Główna ulica

[Tohaku]

Nocne życie
D — Fuyue
[7/15]

---

Wpływ alkoholu na organizm bywa całkiem nieprzewidywalny, szczególnie w takich ilościach. Nikt na trzeźwo nie zasnąłby w samym środku Fuyuhany w tym przenikliwym mrozie, który bezczelnie wdzierał się pod ubrania i drażnił nawet zahartowaną skórę rdzennych mieszkańców. No a tutaj, proszę zobaczyć, drzemiący niewinnie pijaczyna, którego dobudzić udało się dopiero strumieniem wody skierowanym prosto w jego twarz. Już mogłoby się wydawać, że mężczyzna nawrzeszczy na dwunastolatkę lub — co gorsza — spróbuje ją uderzyć, ale zostało to skutecznie powstrzymane przez wymioty.
Trwały one krótką chwilę i odpuszczę sobie dokładniejsze opisy, ale jakkolwiek nie pomogły facetowi wytrzeźwieć. Wydawać by się mogło jedynie, że wraz z częścią zawartości żołądka jego ciało opuściła też złość w stosunku do czarnowłosej, bo raz jeszcze spojrzał na nią jak gdyby nigdy nic tym swoim zapijaczonym wzrokiem.
— W-drogę! — zakrzyknął dziarsko, wyciągając rękę i celując w jakiś bliżej nieokreślony punkt. Wydawało się, że nawet nie dotarły do niego słowa Fuyue, bo raz jeszcze zwalił się na jej bark i zaczął chwiejnie prowadzić zarówno siebie, jak i ją, w stronę, w którą zamierzał się udać nim zaliczył glebę.
— Czemu-jeszcze-nie — beknięcie — śpisz-córciu?! — zagaił rozmowę dokładnie w tym samym momencie, gdy gdzieś z lewej dobiegł rubaszny śmiech grupki osób.
— Już się dziećmi wysługujesz, stary pryku? — odezwał się jeden z mężczyzn, na co reszta raz jeszcze huknęła zgodnym rechotem.
— Wstydziłbyś się! — dodał drugi, na co nasz ulubiony moczymorda uniósł pięść w grożącym geście. Mocno zaczerwieniona od alkoholu, tłusta twarz poczerwieniała jeszcze bardziej.
— Spierdalać-gówniarze! Już-ja-wam-dam-popalić!!! — Sam krzyk może nie byłby niczym złym, gdyby nie to, że w tym samym momencie "stary pryk" odczepił się od ramienia dziewczynki i chwiejnym krokiem ruszył w stronę grupki nastolatków, najwyraźniej szukając konfrontacji. Tamtych było troje, więc może się to skończyć tylko w jeden sposób.

[Fuyue]

Dziewczyna, widząc jak facet który przed chwilą był zły, nagle stał się taki jak wcześniej, nie wiedziała co myśleć. Nie znała się na tyle na pijanych osobach, żeby wiedzieć jak one dokładnie funkcjonują. Dwa fakty, które zapadły jej najbardziej w pamięć, to że często były one wrażliwsze niż naturalnie - przez co dość łatwo było ich zdenerwować - i że niebyli w stanie panować nad swoim zachowaniem w pełni. Pewnie te dwie rzeczy jakoś się łączyły, ale nie było to dla dziewczynki na tyle istotne, by analizować ich związek. Najważniejsze było to, że się obudził i z powrotem oparł się na jej ramieniu, po czym ruszyli w drogę. Mogła tylko odetchnąć z ulgą, kiedy nie upadł od razu na ziemie.
Kiedy mężczyzna ponownie nazwał ją córką, dziewczynka westchnęła mentalnie, wiedząc, że dalej najlepiej będzie ją udawać. Mogła mieć tylko nadzieję, że facet jej to potem wybaczy. Chciała odpowiedzieć mu dość ogólnie na jego pytanie, biorąc pod uwagę że ani trochę nie znała jego córki. Cokolwiek dokładniejszego mogłoby być łatwe do przejrzenia i jeszcze zacząłby ją podejrzewać, co zdecydowanie uczyniłoby jej robotę trudniejszą. Zabrano jej jednak szansę na odpowiedź, jak i łatwą robotę.
Grupka kompletnie losowych mężczyzn musiała postanowić się z niego naśmiewać. Słysząc jak prowokowali staruszka, posłała im karcące spojrzenie którego pewnie wcale nie zauważyli. Dlaczego mieliby się przejąć kimś tak młodym jak ona? W końcu była w ich oczach dzieckiem - we własnych była już zbyt stara żeby na nią mówili "dziecko". Nie zdążyła nic powiedzieć, nim sytuacja się rozwinęła i pijaczyna zaczął iść w ich stronę chwiejnym krokiem. Kunoichi przygryzła wargę, myśląc na szybko nad tym co może zrobić, i ostatecznie przyśpieszyła kroku żeby wyjść przed pijaczynę, jednocześnie odgrodzić mu drogę do nastolatków. Wystawiła nawet ręce przed siebie i położyła je na klatce faceta - zarówno po to by zwrócić jego uwagę na siebie, jak i podeprzeć go gdyby zaczął się przewracać.
- Tatusiu, proszę, zignoruj ich. Nie są warci naszego czasu... nie śpię jeszcze bo szukałam Ciebie. Martwiłam się, bo długo nie wracałeś do domu... Wracajmy od razu, proszę? - powiedziała i skierowała w stronę faceta fałszywy smutny uśmiech, chcąc żeby jego miłość do córki przebiła tą barierę alkoholową i naprostowała go. Nie miała pojęcia czy jej to się uda, nie miała nawet pojęcia czy wystarczająco dobrze widział na oczy by dojrzeć uśmiech, ale musiała spróbować.

