Farmy

[Akashi]

MIsja Seinaru cz. 2
17/30

Walka na dobre się rozpoczęła, jednak nasz młody samuraj posiadał inne zmartwienia niż sam jego przeciwnik, a mianowicie dwie dziewczyny, które chce chronić, a sam dziadek najwyraźniej nie zdaje sobie sprawy z ich bezpieczeństwa. Przecież swoją córkę chce znowu spłacić swoje długi, a niemowę chce zwyczajnie zabić razem z Tobą. Na tym świecie dla niego nie ma żadnych świętości, chyba że szczeniak, któremu dawał kawał soczystej baraniny, prawdopodobnie miał to być jego obiad, lecz oddał go niewielkiemu szczeniakowi, który przez przypadek został wmieszany w jego sprawy. Nigdy nic nie idzie zgodnie z planem, także obrona naszego młodego samuraja, który postanowił osłonić również córkę mężczyzny przed jego atakiem. Obrona była prawie całkowicie skuteczna, zablokowała osiemnaście igieł, prawie wszystkie, poza jedną, tą która wywołała przeszywający ból w ramieniu chłopaka wbijając się w jego obojczyk tym samym przerywając jego atak. Prawa ręka seinaru bezwiednie poleciała w dół puszczając kij, a same ruchy nią były wyjątkowo utrudnione przez senbon z włosów, który zatrzymał się na kości chłopaka. Niewiele brakowało, a przeszedłby na wylot. Dziadyga miał idealną sytuacje do wykonania następnego ataku, jednak zawahał się i zatrzymał dłonie w składaniu pieczęci. - Wyjmij go. Jak mam cię zabić to tylko w całości sprawnego. - powiedział, jednak nie tylko jego słowa były dziwne, złapał się lewą ręką za swoje żebra. Można wywnioskować, że jednak twój wcześniejszy atak odniósł jakiś skutek. Jednak to równie dobrze mógł być blef, chytra sztuczka, która ma cię skłonić do takiego ataku, a nie innego. Chwila dana przez twojego oponenta dobiegała już końca, może było to tylko minuta na wyrwanie jednego kolca, który mógł zapewnić sporo bólu. Jednak w normalnej walce nie dostałby nikt nawet tej cennej minuty, która może przecież uratować życie. Sam dziadek zaczął na nowo formować pieczęcie z początku bardzo powoli, tygrys, smok, po czym gwałtownie przyspieszył szczur, koń i tygrys. Dla kogoś nieznającego ninjutsu takie ustawienie zapewne nic nie mówiło, a z włosami starca nic się nie działo. Jednak do twoich uszu mógł dojść dziwny hałas, wszystkie naczynia znajdujące się w szafkach zaczęły delikatnie drzeć, by po chwili wystrzelić w twoją stronę salwą talerzy, szklanek i kubków. Na twoje szczęście z szuflad nie wydostały się widelce, ani inne ostre narzędzia domowe. Jedynie salwą razem z szufladami runęły na ziemie. W tym momencie twoim przeciwnikiem był nie tylko starzec, a całe wyposażenie jego kuchni, obecnie naczynia znajdowały się 3m od twojej lewej strony. W tym momencie czas przestał być twoim sprzymierzeńcem, zwłaszcza że w każdej chwili do domu może przyjść znany Ci już farmer.

Seinaru, ranne prawe ramię, póki tkwi w nim senbon utrudnione ruchy wywołujące silny ból.

[Seinaru]

Uh... wyglądało na to, że jego obrona nie była tą najskuteczniejszą, jakiej mógłby się podjąć. Prawdopodobnie lepiej byłoby po prostu uniknąć pocisków odskakując gdzieś na bok, jednak to drobne poświęcenie i ryzyko było spowodowane tym, że Cana nie mogła sama się bronić. Wirujący kij zatrzymał większość igieł, oprócz jednej. Ta wbiła się się głęboko w ciało samuraja, sprawiając że jego kij upadł z brzękiem na podłogę, pomimo że trzymał go w obu dłoniach. Cóż, shit happens. Walka na chwilę spowolniła, a Kei po słowach dziadka poczuł, że ten się z nim po prostu bawi. Można powiedzieć, że Seinaru czuł się przez to nieco poniżony, nie mógł nawet dostać się do swojego przeciwnika na zasięg kija, nie wspominając już o ataku. Jedna igiełka rozbroiła go, zatrzymała natarcie całkowicie, a teraz bolała jak cholera. Seinaru wyrwał sobie tą przeszkodę z ciała, czując w tym momencie nowy impuls bólu, który zaraz został zastąpiony przez ulgę i nieco większe poczucie swobody w poruszaniu ramieniem. Podniósł swój kij i znowu nie miał czasu na to, aby przejąć inicjatywę, ponieważ jego przeciwnik kończył już wykonywanie kolejnej techniki. Na widok latających talerzy Seinaru machnął jeszcze raz ponownie swoją falą wiatru wydobywającą się z broni, aby skontrować wrogą technikę i zdmuchnąć lecącą w jego kierunku zastawę. Myślał, że Kei nie jest w stanie przebić się przez jego zaporę z włosów? Możemy się przekonać! Zaraz po wysłaniu fali wiatru samuraj biegł już ponownie w stronę przeciwnika, aby tym razem dopaść go na najkrótszym dystansie i wyprowadzić szybkie ciosy kijem na całe jego ciało, nie skupiając się jedynie na wcześniej trafionym (?) miejscu w okolicach żeber. Jeśli uda mu się dosięgnąć chociaż kilka razy swojego przeciwnika, wówczas całą kombinację kończy przy pomocy Iaigiri, które pozwoliłoby mu na maksymalne przetestowanie możliwości obronnych oponenta.

  Ukryty tekst

[Akashi]

MIsja Seinaru cz. 2
19/30

Obrona może była nieskuteczna, ale to bardziej wina ruchu w przód, w stronę nadlatujących pocisków. To na pewno nie był najbardziej rozważny ruch z twojej strony, ale na szczęście skończył się tylko jedną niezbyt groźną raną, którą dość szybko zneutralizowałeś wyjmując z niej kolec, który sprawiał najwięcej bólu, po jego wyjęciu ból był znacznie większy, ale tylko przez chwilę, sam kolec na szczęście nie uszkodził jakoś poważnie twoich mięśni przez co mogłeś walczyć dalej, jednak krew, która trysnęła najpierw z rany mogła świadczyć o jakimś poważnym uszkodzeniu, jednak po chwili wszystko się uspokoiło, raczej nie musiałeś martwić się krwią z niej wypływającej, było jej niewiele, ale dalej musisz na nią uważać, każdy ruch zwiększa ciśnie krwi, więc także ilość tej cieczy wydobywającej się z twojego ramienia. Chociaż to teraz nie było najważniejsze, zastawa kuchenna poszła w ruch, lecąc prosto na Ciebie. Jednak byłeś na szczęście szybszy od nich i zniszczyłeś je w porę jednym podmuchem powietrza, który skutecznie roztrzaskał talerze i inne szklane dziadostwa na kawałki. Może to nie wystarczyło żeby zatrzymać niektóre elementy, ale tym co oberwałeś nawet szczeniaki krzywdy by nie zrobiło. Jednak teraz jest inny problem poza nożami i widelcami na ziemi leżały setki drobnych i ostrych kawałków szkła, które przy ponownym użyciu techniki mogły Cię nieźle poranić, a nawet zabić. Zapewne nie była to dobra wiadomość, a ty postanowiłeś ruszyć ponownie do ataku, jednak tym razem o wiele bardziej szaleńczego niż wcześniej. Mężczyzna starał się znowu szybko złożyć pieczęcie, ale niestety zdążył o chwilę za późno, pierwszy z ciosów dosięgnął jego nogi, dźwięk który się z niej wydobył świadczył o jednym, złamana, a sam dziadek runął na ziemię, będąc otoczonym przez swoje włosy, które starały się zamortyzować resztę twoich ciosów, jednak ten atak był skuteczny w obie strony, każdy cios kijem we włosy przeciwnika kończył się jego zadrapaniem. jednak ostatni zadane uderzenie dokonało finezji zniszczenia, nie tylko w przypadku starca, ale także i twojego ramienia. Uderzenie było na tyle silne, że wywołało poważny ból w twoim ramieniu, który skutkował wypuszczeniem kija z reki. Jednak to prawdopodobnie jest już koniec, możesz odpocząć, a sam przeciwnik leżał dalej na ziemie skryty pod swoimi włosami, które powoli wracały do normy ujawniając krwawą plamę, która skrywała się pod nimi. Po samym ciele nie było można stwierdzić, że twój przeciwnik jest zabity włosy skutecznie ukryły obrażenia zewnętrze, ale wewnętrznych niestety nie były już w stanie. Samemu mogłeś paść już na kolana by odpocząć i zająć się swoim ramieniem, która przeszywał ból wywołany rany i przeciążeniem mięśni. Chwilę później mogłeś usłyszeć kroki, które zmierzały w twoją stronę, była to Yuri, objęła Cię od tyłu i spoglądała na twoje ramię, tak jakby chciała się zapytać czy może jakoś pomóc i czy bardzo boli. Chciała Ci też pomóc wstać z ziemi z tego całego szkła i posadzić na jednym z dwóch krzeseł, które zostało jeszcze całe. - Chłopcze... - powiedział bardzo cicho, starzec leżący twarzą na ziemi, kaszląc swoją krwią. Najwidoczniej próbował odwrócić się na bok, chociaż głową by móc na Ciebie spojrzeć i Ci coś powiedzieć, ale czy udzielisz mu takiej możliwości? Yuri dla swoje bezpieczeństwa odsunęła się do tyłu w stronę Cany, przeciągając ją bliżej drzwi jak najdalej od jej ojca. Teraz czy wysłuchasz starcza zależy tylko od ciebie, zawsze możesz spokojnie odejść zostawiając go tu na śmierć.

Seinaru, przeciwnik prawdopodobnie niezdolny do walki. Narastający ból w ramieniu spowodowany wcześniej uzyskaną raną oraz przeciążeniem mięśni ciosami

[Seinaru]

Okej, nareszcie jakiś atak się powiódł. Tak to jest w tym życiu, że nic nie może udać się za pierwszym razem, tylko trzeba naskrobać te kilka postów, zanim kogoś będzie można w końcu pacnąć kijem w głowę. Tym razem jednak nasz samuraj-pacyfista zaczął od nogi przeciwnika. Rad, że w ogóle udało mu się w końcu dziabnąć Dziadka po raz pierwszy, wróżył sobie sukces po pierwszym uderzeniu. Tym bardziej, że powinno ono być dla niego bardzo bolesne, ponieważ przy tej okazji w izbie dało się słyszeć dźwięk łamanej kości. Wow, to już taką miał siłę? Kei nie zatrzymywał się jednak w natarciu, nie zamierzał odpuścić ani litować się w tej potyczce tyko ze względu na wiek wroga. Należało to rozwiązać szybko, ponieważ ból w ramieniu stawał się naprawdę intensywny i Kei domyślał, że w tej potyczce czas może działać na jego niekorzyść. Na szczęście nawałnicy ciosów nie trzeba było długo utrzymywać. Tym razem poduszka z włosów nie mogła zamortyzować wszystkich uderzeń, które przebijały się przez defensywę, raniąc tego który znajdował się pod nią. Ostatni cios, kończące Iaigiri rozwiązało sprawę na dobre i zakończyło niedługą walkę.
Kuchnia wyglądała po tym jak prawdziwe pobojowisko, a spadający poziom adrenaliny sprawiał, że samuraj powoli zaczął odczuwać ból po igle coraz dotkliwiej. To jednak było tylko chwilowe. Przytulas Yuri był tak niespodziewany i miły, że chłopak zapomniał na chwilę o swoim bólu. Trzymając kij w swojej ręce, Seinaru podparł się na nim.
- Chyba wszystko ze mną w porządku. - Starał się ruszać ramieniem, aby ocenić swoje straty. Z niezadowoleniem stwierdził, że będzie wymagał chyba krótkiej rekonwalescencji.
- Lepiej sprawdźmy co z nią. - Powiedział wskazując wzrokiem na Canę i nie pozwalając się jeszcze sadzać gdziekolwiek. Może uda im się ją ocucić? Kei musiał przyznać, że był nieco zaniepokojony tym, czy naprawdę nic się jej nie stało. No i szczeniaczkowi oczywiście, ale zdawał sobie sprawę, że ten był cały czas pod czułą opieką niemej, zatem spodziewał się zobaczyć go w dobrym zdrowiu, może tylko nieco przestraszonego. Zanim jednak zdążyli ocenić stan zdrowia dziewczyny, Kei usłyszał za plecami cichy głos niedobitka.
- Tak? - Zapytał tylko. Nigdy nie jest przecież za późno na przeprosiny, prawda? To znaczy, hmmm... Seinaru miał jeszcze na tyle naiwne serce, że to właśnie je spodziewał się usłyszeć. Zawsze przecież, gdyby staruszek coś kombinował, mógł ogłuszyć go na dobre kijem, który trzymał teraz w zdrowej ręce.

[Akashi]

MIsja Seinaru cz. 2
21/30

Ból nie mógł zaistnieć gdy u boku wojownika pojawiała się piękna niewiasta, która mimo swej bezsilności starała się pokazać mu, że to on jest dla niej najważniejszy, że to on jest jej rycerzem na białym koniu, który uratował ją przed strasznym smokiem. Właśnie tak się czułeś w tym momencie, prawda? Mimo, że adrenalina ustała to jej ciepło potrafiło złagodzić każdy ból. Jednak poza nią miałeś w tym pokoju jeszcze jedną księżniczkę, tą która zbudzi tylko pocałunek prawdziwej miłości. Słyszałeś tą historie prawda? Niezwykle piękna i czarująca pozbawiona skaz z zewnątrz, wspaniałe opakowanie z zepsutą zawartością. Jednak teraz nie pora się tym przejmować, twoje ramie nie było poważnie ranne, obejdzie się bez pomocy lekarza, ale jednak nadwyrężenie ręki może skutkować odnowieniem się rany, bądź jej pogłębieniem. Yuri zabrała Cane bliżej drzwi, opierając ją o ścianę tak by nie leżała na ziemi pełnej odłamków szkła, które trochę ją wcześniej przysypały. Jednak nie zrobiły jej nic poważnego. Ty niestety musisz się jeszcze rozmówić z dziadygą, którego to są zapewne ostatnie godziny, jak nie minuty życia. - Zaopiekuj się...nimi lepiej niż ja to zrobiłem... - wydusił z siebie, co trochę dławiąc się krwią. - A teraz... Idźcie do diabła, wypieprzajcie stąd jak najszybciej. On...tu...- dodał po chwili, jednak nie był już w stanie dokończyć swojej wypowiedzi, potok krwi stał się już dla niego zbyt duży i padł nieprzytomny na podłodze, a może już martwy? Może chcesz to sprawdzić. Te słowa były dość dziwne, czyżby oblicze śmierci aż tak odmieniło dziadka, który w ostatniej chwili prosił Cie o zajęcie się jego córką? Mimo, że chwile wcześniej usiłował się ciebie zabić. Jednak teraz musisz zająć się swoim ramieniem oraz małymi księżniczkami, tylko czy chcesz budzić Canę tutaj czy daleko od tego miejsca, by nie musiała oglądać swojego martwego ojca, zwłaszcza że ciągle może tutaj przyjść ten farmer, a w obecnym stanie mógłby być dla Ciebie sporym wyzwaniem, nie oszukujmy się. Władanie kijem tylko jedną ręką może być uciążliwe.

Pierwsza wersja, zostajesz tutaj i budzisz Canę, licząc na farta, że nikt nie przyjdzie.
Druga wersja, zabierasz Canę do swojego domu razem z Yuri i szczeniakiem i tam ją budzicie. (Jeżeli wybierasz tą wersje masz z/t do swojego domku)

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Nienawidzę zimy, bardzo

---

Gdyby ktoś spytał mnie gdzie jest sens w występowaniu zimy, bez wahania odpowiedziałbym mu, że to pytanie nie ma sensu, tak samo, jak i zima. Jest zimno, nieprzyjemnie, ludzie zamarzają, plony zamarzają… Co tu jeszcze, zwierzęta pewnie też zamarzają… No i jeziora to samo. Nic tylko wszechobecna zmarzlina, która potrafi zamęczyć niejednego trawdziela. A wiecie kim byli najwięksi twardziele? Farmerzy. Trzeba być naprawdę potężnym, żeby co roku przeżywać to samo bez najmniejszych szkód, przy okazji skazując kolejne pokolenia na te same katusze. Ale nie nam to oceniać, w końcu gdyby nie Ci farmerzy, gospodarka miałaby wielki problem. To w końcu wieśniacy zapewniają wioskom jedzenie, futra i inne rzeczy niezbędne do przeżycia w klimatach Yinzin, czy Teiz. Ludzie mieszkający tu od pokoleń przywykli do ostrego klimatu panującego w tych regionach, można by rzec, że to najtwardsi ludzie na świecie, skoro bez problemu radzą sobie z tutejszymi trudnościami. W końcu były to krainy najlepszych wojowników pod słońcem, skądś musieli zdobyć tak twarde charaktery, a nie ma nic lepszego do kształtowania charakteru niż codziennie odmrażanie dupska i walka o życie.

Dzień zdawał się zwykły, najzwyczajniejszy. Spacer przy farmach potrafił uspokoić człowieka. Codzienność tych ludzi od zawsze była taka sama. Pobudka rano, pójście na pola, wyjście na pastwisko ze zwierzętami, powrót… Powtórz. Ale nie przeszkadzało im to jakoś szczególnie. W końcu do niczego innego się nie nadawali - no, przynajmniej z ich perspektywy, bo sam Bóg wie, jaki mieli potencjał. Jednakże nie można umniejszać ich roli w kraju, to na ich barkach spoczywało wyżywienie narodu, bo to właśnie dzięki nim ludzie z Teiz mieli ryż, a jak każdy wie - ryż to główny, jeśli nie jedyny, składnik posiłków wielu rodzin. Sielankę przerywały waśnie między rodzinami, okazjonalny hazard, czy głupie zakłady… A czasem też żarty, które potrafiły kosztować naprawdę wiele.

Biedny Jun nie spodziewał się, że dzisiejszy spacer zostanie bardzo, ale to bardzo brutalnie przerwany. Udeptana ścieżka, nieco śliska od ubitego śniegu wydawała się ciągnąć się w nieskończoność, bo i pola miały gigantyczne tereny. Koza miała wiele miejsca, ale jakimś trafem wybrała właśnie to miejsce, właśnie w tym momencie, przerywając spokój samuraja. Minęła go bardzo szybko. Mam tylko nadzieję, że Jun był na tyle szybki, żeby ominąć linę, którą ciągnęła za sobą ów koza, w końcu mógłby się biedak wywrócić! Biegnij, kózko, biegnij! Uciekaj przed tym, kto Cię goni!

- Kurrrrr… Łap ją, idioto, bo mi ucieknie! - usłyszał nagle zmęczony głos gościa, który gonił kozę. Osobnik ten był cały ubrudzony w błocie, jakby siłował się z tym biednym zwierzęciem w pojedynku zapaśniczym na ringu niezbyt dostosowanym do tegoż sportu. Warto zauważyć, że Jun nie zwrócił nawet najmniejszej uwagi na… Uwagi mężczyzny i zignorował przebiegającą kozę, dając jej uciec. Co gorsza, odgrodził mężczyznę tak, że ten niezbyt chętny był do dalszej pogoni.
- No brawo, brawo. Przy… chodzisz tutaj, przeszkadzasz mi i jesz… cze nie pomagasz. Dobra robota, naprawdę. Matka Cię nie nauczyła, że trzeba pomagać innym? Żesz kur… Zabiję ich. - chłop zdecydowanie nie przepadał za jakąkolwiek aktywnością fizyczną, można było to zauważyć po wystającym zza pasa brzuchu… Dużych rozmiarów. Cały czerwony na twarzy łapał oddech z każdym słowem, męcząc się niemiłosiernie. Na jego twarzy widać było złość, taką bardzo, ale to bardzo dużą złość.

---

Jun
1/15

[Jun]

- Rok 388 - Zima -

---

[/color][/b] " Koniec zimy " Istnienie zimy było naturalnym biegiem świata i wiedział to chyba każdy, nawet Jun rozumiał, że gdyby coś nie umarło, to nie mogłoby później żyć na nowo - przynajmniej jeśli mowa o kwestii roślin. Podobnie jednak było z ludźmi. Zima była okresem w którym nie jeden otrzymywał zimny kubeł wody, prosto na gołą głowę i musiał sobie radzić - przystosowanie, to było właśnie to przez co przechodził każdy Yinzińczyk.

Tutejsi ludzie od dawna żyli wypracowanym przez lata stylem życia. Nie potrzebowali ogromnych zmian, ani nie potrzebowali shinobi. Tutaj było inaczej, im mniej było obcych z zewnętrznego świata tym lepiej, tym bezpieczniej. Sam Jun nie czuł się w pełni bezpiecznie w tym rejonie, bezpieczniej niż w okolicach Yinzin co prawda, ale wciąż przeszłość rzucała cień na każdy krok który zamierzał postawić. Nie obawiał się, lecz właśnie wolał uniknąć kłopotów i problemów. Co więc tutaj robił? Ktoś na pewno mógł tak spytać. On miał na to jedną odpowiedź. – To co stało się tutaj, musiało zostać tutaj... — Odnosiło się to do problemów z przed lat. Obecnie ludzie mogli już nie pamiętać, minął szmat czasu, lecz on nie zapomniał i w dalszym ciągu poszukiwał tej osoby która tak bardzo namieszała.

Szedł udeptaną ścieżką, schodzenie z drogi zbyt bardzo nie było pomysłem wartym uwagi, nie dla niego. Pałętanie się po śniegu to tylko męczące tracenie czasu i możliwość wpadnięcia na stado zwierząt jakiegoś farmera. Nie chciał im przeszkadzać ani takowych straszyć - choćby przypadkiem. To zbyt duży problem by zaprzątać sobie nim głowę. Szedł sztywno jednym z krańców wspomnianej wcześniej ścieżki. Nawet nie zareagował, że obok niego minęło czterokopytne zwierze z rogami. Zignorował to tak bardzo jak karczemną bójkę którą widział ze dwa dni temu. Szedł dalej przed siebie, omijając linę zwyczajnym sunięciem się na moment w bok, wrócił na swój tor z którego nie zamierzał schodzić. Nawet nie spojrzał w kierunku mijającej go kozy. Nie był to jego problem. – Ciekawe do kogo wołał... — Słysząc głos również... Trudno powiedzieć czy go usłyszał, nie zareagował w pierwszej chwili, dał sobie czas, jakby słowa spłynęły po nim jak po kaczce, albo zostały skierowane do kogoś innego. – To twoja koza? — Zapytał niczym kapitan oczywistość, poprawiając swój kapelusz na głowie. Dosyć znudzony. Wciąż nie spojrzał w kierunku uciekającego zwierzaka – Może sam powinieneś ją gonić, dobrze ci to zrobi! — Odezwał się poważniejszym tonem, ośmielił się również wskazać ręką na pulchnego jegomościa, a raczej na całą jego osobę, przelatując ręką od góry do dołu.

Nie czuł, że go obraża, nawet o tym w ten sposób nie myślał. Widział, że gość ma nieco za dużo tuszy i łaskawie raczył zwrócić na to uwagę. Wiedział, że im grubszy farmer tym wolniejsza praca i mniej zbiera plonów. Tutaj chodziło o obowiązkowość i pewnego rodzaju zależności których również był świadom. Co się stało z kozą, ani dlaczego ją gonił? Nie zastanawiał się jeszcze. Możliwe, że zacznie, choć wcale się na to nie zapowiadało.
Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Nienawidzę zimy, bardzo

---

Zdyszany grubasek podparty na kolanach zmierzył Juna wzrokiem. Widać było, że złość nie odpuszczała, tak samo, jak i słaba kondycja, bo kłucie w płucach wydawało się nie do zniesienia. Na pytanie samuraja, parsknął, zabierając się za wybuchnięcie śmiechem w celu w odpowiedzi, jednakże coś go zgasiło, niczym ulewny deszcz ognisko.

- J-jak śmiesz, Ty… Ty kretynie jeden! - wrzasnął do mężczyzny, po czym ruszył w jego stronę z zaciśniętymi pięściami. Furiat jakich mało, dokładając do tego fakt, że uciekło mu zwierzę, które zapewniało prawdopodobny dobrobyt jego rodzinie… No nie było za ciekawie. Biedak nie wiedział na kogo leci z piąchami. Być może złość przesłoniła mu oczy? Purpura na twarzy wydawała się płonąć, a ogień w oczach powiększał się i powiększał, aż tu nagle… Stanął, jak wryty.
- Cholera… Mogłeś ją złapać, krzyczałem do Ciebie, no krzyczałem… - ponownie podparł się o kolana, próbując złapać oddech. Warto było zauważyć, że był to dorosły mężczyzna, ostro po czterdziestce. Do tego, gdy podszedł bliżej, Jun zauważyć mógł to, że nie był on odziany w typowe szaty, sugerujące to, że wywodzi się z jakiejś biednej kasty. Było wręcz przeciwnie. Pięknie uszyte ubrania z droższych tkanin zdobiło jego ciało, ale nie było co winić samuraja, nie miał, jak tego zauważyć, w końcu grubasek był cały w błocie, ba, był tak ubabrany, że sokół nie zauważyłby tego ukrytego bogactwa z tak daleka. Ale teraz był już blisko, na tyle blisko, że pory na jego twarzy były widoczne gołym okiem.

Po kozie nie było już śladu, bo ta uciekła gdzieś dalej, za wzgórza na których znajdowały się pola ryżowe, choć jeszcze była nadzieja, bo zarówno sama koza, jak i lina, którą ciągnęła się za nią, zostawiały bardzo wyraźnie ślady. Nie trzeba było być łowczym, żeby namierzyć zgubę, co bardzo ucieszyło farmera.

- Słuchaj, no… Chłopcze. Nie chciałbyś trochę zarobić? - uśmiechnął się, ukazując szczerbate uzębienie. - Ja już nie mam siły, a Ty wyglądasz mi na… Kogoś sprawnego. Zapłacę Ci, jak rozwiążesz ten… Problem za mnie, co? - głos grubaska spoważniał nieco, a ten wyprostował się na nogach, ukazując swój zgrabny bebech.
- To chyba nie tak wiele, co? Dwieście pięćdziesiąt. Co Ty na to? - starał się zachęcić samuraja. Taka kwota przecież piechotą nie chodzi, tym bardziej, że za złapanie kozy była to sowita zapłata.

---

Jun
3/15

[Jun]

- Rok 388 - Zima -

---

[/color][/b] " Koniec zimy " To spotkanie jeszcze nie zaczęło go męczyć, wyraźnie jednak marnowało jego czas. Mógł spędzić go znacznie lepiej, choćby pijąc ryżówkę czy siedząc w jakiejś przydrożnej knajpie - wyliczając już najmniej wyszukane sposoby na spędzanie czasu. Pierwsza reakcja mężczyzny była do przewidzenia, Jun był jednak stanowczy i nawet się nie wzruszył początkowym wybuchem tego grubszego osobnika. Nie przekroczył granicy, bywali gorsi. Ruszył - to była chwila w której Jun wydał z siebie jedynie ciężkie westchnięcie, choć w myślach wydawał teraz cały spektakl emocji, jak na niego – A mogło być tak spokojnie... — Czy był rozczarowany? Na pewno, nie chciał by ktoś skończył jeszcze bardziej umorusany w błocie niż być powinien - chodziło o niego rzecz jasna, a nie o grubasa wypasającego kozy, ten był już wystarczająco utytłany w błocie, że kilka dodatkowych centymetrów błota nie zrobią mu różnicy.

Farmer jednak się zatrzymał. Miał szczęście – Jaki pan pozwala na takie zachowanie... — Nie mógł otrzymać odpowiedzi na swoje własne wątpliwości co do zachowania i całkiem niepotrzebnej agresji mężczyzny. Nie czuł jednak potrzeby by pytać, rozumiał, że niczego to nie wniesie do tej rozmowy, ani nie przyniesie żadnego rezultatu dla którego warto byłoby w ogóle otwierać usta. Ważył słowa na wadze i pozwolił grubszemu mówić. Patrzył bardziej przed siebie niż na niego, co wcale nie oznaczało, że go nie słuchał, bo starał się podzielić swoją uwagę. Strój który na sobie nosił zabłocony mężczyzna wyraźnie pokazywał, że stać go było na wcale nie kiepskie ubrania, a całkiem drogie - szkoda, że skończyły w błocie. Co to znaczyło? Może to, że mu się powodzi, lub właśnie przegrał z kolegami zakład. Jun nie zamierzał pakować się w takie głupie gierki.

Okolica w której się znajdowali opiewała w pola, był koniec zimy więc ze zbiorami kiepsko - prędzej czy później zwierzak musiał wrócić do domu jeśli chciał przetrwać. Zwierzęta pamiętają która ręka, którą miskę karmi, musiał wrócić, albo zostać zjedzony. Widok uzębienia jakim uraczył go jegomość nie pasowało do stroju jaki na sobie miał, rzecz jasna pod warstwami błota. – Skoro masz tyle pieniędzy by mi zapłacić, to stać cię na nową kozę. — Ciężko odmówić prawdy temu stwierdzeniu. Jeśli stać cię na usługi najemnika by złapać kozę, to na pewno stać cię by kupić nową. Za tyle pieniędzy nie jeden, nie dwóch, może nawet i trzech sprawnych chłopaków ruszyłoby na polowanie na tą rogatą istotę. Nie zamierzał jednak implikować wyższego stanu lub jakiegoś dodatkowego oszustwa w osobie grubaska. Jun nie czuł się dobrze wchodząc tej kiepskiej zabawy. – Uciekająca koza, strój, pieniądze. Wszystko to przemawia przeciw tobie — Podniósł na chwile dłonie na wysokość ronda swojego słomianego kapelusza, podnosił je tak by ukazać miecz schowany gdzieś pomiędzy śpiworem znajdującym się na plecach. To nie była sugestywna groźba, a raczej zwrócenie uwagi na to, że nie rozmawia ze świnopasem który będzie ganiał zwierzaki po polu. Powiedział krótko, łącząc całą swoją wypowiedź w trzy skoki myślowe - czy zrozumiał czy nie, to już nie był problem z jakim musiał borykać się Suzaku. Na koniec swojej wypowiedzi opuścił ręce do pasa i zaczynał się kierować dalej, przed siebie, stawiając kolejne kroki.

Prawdę mówiąc od mężczyzny biło tak wiele mylnych sygnałów odnośnie jego pozycji, że nie wiedział z kim rozmawia, czy stoi przed nim zwyczajny nieokrzesany farmer, czy może zubożały posiadacz ziemski któremu wraz z pieniądzem zabrano również maniery. Sęk w tym, że nie do końca chciał wiedzieć.
Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Nienawidzę zimy, bardzo

---

Tak, to uzębienie z całą pewnością nie pasowało do tego stroju… Pytanie czemu tak wyglądał? Może stracił te zęby za dzieciaka, gdy wdał się w bójkę? A może zanim stał się bogaczem ktoś mu je wybił, gdy ten zadłużał się, aby w końcu trafić na tę jedyną inwestycję, która zwróci mu się parokrotnie? Tego Jun nie mógł wiedzieć, może nawet nie chciał wiedzieć, bo nie obchodziła go postać grubaska. Farmer spojrzał na samuraja spokojniejszym wzrokiem.

- A więc pieniądze nie mają znaczenia, co? Nie wiem, czy wiesz, ile kosztuje koza chłoptasiu. Tym bardziej w tych rejonach - pokręcił głową w dezaprobacie. Do tego właśnie odmówię prawdy. Jun nie znał powodu, dlaczego gonił właśnie za tą kozą. W końcu kto normalny goniłby za zwierzęciem tak długą drogę, do tego będąc, bądź co bądź, nie przystosowanym do takiego biegu? Chłop musiał mieć jakiś głębszy powód, że gonił ją właśnie teraz, właśnie w tym momencie.

Mężczyzna znów się wyprostował, spoglądając na samuraja. Ten dumnie prezentował swój oręż, farmer zaś nie przejął się tym jakoś bardzo. Widział w swoim życiu wielu bandziorów, honorowych wojowników, czy też możnowładców i nie robili już na nim żadnego wrażenia. Gdy tylko prezentacja zakończyła się, a Jun zaczął wędrować w swoją stronę, chłop warknął coś pod nosem w złości.

- Nie chcesz to nie, szukaj sobie dziury w całym, baranie jeden. Mogłeś łatwo zarobić, a nie chcesz. Życzę Ci powodzenia w dalszej trasie i żebyś Ty nigdy nie miał takiego problemu, jaki ja teraz przez Ciebie mam - odrzekł mu na do widzenia, zbierając się do ponownego biegu za zwierzęciem. Trwało to kilka chwil, więc samuraj miał jeszcze trochę czasu na ewentualne zatrzymanie grubaska. Jeśli jednak nie zdecydował się na to, tamten ruszył w dalszą pogoń. Czemu ją tak gonił? Wiele było powodów, jeden był bardzo, ale to bardzo ważny. Jun chyba jednak nie był zainteresowany historią chłopa, bo kto by był? Przecież to tylko zwykły robal hodujący ryż i zwierzęta. Kropla w morzu ludzi, jakich na świecie było wiele.

  Ukryty tekst

---

Jun
5/15

[Jun]

- Rok 388 - Zima -

---

[/color][/b] " Koniec zimy " W całej swojej szczerości - Jun nie rozprawiał na temat poprzednich losów tego mężczyzny, mogło to być i dziesięć interesujących historii z których każda miała dla Juna coś wspólnego - nie obchodziła go zwyczajnie. Tutaj zupełnie nie chodziło o jego bycie farmerem czy nawet bogaczem pod przykryciem osoby pasącej kozy. Tamori cenił zwykłych ludzi, prostych, którzy nie byli zbyt skomplikowani. Ten tutaj z którym miał do czynienia wykraczał poza tego rodzaju osoby. Ubiór i status były ostatnimi rzeczami po których go oceniał - zachowanie było pierwszą, a to nie przypadało nawet na ludzi z rynsztoka.
Ile kosztować mogła koza? Na pewno nie więcej niż pensja dla shinobi, czy innego samuraja bez pana. Tego był pewien na pewno. Jedno co go zastanawiało, to czy właśnie los nie płatał mu figla, bardzo możliwe, że jego rozmówca zasłużył sobie na swój obecny los i teraz ponosi karę za jakiś występek - to było możliwe, dlaczego jednak powinien w to ingerować?

Mężczyzna w kapeluszu się nie odezwał. Nie widział powodu do dalszego strzępienia języka. Swoje powiedział, dalsze wyklinanie go przez goniącego kozę grubaska spłynęło po nim jak po kaczce i tylko utwierdzało go w przekonaniu, że dobrze zrobił zostawiając go z tą sprawą. Może i sam Jun nie był przykładem osoby która pilnuje każdego szczebla kultury, tak jegomość na którego trafił nie miał z niej żadnej styczności. Jeśli był zwykłym farmerem to zasłużył sobie na żart od kolegów takim zachowaniem. Jeśli był kimś ważniejszym to widocznie los zdecydował się go ukarać i rzucił mu Juna pod nogi, jakby w kwestii dodatkowego psikusa. Pracownik zarządcy czy nie - poprzestawiało mu się w głowie od dobrobytu, dlatego musiał być taki nieokrzesany. Wątpliwe by to emocje doprowadziły go do takiego stanu, choć gdy zły to i Jun tracił wszelkie hamulce.

W żadnym wypadku nie miał poczucia winy. Nie on spowodował ten problem, a gruby zrobił to samemu i szukał poczucia winy, czegoś czego od Juna nie dostanie. Robal czy nie - Nie miało to znaczenia, nawet farmer odnoszący się do innych z szacunkiem był warty tego szacunku w zamian. Tutaj tego zabrakło już od samego początku, stąd też brak jego większej reakcji na poczynania wrednego jegomościa. Kontynuował dalej swoją przeprawę przez błotnistą ścieżkę, omijając błoto najprościej jak się dało bez nadkładania drogi. Zmarnował tutaj wystarczająco dużo czasu. Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Nienawidzę zimy, bardzo

---

Trzymam kciuki, że Jun już nigdy nie spotka tego niemiłego chama, bo mogłoby dojść do bójki z której jeden z nich na pewno nie wyszedłby cały. Grubasek zapamięta to sobe na bardzo długo, zapamięta wędrowca w kapeluszu, który przed długi czas kojarzyć mu się będzie z osobami niewartymi uwagi, choć i on sam wartym uwagi nie był, nie dość, że ze względu na wygląd to i na odpychające, jak zdążył zauważyć nasz bohater, zachowanie. Gdzie pobiegł? Tego nikt nie wie.

Droga faktycznie była paskudna, cała złożona z błota i kałuż chlupoczących pod stopami. Przydatna rzecz takie kałuże, bo dzięki nim można usłyszeć kogoś biegnącego z bardzo daleka. Słuch Juna wyłapywał ciche chlupnięcia dobiegające z dystansu, stopniowo zbliżające się do niego coraz to szybciej i szybciej. Wyróżnić można było minimum dwie osoby. Gdy byli już wystarczająco blisko, samuraj zobaczył trzech rosłych wieśniaków. Wyglądali, jakby czegoś szukali.

- Ma grubas za nauczkę, mógł nie pomagać temu nowemu, co nie? - zaśmiał się ten najniższy z twarzą, jak u szczura. Jun był na tyle blisko, że mimo tego, że bez problemu słyszał wszystko co mówili.
- Anooo. Bo co my? Gorsi jacyś? Od kiedy szef wziął go na swojego pomagiera to się pałęta gnida jedna, zęby ostatni raz stracił i się nie nauczył grubas zasrany - skomentował na to drugi. - Dobrze wymyśliliśmy z tą kozą, bo to ulubiona koza szefa, mleka najwięcej daje, a no i oznaczona specjalnie to, jak zniknie to zobaczy od razu, a grubas nie powie, że to my byliśmy, zamkniemy mu ten głu~ - wtedy przerwał mu ostatni, ten najwyższy z nich - Cicho, cicho. Ktoś idzie. - towarzyszyły przy tym klepnięcia obydwu w tył głowy, jakby sugerując im, że mają posłuchać się tego polecenia. Szkoda, że na to było już nieco za późno, bo samuraj z całą pewnością usłyszał już wszystko.

Wtedy, gdy Jun miał ich mijać, ten największy zaczepił go z zapytaniem:
- Ej, widziałeś może takiego… O - wskazał wzrost mężczyzny ręką - Grubasa? Miał kozę. Widziałeś może gdzie biegł? Bo widzisz, ta koza jest nasza, ukradł ją nam, a my go teraz szukamy - przydupasy wtórowały mu, przytakując słowami typu “no, właśnie, właśnie, no tak było właśnie” i tym podobnymi zwrotami. Warto było zauważyć, że i oni byli ubrudzeni w błocie, choć przy bliższej obserwacji, gdy gestykulowali, wnętrze ich dłoni wydawały się jakoś dziwnie… Czyste, jakby wytarli je o coś albo i kogoś.

---

Jun
7/15

• Dowódca
• Szczurzy ryjec
• Chudzielec

[Jun]

- Rok 388 - Zima -

---

[/color][/b] " Koniec zimy " Nawet on wiedział, że jeden kamień rzucony na drogę nigdy nie jest sam. Zawsze gdzieś dalej są kolejne, czasem mniejsze, czasem większe. Nie inaczej było dzisiaj, bowiem gdy największy głaz zaczął toczyć się ścieżką dalej, to za nim wyskoczyły kolejne, mniejsze, również toczące się w tamtą stronę. Nie to, że się nie spodziewał - bo spodziewał się natrafić na sprawców tego zamieszania prędzej, czy później. I tak oto wyłonili się na horyzoncie, trzej mężczyźni, prawdopodobnie trudniący się sztuką uprawy roli, lub strugania głupa jak w tej chwili sądził Jun.

Słyszał co mówili, lecz to nie tak, że od razu wyciągał wszystkie wnioski. Nie mniej z tego co mówili wywnioskował jedno - nie słyszeli, ani nie widzieli go jeszcze, lub nie wiedzieli, że jest w stanie dosłyszeć ich dogadywania. – Nie macie nic do ukrycia, tak? — Pomyślał do siebie, choć nie zdecydował się na słowny komentarz. Zachowanie osobników było dla niego równie prostackie jak i osoby poprzedniej. Umiał dodać dwa do dwóch i łączyć pewne fakty. Gdzie tutaj były naturalne zasady wyznawane przez tutejszy lud? Ci mężczyźni musieli nie mieć o nich żadnego pojęcia, lub uznawali je za bezwartościowe, co zarazem czyniło takim ich życia. Na to jednak Jun nie mógł poradzić wiele.

Czy powinien coś robić? Może i powinien, lecz jakie zachowanie byłoby odpowiednie do takich przewinień? To musiał jeszcze przemyśleć, ale owa grupka nie była nikim lepszym od bandy niższych bandytów. To wyjaśniało zdenerwowanie grubego i frustrację. Takie sytuacje nie są jednak jednostronne. Suzaku zatrzymał się podnosząc lekko daszek kapelusza prawą ręką, przyglądał się gestykulacji omawiającej wzrost mijanego grubasa. Mruknął z początku i zaraz dodał – To była wasza koza? — Spytał znudzonym głosem. Tamori doskonale wiedział, że cokolwiek mu powiedzą w tej chwili nie ma większego znaczenia. Chciał jedynie potwierdzenia słów w ich kłamstwie. Aż dziwne, że do tej pory każdy ignorował jego chód, nic jednak nie mógł na to poradzić, może to i nawet lepiej, miał przewagę na każdym froncie tej sytuacji. Wiedział, że koza do kogoś należy, jednak zwykle należała do pana który zajmował się danym regionem, ostatecznie faktycznie to wieśniak nią rozporządzał decydował i miał na własność. Ogólnie wszystko jednak należało do tutejszego pana, z którym chyba Jun musiał uciąć sobie pogawędkę, choćby był to jakiś niższy zarządca pobliskiej osady.

Rozejrzał się przez moment – Wasz szef... Prowadźcie mnie do niego — Powiedział stanowczo podnosząc głos, władczo wręcz. Wskazując całą ręką trójkę mężczyzn jakoś przed sobą. – Odpłacę się wam — Każdy tutaj pod kogoś podlegał, nawet samurajowie mieli zwierzchnika, jak zwał tak zwał jednak porządek tego rodzaju był potrzebny. Rozważał nawet sposób by zwieść tych obwiesiów, darował sobie jednak kłamstwa, to byłoby całkowite złamanie kodeksu i słów. Wstydził się, że nawet pomyślał by powiedzieć im, że koza nie żyje, może jednak tak byłoby lepiej i z większym przytupem. Zdecydował się jednak nie poruszać tej kwestii w obecnej sytuacji. Rozmowa z ich panem powinna jednak rozwiązać wszelkie problemy. Oczywiście, że zamierzał im odpłacić, nie powiedział jednak kiedy to zrobi ani w jaki sposób. Technicznie nie określił nawet za co, dlatego czuł się z tym czysty. Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Nienawidzę zimy, bardzo

---

Gdy grupa usłyszała pytanie, spojrzeli się po sobie. Znając ich średni iloraz inteligencji pomyśleli to samo “głupi jakiś, czy głuchy”, wtedy ten ze szczurzym ryjem nie wytrzymał, raz ze względu na ton w jakim dostał to pytanie, a dwa, że bardzo, ale to bardzo im się spieszyło, bo chcieli uniknąć konsekwencji swoich czynów nie pierwszy i nie ostatni raz.
- No przecież Ryu wyraźnie Ci powiedział, że nasza, nie? - machnął łapą w kierunku samuraja w złości. Ton miał typowy dla idioty, niczym typowy dres, choć dresów tu nie było, w końcu nie te czasy, ale uznajmy, że Jun ma do czynienia z właśnie taką… Grupą dresów lubujących się w łamaniu prawa i nienawidzeniu stróży prawa. Wtedy po raz kolejny do gry wkroczył ich dowódca uciszając gestem dłoni narwanego kumpla.

- Słuchaj, może i nie wyglądamy Ci na takich, ale stać nas na kozę. Koleś nam ją ukradł. - wytłumaczył ponownie, starając się wyjść na osobę elokwentną tak, jak najbardziej potrafił. Czuć jednak było pewną dozę… sztuczności w sposobie wymowy pewnych słów. Farmerskiego akcentu ciężko się było wyzbyć, tym bardziej, jeśli używa się go na codzień. Standardowo, jak na takie kliki, ziomki wtórowały dowódcy w każdym zdaniu, przytakując mu tak, jakby miałoby mu to dodać jakiejś wiarygodności. W ich oczach z całą pewnością wyglądało to, jak droga do sukcesu, w rzeczywistości jednak było zupełnie inaczej, bo kto normalny uwierzyłby tak podejrzanej grupie? Tym bardziej, że Jun usłyszał ich poprzednią rozmowę.

Mężczyźni ponownie spojrzeli się po sobie. Widać było, że byli bardzo pewni siebie. Niepokonane gagatki, terroryzujące innych farmerów dla własnej przyjemności, czujący się, jak panowie tych ziem. Gorzej, gdy ktoś już wpadł na myśl, ale faktycznie spotkać się z ich szefem, wtedy sprawy zmieniały się o sto osiemdziesiąt stopni, bo tak poprawdzie to prawdopodobnie nigdy nie mieli do czynienia z sytuacją z której nie mogli wybrnąć swoją siłą fizyczną, czego najlepszym przykładem był stan uzębienia grubaska i paru innych farmerów z którymi mieli “przyjemność” pracować. Co robili tutaj? W tych godzinach normalnie powinni być na polach, zbierać ryż, czy zajmować się zwierzętami, oni zaś mieli czas na bieganie i męczenie osoby wyżej postawionej. Niestety, ale niektóre rejony świata nadal polegały na czystej sile fizycznej, odsuwając w dal coś takiego, jak hierarchia, czy szacunek do wyżej postawionych.

- Właśnie gadasz z szefem, koleś - odezwał się chudzielec - I szef mówi, że to jego koza, więc powiedz nam, gdzie pobiegł grubasek, co Ty na to? Naprawdę… Się… Nam… Spieszy. - gość zdecydowanie starał się brzmieć groźnie. Jak brzmiało to dla samego Juna? Pewnie, jak parodia twardziela. Chłopaczki nie zwrócili uwagi na sposób poruszania się Juna, ani na jego strój, ani nawet na miecz, czy… No cokolwiek, co mogłoby sugerować, że z tym gościem nie można bawić się tak, jak z resztą ludzi w ich regionie. To była o wiele wyższa liga.

- Spokój chłopaki, przecież kolega nam zaraz powie, prawda kolego? - głos ponownie przejął szef grupki, przybliżając się nieco do samuraja. Próby zastraszania wciąż trwały, choć i te poprzednie miały marne skutki.
Na wieść o odpłaceniu się, dwójka pozostałych gości roześmiała się do rozpuku, a ten o szczurzym ryju postarał się nawet o skomentowanie tego, w śmieszny, jak dla nich, sposób:
- Ta? A ile płacisz? - wtedy i szef nie wytrzymał w utrzymaniu poważnej miny, wybuchając śmiechem - No mów, kolego, gdzie pobiegł grubas, byle szybko - przerwał śmiech prawie natychmiastowo, brzmiąc tym razem najpoważniej, jak tylko potrafił.

---

Jun
9/15

• Dowódca - Ryu
• Szczurzy ryjec
• Chudzielec

[Jun]

- Rok 388 - Zima -

---

[/color][/b] " Koniec zimy " Nie trzeba było czekać aż beznadziejność wyjdzie na powierzchnię, ta która do tej pory skrywała się w ich ciałach dość skrzętnie. Szybko pokazali swoje oblicza, ludzi bez jakichkolwiek zasad. Nie można było tego tolerować, przestrzegający kodeksów czy nie - każdy kto ma we krwi choć odrobinę sprawiedliwości i prawości nie dopuściłby by coś takiego trwało dalej. Zadziwiające jednak było to, że nie zwrócili uwagę na żaden z sygnałów jakie wysłał im Jun. Czuli się pewnie, zbyt pewnie jak na jego ocenę sytuacji.

Nie zastanawiał się jak długo gnębili tutejszych, grubas na pewno nie był w tym odosobniony skoro potrafili nawet wybrać sobie przypadkową ofiarę z podróżnych. Nie było sensu zadawanie dodatkowych pytań. Praca na pewno nie była przez nich wykonywana, to bez dwóch zdań. Pewnie zastraszali innych by pracowali więcej i ciężej by na nich zarobić. To się nie godziło by wciąż ten proceder trwał. Jun nie był najlepszą osobą do rozwiązywania wszelkich sporów, dzisiaj chyba spadło to jednak na niego.

Zachowanie jakim uraczyli go farmerzy już dawno przestało go bawić. Nie - tak nie zachowywali się farmerzy, podlotki i podrzędne łotry którzy ze zwyczajnymi mieszkańcami tych ziem mieli niewiele wspólnego. Słuchał ich słów, wiedział, że koza nie była ich, ostatecznie trochę żałował, że nie zachowali się inaczej, bo w tym momencie wiedział co się stanie dalej. Nie był wróżbitą, ale rozszyfrowanie bandy takiej jak ta nie było niczyim wyczynem, a nawet i w walce trzeba przewidzieć ruchy przeciwnika. Odczytanie tego co stanie się dalej było więc bułką z masłem, albo ryżem. Kompletna ignorancja wręcz się z nich wylewała. Od początku nie mieli zamiaru zaprowadzić kapelusznika do swojego zarządcy, liczyło się oszustwo i pieniądze. Nie tacy byli prawi obywatele Yinzin i Teiz.

– Grają mi na nerwach. Ten cały Ryu nie zasługuje by nosić takie imię — Łotrzykowi daleko było do majestatu smoka, stąd to imię do niego nie pasowało. Chyba dzisiaj dojdzie do przechrzczenia go innym. – Może powinienem nazwać go psem? —Nie westchnął, dalej przyglądał się ich zachowaniu i braku poszanowania wszelkich zasad. Brakowało tylko by wytarli swoje szmaty o jego białe szaty. Nie mniej nie zamierzał do tego dopuścić. Już przegięli pałkę kilka chwil temu, obecnie jedynie dokładali powodów dla których mogli leżeć w błocie. Obserwował ich i ruchy jakie wykonywali, również posturę dlatego oceniał też swoją siłę względem tego co zamierzał zaraz uczynić - potrafił w końcu uderzyć na tyle by zrobić krzywdę, prawda?

Jun skrzyżował ręce powolnym ruchem, gdy skończył, szybko się zamachnął. Trzy ciosy wycelowane w trzy twarze które znajdowały się przed nim. Począwszy od dowódcy który miał dostać cios prosto w zęby, tutaj się nie patyczkował. Ryu nie potrzebował zębów do pracy. Następny był chciwy szczur, w jego przypadku pięść poleciała prosto w nos, w kwestii chudzielca było podobnie, również celował w nos, tym razem jednak pod kątem, na tyle by zachwiać równowagę chuderlaka. Niech tańczy w błocie. Nie chciał im urwać głów ( nie żeby potrafił ), zamierzał jednak przyłożyć do tego wystarczającą siłę by powybijać zęby pierwszemu, a drugiemu złamać nos. Trzeci jak wcześniej wspomniałem. Celem było by się wywrócił, lecz jeśli tak się nie stało to w porządku. Nie zawsze wszystko się udaje. Jun spodziewał się możliwego odwetu dlatego w razie zachwianie któregokolwiek z nich w jego stronę był gotowy do odstąpienia na krok, tudzież dwa – Nie wyraziłem się jasno? — Zadał pytanie rzucając je w eter. Nie oczekiwał odpowiedzi, była dla niego w zupełności jasna. To była groźba której pretensjonalny ton nie uszedłby niczyjej uwadze. Może i mogli mu próbować oddać, ale chyba zadane z taką szybkością ciosy wyjaśniały im wystarczająco, że nie zdążą. – Uciekajcie, a połamię wam nogi. — Powiedział przez zęby, tym razem już się gotował. Nie potrzebował wiele by wykrzesać z siebie znacznie więcej energii, wiedział gdzie kopać by złamanie było jak najbardziej bolesne, gorzej, że wtedy nie gwarantował nikomu opanowania. – Idziemy. — Krótko i stanowczo, okrasił to jeszcze poprawieniem kapelusza.

  Ukryty tekst

Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst