Niedaleko za krzaczkiem - okolice wioski

[Akainu]

Misja rangi D
3/15
Rozkoszowałeś się chwilą spokoju, w sumie twój wiek na to pozwalał. Nie oszukujmy się nie jesteś najmłodszy... Taka przechadzka po lesie iglastym da Ci dużo siły na kolejne lata tego marnego życia. Płuca palacza może i były skurczone, ale jakieś tam są. Wypełniłeś je po brzegi czystym świeżym powietrzem. Myśl o tym, że jesteś sam w tym lesie nie była do końca trafna, ale przez chwile mogłeś się nią jeszcze pocieszyć. Teraz dopiero mogłeś przemyśleć swoje dotychczasowe życie, gdzie popełniłeś błędy, co mogłeś w nim zmienić, oraz jaką drogę obierzesz dalej. Przecież nikt nie mówi, że masz już teraz umierać prawda? Nagły świst przerwał wszystkie dotychczasowe gdybania. Niestety shinobi zawsze musi być czujny. Możesz do sobie zapisać w swoim notatniku jako pierwszą zasadę ninja. Oczywiście każdy powinien mieć swoje, więc uznajmy, że to jest twoja pierwsza i najważniejsza! Spojrzałeś na ostrze, które wyrządziło Ci małą krzywdę, a następnie przechyliłeś głowę w bok. Może chciałeś spojrzeć na tą sprawę z innej perspektywy? Nie ważne. Grzecznie przyjąłeś podarunek od nieznajomego i zacząłeś opatrywać swój kark. Dziwny człowiek stał przed tobą i czekał spokojnie aż opatrzysz swoje rany. Widocznie nie chciał Ci zrobić krzywdy... Wszystko wyszło pewnie przez przypadek i złe wyliczenie przed rzutem. Gdy tylko skończyłeś przeciwnik przyjął postawę gotową do ataku, wysunął prawą nogę w tył, lewą zgiął w kolanie, jedną z rąk przeniósł na swoje biodro, a w drugiej kręcił kunaiem na palcu. Wyglądało to dość komicznie. Można go porównać do jakiegoś cyrkowca. Jednak twa odpowiedź na jego pytanie brzmiała "Nie." Nieznajomy lekko pokręcił głową na bok, by po chwili się wyprostować. Schował broń i uśmiechnął się do Ciebie.
-Tak myślałem. Mało kto chciałby walczyć z nowo poznanym człowiekiem, prawda?- Zadał pytanie, a zaraz po nim odskoczył wysoko w górę, aby przykucnąć na jednej z gałęzi.
-Powiedz mi skąd pochodzisz? Wybacz za tę ranę.

[Kuroi Kuma]

-Może i mało kto, jednak wiele na tym świecie jest ludzi, którym nie można zaufać. Pytanie brzmi - czy należysz to takich? - uniósł brew i potarł się po karku - głównie, by sprawdzić, czy rana już nie krwawi i wszystko jest w porządku. Gdyby jednak nadal było coś nie tak, na ręce pozostałaby smuga krwi. Nieznajomy wszedł na gałąź - Małpa czy co? - skomentował w myślach Czarny i westchnął głęboko patrząc na przybysza. Kim był, nawet się nie przedstawił a zadawał kolejne pytania. Brak kultury, czy specjalny zabieg - tego akurat nie wiedział i mógł tylko słać domysły.
-Skąd ja pochodzę? W sumie co Ci do tego. A skoro jesteś mi coś winny, za ten kawał żelastwa, to ja Cię zapytam o imię i pochodzenie i nie przyjmuję odmowy - uśmiechnął się złośliwie, bo to on miał tutaj przewagę, przynajmniej w dyskusji i raczej wydawało się, że ją utrzyma. Nie wiedział tylko jak ten człowiek tak szybko się poruszył - praktycznie w chwilę, co już było niepokojące, jednak nim wszystko wydawało się w porządku, to czekał stojąc na małej kupce piasku pod jego stopami. Na szczęście już tamten nie miał broni, co dawało kilka cennych sekund, gdyby miał znowu ruszyć do boju. Na wszelki wypadek zapamiętał, by uważać na pociski, bo to one mogły stanowić jego główną broń. Jednak sama w sobie sytuacja była dziwna - to miejsce nie było zwykle odwiedzane.
-Co Cię w ogóle tutaj przywiało, bo raczej rzut ostrzem z takiego kąta i do tego to pojawienie się nie wyglądało na totalny przypadek. A raczej powiem wprost - wyglądało to na zaplanowane

[Akainu]

Misja rangi D
5/15
Postanowiłeś podjąć rozmowę z nieznajomym, może to i dobrze. Kto to wie? Jednak nie odpowiedziałeś na jego pytanie, a w ręcz przeciwnie. Puściłeś mimochodem jego słowa i sam zacząłeś wypytywać chłopaka o to czy można mu zaufać. Na te słowa spojrzał Ci prosto w oczy, po czym usiadł wygodnie opierając się o konar drzewa plecami.
-Nie należę do nich. Gdy bym inaczej przymierzył to mój kunai trafiłby w twój kark i wbiłby się pomiędzy twoje kręgi szyjne. Wtedy miałbyś dwie opcje, kaleka do końca życia, albo byś umarł.- Uniósł ramiona ku górze by po chwili je opuścić. Gest miał mówić: "No cóż. Zdarza się." Przybysz ruszył głową w tył, by oprzeć ją o wielki konar drzewa. Następnie zaczął przyglądać się chmurom. Jego szalik powiewał lekko na wietrze, dzięki czemu mogłeś zaobserwować jakieś dziwne symbole na nim. Nie jesteś w stanie dokładnie ich rozczytać, ponieważ wiatr co jakiś czas zmienia swój kierunek i wywija szalem na wszystkie możliwe sposoby.
-Zastanawiałeś się kiedyś jak to jest szybować pomiędzy chmurami? Mi zdarza się to bardzo często.- Powiedział w stronę nieba, a jednak pierwsze pytanie skierował do Ciebie. Przekrzywił głowę ślamazarnie na bok by spojrzeć w twoją stronę. Sapnął cicho i wyciągnął ostrze po to żeby znowu się nim pobawić.
-Nazywam się Ikei.- Szybko wysunął dłoń przed siebie, aby zatrzymać jakiekolwiek pytanie z twojej strony i szybko sprostował. -Nie mam nazwiska.- Po czym znowu zapatrzył się w niebo, ale po sekundzie przypomniał sobie, że z tobą rozmawia. -Co do mojej rodzinnej wioski to nie wiem nic. Mam tylko parę wspomnień, lecz nie są one przyjemne.- Uśmiechnął się smutno do Ciebie i rozhuśtał gałąź na której siedział, po to by zeskoczyć na dół. W locie schował broń do kabury, więc nie miałeś się czego obawiać. Ikei zaczął zmierzać powoli w twoją stronę, drapał się przy tym po karku, bardziej go rozmasowywał.
-W sumie sam nie wiem czemu tu jestem. Można powiedzieć, że mam coś na rodzaj amnezji? Tak to się chyba nazywa.- Wzruszył ramionami i stanął wyprostowany 2 metry przed tobą. Teraz dopiero mogłeś się przyjrzeć na spokojnie jego postawie. Chłopak widocznie trenował przez całe swoje życie, ponieważ załamania jakie tworzył wiatr na jego kurtce układały się na mięśniach Ikeia.
-Wiesz co. Może i będę miał sprawę do Ciebie, chciałbyś mi pomóc poskładać moje wspomnienia w jedną całość? Kto wie, może nawet i uda mi się odnaleźć mój dom?

[Kuroi Kuma]

-Gdybyś chciał to zrobić już byś to zrobił. Nie oszukujmy się, stracić życie jest łatwiej niż je stworzyć - powtórzył jego gest, a raczej zmałpował i też oparł się o drzewo zakładając ręce przed sobą. Był ciekaw tego gościa, po prostu. Pojawił się jakby znikąd i zaczął rozmowę. Mimo tego, że jakoby miał rację, to też nie miało to w sobie często sensu - wszędzie sprzeczności. Przypominał mu kogoś - może jego samego w przeszłości, kiedy był bardziej spontaniczny i potrafił przyglądać się otaczającemu go światu, popadać w zachwyt i odrywać się na chwilę od świata - wyłączać się. Spojrzał na szalik - wyryte na nim wzory, co to mogło oznaczać? Kim jesteś... Nie odpowiedział na pytanie - uznał je za retoryczne i spojrzał jak bawi się ostrzem. Może to bardziej od przyzwyczajenia, może lubił coś robić z rękoma. Przytaknął jednak, gdy wyjawił swoje imię, jednak nie prosił o więcej. Ludzie nigdy nie lubili o sobie dużo mówić - zwykle podawali przydomek miast imienia. Niezwykle często.
-Brak wspomnień? - uniósł brew ku górze nie mogąc pojąć tego zjawiska. Kim jest człowiek, jeżeli brak mu doświadczenia życiowego.
-Nie za dużo wiem na temat tego schorzenia, wybacz. Co do Twoich wspomnień, niby jak miałbym Ci pomóc? Wejść do Twojego umysłu nie umiem. Tym bardziej nie wiem, gdzie znaleźć Twój dom, chyba że znaki na szaliku mówią cokolwiek więcej - wskazał na tą część ubioru lekko unosząc dłoń i zaraz wracając do poprzedniej pozycji.
-Jeżeli jakoś mogę pomóc, to w sumie niech będzie, tylko jak?

[Akainu]

Misja rangi D
7/15
-Nawet nie wiem czy chciałbym to zrobić, mam totalny mętlik w głowię od czasu kiedy się przebudziłem w tej dziwnej celi.- Po chwili chłopak potrząsnął głową i znowu odpłynął gdzieś myślami. Jego oczy zaszły jak by dziwną mgłą i stały się mleczne. Ikei momentalnie upadł na ziemię, a znak na jego szaliku zaczął lśnić ostrą czerwienią. Nagle zaczął coś majaczyć. -Jaskinia... Strzykawki... Pasy...- Zauważyłeś, że atak powoli przechodzi, jednak tak się nie stało zaatakował on ze zdwojoną siłą i dzieciak zdołał wykrztusić z siebie jedynie.
-Asei.- Nagle oczy Ikeia wróciły do normalności, a znak przestał lśnić. Szybko rozejrzał się dookoła i spojrzał na Ciebie z przestraszonym wzrokiem. Widocznie musiało mu się to przydarzyć poraz pierwszy od kąd się obudził. Szybko doskoczył do drzewa i skrył się za nim. Palce wbił pomiędzy swoje włosy i zaczął cicho jęczeć z bólu. Na miejscu gdzie leżał podczas ataku, mogłeś zauważyć dość sporą plamę krwi. Widocznie coś z chłopakiem jest nie tak. Kurwa też mi odkrycie! Nastąpiła dłuższa chwila ciszy. Słyszałeś jedynie ciche szlochanie zza drzewa, oraz:
-Czemu to mi się stało. Co ja komu zrobiłem?- Widocznie musicie sobie odpuścić dalszą rozmowę o wspomnieniach, teraz przydałaby mu się pomoc psychiczna. Rozmowa, lub coś takiego, a na pewno medyczna. Przecież nie może latać z otwartą raną, bo się wykrwawi.

[Kuroi Kuma]

Celi? Niby nie był w młodym wieku, wiele innych shinobi, czy nawet zwykłych ludzi posiadała dzieci, lub była skazana za mniej lub bardziej haniebne czyny. Gdy tylko opadł na ziemię wysunął ku niemu dłoń, jednak szybko się powstrzymał widząc co się dzieje. Słowa wydobywające się z jego ust - nie składały się w jakąś całość, ale może nawiązywały do tej celi, o której wspomniał? Gdy jednak atak się powtórzył podszedł do niego i złapał mu głowę, by nie narobił sobie problemów. To trzeba było chronić najbardziej, reszta da sobie radę.
-Wszystko w porządku? - spojrzał lekko zmartwiony. Kuroi cholero, kiedyś narobisz sobie problemów przez to współczucie. Nie zdążył jednak zrobić za wiele, bo ten szybko uskoczył od niego jakby przestraszony. Kuroi wstał i podszedł powoli bliżej, wyciągając otwartą dłoń. Nic nie mówił, nie potrzebował, tutaj liczył się gest, niżeli słowa. Czekał na niego, aż poda swoją rękę, aż sam z siebie zechce się zbliżyć. Miał na uwadze krew spoczywającą na ziemi, jednak jeżeli mógł chodzić, to wszystko było jeszcze w porządku. Jeżeli w końcu przyjdzie do niego, to postanawia zając się raną nadal pozostawiając wszystko w sferze domysłu. Gdy jednak zakończy, postanawia spytać krótko
-Kim jest Asei?

[Akainu]

Misja rangi D
9/15
Gdy podszedłeś do dzieciaka podczas drugiego ataku, postanowiłeś mu lekko pomóc i przytrzymać jego głowę. W sumie prawidłowo, ale nie miałeś pewności czy ktoś go w tym momencie nie kontroluje i nie rzuci się na Ciebie. Sam by pewnie nic nie pamiętał, a ty byś leżał martwy na środku dróżki. Chłopak spłoszył się nagle po ataku i wskoczył za drzewo, tam zaczął szlochać. Widocznie musiało mu wrócić parę wspomnień z momentu kiedy był jeszcze w tej celi.
-Nic nie jest w porządku...- Wyszeptał do siebie, lecz mogłeś to usłyszeć, ponieważ powoli zacząłeś się zbliżać do miejsca jego kryjówki. Wyciągnięte dłonie też powinny dużo dać, każdy człowiek bardziej ufa takiej postawie niżeli przyszedłbyś do niego z rękami w kieszeni.
-Co tam się ze mną stało? To stąd mam te umiejętności?- Nagle usłyszałeś głośny krzyk bólu. To był Ikei. Zeszła z niego adrenalina i rana, która otworzyła się podczas ataku zaczęła dawać o sobie znać. Krew przebiła się już przez grubą kurtkę zimową i zaczęła kapać na ziemię, tworząc przy tym okazałą plamę koło naszego nieszczęsnego chłopaka. Rana musiała być gdzieś na prawym boku, lekko z tyłu. Chłopak zaczął ciężko dyszeć, a jego oczy powoli zachodziły mgłą, jednak nie tą jak w ataku, po prostu był wykończony, a teraz ucieka mu jeszcze dużo krwi. Jak tak dalej pójdzie to nie dowiesz się kim jest Asei.
-Proszę pomóż mi... Nie wiem co się ze mną dzieje...- Jeżeli przejdziesz do opatrzenia Ikeia, zobaczysz jak na jego prawym boku rozciąga się wielka blizna od łopatki, aż do biodra. Otworzyła się na środku, może nie jakoś bardzo, ale pozwala na dość obfite krwawienie. Musisz jak najszybciej to obandażować, bądź zszyć igłą i nicią. Gdy chłopak ściąga kurtkę, możesz ujrzeć na jego prawej części klatki piersiowej taki sam znak jak na szaliku.

[Kuroi Kuma]

Usłyszał jego cichy szept - był słaby, zmienił się całkowicie, już nie był tym samym człowiekiem, co wcześniej. Co spowodowało tą nagłą zmianę? Czy sam Kuroi mógł się kiedyś tak zmienić? Nie do poznania.
-Nie wiem... - nie zdążył dokończyć, bo chłopakowi znowu coś się działo. Nie za bardzo wiedział jak się za to zabrać, ale musiał mu jakoś pomóc.

Gdy tylko zobaczył ranę, zdjął wierzchnie ubranie chłopaka i zabandażował miejsce wykorzystując trochę tego, co sam mu wcześniej podał. Potem przyłożył do niego dłonie wykorzystując jutsu znane iryoninom. Oczywiście wpierw wyszukał ranę by dłonie były jak najbliżej i działanie techniki było jak najbardziej skuteczne.

Znamię, blizna i te znaki, co to miało wszystko oznaczać? Czy łączyło się w całość? Teraz jednak skupiał się na przywrócenia chłopakowi stabilności fizycznej. Priorytet - taki sobie właśnie wyznaczył i musiał czekać, aż ten wydobrzeje - przynajmniej miał taką nadzieję.
-Spokojnie młody już niedługo - oddychał głęboko, nie mógł się na chwilę rozproszyć to było pewne. Jednak to wszystko zaprzątało mu głowę i nie za bardzo wiedział, czy robi prawidłowo? Może ten człowiek był jednak zły, może to wszystko było nie tak? Jednak nie, życie ludzkie jest bezcenne.

[Akainu]

Misja rangi D
11/15
Chłopak powoli zaczął się osuwać na ziemię. Widocznie jego ciało nie było w stanie znieść takiego obciążenia dla organizmu. Ktoś musiał przeprowadzać na nim jakieś dziwne i makabryczne eksperymenty. Kto to wie, może ta cela i bełkot, który wydobył się z jego ust podczas ataku, mają grać główną rolę w rozwiązaniu jego zagadki? Cholera co z ten chłopak musiał przejść. Nie miał wspomnień, zapomniał gdzie się urodził oraz jak wyglądało jego całe życie, aż nagle dostaje ataku i wszystko sobie przypomina. To musiał być dla niego szok, dlatego teraz tak wygląda. Gdy tylko podszedłeś do chłopaka, szybko zabrałeś się do opatrywania jego rany. Delikatnie ściągnąłeś z niego kurtkę i obandażowałeś miejsce, które obficie krwawiło. Obwinąłeś materiał dookoła jego boku, a następnie mocno ucisnąłeś miejsce, w którym blizna się otworzyła.

Następnie przelałeś pewną porcję chakry do swoich rąk i przystąpiłeś do sklejania całej rany w jedno. Chłopak w pierwszych chwilach czując materiał syknął głośno, ale po chwili już poczuł przyjemne ciepło z twoich dłoni. Oddychał ciężko, lecz równo i jakby trochę się uspokoił.

-Wiesz co? Chyba sobie wszystko przypomniałem. Pamiętam, gdzie się urodziłem, jak wyglądało moje dotychczasowe życie.- Nagle spluną gdzieś w bok.
-Rozumiem teraz dlaczego potrafię się tak szybko przemieszczać, oraz skąd mam taką siłę...- Po tych słowach się zaciął i znowu spojrzał w niebo. Widziałeś jak jego oczy powoli zachodzą łzami, a jedna z nich już powoli skapuje na jego policzek.
-Asei to był mój młodszy brat nie przeżył eksperymentów, jakie na nas robili...- Na jego twarzy pojawiły się znowu rumieńce i zaczął powoli wyglądać jak normalny człowiek, a nie jak trup. Jaka teraz będzie twoja decyzja? Będziesz kontynuował rozmowę czy może go zostawisz i odejdziesz?

[Kuroi Kuma]

-Pamiętasz? - prawie wyrwało mu się z ust "jak to", lecz szybko się powstrzymał, by nie "splunąć" mu w twarz, tak jak ten to zrobił, tylko że na ziemię. Kuroi za bardzo nie rozumiał co tu się właśnie stało, jednak było pewne, chłopakowi się polepszyło i mniej więcej było to jego zasługa. Zrozumiał swój żywot, przypomniał sobie przeszłość, jednak... te wszystkie najczarniejsze wspomnienia, czy to było to, czego pragnął? Może lepiej byłoby zacząć z czystą kartą i poprowadzić bardziej pełne wigoru i szczęścia życie.
-Przykro mi z powodu straty, ale zawsze musimy sobie jakoś dawać radę. Zwłaszcza, gdy los zaczyna nad nami górować - poklepał go po barku i pomógł mu wstać. Powoli, by rana się nie otworzyła - po co czerpać więcej bandaży hehe. Gdy już obydwoje stali zmierzył chłopaka jeszcze raz wzrokiem i ocenił swoją robotę. Wyglądało, że wszystko jest w porządku, jednak na wszelki wypadek zawsze lepiej było się upewnić, niż robić dwa razy.
-Cóż, cieszę się, że mogłem pomóc. Ale następnym razem nie odwiedzaj ludzi przez wbicie w nich kunaia, nie każdy jest tak cierpliwy, jak ja - uśmiechnął się ku niemu i w sumie... nie wiedział co dalej. Nic go tu już nie trzymało, a jednak coś mu jeszcze światło, że ma do zrobienia.

[Akainu]

Misja rangi D
13/15
-Tak pamiętam, chociaż wcale nie chciałem sobie tego przypomnieć. Może wcześniej prosiłem Cię o pomoc w odnalezieniu mojej rodzinnej wioski i poukładaniu moich wspomnień, ale teraz myślę, że nie było by warto... Cała moja wioska została zrównana z ziemią przez jakąś sektę. Nasz ród miał zawyżony próg bólu. Przez co mogli spokojnie na nas eksperymentować. Niestety młodsi z nas nie wykształcili tego genu do końca... Dlatego właśnie...- Ikei powoli zaczynał szlochać, w jego oczach pojawiły się łzy rozpaczy. -Dlatego właśnie, Asei nie wytrzymał tego wszystkiego.- Szybko otarł rękawem oczy i szybko się podniósł. Wziął do ręki jednego z dziwnych kunai i zaczął nim machać na boki. Podczas tej czynności spokojnie mogłeś dostrzec jak za każdym cięciem ostrza pojawia się mała smuga światła. Cholera wie, może jakaś technika jest zapieczętowana w tym dziadostwie? Nagle Ikei rzuciłem nim w oddalone o 10 metrów drzewo, złożył szybko pieczęć tygrysa drugą dłonią i zniknął z twojego pola widzenia, ponieważ w miejscu gdzie stał objawił się tuman kurzu. Musiałeś przeczekać, aż cały dym opadnie i wtedy zobaczyłeś jak Ikei stoi koło drzewa gdzie kilka sekund temu był wbity jego kunai. Spojrzał na Ciebie i wzruszył ramionami, a następnie zaczął powoli gramolić się w twoją stronę.
-Dzięki za pomoc z tą raną. Jak by nie ty pewnie bym tu teraz leżał martwy...- Stanął na przeciwko Ciebie i wysunął dłoń z białym kunaiem. -Trzymaj. Jak kiedyś się jeszcze spotkamy, a mi pamięć znowu odmówi posłuszeństwa wystarczy, że pokażesz mi to ostrze.- Uśmiechnął się do Ciebie i czekał na twoją reakcję.

[Kuroi Kuma]

Sekta? Nigdy nie słyszał o żadnej, a raczej nie zobaczył na własne oczy, co było powodem do wątpliwości. Jednak teraz miał żywy przykład, co taki twór potrafił zrobić z człowiekiem. Zniszczyć do go pewnego stopnia. Nie spodziewał się jednak płaczu po nim. Wcześniej pewny siebie, teraz jednak podłamany? Cóż, wiele kryło się w ludzkim sercu, zwłaszcza ciemności wyrytej na zawsze.
-Cóż, ważne to mieć już to za sobą i pojść do przodu. Nie ma co roztrząsać przeszłości, gdy całe życie przed nami - potem zaczął obserwować jego ruchy. Widział już tę sztuczkę, jednak nigdy wcześniej z takiego bliska. Wyglądało to jak zwykła podmiana, jednak było coś więcej.
-Do usług młodzieńcze, trzeba sobie pomagać w tych ciężkich czasach. Ale uważaj na takich ludzi, których spotkałeś wcześniej. - spojrzał na jego dłoń i zaraz wskazał na siebie nie bardzo rozumiejąc gestu. Usłyszał jednak wyjaśnienie i niepewną ręką odebrał ostrze i potaknął.
-Możesz być tego pewien, że to zrobię, jednak nie lepiej, byś je miał? Wtedy możesz sobie przypomnieć o swojej przeszłości od ręki - nie wiedział, czy miał zwracać prezent, bo zwyczajowo tego nie robił nie chcąc obrazić drugiej osoby. Podziękował jednak skinąwszy głową i uśmiechnął się do Ikeia.

[Akainu]

Misja rangi D
15/15
Chłopak podskoczył kilka razy w miejscu, aby sprawdzić czy jego nogi są zdolne do dalszego podróżowania w tak szybkim tempie jak to wcześniej wykonywał. W sumie można by to podpisać pod rozgrzewkę, bo czemu nie? Poklepał się kilka razy po udach, a następnie skrzyżował ręce na klatce piersiowej, by po chwili zniknąć i pojawić się na drzewie, gdzie na samym początku siedział i rozmyślał nad tym jak by to było fajnie latać. Spojrzał do Ciebie i skinął tylko głową, z uśmiechem na twarzy.
-Uważaj na siebie staruszku! Nie każdy jest tak miły jak ja!- Zarzucił rękę za kark, a drugą wyciągnął nad siebie w geście pożegnania. Już miał się zwijać kiedy momentalnie odwrócił ciało na pięcie i dodał.
-Kiedyś się jeszcze spotkamy! Czuję to w kościach! Teraz zmierzam wytropić tą sektę, a następnie znaleźć tego pieprzonego doktorka, który przeprowadzał na nas eksperymenty!- Po tych słowach wypuścił kolejny kunai przed siebie, a następnie widziałeś już tylko tuman kurzu, który powoli opadał.
Misja wykonana

[Kuroi Kuma]

-I tak pomocny jak ja, więc też uważaj na siebie młody w dalszej drodze - podał mu dłoń i uścisnął mocno, by zaraz puścić. Co do spotkania cóż, mógł w to wątpić, bo jego drogi z poznanymi osobami zwykle się rozchodziły i nie postanawiały połączyć znów w jedną całość. Jednak nie postanowił zaprzeczyć i tylko się uśmiechnął w odpowiedzi. Chłopak zniknął, a Czarny nie miał co ze sobą zrobić. Znowu wolny, lecz zaczynał niebezpiecznie przywiązywać się do tego miejsca. Nie mógł sobie na to pozwolić, zapuszczanie korzeni nie należało do jego najlepszych cech. Wpatrzył się w drogę prowadzącą na szlak. Kusił, pożądał go. Nogi same ruszyły w tamtym kierunku, nawet nie zobaczył kiedy, a znalazł się kawałek od miejsca, w którym gadał z chłopakiem.

z/t

[Heiji]

"Ochroniarz!"
15/30

Młodzieniec miał swego rodzaju żal do mężczyzny, że ten nie uprzedził go o niebezpieczeństwach jakie czyhają w lesie. Chłopak mógł po chwili usłyszeć kolejną wypowiedź mężczyzny...
-Mówiłem że nigdy ich na oczy nie widziałem, skąd mogę wiedzieć czy oni wogóle istnieją... Nie lubię rozpowiadać plotek o okolicy skoro nie wiem czy są one wogóle prawdziwe.-po tych słowach spojrzał z lekkim uśmiechem na twarzy w kierunku chłopaka. Gdy młodzieniec wszedł na temat kowalstwa ten odpowiedział mówiąc lekko zaakcentowanym głosem.
-Może i mnie lubią, ale nie przepadam za przechwalaniem się.-po tych słowach wyraźnie przerwał swą wypowiedź, aby nabrać wdechu.
-Żaden problem, gdy znajdziemy się w mojej osadzie to z przyjemnością oprowadze Cię po mojej kuźni...- czas mijał bardzo szybko podczas ich rozmowy, a rozmawiało im się co prawda bardzo dobrze. Chłopakowi odpowiadał ten temat, więc mężczyzna opowiedział mu kilka historii związanych z jego profesją. Idąc dwójka bohaterów nawet nie zauważyła jak zdążyli opuścić obszar wioski. Co prawda ich droga trwała już dobre kilkadziesiąt minut, ale nie szli tempem żółwia więc z każdą chwilą znajdowali się coraz to bardziej i bardziej bliżej swego celu. Teraz znajdowali się na całkiem szerokiej wydeptanej ścieżce, w pewnym jej odcinku rozgałęziała się na kilka innych dróg. Każda z nich prowadziła zupełnie w inne miejsce. Mężczyzna dobrze znał te drogi, więc bez problemu wybrał odpowiednią trasę. Co jakiś kawałek można było spotkać kilka drzew. Ogólnie jakąś roślinność tego typu, w pewnym momencie dwójka bohaterów po przejściu dosyć sporego odcinka drogi mogła zauważyć na horyzoncie rozciągające się lasy... Tylko co będzie dalej?