coś zjeść. Akaito poczuł, że w końcu będzie w stanie coś przełknąć więc Swoje kroki skierował prosto w stronę swojej ulubionej karczmy. Lubił ją szczególnie dlatego, że było to miejsce nie w samym centrum ale też nie na całkowitym odludziu. Dzięki temu zawsze można było tutaj spotkać kogoś nowego ale z drugiej strony karczmę omijały tłumy ludzi, których można było spotkać w centrum osady. To był główny powód dla którego Akaito tak często tutaj bywał. Zdążył już zapoznać się z barmanem, który był w miarę przyjaznym człowiekiem, chociaż chłopak sądził, że trochę przesadzał w różnych opowieściach. Mimo to był z niego całkiem miły człowiek. Albo po prostu był taki bo musiał być. Chłopak przypuszczał, że barmani zazwyczaj wiedzą bardzo dużo. Sam żalił się nie raz przy kolejnej buteleczce sake. Swoją drogą poczuł, że właśnie jest mu trochę lepiej a poranne mdłości związane z kacem chyba minęły. Do posiłku można by było zamówić troszkę sake. Gdy wszedł do środka, od razu wypatrzył jakiś wolny stolik w pobliżu ściany sali. Lubił siedzieć przy ścianie ponieważ z tego miejsca mógł bez przeszkód obserwować cały bar bez wzbudzania podejrzeń u innych gości. W końcu dziwny, białowłosy chłopak siedzący na środku sali i rozglądający się w każdą stronę to widok raczej wzbudzający podejrzenia lub przynajmniej nieprzychylne spojrzenia. Akaito usiadł przy stoliku i podniósł rękę do barmana gdy ten na niego zerknął. Mężczyzna z uśmiechem skłonił głowę i wskazał stolik chłopaka kelnerce.
- Cześć Mariko. Dla mnie buteleczka sake i jedna porcja dango. - powiedział Akaito z szerokim uśmiechem.
- Aaaa słuchaj, nie chciałabyś może pójść ze mną później do łaźni? Tej koedukacyjnej? - zapytał chłopak zanim kelnerka zdążyła odpowiedzieć na jego powitanie. Co prawda już nie raz mu odmawiała na wszystkie próby zaproszenia jej na randkę ale może tym razem się uda?

[Hōzuki Wakana]

Misja D dla Akaito
1/15 Dzień dobiegał końca i powoli zbliżał się wieczór. Zrobiło się trochę chłodniej niż w popołudnie, które było wyjątkowo ciepłe i przyjemne. Zaczęło się ściemniać i dochodziła godzina, w której większość ludzi kończyła pracę i wracała do domu. Albo – jeśli szukali rozrywki – do karczmy, w której mogli spotkać się z przyjaciółmi, zjeść ciepły posiłek i przede wszystkim napić się wysokoprocentowych trunków.
Po wizycie w sklepie z wyposażeniem, Akaito zdecydował się wstąpić do „Ō no Shi" i przekąsić coś smacznego. Gdy wszedł do budynku i rozejrzał się dookoła, zauważył, że mimo tak zwanej „godziny szczytu” w środku nie było wielu osób. Ot, barman, kelnerka i dwóch klientów pogrążonych w cichej rozmowie pomiędzy sobą. Mogło mu się to wydać dziwne, bo były dni w których to miejsce wręcz pękało w szwach.
Do stolika przy którym siedział, podeszła Mariko, miła dziewczyna o białych włosach i brązowych oczach. Przywitała go serdecznie i zapytała o jego zamówienie, a gdy je dostała, zapisała je w swoim notesie i obiecała, że zaraz przyniesie. Jego drugie pytanie nie zaskoczyło jej ani trochę. Mężczyzna był tutaj stałym bywalcem i zdążyła już go trochę poznać. Bardzo często próbował zaprosić ją na randkę, ale ze słabym skutkiem.
- Akaito-san – zaczęła spokojnie – Jest pan bardzo miły, ale niestety muszę odmówić – dodała już nieco chłodniej, odchodząc od stolika. Niestety Shinobi po raz kolejny został spławiony. Może powinien spróbować wziąć się za to z innej strony?
Po chwili miał już przed sobą swoje zamówienie: porcję dango i buteleczkę sake.
- Smakuje? – dziewczyna wróciła po kilku minutach, spoglądając na niego z wyczekiwaniem – Możliwe, że już ostatni raz będzie pan tutaj jadł. Niestety powstała konkurencja i zabiera nam wszystkich klientów. Będziemy musieli niedługo zamknąć ten lokal – wyraźnie posmutniała. Pomimo tego, że Mariko chciała zmienić posadę, lubiła to miejsce i myśl o tym, że miałoby go nie być, napawała ją pewnego rodzaju smutkiem. – Mają niższe ceny, ale kosztem jakości. Niestety konsumenci nie widzą różnicy i odpowiada im to, że mniej płacą.

