Las na granicy Kaigan i Midori

[Kyoushi]

Misja wojenna rangi B
- Senju Oshi, Wylęgarnia -
33/45

---

To było więcej niż pewne, że Oshi rozumem to nie grzeszył. Jednak to nie jest jego wina. Taki już był. Jako, że do tej pory miał jednak więcej szczęścia, to nie uczył się na błędach. To mogło się jednak szybko zmienić. Przemyślenia można pominąć, ponieważ one w ów chwili wcale nie były ważne, a wężowy drewniak miał wiele do roboty. Bardzo wiele. Miał na głowie także strach, którego nie odczuwał. Ktoś taki jak on nie oceniał ryzyka, tylko grał va bank. W tę grę mógł w ten sposób wygrać, więc musiał próbować. Nie było najgorzej w tym wypadku.
Członek klanu Senju wykorzystał swoje umiejętności by podziurawić przeciwnika jak sito. Był to świetny ruch, mimo kosztów chakry i wykorzystanego potencjału na to naprawdę potężne jutsu klanu z drewna. Tymczasem, jego przeciwnicy szykowali się do ataku składając pieczęci. W dodatku dwóch z nich nie celowała w Senju, a w jego koleżkę, którego miał ubezpieczać, gdy ten szykował coś potężnego. Tym razem Oshi wykazał się wielką pomysłowością, co musiało zaskoczyć jego przeciwnika. Na wysokość około 3 metrów wybił się na drewnianym palu, który powstał tuż pod nim. Ogień dosięgnąłby go, gdyby był szybszy, jednak nie tym razem. Ruch był dobry. Niestety, na tym koniec był dobrych ruchów. W momencie wyciągnięcia i ciśnięcia granatem dymnym, z wakizashi w ręce rzuciłeś się w dół na przeciwnika, który zniknął w tym dymie, wraz z tobą. Ogień poleciał dalej, więc niczego nie ograniczał. Leciał falą. Wskoczyłeś sam w swoją pułapkę, nie widząc teraz kompletnie niczego. Twój przeciwnik albo ruszył w przód, w bok, lub w tył. Nie wiedziałeś tego, mogłeś teraz tylko nasłuchiwać, jednak wokół było bardzo dużo dźwięków, a jeden nagle usłyszałeś.
- Aaa KURWA MIAŁEŚ MNIE OSŁANIAĆ! - krzyknął, a ty słyszałeś w dymie, że coś świszczy na wietrze, jakby jakieś pociski leciały w stronę twojego kompana. Jednak chyba w tej chwili musiałeś opuścić dym, który szczypał także w oczy. A może pierwszy będzie twój przeciwnik, który nabije cię na płomienną katanę? W dymie gdy się skupiłeś coś przed sobą widziałeś, jakby się paliło. Coś było, ale było niewyraźne. Czy to on czy nie on?

Na mapie bez zmian, bo Oshi siedzi w dymie i i tak nic nie widzi

Mapka
Czerwony - przeciwnik
Szary - Kakimoro
Szaro-zielony - Oshi
Niebieska mżawka - wodospad z wodą
Czerwony pas - ogień

• Kakimoro
  - 1 kunai
  - pigułka wzmacniająca

  Ukryty tekst

[Oshi]

Podobno głupich nie sieją, więc na swój sposób Oshi był wyjątkowy. Zdecydowanie również, popełnił w tej walce zbyt dużo błędów. Trefny granat dymny, a teraz jeszcze krzyk... Kurdebele, zapomniał że miał chronić Kakamona. No ale póki tamten żyje, to nie można było mówić że nie ochronił. Senju wpadł w sidła własnej pułapki, niemal dławiąc się gryzącym dymem. Jego myśli gnały jak szalone, a on wybrał najciekawszą z nich. Mimo lipnej pozycji chłopak skoczył dwa kroki za siebie, składając pieczęć węża...

- Spokojnie, będzie dobrze!
Krzyknął do towarzysza, koncentrując swoje pokłady chakry.
W następnej chwili bez większych planów. Efektem utraty kolejnych pokładów cennej energii. Oshi przywołał przed sobą las... Ale nie taki zwykły las. Chłopak chciał złapać i zniszczyć, wszystko przed sobą. Wiedział mniej więcej, gdzie mogą być przeciwnicy. Celem jego misji było rozwalenie tej placówki. Miał pełną kontrolę nad swoją techniką. Manipulacja grubymi korzeniami pozwalała zarówno pojmać przeciwnika, jak i zniszczyć to co miało paść... Niebezpiecznie zbliżał się do własnych granic... To co czuł nie było jednak strachem, jeśli miał zginąć to czemu nie w walce. Nie był ostrożnym i nie szukał dróg na skróty. Człowieka opisywało to jak przeżyje swój czas... A on miał zamiar zrobić to tak, żeby każdy znał jego imię.

