Domek Fuyue

[Fuyue]

Niewielki domek jednorodzinny, w którym to mieszka Fuyue razem ze swoją rodziną. Z zewnątrz, przypomina zwykły, drewniany parterowy dom który nie zwraca na siebie uwagi ludzi niczym specyficznym. Jego wnętrze jest pod tym względem bardzo podobne. Największym pokojem w domostwie jest oczywiście salon, połączony z "mini-kuchnią" zaopatrzoną w spiżarnię, piecyk żeliwny i standardowe szafki. Na środku pokoju znaleźć można niewielki stoliczek, do którego rodzina zawsze zasiada podczas posiłków lub kiedy muszą porozmawiać o czymś poważniejszym. Kurz jaki można na nim dość często znaleźć, pokazuje jednak że nie jest zbyt często używany. Poza tym, w salonie można znaleźć wiszący na ścianie kalendarz, malunek lisa polarnego kupiony przez dziewczynkę i dwie szafy. Jedna z nich wypełniona jest zwojami, noszących w sobie różne informacje od technik ninjutsu do list zakupowych. Druga natomiast... jej szuflady zwyczajnie wypełnione są rupieciami, którego Ranmaru nie wiedzieli gdzie pochować i tam je wrzucili. Wszystkie pokoje połączone są z salonem, i to właśnie on służy jako swoisty korytarz. Kolejnym pomieszczeniem jest gabinet Asahiego, ojca dziewczynki a zarazem sypialnia jej rodziców. To tutaj przetrzymuje on wszystkie swoje medyczne zioła jakie zdobył podczas podróży i eksperymentuje nad nowymi substancjami leczniczymi. Większość z nich znajduje się w szafce, zapieczętowane w zwojach żeby nie robiły bałaganu. Poza tym, można tu też znaleźć biurko, futon i szafę z ubraniami, w której cała rodzina trzyma swoje ciuchy. Ostatnim pokojem w domostwie jest zwykły, niewielki wychodek. Fuyue nie posiada własnego pokoju. Zazwyczaj sypia ona w salonie lub z rodzicami. Rupiecie zawalające jedną z szaf w salonie to przeważnie jej rzeczy. Do domu dołączony jest niewielki "ogródek" do którego można przejść tylnym wyjściem. Nie rosną tam żadne rośliny, z uwagi na klimat w Hyuo. Można tam znaleźć grube warstwy śniegu, pojedyncze silne drzewo i trzy drewniane bale, ustawione przez mamę dziewczyny do trenowania Taijutsu i Bukijutsu.

[Fuyue]

Młoda kunoichi obudziła się, aby tylko zobaczyć ciemność za oknem. Z jękiem poirytowania, odwróciła głowę i schowała ją w poduszkę nie chcąc widzieć prawdy. Minęło tak pięć, dziesięć, piętnaście minut nim w końcu się poddała i spojrzała z powrotem w ciemność. Była noc. I nie mogła zasnąć. Taka sytuacja od lat jej się nie przydarzyła. Zawsze dbała o to by chodzić wcześniej spać i wstawać z samego rana, żeby zacząć dzień produktywniej. Jedyne co kiedykolwiek budziło ją w nocy to koszmary, które tym razem nie wystąpiły, co tylko bardziej irytowało kunoichi.
- I co ja mam teraz zrobić... - wyszeptała sama do siebie, wiedząc że nie uda jej się wrócić do przyjemnych snów o liskach. Z westchnieniem, podniosła się z futonu i wyszła z pokoju rodziców, mając nadzieję na znalezienie czegoś do roboty. Tata dziewczyny aktualnie podróżował po kontynencie rozwijając swoje umiejętności medyczne, a mama przebywała u ciotki, która obiecała że zajmie się nią pod nieobecność Asahiego. Młoda kunoichi Ranmaru raczej nie była w stanie zadbać o siebie jak i swoją matkę w śpiączce, więc nie kłóciła się z decyzjami dorosłych. Postanowiła jednak sama zostać w rodzinnym domu, chcąc się usamodzielnić. Będzie jej to potrzebne, jak już stanie się poważną kunoichi klanu.
Wchodząc do salonu, Fuyue zobaczyła stertę zwojów rozrzuconą na stoliku i zatrzymała się na ten widok. Była prawie pewna że to ona go spowodowała, ale nie mogła sobie przypomnieć dlaczego. Ciekawska, podeszła do stolika i zaczęła przeglądać co tam się skrywało. Dość szybko sobie uświadomiła, że były to zwoje technik Taijutsu które jej mama trzymała w domu. Techniki tu wypisane były tylko elementarne, ale ich znajomość zawsze mogła pomóc w przyszłości Yue.
- Skoro już wstałam, to równie dobrze mogę sobie potrenować nim nastanie dzień. - powiedziała sama do siebie - może to choroba? - z uśmiechem i spojrzała na zwoje jakich jeszcze nie przerobiła. Znajdując taki, zabrała go ze sobą i miała wybiec z domku do ich ogródka gdy sobie przypomniała o dość istotnej rzeczy. Ubraniach. Klimat Hyuo trochę nie pozwalał jej na trenowanie pół-nago, nawet jakby chciała. Cofnęła się więc do pokoju rodziców i wyjęła z szafy swoje standardowe ubranko, które szybko założyła na siebie. Podchodząc jeszcze do biurka ojca, zabrała torbę i kaburę które tam wcześniej zostawiła. Dopiero będąc w pełni gotowa, wybiegła na dwór z planem treningu.

  Ukryty tekst

[Fuyue]

Dziewczyna i tym razem nie mogła się obudzić o normalnej porze. Otwierając oczy, pierwsze co zrobiła to oczywiście ziewnęła i się przeciągnęła, zrzucając przy okazji z siebie koc pod którym była ukryta. Wyglądając za okno, była ona w stanie stwierdzić że jest już wieczór i niedługo definitywnie nastanie noc.
- Uhhh... chyba popsułam swoje godziny snu... Otō-san nie byłby zadowolony. - standardowo powiedziała do siebie Fuyue i zamyśliła się co z tym faktem zrobić. Do snu nie da rady się zmusić ponownie. Brzuch który zaburczał w tym momencie, jasno odpowiedział jej że nie ważne co, pierw musi zając się jedzeniem. Wstając z podłogi na której to jej się przysnęło, udała się do ich niezbyt wielkiej kuchni. Zostało jej trochę ryby którą przygotowała dla siebie poprzedniego dnia, więc szybko ją podsmażyła i siadając sobie znowu na podłodze w kuchennej części salonu, zaczęła ją powoli jeść. Rodzice zawsze jej mówili by się nie śpieszyła.
Kiedy już zjadła swój obiad i popiła go kubkiem wody, wyruszyła w stronę stolika z pozostałymi porozrzucanymi zwojami. Widząc ten chaos którego jeszcze nie sprzątnęła, wzięła się do roboty i zaczęła odkładać je na swoje miejsca. Zgodnie z tym co wcześniej przejrzała, nauczyła się wszystkiego co było na nich wymienione poza ostatnią techniką - która będzie przyjemnym zakończeniem dzisiejszego dnia i może wymęczy ją na tyle, by szybko poszła spać. Pół godziny zajęło jej ogarnięcie wszystkiego, ale ostatecznie została tylko ona i pojedynczy zwój. Czytając na szybko jego zawartość, która była bardzo niewielka, odłożyła go i poszła się ubrać. Będąc w pełni gotowości po paru minutach, ponownie poszła do ogródka służącego za strefę treningową.

  Ukryty tekst

Wracając po niezbyt męczącym treningu do domu, dziewczyna wiedziała że nie uśnie jeszcze przez dość długi czas. Miała zbyt wiele energii na to. W domu także nie pozostało jej nic specjalnie do roboty, więc mimo wielu rzeczy sugerujących że chodzenie wieczorem po ulicach osady może być złym pomysłem, dziewczyny zabrała swój standardowy ekwipunek i opuściła chatkę.

[z/t]

[Fuyue]

Fuyue, po swojej wieczornej wyprawie z pijaczyną Hikaru i niezbyt śpiesznej drodze powrotnej, dotarła z powrotem do swojego pustego domu. W momencie w którym do niego weszła, zobaczyła jak ponura atmosfera w nim była. Może jednak piękna noc w Fuyuhanie miała swoje minusy. Czując melancholię na widok takiego mieszkania, postanowiła się trochę po nim przejść - jakby szukając oznak ludzkiego życia. Nie znalazła wiele. Jedynie materac z rozłożonym kocem obok przypominał jej że ktoś tutaj śpi.
- ...Hikaru-san wrócił do swojej córki przynajmniej. - powiedziała cichym i smutnym głosem patrząc jak nikogo w jej domu nie ma. Przesadzała, mówił jej to rozum. Mamą zajmowała się bliska rodzina, a tata wyruszył tylko w podróż żeby dowiedzieć się więcej o stanie mamy. Oboje żyli i oboje niedługo tutaj wrócą. Ochrzanią ją za tak późne łażenie po wiosce i będą ostrzegać o tym jakie to osoby można nocą spotkać. Wzdychając przez jej ilość pozytywnych myśli, dziewczynka zaczęła iść w stronę futon'u, zrzucając z siebie po drodze parę warstw ubrań i zostawiając je na podłodze. Jutro je sprzątnie. I tak nikt jej nie zwróci na nie uwagi.
Już miała wskakiwać pod koc żeby się ogrzać, ale zatrzymała się o krok przed jej celem. Nabrała nosem powietrza i skrzywiła twarz. Nie tylko jej ubranie, ale i ona sama przesiąknęła alkoholem. Mogła spojrzeć tylko na swój - a dokładniej jej rodziców - materac z tęsknotą i odwróciła się od niego, wracając do salonu. Na takie okazje trzymała parę wiaderek z wodą, gdyby zapomniała skorzystać z publicznych łaźni wcześniej. Złapała dwa wiaderka, szmatę do wytarcia się i mydło, a następnie skierowała się do pomieszczenia tam gdzie był wychodek. Podłoga tam, pozwalała na wylanie jej wody na siebie bez przejmowania się o gnijące deski lub coś w tym stylu. Rodzice często zwracali je na to uwagę, że jak oblewać się wiadrem to nad kratką przez którą woda ucieknie do ziemi. Tak też dziewczyna zrobiła. Zdjęła resztki ubrań - jak i swój bandaż z głowy -, i biorąc głęboki oddech wylała na siebie dość zimą wodę. Cichy pisk który z siebie wydała, uświadomił ją że może lepiej byłoby pierw wodę ogrzać. Było na to jednak trochę za późno, więc zwyczajnie dzielnie wzięła mydło, namydliła się a potem drugim wiadrem spłukała je z siebie i swoich włosów. Dopiero wtedy, w tempie godnym kunoichi, wytarła się i "teleportowała" pod koc, zawijając się w niego jak tylko się da, żeby zdobyć te dodatkowe ciepło. Myśli o samotności kompletnie ją opuściły, dzięki czemu usnęła jeszcze szybciej niż przeważnie.
Parę godzin później, o poranku... Ciałko młodej kunoichi Ranmaru powiedziało w końcu dość spania. Budząc się, dziewczynka leniwie otworzyła oczy i zaczęła się rozglądać po pomieszczeniu, jakby było jej nie znane. Dopiero po paru sekundach jej mózg zaczął funkcjonować i rozpoznała pokój swoich rodziców. Nie mając jeszcze ochoty wstawać, przykryła się kocem po nos i przymknęła oczy, nie myśląc o niczym i czerpiąc przyjemność z robienia niczego. Dziewczynka zawsze uważała za dziwne to, jak bardzo przyjemne było leżenie po obudzeniu się. Nic specjalnego nie robiła, o niczym nie myślała, ale żeby podnieść się z materacu był już problem. Ostatecznie, jej rozmyślanie nad tym zjawiskiem do niczego nie doprowadzało, więc porzuciła analizowanie go.
Po paru minutach, zaczęło jej się robić zimno. Patrząc pod koc, zauważyła że to prawdopodobnie z powodu totalnego braku ubrań. Zazwyczaj zostawiała cokolwiek, przeważnie bandaże owijające piersi i zwykłe majtki, ale widocznie tym razem w jej ucieczce od zimna zapomniała coś na siebie założyć dodatkowego. Co zdecydowanie wyjaśniało to dlaczego było jej trochę zimno - pomijając fakt, że jej poprzednie okrycie do cieplejszych nie należało. Nie chcąc zamarznąć, podniosła się w końcu i wyciągnęła z szafy kolejną parę takich samych ubrań. Szybko zawinęła bandaże które zawsze nosiła, również ten wokół jej głowy, i równie szybko się ubrała. Zdecydowanie ociepliło to ją trochę, nawet jak straciła przykrycie w postaci koca.
Przeciągając się jak kot, kunoichi zaczęła swój dzień o szybkiego śniadania. Do pici zwykła, zagrzana woda, a do jedzenia ryba która musiała zostać podsmażona. Zdobywając swoje zapasy energii na większą część dnia z posiłku, zaczęła zbierać porozrzucane po wczorajszej nocy ubrania. Przesiąknięte były alkoholem, więc wypadało je przemyć. Szybkim krokiem wyszła z domu z wiaderkami, żeby nabrać wodę ze studni - chociaż kusiło ją użyć do tego jutsu, powstrzymała się od tej dziecinności siłą woli. Mając już najważniejszą rzecz w kwestii mycia ubrań, złapała tarkę do tej roboty i usadzając się w salonie, zaczęła męczyć się z tą prymitywną robotą. Dwie pary ubrań trochę wymagały od niej natychmiastowego zadbania o ich czystość - a raczej zapach, bo brud był codziennością kiedy się trenuje.
I tak oto młoda Ranmaru zaczęła dzień, od szorowania ubrań... Ah te ekscytujące życie młodej kunoichi.

[Matsu]

Przyziemna sprawa Misja Rangi D dla Fuyue

1/15

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=HYUiahljMMc[/youtube] Rok 388, Zima Za oknem mroźno, lecz bez opadów. Mimo iż panowała taka pora roku to akurat wiele nie zmieniało dla mieszkańców Hyuo. Temperatury poniżej zera królowały tutaj przez cały rok, a w lecie jedynie noc staje się nieco krótsza. Jednak ludzie tutejszych okolic nie narzekają. Mają ciężki start w życie, lecz później wyrastają z nich obosniki nie do zdarcia. Nikogo tutaj klimat nie oszczędza, a na pewno nie małą Fuyue, która postanowiła zrobić pranie. Miała wyjątkowo do tego dobry dzień. Bez zamieci śnieżnych ani opadów. Zdąży wszystko uprać, by nie skostniało i wywiesić w domu w cieple ognia.

Szorowanie na pewno się przydało. Śmierdzące alkoholem fatałaszki nie przystoją dwunastoletniej dziewczynie. Jednak uczynek jaki ostatnio wykonała był bardzo szlachetny. Niektórzy mogliby uważać go za głupi, gdyż pijani mężczyźni nie są dobrymi kompanami do rozmowy, ani tym bardziej do spacerów nocą. Jednak Fuyue już od małego wiedziała jak o siebie dbać. Pranie ciągnęło się niemiłosiernie długo i czekałaś na jakiś cud.

Nagle od drzwi dobiegło pukanie. Kto to może być o tak wczesnej porze? Czy ktoś wybawi Cię od obowiązku szorowania wszystkiego? Na pewno wypadałoby chociaż wrzucić ubrania do środka, by nie zamarzły na kość na dworze. Potem można dokończyć sprawę jak już obskoczy się gościa, który przyszedł w odwiedziny. Nie najlepsza pora na wizyty, a może był to ktoś z klanu? Przecież nie będziesz wiedzieć, jeśli nie otworzysz...

[Fuyue]

Młoda kunoichi nie spodziewała się dzisiaj gości. Właściwie nigdy tego nie robiła. Rzadko kiedy ktoś ją odwiedzał. Przeważnie osoby z klanu przychodziły do jej matki, a chore osoby do jej taty. Jedyną osobą która do niej przychodziła był jej przyjaciel, którego również nie ma teraz w Fuyuhanie. Też, raz na jakiś czas osoby z rodu wpadały sprawdzić jak jej się żyje samej. Zazwyczaj zdarzało się to o późniejszej godzinie. Dlaczego więc słyszała pukanie do drzwi? Może ktoś nie wiedział że Asahi opuścił Morskie Klify. Taka opcja wydawała się najbardziej wiarygodna w głowie młodej kunoichi.
Z tą myślą w głowie, Fuyue podniosła się i zostawiła pranie pod stolikiem w salonie. Jeżeli wszystko dobrze pójdzie, zaraz będzie do niego mogła wrócić. Jeżeli nie... to przemoknie ono pewnie tak bardzo, że trochę jej zajmie wysuszenie go w te zimne dni panujące w rejonach. Przeciągając się delikatnie z powodu niekomfortowej pozycji w jakiej prała, zaczęła powoli dreptać do drzwi, oczekując jakiegoś starszego faceta lub kobiety szukających zabiegu leczniczego lub konsultacji lub... czegoś tam związanego z medycyną o której nie miała zbyt wielkiego pojęcia, u jej taty. Prawdopodobnie powinna wiedzieć trochę więcej o pracy jaką wykonuje jej ojciec, ale była ona dość skomplikowana. Sama nie mogła rozpoznać jakie zioło co robi i jak je zmieszać żeby otrzymać zamierzany efekt. Asahi był w tym dobry, Fuyue by pewnie stworzyła śmiertelną dawkę. W sumie... to też jakiś talent.
Docierając do drzwi po tych krótkich egzystencjalnych debatach, mała kunoichi uchyliła je delikatnie, tak na szerokość głowy, i wyjrzała przez nie. Spojrzała na osobę która ją odwiedziła. Wzrokiem pierw przeleciała po jej ubiorze, żeby potem skupić się na twarzy. Nic nie mówiła, tylko się patrzyła czekając aż ten ktoś się sam odezwie. W końcu to nie ona pukała do swoich drzwi, prawda?

[Matsu]

Przyziemna sprawa Misja Rangi D dla Fuyue

3/15

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=HYUiahljMMc[/youtube] Rok 388, Zima Egzystencjalne debaty w Twojej głowie musiały poczekać. Pranie też zostało odłożone w tym momenie na drugi plan. Ubrania spoczęły w środku na krześle, a w tym czasie Ty poszłaś otworzyć drzwi. Uchyliłaś idealnie, że było przez nie widać Twoją małą glówkę. Sama jednak byłaś w stanie rozpoznać gościa. A był to nie lada gość. O tak wczesnej porze odwiedził Cię nie kto inny tylko: jakaś stara kobieta. Tak przed Twoimi drzwiami stała trzęsąca się stara pani, która miała przynajmniej lat osiemdziesiąt, metr pięćdziesiąt wzrostu i siwe, przerzedone włosy ukryte pod szalem. Stała tak sama oparta o swoją drewnianą laskę.

- Prze, przepraszam bardzo cukiereczku.- powiedziała i odkasłała lekko.
- Czy nazywasz się Fuyue Ranmaru, z klanu Ranmaru?- powiedziała bardzo przyjaznym tonem. Było w niej coś co mogło urzec nawet najtwardszego gangstera. Ot poczciwa stara osóbka, która stała przed progiem Twojego domu w zimny, poranny ranek. Ale skąd znała Twoje imię i jakim cudem dotarłą pod ten adres? Te pytania mogły teraz przechodzić przez Twoją głowę.

Jednak zanim zdążyłaś je zadać lub cokolwiek powiedzieć kobieta znowu się odezwała biorąc przy tym duży wdech:
- Mój syn Hikaru powiedział, że jesteś dobrą duszyczką i pomogłaś mu wczoraj bardzo. Zastanawiałam się czy miałabyś dzisiaj czas na dobry uczynek? Tym razem zapłacę za poświęcony czas. Proszę, jestem już stara i sama nie dam rady dojść do domu mojego wnusia. A po drodze chciałabym mu kupić prezent. Hikaru, jakby to powiedzieć, nie jest w stanie- powiedziała wypuszczjąc powietrze. Była wyraźnie smutna wypowiadając ostatnie zdania. Można też było wyczuć lekki zawód. Teraz od Ciebie zależy, czy pomożesz biednej staruszce i zgarniesz przy tym trochę pieniędzy?

[Fuyue]

Kunoichi obserwowała przez chwilę staruszkę która to ją odwiedziła. Laska sugerowała że lata sprawiały jej problem w kwestii poruszania się, a na widok tego jak się trzęsła, kunoichi nie wiedziała czy jej zimno czy jest to coś ponownie związane z wiekiem. Tak jak wcześniej nie miała planu zbyt szeroko otwierać drzwi dopóki osoba nie powiedziała co tutaj robi, tak teraz miała natychmiastową chęć zaproszenia jej do środka by się trochę ogrzała - nie żeby temperatura była faktycznie dużo lepsza wewnątrz.
Starsza pani wydawała się bardzo przyjemna. To zdecydowanie jej ton wywoływał takie wrażenie. Fuyue miała już kiwnąć głową na potwierdzenie że faktycznie jest osobą której starsza pani szukała, a także zapytać się skąd ona wiedziała kim jest i gdzie mieszka, ale nie zdążyła. Babcia zaczęła wszystko wyjaśniać, jakby spodziewając się pytań w głowie młodej dziewczynki. Właściwie... były one dość standardowe, więc może nie było to takie dziwne? W momencie w którym usłyszała o Hikaru, wyprostowała się lekko i otworzyła szerzej drzwi, będąc tym razem pewna że to faktycznie ktoś do niej. Wysłuchała w pełni tego co miała do powiedzenia, mimo znania już swojej odpowiedzi na jej pytanie. Młoda Ranmaru nigdy nie powie nie gdy ktoś dobry poprosi o pomoc.
- Pomogę pani. Proszę dać mi chwilę. - powiedziała i weszła bardziej w głąb domu. Kierunek, sypialnia rodziców. Stamtąd zabrała swoją kaburę i torbę, które leżały na biurku. Kto wie, może coś z nich jej się przyda. Wracając do salonu, założyła sandały leżące na jego środku. Musiała je zrzucić kiedy przyniosła wodę ze studni do prania. Chłód jaki można czuć od drewnianyc desek będących podłogą chatki, często był dość przyjemny dla dziewczynki więc lubiła porzucać swoje obuwie. W każdym razie, Yue była gotowa aby pomóc staruszce. Wychodząc z domu, zamknęła drzwi do swojego mieszkania i spojrzała z powrotem na jej "klienta".
- Nie musi pani płacić za moją pomoc. - było pierwszym czym powiedziała, czując niesmak na myśl o wzięciu pieniędzy od tej starszej pani. Następnie myśląc jak kobiecie pomóc w poruszaniu się, ustała obok jej ręki nie zajętej przez drewnianą laskę. Łapiąc delikatnie dłoń staruszki, położyła ją na swoim ramieniu. Taki był początkowy plan pomocy kunoichi. Bycoe drugą "laską". Jeżeli to by było zbyt mało, to wtedy objęłaby staruszkę jedną ręką i pomagała jej iść. Dziewczynka wątpiła jednak, że będzie ona chodzić gorzej od Hikaru wczorajszej nocy.
- Jaki prezent idziemy kupić? I czy nie jest pani zimno? - młoda kunoichi miała schowany płaszcz w swojej torbie, więc może by on coś pomógł jeżeli faktycznie chodziło o temperaturę a nie wiek. Miała właściwie jeszcze tonę pytań, ale nie uważała żadnego z nich bardzo ważnego. No... i gadatliwość nie pasowała do niej, to był drugi powód przez które zostały one tylko w jej głowie.

[Matsu]

Przyziemna sprawa Misja Rangi D dla Fuyue
5/15

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=HYUiahljMMc[/youtube] Rok 388, Zima Staruszka przyglądała Ci się uważnie, kiedy wróciłaś do domu i zaczęłaś się ubierać. Nie musiała czekać długo, a gdy wreszcie zamknęłaś drzwi bardzo się ucieszyła, że wreszcie wyszliście. Szliście sobie spokojnie w stronę centrum wioski, by spełnić życzenie starej babuszki. Po chwili odezwałaś się do niej, a ona odpowiadała za każdym razem. WIdać była dobrze wychowana.
- Cukiereczku, ja mam pieniądze.- powiedziała przekonująco.- To młodości mi brak, a jej kupić już sobie niestety nie mogę- dodała troszkę smutniejszym głosem.
Jej ciuchy nie wyglądały na brzydkie czy też zużyte. Miała dość gruby płaszcz, pod spodem nie było w stanie dostrzec co się znajdowało, ale jej szyję dodatkowo okrywał kolejny szal, bo drugi mieścił się na jej głowie. Wszystko ładne i uprane, może trochę starodawne, ale na pewno kolorystycznie ułożone. Staruszka potrafiła zszokować, jeśli chodzi o dobór kolorów i stylu swoich ciuchów. A co najważniejsze, dobrze się w tym czuła.
- Nie jest mi zimno kwiatuszku. Zawsze ubieram się na cebulkę. W tych regionach tylko tak można rozgrzać stare stawy, hihihi- zaśmiała się jak to babcie mają w zwyczaju.

- Co do prezentu to nie jestem pewna.- powiedziała z wyraźnym zakłopotaniem w głowie.- Mój wnusiu dopiero co został Doko i jestem taka dumna. Tylko nie wiem co dokładnie mu jest potrzebne. Chciałabym aby było to coś co mu się przyda na drodze ninja.- A więc prezent był dla świeżo upieczonego shinobi. Nie powinno być z tym problemu. Nowemu adeptowi sztuk ninjutsu na pewno przyda się wiele rzeczy, a centrum wioski jest całkiem nieźle zaopatrzone.
- Może Ty masz jakiś pomysł?- spojrzała na Ciebie błagalnie, bo sama na pewno nie była w temacie. Na pewno coś razem wymyślicie. Do centrum już niedaleko a sklepy zaraz będą otwarte.

[Fuyue]

Słysząc odpowiedź babci co do pieniędzy, dziewczynka przyglądała jej się niepewnie. Nie miała w zwyczaju kłócić się ze starszymi osobami, szczególnie jeżeli były one miłe, ale miała w tym momencie taką ochotę. Powstrzymała jednak swoje uczucia i nie drążyła bardziej tematu. Może potem zwyczajnie zniknie bez odbierania nagrody? Kunoichi martwiła się jednak, że nie odmówi wynagrodzeniu. W końcu, jakby nie patrzeć, będzie potrzebowała pieniędzy w swoim zawodzie na ekwipunek. Wolałaby jednak dostawać je za faktyczne zasługi, a nie bezinteresowną pomoc starszej pani. Czarnowłosa opuściła wzrokiem twarz babci kiedy ta wspomniała o młodość. Nie wiedziała co na to powiedzieć. W końcu wszyscy się starzeją, nawet potężni shinobi wydający się nadludźmi - przynajmniej wedle jej wiedzy. Nie myślała jeszcze o starości, dość daleko jej do niej. A szansa że jej dożyje była jeszcze mniejsza, biorąc pod uwagę jej zawód.
Młoda Ranmaru uważała ubrania staruszki za dość normalne. Fuyuhana potrafiła być zimna, więc wiele ludzi ubierało się jak najcieplej się dało. Miało to sens, biorąc pod uwagę że nie wszyscy są shinobi. Oni muszą ubierać się bardziej swobodnie, żeby nie ograniczać swojej zwinności. Patrząc na swoje ciuchy, Yue nie mogła zaprzeczyć że postawiła ona pewnie trochę zbyt bardzo na wygodę. Pewno przydałoby się jej jeszcze jakieś okrycie, nawet jeżeli nie było jej zbyt zimno teraz. Zwyczajnie chłodno. Na żart staruszki o starych stawach uśmiechnęła się tylko niepewnie. Niezrozumiała go zbytnio, ale przecież jej tego nie powie, prawda?
Na informację że wnuk babci dopiero co został shinobi, dziewczynka wyprostowała się i w jej głowę wpadło wiele pomysłów na prezent. Głównie, powstały one z powodu jej własnych planów na przyszłość. Fuyue przestała już liczyć ile razy wchodziła do sklepu z brońmi i podziwiała wszystko co tam jest, obiecując sobie że w przyszłości kupi pewne przedmioty. Tu nie chodziło jednak o jej plany na przyszłość, a innego Dōkō. Skoro dopiero co został shinobi, to prawdopodobnie nie miał jeszcze zamiarów skupiania się na jednej konkretnej dziedzinie.
- Czy pani wnuk interesuje się czymś konkretnym, co może być jakoś związane z byciem ninja? - zapytała wiedząc, że pomogłoby to kupić mu jakiś bardziej konkretny prezent. - Jeżeli nie wie pani, to będziemy musiały postawić na standardowe wyposażenie shinobi. Torba, parę kunai, shurikenów, kabura i zwój. Może trochę bandaży lub stalowej żyłki... to jest chyba najbardziej podstawowe wyposażenie dla shinobi. Myślę że to wszystko zapakowane razem byłoby miłym prezentem. Są jeszcze notki wybuchowe i świetlne, a także bombki dymne, tylko one są już droższe od reszty. Ewentualnie kamizelka shinobi. Ile pani chce wydać? Proszę powiedzieć co z tych rzeczy na pewno chcielibyśmy dać, a ja dodam resztę jak zostanie nam budżetu.
Tak oto rozgadała się niezbyt gadatliwa Ranmaru, próbując pokazać staruszce wszystkie możliwości. Wolała nie decydować sama o prezencie dla nieznanej jej osoby, więc musiała przedstawić sytuację. Osobiście, tak jak powiedziała, wzięłaby torbę i zapakowała w nią podstawowe przedmioty które wcześniej wymieniła. Była pewna, że prędzej czy później, przydadzą się każdemu shinobi. Tak samo z notkami i bombkami, ale ich ceny były zbyt wysokie na budżet Ranmaru więc nie była co do nich tak pewna. Z pewnością były przydatne. Patrzyła tak na staruszkę, czekając na jej werdykt. Wiedziała gdzie wszystkie potrzebne im sklepy się znajdują, więc trafienie tam z pewnością nie byłoby problemem.

[Matsu]

Przyziemna sprawa Misja Rangi D dla Fuyue
7/15

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=HYUiahljMMc[/youtube] Rok 388, Zima Babuszka suchała z uwagą wszystkich słow, które płynęły z Twoich młodych ust. Gdy rozgadałaś się o typach broni, torbach, żyłkach i bandażach chyba zaczęłą tracić zmysły. Nie chodziło o to, że była przerażona, lecz jednak przytłaczały ją dostarczone jej informacje. Nie mogła wszystkiego przetworzyć. Postanowiła poukładać sobie wszystko w głowie w odpowiednie szufladki by realnie złapać jakiekolwiek zrozumienie tego żargonu ninja.
- Bardzo ciekawe to co mówisz. Masz dużo pomysłów i widać, że znasz się na rzeczy- powiedziała. Była na prawdę pod wrażeniem. Dawno ktoś nie zaciekawił ją ktoś jakimś tematem, a szczególnie tym, którym był jej nieco obcy. Musiała się podszkolić w tej wiedzy trochę bardziej, by kolejne prezenty dla wnusia były już trafione w punkt.

- Wiesz, w sumie jak tak się zastanawiam- zaczęła kolejne zdanie poczciwa staruszka- Mój wnusio zawsze bawił się ze swoimi kolegami w ogrodzie i walczyli na drewniane miecze. Jak pamiętam to głównie interesowały go te większe. Czy mogłabyś coś polecić w tej kategorii? - dokończyła widocznie sięgając pamięcią do tamtych czasów. Ahh sielanka i dorastanie dzieci to na prawdę wspaniałe wspomnienia. Pełne miłości, szczęścia i radości. Jednak każdy kiedyś dorasta, jak sama dobrze wiedziała i tak też się stało z jej ulubionym małym Doko. Teraz przyszło mu zmierzyć się ze światem dorosłych, w którym panował obecnie mrok. Śmierć, głód i wojny były tutaj wszechobecne, a dla małego to będzie pierwsze zderzenie z takimi realiami. Czy jest na nie gotowy? Czy prezent od babci ułatwi mu wejście w ten pełen niebezpieczeństw świat? Te pytania niestety pozostają na razie bez odpowiedzi.

Sklep z wyposażeniem stał tuż przed Wami. Babcia spojrzała na Ciebie badawczym spojrzeniem i powiedziała:
- To co wchodzimy? Budżet mamy dość duży. Myślę, że conajmniej pięć tysięcy Ryo możemy dzisiaj wydać bez problemów. Tylko potrzebuje Twojej rady odnośnie tych wielkich tasaków- powiedziała z zakłopotaniem w głosie. Zdecydowanie potrzebowała pomocy zdolnej kunoichi. Zawsze można polegać na sprzedawcy, który na pewno znał się na rzeczy i doradzi dwóm kobietom z głębokimi kieszeniami.

z/t

Proszę pisz tutaj teraz: Sklep

[Fuyue]

Poprzedni temat Minęło parę dni odkąd dziewczynka wykonała swoją ostatnią misję, potrzebując krótkiej przerwy od wszystkiego. Śmierć dziewczynki której nie udało jej się uratować zdecydowanie na niej ciążyła i kunoichi spędziła te dni dość... leniwie. Dół jaki ją złapał był na tyle wielki że nawet nie trenowała w wolnym czasie, co nigdy nie było dla niej problemem. Krążyła z jedne kąta domu do drugiego, wychodząc tylko po wodę ze studni i jedzenie. Młoda Ranmaru bardzo często mówiła sobie że musi wziąć się w garść, że śmierć będzie częścią jej życia, ale dalej nie mogła wygrać ze swoimi emocjami które nie pozwalały jej na ruszenie do przodu. Chciała się zapytać kogoś o radę. Mamy, taty lub swojego najlepszego przyjaciela. Wszyscy jednak byli niedostępni. Jedynie pozostał jej klan, jednak nie czułam się tam na tyle komfortowo z kimkolwiek żeby porozmawiać o swoim ciemnych myślach. Mimo wszystko, kunoichi starała się walczyć. Wśród fali pesymistyczny misji, krążyła pojedyncza pozytywna nić. Wielka chęć wrzucenia się w wir treningu i nie pozwolenia żeby coś takiego ponownie się stało na jej warcie. Zmagała się ze swoimi myślami nawet w tym momencie, kiedy to jadła rybę na obiad i wyglądała bez ognia w oczach przez okno na panującą śnieżycę. Złe wspomnienia.

[Hōzuki Wakana]

Misja D dla Fuyue
1/15 Świat w którym przyszło żyć Shinobi był okrutny i niestety rzadko kiedy wszystko wychodziło po czyjeś myśli. W takim mroźnym miejscu jak Hyuo przypadki odnajdywania zamrożonych ludzi nikogo nie dziwiły, były tu swego rodzaju normalne. Klimat był jaki był i niestety niewiele dało się na to poradzić. Tego dnia pogoda również nie dopisywała, nie dosyć, że było lodowato, to na dodatek za oknem wiała wichura śnieżna. Nikt normalny nie ruszałby się z domu w taką pogodę.
Po ostatnim incydencie, Fuyue była załamana i nie miała ochoty na nic. Gdyby była silniejsza, kto wie, może udałoby jej się uratować tamtą biedną dziewczynkę. Sprawy nie ułatwiał fakt, że nie miała się komu wyżalić i w samotności łapała coraz większego dołka. Niestety co się stało, to się nie odstanie i po jakimś czasie trzeba było się z tym po prostu pogodzić. I może zacząć trenować by nic takiego nie wydarzyło się ponownie.
Dziewczynka właśnie jadła obiad gdy usłyszała głośne miauknięcie po drugiej stronie domu. Z każdą chwilą dźwięk stawał się coraz bardziej donośny. Komuś wyraźnie bardzo zależało na tym by dostać się do środka. Jeśli członkini klanu Ranmaru zdecydowała się zignorować kocie nawoływania, po jakimś czasie stały się tak głośne, że obudziłyby zmarłego.
Jeśli jednak postanowiła sprawdzić o co chodzi, znalezienie źródła hałasu nie zajęło jej dużo czasu. Za oknem zauważyła małego, czarnego kotka, który był prawie w całości pokryty śniegiem. Nawet z daleka mogła dostrzec, że zwierzak się trząsł z zimna. Patrzył na nią smutnymi oczami, jakby próbując ją przekonać do tego, żeby go wpuściła do środka.

[Fuyue]

Obiad kunoichi został przerwany przez miauczenie. Na początku nie było ono zbyt głośne, więc nie robiła sobie nic z tego. Może sąsiad kupił jakiegoś kota - które właściwie rzadko dziewczynka spotykała. Psy były bardziej popularne w tych rejonach przez ich odporność na zimno. Po chwili jednak, miauknięcia stawały się coraz głośniejsze i ciekawość Fuyue przebiła jej chwilową depresję. Wstając od w części zjedzonej ryby, kunoichi podreptała bosymi stopami w stronę źródła tego hałasu. Jej domek nie był wielki, więc nie był to większy problem.
Widząc za oknem małego kotka pokrytego śniegiem, natychmiast otworzyła mu okno. Kunoichi była gotowa pomóc każdemu kto tego potrzebuje, a młode zwierzątko przysypane śniegiem przypomniało jej o... mniej przyjemnym momencie podczas ostatniej misji. Jakby kolejna istota zamarzła na jej warcie, chyba by sobie nie darowała już nigdy.
Nie łapała go w ręce, nie wiedząc czy nie wystraszyła by go tym. Lisy które obserwowała był dość płochliwe, więc podobnie mogło być z kotami. Zamiast tego, odsunęła się trochę od okna i pozwoliła mu wejść, dopiero za nim zamykając okno żeby ich nie zamroziło. Przykucnęła po tym przy maluchu i patrzyła na niego przez chwilę.
- Co tutaj robisz maluchu? - zapytała się trochę głupio, oczekując od niego jakiejś odpowiedzi i rozmyślała co teraz.

[Hōzuki Wakana]

Misja D dla Fuyue
3/15 Gdy miauczenie stawało się coraz głośniejsze, Fuyue przerwała posiłek i zdecydowała się znaleźć źródło tajemniczego dźwięku. Gdy za oknem zobaczyła czarnego kota pokrytego warstwą śniegu, zmiękło jej serce i wpuściła go do środka. Zwierzak wbiegł do jej domu, korzystając z jej zaproszenia. Kunoichi poczuła dziwny smród… jakby zwierzak wypaplał się w jakimś bagnie. Tak czy siak, strasznie cuchnął. Śnieg zaczął się roztapiać, zostawiając pod nim mokrą kałużę, którą będzie trzeba później posprzątać. Teraz mogła mu się przyjrzeć z bliska. Miał ładne, ciemne umaszczenie i duże, żółte oczy, którymi niepewnie badał teren. Niektóre jego wąsy były powyginane w dziwnych kierunkach, a z jego lewego ucha ciekła krew. Nie jakoś mocno, ale bezpieczniej dla niego było się tym zająć jak najszybciej.
Na pytanie zadane przez Fuyue, kotek głośno zamiauczał, jakby próbował jej jakoś odpowiedzieć. Gdyby tylko koty potrafiły mówić ludzkim głosem, na pewno opowiedziałby jej niezłą historię. Niestety mogła się tylko domyślać, skąd nieznajomy przybysz pojawił się w jej domostwie. Wyglądał na zmęczonego, z pewnością miał za sobą długą drogę. Co ciekawe, w ogóle nie był płochliwy, łasił się do niej, jakby znał ją całe życie.
W pewnym momencie futrzak poderwał się do biegu. Jeśli Fuyue poszła za nim, trafiła do jadalni, w której jeszcze przed chwilą jadła obiad. Niestety wyglądało na to, że już go nie dokończy, bo zwierzak dorwał się do jej talerza i właśnie wcinał resztki ryby ze smakiem. Gdy skończył, zaczął się w nią ponownie wpatrywać tymi smutnymi, hipnotyzującymi oczami. Chyba miał ochotę na coś jeszcze.