[Akaito]

Akaito z wielką nadzieją przypatrywał się dziewczynie ale gdy ta odmówiła chłodnym głosem, jakby przygasł. Zwiesił głowę i popatrzył stół. Westchnął ciężko. Odpowiedź jak zwykle. Po chwili podniósł głowę i uśmiechnął się do kelnerki.
- Jeszcze kiedyś Cię przekonam!- powiedział szczerze. Rozglądnął się po barze. Coś mało ludzi tutaj było. Chłopak z cierpliwie wyczekiwał swojego zamówienia. Był pogrążony w rozmyślaniu nad tym jak by tutaj zaprosić kelnerkę na randkę. Nic innego go nie interesowało ale co jakiś czas zerkał wokół widząc, że mimo późnej pory bar nie wypełnia się ludźmi jak zwykle. Uznał to za bardzo dziwne. Przecież wieczorami, po pracy, w barze robiło się gwarno i wesoło. Przychodziło tutaj mnóstwo mieszkańców, którzy woleli to kameralne miejsce od większych karczm w centrum gdzie było tłoczno i przewijało się mnóstwo nieznajomych twarzy. Po krótkiej chwili pojawiło się sake oraz dango. Jedzenie wyglądało przepysznie. Akaito od razu zabrał się do pałaszowania kuleczek. Były wyśmienite. Jak zawsze zresztą. Bardzo lubił jeść w „Ō no Shi". Kolejna nieudana akcja z kelnerką już wypadła z głowy młodzieńca. Teraz był mocno skupiony na tym aby dowiedzieć się co takiego dzieje się w okolicy, że nie ma ludzi w karczmie. Wypił kieliszeczek sake i zastanawiał się dalej. Było kilka możliwości ale żadna nie wydawała mu się na tyle prawdopodobna, żeby uznać ją za przyczynę tego, że w karczmie było pusto. Gdy kończył jeść znowu pojawiła się Mariko z pytaniem czy jedzenie smakowało. Od razu też wyjaśniła swoje obawy. *A więc jednak konkurencja. Dziwne.* - pomyślał Akaito. W końcu w osadzie rzadko otwierały się nowe bary. Te które już istniały, skutecznie przyciągały większość klientów, którzy nie chcieli za bardzo zmieniać swoich ulubionych miejsc. Chłopak spoważniał. Nie było teraz szans na głupawe uśmieszki. Jego ulubione miejsce było w niebezpieczeństwie. Należało działać!
- Powiedz mi śliczna, jak mogę pomóc? Zrobię wszystko, żeby to miejsce znowu tętniło życiem jak dawniej! - powiedział Akaito. Uznawał właściciela oraz dziewczynę za swoich przyjaciół. Nie mógł więc zostawić ich w potrzebie. Należało działać! Chłopak po tych słowach wypił ostatni kieliszeczek sake. *To by było na tyle jeżeli chodzi o picie dzisiaj. Muszę się zająć tą karczmą.* - pomyślał z utęsknieniem wpatrując się w pusty flakonik. Mimo swojej nierozgarniętej natury chłopak wyznawał pewne zasady i nie miał zamiaru ich łamać.

[Hōzuki Wakana]

Misja D dla Akaito
3/15 Dziewczyna spojrzała na niego z czymś w rodzaju… radości? Dziwne, Mariko nigdy wcześniej się nie uśmiechała. Zawsze była poważna i skupiona na swojej pracy, ale trzeba było przyznać, że do twarzy jej było z taką mimiką. Decyzja o pomocy upadającej knajpie zaskoczyła ją. Nie spodziewała się, że młody Shinobi wykaże się jakąkolwiek inicjatywą. Była pewna, że decyzja o zamknięciu mało go obejdzie. Mimo, że chciała zmienić pracę, nie chciała by to miejsce upadło i pojawiła się w niej nadzieja, że może uda im się przywrócić stan „Ō no Shi" do normalności.
- Na pewno znalazłoby się coś, co mógłbyś zrobić, Akaito-san. Poczekaj sekundkę – powiedziała i wróciła do barmana. Zaczęli między sobą szeptać, próbując ustalić jakąś kwestię. Shinobi mógł się tylko domyślić o co chodziło, bo z tej odległości nie było szansy, żeby coś usłyszał. Mężczyzna kręcił głową bez przekonania, ale kelnerka chyba w końcu go do czegoś przekonała, bo wróciła do stolika widocznym zadowoleniem na twarzy.
- Potrzebujemy kogoś kto zinfiltruje to miejsce i nie będzie się rzucał w oczy. Przyda nam się każda informacja, strategia działania, plany na przyszłość i inne. Trzeba zagadać do ich właściciela i wyciągnąć od nich wszystko, a potem użyć tego przeciwko nim – z każdym słowem w jej głosie można było usłyszeć coraz więcej entuzjazmu. Dziewczyna kiwała energicznie głową, przekonana o wspaniałości swojego pomysłu. Jednak czy na pewno taki był? Czy Akaito był w stanie wyciągnąć to wszystko od konkurencji? Faktycznie, był Shinobi, ale to mogło przekraczać jego umiejętności. Mało tego, jeśli nawet już dowie się wszystkiego, co będzie chciał, nie istniała stuprocentowa szansa, że wykorzystają te informację w odpowiedni sposób i przywrócą „O no Shi” do normy. Jeśli miał jakiś lepszy pomysł, teraz była okazja, żeby się nim podzielić.
Krótko po jej słowach, usłyszeli hałas zbitego szkła. Do pomieszczenia wleciał ciężki kamień, rozbijając szybę w oknie. Właściciel zaczął krzyczeć i wybiegł na ulicę, po której właśnie uciekało dwóch zamaskowanych mężczyzn. W tym czasie klienci, którzy jeszcze przed chwilą siedzieli w karczmie, wyszli przestraszeni, zostawiając zapłatę na ladzie.
- To oni. Od jakiegoś czasu już zakłócają nam porządek. Głównie dlatego nikt nie chce tu przychodzić, po prostu się boją – westchnęła, zabierając się za sprzątanie odłamków szkła. Co teraz powinien zrobić?

[Akaito]

Widać było, że słowa Akaito spodobały się kelnerce. *Chyba nikt jeszcze nie zaoferował swojej pomocy.* - pomyślał chłopak. W sumie wydawało mu się to dziwne bo znał kilku stałych bywalców karczmy, którzy daliby się za nią pokroić. Po dłuższym zastanowieniu się chłopak pomyślał, że jeżeli konkurencja działa uczciwie i po prostu jest tam lepiej to nie będzie w stanie przekonać ludzi do powrotu. W końcu jeżeli działali zgodnie z zasadami to nie było szans aby się do nich przyczepić. Dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie. To było właśnie to! *Jak pomogę jej uratować karczmę to na pewno się ze mną umówi!* - oczy Akaito wręcz płonęły żywym ogniem. To był idealny wzór bohatera ratującego miłą kelnerkę przed złą konkurencją. Dziewczyna odeszła na chwilkę i poszła porozmawiać z barmanem. Chwilkę szeptali między sobą ale odległość była zbyt duża żeby białowłosy mógł cokolwiek z tego wyłapać. Widać było, że mężczyzna nie był przekonany do pomysłu Mariko. Rozmawiali tak jeszcze przez chwilę po czym mężczyzna zrezygnowany kiwnął głową. Kelnerka wróciła do chłopaka i od razu przedstawiła mu swój pomysł. Białowłosy krótką chwilę myślał nad tym i w końcu powiedział:
- Pójść tam i zobaczyć co się dzieje to żaden problem. Nie jestem jednak przekonany czy to w jakimkolwiek stopniu pomoże. Jeżeli stosują jakieś nieczyste sztuczki to raczej nie będą o tym rozpowiadać w karczmie. Oczywiście wybiorę się tam i zamienię kilka słów z pracownikami i właścicielem. Może czegoś się dowiem. Ale szczerze wątpię żeby to przyniosło pożądany efekt. Bardziej by nas zainteresowało co Ci ludzie robią poza pracą. Zwłaszcza właściciel. - chłopak pomyślał, że dobrze by było przyjrzeć się właścicielowi tej knajpy po godzinach jego pracy. Może wtedy załatwiał jakieś brudne interesy albo zlecał jakieś dziwne działania. To był punkt, którego powinien się uczepić. Gdy tylko chłopak skończył mówić, przez okno wpadł kamień. Szkło w oknie pękło i rozleciało się na tysiące kawałków, które spadły na podłogę. To na pewno nie było normalne. Akaito zerwał się na równe nogi i wybiegł na ulice zaraz za właścicielem. To na pewno nie podlegało pod uczciwą konkurencję. Białowłosy szybko ruszył za przeciwnikami. Może do końca tego nie przemyślał ale w głowie siedziało mu tylko jedno zadanie. Musiał złapać wandali i dowiedzieć się kto ich nasłał.

