Karczma Onigiri

[Yasuo]

Kazetani
Misja rangi D - "Krwawy Bal: Wstęp"
7/15+
Zima, 388 roku Srebrnowłosa zmarszczyła brwi. Dziwna była ta kelnerka. Nawet nie zapytała klienta czy rzeczywiście chce zaproponowane dania. Ale już trudno. Nie miała tej kelnerce tego za złe. Bardziej Kazetani powinien być oburzony. Zwłaszcza, że te dania były trochę droższe niż przysłowiowa "miska ryżu". Wzruszyła tylko ramionami i od razu zaproponowała:
- Oj, oj, nasza wina, nasza wina - zaczęła. - Ale bez problemu. Stawię Ci ten posiłek.
Druga z kobiet posłała jej wymowne spojrzenie. Zaczęła się nawet zastanawiać czy aby jej towarzyszka nie szuka jakiegoś przelotnego romansu i nie "wyrywa" młodych mężczyzn, korzystając ze swojego majątku, uroku i statusu? Aż chciała jej coś powiedzieć. Ugryzła się jednak w język, bowiem teraz wypłynął na wierzch kolejny, ważny temat.
Tematem tym była... ciekawość naszego bohatera. Oczywiście była zrozumiała, ale szatynka za cholerę nie chciała odpowiadać. Co innego srebrnowłosa. Ona jakoś nie czuła oporów przed mówieniem czegokolwiek przypadkowo poznanemu mężczyźnie, który - fakt faktem - był od niej młodszy. Ponownie wzruszyła ramionami i odezwała się do towarzyszki, odpowiadając na jej wcześniejsze słowa:
- A masz inny pomysł? - Szatynka zamyśliła się i pokiwała przecząco głową po chwili. No tak... miała wymyślić jakiś plan jak w miarę bezpieczny sposób rozwiązać ich "mały problem". Jednak nie potrafiła tego zrobić. Nie potrafiła wymyślić nic sensownego. - Więc właśnie. Nie mamy wyboru.
W końcu szatynka dała się przekonać. Nie była jednak w stu procentach pewna, że "to dobry pomysł", ale jedyny, który posiadały. Nie dała się przekonać całkowicie, ale to wystarczyło, żeby powiedzieć Kazetaniemu o co dokładnie chodzi. Sprawa była jednak dosyć trywialna, ale potencjalnie problematyczna. Wymagała bowiem... używania nóg.
- W dużym skrócie. Zmierzamy w stronę Karmazynowych Szczytów. Nasz szlak wiedzie przez Sogen. W Sogen miałyśmy dostarczyć pewnemu człowiekowi pewną wiadomość. Jednak czas nagli i nie będziemy w stanie wstąpić do osady i tak jesteśmy już prawdopodobnie spóźnione. My natomiast nie możemy się rozdzielić...
Srebrnowłosa dama przysłuchiwała się temu w milczeniu. Niby "duży skrót", ale i tak potok słów wylał się z ust jej towarzyszki. Co by było jakby nie mówiła "w dużym skrócie"? Ale nie przeszkadzało to jej.
- To znaczy, Ojigi-san uparła się, że nie może mnie zostawić bez ochrony. I teraz martwi się, że jeśli poprosimy Cię o to byś za opłatą dostarczył wiadomość, to ją przeczytasz, gdy nie będziemy patrzyły. Jestem Agatta.
Ojigi-san i Pani Agatta. Kazetani chwilę temu poznał te godność swoich rozmówczyń. Wyglądało, że... szatynka była rzeczywiście ochroniarzem srebrnowłosej. No... prawdopodobnie Agatta płaciła jej za ochronę, ale mimo wszystko były przyjaciółkami. Inaczej traktujesz ochroniarza, którego poznałeś dzień wcześniej w karczmie, a inaczej traktujesz ochroniarza, z którym znasz się od jakichś co najmniej 5 lat... może więcej. W pewnym momencie (gdzieś tak 15 minut później) do stołu podeszło trzech kelnerów, w tym także "kelnerka", która przyjmowała zamówienie od Kazetaniego. Wszyscy przynieśli zupę z jajka i ryż z jajkiem... 3 zupy i 3 ryże. Widać kobiety zamówiły to samo co Kazetani.
- Itadakimasu!
- Itadakimasu... - powiedziała Ojigi zrezygnowana. Nie tak sobie wyobrażała pobyt w tej karczmie. Obecność Kazetaniego strasznie ją stresowała. - Sake chcę.
- Dobry pomysł! Kelner! 6 butelek sake poproszę! - odchodzący kelnerzy tylko się skłonili, przyjmując dodatkowe zamówienie.

- Mowa Agatty

Kopiuj

[b][color=#FFFF00]- Mowa Agatty[/color][/b]

- Mowa Ojigi

Kopiuj

[b][color=pink]- Mowa Ojigi[/color][/b]

[Kazetani]

Kazetani starał się analizować zachowanie kobiet, jednak nie potrafił za wiele wyczytać z ich zachowania. Jedyne, czego był pewien, to fakt, że szatynce zdecydowanie się nie podobał pomysł srebrnowłosej. Wiadomość, że portfel chłopaka nie schudnie po zjedzonym posiłku, ucieszył go. Nie widział tego jako "sposób na podryw", kobiety zdecydowanie miały do niego jakiś interes, a opłacanie wspólnego posiłku jest jak zapłata za poświęcony czas na rozmowę. Choć blondyn by zapewne nie narzekał, wszak zawsze lubił flirtować, a ta dama robiła na nim duże wrażenie, aż musiał odwracać wzrok, by nie rozkojarzyć się z oczami wbitymi w jej dekolt.
"Nie mamy wyboru"? W karczmie było wielu innych ludzi, zapewne też Ryuzaku no Taki miało ludzi specjalnie wyszkolonych do różnych zadań, więc wybór jakiś chyba jednak był. Coś musiało przekonać białogłowe do zapytania o pomoc akurat jego. Chłopak miał cichą nadzieję, że uda mu się na tym zarobić. Wtem szatynka zaczęła tłumaczyć plan. Być obstawą dla kobiet? Nie... Być kurierem do Sogen, to prędzej.Chociaż, gdy srebrnowłosa dopowiedziała resztę problemu, w głowie blondyna pojawiła się pewna niejasność.
- Ja jestem Kazetani, miło mi poznać. Wszystko rozumiem... no, prawie. Nie możecie się rozdzielić i nie macie czasu, by udać się do Sogen, więc to pewnie zadanie dla mnie. Jednak boicie się, że przeczytam tą wiadomość, więc nie chcecie mnie zostawić z nim samego. Więc będę musiał przejść jakiś test zaufania? - wyjaśnił swoje wątpliwości.
Czyli było tak, jak myślał - Ojigi była ochroniarzem Agatty. Trzech kelnerów przyniosło jedzenie, jak się okazało zamówienia kobiet były takie same, jak chłopaka. Wyglądało to, jak pewnego rodzaju uczta. Kazetani był zmuszony do zdjęcia swojej maski, co mu niezbyt odpowiadało, jednak mus to mus.
- Itadakimasu - powiedział również blondyn. Sake? Alkohol przy ubijaniu interesów zawsze sprawia, że rozmowa staje się ciekawsza. Dodatkowo powinien rozluźnić wyraźnie spiętą Ojigi.

