Farmy

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Nienawidzę zimy, bardzo

---

Można by powiedzieć, że Jun lekko przesadził z zaprezentowaniem swoich umiejętności. Oczywistym było, że takie prostaki nie mają z nim szans w czymkolwiek, bo i ryż pewnie gorszy by wyhodowali, gdyby zorganizować takowy konkurs między nimi, a samurajem. To były zwykłe niedojdy życiowe niewarte niczyjego zachodu, bo jedyne, co ze sobą nieśli to kłopoty i problemy wszelkiej maści. Kłamcy, złodzieje, a nawet i okazjonalnie bandyci. Hołota jakich mało, bez honoru, bez żadnych zasad, bez kręgosłupa moralnego. Takich nie było szkoda, bo nikomu nie byli potrzebni, interesowali się tylko i wyłącznie sobą, a krzywda innych była przez nich ignorowana. Na świecie było takich pełno, ale może przy odrobinie szczęścia i… Siły włożonej w uderzenia Juna, coś poprzestawia im się we łbach, żeby wreszcie stali się prawymi obywatelami Teiz. Szanse były na to marne, ba, były mikroskopijne, ale spróbować zawsze było warto.

Każdemu uderzeniu towarzyszył nieprzyjemny odgłos uderzenia czegoś twardego o kość. Piąchy gość miał, jak ze stali o to trzeba było mu przyznać. Pachołkowie nie mieli czasu na reakcję, znaczy mieli, ale nie na cios, a na to, że ich przywódcy wbito jedynki i dwójki prosto w gardło. Rozdziawione gęby dostały za swoje, szczur wylądował na glebie z połamanym nosem, chudzielec dostał na tyle mocno, że padł jak kłoda prosto w błoto. Śmieszna to była scena, Jun wydawał się być przepotężnym drwalem ścinającym gałązki, który nie ma sobie równych w swoim zawodzie. Gdy Ryu wreszcie poradził sobie z wypluciem zębów i podniesieniu się na chwiejnych nogach, spojrzał na Juna z przerażeniem w oczach

- Ja… Cholela… Sak, jus isiemy, sak… - był w szoku. Nigdy nie trafił na kogoś, kto potrafiłby przeciwstawić się mu i jego bandzie. Był tutaj najsilniejszy, to fakt, ale było tak dopóki samuraj nie skrzyżował z nim swoich dróg. Ryu nagiął zasady o ten jeden raz za dużo. A co z resztą grupy? Chudzielec nadal leżał, stękając coś pod nosem, morda mu spuchła niemiłosiernie, drugi zaś, szczurzy ryj, wstawał powoli. Szok i adrenalina działały idealnie, bowiem nie zwrócił uwagi na złamany nos z którego lała się krew. Była to “przygoda”, którą zapamiętają na całe życie, z całą pewnością nie zaczepią już żadnego podróżnego.

Jedna informacja z całą pewnością zasmuci Juna. Jego piękna, nieskazitelna szata została ubabrana krwią jednego z jegomościów. Za to też będą musieli się jakoś odpłacić, choć mieli nadzieję, że sam Jun nie zwróci uwagi na te plamy, przecież były takie malutkie… Tak nic nieznaczące, jak osoby, które to spowodowały.
- F-fstafać, do cholely, ruszie zupy! - “Smok” krzyknął na swoich, zachowując nieco godności. Chciał pokazać, że nadal tu dowodzi, choć fakt, że miał wybite zęby i zdanie wcale nie wybrzmiało tak, jak chciał, bardzo mu to zadanie utrudniało. Ten fakt prawdopodobnie jeszcze nie zaszył się w jego głowie, bo i on sam jakoś niespecjalnie przejął się stanem jego uzębienia. Być może przerażenie przejęło pałeczkę? Ruszyli zatem tak, jak nakazał im Jun. Ryu z przodu, a chudzielec podparty o szczura za nim. Wszyscy ubrudzeni w błocie… Poza samurajem, białym, jak świeży śnieg.

***
Droga do domu szefa nie była długa, do tego towarzyszące jej piękne widoki umilały podróż na tyle, że nie zwracało się uwagi na czas jej trwania. W końcu nie codziennie można podziwiać tak wspaniale wkomponowane w krajobraz pola uprawne. Ludzie w przyszłości dadzą się zabić za możliwość spędzenia wczasów w takich miejscach… Miały w sobie coś, co odpręża umysł. Zapewniały wewnętrzny spokój, czas jakby zwalniał… Można by tu zostać na zawsze.

Mały, drewniany płotek otaczał posesję, która swoją drogą wyglądała na zadbaną. Za zagrodą obok domu chodziły małe kózki w towarzystwie tych większych. Wszystko wyglądało jak z bajki… No może poza trójką gości zalanych własną krwią i ten ktoś, kto prowadził ich, jak na rozmowę z władzami.
- Sz-szefie! - wykrzyknął szczur - Szefie! - wtórował po nim chudzielec. Drzwi domostwa natychmiastowo rozchyliły się, a z nich wyszedł mały mężczyzna, wyglądał już na nieco podstarzałego.

- Na Ebisu, co tu się stało? - złapał się za głowę, wychodząc za próg drzwi - Czemu Pan pobił moich pracowników? Przepraszam, ale będę musiał wezwać straż, nie godzi się bicia ludzi, którzy pracują. Czego Pan chcesz? Pieniędzy? - mężczyzna przyjrzał się dokładnie całej czwórce. No tak, to pytanie miało sens z jego perspektywy. W końcu według jego informacji trójka gagatków powinna znajdować się na polu, a nie… Na jego podwórku. Jego reakcja była bardzo łagodna. Może specjalnie dobierał słowa tak ostrożnie, bo sam przeraził się o swoje życie, patrząc na stan farmerów? Nie przedstawił się prawdopodobnie z tego samego powodu, bo czemu miałby przedstawiać się swojemu przyszłemu oprawcy.

---

Jun
11/15

• Dowódca - Ryu
• Szczurzy ryjec
• Chudzielec
• Szef - Pan Akifumi

Wizualizacja Pana Akifumi:

[Jun]

- Rok 388 - Zima -

---

[/color][/b] " Koniec zimy " Czy poczynania Juna były przesadzone czy nie - nie jemu oceniać. Są od tego inni, jak choćby zarządca dla którego te szczury pracują, czy nawet inne osoby żyjące w tej społeczności. Jakkolwiek go ocenią i nazwą - to ich sprawa. Ze swojego punktu widzenia zrobił wszystko jak należy. Począwszy od dania im szansy, a na naprawieniu wyrazów ich twarzy kończąc.

I tak oto trzy osobistości skończyły w błocie. Dalsza prośba o drogę okazała się bardziej zrozumiała dla nich i jak widać nie mieli problemu by zaprowadzić go do swojego szefa. Wyglądało na to, że nutka perswazji działała - gdy musiała. Gdy tylko łachudry zebrały się w sobie na tyle by ruszyć to Jun udał się za nimi. Przez większą część drogi nawet się nie odzywał. Dostrzegł co prawda krew na swojej szacie. Towarzyszyło temu jedynie westchnięcie. Ciężkie po którym dalej nie wypadło z jego ust żadne słowo dopóki nie dotarli na miejsce. Wiedział, że i to sobie od nich odbierze gdy przyjdzie na to odpowiednia pora, a z każdym krokiem czas zapłaty był coraz bliżej. Gdy tylko dotarli na miejsce puścił ich przodem, samemu idąc za nimi. Pozwolił im mówić, nie powstrzymywał żadnego z nich. Mogli wylewać na niego wiadro słownych pomyj jeśli taka była ich wola. Jun wiedział, że ich pan musi zrozumieć wszystko co zaszło, prędzej czy później.

Po chwilach w których mężczyźni mogli dorzucić swoje trzy grosze Jun się nie odzywał. Dopiero gdy starszy mężczyzna skończył mówić znów dotknął swojego kapelusza podnosząc go nieco. Wolał patrzeć w twarz osoby z którą rozmawiał, a nie na jego buty. Zmierzył mężczyznę wzrokiem, a potem jego sługusów. Tamori ukłonił się, nie jakoś przesadnie nisko, aczkolwiek z odpowiednim szacunkiem wobec osoby z którą miał do czynienia. – Przyprowadziłem trzech łotrów. Wierzę, że ich znasz panie... — Tutaj przerwał spoglądając uważnie na mężczyznę. On mu się nie przedstawił więc nie był w stanie uraczyć go imieniem i odpowiednim tytułem na jaki zasługiwał. Ton z jakiego pozwolił sobie zacząć był poważny, mówił pewnie choć już gdy zaczynał drugie zdanie pojawiała się w jego głosie nuta znudzenia. – Jestem Jun, wędrowiec — Dokończył. Nie był osobą od której można było doznać potoku słów, nie był natomiast niemową i gdy musiał, to musiał się tłumaczyć i powiedzieć nieco więcej niż zwykł przez większość czasu. Tym razem jednak nie czuł, że się tłumaczy, a raczej wyjaśnia sytuacje w jakiej się znalazł – Leżeć psie... Błagaj o wybaczenie — Skupił wzrok na najbardziej gadatliwym przywódcy łobuzerskiej szajki, zaraz potem rzucił chwilowe spojrzenie na pozostałą dwójkę łachudr. Podniósł głos, jednak delikatne gesty i pozostałe spojrzenia wyraźnie mówiły, że nie mieli błagać o wybaczenie jego, a swojego pana który zdawał się chciał stanąć w ich obronie - najpewniej do czasu.