[Hōzuki Wakana]

Misja D dla Akaito
5/15 Faktycznie, to, że nikt nie chciał pomóc karczmie, gdy znalazła się w potrzebie, mogło wydać się dziwne młodemu Shinobi’emu. Ludzie przychodzili tutaj od wieków, to miejsce zawsze tętniło życiem i to było wręcz smutne, że z dnia na dzień, wszyscy odwrócili się od „O no Sho”. Konkurencyjna knajpa mogła mieć lepszą ofertę i ceny, ale przecież nic nie mogło zastąpić opowieści Igarashi’ego Keizo i unikalnego klimatu, który posiadał lokal.
- Tak myślisz, Akaito-san? Mój pomysł wydawał się taki dobry – zdążyła powiedzieć jeszcze przed wrzuceniem kamienia do środka. Wyraźnie posmutniała. Miała nadzieję, że wpadła na genialny plan i mężczyzna go poprze. To co jednak mówił, wydawało się mieć więcej sensu, więc pokiwała głową na znak, że się z nim zgadza.
Wróćmy jednak do teraźniejszości. Gdy szyba została wybita i właściciel wybiegł na zewnątrz, Akaito postanowił, że trzeba działać i dogonić zbójów. Dwudziestolatek nie dostał żadnego potwierdzenia, że dwójka pracuje dla konkurencji, ale jeśli tak było, to wszystko składało się w logiczną całość. Druga karczma wynajęła bandytów do zastraszania klientów w wyniku czego, cywile się zwyczajnie bali i wybierali miejsca, w którym czuli się bezpieczniej. Można było to zrozumieć, w końcu ci ludzie nie korzystali z chakry i nie mieli szans w starciu z Ninja, którym nikt normalny nie chciałby podpaść.
- Cholera, dogania nas! – krzyczał jeden z zamaskowanych mężczyzn. Faktycznie, białowłosy nie miał problemu z nadążeniem za nimi. Musieli więc być zwykłymi bandytami, nieprzeszkolonymi do mieszania energii fizycznej z duchową. Gdyby zlecono to zadanie prawdziwym ninja, Akaito mógłby mieć prawdziwy problem.
Drugi z nich wydawał się bardziej opanowany. W trakcie biegu wyciągnął z torby bombkę dymną i rzucił o chodnik. Broń zadziałała od razu; wytworzyła się spora chmura dymu, przez którą Shinobi stracił ich z pola widzenia. Mało tego, zaczął się mimowolnie krztusić. Dobrą wiadomością było to, że dym się szybko rozwiał, a złą, że wraz z nim, zniknęli bandyci. Wokoło było pełno uliczek i mogli pójść właściwie każdą.
- Przeklęci przestępcy! – przy białowłosym pojawił się wyraźnie wkurzony barman, a chwilę później dogoniła ich Mariko.
– Trzeba coś zrobić, nie może ujść im to na sucho - powiedziała zdecydowanym tonem. Niestety dlsza gonitwa nie miała wielkiej szansy na powodzenie. Ci mężczyźni mogli być dosłownie wszędzie. Należało obmyślić jakiś plan działania.
- Przychodzą tutaj o tej samej godzinie od kilku dni i zabierają klientów. Gdybym tylko ich złapał! – fuknął gniewnie właściciel. Wychodziło na to, że ich ataki były cykliczne. Może można było się jakoś przygotować na następne?

Nazwa

Bombka dymna

Typ

Bombka

Objętość

2

Opis Niewielkich rozmiarów okrągła bombka, spokojnie mieszcząca się w dłoni nawet w kilku sztukach. Stanowi tak naprawdę szczelnie zwinięty kawałek papieru, zawierający w sobie specjalny proszek. Przy uderzeniu czymś takim o ziemię, tworzy się iskra, która zapala całą mieszankę, wytwarzając dużych rozmiarów chmurę dymną, zdolną zakryć znaczną połać terenu. Sam dym nie jest zbyt przyjemny - powoduje podrażnienie oczu oraz krztuszenie się. Sprawia to, że taka bomba nadaje się świetnie nie tylko do ukrycia swojej pozycji, ale i zaskoczenia oponenta niesprzyjającymi warunkami panującymi na polu walki, podczas gdy my wstrzymamy oddech.

Cena

100 Ryō

[Akaito]

Gonitwa się rozpoczęła. Akaito pędził za dwoma bandytami. Powoli zaczął doganiać przeciwników. Już wyciągnął kunai z torby, którą chował z tyłu pod swoim haori. Miał go rzucać w przeciwnika ale w tej samej chwili jeden z bandytów upuścił na ziemię bombę dymną, która praktycznie od razu eksplodowała. Niestety białowłosy nie posiadał technik, które mogłyby szybko rozwiać dym. Ponadto chłopak zaczął kaszleć od tego nieprzyjemnego dymu. Na jego szczęście dym dosyć szybko się rozwiał. Niestety te kilka chwil wystarczyło, żeby przeciwnik uciekł. Dalszy pościg nie miał żadnego sensu. Akaito nie był ekspertem od tropienia więc trudno było mu złapać przeciwników, którzy zniknęli mu z oczu. Westchnął. Jedyny plus to taki, że był już pewny tego, że przeciwnicy to zwykli zbóje a nie ninja. Oczywiście nie czyniło ich to mniej niebezpiecznymi przeciwnikami. Nadal należało mieć na uwadze to, że było ich dwóch. *Przydałoby się przygotować jakąś pułapkę. Tyle, że nie mam żadnych wybuchowych notek ani żyłki.* - pomyślał chłopak. Nieciekawa sytuacja. Musiał się jeszcze jakoś przygotować na to, że przeciwnicy znowu będą mogli korzystać z bomb dymnych. Białowłosy musiał znaleźć sposób na ten irytujący dym. Wpadł na pewien pomysł. Ale wolał nie dzielić się tym z nikim póki co. Kilka sekund później obok chłopaka pojawił się barman. Był niezadowolony z tego, że przestępcy uciekli. Teraz było już za późno. Jednak słowa barmana zaciekawiły Akaito.
- Pojawiają się zawsze o tej samej porze? - zapytał zaciekawiony.
- Dlaczego w takim razie nie zastawiliście jakiejś zasadzki? - zapytał z nieskrywanym zdziwieniem. Skoro przestępcy zawsze pojawiali się o tej samej porze w tym samym miejscu to najprostszym sposobem na zatrzymanie tego procederu było zastawienie zasadzki. Że też barman nie zdecydował się na ten krok to było dziwne. Akaito pomyślał, że to będzie chyba najlepsza opcja aby złapać wandali.

[Hōzuki Wakana]

Misja D dla Akaito
7/15 Akaito miał sporo racji w swoim toku myślenia. Najprawdopodobniej miał do czynienia ze zwykłymi, prostymi zbójami, którzy dla pieniędzy zrobią wszystko. Po czym można było to poznać? W sytuacji pościgu Shinobi nie byłby taki powolny. I na pewno skorzystałby z jakieś techniki czy dwóch… Co prawda nieznajomi użyli bombki dymnej, ale mimo tego istniała mała szansa by białowłosy miał do czynienia z przeszkolonymi wojownikami.
Na pewno jednak nie należało ich lekceważyć. Mogli mieć jakiegoś asa w rękawie, który mógłby sprawić im nie lada problem. Było ich dwóch a on – jeśli nie liczyć bezbronnej dziewczyny i barmana, który słynął ze swoich kłamstw – sam. Co najgorsze – jeśli zauważyli, że karczmie pomaga jakiś ninja, następnym razem mogło ich wrócić więcej.
- Tak, wracają tutaj ciągle o piątej, za każdym razem robiąc coś innego. Raz wdali się w bójkę z klientem, innym razem podrzucili jakąś dziwną śmierdzącą bombę, a teraz ta szyba. Założę się, że konkurencja maczała w tym palce – odparł barman. Był wyraźnie wkurzony i trudno było mu się temu dziwić. Przez te ataki, karczma straciła mnóstwo klientów i jeśli szybko nie rozwiążą problemu, pewnie będzie trzeba ją zamknąć. Sytuacja wydawała się poważna.
- Zasadzka? Co byśmy mieli zrobić? Jesteśmy tylko prostymi ludźmi – zaczęła Mariko – Nie mamy zdolności typowych dla Shinobi, nie umiemy rzucać bronią czy używać chakry. Oni są silni i nie wiem czy w ogóle można coś ugrać– dodała, spuszczając głowę w dół. Straciła swojego ducha walki.
- Akaito, czy ja dobrze pamiętam, że opowiadałeś coś o tym, że udało ci się zostać Shinobi? Pomożesz nam? Oczywiście nocleg i ciepły posiłek na nasz koszt. Zrób coś z tym harmidrem, a na pewno się jakoś dogadamy co do zapłaty – barman spojrzał na niego z wyczekiwaniem, mając nadzieję, że ten zgodzi się ocalić „O no Shi” przed bankructwem.