-JESTEM SENJU OSHI!
Oni się już dowiedzieli.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Misja wojenna rangi B
- Senju Oshi, Wylęgarnia -
35/45

---

Jedyne co cię ratowało w tym dymie to właśnie to, że przeciwnik nie do końca wiedział, że też tam wciąż byłeś. Nie przemyślałeś tego, więc nie mogłeś tego rozegrać inaczej. Posiadając wakizashi musiałeś je odrzucić lub schować co wykonałeś by zawiązać pieczęć węża, ale twój krzyk nie był zbyt mądry. Wykonałeś go w trakcie wykonywania pieczęci i przelewania chakry w teren by zaatakować naprawdę potężną techniką. Jutsu jednak wymagało czasu nim totalnie wzrósł, a twoje słowa do sojusznika zdradziły natychmiast twoją pozycję. Odskakując nie mogłeś tego uniknąć. Ogień już leciał w twoją stronę, a ty byłeś zajęty swoją techniką, która zaczęła się dziać. Las rósł na ogromnym terenie, czego nie spodziewali się przeciwnicy, ani także sojusznik.
Przybliżywszy sytuację było tak, że tylko gdy przeciwnik cię usłyszał, od razu wykonał zamach w twoją stronę płomiennym mieczem. Płomienna fala poleciała w twoją stronę, reakcja była oczywiście podczas odskoku, jednocześnie najtrudniejszym przeciwnikiem był tu stworzony przez ciebie dym - to on ograniczył w głównej mierze widoczność, a także możliwości na wyjście bez szwanku. Ogień trafił cię od lewej strony, więc instynktownie odwróciłeś się i ogień objął twój lewy bark, ramie oraz część pleców od lewej łopatki. Twoje szmaty cię nieco ochroniły od dotkliwszych obrażeń, jednak ból był spory, oparzenia jeszcze niemożliwe do zweryfikowania. Przepaliło część ubrań, a skóra agresywnie się zaczerwieniła.
Nie powstrzymało cię to jednak do skorzystania z jutsu i zaatakowania wszystkiego dookoła. Dym się rozwiał od drzew, najbliższy przeciwnik ciebie zginął na miejscu, przedziurawiony drzewem. Pozostali jednak jakoś zdążyli odskoczyć, jednak nie potrafili trafiać już w Kakimoro, który mógł dokończyć swoje jutsu, które odpalił. Cały teren objęty drzewami również zaatakował siedzibę, która została bardzo naruszona, a wokół twojego sojusznika pojawił się potężny smok z wody. Był on tylko po to by polecieć w sekundę w stronę wylęgarni i ją zniszczyć doszczętnie. Póki co nie widziałeś zza roślin czy coś z niego zostało, jednak w niesmak było ci teraz o tym myśleć, gdy posiadałeś tak rozległe obrażenia, a gdzieś było jeszcze dwóch przeciwników. Kakimoro uklęk na jedno kolana na wodzie tuż po ataku smokiem. Był i zmęczony i ranny.

Mapka nie jest poprawiana, ponieważ przeciwnicy zniknęli pomiędzy drzewami, jednak pamiętałeś, że stali przed siedzibą. Ty nie zmieniłeś położenia za bardzo (2 m w tył), a przeciwnik najbliżej ciebie nie żył. Kakimoro wciąż na tafli wody.

Mapka
Czerwony - przeciwnik
Szary - Kakimoro
Szaro-zielony - Oshi
Niebieska mżawka - wodospad z wodą
Czerwony pas - ogień

• Kakimoro
  - 1 kunai
  - pigułka wzmacniająca

  Ukryty tekst

[Oshi]

Oshi zawsze stawiał wszystko na jedną kartę. Walka w takim miejscu, nie mogła być prosta. Chłopak odczuł skutki swoich błędów, spoglądając na pobojowisko. Można było załatwić wszystko dyskretniej, jednak on znowu poszedł na żywioł. Senju ponownie wykorzystał zdolności swego klan, nie licząc się z wrogiem. Efekt nadszedł szybciej, niż można było się spodziewać. Pierwszym co poczuł, był przeszywający ból. Oshi zagryzł wargę do krwi, nie dopuszczając do przerwania techniki. Nie liczył się ani wodny smok, ani wszystko, co działo się wokół. W tej chwili kolejny raz udowadniał coś samemu sobie. Widząc jak przeciwnik ukrywał się w jego własnej zasłonie dymnej, czuł, że gotuje mu się krew. Spalone ciało było czymś, co znał doskonale. Mimo młodego wieku palono go już kilkukrotnie...
Gdyby nie adrenalina pigułka wzmacniająca oraz chęć pokonania wroga. Chłopak padłyby jak długi. Chakra umykała z niego z każdą sekundą, jednak nie było teraz mowy o poddaniu się. Widział, jak budynek upada, i wiedział, że technika, którą zastosował jego towarzysz, nie była łatwa. Oddychając z trudem, sformułował to, co jeszcze w nim siedziało...

-Ciekawe czy dają tam dobre jedzenie...
Powiedział bardziej do siebie, przez zaciśnięta szczękę. Kij wie, o co mu chodziło, jednak widocznie musiało to być ważne. Ufając kolejny raz swym umiejętnością, zacisnąl obie pięści... W tej samej chwili cały las, który stworzył, miał stać się kolczastą "mogiłom" < kolce od drzewa do drzewa, od konara do konara>. Oshi pragnął tylko zniszczyć wszystkich w środku. Wszystkie zakręcone wzory, które stworzył, miały zniszczyć ich przyszłość. Uskakując od własnej śmiertelnej pułapki, wpatrywał się resztkami sił w dziwnego jeża.

-Całkiem zgrabnie...
...

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Misja wojenna rangi B
- Senju Oshi, Wylęgarnia -
37/45

---

Wszystko się dało załatwić inaczej niż to zrobiłeś. Każdy rozwiązałby swoją sprawę w miarę indywidualnie i w swoim stylu. Twoim była dezorganizacja i popełnianie błędów, okupowane co gorszymi, czasem lepszymi decyzjami. Cóż, twój oddech stawał się wraz z ubytkiem chakry co raz płytszy. Odczuwałeś powoli jak krople potu spływają ci po czole. W końcu zażyłeś tabletkę wzmacniającą, która mocno obciążyła twój organizm wyciągając z niego dodatkowe pokłady chakry, którymi mogłeś dysponować. Była to niebezpieczna gra, ale wydaje się, że warta świeczki.
Oshi wykorzystał moment by zagryźć swe wargi, aż pociekła krew. Najważniejsze, że jego technika nie została przerwana. Było to wielkie ryzyko, jednak gdyby tego nie zrobił, wystawiłby się bezpośrednio na atak swoich rywali, którzy wcześniej skupieni byli na członku klanu Kaminari, który swoim wodnym smokiem prawdopodobnie totalnie zrujnował wylęgarnie. Dokładnie tak, to adrenalina dała o sobie znać i kopa do dalszej obrony własnej. To ona uruchomiła instynktowne odwrócenie się od płomienia, który jakby dosięgnął twojej twarzy byłoby niebezpiecznie. O wiele bardziej. Możliwe, że straciłbyś wzrok, przynajmniej dopóki nie zostałbyś wyleczony, ale czy by do tego doszło? Możliwe, że nie.
Cała akcja była imponująca. Potężny garnizon uderzony wodnym smokiem, przyprawiany wielkimi korzeniami drzew został powalony. Teraz, gdy podniosłeś wzrok, a dym zniknął, zauważyłeś jak tysiące robaków rozlatuje się na wszystkie możliwe strony. Bardzo dużo było zmokniętych, podtopionych na ziemi, a całość stała się istnymi moczarami po takiej ilości wody, która przetransportowała się spod wodospadu w garnizon. Destrukcyjna siła została ukazana w pełni, ale nie obyło się od strat. Kakimoro był ranny, ponieważ nie zdołałeś go w pełni obronić. Widać było, że dostał ognistymi pociskami. Wyskoczyłeś ze swojego lasu, wiedząc, że jesteś również ranny. Każdy ruch powodował ból, zdecydowanie. Twoja lewa ręka odmawiała posłuszeństwa. To ostatki adrenaliny, która trzymała cię w ujęciach tego by móc jakkolwiek sterować swoimi tworami, ale to był koniec twoich przeciwników. Ta technika spokojnie ich zabiła, nawet nie zorientowali się, że powinni próbować uciekać w górę. Nie znali jej zbytnio i było to normalne. Nie byli także ani równie szybcy, ani też nie ogarnęli tego tematu. Aktualnie stałeś na jednym z drzew, a Kakimoro wypatrywał ciebie. Spoglądając na garnizon mogłeś ocenić, że wylęgarnia została zniszczona.

• Kakimoro
  - 1 kunai
  - pigułka wzmacniająca

  Ukryty tekst

[Oshi]

Oshi usiadł na jednej z gałęzi, oddychając ciężko. Cała prawa strona jego ciała pulsowała bólem. Teraz gdy adrenalina zaczęła opadać, chłopak poczuł że zbliżył się niebezpiecznie do własnych granic. Walka z czwórką Aburame kosztowała go zbyt wiele sił. Popełniając błąd za błędem, sam dodał sobie niepotrzebnych cierpień. Wciąż musiał się jeszcze wiele nauczyć, jednak mógł to zrobić. Kolejny raz postawił swoje życie na szali śmierci, a efektem był totalny rozpierdol tego miejsca. Szukając wzrokiem swego towarzysza, nawet nie unosił głowy by nie dodawać sobie bólu.
Dopiero po chwili zidentyfikował niewyraźne kształty, majaczące w pewnej odległości...

-Mówiłem że będzie dobrze... Żyjemy!
Krzyknął do niego ostatkiem sił, unosząc lewą rękę którą wciąż mógł jeszcze władać. Burū pojawił się jak zwykle na koniec. Opuszczając bezpieczne schronienie, bez słowa zajął swe miejsce na ciele Oshiego. Chłopak czuł zimno jego ciała, zdając sobie sprawę że potrzebuje jedzenia... Duuuuuuuużo jedzenia, i chyba nawet lekarza.
Musieli się stąd ruszyć. Wojna wciąż trwała, a oni znajdowali się na terenie wroga. Zadanie jednak zostało wykonane, dokonali tu sporego zniszczenia co dało się odczuć. Chłopak zacisnął pięści, podejmując pierwszą próbę do uniesienia się. Później kolejną i kolejną... Całe jego ciało było obolałe. Pokłady chakry zatrzymały się na niebezpiecznym pułapie, dodatkowo pigułka którą zjadł robiła swoje. Powinien więcej czasu poświęcić na studiowanie medycyny, samoleczenie to zajebista sprawa... Uśmiechnął się do siebie, podejmując kolejną próbę.