[Yasuo]

Kazetani
Misja rangi D - "Krwawy Bal: Wstęp"
9/15+
Zima, 388 roku Oj, coś mi mówi, że wypicie sześciu butelek sake... po dwie na głowę... bardzo szybko przerwie jakiekolwiek "rozmowy biznesowe". Chyba, że kobiety chciały po prostu wziąć te butelki ze sobą, "na drogę". To było bardziej logiczne wytłumaczenie kupna tak dużej ilości alkoholu. Jednak póki co, zarówno Agatta, jak i Ojigi zajadały się swoimi pysznymi daniami. W rzeczywistości dania były naprawdę smaczne. Jednak czuć w nich było ewidentnie "niezłe jaja". No, niezłe jaja. W sumie jakby na to spojrzeć z innej strony, składniki do tych dań były kupione za pieniądze właściciela tego przybytku. Zarówno ryż, jak i mięso, jak i... jaja. Czyli śmiało można rzec, że nasze (a właściwie moje) bohaterki zajadały się właśnie jajami gospodarza, hehe.
Żarty jednak żartami, a tymczasem trzeba spoważnieć i przedyskutować sprawę zadania, które być może stało właśnie przez Kazetanim. Kobiety oczywiście miały wybór. Mogły to zlecić każdemu innemu shinobi, którego spotkały. Jednak każdy inne shinobi... był w oczach Ojigi bardzo podejrzany... i niepewny. Niemalże niegodny zaufania w "tak wielkiej sprawie". Być może, co jest wielce prawdopodobne, wojowniczka wyolbrzymiała całą sytuację. Fakt faktem... Kazetani wpisywał się w definicję "każdego innego shinobiego". Gdyby Agatta poprosiła kogoś innego... to ten ktoś także mógłby zapytać: "Dlaczego wybrała Pani mnie, a nie np. tamtego gościa", wskazując palcem na naszego bohatera. "Albo jakiegoś innego shinobiego?" Można śmiało rzec, że Kazetani był po prostu "pierwszym lepszym shinobi".
- Hmm? - zdziwiła się Łuczniczka. - Test zaufania? Niby jak sobie taki test wyobrażasz? Nie będzie żadnego testu. Po prostu zaryzykujemy i powierzymy Ci ten list.
I tutaj pojawiało się to "ryzyko". Pierwszy lepszy shinobi... ważny list... brak możliwości "przetestowania zaufania". To trzy główne czynniki tej układanki. Jednak niemalże "nóż na gardle". Po prostu kobiety nie miały wyboru i musiały zaryzykować. O to w tym wszystkim chodziło.
No i w pewnej chwili "na salony" wszedł najbardziej uwielbiany imprezowicz na świecie. Niemalże zapraszają go na każdą mniej lub bardziej elegancką "imprezę". Podobno zna niesamowite techniki klonowania i potrafi uczestniczyć w wielu imprezach jednocześnie. Zna także zaawansowane techniki "zmiany wyglądu", a mimo wszystko każdy wie kim on jest, bez względu na to jaki wygląd czy formę przybierze. Nie porozmawiasz z nim jednak, bo to niemowa. Jednak gość ten potrafi kopnąć i o to w tym wszystkim chodziło. Nikt nie zna jego prawdziwego imienia i nazwiska. Ludzie nazywają go jednak "Pan Alkohol". Czyli inaczej mówiąc, kelner przyniósł zamówione sake. Ojigi-san łapczywie chwyciła butelkę, odkorkowała sprawnym ruchem i pochłonęła niemalże jedną czwartą... za jednym łykiem. Otarła usta karwaszem, krzywiąc się.
- Cholera... to smakuje jak szczyny zapchlonego kundla... - skomentowała. Agatta uśmiechnęła się jednak. Ojigi były może bardziej "prostacka" niż srebrnowłosa "wielka dama". Dlatego właśnie postanowiła udzielić swojej towarzyszce cennej życiowej wskazówki i warto by było jakby i Kazetani także ją zapamiętał.
- Jeszcze jeden taki łyk i zupełnie przestaniesz zwracać uwagę na to co pijesz.
To była najświętsza prawda na świecie. Alkohol miał tę niesamowitą moc, że potrafił zmienić brzydkie w piękne... gorzkie w słodkie... niesmaczne w smaczne... Podobno nigdy nie dostaniesz "kosza" od pijanej dziewczyny. Przynajmniej takie plotki słyszałem.
Uczta trwała. Sake znikało. Każda z kobiet wzięła po jednej butelce. Trzecią zostawiły dla Kazetaniego. Agatta była ciekawa czy Kazetani się zgodzi. Dlatego postanowiła zapytać... dopóki w jej umyśle pozostały resztki trzeźwości. O krwi nie mówiąc...
- Więc? Podejmujesz się zlecenia?

- Mowa Agatty

Kopiuj

[b][color=#FFFF00]- Mowa Agatty[/color][/b]

- Mowa Ojigi

Kopiuj

[b][color=pink]- Mowa Ojigi[/color][/b]

[Kazetani]

Agatta nie była raczej typem kobiety, która w ogóle by pomyślała o li... "zajadaniu" się jajami gospodarza przystępnej cenowo karczmy poza centrum miasta, persona, jaką się wydawała być, mogłaby mieć praktycznie każdego, więc taki właściciel gospody raczej niezbyt trafiał w jej gust, chociaż... Jak samo przysłowie mówi - gust jest jak dupa, każdy ma swój. Smak dań zaserwowanych przez kelnerów był dla Kazetaniego czymś zupełnie nowym - ponad dwadzieścia lat zjadania ryby i owoców morza reguluje kubki smakowe tak, że nawet zwykłe jaja mogą być wielkim odkryciem kulinarnym. Pomimo, że zupa, jak i drugie danie było dla niego pysznością, jadł spokojnie, uważał to za wymóg, by zachować kulturę przy damie, jaką jest Agatta.
Na szczęścia blondyn nie zaczął wymachiwać palcem z pytaniem "czemu ja, a nie on?", bo znając jego szczęście, wskazałby na mężczyznę trzy razy większego w barkach, z wyhaftowanym "kurier łamane na zabójca" na plecach, czy kogoś innego, kto od razu zwróciłby uwagę dziewcząt. Zadanie powierzone przez bogatą damę od razu przynosi na myśl zarobek z wykonania ów zadania, toteż Kazetani wolał wysłuchać propozycji. "Idiota" - pomyślał o sobie, po oburzeniu się Ojigi, jaki niby miałby być ten test zaufania? "Powiem Ci sekret, nie mów nikomu przez pięć minut?" Głupie zachowanie sprawiło, że chłopak się zawstydził, jednak nie okazał tego w żaden sposób. Kobiety musiały po prostu zaryzykować, a Kazetani miał dosłownie kilka, może kilkadziesiąt minut, by wzbudzić w nich zaufanie do swojej osoby.
Chłopak nigdy nie był wielkim fanem alkoholu. Co prawda zdarzyło mu się napić kilka razy, jednak wiedział, że nie jest to zbyt dobre dla zdrowia, czy kondycji fizycznej, o którą dbał. Zdziwił go łapczywy sposób picia Ojigi, jak można wypić taką ilość sake na jeden łyk? Wyraźnie była zahartowania w alkoholowym boju. Wtedy wyraźnie odznaczył kontrast pomiędzy osobowościami i, z braku lepszych słów, statusem kobiet. Agatta była dostojną damą, piękną, świadomą swojego seksapilu, od której było wręcz czuć jej stan majątkowy, a Ojigi? Ona była... chłopką. Silna, bojowa, niestroniąca od alkoholu - wszak to ona poprosiła o sake. Sentencja wypowiedziana przez srebrnowłosą była wielce prawdziwa, alkohol zmienia światopogląd oraz działanie zmysłów. Gdy chłopak zobaczył, że każda z kobiet "przywłaszczyła" sobie po butelce, sam również jedną przesunął ku sobie, otworzył i się napił. Paskudztwo.
- Tak, zrobię to - odpowiedział.

[Yasuo]