/trochę przyspieszymy, jeśli zgodzisz się pomóc, opisz proszę działania przygotowawcze przed powrotem bandytów.

[Akaito]

Było nieciekawie. Faktycznie Akaito był ninja ale dopiero zaczynał swoją drogę. Nie znał praktycznie żadnych zaawansowanych technik ani nie posiadał żadnych silnych ataków. Nigdy nie był też dobry w zastawianiu pułapek. Jakby tego wszystkiego było mało to nie miał też przy sobie żadnego sprzętu, który pomógłby mu taką pułapkę zastawić. Zresztą to nie takie proste rozłożyć sprzęt na ruchliwej ulicy. Chłopak myślał przez chwilę. Nie chciał wciągać barmana ani kelnerki w ewentualną walkę. Ale mogli się przydać jeżeli chodzi o ustawianie zasadzki. Mimo, że miał mierzyć się ze zwykłymi bandytami to jednak ta bomba dymna nie dawała mu spokoju. W końcu jest to typowe wyposażenie shinobi.
- No nic. Postaram się tym zająć jakoś. Ale będziecie musieli mi trochę pomóc. - powiedział do barmana chłopak. Rozejrzał się dokładnie. Ulica była dość standardowa. Nie było to miejsce w którym zastawia się pułapki. Wrócili więc przed bar. Główna ulica biegła spokojnie wzdłuż licznych budynków po obu stronach a między nimi były małe uliczki. Ciemne i wąskie przejścia były idealnym miejscem do zastawienia pułapki. Tylko jak zwabić tam przeciwnika. Chłopak miał pewien pomysł. Może udałoby mu się to przy użyciu klonów. W końcu Bushin no Jutsu miało służyć do zmylenia przeciwnika. Jeżeli udałoby się zepchnąć przeciwników do uliczki w której byłby Akaito to reszta zależałaby tylko od jego umiejętności. W głowie szybko opracował plan. Teraz należało go wdrożyć.
- Będę chciał zmusić tych bandytów żeby wbiegli w tą alejkę. - chłopak wskazał palcem uliczkę obok baru. Była najbliżej i wydawało się, że to dobry pomysł akurat tam zwabić przeciwników. Popatrzył na barmana.
- Jak mi się to uda to pokonam ich właśnie tam. Ale żeby mi nie uciekli to trzeba będzie zablokować wyjście po tamtej stronie. Jak masz jakiś pomysł to zajmij się tym. Będziemy potrzebowali też wozu, którym zastawicie wyjście gdy już przeciwnicy wbiegną w alejkę. - wytłumaczył Akaito barmanowi. Zapowiadała się ciekawa zabawa. Chłopak był już trochę podekscytowany bo okazało się, że to może być jego pierwsza zastawiona zasadzka. Zostawił barmana z instrukcjami a sam poszedł szukać dogodnego miejsca z którego bez problemu mógł obserwować całą ulicę. Spacerował wokół przez prawie dwie godziny aż w końcu uznał, że najlepszym miejscem na jego kryjówkę będzie dach budynku w którym mieścił się bar. Usadowił się tam i patrzył jak postępują przygotowania, które zlecił. Uznał, że jak zobaczy przeciwników to stworzy trzy klony, które wyśle w alejkę na przeciwko baru, oraz w obie strony głównej ulicy. Tak żeby przeciwnicy nie wiedzieli który jest prawdziwy i żeby chcieli uciekać właśnie w stronę zablokowanej uliczki. Taki był pierwotny plan ale Akaito nie miał pojęcia czy miał szansę się udać. Teraz tylko pozostało mu czekać na przeciwników. Zrobił sobie mały przegląd sprzętu i już był gotowy do działania. Później zeskoczył z dachu i udał się do domu. Musiał gdzieś przeczekać noc a nie chciał liczyć na gościnę gospodarza. Oczywiście został zapewniony o tym, że będzie taka gościna będzie mu zapewniona. Mimo to wolał spędzić noc u siebie w domu i ewentualnie dokładniej przemyśleć swój plan. Tej nocy długo nie mógł zasnąć ale w końcu zapadł w spokojny sen. Obudził się jak zwykle około południa i od razu wyskoczył z domu biegiem przybywając do baru. Wszedł i przywitał się z barmanem i kelnerką. Jeszcze raz upewnił się, że wiedzą co mają robić oraz, że wszystkie potrzebne do zasadzki materiały są na miejscu. Po tym wszystkim wyskoczył na dach. Było jeszcze wcześnie i bandyci mieli pojawić się dopiero za kilka godzin ale wolał posiedzieć i poobserwować ulicę aby wychwycić jakieś ewentualne dziwne zdarzenia.

[Hōzuki Wakana]

Misja D dla Akaito
9/15 - Wóz, tak? Nie wiem czy da radę coś załatwić – barman podrapał się po głowie, jakby usilnie się nad czymś zastanawiając. Ten plan wydawał się trochę zbyt skomplikowany na jego prostą głowę. On po prostu zbiłby ich na kwaśne jabłko, ale Akaito był Shinobim i chyba miał pojęcie o tym co mówił, więc w końcu pokiwał głową na znak, że się zgadza. Mariko wydawała się mieć podobne podejście, ale nie wypowiedziała się.
- Można użyć wozu, który służy nam za dostawy TYCH rzeczy, Igarashi-san – wspomniała nieco ciszej, aczkolwiek Akaito i tak zdołał ją usłyszeć. Czymkolwiek były „te rzeczy”, z pewnością miało to pozostać między nimi. Cóż to mogło być? Czyżby jakieś nielegalne interesy o których istnieniu nikt nie mógł się dowiedzieć?
- Ciszej, głupia, jeszcze ktoś cię usłyszy! – skarcił ją – Mam nadzieję, że pożyczą nam ich wóz, bo to wyjątkowa sytuacja. Hieny na pewno będą chciały za to pieniądze, ale nie mamy wyboru. Potrzebujemy dużo gotówki, no i jeszcze ludzi żeby zdążyli pójść po to wszystko – dwójka omawiała między sobą jakiś plan działania, kompletnie zapominając, że jest z nimi ktoś jeszcze. Choć ta rozmowa mogła wydać mu się dziwna, najważniejsze, że barman obiecał się wszystkim zająć. Shinobi mógł zareagować na ich słowa lub od razu poszedł szukać miejsca, które posłużyłoby mu za dobry punkt widokowy. Gdy zdecydował się, że za ten cel posłuży mu dach karczmy, wrócił do domu by wyspać się i zebrać siły.
Popołudniu pogoda wyjątkowo dopisywała. Było całkiem ciepło, świeciło słońce, a nieba nie przykrywały ciemne chmury. Zapowiadał się dobry dzień. Gdy Akaito się obudził, od razu pobiegł do baru. Przywitał go barman, Mariko akurat zajmowała się jedynym klientem, jaki tutaj był. Naprawdę smutno się patrzyło na opustoszałe O no Shi, które zawsze tętniło życiem.
- Wszystko przygotowane, liczymy na ciebie – po jego słowach, białowłosy wrócił na dach, skąd zamierzał poczekać na przybycie zbójów. Przez następne kilka godzin właściwie nie działo się nic szczególnego. Do karczmy weszło jeszcze kilka osób, ale w porównaniu do poprzednich ilości, było to niczym. W pewnym momencie jacyś ludzie zaczęli się bić na ulicy, ale szybko ich rozdzielono.
Punktualnie o piątej Akaito zauważył grupkę mężczyzn. Szli w stronę karczmy i nie wyglądali jakby mieli dobre zamiary. Na szczęście to byli ci sami co ostatnio. Nadszedł czas na wprowadzenie planu Akaito w życie!

[Akaito]

Przez kilka godzin przed przybyciem bandytów nic się nie działo. Prawie nic. Uwagę Akaito przykuła bójka na ulicy. Sam nie wiedział o co chodziło ale walczących po krótkiej chwili rozdzielono i wszyscy się rozeszli. Wśród gości nie było też nikogo podejrzanego a przynajmniej chłopak nie zwrócił na nikogo szczególnej uwagi. Faktycznie do baru zaglądało bardzo mało ludzi. Musiało w tym być coś jeszcze. Ludzie na ulicy nie patrzyli nawet na bar. No i czym były te rzeczy o których rozmawiała wczoraj dziewczyna z barmanem? Pytań było kilka ale jak na złość, żadnych odpowiedzi. Białowłosy postanowił, że zapyta po wszystkim o co chodziło. Może barman faktycznie handlował bronią jak głosiła plotka. Chłopak nauczył się już nie do końca ufać plotkom więc traktował to z przymróżeniem oka ale w tej sytuacji pomyślał, że może w tym być drugie dno. Nie był to jednak czas na takie rozmowy ani rozmyślania. Punktualnie o piątej pojawiła się grupa ludzi. Od razu ich poznał. Byli to ci sami zbójcy co ostatnio. Czas był najwyższy żeby wprowadzić plan w życie. Akaito wykonał trzy klony tak jak planował od początku. Zeskoczył z dachu na główną ulicę w miejscu gdzie wcześniej uciekali przeciwnicy. Jego klony zajęły pozycje blokując inne wyjścia z głównej ulicy. Zabawę czas było zacząć. Białowłosy dokładnie zmierzył wzrokiem przeciwników. Nie wyglądali groźnie ale to mogły być tylko pozory. W końcu on sam też nie wyglądał jakby był ninja.
- Witajcie panowie. Chciałbym z wami porozmawiać kilka chwil. - powiedział Akaito robiąc krok w kierunku przeciwników. Ręce miał na widoku ale był cały czas gotowy do wykonania uniku. Po tych słowach skierował rękę do tyłu aby wyciągnąć kunai z torby. Złapał broń ale rękę trzymał cały czas z tyłu pod swoim haori. Mógł wyglądać trochę niepokojąco dla przeciwników. Był gotowy do uniknięcia albo odbicia ewentualnej broni skierowanej w jego kierunku. W ostateczności brał też pod uwagę fakt, że bandyci mogą zacząć uciekać w kierunku, który zastawia tylko zwykły klon i białowłosy będzie musiał pobiec za nimi. Klony wykonały identyczny ruch jak chłopak.

  Ukryty tekst

[Hōzuki Wakana]

Misja D dla Akaito
11/15 Gdy pojawili się mężczyźni, Akaito postanowił wprowadzić swój plan w życie. Złożył odpowiednie pieczęcie i wytworzył trzy klony, które miały za cel odcięcie zbójom drogi ucieczki. Sam zaś zeskoczył z dachu i stanął naprzeciwko nim. Bandyci spojrzeli na niego z wyraźnym zaskoczeniem, jakby nie spodziewając się, że moją drugi raz natrafić na tą samą osobę. Chłopak przywitał się z nimi i wtedy ci… zwyczajnie poderwali się do ucieczki.
- To znowu on, ten przeklęty Shinobi! Nic tu po nas! - krzyknął jeden z nich, a drugi pokiwał głową w zgodzie. Białowłosy sam w sobie nie wyglądał na kogoś wyszkolonego w tym fachu, ale jego zachowanie z poprzedniego dnia mogło budzić pewne podejrzenia. Brawura, szybkość z jaką się poruszał.. Bez specjalnego szkolenia, mało kto byłby w stanie to osiągnąć.
Akaito miał sporo szczęścia, że bandyci zdecydowali się nie atakować klonów. Gdyby to zrobili, te od razu by się rozmazały, dając im nieocenioną szansę ucieczki. Wystarczyło tylko spojrzeć na bunshiny z bliska by zobaczyć, że nie mają one cienia i nie są prawdziwe. Byli jednak zbyt przerażeni żeby myśleć. Zamiast tego rzucili się na jedyną uliczkę, która nie była zastawiona. Zupełnie tak jak sobie to zaplanował dwudziestolatek.
Wtedy jednak stało się coś czego nikt się nie spodziewał; na ulicę wybiegł barman i powalił dwójkę silnym ciosem z prawej pięści. Atak był na tyle silny, że bandyci w ogóle nie mogli się ruszyć. Jęczeli na ziemi, próbując wstać, ale mężczyzna posłał im kolejny cios. Zrobiło się zbiorowisko, ludzie zaczęli wychodzić na zewnątrz, by zobaczyć co się dzieje.
- Nareszcie ich złapałem! Dzięki za pomoc, Akaito. Czego chcecie od mojej karczmy? – warknął na nich groźnie. W tym samym momencie z lokalu wyszła Mariko.
- Wybacz, Akaito-san, niestety nie udało nam się zdobyć wozu na czas, musieliśmy sobie inaczej poradzić – powiedziała, gdy zbliżyła się do niego odpowiednio blisko.
- Igarashi-sama, obiecujemy, że już nie będziemy! Ci ludzie z tamtej karczmy nam zapłacili za to wszystko… proszę nas oszczędzić! – krzyczeli. Właściciel spojrzał na białowłosego, zastanawiając się, co powinien robić. Ta sprawa była naprawdę dziwna.