– To pańskie kozy? — Jun wskazał delikatnie palcem w kierunku kręcących się po okolicy kóz. – Trzeci raz dzisiaj zadaje to pytanie — Mruknął do siebie, zdając sobie z tego sprawę. – Pańscy pracownicy powinni być panu podlegli i posłuszni... — Zaczął mówiąc dość donośnie, zwrócił uwagę na będących tutaj łotrów. – ...napady, wyłudzenia, zastraszanie, pobicia, przykre żarty - na to ich stać... — Ruszył ręką drapiąc się lekko z tyłu głowy, kończąc wypowiedź wskazał na nich ponownie. – ...zobowiązałem się im odpłacić. Dlatego tutaj jesteśmy... — Wziął głębszy oddech krzywiąc się wyraźnie gdy tylko skupił swój wzrok na staruszku. – Że też przyszło mi zagrać taką okropną rolę — narzekał w myślach, jednak nie miał powodu by wyolbrzymić swoje narzekania zewnętrznie. Na to jeszcze przyjdzie czas. Szkoda w tym wszystkim było tylko staruszka który musiał zostać uświadomiony. – Policz kozy — Jedno zdanie które miało podsumować wszystko. Brak jednej kozy na pewno doprowadzi do kolejnych pytań, a każde kłamstwo zostanie dalej ukarane. Jun wolałby dużo więcej nie musieć mówić, lecz zapewne zdoła wykrzesać z siebie ze zdanie, może dwa... Zresztą. Sama jego postawa i wystający miecz mówił wystarczająco dużo. Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Nienawidzę zimy, bardzo

---

Staruszek spoglądał z politowaniem na swoich pracowników. Widać było zarówno zażenowanie, jak i smutek. Pan Akifumi zatrudnił ich stosunkowo niedawno, choć wszystkie znaki na niebie i ziemi sugerowały, że nie warto tego robić, bo jedyne, co mogą mu przynieść to straty zarówno finansowe, jak i moralne. On jednak postanowił sprzeciwić się znakom i dać tym ludziom szansę, uważał bowiem, że każdy zasługuje na drugą, a nawet i trzecią szansę. Wierzył też w sprawiedliwość i w to, że czyjejś winy trzeba dowieść, bo oskarżeniem może rzucić pierwsza lepsza osoba.

- ...Akifumi - dokończył wąsacz, uśmiechając się ciepło w stronę samuraja, odpowiadając przy tym ukłonem na ukłon. Jun… Wędrowiec. A więc zaczepili wędrowca o którym nie mieli pojęcia. Pan Akifumi spojrzał po nich ponownie, a uśmiech z jego twarzy zniknął natychmiastowo. Ich twarze umazane były we krwi, widać było wymalowaną złość i jakby… niemoc. Kto normalny zaczepiłby wędrowca o którego sile wcale, a wcale nie ma pojęcia? Według starca ta sytuacja była bardzo dziwna, podejrzana wręcz. Czemu trójka wieśniaków miałaby zaatakować samuraja? Coś nie trzymało mu się kupy. Tym bardziej, że sposób w jaki mówił do nich Jun nie podobał się właścicielowi tych ziem.

- Prosiłbym Pana, Panie Jun o przytoczenie sytuacji… Przez którą się Pan tu znalazł i był zmuszony do użycia siły. - staruszek uśmiechnął się ponownie, spoglądając w oczy kapelusznika - Bo widzi Pan… U nas nie toleruje się samosądu, według waszego kodeksu każdy jest sobie równy prawda? Skąd mogę wiedzieć, że nie przyszedł Pan powiedzieć mi o tym co tak naprawdę się stało, zanim został Pan przyłapany? - fakt, Akifumi nie znał Juna, w końcu był wędrowcem, więc dlaczego miał zaufać właśnie jemu?
- Do tego mógł ich Pan zastraszyć, dlatego nic nie mówią. Ma Pan jakieś dowody, może jakichś świadków na poparcie Pańskich słów, Panie Jun? Musi Pan mi wybaczyć niestety, nigdy o Panu nie słyszałem, stąd te słowa. Mam nadzieję, że nie uraziłem Pana moimi… Wątpliwościami. - wytłumaczył się natychmiastowo. Mówił samą prawdę, nie miał złych intencji w tym, co robił. Pan Akifumi był osobą bardzo lubianą przez społeczeństwo Teiz, zawsze uśmiechnięty, uczciwy, dobrze traktuje swoich pracowników… Nikt złego słowa by o nim nie powiedział, dlatego też wiele osób takich, jak banda Ryu chciała wykorzystywać jego dobro do własnych celów.

Na pytanie na temat kóz odpowiedział natychmiastowo wyraźnym skinieniem głową. Tak, były to jego kozy, był znanym w Teiz hodowcą tych właśnie zwierząt, stąd było go stać na tak drogie ubrania, a także na późniejszy rozrost w kierunku hodowli ryżu. Można powiedzieć, że był jednym z lepiej zarabiających osób na wyspie, choć z racji jego skromności nie eksponował tego niczym poza ubiorem. Dzisiaj był szczególny dzień, z tego właśnie powodu jego szaty wyglądały tak, jak wyglądały. Ktoś miał przyjechać kupić jedną z jego kóz. Taką jedyną w swoim rodzaju.

- Czy miał Pan całkowitą pewność, że to oni stoją za tymi… Występkami? - zapytał ponownie, spoglądając na bandziorów w oczekiwaniu na ich reakcję. - Ryu, powiedz mi proszę co się stało? - skierował się do niego chłodniejszym tonem. Może i nie uważał ich za winnych, ale skoro przyszedł z nimi ktoś, kto wyglądał na samuraja, coś musiało się stać. Musieli zrobić, coś, co wzruszyło spokój Juna, a staruszek był tego świadomy.

- Panie Haafifumi, my ni~ - wtedy staruszek natychmiastowo przerwał dowódcy szajki, chcąc odpowiedzieć na pytanie Juna. Widać było, że bardzo zależało mu na rozwiązaniu tej sprawy tak sprawiedliwie, jak było to możliwe.
- Tak… Liczyłem już kozy i jedna chyba nam uciekła, posłałem moją prawą rękę, aby wyśledził, gdzie mogła się podziać, bo i ślady były świeże. Dałem mu trochę pieniędzy, aby zatrudnił miejscowych chłopaków, żeby zarobić mogli. Wie Pan, może i moje gospodarstwa są dosyć duże, ale… Miejsc pracy nie ma, toteż czasami daję tutaj takie zleconka małe. Staram się wspierać miejscowych, jak się da. Może i któryś z nich będzie miał kiedyś takie szczęście, jak i ja. - staruszek lubił się rozgadać. Wydawał się w tym wszystkim szczery. Ufał ludziom, a można by pomyśleć, że i kochał ludzi, skoro starał się wspierać wszystkich, jak mógł, choć nie miał takiego obowiązku. Chciał zwrócić światu to, co sam zdobył. Chciał dzielić się szczęściem z każdym.

- Musi mieć Pan świadomość, że rzuca Pan bardzo ciężkimi oskarżeniami, więc pytam po raz kolejny. Ma Pan jakieś dowody albo świadków?

---

Jun
13/15

• Dowódca - Ryu
• Szczurzy ryjec
• Chudzielec
• Szef - Pan Akifumi

Wizualizacja Pana Akifumi:

[Jun]

- Rok 388 - Zima -

---

[/color][/b] " Koniec zimy " Staruszek był straszną gadułą, to musiał mu przyznać. Wysłuchiwanie słów starca jednak wcale mu nie przeszkadzało. Nie musiał jednak odpowiadać mu sam z takim słowotokiem - jeśli nie było to potrzebne. Jun się nie uśmiechał, bo sama sytuacja wcale nie była do śmiechu, przynajmniej jemu. Gdzie jak gdzie, lecz tutaj liczył, że ludzie będą zachowywać się odpowiednio, tutaj gdzie kodeksem wszystkich ludzi są zasady wyznawane przez samurajów z Yinzin. Sam nie był idealnym przykładem, takiego należało szukać ze świecą, wciąż jednak kierował się tymi zasadami tak jak uważał za słuszne i jawne ich łamanie kuło go zwyczajnie w oczy.

– To nie jest tylko nasz kodeks. Zobowiązani do przestrzegania są wszyscy mieszkańcy tych wysp — Poprawił go, poczekał jednak aż skończy. Nie zamierzał się wtrącać w wypowiedź staruszka z którym nie miał zwady i nie czuł powodów do tworzenia dalszych animozji. Wyraźnie pan Akifumi był osobą z którą można było się porozumieć, oraz liczyć w sprawach ważnych i ważniejszych, że zachowa się tak jak na osobę o jego statusie przystało. Jakikolwiek by ten status nie był. Co prawda sugestie staruszka odnośnie tego co Jun mógł zrobić były jak najbardziej nie na miejscu, zwłaszcza rzucane w kierunku kogoś takiego jak on, nie czuł on jednak urazy - te pytania były potrzebne, nie był przecież rozpoznawalną osobą w okolicy - raczej nie chciał nią być, dlatego nazwiskiem chwalić się nie zamierzał, ani tłumaczyć zawiłej sytuacji która opiewała jego ostatnie losy. Pewnie gdyby padło nazwisko to wątpliwości by minęły od razu, miałby wtedy przed sobą osobę z nazwiskiem, mogłoby się to jednak źle odbić na samym chłopaku i jego najbliższej przyszłości w tej okolicy - póki nie rozwiąże swojego najważniejszego problemu, dla którym zajęcia się, tutaj przybył. – Nie — Odpowiedział na kwestię urazy.