[Tohaku]

Nocne życie
D — Fuyue
[9/15]

---

Trudno mieć jakkolwiek wyrobione zdanie o alkoholikach w tak młodym wieku, gdy nie dorastało się w patologicznej rodzinie. W tym wypadku można było zrozumieć altruizm Fuyue, która z całych sił starała się pomóc obrzydliwemu pijaczynie. Dopiero doświadczenie i lepsze poznanie świata pokazałoby, że z alkoholu nie wynika nic dobrego i nawet najbardziej traumatyczne przeżycia nie powinny być powodem do sięgania po butelkę. Niezależnie od perspektywy, z której spojrzymy na sprawę, mężczyzny nikt nie zmuszał do picia i sam na siebie ściągnął ten niezbyt smaczny los.
No, ale zbliżamy się do kolejnego zgrzytu. Pijaczyna najwidoczniej był dość znany w tej części wioski, bo został zaczepiony przez grupkę nastolatków stojących na uboczu. Coraz chętniej panosząca się pośród ulic ciemność, jak i mdły dym, który unosił się wokół wrednego trio, sprawiły, że rzeczywiście nie dostrzegli karcącego wzroku dziewczynki, a nawet jeśli, to pewnie i tak nic by sobie z tego nie zrobili. Interesowało ich dogryzienie moczymordzie, jakaś tam dwunastolatka nie miała dla nich jakiegokolwiek znaczenia, nawet gdyby rzeczywiście była jego córką. Ba, nie mieli nawet zbytniej ochoty na konfrontację, ot, ciut wredności, coby się rozerwać późnym wieczorem, no ale nasi bohaterowie nie mogli tego wiedzieć, prawda?
Prawda, dlatego Shikatsu musiała interweniować. Drobne dłonie zatopiły się w spoconej, oślizgłej tuszy mężczyzny, a wrogość w jego wzroku na chwilę ustąpiła miejscu zdziwieniu, gdy całkiem krzepka dziewczynka zdołała go nieco spowolnić. Spojrzał na nią lekko niewidzącym wzrokiem, ale najwidoczniej dwunastolatka rzeczywiście była podobna do jego córki, bo gdzieś tam w oczach zatliła się iskierka miłości. Zresztą gwiżdżąca z pogardą grupka zdążyła się już nieco oddalić, na odchodne starając się tylko jeszcze nieco rozjuszyć pijaka.
— Już się córką wysługujesz, moczymordo? — I kolejna salwa śmiechu od pozostałej dwójki, ale ów moczymorda tego albo nie dosłyszał, albo nie chciał tego dosłyszeć. Zamiast tego uśmiechnął się serdecznie do Fuyue, bezceremonialnie przytulając ją do swojego niemałego cielska.
— Jesteś-taka kochana-Shi-chan. — W bełkocie zabrzmiała nawet nutka wzruszenia, gdy mężczyzna wypuścił dwunastolatkę ze swojego uścisku, po czym kontynuował: — Przepraszam-że-musiałaś-się-martwić-o-tatusia. Muszę-skończyć-z-tym-gównem. — No i kolejna salwa wymiotów gdzieś na bok, ale tym razem bardzo krótka i skąpa. Kto wie, może Fuyue — jako przybranej córce — uda się wyleczyć mężczyznę z alkoholizmu? Czas pokaże, tymczasem trzeba ruszać w dalszą drogę.

[Fuyue]

Widząc jak wrogość mężczyzny została zastąpiona zdziwieniem, dziewczynka klanu Ranmaru zaczęła mieć nadzieję że uda się jej powstrzymać go od zaatakowania bandy nastolatków. Iskierka miłości którą mogła dojrzeć w jego trochę niewyraźnych oczach upewniła ją tylko w przekonaniu, że jest na dobrej drodze do "zwycięstwa". Usłyszała jednym uchem ponowną prowokację - która swoją drogą była bardzo podobna do poprzedniej, przez co kunoichi minimalnie zastanawiała się nad zasobem słownictwa młodzieńców starszych od niej - a drugim ją wypuściła. Patrząc na pijaczynę, ten nie zareagował w negatywny sposób, nawet chyba nie usłyszał... co było całkiem możliwe. Z tego co zauważyła do tej pory, to część rzeczy które się działy nie docierały do niego ani trochę. Jakby jego pole widzenia i słyszenia było zawężone.
Kiedy facet ją przytulił, ta mimowolnie musiała wstrzymać oddech i skupić się na wytrwaniu w jego uścisku. Może i facet nie był złym człowiekiem, ale jego zapach i ogólna higiena... Fuyue chciała być miła, ale nie była w stanie nazwać go najbardziej czystą i atrakcyjną osobą w Fuyuhanie. Był dość... szerokiej, tłustej postury a zapach ilości alkoholu jaka płynęła teraz w jego żyłach nie był niczym atrakcyjnym dla kunoichi. Pomimo tych uczuć, uśmiechnęła się do niego, kiedy nazwał ją kochaną. Podejrzewała jednak że jej uśmiech był trochę na siłę. W końcu jedyne co chciała w tym momencie zrobić to odsunąć się od faceta i złapać świeże, nocne powietrze. Na szczęście, jej życzenie się spełniło kiedy ten ją wypuścił i po chwili zwymiotował ponownie na ziemię. Yue cieszyła się że w tym momencie ten jej nie trzymał, bo jeszcze by oberwała wymiocinami... ciężko by było po czymś takim zachować spokój, nawet jej która była znana ze stoickości godnej Ranamru.
- Tatusiu... dlaczego właściwie pijesz to sake? - zapytała się z niewinną, rzeczywistą ciekawością. Powiedział że musi z tym skończyć, czyli brzmiało to jakby faktycznie miał jakiś problem. Może Ranmaru byłaby w stanie go również rozwiązać i umilić życie tego mężczyzny? Tego nie wiedziała, mogła jedynie czekać na jego odpowiedź. Złapała też go za rękę i oparła ją na swoim barku. - Idziemy, nie?

[Tohaku]

Nocne życie
D — Fuyue
[11/15]

---

Niebezpieczeństwo zostało zażegnane, a obleśna tusza spotkała się z wrażliwą twarzą, skutecznie zniechęcając altruistyczną Fuyue do mężczyzny. Co prawda wciąż zamierzała mu pomóc, ale jednak priorytetem było odsunięcie się, a gdy wreszcie pijaczyna wypuścił ją ze swojego kleistego uścisku, powietrze w Fuyuhanie wydało się jakoś cudownie rześkie i wręcz oczyszczające. O tak, tego wieczoru amator alkoholu zdecydowanie miał w nosie higienę. Całe ubranie kleiło się od potu i rozlanego na nie sake, a na obuwiu można było dostrzec resztki niedawnych wymiocin. Otuchy dodawał tylko fakt, że dwunastolatka nie oberwała tym niesmacznym napalmem, bo moczymorda okazał się na tyle rozsądny, by obrócić głowę.
Po wszystkim wyglądało na to, że wreszcie udało się pozbyć części alkoholu z organizmu, bo gdy ruszyli w dalszą drogę, to krok mężczyzny nie był już aż tak chwiejny, a dłoń naciskająca na bark Fuyue wydawała się jakby lżejsza. Nie potrzebował zachęty, by raz jeszcze iść w stronę domu, ale słysząc pytanie o powód picia sake przystanął nagle i jakby gwałtownie posmutniał. Oczka — jeszcze niedawno mikre i rozbiegane — skupiły się intensywnie na dwunastolatce, zaszklone i gotowe w każdej chwili wybuchnąć rzewnym płaczem. Warga zadrżała i ciemnowłosa doczekała się odpowiedzi:
— Bardzo-tęsknię-za-twoją-mamą-Shi-ch... — Zamrugał w niezrozumieniu i pochylił się, jakby chcąc się bliżej przyjrzeć swojej "rozmówczyni". Rozłożył ręce w zdziwionym geście i z sekundy na sekundę zapomniał o niedawnym smutku, który wstąpił na jego oblicze. Zamiast tego tłusta twarz przedstawiała najczystsze zdziwienie.
— Przecież-ty-nie-jesteś-moją-córką! — Głośny truizm potoczył się echem po już opustoszałej ulicy i facet intensywnie wgapiał się w Fuyue, starając się przetrawić tę informację, którą przed chwilą zwerbalizował.

[Fuyue]

Kiedy ruszyli z powrotem w drogę, Fuyue uśmiechnęła się dość szczerze. Była pewna, że nie mógł bardzo daleko mieszkać i że niedługo jej powinności do drugiego człowieka potrzebującego pomocy zostanie wykonana. W momencie kiedy dziewczynka zadała swoje pytanie, ten jednak stanął przez co przeklęła mentalnie swoją ciekawość i chęć lepszej pomocy, ale jednocześnie miała nadzieję że faktycznie czegoś od niego się dowie. Intensywność w jego oczach jednak nie podobała się do końca kunoichi. Wolała kiedy nie był w stanie rozpoznawać zbyt wielkich detali, ale jak tak dalej pójdzie, to może nawet rozpozna że nie jest ona jego córką co... mogłoby pokomplikować sprawy.
Yue słysząc odpowiedź na swoje pytanie, natychmiastowo uciekła wspomnieniami do przeszłości, kiedy to jej mama co dopiero zapadła w śpiączkę. Pamiętała stan w jakim był wtedy jej ojciec. Pod całą pracowitością jaką pokazał w tamtym momencie, po to żeby zapewnić im dobre życie i odnaleźć lekarstwo na stan Kotomi, kunoichi była w stanie zobaczyć załamanie i wielkie cierpienie. Często zauważała jak puste potrafiły stać się jego oczy w jednym momencie, żeby zaraz powrócić do "smutnego szczęścia" którym na nią patrzył. Pijaczyna różnił się mocno od prawdziwego ojca dziewczynki, ale to co ich łączyło to utrata swoich drugich połówek. Z jakiegoś powodu... utworzyło to w sercu dziewczyny dziwną więź z tym nieznanym jej facetem któremu postanowiła zwyczajnie pomóc. Zamyśliła się nad tym faktem na tyle, że nie zauważyła nawet jak ten pochylił się i zaczął dokładnie przyglądać się jej twarzy. Dopiero jego słowa wybudziły ją z mini transu w który wpadła.
Słysząc jego podniesiony głos, podskoczyła lekko i zaczęła myśleć nad tym co zrobić. Miała właściwie dwie opcje. Spróbować przekonać faceta że tak naprawdę była jego córką i alkohol zbyt bardzo wpłynął mu na wzrok, lub przyznać prawdę. Przygryzła delikatnie swoją wargę i odwróciła wzrok od jego intensywnie patrzących oczu. Nie miała wiele czasu na podjęcie decyzji, więc biorąc głęboki oddech, odwróciła się ciałem w jego stronę i ukłoniła w pełni na stojąco.
- To prawda. Nie jestem pana córką. Kiedy pan zaczepił mnie ten... jakiś czas temu, zauważyłam że w pańskim stanie ciężko byłoby dotrzeć samemu do domu. Chciałam pomóc. A jako że pan uznał mnie za córkę, łatwiej było zacząć ją udawać. Mam nadzieję że mi to pan wybaczy. - powiedziała co miała do powiedzenia i dalej pozostała w ukłonie, czekając na reakcję faceta. Nie mogła jej przewidzieć, ale nie chciała wyrządzić krzywdy swoim kłamstwem. Właśnie dlatego została w tej pozycji, z oczami skierowanymi w ziemię, mając nadzieję że pomoże to jakoś przekazać jej szczere intencje pomocy. Nie chciała już go więcej okłamywać, nie po jego odpowiedzi która trafiła zbyt blisko jej serca.

[Tohaku]

Nocne życie
D — Fuyue
[13/15]

---

Wszystko wydawało się iść jak po maśle dopóty, dopóki ciekawość Fuyue nie okazała się zgubna. Przez jakiś czas dwójka szła dość wartko, jako że dwukrotne pozbycie się zawartości żołądka siłą rzeczy oczyściło też nieco organizm z alkoholu. Na pewno była to najdłuższa "podróż" do tej pory. Pierwsza została gwałtownie zakończona przez to, że facetowi przypomniało się, jakoby wędrowali w złym kierunku, zaś druga przez niezbyt przyjemną grupkę nastolatków. Dopiero po tych wszystkich perypetiach udało się przejść więcej niż kilkadziesiąt metrów i już wydawałoby się, że powinność zostanie spełniona, gdy dwunastolatka zadała pytanie.
Już któryś raz tej nocy aparycja i emocje bijące od mężczyzny zmieniły się w mgnieniu oka. Pijacka wdzięczność i miłość do dziecka zmieniły się w przejmujący smutek, gdy moczymorda przypomniał sobie, dlaczego stał się moczymordą. Strata bywała bardzo traumatyczna i tak jak ojciec ciemnowłosej poradził sobie z nią ciężką pracą, tak niektórzy nie byli na tyle silni psychicznie i musieli szukać mniej wyrafinowanych metod. Dobrze, że ta melancholia nie trwała zbyt długo, bo huśtawka nastrojów w głowie faceta kontynuowała swoja zabawę, gdy uświadomił sobie, że tak naprawdę nie miał do czynienia ze swoją córką. Ze wciąż w miarę trzeźwym spojrzeniem trawił odpowiedzi Fuyue-Shikatsu, przez niecodzienność tej sytuacji zapominając na chwilę o dręczącym go smutku. Podrapał się po tłustej szczecinie, zakłopotany, i ewidentnie nie wiedział, co powinien zrobić. Pijany czy nie, ale wykorzystał tak naprawdę nieznajome dziecko, by podprowadzić swoje pokaźne cielsko do mieszkania. Na dodatek przytulił je, jakby było jego własnym.
— Wybaczam — zaczął niewyraźnie z braku lepszej opcji, coby skłon nie krępował go jeszcze bardziej. — To... bardzo-szlachetne-to-co-robisz. — Choć spojrzenie trzeźwiało z każdą chwilą, to bełkot pozostawał niezmienny, ciągły, w którym każde słowo zlewało się z poprzednim. Przez dłuższą chwilę ważył kolejne słowa, po czym, jakby ostrożnie, ruszył w stronę domu już o własnych siłach, gestem dłoni zapraszając dwunastolatkę do podążenia za nim.
— Powiedz... jak-się-nazywasz? Może-znam-twoich — czknięcie (przynajmniej nie beknięcie) — twoich-rodziców-i-powiedziałbym-im-że-mają-cudowną-córkę. — Po tych słowach zaczął nieznacznie skręcać, ale tym razem nie od chybotliwej równowagi, a od tego, że chyba rzeczywiście zbliżali się do celu. Mała, ale zaskakująco zadbana chatka, ukryta przy którejś z bocznych uliczek.

[Fuyue]

Z niecierpliwością dziewczyna czekała na pierwsze słowa faceta, nie wiedząc czy jej wybaczy, czy będzie może tak zły że postanowi ją uderzyć. Nie musiała na nie czekać długo, ale czuła jakby ten zastanawiał się lata nad jej odpowiedzią. Słysząc "wybaczam" odetchnęła mentalnie z ulgą, szczęśliwa że ten nie jest na nią zły. Nie podnosiła się jeszcze jednak, mając wrażenie że mężczyzna chciał jeszcze coś powiedzieć. Z powodu bełkotu musiała trochę bardziej niż zazwyczaj skupić się zrozumieniu jego słów, ale nie było z tym aż takich problemów. Dopiero po jego komentarzu że to co robi jest szlachetne, ta wyprostowała się i zarumieniła lekko. Nie była przyzwyczajona do komplementów ze strony obcych, tym bardziej na tym poziomie. Jeszcze nikt nigdy nie nazwał jej szlachetną.
- Dziękuję. - odpowiedziała prosto, nie mogąc znaleźć odpowiednich słów które przekazałyby jej wdzięczność za wybaczenie, jak i za komplement. Patrzyła zaskoczona jak temu udało się zacząć samemu iść, pomimo tego jakie przed chwilą miał z tym problemy. Widząc gest żeby podążała za nim, ta nie rozmyślała zbyt bardzo nad decyzją. Natychmiastowo ruszyła i szła trochę za nim, w końcu nie wiedziała dokładnie gdzie zmierzają. Wysłuchała jego kolejnych słów, i kiedy ten powiedział że można zna jej rodziców, zaczęła powątpiewać - oczywiście ponownie musiał się zarumienić bo nazwano ją cudowną. Nie znała co prawda wszystkich przyjaciół jej rodziców, ale nie mieli oni aż tak wielkiego grona znajomych... chyba.
- Ranmaru Fuyue z klanu Ranmaru. Mieszkam w ich dzielnicy. Moja mama to Kotomi, była kunoichi, a tata Asahi, to właściwie lekarz. Zna się na różnych ziołach i często leczy ludzi... nie wiem czy pan ich zna. Oboje są aktualnie... nieobecni. Swoją drogą... jak się pan nazywa? - zapytała się na koniec, uświadamiając sobie że jedyne co znała to imię córki mężczyzny. Widząc jakąś chatkę która prawdopodobnie była mieszkaniem faceta, kunoichi domyślała się że będzie to koniec ich krótko-długiej podróży pełnej dziwnych przygód.
- W Zimnej Wojnie straciłam mamę. - technicznie nie było to kłamstwo - Pamiętam jak tata to przeżywał... ale dla mnie też był to trudny okres. Wtedy, jedyne czego pragnęłam to spędzić czas z nim, nie chcą stracić kolejnego rodzica... i znał on mój ból. Był jedyną osobą, z którą mogłam jakoś... porozmawiać i przy której czułam się lepiej. Nie chciałabym obudzić się jednego dnia, by dowiedzieć się że zamarł przez spanie na ulicach Fuyuhany... - mówiąc to zatrzymała się na chwilę i parę razy otworzyła usta chcąc powiedzieć mu więcej, ale nie była w stanie znaleźć dobrych słów opisując to jak ważny był dla niej ojciec w tamtym momencie.
- To co chcę powiedzieć to... jestem pewna że pana córka pana kocha i również przeżywa stratę swojej matki. Myślę że spędzenie z nią więcej czasu i porozmawianie z nią, byłoby w stanie być dla pana ukojeniem - jak i dla niej. Potrzebuje ona teraz swojego ojca, tak jak pan potrzebuje teraz jej - najbliższej osoby jaka panu pozostała. Jest ktoś teraz ważniejszy od niej? - ostatecznie zakończyła monolog, pytaniem które wydawało jej się dość retoryczne. Nie wiedziała czy to co mówi to jest prawda, lub czy jest to mądre. Zwyczajnie powiedziała to co czuje, mając nadzieję że może jakoś pomoże to mężczyźnie zobaczyć lepsze wyjście z problemu jaki go dręczy.

[Tohaku]

Nocne życie
D — Fuyue
[15/15]

---

Wszystko dobre, co się dobrze kończy, bo na taki właśnie koniec zapowiadało się w przypadku naszej ulubionej dwójki. No, ale od początku. Mężczyzna, zakłopotany skłonem zaprezentowany przez Fuyue-Shikatsu i częściowo wytrzeźwiały przez szok, którego przed chwilą doznał, kroczył o własnych siłach i pewnie kroczyłby też gdyby dwunastolatka nie przyszła mu na pomoc, ale widać było, że szło mu to dość opornie. O tyle dobrze, że się nie przewracał jak niektórzy, mniej doświadczeni alkoholicy, ale jednak każdy krok był stawiany powoli i z rozmysłem, przez co podróż nieco się wydłużyła.
W tym wszystkim na pewno nie pomagał fakt, że do tej pory małomówna "córka" nagle bardzo się rozgadała i facet musiał wytężyć swoje niezamroczone trunkiem synapsy, by w ogóle przetworzyć to, co do niego mówiła. Na szczęście pierwsza część nie była zbyt skomplikowana, toteż odpowiedział sprawnie i — o dziwo — nieco wyraźniej:
— Nie-znam-ale — zaśmiał się ze swojego żartu, który miał zaraz nastąpić — mam-kolegę-który-też-nie zna! — Rubaszny śmiech stał się jeszcze głośniejszy; jak widać niewiele potrzeba było, by rozśmieszyć pijanego człowieka, kolejna życiowa lekcja ze specjalną dedykacją dla młodej Ranmaru.
— A-nazywam-się-Hikaru — odpowiedział na pytanie, gdy już się względnie uspokoił, przez resztę drogi pozwalając mówić swojej rozmówczyni, której opowieść bądź bo bądź rozpraszała, ale wzruszała. Widać było, że każde słowo dociera prosto do jego ukrytego pod wieloma warstwami tłuszczu i mięśni serca, które w gruncie rzeczy było prawdopodobnie dobre. Wydawać by się mogło, że w oczach ponownie zaszkliły w łzy, ale mężczyźnie udało się powstrzymać płacz i bezproblemowo dotarli do drzwi jego domostwa. Taka młoda, a taka mądra — o, takie i inne myśli przebiegały przez jego nieco zamroczoną głowę, gdy próbował jakoś ubrać w słowa swoją wdzięczność.
— Masz-rację-Fuya-chan — ogłosił wreszcie, przekręcając imię małej altruistki. — Nie-ma-dla-mnie-nikogo-ważniejszego-na-świecie-niż-Shikatsu. — Obyło się bez beknięć czy czknięć, gdy pijaczyna uraczył ciemnowłosą tym truizmem, ale taki wniosek i tak był dość zadowalający biorąc pod uwagę jego obecny stan. No i kontynuował: — Za-twoje-dobro-odpłacę dobrem — w głosie brzmiały wzruszenie i twarde postanowienie — przestanę-pić — tu ton delikatnie się załamał, ale nie na tyle, by przerwać wypowiedź — i-skupię-się-na-szczęściu-mojej-córeczki-której-na-pewno-jest-ciężko. — O, jeszcze tupnął nóżką (a raczej nogą), jakby przypieczętowując te szlachetne plany. W tym samym momencie zaczął też grzebać w swoim przepoconym ubraniu, aż wreszcie odnalazł kilka zaskórniaków. Ujął nadgarstek Fuyue i wręczył jej monety, potrząsając nią delikatnie.
— To-za-pomoc. Jeśli-kiedykolwiek-poznam-twoich-rodziców-to-nie-zapomnę-napomknąć-jaką-cudowną-córkę-wychowali — powtórzył wcześniejszy komplement. Wsparcie wsparciem, ale powinien chociaż rzucić jakimś banałem typu "nie powinnaś chodzić sama o tych godzinach", ale najwidoczniej nie wytrzeźwiał jeszcze na tyle, by na to wpaść. Tak czy siak wyglądało na to, że Fuyue była wolna.

---

Misja zakończona powodzeniem!

[Fuyue]

Słysząc żart który padł ze strony pijaczyny, Fuyue przykryła usta ręką i zachichotała cicho. Nie wiedziała czy był on śmieszny, ale na pewno był niezwykle głupi co wystarczyło do wywołania krótkiego śmiechu u dziewczyny. Sam fakt że to zrobiła trochę ją zadziwiał. Przeważnie ciężko było od niej jakikolwiek prawdziwy uśmiech wyciągnąć co dopiero śmiech. Osobiście zwalała winę na zmęczenie - mimo wszystko noc zbliżała się wielkimi krokami - i w dodatku czuła się komfortowo przy mężczyźnie. Może przez to że nie musiała już kłamać o byciu córką i przez fakt że on również stracił kogoś bliskiego... dziewczynka nie była pewna, ale jej akcji to nie zmieniło. W dodatku, na sam koniec ich podróży wreszcie poznała jego imię. Lepiej późno niż wcale, nie?
Yue widziała że Hikaru słucha jej słów, dlatego nie musiała zatrzymywać się na jakoś dłużej. Nie była pewna czy wszystkie do niego dotarły, lub ile z nich faktycznie wyciągnie i zapamięta, ale mogła być dumna z siebie że zrobiła wszystko co mogła by mu pomóc. Wysłuchiwała z cierpliwością jego odpowiedzi i obserwowała jak się zachowuje podczas ich wypowiadania - nie przejęła się jej przekręconym imieniem, tylko uśmiechnęła się nieśmiało. Kiwnęła głową gdy potwierdził jej przypuszczenia, że córka jest dla niego najważniejsza. Ponownie to zrobiła, kiedy powiedział o rzuceniu picia. Ostatnim raz kiwnęła, gdy ogłosił całemu światu - a raczej sąsiedztwu - na czym się skupi. Kunoichi Ranmaru mogła mieć tylko nadzieję, że faktycznie uda mu się dotrzymać tego postanowienia. Miała ochotę trochę się zaśmiać na jego tupnięcie nogą, ale nie zrobiła tego. W końcu w jego stanie, powiedzenie tego wszystkiego wydawało się dość ciężkim przedsięwzięciem.
Otrzymując parę drobniaków - które wcale nie były drobniakami w jej oczach - Yue spojrzała na faceta i chciała powiedzieć że nie są one potrzebne. Zatrzymała się jednak i zamyśliła. Chciała zacząć swoją karierę jako kunoichi i będzie potrzebowała pieniędzy na ekwipunek. Nie chciała nic brać od swoich rodziców. Ostatecznie - będąc ten jeden raz trochę samolubna - postanowiła zatrzymać wynagrodzenie dla siebie i schowała je do tylnej torby.
- Dziękuję Hikaru-san. Zadbam o to żeby mądrze je wydać. - musiała chociaż podziękować ze jego gest, bo to co uczyniła nie wydawało się czymś godnym zapłaty.
- Mam nadzieję że jeszcze się zobaczymy. Opowie mi pan wtedy jak sytuacja z pana córką. A teraz... powinnam chyba już wracać do siebie. Czas spać. Do zobaczenia, Hikaru-san. - powiedziała z ukłonem na pożegnanie i zaczęła powolnym krokiem zmierzać w stronę swojego domu. Mimo tego co powiedziała, chciała jeszcze chwilę popodziwiać Fuyuhanę nocą. Zerknęła tylko przez ramię czy Hikaru udało się wejść do jego domu i zadowolona, kontynuowała swoją podróż. Swoją drogą, dziwiła się że ten nie zapytał jej się wcale o bandaż na jej głowie... Chyba musiał go nie dostrzec.

[z/t]

Dziękuję za poprowadzenie misji Tohaku

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 390

---

Nie dziwiło ją, że urzędnik był zaskoczony jej przyjaznym nastawieniem. Ani Yuki ani w ogóle mieszkańcy Hyuo nie słynęli z bycia sympatycznymi, ale z bycia twardymi ludźmi, więc przy innych, niewielka niekompetencja młodzieńca pewnie spotkałaby się z (co najmniej) pomrukami zniecierpliwienia.
Ale nie było co rozwodzić się nad urzędnikami, bo Hoshi wychodziła na zewnątrz. Rękawiczki oraz kaptur ponownie zostały założone na jej ciało i ruszyła w śnieg i mróz. Żadnych zmian w pogodzie nie zarejestrowała, żadne dzieciaki, które odesłała do domu nie szwędały się po głównej ulicy.
Do tego kupiec handlował i harpunami i futrami, co ją rozbawiło, kiedy to zauważyła. Cóż, jeżeli to był faktycznie on to sprawa załatwiona.
Podeszła do kupca, od niechcenia spoglądając na futra, które miał na sprzedaż, ale nie poświęciła na to większej uwagi.
- Dzień dobry! Hisahi Kazuru? - zapytała, kiedy już była w zasięgu słuchu. Wciąż się uśmiechała.

[Tamaki Hyūga]

~ 7/15 ~

~ Yuki Hoshi ~

~ Misja Rangi D ~

~ Rach-ciach ~

Hoshi szybko podeszła do straganu kupca i przyglądając się futrom przywitała się z kupcem i zapytała go o jego tożsamość na co zwalisty mężczyzna wstrzymał się ze swoimi okrzykami i spojrzał na mizernie wyglądającą przy nim kobietę.
- Hiashi Kazuru? Ten skurkowaniec już dawno nie pracuje w branży, z tego co pamiętam to pogonił za jakąś "wielką okazją" i teraz co innego sprzedaje. - powiedział głębokim głosem sprzedawca harpunów i futer po czym podrapał się delikatnie harpunem po brodzie a jego twarz przyjęła wyraz dumania. - O ile dobrze pamiętam to jakoś parę miesięcy temu odsprzedał mi cały ten stragan i przerzucił się na sprzedawanie kapusty albo innego importowanego zielska. Przepraszam ale jeżeli nie kupujesz nic to proszę nie zajmuj miejsca przy straganie. - powiedział rzeczowym tonem mężczyzna po czym jeżeli Hoshi nie miała nic więcej do powiedzenia, ponownie rozpoczął nawoływania i zachwalanie swoich harpunów i futer. Hoshi jednak była w stanie dosłyszeć nieopodal kogoś kto zachwalał swoją pyszną i bogatą w składniki odżywcze kapustkę, jednak ze swojej obecnej pozycji nie była w stanie dojrzeć samego stoiska...

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 390

---

Jak długo ten zwój siedział w Siedzibie Władz, pomyślała Hoshi. Urzędnik wyraźnie jej powiedział, że miał sprzedawać futra i harpuny. No cóż. Co zrobisz, jak nic nie zrobisz?
- Dziękuję za informację! Będzie dla mnie bardzo przydatna. Życzę panu miłego dnia i udanych transakcji! - Skłoniła nieco swoja głowę do mężczyzny. Trochę jej imponował swoją posturą i przywodził na myśl najtwardszych mieszkańców Hyuo. Ale nad tym też nie mogła się rozwodzić, ani przesadnie patrzeć na mężczyznę. Po pierwsze, byłoby to nieuprzejme, po drugie, teraz musiała znaleźć kapustę albo inne importowane zielsko, a raczej osoby je srzedającej.
Szczęśliwie kupcy byli całkiem wokalni i Hoshi z łatwością wychwyciła, że ową kapustę (bądź inne importowane zielsko) sprzedawano nieopodal. Dlatego ruszyła w dalszą drogę, w poszukiwaniu Hisahi Kazuru.

[Tamaki Hyūga]

~ 9/15 ~

~ Yuki Hoshi ~

~ Misja Rangi D ~

~ Rach-ciach ~

Kontynuując zleconą jej misję Hoshi pożegnała się z handlarzem harpunów i futer i ruszyła dalej, podążając za głosem kolejnego sprzedawcy. Kiedy jej oczom ukazał się stragan z ustawionymi w piramidkę główkami kapustki, wiedziała ona iż był to kolejny przystanek na jej drodze do wykonania misji, więc ruszyła ona prosto do sprzedawcy, jednak nim do niego dotarła, rozległ się głośny krzyk i z dachu nad stoiskiem spadł młody chłopak, lądując na straganie i rozrzucając zielone, liściaste kulki.
- MOJE KAPUSTKI!!! - zawołał rozżalony mężczyzna i od razu zabrał się za zbieranie swoich towarów, złorzecząc pod nosem na nieuważną młodzież. Chłopak, który spadł z dachu jednak nawet nie kłopotał się zbytnio i tylko rzucił przez ramię szybkim "Przepraszam" i odbiegł w jedną z bocznych uliczek.

[Yuki Hoshi]

Yuki Hoshi
Lato, Rok 390

---

Hoshi aż przystanęła, kiedy przed jej oczami rozegrała się niecodzienna scena. Zielenina była wszędzie, a dzieciak przeprosił i uciekł. Poczuła, że mogłaby go dogonić, złapać i załaić za głupie postępowanie i bieganie po dachach, wytargać za uszy i kazać mu pomóc sprzątać.
Ale to nie była jej praca. To nie była jej praca teraz.
Pomogła za to w zbieraniu główek kapusty, które się jeszcze do czegoś nadawały i odłożyła je na stragan. Nie było co utrudniać życia mężczyźnie jeszcze bardziej, a drobny gest pomocy zawsze był mile widziany, przynajmniej według Hoshi. A może można by główkę kupić i zrobić specjalny obiad dla brata później? Dzisiejsza misja dała jej całkiem sporo inspiracji.
- Ta dzisiejsza młodzież, prawda? - powiedziała z lekkim uśmiechem. - Czy pan Hisahi Kazuru?