[Kyoushi]

Misja wojenna rangi B
- Senju Oshi, Wylęgarnia -
39/45

---

Twój oddech był ciężki. Jednocześnie wiedziałeś, że wszystkie twoje ruchy zostały jakoś przemyślane. Nie dałeś ciała. No metaforycznie, bo ogień jednak boleśnie dotknął twojego ciała, a obrażenia zamieniały się w poparzenia przez co odczuwałeś to jeszcze nieznośniej. Twoja lewa ręka nie nadawał się do ruchów, totalnie. Jakbyś miał nią wykonać choćby głupi rzut kunai, skonałbyś z bólu. A to przecież nie był jeszcze koniec! Wciąż znajdowałeś się w najgorszym możliwym położeniu, z daleka od granicy Midori przez co liczyła się dla ciebie jeszcze ucieczka. A czy ona się powiedzie? Czy przyniesiesz dobre wieści? Jeszcze nie wiadomo.
Byłeś na granicy swoich sił. Silny, ale niestety wiele błędów przypłaciłeś tak wielkimi stratami, a także prawdopodobną blizną na ciele, którymi były te oparzenia, rozciągające się od ramienia, aż po łopatkę pleców. Twój towarzysz również nie miał się najlepiej, ale żył. Prawdopodobnie jego prawa ręka również nie miała nic wspólnego aktualnie z dobrym stanem. Widać było, że oberwał w nią ogniem wielokrotnie, pewnie podczas zawiązywania pieczęci i skupiania się na wodnym smoku. Twój krzyk wcale go nie ucieszył. Chyba liczył na to, że padniesz tu martwy i będzie miał z tobą spokój.
- Uciekajmy... - powiedział, z bólem wstając z kolana, przy okazji trzymając się za bark swojej oparzonej ręki. Zdecydowanie obydwaj potrzebowaliście profesjonalnej opieki medycznej. Te obrażenia mogły spowodować nieodwracalne uszkodzenia tkanek, a może i zakończyć karierę shinobi. Było poważnie. Nie było czasu do stracenia. Udało ci się po chwili postawić twoje ciało na nogi. Czułeś się mega osłabiony. Twój bieg będzie okraszony o wiele mniejszą szybkością. Teraz pozostało wam obrać drogę powrotną. Czy to ta sama, którą przybyliście, gdzie natrafiliście już na oddziały wroga, czy może ta, która jest znacznie bliżej, w kierunku Ryuzaku.

• Kakimoro
  - 1 kunai
  - pigułka wzmacniająca
  - 25 szybkości Oshiego na czas ucieczki z powodu obrażeń

  Ukryty tekst

[Oshi]

Mimo marnej formy fizycznej, Oshi wiedział że nie może zwlekać. Potrzebował jedynie kilku chwil by złapać oddech. Powrót tym szlakiem wiązała się z pewnym niebezpieczeństwem. Wszczęła się tutaj dobra burza, a w okolicy mogli wciąż stacjonować Aburame. Oshi ponownie zagryzł warge, pomagając sobie wstać jedną z gałęzi. Szlak na Ryuzaki był szybszy, i nie było takiego prawdopodobieństwa starcia z wrogiem. Przez dłuższą chwilę wpatrywał się w zielone korony drzew, po czym krzyknął (taki marny krzyk, bo siły nie pozwalały) do swego towarzysza.

-Idziemy na Ryuzaki
Regulując własny oddech, Oshi zebrał się w sobie by podejść do towarzysza. Jego stan był tak samo marny jak użytkownika mokutonu. Liczne oparzenia, oraz widoczne zużycie sporej ilości chakry. Chłopak zatrzymał się dwa kroki od jego pozycji, wykorzystując prawą dłoń by skorzystać z utworzonego zbiornika wody. Szybkim ruchem przemył twarz, wkładając tam prawie całą głowę... Prawdziwa przyjemność.
Ostatni raz spojrzał na towarzysza, ruszając w wybranym kierunku...
Zanim jednak oddalił się na więcej niż kilkanaście kroków, coś przyszło mu do głowy. Odwrócił się na pięcie, wracając do pierwszej pozycji pokonanego przeciwnika. Szybkim ruchem chciał zdobyć jakiś znak klanu, z okrycia martwego Aburame. Starał się nie denerwować bardziej Kakamona, więc zaraz wrócił do uciekania wciskając strzępek ubrania w kieszeń... Teraz był gotów.

[Kyoushi]

Misja wojenna rangi B
- Senju Oshi, Wylęgarnia -
41/45

---

Młody Senju zdawał sobie sprawę, że ponowna trasa może się okazać dla niego zbyt wymagająca, mimo, że krótsza. W końcu mogli tam odnaleźć te trupy, których nie ukryliście. Widać było, że tym razem łepetyna ruszyła i zareagowała tak jak powinna. Łatwiejsza i mniej strzeżona droga do Ryuzaku to dobry wybór już z góry. Zdecydowałeś szybko by ruszyć w kierunku północnym, do Ryuzaku, co w końcu spotkało się z aprobatą, twój kompan szybko zebrał się, wciąż trzymając za ramię by także zaatakować ten szlak.
Postanowiłeś zbliżyć się do swojego sojusznika. Nie byliście w najlepszej kondycji, więc zdecydowanie musieliście trzymać się blisko i unikać zagrożeń podczas tej ucieczki. Póki co jednak wykorzystałeś zbiornik wody by przemyć twarz, a nawet całą głowę. Poczułeś lekkie orzeźwienie, jednocześnie nie przyniosło to większej ulgi w bólu, które powodowały przypieczone części ciała. Miałeś jeszcze jeden ukryty cel, który planowałeś wykonać. Wraz z wielkim problemem z ramieniem dorwałeś jakiś skrawek szmaty z członka klanu Aburame. Oberwałeś i zapchałeś w torbę, jednocześnie czując ból z tego powodu, ponieważ naciągałeś przy tym lewą część pleców.
W końcu także ruszyliście, przez co minęliście epicentrum wylęgarni, które było całkowicie zdewastowane, zalane i podziurawione korzeniami tworów klanów Senju. Póki co nie było tutaj śladów by ktokolwiek miał was ścigać, jednak to była na pewno kwestia czasu. Wasza podróż wiodła przez las, który był bardzo blisko ścieżki głównej do Ryuzaku, który przecież był szlakiem bardzo często szlakiem zaopatrzeniowym. Granica na pewno była zamknięta przez strażników przy szlaku, więc można było zaryzykować przejście przez granicę 'zieloną'.

Kolejny post tutaj

• Kakimoro
  - 1 kunai
  - pigułka wzmacniająca
  - 25 szybkości Oshiego na czas ucieczki z powodu obrażeń

  Ukryty tekst

[Akira Toriyama]

  Ukryty tekst

NMM

[Kagaya]

misja D – Matsuno Michi – 1/14

I'm sorry, Kishimojin.

---

Było coś kojącego w życiu Michiego. Pomimo tego, że doznał wielu przykrości, to czy nieświadomość nie była czymś cudownym? Jak to mówią: ignorancja jest błogosławieństwem. Niestabilność geopolityczna, obalenie muru, swego rodzaju wojna domowa w Cesartswie – wielu ludziom zagadnienia te spędzały sen z powiek, ale nie siedemnastoletniemu chłopcu. Wyrzucony ze społeczeństwa żył w zgodzie z naturą, pozbawiony okowów moralności i tego, co wypada.
Niebo było delikatnie zachmurzone, ale poza tym wiosna trwała pełną gębą na północy Kaigan. Ciepły wietrzyk wprawiał w ruch maski zawieszone na szyi wyrzutka, gdy ten przemierzał las w sobie tylko znanych celach. Może był głodny i szukał zwierzyny do upolowania? Może po prostu korzystał z pogody, racząc się przyjemnym spacerem? A może właśnie szedł do pierwszej lepszej osady, coby na nią także rzucić klątwe, jak to na złego ducha przystało? To już coś, czego nie mogę być pewien, mogę być za to pewien tego, że naturalna równowaga została w pewnym momencie zachwaina.
Do naturalnych dla gęstwiny dźwięków dołączył jeden nowy, nienaturalny, dochodzący ze ścieżki znajdującej się nieopodal.
— Yōkai, yōkai, spójrz mamo, yōkai! — wołał chłopiec, którego wiek ktoś bardziej doświadczony w funkcjonowaniu w społeczeństwie określiłby na osiem-dziewięć lat. Dziecko, ewidentnie nienauczone, że oprócz dobrych duchów istnieją również te złe, wystrzeliło w kierunku Michiego, znikając i pojawiając się za kolejnymi drzewami, lecz nieuchronnie się zbliżając.
— Przestań, Kenji, to niebezpieczne! — Matka niezwłocznie pobiegła za swoją pociechą, ale nie potrafiła tak jak ona zwinnie przeciskać się przez wszechobecną florę – nie bez powodu większość ludzi trzymała się szlaku. Jako dorosła zdawała sobie sprawę z tego, w jak niebezpiecznych czasach przyszło im żyć i niezależnie czy dziwak w masce miał rzeczywiście okazać się yōkai, czy jakimś zwyrodnialcem, nie wróżyło to nic dobrego.
Lekko zdyszany chłopiec dotarł wreszcie do celu i zatrzymał się we względnie bezpiecznej odległości od Michiego. Wpatrzony weń jak w obrazek wyszczerzył zęby, kompletnie porzucając jakikolwiek instynkt samozachowawczy, który z pewnością zdążyłby wykształcić, gdyby był o kilka lat starszy.
— Kim jesteś, dobry duchu? Babcia opowiadała mi o yōkai nawiedzającym ten las, ale nie wiedziałem, że mówiła prawdę! — wypalił, podczas gdy rodzicielka przedzierała się przez haszcze, coby jak najszybciej uratować Kenjiego przed nieznajomym.

postacie:
– Kenji
– matka

[Matsuno Michi]

Las był jedynym, czym Michi tak naprawdę znał. Być może ten, po którym się teraz poruszał był zupełnie inny od jego małego grajdołka, ale mimo tego czuł się tutaj swobodnie. Przede wszystkim nie widział w pobliżu ludzi. Może to zabrzmieć dziwnie, jeśli weźmie się pod uwagę, że Matsuno uciekł ze swojego więzienia po to, aby ich lepiej poznać. Nie był jednak jeszcze gotowy na to, co chował przed nim świat. Michi był już bowiem w pobliżu jednej osady - o wiele większej niż jego wioska. Ilość różnych dźwięków, odgłosów i krzyków była dla niego przytłaczająca. Nie wiedział na czym powinien zawiesić oko, czego powinien w pierwszej kolejności słuchać, a już na pewno nie zdawał sobie kompletnie sprawy czy czyha na niego jakieś niebezpieczeństwo. Las był pod tym kątem o wiele prostszy. Jeśli nagle cały las milczał, ptaki przestawały śpiewać, a dookoła słychać było tylko wiatr, wtedy trzeba było się mieć na baczności. Cisza oznacza, że drapieżnik jest w pobliżu. I nawet pomimo tej ciszy, ofiara może nie zorientować się kiedy śmierć wyskoczy na nią z pobliskich zarośli. A w mieście? Jakim cudem można usłyszeć niebezpieczeństwo? Na jakie znaki powinien zwracać uwagę? Kto jest niebezpieczny? Zbyt dużo pytań jak na jego małą głowę.
I to właśnie przez tę swoją małą głowę i mnogość pytań, Matsuno dał się podejść. Co prawda, nie zwierzowi, bo na takowych gości był poważnie wyczulony, ale za to dał się podejść dziecku. Nie wiedział co byłoby gorsze. W momencie, gdy głos dzieciaka rozszedł się w powietrzu, sam Michi natychmiast stanął jak słup soli. Zaczął uważnie obserwować otoczenie, zupełnie jak dziki zwierz, który spotkał łowcę. Być może to te wszystkie lata, kiedy spotkanie człowieka oznaczało, że w jego stronę polecą zaraz kamienie, ale Matsuno był zestresowany tym spotkaniem nie bardziej, niż matka malca próbująca go dogonić nim zbliży się do "yokai". Mamuśka nie musiała się jednak o nic zbytnio martwić, bowiem wyrzutek nie zamierzał robić żadnych gwałtownych ruchów. Michi spojrzał dokładnie na dzieciaka, choć zapewne ruch ten nie był dobrze widoczny spod jego maski. Chłopak ruszył się nieznacznie, a wraz z jego ruchem, dookoła rozległ się dźwięk licznych dodatków znajdujących się na jego pelerynie. Małe, drewniane maski zaczepione na lince zaczęły się o siebie obijać, a cała peleryna zaszeleściła niczym papier.
- M-michi. - odpowiedział niepewnie, co było słychać w jego zachrypniętym głosie. Odchrząknął zaraz, żeby dodać sobie animuszu przed następnym zdaniem i rozruszać trochę zastane struny głosowe - Jestem inny las. Nie... dobry duchem. Zamknięty za klątwę. - odpowiedział spokojnie, przenosząc wzrok z dziecka, na matkę. W jej postawie widział podejście podobne, do strażników. Nieufność, strach, być może nawet i delikatna pogarda, choć tego ostatniego nie był pewien. Takie emocje potrafił rozpoznać w swoim rozmówcy bez problemu. W końcu obcował z nimi na co dzień.
- Nie biegaj. Las niebezpieczeństwo. - dorzucił jeszcze, nie odzywając się w żaden sposób do matki chłopaka. Jeśli sama nie chciała nawiązywać kontaktu, to on tym bardziej nie był w stanie tego zrobić. I tak czuł już, że każdy włos na jego ciele zaczyna się jeżyć. Być może nie ze strachu, ale ze znacznego dyskomfortu wywołanego spotkaniem. Matsuno wolał nawiązywać kontakty na swoich zasadach. Takie zaskakiwanie go z pewnością nie było przyjemne.

[Kagaya]

misja D – Matsuno Michi – 3/14

I'm sorry, Kishimojin.

---

Czy to właśnie ta znajomość lasu sprawiała, że Michi właśnie tam czuł się najbardziej komfortowo? Pewnie tak, przede wszystkim ze względu na jego (zarówno chłopaka, jak i lasu) prostotę. Nie było łatwo przeżyć wśród drzew i dzikiej zwierzyny, co to, to nie, ale przynajmniej zasady były wybitnie nieskomplikowane. Zjedz albo zostań zjedzonym. Nie podcieraj się trującym bluszczem. Nie wykonuj gwałtownych ruchów w obliczu zagrożenia. Te wytyczne były łatwe do zapamiętania i choć rzecz jasna nie wymieniłem wszystkich, to było ich znacznie mniej niż w społeczeństwie, a szczególnie w tak ruchliwych osadach jak ta, do której niedawno zbliżył się siedemnastolatek. Ludzie mają to do siebie, że są na tyle skomplikowanymi istotami, że trzeba uważać dosłownie na wszystko. Każde najmniejsze słowo, gest lub po prostu nieporozumienie mogą wywołać agresję, a wiadomo jak to się kończy – na przykład głodzeniem wyrzutka i rzucaniem w niego kamieniami, gdy ten przychodzi prosić o posiłek. Lasy, zagajniki, generalnie natura, były o wiele bardziej prostolinijne i sprawiedliwe pod tym kątem. To, co sobie upolujesz, to zjesz. Nie znajdziesz schronienia przed deszczem, to zmokniesz. Wspominałem już, że było coś błogiego w stylu życia prowadzonym przez Michiego? Czasem mniej znaczy więcej.
Niestety, nie zmienia to faktu, że jesteśmy gatunkiem stadnym. Ciągnie nas do drugiego człowieka i nasz niewinny bohater nie był w tej kwestii wyjątkiem. Co innego jednak móc się do kogoś zbliżyć, poznać społeczne normy na własnych warunkach i we własnym tempie, a co innego zostać osaczonym tak, jak miało to miejsce w tym przypadku. Dzieci miały to do siebie, że były znacznie mniej przewidywalne od dorosłych, dlatego zresztą Kenjiemu udało się wyswobodzić dłoń z uścisku matki i puścić się sprintem w kierunku "yōkai". Pewnie nie pierwszy raz tak nazwano czarnowłosego młodzieńca, ale zazwyczaj gawiedź unikała zbyt bliskich kontaktów z tymi istotami. Owszem, w legendach przewijało się mnóstwo dobrych duchów, ale równie dużo było tych wrednych, szkodliwych, wodzących na manowce. Chłopiec jednak albo o tym nie pamiętał, albo nie chciał pamiętać, przez co nie było w nim ani odrobiny strachu, w przeciwieństwie do Michiego, który stanął jak wryty, nie wiedząc jak się zachować. Zresztą, trudno mu się dziwić. Dotychczas większość jego interakcji z innymi sprowadzała się do ostracyzmu z ich strony czy to werbalnego, czy fizycznego. Trudno ufać nieznajomym, gdy całe swoje świadome życie było się przez nich gnojonym.
Na szczęście wyglądało na to, że młodzik nie miał złych zamiarów. Matka wreszcie go dopadła i objęła ręką, patrząc nieufnie w stronę zamaskowanego nieznajomego, ale nie ostudziło to entuzjazmu chłopca, ba, wydawało się, jakoby odpowiedź "yōkai" jeszcze bardziej go podekscytowała.
— Jak nie jesteś dobrym duchem, to kim? Klątwa? Jaka klątwa? Co tu robisz? Skoro las jest niebezpieczny, to nie powinieneś być sam! — Wiązanka słów opuszczała usta chłopca z większą prędkością niż najlepsze bronie Ayatsuri wbrew temu, że jego rodzicielka szeptała coś, czego Michi nie mógł dosłyszeć. O tyle dobrze, że nie dostrzegał w niej pogardy; może nawet była nieco zaciekawiona? Nieczęsto zdarzało się spotkać tak unikalnego osobnika, a Michi poza swoim niecodziennym ubiorem nie wydawał się groźny, ba, jego mowa ciała zdradzała, że bał się znacznie bardziej niż kobieta.
— Michi-kun... — zaczęła niepewnie, wreszcie starając się nawiązać kontakt z wyrzutkiem. — Zgubiłeś się? Potrzebujesz pomocy? — Widocznie miała w sobie więcej dobroci niż większość tych, z którymi czarnowłosy do tej pory obcował. Pewnikiem było to, że wiedziała, że jest człowiekiem, a nie yōkai, a oceniwszy po głosie wiek stwierdziła, że okaże nieco życzliwości. Było to wciąż co prawda bardzo niewiele, ale pierwszy raz od dawna pokazało Michiemu, że nie wszyscy ludzie chcą dla niego jak najgorzej.

postacie:
– Kenji
– matka

[Matsuno Michi]

Tymczasem Michi nawet nie zdawał sobie sprawy z błogości, jakiej właśnie doświadcza. Dla niego było to jedynym, co faktycznie znał. Nie wiedział jak wygląda życie z ludźmi, nie wiedział jak podstępni i dwulicowi potrafią być. Jedyne, co zaznał do tej pory, to strach przed nieznanym i pogarda. Jednak nie postrzegał wszystkich ludzi przez pryzmat swoich doświadczeń. Zwyczajnie zachowywał czujność jak każdy, kto znajdował się w nietypowej, nowej, a przede wszystkim całkowicie dziwnej sytuacji. Nie oznacza to jednak, że zamierzał od tej sytuacji całkowicie stronić. Coś w środku pchało go do tego, aby poznać otaczający go świat. Chciał go doświadczyć, poznać i zrozumieć. Być może to przebłyski wspomnień z czasów jego malutkiego dzieciństwa, a być może to wrodzona ciekawość, której do tej pory nie miał okazji eksplorować. Faktem było jednak to, że przed młodzieńcem stała przełomowa okazja, która mogła zaważyć na całym jego życiu. Nikt w końcu nie powiedział, że życie poza lasami przypadnie mu do gustu. Równie dobrze może zrazić się kilkoma spotkaniami i wrócić do tego, co jest mu znane - pustelnictwa. Nie zaznał niczego innego, więc to akurat wydawało mu się normalne i akceptowalne.
I właśnie dlatego pytanie Kenjiego tak go zaskoczyło. Gdyby nie wąsata maska na twarzy, to dwójka nowych "znajomych" Matsuno mogłaby zobaczyć jego zakłopotany wyraz twarzy. Kim on tak właściwie jest? Dla niego odpowiedź wydawała się prosta - sobą. Tylko jak to przekazać komuś innemu? Jak opowiedzieć o sobie, kiedy nigdy na ten temat się nie rozmyślało? Kim tak naprawdę był Michi? Znał tylko swoje imię. Nie pamiętał swoich rodziców, nie posiadał żadnej innej rodziny. Odkąd sięga pamięcią, las i odosobnienie były jego jedynymi cechami.
- Las bezpieczny dla mnie. Zawsze był i zawsze jest. - tego był natomiast pewny, choć sposób w jaki złożył zdanie być może nie do końca oddawał jego uczucia na ten temat. Chłopak przemilczał jednak temat klątwy. Być może nie miał zbyt dużego obycia w społeczeństwie, ale wiedział, aby nie poruszać zbytnio tego tematu. Nie tak dawno temu wyzwolił się spod jarzma swojego daru, więc nie zamierzał wpaść pod nie raz jeszcze. I kiedy miał dzieciakowi to wytłumaczyć, do głosu doszła również jego matka. Dopiero teraz Matsuno zauważył delikatne objęcie, na widok którego, coś zakuło go w klatce piersiowej. Nie wiedział czemu, a już tym bardziej nie wiedział co to za uczucie, ale na pewno nie było przyjemne. Na pewno też nie doświadczył go nigdy w swojej chatce.
- Podróżuję. Nie byłem nigdy poza lasem. Wszystko... nowe. - odpowiedział, zdając się poświęcać dłuższą chwilę na dobry dobór słów i przekrzywiając delikatnie głowę na bok. Praktykował konwersacje wiele razy, ale zawsze mówił do ściany, a ściana ma to do siebie, że trzyma się z góry ustalonego scenariusza. Dopiero teraz, gdy Michiemu przyszło prowadzić prawdziwą rozmowę, która płynnie zahacza o różne tematy, Matsuno zaczął doceniać umiejętność konwersacji. Nie jest tak łatwa, jak mogłoby mu się wydawać. Nie dość, że trzeba rozumieć, co się słyszy, to jeszcze odpowiadać na temat.
- Wy... nauczyć mnie? Nauczyć wszystkiego? - zadał niewinnie pytanie, bowiem nie wiedział nawet o co prosi. Dla niego wszystko wydawało się na tyle łatwe, że byłoby do osiągnięcia od razu. Jednak miało to miejsce tylko dlatego, że nie miał zielonego pojęcia o złożoności jego prośby.

[Kagaya]

misja D – Matsuno Michi – 5/14

I'm sorry, Kishimojin.

---

To ciekawe, że w chłopaku wyrobiła się tak duża ciekawość świata pomimo tego, że czasy sprzed pustelnictwa były zaledwie mgiełką na dnie jego podświadomości. Nie pamiętał wychowania, które miałoby mu wszczepić takie podejście, więc skąd się ono wzięło? Czy to po prostu ewolucja pcha nas do tego, by ciągle poznawać, wychodzić poza strefę własnego komfortu? Całkiem możliwe, wszak nawet wiele gatunków zwierząt cechuje się niemałą ciekawskością, a przecież brak im społecznych ram zbudowanych przez człowieka. Dopiero miało się okazać, jakie będą rezultaty działań Michiego – czy przekona się do życia w społeczeństwie, zaklimatyzuje, nauczy się rozmawiać, żyć, obcować, czy wręcz przeciwnie: spotkają go same negatywne odczucia, podobne do tych, do których zdążył już niejako przywyknąć.
W rozmowie chłopaka z kobietą i jej synem trduno by było się postawić po jednej z tych dwóch stron nawet komuś biegłemu w interakcjach międzyludzkich. Z jednej strony Kenji wręcz kipiał ciekawością, z drugiej jego rodzicielka była nieufna, a mimo to sama wyraziła więcej zainteresowania niż czarnowłosy błąkała mógłby oczekiwać od wielu innych. Rodzicielka pokręciła przecząco głową słysząc słowa o rzekomo bezpiecznym lesie.
— Las nie jest bezpieczny dla nikogo, szczególnie w dzisiejszych czasach — powiedziała, a w głosie mniej już było strachu i niepewności, zaś więcej ciepła i... empatii? Najwidoczniej Michiego zdradzała mowa ciała i to, jak się wypowiadał, i kobieta rzeczywiście zaczynała wierzyć, że był niegroźny, ba, nawet puściła syna i przyjęła nieco spokojniejszą postawę.
— Nigdy nie byłeś poza lasem?! — zawołał z kolei chłopiec, którego mózg nie znał jeszcze świata na tyle, by w ogóle pojąć taką ewentualność. — Jest tyle cudownych miejsc na świecie, o których tatko mi opowiadał. Niektóre nawet sam widziałem! Wielkie pustynie, góry, lodowce, musisz je zobaczyć! Mamo, mamo, pomóżmy mu. — Przy ostatnich słowach Kenji odwrócił się do matuli, by spojrzeć na nią błagalnym wyrazem, podczas gdy Michi podbudował prośbę własnym pytaniem.
— No nie wiem... — zaczęła niepewnie, spoglądając to na wyrzutka, to na dziecko, ale wreszcie podjęła decyzję. — Dobrze. Możesz się u nas zatrzymać na noc, na pewno jesteś zmęczony taką tułaczką, prawda, Michi-kun? Ale nie ma nic za darmo! Wydajesz się silny, więc na pewno się do czegoś przydasz! — Przez jej słowa przemawiał bardzo dobrze znany (rzecz jasna nie naszemu bohaterowi) archetyp silnej babeczki ze wsi, o złotym sercu, ale takiej, która nie dawała sobie w kaszę dmuchać. Teraz już tylko od naszego zamaskowanego protagonisty zależało, czy przystanie na propozycję i udadzą się w stronę wioski.

postacie:
– Kenji
– matka