– Uwolnili kozę by dać nauczkę pańskiej prawej ręce — Ściągnął na chwilę kapelusz z głowy rozglądając się to w lewo, to w prawo. Obejrzał się za siebie w kierunku drogi. Nie liczył, że grubas wyrośnie jak gdyby nigdy nic, ale czuł, że za jakiś czas się pojawi - może za godzinę, albo za dwie. – Słyszałem jak cieszyli się z pozbawienia go zębów — Wtedy przewrócił wzrok gniewnie na dowódcę szajki który w obecnej chwili pozostawał już cicho. Lepiej by pozostali cicho, albo mówili prawdę, bo jedynie ona może ich wyzwolić. – Gdybym chciał pobić tych słabeuszy to bym ich tutaj nie przytargał, Akifumi-sama. — Dało się wyczuć nutę irytacji w jego słowach. Czuł się odpowiednio uprzywilejowany do zgnojenia ich jeszcze bardziej. Sprawiedliwość, czyż nie? Niech czują, że są słabsi i tym razem to oni zostali pokonani, trafili na kogoś lepszego od siebie i to się zemściło. Karma zawsze wraca – Jestem pewien, że ludzie z okolicy poświadczą słowem na ich temat... — Westchnął ciężko klepiąc się lekko w sayę od swojego miecza który wystawał delikatnie ze śpiwora. Nie było powodu by mówić więcej. Pokazał, że w każdej chwili mógł wyciągnąć miecz i skrócić o głowę każdego z tych łotrów i nikt by nawet nie wiedział - a jednak tutaj był i próbował zrobić z nich ludzi. – Wedle kodeksu tych ziem. Mówcie prawdę, przyznajcie się do wszystkiego czegoście winni. — Zlustrował wzrokiem całą trójkę, począwszy od łajdaków, przyglądał się ich reakcji na jego słowa. Dopiero potem przyjrzał się staruszkowi. Nie chciał go niepokoić bardziej niż to potrzebne, ale nie było innej rady niż wydusić z nich prawdę, albo z innych mieszkańców tych okolic. – Pewnie będą się ich bać... Wyglądali na takich którzy potrafią wzbudzić strach zwykłych ludzi, tych którzy wolą spokój... — I tak Jun zastanawiał się jak faktycznie prawdomówni będą ludzie z okolicy, oraz same łotry. Był gotowy wypruć im flaki za wierutne kłamstwa - lepiej dla świata jeśli tacy nie przeżyją, jeżeli nawet w obliczu takiego zagrożenia nie przejawiają szansy na zreformowanie się. Najgorsze w tym było to, że wykorzystywali do tego dobrego człowieka, zarządce który wydawał się odpowiednią osobą w odpowiednim miejscu, a Jun? Był teraz rzeźnikiem którego mogli znienawidzić, właśnie przez swoje machlojki - jeśli tak ma być, to niech tak będzie.

Tamori powoli czuł się nieswojo i sprawiał wrażenie zmęczonego, by nie dodać - znudzonego tym całym tłumaczeniem. To nie był jego żywioł Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Nienawidzę zimy, bardzo

---

Pan Akifumi wyraźnie ucieszył się, słysząc to, że nie uraził młodzieńca swoimi pytaniami, nie miał tego na celu, bo był mu bardzo wdzięczny za to, co zrobił. W końcu przyprowadził przed jego oblicze ludzi, którzy być może okazali by się osobami odpowiedzialnymi za zniknięcie jego kozy, bardzo ważnej kozy do tego, prawie, że sprzedanej innej osobie. Nawet nie wiedzieli, jakie szkody mógł przynieść ten ich cholerny żart. Staruszek ceni sobie szczerość, sumienność, ale przede wszystkim lojalność. Nigdy nie wybaczył kłamstwa, bowiem było to złamaniem kodeksu, którym i on starał się żyć. Przeżył wiele, naprawdę wiele, skrócił o głowę wiele osób samemu prawie przy tym ginąc. Była to skarbnica wiedzy, miał jednak pewien problem. Był bardzo naiwny, bo potrafił uwierzyć w każde słowo bliskich mu osób.

Wąsacz wysłuchiwał tłumaczenia Juna z bladą twarzą. Wszystkie kropki powoli zaczynały łączyć się jeden, piękny, spójny obrazek. Faktycznie, ostatnio zauważył, że jego prawej ręce brakowało paru zębów, ale ten nie chwalił mu się niczym, ani powodami ich utraty, ani nawet tym, że je stracił. Od kiedy ta banda pojawiła się w jego gospodarstwie coś jakby… Przestało funkcjonować poprawnie. Ludzie jakoś mniej życzliwi, jakby to, co się działo było winą Takifumiego, ale ten nie pomyślałby, że mogłaby być to wina jego ludzi. Zrzucił to na złą pogodę i żył dalej, a tymczasem oni wykorzystywali jego dobre imię do zabawy czyimś kosztem.

- Czy to prawda? Czy potwierdzacie to, co mówi Pan Jun? - począł iść w kierunku bandy wolnym krokiem, trzymając ręce za plecami, splecione nerwowo. Nic nie bolało tak, jak zdrada własnych ludzi, ludzi, którym się płaci, czasem trzyma pod własnym dachem, daje się jedzenie, opowiada historie o swoim życiu, myśląc, że Ci zachowają lojalność. Pan Akifumi czuł się zdradzony, ale nie przejawiał tego gniewem. Było widać smutek, bardzo głęboki smutek. Twarz jego jakby opadła, oczy przymknęły się w żalu, a krok zwolnił jeszcze bardziej.

Gdy znalazł się dostatecznie blisko mężczyzn, tak na wyciągnięcie ręki, ponowił swoje pytanie:
- Czy to prawda? To prawda, że gnębiliście NASZYCH ludzi? Terroryzowaliście ich? Nie traktowaliście, jak równych? - słychać było wielki żal w jego głosie. Zawiódł się niemiłosiernie - Mniejsza o tę cholerną kozę, wróciłaby tu. Czemu wykorzystywaliście ludzi w taki sposób? Każdy przyjął Was do nas, jak swoich, choć wszyscy mówili, że będziemy tego żałować.

- Tak, zrobiliśmy to, ale co z tego? Ten grubas na to zasłużył, traktował wszystkich inaczej, innych lepiej, drugich gorzej, śmieć jeden - odezwał się szczur, jakby pewny swego. Staruszek złapał się za czoło, masując skronie wielką dłonią. Widać było, że i go męczyła ta cała zabawa. Niby dorośli ludzie, a zachowywali się, jak dzieci. Oczywistym było, że nie każdy będzie traktowany równo, ale płaca też się różniła i każdy godził się na to, jak to wyglądało. Ci, co pracowali najciężej, dostawali najwięcej, Ci, co odpoczywali więcej - zarabiali mniej. Taka była tutaj kolej rzeczy i tego właśnie pilnował Akihito, bo tak nazywał się grubasek.

Jeśli Jun miał zabrać się za dobycie miecza, staruszek wyciągnął dłoń w jego stronę z nadzieją, że ten zatrzyma się i posłucha.
- Panie Jun, proszę, poczekajmy na Pana Akihito, muszę mieć niezbite dowody, żeby wydać tych ludzi władzom. Na ten czas prosiłbym, aby zaczekał Pan w moim domostwie. Na pewno jest Pan zmęczony długą podróżą, a herbata i trochę strawy dobrze Panu zrobi. Dopóki nie wróci Pan Akihito, tak będę mógł się Panu odpłacić, potem… Potem, gdy to okaże się prawdą, dam Panu pieniądze za fatygę i pomoc społeczeństwu.

Jeśli Jun się zgodzi, Pan Akifumi zawoła swoich parobków, którzy przywiążą bandę Ryu do słupów, po czym zostaną tam z nimi, aby ich pilnować, zaś samuraj ze starcem udadzą się do domostwa. Jeśli natomiast Jun się nie zgodzi, nie dość, że nie otrzyma zapłaty to Pan Akifumi nie pozwoli na nic samurajowi, samemu rozprawiając się z bandą, choć znając jego osobę, da im kolejną szansę.

---

Jun
15/15

• Dowódca - Ryu
• Szczurzy ryjec
• Chudzielec
• Szef - Pan Akifumi

Wizualizacja Pana Akifumi:

Part I zakończony sukcesem, nieważne od tego, jakie działania podejmie gracz - złoczyńcy doprowadzeni przed oblicze sprawiedliwości.

[Jun]

- Rok 388 - Zima -

---

[/color][/b] " Koniec zimy " A więc wszystko jakoś się ułożyło, a Jun nie musiał się bardziej denerwować. Na całe szczęście. Słowa jednego z łotrów wystarczyły jako świadectwo całej trójki. Po tych słowach które zdradziły ich okropną naturę wiedział, że coś się stanie, że pójdzie to w dobrą stronę. Sam nie musiał dobywać miecza, nie było ku temu powodów. Gdyby kłamali to może...

Chłopak nie potrzebował kolejnych dowodów, jeśli jednak starzec rzeczywiście czuł, że potrzebuje tej jednej kropli która przeważy szalę na jakąś stronę - to niech tak będzie. Mógł poczekać. Nie protestował – Mhm — mruknął potwierdzająco na ofertę staruszka. Miło, że zaproponował, sam też zamierzał się zatrzymać gdzieś w okolicy w związku ze swoją podróżą. To miejsce mogło się nawet okazać lepsze niż inne które mógłby wybrać. Obserwował kręcących się parobków i zaprowadzających porządek ze szczurem, pseudosmokiem i tym chudym. Pozostało jedynie poczekać na Akihito. – Potrzebuję jedynie zmycia krwi z tej szaty. Pieniądze zachowaj i zapłać pracownikom — Wskazał na kilka plam które przyozdobiły jego strój w chwili gdy jego pięści spotkały się z trzema bandyckimi mordami. Herbacie i obiadowi rzecz jasna nie zamierzał odmawiać.

Pozostawało tylko jedno pytanie... Gdzie jest Akihito i kiedy wróci. Zważywszy na jego tuszę, możliwe, że jeszcze nie upolował kozy i zrobi to dopiero rano, lecz kto mógłby to wiedzieć. Pozostaje czekać, gdyby te ziemie były bardziej niebezpieczne to więcej by tutaj było strażników dróg, a sam grubasek bałby zapuścić się dalej. Zresztą... Jun na pewno napotkałby kogoś, kto chciałby się z nim zmierzyć, choćby dla jego sakiewki. To miejsce mogło być również dobrym do rozpoczęcia poszukiwań osoby z podłużną raną ręki którą zapamiętał Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Nienawidzę zimy, bardzo cz. II

---

Dom Akifumiego przypominał typowy dom farmera. Nie było w nim jakoś bogato, gdzieniegdzie rozwieszone futra tak, aby temperatura domu wydawała się w miarę znośna. Z małego korytarzyka można było skręcić do dwóch dosyć sporych pokoi. Ten na lewo wydawał się być salonem w którym znajdowało się palenisko wraz z ujściem dymu nad nim. Nad paleniskiem gotowała się jakaś potrawka, jej zapach roznosił się po całym domu. Cała podłoga wyłożona była futrami, zapewniającymi utrzymanie ciepła. Na samym środku stał niski stolik do którego należało przyklęknąć. Pokój na prawo był prawdopodobnie biurem Pana Akifumiego, znajdowało się tam sporej wielkości biurko, krzesło, a wszędzie walały się różnorakie papiery, pergaminy i zwoje.

Gdy tylko weszli do środka korytarzyka, staruszek zasunął drzwi do biura, a gestem dłoni pokierował samuraja w kierunku salonu.

- Proszę nie ściągać butów, Jun-sama - poinformował natychmiastowo swojego gościa. To nie były te regiony, gdzie można było sobie pozwolić na ściąganie obuwia… No chyba, że ktoś był naprawdę wytrzymałym na zimno, wtedy ten ktoś mógł zaryzykować. Staruszek cały czas uśmiechał się do samuraja, będąc poniekąd szczęśliwym, że sprawy miały właśnie taki obrót… Że nikomu głowa nie spadła na jego ziemiach. Gdy weszli do pokoju, Akifumi zasunął drzwi w celu zabezpieczenia ciepła w środku. Pokój ten nie miał okien, jedynym źródłem światła było palenisko… Taki półmrok pozwalał wypocząć, zatracając się w nim potrafiło się zapomnieć, czym jest czas i to, jak szybko potrafił lecieć.

Gdy Jun w końcu dostosował swoje oczy do charakterystyki oświetlenia pomieszczenia, zauważył, że w jego rogu znajdowało się kolejne przejście do innego pomieszczenia z którego dobiegały dźwięki żywo prowadzonej rozmowy. Były to kucharki i służki plotkujące na temat tego, co wydarzyło się na podwórzu.

- Proszę sobie usiąść przy stoliku, podam zaraz coś do jedzenia i picia, bo po tej całej sytuacji musisz się źle czuć, Jun-sama - starzec pokierował gestem ręki Juna, nie dotykał go jednak w żaden sposób. Szanował jego przestrzeń prywatną. - Przepraszam, że musiałeś się męczyć z tym wszystkim, z całą pewnością nie było to nic przyjemnego. - starzec rozumiał to, jak ciężkie potrafią być takie decyzje i jak ciężko jest zmyć czyjąś krew z własnych rąk. Kiedyś sam żył takim życiem, był samurajem, ale po latach postanowił osiąść i zająć się uprawą ziemi, nie było nic lepszego na stare lata, tym bardziej, że po latach czuł, że nie nadaje się do żywotu wojownika, ciało było na to za słabe, a i umysł bardzo się zmienił.

On sam usiadł przy stoliku ze strony ogniska chcąc ogrzać plecy. Spoglądał to na Juna, to na drzwi od kuchni. Czekał aż któraś ze służek raczy wyjść z kuchni w celu podania obiadu. Sam Akifumi nie zwykł wołać swoich pracowników. Uważał to za brak okazywania im szacunku, choć… Czy ich zachowanie było okazaniem szacunku jemu? Nie zastanawiał się nad tym. Uważał, że młodość ma prawo popełniać swoje głupotki, a on sam przymykał na to oko bez żadnego ale.

---

Jun
1/15

• Pan Akifumi

Wizualizacja Pana Akifumi:

[Jun]

- Rok 388 - Zima -

---

[/color][/b] " Sprawiedliwość " Samo domostwo nie wyglądało z początku na przesadnie obszerne, lecz nie musiało takie być. Co za różnica - w końcu dach nad głową i przyzwoite warunki nie były czymś straszliwie trudnym do utrzymania, ani rzadkim. Nie mniej pewnego rodzaju przytulność miała w sobie coś pięknego. Chłopak dostrzegł to co skrywało w sobie pomieszczenie. Niczego nie komentował, nie miał po co. Pierwsze słowa starca zdecydował się uszanować. Nie przystąpił do tego zwyczajowego rytuału. Słowa gospodarza były w końcu ważniejsza niż tradycja, prawda? Gdyby jednak nigdy nie opuścił terenów Yinzin i Teiz zapewne i tak by to zrobił, nie widziałby innej możliwości. Obecnie jednak doświadczenia doznane poza tymi wyspami rzucały nowe światło na słowa wypowiadane przez ludzi, a głównie ich intencje.

Mruknął porozumiewawczo i skierował się za właścicielem do wskazanego pomieszczenia. Nie chciał eksplorować jego domostwa, to całkiem zaburzyłoby wszelaką kulturę. Półmrok spowodowany brakiem okien i paleniskiem był zrozumiały. Nie mniej przywykł do ciut innego rodzaju "przedpokoi". Odgłosy pracującej służby były normą, tam gdzie ktoś był i pracował, stamtąd docierały też odgłosy. Jun skinął głową po słowach staruszka. Usiadł przy stoliku, jednak najbliżej wyjścia jak nakazywała kultura. Był gościem, miejsca wewnątrz należały do ludzi o randze gospodarza. Kolejne przeprosiny staruszka przyjął delikatnym gestem przechylenia głowy i spojrzeniem. Niczym więcej. Nie za bardzo wiedział co powinien odpowiedzieć, lub dodać. – Pewnie jest mu teraz wstyd, szkoda, ale nic na to już nie zaradzę. Zrobiłem co musiałem — Podnosił sam siebie na duchu. I właściciel ziemski miał rację - takie sytuacje nie były proste, nie ważne kim się było, czy samurajem, czy człowiekiem pozbawionym zasad, prawie każdy kierował się jakimś kodeksem, mniej, lub bardziej restrykcyjnym. Tutaj żyto wedle konkretnych zasad, a ich łamanie powinno być karane w taki, lub inny sposób. Jun nie był osobą która popierała samosądy, czasami jednak były one koniecznością. W końcu nawet i ten który go dokonał zostanie kiedyś osądzony i oceniony czy uczynił dobrze czy źle. Ukarany w przypadku drugim, nagrodzony w pierwszym.

Jun oparł się rękami o stół, nie chował ich bo byłoby to niegrzeczne. Ot, czekał tak grzecznie jak dziecko czekające aż mamusia przyniesie obiad. Nie czułby się dobrze gdyby kogoś poganiał. To zupełnie zaburzyłoby wszystko. Należało czekać, to do gospodarza należało określenie czy coś jest nie tak w tej sytuacji. Tak czy inaczej, jeśli przyniosą napój to on naleje go staruszkowi, tak jak wypadało, lecz tylko wtedy jeśli nie zrobi tego któraś ze służek.