Kazetani
Misja rangi D - "Krwawy Bal: Wstęp"
11/15+
Zima, 388 roku Picie, jedzenie, kto był głodny mógł sobie coś zamówić jeszcze. Kto chciał więcej alkoholu, to mógł poprosić o kolejną butelkę sake czy innego trunku. Kobiety chętnie korzystały z pieniędzy, bo przecież po to one są, żeby z nich korzystać. Najpierw obiad, potem deser... doszło chyba do kolacji, ewentualnie podwieczorku. Nasz bohater mógł dotrzymać im towarzystwa przez te kilka godzin napychania żołądków i tracenia świadomości. Ale mógł też opuścić lokal i udać się we wskazane miejsce.
- Dobrze - odparła Agatta, gdy tylko młodzieniec się zgodził, by wykonać to zadanie. - Jednak wyruszymy dopiero jutro. Cholera... nie wzięłam pod uwagę kolejnych straconych godzin... i to jeszcze przez alkohol...
Ojigi jednak bardziej trzeźwo patrzyła na całą tą sytuację. Jej zdaniem to było konieczne. Mało tego! To im się opłaci. Ale jak stracony czas może się "opłacić", jeśli czasu i tak brakuje? Łuczniczka miała swoje wyjaśnienie:
- Postój i odpoczynek jest konieczny, Agatta-dono - zwróciła się do swojej towarzyszki trochę bardziej oficjalnie. - Co z tego, że nie stracimy teraz paru godzin, jeśli w podróży po prostu zasłabniemy... z powodu głodu i zmęczenia? O koniach nie wspominając.
Wyjątkowo logiczne wytłumaczenie, zwłaszcza jak na kogoś kto właśnie wypił ćwierć butelki sake za jednym łykiem. Godne podziwu. Ojigi nawet będąc nierzeźwa, potrafiła trzeźwo myśleć. Ciekawe jak tam u niej z celnością? Mniejsza o to.
Agatta musiała poinformować Kazetaniego o czymś, żeby później nie było niedomówień. Wyciągnęła karteczkę i ołówek. To lepiej było zapisać, żeby Kazetani nie zapomniał. Najpierw jednak upiła kilka łyków sake.
- Tutaj masz adres innego lokalu. - Podała Kazetaniemu karteczkę. - W tym lokalu nie ma miejsc noclegowych, więc śpimy w innym miejscu. Rano się tam spotkamy i wyruszymy. Ty też coś sobie wynajmij na jedną noc. Oczywiście koszty pokryję. No chyba, że chcesz spać ze mną?
Ojigi spojrzała na towarzyszkę i pracodawczynię spode łba. A więc o to chodziło? Jednak podryw i to od razu z grubej rury? Łuczniczka od razu odpowiedziała:
- Nie, nie chce.
Odpowiedziała za Kazetaniego. W sumie w ustach Agatty taka propozycja... brzmiała dziwnie. Ale Kazetani nie mógł wiedzieć, że kobieta po prostu ma pokój z dwoma łóżkami. Ojigi nie chciała się zgodzić, by spać z nią w jednym pokoju, bo szanowała jej prywatność. A łóżko stało wolne. Po co więc przepłacać? Agatta nie była głupia, chociaż może lekko pijana. Dużo bezpieczniej dla niej, gdyby to Ojigi się do niej wprowadziła. Kazetani był obcym facetem.
- Chodzi o to, że Agatta-dono ma dwuosobowy pokój, a ja mam jednoosobowy. Dlatego jeśli już... to zgodzę się na wymianę pokojami. Inna opcja nie wchodzi w grę.

Informacja:

Teraz mi ładnie opisz co Twoja postać robi od otrzymania kartki z adresem, aż do spotkania z Agattą i Ojigi następnego dnia. Masz dość sporo opcji. Możesz zostać i ucztować dalej, zamawiając różne desery i inne potrawy i napoje na koszt Agatty. Możesz się też ulotnić. Możesz zdecydować się na wynajęcie jakiegoś pokoju na własną rękę lub skorzystać z propozycji Agatty. Lub spróbować się zamienić pokojami z Ojigi. Opcji jest sporo. Masz obecnie pełną dowolność. Możesz iść do sklepu i zrobić zakupy (na swój koszt) lub nawet potrenować jakąś technikę E/D, bo na to Ci czasu raczej starczy.

- Mowa Agatty

Kopiuj

[b][color=#FFFF00]- Mowa Agatty[/color][/b]

- Mowa Ojigi

Kopiuj

[b][color=pink]- Mowa Ojigi[/color][/b]

[Kazetani]

Biesiada pełną gębą. Takiego przywitania poza ojczyzną się nie spodziewał, ale nie zamierzał narzekać. Darmowa strawa i to w takiej ilości, z dodatkiem kilku butelek sake potrafi być zdradliwe, mianowicie przejedzony człowiek zazwyczaj jest senny, a alkohol potęguje te uczucie. Tak też było w przypadku Kazetaniego. Wtem Agatta podjęła decyzję o wyruszeniu jutro. Ku zdziwieniu blondyna, Ojigi się zgodziła, wyruszenie teraz, po takim obżarstwie zakrapianym sake, za daleko by nie doszły. Blondyna zszokowało trzeźwe myślenie kobiety pełniącej rolę ochroniarza, piła zdecydowanie więcej i szybciej, niż on, czy srebrnowłosa, a wciąż potrafiła logicznie uargumentować swoje decyzje. Chapeau bas.
Dopiero po przetworzeniu argumentów Ojigi, Kazetani zrozumiał, że nie zaplanował odpoczynku i tak naprawdę nie ma się gdzie zatrzymać, na szczęście Agatta po wypisaniu czegoś na karteczce, powiedziała mu o lokalu, w którym kobiety się zatrzymują. Nocleg na jej koszt? Jeszcze lepiej. Jej słowa o spaniu razem zadziałały na pijanego Kazetaniego jak płachta na byka, zawstydzony zrobił się lekko czerwony na twarzy, jednak - na jego szczęście - nie zdążył odpowiedzieć przed łuczniczką, która się na to nie zgodziła. Oczywiście, blondyn odebrał to jako spędzenie razem nocy w wiadomy sposób, który raczej nie wpłynąłby pozytywnie na ich wyspanie. Dopiero po chwili dowiedział się, że chodziło o dwuosobowy pokój, z dwoma oddzielnymi łóżkami. Mina mu trochę zrzedła, miał jednak nadzieję, że kobiety nie zauważyły jego reakcji na tą propozycję.
Kazetani potrzebował chwili, by się zastanowić - co robić? Najadł się, a nawet się przejadł. Nie miał też zamiaru, by dalej zwiedzać osadę, w której się znajdował... Nie miał tak naprawdę żadnych planów, propozycja pracy od dwóch dam spotkanych w karczmie, to jego jedyny plan. Po namyśle stwierdził, że wyruszy z kobietami do lokalu, gdzie miał zapewniony nocleg, by się odpowiednio zregenerować.
- Jeśli, Agatto, chcesz zredukować koszta, to wezmę pokój Ojigi, ona będzie spała z Tobą, jeśli nie robi Ci to różnicy, wezmę oddzielny pokój. Mi to różnicy nie robi, ważne, bym miał łóżko, by się odpowiednio wyspać. I ta karteczka też nie jest zbyt potrzebna, gdyż ruszam z wami. - wyjaśnił swoją decyzję.

[Yasuo]

Następny post: http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 51#p143651

[Ōkami]

Jedyne co mógł zrobić w reakcji na kolejne powtórzenie o tym, że Ookami to imię dla wojownika, to zarumienić się jeszcze bardziej. Nie był przywykły do komplementów bo najzwyczajniej w świecie nie miał kto mu ich prawić. To oznaczało też, w rezultacie, że nie do końca potrafił na nie reagować. Jedynie się uśmiechać i rumienić, to zdecydowanie było w repertuarze jego odpowiedzi na komplementy. Bo chyba właśnie komplementy Miko mu prawiła? Gdyby ktoś z boku go zapytał, co czuje, gdy atrakcyjna kobieta mówi mu, że jego imię i miano, Wilk, to wojownik i w ogóle opiekun i tak dalej... a imiona u nich nadawane były z dużym znaczeniem i przeznaczeniem, objawianym w dalszym treningu i wychowaniu... to powiedziałby, że czuje ciepło w serduchu gdy ktoś mówi mu takie rzeczy i takie słowa jak Mikoto. Na szczęście nikt nie zapyta to i nie było sensu się uzewnętrzniać niepotrzebnie.
Chociaż fakt faktem, z Miko rozmawiało mu się nadzwyczaj dobrze, nie było to raczej spowodowane tym, że Wilk był wyposzczony względem relacji międzyludzkich. Tych miał aż nadmiar, zajmując się drobnymi przysługami i usługami w Hanamurze, ale to w większości były interakcje płytkie. Zapytanie o zdrowie, czy o pogodę. A tutaj czuł, że może się wygadać z kimś, kto go zrozumie. Chyba tym, co wyróżniało Miko pośród innych było to, że Wilk zadawał się z cywilami, normalnymi ludźmi, a ona była inna, była Shinobi jak On, umiała używać czakry w lepszy sposób niż ogół społeczeństwa. To chyba była bardzo mocna nić porozumienia między nimi.

Nie chcąc jednak ciągnąć tematu przy sprzedawcy którego to ani trochę nie interesuje i zapewne miałby to zupełnie w nosie, nie odpowiedział od razu na wyznanie Mikoto odnośnie jej żywiołu. A jeśli by się chciał rozwinąć z całą wypowiedzią która klarowała się w jego głowie, musiałby ją ciągnąć w momencie w którym handlarz szukał zamówionych przez niego przedmiotów. Otrzymał swoje skarby, na ten moment pętając je wszystkie otrzymanym od handlarza sznurkiem. Dopiero potem będzie musiał wszystko inaczej, zupełnie na spokojnie, przeorganizować. Miał zamiar pochować część w zwojach, a część nie, pozbyć się tobołka... Ogólnie miał zamiar ogarnąć ten mikro-chaos w którym odnajdywał się tylko On, a który jedynie urósł przez jego aktualne zakupy - jak i dziwny nawyk kupowania przez Wilka rzeczy "podwójnie" by mieć na zapas gdyby coś złego stało się z pierwszym zakupionym przedmiotem. Postanowił pociągnąć temat dopiero po wyjściu ze sklepu.
- Chyba rozumiem co czujesz. Ja próbowałem opanować wszystkie żywioły. I zupełne zero. Zupełna porażka. Tylko suiton. Kiedyś miałem za dużo wolnego czasu, przykuty do łóżka, Mistrz sprowadził mi znajomego medyka i sensora z Hyuo. Obaj nie umieli znaleźć powodu dla którego jestem popsuty. - Uniósł jeden kącik ust, w lekkim uśmiechu, chyba takiego współczucia do samego Siebie. Wilk nie miał zbyt dobrej opinii o sobie samym, a może po prostu stawiał wobec Siebie zbyt wygórowane wymagania i oczekiwał od Siebie zbyt wiele?

Zostało im udać się dalej w podróż po mieście kupieckim, ale tutaj Wilka czekał całkowity zawód. Szukał bezpiecznej przystani, miejsca, gdzie znajdzie nocleg, ale będzie mógł też dla Siebie ugotować. Dwa przybytki się tym zajmujące nie przewidywały możliwości gotowania dla Siebie przez klientów i przybywających, a pozostałe ciekawsze miejsca na mapie ich wojaży zajmowały się po prostu wykarmianiem i pojeniem przyjezdnych gości.
- Dobra, niech będzie to miejsce. Poddaje się, w Ryuzaku nie znajdziemy tak łatwo miejsca, gdzie mógłbym dla Ciebie ugotować. Uznajmy, że na ten moment po prostu ja za Nas zapłacę, w ramach podziękowania za oprowadzanie, a na spotkanie i gotowanie przyjdzie jeszcze kiedyś pora, dobrze, Miko? - Był zirytowany i zmęczony, a przez to dużo mniej uśmiechający się i dużo bardziej chłodny w obejściu. Takiej twarzy Wilka Miko nie znała, ale jeśli chciała utrzymywać z nim relację to powinna w końcu poznać. W końcu zrobili parę kilometrów na piechotę wte i nazad. Miko mogła ujrzeć, że moment w którym Wilk wyciąga rękę w stronę drzwi karczmy wygląda niczym spragniony na pustyni dobijający do oazy.

Na wejściu zostali przywitani i zaprowadzeni do własnego, pustego sektora, gdzie na widok poduszek Wilk od razu wystrzelił do przodu, w ich stronę. Usiadł na nich, rozpływając się prawie i prawie zapominając o manierach - dopiero po chwili usiadł jak etykieta przykazała, mimo, że pod jego oczami jawiły się wory. Za mało spał, za dużo robił, a dzisiejszy dzień wcale nie był spokojniejszy pod tym względem, funkcja strażnika kutra też nie była wcale łatwa bo nie mógł stracić czujności. Widząca jego zachowanie obslugująca ich kobieta wiedziała, że Wilk będzie dobrym gościem - zadbany i czysty, a przy tym zmęczony, z brzuchem burczącym którego burczenie gołym uchem słychać. Ukłoniła się i stwierdziła, że przyjdzie zebrać ich zamówienia za kilka minut. Położył z ulgą swoje graty obok, po lewej stronie, odkładając mentalnie zadanie posegregowania rzeczy na bliżej nieokreślone "potem".
Wilk podniósł wzrok w stronę Miko, wskazując dłonią poduszkę wypełnioną ryżową łuską.
-Z dwojga złego, mimo braku możliwości ugotowania obiadu co obiecałem, to to miejsce jest idealne jeśli chcemy sobie porozmawiać. - Rozejrzał się dookoła, doceniając obecność ścianek. - Prywatność przede wszystkim. Z drugiej strony jestem tak głodny, że każde miejsce by mi się teraz podobało jak dom rodzinny. - Zaśmiał się cicho, nieprzesadnie, by nie wyjść na błazna. - To na czym skończyliśmy? Chcesz o czymś więcej porozmawiać? Możesz pytać o cokolwiek, szczerość to jedna z cnót. - Wskazał jej swoje ubranie, swoją hakamę. - Siedem plis, siedem cnót którymi trzeba się kierować w życiu. - Zdawał sobie sprawę, że kobieta może mieć dużo pytań, w końcu do tej pory raczył ją raczej skrawkami. Mając do czynienia z shinobi czuł bliskość kogoś takiego jak on sam, a do tego medyka czyli osoby na wskroś dobrej co pogłębiało to uczucie, czuł się jakby rozmawiał z dawną znajomą nie widzianą od lat.

[Mikoto]

Nie, Wilk zdecydowanie nie rozumiał co ona czuła w tym momencie, bo nie był świadomy tego, jak bardzo Suiton był jej potrzebny, żeby odnaleźć swoją prawdziwą naturę. Swoje pochodzenie, z którym się urodziła. Swoją przynależność do klanu Yuki. Trudno jednak było się dziwić, skoro nie miał kompletnie pojęcia o jej historii, jednak może warto byłoby mu ją opowiedzieć? Nadal miała ku temu pewne opory, jednak te z każdą chwilą coraz bardziej słabły. Młodzieniec był taki... niewinny i dobry, że raczej nie miałby możliwości wykorzystać tego przeciwko niej. Czuła, że od czasu utraty brata, znów ma osobę, z którą może swobodnie porozmawiać, do tego rodaka.
- A więc i ja mogę być popsuta. - Stwierdziła z przerażeniem. - Może jest coś w moim układzie chakry, co blokuje możliwość opanowania drugiego żywiołu...
W tym momencie włączył jej się tryb medyka, bo nagle dostała hipotezę, którą warto było rozważyć i sprawdzić. Jeśli jej układ chakry był w jakiś sposób uszkodzony i zablokowany, to może da się to w jakiś sposób naprawić. Musiałaby tylko skonsultować to z bardziej doświadczonymi od siebie. Ta hipoteza była całkiem sensowna i mogła wyjaśnić, dlaczego jej, rodowitej Yuki, jednej z bliźniąt, nie udało się opanować drugiego żywiołu potrzebnego do opanowania Uwolnienia Lodu.
- Będę musiała to jakoś sprawdzić. - Powiedziała zdecydowanym tonem.
Ruszyli dalej, na poszukiwanie lokalu. Tylko jakiego? Czego oczekiwał Wilk? Miejsca, gdzie sam miałby możliwość coś ugotować? No to Miko obawiała się, że nie znajdą nic takiego, bo wszystkie knajpy i gospody miały swoich kucharzy i to oni zajmowali się gośćmi, zaś typowe zajazdy z noclegiem oferowały najczęściej tylko proste śniadania i tym też zajmowali się osobiście. Jedyne rozwiązanie to kupienie produktów i pójście do lasu, aby tam ugotować coś nad ogniskiem. Problem polegał na tym, że trzeba było mieć naczynia i narzędzia. W końcu jednak Czerwonooki się poddał i wybrał jeden z lepszych przybytków. Dobre oko.
- Obawiam się, że nigdzie tutaj nie znajdziesz takiego miejsca. - Odpowiedziała z uśmiechem. - Ale ta karczma na pewno Ci się spodoba. I nie ma sprawy. Może będzie jeszcze okazja, żeby spróbować Twoich dań. Nie przejmuj się tym.
Gdy weszli do środka, od razu ktoś z obsługi podszedł do nich i zaprowadził do wolnego stolika. Widząc, jak Wilk wyrwał do przodu prosto na poduszki, zachichotała i zdjęła z pleców wachlarz, który oparła w zasięgu swojej ręki. Na koniec zdjęła jeszcze z siebie czarny płaszcz, odsłaniając strój, który nosiła, złożyła go i położyła na wolnym miejscu. Dopiero wtedy zajęła miejsce przy stoliku w miejscu, gdzie Czerwonooki wskazał poduszkę.
- Wiedziałam, że Ci się spodoba. - Uśmiechnęła się szeroko. - Właśnie ta prywatność jest tutaj najlepsza, a do tego mają też bardzo dobre jedzenie.
Gdy zapytał ją, czy sama ma jeszcze jakieś pytania i czy chciałaby o czymś porozmawiać, Miko zastanowiła się. Wtedy młodzieniec wskazał jej swoją hakamę i odniósł się do siedmiu cnót, w tym szczerości. Czy było też miejsce na zaufanie? To się dopiero okaże. Dał jej jednak tyle powodów swoim zachowaniem, że postanowiła zaryzykować. Oby tylko nie pożałowała.
- Opowiedz mi swoją historię. - Poprosiła. - Do tej pory wspomniałeś tylko o urywkach i nie wszystko potrafię powiązać w jedną całość. Potem ja opowiem Ci swoją historię.
To był jak najbardziej uczciwy układ, tym bardziej że Wilk będzie naprawdę zaskoczony tym, czego się od niej dowie. Jedna ojczyzna, różne środowiska. Nim jednak zaczął, podeszła do nich pani z obsługi, aby przyjąć ich zamówienia. Miko poprosiła o ryż z warzywami, Tonkatsu i do tego herbatę z tutejszej moreli, którą wręcz uwielbiała. Gdy Wilk złoży swoje zamówienie, pozostanie im już tylko rozmowa i czekanie na jedzenie.

[Ōkami]

Miko nim zajęła miejsce w ich sektorze musiała dokonać całego rytuału, zaczynając od potężnego wachlarza na widok którego solidnie ścierpły mu plecy. To właśnie ten wachlarz stanowił oś ich zapoznania się, a raczej oś zapoznania się z wilczymi plecami, na pewno zostawiając na nich siniejącą pamiątkę, bo nawet teraz gdy Wilk oparł się plecami nieco mocniej poczuł kłujący ból. Ale ona zdejmowała jeszcze płaszcz, którego Wilk nie nosił bo praktycznie wiosnę lato i jesień biegał w podobnych ubraniach, gdzie w lato w geta nie były obecne żadne skarpety ani inne ochraniacze. Patrząc na nią jednak poczuł się odrobinę wywołany do tablicy więc ruchem ramion, najpierw unosząc jedno, a potem drugie, zsunął haori z ramion zostając w samym czarnym keikogi i hakamie.

Widząc, że i jej podobało się to miejsce, co wyczytał z szerokiego uśmiechu, odwzajemnił go. Zmrużył jednak momentalnie oczy, kiedy powiedziała, że najlepsza jest prywatność. Przekrzywił nieco głowę w bok, wpatrując się w nią przez krótką chwile, łącząc jeden do dwóch. Postanowił znowu użyć karty "szczerość" w rozmowie z Miko.
- Od razu mówię, ja osobiście nie mam nic do ukrycia. Moje upodobanie prywatności wynika z tego, że twoje miasto jest gigantyczne. Hanamura jest wielka, fakt, ale takie Nami-shin i Fuyuhana nie stanowią dobrego porównania. No i ludzie. U nas na wyspach to najwyżej są niebiescy, a tutaj? Od mlecznego do koloru kakao. Ja słyszałem, owszem, że w okolicach pustyni są tacy ciemniejsi, bo handlarze z kontynentu jak na wyspy przypływają to opowiadają, ale nigdy na własne oczy nie widziałem. - Miał szczerą nadzieję, że jego otwarcie się przed Miko i powiedzenie co leży mu na sercu i dzieje się w jego głowie nie zostanie odebrane za rasizm. Inne odcienie skóry mu nie przeszkadzały, ale po prostu bardzo go ciekawiły. Zastanawiał się czym taki mężczyzna, taki przeciętny Ookami pustyni o kolorze skóry jak heban, się od niego w rzeczywistości różnił. A może właśnie nie różniło nich oprócz tego nic? No, oprócz znoszenia chłodu zapewne, ale Wilk z kolei nie przepadał za upałami, w ukropie się zwyczajnie dusił.

Miko miała jasne wymagania co do ich relacji. Powiedziała krótko - opowiedz mi swoją historię. Jeśli chciała, to czemu miał jej czegokolwiek odmawiać? Jak sam powiedział nie zamierzał nic ukrywać, ale też nie chciał być powodem jej złego nastroju, dlatego postanowił zacząć od sprostowania poprzednich słów... a nie, zaczął od zamówienia. Tak jak w przypadku Toshiko poprosił o jakiekolwiek chudsze mięso, najlepiej czerwone, ważne by nie było gotowane. Przywykł do smaku ognia na swoich potrawach, bo łatwiej było coś upiec w drodze niż ugotować, mimo, że wody raczej zabraknąć mu nigdy nie mogło. Złożył więc zamówienie na mięso, zwykły ryż i zwykłą zieloną herbatę. Mięso to białko, dawało siłę. A reszta to zbytek i nie trzeba było przesadzać.
- Chciałbym najpierw zacząć od twoich słów, których nie mogłem sprostować wcześniej. To, że jesteśmy popsuci, jeśli też tak o sobie myślisz, nie oznacza, że jesteśmy gorsi. Moje zepsucie polega na tym, że mogę opanować tylko suiton i nic więcej, bo próbowałem, ale za to mój suiton się nieco wyróżnia. Moje techniki mają większy zasięg niż u kogokolwiek innego, łatwiej mi opanowywać techniki, tam, gdzie mój mistrz potrzebował kilku pieczęci ja potrzebuję tylko jednej. Twój aktualny stan, jeśli uważasz, że cokolwiek z Tobą nie jest w porządku, na pewno też ma powód i można to obrócić w twoją mocną stronę! - Wygłosił i był z siebie dumny, bo po chwili zastanowienia nad swoimi własnymi słowami, to brzmiał z grubsza prawie jak mistrz Smok. To była główna wada Wilka, że czasem był strasznym głuptasem, robił głupoty i jeszcze większe głupoty mówił. Nie dorównywał na pewno bystrością swoim mistrzom, ale chociaż serce miał równie czyste co oni.
- I to chyba podstawa mojej historii. Wychowywałem się w sierocińcu, do dziesiątego roku życia. Chyba w Fuyuhanie, ale nie jestem pewien. Miałem na pewno jakieś imię, prawda? Tydzień po moich urodzinach pojawił się ktoś, Kuma, kto mnie adoptował opłacając moje utrzymanie na kilka lat w przód, w ramach datku na inne dzieci. Zabrał mnie do wozu, gdzie była już trójka innych dzieci, dwóch chłopców i dziewczynka. Ten sam wiek, wszyscy z podobnego pochodzenia. Wszystkim nam Kuma razem z Ryou odebrali imiona zakańczając nasze życia i nadali nowe. Mi dali Wilk, wybuchowemu bratu, który specjalizował się w broni białej i w ciągu kilku lat opanował trzy style walki Dzik, dziewczynce która była bardzo doskonale zbalansowana i umiała i żywioły i styl walki dano na imię Pantera, była mi jak siostra swego czasu. Ostatni z nas to Kot. No szkolili nas w broni i w żywiołach, w etykiecie i manierach, w historii i innych zachowaniach, przekazywali całą swoją wiedzę. Kiedy wybuchła zimna wojna umieliśmy dość sporo jak na nasz wiek, pomagaliśmy w szóstkę potrzebującym, wynajmowaliśmy się do ochrony przed złem, przyjmując zapłatę tylko w postaci dachu nad głową i pożywienia. - Mówił dużo, mówił powoli i mówił to dość... spokojnie, był zrelaksowany. Dziwić mogło ucięcie tematu przy Kocie, a także, jeśli ktoś posiadał nieco lepszy zmysł obserwacji, to, że jego nastrój coraz bardziej poważniał i mimo panującej w karczmie ciepłej atmosfery od Wilka zdawał się bić coraz bardziej przenikliwy chłód, widoczny w spojrzeniu i tonie.
- Aż do czasu gdy mieliśmy piętnaście, szesnaście lat. Wtedy wszystko trafił szlag. - Westchnął ciężko, odwracając wzrok i zwracając uwagę skinieniem głowy, że nadchodzą ich zamówienia.

[Mikoto]

Może i Wilk nie miał nic do ukrycia, jednak ona wręcz przeciwnie. No i tak jak zauważył, to duże miasto, ludzi wszędzie było mnóstwo i łatwiej było coś podsłuchać. Kto wie, do czego pozyskane informacje zostaną użyte. No i Miko obawiała się zarówno powrotu na Hyuo, jak i faktu, że się tam nie stawi. W obu przypadkach mogą zostać wyciągnięte różne wnioski i konsekwencje. Zadomowiła się już na kontynencie i dobrze jej się tutaj mieszkało. Nie chciała tego zmieniać, ani też mieć z tego tytułu kłopotów, dlatego wolała mieć pewność, że ich rozmowa pozostanie tylko między nimi, a nie wypłynie gdzieś dalej.
- Właśnie dlatego ceni się tutaj prywatność. - Odpowiedziała. - Ludzie są różni, z różnych części kontynentu i nie każdy z nich ma dobre zamiary. Wiele się słyszy o szpiegach, zbierających informacje na różne tematy. Ty nie masz nic do ukrycia, ale inni mogą mieć.
Oczywiście jak ktoś bardzo się postara i będzie miał taki kaprys, to nawet przez te ścianki może spokojnie sobie podsłuchiwać, ale mimo wszystko gwar na sali i stoły oddzielone w ten sposób dawały trochę więcej komfortu niż normalnie, więc Miko czuła się swobodniej. Siedzieli też na tyle blisko siebie, że wcale głośno nie musieli rozmawiać. Kiedy więc Wilk napomknął o ich byciu popsutym, Białowłosa z uwagą słuchała tego wszystkiego i wyciągała własne wnioski. Wychodziło na to, że on, nie mogąc opanować innego żywiołu, swój wrodzony miał znacznie silniejszy niż normalnie. W jej przypadku wcale tak nie było, bo jej Futon był zwyczajny. Taki jak innych.
- Obawiam się, że u mnie nie można tego obrócić w mocną stronę. - Stwierdziła z westchnieniem. - Coś zdecydowanie jest ze mną nie tak. Zrozumiesz, jak Ci potem opowiem.
Skoro on był z nią szczery, to ona również dotrzyma swojego słowa. Miała nadzieję, że nie pożałuje tego w żaden sposób, a tymczasem skupiła się na tym, co Wilk miał do powiedzenia, gdy tylko złożył swoje zamówienie u obsługi karczmy. Jego powieść zaczynała się w sierocińcu, więc nic dziwnego, że nie znał swojego prawdziwego imienia. Został adoptowany, wraz z trójką innych dzieci i nadano im nowe imiona. Sama idea przygarnięcia ich, wyszkolenia i wychowania, była czymś naprawdę godnym podziwu, bo dzięki temu świat zyskał kolejnych żołnierzy walczących ze złem i niegodziwością. Potem wypłynął temat Zimnej Wojny, o czym już wcześniej jej mówił, a teraz tylko doprecyzował szczegółami. Miko skinęła głową, uważnie się przysłuchując i powoli łącząc to wszystko w całość. Musiała przyznać, że chłopak nie miał łatwego startu, ale potem los był mu na tyle przychylny, że mógł odrodzić się na nowo, jako ktoś zupełnie inny. Dostał drugą szansę, aby móc stać się kimś lepszym, niż tylko biednym dzieckiem z sierocińca. Nie chciała mu przerywać, ale po chwili Wilk sam przerwał, bo właśnie wjechały na stół ich zamówienia. Podziękowała z uśmiechem pani, która zadbała o ich dania, po czym nalała sobie herbaty.
- Po wyrazie Twojej twarzy widzę, że też nie było Ci lekko. - Stwierdziła ze smutkiem. - Jeśli nie chcesz wracać do tych wspomnień, nie musisz dalej opowiadać.
Widać było, że Wilk jeszcze nie do końca pogodził się ze swoim losem. Jej było trochę łatwiej, ponieważ to, co wcześniej przeżyła, zostawiła za sobą i rozpoczęła nowy rozdział. Musiała żyć dalej, bo innego wyjścia nie było. Nie miała szans na odzyskanie dawnego życia, więc co innego jej pozostało? Tylko pogodzić się z faktem i nie doglądać już za siebie. Owszem, tęskniła i wspominała, ale to nie wywoływało niczego innej, jak tylko niepotrzebny nikomu smutek.
Życzyła Wilkowi smacznego i powoli zabrała się za swój ryż z warzywami, od czasu do czasu biorąc pałeczkami kawałek Tonkatsu. Jeśli Czerwonnooki będzie chciał kontynuować, ponownie zamieni się w słuch, jednocześnie zajadając i popijając herbatą. Jeśli jednak zrezygnuje, przyjdzie kolej na nią.

[Ōkami]

Z przyjemnością przyjął od kelnerki swoje zamówione jedzenie, kłaniając się jej głęboko, na tyle szczerze, że nawet wstał z pozycji siedzącej do pozycji na klęczkach by się ukłonić z podziękowaniem. Kobieta spojrzała się na niego dziwnie i odwzajemniła ukłon z lekkim zdziwieniem i chyba pozytywnym zaskoczeniem. Na pewno cokolwiek przesadna kultura była dużo lepsza i bardziej przyjemna dla osoby komuś usługującej niż chamskie, burackie odzywki albo ignorowanie jak powietrze, a to robiło wielu ludzi z tego co Wilk bywając w okolicach jadłodajni zaobserwował. A przecież to niegrzeczne zachowanie tak po prostu kogoś zignorować, bo co, bo to jego praca? To jak strażnik uratuje komuś życie to ten ktoś może potem machnąć ręką i stwierdzić "w przyszłym tygodniu znowu będę w pożarze, lepiej się nie spóżniaj" bez słowa podziękowania? No nie! A przynajmniej taką wilk miał nadzieję, że ludzie nie są aż tacy niewdzięczni.
- Doceniam twoją troskę Miko, ale to nie jest ból ani smutek. Raczej żal, do samego Siebie chyba. Widzisz, pominąłem w tej historii bardzo ważną rzecz. Wychowywaliśmy się we czwórkę i byliśmy w tym samym wieku, a jednak to ja byłem uważany za ich przywódcę i opiekuna, Dzik konkurował i rywalizował ze mną o to miano na każdym kroku niejednokrotnie narażając nas przez to na problemy. Z kolei Pantera szybko przestała być siostrą, a zaczęła być obiektem pożądania całej trójki z nas. Jakoś kiedy mieliśmy dwanaście lat kąpanie się razem nago nie było niczym dziwnym ani problematycznym skoro byliśmy rodziną. Tylko potem jej ciało zaczęło się zmieniać, tak jak nam głowy i zaczęła się walka o jej względy. Kota traktowałem jak młodszego brata i najbardziej się nim opiekowałem, bo był najdelikatniejszy i najsłabszy fizycznie. Ale koniec końców to co się wydarzyło, to, że mam jego krew na rękach, poszło o Panterę. Poniekąd. - Skwitował sprawę nieco kryptycznie. - Poczekaj, muszę ułożyć wszystko w głowie.

Mruknął, spuszczając na chwilę wzrok. To był wyraźny znak, że prosi ją o chwilkę ciszy. Zaczął powoli kroić swoje mięso, napawając się jego zapachem. Było świeże i dobrze przyprawione, choć jego aromat był zbyt słodki. Niektóre lokale próbowały różnymi warzywami, wyciągami i ziołami dosładzać mięso, by wydawało się, że pochodzi z młodszego zwierzęcia niż w rzeczywistości i w ten sposób często wołowina uchodziła za cielęcinę. Tutaj kwestią chyba po prostu był przesadnie dosłodzony teriyaki który posłużył za marynatę mięsa potem rzuconego na żywy ogień, by stworzyć glazurę i powłokę chroniącą przed wysuszeniem. Doceniał jednak kunszt kucharza, bo jemu często zdarzało się przeciągnąć mięso i był przyzwyczajony do jedzenia "podeszew" jak mawiali niektórzy, a ta porcja była nadzwyczaj mokra w środku, wręcz soczysta. Przełożył odrobinę ryżu na talerz z mięsem, by napił się płynów, soków wypływających z mięsa i marynaty, ulepił kulkę i włożył ją do ust. Cały rytuał zakończył głębokim westchnięciem.
- Zimna Wojna wstrząsnęła i Hyuo i Kantai. Pojawiły się bandy najemnicze bandytów lub dezerterów szukające zarobku i zarabiające na ludziach wykorzystujących konflikt do załatwienia konfliktu z sąsiadem albo wzbogacenia się w podły sposób. Doniesiono nam o jednej z nich, blisko naszej kryjówki, godzina drogi. Mistrzowie nam zakazali, a my zignorowaliśmy ich i wyruszyliśmy nim kur zapiał, we trójkę. Uznając, że jak wrócimy zwycięsko, to Pantera będzie na pewno nami zachwycona. Taka forma rywalizacji i zabłyśnięcia w poważnym starciu. No, taki był plan. W praktyce zostaliśmy otoczeni po kilkunastu minutach walki, bo żaden z nas nie chciał zabijać tylko ogłuszać, a wrogowie mieli medyka.

Zawiesił głos na chwilę. Zastanawiał się jak to ująć, bo słowa grzęzły mu gardle, ale nie było łez. Wilk sądził, że każdy człowiek miał określony limit łez, a on swój po prostu wypłakał, w zapasie na kilka lat w przód. - W rezultacie Dzik uciekł z pola bitwy porzucając nas. Na moich oczach lider bandy złamał kark Kota, ściskając go rękami. A ja... najpierw próbowałem odciągnąć go, zabrać Kota. Po drugiej strzale... - Wsunął dłoń pod swoje keikogi i lekko je zsunął z jednego ramienia, pokazując Miko kuliste, głębokie i potężne blizny na klatce piersiowej - ... uznałem, że musze uciekać. Lider zabronił mnie wykańczać, nie pozwolił użyć wobec mnie broni, technik. Tylko śmiali się i strzelali we mnie. Drobne rany, muśnięcia, się zagoiły. A te sześć utknęło we mnie. Uciekałem, ale chyba już nie swoją siłą, a zwierzęcym instynktem przetrwania. Potem kilka miesięcy spędziłem przykuty do łóżka, pamiętam wszystko jak przez mgłę. Dzik wykorzystał to, że Mistrzowie zabrali mnie do medyka by okraść ich z całej broni i uciekł bez słowa. Smok zabrał Pansę ze Sobą, a ja szkoliłem się pod niedźwiedziem jeszcze kilka lat. Uważam, że jestem winny jego śmierci bo mogłem ich, nas powstrzymać, ale dziewczyna mi zaślepiła osąd. Dlatego nigdy się z nikim nie związałem. - Włożył do ust parę kęsów i popił je od razu. Z herbatą w dłoni, z pełną prawie czarką, uśmiechnął się znów, chyba odczuwając ulgę, że ktoś więcej wie o jego grzechu i jego przekleństwie. Teraz, jak on umrze, to historia nie zaginie. Może ktoś kiedyś pomści Kota, bo on na razie był na to zasłaby, a tylko marnował czas. A co jeśli wrogowie nie marnowali go i teraz w ogóle są poza jego zasięgiem? - Wiesz, pierwszy raz całowałem się z kobietą z tydzień temu, czy dwa. I to dlatego, że wynajęła mnie do udawania jej chłopaka na mieście. Żałosne, co? Możesz się śmiać Miko. - Widać było po jego twarzy i przychylnym spojrzeniu kogoś, komu kamień spadł z serca, że naprawdę gdyby teraz go wyśmiała od góry do dołu to by nawet słówka nie szepnął. Sam nie miał o Sobie najlepszego zdania. Chociaż nie, on sobą samym po prostu w tej kwestii wzgardzał.

[Mikoto]

Widząc, jak Wilk kłania się pani z obsługi, która przyniosła im dania, Miko uśmiechnęła się. Był taki niewinny i taki dobry. Takich ludzi zdecydowanie się doceniało, bo patrzyli nie na czubek własnego nosa, ale przede wszystkim na innych ludzi. Sama ograniczyła się tylko do podziękowania i skłonienia głowy, bo tego wymagała kultura, której ją pieczołowicie uczono. Gdy mogli zasiąść spokojnie do posiłku, Miko uważnie wysłuchała dalszej historii młodzieńca. Słysząc o fakcie, że Pantera stała się obiektem pożądania dla całej trójki, aż zamknęła na chwilę oczy, obawiając się tego, co właśnie sobie pomyślała. Czyżby bracia zaczęli walczyć między sobą i doszło do tragedii? Jeden zabił drugiego w zazdrości? Słyszała różne historie, których powodem była kobieta i mogła się spodziewać, że to źle się skończy. Nawet po reakcji Wilka było widać, że mocno go bolą te wspomnienia i ma wyrzuty.
Skinęła głową i dała mu chwilę, jak o nią poprosił, skupiając się na swoim jedzeniu i samej się zastanawiając, co mogło się wydarzyć. Praktycznie wszystko. Zdecydowanie nie miał lekko. Z jednej strony zyskał drugą rodzinę, ale z czasem ich relacje się zmieniły. Więc gdy Czerwonooki ponownie podjął swoją opowieść, Miko znów skupiła na nim wzrok, przetrawiając kolejne informacje. Tak jak się spodziewała, doszło do tragedii, jednak nie takiej, której się spodziewała. Bracia nie walczyli między sobą, a ruszyli na eskapadę, żeby przypodobać się damie. Lekkomyślne, ale jak najbardziej zrozumiałe. Człowiek uczył się na błędach, jednak ten błąd drogo ich kosztował. Słysząc o zdradzie Dzika, który ich zostawił, oraz o śmierci Kota, Miko ponownie przymknęła oczy, jednak szybko je otworzyła, gdy Wilk wspomniał o strzałach. Gdy odsłonił kawałek klatki piersiowej, ukazując blizny, Białowłosej aż wypadły pałeczki z dłoni. Szybko przebiegła fachowym wzrokiem miejsca, gdzie uderzyły strzały i musiała przyznać, że młodzieniec miał wiele szczęścia, że nadal żył. Medycy zrobili naprawdę dobrą robotę. Kiedy opowieść się skończyła, a Wilk oczekiwał tego, że go wyśmieje, Miko wcale nie było do śmiechu. Ludzie robili głupsze rzeczy z powodu miłości i czasami kończyło się to tragicznie. Chcąc więc dodać mu otuchy, położyła swoją dłoń na dłoni Wilka i ścisnęła lekko.
- Nie mam zamiaru się śmiać. - Odpowiedziała z powagą. - Byliście młodzi i chcieliście zaimponować Panterze. Każdy z was miał swój rozum i mógł w pewnym momencie powiedzieć, że to nie jest dobry pomysł, ale tego nie zrobił. Nie zrzucaj na siebie całej winy, tylko dlatego, że uważali Cię z lidera grupy, tym bardziej że Dzik posunął się do czegoś jeszcze gorszego. Porzucił was i zdradził. Nie byłeś w stanie tego potrzymać, zrobiłeś ile mogłeś i zostałeś ciężko ranny. Owszem, śmierć brata mocno boli...ale na to nic nie poradzimy. Ludzie cały czas popełniają błędy i albo się na nich uczą, albo nie. Ty wyciągnąłeś swoje wnioski i robisz co możesz, aby zmyć hańbę. Jest w Tobie wiele dobroci Wilku i cieszę się, że smutek nie pogrążył Cię w ciemności. Rób dalej swoje, nieś dobroć, a jestem pewna, że w końcu Pantera doceni to, gdy o Tobie usłyszy.
Nie wiedziała, co jeszcze mogłaby mu powiedzieć i jak dodać otuchy. Owszem, popełnił błąd, który drogo ich wszystkich kosztował, jednak stara się teraz naprawić to, na ile tylko do możliwe. Odkupić winy, stać się lepszym człowiekiem, bogatszym o nowe, chociaż przykre doświadczenia. Musiała przyznać, że był naprawdę silny psychicznie, bo nie jeden po takim czymś dałby sobie spokój. Wilk nadal walczył o siebie, nie utracił swojej dobroci, a to bardzo się ceniło.

[Ōkami]

Zastanawiał się, jak Mikoto go postrzega. Jakim, po tej historii, jawi się jej człowiekiem. Jeśli uważała go za bezsprzecznie dobrego i praworządnego, zaraz pewnie dowie się o jego kolejnej cesze. Prócz przestrzegania przykazów mistrzów i życia zgodnie z wypełnianiem siedmiu cnót, Wilka cechowała ogromna ilość surowej oceny wobec samego Siebie. Coś, co u innego byłoby, jego zdaniem, całkowicie wystarczające lub nawet godne pochwały, dla niego samego i w jego wykonaniu było niedobre. Zawsze wymagał od Siebie znacznie więcej, niż od innych, kładąc na Sobie samym presję psychiczną, wyniszczającą go całymi latami. Mimo zachowywania dobrej miny przy złej, z góry przegranej grze o kiepskich zasadach, jego ciało i umysł dawały znać o tym, że to co robi jest złe. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz nie budził się w nocy. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz nie miał koszmarów. Ani by od wielu lat spojrzał w lustro czy taflę wody, by nie ujrzeć w odbiciu mordercy z krwią na rękach.
- Dlatego nie noszę broni. Straciłem swój miecz wtedy, tak jak i miecz Neko został z nim. I mam dwa wyjścia, albo pomszczę brata albo odzyskam jego ostrze, przyjmując jego los na Siebie. Musiałbym wypełnić jego cele, a porzucić własne... w rezultacie też pewnie sprowadzałoby się to do dorwania tej bandy. Minęło siedem lat niecałe, na pewno wszyscy jeszcze żyją i mają się dobrze. Wtedy byli dość młodzi, gdy my byliśmy jeszcze dziećmi. - Mimo prób utrzymania uśmiechu na twarzy, wyczuwalny był smutek jaki go trawi, złość na samego Siebie albo nawet nienawiść.

Położyła dłoń na jego dłoni, na co Wilk zareagował kładąc swoją drugą dłoń na jej, tworząc przeplataniec rąk. Taki odruch, ale miło było poczuć gładkie, delikatne dłonie medyczki. Były tak inne od jego własnych, przyzwyczajonych do fizycznej, ciężkiej pracy, pozwalającej mu przerzucać skrzynie na kutrze bez obaw o drzazgę. Żadna nie weszłaby w tak zgrubiałą skórę na tyle głęboko by sprawić ból. Przeleciało mu też przez myśl, że na pewno tak nie wyglądają dłonie Pansy. Ona umiała walczyć bronią białą i robiła to dobrze, stanowiąc balans ich umiejętności. Przymknął oczy na sekundę albo dwie, ciesząc się jej dotykiem.
- Chciałbym go, na sam początek, odnaleźć i pochować jego szczątki. I jeśli mam być z Tobą szczery Miko, nie wiem czy mi w ogóle zależy, by Pansa się o mnie dowiedziała. Od naszego rozstania nie spełniłem żadnego ze swoich celów, poświęcając ostatnie lata na służbie u Hoozukich, pomagając w Nami-shin i w Hanamurze. Czuję, jakbym marnotrawił czas, nawet gdybym odnalazł Panterę, zdaję sobie sprawę, że to będzie już dla mnie całkowicie obca osoba. - Przesunął palcami po wierzchu jej dłoni, podkurczając palce, po czym zabrał jedną z dłoni. - Jeśli to nie problem, bo mogę zaczekać, aż zjesz, chciałbym się teraz dowiedzieć o Tobie wszystkiego co zechcesz mi powiedzieć. Ja ci powiedziałem wszystko o Sobie, nie będę zły, jeśli odmówisz, ale... interesujesz mnie, Miko. - Zwrócił się do niej bezpośrednio, wpatrując się w jej błękitne oczy, utrzymując bystry wzrok wbity w nią, szukając zawahania, z lekkim uśmiechem wymalowanym na twarzy, może nawet odrobinę zadziornym czy zawadiackim?

[Mikoto]

Skoro od tamtego wydarzenia minęło siedem lat, to szanse na dorwanie tej bandy były dość nikłe. Jeśli nadal działali poza prawem, to ktoś na pewno wreszcie się nimi zainteresował i ruszył z interwencją. Jak nie jacyś najemnicy, to ktoś z Yuki. Klan nie pozwoliłby na bezprawie i zawsze reagował, gdy tylko dostawał jakieś niepokojące sygnały. Nie chciała jednak niszczyć postanowień Wilka, więc nie powiedziała tego na głos. To samo tyczyło się też ciała Kota. Jeśli po tamtym wydarzeniu nikt go nie znalazł i nie pochował, to mogli się nim zająć drapieżnicy. Brutalne, ale niestety bardzo prawdopodobne. Miko posmutniała, nie mając pojęcia jak mu to wszystko powiedzieć i czy w ogóle powinna. Ostatecznie doszła do wniosku, że złudna nadzieja będzie chyba gorsza i lepiej przygotować go już teraz na pewne ewentualności, niż żeby potem postradał rozum.
- Siedem lat, to bardzo długo, Wilku. - Stwierdziła cicho. - Jeśli Ci bandyci nadal dawali się we znaki ludziom na wyspie, to zapewne zostali dorwani przez silniejsze jednostki. Klan, który opiekuje się tymi ziemiami, nie pozwoliłby gnębić swoich ludzi przez zbirów. Na odnalezienia ciała też nie ma szans po takim czasie...
Przykro jej było przekazywać mu te informacje, ale naprawdę nie chciała, żeby potem się rozczarował jeszcze bardziej. Nie było dużych szans na to, żeby wypełnił swoje cele, więc może warto by było, żeby po prostu zaczął od nowa? Robił jak najwięcej dobrego, był prawy i honorowy. W pewnym momencie zmyje swoje grzechy i będzie mógł spojrzeć na świat z lepszej perspektywy. Tym bardziej, że chyba już mu nie zależało na przychylności Pantery. A przynajmniej ona by tak zrobiła na jego miejscu. Nie zawsze można dostać to, co się chce.
- Na Twoim miejscu zamknęłabym tamten rozdział w życiu i otworzyła nowy. - Powiedziała, wpatrując się w jego dłoń na swojej. - Świat jest pełen zła i nienawiści, potrzebuje takich ludzi jak Ty. Tu na kontynencie jest tego znacznie więcej, niż na wyspach, które przez zjednoczenie w Cesarstwo, razem dbają o porządek. Tu, na kontynencie nadal wybuchają wojny i konflikty, widać biedę i ubóstwo, jest pełno zbirów, napadających kupców na szlakach. Dlatego właśnie, gdy skończyłam nauki na medyka, postanowiłam ruszyć w drogę, aby pomagać. Owszem, nie wszystkim da się pomóc, ale zawsze warto próbować.
Gdy zabrał swoją rękę, ona jeszcze raz ścisnęła pokrzepiająco palcami jego drugą dłoń i również zabrała swoją, chwytając za pałeczki i herbatę. Zrobi z tymi słowami, co będzie chciał. Musiał to sobie wszystko racjonalnie przemyśleć, ale sam stwierdził, że ma wrażenie jakby marnował czas. Siedem lat to za długo, żeby móc wrócić do tej sprawy tak po prostu. Nie było na to szans, więc może warto było pomyśleć nad pójściem dalej. Ona właśnie tak zrobiła. Dała mu więc kilka chwil na przetrawienie tego, tak na początek, a sama dojadła swój ryż w warzywami. Zostało jej jeszcze kilka kawałków Tonkatsu, ale na razie nie miała na nie ochoty, więc chętnie się podzieli z Wilkiem, a jak nie, to zje później, tym bardziej że młodzieniec czekał teraz na jej historię, chociaż nie naciskał. Wyglądało na to, że naprawdę go zainteresowała, więc chyba warto mu opowiedzieć. Odłożyła więc pałeczki i skupiła się na tych rubinowych oczach, niczym jej własne kolczyki.
- Ja też pochodzę z Hyuo. - Zaczęła z powagą w głosie, jednak przyciszonym głosem. - Wraz z moim bratem, urodziliśmy się w klanie Yuki, jako bliźnięta. Wychowywano nas zgodnie z etykietą, uczono dobrych manier i oczywiście posługiwania się czakrą, gdy byliśmy już w odpowiednim wieku. Podstawy ninjutsu opanowaliśmy bez żadnego problemu, tak jak swój wrodzony żywioł. Niestety. Umiejętności naszego klanu wymagają posługiwania się dwoma, konkretnymi żywiołami. Tylko w ten sposób Yuki jest w stanie uwolnić lód. Mojemu bratu i to przyszło bez żadnych problemów, ale ja nie dałam rady. Nie potrafiłam znaleźć w sobie tego drugiego żywiołu, Suitonu, aby też stać się pełnoprawną Yuki. Rodzice próbowali wszystkiego, czego tylko mogli, ale bez skutku. Czułam się skażona, gorsza. Cały czas próbowałam, ale bez rezultatów. Aż przyszła Zimna Wojna. Mieliśmy wtedy po trzynaście lat...
Tutaj zrobiła pauzę, chcąc zebrać siły na dalszy ciąg opowieści i przy okazji sprawdzić reakcję Wilka. Jak zareaguje na wieść, że pochodzą z tej samej wyspy i teraz, po latach tak po prostu trafili na siebie, pomimo różnych środowisk, innych wydarzeń w życiu, innych miejsc obecnego zamieszkania?