Jun zdjął kapelusz, zsunął go z głowy na plecy i pozostałe rzeczy które się tam znajdowały. Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Nienawidzę zimy, bardzo cz. II

---

Akifumi z początku przestraszył się Juna. Myślał, że to kolejny bandzior, który zaczaił się na jego biznes, chcąc w taki sposób zniszczyć prędki rozwój gospodarki Teiz. W końcu to właśnie te pola uprawne zapewniały im dobrobyt, bowiem hodowali tutaj bardzo rzadką odmianę ryżu, który bez żadnego problemu dawał radę z tutejszym klimatem. Byli zarówno płucami, jak i sercem biedniejszej populacji wyspy, a starzec, jako jeden z doświadczonych farmerów, przodował w tej dziedzinie. Wielka część pól należała do niego, on jednak traktował je jako dobro wspólne, dlatego często dawał wolną rękę osobom uprawiającym ziemię, pozwalając im na zatrudnianie, kogo chcieli. Nie ingerował w to zbytnio. Oni zarabiali dla niego, on zajmował się sprzedażą i wypłatami. Życie było proste w tych rejonach, głównie dzięki przestrzeganiu kultury i zasad, które panowały tu od dawien dawna.

Staruszek postanowił przerwać ciszę, próbując zagadać do młodzieńca:
- Jun-sama, widziałeś może Akihito? - spytał od razu tylko po to, żeby nie dać nawet szansy na odpowiedź, machnął ręką - Oczywiście, że widziałeś, musieliście się minąć. Akihito jest uparty i pewnie sam gonił tę kozę, co? Dureń stary. Cham do tego! Ale to dobry człowiek… Bardzo dobry… Nerwowy, ale kocha ludzi tak, jak i ja. Pomaga każdemu. Mam nadzieję, że wróci szybko, bo mieliśmy załatwić parę rzeczy co do tej kozy - skinął głową, jakby samemu sobie przytakując. Fakt, Jun poznał już Akihito, ale nie było to za przyjemne spotkanie, tym bardziej ze względu na całą sytuację, która wydarzyła się przed ich spotkaniem. Staruszek uśmiechał się do siebie, kiwając się z boku na bok. Gęste brwi przysłaniały oczy, gdy ten pochylał głowę co jakiś czas. Widać było, że martwi się o swojego przyjaciela, nie mógł usiedzieć w jednym miejscu choć przez chwilę. To się wiercił, to przeczesywał dłonią futro, to stukał palcami o stolik.

Cierpliwość mężczyzny w końcu dobiegła końca. Odchrząknął głośno, po czym uderzył w stół, przed tym jednak spojrzał wymownie na Juna, uprzedzając go, że zrobi właśnie taką rzecz. Piącha starca wylądowała mocno na blacie, wywołując nie lada hałas. Wtedy z kuchni prawie, że natychmiast wyszła młoda dziewczyna ubrana w coś, co można by nazwać yukatą, półmrok skutecznie przeszkadzał w jednoznacznym określeniu sylwetki służki.
- Czy podać do stołu, Akifumi-sama? - spytała delikatnym głosem. Wydawała się młoda, może szesnaście lat. Staruszek odpowiedział gestem dłoni i skinieniem głowy. Dziewczyna wtedy wróciła się do kuchni w celu przyniesienia naparu z herbaty. Gospodarz nie pytał, czy Jun pije, bo sam nie zamierzał pić, gdy dzień jeszcze tak młody. Wróciła dość szybko, stawiając porcelanę na stoliku. Była ładnie zdobiona, dosyć bogato, choć nie wyglądała, jakby była z tych czasów, ani rejonów.

Gdy wszystko było ułożone tak, jak być powinno, tj. miski i łyżki znalazły się przed mężczyznami, dziewczyna zdjęła garnuszek z paleniska, nabrała chochlą potrawki i nałożyła każdemu. Mały imbryczek stał na środku stołu tak, by każdy miał do niego dostęp, jednak dziewczyna - wedle domowego zwyczaju Pana Akifumiego, nalała napoju jako pierwsza. Po skończeniu swojego zadania, odwiesiła garnuszek na palenisko, a sama wróciła do kuchni, aby poplotkować z koleżankami na temat nowego gościa.

- To potrawka z… Z czego ona była..? Cholera, wybacz mi, Jun-sama, ale zapomniałem z czego ona była. Ale wiem, że jest dobra, sam przyprawiałem - aromat dania przynosił na myśl wiele smaków, bo pachaniała ona bogato, pięknie… Zachęcająco. Gdy już zaczęło się jeść, nie dało się od niej oderwać.
- Cholera, Akihito… Gdzie jesteś? - zmartwiony starzec wyszeptał pod nosem, patrząc zamyślony w ognisko. Z powodu zmartwienia zapomniał o tym, że to on jako pierwszy powinien rozpocząć jedzenie. Ten fakt przypomniał mu się jednak, gdy jego brzuch głośno i wyraźnie przypomniał o swojej potrzebie. Akifumi wtedy przeniósł wzrok na młodzieńca, będąc nieco zakłopotanym.
- Wybacz mi, Jun-sama, martwię się o przyjaciela - wytłumaczył zamyślenie, po czym złapał za łyżkę i spojrzał w oczy towarzysza. - Smacznego życzę - uśmiechnął się szeroko, unosząc łyżkę w miłym geście. Bez chwili zawahania, skierował ją prosto do potrawki, nakładając tyle, ile się tylko dało. Gdy pokarm trafił do jego ust, ten nagle rozpromieniał ze szczęścia. Oj, nie było nic lepszego niż potrawka wedle przepisu jego żony.

---

Jun
3/15

• Pan Akifumi

Wizualizacja Pana Akifumi:

[Jun]

- Rok 388 - Zima -

---

[/color][/b] " Sprawiedliwość " Sporo przyjezdnych osób mogło uchodzić za niebezpiecznych. W przypadku Juna, na jego korzyść mógł przemawiać tutejszy sposób mówienia, oraz poruszania się. Nie mniej czasem i to nie wystarczało, czasami ludzie mogli zwyczajnie udawać, dla osoby bardzo obeznanej rozpoznanie fałszu nie sprawiłoby żadnej trudności. W tym przypadku nie było powodów by doszukiwać się problemów. Sprawa została częściowo wyjaśniona, a Jun mógł we względnym spokoju zostać ugoszczony przez staruszka.

Cisza była może i niezręczna, ale pozwalała chłopakowi na zaznanie prawdziwego spokoju. W ciszy było coś szczególnego, coś co pozwalało zrozumieć siebie lepiej, usłyszeć własne myśli i zweryfikować pragnienia, oraz następne poczynania. Nie każdy ją lubił, jednym denerwowała, a innych? Innych wręcz przerażała. Nim Suzaku w ogóle zarejestrował, że padło pytanie, to już staruszek sam zaczął udzielać na nie odpowiedzi. To wystarczyło by przykuć uwagę Juna, na tyle by ten zawiesił na starcu swoje spojrzenie z tonem raczej pytającym niżeli jakkolwiek innym. Przez chwilę myślał się odezwać, dał sobie jednak trochę czasu i zweryfikował słowa właściciela tego domostwa. – Chyba wszystko co mówi się zgadza. Ten cały Akihito wydawał się gburowaty, pewnie ze względu na tamtych trzech... — Nie mógł się nie zgodzić z opisem grubaska. Pasował do niego jak ulał. Jun jednak nie wiedział czy ten cały dialog był wywołany faktycznym niepokojem czy może chęcią przerwania tej niespokojnej - wedle niektórych najwidoczniej, ciszy.

Kilka gestów i kilka chwil później dziewczyna która pojawiła się przy stoliku zaczęła obsługiwać starca, a potem i Juna. Ciężko było nie zwrócić uwagi na to w czym zamierzał podać mu napój. Gustownie i wcale nie tanio - kim jednak był by to oceniać. Nie chciał tego komentować, uznał, że jeśli dziadek będzie się chciał pochwalić historią tej zastawy to sam mu powie. Zadawanie niepotrzebnych pytań mogło świadczyć o wścibskości - Jun nie był wścibski. Gdy herbata i posiłek były już na miejscu to Jun złożył dłonie w odpowiedni sposób i podziękował za posiłek. Nie zaczął jednak go spożywać dopóki starzec nie rozpoczął jeść jako pierwszy. Wypadało by to właśnie gospodarz rozpoczął ten rytuał. Podobnież było z herbatą, poczekał aż staruszek napije się pierwszy, tak samo nie wkładał palca w filiżankowe uszko, a chwytał za uszko.

Były odpowiednie zachowania by wyrazić czy smakowało, nie trzeba było używać ku temu słów. Starzec pewnie sporządził nie jedną potrawę w swoim życiu i wiedział co z czym się je, dlatego też bardzo wątpliwe było by Jun sobie nie siorbał czy chlipał. Zresztą, za darmo i smacznie - czy można chcieć więcej? – Ile to czasu minęło odkąd go spotkałem? — Zaczął się zastanawiać w trakcie jedzenia. Bo rzeczywiście, czasu trochę minęło, a z jego tuszą mógł mieć problem z pochwyceniem rogatego stwora. Możliwe, że koza wróci sama, a czy Akihito potrafiłby przyznać się do porażki i wrócić bez niej? Zapewne nie. – To zrozumiałe — Odpowiedział na udrękę starca. Niezbyt wiedział jak mógłby poprawić jego humor prócz dźwiękowych komplementów które już udzielał jego kuchni. Co ciekawe Jun zwrócił też uwagę na to, że do tej pory nie przedstawiono mu żony, pani tego domu. Zapewne powody ku temu były bardzo proste. Wstyd pytać i rozdrapywać starą ranę, jeśli było tak faktycznie. Zwłaszcza po informacji która padła o przepisie który do niej należał. Mogła być to też część zakłopotania w jakim obecnie znajdował się Akifumi Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Nienawidzę zimy, bardzo cz. II

---

Widząc z jakim zachwytem Jun zajmował się jedzeniem jego potrawki, starzec rozpromienił się na chwilę. Zazwyczaj jadł sam, bo Akihito był wiecznie zajęty, a służba chodziła wiecznie obżarta, podjadając co rusz zapasy z kuchni. Akifumiemu rzecz jasna, nie przeszkadzało to ani trochę, nie jadł wiele, bo i nie potrzebował, a spiżarnia była prawie zawsze pełna to i co tydzień potrafił wysłać paru parobków, coby mogli porozdawać potrzebującym troszkę strawy. Cisza potrafiła koić nerwy, potrafiła też je wzmagać do takiego stopnia, że robiła się nie do zniesienia.

- Pewnie zaraz wróci - powiedział bardziej do siebie niż do swojego towarzysza. Za wszelką cenę próbował przerwać ciszę, która coraz to mocniej przejmowała jego umysł, tworząc historię o tym, jak Akihito przepadł na zawsze albo, co gorsza, leży teraz gdzieś, nieprzytomny ze zmęczenia, czekając na pomoc. Westchnął cicho, odkładając łyżkę do miski, po czym złapał za uszko filiżanki i za jednym razem wypił całą zawartość. Nienawidził takich sytuacji, bowiem ten niemiły grubasek był jedyną osobą, której mógł się wygadać, w rzeczywistości był jedyną osobą, która mu została. Dzieci nie miał, żony… Też niestety nie miał. Był całkiem sam.

- Ta zastawa to był posag mojej żony, wiesz? Przekazują ją z pokolenia na pokolenie od zawsze. Jest stara… Sam nawet nie wiem, ile ma lat. Na pewno jest starsza ode mnie, a już trochę lat mam - zaśmiał się na wspomnienie o swoich wieku. Nie było to niczym odkrywczym, że Pan Akifumi swoje lata już miał. Wyglądał na takiego, był zgarbiony… Mały po prostu. Doświadczył naprawdę wiele w życiu i można było to wywnioskować po jego zachowaniu.

- Wiem, że po mnie nie widać, ale sam kiedyś byłem samurajem… Ale… Pewnego dnia stało się coś przez co musiałem zrezygnować. Widzisz, Jun-sama, nie zawsze byłem taki. Popełniłem wiele błędów w życiu których żałuję, dlatego staram się dawać ludziom drugie, jak i nie trzecie szansy, bo sam takowe dostałem. To, że jeszcze dycham z głową na karku to wystarczający przykład na to, jak los potrafił się do mnie uśmiechnąć - wyraźnie posmutniał, opowiadając o zaledwie czubku góry lodowej, jakim było jego życie - Żona zmarła jakieś osiem wiosen temu, a ja zostałem sam. Staram się pomagać każdemu, dlatego jeśli będziesz kiedykolwiek w tych rejonach i nie będziesz miał się gdzie zatrzymać to zapraszam Cię do mnie, zawsze będziesz tu mile widziany, nieważne, co spowodowało to, że tamta trójka przyszła tu umazana we krwi - wtedy też mężczyzna chrząknął jeszcze raz, doznając jakby eureki swego rodzaju. No tak… Krew. Obiecał, że płaszcz jego gościa odzyska swoją dawną chwałę. Trzeba było się tym zająć.

- Tak, Akifumi-sama? - służka wychyliła się z kuchni. -[color=#80FF00 Proszę, weź płaszcz od naszego gościa i zmyj z niej krew. Nie ma jej dużo, więc pracy nie będzie wiele[/color] - Akifumi wskazał dłonią na Juna, dziewczyna podeszła wtedy pewnym krokiem do stolika, wyciągając rękę w stronę samuraja.
- Czy mogę prosić? - zapytała. Gdy tylko Jun dał jej swój płaszcz, ta ukłoniła się i pokierowała do kuchni w celu wykonania zadania. Starzec roześmiał się nagle, przypominając sobie jedną z historii.
- Wiesz, Jun-sama, jestem na tyle stary, że pamiętam, jak niektórzy z tych tutaj byli jeszcze bobasami. To pięknie widzieć, jak ludzie dorastają… Zmieniają się… Popełniają błędy, które należy im wybaczyć, bo przecież każdy ma swój powód, nieważne, jaki by on nie był. - do tej pory posiłki były już skończone. Jun oczywiście mógł dolewać sobie herbaty samemu, Akifumi pozwolił mu na to gestem dłoni, ba, jeśli chciał to mógł prosić o dokładkę. W końcu jeszcze długa droga przed nim.
- Przy odrobinie szczęścia mógłbym znać twojego ojca, znam wiele osób z całego regionu. Czasami warto mieć takie znajomości. - specjalnie nie pytał, skąd jest, bo jeśli samuraj chciałby to zrobić, sam by się przedstawił. Starzec wiedział, że miał ku temu jakiś powód, ale nie chciał go znać, nie chciał pytać, bo wiedział, że ów powód mógłby mu się nie spodobać… Ale gdyby go poznał to prawdopodobnie zrozumiałby Juna, w końcu każdy zasługuje na kolejną szansę, nieważne, co zrobił. Ważne by się zmienił. Tym bardziej, że młodzieniec był niewinny. Domniemanie niewinności było ważną rzeczą, bo dopóki nie miało się dowodów, nie można było sądzić, że dana osoba jest winna.

A propos dowodów, z dworu zaczęły dochodzić wołania, jakby stało się coś, co Pan Akifumi musiał koniecznie zobaczyć.
- O. To chyba po mnie… Pewnie Akihito wrócił. Chodź ze mną, Jun-sama, rozwiążemy tę sprawę, a wtedy każdy z nas będzie mógł w końcu odpocząć - staruszek podniósł się, podpierając o stół. Uśmiechnął się do swojego gościa, po czym stanął przy wyjściu z pomieszczenia.
- Jeśli chcesz, weź mój płaszcz, są stare, ale pierzemy je często, żeby zachowały świeżość… Może być Ci zimno - wskazał na ścianę koło siebie. Fakt, z początku Jun mógł jej nie zauważyć, w końcu półmrok robił swoje. Na drewnianych palikach powieszone były znakomitej jakości płaszcze zdobiony przeróżnymi wzorami, wszystkie z nich na plecach wyszyty miały mon rodu Pana Akifumi.
Gdy tylko mężczyźni wyszli na zewnątrz, im oczom ukazała się… Koza. Była sama, samiutka. Wiedziała, gdzie wrócić, w końcu to bardzo mądre zwierze, ale gdzie podział się Akihito?

---

Jun
5/15

• Pan Akifumi

Wizualizacja Pana Akifumi:

Mon Rodu Pana Akifumi:

[Jun]

- Rok 388 - Zima -

---

[/color][/b] " Sprawiedliwość " Akifumi był starą osobą. Nic dziwnego, że odczuwał samotność. Czasami taki właśnie los spotykał tych którzy żyli zbyt długo. Nie mniej przejęcie jakie oferował Akihito było odrobinę zbyt wielkie, niemal takie jakby był to rzeczywiście jego najlepszy i jedyny przyjaciel. Dopiero po tym gdy pan starszy zwrócił uwagę na zastawę to Jun począł się jej uważniej przyglądać. Nie znał się na zastawach do picia herbaty, lecz nie mógł powiedzieć, że nie była ładna i nie wyglądała dobrze, jak na swoje lata. Mruknął porozumiewawczo i zgodnie gdy oderwał w końcu od niej oczy. Znacznie bardziej go zainteresował swoją historią, gdy sam napomniał o byciu samurajem. To nie tak, że nim się przestaje być, a przynajmniej tak twierdził Jun. Samuraja nie czyniły tytuły, a jego droga życia, to co robił i zasady jakie wyznawał.

Tak twierdził - słuchał jednak opinii starca i jego faktycznej historii. Powoli zbierało się w nim by coś dodać od siebie. Nie musiało to być wiele, zresztą - staruszek na pewno zrozumie. Starzec próbował być dobrą osobą, to wszystko, nie trzeba było wysłuchiwać tej historii by to zrozumieć. Nie mniej jego filozofia odrobinę różniła się od tej którą wyznawał Jun. Chłopak wolał dać marchewkę i popchnąć kogoś w jakąś stronę, możliwe, że i w ten sposób zaczynał starzec. Teraz jednak było inaczej, dawanie marchewki dawno się skończyło i przeistoczyło w dawanie całego ich worka - Co ostatecznie prowadziło donikąd. – Co zrobią ci wszyscy ludzie gdy staruszek już umrze? — Rzucił myślowo pytanie w eter, przez chwilę sam poszukiwał na nie odpowiedni, choć nie musiał tego robić. On już ją miał. Najprawdopodobniej przez jakiś czas zapanuje tutaj chaos, później przydzielony zostanie nowy zarządca, ludzie znów się podzielą i urosną nowe problemy. – Bycie samurajem to droga — Rzucił nie wdając się w głębszy kontekst tych słów. Albo się nim było, albo nie. Nic pomiędzy. Można było być gorszym, nie uznawanym przez innych, można też było być wzorem wszelkich zachowań, jak jeden ze sławnych samurajów ze szkoły w Kaigan. Wszyscy też słyszeli o walce jaką stoczył na koniec turnieju z innym z samurajów.

Jun nie miał problemu dać swojego płaszcza służce. To mu w końcu zaoferowano na samym początku. Powinien jednak zdjąć go wcześniej o czym całkiem zapomniał. Nie każdy błąd należało jednak wybaczyć i o tym Jun doskonale wiedział. Był jednak na terenie staruszka, co częściowo zobowiązywało go do przestrzegania jego zasad i reguł. Nauczył się tego w Shigashi, że czasami nasze własne reguły muszą iść w odstawkę, bo właśnie czyjeś mają w tym miejscu ważniejszy priorytet i moc sprawczą. Zresztą, gdyby jego reguły były ważniejsze i ponad inne - wtedy byłby zapatrzonym w siebie narcyzem. Nie mniej zasady tego regionu musiały iść pierwsze, tutaj.

Mógł znać jego ojca, to wcale nie wykluczone, choć prędzej z opowieści, czy jakichś spotkań niżeli na dłuższą metę. Lepiej jednak, że nie do końca wie z kim ma do czynienia, tak jest łatwiej. I jemu i staruszkowi. Możliwe, że Tamori zdecyduje się jeszcze o zadanie kilku pytań które z pewnością mogłyby go zdradzić gdyby starzec rzeczywiście wiedział tak dużo jak twierdzi, że wie. Rozwiązanie sprawy wreszcie stało w jego zasięgu, usłyszeli drobne zamieszanie z podwórka. Jun, jak i starzec szybko znaleźli się na zewnątrz. Po ofercie staruszka na wzięcie jego płaszcza zamiast swojego który skończył w praniu skinął głową w podzięce. Zerknął na herb jedynie ukradkiem, w końcu interesujące dźwięki cały czas do nich docierały. A na miejscu co? Koza, a Akihito brak. Czyli tak jak się spodziewali, koza wróciła, a grubasek nie. Jun zerknął wtedy w kierunku trzech łotrów którzy gdzieś tutaj byli...

Sięgnął do plecaka i usiadł przy jakimś drewienku, wyciągnął mapę i rozłożył ją (Mapa Teiz i Yinzin) Przyjrzał się jej uważnie, po kilku chwilach wskazał lokalizację domostwa w którym byli, następnie przewędrował palcem po drodze którą tutaj dotarł. Obserwował co znajdowało się w najbliższej okolicy. – Rozwiązać ich — Powiedział głośno do służby która pilnowała Ryu i jego gangu. Sięgnął również do swojej torby, wyciągnął z niej trzy kunaie. Rzucił każdym z nich pod nogi wszystkich łotrów. – Przygotujcie się. Zaraz wyruszamy — Dodał jeszcze Jun obserwując każdą osobę która się w okolicy kręciła. Czy Jun się rządził? Trochę, choć bardziej uważał, że ich życia należą teraz do niego i może im dyrygować. Każdy z nich musiał sobie zdawać sprawę z tego, że danie im kunaia wcale nie oznacza, że im ufa. Nie mniej, czasem lepiej mieć takiego sojusznika niż żadnego, bo w końcu... Co go powstrzymuje by posiekać ich w tym lesie? Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Nienawidzę zimy, bardzo cz. II

---

Tamori miał rację, mówiąc o tym, że bycie samurajem to nie tyle, co noszenie samego oręża i obnoszenie się swoją rangą, a życie według pewnych zasad. Starzec wiedział o tym, ale z biegiem lat niektóre zasady pozwalał sobie zaginać. Jun mógł mieć rację w tym, jak podchodził do ludzi, nie dawał im za dużo, ot zwykły promyk nadziei, czy iskrę, która miała rozniecić wielki płomień motywacji. Akifumi też kiedyś taki był, ale odszedł od tychże tradycji na rzecz tych… Luźniejszych. Nigdy nie zastanawiał się nad tym, jak miałoby to być po jego śmierci, choć ta mogła na niego czekać tuż za rogiem. Nie warto jednak oceniać książki po okładce, bo sam staruszek czuł się świetnie, mimo swojego wieku, starał się utrzymywać jako taką formę, ćwicząc co jakiś czas na tyłach domu. Kiedyś może się okazać, że taki zabieg uratuje mu życie w jakiś sposób, bo przecież nikt nie spodziewa się staruszka, który potrafi robić mieczem tak, jak potrafił to Pan Akifumi.

W czasie, gdy Jun badał mapę, staruszek spoglądał na parobków pilnujących więźniów. Szkoda mu było tego, jak to wszystko się potoczyło, ale sami zgotowali sobie taki los i był tego świadomy, dlatego, gdy finalnie dostanie ostatni dowód w postaci słów Akihito, będzie musiał zdecydować, co z nimi zrobić. Dostali swoją szansę, ale zmarnowali ją.
- Proszę na mnie poczekać, Jun-sama - powiadomił młodzieńca samemu wracając do domostwa. Co chciał zrobić? Znając jego wziąć sprawy we własne ręce. Przybycie Juna zmotywowało go do przywdziana starego stroju i ruszenia w teren, aby zobaczyć, jak pracuje jego gość. Zatęsknił za starymi czasami, za młodością.

Parobkowie natychmiastowo zareagowali na polecenie Juna, rozwiązując bandę. Panowała dziwna cisza, Ryu już nie był tak gadatliwy, jak przedtem. Być może spodziewał się, co może się wydarzyć, gdy w końcu znajdą Pana Akihito? Wiedział, że mogą być to jego ostatnie chwile, gdy jego głowa wciąż znajduje się na szyi, więc co mógł mieć do stracenia? Co by się stało, gdyby spróbował jakoś udobruchać sobie Pana Akifumiego tak, że ten nie ukarze go? Może zrzuci winę na pozostałą dwójkę? Wszyscy podnieśli kunaie, chudzielcowi trzęsły się ręce, być może z zimna. W końcu sterczał tu przed dłuższy czas, przywiązany, w bezruchu. Temperatura ciała ulatnia się w szybkim tempie w takim warunkach.
- I-i co? Chcesz nas zabić, tak? W-wiesz, że Akifumi-sama nas obroni, dlatego każesz nam tam iść z Tobą, żeby nas ubić tak, jak próbowałeś to zrobić. Ty śmieciu - wysapał szczur ze wzrokiem wbitym w buty Juna. Bał się spojrzeć mu w twarz, ale nie ma się co dziwić. Dostał srogie lanie od samuraja, choć nie bez powodu, toteż czuł szacunek lub też strach. Jak kto woli.

Wtedy z chaty wyszedł Pan Akifumi. Ubrany był w szatę podobną do Juna z pasem zawiniętym wokół wakizashi w bogato zdobionej sayi. Ogólnie jego strój wyglądał dość staroświecko tak, jakby odkopał go spod sterty ubrań zebranej przez dziesiątki lat, ale broń Boże, nie wyglądał w nim komicznie. Wyglądał poważnie, niczym doświadczony samuraj. Nikt nie widział go w tym stroju, nie w tych rejonach, bo i mało kto wiedział, jakim życiem żył kiedyś ich rządca.
- Jun-sama, możemy iść - poinformował, po czym skierował wzrok na Ryu i bandę - A Wy, weźcie zza domu wóz. Nie wiemy, co stało się z Akihito, być może nam się przyda. - Staruszek sam miał zamiar wziąć bandę z nimi, ale skoro Jun uprzedził go z tą informacją to nie miał zamiaru narzekać, w końcu rezultat był taki sam.

Grupa bez żadnego sprzeciwu poszła po ów wóz, wracając po chwili. Gestem dłoni Akifumi rozkazał im iść z przodu. Uważał, że w taki sposób nie będą mieli okazji nic wykombinować, a fakt, że idą z nimi napawał go spokojem, bo dzięki temu dwóch samurajów będzie mogła mieć ich na oku. Ruszyli zatem w drogę, Pan Akifumi, jeśli były jakieś sprzeciwy ze strony Juna i tak ich nie usłuchał, był zbyt uparty, aby nie pójść na poszukiwania swojego przyjaciela.

---

Jun
7/15

• Chudzielec
• Szef - Pan Akifumi

Wizualizacja Pana Akifumi:

Mon Rodu Pana Akifumi:

Przybliżony widok mapy, odległości i skala wedle wyobraźni, bo tu akurat jest to mało ważne:

[Jun]

- Rok 388 - Zima -

---

[/color][/b] " Sprawiedliwość " Jun nie zaprzątał sobie zbytnio głowy tym co chciał zrobić starzec. Skupił się bardziej na przyjrzeniu się okolicy. To, że Ryu się nie odzywał było dobrym znakiem. Chudy który również zdawał się być potulny tak samo zwiastował poprawę. Zostawała szczurza morda której wciąż było mało. Co prawda Jun podał im kunaie, a oni zostali rozwiązani. Krótkie zdanie które wygłosił mówiło jasno co następuje. Jedynym pytaniem które należało sobie zadać było to czy szczur jest gotowy zrobić coś dobrego, jak nie dla Akihito to po to by zachować własną skórę. – Przygotujcie się. Macie mało czasu — Nawet na niego nie patrzył. Nie czuł takiej potrzeby, jeśli szczur zrobi coś głupiego to będzie to tylko i wyłącznie jego wina. – Akifumi-sama, pan weźmie wóz i jednego pracownika. Zaczekacie... — Chodziło mu rzecz jasna o kogoś z większym zaufaniem niż Ryu i jego banda. Wskazał na jedno z miejsc na mapie. Mniej więcej to w którym spotkał Akihito po raz pierwszy. To był punkt w którym wóz miał stanąć i czekać na rozwój wydarzeń. Rozglądać się i obserwować. – Zabiorę tą trójkę i znajdziemy go — Wtedy przewrócił swoje spojrzenie na nich, mogli mu ufać, albo i nie. Strach, respekt... Co za różnica, mógł być tym który ich ochroni w razie złej sytuacji, lub tym który skróci ich o głowy - wybór należał do nich. Jun nałożył kapelusz na głowę, nie umknęło mu, że staruszek również przygotował się do wyjścia. Zdziwił się, dał po sobie to poznać, choć nie było to zdziwienie pełne szoku. Była to jedna z opcji którą dostrzegał od samego początku, lecz nie ustawiłby jej tak wysoko w kolejności, nie jako pierwszą, obstawiałby ją gdzieś po środku, stąd jego zaskoczenie było widoczne, lecz nie był w szoku. – Tam — Dodał na koniec wskazując na kawałek lasu na mapie. Zerkając najpierw na staruszka, później na pozostałych. Niezbyt wiedział co się tam znajduje, dlatego liczył, że ktoś go oświeci, co może się w tych lasach skrywać.

Towarzystwo staruszka mu nie przeszkadzało w tej misji, co prawda wolał by zbyt wiele osób nie pałętało się po lesie. On i banda łotrów to wystarczająca gromada, zwłaszcza, że ich życia nie były warte tyle by w razie czego zaburzyć tutejszą codzienność. Przejazd wozem mógł skrócić ich drogę, dlatego nie widział nic złego w jego wzięciu. Nie mniej nikt nie powinien zostawać sam zbyt długo, zwłaszcza, że robiło się ciemno, a wóz pomiędzy drzewami to generalnie był zły pomysł. Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Nienawidzę zimy, bardzo cz. II

---

Zarówno Ryu ze swoją grupą, jak i parobek, którego wybrał Pan Akifumi obserwowali Juna, który mówił o planie poszukiwań Akihito. Każdy z nich przytakiwał. Widać było po nich, że są bardzo chętni do współpracy, jedynie szczur odstawał lekko od reszty, jakby nie chcąc wcale patrzeć na samuraja. Sam Akifumi zerkał co jakiś czas na mapę, teren znał, jak własną kieszeń, więc przydałby im się w samym lesie, choć był świadomy, że nie przyda im się tam na wiele, spowalniałby poszukiwania, a nie o to w tym chodziło. Spieszyło im się, w końcu zachód słońca lada moment, musieli znaleźć grubaska tak szybko, jak tylko się dało.

- Hideo, rzuć proszę raz… Dwa… Trzy… Pięć pochodni na wóz, przydadzą się. A, no i linę weź - Akifumi skierował te słowa do chudzielca. W jego głosie było pełno uprzejmości, sprawiającej wrażenie, jakby… Staruszek wcale nie chciał wydawać im rozkazów. Może to właśnie tak lekkie traktowanie sprawiło te wszystkie kłopoty? Może gdyby traktował ich tak, jak należy, jak pracowników, a nie przyjaciół, być może wtedy nikt nie robiłby żadnych głupstw, które wyrządziła grupa Ryu? Ta myśl czasami przewijała się wśród jego myśli, ale równie często zbywał je, tłumacząc się samemu przed sobą, że on nie ma do tego serca, że tak nie wychowuje się ludzi, a niewolników. Bardzo się mylił, oj bardzo. Gdyby tylko pokazał, że z nim nie ma żartów, zarówno Ryu, chudzielec, jak i szczur byliby teraz cali, Akihito siedziałby w domu, licząc pieniądze, a Ju nie musiałby ruszać w nieznane.

Chudzielec ruszył czym prędzej w kierunku domu, aby przejść na jego tyły. Gdy wrócił w rękach trzymał pięć pochodni oraz grubą linę, które rzucił na wóz. Gdy wszyscy byli gotowi do wymarszu, staruszek skinął głową, a parobek pociągnął wóz do przodu. Przed nim szli Ryu wraz z ekipą, a na szarym końcu szli Jun oraz Takifumi, który chciał przybliżyć specyfikę lasu.
- Jun-sama, radzę uważać w tym lesie, ziemia jakaś grzązka… Ogólnie nie jest tam ciekawie, łatwo się poślizgnąć i polecieć w dół. Ostatnio jeden z parobków był tam drzewa ścinać, no i rękę złamał, bo się wywrócił niefortunnie. - przestrzegł młodzieńca. Sam las był bezpieczny, zwierzyny jako takiej nie było, bandziorów też nie, bo i ziemia strzeżona była, więc szanse marne na złupienie czegokolwiek. Czasami wydawało się, że jest tu aż za spokojnie… Choć problemy wewnętrzne ludności, gdy ktoś je już poznał, niszczyły ten jakże mylny obrazek wioski w górach.

- Jeszcze raz Ci dziękuję za twoją pomoc, naprawdę - dokończył, stąpając lekko po ubłoconym podłożu. Droga nie była długa, dlatego gdyby coś stało się Panu Akihito, a ten wymagałby jakiegoś rodzaju pomocy, ktoś mógłby nawet popędzić do domostwa po służki, które natychmiastowo mogłyby zająć się kimkolwiek w potrzebie.

Gdy tylko znaleźli się blisko wejścia do lasu, wóz zatrzymał się, tak samo, jak i banda Ryu, która potem podeszła bliżej parobka. Widać było po nich, że humory nie bardzo im dopisywały. Później, gdy będzie już po wszystkim, będzie trzeba się nimi zająć… Opatrzyć, ponastawiać nosy, dać się porządnie najeść. Tak przynajmniej wyglądało to w głowie Pana Takifumi. Jak będzie w rzeczywistości? I czy w ogóle wrócą z tego cali? To okaże się potem, gdy już wyjdą z lasu. Przez całą drogę mieli przecież czas, ażeby wymyślić, jakiś plan przeciwko samurajowi, choć znając ich umiejętności to poprzednia “bójka” wybiła z ich głów pomysły tego pokroju.

- Dobrze, przy każdej pochodni macie krzesiwo w razie gdyby jakimś cudem zgasły, weźcie je. Jest ich w sam raz. Ryu, Ty weźmiesz linę, bo jesteś najsilniejszy z waszej trójki, więc w razie czego pomożecie Akihito, zrozumiano? - w odpowiedzi na rozkazy usłyszał zbiorowe “tak, Akifumi-sama” od całej trójki. Widać było po nich, że chcieli kooperować. Być może mieli nadzieję, że takim sposobem ich poprzednie występki zostaną wybaczone? A jeśli nawet nie, jest to dobry początek do zmiany. Jun był geniuszem w… Wybijaniu ludziom nawyków z głowy.

- Powodzenia Panowie. Ja będę czekał w ustalonym miejscu, tam przy górkach. Gdyby droga tutaj okazała się krótsza, pomachajcie pochodnią w naszą stronę, wtedy od razu do was przyjedziemy - gdy skończył, gestem ręki oznajmił parobkowi, aby ruszył z wozem przed siebie, aby po chwili od razu do niego dołączyć. Miał nadzieję, że wszystko pójdzie po ich myśli, a nikomu nie stanie się krzywda.

Plan był prosty. Jeśli Akihito spadł w jakiś wąwóz, czy temu podobne ustrojstwo, chudzielec miał zjechać na linie na dół, przywiązać grubaska, po czym wejść po niej na górę, aby pomóc reszcie go wciągnąć. Wszystko było łatwe i przyjemne… Ale plany zawsze tak brzmią, zawsze są jakieś nazbyt łatwe, gorzej, jeśli pojawią się jakieś komplikacje.
- To co? Idziemy, nie? - spytał Ryu, spoglądając przy tym na Juna. Bał się go… Oj bardzo się bał, dlatego też czekał na jego reakcję. Jeśli samuraj przytaknął jego pytaniu, ten zapalił pochodnię, po czym przyłożył do każdej po kolei, aby i te stanęły w płomieniach. Słońce powoli chowało się za górami, spowijając świat w mroku. Gdy wszyscy byli już gotowi, poczęli iść w stronę lasu… Oby Pan Akihito znalazł się szybko, bo marsz w tamtych terenach nie jest dobrym pomysłem, gdy słońce nie rozświetla drogi.

Jak wyglądał sam las? Była to typowa tundra spowita we mgle. Czuć było wilgoć w powietrzu, a ziemia wydawało się, że składa się tylko i wyłącznie z błota. Śliska, nieprzyjemna, pełna roślin o które łatwo było się przewrócić. Trzeba było uważać na każdy krok, oświetlać sobie drogę, aby nie wpaść przypadkiem w jakiś rów, czy wąwóz.

---

Jun
9/15

• Dowódca - Ryu
• Szczurzy ryjec
• Chudzielec - Hideo
• Szef - Pan Akifumi

Wizualizacja Pana Akifumi:

Mon Rodu Pana Akifumi:

Przybliżony widok mapy, odległości i skala wedle wyobraźni, bo tu akurat jest to mało ważne: